Old friends
Wat een muziek, wàt een vakmanschap. Maar wat een kilte ook tussen die twee. Ik heb zojuist de dvd bekeken van The Concert in Central Park dat Simon & Garfunkel tien jaar na hun breuk gaven, in september 1981. Ik weet nog (of pleegt mijn geheugen geschiedvervalsing) dat het concert destijds live over de hele wereld werd uitgezonden. Het was een reunie die ons iets geweldigs heeft opgeleverd. De registratie van dit concert vind ik véle malen beter dan de studio-opnames van precies dezelfde nummers. Met hun stemmen vormden ze een perfect duo. Maar op het persoonlijke vlak liep het mis. Art Garfunkel leverde geen enkele bijdrage aan de teksten of de muziek. En dat kon Paul Simon niet langer verteren. Hij ging solo. Af en toe kwamen ze nog bij elkaar, zoals in 1981. Maar de liefde was echt weg. Ik heb de dvd net twee keer afgedraaid en hun lichaamstaal is genant duidelijk. Heel vreemd, want hun zang klinkt tegelijkertijd gruwelijk perfect. Ze kijken elkaar nauwelijks aan. Art kijkt naar rechts, terwijl Paul naar links staat gedraaid. Toch zijn hun stemmen op datzelfde moment in love. Ze voelen elkaar feilloos aan, in toonhoogte en volume, het is een oorstrelende dans. When you sing, you are selfish. Your ears are looking for the pleasure of the sweet sound. And you sing on the microphone to give yourself just this oral sensation that you can make with a friend. And you want that friend to come around to make the sound. - Art Garfunkel  We zijn weer dertien jaar verder en Simon & Garfunkel hebben zich opnieuw verenigd. Op 21 juli staan ze in de Amsterdam Arena, ik ben er helaas niet bij. De heren zijn een stuk ouder geworden. De foto hiernaast is vorig jaar genomen toen ze een lifetime achievement award ontvingen tijdens de Grammy Awards. Ze zijn nu een stuk milder naar elkaar toe, begreep ik uit een interview dat online te beluisteren is bij de Amerikaanse publieke omroep NPR. In het bijzonder interessante gesprek vertelt Paul Simon ondermeer hoe Bridge over troubled water ontstond. Het ontstònd inderdaad, uit het niets:I was playing my guitar, alone at night. Playing chords. And all of the sudden I sang that... And, I couldn't belíeve it... I had no idea where that came from. It was a gift! En dat voor een, zo klinkt het althans, gospel :) In het gesprek ruziën Simon & Garfunkel over wie het nummer oorspronkelijk zou zingen, maar er klinkt ook respect voor elkaar. Bijzonder boeiend om naar te luisteren: het korte gesprek (18 minuten) zoals het door NPR is uitgezonden en de onverkorte versie van 54 minuten. |
|
