Na een korte vergadering vanmiddag liep ik wat door Den Haag te zwerven. Ik voelde me heerlijk
licht in 't hoofd en zag de dingen in dat prachtig heldere licht dat aangeeft dat de schaduwen van de
dood niet ver zijn.

Een stoplicht hield me even tegen en het plotse stilstaan deed me duizelen. Ik haalde het kleine
flesje spa uit mijn tas en voelde het koele water naar binnen glijden en de grond weer onder mijn
voeten. Groen. Een stukje verderop, op de Prinsessegracht, bleef een man stilstaan. Hij keek me
aan terwijl ik naar hem toe liep, en toen ik vlakbij hem was zei hij: "mevrouw!" 'Ja?' "Mevrouw,
ik wil even met u praten. Wil? Nee, moet!"

Hij zag er vriendelijk uit dus stopte ik om naar hem te luisteren. Weer die duizeling. Hij pakte
mijn hand en zei: "Ik geloof dat u zelf wel weet waarover. Uw karma is bijna op en daar moeten
we wat aan doen." 'Wat zegt u? Mijn karma op?' "Jazeker, ik zag het al van verre, u straalt een
onwerkelijk licht uit, bijzonder fraai maar levensgevaarlijk."

Hij vertelde me dat hij karma-counsellor was, zijn kantoortje was vlakbij en ik kon een volledig
gratis consult krijgen. Dat leek me geen slecht idee, gezien de blijkbaar precaire toestand van mijn
karma, dus liep ik achter hem aan.

Zijn 'kantoortje' was een statig wit pand, naast het Thorbeckehuis, en dat deed me deugd. Ik
hou van die statige witte panden met hoge plafonds, kroonluchters en donkerhouten lambrizering.
Ik zeeg neer in het cocktailfateuiltje aan zijn bureau en wachtte op wat komen ging. Geen glazen
bollen of andere onzinnige attributen. Ik begon vertrouwen te krijgen in deze meneer.

Hij plantte zijn ellebogen op het bureau, legde zijn hoofd op zijn samengevouwen handen en zei:
"Slaat u mij." Ik keek hem verbaasd aan. 'Pardon?' "_Slaat-u-mij_". Hij zei het met enige nadruk
maar ik had helemaal geen zin om te gaan slaan. Ik nam nog een slokje water, als om de realiteit
bevestigd te zien in deze onwerkelijke toestand. "Mevrouw, uw karma is over een kleine drie
minuten op, als u mij niet slaat zult u verdwijnen."

Verdwijnen? Ik vroeg hem mij uit te leggen wat hij precies bedoelde. "Wel, aan uw licht te zien
weet u op dit moment best dat wij, en deze kamer, en deze straat, dat dat allemaal alleen bestaat
omdat wij erin geloven. En omdat we er relaties mee aangaan, met elkaar en met de omgeving.
En zo ontstaat er een ingewikkeld stelsel, vol complicaties en vermengde energieen. En die
complicaties moeten weer ontward worden en op die wijze zijn wij hier verbonden. Maar u,
zo te zien doet u na het diner onmiddelijk de afwas, bij wijze van spreken, u..."

Hij stond op en spuugde mij bijna in mijn gezicht. Ik schrok en met mijn vlakke hand sloeg ik
hem *pets* op zijn wang.

"Pfff...dat was op het nippertje, nu heeft u weer een half uurtje." Hij ging zitten en sprak verder
over zijn fascinerende wereldbeeld. We dronken er een glas wijn bij (ook verslavingen helpen,
zei hij, om de band met de aarde in stand te houden) en toen ik later verder ging, op mijn tocht
naar het station, schudde hij mijn hand in de deuropening en gaf ik hem een kus. "Tot ziens!"
riep hij me na.

In de trein heb ik de conducteur uitgescholden, iemand's antwoordapparaat ingesproken en een
sigaret gevraagd aan een medereiziger, en opgerookt. Dat schijnt genoeg te zijn voor een paar
weken karma. En als ik alles weer in helder licht ga zien, dan moet ik mijn karma-counsellor bellen,
ik heb zijn kaartje.

Moniiq

terug