De Fietsers
 |
 |
 |
Je kunt ons mailen door een naam aan te klikken.
| Hoi
allemaal, Vorig jaar in februari heeft Hans mij gevraagd of ik mee wilde gaan fietsen in de Himalaya: van Lhasa in Tibet naar Kathmandu in Nepal. Hans had deze fietstocht, die leidt over de ‘Friendship Highway’ (‘s werelds hoogste, begaanbare fietsroute), al tot in den treure voorbereid. Hij zou daar in juni gaan fietsen met zijn vrouw Marianne en Birgit (een vriendin van Hans en Marianne). Het reisplan van Hans en Marianne trok mij erg aan maar ik kon een dergelijke reis vanzelfsprekend niet gaan maken. Ik heb een gezin dat om mijn aanwezigheid vraagt, een drukke baan en bovendien was ik bezig met een studie. Daarnaast het ontbreken van de vereiste lichamelijk conditie, voldoende vakantiedagen en een reisbudget. Het was te kort dag. Mijn besluit om niet mee te gaan was dus logisch. |
| In juli kwamen Hans en Marianne terug van hun fietsreis met waanzinnige foto’s en bijzondere verhalen. Ik was onder de indruk. In september zei Hans dat hij in april 2005 eigenlijk weer wilde gaan fietsen in Tibet. En weer vroeg hij mij om mee te gaan. Mijn studie zou in december klaar zijn, dus dit zou mooi uitkomen. Ik heb Hans zijn aanbod op mij laten inwerken en besproken met Lia. Lang hoefde hij niet te wachten op een antwoord. Lia vond het wel een ambitieus en zwaar plan (voor haarzelf en mij) maar gaf mij de ruimte om dit te gaan doen. Een reis maken als deze is samen met kleine kinderen onmogelijk. Ik heb het plan in oktober met mijn werkgever besproken. Zes weken verlof opnemen is uitzonderlijk maar wel noodzakelijk als je een expeditie als deze wilt gaan uitvoeren. Na deze goedkeuringen ben ik mij gaan voorbereiden: geld sparen, oriënteren en lezen over Tibet en natuurlijk ook trainen. |
| In januari kregen de plannen werkelijk vorm. De planning werd gemaakt. Tibet werd ineens dagelijkse kost en kwam in zicht. Maar er kwam onrust in Nepal. Schermutselingen, opstand. Zouden we de reis kunnen gaan maken? Het werd gelukkig weer stabiel in Nepal. Hans en ik gingen samen trainen. En er kwam een deelnemer voor onze fietstocht bij: Marcel de Pauw, een vriend van Hans. Met deze aanwinst was ik erg blij want het maakt ons minder kwetsbaar op zo’n avontuurlijke fietstocht. En Marcel is ook een ervaren Azië-fietser! Ook besloten Marianne (Hans zijn vrouw) en Irma Overbeek (vriendin van Hans & Marianne) mee te gaan. Maar zij fietsen niet en trekken met rugzak per Landrover door Tibet. We zullen ze ontmoeten op bepaalde punten en in Kathmandu. |
| Zelf heb ik nooit eerder dit soort fietsexpedities gedaan. Ik mag dan regelmatig en zelfs ooit fanatiek hebben gesport (Elfstedentochten, schaatsen, wielrennen). Dit werk is totaal anders en het draait hierbij NIET om de sportieve prestatie, maar om de pure beleving van de reis en het doel om per fiets van A naar B te rijden. Te genieten van de ruige natuur, het land, zijn cultuur en de bevolking. Niets meer! |
| Het is nu 1 april, een kleine drie weken voor de reis naar het afgelegen Tibet. Natuurlijk is het vreselijk spannend. Zo ver weg, zo hoog, afgezonderd van de bewoonde wereld, te gaan afzien maar ook te gaan genieten en te gaan lachen. Opgeslokt te worden door de oneindige hoogvlaktes en bergmassa’s van de Himalaya, onder donkerblauwe hemels te slapen in een tentje tussen de Tibetanen. Wat gaat deze reis met mij doen? En met Hans en Marcel? Jullie zullen het van mij horen! |
| Zonder twijfel is deze avontuurlijke reis niet mogelijk zonder mijn achterban en bijzondere support: |
| Lia Zij geeft mij de ruimte om dit te kunnen doen. Vijf weken samen met de kids. Wat een enorm gebaar! Jim en Kiki Hans (Heer B. te S.) Mijn werkgever ANWB Uitgeverij Boeken: Hans van Hunnik En verder: |
| Vorig jaar maakte ik een reis van 1000 kilomter van Lhasa naar Kathmandu op de fiets. Een reis die ik al heel lang wilde doen. Zonder gids of chauffeur of een autoriteit waar ik door gecontroleerd zou worden. In Tibet is dat niet gemakkelijk. Iedereen raadde het af om het op de manier te doen zoals ik voor ogen had. Nadat we waren aangekomen in Tibet, zijn we eerst naar het Namtso meer gegaan om te acclimatiseren. De fietsen lieten we in het hotel in Lhasa staan. We besloten in Lhasa de hele reis zonder permits naar Kathmandu te rijden op de fiets. Zonder problemen met de autoriteiten reden we op een hoogte tussen de 3500 en 5300 meter naar Nepal. Birgit en Marianne zouden hun eigen tempo bepalen maar uiteindelijk reden we toch tegelijkertijd op. De wegen zijn ongeasfalteerd en zwaar te berijden. Ook de grote hoogten waren een grote uitdaging. Ondanks alle ontberingen (hoogteziekteverschijnselen, stof, het vinden van slaapplaatsen en redelijk eten etc. etc.) is het een fantastische reis geworden. Het direct contact hebben met de Tibetaanse bevolking in de buitenlucht is geweldig. Ook het verblijven bij de Tibetanen thuis maakte grote indruk. De uitzichten op de Himalaya zijn niet te beschrijven. Totaal anders dan vanuit een auto. De afdaling vanaf Nyalam naar Kodari is één van de mooiste routes op de wereld. Ik had een droom waargemaakt. |
| Dit jaar ga ik met Stephan en Marcel dezelfde route maken op de fiets door Tibet. We zullen fietsen van Lhasa naar Kathamandu. |
| We zullen gaan onderzoeken of het mogelijk is om de fietstocht zo veel mogelijk op eigen gelegenheid te doen. Waarschijnlijk zullen we er vervoer bij moeten nemen. Zeker omdat Tibet nog steeds bezet is en Chinezen geen pottekijkers willen hebben in het door hen bezette gebied. We proberen de hele tocht in 5 weken te realiseren. Zo'n 1600 kilometer op mountainbikes met volle bepakking. |
De
Aanleiding |
| Dit
verhaal begint eigenlijk ergens in het voorjaar van 2004. In de binnenstand
van Gouda kwam ik Hans tegen. Een oude bekende uit de tijd dat ik tijdens
de koopavonden en op zaterdag in een CD-winkel stond. Als Hans iets bestelde
ging het niet de deur uit dan nadat ik dat ook afgeluisterd had. Zo ben
ik met de meest bijzondere CD’s in aanraking gekomen. Al snel kwam
het gesprek op zijn reis naar Tibet en zijn fietstocht van Lhasa naar
Kathmandu. Ik vertelde hem van mijn gesteldheid op dat moment ( een stevige
burnout ) en zijn reactie was “dan moet je juist met mij meegaan
“. Het hart zei ja, maar het verstand ging toch voor nee. Uit eerdere ervaringen weet ik dat zo’n land iets met je doet. Je moet dan wel in balans zijn want je wordt toch op jezelf teruggeworpen. Nee bleef nee en Hans en dezijnen vertrokken. Het contact bleef echter en na terugkomst uit Tibet en Nepal volgde een uitnodiging om dia’s te komen kijken. Een feest van herkenning; vooral de vergezichten. |
Over
mezelf |
| Zo aan het einde van mijn arbeidzaam leven wordt mij de gelegengheid geboden deze uitdaging op de fiets aan te gaan. Het is echter niet mijn eerste uitdaging. Vanaf 1985 maken we ( Margo en ik ) fietstochten door Europa. Spanje, Italie ( met name Umbrie en Toscane ) maar ook Engeland, Ierland en Griekenland werden op de fiets verkend. En dat altijd met Cycle Tours uit Amsterdam; bekend om de goede verzorging. In 1993 werd onze eerste bestemming buiten Europa Indonesie. ( Bali en Lombok ) En in 1994 volgde mijn eerste “expeditite “. Met 8 andere fietsers over de hoogste begaanbare weg van Manali naar Leh in Kashmir ( Noord India ) Met passen tot boven de 5300 meter was hier sprake van fietsen in de Himalaya. Daar werd ook het gevoel voor dit imponerende landschap geboren. In alle opzichten doet het iets met je. Daarna volgende nog fietstochten ( weer samen met Margo ) naar Ecuador en reizen naar Cuba en Suriname waar ook – als de mogelijkheid daartoe aanwezig was - op de fiets werd geklommen. Want als er één ding duidelijk is, dan is het wel dat een optimaal contact met de omgeving het beste kan worden gemaakt op de fiets. Al is het alleen maar omdat je ergens arriveert met alles op je fiets. |
Naar
Tibet |
| Tibet, en de vraag van Hans of ik meewilde, bleef maar door mijn hoofd spelen. Maar in de loop van het najaar van 2004 ben ik over Tibet gaan lezen. Het contact met Hans werd intensiever. Vragen stellen; gedachten op een rij zetten. En in de kerstvakantie 2004 wist ik het definitief. Uiteraard had ik er eerst met Margo over gesproken. Maar nu was de kogel door de kerk… Ik ga. Langsgegaan bij Hans om het nieuws te vertellen. Daar ontmoette ik Stephan. Nooit eerder gezien of gesproken. Maar het contact voelde zo goed aan dat het net was alsof we elkaar al heel lang kenden. De voorbereidingen konden nu echt beginnen. Wat moet er allemaal gekocht worden. Er zou echter niet alleen gefietst gaan worden. De vrouw van Hans met vriendin ( Marian en Irma ) vergezellen ons af en toe met de landcruiser en bezoeken onderweg ondermeer basecamp Everest en nog enkele kloosters. En daarna naar Kathmandu. Een onderneming van 5 weken. De reis is geboekt, de visa geregeld; we hoeven alleen nog maar te gaan. |