HET LIED DER DWAZE BIJEN

                Een geur van hooger honing
                verbitterde de bloemen,
                een geur van hooger honing
                verdreef ons uit de woning.

                Die geur en een zacht zoemen
                in het azuur bevrozen,
                die geur en een zacht zoemen,
                een steeds herhaald niet-noemen,

                ried ons, ach roekeloozen,
                de tuinen op te geven,
                riep ons, ach roekeloozen
                naar raadselige rozen.

                Ver van ons volk en leven
                zijn wij naar avonturen
                ver van ons volk en leven
                jubelend voortgedreven.

                Niemand kan van nature
                zijn hartstocht onderbreken,
                niemand kan van nature
                in lijve den dood verduren.

                Steeds heviger bezweken,
                steeds helderder doorschenen,
                steeds heviger bezweken
                naar het ontwijkend teeken,

                stegen wij en verdwenen,
                ontvoerd, ontlijfd, ontzworven,
                stegen wij en verdwenen
                als glinsteringen henen. --

                Het sneeuwt, wij zijn gestorven,
                wij dwarrelen naar beneden.
                Het sneeuwt, wij zijn gestorven,
                het sneeuwt tusschen de korven.

                M. Nijhoff (1894-1953)