Om 1 uur naar bed en wakker liggen, de gsm 2 maal horen piepen
(dat betekent: nieuwe mail aan m'n meest onbekende mailadres) en
de neiging onderdrukken om het dekbed opzij te schuiven, nog wat
wijn in te schenken en in het donker de laptop weer op te starten.
Ik deed het al vaker en het is heerlijk om zo een kwartier te winnen
op de nacht, de sterren te zien en een enkel verlicht raam.

Maar ik mocht niet van mezelf, ik moest slapen en bij gebrek aan slaap het
plafond bekijken. Dat had ik al jaren niet gedaan terwijl dat toch zo aardig
kan zijn. Na verloop van tijd verschijnen er prachtige witte of lichtblauwe
lichtstralen, of je bevindt je opeens in de hoek waar je naar kijkt en dan
weer gewoon in bed, zodat de hoek afwisselend veel te dichtbij of veel te
ver weg lijkt en je hele perceptie in de war raakt.

Alleen gebeurde dat allemaal niet. Ik werd al wat ongedurig, draaide me
om en sloot mijn ogen in de hoop dat dat half uurtje staren dan in ieder
geval de slaap dichterbij had gebracht. Ik schrok toen ik opeens plat
tegen de futon werd gedrukt, het soort schrikken als wanneer je voelt
te vallen terwijl je in bed ligt, alleen was dit geen vallen maar een plat-
gedrukt worden, alsof door een centrifugale kracht. Ik gluurde voorzichtig
onder een arm door en zag God. Tenminste, zo leek het even. Al snel
realiseerde ik me dat het niet God was maar Einstein in een van zijn latere
levensjaren. (opvallend hoe de beeldvorming die zo'n beetje van God
bestaat op Einstein lijkt en omgekeerd)

Hij keek me wat guitig aan, Einstein, zo door de wolken van mijn dekbed
heen en ik voorzag al dat ik nog veel meer onbekende krachten, krommes,
zwaartekrachten en andere ruimteverschijnselen voor de boeg had. Ik keek
wat vermoeid terug, alsof ik: 'niet nu, schat' had willen zeggen (waarom kom
ik daar nu pas op?). Hij begreep het geloof ik wel en loste weer op in
de wolken. Maar ik werd heerlijk uitgeslapen wakker moet ik zeggen,
slechts enkele uren later.

Moniiq

terug