Mijn balkon hier boven de gracht is een leuk vierkant balkon. Niet zo'n ding met spijlen
eromheen, maar een bakstenen muurtje tot kniehoogte. Om er niet af te vallen zit er een
zwarte stang op borsthoogte en tussen muurtje en stang zit verder niets. Daar is over
nagedacht vermoed ik, het is een goede reden om geen kinderen te maken.

Het balkon heeft maar één nadeel en dat is de grote glazen wand die mij nauwelijks
scheidt van de buurman. Vanwege het vierkante karakter van het balkon is dat heel veel
glas. En niet van dat wazige matglas ook, het lijkt ernstig op de andere ramen. Al weken-
lang vroeg ik me af wat ik daar toch mee moest, met dat glas. Het zit in zwartmetalen
sponningen en op een enkel schroefje na is er geen houvast voor canvassen, klimplanten
of andere afscheidingsmiddelen. Heel trendy allemaal maar heel onhandig.

Bij de allereerste zonnige dag bleek al dat ook mijn buurman graag buiten zit. Improviseren
dus. Ik had ergens nog een lap stof en een rol tape en ik tapte de lap maar gewoon vast
op het glas. Dat bedekte in ieder geval de onderste helft, en zolang ik maar plat op de grond
bleef liggen kon ik mij enige privacy wanen.

Op de tweede zonnige dag bleek de tape-lap niet bestand tegen een briesje, en het wil nogal
waaien hier op vierenhalf hoog boven het water. Een nieuwe improvisatiebui leverde een
constructie op met een heel groot gordijn uit mijn vorige huis. Dit kon ik links vastknopen
aan de regenpijp naast het glas, en rechts aan de zwarte spijl die mij voor valpartijen in de
gracht behoedt. Dit bleek, door de zwaarte van een paar meter stof die op de grond hing,
goed windbestendig. Helaas was het niet mogelijk het ding wat hoger vast te binden, ik
bleef dus plat op de grond liggen.

Het is allemaal geen ramp, ik ben niet erg preuts aangelegd, maar toch. Het bevalt mij niks
om steeds maar met de aanwezigheid van een ander geconfronteerd te worden als ik gewoon
mijn balkon oploop. Ik bleef dus nadenken over een betere oplossing, en vanmiddag zag ik
het licht.