De leegte is vol betekenis. Als ik weer eens op de maan sta en het universum
aankijk, wordt alles me weer duidelijk.

Ik sta graag op de maan en heb een goede relatie met het universum. Het is leeg
en vol. Het is vol van lichtjes die van alles kunnen zijn en omdat ik niet goed kan
zien wat ze zijn, mag ik ze zelf vormgeven. Het doet er eigenlijk niet zoveel toe
wat ze zijn. Dat zie je heel scherp als je op de maan staat, dat dat er helemaal niet
zoveel toe doet.

Je kunt natuurlijk niet altijd op de maan staan dus soms ben ik gewoon thuis.
Gelukkig woon ik sinds januari niet meer in die smalle Jordaanstraat, waar het
universum zo lastig bij kon. Nu, op de bovenste etage aan de gracht, zijn we weer
dichter bij elkaar. Eigenlijk zit alleen de kerktoren van de monniken ons wat in de
weg, mij en het universum, maar daar kan ik makkelijk over- en omheen kijken.
Dan wordt het gewoon een charmant ding, dat torentje, en het universum en ik
kijken er glimlachend langs, zoals we ook de aardse atmosfeer hier weer kunnen
negeren, een enkel wolkje daargelaten.

Het is goed om weer bij elkaar te zijn en het remt mijn behoefte aan bijzettafeltjes,
gordijnen, vloerkleden, kamerplantjes en andere attributen die wij opwerpen
tussen onszelf en de leegte. Obstakels tegen de dood zijn het en tegen de chaos en
het werkt toch heus niet. Het universum kijkt er dwars doorheen, door onze zoge-
naamde eigen wereldjes.