Zondag

Helmut heeft ons uitgelegt hoe we moeten lopen. Maar even later zien we hem toch weer in Galtür om bij een kruising ons de juiste weg te wijzen. We geven aan dat we er wel uit gekomen zouden zijn. Helmut verteld ons dat hij het niet over zijn hart zou verkrijgen als we met deze hitte (het is intussen al weer een graad of dertig) verkeerd zouden lopen. We lopen verder. Zolang ik maar in een vast ritme blijf lopen gaat het wel goed. Heuvelaf is echter geen pretje voor mijn knie. Waarom had ik vanochtend ook alweer er voor gekozen om geen ontstekingsremmers te nemen?
Ook hier probeer ik de pijn weg te duwen door te genieten van de geweldig mooie omgeving. We zijn intussen van het asfalt af en lopen op de losse stenen en rotsen. Dit is iets comfortabeler met de D-schoenen.

Genieten van de omgeving

Rudi houdt tijdens het wandelen nauwlettend de kaart in de gaten. Volgens hem zou het niet al te lang meer duren voordat we bij de hut zijn. Dus de mannen die aangeven dat de hut nog minstens anderhalf uur weg is wuiven we dan ook met een glimlach weg. Na een half uurtje moet Rudi toch bekennen dat hij zich vergist heeft en een brug op de kaart verwart heeft voor een andere brug. Dit betekend dat we nog wel even onderweg zijn. Als er weer een grote brug in zicht is, wordt voorgesteld om daar even te pauzeren, wat te drinken en de lunchpaketten weg te werken.
Het is heerlijk om de rugzak even af te hebben. En er staat een heerlijk verkoelend briesje. Voor de zekerheid trek ik de jas maar even aan om niet ziek te worden. Nadat het brood op is, laat Jitske me kennis maken met Cashew-noten met knoflook. Echt heerlijk en je kan ze zo bij de Albert Heijn kopen naar het schijnt. Nog even een plaspauze en dan kunnen we weer verder.

Hmmmm dat smaakt goed.

Ik probeer weer in een goed ritme te komen. Het zal nog wel even duren voordat de ontstekingsremmers werken die ik tijdens de lunch naar binnen heb gewerkt. Heidi loopt met me op. De rest van de groep loopt een stuk achter ons. We vragen ons beiden af hoe ver we nog zouden moeten lopen voordat we bij de hut zijn. Als we de bocht om lopen zien we de hut. Nu wordt het lopen weer wat minder pijnlijk. Het doel is in zicht.
Als we bij de hut komen, komt Helmut er ook aan gereden. Perfecte timing. Helmut geeft aan dat we eerst maar in moeten checken, dan de middagsoep moeten eten en dan gaan we verder met het knopen en het aanpassen van de gordels en de stijgijzers.

De laatste meters naar de Jamtalhütte.

Na de soep gaan we samen met Helmut aan de slag met het knopen. Vlak bij de hut zijn een tweetal rotsen geprepareerd met Petzl-haken. Hier spannen we een van de klimtouwen op en daar leren we hoe we prusik-touwen moeten knopen door ze te leggen, maar ook door ze te steken. Daarna gaan we verder met de ankersteek, mastworp en halve mastworp. Bij het opruimen van het klimtouw staan we nog even stil bij de dubbele acht knoop en de teruggestoken acht.
Afgezien van de gestoken prusik kennen Martijn en ik deze knopen al, maar het is wel weer goed om ze even te herhalen. Het is voor mij ook weer goed om te herhalen hoe je ook al weer een borstgordel omknoopt. Ik was dit al weer vergeten, maar weet het nog goed te reproduceren. Het is voor ons vier jaar geleden dat we voor het laatst een borstgordel om hebben gehad. Dit is weer eens een van de dingen die laten zien dat veilig sportklimmen zonder al te veel technisch materiaal te voor elkaar te krijgen is. Na het knopen gaan we aan de slag met de stijgijzers. Als iedereen weet hoe dit moet, zijn we klaar met het programma voor vandaag. We zijn nog net op tijd voor het eten.
Helmut is er morgen weer rond een uur of acht en dan gaan we de Haagspitze (3029 m) beklimmen. Helmut heeft even nagevraagd vanaf 6:30 zou het ontbijt geserveerd worden. Dit zou dan voor ons voldoende tijd moeten geven om exact om acht uur te kunnen vertrekken.

In de hut hebben we naast onze eigen slaapruimte (22) ook een eigen tafel (12). Tijdens het eten barst de regen los. Als ik in de deuropening foto's heb gemaakt, raak ik aan de praat met een van de gasten in de hut. We spreken wat over de omgeving en het klimmen hier in Oostenrijk. Hij vraagt zich af of ik misschien hollander ben gezien mijn duitse accent. Ik bevestig en mijn gesprekspartner gooit het gesprek over een andere boeg. Het kan nu nog maar over 1 ding gaan. De grote finale van vanavond. (Nederland - Spanje). In de hut zal dit vanavond groots bekeken worden. We zien elkaar dan wel in de studieruimte waar de beamer opgesteld staat.
Mijn gesprekspartner gaat nog snel een biertje halen voor de grote match. Ik ga eens kijken hoe het met de rest van de tochtgenoten staat. Iedereen heeft zo zijn eigen voorbereiding voor de spannende finale van vanavond. Martijn neemt snel een dutje om zoveel mogelijk krachten te sparen. Jitske en Timo SMS-en met het thuisfront, Rudi organiseert zijn EHBO spullen, Heidi masseert sokken en ik probeer een nieuw geurtje voor mijn knie op aanraden van Rudi.

Ieder zijn eigen ritueel voor de grote voetbalfinale.

Helaas heeft het nederlandse team niet kunnen redden. Iedereen in de hut baalt en vind het jammer voor het nederlandse team. Om kwart over elf betalen de meeste mensen nog de uitstaande rekeningen en gaan daarna naar bed. (Bij hoge uitzondering is het een keer niet om 22:00 uur Hüttenruhe). Matthias is de persoon bij wie we onze rekeningen moeten vereffenen. Hij gaat snel en grondig te werk en wenst ons ondanks alles toch nog een goede nacht.