november 2011; Kreeg wat klachten over het niet bijhouden van mijn website. Sorry daarvoor. Ga van af nu beter mijn best doen, maar skip wel deze NL versie van de NIEUWS pagina. Ga dus HIERRR voor verder engelstalig nieuws. Sommige gedeeltes van deze website blijven zowizo in het nederlands, maar tweetalig de zelfde dinge op verschillende pagina's bijhouden is niet meer van deze tijd.
was getekend; de flexibele conservatief.         

En zie HIER voor mijn virtuele expo in het soundmuseum.

Deze text is van Didi De Paris.

DE FLES & ANDERE MOEILIJKE WOORDEN

(voor Lukas Simonis)

Ver voorbij het midden van de rechte weg die ik heel de tijd gevolgd had raakte ik van de baan af en ik bevond me in een donker woud.

           Het is altijd wel ergens duister - Een gedachte die troost bij valavond, zoals het water dat zuivert aan de rand van het bos, en de dag die wegzinkt in de nacht, gitzwart als het wegdek, fonkelnieuw, ligt er nu verlaten bij. Non-stop rond en vol staat de maan op het bord langs de weg. Het soort borden dat bevolkt wordt door verborgen verleiders. Ook op zonnige dagen doet dit paneel de gedachten afdalen naar het diepste duister, waar dicht bij de afgrond  wolven samen komen om te huilen naar de maan. Gele cirkel, spiegelbeeld van de zon, paardeoog in de nacht. Slierten wolken trekken als honden aan hun ketting.

           Onder het zwerk, van duister zwanger, hebben silhouetten, zwart en grijs, zich aan elkaar geregen tot een woud. Blauwe schimmen in het maanlicht. Is het een tekening? Computeranimatie?

           Oude verhalen over kinderen die opgevoed werden door wolven steken weer de kop op.

           Als een glazen stolp hangt de nacht te broeden over het panorama.

           De poster is een schrijn, een zwart gat, een wormgat waar wolven heulen, ingevroren,  in de glazen vitrines opgezet (flipperkasten van de tijd), vissen onder het ijs. Dan – Een-twee-drie-piano! De wolven zijn van plaats veranderd. Zo gaat het. Één geneert zich niet. Tegen de grond gedrukt dorst hij naar strelen, sluipt op de fles toe, schuifelt, houdt halt, kwispelt, vervolgt. Zijn tong hangt uit zijn muil. Hij snuffelt. Likt water. Naast hem ligt de fles, een PET-fles. De fles is leeg.

           Is het de wind die huilt in een fles? Ik spits de oren, langgerekt als het gehuil off-screen. De affiche scheurt. De wolf springt uit het bord. Minuten later volgen ontelbare groene ogen de grijze wolf in de elektrisch blauwe nacht. Gefladder in de donkerste hoeken van het bos. Komt het edelhert? Soms verschijnt het met in zijn gewij de neon gloed van een kruis. Vele verhalen doen de ronde. Teveel geheimen om te onthullen in één nacht. De drenkplaats ligt er verlaten bij. Nu en dan blaast een bries over het water. Dauw hangt in de lucht. De grond geurt indringend. Elk haar van de wolf is rechtop gaan staan. Zijn tanden blinken in de maneschijn. Diep gegrom. Hal-la-li! Hal-la-li! Hoorngeschal rolt af en aan vanuit de verten, zoals wind over grasvlakten, door zilverberken en struikgewas. Meerstemmig hondengeblaf! Met één sprong zit de wolf weer in het reclamepaneel.

           En vol was de fles.