Ik zit in mijn stoel naast het raam, laptop op schoot. Kpn is zowaar haar belofte nagekomen
en er kan ingebeld worden. Gisteravond, na de verhuizing, na de eerste douche (in een grote
plas water, ik moet vandaag mijn klachten aan de opzichter doorgeven en langzaam weglopend
douchewater is de belangrijkste) heb ik een fles champage opengemaakt om het huis in te wijden.

Jackal en Schatje bewogen zich als sluipschutters plat langs de vloer, bij voorkeur tussen de
dozen. Grote lege stukken werden hard rennend afgelegd, snel naar de bescherming van achter-
de-bank, of onder-de-verwarming, maar het liefst achter de dozen die nog overal staan. Katten
in een vreemd pakhuis. Hoewel het niet koud was heb ik de verwarming maar aangedaan, en dat
hielp. Na een uur was de warmte sterker dan de angst.

De TV bleek het te doen, even zappen of alles er nog op- en aanzat en daarna rust en stilte.
Geen telefoonlijn, nog geen werkende muziekinstallatie, alleen de maan langs de monniken, de
manoeuvres van twee bloednerveuze katten en het getintel in mijn glas. Moe.

Slapen in mijn bed in de woonkamer, wakker worden zonder gordijnen of luxaflex. Ik heb over
de grond liggen kruipen om mijn badjas te vinden, want monniken, die wenst men het leven niet
moeilijker te maken dat het al is. Naakt rondlopende overbuurvrouwen zijn dan wat ongepast.

Koffie, douchen, weer koffie en een glaasje champagne bij 't ontbijt (wegens vermoeidheid en
tegen mijn gewoonte in bleek er nog een halve fles over te zijn).

En nu, waar zijn al mijn kleren in vredesnaam? De opzichter dient gesproken, het vinyl in de
slaapkamer gelegd, de energierekening op mijn naam gezet, er staan nog spullen in het oude huis,
ik moet uitpakken, ik ben van alles kwijt. Maar *oh* wat is het goed hier.