vrijdag, 12 maart 2004

Kindermisbruik Laetitia en Sabine ontmoeten elkaar voor het eerst op zondag 11 augustus 1996 in de kooi in Dutroux' kelder. De 11-jarige Sabine zit daar dan al ruim tien weken vast. Tot Laetitia's verbazing weet de 11-jarige precies hoe lang ze er al zit. Ze houdt een kalender bij, waarop ze kruisjes zet, elke keer dat Dutroux haar misbruikt. Dat gebeurde 'ontelbaar vaak', aldus onderzoeksrechter Langlois gisteren. Aan Laetitia vergrijpt Dutroux zich drie keer. Het kost me moeite om in de krant te lezen over de ontberingen van de slachtoffers van Dutroux.  De kinderen waren doodsbang. En - zo schijnt dat vaak te gaan met kinderen die misbruikt worden - ze voelden zich schuldig. "Ik zal dit wel verdiend hebben." Hartverscheurend vind ik dat. Hoe wanhopig Sabine is geweest, bleek gisteren uit haar brieven die onderzoeksrechter Langlois voorlas. De 11-jarige dacht dat ze iets fout heeft gedaan en smeekte haar ouders het - nooit gevraagde - losgeld te betalen. Op Laetitia's vraag of ze hun ouders ooit nog zouden zien, antwoordde Sabine: ,,Kans een op duizend''. Ik voel de paniek die de kinderen moeten hebben gevoeld. Hun wanhoop. En ook hun vraag: waarom? Heb ik dit verdiend? Mijn vraag is ook: waarom zijn er volwassen mensen die dit doen? Wat voelen ze, ook dat probeer ik me voor te stellen. Hoe is het om pedofiel te zijn? Om over straat te lopen en opgewonden te worden van kindertjes? Afschuwelijk lijkt me dat al. Maar sommigen besluiten ook om daadwerkelijk seks te hebben met kinderen. Hoe groot die vervloekte drift ook is: hoe kan je over die drempel heenstappen? Hoe kàn je dat doen? Ik denk dat je zelf ook enorm beschadigd moet zijn. Er moet iets afwezig zijn: het vermogen om je te verplaatsen in een ander. Als je je ook maar enigszins inleeft, voel je dat zo'n kind zijn of haar hele verdere leven last heeft van jouw daad. Ik sla de bladzijde om en zucht. De geruststellende gedachte is natuurlijk dat alleen extreem koude, beschadigde zonderlingen zoiets kunnen. Dat sluit al een heleboel mensen uit. Maar dan trekt een ander artikel mijn aandacht. Een ex-rechter staat terecht wegens het bezit van kinderporno. Een ex-rechter... "Tot voor kort een gewaardeerd lid van de rechterlijke macht," aldus de officier die het tegen hem op moet nemen. Bij de gewaardeerde rechter thuis zijn videobanden gevonden met 'vergaande seksuele handelingen' tussen 11- tot 16-jarige jongens. Ongelooflijk, dat een man die dagelijks recht spreekt daarnaar kan kijken. Als hij zo'n 11-jarige jongen ziet, realiseert hij zich dan dat dit knulletje voor de rest van zijn leven wordt beschadigd om hem van genot te dienen? Ik ben echt razendnieuwsgierig naar deze man, naar deze voormalige vice-president van de rechtbank in Maastricht. Was het werkelijk een 'gewaardeerd lid' van de rechterlijke macht? Kwam hij over als een man met invoelingsvermogen, was hij sympathiek, charmant? Ik wil horen dat iedereen het altijd al een kille, onsympathieke engerd vond. Ik wil de geruststelling dat de mensen met wie ik met plezier omga, tot zoiets zeker niet in staat zijn. 10:09:00 PM     |