Ik heb nooit planten in huis gehad, om de een of andere reden bevalt dat me namelijk helemaal niet,
planten in huis. Bloemen wel, maar planten niet. En als ik onverhoopt zo'n potje met ondetermineer-
baar groen kreeg (collega's willen dat nog wel eens doen met verjaardagen) dan zette ik het arme ding
op de grond, voor de katten.

Vandaag heeft de vertrutting definitief ingezet. Ik lette even niet op, op weg naar huis, en opeens
liep ik met een zakje in mijn hand waar wat groene sprieten uitstaken. In mijn linkerhand een wat
zwaarder tasje. Thuisgekomen bleken dat aardewerkpotten (godzijdank van die gewone roodbruine
met een gat erin en een schaaltje erbij) en een zak potaarde.

De groene sprieten waren een jasmijn-plantje (volgens het etiket) en een soort boompje waar die
stekelige sprieten bijhoren (maar geen etiket helaas). Dat jasmijnplantje is nog wel aardig, en klein
bovendien, maar die stammen met sprieten, daar schrok ik van. Ik heb namelijk een bloedhekel aan
dat soort stammen met sprieten, die ver uitstijgt boven mijn normale anti-plant-gevoel.

Maar goed, een black-out is een black-out en de consequenties moet men dragen. Met gevaar voor
eigen leven heb ik de dingen verpot (het is eng, blindelings in zo'n zak aarde graaien waar de ingre-
dienten niet op staan) en vervolgens een plaatsje gezocht. De katten keken er al verlekkerd naar dus
de jasmijn ging *hop* de kast op. Maar die stammen pasten niet tussen kast en plafond en dat is nu
ook niet direct een tafelplantje.