LEUKE VERHAALTJES VAN BLAUWE RUSSEN - (en andere katten)- LIEFHEBBERS
De eerste die haar verhaaltjes op deze website zette, was Dinie Uneken. Zij heeft een bijzondere manier om het wel en wee van haar katten te beschrijven....vaak bekeken vanuit het gezichtspunt van de kat zelf. Héél gek is Dinie op haar "BOB". Kom en geniet mee! NB haar mooie en ontroerende verhaaltjes beginnen onderaan....want de nieuwste verhaaltjes staan dan bovenaan!
Maar ook anderen kunnen hier hun verhaaltjes kwijt over ervaringen met hun katten.
Hallo lieve mensen
Ik ben de wereldberoemde internationale kampioen Vladimir. Ik heb op shows al heel veel prijzen gewonnen want ik ben namelijk een enorme charmeur. Slijmen kan ik als de beste, ze vinden me wel vaak wat mager, maar ja wat wil je. Ik hou nou eenmaal meer van vrouwelijk schoon dan van eten. Zeg nou zelf, toch niet te versmaden die wulpse blauwe russen poesjes?
Ze komen met hun baasje of bazinnetje en zitten in een vervoersmandje. Ik mag dan een weekje met dat verrukkelijks in het zweet-kamertje. Nou reken maar dat ik ze van Jetje geef. Af en toe zit er zo'n trutje bij die me als dank voor mijn dek-hengst-kunsten links en rechts om mijn oren timmert. Ja ja het leven van een echte dekkater gaat niet altijd over rozen. Goed gevuld vertrekken ze een dag of zeven later weer naar huis terug. Aan de ene kant zie ik ze met lede ogen vertrekken, maar aan de andere kant ben ik na die ploeterperiode ook wel weer toe aan een poosje welverdiende rust. Mijn wonden kunnen genezen en ik slaap bij.
Laatst heb ik hooggeëerd bezoek van over de zuider-grens gehad. Zo zeg, die kon schreeuwen, niks geen zachte "GGGG".... Doet dat malle vrouwtje van mij dat sexueel genot alléén in het zwoeg-kamertje en mij eruit! En zij nog denken dat ze in bed kon gaan liggen slapen. Nou jullie begrijpen dat ik de hele nacht druk was om haar op andere gedachten te brengen.
Gewoon
net zo lang over haar heen gelopen tot ze opstond om me bij die
schreeuwende Belgische troela te laten. Nou ook die wist ik uiteraard te
versieren, laat dat maar aan mij over.
Helaas dat lekkere stuk verdween weer na een week. Hoe
lief mijn mensen-vrouwtje ook is, ook zij begrijpt niet altijd hoe ze me moet
plezieren. Loop ik de hele nacht om een lekker sletterige dame te blèren, komt
ze aanzetten met een handvol brokjes of een stokje met veren. Als ik mijn
mannelijkheid wil showen ga ik voor de glazen schuifdeur staan schreeuwen en
dan mag ik met mijn tuigje om naar buiten. Ahhhhh heerlijk even een flinke
straal tegen het bootje doen. Weet meteen de hele buurt weer wie hier de baas
is.
Als er iemand op bezoek komt, kijk ik meteen verwachtingvol of die een
reismandje gevuld met vrouwelijk schoon bij zich heeft. Komt twee dagen
geleden het vrouwtje van die arrogante Bob op bezoek. Je weet wel die
wereldberoemde enige echte neprus. Net als de vorige keer, heeft ze
helaas geen blauw snolletje mee. Als ik aan haar ruik, ruik ik alleen haar
castratenkoor oftewel 7 platbibsen. Ze is wel lief voor me hoor, ze komt
gezellig op de grond zitten en kan heerlijk kroelen. Maar ja na de koffie
verdwijnen ze en ik hoor wat over shoppen. Een paar uur later duiken de beide
mensen dames weer op.Nog steeds geen poes te bespeuren, wel wat leuke speeltjes.
Beleefd eet ik de aangeboden brokjes, ach ja ik wil mijn mensen vrouwtje niet
teleurstellen. Dan gaan we gezellig met zijn allen even naar buiten en laat
ik Bob zijn mens even zien wat ik kan en wat Bob niet kan. Een goed
omhoog gerichte straal in het struikgewas. En wat denken jullie, zou ze het
nu begrijpen? Zou ze de volgende keer een smakelijke blauwe dame voor me
meebrengen? Of snapt ze nog niet hoe hemel op aarde eruit ziet?
Was getekend Vladimir – Almere Blues
Dinie Uneken
19 oktober 2008
hoi....pekingeend!
Na een
dag van noeste arbeid
besluit ik mezelf eens te verwennen met pekingeend en bami. Het is
vrijdag en ik zal het hele weekend alleen eten, manlief zingt weer wat af
momenteel. Dus vanaf mijn werk bel ik de chinees waar ik elke dag langs loop
tussen werk en huis of ze dat smakelijks om 16.30 uur voor me klaar willen
zetten. Dit luie mens wenst op haar wenken bediend te worden en dus niet te
wachten.
Op de afgesproken tijd staat mijn maal voor twee dagen klaar en ik hoef
alleen maar af te rekenen. Thuisgekomen zet ik de buit op het
aanrecht en voer eerst de katten zodat die verzadigd zijn en ik in
alle rust kan peuzelen. Als de etensbakjes netjes afgewassen op hun plaats
staan, schep ik de helft van de eend en de helft van de bami op een groot
bord.
Ik
zet de tv erbij aan
en onder het genot van dr. Phil die me uitlegt hoe ik moet denken en
voelen geniet ik van mijn heerlijks. Ik zit erbij weg te dromen, denkend aan
de scheldpartijen op mijn werk, slechte betalers wensen namelijk alles en
iedereen, behalve zichzelf de schuld te geven. Wat ik naar mijn hoofd krijgt
varieert van enge ziektes, onsmakelijke beroepen tot aan dood wensen toe. De
een vindt dat ik aan de hoogste boom mag, een ander dat ik voor de deur van
mijn werk onder de eerste auto mag komen, maar het bontst maakt iemand het
met de mededeling dat 'mijn naam vast niet veel voorkomt in Amersfoort en
dat ik hem wel langs zal zien komen met een jerrycan en een doosje
lucifers'.
Ik hoor vanuit de keuken allerlei gegrom, maar in gedachten verzonken
besteed ik er weinig aandacht aan. Ik denk hooguit vaag: 'beginnen die
katten nu ook al met geruzie....' Ook mijn collega's hielden het niet oorlogvrij
helaas, elkaar onderuit halen schijnt ook een manier te zijn om je af
te reageren op de bagger die we over ons heen krijgen aan de telefoon.
Ik roep mezelf tot de orde en besluit, het is weekend, even niet aan werk
denken.
Mijn bord is 3/4 leeg en dr. Phil preekt er nog vrolijk op los. Ook het
gegrom in de keuken gaat onverminderd door. Opeens word ik wakker
geschud, ojee, mijn eten voor morgen...... Ik kom in de keuken en aanschouw
in één blik het lege bakje op het aanrecht waar de eend in zat.Timo
zit uitgebreid te schransen, hij heeft een homp in zijn bek en
er ligt nog een homp naast hem op de grond. Waar de rest is,
laat zich makkelijk raden. Ik had opvoedkundig het gevogelte van hem af
kunnen pakken, maar eten dat op mijn grond heeft gelegen, wens ik ondanks
mijn veelvuldig schoonmaken, niet meer op te eten. Dus ik laat hem het
onverwachte feestmaal houden en berg de bak bami op in de koelkast. Het
gegrom wat ik steeds hoorde is uiteraard om de andere katten op afstand te
houden. Timo wenst niet te delen, zijn vangst en zijn diner.
Al kauwend blaast hij naar zijn vriendjes en mept een ieder die waagt te
dicht bij te komen aan de kant. De rest van de avond ligt hij voor Pampus
uit te buiken. Om de tweede portie bami wat op te leuken dus vandaag maar
twee eitjes gebakken voor bij de sliertjes. Flesje zoete witte wijn erbij.
We doen het er maar mee.
En Timo......die lacht zich uiteraard rot.......
Dinie
4-10-08
Frietje en de enge man....
Hallo lieve mensen, jullie kennen me vast nog wel, ik ben Frietje en ik woon met mama bij de dochter van het mens van Bob, wereld- beroemde enige echte nep-Rus. Nou ik kan jullie vertellen het is goed vertoeven hier hoor. Maar ja soms toch wel even wat minder moet ik tot mijn spijt bekennen. De zwartste bladzij in mijn verblijf hier was toen mama en ik 's avond geen eten kregen en ik met honger in mijn pens in plaats van eten te krijgen de volgende morgen in een vervoerskooi werd gepropt.
Snik, en mama ging niet eens gezellig mee.
Toen de kooi open ging
waren we bij een heel enge man die in me ging knijpen en mijn bek
open trok, de brutaliteit. Na die onbeleefde
behandeling stak de hufter een grote naald in mijn achterste. Toen ik
weer wakker werd was ik gelukkig weer thuis, maar man man wat voelde ik me
raar in mijn hoofd en wat waren mijn pootjes slap, ik viel steeds maar om en
voelde me verdrietig. Nadat ik goed wakker was kwam ik tot de ontdekking dat
ik opeens behoorde tot de hordes platbibsen.......en ik was nog wel zo
trots op mijn familiejuwelen. Boos op mijn mens was ik niet, ze kon
immers niet weten wat die griezel met me van plan was, toch?
Wat ik ook heel vervelend vind is als mijn mens een grote tas
in gaat pakken, dan weet ik: stront aan de knikker, die gaat er vandoor. Zo
ook afgelopen week, ik zag de tas en mijn mensenvrouwtje had heel
geen tijd om te spelen en te knuffelen. En die tas werd steeds voller. De
volgende morgen verdween ze met tas en al door de voordeur en mama en ik
bleven beteuterd achter. Na een paar uur hoorden we de sleutel in het slot
en ik blij naar de voordeur. Maar nee, het was niet ons mens maar die van
Bob. ook wel lief hoor, maar ja die snapt nog niet wat bankhangen en
Frietje veel aandacht geven is. Ik natuurlijk vreselijk mijn best doen,
meteen op mijn rug me voor haar voeten vlijen. En ja hoor, ik kreeg een portie
buik-kriebeltjes, hééééééérlijk. Maar ja spinnen als een
gek natuurlijk.
Gaat ze naar de tafel en
pakt het schrijfblok waar mijn eigen vrouwtje de vorige dag op had zitten
kliederen met een pen. Die pen lag er natuurlijk allang niet meer, daar had
ik wel voor gezorgd, laat dat maar aan mij over. Gaat ze een poos naar dat
blok staan staren, heeft ze dan niks beters te doen? Ik dus fanatiek al mijn
muizen en speeltjes aandragen. Gaat ze de voorklep van het aquarium open
doen en voor ik er erg in heb, staat ze tot haar oksels in die plons met
water te roeren. Nou vraag ik je, sinds wanneer zijn die stomme visjes liever
dan ik? Ik nog proberen goed te helpen en de bus visvlokken uit haar handen
te slaan, maar helaas, ze hield goed vast. Later in de keuken lukte het
beter haar te helpen, de schep met brokjes vloog goed gericht over de
keukenvloer en zij begon brokje voor blokje op te rapen, en nog mopperen
ook, nou vraag ik je, zorg ik dat er wat te doen is, is het weer niet goed.
Als ik merk dat ze naar de gang loopt, richting voordeur werp ik me in
vol ornaat op mijn rug voor de voordeur. Ze denkt toch niet dat ze nu al
weg kan. Moet ze weer zo nodig naar die enorme Bob, de kamerolifant.
Maar helaas, na de laatste knuffeltjes verdwijnt ze door de voordeur.
De vijfde dag komt ze alsmaar niet opdagen en het wordt later en later, dan
hoor ik de sleutel en ren naar de voordeur. Joepie het is mijn eigen mens
en ze heeft de grote tas weer bij zich. Joepie weer volop de hele avond
een bankhang-mens die me kan overladen met knuffels, aandacht en
rondvliegende muizen.
Was getekend, Frietje
Dinie 20-9-2008
toetjes eet je toch niet alléén.....
Zoals een ieder die me kent
weet, ben ik in het rijke bezit van 7 je-weet-wel katers. Heerlijke
wezens, maar soms zijn ze ook wel achter het behang te plakken. In huize
Uneken zijn de taken zo verdeeld dat vaders kookt en moeders
puin ruimt. Zo ook deze doordeweekse dag, na een dag van noeste arbeid.
Vaders had een voortreffelijke maaltijd opgediend en met ons
vieren hadden we die netjes aan de eettafel geconsumeerd. De kok zelf was
als eerste klaar en zag zijn kans schoon de computer tot zich te nemen, ons
kwebbelende en veel trager etende dames achterlatend. Ik geef toe de
tafelmanieren in ons gezin zijn enigszins beperkt. Toen ook wij klaar
waren, begaf ik me keukenwaarts en aanschouwde de dagelijkse bende van mijn
lieve echtgenootje. Hij vindt het heerlijk om te koken maar weet er een
vorstelijk bende van te maken. In ons vorige huis presteerde hij het
letterlijk een keer de tomatenprut tegen het plafond te krijgen. En ik, ik
vind het altijd wel weer een uitdaging de boel weer toonbaar, fris en helder
te krijgen. Even de mouwen opstropen, vaat, etensresten en verpakkingen
sorteren en daar deponeren waar ze thuis horen.
Na enige tijd stond Beppie, de vaatwasser, braaf te snorren en blonk
de keuken weer gelijk een showroom-plaatje. Bij ons is het gebruikelijk dat
ieder voor zich in de huiskamer toetjes tot zich neemt en ik trakteerde
mezelf op een heerlijk en medisch verantwoord bakje yoghurt met fruit met 0%
vet en geen suiker toegevoegd. Ik ga met dat heerlijks op de hangbank
zitten, benen op Stoffeltje de pluche schildpad.
Ik zat nog niet of Joep, de quasi rood-witte kat, besloot dat
het knuffeltijd was. Hij sprong op schoot waarna ik heel onhandig zat met in
de ene hand het bakje en de andere de lepel, klaar om een hap te nemen.
Aaien wilde ik hem niet op dat moment, zeker in deze tijd van het jaar
verharen ze vreselijk en hoeveel ik ook van ze houd, yoghurt met kattenhaar
vind ook ik niet smaakvol. Joep had al gauw door niet die aandacht
tot zich te krijgen waar hij zelf vond recht op te hebben en wel acuut. Hij
draaide zich om en slingerde met zijn staart vol door mijn nagerecht.
Het tafereel wat daarop volgde laat zich raden.
Mijn schattige
poeze-beest voelde wat zwaars aan zijn achterste ledemaat en begon nog
harder te slingeren, waarbij de zuur riekende spetters niet alleen om mijn
oren vlogen, maar ook om die van mijn dochter. Joep nam boos de benen
en ik kwam lelijke woorden zeggend omhoog uit mijn luie houding. Dat werd
dus een tweede portie puinruimen, nu mijn eigen creatie, met goede
hulp van Joep dan wel te verstaan.
Volgende keer toch maar toetjes aan de eettafel eten.....
Dinie Uneken
24-6-2008
krabpalen...het is me wat....
Sabine belde om 19.30 uur, moet ik nog thuis blijven want ik heb honger en wil eigenlijk boodschappen doen. Afijn 19.45 uur was hij bij mij en onze palen werden netjes in de gang gezet. Per e-mail had ik van de week beide adressen doorgegeven, telefoonnummer, mobiel nummer. Er kon niets misgaan zou je dus zeggen. Van ons naar Sabine is 10 minuutjes. Ik eerst een paal in mijn eentje naar boven gehesen, die bleek veel zwaarder dan ik zo had gedacht en met uitsteeksels kwam ik klem te zitten in de draai van de trap. Me kapot lopen zweten, maar ik heb hem boven gekregen, de andere in de keuken gezet.
Toen Sabine gebeld, dat hij 10 voor 8 hier vandaan was gegaan. Afijn hoe vaak Sabine en ik elkaar gebeld hebben weet ik niet meer, maar om 22.15 had Sabine nog geen paal. Aangezien die gast zelf niet belde op zijn website zijn mobiele nummer gezocht en gebeld. Hij was dus werkelijk nog steeds zoekende, al 2,5 uur. Ik heb hem wat aanwijzingen gegeven en ben naar boven gegaan om met Bert te overleggen.
Uiteindelijk heb ik die palen-meneer nogmaals gebeld en gezegd kom maar weer hierheen dan gaat mijn partner wel mee om je erheen te loodsen. Tussen 23 en 24 uur had Sabine dan eindelijk de paal. Ze belde later om te zeggen dat hij mooi is en dat de poesjes hem meteen in gebruik hadden genomen. Gelukkig kun ze de humor van het geheel wel inzien.....en ik ook. Ik hoop de Boogytree meneer ook, die moest daarna nog terug naar zuid Limburg.
Boogytree-palen.
Dinie
23 februari 2008
gedicht voor guus
...de koffie zal nooit meer hetzelfde smaken...
Lieve Guus,
Omdat ik zoveel van je houd, heb ik je laten gaan - in mijn armen je laatste snik - dit intieme moment zal ik nooit vergeten - nog een maal samen een - jij en ik
De kast blijft nu leeg als we thuiskomen - je laat een leegte achter - maar ook een bron van mooie herinneringen - foto's en warme gedachten
Dinie
januari 2008
in memoriam
mijn lieve guus is niet meer.....
Lieve
mensen, mijn Guus is net in mijn armen overleden. Dit was het
enige wat ik nog voor hem kon doen. Heb de hele week mijn ogen
uit mijn kop lopen janken, jeetje wat doet dit pijn. Guus was
12 jaar en 5 maanden en vanaf kitten bij ons. Een echte
familie-man die voor het slapen gaan alle katten hun gezichtjes
ging wassen. Toen Fritz zo
slecht was liep Guus gillend zoekend het huis door. Hij kon niet
zonder zijn zwarte maatje.
Ogenschijnlijk gezond en zeer fit tot
3 weken geleden. Dat een kat in zo een korte tijd kan veranderen
in een wrak..... 4/12
jl. ging ik
met hem naar de dierenarts, hij liep mank met één voorpootje en
had een scheur in zijn tong. Ik hoopte dat het van het tornadoën
gekomen was, dat hij ongelukkig neergekomen zou zijn. Helaas,
mijn vrees van toen werd werkelijkheid. Binnen de 14 dagen van
de antibiotica stortte hij volledig in, pompende ademhaling,
zijn longen liepen vol. Röntgenfoto's wezen uit dat zijn hele
longen vol gezwellen zaten. Daarna nog twee dagen hier gehad
waarbij hij per uur achteruit ging. Ik had voor maandag een
afspraak staan maar wilde hem dit weekend niet meer door laten
knokken. Zijn strijd is gestreden. Ik
ben er kapot van.
Lieve Guus rust in vrede
Dinie. 21-12-2007
Hallo allemaal
Hier een brief van Borisz Jeltsin , zoon van Vladimir en Yuliya. (een lang verhaal, dus 'n keertje als uitzondering ;- )
"Ik wilde jullie laten weten hoe het met mij gaat. Bereid je maar wel even voor want ik heb natuurlijk heel veel te vertellen!"
Ik heb het soms best
druk met name als ik voor een doorzichtig
"iets" sta waardoor ik naar buiten kan kijken. Ik zie
dan allemaal vogels en doe een poging om ze te laten schrikken
maar omdat ik er niet bij kan, schrikken zij niet altijd en
blijven ze soms gewoon op hun gemak zitten en eten daar een hapje
bij, mijn personeel trakteert dan. Maar het wil ook wel eens
lukken dat ik ze wel goed te pakken heb, ik kan er dan niet
bij maar laat ze wel schrikken, ha ha ze vliegen dan echt als een
idioot weg! Ik heb een heel goed jachtinstinct. Mijn personeel
heeft mij ook een zachte kroel (beer) gegeven en regelmatig lig ik
hier dan mee te stoeien, ik leef me dan helemaal uit en sleur hem
overal mee naar toe. Ik besluip hem en bespring hem en schud hem
wild heen en weer, want ik ben natuurlijk de baas. Ik win dit
gevecht altijd want deze kroel vecht nooit terug dus kan mij ook
niets gebeuren.
Mijn personeel
heeft een nieuwe krabpaal voor mij gekocht. Mijn vorige krabpaal
vond ik ook okee maar mijn personeel wilde graag een grotere, zo
gezegd zo gedaan! Toen de paal eenmaal stond, was ik zo
nieuwsgierig dat ik hem meteen verkennen moest en mijn sporen
moest nalaten want deze paal is toch wel erg mooi! Ik heb vier
verdiepingen en ik vind het geweldig om helemaal bovenin te
slapen, want dan heb ik een mooi uitzicht! Ik heb zes palen waar
ik heerlijk mijn nagels aan kan strekken, alhoewel, de stoelen
vind ik ook hééél erg leuk en ik kan het niet laten om daar
vanaf te blijven, sorry mam, ik weet dat je mij niet zo hebt
opgevoed, maar telkens als ik er langs loop dan lijkt het erop of
ik door een magneetje naar die paal wordt toegetrokken. Ik kan er
echt niets aan doen maar ik moet even mijn nagels erin zetten, wel
stiekem want als mijn personeel dit ziet dan word ik meteen naar
mijn krabpaal gebracht. En weet je wat ze hier sinds
kort hebben opgehangen, gekke knipperende lichtjes, ik snap
er helemaal niets van, want zo zie ik ze en zo zijn ze weer weg!
En dan gaan ze als een gek tekeer! Oh, en weet je wat ze
ook bij mij gedaan hebben...........ik kreeg een rode muts over
me hoofd en toen gingen ze weer een kiekje van mij maken, wat ik
erg leuk vind overigens. Ik ben dan heel braaf.
Vandaag ben ik met mijn personeel in mijn draagbaredierenwoning op pad geweest. Ik kwam voor mij in een héél bekende ruimte en toen ik eenmaal de geur herkende van mijn laatste bezoek toen wist ik het meteen en moest ik toch wel even miauwen. Toen mijn personeel zei dat het goed was, ging ik lekker liggen en kon ik een klein beetje relaxen maar ik bleef alert. Op een gegeven moment stond er een stomme viervoeter voor mijn draagbarendierenwoning die écht overstuur was maar toen hij ging blaffen nam ik het op voor mijn personeel en liet ik mijn tanden zien, dat `IK` de baas ben, en niet HIJ en dat hielp! Jack was heel erg trots op mij! Ik ben echt voor niemand bang. Ik vond het bezoek ook helemaal niet eng, ik moest in een bakje staan en hoorde haar zeggen 3,86 kilo. Geen idee wat het inhoudt maar mijn personeel keek tevreden dus dan ben ik dat ook. Vervolgens werd ik helemaal gefouilleerd en kreeg ik daarna alleen maar complimentjes. Leuk hé! Als blijk van waardering kroop ik op Jack zijn rug om vervolgens in zijn nek te gaan liggen, dat vind ik zo heerlijk want dan druk ik mijn hoofd tegen zijn hoofd en kruipen we tegen elkaar aan. Ik wil dan meteen gaan rollen maar dan rol ik er altijd vanaf, dat snap ik nog niet helemaal. Maar elke gelegenheid die er is, kruip ik lekker bij mijn personeel op de rug en vervolgens kruip ik naar hun nek. (dat heb ik van mij overgrootvader geleerd)
Vervolgens mocht ik weer ik weer mijn draagbaredierenwoning in en nam ze weer zo'n zak voer voor mij mee. Dit voer heb ik gekregen toen ze mijn "mannelijkheid" hebben afgenomen (ik was mezelf aan het trainen op zogenaamd sproeien....ondernamen meteen actie), ze vertelden mij dat ik dit moest eten zodat ik niet dik word. Ik ben juist goed gespierd, dat heb ik van mijn papa! Maar goed, die brokken zijn in ieder geval hartstikke lekker! Ik ben er blij mee.
Oja ik moet nog
iets bekennen. Pas kwam Bianca thuis, zoals gewoonlijk. Ik
zat samen met Jack op de bovenverdieping daar staat mijn oude
krapbaal dus ik heb er nu twee én ze hebben er nog één in de
keuken voor mij neergezet, hier kan ik mij echt helemaal aan
uitstrekken. Heerlijk voorral ´s ochtends. Maar goed ik ben weer
aan het afdwalen. Bianca kwam ons begroeten maar ik lag te chillen
op mijn krabpaal en ineens zie ik de deur open gaan en zie ik een
schim. Ik gaf meteen een hoge rug, maakte een dikke staart en
streek mijn haren recht overeind. Ik moest natuurlijk laten zien
wie de baas was en mezelf beschermen. Toen die schim eenmaal
dichterbij kwam zag ik dat "Bianca" het was! In 1x klap
had ik alles bij mijzelf weggetoverd en sprong ik haar in de
nek, gaf haar likjes en kroop meteen om haar nek om
lekker te gaan rollen! Daarna heb ik mijzelf een flinke wasbeurt
gegeven want tja dat is toch best wel genant om tegen "mijn
liefste" een hoge rug op te zetten. Gelukkig was het meteen
goed dus konden we daarna gaan slapen. Ik slaap lekker bij
mijn personeel. Ik heb daar een heerlijk bed in de lucht hangen
aan een gek plat ding wat heerlijk warm wordt. Als zij naar bed
gaan dan ga ik ook naar bed maar eerst moet ik spelen en nog even
mijn energie kwijt en ga ik iedere avond gek doen. Ik ren dan van
boven naar beneden en door deze beweging kom ik goed op gang. Ik
ren dan altijd naar naar de bak en ren dan weer naar boven,
ik deel mijn geurtjes graag met anderen want dat doen zij namelijk
ook. Soms beschuldigen zij elkaar terwijl ik het dan gedaan
heb, hoezo kattenkwaad?! Als zij bijna liggen te slapen
spring ik enthousiast bij hun op de buik of ik jump wel eens op
iets wat zij niet prettig vinden, maar dat boeit mij niet, want
dat vind ik juist zo leuk. Of ik spring op bed en tik ze
vervolgens heel snel maar wel zachtjes aan en ren dan snel weg. Ze
zijn dan weer wakker en gaan dan even met mijn spelen. Vaak ben
"Ik" dan weer uitgeput en wil het nog wel eens gebeuren
dat ik bij hun op bed in slaap valt. En dat vind ik zo lekkerrrrr
want dat bed is groot, warm en het beweegt!!! Maar meestal slaap
ik in mijn slaapmandje als ik maar dicht bij hun ben.
Ze vertellen mij dat wij binnenkort een weekendje centerparcs gaan doen en dat ik mee mag met mijn draagbaredierenwoning. Ze nemen ook mijn tuigje mee want daar mag ik mee naar buiten! Cool. Ze vroegen wel of ik wilde betalen??? Geen idee wat het inhoudt maar ik hoorde ze zeggen dat het heel goedkoop was dat ik mee mocht. Ik vind het best als ik maar bij mijn personeel ben. Voor de rest gaat het hier hartstikke goed, ik ben héél erg aanhankelijk en lig elke avond bij Bianca op schoot. Vaak verdeel ik het maar meestal wint Bianca het. Alhoewel, ik vind ze allebei fantastisch. Ik word overal bij betrokken en daarom ben ik graag bij ze. Laatst hebben zij héél véél van die leuke speeltjes voor mij gekocht, je draait ze in elkaar, knoopt ze naar alle kanten en kan je er de gekste dingen van maken. Zij gooien het weg, ik ren er echt als een viervoeter achterna en breng vervolgens het speeltje weer terug, zij gooien het weer weg en ik breng het weer terug. Nog even over een viervoeter gesproken. Er wonen naast ons buren die zo kleine viervoeter hebben, ze noemen hem Gerrit. Als ik voor een doorzichtig iets sta en hij loopt voorbij dan begint hij telkens te blaffen. Hij probeert mij bang te maken maar dat boeit mij dus totaal niet. Ik geef geen kik en hij wordt dan helemaal gek en draait dan echt door, hi hi. Ik kan ook heel goed slapen, mijn personeel heeft sinds kort een hele warme deken over de bank hangen. Deze heb ik meteen in beslag genomen, echt een aanrader, heerlijk!
Zo, jullie weten meteen mijn hele levensverhaal en ik kan jullie vertellen dat het heel goed met mij gaat.
Ik moet van mijn personeel zeggen: "Hele fijne Feestdagen en een Voorspoedig Gezond Nieuwjaar"! Ik weet niet wat het inhoudt maar ik denk wel dat zij het goed bedoelen. Mijn personeel heeft nog wat leuke kiekjes van mij toegevoegd. Het ene kiekje is gemaakt met een ding waar ze door praten en de andere twee zijn gemaakt met een lichtflits. Het kan dus zijn dat het ene kiekje scherper is dan het andere kiekje", aldus Borisz Jeltsin.
En ook: "De groeten van mijn personeel Jack & Bianca en een hele dikke knuffel van mij, Borisz".
8-12-2007
hoezo, mijn mama solo niet mooi genoeg?!?
Hallo rusminnend
Nederland,
Voor mama moest een nieuw thuis gezocht "omdat ze zelf niet mooi genoeg is en ook geen mooie kindjes krijgt", vinden de "experts" dus. Nou ze is toevallig wel de allerliefste mama van de wereld en ook met mensen kan ze slijmen als de beste, als ze tegen haar praten dan praat ze terug. Natuurlijk kan ze niet tippen aan die super-slijmbal van een Bob, maar ze komt een heel eind!
Stiekum was ze nog even wezen vrijen met mijn papa en 8 weken geleden was ik daar opeens. Geen broertjes of zusjes, nee alleen ik. Ik kreeg drie mooie namen de laatste is Ferit en betekent “de enige” maar ja ze noemen me Frietje.
Gelukkig vonden de mensen-vriendjes van Bob mijn mama heel erg lief en hebben besloten dat ze bij hun mag wonen, niet in het zelfde huis als wereldberoemde Bobbelmans van Slijmenburg, maar wel dicht bij. En als haar mensenvrouwtje weg moet komt de vriendin van Bob voor haar zorgen en met haar spelen. Toen ze kwamen kennismaken met mama Solo vielen ze natuurlijk als een blok voor haar en klein als ik ben deed ik uiteraard ook erg mijn best en gelukkig mag ik bij mama blijven. Dus als ik groot genoeg ben mogen we saampjes naar Amersfoort. Nou reken maar dat we lol gaan hebben. Mama gaat dan wel eerst nog naar die griezel van een dierenarts om geen kindjes meer te kunnen krijgen, brrr als dat maar goed gaat.
En wat nou niet mooi genoeg, zeg nou zelf we zijn toch de mooiste katten van heel de wereld?
Volgens
oma-parttime-
Was getekend,
Frietje
(via de hand van Dinie)
nieuwe fiets uitproberen
Even een beeld schetsen van dit flutweer...... met 8 snurkende schepsels, zelfs Bob geeft nu de brui aan buitenspelen.....heb ik vanmorgen even uitgetest of mijn nieuwe fiets berekend is op een noodstop!
Ik heb hem speciaal gekocht voor het honden-uitlaten en tsja met honden fietsen kent de nodige risico's. Nou zonder honden en met paraplu óók. hahahahaha! Volgens mij heb ik meer levens dan de 9 van een kat.
Ik fietste vrolijk
met plu door het zeikweer, geen zin mijn zweterige regenpak aan te
doen, opvliegers en regenpak is geen fijne combi.....Vliegt opeens het
handvat van de plu en het ding, de plu zelf dus, vliegt in één
vloeiende beweging midden in mijn gezicht en slaat binnenstebuiten en
achterstevoren. Nou ik kan je wel vertellen...
Vol in de remmen geknepen en benen op de grond.
Alweer leef ik nog en
ben ongeschonden.
Dinie Uneken
9-8-2007
Chili Con Chaos
Aangezien we een paar kinderloze dagen hadden besloten mijn trouwe ega en ik het er eens goed van te nemen wat het eten betreft. Zodoende stevenden we zondag vol goede moed en eetlust richting Deventer alwaar we na een wandeling langs de IJssel een geschikt Turks restaurant bezochten.
We
genoten van de uitmuntende gerechten en op de terugweg in de auto
besloten we de volgende dag Chili Con Carne te gaan eten. Nog
thuiswonende dochter griezelt daarvan en ook de hier tweemaal per week
etende dochter is er niet dol op.
Maandag kwam ik na een dag van noeste arbeid thuis, veegde de vloer en deed de kattenbakken. En dan…….computeren. We hebben hier een voor beide partijen uitstekend bevallende routine van hij de boodschappen en het koken en ik het puinruimen na de maaltijd. Als ik op de helft ben van mijn voortreffelijk bord Chili kan mijn partner zich al niet meer beheersen. Een computer zonder chattende puber erachter, dat is een kans die hij niet kan laten lopen. Tijdens de maaltijd hadden we ons al af zitten vragen wat we met het resterende deel van het eten zouden doen. Nog niet zolang geleden kookten we nog voor vijf, dus er is veel teveel Chili.
Nou om een lang verhaal kort te maken, deze week eten we niet nog een keer Chili. De katten beslisten wel even voor ons.
Net als ik de laatste paar happen weg zit te werken klinkt er een vreselijk klap in de keuken en de geschrokken katten vliegen alle kanten op, sommigen naar boven, anderen naar buiten de ren in. Ik durf haast niet naar de keuken te gaan en de aanblik is inderdaad schrikbarend. Als ik zeg dat de Chili tot aan het plafond zat, dan overdrijf ik misschien een beetje, maar het scheelde niet veel. Computerende partner lachte in zijn vuistje over onze taakverdeling……puinruimen is immers mijn aandeel. Wat eerst een portie Chili was voor twee of drie personen lijkt zo door de keuken verspreid op een hoeveelheid Chili voor een heel weeshuis.
Aangezien Chili me niet
bevorderlijk lijkt voor mijn harige vriendjes hun stoelgang, de katten
buiten de kamer gesloten en zuchtend eerst met twee opscheplepels de
ergste drerrie opgeschept en van de kastjes geschraapt. Daarna met
keukenrol geveegd en vervolgens met een dweil en emmer sop aan de slag. Dank
jullie wel lieve poesjes, mijn keuken blinkt weer.
Dinie Uneken
31 juli 2007
Het babytruitje
Af en toe doe ik een vage poging, soms
met hulp van een menselijke huisgenoot, maar keer op keer vloeit er bloed.
Zo’n drie jaar geleden is hij onder narcose tijdens een gebittenbeurt
bij de dierenarts helemaal goed doorgekamd. Maar ja, om een kat voor een
vacht behandeling plat te laten spuiten gaat me te ver. Maar wat dan,
klitten en vervilten is ook niet de bedoeling. Goede raad is duur.
Afgelopen woensdag had ik een vrije dag en hoe die leuker te besteden dan heerlijk shoppen en beppen met mijn lieve tante in Assen. Wat we kopen maakt niet uit, met haar is het altijd heerlijk vertoeven. Na een heerlijke bak koffie met broodjes in een restaurant, op stap en ik legde het probleem uit van Guus zijn vacht."'Tuurlijk", zei tante " we gaan daar en daar heen, dat komt helemaal goed".
Staan we in die zaak
in de babykleertjes te rommelen, truitje maat 50 in handen.
Vraag ik aan haar: " ja, maar past zijn
kop daar wel door? ", het truitje in allerlei houdingen
houdend. In mijn ooghoek voel en zie ik een mevrouw vreemd naar ons
kijken en ik realiseer me dat zij moet denken dat Guus een baby
is. Ik krijg dus acuut de slappe lach. Dat wil wel in dat gezelschap in
Assen. Zegt mijn partner-voor-de-dag nog: " is
het niet erg dat het rose is, het is toch een jongetje....?".
Afijn wij snel weer naar een restaurant want ik hield het bijna niet meer;
maar we hebben het droog gehouden, zowel de broeken als wat regen betreft.
Bij het truitje zijn inmiddels de mouwen dichtgenaaid en Guus heeft zijn kambeurt gisteren gehad. Ging prima zo. Hij was wel heel boos, maar was snel weer getroost met een handje smulbrokjes. Gisteravond lag hij gewoon lekker bij me bij het bankhangen.
juli 2007
over chillen en brillen....en Bram
Zoals
een ieder die mij kent weet, ben ik getrouwd met een zeer geduldig en
alles goedvindend echtgenootje. Vandaar mijn 8-koppige castratenkoor. Een
ieder zal begrijpen, mede door mijn uitgebreide verhalen, dat er wel eens
iets mis gaat in Huize Kattenparadijs.
Zo ook afgelopen weekend.
Manlief en ondergetekende beginnen
allebei wat kippig te worden, je kent dat wel armen die op den duur te kort
worden bij het lezen. Dus aan de leesbril allebei. Aangezien manlief nogal
verstrooid is slingeren die dingen overal rond, maar wel altijd veilig voor
de katten. We hebben immers een rood gevaar genaamd Bram in huis, dus
in de keukenla, bij de computer, in de kast, in een brillenkoker
en noem maar op, overal ligt iets voor het grijpen.
Nu is het zo dat we maar één computer met internet hebben (ach ja armoe troef hè, alle financiën gaan op aan de katten; duur voer, leuke palen en speeltjes, riant buitenverblijf......) en wij vrouwen weten uiteraard altijd voorrang te krijgen (nou ja te nemen nog beter gezegd), de 'heer des huizes' is bescheiden. Dus als dochterlief en ik allebei naar bed gaan (laat op de avond) neemt meneer het er goed van en geniet tot in de kleine uurtjes van de beschikking over TV en computer.
Zo
ook afgelopen zaterdag. Op een
gegeven moment gaat hij even naar toilet, komt terug en grijpt, hé waar
is die leesbril nu gebleven…..? De kenners van mijn anekdotes
voelen de bui uiteraard al hangen…….Bram weer in de bocht. Echtgenootje,
inmiddels driekwart fles wijn op (ach ja die zit lekker te chillen in
zijn eentje), gaat op zoek en merkt te laat dat hij tegen iets aantrapt. Hij
voetbalt in het voorbijgaan “iets” , uiteraard de bril, precies tegen de
punt van een kastje. Een vloek onderdrukkend bukt hij zich om het exemplaar
op te rapen en constateert dat er een glas uit is. Hij op zijn knietjes om
het glas te zoeken, want de harige vriendjes mogen geen risico lopen door
met glas te spelen. Kruipt hij tastend onder de tafel door, voelt iets
warms en nats onder een knie.....een uitgekotste haarbal bleek bij nader
onderzoek.
Mijn arme getergde wederhelft heeft de zoektocht gestaakt en zijn internetgebeuren voortgezet. De volgende ochtend hoorde ik het verhaal aan en kon enige lachkriebel niet onderdrukken. Kleine speurtocht naar het glaasje leverde op dat hij tussen het kastje en de muur geschoten bleek. Bril en glas maar weggegooid, van de week weer een nieuwe halen. Hij heeft wat te verduren die arme partner van mij.....
Groetjes Dinie
28 juni 2007
vandaag ben ik - timo- 1-jarig....
Vandaag ben ik jarig zeggen ze, dus ik ben al een jaar op deez' aardbol. Nou ik moet zeggen het leven bevalt me prima in huize Uneken.
Met mijn rode vriendje Bram ben ik heel de dag druk in de weer, altijd lol met die gast. Lekker rennen, stieren, draven, af en toe een robbertje ravotten. Maar ja dat laatste dat verlies ik want die rode rasdas is veel breder dan ik. Mijn mannen-mens noemt mij altijd de garnaal, omdat ik zo fijntjes gebouwd ben, met dunne pootjes, heb ik begrepen.
Maar ja Bram is ook wel eens druk met andere voor hem gewichtige zaken. Hij hangt omgekeerd aan de bovenkant van ons riante buitenverblijf om bruine zoemertjes te vangen, nou daar doe ik niet aan mee hoor, die krengen kunnen prikken, dan doet het pijn jekkkkkk nee niks voor mij. Zal wel een masochist zijn die achterlijke Bram. Maar die rose kronkeldingen die hij vaak mee naar binnen neemt die vind ik wel heel gaaf om mee te spelen hoor! En die groene met pootjes ook. Alleen als het zoemt dan druk ik mijn snor.
Op andere tijden besluit hij opeens huppelkutje te spelen en loopt prrrrrrauw geluidjes makend die lompe Bob uit de bedstee te lokken. En jawel hoor dat lukt hem altijd. Bob, de reus, meteen achter hem aan en rijden maar met die hap. En een rare geluiden dat ze samen produceren, dan schaam ik me ter plekke helemaal rot. Ze zijn waarschijnlijk vergeten dat ze bij ome dokter langs zijn geweest om zich van hun familie-juwelen te laten beroven. Nee ook daar doe ik niet aan mee, geef mijn portie maar aan Fikkie.
Natuurlijk vermaak ik me ook wel in mijn eentje hoor, ik ga buurten bij Guus, de witte ouwe brompot, altijd goed voor een gratis wasbeurt. Ik ga langs bij Sjaak, lekker knuffelen, kopjes geven tot hij omvalt, me lekker veilig tegen zijn buik nestelen.
Maar
ook het aanvallen van mijn mensen hun dure Montell stoel, mijn poezelige
gebitje in de bovenkant zetten, blijft altijd leuk. Daar denkt mijn
mensen-vrouwtje anders over, maar boos op me, kan ze toch niet worden. Ik
zet gewoon in mum van tijd mijn motortje in de 4-de versnelling en knijp
mijn ogen dicht, laat me slap hangen....en dan is ze verkocht, de slappe
hap.
Ook
tv kijken 's avonds als mijn mensen-vrouwtje aan het bankhangen is,
kan heel leuk zijn, funniest home video's of sport zijn mijn favorieten, of
natuurprogramma'
Toen ik een keer wel met de rest
mee mocht eten in de keuken had ik per ongeluk zoveel gegeten dat ik
de hele avond de hik had en met mijn pootjes omhoog naast mijn
bankhangende vrouwtje heb gelegen.
Nee
lieve mensen laat mij maar schuiven, het leven is zo slecht nog niet.
Getekend
- Jongeheer Prins Timo
Dinie
Uneken
5 juni 2007
Hitsige homo’s en (schijn)heilige huppelkut
Mijn dochter pleegde zich daar nog wel eens aan te ergeren en zei dan:
"geile Bob hou nou maar eens op".
Dat Bram er zelf om
vraagt heb ik van de week gezien. Bob
lag in zijn bedstee, heerlijk te slapen. We hebben een computerkast met
openslaande deurtjes en die staat naast een klein vensterbankje. Op dat vensterbankje
staat een doos met een kussentje en daar bevindt Bob zich vaak,
maar alleen als de deurtjes van het computermeubel open zijn. Dan zitten ze
voor het vensterbankje en is het net een bedstee. Af en toe kijk ik om de hoek
en zeg wat liefs tegen hem. Op een dag lag hij toch
weer in de bedstede en ik was blij, hij lijkt en kijkt dan zo gelukkig.
Op een gegeven moment komt
Bram langs en springt ook in de bedstede, gaat met zijn voorpoten in de
doos, in Bob staan. Allerlei knorrende, brauwende en kirrende geluiden
producerend. Bob bleef nog een poos liggen, maar uiteindelijk kreeg hij
hem eruit en ja hoor het welbekende hitsige rijgedrag van mega-Bob op
mini-Bram viel weer te aanschouwen. Zo hobbelen ze samen veel geluid
producerend heel het huis door.
Bram >
Mijn eigen hitsige homo en (schijn)heilige huppelkut.
Dinie Uneken
april 2007
Voor het
zingen.........
Nee nee - dit wordt geen
stukje over sexuele voorlichting. Dit
gaat over voor het zingen nog even, snor, baard en haren bijknippen.
Mijn lieve echtgenootje is
nogal impulsief in zijn wensen. Hij
stond vanmorgen laat op, na het ontbijt wilde hij nog even koffiedrinken en
onder de koffie besloot hij opeens dat ik hem voor hij weg moest nog even bij
moest knippen. Hij heeft immers een
belangrijk stuk, zo hier en daar in zijn eentje als bas te zingen. Wenste
meneer uiteraard goed voor de dag te komen. Keurig
in het zwarte pak, tsja dat staan die wapperende haren daar niet deftig genoeg
bij.
Ik slik een - had je daar
niet eerder mee aan kunnen komen - maar weg - zijn trein ging over een
uur. Dus als een haas stoel klaarzetten in
de keuken en schaar en kam gezocht. Fanatiek
sla ik aan het knippen, enige opgejaagdheid met moeite onderdrukkend. Meneer
wil uiteraard ook nog douchen na het knippen. Ai.....dat wordt een haastklus.
Ik heb Timo onder de arm
genomen en met een handje brokken in de voerkooi gezet en zo goed en zo kwaad
als het ging de ergste schade aan het kapsel weggewerkt, gewoon aan de andere
kant ook zo'n knip. Echtgenootje snuivend onder de douche en later
in het pak langs stuivend richting trein.
Ach.......morgen
maken we het wel af, ik hoop dat het zingen beter ging dan de knipbeurt. Dit wordt nog wel zijn eerste
solopartij......
Dinie
april 2007
bram, regen en
arme timo....
Katten houden meestel niet
van regen, nou mijn rode gevaar Bram wel hoor.
Leuke bijkomstigheid voor hem
is namelijk dat er dan wormen naar boven komen.
Bram had de dag van
zijn leven, leuk dikke wormen mee naar binnen nemen.
Dat werd dus bankhangen met
veel onderbrekingen om de wormen aan de overkant van de straat op het gras te
leggen...... En arme Timo dan maar
zoeken waar zijn leuke-uit-zich
Dinie
schaamrood om
monstertje bram
Wat mij gisteren weer eens overkwam met mijn rode monstertje Bram deed mij
het schaamrood naar mijn kaken stijgen. .Zoals een ieder die mij al langer kent weet,
zijn vorig jaar in mijn leven
gekomen de enige echte neprus Bob en zijn rode HTK vriendje Bram,
beide nu
ruim 20 maanden.
Gisteren moest mijn partner Bert zingen in Hoorn en een ander koorlid zou
meerijden. Ik vroeg hem nog zal ik nog even de Swiffer door de kamer
halen en mijn bank-hang-plek opruimen, maar dat leek hem niet nodig, als ze
kwam zou hij gelijk zijn jas aandoen en weggaan. Wij nog even gauw samen een
bakkie koffie drinken, gaat 20 minuten te vroeg de bel. En Bert was nog niet
omgekleed.
Dus mevrouw binnen gelaten, een zeer deftig exemplaar mag ik wel zeggen.
Bert gauw naar boven zijn pak aan doen en mevrouw deed haar lange zwarte
mantel en muts uit en af en legde dat op onze eettafel. Dat moet je in dit huis niet doen uiteraard......want wij hebben een
Bram.
Mevrouw kijkt ondertussen met een zeer vreemde blik rond en vraagt me of we
helemaal voor de katten leven. Uhhhh wat moet je daar nou op zeggen.
Waar een "normaal" mens potten met planten op de vensterbank heeft
staan ligt bij ons een heerlijk pluchen deken, waar de katten graag op liggen.
Verder uiteraard overal allerlei lekkere mandjes en twee krabpalen. En niet te
vergeten mijn bank-hang-plek, de groene pluchen schildpad
Stoffeltje, een
pluchen slang en 4 kussentjes.
Mevrouw stiert op de slangenstellage af en begint allerlei vragen op me af te
vuren over die beesten. In mijn ooghoek zie ik haar mantel bewegen en voor ik in kan grijpen scheurt
Bram de kamer uit met mevrouw haar muts in zijn bek. In mum van tijd de trap
op. Ik naar boven roepen naar Bert of hij op zolder de muts wil achterhalen.
Mevrouw hoopt het beste er maar van en vraagt verder over de slangen.
Even later staat Bert in kostuum in de deuropening, zonder muts.
Ik vraag heb je hem gevonden, ja zegt hij daar. Ik kijk onder de tafel en daar
staat Bram nog steeds met zijn "vangst" in zijn bek met een blik van:
zie dit maar eens af te pakken.
Bert en ik duiken ieder aan een kant onder de tafel, maar hij schiet tussen
ons door, in één run het kattenluikje door, met muts en al. Mevrouw kijkt me
verbijsterd aan.
Ik met vuurrood hoofd schoenen aan en sleutel halen, achterdeur open, ren-deurtje open en zowaar hij laat zijn prooi afpakken. Muts zag eruit of de
plee ermee gesopt was, zeiknat, het regende, vol stukjes conifeer en
kattenharen.
Mevrouw de muts overhandigd en sorry gezegd dat hij zo vies was. Zegt mevrouw
tegen me: 'hebben ze erop geplast?'
Bert wist niet hoe snel hij haar af moest voeren, volgens mij was hij niet zo
blij met mijn rode monstertje .
Ter illustratie: op de bovenste foto: doerak Bram en hier Bob en ik op de
bankhangplek als er geen
bezoek is.
Dinie
maart 2007
Timo zonder
ballen Timo gaat over 6
nachtjes een slaapje doen en wordt dan zonder ballen weer wakker.
Alleen hij weet het zelf
nog niet.
Voorlopig heeft hij nog
veel lol in het leven, loopt de grote katten uit te dagen en door het huis
te scheuren, mijn eigen ADHD' ertje.
Maar voor de CD - speler
maakt hij zich steevast wel even vrij van zijn drukke bezigheden. Dat
open en dichtgaan van het CD - laadje blijft hem obsederen. Als
de muziek stopt, rent hij al voor me uit naar het wandmeubel en gaat heel
hard miauwen, terwijl het laadje
pas open gaat als ik op het knopje druk.
Toch knap dat hij die
link legt tussen einde muziek = spannend = ze gaat het laadje open
doen. Dan gaat hij boven op
het wandmeubel met een heel spannend hoofd liggen staren hoe het laadje open
gaat en later met de nieuwe CD weer dicht. Echt
lachen. Mijn dochters roepen hem speciaal als ze een schijfje in de lade
van de computer stoppen. Die vindt
hij ook erg leuk, maar de CD speler blijft favoriet.
Ik hoop dat Timo
zichzelf blijft na de castratie. Bij
Bob was dat gelukkig wel het geval dus ik heb goede hoop.
Dinie
14 januari 2007
Rugliggen
Wat ik persoonlijk heel apart gedrag vind in
mijn groep katten, is het van elkaar overnemen van het kunstje "rugliggen".
Hierbij twee foto's van Thijs en Bram.
Thijs was de eerste die hier mee begon, waar
mensen zijn gaat hij showend liggen op zijn rus, met ingetrokken pootjes.
Hoe harder wij pochen hoe mooi hij ligt, des te
vaker doet hij het. Kijk dat begrijp ik.
Maar dat de anderen het overnemen vind ik wel
apart.
Zoals de foto van Bram laat zien, is ook Bram
expert in het rugliggen, verder doet Guus het al een poosje.
Sinds een paar dagen doet Bob het inmiddels ook.
Als wij om de eettafel zitten te eten gaat Bob
naast de tafel op zijn rug liggen, met ingetrokken pootjes, en wij maar pochen
hoe mooi hij is.
Apart toch, dat katten dat gedrag van elkaar
ook overnemen. Straks liggen ze met zijn 8-en met de pootjes
omhoog ;- )
Dinie
timo houdt van
m u z i e k Hoi allemaal,
Hier weer eens een verslagje
over het wel en wee van mijn jongste katten-spruit Timo. Hij
is bijna een half jaar nu en een slanke lenige verschijning. Meneertje
heeft inmiddels tanden gewisseld en een heel ander bekkie als hij miauwt. Hij
vermaakt zich de hele dag prima, er is altijd wel een ouwe of jonge sul die
met hem spelen wil. Als hij parmantig door
de kamer stapt, geeft hij in het voorbijgaan iedere kat een kopje en
krijgt meestal als traktatie een wasbeurt. Hij
ruikt dan ook altijd naar kattenkwijl. Volgens
mij heeft er nog nooit zo'n schoon katje op de wereld rond gelopen.
Op eetgebied is zijn grootste
passie nog steeds koffiemelk. Prachtig hoe
hij dat smakkend naar binnen werkt. Hij
krijgt dat nog steeds 2 x daags en daar genieten we beiden van. In
donker buiten in de ren vindt hij ook heel spannend.
Bram neemt van alles mee naar
binnen, meest takjes en blaadjes en Timo speelt daar uren mee. Af
en toe wisselt Bram dat af met levende rupsen, wormen en insecten. Tot
grote teleurstelling van Timo pak ik die steeds af. Gelukkig
heeft Bob er geen problemen mee mijn schoot 's avonds te delen met Timo.
Reken maar dat ik het niet koud heb als ik
tv zit te kijken.
Dan hebben Timo en ik nog
samen een identieke passie en dat is muziek luisteren. Waarom
weet ik niet maar hij vindt het prachtig als ik een CD verwissel. Als
mijn muziek ophoudt en het wordt stil in de kamer rent hij al enthousiast het
wandmeubel op. Dan staat hij miauwend
met zijn kop scheef boven de stereo. Waarschijnlijk
vindt hij het open en dichtgaan van de CD lade spannend. Het
is wel een heel grappig ritueel zo.
Net het typen even moeten
onderbreken omdat die rode-rasdas-van-een-Bram met een onderbroek in
zijn bek langs kwam scheuren. Van het
wasrek gepikt. Hij sloopt elk weekend een
stuk of drie knijpers. Ik kon hem nog net
op tijd tegen houden voor hij met broekje en al het luikje door schoot de ren
in. Wat zou het leven saai zijn zonder
mijn 8 harige vriendjes.
Allemaal een prettige zondag toegewenst.
Dinie
november 2006 Vreemde p
r o o i e n Zoals
al eerder omschreven begin ik de dagen met een uitgebreid knuffel-gebeuren
van de katten. Tussen die bedrijven door doe ik ook van alles wat in de ogen van
de meeste mensen als nuttiger gezien wordt (wat kan er nou nuttiger zijn dan
poezels knuffelen?). Deze
morgen was niet anders dan anderen, maar ik was om 8 uur klaar met hetgeen in
huize Uneken te ondernemen was en
besloot nog even een half uurtje te gaan lezen, alvorens de noeste arbeid
buitenshuis aan te vangen. Dat
vond heer Bob wel een gezellig plan. Ik
zat bij de eettafel, met het boek op de tafel. Bob
probeerde een manier te bedenken om zoveel mogelijk contact te hebben. Eerst
op schoot, dan via linkerschouder over mijn rug op rechterschouder. Dan
toch maar weer de schoot en uiteindelijk besloot hij voor me op tafel te gaan
liggen, tussen mijn hoofd en het boek in, met zijn kop tegen mijn kin. Aan
zijn keel kan ik aan de trillingen voelen dat hij spint. Hoorbaar
spinnen kan mijn vrijdozige gladakkertje niet, kwijlen des te beter. Sorry
bieb voor de drupjes in het boek…… Toen
we zo heerlijk knus zaten weg te zwijmelen werd de rust wreed verstoord door
binnen scheurende Bram (zie foto) met duidelijk een prooi in zijn bek. We
waren gelijk uit trance en aanschouwden wat hij voor mijn voeten deponeerde. Opgelucht
dacht ik te constateren dat het om een takje ging. Samen met Timo sloeg
hij fanatiek aan het spelen met het “takje”. Wat
schetste mijn verbazing: het begon te bewegen! Het
“takje” bleek een enorme worm te zijn. Om
mezelf een laminaatvloer vol smurrie te besparen en de arme worm van een
langzame marteldood te redden, heb ik Bram en Timo beroofd van hun kronkelend
speelgoed en hem aan de overkant van de straat op het gras gelegd. Vreemde
prooien – het komt dus meer voor. Dinie
Uneken oktober
2006 jipiiiiieeee......ze
zijn er!!!!!! Luna maakte mij
vanochtend om 7.10u wakker (pfff, ik sliep net) om mij duidelijk
te maken dat het tijd was, om 8.00 u begonnen zichtbaar de persweeen
en om 8.30 lag het eerste kittentje er. De rest volgde om 9.00u, 9.32u en
9.42u. Alleen de derde (een stuitliggertje) heb ik drooggewreven en van zijn
placenta bevrijd, omdat nr. 4 zo snel volgde dat Luna haar aandacht
teveel moest verdelen. Daarbuiten bleek Luna een
waar placenta-etend monster, 3 stuks heeft ze er verorberd, en ik moest me
haasten om de vierde weg te moffelen (teveel kan laxerend werken toch?). De
kittens wegen, in volgorde van geboorte, 105, 91, 91 en 101 gram, en zijn op het
oog in ieder geval helemaal in orde. Met Luna is ook alles goed, het is
me meegevallen hoe makkelijk het haar is afgegaan. "she's a natural",
erg zorgzaam, en erg beschermend, (en zo kan het ook dat ik de geslachten nog
niet weet...een "mieuw" en ze staat rechtovereind) en momenteel hangt
het kwartet aan de melkbar. Superbijzonder dit, het is
echt op en top genieten voor mij, en gelukkig spint Loens ook aan 1 stuk door!
Goed, dan was ik nu wel weer lang genoeg bij ze vandaan, foto's volgen later,
en hopelijk ook de geslachten. Maartje Schoenmaker
9-10-2006 www.cattery.alyona
zwangere dame
Hoi Allemaal,
Ook Suffie en Marenka
vinden dit lekker tijdens hun zwangerschap. herkennen jullie dat? Ik kan
niet wachten op een nestje kleine grijze bolletjes en hoop dat dit weer een
nestje wordt van puur genieten in plaats van geamputeerde pootjes en Giardia
besmettingen. Die giardia is een van de redenen dat ik geen nestjes meer wil
in de zomermaanden. Dan is daar - schijnt het - gewoon meer kans op hoewel
niemand echt schijnt te weten hoe dat zit.
Nog twee weekjes en dan ga
ik de kooi weer opzetten in de kamer. De poezen vinden het altijd fijn om vast
hun plekje te hebben. een bevallingsdoos erin en een extra op voorraad, liefst
twee. Gordijntjes erin en een kleed er bovenop om een mooi beschut plekje te
hebben. Ik zet de kooi altijd voor de grote schuifpui als ze klein zijn. Daar is
het lekker ruim en licht. voor de eerste tijd; zeker als d e oogjes nog maar net
open zijn houd ik ze wel lekker in de schemer met de gordijnen en kleedjes. En
natuurlijk tochtranden rondom. Daarna hebben ze daar lekker een uitzicht naar
buiten en kunnen ze vogeltjes kijken. De ander poezen vinden het altijd heerlijk
om bovenop de kooi te liggen en van het uitzicht te genieten. meestal staat er
dan ook een mandje bovenop.
Vooral het maken van de diashow
van Nynke's kittens heeft me helemaal in de stemming gebracht. Iulinka
begint al aardig uit te bollen. Volgens de "purrinlot
pregnancy calendar" had dat pas over een week moeten gebeuren. Iulinka
heeft tot nog toe 5, 6 en 5 kittens gekregen. Best flinke nesten, maar ik hoop
niet dat het er nu meer zijn. Of zou het met poezen ook zo zijn dat ze bij
latere nestjes meer laten zien. Volgens de calender zijn de kittens nu de
grootte van een walnoot en moet je ze met voorzichtig voelen kunnen tellen.
Zelf doe ik dat liever niet. Ik ben toch altijd bang om iets kapot te maken, het
is allemaal zo teer daar binnen. We zullen zien.
Voor Maartje komt het uur
der waarheid ook steeds dichterbij. Nog drie dagen en dan is de uitgerekende
datum. Ik ben erg benieuwd of Els en ik gelijk krijgen in het aantal
kittentjes. De geboorte is altijd weer een prachtige gebeurtenis. Nou ja,
ik ga maar eens schoonmaken, bleeeeeh. Maar het weer buiten is toch niet
geschikt voor iets anders Ja, met een pot thee op de bank.... ach, misschien
vanmiddag.
gedoe op de
vroege ochtend
Goedemorgen Blauwe Rus-minnend
Nederland!
Ik met mijn suffe kop de tv
aan, dacht, dan maar muziek via MTV of zo. Die deed ook niks. Kijk ik achterom,
hee de slangenstellage helemaal donker, dat ik dat niet eerder gezien heb.....
Ik naar de meterkast, eerst de deur uitbouwen, staat een net nieuwe lading kattenbaksteentjes
voor en beukensnippers voor de slangen...en paraplu's e.d. En ja hoor een stop
uitgeslagen.
De boel weer aan en Eureka
alles werkt behalve een slangenlamp, die zal wel kortsluiting gegeven hebben
bij het aangaan. september 2006
afscheid van
kittens
Hallo allen, Op de
terug weg stond ik alleen met mijn lege carriër op het perron weer richting
huis. Ik kan je zeggen dat dít gevoel bij mij ook echt niet went en inderdaad
ook bij mij alleen maar erger wordt. ......dit
is zo ontzettend ontroerend!
SHOWVERHAALTJE
Het was me het dagje wel, gisteren. We vertrokken
's ochtends vroeg met vier Russen richting Dordrecht. Ongeveer halverwege, in de buurt van Delft
kwamen er kwalijk riekende gassen uit de achterbak. Dachten we eerst nog dat het van gist brocades kwam, maar helaas, de stank bleef. Even gestopt
bij de benzinepomp om te checken of alles goed was. Nelson had een eigen
transportkoffer en de drie kleintjes (nou ja, kleintjes?) zaten gezellig samen in een grote transportkoffer. De oorzaak van de stank werd snel
vonden: een DROL in de grote transportkoffer. Oppakken en wegwerpen, dacht ik, dan is het leed weer geleden. De rit werd vervolgd. Nog geen
tien minuten later was de geur nog niet opperbest. Zeg maar gerust dat het inmiddels meurde als een beerput. Toch maar doorgereden tot de
showlocatie. Aangekomen opnieuw een inspectie gepleegd. Dit keer was er meer aan de
hand. Daar ik mijn pappenheimers ken, wist ik inmiddels wie er verantwoordelijk was voor deze onplezante trip.
Alkira heeft altijd al sterk geurende mestballen (hahaha). Ze was van de stress
enigszins aan de dunne geraakt en de hele koffer zat onder de poep, inclusief de passagiers. Om toch
wat cleaner bij de veterinaire keuring te kunnen verschijnen, probeerde ik op de achterbank
enigszins de schade te herstellen. Omdat de koffer met al het russenspul zo moeizaam te ontdoen
was van de smurrie liepen alle varkens door het interieur van onze Mazda 3 sport, daarbij geheel niet gehinderd door het vrouwelijke personeel, die
dus ook in no time voorzien was van een mystique odeur. Het was echt een
complete ramp. In de zaal aangekomen is de poetsbeurt voortgezet. Maar wat ik ook deed, de stank bleef. Gelukkig had Yasmin het shirt
van de Russisch
Blauw Info bij zich. Dat scheelde wel iets. Rok gepoetst onder de kraan, ondergespoten met deodorant. Werd het al iets beter. Voor de katten heb ik
ook nog een oplossing gevonden. Bij een van de stands kocht ik een flesje kattenlotion met een fijne
bloemengeur. Gelukkig heeft dit drama geen invloed gehad op de beoordeling van de jury. Zoals Yasmin al zei:
Nelson CAP (3e) en BIS, Gurindji U1 en BIS, Millie U1 en Alkira U2.
Ik ben (stinkend) trots als een pauw. Het was een drukke, maar gezellige dag.Het was een goede dag voor de Blauwe Russen in Dordrecht. Toen ik moe,
maar voldaan weer thuis kwam wist ik niet hoe gauw in mezelf in bad moest storten.
Toch heb ik weer wat geleerd: Alkira gaat voortaan apart met kattenbak in een box.
Neem vooral mee: keukenrol, vuilniszak, wegwerphandschoenen van plastic, vochtige schoonmaakdoekjes en schone kleren/ een wegwerpregenjas.
Ik moet wel zeggen dat ik zo iets nog nooit had meegemaakt. De kattenbak ging eigenlijk altijd ongebruikt weer mee terug. Dus de tip van de dag is: wees overal op
voorbereid! Bij foto
Gurindji: Ik wil jullie even dringend
waarschuwen. Wisten jullie dat er achter dat lieve Blauwe Rusje van jullie nog
steeds een roofdier schuilgaat met een oerinstinct? Ik kon gisteravond nog maar
net voorkomen dat onze Gurindji, van nog geen half jaar oud, een koe compleet
zou afslachten. Dus houd ze in de gaten! september 2006 (speciaal
voor Vladimir maar ook een beetje aan Boris en
Mira) Via
deze weg wil ik jullie allemaal bedanken voor de goede verzorging van mij. Ik
voelde mij helemaal thuis! Mis
jullie allemaal maar 't meest mijn Vladje. Ik roep 'm steeds maar
hij komt niet tevoorschijn. Ik
hoop dat het goed met hem gaat, en dat hij mij ook een beetje mist.... Als
jullie eens in de buurt zijn, wip dan gerust binnen, dan zorgt mijn personeel
voor lekkere vlaai. Dikke
knufs en koppie Jitka Maggie Peters september 2006 opstaan-ritueel
met bob en timo Zoals
elke door-de- weekse-dag
begint mijn wekker op 5.50 uur te piepen. Nog even 10 minuutjes
uitrekken en gaan met die banaan. Met mijn armen gevuld met de die dag te
dragen kleding op naar de badkamer. Onderweg op de overloop onder de voet
gelopen door mini en maxi blauwe slijmballen. Eerst even bukken en aaien. Gauw
naar de badkamer en naar toilet. Door de deur kan ik Timo zijn
dieseltje horen ronken. Nu
met armen leeg weer via de overloop dan door naar de zolder. Op de voet
gevolgd door mijn twee blauwe trouwe schaduwen. Op zolder de bakken
schoonmaken, uiteraard met goede hulp van Timo (zie
foto)....... Ik schep de
uitwerpselen op met de schep, hij mept ze er weer af..... Met
de “buit” uit de kattenbakken twee trappen af en buiten in de vuilnisbak
dumpen. Nog steeds trap op trap af gevolgd door de schaduwen. Af en toe
stoppen om ze te knuffelen. Mijn handen nu vrij en Timo omgekeerd als
baby-tje in mijn armen. De dieselmotor wordt in de 3de
versnelling gezet. Dan mijn pon uit en hup onder de douche. Fris en fruitig en
netjes (ahum)
aangekleed kom ik 20 minuutjes later de badkamer uit en er ligt een
achtpotige kluwen op de overloop. Als ik naar beneden loop, scheuren ze gelijk
weer achter me aan. Timo met opgeheven staartje loopt keihard blèrend
richting keuken, want die verwacht maagvulling. De
rode jongens (zie foto Bram) hebben andere interesses en rennen miauwend voor me uit
richting kattenluikje. Buiten spelen in de ren, liefst in donker, dat vinden
Joep en Bram helemaal het einde. Dus het luikje gaat open en de rode rakkers
scheuren eruit. Ik doe zijn blikvoer in zijn bakje en met gillende Timo
op mijn hielen richting vervoersbak. Timo met voer erin en deurtje
veilig dicht. Geeft mij even kans om zonder “ hulp” beneden de
kattenbakken te doen. Als
ik mijn eigen brood sta te smeren staat de volgevreten blauwe opdonder met
witte sokjes erbarmelijk te jammeren want hij wil eruit. Met ontbijt duik ik
achter de pc, even kijken hoe het de andere blauwe rakkers van Nederland is
vergaan de afgelopen dag. Me door soms meer dan 100 forumberichten, met het
wel en wee van blauwe-rus-minnend-Nederland heen werkend, geef ik
ondertussen links en rechts katten gewenste knuffels of billenkoek (Guus houdt
van ruige aanpak), eet ik mijn boterham en drink mijn thee. Als ik mijn
sinaasappeltjes en grapefruits sta te persen in de keuken hangt Timo
steeds met zijn fijne klauwtjes in het vlees van mijn benen, ik werk hem met
de andere voet eraf omdat ik niet wil dat hij naar sinaasappel ruikt. Meneer
wenst zijn volle koffieroom en wel nu – honger honger honger – is voor het
gemak vergeten dat zijn buikje al vol zit. Ach
ja het stumper is wat tekort gekomen dus ik trap er weer in. Ronkend en
spetterend slurpt hij het naar binnen. Het knaapje denkt nog steeds dat hij er
met zijn hele kop in moet zwemmen en krijgt het dan in zijn neusgaten.
Hebberig en onhandig zullen we maar zeggen. Als
ik nog even een kwartiertje ga lezen nestelt Bob zich op mijn schoot en
wenst een flinke portie knuffels, hij kwijlt van genot, spinnen kan ik voelen
als ik aan zijn keel voel, hij doet dat onhoorbaar. Overeenkomst tussen mijn
blauwe vlegels is dat ze van genot beide geurige winden laten. Tijd
voor vertrek, ik trek mijn schoenen in de hal aan achter de tussendeur, anders
vreet Timo mijn veters eraf voor ik ze kan strikken. Onderweg naar de
achterdeur hangt Timo in mijn schoenen en Bob in mijn achterste, maar helaas
jongens, jullie bediende moet centjes verdienen. Heerlijke gasten die katten
van mij!
Dinie
Uneken september
2006 Hallo
allemaal Ik
ben Singa en ik woon met mijn zusje en broertjes nog bij mama. Later
als ik groot ben dan ga ik bij de wereldberoemde echte nep-rus Bob wonen. Dan
zullen we wel eens zien wie er het beste kan slijmen. En
die maffe Bob is dan misschien wel een echte nep-rus, dat ben ik
toevallig lekker ook. Alleen
lijk ik niet op mijn papa maar op mijn mama. Van
Bob heb ik ingefluisterd gekregen dat het er goed vertoeven is en dat er
volop knuffeltjes uitgedeeld
worden elke dag. Reken
maar dat we elke dag dolle pret gaan hebben. Kopjes
en likjes van Singa geschreven
door Dinie, geinspireerd op Singa Joy van
Linda Kleine
hulpjes Ze noemen kittens niet voor niks
mother's little helpers, vanmorgen weer eens ervaren waarom..... Toen ik dacht alles eindelijk te
hebben ging ik vlug staan.
Timo sprong echter hoger
dan waar ik hem voor ingeschat had en hing ruim een meter hoog in mijn
blik.......alle zooi de keuken weer in en gedeeltelijk over mezelf heen.
Eerst tot 10 tellen en dan
gewoon opnieuw beginnen.
Hij beproeft wel mijn geduld op
de vroege morgen.
Dinie
september 2006
Hoi Blauwe-rus-minnend
Nederland
Zoals jullie weten ben ik Bob
en woon ik bij Dinie met nog 7 andere katten.
Net bij ons komen wonen is
een klein onderdeurtje die de naam Timo kreeg, ook wel Ronkie-Ronkie.
Spinnen dat die kan zeg, lijkt wel een dieselmotor, kan ik echt niet tegenop,
moet ik bekennen.
Maar slijmen, dat kan dat
schlemiel als de beste.
Als hij op mijn mens haar schoot
ligt, heb ik het volgende op gevonden: ik ga gewoon bovenop hem zitten met
mijn niet te verwaarlozen flinke achterwerk.. ...nou reken maar dat hij dan
weg gaat.
Ha ha ha als het op slijmen
aankomt overtref ik alles en iedereen.
Het beste plekje is lekker voor
mij, ik hou ervan lekker in haar zachte buik te pompen en natte kusjes te
geven.
Eerst vond ik het helemaal niks
dat Timo kwam, ben boos drie dagen op zolder wezen mokken.
Maar ja wel, eenzaam daar, ik
miste al gauw de knuffeltjes.
Nu weet ik dat het ook wel leuk
is, ik kan heel leuk met die oelewapper spelen en na afloop was ik hem dan
helemaal, want dat doet de oen naar mijn smaak veel te weinig. Vindt-ie leuk
en lekker, gaat-ie van spinnen.
Ach ja, niet verder vertellen
hoor, ik ben best wel een beetje trotse pleeg-papa.
Ondertekend, Bob
Dinie Uneken
september 2006
(foto bewerkt door Helen)
Kerstgroet
van Bob
Sinds
juni 2005 heb ik de eer voor blauwe stamboomloze weledele heer Bob te
mogen zorgen. Volgens
de kenners zit er veel Blauwe Russen bloed in hem, zowel qua uiterlijk als qua
karakter en gedrag. Bob
kiest heel nadrukkelijk 1 mens en ik heb genoegen die mens te mogen zijn. Als
ik 's avonds naar bed wil, is meneer het daar niet mee eens, als ik niet uitkijk
en ik sta gebukt om de afstandsbedieningen op te ruimen, dan hangt hij met al
zijn klauwen in mijn achterwerk. Bob
trakteert me 's nachts altijd op "kadootjes" die haalt hij overal
vandaan en deponeert ze voor mijn slaapkamerdeur. Dat
kan variëren van sokken, die hij van het wasrek haalt, tot theedoeken, uit de
keuken, of zijn eigen speelgoed. Met
Kerst wachtte me wel een heel bijzondere verrassing toen ik opstond. Hij
had 5 kerstkaarten beneden van het wandrek gehaald en voor mijn deur gelegd. Heel
aparte kerstgroet, speciaal van mijn trouwe blauwe kameraad Bob.
Dinie
Uneken HALLO
ALLEMAAL, ik ben Bob Het
Forum heeft mij liefdevol de eretitel Nep Rus gegeven. Zoals
je kunt lezen in het stukje van mijn mensen vrouwtje ben ik namelijk een
echte Rus in hart en nieren, zonder zo’n officieel papiertje….ze weten
niet wie mijn papa en mama zijn. Zelf
denk ik dat ik het heel goed voor elkaar heb, ik hoef geen uren te rijden
om te strijden tegen al die Russenmannen, krijg geen krijsende dames op
visite ( zou niet weten wat ik daarmee moest ) en kan me lekker laten
verwennen door mijn liefdevolle vrouwtje want ik ben lekker toch al
bekend……wat heet : beroemd ! Gaat
het over Nep Rus op het forum……goed gezien dan gaat het over mij ! Mijn
mensen vriendin is wel heel lief voor me hoor, maar ja, ze begrijpt nog
steeds niet dat als ik kopjes geef in haar gezicht, dat het dan de bedoeling
is dat ze mijn kop wast. Ze
zou toch moeten begrijpen dat ik dat zelf niet kan. Gelukkig
loopt er ook nog zo’n oude bleekscheet van een chagrijn rond, die denkt dat
hij de baas is, nou jullie weten allemaal natuurlijk wel beter. Tjonge
wat kan ik slijmen, ik geef die witte - wattenbol gewoon net zolang kopjes tot
hij mijn kop uitgebreid voor me gesopt heeft. Voor
de show geeft hij me eerst een lel, maar ja ik weet best dat hij me heel lief
vindt hoor. Want
als er één kan slijmen, dan ben ik toch wel de expert ! Ik
wind ze gewoon allemaal rond mijn poten hoor, zowel de mensjes als de andere
katten. Maar
mijn mensenvrouwtje leert het ooit ook nog wel eens hoor,
ik
ga net zolang door tot ze mijn gezicht voor me wast…ooit gaat me dat lukken
! Met
vriendelijk groeten, Bobbelman
van Slijmenburg
Dinie
Uneken,
personeel
van Bob
Groot
drama toen Bob in zijn eigen doosje had gebraakt. Ik heb het opgeruimd,
het kussen met een vochtige doek met sop bewerkt en de doos goed afgeveegd.
Maar Bob wilde niet meer in de doos. Hij sprong wel achter de
openslaande deurtjes, stond dan een poos te kijken en te ruiken, maar nee, dat
was het niet meer. Dus kussentje in de wasmachine en een andere doos, die het
juiste model had om er klem tussen te kunnen, bemachtigd. Maar ook dat werd in
eerste instantie door kieskeurige Bobje afgewezen, hij zette zijn
voorpoten erin, maar nee, het kussen was anders en dus afgekeurd. En Bob ging
weer meer op zolder slapen wat ik erg ongezellig vind.
Timo komt uiteraard
even flink helpen de vaart erin te houden. Ik verzoek mijn lieve
echtgenootje een paar maal zijn hoofd stil te houden, maar dat valt hem erg
zwaar omdat er een vrolijk kraaiende Timo lekker bezig is met dotten
rondvliegend haar. Op een gegeven
moment is het een poosje rustig, Timo heb ik weggezet en alles lijkt
onder controle. Als ik echter net een knip wil doen komt Timo opeens
uit het niets aanvliegen, voorpootjes recht vooruit en zwoei midden door
een lading haar als over een glijbaan naar het andere eind van de keuken. Echtgenoot
draait van schrik zijn hoofd af en knip.......niet zoals ik in gedachten had
dus......hele hap eruit aan de zijkant.
Groetjes,
"the happy family"
Heb net een uurtje op de bank gezeten met een zwangere Iulinka op m'n schoot.
Elke keer als ze zwanger is wil ze heerlijk op haar rug op schoot liggen
en moet ik haar buik aaien. Daar kan ze geen genoeg van krijgen. Ik moet
zeggen dat ik het zelf ook niet vervelend vind hoor. Het is heerlijk relaxed om
zo gezellig met je knuffel op schoot te liggen. Het is ook een mooi gevoel om
die strak gespannen buik te voelen en de bobbeltjes aan de zijkant waar
de kittentjes groeien.
Gr. Yasmin 6-10-2006
Mijn dag begon alweer goed, maar niet heus..... Kwam beneden en wilde
muziek opzetten, geen stroom, apparaat weigerde.
Ik meteen de katten de schuld geven want die zitten daar wel eens achter en
trekken wel eens wat los. Alles gecontroleerd, niks mis mee.
Dan maar eerst blèrende Timootje eten geven en verder speuren wat er mis
is.
Timo staat hartstochtelijk te jammeren dat hij klaar is en eruit wil.
Voor ik kan ontbijten nog poos met de computer bezig want omdat de stroom eraf
is geweest gaf die allerlei vage meldingen. Nu moet ik van diverse apparaten de
tijd nog opnieuw instellen.
Z U C H T .......wat een gedoe op de vroege morgen.
Dinie
ik zit hier inderdaad met een brok in mijn keel. dit deel van het fokken
is écht niet leuk!
Gisteren zijn de kittens Pyotr en Rasputin opgehaald door Robert en
Tirza. Ik ben zoals ik dat altijd graag bij mijn kittens doe, meegegaan ter
begeleiding. Zo'n beetje de hele dag hebben we gezellig gesproken en gedaan met
de kittens.
Het is niet te geloven wat hier nu gebeurt.... Sterre ( een van de zusjes
van Pyotr en Rasputin) ligt nu bij mij te spinnen , ze rekt haar
pootje uit naar mijn gezicht en geeft een miauwtje waarna ze de traan die
over mijn wang naar beneden biggelt met haar pootje weg wrijft........
groetjes Linda Beumer
september 2006
Groetjes, Esther Oudshoorn
Kaartje
van Jitka aan Vladimir
Ik was met stoffer en blik de gemorste kattenbakkorrels aan het opvegen en Timo
was ondertussen alles steeds weer uit het blik aan het meppen.
