Ik schrijf als een dief, ik schrijf zoals ik rook en drink. Tijd die dubbel
telt, dubbel
neemt. Tijd die er eigenlijk helemaal niet is, een liefde die eigenlijk helemaal
niet
bestaat maar onstaat omdat ze er niet mag zijn.
Ik schrijf als maak ik een lange neus naar beleidsnota's en rapporten. Een
daad van
rebellie is het, mijn schrijven, al is de tekst nauwelijks rebels.
En tegelijkertijd verteer ik de kiezelstenen die een normaal mens niet eten
zou, de
stenen die de wereld dagelijks je mond in dwingt. Een vertering die alleen mogelijk
is door middel van transformatie. Liever zou ik leven zonder schrijven, en liefde
eten zonder steen.
Moniiq
terug