Schokkend Afgelopen vrijdag zag ik op tv opnieuw The Truman Show. Een heerlijke film, licht van toon, maar met tal van filosofische aanknopingspunten. Net als The Matrix. "We accept the reality of the world with which we are presented." Wat is echt, daar gaat de film over, maar aan het eind van de film wordt een ander interessant thema aangesneden: 
Truman overleeft de toorn van Christof.
Als zijn boot zich in de wand boort, breekt de hemel open en klinkt een stem:
I am the creator ...
of a television show... Christof geniet tot het laatste moment van de macht die hij kan uitoefenen; Truman moet voelen wie de baas is. Als iemand over een ander volledige macht kan uitoefenen, kost het zo'n persoon veel moeite zich te beheersen. Kennelijk zijn er sterke driften die roepen om wraak, nu het eindelijk kan. Ook al heeft het slachtoffer de dader niets gedaan. Iraakse krijgsgevangenen hebben dat pas nog ondervonden. Of ondervinden dat even as we speak. Als die drang om de ander te vermorzelen eenmaal is ontwaakt, wint die het vrijwel altijd van het gezonde verstand en de compassie, zo blijkt uit alom bekende onderzoeken. Zoals het Stanford Prison Experiment. Wie dat experiment niet kent, de beelden nooit gezien heeft, nodig ik uit de website te bezoeken: Welcome to the Stanford Prison Experiment web site, which features an extensive slide show and information about this classic psychology experiment, including parallels with the recent abuse of Iraqi prisoners. What happens when you put good people in an evil place? Does humanity win over evil, or does evil triumph? These are some of the questions we posed in this dramatic simulation of prison life conducted in the summer of 1971 at Stanford University. Jammer is dat ik van een ander beroemd en verontrustend experiment geen beelden online kan vinden. Vrijwilligers moesten tegen betaling elektrische schokken toedienen aan mensen die ze niet konden zien, maar wel horen. Het ging zogenaamd om een experiment om het geheugen en het leergedrag van de 'slachtoffers' te testen. Terwijl het voltage van de schokken opliep, begonnen de slachtoffers te kermen en te schreeuwen. De meeste proefpersonen bleven toch schokken toedienen. Er kwamen smeekbedes: "ik overlééf dit niet, stop alsjeblieft nu!" Dat leidde wel tot twijfel, maar de meesten bleven toch op die knop drukken. Op een gegeven moment 'overleden' slachtoffers ook, en ook dáárna bleven proefpersonen de ('dode') slachtoffers schokken toedienen, omdat de opdrachtgever dat wenste. Zonde dat de (zwartwit-) beelden niet online staan, want het is beklemmend en fascinerend om te zien. De twijfel op de gezichten van de proefpersonen, de vragen "maar, dan gaat-ie dood, moet het ècht?" - Ja. Allemaal gewone boys from next door, net als de jongens en meisjes die de Irakezen mishandelden.
11:25:26 AM  |
|
|
