Geen buikpijn
Twee jaar werk ik hier nu. Bij deze omroep die toch iets heel bijzonders blijkt te hebben: bijzondere mensen. Ja tuurlijk: bijzondere mensen vind je overal. Maar nergens vond ik zo veel mensen met wie het klikte. En daarom, zo is me gebleken tijdens wat flirts, wil ik hier voorlopig niet weg. De gedachte bezorgde me letterlijk buikpijn. Vandaag was een bijzondere dag; een beetje een trieste dag: de laatste werkdag van Claudia. Allebei de collega's met wie ik hier nog een feestje bouwde, zijn nu uit dienst. Maar.. zeker niet uit mijn leven :) Intussen zal ik nog wel een tijd hier werken. Terwijl Claudia aan haar laatste dienst begon, schudde ik de hand van opperhoofd Bielderman. In september begint een nieuwe radioprogrammering. Met Rob Bartol van vijf tot zeven. En daarvoor zit ik dan van twee tot vijf, zo hebben we afgesproken. En Cindy de Koning, nu nog op de middag, stapt in het gat tussen negen en twaalf. En zo is de puzzel weer gelegd. 'k Vind het toch wel eng. 't Kan natuurlijk tegenvallen, dr kan van alles tegenzitten. Je weet wat je hebt en nooit goed wat je krijgt. Mijn vertrouwde plek voelde fijn - en dan nu zo'n heel nieuw programma. Maar buikpijn zal ik niet snel krijgen. Hier bij Omroep Brabant.
10:40:47 PM  |
|
