Wilkie Collins: De vrouw in het wit
Oorspronkelijke titel: The woman in white Uit het Engels vertaald door J. Wigman 680 pagina's Prijs: euro 22,50 ISBN 90 74622 04 6 |
 |
The woman in white verscheen in het jaar 1859 als roman in afleveringen in het tijdschrift All the year round, dat kort tevoren was opgericht door Charles Dickens. Het was de tweede roman die in dat tijdschrift verscheen, na A tale of two cities van Dickens zelf. De verkoop van het tijdschrift steeg met sprongen in de periode dat Collins' roman erin verscheen. Lange rijen vormden zich voor de verkooppunten en Gladstone zei een theatervoorstelling af om het verhaal te kunnen lezen. Collins was in één klap een beroemdheid en werd door sommigen beschouwd als een serieuze rivaal voor zijn vriend Dickens.
Het plot van De vrouw in het wit is deels gebaseerd op de werkelijk voorgevallen geschiedenis van de Franse Markiezin de Drouhault, die tijdens een reis werd gedrogeerd en onder een valse naam in het gevang werd gezet. Aangezien men veronderstelde dat ze was overleden, erfde haar broer haar vermogen. De markiezin zag na twee jaar gevangenschap kans een brief te schrijven naar een kennis, en de zaak werd alsnog opgelost. Met dit ruwe materiaal was de succesroman die De vrouw in het wit zou worden uiteraard nog niet geschreven. Collins werd hogelijk geprezen als een meester in de constructie van geraffineerde plots. Hij moest hierbij ook rekening houden met de bijzondere vereisten die publicatie in afleveringen met zich meebracht: iedere aflevering moest eindigen op een wijze die de spanning vasthield en was gebonden aan een aantal pagina's.
De roman ontrolt zich zorgvuldig en gestaag in de verhalen (in totaal zijn er veertien) die worden verteld door de verschillende hoofdpersonen: In de eerste plaats Walter Hartright, de eenvoudige tekenleraar die zijn hart verliest aan de mooie Laura Fairlie; dan is er Marian Halcombe, Laura's verstandige halfzus; familienotaris Gilmore; heer des huizes Frederick Fairlie en last but not least de doortrapte Italiaanse Count Fosco; stuk voor stuk karakters die door Collins op meesterlijke wijze worden getekend. Ieder van hen kent een deel van de waarheid omtrent het sluwe bedrog waarvan Laura Fairlie het slachtoffer is, en het komplot wordt stukje bij beetje aan de lezer onthuld.
De vrouw in het wit kreeg
vier sterren (zeer goed) in VN's Detective &
Thrillergids 1998:
'De vrouw in het wit gaat over een vrouw die slachtoffer
wordt van de niet-deugende graaf Fosco en door haar echtgenoot
van haar erfenis dreigt beroofd te worden. Langzame victoriaanse
roman met veel 'detective', althans wat daar toen voor doorging.
Mooi dus.'
Ook verschenen in een nieuwe Nederlandse vertaling is Collins' tweede klassieker De Maansteen, volgens T.S. Eliot: 'de eerste, de langste en de beste van de moderne Engelse detective-romans.'
Wilkie Collins
Wilkie Collins (1824-1889) is een
Victoriaans schrijver die nog steeds bij een groot publiek in de
belangstelling staat. Zijn meest succesvolle romans worden
regelmatig herdrukt en behoren tot de klassieke werken uit de
Engelse literatuur.
Collins, zoon van een beroemd schilder, heeft zich in zijn leven
weinig aangetrokken van de Victoriaanse zeden. Hij leefde lange
tijd in zonde samen met Caroline Graves, die elders al een
echtgenoot had en tussentijds ook nog even met een ander getrouwd
was. Ook zijn voorkomen was weinig conventioneel: hij had een
uitzonderlijk groot en vreemd gevormd hoofd in verhouding tot
zijn tengere lichaam en hij werd geplaagd door reuma, die hem
dwong tot het innemen van vervaarlijke hoeveelheden pijnstillers.
Als goede vriend en reiskameraad van Charles Dickens, met wie hij
gedurende de jaren '50 veel optrok, schreef Collins veel voor
Dickens' tijdschriften Household Works en All the Year
Round. De twee mannen hadden een grote belangstelling voor
het theater gemeen -net als voor het Londense societyleven-, en
Dickens acteerde in twee vroege melodrama's van Collins' hand.
Collins stond bekend als een middelmatig schrijver, tot de
verschijning van De vrouw in het wit. Daarna werd hij een
beroemdheid en ontving hij enorme voorschotten voor nog te
schrijven romans. Hoogtepunten zijn No name (1862), Armadale
(1866) en met name The moonstone (1868).
Uit de pers
In het Libris Magazine 1997/3 (najaar 1997) stond de boekentip van Ad Quist, van boekhandel Quist in Bergen op Zoom. Over De vrouw in het wit zei hij onder meer het volgende: 'Af en toe verschijnt er, zonder veel rumoer, bij een kleine uitgeverij een boek van een onbekende auteur dat na lezing een waar juweeltje blijkt. Als boekenverkoper ben je eigenlijk altijd op zoek naar zulke juweeltjes. Om zelf te lezen en om aan te bevelen aan je klanten. Dat is de aardigheid van het vak. Wel, De vrouw in het wit is zo'n juweeltje.'
In de Standaard der Letteren van 18 september 1997 schreef Peter Jacobs het volgende over de boeken van Wilkie Collins: ‘Als je onder je bewonderaars T.S. Eliot en Anthony Burgess mag rekenen, mag je op je beide oren slapen. Met The women in white en The Moonstone heeft de Britse schrijver Wilkie Collins inderdaad de vereiste kwaliteit in huis. Ook in het Nederlands kunnen we daar nu over oordelen. Bij uitgeverij Menken Kasander & Wigman in Leiden zijn de twee negentiende-eeuwse meesterwerken in vertaling beschikbaar. Collins’ spannende boeken -van thriller met gothic-trekjes tot ver doorgedreven speurwerk met geestesverruimende en exotische neveneVecten- zijn niet alleen een aanrader voor wie de stamboom van Poirot, Holmes, Maigret, Marple en andere bemoeiallerige wijsneuzen wil natrekken; De vrouw in het wit en De Maansteen zijn gewoon pareltjes in de Engelse literatuurgeschiedenis.’
'Dit is een schaamteloze
'aanbevelingscolumn'. Omdat u dit najaar De vrouw in het wit
van Wilkie Collins móét lezen. Laat al die andere thrillers
gerust liggen voor wat wel eens de eerste thriller uit de
literatuurgeschiedenis wordt genoemd. U zal meteen zien dat een
boek dat meer dan 130 jaar oud is, niet moet onderdoen voor onze
moderne hersenspinsels.'
'De vrouw in het wit haalt het beste niveau van Dickens,
en voegt er een bijna ondraaglijke spanning aan toe. Het is nu
bijna tien jaar geleden dat ik het boek gelezen heb, maar toen ik
de nieuwe vertaling van uitgeverij Menken Kasander & Wigman
zag, was ik zo blij dat ik iedereen verplichtte de lektuur aan te
vatten.'
Peter Jacobs in Het Nieuwsblad