16 mrt 2010, laatste aanpassingen: 1 mei 2020  niet echt…

I will take you to the mountaintop!

Op zichzelf ging het vrij goed in de moonpool.
We gingen erin, openden half het portaal, scheurden er een gat in, stopten dat met de grote gele steen en lieten zo in rap tempo de corruptie verdwijnen.
Maar er was wel iets anders. En dat deed mij in eerste instantie denken aan dat verhaal met die uilen bij dat zweettentritueel. Een witte man die mij beschuldigde geen god te zijn. Gelukkig deed hij niets. Althans niets waar ik wat van merkte.

Met de Cup of Foretelling kwamen we op het idee de gevangenis te zoeken in een bol die bij Letchua zou liggen.
We namen na enig overleg de indianen mee. We willen niet dat ze opvallen, maar met de Bloeddemoon weg van het kasteel kunnen we daar misschien nog even huishouden.
We lieten de 20 indianen op een kruispunt achter waar we ze op zullen halen nadat we bij Letchua (en wie weet ook wel de ziguratl van de doom device) zijn geweest.,
We staan nu op het punt het moeras te betreden.

The florist is lava

Dat werkte perfect met die Ursuppe! Het is wel minder doorzichtig. Dus wel even opletten daar dat je niet gebeten door vlinders en zo en of gekaapt wordt natuurlijk, terwijl je daar je ding aan het doen bent.

De Jungle is doorzichtig voor ons. We waren op. Alle magie was besteed, ik was behoorlijk verwond geraakt, en moe…
Maar we konden rusten. Echt een keertje goed rusten, bijna twee dagen. En toen gingen we Pan en Oncl ophalen.

De Jungle is voor Jamai en Spanjotl niet erg duidelijk. We kwamen er niet één tegen. Wel zagen we een vurige gloed. Dat, en dat we haar opzochten met de Watermirror en de drinkbeker, maakte dat we opmaakten dat de Bloeddemoon bij de Ziguratl van Chitzlan bezig was te zoeken naar het verborgen pad naar El Dorado. Ze maakte om de Ziguratl een moat van lava. Het was een scheur in de wereld. En wat ik van Axolotl begreep, zal ze, als ze het pad weet te vinden, een onstuitbaar probleem worden voor alles en iedereen. Waanzinnig van corruptie. Dat was wat ze echt wilde.

We reisden door. Over de pas, tot aan het tempelcomplex van de wandelende priesters. Maar daar was niemand thuis. Ze hadden blijkbaar lucht gekregen van onze plannen de Ziguratl te bestormen.
We hadden zo langs ze heen kunnen kunnen gaan zonder gezien te worden, maar we besloten met open vizier toe te treden. Onze zaak is niet zozeer alleen onze zaak, als wel de zaak van iedereen.

We ontvingen met alle eerbied een oude man die ons vast uitlegden dat we niet welkom waren en dat we hun wereld gingen vernietigen. Ik probeerde argumenten te vinden maar het lukte me niet. En we eindigden in het roepen van names.

We mochten wel blijven. En ook nu besloten wij nog niet langs hen te glippen. En we besloten een zweethut te bouwen om wijsheid op te doen.
We zochten naar iets om het portaal te vernietigen. Tussen ons in zagen we ook de Guardian.
Het was de Guardian die hier nu wacht. En hij was present in de zweethut. We praatten met hem.
En met de Guardian konden we wèl een deal maken. Wij beloofden dat we voor hem een ander portaal zouden zoeken, een belangrijk maar rustig portaal, en hij deed ons de suggestie om half het portaal in te lopen om daar vooral de richting te verstoren. Daarmee zou de corruptie niet naar het verleden (alleen) worden gestuurd, maar naar alle tijden. Klinkt goed.

We kwamen uit de trance en de volgende dag kwam de oude man weer.
Zowel hij als wij waren deze keer wat rustiger en voorzichtiger. Hij had een paar mannen (m/v) bij zich en nam net als wij plaats in een halve cirkel. We haalden onze pijpen tevoorschijn.

We legden nogmaals uit dat het is nooit onze bedoeling was geweest om corruptiedispersie te stoppen! Wij waren daar in hoge mate voor. Maar wel eerlijk, niet alleen naar het verleden. We zeiden dat we ook een soort deal met de Guardian hadden kunnen sluiten.
We vertelden ook dat we een alternatieve manier aan het ontwikkelen waren om de Bloeddemoon onschadelijk te maken. Dat wil zeggen, we doden haar niet, maar zetten haar gevangen op een plaats waar ze niemand kwaad kan doen. Achter een belangrijk portaal bijvoorbeeld.

Zoals ik al zei, ze waren wat rustiger. En zo mochten we dus daadwerkelijk het portaal vernietigen.
Buiten dat hadden ze besloten ons te assisteren met een leger indianen dat ons zal helpen met de assassins (vs us).
En ten laatste zouden ze zich even beraden op de vraag of zij een demi–plane of portaal wisten.

A cheap plastic imitation of Popo

Popo. Wat een held. Wie weet hoe lang hij hier al hing. Niet bij kunnen om zich te verdedigen, en toch niets toegeven. Een held.
En wat een lage streek dus ook weer van Arlanzo en de Bloeddemoon. Trots en voldoening zwellen mijn borst in pure voldoening van ons verzet en de nederlaag die we langzaam maar zeker toebrengen. Tranen van in mijn ogen, kippenvel.

Deze vleugel hebben ze niet meer nodig. Die zullen wij wel even voor ze verwijderen. De fik erin!

Ik ben ook echt weer zo moe! Het zijn zo´n uitputtende dagen geweest. We zijn natuurlijk aangeslagen door de verschrikkingen die de Bloeddemoon heeft veroorzaakt en allerlei gevechten en zo, maar ik heb ook bijna alles opgemaakt wat ik aan prayers had opgevraagd. Zou ik me net zo voelen als Axolotl? Nou…, die is ook moe… We zijn op.We moeten gaan.
Even uitpuffen. Even zitten.
We moeten maar met een bochtje. Ik heb daar speciaal nog twee! Planeshifts voor bewaard. Welke plane? Even denken, Xibalba? Is dat een echte plane? Trouwens, daar wil ik in deze toestand eigenlijk helemaal niet heen. Het is daar infested met monsters waar ik niet van weet wat ze gaan doen. Daar boven met dat Zwaard dan? Nee, veel te dicht bij de Bloeddemoon. Ik denk dat ze zo die poorten door naar boven rent vanuit haar kasteel, en dan begint het hele circus van voren af aan. Bovendien is het daar ook nog eens behoorlijk schadelijk. Nee. De Ursuppe dus.

Ah, dat ging vrij makkelijk. Oh, dit is vrij ver in de Ursuppe… Maar goed, we zijn in elk geval uit het kasteel. En nu dan.

De Bloeddemoon moet nu langzamerhand wel beginnen in te zien dat ze niet op alle fronten aan het winnen is. Nog een of twee steken en ze zou wel weer eens kunnen proberen de hele zooi opnieuw te starten. Met alle gelazer van dien. Hier dan dus het plan: We vernietigen de doorgang naar het verleden. Daarmee houden we haar hier. En als we haar dan verslaan, heeft ze in elk geval niet die uitweg. Misschien moeten we verslaan nog even een keertje definiëren. De laatste keer dat we haar zagen vallen was ze duidelijk toch ook niet door het tijdsportaal gegaan. Maar in elk geval is dat dan één pad afgesneden. Misschien heeft ze wel een uitweg als demoon als ze en omdat ze hier verslagen/verdreven wordt. Nog eens aan Popo vragen…
Maar eerst Pan en Oncl ophalen. Die zijn nog in de buurt van het slagveld en de gevangenissen.

Jammer dat we nog werkelijk geen stap dichter bij die sleutels zijn gekomen.

The Popocopier

Dames en heren… We hebben hem!
Hij schuilde onder de rokken van de Bloeddemoon waar hij haar hielp met het kanaliseren van energiestromen met zo bloeddorst en onmenselijk mogelijke methoden.

Het lichaam van Popo heeft het zwaar te verduren gehad. Zwaarder dan wij ooit hadden kunnen dromen. Daarvoor alleen al zou Arlanzo roemloos en kansloos onderuit moeten zijn gegaan.

En dan de verschrikkingen die hij ons heeft aangedaan, de ongelooflijke martelingen die hij hele volkeren aan heeft gedaan… De wereld zal blij zijn van hem verlost te zijn.

En ik moet zeggen: hij is op de meest lullige en sneue manier gestorven. Hij heeft ons nauwelijks kunnen schaden en nog voordat we hem goed en wel te lijf konden gaan was hij al roemloos, eenzaam en vernederd neergehaald door een papiertje. Wellicht een velletje uit een reclamefolder van de Bloeddemoon. Heerlijk. Daar komt geen bedevaart naar toe. Daar nemen we natuurlijk geen ogen van af. Klaar.

Maar de monstruositeiten die we hier tegenkomen, of waar we hier de tekeningen en werking van vinden maken dat we hier nog helemaal niet klaar zijn.
Ik ben er wel tevreden over dat ik de kat Azraël heb kunnen lokken. Die neem ik mee. Misschien heeft die ring er ook wel iets mee te maken.

Ik weet dat ons enige doel hier vandaag was om de sleutels te halen. Dat we afgeleid werden door Arlanzo was niet te voorkomen. Maar nu we de verschrikkingen van Popo hebben gezien, móeten we daar nu eerst ook wat aan doen, kome wat er komen moet.
We verwachten de Popokopieerder beneden te vinden. Laat daar niet ook de converter staan. Anders komen we er nooit…

Maar daarna! Dan ga ik echt achter die sleutels aan!
Voorbereid.

El chariot de los tigres

Mmmm.
Ze leeft nog. En ondanks alle schijnbare overmacht die ze op Hadrianus had toen wij hem voor het laatst zagen, heeft hij het ook overleefd. Sterker nog, hij zag er goed uit. Maar hij zal haar niet uit de weg ruimen. Dat hoeft ook niet, dat doen wij wel. Ze was gewond terug gekomen, maar goed, wij waren ook op te vegen. Ze kan nu al weer op kracht zijn. Behalve dat haar krachtbronnen wat zijn aangeslagen.

Het is dus zo:
Zij is in staat, net als wij, om de tijd terug te zetten. Zij weet niet dat wij dat weten.
Ik weet niet of zij weet dat de tijdsontwrichter ontregeld kan worden. Misschien moeten we er eens een beetje doorheen gaan als een blinde horlogemaker. Daarmee zouden we, overigens zonder dat ze het ooit zullen weten, hele volksstammen mensen een goede dienst bewijzen.

Er is ook nog steeds die energiestroom van onze Goden. En ik heb een idee hoe ik die kan bereiken. Maar daar hebben we in ieder geval sleutels voor nodig. En een goede voorbereiding. Eerst de sleutels.

We gaan naar het kasteel en nemen mee:
Een mantel aan van Couatlveren, een jurk van Haguarbont, een scepter van Teotlbone en een hoofdtooi met de schedel van een Eatl erin verwerkt. En als we Huanti schoentjes zien nemen we die ook mee.

En dan moet ik een manier vinden een poort te vinden in een vuurlabyrint. Anders zitten wij er ook in vast. Nou ja, een ding tegelijk.

We do not retreat!

De wereld volgens Xuqq

De vallei, thuis was het goed en ordelijk. Alleen de ruïnes van Seatl deden nog echt aan de macht van weleer denken.
De Teotl kwamen in een soort opstand door die sjamaan. We zagen met eigen ogen de enorme voorraden godenmetaal van vroeger en ervoeren de corruptie en het kwaad dat eraf straalde. En daar was natuurlijk de demoon Aristetos met de tiara en de scourge.
Er was onrust en ook over wat er buiten de vallei zou zijn.
We vonden een uitgang en Spanjotl.
We hadden direct door dat die het land en oude rijk aan het vernietigen waren.
Ze tartten de oude goden en het werd ons doel de oude goden terug te halen voor zover ze vindbaar vast zaten.
De Couatl was de eerste die we konden bevrijden. Maar de Eatl en de Teotl volgden.
Ondertussen reisden we door het bos en zagen welk een verwoesting nog altijd de Spanjotl aanbrachten. En het onrecht dat ze indianen aandeden.
De Spanjotl waren uit op het Godenmetaal. Ze waren van zichzelf al corrupt maar schrokken er niet van daar nog wat bovenop te doen.
Corruptie was wellicht bruikbaar, maar wel voor een hoge prijs.
Het werd steeds duidelijker wie de touwtjes in handen hadden bij de Spanjotl. Ze werden onder andere geholpen door demonen. Zij hielden met krachtige duistere magie alle indianen onder de duim.
We kwamen er ook achter dat de heersers van het oude rijk gespeeld hadden met corruptie. Ze hadden zoveel offers aan de maan gedaan en magie afgetapt, dat de maan bijna verzadigd was met corruptie en de magie opgeslagen in het godenmetaal.

We hadden niet een idee hoe we dat op konden lossen. Maar wel hoe we wat aan de Spanjotl konden doen. Eén voor één probeerden we de kopstukken uit te schakelen. Ook een keer met meer geluk dan wijsheid geholpen door een leger schaduwHaguars.
Het symbool van hun godsdienst of wat daarvoor door moet gaan, een groot zwaard, werd door ons omgehaald. En daarmee deelden we de zoveelste gevoelige klap uit aan Hadrianus en vooral zijn volgers.

We werden moedig, vielen in handen van de Spanjotl en we werden vergruisd in hun ondergrondse kamers. We gingen er bijna aan onderdoor. En in de nasleep gingen we er alsnog bijna aan. Maar we hielden stand en versloegen de demoon, en later zelfs haar meesteres.

Daarvoor moesten we wel door Xibalba, en terug. We moesten de Atl over tot aan een landje waar Jamai woonden. Onderdrukt, dodelijk, maar vriendelijk.

Toen vonden we het tijd eens wat aandacht aan de maan met alle corruptie te besteden. En we vonden een heel land dat niet onder het rijk heeft gevallen gezeten, dat andere gebruiken en gewoonten had, maar toch ook duidelijk indiaans was.
Zij leerden ons dat corruptie alledaags is, en dat je ermee kunt leven. Zelfs dat het een nut kan hebben.

Maar ze zadelden ons ook op met een legende waardoor wij ons genoodzaakt zagen terug te reizen in de tijd. Wat een chaos. We kwamen in een andere tijd, maar misschien ook meer in een andere plaats. Alles was er nog wel op een een of andere manier hetzelfde. maar alles was ook anders. En terwijl we probeerden wat bij te komen bij de Jamai en ze leerden hoe zich te verdedigen tegen Spanjotl, en hun gastvrijheid genoten, stuurden zij ons weer door de tijd. En nu kwamen we in dezelfde tijd, op dezelfde plaats als we al kenden. Met de opstand door de Sjamaan. En we vermoedden al onraad. Dus we waren wel bijzonder geïrriteerd dat de nieuwe landrovers nu de Jamai waren, we waren nauwelijks verbaasd.

De Jamai hadden onze goed bedoelde adviezen omgebogen in mensonterende, indianen slavende landvernietiging. Ze hebben manieren van omgaan met corruptie die de andere indianen nog niet eens hadden. Ze zijn minstens zo erg.
En we kwamen er achter dat zowel de Bloeddemoon als haar vroegere meesteres weer rondliepen. En nog meer figuren die we van vroeger kenden. maar toch ook weer niet zo heel veel. De vroegere meesters was niet meer in staat ons echt te beschadigen. Maar de demoon wel. Ze had een legertje moordenaars getraind om ons te pakken. En daarbij gebruikten ze de meest geavanceerde wapens.

We staan op een nieuw kruispunt. Ofwel we brengen de Bloeddemoon nu een slag toe die ze slecht te boven kan komen, ofwel ze kan nu alle macht en power pakken. We moeten in de kerkers van haar paleis zien te komen en in elk geval zo veel mogelijk schade doen. Hopelijk kunnen we dan ook de goden bevrijden of zorgen dat ze dat zelf kunnen doen.
Geen getreuzel meer, nu. Ik hoop dat ik Arlanzo nog zie. Ik heb nog een Knurl voor hem in de aanbieding.
We moeten goed op weg zijn met de sloop voordat de eersten terug komen.

The return to and of Hadrianus

Hoe lang zijn we nu niet al bezig het Juk af te werpen, de fritatl of injustice te schillen, orde op zaken te stellen?
We hebben gepland. Gekeken. Gelezen. Ze hebben ons beschimpt, gekleineerd, tot slaaf gemaakt en gemarteld. We zijn een aantal keer langs de afgrond gegaan. Maar hebben we ooit opgegeven? Nooit! Soms hadden we niet veel, maar we hebben altijd gedaan wat we konden. Nu ook? Hebben we alles gedaan wat we konden?

Zitten we in a tight spot? We zitten in een tight spot. Hoe erg is het?

Volgende ronde valt de Bloeddemoon Hadrianus aan,
valt hopelijk King de bloeddemoon aan,
valt Hadrianus de bloeddemoon aan,
Tot zover gaat het nog wel, maar:
volgende ronde vallen de overgebleven monsters van het monstersball die hier waren ons maar weer eens aan,
en vallen de nieuw aanrennende assassins ons aan.

We hebben wat schade al valt dat nog mee, maar het zijn er weer veel. Hebben we gedaan wat we konden? Echt alles wat we konden?
Een kijken:
– Hopelijk doet de lamp die Usain heeft een beetje wat we denken dat hij doet.
– Hopelijk heeft de Bloedemoon nog niet voldoende in de gaten wat voor zwaard het is.

Ik hoop dat Hadrianus de Bloeddemoon dood. Maar ik heb maar weinig vertrouwen dat wij er dan nog wat aan hebben.
Wat kunnen wij ondertussen doen? Ik heb een Knurl. Op de Bloeddemoon? Op een assassin? Op King? Op Hadrianus?
Niet sterk genoeg. Zeker niet als er wordt gesaved. King zou wel eens blij kunnen zijn met een Knurl.
Vechten wij een of twee ronden met de assassins en scorpions terwijl we hopen dat King en Hadrianus het vuile werk opknappen voordat we dood zijn? En is dat dan alles?

Zou ik, samen met Usain(?) Hadrianus kunnen Exorcisen? Dat bedacht ik me na een paar uitspraken van Rozebotl. Die is specialiste Planes en Extraordenary Magic. Interessant! Dan redden we wellicht Hadrianus, en sterven in de attempt. Het zou misschien kunnen.

Het is eindstation. Iedereen uitstappen! Tijd voor zwaar geschut. Het zwaarste wat we hebben. Had ik nog iets in mijn tas?
Heeft iedereen alles gecheck wat hij/zij aan shit heeft meegesleept tot nu toe? Zit daar niet iets bij wat een opening kan geven?
Er is de hoofdtooi met 9 instant kills bij K´Inich. Leuk maar hij heeft geen 9 ronden meer. Hij is trouwens wel snel, nu. Ik weet niet precies, maar misschien maakt hij ze nog wel op, als hij dat zou proberen. Maar op wie moet hij gooien om echt indruk te maken?
Een Boa bij Chili. Kan erg geestig zijn, maar met name als de Bloeddemoon een Holy Word op haar cast. Ik acht de kans gering. Ze ging zich net bezighouden met Hadrianus. En dan krijgt Chili waarschijnlijk eerder een magic missile naar haar hoofd die al dan niet terugketst, maar dat maakt dan niet echt uit.
Een corruptiezuigende staff bij Axolotl. Sla ermee op de Bloeddemoon. Als je genoeg voeling hebt om te weten hoe goed of slecht het werkte, zou de staff wellicht kunnen ontploffen, maar dat was het dan ook, verder geen effect op een demoon.
Een corruptie gevende zweep bij Usain, Ik denk dat dat te lang gaat duren. Eerst laadt hij zichtzelf met corruptie, en later slaat hij die dan door. De bloeddemoon zal niet onder de indruk zijn… Hij kan beter de lantaarn ophouden.
Het is allemaal niet echt overtuigend genoeg… Het voelt niet echt als àlles wat we kunnen.

mmm

Is er dan een prayer waarmee ik Hadrianus nog eens kan boosten? Zodat hij in elk geval de Bloeddemoon kan verlslaan. True seeing? In mijn ervaring ziet hij al waarachtig zat. Of helpen? Dispel Magic op de bloeddemoon? Niet gek, Dispel Magic op de Bloeddemoon. En dat is dan het laatste wat ik deed. Is het dan genoeg? Draw upon holy might? Beetje laat. Niemand heeft nog beschikking over voldoende zware prayers of powers.

Weet je, hoe langer ik er over denk hoe meer ik schat dat het volgende onze beste kans is:
King zagen we vallen in ons visioen. Hadrianus wilde eigenlijk altijd al verslagen worden, al ben ik het niet met hem eens.

Hier dan:
Ik planeshift ons hier weer uit, King en Hadrianus laten we hier. Wat ik zeg, hat zat er altijd al in… Ik probeer te landen bij het huis van Chitzlan, het plein van de sacrifices, of het kasteel van de Bloeddemoon. En daar proberen we door te dringen in de kerkers, we checken wat energietechnisch nog gesloopt kan worden en cutten haar energietoevoer zo goed mogelijk. Er is niemand thuis! We kunnen haar vijanden bevrijden, de goden tegen haar opzetten. Het paleis in vlammen.

Dàn hebben we gedaan wat we konden.

The artefacts of the hairy beavers

Vliegende Bever bracht ons naar de grot. We waren nieuw gekleed door Chili , al zat mijn poncho niet echt lekker.

We kwamen al direct bij de eerste verbreding veel botten en schedels tegen die dus blijkbaar niet verder waren gekomen.
We werden beneden, bij het water, aangevallen door een paar grote bevers, maar ook beschoten met een vurige speer.
En één grote bever. Die had een groot, vreselijk zwaard bij zich, vast wel één van de twee dingen die nodig zijn om de vuurvacht mee te verslaan. Het is duidelijk ook zo´n zwaard dat Hadrianus zou kunnen hebben.
Was het gelukt een succesvolle Knurl te casten op de Bever, had die Sticks to Snakes wel héél geestig uitgepakt, met zowel een houten poot als een Knurl–arm. Maar niet dus, en ook niet nodig, we versloegen de bever met enig gemak.
Dat had die Geronimo goed gezien.

We keken verder, gingen het schip op maar zagen pas heel laat, toen we de dam doorbraken en het schip dus ging, dat er hoog in de mast nog een magische lantaarn hing.

We volgden de boot en vonden die, buiten, op een uitloper van een rivier, reeds invaded door wat inboorlingen wiens huis overigens verder was verwoest. Ze waren toch aan het vieren dat ze zoveel corruptie hadden gevonden, dus we lieten ze. Wel haalden we ‘s nachts even de lantaarn op. En het is een bijzondere lantaarn. Een soort fakkl in een doos.

Tja, wat nu?
We hebben nu tools om de Bloeddemoon mee te lijf te gaan. Het zwaard is hoe dan ook buitensporig. Het is natuurlijk een beetje een gok, maar het ziet er naar uit dat de lantaarn er voor gaat zorgen dat de wapens vs ons niet meer zo goed werken.
In principe doet King mee. Of anders toch ten minste in spirit. En mocht het ons lukken Hadrianus van z´n doodsstrijd te redden, zal hij ook meevechten.

Eens denken…

Ik zou met de Watermirror het Zwaard kunnen proberen te laten zien aan de Bloeddemoon, met de belofte dat zij de volgende is die zich er aan zal snijden. Een beetje in het duister, allemaal met hood op, naar haar starend en zo op de achtergrond losjes de lantaarn. Kijken of ze daarvan schrikt en dan overhaast en fouten gaat maken.
…

Ik kan haar ook met de watermirror confronteren (zonder wapen of lantaarn) om haar te taunten dat wij haar komen halen en Hadrianus bevrijden…
…

Ik kan ook “per ongeluk” onze lokatie verraden en dan met behulp van de lantaarn de assassins die ze stuurt simpel uitschakelen (hadden zie niet zo´n handige luchtgedreven kar?). En dan is alleen zij nog over en kunnen we haar waar dan ook uitschakelen terwijl zij niet snapt waar al haar assassins toch zijn gebleven.
…

We kunnen ook gewoon terugreizen en haar in het hart van haar kasteel/fort aanvallen, waar ze veilig denkt te zijn, ook al om die assassins, en zo dus ook de levens redden van ontelbare indianen die op het punt staan geofferd te worden, voor de magische upkeep van een demoon, nota bene!

Als we nu konden vliegen, konden we Hadrianus makkelijker vrij krijgen. Die zou ook kunnen helpen tegen de bloeddemoon.

mmm.

Is het zo´n zwaard als waar Hadrianus aan hangt? Het zal toch niet zo zijn dat de vernietiging van dit zwaard, ook de vernietiging van het zwaard van Hadrianus zou bewerkstelligen? Is er op dit zwaard en zwakke plek als gestoken door naald?

Een brief via een vliegende bever

Tapehanawak, waar de chief op een gouden throne zit. Hun warchief Geronimo, lang geleden, had de toekomst en het verleden gezien, hij had gezegd: Alles is al eens gebeurd, en alles gaat nog een keer gebeuren.
Een kenner dus. Maar hij was wel van ouderdom gestorven. Hij had gezegd dat af en toe de tijd werd terug gezet.
Waarom zou dat zijn? Zou dat ermee te maken hebben dat duidelijk is wanneer de wereld eindigt? En dat die datum dus nooit gehaald moet worden? Mmm.

Ik besloot met een Watermirror eens in de stad Tapehanawak te gaan kijken. En ik vond een kleed met daarop lowtekl: Hierheen!

Axolotl dronk uit z´n beker en zag een man in leren armor met van die slierten, wij erheen!
We werden in een soort schuur gezet op ronde dingen die door 4 monsters werd voortgetrokken. Nadat de eerste verbazing wat was weggetrokken werd er al gerust en zagen we tot onze verbazing die man met die slierten. Vliegende Bever helpt ons om twee wapens die Geronimo voor zijn familie had verstopt op te halen bij het monster om daarmee uiteindelijk de Vuurvacht aan te vallen.

Tot zover duidelijk verhaal. We aten er xipotatl bij met vies gebrand zwijn.

Ik hoop dat ze morgen iets anders hebben. Maar goed. Even rekenen:
Geronimo beschermt artifacts tegen eigen familie + een afstammeling die daar alles van weet brengt ons er heen = bijzonder handig, anders zouden wij nooit op dat lumineuze idee zijn gekomen!
Breng het op! Het is precies het soort doorbraak waar we op zaten te wachten.

Eindelijk een echte conversatie, met Hadrianus

We waren erg benieuwd naar de Ziguratl van de Maan en het tempelcomplex.

We gingen erheen met Treesteeds. Dat ging snel en comfortabel.

De paden waren wel wat anders. Onhandig. Er was het pad van de Flamingl, de Eatl, de Bizontl, de Coyotl en de Serpentl.
Het pad van de Serpentl liep van onze vallei af, dus we volgden dat. Het was wel overdreven lang en kronkelig, natuurlijk. We werden regelmatig getempt om van dat linke pad af te gaan. –“Je laat toch geen sporen na met een treesteed”, –“Het zijn veel te veel bochten, dat kan veel sneller”, dat soort dingen, maar we waren standvastig en bleven op het pad.

We kwamen keurig uit bij het tempelcomplex.
We liepen op een oude compexbewaakster toe om te vragen om onderdak en informatie maar ze was ons voor.
– “Willen jullie waarschuwen als jullie dit complex gaan vernietigen?”

Mijn eerste gedachte was dat het complex al was vernietigd, en met de wetenschap dat ze hier goed kunnen astrologen had ze zich wellicht vergist tussen verleden en toekomst. Maar mijn tweede gedachte was dat het heel wel mogelijk was dat we op de één of andere manier toch ook wel degelijk dit complex zouden kunnen (eventueel laten) vernietigen.

Dus wat te antwoorden?
Ik besloot af te spreken dat we een teken zouden geven als er sprake zou zijn van totale vernietiging van dit complex en alles eromheen. We zouden het geluid van de huilende coyote nadoen. Tot die tijd wilde ze ons wellicht in het complex laten?

Ze voerde ons direct naar de hut met de planetenopstelling. Een heleboel doorzichtige bollen aan touwtjes die op eigen wijze licht gaven.
We vroegen of we hier antwoorden konden krijgen en ze stak een drietal kaarsen aan bij wijze van antwoord.
We zagen aan de kant een aantal – waren het beelden? – stilstaande beelden van oude mensen.
De oude vrouw draaide zich om en liep achter het gordijntje. Ik wachtte een tijdje tot ze terug kwam maar dat gebeurde niet. Ik besloot zelf maar eens wat te proberen, ik weet immers ook zat van astrologie, maar het ging niet helemaal zoals ik had verwacht.

De lichten gingen wel wat flikkeren en zo, maar ik zag niets behalve dat de standbeelden in beweging kwamen en zich voorzichtig richting de uitgang begaven (of zo teringsnel als ze konden, maar dat was echt héél langzaam).

En daar stond ik dan met zo´n kaars in mijn hand, voor joker. Kwam er ook nog een verschijning. De pratende steklvark.
We gaven ombeurten onze namen maar hij werd kwader en kwader. Toen K´Inich zijn naam noemde schreeuwde hij: “Sprookjes!” en nadat hij correct doch anders dan we hadden verwacht Hussan had geïdentificeerd viel het aan.

Wonderlijk. Onverwacht een beetje. Die stekls prikten wel behoorlijk, maar gelukkig konden we de kreten wat beperken zodat het niet op het gehuil van de coyote leek.
Er bleven 9 +1 stekls over.
Hoewel ik nog nooit van de stklvark had gehoord, wist hij wel iets van ons! En het was niet erg vlijend. Dat moet dan toch te maken hebben met het tijdreizen en/of het gelazer hier met Inipi. Stond die oude vrouw achter het gordijntje! Dat meen je niet! Bleek dat je van te voren duidelijk moet hebben wie je waarvoor wilt raadplegen voordat je sowieso iets kunt zien! Het is gewoon een zweethut!

Er waren ook reservelampjes. En toen besloten we het gewoon met een zweethut te proberen, maar K´Inich volgde nog éénmaal het protocol. Hoe het precies zat weet ik niet maar we hoorden hem wel brabbelen:
“Als ik teveel van me neem, stop ik. Ik hou meer van mij dan van mezelf”.
Het was mij in elk geval duidelijk dat het – wat het ook was – goed was gelukt.

En toen was het onze beurt. Toen de inipi verder klaar en leeg was startte Heavymetl een vuurtje met een tafeltje dat toch nergens goed voor was. Goede suggestie van Axolotl: “We moeten eigenlijk maar eens proberen Hadrianus te contacten…”
Oh ja, hij was gekruisigd. Wij voelden met hem mee. Dat was behoorlijk pijnlijk. We schreeuwden het bijna allemaal uit. Dit was natuurlijk geen gewone, menselijke pijn, dit was goddelijk. Onmenselijke pijn. Was dit ook wat de Haguar voelt? Bloed droop in grote klodders uit de stigmata. Chili was een van de eersten die genoeg bij zinnen kwam om ook maar iets te doen. Ze vloog naar een hand en likte de wonden van Hadrianus.

Hadrianus heeft geen hekel aan de bloeddemoon. Hadrianus probeert heel erg te houden van de Erinys.

Axolotl trok het eerst een spijker uit z´n hand. De wond was absoluut dodelijk. Uitgescheurd, door de slagader heen, verschrikkelijk. Niets meer aan te redden.

Chili ondertussen had een druppel van de tranen van Hadrianus opgevangen. Het was zeker een handkommetje vol.
Ze keek erin voor het lot van de Erinys.
En ze zag een paladin / Hadrianus die met z´n zwaard tegen de Erinys vocht. En de Erinys wist z´n zwaard te pakken. En ze onthoofdde de tevreden Hadrianus. Juist. Hoewel? Vond Hadrianus dat een bevredigend eind?
Of is dat zijn manier van ultieme wraak. Dat zij hem niet meer kan raken en ook niets meer aan hem heeft? En hoe zit dat dan met wapenen tegen zichzelf gebruiken? Wat is dat voor een vreemde god.

Maar aangemoedigd door het succes met de spijker trokken we de anderen er ook uit. Tegelijk, anders deed het extra pijn.
Hij kwam los, steeg op en we hoorden de Bloeddemoon: “Oh, je bent terug voor de tweede ronde?” En we zagen haar, zo groot als Hadrianus, zwaaiend met het zwaard waar hij eerst nog aan had gehangen. Een beetje onhandig, met die naald erin, maar toch…

En terwijl het tafereel vervaagde hoorden we Hadrianus nog “Okee, en nu nog echt!”

Wat gaat er dus gebeuren?
Ze gaan nog crashen.
En als zij hem echt verslaat is dat ook een overwinning. Dan heeft ze niets meer aan hem.
Mooi.

Alles bij elkaar gaat King haar hard slaan en Hadrianus haar tricken. So far, so good dus.
Op naar de Ziguratl van de Maan.

Triomfiasco

We vonden King. Even soepje voor hem gemaakt. Dat geeft troost in moeilijkste tijden, weten wij uit ervaring. Chili gaf hem haar eigen amulet en ik vond dat het goed hielp omdat Hij daarna veel beter met ons kon praten. Hij noemt haar de vuurvacht. Ook en goede naam.
Hij wilde, ook voor ons, de ingestorte Ziguratl en de berg erop, uitgraven. De ziguratl is echter al niet echt meer te redden. Die hoort half onder de berg te steken.

Wij besloten eens wat onderzoek te gaan doen naar die donderslagen die we steeds hoorden in de stad. Eerst dronk Axolotl eens uit z´n beker. Hij zag een scene op een geblakerde vlakte met schandpalen, waar de bones van mensen hoog opgestapeld waren en waar de bloeddemoon nieuwe mensen leegzoog zoals dat gaat met die kwade doodskleedmagie. De bones bleven liggen, maar de energy werd geabsorbeerd door de bloeddemoon.
Hij zag de bloeddemoon. Ze had een mantel aan van Couatlveren. Een jurk van Haguarbont, een scepter van Teotlbone en een hoofdtooi met de schedel van de Eatl erin verwerkt. Hij zag het ziet maar ze had vast wel Huanti schoentjes. En toen daarbij een ontketende boze King, met een knots als een boom (of anderom) die de bloeddemoon aanviel met een geweldige klap.
De beker is geen echte verkijker.

Ik vond met de Watermirror een verhoginkje waar vanaf ik iets relevants in de stad kon zien. Bijna 30 executiepalen, dicht bij de kathedraal van Hadrianus, een zwarte platte bedoeling, met op de grens bijvoorbeeld ook het huis van Chitzlan. (of wat wij zo herinneren).

De wachters die net een verse hoeveelheid indianen hebben gehaald, zeiden dat ze inderdaad indianen van zoveel mogelijk verschillende stammen moesten brengen.

Blijkbaar haalt de bloeddemoon de energy uit zoveel mogelijk indiaanse stammen. Wat een schande en onrecht!
Aan de andere kant, zou ze anders te weinig energy hebben voor haar normale bezigheden omdat de normale energietoevoer is afgesneden?
Dat ze er niet iets aan kan of durft te doen omdat het ook nog eens aan het symbool van Hadrianus is, die er om bekend staat wapenen van anderen tegen hunzelf te gebruiken. Dat zou een enorme aderlating voor haar kunnen zijn of zijn geweest.

Wat nu te doen dan?
King is nog niet helemaal de oude. Misschien vragen we te veel als we hem nu vragen in de strijd. Hij heeft gewoon even een tijdje nodig. De val die voor ons was gezet is wel afgegaan. Daar zal de vuurvacht vast nog wel achter komen. Maar dan is King voorbereid.

Wij moeten verder bouwen aan ons verzet.

Ik besloot eerst eens te kijken of ik niet de lokatie van alle wapenen vs ons kon vinden, een wapendepot of zo, dat we aan konden vallen.

En terwijl we daar mee bezig waren zagen we een lichtstraal, over de berg heeen, recht naar of van af de zon.
Die bleek uit de Tetlziguratl te komen. Wij erheen. Een lichtstraal recht het gat in dat King aan het uitgraven was, en een stenen “beest” dat King van z´n werk hield. Wij hielden het af, een soort van steen gemaakte golem, met edelstenen tussen de scharmieren, vrij goed beschermd tegen aanvallen met steen. King vond het maar niets.

De straal bleek te vallen op een groot kristal en daarin een stersaffier ter grootte van een tennisbal. De Temoatetl dus. De eigenaar kan met de steen dingen in de grond zoeken. Maar misschien is het ook wel de focus geweest van deze Ziguratl.
Ik houd hem bij me.

Ik weet nog niet wat wijsheid is, maar er moet iets aan de vuurvacht en haar energietoevoer gedaan worden.

Saving the King (but we're the strongest!)

Wie kunnen onze medestanders zijn in de strijd tegen de Bloeddemoon? Cortez laat ons nooit meer met rust, die Molina is gewoon eng, en dan nog die ene met dat zwevende zwaard die me zag… We kunnen nog richting de vlakten zoeken, maar eerst misschien King?
Ik weet niet hoe het met de demoon gaat maar dagelijks horen we een donderklap die ons aan haar doet denken. Ik neem maar aan dat dat voor ons een goed teken is. Vooral omdat het vanaf de eerste dag dat we terug kwamen al begon en nu nog doorgaat.

Een aantal dingen die die helemaal lekker liepen bij de aanval op het zwaard, liep hier een stuk beter. De met magie beveiligde deur was een eitje, Chili versloeg makkelijk hun champion. Ze was te sterk, onweerstaanbaar en verschrikkelijk voor de Teotl. Dat leverde voldoende respect op.

We gingen, ongehinderd dus, verder over de brug tot we in een ruimte kwamen waar King lag, op een groot altaar, met één lichtstraal op z´n hoofd, en vastgeketend met ijzeren banden en een groot slot op de borst met sleutel. Het slot was magisch en de grot zou instorten als we er iets aan zouden proberen te doen.

Maar Axolotl kon King naar buiten dreamtravellen. Daarbij stortte vast wel een gedeelte in, maar de schade leek binnen de perken te blijven. Wakker geworden rende King – geschrokken waarschijnlijk – weg.

Sacrifice is not allowed

Ik erken onze nederlaag.
We waren met afstand te langzaam en te flauw om onze hooghartig gekozen taak te volbrengen.

Waar ging het dan fout?
We hadden gepland. Ik heb deze en deze prayers, jij die, jij dat.
We hadden bekeken wat we hadden en hoe we dat het beste konden gebruiken.
We hadden voorbereid. Iedereen had verweer tegen de zure omgeving. Dat die er troosteloos uitzag, was ook nauwelijks een verassing.
We wisten wat we wilden bereiken. Het zwaard omhalen.
We hadden wel degelijk een aanvalsplan voor als het zwaard onvermoed zou leven, zelfs. En daar was dan in ieder geval één component van onze nederlaag.

We kwamen een beetje ver van het zwaard uit. Dat was jammer. Daardoor voelde ik al druk op de tijd, nog voordat we konden beginnen.
En we hadden toch eigenlijk niet gepland hoe we bij Hadrianus konden komen, en wat we dan zouden doen.

Ik had twee prayers ingestudeerd om daar weg te komen. En dat was dan het tweede component van de nederlaag.
Usain viel. Als dat geen component was, werd het daar toch niet beter van.
En de assassins van de Bloeddemoon zijn ook echt wel tot op het bot bewapend en snel ter plekke. Dat was het derde component.
Het menselijke schild tegen de verschrikkelijke wapens had nooit gebruikt moeten hebben worden.
De breinaald stond nog in het bot.

We zijn ontsnapt. Ternauwernood. En Usain heeft het overleefd. Ternauwerdood.

We hebben gefaald de goden vrij te maken! We zijn niet eens in de buurt geweest.
En deze weg werkt dus duidelijk niet. Wat een ramp.

We liggen duidelijk op apegapen in de grot. Zelfs ik ben wel acht keer geraakt! We moeten nu niet gestoord worden. Ik zet een aura of comfort en een circle of privacy op. Dan ga ik even zitten. Oeieoeioei. Dat viel me vies tegen…

Maar met de dingen die ik al weet, en dit boek, en verdere interesse zal ik me er meer en meer gaan verdiepen in grote magische structuren zoals ziguratls en hun effecten, met in mijn achterhoofd hoe ik effecten kan uitlokken.

Ik sta eerlijk niet meer zo sterk in mijn geloof dat we het zwaard als eerste moeten omhalen.
Spreuken dus:

The advice of Aristhetos

Aristetos kwam als slang. We legden de situatie uit. Hij noemde ons mere mortals. Hij begreep het niet. Hij bleek niet Aristetos.
Oh wacht. Zo werkt het dus niet. We versloegen de slang zonder zelfs maar moeite te nemen de toekomst te verbergen. Wel even een beetje opletten volgende keer. We hebben trouwens sowieso ook nooit gecheckt op onze info klopt dat Aristetos en Erinys elkaar niet kunnen uitstaan en dat hij haar doodsvijand is, nu ik er over nadenk.
Ik maakte oogbalsoep volgens oud recept. De soep was maar half gelukt. Wij kregen steeds allemaal beelden door van de onderrug van Axolotl.

Aristetos wilde ons bedanken. Hij is nu onbetwiste heerser over Xibalba. Dus nu niet meer zeuren. Alles is zo perfect.
Hij keek ietwat ontsteld dat wij planden Erinys omver te werpen. Wisten wij dan niet dat ze zich eeuwen lang had kunnen voorbereiden en al haar armouries tot de nok gevuld waren met magische speciale wapens vs ons met effecten waar we nog niet eens van kunnen dromen? Ja ja, dat hadden we nu wel begrepen. Maar dat betekende niet dat we haar niet konden verslaan. (Nog steeds ontsteld: “Nee, dat is precies wat dat wèl betekent!”).
Hij vond het geen probleem dat de goden er niet meer waren. Dat het Indiaanse wereldbeeld geschaad was waarin er een Xibalba is, en een godenwereld, en een wereld waar wij “mere” mortals toeven. En was dat nou niet precies waarom het vorige keer misging?

Moesten we dan nog maar een keer opnieuw beginnen?

Haar paleis staat om een gate heen naar andere plane. Daar heeft ze Hadrianus aan z´n eigen Zwaard gekruisigd en verzamelt ze energie. Carbonium is eigenlijk een soort magische spreuk die vast hangt aan dat zwaard. Zwaard weg, spreuk weg.

Hij drukte ons op het hart er verder geen chaos van te maken, iets wat mij in elk geval mateloos verbaasde. We dankten Uwe Grote Heerser van de Verre Planes Met Uwe Grote Tiara en dat was het.

Hij had verteld dat de assassins die ze zou sturen een link bij zich hebben naar de plane waar het Zwaard staat. We besloten een assassin te lokken op een symbolische plaats waar we van wisten dat ze komen. Eatl Spire.
En ja hoor, in no time was er een ploef. Maar niemand te zien. Leuk, onzichtbare tegenstander. Ik zag –na een True Seeing– in elk geval de tegenstanders een stuk beter. Uit de ooghoek van Chili zag ik ook nog een witte glans op ons af komen op topsnelheid. Ik zag dat het een metalclad chariot was, met 5 nieuwe assassins erin en voortgetrokken door twee gevederde slangen!
Ondertussen hadden de anderen vast even de assassins opgeruimd. We namen al hun spullen mee, Usain liet hun lichamen opslokken door de aarde. En we … Hij liet de lichamen…?
Beneden bleek dat vooral Axolotl fiks geraakt was, en verzwakt. De aarde? We namen wat tijd om bij te komen. Opslokken?
We zagen, toen we even op keken dat het dorp en alles eromheen plat was gedraind met waarschijnlijk zo´n verschrikkelijke spreuk van een warlock. Niemand had het overleefd! Heel het dorp weg. Zinloos, natuurlijk. Deathfield magie heeft niet lang genoeg vat op ons om zelf nog weg te kunnen komen. Maar goed.
Een bronzen mes dat wel heel erge dorst had in bloed en dat dan dat bloed toch grotendeels moest doorsluizen… Dat was hem.

Waar het ook moge zijn, daar staat het Zwaard met Hadrianus eraan. Die had de filosofie dat je wapenen van anderen moet gebruiken tegen henzelf. Hij hangt nu aan eigen zwaard gekruisigd. Klinkt op de een of andere manier logisch. En voor ons wil dat dus zeggen…
a) Met deze dolk kunnen we het zwaard omlazeren?
b) Met Hadrianus meppen we Erinys op haar bol?
c) Hadrianus is de focus. Met Hadrianus uit de weg doet het Zwaard het niet meer?
d) Bakerpraat?
e) Erinys kan ons daar niets maken?
f) We moeten de Erinys ernaast hangen?
g) b) en c)?

Hier moeten we nog even over denken.
We besloten de dolk eens bij een portaal naar Xibalba te houden en zagen de kleur van paars licht naar oranje licht veranderen. Deze dagger kan zo te zien inderdaad portalen naar de juiste plane laten veranderen! Dat biedt perspectieven. Een stengel die we erdoorheen staken kwam er dood uit. Mogelijk is daar een constante schade van iets zuurs. We moeten er rekening mee houden dat magie daar anders is. Met name de duur van de magie kan wel eens tegenvallen.

We gingen naar de grot waar een iets groter portaal is (bij de vlakte van de oorlogen). Daar leren we nu de noodzakelijke spreuken en spreken we nog één maal de strategie door. We kunnen vast terug met een plane shift. Dat is voor 8 man of minder. Toch maar even twee leren. We kunnen heen met de dagger. We kunnen vast wat beschermen tegen acid. Maar hoe lang?
Eens denken. We hebben zat bij ons. Zit daar niets bij tegen constante zuurdruk?

Een bronzen beker van Axolotl? Nee, helpt niet op andere plane.
De zak met de kip van Usain, ah, misschien als die kip de schade kan vangen? …
Die stok waarmee je corruptie naar jezelf kunt zuigen van Axolotl? Nou nee, niet echt.
Die corruptzweep van Usain dan? Mmm, het zwaard spanken en met jou eigen corruptie overloaden, en jezelf rechargen met die stok van Axolotl? Interessant…
De hoofdtooi waarmee tegenstanders dood neervallen die nog niemand nu draagt? Tja… Kan ooit handig zijn. Maar niet tegen acid.
Die prachtige boa die Chili om heeft, waar spells op afstoten als water op boter? Ik hoop dat acid er ook geen vat op heeft.

Dat boek nog eens doorlezen over bouwwerken en powerbases. Dat zou wel eens kunnen schelen!
Misschien daarna iets met die hele grote gem of power die uit de skull mansion komt? Dat heeft wel iig effect op behoorlijke structures. Maar het doet niets tegen acid.
Die naald, zodat het zwaard niet beter kan worden? Laat ik niet horen dat het zwaard “leeft”!
Handige chariot, trouwens.

Tja, acid bijt, en blijft dat doen. Gelukkig duurt endure elements normaal ca. 12 uur. Zelfs als alles maar een tiende zo lang stand houdt, hebben we nog een dik uur. Chili en Usain hun eigen:

The empress knows all about us

Ons een beetje verblinden… Tsss!
We zijn maar eens in de geschiedenis van de goden gedoken. Op de plaats waar voorheen de tempel over de schedelpiramide stond.
Het was een drukte van belang.
200 jaar geleden zijn de goden gevangen. Erinys heeft ze vastgezet in Carbonium, tot genoegen van onze gids.
En die blokken Carbonium staan in dat gebouw daar: De Academie voor Magie, dat overigens direct op dezelfde plaats staat als die tempel vroeger…

We gingen (goed) kijken en zagen de goden, ook de Haguar, ontwapend en gekweld en gekooid.
We zagen dat energie aan de goden werd onttrokken en doorgesluisd naar Erinys.

Ik ben het zat. Dit zal ten eerste stoppen. En als het in mijn vermogen ligt, betaalt ze alles terug.
Ze had één vijand behalve ons?
Aristetos?
Aanpappen, ronselen.
Hij mag haar in ruil voor de vrijheid van alle goden die zijn vastgezet. Ah, en daar is hij al… Althans, een slangenhoofd..?

Schade: geen

The liberation of Belmopan and the Eatl spire

Guadalupe vertelde:
Waarom kende iedereen ons? Omdat de Emperes het zo had bevolen. Iedereen moest uitkijken naar Chilla Quxx Axa Uzman en Kiniq. Het klonk als een obsessie tegen ons. Ze liet iedereen artifacts maken tegen ons. Erinys had Guadalupe afgewezen. Ze vertelde dat ze had geprobeerd op de academie te komen voor magische dingen en dat ze daarvoor een proefstuk had moeten maken: In haar geval een kruisboog tegen !ons! En dat die bestond uit pijlen die niet konden missen, maar dat ze niet was aangenomen omdat de pijlen ons niet op slag vernietigden. Dit in tegenstelling tot de dingen die een 10–tal anderen dit jaar hadden ingestuurd en die dus wel goed beoordeeld waren geweest. En vorig jaar, en het jaar daarvoor, enz.
Dat klinkt veelbelovend.
Toch heeft de bloeddemoon een vreselijke vijand: Aristetos. Dat leek me niet gelogen.
Tot zover was er eigenlijk weinig aan de hand met Guadalupe.
Ze had inderdaad een kind gebaard van die Tatialla. Het kind was Tatiella. Ze had niet aan het kind mogen hechten van Tagiella. En ze had dat misschien ook niet echt gedaan.

Maar er werd veel te veel gezegd in haar bijzijn zodat ze er achter kwam wat we echt van haar wilde weten en waarom. En voor we in konden grijpen wist ze alweer veel te veel van ons. Op de één of andere manier praat altijd wel iemand z´n mond voorbij als we met haar zijn.
Bijna zonder moeite had Guadalupe al steeds meer macht over K´Inich. Hij zag het zelf niet. Afijn, zelfs als je dacht dat ze er niets aan kon doen was ze te gevaarlijk voor ons.
We vertelden haar dus dat iets als dat er niets sadistisch in onze acties was, en dat ze ons op ons meest masochistische moment had getroffen. En na kort overleg liet ik haar in haar waardigheid toen ze al down was.
Het kind had alvast even een heel kippenhok gedood en opgegeten. Mmmm. Los eindje, afbinden. Wieggedood, heet het denk ik. Of wiegendood.

We besloten niet direct naar Montevideo te gaan, maar eerst langs de Eatltoren. Boven geen farsight! Effect gebroken. Door dat grote zwaard dat hier bovenop stond? Ja.
Een welgemikte Dispel Magic sorteerde het effect dat we weer wel Farsight hadden. Maar tijdelijk. Axolotl lazerde dan maar het hele zwaard om. We zagen duidelijk het kasteel van de Bloeddemoon. En we zagen dat ze naar ons keek. Zelfs door de circle of privacy heen. Ze ziet ons. En de Eatl komt (in elk geval tot nu toe) niet.

Het is nacht. Ik heb 12 schade.

The attack on castle Greyscale

ff nog een keertje (vorige keer verslag vergeten, thuis…

Een Tovenaar. Een tovenaar?
Een Tovenaar. Hij is gewoon een tovenaar!

Ik haat alle tovenaars. Ben ik daarom nou een slechte indiaan?
Tovenaars, ik haat ze echt. Tovenaars, zij hebben het gedaan.
Tovenaars, een steekje los in hun warhoofd.
Vals en sadistisch, wee als je ze gelooft.

Tovenaars, tovenaars.

Tovenaars, ze lullen je omver met hun mooie praat.
Maar tovenaars: ik ben paraat, geen tovenaar die mij nog slaat.

Tovenaars, tovenaars.

Deze lult niet meer, deze!
Deze moet vrezen
Want deze is klaar met achter deze aan racen.
Niks meer pezen, die bitch kezen.
Deze komen fly–by langssjezen.

We leggen beslag
op je hag
op je bitch
snitch.
op je uckers,
stakker!

De naam is Xuq
en Zambiozi eet ik voor ontbijt of lunq!

Tovenaar, je neus te diep gestoken
de code gebroken
Ondergedoken.
Want we laten je echt niet gaarkoken
We komen nu voor je knoken.
Knakker.
So long, succer.

En dan het huidig verslag:

Ik had haast. Ik was bang dat wij nu nog het voordeel van de verrassing hadden, maar dat dat verloren kon gaan als de tovenaar ons zou besluiten te zoeken.
Nadat ik had bekeken hoe dat zat met de lair van de tovenaar maakten we een plan. En halverwege dat plan besloten we nog even te checken hoe het er uit zag in de Ursuppe. Dat is geen handige ingang.

Het werd dus als volgt: Plannen werken altijd maar matig. We gaan gewoon.

Voordat ik binnen was, had Chili vast even de vroedvrouw gedood en de baby die ze bij zich had over haar borst gebonden. K´Inich vond, precies op het moment dat wij aankwamen, al de tovenaar en Guadalupe.

K´Inich was in topvorm. Eerst verwondde hij Guadalupe tot ze wegvluchtte en daarna stapte hij onbevreesd de magische kring in waar Tatialla stond te casten.
En daar gaf hij hem een paar oorvijgen waar de honden geen brood van lustten.

Axolotl volgde Guadalupe naar het dak. Die werd gewoon overmeesterd. Guadalupe heeft, naar het zich laat aanzien een kind gedragen. Dat is vast dat kind dat Chili zich heeft toegeëigend.

Wij ondertussen waren nu ook zover doorgedrongen dat ook wij aan de rand van de circle of power stonden. Ook zelfs met Chili en de baby. Maar Tatiella lachte een boze lach en castte toen een oorverdovende spreuk. Het was verschrikkelijk. De baby hield er een staart en demonisch uiterlijk aan over. Misschien had de baby het (anders) niet overleefd.

Maar dat was het dan. Meer schade heeft hij niet kunnen doen.

Usain liet hem weer opstaan om vuil werk op te knappen.

Wat hebben tovenaars altijd toch veel spullen in huis!

Waren er geen kruiden voor seances en verbreding?

Ik heb het idee dat we nu relatieve rust hebben.
Dus hoe zit dat nu eigenlijk, tegenwoordig?

Usain takes his property to White Castle

Yo, yo!

Ik haat tovenaars. Ben ik nu een slechte indiaan?
Ik haat ze, tovenaars. En ik heb reden, zij hebben het gedaan.
Tovenaars, een steekje los in hun warhoofd.
Vals en sadistisch, we zijn al eens beroofd.
Ze lullen mensen omver met hun mooie praat.
Maar ik ben paraat, geen piraat kaapt mij nog, maat

Maar niet deze!
Deze moet vrezen
Want ik ben klaar met achter deze aan racen.
Niks meer die bitch kezen.
We komen fly–by langssjezen.

We leggen beslag
op je hag
en op je bitch
snitch.

De naam is Xuq
en Tatiella eet ik tussen ontbijt en lunq!

Je heb je neus te diep in onze zaak gestoken
de code gebroken
Ondergedoken
Maar we laten je niet gaarkoken
We komen nu voor je knoken, knakker.
So lang, succer.

Attack at the Xibalba refinery

Ik ben altijd Xuqqyoxuq.
Ik ben eigenlijk Quenteotr
Ik ben meestal Zehuater.
Ik ben soms de Couatl.
Ik ben vaak onzichtbaar.
Ik ben best voor sommigen gevaarlijk.
Ik ben weer corrupt.
Ik ben uitstekend spoorzoeker
Ik ben heer van Oncl en Pan.
Ik ben van alles.
En ik ben het spuugzat met die Ziguratls waar we niets aan kunnen doen.

Dingen zijn duidelijk hetzelfde. We weten waar wat staat, welke stam waar leeft, welke boom wat is. Maar er zijn ook fikse verschillen. Daar moeten we ook snel grip op krijgen. Dat de Jamai nu de grootste vijanden van de wereld zijn is één, maar dat is misschien nog niet eens zo een groot verschil als het in eerste instantie leek. Ik ben overigens wel benieuwd hoe de Jamai onze goden hebben verjaagd naar Xibalba, maar ik geloof dat vooral de manier waarop de Jamai om zijn gegaan met corruptie voor grote verschillen zal zorgen.
Zouden de Jamai dat hebben geleerd of komt dat uit de koker van Valasquez?
Een tovenaar uit Castello Bianco heeft nu al de kritieke informatie om El Dorado te weten en vinden hebben kunnen forceren uit onze groep met een laffe slaapaanval.

Die zal, als het aan mij ligt, nooit meer slapen. Die moet geëlimineerd voordat iedereen het weet en Zehuatek wordt overspoeld door deze monsters.

En daarna wil ik eigenlijk Aristotes wel eens aan de tand voelen. Ik zal hem eens roepen!

Couatl & Jamai

Ik ben bijna direct in de Couatl verandert. En dat terwijl de Jamai bezig waren de Couatl te vangen in een luguber ritueel. Zij kregen niet de Couatl, maar K´Inich, tot ieders verbazing.

Iedereen werd verslagen. En ze wisten van lava een nieuwe Couatl te maken. Aan het eind vloog die vurig over. En ik had mijn lichaam weer terug.

Ze hebben er een zak aan over gehouden waar dagelijks of zo een kip in zit, en een slaaf van de Jamai, een Spanjotl. En een toverstok die corruptie van anderen afpakt en aan je eigen voorraad toevoegt.

Daarna zijn ze richting waterval getrokken.

Second first contact

De zweethut viel (zelfs ons) niet mee. We gingen er wel in met de juiste vraag ( wat moet de weg zijn) maar kwamen er met twijfel (waarom wordt Macchu Picchu afgegraven door Jamai?) uit.

We besloten te wachtten tot de bergen wat omlaag waren getrokken en we net aan de rand van het effect zouden zitten tot we met een droomreis naar Macchu Picchu zouden reizen.

In die tijd zocht Usain wat componenten, bezocht Axolotl zijn moeder extra vaak, deed Chili netjes haar huiswerk en zocht ik een mooie jonge kitten maar de moeder kon er geen afstand van doen. Ietsmetotl wist een ander jong wel mee te nemen. Ik zal dat dier meenemen en opvoeden. Eerst zal ik het naam geven. Oncl.

We werden wakker in het struikje waar we vorige keer ook in vast hadden gezeten.
En hier kwamen we voor onze grootste schok te staan: De indianen werden gezweept door Jamai! Geen Spanjotl te zien, alleen Jamai die de indianen afbeulden. Dat is wel anders… Volgens Chili was er ergens wel één Spanjotl. Met een flinke ketting om, maar die heb ik nog niet gezien. Ze waren wel hetzelfde aan het doen. Daarom wisten we waar we aan toe waren. Na korte inspectie vielen we aan. We konden een hoop Jamai opruimen en staan nu onder de Tempel oog in oog met de grote godenmetalen sarcofaag.


Mmm. We zijn misschien toch lineair in de tijd gesprongen. De tijdlijn is toch behoorlijk anders dan wij ons herinneren. Als de Jamai hier nu zijn omdat wij in het verleden iets met ze te maken hebben gehad, vind ik ze verraders. En dat zal ik dan tzt ooik aan de voorouders doorgeven. Maar dan heeft Valasquez hier ook op de troon gezeten met de hogepriester Aristotes geketend aan z´n voeten. Wonderlijk dat wij daar dan niets van mee hebben gekregen… Misschien hadden we toch naar het paleis moeten gaan, eerst.

The end of the circle

King vond ons erg interessant. Hij liet ons dan ook graag intiem kennis maken met z’n kinderen. De zoon ging er gewoon en gelijk met Chili vandoor. De oudste dochter papte aan met Axolotl. Ik ben benieuwd wat dat op gaat leveren. Er is nu in elk geval een sterke band tussen de Seatli en de Jamai. We leerden ze ook varen, maar ze maakten hele kleine platte bootjes die ze over de golven lieten glijden, voor een persoon. Leuk, maar volledig onpraktisch. Dat gaat niets worden. */

Maar toen kwam de sjamaan het eiland over naar ons toe. Ze zag 3 wegen voor ons voor zich.
Een rechte naar Rei, om daar rel te schoppen.
Een spiraal naar Valazquez met mogelijk geheugenverlies.
En een rondweg terug naar het begin, mogelijk met een verlies. Niet duidelijk wat.

Niets doen was uiteindelijk toch ook geen optie, we kozen voor de cirkel.

Het was een geinig ritueel. We gingen door het donker en ontwaakten in een hut.
Het begin. Best wel nauwkeurig. We pakten gauw onze spullen (daar waren we snel klaar mee) en renden naar buiten, nog voordat Mahet was uitgeroepen dat de vrouw weg was..

Usain is duidelijk ook van hier. Beetje donker misschien maar dat valt niemand op.
Ik heb niets meer wat ik wel had. Geen nieuwe macuahuitl, geen poncho, geen tas. Ik heb wel een wapen! Een macuahuitl.
Zat. Maar andere spullen? Weg. Scars? Weg. Corruptie? Weg.
Ocetl! Waar is Ocetl? Weg! Ocetl. Weg! Wat erg...

Wetende wat er wanneer en waar gaat gebeuren geeft wel een edge op bepaalde zaken.
De Sjamaan rende maar ontsteld weg. Ergens jammer. De huidige teotl-priester is ook niet alles, als ik me het goed herinner.
We verzonnen een smoes om in Tsihuitoteoteo te komen. We voeren langs Alpacatraz. Maar we klommen er niet op (nog).

In Tsihuitoteoteo vroegen we onderhoud aan met de hoogste priester (Shirl?). Alleen. We praatten lang. Over wat er in de vallei was. Wat er buiten de vallei was. Wat onze voorouders ons hadden nagelaten. Hoe de rest van de wereld daar nu naar keek. Over godenmetal en Spanjotl, over Chitzlan en z’n val. Van alles.

En daarna vroeg ze wat nu dan?
We weten ten minste 3 wegen uit de vallei, vliegend vier.
Maar nu misschien met beter plan naar buiten?

My vacation during the battle of good vs evil

Die Spanjotl lieten we natuurlijk niet ontsnappen. We halden ze in bij een dorpje dat ze al hadden ingepalmd. We waarschuwden:
– We vonden voor 3 eieren van de Eatl. We namen ze mee, broedden ze uit. Ze aten een capibara of 3 per dag. Gelukkig lustten ze ook Spanjotl. We leerden de Eatl om ons te dragen over de wolken in recordtempo.
Not.

Zo snel mogelijk achter de Spanjotl aan gereden.
Ingehaald bij dorpje. Ze lieten één van hun manschappen vechten met één ontblootte Spanjotl. Kansloos. De indiaan werd na afloop geofferd. Maar daar direct de confrontatie aangegaan.
Gewaarschuwd:
“De Spanjotl willen alleen jullie godenmetaal en kennis stelen!”
“Neem ze nooit mee naar Seatl!”
“Praat nooit over Seatl!”
“Kijk uit!”
Maar ze vonden het maar een raar verhaal en verraadden al direct aan ons dat je in Seatl komt met de trap. Toen hadden we eigenlijk al in moeten grijpen, misschien. Maar het oude rijk van Seatl mag zelf ook wel een beetje wat doen om z´n toekomst veilig te stellen.

In Guzitetos waar veel offers worden gedaan kwamen we erachter dat zowel de Spanjotl als wijzelf eigelijk als offer waren meegevoerd.
Wij vertrokken we met een Ursuppe. We zijn niet gevolgd. En de Spanjotl hebben de gebruikelijke slachting gedaan. Mogelijk zijn er wat offers weggekomen, maar de Seatli zijn verslagen.

Wij besloten dat we nu al zo lang als bezetenen heen en weer aan het rijden waren geweest, overal waar we kwamen snel de brandjes blussend en dan weer door naar de volgende noodzaak, dat we besloten eens een tijdje de zaak van afstand te gaan bekijken en dan ook nog eens na te denken over onze bagage en drijfveren. We haalden Axolotl op die we achter hadden gelaten met de rijplaat, zochten een rivier en reisden over de rivier richting het toekomstige Montevideo.
Ik probeerde weer prayers te leren. Ik mediteerde op het vinden van de Haguar. En er kwamen wel 5 / 6 haguars kijken. Hoe moeilijker de prayer, hoe lastiger te leren. Oh.

We spraken hier en daar wat mensen langs de rivier of in de buurt van toekomstig Montevideo.

Op de plaats van kracht waar later het zwaard zou staan besloten we formeel dat we hier en nu thuis zijn. Het leren van Prayers ging dus nu beter.

We dachten na hoe op Jamai Ka te komen. Daar konden we, uit de weg, een tijdje bijkomen, dingen leren die we nodig gaan hebben en zo.
En toen…
Oh ja, Axolotl was nog even weg. Een grote vogel die hem had meegenomen naar een nest op een dagreis, hoog een een wand. We gingen erheen, bevochten de Eatl en we gingen weer.
We vonden 3 eieren van de Eatl. We namen ze mee, broedden ze uit. Ze aten een capibara of 3 per dag. Gelukkig lustten ze ook Spanjotl. We leerden de Eatl om ons te dragen over de wolken in recordtempo.
Not.
We gooiden een ei kapot en gingen weer.
Was ik even vergeten.

Op een nacht toen we al een tijdje op Jamai Ka waren schudde de hele wereld. En daarna waren het op allerlei plaatsen gaten met paars licht. Maar de maan was weer normaal!

Ik ging nog eens aan de slag met een watermirror. Ik zag Valasquez op een gouden troon in een zaal, omringd met godenmetaal, en op de grond een persoon, geketend, met tiara en zweep. Later kon ik dat niet meer vinden. Het contact met Seatl lijkt verbroken. Zijn ze nu (al) afgescheiden zoals ook in onze tijd?
Af en toe zoek ik K´Inich met een Watermirror. Eigenlijk tegen beter weten in.

Ik probeer een manier te vinden om meer nog uit de watermirror te halen. Kan ik anderen niet mee laten kijken? Daar kan veel werk in gaan zitten. Gelukkig is er een plaats waar je niet hoeft te slapen.
Kan ik hem open houden terwijl iemand anders er iets doorheen cast? Wordt dat niet te heftig? Jazeker! Het is perfect!

Espanathetos: the pyramid scheme

Die oude Seatli zijn echt niet helemaal bij zinnen. Ze hebben niet een beertje last van grootheidswaanzin of zo. Kijk, dat je wat energie wilt afvangen voor noodzakelijk eigen gebruik, okee. Dat je een flink rijk wilt starten, best. Maar alle maat is weg bij die gasten! */ */ */ */

De maan werd zodanig hard gedraind dat alle kracht eruit is. Het is echt verschrikkelijk om te zien, zeker als astroloog, dat de maan een krachteloos object is geworden. Maar daar stoppen ze niet! Ze hebben een manier om ook alle andere magie, uit het land, om ons heen, uit Xibalba en zelfs van de goden, af te vangen. Het gaat echt veel te ver.

En nu weten de toekomstige Spanjotl ook hoe je met artifacten hele volkeren onder de duim kunt houden. Hebben ze hier geleerd. De kleine ziguratl die hier bij het dorp gebouwd was zuigt alle energie op.
En onze grootste vrees is bewaarheid geworden. De Spanjotl zijn doorgebroken en marcheren richting Seatl. Ze denken daar het godenmetaal te kunnen bemachtigen. Ze weten volgens mij niet dat ze daarmee een een enorme sloot destructie en magische kracht oppakken, mogelijk te veel voor een mens om te pakken, sterker, blijkbaar dan de kracht van de maan.

Ik weet niet wat ik erger vind:
De maan en de wereld vergaan aan corruptie door de Seatli. Alle balans is uit de wereld verdwenen en de wereld vergaat veel sneller dan gedacht, of, de Spanjotl leren nu van de Seatli hoe ze later, als ze hier serieus aankomen de indianen kunnen onderdrukken, hun bezittingen stelen, hun vrouwen roven en volkeren corrumperen.

We hebben te lang getreuzeld. Wat kan mij het schelen dat Xibalba niet meer is. Dat was ook nog wel zo geweest nadat we de Spanjotl hadden gedood. En nu moeten we ons ontzettend haasten. We hadden die tijd moeten gebruiken de Spanjotl te doden. Na overmorgenavond vechten we niet meer tegen de Spanjotl maar tegen de Spanjotl en het Rijk. En dat vind ik een onprettig vooruitzicht. Het Rijk verklapt ongewild al z´n geheimen aan verraders, de verraders slijmen door tot ze precies weten waar is wat ze willen en slachten daarna alles af. En als zij het zelf niet doen laten ze wel een boodschap voor de komende Spanjotl. Dat is een ware verlies/verlies situatie. Daar hebben we geen enkele grip op. Het doden van 4 Spanjotl is daarmee vergeleken een eitje.

En we hadden zo graag eens een paar maanden relatieve rust gehad op een eiland na 2 jaar blussen van de ene na de andere brandhaard.

Ze zitten een halve dag voor ons. Ze rusten ‘s nachts. Gelukkig is er een weg en hebben wij de rijplaat. Over twee dagen komen ze ongeveer aan in Zehuatek. Daarna gaat er een nieuwe fase in. Onze wereld vergaat dan in versneld tempo!
Gaan, gaan, gaan!

True lunar corruption

We spraken een tijdje met Maya om uit te vinden waar we zijn. Een dag of 4 van de Teguci! Schatten we nu. We bezochten het tlactliveld. Daar deden Maya en ik de maisdans. Maya is van de stam van de Kaketoe.

Waar is de maan eigenlijk? De maan is er niet! Je ziet de maan wel, maar ze is er niet. Het gaat hier en nu niet goed met de maan. Dat heeft vast met de rituelen van de Zehuatek te maken.
En toch lijkt het me niet gezond.

Maar ik had geen tijd om er over te denken. 3 Eatlwarriors. Vervormd van corruptie. Aangevallen door een aantal strijders van verschillende stammen. Ze zijn erg sterk. En duidelijk geholpen door de maan. Ik snap nu beter hoe de Zehuatek de wereld hebben kunnen veroveren.

We weten eigenlijk nog te weinig. Als we zeker wweten dat de Spanjotl geen gevaare meer zijn voor hier, zopuden we misschien eens moeten accamatiseren op Jamai–Ka. Of (ook een goeie) toekomstig Scaramanca eiland. Tot we een beetje een plan hebben…

Portl

Timetravel.

Hoe ga je daarmee om?
Wij komen nu uit de toekomst. En wij weten dat we de eerste groep waren die uit de toekomst hierheen is gekomen, maar dat er nog meer groepen onderweg zijn, die mogelijk binnen een paar dagen na ons door de toekomst willen reizen. Groepen Spanjotl mogen hier niet langs komen. We zijn bang dat die zullen proberen de Spanjotl nog meer te helpen.
Dus wat doen we nu? We wachten andere groepen op! Simpel. Of is dat zo?

Even een gedachte–experiment:
Stel: Wij gingen de nexus door op tijd Tl.
Stel dat we hier uit de poort van Xibalba zijn gekomen op precies het Uur van de Luiaard.
De volgende groep gaat eventueel door de portal op tijd Tl+Or. Het zou mij allerminst verbazen als die ook hier op precies het Uur van de Luiaard aankomen. Het is een tijdportaal! Dat gaat precies naar een bepaalde tijd! Waarom deze tijd? Eh… Maar daar zijn we nu niet meer! We komen ze misschien nooit meer tegen!
Ze kunnen tegen deze tijd al overal zijn!
– – –
Wacht eens even! Ze waren er niet! Niet op dezelfde tijd! Dan is er nog een kans dat we ze tegenkomen.
Gelukkig. Dat was even schrikken.

Want de geschiedenis moet z´n beloop hebben.
Nu weten wij precies hoe de toekomst eruit zal zien. En nu zou je kunnen denken dat wij daar geen aandeel in hebben (gehad).
Dat is die predestinatieleer. Je acties hebben geen invloed op de vaststaande toekomst.
Maar we kunnen eenvoudig zien dat wij wèl invloed hebben gehad, nog afgezien van dat – iedere – aanpassing in het verleden invloed heeft gehad op de toekomst. We zijn hier nog geen goed Or of de eerste slavenmishandeling hebben we al gezien.
Ik heb altijd al een hekel gehad aan mensen die hun slaven mishandelen. Dit deel van de geschiedenis hoort zeker niet in de toekomst. Als we dit laten gaan mishandelt straks de hele toekomst slaven. Gelukkig weten wij wat er in het verschiet ligt. Slavenmishandeling hoort er blijkbaar uitgebroken te worden. En dat gaan wij doen.
Dat hoort gewoon te gebeuren. Predestinatie is onzin. Wij moeten de geschiedenis helpen waar we kunnen, anders verandert de toekomst.
De geschiedenis moet z´n beloop hebben.

En we mogen de geschiedenis niet verkeerd beïnvloeden. Maar dat doen we ook niet, anders zou de toekomst niet zijn wat hij is.

Ik ben wel blij dat we uit die Nexus zijn weten te komen. Ik was nog even bang dat ik mijn lichaam daar voor schier eindeloos achter had moeten laten in de Nexus of een schoudertas, en dan in Ocetl verder, of beter terug in de tijd reizen. Dat had toch vast wat problemen opgeleverd, na enige tijd.

Ik riep K´Inich nog. Maar met de wachter en de kluwen heb ik K´Inich niet meer gezien in de verwarring.

Het plan is niet af. Maya moet nu niet alleen blijven. De Spanjotl moeten tegengehouden. De kinderen moeten bevrijd. Aan de slag.
De tijd dringt.

Another showdown at the lake of corruption

We zijn dom geweest. We hebben het aan iedereen verteld. Er is maar één pad mogelijk. Proberen de schade te beperken door in elk geval te voorkomen dat Spanjotl de doorgang misbruiken.

En we waren maar net op tijd. De eerste teruggekeerde priesters van de Ziguratl waren alweer verslagen door een groep paarden en een schaduw. Chili kreeg een stenen dolk mee die iets met corruptie doet.

Binnen waren 4 man en een paardedemoon. Dat was verbazend accuraat. Hoewel. Accuraat? Het was voornamelijk heel stom geïnterpreteerd. Ze hadden een legende uit het verleden gelezen als een voorspelling uit de toekomst. Verder van accuraat kun je niet af zitten. Dit leken me ook geen waarschuwers maar kolonisten van de oude stempel.

We gingen voor de gein eens nadat de call lightning klaar was, naar binnen.
Het viel niet mee. K´Inich werd hard geraakt. Chili werd hard geraakt. Usain ging neer in een Flamestrike. Axolotl had het ‘gewoon´ zwaar, zoals wel vaker, maar hij deed het nog goed want die had een potion gedronken waardoor hij veel sterker werd. Later nam K´Inich er ook zo een. Ik vond het een taaie demoon maar die leek toch het hazenpad te gaan kiezen. Nu echter was Chili met haar nieuwe stenen dagger achter de demoon gekropen. Blijkbaar zat er voldoende corruptie in de demoon om fiks te worden aangeslagen door die dagger. De demoon verrookte en de rook trok in de dagger.
Alleen Valasquez was nog over. Hij besloot eieren te gaan kopen en rende naar de gevallen priester. Daar probeerde hij iets te pakken van z´n riem, maar Chili gooide nog snel haar dolk die kan stunnen naar hem toe. Net op hetzelfde moment. De dolk raakte. Valasquez werd gestopt. Maar op moment van inslag had hij al iets gebroken op de riem van de priester en was hij weg. Met dolk.

Gelukkig was ik goed beschermd dus niet teveel geraakt. Nauwelijks de helft.

Dus wat nu? Valasquez zal wel aan het zinnen zijn op een tweede expeditie. Misschien moeten we de poort nu sluiten. Of onklaar maken, met alle gevolgen van dien.
Ik denk een kring. Met ons. Dan kunnen we ons bezinnen met de Chanupa van Gumico. En misschien zo´n Knuppel van Usain.
Tot we er uit zijn.

En een light armor +1 (brigandine) Dat ging naar K´Inich.
En ik denk ten minste twee Spanjotl packs. Ze weren behangen met pakken en dingen voor de doorgang.
Heeft de priester ook de componenten bij zich voor die prayers?
Wie castte die mm?
Ik heb een tekort aan componenten inkts (2), furs (5), vellums (4)
Verder ben ik eventueel vooral geïnteresseerd in wat zij dachten dat ze nodig zouden hebben (in hun backpack).

The meeting of Velasquez and the tribes

Deksls.
Toen we bij de Teguci waren hebben we veel en lang met Nestl gesproken. We hebben het over alles gehad. Maar niet over Seatl.
Toen we geconfronteerd werden met onze onwetendheid van inkopen doen. Toen hebben we ons met man en macht verdedigd. Maar zonder te verraden dat we uit Seatl kwamen.
Toen we de Huanti bevrijdden. Niets over het oude rijk gezegd.
Dronken in herbergen in MonteVideo. Geen woord.
Toen de Hond van een Arlanzo ons wist te strikken en we twee maanden gemarteld werden door Guadalupe omdat ze ons probeerde te ontfutselen waar Seatl lag, hebben we geen kik gegeven.
Mochten we ooit iets hadden willen bespreken dat met Seatl te maken gehad zou kunnen hebben, zelfs zoiets als dat we de weg erheen niet wisten, dan deden we dat altijd weg van vreemde oren, in het Zehuatek.

Hoe ik me dan nu heb kunnen laten verleiden om aan alle voormalige indiaanse tegenstanders toe te geven dat we uit Seatl komen is me een raadsel.
Hoe ik details over welke Ziguratl er staat heb doorgegeven, onbegrijpelijk.
Dat iedereen nu weet wat wij denken, en hoe het oude Seatl denkt over corruptie, onvergefelijk.
Ik heb mezelf, en de indianen, en onze party te schande gemaakt. En de levens van alle indianen in de vallei die ik juist wilde beschermen.
De indianen hingen aan onze lippen. En de Spanjotl ook. Kon er ook nog wel bij.
Iedereen weet het nu.

De Spanjotl zullen nu met gezwinde spoed al onze gangen natrekken en zo weer richting Seatl getrokken worden, net nu we aannemelijk hadden gemaakt dat het onvindbaar was, zo het al bestond. Buiten dat rennen ze nu naar de portal om er snel doorheen te gaan voordat een ander dat doet. Dan kunnen ze ervoor zorgen dat de invasie van de Spanjotl die nog gaat komen, dan, wat soepeler verloopt, met bijvoorbeeld een kaart met een kruisje op de juiste plaats waar Seatl is.

Goed gedaan.

Maar wat nu. Er zijn hier nu ca 25 indianen die het rechtstreeks weten. En in ieder geval een tovenaar in het noorden. Maar die nu allemaal uitschakelen zal niet meer gaan.
De indianen tegengehouden om Seatl te zoeken in het verleden lijkt niet meer te lukken.
De Spanjotl tegenhouden zou kunnen, maar dan moeten we snel zijn en dan moet de portal ook wel echt sluiten als er een groep doorheen is gegaan.
Zelf erdoorheen gaan. En de spanjotl evt. daar verslaan.

De persoonlijke invulling van de zweethut

Ik heb twee verslagen.

Verslag 1:

Het was de agent, met een glas gif en een pistool, op het veilinghuis.

Ik was nog niet zo ver. Had ik het beter kunnen weten? Tja. Ik had hem geconfronteerd met het feit dat ik de foto´s nog klaar had staan voor de folder. En ik had hem ook gevraagd wat te doen met de rest van de foto´s voor de flyer. Hij snapte niet helemaal wat ik wilde. En ik moet zeggen dat me dat geloofwaardig overkwam. Met name ook omdat hij in mijn bijzijn tegen een ander ontkende dat er een schilderij was van het model van de flyer.
Ik concludeerde dat de schilder dat deel in z´n eentje had geregeld, buiten z´n agent om, maar kreeg er de vinger niet achter wat ik nog meer gefotografeerd had. Had ik misschien iets gefotografeerd voor de folder waarop een aanwijzing stond over de moordenaar? Ik was wat verward. En pas na overleg met Arjan bedacht ik me dat de folder en de flyer hetzelfde waren. Toen was er al onduidelijkheid gezaaid over twee fotosessies en heb ik de agent niet nogmaals geconfronteerd met het feit dat hij precies wist hoe het zat met het model en het schilderij. Daarmee zou ik hem hebben betrapt op liegen. Ik wilde overigens niet alles aan de grote klok hangen om mijn ex niet al te zeer in verlegenheid te brengen. En ik was als de dood dat zij aan de agent opdracht zou hebben gegeven voor die fotosessie. Enz, enz. Een gekonkel en geharrewar van jewelste. Het was erg gezellig.
Johan. Zeer linke tegenstander. Misschien moet Roelof (ook) eens meednden als hij zin heeft.


Ze was Geroepen–Voor–Ander–Lot. En ze was wel heel beginnend. We konden haar veel leren over allerlei dingen in de inipi. In zweethutten horen geen Staven van Čerenkov, bijvoorbeeld. Ze had wel een hoop chanupa hangen. En ze wist te beredeneren welke chanupa voor wie geschikt was. In die zin was ze mee Op–Haar–Plaats. Desgevraagd mochten we er uit specifieke chanupa roken, zij wees de chanupa toe, ieder kreeg er een, ieder naar z´n eigen aard. Alleen was mijn aard nogal aanzienlijk. De seance leerde echter dat ik waardig was. Gelukkig. Ik vond de Chanupa of Gumico in mijn backpack.

Het regelen van de wachters is begonnen. Ze communiceren hier over grote afstanden met rooksignalen.

De volgende dag namen we afscheid en reden naar de andere stand van de gravers. Daar zagen we een groot monster met drie poten en horens en armen als ronde scheppen en wollig, ontzettend veel schade doen aan stad en mens. Met zijn schoppen sloeg hij tegen elkaar zodat alles op z´n grondvesten schadde.

Wij vielen aan. En het viel niet mee. Gelukkig werd ik niet te veel geraakt. Ik raakte pas behoorlijk met mijn plantstone weapon,
Klopt ook wel natuurlijk, steenmonsters aanvallen met plantstone wapen. Daar had hij niet van terug.

En zo werd het al met al een overwinning voor ons. We hebben de huid afgenomen. Het is een mooie zware hide. Maar wij gaan niet in zulk zwaar armor lopen. We zien wel. Ze komen ons nu net halen.

To save the world... or... to save the world... ?

We staan op het pad dat alle kanten oploopt. Eén misstap en we storten de diepten in. Even onopletten en we zitten onder de schaafwonden. De Jungle houdt verborgen wat er zich verderop op de paden bevindt of gebeurt. En ook het donker legt een deken over de uitkomsten. We moeten door. Water en eten zijn nu eenmaal niet voor eeuwig voldoende.

Franco heeft al z´n weg al gekozen. En wij hebben een aantal paden geblokkeerd. Wij wensen Franco alle geluk. Wij zijn klaar met de Ziguratl van de Maan. Maar er zijn ook de kronkelpaden van de vertwijfeling. Doen wij er wel goed aan. Kunnen wij niet meer doen?

Ons is nu de kans in de schoot geworpen de hele geschiedenis te veranderen.
Wij kunnen nu dóór het portaal gaan en bijvoorbeeld Seatl bezoeken. Zoveel van het pad kunnen we zien. En we weten dan de toekomst al!
We kunnen Seatl dan waarschuwen dat ze de wereld en de maan aan het corrumperen zijn.
Als ze dat van ons leren zullen ze daar wellicht mee stoppen.
We kunnen ze leren van de komst van de Spanjotl en een strijd voorbereiden waarin de Spanjotl kansloos ten onder zullen gaan, en alle stammen indianen wel degelijk verenigd zijn. We kunnen Chitzlan op tijd kunnen waarschuwen tegen de corruptie. We kunnen Seatl leren hoe en dat de Coyotl en in het algemeen de Verkijk–Indianen omgaan met corruptie.
Ik kan me alle voordelen niet eens goed voorstellen. Een het enige wat in ons pad staat is één of andere stomme profetie die door achterdochtige Coyotl is verhaald dat de redders van het indiaanse rijk tegengewerkt moeten worden. Gestopt. Gedood. En dat tweedracht moet worden gezaaid, en rijken neergehaald.
Laten wij ons door zo´n simpele misleiding tegenhouden?
En dan zou iemand het trouwens moeten weten. Die oude vrouw in die Trippy? Dat lijkt me niet.

En we weten al wat de tegenmaatregel gaat worden. Vier laaghartige corrupte gluiperige krijgers die zich vrijwillig laten offeren om Seatl neer te halen. Daar steken we zo een stokje voor.
Dat is toch een pad. Maar waarom is het dan kronkelig.

En is een recht pad. Geplaveid, ik zie aan het eind al mensen naar ons zwaaien. Geloof ik. Het pad naar de gravers. Om wachters te leveren voor de Ziguratl. Eerst dit pad maar eens.

The boss fight not featured in the lion king

Het plan:
We kijken wel even boven.

De uitvoering:
Axolotl liet Franco gaan, sprong op de rand, nam een magisch drankje en mepte toen het vervaarlijkste monster aan poppenstront. Daarna rende hij naar het grottenstelsel en doodde de door en door corrupte indiaan. Wat hier is en waarom kunnen we nu zelf lezen van al die LowTekl, en daarbij zelf interpreteren zonder verwarring van de corrupte indiaan. Dit is natuurlijk wel één van de enige drie echt interessante ziguratls.

Chili ging met grote boog naar de pijp. Daar was een aap bezig kinddiertjes zoveel corruptie te bezorgen uit de maan dat ze bijna uit elkaar spatten, en in elk geval uiterlijke kenmerken kregen van Franco. Ze wilde de aap uitschakelen maar miste en viel in een grot waar ze door een door en door corrupte indiaan op het droge werd geholpen. Die laatste overlevende had z´n nut alweer bewezen, corrupt als hij was.. Ze zijn hier op de vlaktl niet erg benauwd voor wat extra corruptie. Normaal kunnen ze er ook vrij goed tegen, moet ik toegeven.

Franco zag lotgenoten en voelde zich sterk. En slim. En zo wist hij zich te ontwurmen aan de grip van K´Inich en Axolotl.
Het lukte de andere verlichten aan te spreken, sterker nog, aan hen zijn wil op te dringen. En zo beschermden ze Franco en was hij vrij. Op dat rottig tuig en die tassen na. Maar gelukkig kwam die ene die afnemen. En zo ging hij. En hij keek niet achterom. Dat liet hij de uil doen.

Ikzelf kwam onzichtbaar boven, met mijn onbehoorlijk hoge stealth. Daar zag ik dat de dieren aller volkeren zich verenigd hadden, en dat de aap Corruptie aan het misbruiken was. Onderweg naar de aap zag ik nog wat flessen met maanlicht, maar die liet ik dicht. Ze zijn beschreven. Ik kan ze nog een keer rustig ontcijferen, dacht ik. Ik maakte het de hogepriester(aap) lastig, die houdt geen kindjes meer in het maanlicht. Drie hyena´s vielen mij aan. Samen met Ocetl bevocht ik die en trok me terug in een gangetje met Ocetl voor me. Daar versloeg Ocetl ze terwijl ik zag dat de beelden daar wel oogkassen hadden, maar dat de ogen geroofd waren. Overigens was ik wel wat geraakt door die honden. Daarna nam ik alle spullen van Franco af.

K´Inich liet Franco gaan, met alle eten en water, ontsnapte aan de aanval van een reusachtig dier met een soort stekel op z´n kop van misschien wel een halve David Bowie groot, vond het grottenstelsel en een door en door corrupte indiaan. Hij zag dat een pijp met het plateau hierboven verbonden was en dat er veel corrupt maanlicht precies door die pijp op een watertje viel. En bovendien spotte hij een rode gloed in dat ondoorgrondelijke watertje in de Ziguratl.

Usain zat er ook goed in. Nadat hij was bovengekomen en bijna aangevallen door alle inwoners van de ark, was hij op z´n schild gesprongen en had van daar de aap eindelijk een keer behoorlijk te pakken genomen. 8 stijve stokken van d´aard, 8 krioelende slagen aan je been.

Eindoordeel
Voorbereiding: nauwelijks.
Uitvoering: behoorlijk
Overall resultaat: behoorlijk.

Nadat de dieren waren vertrokken, na de dood van de aap, konden we hergroeperen. We hadden al snel door dat deze Ziguratl hoorde te praktiseren wat de priesters indertijd al tegen ons hadden gezegd. Corruptie kun je verdelen, verspreiden, uitweiden, verweken, oplossen. Dat doe je door de corruptie door warmkleurige stenen te sturen.
Het was ons al opgevallen dat het volle maan was, op een dag dat het helemaal geen volle maan zou moeten zijn, en we lazen dat de Ziguratl met volle maan Corruptie absorbeert van de Maan om die de rest van de tijd gecontroleerd te verspreiden. Maar nu was het altijd volle maan. Deze Ziguratl was ziek!
We merkten ook dat er een grote steen in de pijp naar de grot of het water in de grot hoorde te hangen, maar dat die er niet meer was. We hingen de bijzonder grote warmgele steen op die over was gebleven na de Klap van Xibalba.
Maar die was nog niet sterk genoeg.
K´Inich had dirtect door dat in de diepten van het water bij de rode gloed die edelsteen natuurlijk op de bodem lag.

Het plan:
Axolotl leent de Directioring. Hij loopt tot midden boven de rode steen.
Hij kijkt tot hij de steen goed in beeld heeft met een farsigh.
Hij haalt de steen op met een telekinesis van beneden naar boven.
Wij vangen de steen op. Hoewel ik wat gewond ben, kan ik toch nog wel een steentje opvangen.
We hangen die rode steen in de pijp.
Klaar is kees.

De uitvoering:
Hij kreeg de ring, deed hem aan, liep naar het midden. Wij posteerden rond het watertje. Hij zag op de bodem inderdaad de steen (en een soort corrupte kreeft die hem vast had), en haalde de steen makkelijk op met z´n telekinese. Maar aan de steen hing nog de kreeft die de steen niet had losgelaten en die ons belaagde. Met z´n allen vielen we aan.
Ik kreeg overigens zodanig veel meer schade dat ik slechts verder een assisterende– dan wel bijrol kon spelen.
Maar de rest hakte er eensgezind op in. En zonder problemen werd de Lobstl gestoofd.
De steen terug gehangen en de Ziguratl leek beter te kunnen werken.

Eindoordeel:
Voorbereiding: keurig
Uitvoering: shit
Resultaat: keurige shit

Het is mij duidelijk. Individueel zijn we bijzonder gevaarlijk. Zonder de minste moeite verslaan we zo´n beetje alles uit de vlakten en jungle wat we kunnen verzinnen in één machtige uithaal. Voor volgende keren stel ik dan ook voor direct een eigen plan te trekken.
Dat heeft vele voordelen. We bestrijken we een zo groot mogelijk veld. En, niet te onderschatten, we opereren zonder problemen op allerlei verschillende niveaus van het probleem tegelijk. Daarmee winnen we veel tijd.

We gingen en gaan één en ander nog eens uitgebreid onderzoeken. In ieder geval heb ik al op de normale offerplaats wat geofferd. Bloed natuurlijk, maar ook een staaf Godenmetaal uit Seatl en de krachtbron voor het zoeken naar de halve Ziguratl.

Into the dungeon of king Teotl

Het leek goed te gaan met Bianca (en King).
Hij gaf ons toestemming een grot met de totems te bezoeken. Een hele eer. Ik was verrast dat dat zo makkelijk ging.
Met een roede vonden we een grot die er alleen was als de roede het goed vond.

Binnen was er vrijwel niets te zien. Alleen een paar onvindbare bomen, die er niet duidelijk waren. Duidelijk geval van verstopmagie. Duidelijk dus van het totem. We gingen wel naar binnen, allemaal aan een touw. Het was een wonderlijke plaats. Als ik een boom vast had, en ik probeerde iemand anders dat ook te laten doen, was succes zeker niet gegarandeerd. Sterker nog, als ik even de boom losliet, kon ik hem niet meer terug vinden.
Dat gaat niet eens meer in cirkels. Dit gaat minimaal in bollen! 2e globe magie zeker.
Eigenlijk een perfecte plek om dingen te verstoppen. Zou De Haguar zich hier ook thuis voelen? Ook?
Tot mijn grote verbazing besloot Chili dat ze zich wel even van het touw kon losmaken. Die was weg. Roepen hielp niet. De rod van Čerenkov hielp niet. Vuur maken hielp niet en alleen de inslag van een bliksem in een boom bij ons zag ze wel, gelukkig maar. Ze had verder natuurlijk niets gevonden.

En toen zagen we ogen in het donker om ons heen. Overal. Grote ogen, kleine ogen, ogen op stelen en in trossen. En mensenogen. Ik uitnodigde die ogen uit met wenken en wat eten.
Het mensch kwam, en kon verrassend redelijk met Usain communiceren in het Spanjotl. Ik denk dat hij Amen heet. Hij sprak oude vorm van Spanjotl. Geen Zehuatekl. Ik probeerde me ook in het gesprek te mengen maar hij wilde niet. Ik bood hem een touw aan, wilde hij niet. Hij wilde wel wat gedroogd vlees en hij sprak met Usain. Hij was hier als volk gekomen, gevlucht. Ze hadden of hebben wellicht hier plantstone mijnen. Nooit van gehoord.
Wij dankten voor de info maar hij wilde ineens toch iets ruilen tegen mijn touw. Zijn Macuahuitl! Ik ruilde gaarne twee eikl touw voor die macuahuitl. Ik hield hem goed vast en zo gingen we uit elkaar. Het is een stenen wapen, groenig als een smaragd, met streaks van emerald. Ik heb nooit een mooier wapen gezien.

Bianca blijft. Maar wij besloten door te reizen naar de berg van de vlakten. Franco werd door ons betrapt op het stelen van vlees uit z´n eigen zadeltassen. Franco is duidelijk veel slimmer geworden van de aanval van die geest. Hij had dat vroeger niet kunnen verzinnen laat staan uitvoeren.
Net na de woestijn vonden we een paal met daaraan een uitgedroogde indiaan, met heel veel kleine wondjes van een explosie van iets? Die Keeper van de Ziguratl op de berg van de Maan was op de maan een reus van kristal.
Misschien heb ik iets leuks voor hem.
Maar dan hebben we ze wel alle drie gezien…

The Xibalbian fate of Guadeloupe

Daar trapte King toch mooi niet in. Hij had door dat hij gefopt werd met Het DollMonster van Spanjotlheim. En ik zag dat Guadalupe hem alleen met meer moeite dan normaal weer kon overtuigen.
Ze was moe… Ze was moe. Ze was moe!

Dus we besloten een tweetal dingen:
1) We zouden zorgen dat er niet tot nauwelijks gerust kon worden deze nacht, zeker niet door Guadalupe.
2) Ik ging die kat opjagen en vangen.

Heel goed contact met Ocetl kreeg ik niet, maar we konden de kat bekijken. Het was geen kat. En daar was Guadalupe die tegen de kat fluisterde: “Dit was het stomste idee wat we ooit hadden, ik ga zo snel mogelijk weg als het gelukt is.”
Ze twijfelde… Ze twijfelde. Ze twijfelde!

Tijd voor een weldoordacht plan:

Axolotl en Bianca maken veel kabaal.
Chili sluipt tot achter de kat.
Ik sluip met Usain tot voor de kat.
Daar cast Usain een Hearthblight op de kat.
De kat zal bewegen.
Zo kan Chili hem vangen.
Zo kan niemand slapen.
En hebben wij de kat.

De uitvoering

Na wat cactussen en paddenstoelen begonnen Bianca en Axolotl de drumdans en wakezang. Enige Teotl schreeuwden en roffelden mee. Ze kenden blijkbaar hier ook de opzwepende “Bevrijdingsdans van Ziel en Lichaam” en het monotoon kletterende “Lang Leve Regen”. (Ik zeg check)
De ruimte tussen kat en kamp was heel erg klein. Chili paste er maar net tussen. (maar toch, check)
De kat zag mij en Usain direct. Ik deed of ik de kat niet had gezien, maar alleen de shimmering van de beschermende spreuken en begon met grote gebaren zogenaamd te casten. (ehhh…. Checkish?!)
De kat rende op me af, (check)
en sprong tegen me op. Toen flitste hij weg. (nee… dat is geen check)
Vreemd genoeg was ik al mijn spreuken kwijt en dus gingen we terug. De zweethut in. En daar hoorde ik de Couatl. En hij had al zijn bazuinen bij zich. Het maakte zo vreselijk veel herrie dat de shimmering het ook begaf (dubbel check) Maar dat deed behoorlijk pijn aan mijn oren voor de helft van mijn gezondheid.
Gelukkig word ik bijna nooit geraakt dus was het niet nodig die schade te genezen.
Ik moet zeggen dat we zelden zo nauwkeurig op de uitvoering zaten van een van te voren geraamd plan. Zes van de acht gehaald, in een keer!
Tot mijn verbazing zagen we twee Guadalupes.
De echte riep iets of iemand aan (daar was ze blijkbaar toch nog niet te moe voor) en er ontstond weer zo´n schots over Xibalba waarmee ze wel eerder hadden gereisd.

De Gevleugelde Slang was in gevecht met de KingTeotl.
Un de verwarring rende Chili op Guadalupe af. Die zag haar te laat en nog voordat Guadalupe weer haar overwicht op Chili kon doen gelden, kwamen alle opgekropte haat en frustratie, pijn en vernedering eruit. De haar dolk stak tot ongeveer de stootplaat in de wang/kaak van Guadalupe. De schots ging er vandoor maar Chili sleurde Guadalupe mee Xibalba in, terwijl ze haar nog wat klappen gaf tijdens het vallen. En zo viel Chilicocuatl. Zonder groet of wens of laatste woorden. En het gat sloot.

Deksels.
De Couatl vloog weer heen.
We overlegden snel wat te doen. Bianca wilde ze mee. Omdat Chili dat ook voor haar zou hebben gedaan. Wie weet.

We wilden een ingang naar Xibalba zoeken en dan op die manier proberen Chili te vinden en terug te brengen.

Wij besloten te gokken dat dat tentakelmonster dat we eerder waren tegengekomen in z´n plasje, wellicht een guardian van een ingang was geweest. En ja hoor, de hele omgeving bleek bij daglicht knalblauw. Ik werd nog even tegen Usain gesmeten voor weet ik veel hoeveel schade, maar gelukkig word ik bijna nooit geraakt dus was het niet nodig die magisch te genezen. Hoe trouwens. Ik kon niet casten. Ik viel nog wat maar de schade viel mee, voor iemand van 11e lvl.
Gelukkig word ik bijna nooit geraakt dus was het niet nodig die schade te genezen. Hoe trouwens. Ik kon niet casten. We haalden Bianca over bij een ingang te wachten tot we terug zouden komen.
Tot onze verbazing vonden we nog een Letchua. Die kon dat ook bijna niet geloven. We voerden het een ziel, dat was toch z´n voornaamste bezigheid, en het wees ons waar we heen moesten.

Die Worm. Daar kreeg ik nog zuurdamage van. Niet veel, maar toch wel zoveel dat mijn leven langzamerhand aan een wel heel dun draadje hing.
Gelukkig word ik bijna nooit geraakt dus was het niet nodig die schade te genezen. Hoe trouwens. Ik kon niet casten. En Chili was nog steeds niet…
Maar daar kwamen we Chili tegen en daarna was de terugtocht makkelijk.

Chili vertelde wat er was gebeurd. Guadalupe was beneden direct achter een slangenkrijger gesprongen en verleidde en smeekte hem haar te verdedigen. En die deed dat. Maar ze was behoorlijk verwond. En sowieso niet op haar best na deze nacht. Zo als ik al zei: Het plan had goed gewerkt.
En daarna begon de onderhandeling. “Wat moet er gebeuren met Guadalupe”. En, whoeahahaha, ze kon zelf niet mee doen! Dus Chili kon met haar charmes haar spullen (lekker belangrijk) uitruilen tegen het leven van Guadelupe.

En daar dus, in het hart van Xibalba, eenzaam, ver van verdere levende zielen, beroofd van haar schoonheid, zonder kracht om iemand nog te verleiden of belazeren, zelfs beroofd van de kracht om zich te verdedigen, doodde één enkele vrouw die ze maanden in haar macht had gehad, en die zich had vrijgevochten, haar in haar eentje. Chili. Wat een heerlijk en bevredigend sprookjeseinde…

Dus wat nu?
Ik had niet verwacht hier zo snel doorheen te gaan.

Eigenlijk vind ik dat we de stammen moeten helpen van de Bizontl wier volledige priesterschappen zijn opgeblazen door Guadalupe. Dat getuigt meer van Samenwerking en Leiderschap dan “Honden van het oude evil Keizerrijk”.
En ik wilde die berg nog eens op. Er is daar nog een tempel waar we vorige keer niet bij mochten komen. En eens nauwkeurig kijken hoe het nu precies met de Maan gaat.
En ooit ga ik Arlano zoeken en hem ter verantwoording roepen. Maar dat is voor veel later.

Ik ben benieuwd wat Bianca gaat beslissen, ook.
Maar de Bucketlist gaat lekker.

Breaking the rules of the sweathut

Een dagje na de aanval voelden we dat Guadalupe het door had gekregen. Van de Bloeddemoon. Wij allemaal hoorden haar vloeken en tieren en verwensingen uitspreken. Het was heerlijk.

Axolotl? Excuus is op z´n plaats.
We hebben alle tranceerende middelen die je had, aangebroken om de onwijs grote zweethut op orde te krijgen.
Is dat gelukt?
‘ns even denken…
Ja…
Oh ja, Guadalupe kwam. Ze had een abomenatie bij zich. Een soort in elkaar gezette reus.
Een typische lage Spanjotl streek.
Een verschrikking.
Een aanfluiting.
Lelijk.
Dom.
Eng.

Maar ze vroeg toch onderhoud voor had prototype, eh, protegee. En dat kreeg ze. En wij moesten dat aanzien.
Het was ons wel duidelijk dat King daar nooit voor zou vallen, maar het weinige wat ik zeker weet van Guadalupe is dat zij dat ook wel weet. Guadalupe echter is expert in laten vallen. En dus vermoedden we een plan.

Ik besloot een zweettent op te zetten. Een zweettent groot genoeg. Alleen K´Inich niet, die kan niet tegen bedwelmingen.

Wat in de zweethut gebeurt, blijft natuurlijk in de zweethut.

En we zaten erin.
Al snel hadden we contact en direct daarna ademden we vast wat geesten in. Tot zover alles flex, niets wonderlijks (voor een zweethutritueel). Maar Usain in het bijzonder was zeer in z´n nopjes over de gang van zaken en stak een toeter af waar ze op Jamai Ka nog wat van konden leren.
Guardians of Reality? Zijn dat die beren met snavels die Chili eens had beschreven bij een droomreis?
Concentratie! Niets met die gasten te maken!

Kijk:
Chilicocuatl en ik zagen een zwarte, ondoordringbare bol rond het kamp en vooral Guadalupe. En een zwart draadje van die bol helemaal omhoog, naar waar die nepmate voor King zat. Guadalupe bestuurde de pop inderdaad.

Ik wilde het draadje al doorhakken, breken, knijpen, splijten, fikken, ver..
Maar niet Chili! Zij huppel–fladderde er als volleerd hippie heen: “Oh, muziek! Plingplong!” en tokkelde eraan terwijl Usain met een grijns voor oor tot oor en een Joint zo groot als een Cubaanse sigaar, de Guardians of Reality te lijf ging. Daarin was hij, tot verbazing van de Guardians, bijzonder reëel.
Ik moet zeggen dat ik zelden mensen heb gekend die de zweethutrituelen zo natuurlijk in zich opnamen als zowel Usain als Chili.
En we gebruikten het draadje ook nog even als hippie springtouw. Prachtig.

Toen was mooi geweest. Ik beet de kabel door. Wat een vuiligheid. En alles hing slap. Het construct kwam verdwaasd naar beneden sjokken, Chili had de streng nog vast.
De trance begon op te raken. Bianca raakte haar geest kwijt, ik stond op het punt de mijne ook af te stoten, en ik zag Chili proberen haar geest via de streng het construct in te dwingen…
Maar deze laatste geestige poging mislukte. Jammer. En we stonden buiten de zweethut. Sommigen hadden ineens geen kleren aan, en sommigen sowieso niet. Maar buiten de zweethut. Oog in oog met een wat verbolgen Guadalupe.

Eh, “Wat buíten de zweethut gebeurt, dat ehm … dat staat erbuiten.”
Nou ja. Wat maakt het uit. Guadalupe is geïrriteerd. Mooi.
(Als ze boos is.)

Oh ja, er was ook nog iets met onmogelijk schoeisel, met De Vurige Vlakten, met Impaled Rectum en een Shakestick, en met een gevecht in de Rafels van de Realiteit (geloof ik). Maar dat was allemaal duidelijk bijzaak. Alleen die kat… De Kat van Alonzo! Alonzo is hier ook!

Bloed of vuur? Vloerdemon!

Bianca heet ze. Ze is native van het reuzeneiland en daar is ze zo groot geworden omdat ze daar bidden voor de berggod. Tegenwoordig bidden ze alleen voor vredige dingen. Daarom heeft ze ook ingestemd met ons mee te gaan in onze nood, als wij eerst het eiland zouden redden door de hydra terug te lokken.

Dat King de Teotl was, had niemand gezegd. Dat was wel even een verassing.
Ze is sterk, hoor. Ze ging toch mee, en ik voelde me een beetje schuldig haar mee te sleuren in de wereld van list, bedrog. geweld en oorlog waar wij vandaan komen.

Na wat reizen besloot ik eens te kijken hoe het ging ondertussen met de Bloeddemoon. En dat was precies op tijd.

Ze was daar. Ze zweepte de soldaten op. Ze had de leiding. Zij was het die de overval had gepland. Met dat verdoemde haar van haar. Zij heeft gezorgd dat de beeldjes overal staan. Zij heeft geholpen de chaos uit Xibalba hier te halen en de orde hier naar Xibalba te brengen. Zij is lijkbleek. Zij heeft dat haar dat je ogen doet wateren. Zij kwam Bianca doden! Kostl! Ik zag haar op een plek een ambush plannen waar we de volgende dag direct op stuitten.

Dat was onze Density. Bianca wist natuurlijk niet hoe erg de Bloeddemoon was. Ze komt van een vredelievend eiland. Ze liet zich niet tegenhouden. En werd hard geraakt. Die Bloeddemoon had gezorgd dat werkelijk iedereen met zijn blauwvuurstok op haar mikte.

Daarom hadden wij wel een beetje onze handen vrij.
En zag ik Usain de Bloeddemoon raken met de dodelijke spreuk van een rol papier. Ik zag de kleur uit heur haar trekken tot gewoon zwart. Ik zag haar huid donkerder worden de een vrij normale Spanjotl vrouw vallen. Wat bleef staan was de Vuurdemoon.

–––

Maar die horen hier niet! Samen met Usain wist ik die naar de plaats te dwingen waar deze gruwelen vandaan komen. Ook al omdat Bianca, K´Inich, Axolotl en Chili een heel legerkamp van ons af hielden.
Maar dat luchtte wel aardig op. De soldaten waren wat aangeslagen,Usain wist nog wat chaos te veroorzaken door 6 gevallenen weer te laten opstaan, waaronder de Bloeddemoon of wat er van over was.

En we gingen. We hebben de Bloeddemoon! Eindelijk.
Dat hadden we wel nodig.

The reward for Bianca´s Hepta–shedra

(Ikzelf was niet aanwezig)

De party is naar het eiland gegaan waar de reuzen wonen. Die zijn zo groot geworden door te bidden en aanbidden van de berg/vulkaan goden.
Het eiland zat met de gebakken peren omdat hun schuchtere bewaker ontsnapt was. Een 7 koppige hydra. In ruil voor het terugbrengen van de hydra, zou een vrouw meegaan, in e;k geval om met King te praten.
Er was verzuimd te melden dat King een Teotl was.
Het was gelukt de hydra terug te krijgen, de vrouw was mee. Ze is 2 à 3 David Bowies hoog.

To Campiaro and Tinire

King wil een vrouw. En Guadeloupe heeft die voor hem. Zegt ze. Zal me wat zijn. Een vrouw uit haar dungeons.
En ze wil daar voor terug het item waardoor ze hoopt El Dorado te vinden en het gehele Rijk der Indianen te vernietigen.
Daar moet hij nooit mee instemmen. Ik heb gedaan wat ik kon tegen deze verleidende worst die hem werd voorgehouden door Guadeloupe. En gelukkig stonden we op wat afstand anders was het wellicht helemaal lastig geworden.
Maar ja, King wil een vrouw.

Of eigenlijk beter gezegd: King wil een kind.
Een kind. Ik heb aangevoerd dat de oude wijzen hun kennis van de toekomst in Low–Tekl hebben nagelaten en dat we daarin kunnen naar de beste weg naar z´n kind. Blijkbaar had hij daar wel oren naar en naar de waarschuwing omtrent Guadeloupe, want hij gaf ons tot de derde volle maan.

En daarna dropen we af. Met Chili in tranen. Weet ik veel waarom. Waarschijnlijk omdat ze, net als ik, er de ziekte over in had dat we nu nog steeds geen poging hebben gedaan om Guadeloupe aan te vallen. Hoe weet ze dat toch iedere keer weer te voorkomen? Moedeloos word je ervan.

Dat we even de oude archieven raadplegen was natuurlijk een halve bluf. Ook om Guadeloupe te irriteren, maar dat is nog niet zomaar gedaan. Daarbij zal ze ons nu extra goed in de gaten houden. Beter dan zoeken naar het kind. Ergens op een eiland zijn hele grote kinderen. We reisden naar Cambiaro. In de buurt van Tinere waar reuzen wonen.
Ze sporten daar zonder hoofden. We verdoen onze tijd.

Finally; the Teotl king

Ik weet het, ik weet het. We zouden Guadalupe al gedood en verslagen hebben. Maar we hadden besloten nog even raad te vragen aan de Eatl en die had zodanig gereageerd dat we wisten met het Lot van Landen en Volkeren te spelen. Dat had ons lichtelijk afgeschrikt en we besloten tot conventionele oorlog.

Als snel konden we vóór de troepen van Guadalupe uit komen en we wisten de Teotl te waarschuwen.
Daarna bedachten we dat Guadalupe misschien wel een andere weg in haar hoofd had, en we zochten haar op die weg op. En ja hoor, ze was wat aan het matten met de Llamatl. Gelukkig eist Tupak de weg. Toch werd ik door een tentakl een plasje ingetrokken. Zo´n melloenplasje. Had iedereen kunnen zijn. Maar ik was het.
En net toen ik had gezegd dat ik een eventuele laatste actie zou opgeven voor een extra diepe teug adem, vroeg Judith en passant of die ring dan nu geen effect had. Die Ruby Direcring of Floating. Waardoor je niet zinkt. Met een man of zoveel er passen op 4 m2. Dat versimpelde de situatie aanmerkelijk.

K´Inich zag na het gevecht nog iets schitteren in het water en maanlicht, en ging dat, met monster en al, halen. Een tooi. En wat voor één. Lange veren, edelstenen, een leiderstooi. De vorige eigenaar had hem nog op, maar stond hem af.

We vonden de Ziguratl. Dit was hem duidelijk. En toen we maar eventjes hadden gekeken, zagen we die enorme Teotl (king) uit een ruimte boven op de Ziguratl naar buiten komen. Is die een eikl hoog? Hij had een harem bij zich, maar ook wat uitgemergelde mensen. Indianen? Gek donkere Spanjotl? In ieder geval waren ze wat ernstig afgevallen en leken ze een vooral functionele rol te vervullen. Ook deze Teotl wilde dus graag veel Teotlborn.

We trokken in een graanschuur om daar de zaken te overdenken en in de gaten te houden.
De Teotlking had een werkelijk LARGE haguarvel om. Dat niet alleen paste, met de schedel op z´n kop, maar ook nog bijna op de grond sleepte. Zei ik LARGE? Ik bedoel natuurlijk ADEQUATE, misschien wel tectonic.
Hoe komt die zo groot?.. Dat is een divine formaat.
Zijn alle items die hij draagt zo groot? Is het dan geen vorm van zinsbegoocheling?

We moeten zorgen dat KingTeotl snapt dat wij hem komen waarschuwen. En met hem samenwerken om Guadalupe een hak te zetten.
We moeten open kaart gaan spelen met het voormalig Zwart Gat. En snel ook.

Kan Tupak nou omgaan met pijl en boog? Dan weet ik een target. Beter nog: een projectiel.

Guadeloupe´s guiding guardian

Het einde van Guadalupe.

She rides
Let loose upon the world
She is the night
And my loneliness in bondage
She´s black
And sin runs down her back
She rides
From the daylight in chains

We gaan een aanval doen op Guadalupe.
Ze rijd een stukje voor ons. Met een leger.
Ze wist dat wij hier zaten maar ze zocht niet eens. Dat is haar probleem. Ze onderschat ons, ze is overmoedig. En het is nooit genoeg. Ze is hebberig.
Ze is waarschijnlijk op weg naar de Ziguratl die door de KingTeotl wordt bewaakt en die wij op de maan hebben gezien.
Ze gaat daar geen fijne dingen doen voor ons. Nu zijn we het zat.

Hier past grof geschut:

We gaan proberen de staaf van Čerenkov in haar buurt te laten ontploffen. Het is een portaal naar de Plane van Energie. Dat moet wel wat doen.

Hoe gaat dat ding af???
Je neemt de Blue Stave of Čerenkov, cast er een Glyph of Warding prayer op met Dispel Magic of Warp Wood of Heat Metal of iets van een Link naar de Energie Plane (Boomstick van de Huntress van Mendez). Die gaat af onder specifieke omstandigheden, en we moeten zorgen dat dat dicht in de buurt van Guadalupe is.
Misschien heeft het wat veel kracht. We willen er niet naast staan als het afgaat.
Misschien kan ik het bezorgen met Ocetl. Of met een Flyby. Of misschien moet er toch iemand zijn die zich opoffert. Of ze moeten het “toevallig” vinden op hun pad. Afijn, het wordt lastig.

Maar als het lukt…

Saving Tupac from the llamatl – The monster in the mist

Llamatls zijn nog altijd wel één van de leukere grappen die je uit kunt halen met UCF´s.
Maar van Indianen blijven ze af. Ze zaten achter Tupak aan.
Ze wilden iets. Iets waar we even over moesten overleggen. Oh ja, dat met die piña… Koopen. Nou dat wordt mij te ingewikkeld. En ik hoef ook niets met koopen.
Tupak ging met ons mee. Hij was gevlucht en had lang bijna niets te eten gehad (hoewel hij door de jungle had gelopen). Afijn, hij ging met ons mee.
Maar de Llamatl volgden ons wel. Langdurig. Het pad op. En van het pad af!
Ze hebben een deel van de tekening zeker veranderd.
We versloegen er een stuk of 12. Een ontkwam, zwaar verwond weliswaar, met een Macahuitl. Het is nog door Ocetl lastig gevallen tijdens de vlucht, die bracht een lapje, maar waarschijnlijk weg. Ik geloof dat het Gehath heet.
We vonden een mummie op de weg. Een mummie van één van de wandelpriesters hier die het pad bijhouden. Met al z´n spullen bij zich.
Een van de gevallenen ondervroegen we. “Llamagaan!” riep het steeds. Maar we kwamen wel van het te weten dat Tupak bedoeld was als cadeau voor KingTeotl.
Wat moet die nou met Tupak? Is dat nou zoooo belangrijk?

De llamatl werden opgegeten door Coyotl en Tupak. Ik weet niet… Hij moet wel erge honger gehad hebben…

We zijn doorgereisd naar de temples (hutten) van de walking priests hier. Maar we zagen daar tot onze verbazing dat die in de grond waren gezakt. Een soort krater van groot formaat. 500 m. zeker. Er hangt een swampy gloomy mist in de krater. Als er al een link was met de maan van deze plek uit, dan is die nu zeker weg. Hier moet ik het fijne van weten.

The meaning of possessing Franco

Hoezo chaos?
We gaan volledig volgens plan!
Ik zeg K´Inich is bevrijd van z´n Killing Girdle.
Alle ons bekende Places of Power richting Coyotl zijn gecheckt omdat we wisten dat de Spoken daar graag verzamelen.
Eventuele onregelmatigheden zijn vakkundig opgeruimd.
We hebben geen popjes van Guadeloupe gehouden maar alle spy–activiteiten de kop in gedrukt en afgefikt.
Jammer dat de Spanjotl toch alweer zoveel invloed hebben laten gelden dat het Tlactli erdoor is aangetast. Nu wordt er ook Tlacti gespeeld door aanstellerige, naar hun knie grijpende, doorrollende, verontwaardigde Spanjotl–Tlactli–Spoken.
Het zou vrijwel onmogelijk zijn de ingang te vinden van de Ziguratl met de bloemetjes, ware het niet dat alle mogelijke traps er direct heen wijzen. De bewaker is van het pad los. Een Porcupine. Hij is aangetast door de Spoken. Misschien is hij al door ons uit de weg geruimd. Of was dat Franco? De Spoken worden aangetrokken door Places of Power, maar blijkbaar ook door dieren of zwakke mensen, zwak van wilskracht. Franco dus. En de Porcupine.

We vonden de afslag naar het Hart van Goud direct. Daar lagen wat uitnodigingen. Maar daar waren we niet voor gekomen, en nu gaan we eindelijk de vlakten op naar de priesters van de Coyotl. Bepakt en Bewaterd.

Niks geen Chaos. Voor mijn gevoel zijn we lijnrecht op ons doel, de indianen die van corruptieverdelging en de Maan weten om daar nog wat mee te praten en een item te laten maken dat corruptie tegengaat van een aantal grote edelstenen die we hebben, afgegaan.

Visiting Nestl, Panket and the new tribe

We staken over naar schiereiland om het heiligdom van de Haguar te bekijken.
Ik voelde behoefte een soort sein, een teken af te spreken in geval er niets aan de hand was en een ander voor als er paniek zou zijn.
Daar was nog net het grindpad te horen.
En zweestslagen die van geesten bleken te komen die slaafgeesten geestelden.
Het zijn vast oude Seatlspoken. Die trekken natuurlijk naar Plekken van Kracht.
We besloten de ca 12 spoken te laten zitten en liepen naar Gucci Rojo.

De stad was eigenlijk niet meer. Maar we onderzochten het huis van de Kamezares en vonden een kelder met een héél grote stenen kop van een Haguar in de muur. Mogelijk was de bek een soort portaal.
“Hier worden rituelen gedaan om de Haguar te bedwingen.” stond er.

Ik bedacht me dat ík dan misschien wel weinig zag aan dit beeld, maar dat Carmen er waarschijnlijk van alles aan had kunnen zien. De Kamezares wilden op de één of andere manier waarschijnlijk iets natuur–achtigs worden, getwist en verdraaid als alleen Spanjotl dat kunnen. Ik krijg een warm gevoel in haar oog als ze bedenkt hoe goed het plan van de Kamazares om de wapenen van tegenstanders tegen zichzelf te gebruiken, werkt.
We vernielden dit werk dus.

Ik haalde veel Haguarschedels van de pallisaden. Die plaatste ik in de jungl, op enige afstand van de stad, duidelijk zichtbaar, als waarschuwing en afbakening.
Ene Panket groette ons in het Teguci, maar ging graag over in het Quechua zodra hij kon.
We gingen mee naar de nieuwe stam van de Uil.

Daar vonden we Nestl. De stammen hadden uiteindelijk afgesproken dat er niet één juist pad was naar vrijheid maar dat sommigen te zwaard en anderen te zaai te werk zouden moeten gaan.
We hadden veel te vertellen. Dat we naar de Coyotl waren geweest. En naar JamaiKa. En over Guadalupe en Scaramanca en Mendez. We vertelden uitgebreid.

En we boden aan een bron die nu door een corrupte spirit werd bewoond, vrij te maken. Nestl vond het nauwelijks de moeite maar we gingen wel.
Panket ging mee. Het was een geest in de vorm van een groot beest met een gewei als van Mendez. We kregen het niet “terug” naar waar het vandaan kwam, mogelijk was het ook aan deze wereld gebonden. Dan maar met de hand, paar keer goed geraakt, Panket viel bijna flauw van de schade die ik kreeg. K´Inich versloeg het beest.

De bron zal weer kunnen bijkomen. Maar deze was niet uit Seatl. Is deze soms van z´n eigen plaats verdreven, waar nu geesten uit Seatl zitten? Zo´n groot gewei… Dat lijkt wel Mendisch. En het was behoorlijk corrupt…

Wat nu?
Hoe zou het gaan met Guadalupe?
Misschien eens opzoeken.
En zijn natuurlijk de Tatoeages…
Misschien Mendez eens bekijken? Of die vrouw met die Powerknots.
Waar is Heltotzocicachin gebleven?
Heeft iemand verstand van boogschieten?
Dat monster van steen met hart van goud is natuurlijk niet een abomenatie van Mendez zelf. Zoals de (andere) beesten die hij heeft vervloekt? Hoe dan ook heb ik vooral behoefte alles wat Mendez wil hebben, tegen Mendez te beschermen.
We hebben behoorlijke Gele en Groene stenen. Die zouden, volgens de priesters van de Coyotl (die redelijke priesters), samen met de rode stenen helpen Corruptie om te zetten. Maar wie zou daar nu eens een beetje een handig setje amuletten, tooien, bicepsringen of hartbanden van kunnen maken? Misschien nog even ergens een beetje een behoorlijk formaat Rode steen oppikken, onderweg?
Waar is die derde Ziguratl die we op de maan zagen? Waarom hebben we niets aan het corrupte mannetje van de maan gedaan?

Back to the future of the coatl

Een monster.
Voor El Jefe.
Met een hart van goud.
En een huid van steen.
Voor de Arena.
Agnaat.
Usain Zag drect dat het ook makkelijk een verborgen schat in een onbereikbare berg kon zijn. We zien wel. Voor de Arena zou dat wel weer een beetje raar zijn.
We doen net of we de opdracht uitvoeren. Weet hij veel. En zo houden we Guadalupe van onze rug en doen nog even wat onderzoek naar de maancorruptie.

Waarom is de Maan dan Evil?
De maan is Corrupt.
Waarom is de maan dan Corrupt?
Sommige offers aan de maan waren corrupt. En zo is de maan corrupt geworden. De corruptie van de maan móet een soort vergissing geweest zijn van Het Oude Rijk.

De maan absorbeert de energie van offers en feitelijk van alle doden. Een paar goden kunnen wat energie afvangen, maar het overgrote deel gaat naar de maan. De maan is de dood. Het werd steeds lastiger de maan te paaien met offers. Maar ook nu is er maar één kracht: De Maan.

Maancorruptie bekijken we het best van alle kanten. Ook van de spirituele kant. Daar beginnen we eens mee in de Ziguratl van Chitzlan.

Er was een rotte plek in het bos. En Usain detecteerde er een slechte geest in een boom. We zagen de schaduw van een oude eatl krijger, vlak voor hij werd heengezonden door Usain.
Een oude Eatl warrior? Mmmmm, dat is werk van Aristetos. Dit noemt hij dus: “Ik zal wat aan de Spoken in Seatl doen.”

Waar is Heltotzocicachin? Niet hier? Volgens Usain is de Ziguratl niet eens hier. Maar hij heeft dan ook plane lore.
We moeten de tatoeages van K´Inich eens grondig bekijken.

En dan de Ziguratl. Hoe zat het ook al weer. Omhoog, door het midden en omlaag.
Omhoog toekomst
omlaag verleden
En dan deuren links rechts enz. We willen voor de Couatl gaan (Death — Couatl — Rebirth). Overigens komt dat behoorlijk goed uit voor mensen die onderzoek doen naar de Maan (Rebirth — Moon — Death).

We stelden dat rechtdoor dus Nu is en stappen door de deur met Couatl.
Direct toen ik erdoor stapte viel ik.
En viel Ocetl ook.
En had ik vleugels ipv armen.
En Ocetl ook.
En een staart.
En Ocetl ook.

We zagen voor ons een Ziguratl die op een berg leek.
We zagen achter ons een berg die op een Ziguratl leek.
We zagen links steeds meer wasteland.
We zagen rechts steeds meer Jungl
We zagen boven ons de maan.
En geen zon.

Het was direct duidelijk wat ons te doen stond.
En we vlogen er heen.

Het was geen vrolijk mannetje, dat mannetje op de maan.
Het was een zeer verknipt manneke. Heel erg corrupt, grumpy, verdorven. De corruptie had hem opgebrand.
En het hield zich natuurlijk op in het donkere deel van de maan.
Die moesten we duidelijk uit z´n lijden verlossen, net als Chey–Enne.

En ondertussen dacht met name Chili nog eens over de Couatl. En ze kreeg het volgende inzicht:
“Verleden is Rebirth, Toekomst is dood. Het is een cirkel. Er is maar één einde mogelijk, anders houdt het niet op.”
En gelukkig vertaalde ze voor ons: “We zullen sterven, in de toekomst, zodat we herboren kunnen worden in het verleden”.
Chili heeft altijd doorbraken in deze Ziguratl. Daar had ik zonder haar nooit op hebben kunnen komen.

Simpel dus. We zagen dat de maan bestond uit een soort bij elkaar gestampte hoeveelheid godenmetaal en edelstenen en dergelijk. Maar van het donkere deel kwam een behoorlijke hoeveelheid monsterachtige wezens met allemaal het hoofd van Guadalupe.

Achter de monsters zagen we een drietal Ziguratls. Met ervoor een soort Macht, Guardian, Ruler.
Die Rulers leidden de monsters. We zagen Aristetos, een Kristallen Reus en iets zwarts onbekends.

Usain besloot dat het tijds was voor wat wanorde en zorgde voor chaos. (Nog steeds niet duidelijk wat hij nu wilde verbeteren en of het was gelukt.)
Ik besloot een verzwakkende spreuk op de figuur van Aristetos te casten, en Zowel Chili als Axolotl probeerden de kristallen reus met hun magisch stemgeluid uit elkaar te doen spatten.
Ik stierf terwijl ik probeerde Chili te redden die door de vallende Aristotes mee Xibalba in werd getrokken.

Ocetl piste over de middelste ziguratl en wilde er net gaan liggen toen Usain hem doodde.

We werden buiten wakker.
Blijkbaar hebben de drie Ziguratls Guadeloupe aan de lijn. En of vindt ze dat best.

Ik kan met Ocetl uit wandelen. Werkt best wel goed.

The resurrection of Popo

“Mmm, full moon tonight.
Vreemd eigenlijk, de maan. De Maan. Ik kan hem voelen op mijn huid. Het licht heeft iets kouds, iets hards. Maar ook iets ongrijpbaars. Ocetl speelt graag met het Maanlicht. Het is een goed Symbool, van het Oude Rijk. Rond. Oneindig. Ja, ik weet wel dat het eigenlijk met aan één kant een dikkere lijn hoort te zijn, de verduistering, maar het is een goed teken. Ik werd geboren onder de volle maan. Dat was heel lang als een vloek die op me rustte, althans totdat ik meemaakte hoe een echte vloek op je rust. Maar tegenwoordig doet de maan me denken aan thuis. Overdenk ik hoe we de maan bekeken op de PopoCoyotl. En hoe de maan mishandeld is. Kun je de maan mishandelen? De maan is gewoon nogal maangisch. En die maangie opvangen als hij hard schijnt, is dat zoveel anders dan regen opvangen als het regent? Heeft Seatl Darkpower verzameld door zoveel GodenMetaal op één plaats te verzamelen? Zou je het maanlicht ook niet te goede… Hé, een fakkl.”

En nog één, en op het water… Een groot drijvend huis, zo groot als we ze lang niet gezien hebben.

Precies hier stapten de reizigers uit, verwelkomd door de mensen uit Rabat.
En wie? Guadelupe. De Bloeddemoon, El Jeffe. Nou moe.

Ze hadden een niet al te hartelijke ontmoeting. Ze had een monster meegenomen om El Jeffe blijkbaar te paaien. We lieten het ontsnappen om nog een beetje een sporting chance te hebben.

Eérst wat eerst is. Waar wordt K´Inich door getergd. Met fikse vereende krachtenweet Usain hij te achterhalen wat voor vloek het is, vrij precies zelfs. Hij blies de curse er ook nog eens zo, en hard, uit.

Ons werd duidelijk dat Guadalupe de spirits van El Dorado voor zich wil laten werken en dat mag nooit gebeuren. Bovendien lijkt ze niet door te hebben dat Popo overleden is.

We besloten nu ook de speer te gaan halen.
Guadalupe zat inderdaad in een hinderlaag. Maar ze had ons onderschat.

We namen de spear en renden. Buiten bereik gaven we hem aan Aristetos, onder voorwaarden.
Zo, dat schiet eens even lekker op.

Ze zijn Popo kwijt. En Chilio kwam met een even erg als lunimeus idee. Als we zouden merken dat we gescryed werden, zouden we doen of Popo er nu net even niet was. En daarna zouden we Popo gebruiken tegen Guadelupe en El Jeffe.
En we speelden dat Popo nu uit beeld was. En we vroegen zelfs of hij, als hij iets tegen die vervelende Guadalupe wilde doen, of hij misschien een schuilplaats voor Popo had. En daar wilde hij wel in mee.
Ongelooflijk. Wat een sneu mannetje.

Tijd voor plan 2 en 3 van Rabat.

Grappig genoeg helpt Guadelupe daar mee, wellicht zonder dat ze dat wil.

Ik moet wel eens even kijken… Ai, ik ben door mijn inkten en wierook en heb nog 1 vellum en 1 fur geschikt voor 4e cirkel prayers.
Welke prayers hebben geen M? Ehhh. (Tongues, Ursuppe, Holy Ground)

The adventures in finance and genealogy

Okee, ik heb een plan. Beter: twee. Wacht, drie, negen. De 9 van Rabat.

Plan 1: De spear.
Nou die pakken we dus. Je moet het niet moeilijker maken dan het is.

Plan 2: Mendez ontwrichten
Mendez is een heethoofd. Als we hem nog even tergen stuurt hij vast eerst nog wel Raina, maar komt daarna zelf. Hij is tovenaar. Ik geloof dat hij ons wel kan contacten als hij ons kan scryen, maar dan slecht kan zien wat wij eigenlijk aan het doen zijn. Ik heb ook het idee dat hij nog helemaal niet doorheeft dat wij achter zijn spear aanzitten en dat moet zolang mogelijk zo blijven. Ik denk dat we in de Jungl iets minder in het nadeel zijn dan in de Arena. De Arena kunnen we altijd nog in.

Plan 3: energie
Ik heb natuurlijk de Čerenkotl Door of Power. Als ik dat ding goed begrijp is het een soort link naar een schier oneindige energiebron. Zou de energie die El Jefe heeft verzameld daar niet eenvoudig bij passen? Dat ik die energie als het ware overneem. Vijandig. Energie is energie. Maar waar heeft hij het opgeslagen? Onder z´n huis misschien? De energie kan toch ook wel de andere kant op?

Plan 4: uitrekenen hoe groot de totale stam van de Spanjotl is.
Kijk eens aan. Een goed deel van iedereen die we kennen aan de kant van de Spanjotl is uiteindelijk toch familie van elkaar. Met astrologie kan ik narekenen in welke generatie deze tijdsboom begint en wetende dat iedereen en alles blijkbaar stamgenoot is, kunnen we dan een slag doen naar de vermoedelijke aantallen Spanjotl waar we mee te maken hebben. Misschien zijn we er al bijna.

Plan 5: Wil de echte Mendez nu opstaan?
Uitzoeken wat het verschil is tussen El Jefe, de man van de Jungldeath en de Mendez op de schol van Guadalupe.

Plan 6: Guadalupe I
Moeten we iets doen aan de sluimerende effecten waar Guadalupe K´Inich mee heeft opgezadeld? Moeten we hem forceren te zeggen wat het is? Of moeten we hem zien weg– en uitbranden als een kaars bij een kampvuur.

Plan 7: Aristetos.
We hoeven alleen even plan 1 te doen en klaar is Kees. Ik hoop dat hij nog weet wat hij voor ons zou doen maar we moeten hem nog wel even helpen herinneren. Aristetos zal de spear toch niet aan Mendez geleend hebben, die hem niet terug geeft maar er zijn energiezakken mee vult? Dat de spear een wezenlijke focus is voor de machtsbasis die Mendez heeft opgebouwd? Plan 1 is niet voor niets Plan 1.

Plan 8: This land is our land.
We hebben kracht. We hebben impact. Dit is ons land. We moeten het afbakenen. Piesen alleen zal niet voldoende helpen, die Spanjotl ruiken helemaal niets. We kunnen beter iets duidelijks achter laten… Iets wat ontzag afdwingt bij ieder die het ziet. Een symbool van het Oude Rijk (Regen over een Verduisterde Maan) of van de groep (ons) die recent zoveel impact heeft gehad (ShadowHaguar)?

Plan 9: Guadalupe II
Het laat me niet meer los. “Damaged Goods”. Na contact met Guadalupe zijn we “Damaged Goods”. Rustig blijven.
Wat wil El Jefe? Hij is powerhungry. Hij wil zoveel mogelijk energie verzamelen. Ik begin steeds meer te geloven dat SoulHunter niet zozeer een God is, als wel een een drainagesysteem. Dat kan magische energie zijn, maar vast ook levens– en corruptie. Weet hij dat er iets aan ons is veranderd waardoor we minder energie voor hem hebben? Heeft Guadalupe energie van ons, of krijgt zij die nu? We moeten dat van hem te weten komen.

Zijn het nou plannen of stappen? Ik noem het het plannenstap.

Conversations with Candy and Jefe Mendez

Er ging wat verkeer de arena in. Ook een ‘vangst´ voor blijkbaar trofeeën. Een gordeldier. Nou nou.

Ik waagde een Water Mirror en zag iemand een ritueel doen met het gordeldier. Het meest viel z´n zelfverzekerdheid en arrogantie op. En z´n blauwe kin. Het onschuldig gordeldier zwol op tot een monster compleet met punten en naalden, vast en zeker voor de avondsessie. Achter hem stond een vrouw die een helm met een enorm gewei vasthield. We zitten warm. Dit is gegarandeerd een Mendez.

We besloten een bakker mee te nemen voor ondervraging in het bos. Daar had hij niet van terug. Hij was zelfs enigszins onder de indruk. El Jefe Mendez, met z´n wapendraagster Raina en een derde heldin Candide (Candy).
Hij d acht dat wij bosgoden waren. En we bevolen hem ons dan ook eens wat te brengen als hij goed wilde. Koekjes.

Maar de bakker had de oven laten branden toen hij werd ontvoerd. Z´n bakkerij brandde af. We lieten hem bewusteloos achter in een steegje, overgoten met sterke drank. Eén van onze betere plannen.

Een hernieuwde Water Mirror de volgende dag/nacht liet Raina zien, bij een gouden troon met daarbovenop de gouden Spear in de Arena.

We werden gezocht. En we maakten een vuurtje om Candy te summonen.
Ze kwam, ze praatte wat met Axolotl, ze wist véél te veel van ons. Ik sprak haar aan en Chili probeerde haar te verslaan. En dat lukte waarachtig. Maar niet zonder slag of stoot. Ze kwam weg, blind op haar schild, weliswaar. Maar van de blindness kon ze niet afkomen en we achterhaalden haar. Weer zo´ n fijne prayer van die priester van JamaiKa. Langzamerhand wordt steeds duidelijker dat in zijn geloofsbelijdenis op de een of andere manier het echte zware indiaans deel goed verankerd zit, maar wonderlijk vermengt met een Spanjotl deel. Maar alleen het geschikte deel. En met een twist.

En toen we aan het bijkomen waren (ze had wel veel schade gegaan, bijvoorbeeld met die spear) zagen we de man met de blauwe kin. Als geestenverschijning. Hij kende ons beter dan ik had gewild. Hij was onder de indruk van Chili. Hij daagde ons uit voor een gevecht in de Arena. Maar hij kwam erachter dat we met Guadalupe te maken hadden gehad. En deed ons daarna af als “Damaged Goods”.

Hij was geen groot fan van Guadalupe. Hij wilde eventueel wel helpen haar een hak te zetten als hij maar niet aan ons te linken was. We zeiden daar over te zullen nadenken. Dat doen we ook.

Damaged Goods. Klinkt alsof hij weet dat we eronder hebben geleden.
Klinkt alsof hij meeleeft. Zeker omdat hij Guadalupe wel wil helpen een hak te zetten.

Maar Arlanzo.
Daar moet ik steeds meer aan denken.
Was redelijk kritisch over Guadalupe
Wilde graag met ons praten bij een kopje chocolade.
Ons helpen.
Tot hij ons in onze rug stak.
En in onze zij.
Onze nagels uitrukte.

Ik zeg maar zo: “Ga nooit in zee met familie van Arlanzo.”
Het zijn als ik het goed heb neven. Hij weet echt veel te veel voor slecht contact met Guadalupe.

Ja, wij willen wel helpen.
Wij willen helpen als hij de sleutel van de toren geeft en zelf aan de hoogste boom hangt. Dan willen wij wel vrede met hem.
We moeten Franco nog redden. Ik moet er niet aan denken dat ze Franco ook pakken. Wat ze hier gordeldieren en Llama´s aandoen is werkelijk onaards.

Discovering the arena of Rabatl

Natuurlijk had de Eatl gelijk. Negen dagen gepijnigd, is K´Inich door Haar. Weer die kooi. Wat wil ze dan toch bereiken?
Hij is wantrouwig. Oh. Hij verbergt iets. Oh. Eens zullen we Haar uithoren.

We namen niet al te lang voor rust en herstel. Hij was er beter aan toe dan ik had verwacht.

We hebben weer een plan. De spear. We weten waar die is. Mendez. Gewei. Spear. Arena.

Maar we konden de rivier niet verder op langs het fort. Dat schoot nog steeds blauw vuur.
Na enig overleg besloten we er wat aan te gaan doen. Ik keek met de Water Mirror. Ik zag een enorme vuurstok. Op een constructie en zo. Maar geen bediener. Alleen iemand die daar gestorven was.
En een tweetal ShadowHaguar skins, onaangetast door de tijd. Dat gaf uiteindelijk de doorslag om er heen te gaan.
Axolotl blies de vuurstok op. We hebben veel meegenomen.
Chilicoquatl zal een poncho voor me maken van de ShadowHaguarSkin, en ik heb ook nog een soort blauwe toorts gevonden die niet heet is maar wel altijd aan. In een bananenblad.

Usain. Wat doet hij daar toch? Soms lacht hij zo hard of zo. Speelt hij met poppen? En zoveel kaarsen! En dat Kippenbloed. En die grote ogen.
Als hij Foei Doet, staan de doden op.

De Arena. Er zijn daar in de Arena zat trofeeën. Bij het gejuich kreeg ik het vreemde gevoel wat ook over het slagveld had gehangen na de spelen. Hier is grote magie aan het werk.
Maar ook iets leuks zeg. We zagen ineens onze oude de Burro Franco.

Hoe heet deze stad eigenlijk?
Ten slotte: De oude Mendez is de geweihelm, een formidabel tegenstander die de hele omgeving kon doden mijn zijn geest (warlock).
Hij is naar het schijnt overleden.
De jonge Mendez is in verhouding met z´n vader een mietje maar heeft wel met Guadalupe de Teguci aangevallen…
Cortez heeft op z´n naam staan dat hij de Haguar heeft verdreven. Ik weet wel beter maar Cortez moet gaan.

Scaramanga - Popo : 1 – 1

“Ik heb die uitdragerij niet nodig hoor! Ik heb genoeg aan deze ene rode haar…”

Scaramanca uit, altijd lastig.
Het had verder geen zin te rennen. We vielen gezamenlijk aan.
Eén voor één werden we geraakt. Chilicocuatl ging het eerst neer. En toen Popo, en toen ik, en dat was het dan.

Maar toch werd ik wakker. Axolotl was niet neergegaan.

Maar Popo, de man die onwrikbaar in z´n overtuiging had gestaan en net nog, als ontelbare keren daarvoor, een klap op mij had afgevangen, de man die vijand na vijand de schrik om het hart liet slaan van de kracht van z´n aanvallen, hij was niet teruggekomen. Hij zal de regen van Zehuatek niet meer voelen.

Hij rust nu naast zijn laatste slachtoffer, op een plaats waar niet veel mensen hem lastig zullen vallen.

En toen werd het de God Tletepētl te gek, waarschijnlijk omdat Guadalupe de band of het verbond met de SnakePrinsen bruut had verbroken, en braakte vuur.

“Ik haat leugenaars het ergst. En mensen die geen respect hebben.”

Hoe dan ook, toen wij daar weer heen gingen was het eiland vrijwel levenloos, was er geen spoor van de vesting, waren veel portals gesloten en was de boot ook pleite.

Ik vond in de watermirror de grote Zorrodium tot mijn verbazing in Xibalba (nou ja, dat had ik nog wel kunnen raden) maar liggend op de SnakeQueen en haar rijdier, de Eatl. Haar zonen de prinsen probeerden haar vrij te trekken maar kregen dat niet voor elkaar. Ze waren sterk gehavend. Dus ook heel Xibalba lag plat. Over rampen gesproken.

Echt iets voor ramptoeristen dus. Usain Marley heet hij. Hij mag dan wel hebben gelezen hoe dat zo is in Xibalba, hij blijft prooi.
Want snel hebben we besloten de situatie vol uit te buiten nu we konden:
We boden onze hulp aan om de QueenSnake te bevrijden, in ruil voor de Eatl.

“Yes it hurts … And now give me INFINITY!”

En dat namen ze knarsetandend aan. Deal. We lieten onze Zorrodium achter.
De prinsen waren behoorlijk gehavend. De botten staken door hun huid, hun schedel was zichtbaar, de schubben zaten helemaal los, het was rampzalig. En ze hadden ook nog een bloedneus. (–1 xp incasseren… maar het moet.)

Het ging direct al beter met de Eatl.
Hij–Die–Alles–Ziet wilde dat wij een dag op hem zouden wachten, dan zou hij terug komen.
En dat deed hij ook.
Hij had, in die korte tijd zo´n beetje alles wel gezien.


Waar was K´Inich?
Ahhrgh. Bij Guadalupe. Guadalupe heeft K´Inich.
Misschien is ze wel zacht, maar zeker niet zinnig.

Ze zal hem ondervragen! Ze is al bezig! Al dagen! Zonder eten! Zonder drinken! Zonder nagels misschien wel. Oren.

“Nee! Je oren houd je! Om te horen! En je ogen. Om me beter te kunnen zien!”

Ze zal in zijn oor fluisteren dat ze wil weten waar El Dorado is. Dat dat het enige is wat hij hoeft te vertellen.
Zij zal haar charmes in de strijd gooien. Alle 7. Hij zal denken dat ze bereikbaar is, dat het niet te veel gevraagd is.
Zij zal hem vernederen, tegen hem schreeuwen, pijn doen, kraken, breken, mangelen en martelen om te weten te komen hoe je in El Dorado komt.
Ik voel oude wonden op mijn rug open gescheurd, de schroeiplekken weer branden. Erger nog dan toen wij gevangen waren. Wij waren onder de bescherming van de Goden! Van ons werden in elk geval nog onze ziel en wezen beschermd. Ik heb slechts vage herinneringen en nachtmerries aan de verschrikkingen en buitensporigheden die ons zijn aangedaan.
Maar door wie wordt K´Inich beschermd tegen die onaardse pijnigingen? Soep. Er moet Soep komen.

En Guadalupe? Die is er achter aan het komen dat K´Inich het niet weet. Hij kan het niet weten. Niet met zoveel pijn. Dat kan toch bijna niet? Popo wist het nog wel. Ze zal het nooit weten. Maar wat met K´Inich? Weggooien als een oude schoen?

We hebben het kleine bootje van Usain. Als we de gevaarlijke route nemen kunnen we in 8 dagen Guadalupe inhalen. En anders is het 13 dagen. De kortste route dus. Acht dagen. Hou vol.

“And now my reputation for you is fact, is solid!”

The battle for Panama with Rean and Atel

Het was onrustig in Panama.
Er waren rellen in wijken waar vooral Jamai zaten. Heftige rellen met blauw vuur en zo.

Wij gingen naar Kat en Draal.
Daar, op het podium, stond de Gouverneur met daarnaast een doorgedraaide Rean. Haar in de war, wat zeg ik, ontploft. En ze stond op te scheppen dat ze Atel had gevangen en meegevoerd. Rean is het kwijtgeraakt. Eigenlijk best sneu.

We waren hier niet om ons met de moeilijkheden van de Espan te bemoeien dus we staken ook nog even het brandbare deel van Kat en Draal in de hens.

Sebastiaan El Salvador heette hij. Iets van Verlosser, of zo. Wij verlosten hem van wat stenen. De gele steen (Zorronium) trekt een andere aan (of andersom): Pilidium.
We bevrijdden Atel en brachten haar in veiligheid. Daarna lieten we ons naar onze rotspunt brengen. Vandaar uit zijn we op Scaramanca island terug gedroomd, maar deze keer hadden ze het snel door. We worden nu al door 6 slangenkrijgers aangevallen.

Ze komen.
We zitten vast.
Ze komen.
Jamai Snake Warriors. Zes.

Dat moet nog wel lukken, hoor, maar we zijn op het eiland gespot.

Restoring the Djamai to their full corruption.

Fijne gast, die Prins Lethal. Direct toen hij bij positieven kwam zei hij: “Ik zie dat we hier eerst uitgebreid gaan overleggen. Dat we daarna met een droomreis naar King gaan en dat jullie daarna het Hart van Mani gaan halen uit de Tempel. Eerst daarna gaan jullie info halen bij een man waarvan ik z´n gezicht zo voor me zie.

Dat was toch al te driest. We bediscussieerden eerst uitgebreid dat hij dat nooit kon weten. En toen wat onze eigen plannen eigenlijk waren.
Scaramanca is een gevaarlijk Duellist. Guadalupe vindt ons bijzonder irritant. “Omdat wij bijna alle Spanjotl in één keer hebben verslagen?” – “Nee, omdat ze zoveel invloed door jullie is kwijtgeraakt.” “Bloeddemoon” doet nog niet het begin van recht aan haar naam. Xibalba wil geen gele steen. En de moeder van Lethal is niet zo´n mietje als hijzelf wat betreft combat.

Daarna droomreisden we naar King.
Lethal werd King2. Hij vroeg ons het hart van Mani te halen. Hij stuurde het verhaal gewoon naar zijn eigen voorspelling. Zo kan ik het ook. Wij hebben vrije wil.
Wij wilden zelf het Hart van Mani Halen. Niet omdat er een voorspelling van was maar omdat dat nu voor ons het verstandigst was.

Wat zal ik zeggen. De priesteres verwachtte ons. Ze had hulp gehaald. Vier behoorlijke bomen die ons direct aanliepen.
Maar waar ze niet op had gerekend, blijkbaar, was dat wij al zo snel en effectief in de Ursuppe zouden verdwijnen.

Terug bij King2 veranderde de steen vrijwel direct in een Koninklijke Tooi. Hij sprak Jamai toe en was zeer inspirerend. –“Willen jullie meer of minder Espan?” Enz.

We besloten van het gebaande pad van de voorspellingen af te wijken en gewoon de gele steen te gaan halen.
We konden toch niet helemaal aan die eerste voorspellingen gaan voldoen?
Goed, die steen. Wat weten we ervan? Te weinig. Eigenlijk. Is het dan niet extreem gevaarlijk daarmee te gaan klooien? Tja dat wel. Dan eerst iemand zoeken die er wat vanaf weet? Met waterspiegel de man zo gevonden. Lethal kon hem beschrijven. Dicht bij Kat en Draal in steegje aan de achterkant. Met kraampje metalen dingessen.

Letal (the human prince?).

Het was ver. En zwaar. En zeeziek. Ik sliep in op de rots.

Ik nam ‘s avonds de tijd de sterren weer eens te raadplegen.

De sterren waren bezorgd. Bang voor de toekomst. De sterren!

Axolotl had een kijkje had genomen in de vesting met een farsight.
1– Guadalupe was ontzettend boos op Scaramanca omdat er iets mis was met Xibalba en de toekomst.
2– Scaramanca deed niets om ons of de Slangprins te pakken, terwijl hij dat volgens Guadalupe wel makkelijk had gekund (Oh?).
3– Dat het een ramp was dat wij de Slangprins hebben meegenomen.
Ze was zo boos was dat ze op het punt stond Scaramanca te laten doden door de Bloed–demoon.

Ook bezorgd. Bang voor de toekomst. Guadalupe!

Staan we hier dan op het kruispunt van dichtheid?

We besloten eerst de prins terug te brengen en in elk geval punt 4 geheel te kunnen schrappen.

De Slangprins heette Prins Lethal, zoon van Prins Ziden.
Hij vertelde dat hij bezig was Xibalba te zuiveren. Paars is de mengkleur van Blauw en Rood. De betere geesten hoorden naar het goede, blauwe Xibalba te gaan, de slechte naar het slechte, rode.
Belachelijk. Bij ons is het altijd paars geweest.

We besloten Atèl er bij te halen.
Ze schrok ze van hem.
“Maar weten jullie niet dat je z´n staart er af moet hakken?”

Ik herbouwde de zweethut.

Voor Mijzelf
En Lethal
En Axolotl
En Chilicocuatl
En King.
En we gingen erin.
En Popo hield buiten de wacht.
En K´Inich hield buiten de wacht.
En we zochten King.
En we vonden King.
En we zagen Lethal splitsen in een man
En een slang.
En King gaf een goedkeurend knikje
En de slang viel aan.
En Axolotl pakte z´n spear (was die daar dan?)
En stak de slang.
En Chili gebruikte prayers teg
En de Slang.
En ik propte een gele steen in de bek
En keel van de slang zodat hij Lethal de man niet aan kon vallen.
En dat hielp allemaal.
En we wisten de slang zelfs op
Enig moment te verslaan.
En alleen de huid bleef over.
En het portaal was ook weer rustig.


Deze Mens Lethal lijkt me goed in staat voorvaderen te raadplegen en er naar te handelen.

Ok, punt 4 opgeleverd, wat nu?

The snake prince.

Maar goed, na dus lang observeren ontsproot het volgende plan:

– Guadalupe? Hier.
– Scaramanca? Hier.
– Bloeddemoon? Hier.
– Blauw poeder dat zo hard ontploft en waarmee hele landen op hun knieën worden gedwongen? Hier.
– De Slangenprins? Hier.

We zitten dus op het juiste eiland en met een beetje mazzel kunnen we hier véél schade doen en vele vetes voor eens en altijd settlen.

1) We stelen twee vaten springstof en
2) smokkelen die de vesting in. We
3) verslaan Guadalupe, de Bloeddemoon en Scaramanca en zoveel voetvolk als ze op kunnen roepen. We
4) bevrijden de Slangenprins uit z´n benarde positie en
5) herinstalleren hem als rechtmatige koning van Jamai.
6) We stoppen de gehele productie van blue powder en
7) blazen de hele boel op.

Lijkt vrij gedetailleerd, maar we hadden dan ook weken de tijd op dat te verzinnen.

We stalen twee vaten met schuim en wilden met een Droomreisje de Gazebo in pitten toen er alarm afging voor de vermissing van twee vaten schuim. En kort daarna merkte Tjillip dat één van onze vaten magisch bekeken werd. Het vat rolden we in zee. Het wemelde het eiland van patrouilles. Aangevoerd door een hyper–enthousiaste, bijna in euforische stemming heersende, bloeddemoon.
Met het laatste vat onder de arm slopen we, met de ring, over het water naar de vesting. Daar bleken de balkons nog best hoog voor iemand die niet kan klimmen (zo´n 10 David Bowies) Ik besloot dat we met een Ursuppe wel boven konden komen.
En dat lukte ook wel zo´n beetje, maar niet helemaal. Popo moest het vat offeren en dat sloeg met een explosie onder water een gat in onze stealth.

Op het balkon stond iemand ons al met blauw gloeien zwaard op te wachten. De Slangenprins. Mooi, dacht ik nog, dan hebben we punt 4 vast gehad. Hij had echter geen lust dit lustoord te verlaten maar was van plan ons aan stukken te snijden en te doden en zo. Hij was snel. En verrassend. Verschrikkelijk.

We besloten met pijn in on hart, de aftocht te blazen. We klommen / gleden (vielen zeg maar) naar beneden, liepen naar de boot in dat binnenmeerje en zijn daar nu net. Met een bewusteloze Slangenprins. Ssst…

What happens in de zweethut.

Eerst en vooral, ik vond het een zeer geslaagde sessie.
Het is een ding om van situatie naar situatie te laveren met een party en gevechten te doen en steeds weer spannend enzovoort, maar het is een ander om iets te verzinnen wat trainen echt vernieuwd en inzicht geeft in chaos en bovennatuur.
De opdracht: “De slangen van Xibalba kunnen in de toekomst zien, zorg dus dat je leert te bewegen zonder in de toekomst zichtbaar te zijn. Anders ben je altijd kansloos.” Bedenk maar eens hoe dat te oefenen. En dat is gewoon goed gelukt. Knap werk.

Tapte trainde ons. Dag in dag uit. We werden vaak gebeten. Gebeten door Huanti uit Xibalba. En gebeten door Huanti van hier.

Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie wat beren op de weg zag.
Maar uiteindelijk besloot ik er ook vol voor te gaan ons spoor in de toekomst te maskeren.
Ik bouwde een Zweethut (Yopotl) waarin Axolotl en ik waarschijnlijk onder invloed van de geneugten van de Yopo eenogige slangen probeerden te aaien zonder dat ze het door hadden.
Ik vond het goed gaan, maar goed, ik ben al best lang priester. Axolotl moest even inkomen maar kreeg er ook vat op. Chili echter, die even naar binnen keek door de flap had nog wel wat te leren. Misschien was het maar goed dat ze het buiten de Yopotl met een tweeoog probeerde.

En zo startte de hele zaak met wijsheden over hoe je je toekomstige acties kon verbergen. Op enig moment, een week of drie later, konden we allemaal onze toekomst verbergen en konden we allemaal onze hand in de blauwe melk houden zonder gebeten te worden.

We gingen dan ook echt Xibalba in. Het was behoorlijk wennen. En we spendeerden enige tijd om ons er mee te vertrouwen.

Met je projectie onder controle, zou je betrekkelijk probleemloos kunnen reizen door Xibalba. Al moet ik zeggen dat ik niet helemaal zeker ben wat hier als “betrekkelijk probleemloos” geldt.

Al snel vond Axolotl de Eatl toen ze zich erop concentreerde.
De Eatl werd bereden als een burro door een vrouwcreature, een soort koningin, moeder van de slangprinsen, met slangen als haar.
Ze had Axolotl direct door en hield haar in haar greep, hissend en boosaardig. Ik sloeg de spreuk uit met de vlakke hand.

Ter training deden we nog even een gevechtje met wat Huanti. Al met al namen we nog eens een paar weken om een en ander extra goed onder controle te krijgen.

We sloten training af.
We gingen per boot naar het eiland.

Het is een gevaarlijke zaak:
De Spanjotl en Jamai willen de Eatl bevrijden. De slangprinsen zullen weten dat Slanghaartje de Eatl domineert. En als zij ook nog hun moeder blijkt te zijn, willen ze dat dan wel? Hebben ze dat wel duidelijk gecommuniceerd?

De Spanjotl snappen niet hoe gevaarlijk het is met demonen te handelen, en zijn verblind door corruptie. De kleine voordelen die ze halen met al deze ongein valt in het niet tegen de nadelen.
De Jamai zijn misleid door de Espan, en knappen het vuile werk op.
De slangprinsen doen of ze helpen, maar ik vraag me ten zeerste af of ze dat daadwerkelijk van plan zijn, worden warm noch koud van corruptie, enz…

En wij moeten een slangprins vinden die hopelijk niet slechts van Xibalbaanse oorsprong is. Dat is allemaal geen kattenpis.
Opletten trouwens voor die spear. Die zou ook wel eens dichter bij kunnen zijn dan we denken.

Recruited by Tapteh?.

Er wordt daar getraind op dat eiland. Het is dan ook in een vulkanische monding van Xibalba.
Op een dag of zeven varen, met SlangPrinsen als leraar, een eiland in warme brei, ondrinkbaar water.

De Jamai zien zich eigenlijk voor de volgende keuze gesteld: Ofwel met Xibalba de Espan verslaan, of met de Espan Xibalba.
In Xibalba kun je niet leven.
Ze probeerden eerst nog even lid worden van Catena, maar zijn uiteindelijk met de Espan in zee gegaan.

Waß wil die Jamai?
De Jamai proberen al tijden de maan te helen. Die is ziek. Bovendien zit Huracan er. Of waren daar de Slangprinsen in geïnteresseerd.
Daarom willen ze Xibalba bevechten. Want als ze de Eatl bevrijden, kunnen ze naar de maan.

Wat willen de Espan met de training van de Jamai? Macht over bepaalde monsters uit Xibalba krijgen en de Indianen onderdrukken en zo en El Dorado vinden.

De Jamai gaan vrijwillig – graag zelfs – op training en leren daar van SlangPrinsen en hoge Espan hoe ze zich tegen Xibalba kunnen verdedigen. Xibalba is immers niet pluis voor levende mensen.

Wat leren ze dan? Hoe weersta je Xibalba.
Hij was alleen aan deze kant van Xibalba geweest. Hij bood ons aan te helpen leren om Xibalba te weerstaan.

Wij proberen King te helpen. Daarvoor moeten we een afstammeling vinden en in elk geval zit de erfgenaam op dat eiland. Willen we die benaderen, moeten wij toch ook een beetje gewapend zijn tegen Xibalba.

We werden geholpen door Tapte:
1) Zoek een ingang. 2) Weersta die met concentratie. 3) Weersta ook het fysieke monster dat uit Xibalba komt met wilskracht en zo, en als dat allemaal is gelukt, 4) blijf je gewoon alles weerstaan. En zo lukt het.

Daar is een ingang:
Wij erheen om ook te trainen.

Popo werd door draad geraakt en naar binnen gelierd. Gelukkig kon ik hem snel los hakken. De spin is weg, we kunnen eventueel door, maar we staan wel in het hol van een hele grote spin, in een vulkaan, en, nog erger, op het portaal van Xibalba.

Het is 1 nov 1010
in hol spider

King, meet El Tigre, Al, meet King.

Nu werd ik toch weer wakker bij King! Werden we met K´Inich en Popo wakker bij King. Die had ook wat Jamai geroepen.
Met de Jamai, en in het bijzonder met Maseo, deed ik een seance.
King vond het erg dat hij zijn nakomelingen niet meer van raad kon voorzien, zoals wel hoort. Hij vroeg ons de nakomeling(en) te vinden en te zorgen dat die weer naar zijn raad zouden kunnen luisteren, wat hun overtuiging ook zou zijn.

Van Maseo kreeg ik een totem van een gorilla achtige kop om ons als vrienden van Maseo te kunnen identificeren. Ik gaf hem een tand van de Haguar. Ik vergat erbij te zeggen dat ik eigenlijk geen vrienden in de buurt heb…

We ruimden een patrouille op en gingen weer met King op stap. In overleg met een sjamaan van de andere kant van het eiland namen we King mee het gebied van El Tigre in. De Sjamaan vertelde dat King alleen niet welkom was bij het Hart van Mani, in die Ziguratl met de edelsteen. Ze haalde ook nog eens op dat de koning in de Huanti zat. Zodanig zelf dat zijn nakomelingen Snakewarriers zijn. En de SnakeKing is uitgenodigd op Vuureiland. Daar zal Scaramanca wel wonen.
SnakeKing. SnakeKing… Was er niet een snakeprins in de spiegel? Toch niet een afstammeling van King toch?
Atèle zou uitzoeken of ze meer te weten kon komen over het eiland en Scaramanca.
Wij konden haar dan opzoeken aan de kust aan de andere kant van het eiland in de buurt van de terrassen in haar heiligdom.

We konden ons vermommen. Werkt vaak erg goed. Kleed om, veren in haar, King op draagstoel en chantend onder buigingen en dankbetuigingen veilig heenkomen vinden. Maar dat stuitte op wat verzet tot we dan maar ‘s nachts gingen lopen.
We gingen ergens het gebied van El Tigre in waar El Tigre contact maakte met mij. Hij keek nu met mij mee. Ik kon makkelijk de urge overwinnen K´Inich te verslinden, zelfs met zulke neppe ogen.
Maar ik voelde dat King vast goed kon rusten in Fang–Lair. Een hoge piek in het gebied van El Tigre waar El Tigre zelf ook vaak uitrust en dineert.
En hoewel de rest van de party dat maar een gevaarlijk plan vond, zijn we daarheen gegaan.
Het lukte King te installeren, ik liet een goed deel van het eten dat we buit hadden gemaakt op de Spanjotl, het deel geschikt voor El Tigre, achter als bandoffer.

We verlieten King, gingen naar de boot en het water, vonden Chilicocuatl weer in bad en staken het eiland over, zodat we nu dicht in de buurt van de terrassen zin.
Het is de 27e okt 1010. Ik sta vol. De totems zijn nog niet verdeeld. Het masker is vol geheimen.
Ik hoop niet dat we weer wakker worden bij King. Maar als dat zo is, zal ik hem eigenhandig verplaatsen!

Smashing the mirror of the snake prince.


Blijkbaar had King mij tot gesprekspartner gekozen.
Niet onverstandig daar ik een van de weinigen ben die ook een beetje behoorlijk met hem kan communiceren. Maar voor mij voelde het in eerste instantie wel als een trance.

En in die trance, me half afvragend hoe nu verder, hoe contact te maken met King, met één van mijn metgezellen, met Ocetl, had ik een fantastische ervaring:
Ik sloop. Niet zomaar een beetje bukkend lopen en voorzichtig doen of zo, maar één met het woud. Gewoon zonder moeite onzichtbaar, onhoorbaar, onmerkbaar. Grijnzend.

Heel even schrok ik toen ik meende gezien te worden van de verkeerde kant, maar dat waren die Neptuigen. Flauwe, onzinnige, onnodige, irriterende, Foptuigen die me de stuipen op het lijf joegen.
Maar ik wist nu dat ik meekeek met de El Tigre. Ik kon meevoelen met de El Tigre. Meedenken met de El Tigre. En zelfs kon ik bijsturen van de El Tigre.
Misschien kon ik dat al langer maar had ik het niet geprobeerd, net als Tecicha indertijd met z´n Haguar. Dat moet ik ook met Ocetl oefenen.

Het was Popo, Axolotl, K´Inich en Chilicocuatl gelukt een reusachtige bijenkorf in Kat en Draal te vernietigen. De insekten waren daardoor bevrijd en hadden met name Axolotl en Popo helemaal lek gestoken. De priesters hadden met vuur vele insekten ook gedood, maar blijkbaar waren er weer voldoende. Ze zoemden weer overal rond.

Nu we zo dichtbij waren kon ik Guadalupe niet zomaar negeren. We besloten haar te zoeken door niet haar, maar de Jamai vrouw die ik bij haar had gezien, te zoeken in de waterspiegel. We kwamen weer bij dat bord. We gingen erheen en vonden haar quarters.
Bewaakt zelfs door de Bloeddemoon! Ze kwam binnen door een deur op te blazen.
En terwijl Axolotl en Chilicocuatl haar af hielden, probeerden Popo en ik de Spiegel te bedwingen.
In de spiegel zat een slangenmens die verbaasd was zo´n goede vriend en geestesverwant in de kamer te zien. Popo dus. En Popo die niet precies wist wat hij daarvan moest denken, stapte bijna de spiegel in om wellicht vast te zijn komen zitten in een uithoek van Xibalba waar ze extra last van humor hebben. Maar ik wist de spiegel te breken. De Bloeddemoon moet welhaast menselijk zijn geweest, want ze wist te ontkomen, zwaar verwond weliswaar. (sorry, plagiaat.)

Met 4 totems van Haguar, Eatl, Cipactli en Cacatua, en nog wat dingen gingen wij heen, de kamer in lichterlaaie achterlatend.
Dat leek er meer op.

Ik heb 20 schade.
Ik heb de volgende prayers nog:
104
207 209 213
310
405 (had ik 2x) 406

Into the cathedral and Xuqq disappearing.

Ik was er niet…

The big blue hole.

We hebben vanaf boven de stad uitgebreid bekeken.
En ik heb Guadalupe weer bekeken in de spiegel. Dat ging niet goed. Ze had me niet alleen door, ze zag meer van mij dan me lief was. Heel wel mogelijk dat ze nu precies weet waar en wie ik ben. En dan kan ze de rest ook wel raden…
Ik zag dat ze aan het handwerken was met een Jamai vrouw in de buurt. En direct toen ik haar zag, draaide ze haar hoofd in mijn richting. Alleen omdat Axolotl, Popo, K´Inich en Chili zo oplettend waren is nog erger voorkomen.

We besloten na ampel overleg King te gaan bevrijden. We slopen langs de guards en gingen de tombe in waar we van wisten dat King er zat. Links en rechts kamertjes. Rechtdoor de zaal met King op z´n troon. Achter hem was het Boos.

We namen de King mee, op z´n draag stoel. En we gingen ongezien terug. Dicht bij basekamp zorgde ik dat King lastig te vinden zou zijn met magie en plaatsten hem onder een paar boomwortels in een holte.

Viewing Panama and Guadeloupe.

En… Maar… Guadalupe had die steen hier niet voor joker laten liggen. En een ring tientallen slagen verderop wijst hierheen. En naar exact deze steen! Dus… Maar… Dat is niet zomaar.
En de priesters had het ook voorzien!
We besloten de steen te vernietigen. En toen ‘s ochtends de priesteres een ritueel begon voor de locals aan de voet van de Ziguratl, slopen wij omhoog.

Ik glipte ongezien naar binnen maar er ging een slag af als van de dondergod. Ik zag en hoorde geen hand voor ogen.
Alleen Axolotl wist nog te volgen voordat de doorgang versperd werd door een Muur van Doorns.

In de Oersoep zijn wel 100 grijstinten en vaagheden. De steen zweefde net boven een zwart veld. Niet zo´n beetje donker of zo, maar zwart. En klaar, helder scherp.
Er was daar, en nergens dat ik heb gezien, iets zo overduidelijk daar.
Maar dan nog. Hoe moeten wij nu zo iets besluiten?

Axolotl besloot de steen eerst maar eens een heel klein beetje te schuiven/draaien. Het zwart kwam direct (maar gelukkig maar een beetje) omhoog.
We namen een ogenblik om één en ander af te wegen en schoven toen de steen terug. We worstelden ons door de muren van de Ziguratl heen naar buiten.

Buiten hadden Popo en Chilicocuatl het met de priesteres Rian en haar misdienaren aan de stok. Zij was het die de Doornmuur had gebouwd en ze raakte Chili ook nog met een prayer. Toch hielden Popo en Chili de hele troep makkelijk af en haalden ze haar vrij eenvoudig neer.

Toen ze zagen dat wij ontsnapt waren, renden ze mee.
Maar Chili was vervloekt. Hij was geraakt door de vloek van de honger. Ik probeerde die op te lossen en gelukkig! Ze spuugde er alle vuiligheid uit.

Maar toen vroeg men wat de ring in de Oersoep had gedaan. Niet op gelet. Nog eens kijken.
Ik zag wat er te zien viel. In elk geval wees de ring niet naar de steen. Interessant. Maar wel naar 4 andere plaatsen. Ook interessant.
Voor later.
Verder was alles wazig behalve natuurlijk de speer die zorgt dat je niet in je hiernamaals kan komen.

Er kwamen wat lopers langs. Ze renden door zonder ons te zien. Ze gingen trouwens vrij hard.

Het land was hier onvruchtbaar, of anders was de oogst in elk geval mislukt.
Sowieso was de oogst in steeds slechtere staat naarmate we dichter bij Panama kwamen. Ik probeerde, zoals ik wel eens zag van Rozebotl, met een corncob corn voor corn een veldje uit te zetten. Er gebeurde niets. Misschien te kort. Nog even een paar dagen laten zitten…
Dit was de reden dat de Jamai naar ons land gekomen waren. Hier hebben de Spanjotl zeker mee te maken.

We liepen door naar Panama. Daar zochten we een punt, hoog met uitzicht over de stad om eens goed te observeren.
Een standbeeld van een Jamai met een fikse tooi op z´n hoofd. Met rondom een soort podium/tribune.

Ik zocht ook naar Guadalupe met de spiegel. Wat een vrouw! Maar de man had niet door dat ze hem ook nog drainde. Dat had ik denk ik ook niet doorgehad… Ze waren zeker in haar quarters. Hemelbed, vrouwenkamer en portret. Op en om het portret als trofeeën of totems hingen allerlei Indianendingen. Haguartanden, Atlatl, veren, zelfs een staaf godenmetaal die zomaar uit Seatl zou kunnen zijn gekomen.
Verontrustend, zeg maar. Het is een portret van Scaramanca.

We zagen een stoet uit het paleis richting de Kat–en–draal gaan. Met rijdende hutten, een soort gekke overdekte karren met versiering.
En daar zagen we, zelfs over deze grote afstand de Bloeddemoon. En waarschijnlijk de koning van de Espan. En die boog? Boog! Voor een, een Mummie. Wat? Is King een Mummy die samen met de King Espan regeert? Nou dan zullen ze het wel vaak oneens zijn. Die staan bekend om hun ingewikkelde vasthoudendheid.

Ik zocht Guadalupe met de Spiegel. Ze praatte met een heleboel mannen in een soort grote kamer. Waar was het, wat was het?

We besloten nu de stad ‘s nachts in te gaan. We zochten naar de drinkbekers en ster maar vonden de Kat–en–draal. En vooral ook het bouwwerk dat niet Espan was. Dit podium overtuigt mensen.

Tot het bijna licht was zagen we ineens het teken van de drinkbekers en de ster. Maar nu was het al te laat. We keerden terug naar boven. We zijn in de buurt.

From Mebe and le tigre to the heart of Mani.

Ik ben priester. Ik concentreer me op evenwicht in de jungle en kijk niet naar de maat van tegenstanders als ik besluit ze op te jagen.
Ik heb verstand van jagen en sluipen, ik weet de wegen van de Haguar. Een jonge Haguar volgt mij. Al geruime tijd, en uit vrije wil.
Wat ik wil zeggen is dat, als er iemand in deze groep ook maar het minste verstand heeft van (grote) katachtigen, ik dat ben.

En ik ben dus uren aan het zoeken geweest naar ook maar het minste spoor van een katachtige. Het enige wat ik kon uitvinden was waar het beest gepoept had. En daaraan dat het ongeveer 3x mijn gewicht had. Maar verder bewoog zonder een spoor na te laten. Het dier heeft vrijwel goddelijke eigenschappen.

We zagen wat werkers in het water plantjes planten. Ze hadden ogen in hun achterhoofd. Chili kon maar net ongezien weg komen.
Met Axolotl als vrijwilliger in het midden probeerden we de kat te lokken. Er was geen gevaar bij want we sloegen hem nauwkeurig gade.
Ik werd van achteren geraakt. En niet zo zielig. Het is een buitensporig beest.

We kwamen op enig moment bij een hut op een heuvel. Daar vonden we Mébè.
Hij raadde ons aan met le tigre te praten. Maar dat leverde overigens voorlopig weinig op dan een hoop schade aan zowel le tigre als aan mij, bijvoorbeeld. Ocetl was erg van streek, zeker toen hij mij ook niet meer kon zien.
We reisden naar Panama, de stad verderop, langs de kust, langs de toren.
Tot we bij een tempel aankwamen. Ik zocht in de schaduwen en diepten van het water Guadalupe en de Bloeddemoon. Guadalupe was in een grote lichte Spanjotl tempel bezig met een ritueel, zo´n beetje helemaal behangen met godenmetaal. De Bloeddemoon is ook niet hier.

Bij de tempel was een priesteres die ons alles liet zien en van alles vertelde.

Van de legende van Mani.
Een slechte krijger van de Espan zette King (Jamai) in het duister in een hal.
Mani redde de koning en bracht vrede.
Hij was de laatste Snakeman.
De Espan zagen z´n kracht en besloten dat King en king Espan samen in één paleis zouden wonen.

Toen Mani dood ging liet hij z´n hart hier achter.
De zigurat waar we nu zijn heeft inderdaad hier en daar hints van slangencultus.

–”Jullie komen hier om dat de halen en vernietigen en ik zal jullie tegenhouden.”
Dat was het laatste wat de priester zei.
“Onzin” dacht ik eerst maar nu vraag ik me af…
Die ring wijst niet zomaar ergens heen. Hij wijst naar dit hart. Heeft dit hart, wat door Guadalupe is laten liggen, voor de Spanjotl extra nut? Zoals bijvoorbeeld het Zwaard of de tempel over de Teotl? Als dat zo is weet ik niet waarom wij daar blij mee zouden moeten zijn.
En dan blijkt de priester voorzienig.

The Djamai of Espanamaica.

Die Spanjotl hebben nu weer het volgende plan om natuurlijke resources tegen zichzelf en ons te gebruiken.
Ze hebben donkere gasten van Jamai wijsgemaakt dat hier goed land is en dat ze dat hier kunnen ontginnen. Om het daarna weer af te pakken. Terwijl hun eigen Ka ondertussen geplunderd wordt.
We hebben ze gewaarschuwd. Meer kunnen we niet doen.

En toen zijn we de Atl overgestoken. Naar de Ka waar we vermoeden dat de ring heen wijst en wellicht Guadeloupe is, of tenminste was. Onderweg werden we overvallen door verschrikkelijke monsters die ons wilden opeten, en al aan het uitzoeken waren wie het lekkerst zou zijn. Maar zo makkelijk ging dat niet.
Het is een rotsige bedoeling, midden in het water, en slechts een deel ziet er normaal (groen) uit. De ring lijkt een beetje rechts te wijzen.

The catcher of the spear.

Het was inderdaad een zooitje. Boven haalden Popo, Kínich en Chilicocuatl de hele zaak overhoop en hield bijvoorbeeld popo een steekgevecht door het open raam, beneden probeerden Axolotl en ik de houten balk, waarboven exact het beeld van Hadrianus stond, te laten breken met spreuken. En dat viel helemaal niet zo mee. Maar toen het dan gelukt was, viel het beeld, een aantal priesters meetrekkend zo door de stapel schedels heen, Xibalba in. Boven zagen ze dat in allerlei vitrines allerlei hoofdtooien stonden, waarschijnlijk van overwonnen indianenstammen.
We besloten dat Axolotl er ook in zou gaan, terwijl ik hem bij z´n enkels vast hield, om die speer te pakken! Beneden, in de stapel schedels zag Axolotl een gevecht van de priesters rond heb beeld van Hadrianus, vechtend met de Teotl.
En toen viel Chilicocuatl er ook in en begaf het gebouw het boven ons steeds meer. En ze probeerde er uit te komen, en met speer. Nadat de speer uit de schedel was getrokken veranderde het licht van helgroen naar gewoonpaars. Ze viel nogmaals, een hele spannende bedoeling dus. Maar ze kwam eruit. Terwijl de tempel in Xibalba gezogen werd, ontsnapten wij langs de Ursuppe. We hielden een ring, de speer, en een zwaard over.
Van de tempel was slechts een lidteken te zien in het landschap. Dat groeit ook nog wel dicht.

The purple light from the ditch in the night.

Ik was laat. De eerste combat was al voorbij. Bijna met medeneming van Popo.

The journey back to Montevideo.

Ik keek in de Waterspiegel naar Guadalupe.
Ze was bezig een helemaal doodsbleek wezen (meisjesachtig) te trainen. Demonisch bleek. Met cocoxque spikkels in haar gezicht waar ze geeneens last van had en rood brandend haar. Ze leek er geen pijn van te hebben maar lachte de demonische lach van totale overwinning. Ik snap werkelijk niet wat Guadalupe haar nog kan leren (uit een boek).
Overigens laat Guadalupe een servent z´n hand in een vlam houden, wat eerst geen pijn lijkt te doen, en daarna dubbel. Een volgende gruwelijke spreuk wellicht.
De troubles met de stam van de Teotl lieten we voor wat ze waren. Die ruimen hun deel van de Spanjotl ook wel op.

We besloten te reizen naar de vlakte waar de voorstelling werd gehouden. Daar zagen we dat de tempel er nog was. En dus de stapel schedels ook. Maar de tempel was nu los van deze wereld. Hij hing al met één kant in Xibalba.

We keken ook bij het oude huis van Chitzlan. Daar was nog veel verwoesting en Xibalba te zien. Ocetl heeft nu ook corruptie opgelopen.

We staan op een nieuw kruispunt van mogelijke paden van het leven. Ik heb ze wat gesorteerd in:

Bezetters–Buiten
God–Gloeiend
Post–Power
Voor–Vaderen

Guadalupe vangen en onschadelijk maken (bb)
Scaremanca (suikeroom Guadalupe) onschadelijk maken op eiland dat slechts berg is. (bb)
Alonzo onschadelijk maken (bb)
Mendez zoeken, aan spear rijgen en onschadelijk maken (bb)
Spear aan Prins van Xibalba (Aristotes) doneren. (gg)
Jade en Robijn vinden/sparen (pp)
Dark power verdelen, ook in S, waar de spoken zijn. (pp)
Halsband Jade en Robijn maken voor Ocetl. (pp)
De Haguar zoeken (is nooit weg geweest). (gg)
De Eatl uit Xibalba bevrijden. (gg)
De Teotl (of in elk geval z´n schedel) te ruste leggen. (gg)
De desanctifying tempel van Hadrianus sanctifyen. (bb, vv)
Met de priesters erbij. (bb)
Iets met die spear doen die door de Teotlschedel heen zit. (pp)
Onder schedels was een verrassend grote ruimte daar moeten we in, maar vooral ook uit zien te komen. (bb vv)
De gevallenen en voorouders van hun schande verlossen en op hun rechtmatige plaats installeren. (vv)
De indianenstammen verenigen. (vv)

Voor de schedels heb ik nog wel een aardig plan.

Bak–met–Bonen en Hij–die–de–Os–Zuigt.

Xuqqyoxuq.
Dat is mijn naam.
Ik heb er een gevoel bij, een beeld.
Katachtigen.
Verscholen dingen in bosjes.
Dodelijke geheime bewegingen.
Misschien zelfs wel Keizerlijke duidingen van een Grote, Wijze en Belangrijke Beschaving.
Maar nooit, niet in mijn stoutste dromen had ik gedacht nog eens Naai–Hem–Die–De–Os–Zuigt (Hij–die–Os–Zuigt kort) te zullen heten.
Daar heb ik ook een gevoel bij. Een naar voorgevoel. En zeer verontrustende beelden. Niets, werkelijk niets komt daarin overeen met mijn naam.


We zijn van ver gekomen. Zoekende naar antwoorden op verregaande zaken. Wat met de maan? Hoe om te gaan met zoveel spoken? Waarom is het godenmetaal precies zo gevaarlijk en wat is daaraan te doen? Hier aan de grenzen van het oude keizerrijk, waar we eigenlijk al de hoop hadden opgegeven nog ìets van redelijk– of wijsheid te zullen treffen, vonden we toch exact dat.

Hier is een groep mensen die de oude gebruiken in ere heeft gehouden en zich op dezelfde vragen heeft gestort.
Hebben ze het bij het juiste end?
Ik weet het niet. Wel weet ik dat dit hier een hele nieuwe zienswijze is voor ons. Volledig anders, in veel opzichten andersom.
En voor hen is er een oplossing. Een oplossing die ook voor ons haalbaar is. Eén waarbij we de corruptie kunnen laten afvloeien. En zelfs vernietigen. En dat zou deze reis en misschien zelfs de troubles met de Spanjotl, de moeite waard maken.

Wat een geluk.

Zei ik vernietigen? Nee, nee, omzetten. In emotie. Ik hoop dat het in Geluk is. Geluk is een fijne emotie.

The riddles of the moonlight.

Ze tappen hier licht. Van de Maan! Gevaarlijk Maanlicht.
Wij vonden een stenen fles, gevuld met maanlicht. Dat was gestolen op de berg nota bene. Met dat licht kan iemand bovenmenselijke krachten krijgen. Al begrepen we later wel dat met name oudere mensen er beter tegen kunnen.
Maar we waren nog ziedend over de botte manier waarop ze ons hier te woord hadden gestaan. We vernietigden de fles en tekenden een mannetjescoyotl.
Daar hadden de priesters helemaal niet van terug. Ze waren echt een beetje onthutst.
En wij maakten daar listig gebruik van door hun heiligste der heiligsten tempoel binnen te gaan om wat met de heilige maanopstelling te spelen.
Dat kwam ons wel te staan op een gevecht met de Coyotl. We lieten de tempel nog wel net heel, maar stalen er wel licht en versloegen er een p[riester en dus de coyotl.


Ik weet niet of we er goed aan hebben gedaan. Dit is wel heel ernstige heiligschennis. Maar goed, niets meer aan te doen. Eén ding heeft het wel; gedaan. Ik ben nu niet meer laaiend, maar heb nu wat meer medeleven, met name voor de arme priesters die de hele dag door deze vlakten moeten lopen. We moeten nu lopen voor ons leven.
Door die rothitte. Ik zal bijna blij zijn als die Ursul me onder water houdt.

"Dat wil je niet weten."

Ook ‘s nachts, met name ‘s nachts was de berg met maanlicht goed te zien.
We zagen rookwolken. Boven elkaar. Stapelwolken, als het ware. In de verte zagen we ook wolken verschijnen.
Naarmate we hoger kwam, werd de maan overheersender.
In trance zat daar een indiaan. Met houten mes voor zich. En groene ogen. Eindelijk boven de ziguratl.
Links zagen we nu alle goden in 3/4e van hun glorie. Couatl, Coyotl, Eatl, de Temple van de Nazcouatl, Haguar, Huanti, Bizontl. En rechts het land van de Coyotl in al z´n weidsheid, met daar een expeditie an de Spanjotl die door Coyotl op demonen werden aangevallen. Bizontl.

Op de Ziguratl, iop de hoogste trede stond een atleet met een mohawk, tomahawk en een paar messen. Maanlicht schijn niet op hem te schijnen. Hij praatte met ons. Hij leek redelijk maar dat zou ikm ook hebben geklonken als ik hier door een troep bloeddorstigfe Zaheatek was opverrompeld. Dingen deugen hier gewoon niet. Op de maan zijn natuurlijk schaduwen. Maar exact dezelfde schaduwen als de goden hier op de grond. Iemand heeft op de maan precies dezelfde figuren aangebracht als hier.
Er zijn veel verschillende stammen indianen. Alle indianen op deze berg zijn van andere stam.
De indiaan spreekt verhaal van jongen en Grootvader: Grootvader–” Er zijn twee wolven in elk van ons. Een is goed, de ander is slecht, kwaad, selfish, hateful.” Al;s de jongen vraagt welke krachtiger is zegt grootvader: “Degene die je voed.”

Ik twijfel over de inhoud van deze fabel. Maar als hij denkt dat ik honderden mijlen heb gereisd om hier naar oude–wijven–praat te komen luisteren, heeft hij het mis. Als hij denkt dat ik, omdat iemand´s opa het heeft gezegd, ik evils niet erger vind dan mijzelf, heeft hij het ook mis. Maar ik merk wel dat er een wolf in mij wakker wordt.
De indiaan identificeert ons als Zehuatek. Hij heeft wel eens eerder mensen uit Seatl gezien (!) Hij vindt desgevraagd Chitzlan Evil. We vertellen dat Chitzlan door de Spanjotl is verevild. Hoe oud ben je dan? Seattl is al heel lang van de buitenwereld afgesloten geworden.
En dat we vrtagen hebben rond deze berg en maan.
Maar hij verteld dat lang geleden is bewsloten dat het niet goed is voor mensen om hiet van te weten. Hebben wij het wapen niet af laten gaan? Zoeken wij hier niet wederom een wapen? Ze hebben hier behoorlijk wat kapsonis voor een volk dat de maan heeft gecorrumopeerd?
Ik besluit dat we ons even nog wat beter moeten voorbereiden en we keren even om. Als het lichter wordt, neemt de kracht van de maan af. Of met het naar beneden gaan?

Misschien doen we er het best aan bij de tempel te beginnen…

Water from the sky and power into the snake.
Beter nog: De Vieze Shamaan en de Huanti.

Wind–die–Wervelt is Cojotl. Ze zijn hier allemaal Cojotl. Het hele dorpje is Cojotl. En die éne grot daar met water is Cojotl en zéér corrupt. Daar woont de grootste Cojotl. Omringt door die gevaarlijke Destroyer–of–Worlds–Ivy en de Tolkempaal.
Het is mij wel duidelijk waarom Het Oude Keizerrijk geen behoefte had om de Cojotl in te lijven. Je kunt er echt niets mee.
Maar gelukkig voor ons wilde hij iets. Onze corruptie. En hij had een oplossing om die te krijgen.
Er is maar één bewonderenswaardig ding aan de man: corruptie lijkt hij onder controle te houden. En toegegeven, dat is knap.

De Huanti bevrijdde ons van onze problemen. En overigens bijna van alle problemen.
Hoewel de Huanti het liefst eerst Chilicocuatl had willen helpen, sprongen zowel Axolotl als ikzelf er gauw voor. De beet was nog iets pijnlijker dan ik me had voorgesteld. Maar goed.
Maar nu is er niets meer wat ons blokkeert of hindert.

Eigenlijk nog niet veel Cojotl gezien. Des te meer Huanti. Klopt ook wel. De Huanti was immers niet op komen dagen. En de Cojotl was niet eens gevraagd. Voor mij heeft de Huanti zich met het afnemen van de vloeken flink gerevancheerd.

Ze weten hier inderdaad wel veel van corruptie als we dat zo overdenken.

Ik heb hernieuwd respect voor Chilicocuatl opgedaan. Zij werd steeds corrupter naarmate ze langer niet in onze vallei kwam. En toch was ze helemaal de andere kant van de wereld heen gereisd! Dan viel mijn ongemak nog mee!
We gaan. Als Moontouched zag ik op de vlakte al direct die berg daar. Dat is de offerplaats voor de Maan. Ik hoop dat we ze niet hoeven uitleggen wat we daar gaan doen… En anders kunnen we altijd nog zeggen dat we Mesa gaan vangen.

Nu, ochtend van de 3e dag na gevecht, zijn we van zins eerst Miezer bijna overdreven te danken voor bewezen diensten. Hij heeft ons eigenlijk veel meer geholpen dan wij hem.
We hebben misschien een beetje de flinke Maanzuiger nodig. Ik ben nog niet klaar met de Guadalupe, de familie Mendez en Don Scaramanca. Ze zijn zojuist weer met stip op komen drijven.

Die Sheya. Dat was toch niet de zus van Shaye…

The roads of the gods and The Wind that Whirls.

We dekten de Ziguratl af met een grote steen. Zo´n houten luikje leek toch te link met zo een verschrikking eronder. We konden de steen vinden in een verlaten settlment beneden. Daar kwamen we er ook achter dat de Naaldls stroomafwaarts wonen, aanbeden, en gegeten werden. Wonderlijke Beesten dus. We bleven bijna een week bij de Ziguratl en trokken toen verder. We hielden afstand van de Goratl en kwamen in een gebied dat er langzamerhand kaal, dor en verlaten uitzag. We besloten ons voor te bereiden op erger en vingen het aantal Llama´s. Ik probeerde er nog even één te temmen, maar dat ging niet. Ze leverden wel waterzakken op en worst en Llamavet. En daarmee gingen we, weer een week later op pad naar de Cojotl.
We kwamen de bergen door, het werd droog en daar in de verte móest wel de weg van de Goden zijn. Over een vlakte zonder begroeiing één rechte lijn. Aan het eind in de verte ging de weg scherp naar rechts. ‘s Avonds wees de weg exact het Couatl–sterrenbeeld aan. We konden de hellingen af de weg op, een stukje pad afsnijdend, maar we besloten dat we de weg m,aar eens vanaf het beging moesten proberen te volgen. En het begin (of eind, zo je wilt) was een pad met een flinke bocht erin. Bijna rond. Maar we liepen alles. Al was het maar uit respect voor de goden. Soms, zo zag ik, kwamen hier lieden langs.
Het was kaal, leeg, heet, droog en troosteloos. En aan het einde van de dagmars had Chilicocuatl het niet eenvoudig. Ze zag bos, heel duidelijk en dichtbij, en een hele grote maan waar de weg heen wees, en de Haguar, rechts, en met wat meer concentratie, ook ons. Ook ik zag, rechts, maar heel in de verte iets of iemand lopen. Maar kilometers ver weg. We gaven haar wat cocabladeren en probeerden haar af te koelen toen er ineens een drietal indianen naast ons stond.
Wind–die–Wervelt, Buffel–die–Struikelt en Donder–die–Blaast. Rare namen. WdW sprak ons aan en was niet allervriendelijkst. Hij kon toch ook zo zien dat wij geen Spanjotl waren. Maar hij geloofde er in eerste instantie helemaal, weinig van. Hij bood ons uiteindelijk aan de route naar El Dorado te vertellen. Maar wij antwoorden dat wij daar in het geheel niet in geïnteresseerd waren en dat we alleen hierheen waren gekomen om te leren hoe ze hier met corruptie omgaan.
Dat had hij zeker niet verwacht en daarna trok hij een klein beetje bij. Die grap met El Dorado deed hij wel vaker met lieden waar hij vanaf wilde. Maar hij wilde ons eventueel wel bij mensen brengen die er iets van wisten als wij hem eerst zouden helpen. Hij wilde een item halen waar wij bij moesten helpen, en dat hem voldoende kracht of macht zou geven leider te worden.
We stemden toch in. Hij kwam uit deze contreien en wist zelfs Chilicocuatl op te lappen voor de volgende etappe. Ondertussen zag ik in de sterren dat er een brug was tussen twee manen naar dié berg daar. Dat moest wel de plaats zijn waar de corrupte offers gebraht werden. (Zoals we nog wisten uit de temple van Chitzlan.) De weg begon steeds meer op een beeltenis vande Couatl te lijken.
Op enig moment werd de weg betegeld en even later kwam er de kruising (dat zou in Couatl–termen de vleugelaanhechtingen zijn). WdW bleef op de tegels. Hij had ons nodgi als volgt: er is een klein hutje met een wachter. Jullie leiden de wachter af en ik pak iets wat me zal helpen leider te worden. WdW stelde voor eerst de weg van de Eatl te nemen. En na een tijdje kwamen we bij een klein tempeltje. Het gaf een kalender aan. Er waren mensen met maskers op. Oude mensen, met littekens en maskers, oud–strijders, beweerde WdW. Een Haguar–petje, een Eatl–petje, enz. 6x. Er waren wegen om de tempel heen die deze mensen blijkbaar bijhielden.
We waren nu, na twee dagmarsen midden op de vlakte. We hadden links op de vleugel van de Eatl gelopen en gingen nu naar rechts. Om de één of andere reden gooide Chili een steen of pijl van het pad af. Je kon zien waar hij was neergekomen. Ze had het landschap bedoezeld. Ze verdoezelde de bezoedeling.
WdW leidde ons een vallei in. Daar was water! De zakken waren bijna leeg. Er was ook een waterval. En een hutje. En de Beer. De grote Ursl. De wachter die wij even moesten afleiden. WdW zou dan langs benende de hut indringen en pakken wat hij nodig had.
We leidden af. De Ursl was niet echt een bekende van ons. Deze was echt wachter, met een opdracht. Hij viel aan, altijd. Hij sloeg ook aardig door, terwijl we hoorden dat in de hut ook een schermutseling bezig was. Maar toen we WdW zagen wegkomen, stopten wij ook het gevecht en zagen, voordat we wegliepen nog even een grote indiaan, zonder veren, met grijs haar en een leren pak, uit de hut komen.
En verderop zagen we dat WdW een zak had met iets erin.

Teotlface and the zigguratl of the Needleborn.

Een dag reizen van het dorp hoorden we ineens in een boom “Traidor”. Verrader of Koning Verrader. Het kwam van een papegaai. En dus reisden we verder. Toen kwamen we aan een bergwand. En was de kop van een Teotl uitgehouwen, misschien wel 15 meter groot. Z´n mond was een grot. En terwijl wij probeerden erlangs door te lopen werd ons de weg versperd door een behoorlijke Teotl die vanaf boven stenen ter grootte van kleine broden naar beneden stond te gooien. Zo te zien wel een Goratl.

Dat kwam ons vreemd over. Waarom hadden we er geen waarschuwing van opgemerkt?
We besloten een stukje terug te gaan tot we iets vonden waar eventuele waarschuwingen wel móesten staan. En na een weinig zoeken: Ja hoor. Een afgeknotte Ziguratl, onder de puin en struiken en zo.
Van na Seatl, en vóór de Spanjotl. Chilicocuatl vond gemakkelijk een luik met daaronder een trapeziumvormige ruimte. Met een touw kon ze er in worden gezakt. En ik erachteraan.
Daarbinnen was veel LowTekl aan de wanden. Maar beneden was water. Tot de enkels, maar met een trap die naar verder beneden liep.
We merkten dat een plant ons probeerde te vatten en prikken. Bewegende plant. Ik ging gauw weer naar boven, maar onderweg probeerde ik het schrift nog even te ontcijferen, draaiend en al. Maar dat was geen probleem: “Ooit oude buitenlanders die Teotl gebruikten. Daardoor werden ze slimmer. De Teotl zetten de buitenlanders op enig moment af, die gingen ergens anders wonen, met hun gezinnen. De Teotl wilden eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden. Nu zijn die oorspronkelijke buitenlanders al lang dood. De koning van de Teotl heet de Koning Verrader.”

We bedwongen de plant. Chili moest daarvoor wel onder water met de tentakelplantige vechten. Net op tijd kwam hij weer boven.
We vonden verder nog uit dat hier de laatste (vrijwillige) “rust” plaats is van een held die zich had laten opsluiten met de plant op zichzelf verankerd. De plant zou de hele wereld hebben overwoekerd als hij eruit was gekomen. Mogelijk is hij van de stam van de needleborn die hier leefde.

We vonden inderdaad in de onderste kamer nog het lichaam van de held met op z´n borst een mes en de wortels van de plant uit z´n hoofd, verzwaard met godenmetaal.

De eerste functie van de Zigurat was ongetwijfeld info te geven over het pad voor ons (met de Goratl), maar na de opoffering van de held was een behoorlijke inspanning verricht de Ziguratl te verschuilen.

Al met al bleek er een Atlatl +1 te hebben rondgeslingerd en de Eatlveer met een oog die Chilicocuatl nu fier draagt.

The helpless Shadow Haguar of Hadrianus.

Tot onze grote verbazing was Rozebottl na het debacle vorige keer toch weer geselecteerd als bal. Ze kon (met een heel klein beetje hulp van Axolotl) betrekkelijk makkelijk wegkomen. Wij, ondertussen, speelden eens een potje. Het viel mij niet tegen. Zelfs gescoord. Dat leverde iets Haguarachtigs op, al zou ik niet precies weten wat… En Chili scoorde zodat ze nu een zachter plekje heeft in haar nekdons. Maar ze scoorde niet zo goed als K´Inich. Die kon van z´n Tap afkomen.

´s Nachts besloot Rozebottl om, om iedereen heen wat maiskorrels te planten. Ze leest graag mais. Hier kwam wat info uit, al weet ik niet wat…
Ik vertelde nog eens wat oude legenden: Er is een weg in het Noorden die De Weg Van De Goden wordt genoemd. Tot daar liep het oude rijk.
We reisden erheen tot we in de jungle een bel hoorden luiden. Een Spanjotl bel.
En daar gingen we eens kijken.
Het was de bel van een Spanjotl tempel in een dorpje. Er waren wat mensen en priesters. Maar wat onze aandacht met name trok, was het tweetal Haguar dat daar liep, schijnbaar getemd en met halsband. Dat was het teken dat er iets helemaal niet in orde was en dat we hier wat aan gingen doen.
We besloten eerst wat info te vergaren. Dat liep niet helemaal als gepland, dus we werden door krijgers en één van de Haguar gezocht en bevochten. De halsband van de Haguar was blijkbaar met een blauwe vlam beveiligd. Eén van de mannen had een fluitje, hij kon daarmee de Haguar bedwingen. Hoewel de halsband af was, konden we de Haguar niet redden. Er vielen aan Spanjotl kant twee doden. Dat was niet nodig geweest.

Ik maak me soms zorgen. Misschien nog niet eens voldoende zorgen. We moeten echt spijkers met koppen gaan slaan bij die Cojotl.
Daar kan ik worden gemaakt of gebroken.

We konden er één ondervragen. We vonden uit dat de hele stad hier was gekomen vanwege de heilige watervallen (ònze heilige watervallen, mind you). Ze waren hier gekomen met hulp van Hadrianus met een beeltenis van Hadrianus. Een beeld meer dan mansgroot en centrum van de macht van Hadrianus in de buurt.

Dus ons aanvalsplan werd als volgt: We gingen erheen, onopgemerkt. Nadat iedereen de kerk uit was gezongen. Dan staken we een vuur aan tegen de kerk, zodat het houten gebouw af zou branden. En daarna, nou ja, vanaf daar werd het wat waziger.

Ik begon met het tegen elkaar slaan van wat pannen om onze komst aan te kondigen.
Niemand legde ons het minste in de weg. Axolotl startte een vuurtje tegen de deur. Misschien ging dat nog wel iets beter omdat ik een vrij succesvolle Dispel Magic op de kerk had gecast.
Maar uit de kerk hoorden we wel duidelijk dat er mensen bezig waren met een betrekkelijk stevige prayer. In de schaduwen (maar wel zichtbaar, noem maar wat) zagen we ook de Haguar wachten.
Daar ging ik heen, sneed de halsband af, en weg was hij. Simpel. De band was ook beveiligd geweest met blauw vuur.
Dat was één. Toen ik naar de kerkdeuren liep gingen die open en sloeg er met oorverdovend kabaal een bliksem op me in. Maar de kracht was er al uit. Ik kon binnen doordringen en stond daar oog in oog met het houten beeld (boegbeeld). Er stond ook nog een jonge priester voor die blijkbaar niet wist wat te doen tot het te laat was (voor hem). Ik wist de magie te breken. Tot verbijstering van de acoliet die ineens veranderde in een maniak met een knuppel. Maar ik wenkte hem uit de tempel te komen want de kerk begon vlam te vatten. Hij was niet erg dankbaar (althans, ik zag het niet).

Ik riep dat we klaar waren en we vertrokken. De stad brandend en verslagen, en de gevangene vrij maar alleen, achterlatend.

Options before becoming members of Catena.

Met alle kracht die in mij vertegenwoordigd is, probeerde ik de TAP´s van Chilicocuatl terug te dringen. Heel goed lukte het niet. Hij kreeg er nog meer last van (2 erbij).
We beraadslaagden lang wat te doen. We durfden niet meer alles in kampen van de Teguci te doen, blijkbaar konden we geschaduwd worden. We besloten NIET naar Seatl te proberen te gaan. Dat leek te gevaarlijk zolang we zo makkelijk gevolgd kunnen worden.
We hadden niet het idee dat het nu het moment was om Guadalupe en Mendez achter hun vodden te zitten. We besloten de Ziguratl van de Couatl eens goed te gaan bekijken. Daar waren de laatste keer allerlei dingen mee.

Ik kon het vrij goed lezen. Dit was een plaats van Justice. Bij volle maan gebeurden hier dingen.
Mensen werden hier dan, met die steen ervoor, achtergelaten. De tempel kende vier fasen. Gebouwd, gebruikt, vergeten en vernietigd worden. Alles heeft een doel. En alles heeft ook tijd! Er was weinig fantasie voor nodig je voor te stellen dat de tempel nu uit fase 3 kwam.

En perceptiecheck voor de tentakels die uit de diepte omhoog kwamen gemist (20). Tentakels met ogen.
Nr 22. Tentakels met ogen.

Hoorden we daar nou de Couatl, daar beneden?
We vochten met de tentakels. Wacht eens even. Dit is nooit een uitgang geweest. Dat is het nu pas. En dat is het antwoord op raadsel: De uitgang en ingang zullen verwisseld worden.

We versloegen de tentakels. Er kwam paarse rook van af. We bleven achter met slechts een armband nr 22.

En op weg naar buiten stortte het hele complex in.
En wij besloten nu eerst even langs de palenstad te gaan. Uitgestorven.
We begroeven de Haguarschedels met voldoende bijstand en ceremonieel rondom de stad.
Nu wilden we maar eens gaan kijken bij de enige stam die we weten die echt iets met corruptie doet: de Cojotl.

The Prince of Xibalba.

Casteo Bianca aangevallen door groot leger van Hitl. Veel Spanjotl en ook soldaten hebben ze kunnen afscheiden van de vesting en die zijn allemaal verdelgd. Maar de vesting zelf is niet gevallen. Zo kwam een boodschapper aan Himl en Goebl vertellen.
En toen de troep terug kwam hadden ze een fikse hoeveelheid spullen mee. Eten en drinken, maar ook van die munten en dingen waar je niets aan hebt.

Ik gooide ongezien een detect magic op Hitl. Hij reed als overwinnaar van het indiaans keizerrijk binnen.
Ik zag geen corruption, maar dan had ik misschien een detect evil moeten casten.

Hij had een magische borstplaat en een magische tooi en een soort magische macuahuitl.
Hitl: “Ik breng de Teguci een grote overwinning. En nu vraag ik het council dus: Hoe nu verder?”
Hitl wilde, zoveel was ons eerder al duidelijk, als leider worden aangewezen om dan als oorlogsdaad de Spanjotl uit het keizerrijk te verdrijven.
En net toen hij verwachtte dat het council nu wel eens wat op zou gaan schieten, zweefde de tooi met eatl–veren van zijn hoofd naar het hoofd van Axolotl. Daar had niemand van terug.
En zo startte de tweestrijd om wie de warleader mocht worden. Hitl of Axolotl.
Het enige waar ze het over eens waren, was dat de council zou beslissen, en dat het bindend zou zijn.
De spanning was om te snijden. In een kloof, halverwege, in een grot stonden ze, wachtend op het council.
Popo stond er ook. En Goebl.
Aan de ingang van de kloof stond ik met onder andere Himl.
Buiten de kloof ontstonden er wat onrusten. Blijkbaar waren de strijders ervan overtuigd dat wij de spullen van hun zouden afpakken als Hitl niet warleader zou worden.
Maar er waren ook wat normale raddraaiers. Die raddraaiers die niet uit dat leger kwamen kon ik redelijk in bedwang houden, maar Himl had moeite met de zijnen.
En net toen ik me daarmee wilde gaan bemoeien gebeurde er iets ergs.
Uit het niets hoorde ik kabaal, vanuit de kloof. En ik hoorde Popo roepen: “Aristotes! Híer zijn de Spear en Chitzlan!”
Ik wist toen al dat het niet goed was. Ik rende de kloof in, door de massa vluchtende mensen heen. Naast me viel Himl al. Door demonische klauwen in zo´n paars gat gesleept, recht Xibalba in.
Tegen de tijd dat ik de kloof in kon, zag ik overal gaten naar Xibalba. En boven me stortte de helling in. Bovenop een deel van de Spanjotl, en ook bovenop Popo. Spanjotl krijgers hielden me tegen, maar ik wrong me er zonder problemen langs. Een tweede linie probeerde me te slaan. Zonder effect. Hitl werd geraakt door de speer van Mendez. Dat kwam hem duur te staan. Hij verouderde aanzienlijk. We zagen hem verschrompelen tot een grijsaard.
En toen ehm, oh ja. Er waren ook nog, aan de rand van de afgrond waar Guadalupe en Mendez op stonden, vele demonische klauwen die probeerden mensen Xibalba in te trekken. Die werden ook nog eens bestuurd door Guadalupe.
Oh ja, en de Prins van Xibalba (je weet wel, die ene met die Tiara) schudde uit alle macht aan het platform om Chitzlan en/of Guadalupe eraf te gooien.

Maar mijn plan was al gemaakt. Zodra ik zag hoe ze daar stonden rende ik naar en stortte ik me op het platform, griste ik de ketting mee en sprong door, Chitzlan achter me aan sleurend.
Die spear raakte me. De speer deed pijn. –1 Str, 10 dam, en een fortitude save voor de leeftijdscheck. Maar buiten dat keerde hij ook steeds terug in de handen van Mendez. Lijkt me echt een fijn wapen voor een demonenprins.

Hitl sloeg de Spear van Mendez nog in z´n handen.
Ik was bijna weg met Chitzlan, Guadalupe verbaasd en verbolgen achterlatend, toen ik misstapte. En ik lazerde zo met Chitzlan Xibalba in. Ik had nog wat houvast aan de ketting, omdat Chitzlan direct, echt direct, door tientallen demonisch uitziende figuren werd geknepen en gekrabd, en vastgehouden. En zo kon ik op een richeltje komen, met de uitgangen nog in zicht.
Ik zag ik daar een vreemd vervormde limb, met een onnatuurlijk aantal uitspattingen, van buiten Xibalba naar binnen steken. Die kon ik net pakken en die bleek van Axolotl. Gered uit Xibalba.
Ik was geloof ik nog net op tijd om Guadalupe en Mendez te zien verdwijnen. Maar niet Xibalba in, helaas. Ze zijn ontsnapt. Verdoemenis.

(where I forgot the other wounded footballers).

“You are lucky! Full moon tonight.”
Ollama startte. We hadden alleen wat bloedoffer gebracht. De spelers kwamen, de verdediger stond weer klaar. Zagen we achter de guardian, door de poort, een groen, jungleachtig licht door het water? Ik geloof het wel. En overigens waren er ook vele gaten in het veld die meer paarsig straalden. Daar moet je niet zomaar inspringen.
We waren voorbereid om de goden te helpen en nu langs de guardian te komen, maar tot onze grote verrassing en verbijstering stond daar, tussen de verse ballen ook de Maiden of the Corn. Wederom in een reddingwaardige situatie. Het was direct duidelijk dat, om hier doorheen te breken een behoorlijk offer op z´n plaats was. En ik was in korte tweestrijd of we de Maiden voldoende, of een te zwaar offer zouden oordelen.
Het is jammer. Al onze voorbereiding ging nu in het redden en tegenwerken van de goden die we nu net wilden gaan helpen. Ze werden zelfs wat verbolgen en we moesten voor ze rennen, omdat we hun bal kwijt hadden gemaakt.

Ik kon hun verlies maar héél eventjes goedmaken door mijn Heilige Schedel in te zetten, maar al met al was het toch niet zo´n groot succes.
Heel jammer. Als er gescoord wordt, mag iemand door de poort. Dat lijkt me ook wel een mooie schuilplaats voor de Haguar, trouwens.

Maar na gevechten met goden! of all creatures, gingen we naar de Tecugi. De problemen zijn nog niet voorbij. Ene Goebl heeft een groep volgers die, met Hitl erbij nu de Spanjotl willen aanvallen. Ze hadden vooral veel aanhangers onder de nieuwe lichtingen.

The statue of don Juanti.

Toen de Teotl naar ons dorp kwamen en vrouwen roofden was ik geschokt en bedroefd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we in Seatl waren, waar de spoken zijn was ik bang en gestrest. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we tegen een verdorven Teotl sjamaan moesten vechten. Was ik aangeslagen en geërgerd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we vast kwamen te zitten bij Macchu Picchu, Axolotl en ik, was ik op van de zenuwen en bijna gebroken. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Goden behandelden was ik het gevoel van machteloosheid nabij. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Indianen behandelen was ik tot op het bot gegriefd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Jungl behandelen, was ik verbouwereerd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl onze heiligdommen behandelen, was ik getergd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe, door toedoen van de Spanjotl de Indianen de Indianen behandelen, was ik ontzet en verrast. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we voelden hoe de Spanjotl ons betoverden voelde ik me vies en kwetsbaar. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen de doorkregen hoe door en door corrupt de Spanjotl zijn, stond ik paf . Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we zagen hoe corrupt ze onze grootste held hadden gekregen,moest ik onwillekeurig denken aan Guadalupe. En ik wist dat er wel iets stond.
Toen we vastzaten, zakte de moed in mijn zolen. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik doorkreeg wat de Spanjotl met me hadden uitgevroten was ik moe. Ik kon niet meer verzinnen wel wat me te doen stond.

Maar nu, nu we de karavaan hebben verslagen voel ik me mogelijk nog wel het slechtst. Zij heeft me behekst. Ik kan de slachting niet langer aan. Ik wil wel, maar het gaat niet meer…

Xazota kwam onze arena inwandelen. Dat hadden de geesten niet verwacht. Ze is halfbloed. Maar ze is dan ook lang op de farm vastgehouden. We hebben haar liefdevol opgenomen in onze groep.
En ze was er nog niet goed bij, of een kar met nieuwe schennissen kwam voorbij. Deze kar werd gestopt. Dat Popo daarbij het aandrijfsysteem aan gort sloeg ongewapend en gehinderd was wellicht ietwat disturbing. Maar dat de 4 inzittenden het ook niet overleefden, ondanks alle pogingen die ik deed om de schade te beperken was toch wel erg treurig. Ik ben bang. Banger dan ik ooit was. En zonder dat ik weet wat me te doen staat.

Ik hoop maar dat de wedstrijd me een beetje af kan leiden vannacht.

De Hulp van de Goden en de Vrijheid van de slechts niet geDoden.

Ik besloot de kaart op te eten van Seatl. Als ze de kaart in handen zouden krijgen, zouden ze zien wat er te zien zou zijn. En als ze ons zouden vangen waren we ook nog niet jarig.
En toen ik de kaart op had hielden we onze bedeltjes op om alle drie de goden te verzoeken.
We móesten weg. De toekomst van alles wat ons lief is stond op het spel. We hadden nog levendige herinneringen aan de ondervragingen bij de tempel van het slagveld. We waren bang dat we ze veel te veel bijzonder nuttige info zouden kunnen geven als we niet weg zouden komen.

Dus we verzochten de Goden. Om hulp. En die kregen we (zij het via een beetje een omweg). We vervielen in een slaap waar we slechts een weinig meekregen van de verschrikkingen die ze ons aandeden. Waarbij we dagenlang gefolterd werden op geheel Spanjotl Inquisitor Manner (SIM). Ik hoorde wel geschreeuw, soms de slagen van zwepen, soms de incantaties van Guadelupe. Ik hoorde Spanjotl, Guadelupe, Arlanos wel, maar ze leken niet in staat me te pijnigen of te raken.
Oh ja, en de stem van een Paco, de troost.

Ik snapte op enig moment dat we niet waren weggevoerd, maar dat we werden afgeschermd van de pijn door de goden. Dat ze als het ware tussen ons en de Spanjotl in stonden. En dat dat was wat ze konden.
Maar we kwamen langzaam terug op de wereld. Zittend in een kooi, hangend aan iets buitens.

Deed het niet erge pijn? Nouou… Het was natuurlijk we bloederig en rauw, maar pijn, zoals in ondraaglijke pijnen, nee.
Maar we waren moe. En dorstig. En murw. Er is iets veranderd. Ik ben veranderd. Is dit nieuw?

Iemand had water. Maar hij gaf het niet. Ik kreeg alleen maar een lapje. Een bijna droog lapje waar ik vrijwel geen vocht meer uit kon krijgen. Maar hij haalde me wel uit de kooi waar ik in had gezeten. En nog twee mensen. Ja, mensen. Ik geloof dat ik er een herkende. Wij waren vrienden.

Ik had zeker een tijdje nodig om mijn metgezellen te herkennen. En daarna nog een tijdje om een en ander mentaal op orde te krijgen. En daarna om iets te zeggen. Alleen drinken ging al direct redelijk gemakkelijk. En soep.
Ze leidden ons weg. We liepen in duisternis. Ze lieten ons lang lopen. We waren moe. Maar ze stopten niet.
We waren moe. Maar in de velden. De Spanjotl waren in elk geval weg. Waar waren wij dan? In velden, in jungle zelfs. Zonder spullen. Maar wel met lange slagijzer dat ik aan de trap had laten staan. En dagger. En weer in Spanjotl kleren. We waren moe.
Maar we zijn vrij. We zijn Vrij. We zijn VRIJ!
Ik kon wel dansen. Maar ik was nog zo moe… Ik kondigde aan een feestsoep te zullen bereiden. En dat was het. Ik probeerde uit te leggen wat ik nog herinnerde. Het geschreeuw, de slagen. Flarden. En ook dat gevoel dat ik iets niet zou kunnen verdragen. Iets ergs. Iets wat ik niet wil. Dat heeft Guadelupe gedaan. Ik weet het zeker. En ik weet nu dan ook zeker dat we niet de oude Mendez, maar de jonge Guadelupe moeten hebben als we nog wat met Chitzlan willen aanvangen. Maar ik merkte ook al, en al eerder, dat ik niet meer wist hoe ik in de vallei naar Zehuatek kan komen. Ik vermoed dat de Haguar die herinnering heeft gezuiverd, ter bescherming van volk en vaderland. Dat zal de Spanjotl wel zijn tegengevallen. Dat ze die informatie niet uit ons konden krijgen.

De anderen knikten af en toe. En aten soep. Ik heb niet gerept over wat ik niet zou kunnen verdragen. Maar ik heb het idee dat de anderen ook zoiets hebben, maar dat het iets anders is. Iets wat ons nog wel eens op zou kunnen breken in bepaalde situaties, als we er niet van weten. Ik ben er niet blij mee. Maar ik hou het voor me.

Ik kon niet veel. Ik besloot eerst maar eens een focus te zoeken die ik kon gebruiken om spreuken mee te gooien. Een schedeltje van een kleine Haguar was een perfecte focus.

Chilicocuatl vond een mooie gebogen slangenstok.

In het bos kwamen we ineens een standbeeld tegen. De reusachtige Eatl, op een sokkel.
En er waren er meer. De Haguar, de Huanti, de Couatl en de Teotl, en aan het einde van de denkbeeldige, maar vooral overwoekerde weg een poort.
We deden wat plengoffer en gingen de poort door om er daar achter te komen dat er een verlaten, maar toch ook wel onderhouden Tlactliveld lag. Na wat onderzoek besloten we hier kamp op te slaan. Op de tribunen.
´s Nachts ineens zagen we dat er een spookachtige wedstrijd was. Door de Spoken. Niet zulke spoken als in Seatl, waar de spoken zijn, maar sportspoken. Wedstrijdspoken. Waar de geest uit de fles was.
Misschien wordt nog een keer duidelijk wie die wedstrijd kon winnen, bij vollere maan.

We kwamen ook een groepje jagers tegen, met ook een Spanjotl leiding. Chilicocuatl kwam er achter dat ze een grote slangachtige draak gevangen hadden en in de stad wilden gaan verkopen.

Ik bevrijdde de draak natuurlijk. Hij kwam nog wel achter mij aan, maart verwoestte voornamelijk het hele kampement van die jagers. Het was een bliksemvurend, vermorzelend, snelkruiprennend verscheurmonster. Ik ben blij dat we het hebben gered van verkopen aan de mensen in Casteo del Rio. Was het de Sashamama?

De jagers lieten alles liggen. We konden in elk geval wat hangmatten, touw, een leren armor en een riem met blauw poeder oppakken.


Overigens, de coconatlatl is een wapen en stond derhalve wellicht in de gang.

Alle Goden! Ze hebben ons…

Nou, daar zitten we dan…

Het leek nog wel te gaan.
We zagen dat de stad flink doorzocht werd nadat we een kleine huisontruiming hadden verstoord.
En we konden makkelijk weg komen door een huis in te gaan wat niet meer bezocht werd.
We vonden een kelder, met vooral een lange gang. Helemaal tot onder de muur door, helemaal tot langs de kathedraal langs, helemaal tot aan zee aan toe.

Twee deuren kregen we niet open. Een van vermoedelijk de cantina waar je door vrouwen wordt bediend en één van iets anders.

En daar is het fout gegaan.
We kwamen een man tegen die ons vriendelijk bejegende. Dat was natuurlijk verdacht maar ik wilde toch zien hoe dat met hem zat, en z´n kattenluikje. Hij hield ons een tijdje aan de praat in een apart kamertje tot hij zei dat hij er niet was, dat we gevangen zaten, en dat we gehoord zullen worden door de wacht. Arlanos heette hij. Z´n moeder was een Mendez… Gevangen.


Ahhrgh.
Onze wapens zijn niet eens mee.
En Popo en K´ inich´. Die staan wellicht nog in de gang. Maar wij zitten hier. Zonder uitzicht.
Alleen een kattenluikje dat een gang in kijkt.
Dit is zelfs nog erger dan het lijkt. De nabije toekomst van de hele vallei staat op het spel.

Nee, wacht! Ik heb een plan. Een vreemd en wiebelend plan, maar een plan. En als het niet helemaal werkt, zullen ze niets terug vinden maar zijn we wel levend van nut.

Opruiming! Alles moet Weg!

Niets dan lof voor de DM (Tomaas).

Ja…, dat ging goed…

We kwamen aan een poort van Hadrianus. De Poort “Hoedt U, indien U met Slechte Bedoelingen komt” gingen we onder en door.
Zonder angst, want we waren zuiver van daad en hart.
We kwamen aan een poort. De Poort “Ik versla U met Uw Eigen Wapenen” gingen we onder en door.
Zonder angst, want we waren zuiver van daad en hart.
We kwamen aan een poort. De Poort “Doet U Slecht, ik zal U Doden” gingen we onder en door.
Zonder angst, want we waren zuiver van daad en hart.
We kwamen aan een poort. De Poort “Door mij zult U Uzelve verslaan met Uw eigen Kwaad” gingen we onder en door.
Zonder angst, want we waren zuiver van daad en hart.
We kwamen aan een poort. De Poort “Licht zal Door U Schijnen. Uw Slechtheid zal U Wegspoelen” gingen we onder en door.
Niet helemaal zonder angst, maar we voelden ons nog zuiver van daad en hart.

Met opgeheven hoofd, gezuiverd van hart en met gepast respect traden we een andere wereld in.
En daar, waar wij niet hoorden te zijn, verwijderden we de symbolen van het Keizerrijk der Zehuatek, die daar ook niet hoorden te zijn, en hieven de invloed van het zwaard op de berg bij Monte Video op. Denk ik.

Alles aan die kant keurig opgeruimd en afgewerkt.

En daarna onze eigen troep nog.
En die is aanzienlijk. Misschien nog wel zorgwekkender dan de troep met de Spanjotl, zoals de Priester ons nog had laten inzien.

Chitzlan. Wat is hij, wat doet hij, wat wil hij, wat kan hij? Vooral is hij kort van geheugen. Is hij de grote held? Is hij voor rede vatbaar? Even dacht ik dat ik iets had wat hem uit z´n schulp kon sleuren. Maar helaas.
Hij zal het niet verraden! Wat niet verraden?
Chitzlan heeft “de speer heeft verstopt na de veldslag” en “aan de oude Mendez beloofd het nooit te vertellen”. Ah, Mendez dus…

En toen kwam (tot mijn verbijstering overigens) ook nog het wezen met de Tiara en de Zweep die we in Seatl, waar de Spoken zijn voor het laatst zagen.
Aristetos was zijn naam, Chitzlan en de DeicideSpear waren zijn wens.

Hij lichtte even een sluier op over de troep waar we ons in bevinden:
Seatl gebruikte foute magie tegen de Maan.
De gevaarlijke energie van de Maan is opgeslagen in het Godenmetaal, klaar om te gebruiken!
De Spoken van Seatl, waar de spoken zijn, bewaken dat. Nog mazl.
Daarom haat iedereen ons.
Chitzlan heeft z´n vriend geofferd!
Haguar is pleite. Eatl is in Xibalba.
Mendez houdt huis onder de indianen en hun rijk en bovendien heeft hij een geheimzinnige macht over Chitzlan.
De Coyotl lijken de maan expres de corrumperen. Dat klinkt ook niet echt als een stam van verlichtte geesten.
Alle tribes indianen zijn verspreid en accepteren Seatl, waar de Spoken zijn, niet meer als machtscentrum.
Indianen hebben zelf de Maan gecorrumpeerd.

Dat is niet nog wel wat troep! Dat is een belt vol ellende. Bijna Xibalba waardig.
Nou vooruit. Die Mendez is niet helemaal onze troep, maar die moet ook snel weg.

Maar die speer, hè…
Die gast bij George, na dat verhaal met die bakkersknecht, zei over Chitzlan dat er wel gezegd werd dat hij de Haguar verborgen zou houden.
Zelf heeft Chitzlan nu dus gezegd dat hij de speer verstopt heeft na de veldslag…
En samen is dat dus: De speer en de Haguar zijn beide verstopt door Chitzlan.
De Haguar heeft de Deicide Spear!
Elementary.

Hoewel: Wat zagen we dan eigenlijk door de Schedel van de Teotl steken in de stapel schedels?
Ga mij niet zeggen dat we dáár of all places de Haguar gemist hebben.

Dan toch nog maar eens onder die stapel schedels kijken en dan ook meteen die tempel even wèl goed opruimen.

The Maiden of the Corn, Chitzlan en het Zwaard.

Nou ja, zeg! De Maiden of the Corn! Hier! Nog mazzel dat we hier even langs gingen.

Nadat ze ook maar een beetje was bijgekomen, ging ze uit met haar maiskolf, om bij alle gevallenen langs te gaan. Ze heeft, al zingend, één maiskorrel geplant onder iedere gevallene. “Om de zielen houvast te bieden.”

Ikzelf ontwaarde Ocetl in het groen. Die zag eruit alsof hij niet erg van zwemmen hield. Ik heb hem gevoerd met geit. Op zich blijft hij me volgen al vertrouwt hij geen ander.

Bij sommige dorpen of stadjes kwamen we nog plukjes overlevenden tegen die binnen de kracht van Hadrianus waren. Heel dicht tegen kerk of shrine aan. In een aantal gevallen ook met de huid van een GhostHaguar als trofee gespannen.
Dat kan eigenlijk niet. Maar we besloten op onze missie te blijven.

Eerst het Zwaard.
Toch gingen we nog even kijken bij het huis van Chitzlan. Al op geruime afstand zagen we onwerelds paarsig licht op de straatstenen rond het huis. Xibalba tiert hier welig. Op het plein voor het huis zaten niet minder dan 3 GhostHaguar. Daar glipt niets zomaar langs. Niet naar buiten of naar binnen, want de GhostHaguars waren niet op hun gemak toen wij ook het plein betraden.

Even over nadenken, nog. Het zwaard leek nu al te wankelen. Aan de voet stond een standbeeld van een ridder van Hadrianus. En toen we door wilden hoorden we een Spanjotl stem: “Only the pure of hearth should enter here!”
We liepen toch door en voelden ons bezwaard, alsof we het gebied konden besmetten of corrumperen. Geen zorgen.

We komen alleen maar opruimen…

Road to Happiness.
-Ik was er niet…

The exorcism of the Teotl.

Er was veel brand in het land. Dat bleek te komen door brandende (corrupte) verslagenen door de GhostHaguars.
Op weg naar de tempel kwamen we een priester op bok gevangeniswagen tegen. Een bekende wagen. De priester hebben we niet kunnen helpen. Wel een indiaan die in de kar gevangen was, en een grote kat. De indiaan was héél corrupt. Ik kon het moeiteloos voelen. En hij brandde dan ook als een lier toen de GostHaguar hem had gedood.
We deden rustig aan bij de tempel. En ´s avonds naar de stapel schedels. De ShaduwTeotl vroeg weer waarom wij niet waren gekomen. Om de vloek te verdrijven had ik ongeveer 10 minuten nodig in gevecht waarin ik zelf geen deel kon hebben. Lekker handig. Ik kon mij niet echt verweren toen ik door de Teotl de skullpiramide in werd getrokken.
Weer Xibalba! Gelukkig trok Axolotl me er uit. En ik kon het hele ritueel afmaken.

We trokken ons een stuk terug. De Teotl was zo dankbaar dat hij Seattle niet zal opblazen. Hij beloonde ons zelfs.
De kat was me gevolgd. Dat is wel heel mooi. Hij is in de buurt. Ocetl zal ik hem noemen.
Maar moeten we de tempel nu niet ook nog even helemaal affikken? Ze lijken wel wat aangeslagen, als ze mij zo lang niet konden raken.

“What is our last command?”

We waren het zat. Al die zoektochten naar Seatl. Door Spanjotl, Italiatl, Myxtekl.
We lieten ze in een ambush lopen en dat konden ze echt niet aan.
We sprongen over de muur aan de andere kant en vielen eigenlijk vrij ongecompliceerd het kamp aan.
We maakten korte Mettl met iedereen. En pas toen
we 14 (3x3+2x2+1x1) schedels hadden gestapeld in de bres van de muur stopten
we.

De kleine zigurat er eerst was geweest en dat de grote er was neergezet met een reden. Met aanstaande oorlog in het achterhoofd.
Het was niet om de God te behagen. Ik vermoedde dat ze de legers van Seatl hadden willen storen door de God op te stoken en te vertoornen.

We lazen in hun aantekeningen dat ze een stad zochten die El Doratl heet. Vast en zeker Seatl, met héél veel Metaal van de Goden.

Op de oude zigurat merkte ik dat ik eigenlijk wat ingangen mistte. Zelfs bovenop, waar de belangrijkste hoort te zitten. Maar er was wel een evil luik.
Op de eerste zonnestralen (of wanneer die op de tempel hadden moeten vallen) probeerde ik de magie te verdrijven die het luik vasthield. We waren vrijwel overal op voorbereid. Maar niet op Chilicocuatl die in de andere Zigurat een hendel had ontdekt. Ik voelde vrij ernstig gerommel. En tot mijn verbijstering in elk geval was er een instorting in de grote Zigurat, zodanig, dat het eerste licht nu door een nieuwe gang door de grote Zigurat heen precies op de plaats van het luik viel. En daardoor vervaagde het luik. Met mijn spreuk ook nog eens kwam er een grote hoeveelheid ghostly Haguar naar buiten. Een grote hoeveelheid. Ze wachtten op de Zigurat. Ergens op. Tot we hoorden: “Wat is uw laatste bevel?”

Alsof Axolotl er op had zitten wachten! Zonder ook maar de mionste hapering of overdenking of wat dan ook: “Help ons de Spanjotl van dit land te schoppen!” En voor ik had uitgerekend of dat verstandig was geweest, waren ze al weg, alle richtingen uit rennend.

Was dit dan het? Was dit bedoeld als verdediging tegen de legers van Seatl?
Dat je de Haguar de legers laat bestrijden?
Wat een verschrikkelijk wapen hadden ze dan gemaakt! Zelfs ik stond paf over de bruutheid van dit wapen. En blijkbaar is het niet gebruikt. En wist niemand er nog van. Hoe sterk waren die legers van Seatl van vroeger eigenlijk?

Nu is het de tijd om ons te richten op de SchaduwTeotl. En we besloten richting Slagveld terug te gaan.
Er zijn overal dodenbrandstapels. En we zagen dat Monte Video in brand staat.

Enig effect heeft het bevel wel gesorteerd.

The ruïns of Fabio and Opl.

Letchua ziet dan wel aardig in het verleden, in het hiernumaals is z´n zicht een stuk waziger. Hij maakt zich in elk geval erg weinig zorgen over Spanjotl die het land ruïneren. We hebben de parels in overleg meegenomen om elders te begraven.

We liepen richting terug. En we vonden de sporen terug van de burro die voor ons liep. Mogelijk met iemand erop. Onze burro?

Na volgen bleek het ons te leiden naar een tweetal vervallen zigurats. Er stonden tenten, en ze waren er bezig. De ezel was daar gestopt.

Chilicocuatl hoorde dat het Italiatl waren die Low Tekl konden lezen en daar net op de term Seatl waren gestuit. “Er werd leger verzameld om weerstand te bieden aan het leger van Seatl…” Hij wist het stukje steen dat die verwijzing naar Seatl bevatte te stelen.

Dit was slecht nieuws. We vingen een Fabio. Op één van de zigurats stond een tweetal stenen stond die samen van afstand duidelijk de Haguar moesten voorstellen en waarbij, op de juiste dag, de zon een teken zal geven. Ik weet niet of zij dat ook doorhadden.

We gingen terug om Fabio te ondervragen. Dit is het tempelcomplex Opel.
Ze zijn een plek op het spoor in de buurt van Neo Napoli (de stad die wij kenden als Basicilia). En ze zijn heel lang op zoek naar Seatl. Heel slecht nieuws.

We haalden Fabio net over rustig hier te blijven voor de nacht toen een gevleugelde vrouw aan kwam op de plaats waar we Fabio hadden gevonden. En nu wil hij erheen. Dat wordt z´n ondergang…

The defense of Lechua.

Af en toe hebben we het idee dat we hier ontheemd zijn door de Spanjotl. Geen oerwoud te bekennen, geen stammen, geen indianen, alleen maar die rare Spandianen en Spanjotl. Werkend op velden. We zijn tegelijk op weg met een legereenheid. Die omzeilden we.

We waren het eerst op de plek waar de ambush plaats zou vinden.
We werden “ontboden” bij een boom in water. Ik kon goed met de boom praten, zij het zonder geluid. Hij wilde niets met Chilicocuatl te maken hebben, die was te corrupt.
Jammer, maar niet getreurd. Hij wilde ons wel naar een veilig stuk brengen, of, als we echt wilden, naar Letchua. Maar we moesten dan niet zeuren als dat geen persoon was, of als hij grillig of onvoorspelbaar was. En dat vonden we best. Niemand gelooft ons toch ooit.

Een meertje met een eiland in het midden. We gingen erheen op een drijvende boom. En op het eilandje kwam er een grote slang uit het water om boven water in een Huanti te veranderen en te proberen ons te vernietigen. “Ik ben de dienaar!”, riep hij. Lekkere dienaar. Hij liet ons geen waarschuwing doorgeven en we moesten hem met geweld van ons af houden. Ik was wel blij dat hij ons niet al te zeer raakte.
Ik had er eigenlijk wel genoeg van. Overal waar we indianen komen waarschuwen begint het hetzelfde. We worden gevangen genomen of bijna gedood. Pas als ze ons aan het werk hebben gezien komen ze bij. We hadden onze boodschap: “Ze komen!” verkondigd. We gingen.

Maar we waren nauwelijks weg of we zagen het leger. Ze gingen onder leiding van een priester regelrecht naar het eilandje. De Huanti kwam, nam een stuk of 20 andere slangen mee en verdedigde. Maar tegen de overmacht en ook de spreuken van de priester van Hadrianus kon hij niet op en hij vluchtte, de krijgers met zich mee lokkend.

We besloten nu in te grijpen. De priester die met een man of 10 naar het eiland ging werd door ons beslopen, en nadat Chilicocuatl de groep beneden, en wij de groep boven hadden verslagen, pakten we de spullen die met name de priester bij zich had en stapelden wij de schedels op. En wij zijn naar beneden gegaan. Daar hebben we de Oester (Letchua) aangeraakt. Dat was een intelligentie en communicerend.

Blijkbaar kan Letchua corruptie neutraliseren. Kunnen we nog iets voor Letchua doen? Is dit werkelijk degene die Pavarotti heeft laten doden? Waarom?

Guadeloupe, Jorge and the house of Chitzlan.
Aimabel. Dat is het woord. Aimabel.
Hij zat rustig op z´n schommelbankje en genoot van z´n oude dag, was blij iemand te zien.

Of bedriegt de schijn?
Ik weet van geen huis dat zó corrupt was als dat van Chitzlan. De corruptie moest met magie binnen de hekken worden gehouden. En Chitzlan zelf ook. Ongelooflijk corrupt. De Spanjotl hielden de corruptie in stand en zorgden dat wat er binnen was, er niet uit kon komen.
Ze zorgden dat er ook geen noodzaak was om het huis te willen verlaten.

We overnachtten in de Haven. En we zochten daar informatie over de juistheid van de voorstelling van de slag.
Daarvoor moesten we even iets voor een bakker doen, maar daarna hoorden we weer wat interessante dingen.
We hebben familie van Kamezare ontdekt. Die Philippe die de Eatl neerhaalde. En we kwamen er achter dat Chitzlan door Pavarotti betoverd werd en toen de weg is kwijtgeraakt. Dat is wel heel slecht nieuws en heel erg jammer. De Spanjotl hebben, geheel in hun stijl, de dingen die hier waren aangewend om hun eigen doelen te verwezenlijken.
Ze hebben Chitzlan gecorrumpeerd, tot op het bot. Chitzlan heeft daarom getracht de Haguar aan te vallen. En die heeft, ziende dat Chitzlan niet zichzelf was, besloten het veld te ruimen. Misschien is de Haguar toch nog wel te vinden als we handig zoeken. Ik geloof niet dat de Haguar gedood of verbannen is.

Maar waarom houden de Spanjotl Chitzlan daar in dat huis (of nauwkeuriger: binnen die hekken) vast.
Blijkbaar hebben ze hem ergens levend voor nodig. En willen ze hem niet kwaad maken als ik zo naar de supplies kijk die daar naar binnen gaan. Wat is daar toch?

Zo corrupt als het binnen het hek van Chitzlan was, was was niet normaal. Magisch gezien was het als een zwarte muur. Het deed mij al denken aan Xibalba.
We besloten het in de hens te steken. Vergisten we ons en brandde het gewoon af? Okee.
Kwam Chitzlan in de problemen? Hij is wel erg corrupt. Op de een of andere manier leek ons dat wonderlijk maar wat deden de wachters in dat geval?
Geen brand of geen effect? Ook een duidelijke zaak.

Ik was dus niet verbaasd te horen dat het huis had gebrand (logisch), dat ze last hadden gehad met blussen (water zat, maar kan ieder die wil blussen in en uit het hek lopen?).
Dat de mensen waren gered (fijn voor ze), maar dat er een persoon nog binnen zou zijn (Dood of levend? Vast Chitzlan).

(En dan komt het:) Er zijn mensen die dachten dat ze daarbinnen Xibalba hadden gezien.

En de hoeveelheid corruptie en soorten magie die we hebben gespot doen mij dat inderdaad geloven.

Chitzlan is met een been hier en met z´n andere in Xibalba. Dat is verschrikkelijk voor indianen in het algemeen en Chitzlan zelf in het bijzonder. Het is vast een truc van de Spanjotl om dingen onder controle te houden die ze niet moeten controleren.

The festival of the native insurrection.
Het festival. De indianen waren geen indianen maar toneelspelers. De oude Dierengoden werden niet door hen vereerd! Ze wisten er niets meer van. En maar roepen hoe makkelijk ze morgen zouden winnen.

De tempel was een bijzondere constructie. In feite was er een piramide van schedels. En over die piramide heen stond een tempel van Hadrianus, met vier stenen zwaarden als pijlers met daarop het gebouw.

Chitzlan was er ook. Iedereen betuigde respect.

Het leger van de Spanjotl was duidelijk véél kleiner dan dat van de indianen. Het leger van de Spanjotl was tot misselijkmakend in keurige vakken gedeeld, met verschillende vlaggen van verschillende leiders. Castro, Scarabanca, Pavarotti (Italiatl), Cortez, Mendez, Careras. Allemaal met eigen banieren. Maar toch tegen enorme overmacht.

Het was een heel verhaal. Met wie welke stam hoe had aangevallen en verslagen. Tot Chitzlan ineens Pavarotti echt bleek te hebben neergestoken. En toen leek het toch niet erg meer op spektakel, maar op een daadwerkelijk gevecht.

Toch ging het spektakel ook door. In het midden werd het hoofd van De Teotl, een aantal veren van zowel de Eatl als de Couatl, en de speer van Chitzlan geleegd, en daaroverheen de piramide van schedels.
Eerst daarna gingen de priesters naar de tempel en startten daar een ritueel. En duidelijk was dat álle Spanjotl nu beter konden vechten tegen indianen, net zoals wij dat tegen Spanjotl hebben.

Dat waren ze hier dus aan het doen.

De volgende dag gingen we heel voorzichtig tot aan de tempel, 's nachts naar de piramide, en Axolotl en ik probeerden met detectiespreuken uit te vinden hoe die stapel in elkaar zat. En toen kwam er de SchaduwTeotl uit omhoog. Geketend met een stalen ketting aan z'n keel, die tegen ons riep: “Waarom waren jullie er niet?” Ik probeerde nog: “We komen...” maar ik geloof dat dat hem weinig zei.

Wel wist hij me te raken zodat ik fiks geraakt werd door schaduw. Ze leken iemand te zoeken, een persoon, een naam. Degene die opdracht voor de dood van Pavarotti had gegeven. Letchua van het Zwevende Bos.

– Iemand is vermoord. Pavarotti. Dat is echt een afstammeling van de oorspronkelijke Italiatl Pavarotti en dus wat ongemakkelijk voor de Spanjotl.
– Maar er zijn meer families met bloed aan hun banieren en als mogelijk zullen die ook de Wraak voelen.
– Het lijkt ons dat Pavarotti door blijkbaar ene Letchua van het Zwevende Bos was vermoord.
– Er is een machtsbasis die halfjaarlijks wordt de Spanjotl geboost.
– Het is duidelijk wat er met de Teotl is gebeurd.
– We hebben de SchaduwTeotl gevonden.
– Ons belangrijkste doel nu is het te pakken krijgen van de schedel van De Teotl en het verbreken van de band met de SchaduwTeotl.
– Voor zover ik kon zien of horen was De Haguar niet verslagen maar gevlucht. Zit die wel in Xibalba?
– Ik kan me niet herinneren dat er met één woord verder gerept is over een indiaan die (60 jaar geleden) de anderen had verraden. En dat op weg erheen nog wel...

Hier is nog wel wat werk aan de winkel.

Vermomd en aangevallen vanaf schip (Let's ask that simple coconut-seller).
Die gasten op die boten staan wel op te letten zeg. Zelfs liggend in het gestruikte, tijdens een aanval, onder het varen, zagen ze mijn hand bewegen, mijn vuist ballen. En dat vonden ze niet leuk. Of anders hadden ze een mij onbekende methode om hun genoegen over te brengen. In één keer viel werkelijk iedereen en alles me vanaf het schip aan met projectielen en vuurballen en moest ik worden weggesleept.

Maar goed, we hebben de indianen hier op een aantal mooie ideeën gebracht en daar zullen de Spanjotl nog lang plezier van hebben.
Wíj waren hier klaar en Chey-Enne vroeg of we niet naar het grote kruis op de berg wilden om dat om te duwen.

We spraken enige tijd met een spion uit Monte Video. Samuatl. En we gaven hem een handje steentjes voor je weet het niet. En hij leerde ons hoe je ongedetecteerd door een stad kunt lopen.

Samuatl bracht ons naar een groot dorp, kleine stad Villa Nova. Op weg daarheen zagen we het effect van die Spanjotl hier. Geen oerwoud meer. Ik zie niet hoe hier ook ooit nog oerwoud kan komen. We kwamen door veld na veld, zover het oog reikte, plantages waar indianen op aan het werk waren en wegen, aardig en makkelijker lopen dan undergrowth.

Maar we besloten nu eerst het grote zwaard nog even over te slaan. De rituelen op dat oude slagveld zijn binnenkort en dan een half jaar niet. We besloten daar eerst heen te gaan.

De verhalen leken te wijzen op één indiaan die de anderen had verraden. Er was een tempel met een enorme stapel schedels van gevallen indianen met daarop een tempel gebouwd. En daar wordt ieder half jaar gevierd hoe de dappere Spanjotl de gemene indianen te slim af waren.
Maar wat doen ze hier (zo vaak). Is hier een powerbase van overwonnen vijanden? Dat zou ik niet toelaten.
Zoveel doden op één plek... Doet me denken aan Seatl, waar de spoken zijn.

Non-naval warfare
Nadat Chilicocuatl had laten zien dat de Couatl ons wel zeer wel gezind was, we de taal hadden leren spreken als gift van de Couatl, en Chey-Enne nog aan het bijkomen was van de Yopo, waren we eigenlijk vrij te doen en laten wat we wilden. En we wilden uitzoeken hoe dat met die vesting zat.
De vesting van de Spanjotl aan het water kon niet worden aangevallen door het kwade vuur. Een regenboog-achtig blauw vuur.
Ik kan me daar niet eens iets bij voorstellen. Welke regenboog-achtige kenmerken heeft blauw vuur? Kleur? Zon en regen? Dat op de plaats waar het neerkomt een levende gelukstor loopt? Dat die plaats bijna nooit op tijd wordt gevonden?
Zenka ging met ons mee. Zenka vertelde dat ze, een tijd geleden, een schip hadden weten te zinken. Ze hadden met vereende krachten een grote gepunte boom in het schip gedreven met gevaar voor eigen leven en zo.
We konden dat schip bekijken. Het was een groot schip. Bijna onverwoestbaar. We zagen dat het met bijzonder hout gebouwd was.

En dat het veel werk zou zijn er een soort val voor te maken.
En a un momento dado kwam er een schip langs met een touw aan de voorkant strak gespannen het water in lopend… Het bleek een roze dolfijn die het schip tegen de stroom in trok. Volkslaster! Ze hebben weer een manier gevonden om het land en de inwonenden te misbruiken. Ik begin daar nu wel langzamerhand mijn buik vol van te krijgen. Ik ga die totem van de geweihelm op de lijst van afkeer van zetten.

Maar nu die boten. We zochten een boom waar heel veel olie in zat. De vuurboom. En we vonden die ook. Bewaakt door porcupines. Maar die hielpen we even opzij omdat we geen schade aan het bos willen doen, maar op een gave van het oerwoud hoopten.
En met de vuurstof die de boom gaf vulden we een kokosnoot. En die droegen we eerbiedig naar de rivier. Het bos had duidelijk ook genoeg van die boten. De noot zat goed vol.

We volgden de rivier tot voorbij de vesting tot waar we niet gezien konden worden vanuit de vesting en waar we wel zicht hadden op de rivier. Op een schip dat van de vesting wegvoer probeerde ik een warp wood. Er gebeurde zeker wat.
Maar het moet welhaast demonisch geweest zijn want het ontkwam, zwaar verwond weliswaar.
Een tweede schip, ook nog geraakt door de vuurnoot, ontkwam niet.

Dat werkt uitstekend. We zullen het oerwoud om meer boomvuur vragen.

From Belmopan to Cheyenne
Oh ja, verschrikkelijk, dat kon ook nog… We hebben nu enige verschrikkelijke maanden in onze deze landen rondgelopen. We hebben verschrikkelijke dingen gezien. Verschrikkelijke dingen die de Spanjotl hebben aangericht in onze mooie landen. Verschrikkelijke dingen die ze hier heen hebben gebracht.
Maar net nu we wisten wat ons te doen stond, het verdrijven van die Spanjotl en verschrikkingen blijkt dat wijzelf (als volk) ook verschrikkingen vertegenwoordigen.

Het jezelf willens en wetens laten corrumperen, zelfs als je daarmee de vijand lijkt te verslaan, is regelrecht verschrikkelijk.
En het verschrikkelijkst is nog wel dat je, nadat je toe hebt gegeven aan je corruptie, je gevoel voor maat en rede volkomen verliest. En omdat je, zeker in het begin, als je nog voldoende waarlijk verschrikkelijk slechte tegenstanders hebt en uit de weg kunt ruimen, veel te lang veel te veel krediet en speelruimte van ook redelijke, weldenkende, nette mensen krijgt.
En als die doorzien dat je niet meer voor rede vatbaar bent, kunnen ze je niet meer stoppen en zakken ze, als ze het al overleven, samen met jou het zuigende moeras der verschrikking in.

Chey-Enne is zo'n verschrikking. Ongetwijfeld heeft hij, als leider van dit dorp gevochten om z'n rechtmatig land. Hij zal verliezen hebben geleden die met geen pen te beschrijven zijn tegen de verschrikkingen die de Spanjotl meebrachten. En toen hij zich bleek te kunnen verzetten was hij sterk. En won. Maar hij en een goed deel van z'n stam, weten het gevaar niet. We kunnen nu niet toegeven. We mogen hem, maar met name ook z'n volk niet zó achterlaten. Zelfs overwinning zal dan in de schaduw komen te staan.

Jammer dat we vast zitten. Gevangen in webben van corruptie. Verschrikkelijk.

Francisci and liberating the Eatl city.
De korset leverde een kaart op, voor zover die rare figuren kaarten kunnen maken. Het was een statisch ding. Ze moesten het blijkbaar doen met half werk. Maar eerlijk is eerlijk. Wàt er opstond was duidelijk. Ze hadden zo te zien wel ervaring met het maken van dit soort platte momentopnamen over een behoorlijk gebied.
Eén van de meest opvallende dingen aan de kaart was dat er meer detail leek te ontstaan naarmate je er langer naar keek.

Daar waar de twee rivieren samen kwamen stond een houten huis met daar bovenop een zwaard (blijkbaar van één persoon).
Dit leek ons een goede kans dit dorp op te ruimen.

Het finale plan was dus: We bellen vriendelijk aan het houtenhuis. Nadat de bootjes onklaar zijn gemaakt. Vragen hoe dat zit met die zwaarden, slaan de man omver, steken de boel in de brand, wachten tot de rest komt, slaan die plat, wachten of varen om, doden de rest. En dansen om de scene, singing Halleluja.

De deuren waren van hout, het duurde even voor er werd opengedaan, en een oude man deed open met de woorden:
Sheun. Aardige man.
Geen Spanjotl, hoor.
De zwaarden staan symbool voor het verslaan van je tegenstanders met hun eigen wapenen.
We fikten helemaal niets af.
Meui...

In een gebied wat aangegeven was met de Eatl merkten we dat er cirkelvormige dode plekken waren. Niet gekapt, maar dood tot in de wortel.
In het midden van één grote cirkel was een silhouet van de Eatl met een speer erin.
Axolotl trok de spear wel even uit en ging daar bijna aan onderdoor.

We vonden een stad van de Eatl-tribe. Er was een peak. Met de Ealt die eromheen cirkelden. Ze zaten er in de nesten. Geen levende ziel te bekennen.
Pas na lang zoeken vonden we de SchaduwEatl die nog steeds bezig was twee priesters te terroriseren. Gelukkig zorgden die er ook voor dat de SchaduwEatl zijn verderfelijke werk ook niet goed kon doen.

Hier haalde ik de Macuahuitl van de Goden tevoorschijn. Eén van de wapenen waarvoor Chitzlan de vallei Zehuatek had gezocht en gevonden, het wapen dat het puntje van het neusje van de eerste zalm op het gebied van weaponsmithing was. Zonder overdrijving was de dreiging van dat wapen alleen al voldoende voor een klinkende overwinning op dat wezen. Maar ik wist het wapen in twee slagen te reduceren tot een zielig hoopje corruption. De SchaduwEatl heeft niet met z'n ogen geknipperd. Gelukkig wist Axolotl hem wel te slachten. Met een beetje hulp van Popo en Chilicocuatl.

De Spanjotl hadden de stad gevonden en opgeblazen met hun vreselijke magie. Met name een figuur met een gewei op z'n helm.
We hebben de priesters misschien wat hoop gegeven maar we gingen verder. Er is een halfjaarlijks ritueel op het slagveld door de Spanjotl. Ik weet niet wanneer...

Showdown at Gucci Rojo.
Eigenlijk was alles bij het kamp van de Teguci al in gereedheid voor Carmen.
We waren en nauwelijks of ze hadden haar al ritueel van haar oogballen ontdaan en daar de toverdrank mee afgemaakt.

Ik had mazzel. Ik had één van haar oogballen. De soup had een rustige, aangename smaak en gaf wel een zeker inzicht in onze overheersers.

Nadat Carmen een tijdje door het dorp had gekropen, werd ze op ons aanraden gedood. Ze was toch, zelfs in deze staat een te groot risico om zomaar te laten lopen. En inderdaad bleek dat ze zelfs ´s nachts (en dood) nog informatie aan het doorspelen was aan een onzichtbare (of verre) toehoorder.

En toen hadden we er genoeg van. Die hoofdman moet je niet in de gaten houden! Die moet gewoon niet!

Om een lang verhaal kort te maken. We waren boos en onhoudbaar. We zorgden nog geruime tijd voor dat hij niet nog wat met z'n dochter (of een ander) zou kunnen namurmelen, pakten z'n spullen bij elkaar en ontsnapten, met z'n lijk, in een bootje.

Een stuk verderop zijn we aan land gegaan. Het bootje stuurden we als afleiding door.

Gucci Rojo al Rio Cantate.
Op een schiereiland waar de oude wachtpost stond, heeft die hoofdman waar we de vrouw en dochter van nodig hebben een hut en verdedigingslinie gemaakt die erop gericht is om Spanjotl te genezen van behoorlijk ernstige ziekten of ongemakken.
Hij misbruikt daarvoor de krachten die zijn voorbehouden aan de cult van de Haguar. De vuile rat van een Spanjotl misbruikt de Haguar. Schande! Ze zijn niet eens behoorlijk priester. Ze gebruiken de zelfde krachten die Axolotl ook gebruikt.

Dat de Spanjotl hier kwamen met hun goden en de goden van ons verdreven is erg. Maar ze nu ook nog misbruiken…
De magie die ze gebruiken is volgens mij al heel lang niet gebruikt. Dat soort magie die energie haalt voor eigen doeleinden uit mensen is gevaarlijk en slecht. Kijk wat er net de maan is gebeurd. Deze Spanjotl zijn gevaarlijk. We moeten Carmen goed in de gaten houden. Wanneer ze haar nut heeft gehad in het verzet tegen de hoofdman zou ik haar zeker niet terug laten gaan.
Blijkbaar zitten er ook problemen bij hun goden, dat ze daar niet bij terecht kunnen.

De shaduw van de Eatl
De volgende dag was er een enorm vogelachtig wezen dat blijkbaar wilde doordringen.
Het was de Eatl. Maar wel de schaduwzijde van de Eatl.

Maar desalniettemin de Eatl! De Eatl kon niet langs de wachters komen. Snel bereidden we incense en bloedoffers voor en spoedden ons naar een stukje droog buiten het bereik van de wachters.

Daar startten we de rituelen voor het aanroepen van de Eatl. Dat stukje ging nog wel, de Eatl cirkelde boven ons.

Maar ik weet niet. Het viel me niet mee. Ik zag geen spoor van niet door en door gecorrumpeerde Eatl. De schaduwEatl liet ons, naar eigen zeggen, slechts in leven omdat we aan de rituelen hadden voldaan waar niet aan getornd kon worden. Volgens mij sprak hij over zichzelf als iemand anders. Hij had het over de Eatl als “Hij die Ik is”. En dat die nu in Xibalba zat. En dat die nu nieuwe meesters had. En dat we hem, als we zo nodig wilden weten waar hij was, zelf maar moesten gaan zoeken. De schaduwEatl was erg corrupt. Blijkbaar wist hij wel dat er iets op de zigurat lag. En of wij dat even gingen halen.

De Eatl dus in Xibalba. Hoe zat dat ook al weer: mislukte experimenten komen in Xibalba. En na je leven word je geconfronteerd met je leven. Je leven hoort in zekere balans te zijn. Waar de balans helemaal weg is, kom je in Xibalba.
Althans in het Xibalba dat ik ken. Een troosteloze hoop mislukte experimenten met daartussen scharrelend wat volledig doorgeslagen geesten.
Maar was dat aan de hand met de goden? Helemaal uit balans? Wonderlijk. Ik maak me zorgen. Steeds meer zorgen. Het zal toch niet zijn dat Xibalba gecorrumpeerd is? Ik krijg steeds meer het idee dat Xibalba eruit gaat zien zoals de Spanjotl vinden dat hij eruit zou moeten zien, niet zoals hij er sinds mensenheugenis uitziet voor ons. Het begint er uit te zien als een strafkolonie voor overledenen, niet als een afvalberg. Xibalba zal toch niet, net als de maan, expres zijn gecorrumpeerd?

We hadden niet het idee dat deze schaduwEatl een voor ons bruikbare link had met de Eatl. Daarom konden we ook niet echt actie ondernemen of de schaduw alleen verjagen. Jammer.

We besloten toch nog wel even op het dak van de tempel te gaan kijken. Met wat moeite konden we daar op komen. En terwijl ik de op een na hoogste verdieping bewaakte, keken Popo en Chilicocuatl even boven hoe in dat kristal een atlatl zat. Een werpstok. En een mooie ook. En die leek door het kristal geladen te worden. Althans, na alles wat we recentelijk hebben gezien wat maar geladen moet worden (schedels voornamelijk, maar goed) leek dat voorstelbaar. Anders had ik gedacht dat de constructie kristal–atlatl een gewone magisch beschermende constellatie was.

Vanzelfsprekend namen we noch kristal, noch atlatl mee, en gaven al helemaal niets aan de schaduwEatl. Wel reden we terug.
En we hoorden direct al dat het iemand was gelukt een light te casten.

The past or the future.
Heltotzocicachin leidde ons in ongeveer anderhalve week naar de zigurat. We hoorden het ongelooflijke geschreeuw van de wachters. (Of brulapen.)

Nog voor we binnen waren moesten we aan de raadsels. Wat wilden we hier eigenlijk precies...
Chilicocuatl wilde natuurlijk iets met Couatl. Heltotzocicachin maakte Chilicocuatl er opmerkzaam op dat het huidige vorm van de Couatl niet van de Spanjotl had kunnen winnen. Misschien was het tijd niet de rebirth kant van de Couatl te bekijken maar een nieuwe. Zelfs als dat dood betekende. En daar had Chilicocuatl wel oren naar.
Ik geloof dat Popo iets met de metalen had, maar ik was zelf in tweestrijd. Terwijl Popo en Chilicocuatl de deur alvast doorgingen (toekomst), probeerde ik te bedenken of ik gewoon achter Haguar aan ging of achter kennis van zake bij die Spanjotl. Heel laat bedacht ik me nog en besloot toch op mijn gevoel af te gaan. Haguar–smell. Samen met Axolotl keek ik in het verleden. Axolotl had vragen over de maan. En goede ook.

Het was een wonderlijke zaak. Ik begreep nadien dat Chilicocuatl en Popo in een ruimte met een tovenaar hadden gevochten en dat ze onderwijl inzichten hadden ontvangen.
En ook wij hadden strijd. Om een offer dat de maan wilde corrumperen.
De inzichten zijn behoorlijk verregaand:

– De oorlog kun je niet winnen, die is al verloren.
– Wil je de oorlog winnen, moet je eerst een nieuwe starten.
– Met de wapens van Chitzlan kun je niet winnen.
– De oude vorm van de Couatl (en eigenlijk natuurlijk van alle goden) kon ook niet winnen.
– Er is maar een echte kracht: de maan.
– De goden beschermen de mensen tegen de maan.
– De maan vangt energie af van de mensen (voornamelijk bij hun dood).
– Sommige mensen hebben als doel de maan te corrumperen.
– Daarom is het steeds lastiger geworden om de maan (tijdelijk) te bevrienden om de effecten van de maan te verlichten.

Uit het Noorden zijn wel eens wezens gekomen, half coyote, half mens. Deze wezens kunnen de maan corrumperen.
Heeft dat andere volk de maan voor ons onbruikbaar gemaakt?
We gaan weer naar Teguci met twee punten van de nacht en op 15 juni 01.

Ik hou wat vragen:
Had ik nu de priester of het victim mee naar buiten? Ik dacht het victim.

Pot:
wat veren van de Couatl
één zwarte veer
de stukken van de macuahuitl van godenmetaal

Castello del Rio.
We vonden een voorstelling van een houten kruisachtige constructie (waarschijnlijk een symbolische weergave van hun wapen) met daaraan een geofferde man en een geknielde figuurtje ervoor die soort van leunt op zo’n wapen. Daar stroomt dan die energie van de geofferde in. Je moet niet aan die gasten overgeleverd zijn...

Ze leerden ons Spanjotl. Het was een wonderlijke en flauw simplistische taal. Voor de gekste dingen hadden ze geen woorden (Nou, dat woord kennen we dus niet in het Spaans, maar eh, bohtçè, bohtjèh). En voor de meest onbelangrijke wel vijf! (voor metalen plaatjes: el efectivo; cobres; lana; pasta; pisto; la plata; el real; el dinero). Maar we moesten toch iets van de taal kunnen voordat we een poging zouden doen de vrouw en haar kind te ontvoeren.

Hoe Spanjotl we nu konden mochten we bewijzen in een stad hier een stukje vandaan. Daar konden we dan ook direct zien wat de sjamanen vonden dat we moesten zien. De opdracht was: “Ga naar het dorp, koop iets en kom (levend) terug.”
Het was een fort op een heuvel, er waren heel veel slaven. Zo te zien was zowat het hele fort slavenhandelsmarkt.

Twee dingen werden me nu duidelijk. Mensen worden hier door de zieken overheerst. De witten wanen zich hier duidelijk heer en meester. Dat lijk terg maar kunnen we tegen ze gebruiken.
Maar wat mij wel heel erg opviel is dat eigenlijk alles hier draaide om corruption. In ongelooflijke mate. Iedereen was aangetast. Niemand leek het door te hebben. Iedereen ruilde als het ware corruption. In de vorm van plaatjes godenmetaal, stenen of kleine andere dingen, maar zelfs de slaven leken op de een of andere manier corrupt.
En niemand leek het wat te kunnen schelen. Ik had geen last meer van dat gevoel dat ik zou kunnen kiezen de corruptie te gebruiken. Dat heeft de Couatl stop gezet. Dat is een grote zegen, zo zag ik hier weer eens.

De piña die we wilden moesten we dus kopen. Zeg maar ruilen tegen corruption. We overlegden even snel dat we er misschien niet meer dan drie edenstenen voor moesten ruilen om niet op te vallen. En daarna liepen we verder, zo onopvallend mogelijk, tot we een klein stukje verder ineens in Zehuatekl hoorden roepen: “Hé! Hier! Hier! Jullie zijn Zehuatek. Jullie komen uit de vallei!”
Lekker onopvallend...

Ik deed mijn best niets te laten merken, maar ging eens kijken naar het in elkaar slaan van de slaaf wegens het roepen in onbehoorlijke talen tegen vreemdelingen. Toen ik zei dat ik een slaaf wilde kopen keek de handelaar me even aan en zei toen dat dat niet kon. Omdat ik natuurlijk geen permit voor slavenhandel had. Aha, zat dat zo?
Ik gaf, zonder dat een ander het merkte, een steen onder de tafel door, en beloofde de slaaf te ruilen tegen 13 stenen. En ineens was de slaaf wel te koop. Corruption kun tegen ze gebruiken. Ook 13 stenen voor de slaaf was niet te weinig, zo te zien.

We gingen gauw de stad weer uit met onze slaaf. Het was een wat zwakke aankoop.
Chilicocuatl checkte of we achtervolgt werden. En daar zag hij ineens dat met pijlen was aangegeven waar wij heen waren gegaan. Met Popo als bait vonden we de man zo. Hij had vast met de koopman te maken. Maar opdat hij ons niet ging verraden en om met ze te communiceren op hun eigen symboliek hingen we hem op zo’n gestileerd zwaard op, als geofferde, om aan te geven dat we ze begrijpen. En dat we nu over extra gevaarlijke wapenen beschikken. Hijzelf beschikte over, ik moet toegeven, een werkelijk heel knap gemaakt mes, zij het van koud metaal.

De man die we hebben aangekocht bleek een beetje Zehuatek te spreken. Hij heette (tegenwoordig) Francesco maar eigenlijk gewoon Heltotzocicachin. Hij was opgegroeid in de tempel waar de spullen van Chitzlan werden bewaard. Daar werden ze beschermd en bewaard voor toekomstige bevrijders. Nu was de tempel verstopt door z’n vader. De witten konden de tempel niet vinden.
En toen ze wilden vluchten zijn ze gevangen genomen.
Z’n vader is meegevoerd naar Battl.
We vertrekken 3 juni naar de verborgen tempel met Heltotcicachin.
En daarna komt die ontvoering eindelijk.

De couatl bevrijd.
We kwamen in het gebied van de Teguci. Gelukkig sprak er een Zehuatek.
Hij heette NestMetMuizen. Geinig, voor iemand met een uilentotem.

Wij hadden veel vragen. En we beantwoorden wat we durfden zonder weg te geven waar we precies vandaan kwamen.
Ze spreken hier Galpa. In tegenstelling tot de witten die Spanjotl spreken. Ze hebben een hekel aan de witten en bestrijden ze.

Net toen we een beetje gesettled waren kwam het: “De goden zijn gedood door de witten.” Miquiztli. Alle goden.
Het sloeg in als een bom. In ieder geval bij mij. De goden. Dat kon niet waar zijn! Ik krijg mijn krachten toch? En toch niet voor niets?
Ik bewees dat ik echt nog powers kreeg!
Nestl vertelde hoe hij erbij was, veertien jaar geleden, toen de witten met heel veel mannen kwamen en er een grote slag was. De hulp van de goden was verzocht, en ze waren allemaal ook gekomen. De Haguar, de Eatl, de Teotl en de Couatl.
Maar ze waren niet opgewassen geweest tegen de vreselijk middelden die de witten inzetten. Ze brachten vreselijke zieken. Stokken die verderf brachten, enge priesters met enge goden. Verschrikkelijke monsterlijke helden. En daar werden de goden gedood door hele legers witten. Nestl had het zelf gezien.

En inderdaad, hij was nota bene een priester, hij kon nog geen light voor elkaar krijgen.
En dus niet alleen hier, maar in het hele rijk. Alleen de couatl leek gewond te kunnen vluchten naar het zuiden.
Alleen in het Zuiden, waar de bergen zijn, schijnen nog stammen te zijn die onder het juk van de witten zijn uitgebleven.
Zoals wij... Wij...
Overigens hadden de Teguci nog duidelijk beeld van Seatl, waar de spoken zijn. Door de mensen uit Seatl, waar de spoken zijn, zijn ze lang geleden, verslagen.
De witten vernietigden het land.
Ik was met stomheid, boosheid en machteloosheid geslagen.
Dat verhaal met die Couatl begon me ook steeds duidelijker te worden.
Wij moesten nu eerst de Couatl redden! In de Hoge Vesting. Die hadden we dus gehoord. En door die te bevrijden konden we het verzet een slinkse slag toebrengen. Namelijk één waarbij ineens de magie weer kon werken in het hele rijk.

We leerden even de eendendans (sluipen en onzichtbaar blijven).
We kwamen ongezien bij het tentenkamp in de Hoge Vesting. We versloegen zonder al te veel misbaar de kampcie. En we vonden waar de anderen aan het werk waren in de Zigurat van de Couatl.
Onderweg zagen we dat bloed zich daar gewoon gedroeg.
In de grote hal zagen we een hoeveelheid slaven die bezig waren een sarcofaag van godenmetaal uit te hakken.
Nauwelijks hadden we de wachters overwonnen en de priester afgeleid of de couatl liet zich zien. Maar wat was Die mishandeld zeg. Hij was vals! Verschrikkelijk.
Ik deed een bloedoffer in alle schalen en kon zo, uiteindelijk, het kwaad uit de couatl bannen.

Hij zei toen dat de tijd nog niet was aangebroken om naar buiten te treden.
Hij gaf ons allen de mogelijkheid één maal z´n beeltenis op te roepen. Bij Axolotl en mijzelf werd het dragen van de TAP´s wat draaglijker.
Het geloof brandde nu waarschijnlijk vrij fel in het hart van Nestl.
Desgevraagd kon Hij melden dat de goden inderdaad niet zijn gedood, maar verbannen naar Xibalba.

We hebben een wonder meegemaakt.
Maar nu: Het slagveld, de grote stad, of het atl–dorp.

Stroomafwaarts.
Ze zochten hier hard naar het metaal van de goden. Dat was nergens geschikt voor behalve om de teotl te irriteren. Zoveel hadden ze niet nodig tegen die paar teotl.
Maar ze warenn allemaal wel erg bleek. Bovendien hadden ze ook kleurloos metaal. 1+1=2. Ze hebben een manier om het metaal van de goden als een soort medicijn te gebruiken. Ze haalden de kleur eruit en geneesden zichzelf daarmee, en wat overbleef was blank krachtenloos metaal. Wat alleen nog geschikt was om mee te slaan.

We zaten goed klem. Net op tijd gingen we. En we kwamen goed weg, al had iemand de brug even weggetrokken.
Die ene probeerde me nog te betoveren. Maar dat lukte natuurlijk niet.
We likten onze wonden en overlegden wat nu te doen. We mochten onder geen voorwaarde de locate van de vallei prijsgeven. Maar om nu zo terug te gaan…
Blijkbaar gebruikten ze daar zwepen en slaven. En was er ook een monsterachtig gehuil van iets wat onder controle werd gehouden.

We besloten om het kamp heen door het land in te trekken om toch iets meer van de gebieden te ontdekken.
Een stukje van het pad vonden we een verlaten zigurat die laatst nog was bekeken. Er was tekst zichtbaar. De bottomless pitt moest bij volle maan altijd afgesloten blijven. En verder leek het mij dat iemand hier iets zou hebben gelezen over schatkamers in de hoge vesting. Stom natuurlijk, die zijn daar niet. De hoge vesting is van de coatl. Daar was dat geschreeuw ook vast van. Dat is ook weer niet best…
En toen kwam er de behoolijke vleermuis uit de pitt omhoog kruipen. Niet dat die een probleem voor ons vormde, maar toch.
Met een nummerbord. 33.
We rolden een steen voor de ingang van de zigurat en gingen door.

Tot bij een muur / stad waar wel 10 haguars boven de poort tentoongesteld waren. En dan dus nog steeds niet opletten, hè? We liepen er ongeveer onderlangs…

Daarom spraken we de volgende dag eens een inboorling aan.
Dat was een beetje met handen en voeten praten maar goed. Ik geloof dat hij wel had begrepen dat hij pas naar het dorp mocht als wij een beetje voorsprong hadden opgebouwd. (Bovendien hadden we hem half gebonden, sneller kon ook niet…)
En nu komen we net een paal tegen met een mensenschedel. Eindelijk op vertrouwd gebied.

We're in a tight spot.
Ai, ai ai. We zitten in de shit.
“Ga er niet heen!”, zeiden ze nog.
“Jullie zetten de toekomst van de hele vallei op het spel als ze jullie vinden!”, zeiden ze nog.
Ik had bijna spijt. We zaten klem tussen de patrouilles, een deel van de groep was weg. Ik was gewond. Het zag er slecht uit.
Wat waren dat toch voor een mensen?
Wat deden ze hier?
Oh, wacht eens even. “Ze dachten dat ze de ruïne van Seatl al hadden gevonden, dus leer ze niet dat dat niet zo was, anders konden ze het zelf zo vinden.”: Ze waren bezig de schatten van Seatl, waar de spoken zijn, te roven (dachten ze).
We zaten in de shit.

De witharige teotl.

Tja, ik zou ook zeggen: “grote drijvende gebouwen op een heel groot meer met gigantische waslijnen en buitensporig grote tafellakens die hangen te drogen.” Maar op de één of andere manier leek het of ik iets miste in het plaatje. Ik kon ook niet erg sturen wat ik beter wil bekijken. Erg bedreigend zag het er in elk geval niet uit.

En dan de witharige teotl. De leider was dood, leve de leider. Had die geen naam of zo? Hij was weldegelijk de leider van de teotl. Hij was het immers die had gezegd dat de vrouwen dus aan ons horen, en de teotl hadden keurig alle vrouwen naar ons gestuurd. En nu was hij ook aan het onderhandelen. Hij wilde gewoon alles. Alles kunnen en alles hebben. Daar zouden we wellicht wat mee kunnen. Hij kon er vast wel achter komen hoe het nu buiten de vallei is. Hoeveel kinderen er in het grote drijvende huis woonden, of we er bij konden komen.
Z´n vader zat in Xibalba. Dat was niet best. Dat was de verzamelplaats voor alle gespuis wat te gek was voor deze wereld. Ik vroeg me af of we z´n vader wel wilden ontmoeten. Ik geloof eerlijk gezegd dat we blij mogen zijn dat hij plichtsgetrouw genoeg was om onze vrouwen terug te zenden met zo´n vader. De uitgang van Xibalba was op Alpacatraz. Da´s ook toevallig.

Metusaletl had wat geschriften en voorspellingen nagezocht.
“De Ealt zal van kleur veranderen” en “de ingang en uitgang zullen verwisseld worden”.
We wisten nog niet wat we ermee moesten, maar goed. Dat hoorde ook een beetje bij het plan van de priesters. Als de mensen de voorspellingen te nauwkeurig volgden, kwamen ze niet meer uit, en als dat een keer zo was gestart, waren alle volgende tabletten waardeloos. De priesters hebben er dus eigenlijk voor gezorgd dat de voorspellingen op allerlei manieren uit te leggen zijn en dat je er slechts achteraf wat aan zou hebben. Jammer dat ze het voorspellingen noemden, en niet zie–je–wels.

Er lagen drie schedels op het graf, toen we er op midwintersdag kwamen. Ze waren bijna af. De priester was ver weg. Vast niet toevallig. Ik heb steeds meer het idee dat je geen klap van z´n zweep moet hebben als je kwaad in de zin hebt. Wij hebben geen kwaad in de zin. We vernietigden de schedels. En daarna verexcuseerden we ons. Snel.

De priester van de eatl vond ons al snel. Buiten de vallei dachten ze dat ze de (onze) mythische vallei al hadden gevonden, ze zochten niet meer. Als ze mensen tegen zouden komen van de vallei zouden ze opnieuw gaan zoeken, en zouden ze de vallei vinden. Dat wass slecht. We mochten niet naar buiten.
Ik weet niet welke voorspelling zij in hun hoofd hadden, maar we konden toch niet onze kinderen en kleinkinderen ook maar in deze vallei laten toeven, hoe interessant ook, alleen omdat wat priesters van de eatl dat wijs achtten?

De wingman van Chitzlan.

Die ouwe gek ging dus nog wel even ieder jaar naar de plek waar Chitzlan in Seatl, waar de spoken zijn, dus z´n compaan had begraven.
Hij vond de teotl superieur (echt iets voor een teotl–cult priester).
De mensen in de vallei wisten niet eens dat Chitzlan de compaan had meegenomen.

Dat moesten we natuurlijk onderzoeken. Nadat mijn pak klaar was. Maar voor die tijd al kwamen Machetl en Tecicha met de Haguar al even met ons praten. En, al zeg ik het, niet al te zachtzinnig.

Machetl was duidelijk: “Jullie moeten mee komen! Jullie hebben jezelf bewezen als helden! Ik zal jullie trainen! Dan krijgen jullie alle antwoorden die je nodig hebt!”
Tecicha ook: ´Jullie hebben bewezen na te denken voor te doen. Bescherm het hart van Zehuatek´.

Gelukkig aten ze elkaar niet op. En de Haguar ook niet.
Machetl wilde blijkbaar het volgende: Mee met Machetl, weg vrijmaken, Zehuatek uit, voorzichtig, zonder dat de vijanden die buiten zijn, het door zouden hebben.
Daar zat meer wijsheid in dan in het hele kampement van Jetli, mogelijk van Makstli.
Maar Tecicha was ook voorbereid.: Wie zegt dat buiten de vallei vijanden zijn? Laten we andere manieren onderzoeken om er 1) meer over te weten te komen en 2) uit te komen als we dat zouden willen.
Hoe? Nou, bijvoorbeeld door de cult van De Eatl eens aan te spreken op hun (on)kunden.
Ook niet gek gesproken dus.

Chilicocuatl vatte, zeer gewiekst, samen: “wij horen veel wijsheid in jullie woorden. Maar vooral horen we een gemeenschappelijk streven buiten de vallei te kijken en komen.”

Tja…
We weten niet wat beter is, beschermen van de vallei of openstellen. In feite wisten we niets van wat er buiten de vallei gebeurt, behalve door wat er zichtbaar was als Axolotl uit de beker drinkt. We weten nog steeds niet wat de windborn teotl wil.
wat ging die sjamaan doen bij die tomb van de veronderstelde compaan van Chitzlan?

We besloten de Windborn gewoon uit te nodigen. Hoe simpel kan het zijn.

We wilden ook die bedevaartsplaats in Seatl, waar de spoken zijn, wel eens zien. We vonden een struikmonster. Dat stond over omgewoelde aarde.
In het paleis kwam het wezen met een tiara en een zweep in aktie. En wij maar lopen. We hebben het graf denk ik (net) niet bereikt.
Maar hoe een en ander te duiden?
Voorlopig moeten we eerst eens kijken of de witte Teotl met ons wil praten.

De sjamaan van de teotl.

Ik zat vast in de spleet! Deksels. En zo´n pretje was het daar niet. Dan maar de vrouwen eerst gered en wat lamavet aangeschaft. Een Maiden of the Corn was bereid met ons mee te gaan om door de spleet en in de vallei te gaan kijken.

We vonden in de vallei (waar een onaangename sfeer hing, net als in Seatl) wat bomen en een huisje. Een hutje met een open plek ervoor met een totempaal en schedels, begraven op verschillende belangrijke kalenderdagen op de schaduwen van de paal. Hier moest wel een duivels monster wonen.

Een sjaman, voorheen priester van de teotl, leefde dus nog voort! We hoefden nauwelijks te overdenken wat te doen. Hij viel gewoon aan. En een drietal schedels rees ook uit de grond. Axolotl viel al snel. En terwijl ik probeerde daar wat aan te doen, werd ik zelf neergehaald en viel ik in een boze slaap met honderden teotl die op ons neerkeken, trommelgeroffel en vliegende schedels.

Toen ik weer bij kwam was het gevecht voorbij en lag ook Axolotl op apegapen.
De groep teotl uit mijn droom was er werkelijk geweest. En ze was weggetrokken achter de witharige teotl aan toen de sjamaan was gevallen.

We trokken naar Quenteotl, probeerden daar wat op krachten te komen, en hoorden dat er de volgende dag en dagen groepen van wel 50 vrouwen overal in het land terug kwamen die soms jaren bij de teotl hadden gezeten.
Vaak cocoxque, niet automatisch slecht behandeld.
De teotl hadden ze geholpen terug te komen.
Op de één of andere manier had de dood van de sjaman er vast mee te maken dat al die vrouwen nu ineens los werden gelaten.
Sommige vrouwen zijn trouwens bij de teotl gebleven.
We weten niet waar de witte teotl nu is.

Zijn de teotl nog wel dieren?
Ze hadden de vrouwen keuzes gegeven. Naar huis laten gaan. Steden gebouwd.
Wat wilden ze van ons? En voor wie? Werden ze onderdrukt om veel teotlborn te maken door sjaman?

Wanneer is de volgende eclips? Hebben we gevaar afgewend door sjaman te verslaan?

De sage van de teotl en de priester.

Wat wil de teotl? Dat is de vraag.
Het priesterschap had de Axolotl Rozeatl gestuurd om ons te helpen met uitzoeken wat en hoe de teotl.
We besloten aan die gasten van van de dierensecten de teotl te vragen hoe dat zat. Die bleken te zitten in Maxtli. Aha, daarom was Maxtli natuurlijk maar half aangevallen…


Na wat rijden zagen we een rookpluim. Axolotl bleek over mij onvermoede gaven te beschikken, want die ´zag´ dat de rookpluim van het seineiland kwam, het eiland waar regelmatig wel eens rook vandaan kwam. Maar nu wel heel erg veel.

We hadden de twee eatls gezien. En we besloten even te gaan kijken hoe dat zat met de eatls. Aan een bergwand, enige eikl hoog, plakte bij een boompje, de teotl aan de wand. Hoewel we er lastig bij konden en we ook nog door de twee andere teotls werden bekogeld, konden we de teotl verslaan. Ten eerste leek het of hij, behalve ons, ook de andere teotls tegen zich had, ten tweede bleek dat hij de twee eatlkuikens bij zich had. En een amulet.

Het was een stenen amulet een aan (waterminnend dieren) leren koord. Van een kloof, een trap een opening en 3 aders. Het was ook nog eens geknoopt met de hitekl “ik geloof”–knoop.
Maxtli was bezig het probleem met de teotl op te lossen. Ze versloegen ze gewoon… Dachten ze. Jetli voorop.

Helaas was de priester van de secte van de teotl wel zo´n beetje op.
Met niet minder dan de allergrootste moeite konden we uitvinden dat de wezens die we hebben gezien, eigenlijk niet de normale Teotl zijn. Maar ook dat de teotl nooit wat hadden gedaan voordat een oude priester van die sekte met ze ging aanpappen.
Het was helemaal lastig hem de kelder te laten zien. Maar dat was wel interessant. Precies de zelfde tekening als op het amulet. We herkenden dat ondertussen als de tempel achterin de mijn bij Quenteotl.

En daar gingen we natuurlijk direct heen. We vonden onderweg nog een plaats waar de haguar de ayotochtli (turtle–rabbit (gordeldier)) had gevangen. En ´s nachts was de Huguar nog wel om ons kamp aan het sluipen.

Vlak bij de shrine zagen we toen één teotl die, met een wapen nota bene, probeerde de grot te verdedigen.
Wilde hij ons niet aanvallen? Nee, zei Axolotl, verdedigen. (“Zeker weten?” zeiden wij nog…)
Tegen de godenwapens waar we nu mee waren uitgerust, was de teotl echter wel erg in het nadeel.

Tijdens het vechten al, hoorden we vrouwenstemmen om hulp roepen en een stem die tot stilte maande. Een van de vrouwen is nu al gek geworden.

Ben ik de enige die het wonderlijk vindt dat de teotl ook onderling behoorlijk ruzie maken. De ene aan de deurpost. De volgende met die kuikentjes. Moeten we ons daar niet eens wat in gaan verdiepen? Of in wat ze daarboven aan het doen zijn?

Metaal van de Goden gehaald.

Bij Ciliucuatl was priester Tocuichpo blij ons te zien. We mochten meevergaderen met de grote mannen. We vertelden ons plan om de vallei te redden met het metaal van de goden. Tocuichpo zei dat wij het moesten opknappen zonder de helden van Machetl, maar misschien met hulp van een oude makker van hem.
In de stad was botte kracht niet voldoende, je had ook nog eens bovenmenselijke wilskracht nodig. Echt iets voor ons dus, maar niet speciaal voor Popo, bleek later.
De spoken konden ons niet deren zolang we mentaal weerstand bleven bieden.
Duidelijke verhaal, wij naar Teoteo, vlak bij Seatl.
Daar spraken we de volgende priester, zaten in het donker naar sterren te kijken en maakten een trance mee waarbij we inzicht kregen in de plaatsing en zwaarte van onze opdracht. Bovendien kwamen we er daar achter dat de vriend van Tocuichpo gek was geworden.
De priester liet 3 elixers aanrukken met mentale weerstand en een kaart van de stad.
De gekke jongeling van 100 rende joelend door de stad, zodat hij afleiding verzorgde.
Toen we de zigurat in zicht hadden voelden we ons knap onprettig.
We vonden een flinke kamer vol met staven godenmetaal. Overigens allemaal met een soort schaduwen die erin of uit wilden, en die me deden vermoeden dat we er nog niet klaar mee waren. Ik kon er maar één tillen zonder al te zeer in de problemen te komen. Chilicocuatl nam nog even een speer mee maar het lukte hem niet om daarna ook nog een staaf op te pakken.

Ik werd ondertussen geraakt door het spook. Was het fysiek? Mentaal? Ik weet het niet. Maar ik wens het niemand toe.
We voeren terug. Tot aan Quenteotl. Daar maakte Popo voldoende wapens voor alle steden aan deze kant, voor zichzelf en 10 (metalen) inzetstukken voor mijn macuahuitl. En dan nog was een spear over. Die werd opgeslagen in Ciliucuatl.

Maar waar zijn de teotl nu? Wat kwamen ze hier eigenlijk echt doen?

Teotl aan deurpost genageld.

We hebben uitgevonden dat Chitzlan in Seatl het metaal van de goden heeft gehaald. En ook dat dat metaal een vernietigende werking had op de Teotl.
Vele dorpen aan deze kant van de vallei waren door de Teotl aangevallen, vrouwen waren buitgemaakt en voorraden bedorven.
Er moest duidelijk iets aan gaan gebeuren.
Ten eerste moest iedereen weten dat na een aanval van de Teotl niemand van de voorraden zou eten voordat gecheckt was of die verdorven zouden zijn. Misschien kon je het bederf nog enigzins in de hand houden als je snel de schedel, die ze onder voorraden en gemeenschappelijke eetgelegenheden pleegden in te graven, elders her zou begraven.
Het was ook een vorm van oorlog voeren die mij althans tot het uiterste zou doen gaan in het stoppen van die gruwelen.
Hoe ver zouden we ze laten gaan voor we eindelijk weer eens de oude sterke rituelen zouden gaan gebruiken? Het waren er zat om 10–20 bloedoffers te halen. En daarmee kon je behoorlijk uit de voeten…
Maar goed, toekomstmuziek.
We zijn er achter gekomen dat het Metaal van de Goden een heftige impact heeft op de Teotl. Dat zal ze leren! Ze wisten dat vroeger blijkbaar ook al want Seatl scheen er vol mee te liggen. Daar gingen we dus eens heen. Met wat helden van Machetl moest het toch een peulenschil zijn wat wapentuig bij elkaar te vinden dat een gevoelige slag toe kon brengen aan die laag bij de grondse, rotte, stinkende Teotl.

Waarschuwen andere dorpen voor aanvallen Teotl.

We gingen op weg naar Opactli om daar de bewoners te waarschuwen.
Wij hebben aangeboden door te reizen naar Ciliucoatl.
Chilicocuatl maakte net geluid.
We vonden een priester van wolken, overvloed, harvest.
Itslocoth was de volgende stad.
Onder de voorraadopslag vonden ze onder de grond een schedel.

Wonderlijk verslag. Ik heb een maand geleden in geheimschrift aantekeningen achtergelaten. Die heb ik naar het schijnt slapend opgetekend. Alleen de allerroodste kabel is nog volgbaar… Ik heb maar een verdediging. Mijn computer heeft het lang niet gedaan. Het is wk. Klazien en Lowieke waren ziek. Abi is loops. Het regende.

Start. Teotl hebben Quenteotl aangevallen.

Okee.

Popo en Chilicoquatl zijn, net als ik, uit het dorp Quenteotl.

Oni, de dochter van Chilixiquantl kwam aanrennen dat haar moeder was gepakt door de teotl.
We zochten met halve dorp erbij en vonden de vrouw. De teotl die haar vasthielden werden door ons verslagen. We pakten een zilveren pin in de vorm van water op. Hij was gevouwen en er zat iets in, een lok menselijk haar. De vrouw was erg geschrokken. Maar ondertussen klonk alweer de gong uit het dorp. Dat bleek beroofd terwijl wij bezig waren met de vrouw. De groep teotl had aangevallen.
Het vlees was weg.

Mahet was priester. Autoritair maar vrij (hij houdt goede ideeën niet tegen).
Vergadering over verbluffend samenwerken.
Er zijn teotl gespot met menselijk donker haar. En één met licht haar.
Wij boden aan achter de raiders aan te gaan.