laatst las ik dat je voor 85,= per uur een opruimadviseuse kunt
inhuren.

De bel. Ik open de deur wat nerveuzig, maar de dame ziet er betrouwbaar
en bovenal doortastend uit. Ze zal het wel aankunnen, lijkt me zo.
'Komt u binnen, mevrouw Overzicht' "Hallo, u moet Moniiq zijn" glimlacht
ze en schudt mijn hand. Een prettige, stevige handdruk. Ik loop haar
voor de kamer in en vertel haar dat ik eerst, tijdens een kopje thee, de
mogelijkheden met haar wil doorspreken. Maar ze onderbreekt mij met een
enthousiast "HA ik zie het al! Een papierverzamelaar!" Ze stevent op een
van mijn stapels af en heeft de bovenste 10 centimeter er al afgepakt
voordat ik haar kan tegenhouden."Aye aye aye. rekeningen tussen kranten
en foto's en platgeperste pakken waspoeder. Tip 1: scheidt afval van
archief!" Ze kijkt me zo streng aan dat ik me schuldig voel dat ik haar
woorden niet met een notitieblok en pen aan het noteren ben. Ik zoek
mijn zelfrespect weer bij elkaar, kijk nu op mijn beurt streng naar haar
en zeg 'het gaat niet om mijn woonkamer mevrouw Overzicht. Blijft u
alstublieft met uw handen van mijn spullen af, ons project betreft een
ander deel van het huis.'

Ze zwijgt, lijkt zelfs een beetje beschaamd maar het kan zijn dat ik me
dat inbeeldt. Ik vertel haar dat ze even moet gaan zitten en dat ik dan,
bij een kopje lapsang souchong, een en ander zal verhelderen. Dat werkt
ten dele. Ze zwijgt wel even, maar loopt achter mij aan de keuken in, en
ik zie haar ogen glimmen. "Oh, dit! Dat is helemaal simpel, een
afwasmachine, wat extra kastruimte en 2 keer per week een hulpje!" Ik
begin me wat gegeneerd te voelen maar mijn irritatie is sterker. 'Houdt
u nou verdorie even uw mond totdat u weet wat ik van u verwacht!' Ze
pakt het aanrecht vast, kucht even en vraagt me of ik wel zeker weet dat
ik geen keuken-advies wil. 'ik weet het zeker mevrouw O., wees nu maar
even geduldig.'

Ze wilde 4 scheppen suiker in haar lapsang, dat deed een alarmbelletje
rinkelen. Aan de andere kant was ze in woonkamer en keuken toch snel met
een goede analyse gekomen, al had ik daar niet direct om gevraagd. Het
voordeel van de twijfel dan maar, ze was waarschijnlijk de enige persoon
ter wereld die me zou kunnen helpen met Blauwbaard's kamer dus ik kon
maar beter enige coulantie betrachten.

Wel besloot ik dat ik haar beter even kon voorbereiden. 'Mevrouw O., wat
ik me nu zo afvraag... heeft iemand in uw branche wel eens behoefte aan
herinneringen?' "oh ja hoor" mevrouw O. leefde weer wat op bij mijn
vraag. "ik heb een paar _hele_ leuke foto-albums,
chronologisch-alfabetisch inclusief kleurcodering omtrent de mate van
openbaarheid groen is geschikt voor iedereen, blauw niet voor collega's,
oranje niet voor familie en rood alleen voor mij." ze zei dat laatste
met enige schroom maar ik zag dat haar trots op het
kleurcoderingssysteem groot was, zo groot dat ze durfde toegeven ook
zeer persoonlijke herinneringen te hebben. Hier zag ik wel een opening.
'wel, mevrouw O., dan weet u ook wel dat minder ordentelijke mensen het
vaak zonder foto-albums moeten stellen.' "oh, is _dat_ 't! zeg dat dan.
natuurlijk kunnen we samen heel discreet een foto-systeem voor u
bedenken, helemaal afgestemd op uw behoeften!"

Dit ging de verkeerde kant op. 'Nee mevrouw O., kon dat maar. Weet u,
zelfs fotograferen an sich is al het aanbrengen van ordening in
herinneringen, in een leven. Ik heb geen foto's, was dat maar waar. Ik
heb slechts... wel, herinneringen om het zo maar eens te zeggen. Een
grote bende aan herinneringen. En die moet opgeruimd.'

Ze slikte even moeilijk en haar theekopje trilde wat, maar verder hield
ze zich goed, dat moet ik haar nageven. "Waar zijn ze, die
herinneringen?" Ik bewonderde haar kracht en ging haar voor naar
Blauwbaard's kamer.

'Hier', zei ik, en opende met een groots gebaar de deur. Dat had ik niet
moeten doen, ze begon te gillen bij het eerste lijk en hield maar niet
op. 'Het is maar een metafoor!' Ik schreeuwde het bijna in haar oor
'Herinneringen zei ik toch! Hier, kijk dan!' en ik pakte het lijk vast
waar ze zo van overstuur was en het veranderde in een verloren liefde.
'Stofnesten lijken vervormingen draken pistolen spinnewebben en hier en
daar een paradijsje, het zijn maar metaforen!'

Ze bleef gillen. Waarschijnlijk nam ze mijn woorden nu toch niet in zich
op, en het leek me beter de deur weer dicht te doen. Daar ging mijn 85
gulden, of zou ze no cure no pay hanteren? Ik pakte haar arm om haar
terug te loodsen naar de bank voor een kalmerende dosis suiker met thee,
maar ze schudde zich los en gilde "weg weg weg weg" en rende dwars door
de deur Blauwbaard's kamer in. Ik heb haar nooit meer teruggezien.

Zonde is het wel. Ik zou die kamer goed kunnen gebruiken.

Moniiq


terug