Het begint steeds mooier te worden, mijn huis, zo dacht ik vanochtend nog.

Het was natuurlijk al heel leuk, maar iets stoorde mij toch zeer. Zo is de straat waar de
voordeur woont een hele gewone straat (volgens sommigen zelfs een lelijke straat), en
daar is niets te zien van de gracht aan de andere kant. Maar ja, als de voordeur aan de
gracht zelf had gelegen was het vast een twee keer zo duur huis en zou ik hier helemaal
niet kunnen wonen.

Bijna had ik ooit een bordje op de voordeur gehangen, snobistisch als ik natuurlijk ben.
"Dit is maar de achterkant, het is heus een grachtenpand." Dat rijmt ook mooi en schept
meteen duidelijkheid voor de achteloze voorbijganger, dat ze maar weten dat het een huis
op stand is. Maar ja, dat is toch een beetje zielig, zo'n bordje, dus ik hield me in en
vertelde mezelf dat een huis met twee gezichten toch ook wel leuk is.

Mijn stiekeme gebeden leken nu toch verhoord. Vanochtend sliep ik (wegens gisteravond
thuiswerken) heerlijk uit en stond rond elf uur onder de douche toen de bel ging. De binnen-
bel. Ik vermoedde de meneer van de klemmende ramen.

(Da's een verhaal apart, die ramen. Sinds januari krijg ik afwisselend iemand op bezoek
die iets aan de ramen doet, en de opzichter die dan vindt dat het niet goed gedaan is en
weer een nieuwe ramen-firma belt. Een weekje later controleert hij weer, keurt de ramen
af en belt weer een ander bedrijf. Het heeft me al ettelijke vrije ochtenden en middagen
gekost. Ik heb geen enkel probleem met de ramen, maar ja, de opzichter zal wel weten
wat-i doet.

Zo werd ik dinsdagavond gebeld door het zoveelste ramen-b.v.tje of ik woensdagochtend
thuis was. Natuurlijk niet, zei ik. Om de een of andere reden is de bouw toch een zeer
traditionele sector die steeds maar denkt dat ik een werkende man heb en zelf de hele
dag thuis zit voor ramen-meneren. Vrijdagmiddag na een uur of 3 zou kunnen, maar dat
vond die meneer veel te laat. Na enig onderhandelen konden we het eens worden over
vrijdag tussen 1 en 2. Maar goed, toen de bel woensdagochtend ging tijdens de douche
dacht ik: da's vast toch die ramen man. Wel, ik moest om 1 uur op mijn werk zijn en
besloot gewoon niet open te doen voor het vrijdagmiddag was. Tot zover het ramen-verhaal).

Terug naar het andere verhaal. Toen ik, gedouched, aangekleed en na koffie en vruchtenmuesli de
trap af liep, zag ik de vermoedelijke oorzaak van het belletje. Bij de buurman stond de deur op
een kier en er liep een electriciteitssnoer bij hem naar binnen. Ik botste bijna tegen twee jonge-
mannen die een groot raam droegen. Een glas-in-lood raam. Ik kon het raam net ontwijken gelukkig,
en liep verder naar beneden. En oh! wat aardig, beneden waren de gewone ramen al vervangen
door glas-in-lood. Er scheen prachtig gekleurd licht naar binnen, zeker in combinatie met de
zon die door het lichtkoepeltje op het dak te zien was. Dus nu heeft de trap glas-in-lood ramen
aan de straatkant. En daarmee onderscheiden we ons mooi van de huizen aan de overkant, die
hebben niks geen glas-in-lood in het trappenhuis.

Alleen, toen ik vanavond weer thuis kwam, bleek het wel erg raar glas-in-lood. Op de eerste
tussenverdieping rijdt een trein dwars door een stapeltje boeken heen, op de tweede tussen-
verdieping staan grote glazen rode wijn, waar helaas een klein hondje en achterlijk baasje
tussendoorlopen als lopen ze door een bos. De glazen staan in een grote gele plas, die bij nader
inzien uit het hondje blijkt te komen. Op de derde tussenverdieping tenslotte een benzinepomp
waaruit nog zo'n stripfiguur een kopje volschenkt.