16 mrt 2010  nooit

samenvatting: Timeportal destroyed
Title: I will take you to the mountaintop!


moonpool
here in time
crossroads Letchua en Montevideo
rand van de moerassen

– We gingen kijken wat die witte veren boven op zo´n hoge berg waren. Nog dik voordat we boven waren, hadden we allemaal de wonderijkste ervaringen als daar zijn: helemaal bleek en blauw, pijn aan handen en vingers, geesten die ons ontvliedden, en maakten we hele enge bones–achtige geluiden van tanden die in rap tempo op elkaar sloegen. De enige die daar geen last van had was Usain. Het is vast zo´n Jamai ding met zo´n sigaar op 4 zwaarden. Ik was er maar half bij dus ik heb gemist of hij nog meldde dat het niet zozeer de kou als wel de vochtigheid was…

We gingen naar de pool waar de corruptie hoog was. We zagen de portal niet, er zat een darkness voor.
Met een true seeing zag ik het portaal wel, en een huid die in de pool lag. De guardian was een grote rups (Cor).
Ik besloot ook een stonetell te doen. De steen was wat nukkig. Misschien heeft hij te dicht bij het corrupte water gelegen.
We spraken de priester weer aan. Er is een creature dat een soort portable portal bij zich heeft. Oorspronkelijk voor z´n nageslacht, maar er is hier geen mate, we kunnen dat portal misschien gebruiken om de Bloeddemoon in op te slaan?
Is er dan ook ruimte voor de wachter? Dat is onduidelijk.

We bleven er over denken.
Chilicocuatl en K´Inich hingen een touw met knopen tot op de bodem.
We deden een meditation (+3 wis (–1 rest))
En toen nog even een draw upon holy might (+6 wis)
Ik deed een guidance (+lvl op check)
een choose future (altijd goed in een timealtering portal)
totemcall Arapaima
En beneden, net met één been door de deur op de wand erachter die eerst wubbly was maar stevig toen ik er mijn hand op legde, een dispel magic van dus 11 (roll op d12) + 13 (lvl) + 5 ([wi 25]) + 13 (guidance) = 42. Dat is hoog.
Pas toen werd het echte effect duidelijk van de Meditation. (daarvoor rollen we op het moment dat je het echt nodig hebt.) En daarom was het op dat moment ook dat ik wi 25 kreeg.
Ik trok een fikse scheur in de fabric of the portal of time. Maar iedereen boven en onder water hoorde ook direct een lage harde gebiedende stem roepen: “A RULE IS BROKEN!”
Ik had nog geen tijd daar echt acht op te slaan. Ik zag dat er achter de scheur niets was. Er was zo weinig, ik zag nog niet eens zwart. Het was een scheur naar NIETS. We beginnen echt een beetje op de grenzen te opereren…
Usain hed veel last van de plotselinge stroming, want door het gat spoelde snel alle corruptie weg.
Maar hij wist er ook nog een earthmaw in te duwen voordat hij naar boven ging. Maar er was zich alweer een vlies aan het vormen om het gat te dichten.
Ik hield daar toen de powerstone van de SkullMansion in. Zodanig dat de steen precies goede dichting tegen hield. “RULES EXIST FOR A REASON!” Axolotl kwam al boven, met de huid. En Usain volgde snel.
Boven het wateroppervlak werd een wezen zichtbaar. Wit, naakt, haarloos, wit, stralend. (soort witte dr Manhatten)
Terwijl ik nog nauwkeurig de steen op z´n nieuwe plek hield terwijl het membraan eromheen dichttrok, wees de witte persoon naar mij: “YOU ARE NOT A GOD!”
Terwijl ook ik omhoog zwom, en de stroming aanzienlijk was gereduceerd gebood de man: “I WILL CORRECT THE FRACTION!” Hij wees weer naar mij, met een fikse straal licht. Gelukkig deed het mij niet veel. De anderen stonden als met stomheid geslagen.
Maar al snel kwamen Usain en K´Inich tot hun zinnen en kreeg hij een Banishment en een Paper Tiger te verwerken.
Daardoor mislukte een spreuk van hem en kon ik het water uit komen. Ik sprak hem ook aan. Ik gaf eerlijk gezegd wel licht. Een radiance of straling die ik daarvoor nog nooit had gehad. Goddelijk is wellicht het juiste woord. “Ik ben geen god en wil er geen zijn!”
Maakte geen indruk. Hij probeerde nog wat dingen maar pas toen ik met een dispel magic mijn draw upon holy might had opgeheven, stopte hij en vervaagde.

Na een tijdje viel het op dat er een klein slurfje (zo´n draaikolkje) in het water zichtbaar was, het waterpijl nam snel af. Het heeft wel wat gedaan…

De bizonhuid ging naar Chili. Als ze hem draagt wordt ze bizontl, met alle voordelen die dat biedt. Maar de huid had wel lang in de corruptie gelegen.
Misschien een tijd in een waterval hangen?
Axolotl was ook aangeslagen door de corruptie. Chili maakte van een corruptiewhip een mattenklopper om het kleed mee uit te slaan en ook de corruptie uit Axolotl. Maar het werkte niet helemaal. De corruptie ging dan wel uit Axolotl, maar kwam vast te zitten in Chili.
Nog even over dat systeem nadenken. We hebben nog een stafachtig ding dat jou corruptie in een tegenstander hengst. Samen moet het toch kunnen…
De stenen die over het portal gingen in de voorstelling in de gang achter de stenen deur waren gekraakt. Er is iets veranderd.

Met de Cup of Foretelling kwamen we op het idee de gevangenis te zoeken in een bol die bij Letchua zou liggen.
We namen na enig overleg de indianen mee. We willen niet dat ze opvallen, maar met de Bloeddemoon weg van het kasteel kunnen we daar misschien nog even huishouden.
We lieten de 20 indianen op een kruispunt achter waar we ze op zullen halen nadat we bij Letchua (en wie weet ook wel de ziguratl van de doom device) zijn geweest.,
We staan nu op het punt het moeras te betreden.

samenvatting: ontsnapt uit Kasteel en Ursuppe, onderhandelingen met vlakteindianen.
Title: The florist is lava


Ursuppe
jungle in de buurt van een dorpje met plantages die niet gevonden wilden worden.
schuilplaats in de buurt van slagveld
Ziguratl of the Moon

We keen om ons heen. Rode wolken, mist. Iedereen op eigen stukje vastigheid.
Om iets te kunnen zien moet je jezelf concentreren. Maar als je dan ziet, wordt er dan ook een zichtveld gecreëerd.
Ik liep naar de anderen. Achter me brokkelde mijn stukje vaste grond af, maar voor me groeide het aan.

Ik zag ineens een vlinder. Ik liet hem op mijn vinger zitten. Maar hij beet me (voor 1 schade).
En direct zagen we een hele zwerm van die vlinders.
Ik blies de mijne weg. De anderen sloegen de vlinders ook weg (en kapot). Als er één viel, kwamen er dingen uit. Godenmetaal en bloed en wervelwinden en zo.

Eerst toen we ons op de omgeving gingen concentreren, ontstond er gras. En nadat Axolotl dat ook had gedaan, een heel bosje.

Boven zagen we wat wolken uiteen schuiven en we zagen daar ineens een schip. Een raar schip (in de vorm van een inktvis) dat ons, na een AHOI! opmerkte en ons beharpoeneerden. Het had 50/60 man menselijke bemanning. Het nam ons hele landje mee. Maar we wisten ons los te rukken en ik besloot dat het nu tijd was er vandoor te gaan.

Een nieuwe Planeshift en we kwamen in de jungle uit. Ergens waar we het niet herkenden. Maar wel gewoon in de jungle.,
We ploften neer en verzorgden onze wonden, en sliepen en deden alles om snel weer op kracht te komen. Dat was al de volgende dag bijna. – We hebben afgesproken dat iedereen er vanaf nu van uit mag gaan dat er een accellerate healing op hem of haar van toepassing is. Daarvoor offer ik (altijd) één prayerslot 3e circle.

Chili vond een dorpje met een plantage. De mensen waren op de een of andere manier anders dan anders, maar ze wilden niet opvallen. En we hebben ze niet gecontact.
We zochten uit wat de verschillende dingen die we gevonden hadden, doen.
De zwarte ring: Zwarte steen is gestolde lavasteen. Geen resistance tegen normaal vuur, je kunt een een vuurtje mee maken en 1x/sessie kun je er (activate) een granata mee casten.
de rare riem: kost tijd te attunen. Dag of nacht. Je wordt iets groter (een kop). Je wordt 1 punt sterker. En je doet dubble [str] dam, triple op large weapons.
De zweep was bijna net zo corrupt als Chi–Enne.
Ik probeerde ook een Watermirror op de Bloeddemoon. Ik werd er vrijwel direct uit gekickt, maar leek toch nog even gauw een flits van de Ziguratl van Chitzlan te hebben gezien. Daar worden visioenen en heden, verleden, toekomst weergegeven als je de juiste instelling hebt. Maar belangrijker. Er zijn verhalen dat daar een pad begint dat in Seatl eindigt. Daarover is Chitzlan gekomen.
Daar lijkt ze nu te zijn.


Het stokje vanonder het kussen beschermt tegen gedachtenbeïnvloeding (+4 op mindreading). Je kunt er vrijwel direct een cause fear mee casten *(1x / sessie.)

Er was ook nog een scepter. +1 reserve (wat dat ook mag zijn) voor tovenaars.

´s Nachts hoorden we gerommel en zagen we vurige gloed. En ook nadat we bij Pan en Oncl waren aangekomen, was de gloed er nog. En wellicht heftiger.
Er was daar iets met lava.
Axolotl besloot zijn beker weer eens te drinken. Er was een deur. Als die opengegooid werd stond daar haar silhouet, leek zwart, maar werd rood, het was een vault godenmetaal. En alle corruptie, en power en essentie, werd opgezogen door de silhouet. Erinys was in Seatl. En dit was wat ze echt wil.
Met een farsight zag Axolotl dat de tempel van Chitzlan omgeven werd door een moat van lava. Het was een scheur in de wereld. Het water van het moeras hield voorlopig de lavazee nog tegen, maar het water dat wegloopt daar, in een stroompje naar de Getokl of Gekakl, is wel aangetast.

We reisden naar het tempelcomplex van de wandelende priesters. Daar was bijna niemand meer, op een paar vegers na. Iedereen was naar de Ziguratl om die te beschermen tegen indringers.

En toen we in de buurt van de berg kwamen , was daar inderdaad een cordon van oude indianen.
Ik deed een stap voorwaarts en nodigde uit voor een gesprek. We praatten erg langs elkaar heen.
–“Er komen eerst 5 en dan 4 mensen om de wereld te redden! Het portaal zal ons redden …”
–”Ja, maar dat waren wij al! En wij zullen de wereld ook redden als jullie ons dat laten doen! Het is geen voorspelling, het is een reeds waargebeurd verhaal! Mooi opgeschreven!”
Hun vertegenwoordiger zei dat wij met gespleten tong spraken als wij zeiden dat wij helemaal niet wilden voorkomen dat de corruptie wordt verdeelt, alleen dat wij het tijdsportal wilden sluiten om de wereld te redden.
Maar de profetie bla, bla, 4 en dan 5 man door portaal, enz.
En ik riep dan weer dat het laaghartige coyotes en tandeloze slangen waren, enz,
Ze liepren verbolgen weg. Maar zeiden ons te laten zitten. En wij waren ook zeer ontevreden. Dus wij besloten een zweethut te bouwen.
We zochten naar een connectie met de zweethut, iets wat ons in staat stelde het portaal te vernietigen. We zagen allerlei dingen die met de berg te maken gehad hadden. Potten, insluitingen, demoon met paardenkrachten en een Guardian.
Het was de Guardian die hier nu wacht. En hij was present in de zweethut. We praatten met hem.
–“We willen het portaal sluiten.”
–”Maar het is mijn portaal.”
– “Mmmm. Wij willen niet met je vechten. Als we nu een ander portaal aanbieden. Een heel belangrijk, rustig portal.”
En daar zag hij wel wat in. Wij zoeken voor hem portaal, hij laat ons deze sluiten.
–”Hoe gaan jullie dat doen?”
–”We wilden het opblazen in eerste instantie, met bijvoorbeeld die grote gem van de skull–mansion.”
–”Jullie zouden half het portaal in kunnen gaan en het dan openscheuren. Dat zou betekenen dat de corruptie uit het water dan alle kanten op (heden, verleden, toekomst) verspreid wordt.”
We zouden er ook een stop in kunnen doen. Dan kan de corruptie niet weg en stroom die hier over. Nu wordt het het verdelen in gesluisd.

We kwamen uit de trance en de volgende dag kwam de oude man weer.
Zowel hij als wij waren deze keer wat rustiger en voorzichtiger. Hij had een paar mannen (m/v) bij zich en nam net als wij plaats in een halve cirkel we haalden onze pijen tevoorschijn.

–”De tempel is gebouwd om de toekomst te beschermen”.
–”Dat is een goed doel. Maar door het verleden met je corruptie op te zadelen, houd je geen toekomst over.”
–”Seatl is verantwoordelijk voor bijna alle shit waar we nu mee te maken hebben!”
–”Niet verder vertellen. Wij zijn afstammelingen van degenen die in Seatl waren. We hebben geleerd wat een troep ze er van hebben gemaakt. Wij hebben de enorme hoeveelheid samengeperste corruptie die daar is opgeslagen wel eens gezien. En we hebben een visioen gehad waarin de Erinys door machtswellust druipend van corruptie, uit de kluizen van Seatl komt, om de wereld te onderwerpen. Dat mag nooit gebeuren. Wij moeten haar stoppen. Eén pad voor de Erinys is het gebruik van dit Tijdsportaal. Dat kunnen wij stoppen. Het is nooit onze bedoeling geweest om corruptiedispersie te stoppen! Wij zijn daar in hoge mate voor. Maar wel eerlijk, niet alleen naar het verleden.”
–”Wij hebben jullie gehoord en er schuil wijsheid in jullie woorden” (vrij vertaald).
–”Daarom hebben wij besloten laten jullie het portaal te laten vernietigen.”

–”Wij zijn over de moon.” (ze fronzen even) –”Eh nee, we zijn erg verguld met jullie meegaandheid” (weer lichte frons).
–”Gister hebben we alvast overlegd met de wachter. Hij zal ons ook niet tegenwerken.” Wij raadden de priester en ouderen wel aan enige afstand te bewaren. Dat gingen ze ook doen. En daarna vroeg ik ze of zij ons misschien ook op een andere manier konden helpen.
Wij beginnen te vermoeden dat de Erinys terug kan komen in tijd, als ze gedood wordt. Wat wij zoeken is een speciale gevangenis, in een soort andere plane, of deelplane, met een portal (waar dan die wachter weer kan wachten (twee vliegen in één klap).
Daar moesten de ouderen even over denken.
Ondertussen bleef het vuur zichtbaar in de verte. Wij hadden de Bloeddemoon al aardig dwars gezeten: Hadrianus van het zwaard gehaald, Popo, en vooral de Popokopieer en –energie weg. Nu probeert ze vast en zeker het pad te vinden van Chitzlan. Zou het echt een pad zijn, niet slechts een Mythe?
De ouderen bieden aan voor een leger te zorgen. Een leger dat kan helpen tegen de assassins van de Bloeddemoon. Wij zorgen voor het redden van de wereld. Ze zoeken ook een portaal en (demi–)plane gevangenis.

100 xp lvl priest erbij (13e)
Gezond, vol, volgende keer: 16 jan. 2021

samenvatting: de beul en Popo
Title: A cheap plastic imitation of Popo


het kasteel van de demoon
deep Ursuppe

– Al flink onderweg in het gevecht…
DM: “De zweep van de beul van Popo deed wel erg veel damage. Wellicht is het een magische zweep.”
Ronn: “Wie heeft er nou een zweep zonder magical properties?”
DM: “Okee. Intentions?”
Ronn: “Ik rol mijn zweep ook eens uit…”

schade 17 hp.

Ik deed de ring twee vingers aan linker hand en die werd warm. Ik keek door de ogen van de kat. Ik kon de kat wat laten doen.
De kat wilde niet weg uit de vertrekken van Arlanzo.
–1 hp voor kat in lichtkooitje doen.
We liepen verder kasteel in, op de gok. Luckroll 1. We vonden geen trap naar beneden. Sterker nog, er stond een keukenjongen voor ons.
Perceptie: 1. Ik hoorde een patrouille op een ronde achter ons. We vluchtten een keuken in. Met Globe of Silence geen gerucht en de patrouille liep door.
Boven zat een grote hoeveelheid soldaten in de eetzaal, op het vuur stond nog soep en vlees.
Er was één aparte tafel op kleine verhoging. Die had blijkbaar nog niet gegeten. Chili zag daar ook de gevangenenbewaker die was gevlucht in z´n rode cape.

We besloten door te gaan in de gangen. De patrouille was blijkbaar doorgelopen. We kwamen op een soort binnenplaats waar we een poort zagen. De poort die we ook doorgingen toen we de eerste keer de berg beklommen op weg naar het kruis.
Usain: “De verschillen tussen planes kunnen erg groot zijn. Daarom kunnen planes niet zo makkelijk raken. De 7 poorten zijn zodanig opgezet dat de effecten van de verschillende planes geleidelijk worden omgezet.”

Er ging ook een trapje naar beneden. Daar vonden we een ijzeren deur met een luikje en een bordje: “Twee keer bellen voor aflevering, ophalen alleen met de juiste papieren”.

Ik belde één maal. De hoofdbewaarder deed het luikje open en ik trok hem er aan z´n kraag een baard bijna doorheen. Maar hij deed de deur toch niet open.
Hij kwam zelfs los en we waren genoodzaakt de deur te forceren met een Warp Metal.

[Intimidatie: Powercheck + [cha] + fighterlevel]

Achter de deur was nog een gang. Met gevangenisdeuren.
De man riep Paco en Sanchez erbij om te helpen. Paco! De man die ons er doorheen had geholpen. Overmand door ontroering rende ik naar hem toe, terwijl hij probeerde een valhek te laten zakken. Ik pakte hem stevig beet. Zo´n godfather omhelzing. Met 4 zoenen. Dat valhek ging nergens heen. Chili volgde me op de hielen maar we werden lastig gevallen door de hoofdbewaarder en we werden ook nog bijna getackeld door K´Inich. (gelukkig gooide ik een 20 op parry).

Ik kreeg nog even 15 schade. Maar nadat we de hoofdbewaker hadden uitgeschakeld, Sanchez aan de inmates was blijven hangen, en we de sleutels aan de gevangenen hadden gegeven, dronk ik een wonderlijk drankje. Het brandde wel een beetje, maar ik voelde me in elk geval wel beter.
M´n eerste potion of healing!
Daarna kwamen we bij een ruimte met water in het midden (gat) en daar zo te zien spiesen in. Er was ook een brug, daar was Paco al over heen gegaan. Het was een Indiana Jones hangbrug aan één touw, zodat de brug kon draaien, boven het dodelijke water, om bij een nieuwe gang uit te komen.

Boven de brug was er nog één. K´Inich klom erop en zag dat die verdieping wel even een beetje luxer was. Inclusief magische deur in de nieuwe gang. en mogelijk een weg eruit naar een binnenmuur.

We liepen op de onderste gang door. We hoorden al snel Paco schreeuwen van de pijn, hij werd met een zweep geslagen. En toen hij schuchter terug kwam, gebood ik hem te gaan zitten.
In de ruimte verderop stond een reusachtig grote man. Hij riep naar een gevangene dat hij iets moest vertellen. Hij had een zweep en was er net mee op een kooi met Popo erin aan het slaan. Bliksem sloeg op de kooi en op de vloer. Maar de vloer was een grote stenen kaart van het rijk tenminste. Er waren vrij veel gaten in de buurt van het pad de bergen in. Daar ergens zitten ze veel te dicht in de buurt.
We vielen de reus aan en het lukte hem te verslaan. Onder andere met zo´n Stray Causality, ofwel dat je de schade die je iemand anders probeert te doen, zelf krijgt.
De Popokopie was dood. We plukten de beul leeg, er was een oven, daarin verbrandden we de beul. Chili ging daarna nog de vloer of anders toch tenminste de kaart, onleesbaar proberen te maken. Met een hamer en een beitel. Ze sloeg ook een stuk kapot dat duidelijk geen enkel verband hield met ons.

Een magische zweep, extra evil met weerhaken.
Ring met vage zwarte steen.
Riem met iets raars.

We maakten plannen de hele zooi daar in de brand te steken, maar niet voordat ik de volgende ruimte, de ruimte waar wellicht de kopieën van Popo vandaan kwamen, had gecheckt.

Er viel licht op een tafel, daar. Recht van boven als uit een soort toren, recht op tafel. In de kooi zat een dummy van klei of deeg of zo. En aan zo´n Hadrianuszwaard hing Popo. Toen ik binnenkwam, kwam hij zelf van het zwaard af, pakte een speer en keek me met rooddoorlopen, dode ogen indringend aan. Ik probeerde hem te banishen. Hij hoort hier niet meer.
Maar hoewel ik 12 rolde op de check (best) had het geen ander effect dan dat hij mij niet meer leek te kunnen zien. En hij liep naar de anderen toe. Die waarschuwde ik, maar Popo was nog aardig in vorm.
Het was een lastige tegenstander. Hij vocht sowieso altijd al goed, maar nu ook nog met die Xibalbaanse manier. Tegen alle partygenoten was hij snel, goed wegduikend, en dus dodelijk. Maar we kregen steeds meer vat op hem en hij bleef vastzitten, z´n ledematen begonnen hem parten te spelen. En zo konden we hem verslaan.

Eindelijk rust voor hem. We besloten z´n lichaam te verbranden. Dat leek ons de beste manier om dat pad naar extra Popoenergie of Eldorado af te kappen. Ik legde er nog mijn dagger bij en de speer die hij had gebruikt.
We stonden nog even stil bij z´n leven. En bij het respect dat we hadden voor het niet verraden van de vallei, nota bene hoewel hij wel wist waar de ingang is! En bij de spijt dat we niet eerder waren gekomen. We voorzagen hem nog even van een Protection from Evil en daarna legden we hem in de oven.

Er hing nog een erg grote gem in het licht. Dat zag ik (pas) nadat ik een True Seeing had gecast. Het zwaard is de focus. De gem filtert het licht. Er is maanlicht nodig. We hebben de steen naar beneden gehaald, en na uitgebreid overleg uiteindelijk vrij eenvoudig op de stenen vloer in 24563 stukken van ongelijke grootte laten vallen. Dat wordt wel even puzzelen als je die terug wilt.

We staken alles in de hens. En daarna Planeshiftten we weg. Diep de Ursuppe in. Ik moest daar natuurlijk weg, maar dat kan alleen via een andere plane. De Ursuppe leek me het meest haalbaar. Van daaruit ben ik van plan terug te gaan naar waar de Ziguratl van de Maan is. Dan kunnen we het tijdsportaal sluiten voordat ze de geschiedenis nogmaals overdoet.

Ze komt nu namelijk in een situatie dat één en ander niet loopt in haar voordeel. Er komt een punt dat ze wellicht denkt dat het beter is haar verlies te nemen en gewoon nog eens opnieuw te starten. En dan wilden we haar verrassen met een Broken Portal.

schade 33 hp…
prayers:
105 105 107 107 108
205 205 205 209
305 305 305 311
405 405 412
504 504 505 505

Net met Planeshift in deepUsuppe beland. Plan is om van hieruit te mikken op tempelcomplex Walking Priesters van de Vlakten. Hoewel… Pan en Oncl wachten nog op me in de buurt van de gevangenis van de goden… Die zijn al een paar dagen zonder mij…
xp: 110
volgende keer: 2 jan (als ik dan kan…)

samenvatting: Aanval op kasteel bloeddemoon, maar dan iets handiger.
Title: The Popocopier


– We kwamen de kat tegen van de tovenaar die ons lang geleden al eens had gevangen genomen en gefolterd. Ik wilde de kat meenamen.
– “Hoe heet de kat?”
– ”Azraël.”
– “Oh, Xuqq! Probeer hem te lokken met iets blauws!”

in rijke deel Jamai (links)
rest vrije Espan
wij door wasteland
neutrale zone deel paars tot aan Chitzlan
Paarse gloed: iedereen is weg, behalve tafeltje met twee stoelen bij huis Chitzlan. Mendez tegen Aristetos. Mendez dicteert wat er mag en moet gebeuren. Wij mogen geen Arie zeggen. Mendez wil nog steeds monsters van ons om up te graden.
op vijf meter hoogte zijn schietgaten met hier en daar blauw vuur.

105 105 107 107 108
205 205 205 209
305 305 305 311
405 405 412
504 504 505 505

door muur heen vechten:
schade 17 hp.
kamer met heleboel kooien, niet meer in Ursuppe. Er zitten mensen in, lijken.
Popo, en Popo Perceptie 20: hoeveel Popo´s ? 3, de rest te donker.
Axolotl komt niet door de muur. Ik pak 3 vingers en probeer hem erdoorheen te trekken. Strengthcheck: 1.
Maar Axolotl 10 te kort. Ik trek hem bijna aan stukken, maar ik stop met hard trekken. ik houd wel vast.

Het lukt om Axolotl binnen te halen. Zeker 100 kooien hier. Paar kooien leeg.
dubbele deur tegenover waar we binnen kwamen. Luik in plafond. En nog wat verder een wat kleinere deur.
luisteren achter de kleine deur. Leren riemen die kraken, borrelende vloeistof, kookpan?

deur open. geur van Xibalba. blauwe kleur, grote ketel vuurtje met iets wat blauwe gloed afgeeft, damp langs kooi lijk Popo.

Aan het eind van de dampen zien we een soort bolletjes met enorm blauwe gloed, naar die krat. Aan het eind een zwarte man met poncho en blote voeten, sandalen op de grond. Guard gedood.

Popo is in het proces van uitdrogen.
Als Popo weg, dan lukken de knikkers niet. Ontploffen.
Er komen geen knikkers meer uit als we de dode Jamai er in hangen.

toch explosie als je de blauwe knikkers weggooit.

We lopen door gangen. Ik niet erg onhoorbaar. Ik zie door raampje op pleintje Arlanzo staan. Ik cast direct een Knurl. Maar wordt geraakt door 3 bliksemschichten.

dan snel een barkskin.
+6 op will.
Er wordt door 3 soldaten aangevallen.
K´Inich zond een papieren tijger achter ham aan. Die raakte 3 keer. Hij was er erg bang voor. Maar hij haalde het niet. Killed by a cat…

zilveren scepter.
sleutels
2 healing potions guards
ring met twee vingers vreemdkleurig metaal

Axolotl.
linker kamer is met paraplubak, tussendeur kamer koffietafeltje, kattenluikje.
rechter deur op gang met schilderijen. kopie van wandtapijt met in rechteronderhoek kleine swastika.



met dustdevil rechter deur open. lightning, klap, deur open.
schilderij hem op paard met adoring indiaanse villagers en knappe Jamai vrouw die paard rijdt.
nog meer van dat soort schrijden.
Azrael.

klein stokje onder kussen. +6 hnt en +5 trb components


hier vinden we de plannen van Erinys afstand standbeelden goden bij slagveld, zodat de energy zo goed mogelijk naar Erinys toe kan,
Popocopier voor nieuwe kopieën. p0p0 lichaam heeft explosie in andere plane doorstaan en daarom extra eigenschappen.
Plus apparaat dat alle energystralen bundelt om zo naar de Erinys te stralen.

het is is tijd om naar beneden te gaan.

14 nov
12 dec
2 jan
16 jan
107 xp
8874 + 10,7

samenvatting: Frontale aanval op kasteel niet erg effectief.
Title: El chariot de los tigres


We liepen richting kasteel. Het was meer een laan, met een rijen bomen en schuttingen en muurtjes voor dure huizen.
We zagen de poort opgaan, en het hek erachter en daar stond een enorme chariot met ronddraaiende messen aan de voorkant, aangedreven door twee! Tigres, en achterop een gast in een enorm koudmetalen pak.
Zodra hij kon kwam het voertuig met geweld op ons af. Maar niet voordat Popo er nog even een bliksemslag in had laten slaan. Deed verder niets bijzonders.

Het lukte me niet om contact te leggen met één van de trigres, blijkbaar zat de vuurdemoon ertussen.
Maar goed. De hele chariot liep vast in een welgemikte earthmow. De gast in armor sprong van de wagen en viel even aan met een rots aan een ketting op een stokje als een lolly.

Mij sloeg hij althans aardig uit lood.
Eén van de tijgers was los en ging achter Chili aan.
Dat was vast nooit erg geweest, Chili kan echt wel wat, ware het niet dat Axolotl erachteraan sprong. En hoewel die ook wel wat kan, nu niet echt, behalve als lokaas dienen.

Maar omdat ik duidelijk zag dat ik niet echt iemand zag, probeerde ik eens een dispel magic. En het armor viel (leeg) uit elkaar en bleef, als een rubber aan elkaar hangen. Maar het wapen ging gewoon door.

Gelukkig bekommerde Usain zich daarover.
Ik probeerde de nog vastzittende tigre te contacten. En ik stuitte op een muur van vuur, rondom overigens twee tigres. Ah! ik probeerde de muur door te breken, maar zo makkelijk ging dat niet. Zeker niet met de ondertussen al 4/5e schade die ik al had.
Maar ik kon wel het wezen van de trap doorgronden. Het is een maze. Als een spiegelhuis met spiegels als vurige tongen. Die ook werkelijk kunnen bijten. Waarschijnlijk is er een punt waar ik er doorheen kan breken, maar waar dat is, is nog niet helemaal duidelijk. Wel is het zo dat als het niet goed gaat, ik bij de tigres getrapt ben. Zeer linke shit dus. Maar ik kon wegkomen, met 55/57e schade met de planeshift. En ik denk dat dat wel eens de laatste kans had kunnen zijn.

Terwijl wij zo bezig waren, hoorden we de stem van Hadrianus. Om kalmte te bewaren en voor de Spanjotl om nu wapenen op te nemen, en de vrijheid. We zagen Hadrianus ook, achter wat hekken in het paleis.
Er waren knokploegen, door de stad heen, en er was vuur.

Ik kroop, verenigd met mijn lichaam naar de muur, waarachter ik Chili en Axolotl hoorden roepen om hulp. Maar daar kon ik natuurlijk niet bij, Dus ik zette een circle of privacy op aan deze kant van de muur en nodigde ze uit veilig hier te komen.

Overigens, en dat wist ik niet, gingen net toen ongeveer, zowel Axolotl als Chili tegen de vlakte. En het was dat Usain als een aap in de piñata de tigre wist te lokken, anders had het er nog veel erger kunnen aflopen.

De tigre was zeker niet meer op z´n sterkst, maar Usain had er dan ook helemaal geen enkele moeite mee. En zo kon ik nog net op tijd de ergste wonden aan Axolotl dichten.

Net toen we bijna door een groep Getrouwen werden aangevallen en opgesnord, werden we gered en meegenomen door K´Inich. Denk ik.
En buiten de stad, op een niet helemaal onbekende plek konden we eindelijk een beetje bijkomen.
Ik had nog 2 hitpoints en niet één prayer meer! Dat komt niet vaak meer voor, tegenwoordig. Chili was nog buiten bewustzijn en Axolotl was er niet veel beter aan toe. Eigenlijk kon alleen Usain nog zelf lopen. Maar na een nachtje slapen en een tijdje goed concentreren op genezing, stonden we er al weer veel beter voor.
Ik besloot, omdat het heel onduidelijk was hoe het ging met de combat, een Watermirror te casten. En dan op Hadrianus.
Ik zag hem, hij zag er heel anders uit. Hij zat aan een kampvuur, en er waren nog wat anderen die er ook omheen zaten. Ze zongen nog net geen kumbaya. Maar hij keek op en zwaaide.

En de volgende dag stond hij ineens aan het kamp! Zoals wij hem herinnerden. Met zwaard.
“Dank. Jullie hebben meer gedaan dan jullie kunnen weten.”
King is weg. Voordat de Bloeddemoon hem vindt, zal Hadrianus hem zoeken.
Wij hebben gezegd dat iedereen vergeving mag hebben van ons, behalve de Bloeddemoon.
De Bloeddemoon en wij zijn de enigen die tijd terug kunnen zetten.
Zij weet nog niet dat wij dat weten, en dat er een manier is om dat te stoppen.
El Jeffe hangt er wat dat betreft maar wat bij.

De Bloeddemoon is gewond. Ze rust nu in haar kasteel.
Wij hebben steeds gedacht dat in haar kasteel een manier was om bij de gevangenissen ban de goden te komen, Dat is niet direct zo. Die zijn in een andere plane. Maar om door de verdediging van de Erinys te komen, moeten we een sleutel hebben, één per gevangenis.
Dat zijn die bekende items die ze steeds bij zich heeft. Couatl, Eatl, Haguar, Teotl
Ze had een mantel aan van Couatlveren. Een jurk van Haguarbont, een scepter van Teotlbone en een hoofdtooi met de schedel van een Eatl erin verwerkt. Hij zag het ziet maar ze had vast wel Huanti schoentjes.
Die moeten we hebben. En dan nog moeten we goed voorbereid zijn, anders komen we zelf in het doolhof van webben en vuur vast te zitten.
Ze is nu een stuk minder onsterfelijk.
Ze heeft niet alle angsten kunnen verslaan. We kunnen daar misschien gebruik van maken.

We hebben een pad. Het is geen makkelijk pad, maar wel duidelijk. Ze wordt langzamerhand zwakker. Gelukkig maar.

samenvatting: Hadrianus in gevecht met de Bloedemoon en het Plein der Verschrikkingen. K'Inich 2
Title: We do not retreat!


Het Zwaard in de plane van Het Zwaard.
Het plein van Chitzlan.
De gevangenenverblijven.


Terwijl de Bloeddemoon aan kwam rennen gebood ze iedereen Hadrianus te beklimmen! Het werd een kluwentoren bewegende monsters. Ondertussen kwamen de eerste vele wapens aan. Gelukkig werkte de lantaarn perfect. Alle wapens werden erdoor aangetrokken en ze sloegen er hard in. Maar niemand geraakt!
Toch zagen we de bui veel te laag hangen. Ik kondigde vertrek af en we shiftten weg.
Maar niet voordat we Hadrianus een slag naar de Bloeddemoon zagen maken. De kras over haar borst bloedde en haar bloed viel op de grond. Daar veranderde het bloed in vuurachtige wezens. Hadrianus riep: “Vecht nu tegen je eigen angsten!” De Bloeddemoon was er niet erg verguld mee. Wij echter werden nog door een assassin besprongen en op de één of andere manier sprong hij mee naar het plein voor het huis van Chitzlan.

Daar werd hij direct uitgeschakeld door K´Inich die de tooi van Tagliella gebruikte. Ik was daar wel van onder de indruk, maar de indruk werd direct ook een beetje behoorlijk ondergesneeuwd door het overweldigend zicht op het plein.

Het plein was vol dode indianen. Maar ze kropen kreunend voort, ze kropen naar een soort paraplubakken met ijzeren staken erin. in een soort van waaier, of boomvorm. En aan die staken waren honderden kloppende harten gestoken. De harten van de doden die op de grond kropen. Er was wel een dozijn of zo ziguratl–altaren. Op die altaren stond een godenmetalen messen die zelf nog bloedden van kwaadheid. Axolotl probeerde een hart terug te geven aan één van de doden, maar blijkbaar was het de verkeerde. Dat ging nog wel even duren. Ze legde het neer en haalde zoveel mogelijk harten van de staken. Ik keek naar de hele situatie met een true seeing. Ik zag ogen vanuit het huis van Chitzlan. (Daar was gewoon een paarse gloed). Ik zag dat als àlle corruptie uit iemand gezogen werd, er niets van iemand overbleef… En ik zag de de energie door de poort van het paleis van de Bloeddemoon liep. Ondertussen sloeg K´Inich de messen uit de altaren en gooide Chili ze in het midden neer. We zagen blikken van alle kanten van het plein van mensen die ons daar op aan het merken waren. De lafaards die er niets tegen durfden te doen. We hoorden zelfs: “Roep Arlanzo!” Aan het eind probeerde ik de messen te ontkrachten in een dispel magic. Dat ging behoorlijk. De doden stopten met bewegen. (letterlijk: de meeste beweging stopt).
We besloten eerst de gevangenen te bevrijden. Daar werden we opgehouden door wachters van de Bloeddemoon. Maar ze kwamen natuurlijk wel vrij. De hoofdwachter ontkwam.
Het lijkt erop dan K´Inich zichzelf heeft hervonden. Letterlijk, wel te verstaan.


Op naar het kasteel.



Waar zijn Oncl en Pan?

(verbruikt: 105 105 103 103 103)
203 (verbruikt: 209 205 205) draw upon
305 311 (verbruikt: 305 305 ) dispmag, circpriv
412 (verbruikt: 407 407) knurl
504 (verbruikt: 504 504 505) plane shift



27 schade 86 xp.

samenvatting: Bevrijding Hadrianus. Of anders toch: Hij kan er nu voor strijden.
Title: The return to and of Hadrianus


outpost paarden met bar
King
Jungle
Hadrianus

– Appl–van–de–Boom. Ik ben timmermansleerling. En wat was je proefstuk? Deze schuur. – Oh, eh, er zit een gaatje in aan de achterkant waar er iemand met een bijl een Nicholsondeur in heeft gemaakt en een deel van het geheel is flink ingebrand van een vuur, dat is wat sneu.
– Axolotl: Ah, ik trek met 500 kg aan de spijker. Dat is 5000 Newton. – Rozebotl: Dat doet mij dan weer denken aan Appl–van–de–Boom.
–Usain: Ik wijs er één aan. Die! – Tomaas: Welke taal?

3 enen gegooid:
spellcraft (wat doet de voodoo hier).
firebuilding (krijg ik met poncho brandende schuur uit).
strength (K´Inich moet in de zweethut blijven tot einde ritueel)
3x succes.

Iemand uit de bar had een wimper van Usain gebruikt in een voodoo ritueel om een mais mistress te summonen. Die werd door ons onderbroken toen net de mais mistress doorkwam: Rozebotl.
Zij is nu in deze realiteit. Ze is wel een beetje gebonden aan Appl–van–de–Boom.
Blijkbaar had Appl–van–de–Boom haar van een voodoopriester nodig. De informatie die hij op scroll had staan sloeg eigenlijk nergens op. Die ging het echt nooit doen, van zichzelf. De schrijven van de scroll was ene Karl May.
Hij wilde met haart trouwen. Maar wij waren blij haar te zien, en we kochten haar, en de schade aan het proefstuk, af voor wat steen.

Nadat we haar voldoende hadden ingelicht, besloten we een pad te gaan zoeken in de zweethut.
Dat liep een beetje raar omdat Heavymetl met een zwart–wit dier aankwam dat in de hut ongelooflijk veel stank veroorzaakte. (–6 wis –2 con stank, om precies te zijn!) En niemand kon er meer uit. Ik probeerde nog om met een Watermirror de vuurvacht te scryen, maar vond Guadalupe die ons aan het pijnigen sloeg.
K´Inich wilde weggaan, en ik kon hem maar net tegenhouden.

Met de juiste dispel magic kon ik het tafereel stoppen, en de magie werd in een maiskolf gezogen.

We staakten de zweethut. Het was niet helemaal geworden wat ik me ervan had voorgesteld, mogelijk door die –6 wis?…
We besloten eerst King nog eens te bezoeken.
Die was klaar voor het gevecht. We dachten nog eens goed na. Het bleek dat Axolotl, zeker met hulp van mij, best de stalen pinnen uit het zwaard kon blazen. Twee keer met hoge mate van zekerheid (hulp van mij), één maal met behoorlijke waarschijnlijkheid. En daarom besloten we direct naar Hadrianus te gaan. Met een Planeshift, nota bene.

In een kring kwamen we heel dicht aan de voet van het zwaard uit. Maar al direct omsingeld door een grote groep demonen, alsof ze op ons stonden te wachten. Direct castte ik een Guidence, en daarmee willde Axolotl de eerste pin eruit.
De tweede net zo, ondertussen werden we aangevallen. En werd ik verdedigd door King die berserk ging en Chili en Heavymetl.

De laatste pin bleef maar net hangen. Ik probeerde nog met de zoeksteen de pin te laten halen, maar het lukte niet. Ik kon niet verzinnen wat ik kon bieden voor een +1. Nu achteraf zou ik denken dat de Stone of Power uit de Mansion van Tagliella of hoe hij heette, wellicht de trick had gedaan. Nu zocht de golem vooral onder de grond. Daar was hij wel even mee bezig.

En we zagen en hoorden in de verte (hoewel, op twee ronden afstand) de adequate sized Bloeddemoon al aankomen. Ze had wat assassins mee. Te veel om nu al te onderscheiden.

King had het ook gezien en baande zich een weg naar haar toe. Helaas werd hij hard op z´n knie geraakt en viel hij in een kluwen tegenstanders, zij het dat dat nog niet de assassins waren.
Rozebotl had eerst Mais geplant onder het zwaard, Hadrianus stond er ook op, en zowel Rozebotl als K´Inich klommen erin.
En terwijl K´Inich de pin eruit kreeg met zijn telekinese, en Hadrianus dus waarachtig los kwam van het zwaard, kwam Rozebotl tot een inzicht.
Ze haalde het zwaard bij mij op. Ze had begrepen dat degene die dood gaat met het zwaard, er daardoor ook voor zorgt dat zijn tegenstander Hadrianus wordt.
Ze wilde dus een gevecht uitlokken met de Bloeddemoon, haar laten aanvallen, en op die manier de Bloeddemoon in Hadrianus laten veranderen. Ze offerde zichzelf daarvoor op. Een goed plan dat ik, had ik dat geweten, nooit toe zou hebben gestaan. Nu echter kreeg ze het zwaard gewoon.

Ikzelf had een dispel magic in mijn hoofd voor het laatste zetje van de pin. Die had ik niet meer nodig en ik gebruikte hem voor de kluwen rond King. Een leiderfiguur vloog werkelijk uit de kluwen als gekatapulteerd, weg.

Nu besloot ik voor extra verdediging met een barkskin. Heavymetl, Axolotl, K´Inich, Usain en Chili sloegen er nog wat plat, en Rozebotl pakte de pin op. (Gevaarlijk trouwens met de golem in de buurt die er één zoekt…) King hield netjes z´n hand op voor het zwaard, we hoorden duidelijk de Bloeddemoon dat zij degene was die King te lijf zou gaan, en dat de anderen ons (grut, ik neem aan dat ze ons bedoelde) zouden moeten doden.

Hoewel ik Rozebotl nooit het zwaard heb zien geven (chaos, natuurlijk), heeft King het nu. En we hoorden in ons hoofd King vragen of we gewond waren en desgewenst ons healen. Zeker voor Rozebotl en Heavymetl was dat een uitkomst.

Maar nu komst de vuurvacht aan. Het zwaard is gegroeid in de handen van King. Ik hoop dat de Bloeddemoon te laat doorheeft welk of wat voor een zwaard dit is! Ze is meestal redelijk op de hoogte, maar ze had ons waarschijnlijk nog niet gezien met het zwaard.

En ik zat nog eens te denken naar aanleiding van wat Rozebotl zei, ze is specialist andere dimensies en zo, dat sommige creaturen eigenlijk helemaal niet in deze plane thuishoren, dat ik zo´n creaturen wellicht zou kunnen banishen. Dan komt die terug op eigen plane. Jammer dat ik geen Guidences meer heb.

105 107 107 (op: 105 105)
203 205 205 (op: 209)
305 305 311 (op: 305)
412 (op: 407 407)
504 504 505 (op: 504)


18 schade 128 xp.

samenvatting: De beverburcht en de verdediging tegen de Bloeddemoon
Title: The artefacts of the hairy beavers


rustplaats
Caves of the Beaver
rustplaats

–olde shyt: “Is het een godendam?”

–”Ah. Een Thulp.” (Ik vroeg wat voor soort geluid het maakte, dat wat de spear in de darkness had afgeweerd. Ik hoopte dan wat te horen over het wapen, door het materiaal te identificeren. Een tok voor hout, een tjing voor metaal, en een ping voor glas of zo. Maar het was dus een Thulp.)

–Waterworld
–Insightmen

Eerst poncho´s maken. De mijne was wel mooi, maar niet goed. (20 op skillcheck). Alsof er reflecterende strepen op zaten.
Dat duurde echter nogal even. En daarna naar de grot, Vliegende bever wachtte buiten bij het leer.

We kwamen al direct bij de eerste verbreding veel botten en schedels tegen die dus blijkbaar niet verder waren gekomen.
Op de muur stond met bloed gekalkt: This is guy who came go away, i kill you.

Er was ook een trap omlaag, met trap. Ik liep van de trap in de trap.
Echt geestig een trap in een trap.
Beneden een grot met water links en een soort loopsteiger door het midden, een dam, zagen we al gauw.

We werden aangevallen door een paar grote bevers, maar ook beschoten met een vurige speer.
Maar na een korte strijd moesten de evers zicht terug trekken. Maar toen kwam er een grote, gehuld in darkness. En nadat ik die had opgeheven, met ooglapje en houten poot.

Het is helaas wéér niet gelukt een succesvolle Knurl te casten op de Beaver. Was dat gelukt had die Sticks to Snakes wel héél geestig uitgepakt, met zowel een houten poot als een Knurl–arm. Maar niet dus, en ook niet nodig, we versloegen de bever met enig gemak. Zeker omdat de boot niet goed kon mikken met z´n vuurwapen omdat het spookte in de zeilen van het schip (Dustdevil Usain).

Nadat we de grote bever hadden verslagen, trok de rest zich terug in paniek. Wij namen de spullen van hem af.
Een vreselijk zwaard (two–hander +3) in schede.
De haak die hij als hand had.
En we zagen dat de fur ook stekls had als een porcupine. Daar kan wel een armor van gestikt worden. Dus die ook mee.

We keken verder, gingen het schip op maar zagen pas heel laat, toen we de dam doorbraken en het schip dus ging, dat er hoog in de mast nog een magische lantaarn hing.

De hele beverbende liep leeg. De bevers hielden zich wijselijk op de vlakte. Wij scanden snel de burcht, maar zagen verder niets bijzonders, volgden de bootr en vonden die, buiten, op een uitloper van een rivier, reeds invaded door wat inboorlingen wiens huis overigens verder was verwoest. Ze waren toch aan het vieren dat ze zoveel corruptie hadden gevonden, dus we lieten ze. Wel haalden we s nachts even de lantaarn op.

Het is een zeer krachtig zwaard. Het is duidelijk ook zo´n zwaard dat Hadrianus zou kunnen hebben.
En het is een bijzondere lantaarn. Een soort fakkl in een doos.
De haak zal ook wel wat zijn, maar:
De two–hander is +3, doet +d6 extra lightning damage, en zou nog meer powers hebben als er toestemming voor wordt gegeven.
De lantaarn werkt tegen. Dingen targetten is moeilijker.

samenvatting: Het onderzoeken van de Ziguratl van de Maan en contact met iemand die ons wil helpen.
Title: Een brief via een vliegende bever


voet van de Ziguratl van de Maan
Ziguratl van de Maan
dorpje in bosje aan rand van voet berg ziguratl maan
paardenwisselplaats halverwege bosdorpje en Tapekanawak

–We wilden ongezien de tempel binnendringen. Dat was een tempel waar corruptie wordt verholpen. Maar Chili werd gespot en de priester waarschuwde haar. blablabla, verboden, blabla, mag niet bla gevaarlijk. Daar ging ze natuurlijk nooit naar luisteren of gehoor aan geven. Maar ineens meldde de priester dat het ook slecht was voor je eventuele nageslacht. En dat maakte echt te veel indruk. Ze rende terug. Heel knap van de DM.

–De wachters zaten een spel te spelen dat één man met een touw om z´n enkel en vuurvacht leek te winnen.
Toen we wat commotie veroorzaakten sprongen de wachters op en keek de vuurvacht gauw onder hun kaarten om vals te spelen. Dit tot ontsteltenis van Chili die daarvoor bijna bereid was haar schuilplaats op te geven.

–Werkelijk uit het niets kwam er een man naar ons toe die zei dat hij op ons had gewacht en dat hij ons zou helpen bij de quest. Bovendien had hij eten en logings voor ons geregeld. Hij at ook mee. Wij wisten van noch logings, noch eten, noch man, noch quest ook maar iets af en stonden daar met stomheid geslagen.
“Ik zie dat jullie brandende vragen hebben, die zal ik beantwoorden.” – ”Eh… Dat zou ik wel denken ja, eh, wat staat er op het menu?”

spreuken nog nooit gebruikt:
111
208
210
214
302
303
307
309
401
402
403
406
410
414
501
502
503
506
507
509

De weg de berg op was om de zoveel afstand voorzien van totempalen. Eerst alleen ruw uitgehouwen koppen van Goden, maar later echte houten palen. Bij die palen stonden vazen of urnen of zo. Die gebruikten ze om wat erin zit van corruptie te ontdoen. Dat gaat dan met edelstenen die corruptie verspreiden. Die palen en beelden waren nieuw voor ons. Ook nieuw voor ons was, dat er ook de beeltenis van mensachtigen met rood haar te zien waren. Misschien wel matige impressies van de vuurvacht.

We kwamen ongezien langs het wachtershuisje. En de weg omhoog ging ook best. Maar hoog liep Chili tegen een wachter aan. Ze praatten even en de wachter ging verder met zijn werkzaamheden, blijkbaar het verplaatsen van potten corruptie.

Wij gingen door, tot aan de trappen en de richel. We kozen de richel, ook al omdat de trappen leidden naar een plaats waar we wachters konden zien. We kropen naar binnen en langs de richel naar de ingang van het gangennetwerk waarin ook de deur naar de profetie zou zijn. Er zaten wat wachters met een vuurvacht een gokspel te doen. We konden er zo langs. Het vinden van de deur viel echter niet mee in het donker.
Ik zocht met Heavymetl alles af maar het duurde lang. Uiteindelijk vond ik het, maar Heavymetl kwam bijna vast te zitten en in een poging hem te helpen, ik daarna echt. We trokken ons terug in de kamer en deden de deur dicht. Daar waren nog smeulende kooltjes en daarmee kon ik net de Lowtekl lezen.

De profetie zoals ik me die herinnerde was er nog steeds. En dat deel met die 4 elementen en een vuurvacht. Maar er was meer, dingen die er vorige keer zeker niet waren. Een soort zwarte wolk met een bliksemschicht erin. Dat was het portaal. Er leken verschillende uitkomsten mogelijk.
Er zou, aldus sommige plaatjes, mogelijk iets in het portaal kunnen vallen.
Misschien is het portaal te sluiten.
Het zou kunnen dat het portaal een creature is en dat je het zou kunnen verslaan. Dan vervalt het in een waterval en dat is de rest zinloos.
Dit was genoeg.
We konden weer gaan.
We drukten de steen weer open maar we hoorden nu dat er wachters onze kant op aan het komen waren.
We renden weg van de nog open deur, maar liepen elders weer tegen die gasten aan. Ze probeerden ons tegen te houden. We doken weg en met meer geluk dan wijsheid wisten we terug te komen bij de richel. De valsspelende vuurvacht groetten we onderweg nog even.

Buiten hoorden we al snel dat de rest bezig was zich op een gevecht voor te bereiden. Ik sprong er tussen, roepend dat er schade was gedaan, noch problemen waren ontdekt op onze indringing, maar kon geen der partijen overtuigen. De bliksem sloeg hard in, en speren en wapengekletter waren niet van de lucht.
Pas toen een goed deel van de priesters voor pampus op de grond lag, konden we door. Ze zullen het wel overleven.
Zinloos geweld…

Wij gingen door naar beneden en naar het dorpje dat we hadden gezien. Het was duidelijk aan bezoekers gewend. Ze waren helemaal ingericht op ruilhandel, al was dat wel met die rare schijven. Maar die kon je eerst ruilen tegen steen.
We ruilden van alles. Iedereen een chanupa aan een koord. Voldoende leer om iedereen van een poncho te voorzien. Furs om te gebruiken bij mijn spreuken. De furs zijn meer een soort mooie reepjes van 7x20 cm of zo speciale fur. Ik hoop ook, maar weet niet zeker: inkts voor spreuken. Anders ga ik daar nog achteraan. Want die zijn eigenlijk ook bijna op.
We leerden dat er grote steden in het noorden zijn (noorden?).
Tapehanawak, waar de chief op een gouden throne zit. Hun warchief, lang geleden, had de toekomst en het verleden gezien, hij had gezegd: Alles is al eens gebeurd, en alles gaat nog een keer gebeuren.
Een kenner dus. Maar hij was wel van ouderdom gestorven. Geronimo.
Hij was het die ook had gezegd dat alle plains–indianen één volk zijn, beter dan het jungle volk.
Hij had gezegd dat af en toe de tijd werd terug gezet en dat maar een paar mensen dat door hadden.
Het was duidelijk dat de invloed van de Jamai, net als voorheen de invloed van de Spanjotl, gering was. Ze waren hier vrij.
Dat kon je ook gewoon voelen.
Ik besloot met een Watermirror eens in de stad Tapehanawak te gaan kijken. Het was inderdaad een stad, voorheen wellicht spanjotlachtig maar nu indiaans, maar ik vond vooral een kleed met daarop lowtekl: Hierheen!

Axolotl dronk uit z´n beker en zag een man, in leren armor met van die slierten, die wij vertrouwden, die voor een grot wachtte, terwijl wij naar binnen gingen.
En toen ik de volgende dag opnieuw een Watermirror castte, op het kleed, zag ik die man!
We besloten er heen te gaan. Maar deze keer niet te steed, maar met de Kahr. Een soort schuur op ronde dingen die door 4 monsters werd voortgetrokken.
Laat in de middag was er een plaats waar we zouden rusten (die monsters vooral). En wie schetste onze verbazing dan als daar die man met die slierten stond, Vliegende Bever, “om jullie te begeleiden”, van de notaris school, om twee wapens, artifacts, op te halen bij het monster, die Geronimo voor zijn familie had verstopt, om daarmee uiteindelijk de Vuurvacht aan te vallen.

Hij leek me behoorlijk op de hoogte. Dus… wat stond er op het menu?

samenvatting: Beter plan voor bevrijding Hadrianus dan wel overwinnen Bloeddemoon bij de Wandelende Priesters
Title: Eindelijk een echte conversatie, met Hadrianus


King Valley
Pad van de Serpent
Tempelcomplex

– Verrassend matig gerold, deze sessie. Misschien 15 worpen gedaan met een d20, en 4 daarvan een critical failure.

– Sleepytime Gorilla Museum

– Willen jullie ons waarschuwen als jullie ons helemaal komen opblazen?
“Ja hoor, we zullen dan een teken geven. Het gehuil van een Coyote.” En daarna werden we een paar keer aangevallen en kreunden het uit van de pijn, enz. “Sttt! Straks denken ze dat we huilen als een coyote, en het is nog niet zover!”

– De standbeelden schuifelden heel langzaam naar buiten. Maar Usain had door dat de hoogbejaarden renden voor hun leven. Het ging alleen niet zo snel.
“Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt, dus ik ga er ook vandoor. En sneller dan de bejaarden.”

– Nadat we het hadden verslagen bleven er 9 +1 stekls over. “Ik schrijf op: 10 stekls.”
“Nee! 9!” “Negen plus 1?” “Ja, negen +1”
–”Tien.”

We besloten al snel een grotere hoeveelheid medestanders te zoeken.
Die vonden we wellicht op de vlakten bij bijvoorbeeld de Bizontl.
En ik was trouwens ook erg benieuwd naar de Ziguratl van de maan en het tempelcomplex.
Ik checkte eerst met een watermirror of er sowieso nog een complex was. En ja hoor!

We gingen erheen met treesteeds. Dat ging snel en comfortabel.
We kwamen af en toe wat sporen tegen, en ook blijkbaar van die Lamatl die ons vorige keer hadden verrast. We bekeken ze even zonder dat ze het doorhadden, maar ze leken geen geschikte medestanders. We gingen door.

Over het pad. De paden waren wel wat anders. Er was de Flamingiatl, de Eatl, de Bizontl, de Coyotl en de Serpentl.
Het pad van de Serpentl leek het best aan te sluiten op ons pad, en we volgden dat. Het was wel wat kronkelig, natuurlijk. We werden getempt om van het slingerend pad af te gaan. “Je laat toch geen sporen na met een treesteed”, “het zijn wel veel bochten, dat kan veel sneller”, dat soort dingen, maar we waren standvastig en bleven op het pad.

We kwamen in op het pad een priester tegen met zo´n robe die de paden lopen en schoonhouden of zo. De priester zat er goed in, we lieten hem verder met rust en gingen veel sneller dan hij verder.
We kwamen keurig uit bij het tempelcomplex. En nadat we enige tijds hadden overlegd hoe en wat, zagen we een oud vrouwtje staan dat er klaarblijkelijk al enige tijd stond.
We liepen op haar toe om te vragen om onderdak en informatie maar ze was ons voor.

“Willen jullie waarschuwen als jullie dit complex gaan vernietigen?”
Mijn eerste gedachte was dat het complex al was vernietigd, en met de wetenschap dat ze hier goed kunnen astrologen had ze zich wellicht vergist tussen verleden en toekomst.
Maar mijn tweede gedachte was dat het heel wel mogelijk was dat we op de één of andere manier toch ook wel degelijk dit complex zouden kunnen (eventueel laten) vernietigen.
Ik besloot af te spreken dat we een teken zouden geven als er sprake zou zijn van totale vernietiging van dit complex en alles eromheen. We zouden het geluid van de huilende coyote nadoen. Tot die tijd wilde ze ons wellicht in het complex laten?

Ze voerde ons direct naar de hut met de planetenopstelling. Een heleboel doorzichtige bollen aan touwtjes die op eigen wijze licht gaven.
We vroegen of we hier antwoorden konden krijgen en ze stak een drietal kaarsen aan bij wijze van antwoord.
We zagen aan de kant een aantal — waren het beelden? – stilstaande beelden van oude mensen.
De oude vrouw vroeg nogmaals of we wilden waarschuwen als we alles gingen vernietigen en toen draaide ze zich om en liep achter het gordijntje. Ik wachtte een tijdje tot ze terug kwam maar dat gebeurde niet. Ik besloot zelf maar eens wat te proberen, ik weet immers ook zat van astrologie, maar het ging niet helemaal zoals ik had verwacht.
De lichten gingen wel wat flikkeren en zo maar behalve dat de standbeelden in beweging kwamen en zich voorzichtig richting de uitgang begaven (of zo teringsnel als ze konden, maar dat was echt héél langzaam).
Stond ik daar met zo´n kaars in mijn hand, voor joker. Komt er ook nog een monster tevoorschijn. Een monster als een porcupine. En het was niet al te vriendelijk toen ik het begroette.
We gaven ombeurten onze namen maar het beest werd kwader en kwader. Toen K´Inich zijn naam noemde schreeuwde het beest: “Sprookjes!”en nadat het Hussan had geïdentificeerd viel het aan.

Wonderlijk. Onverwacht een beetje. Die stekels prikten wel behoorlijk, maar gelukkig konden we de kreten wat beperken zodat het niet op het gehuil van de coyote leek.

Nadat we het hadden verslagen bleven er 9 +1 stekls over.
Maar we waren niets wijzer en ik had een aantal ballen gebroken toen ik het monster terug wilde sturen.
We gingen kijken achter het gordijntje en wie schetst mijn verbazing daar de oude vrouw te vinden, terwijl ze de muur probeert te lezen!
Dat meen je niet! Blijkt dat je van te voren duidelijk moet hebben wie je waarvoor wilt raadplegen voordat je sowieso iets kunt zien! Was ze even vergeten te zeggen! Het is gewoon een zweethut!

Er waren ook reservelampjes. Die mocht ik vervangen.
En toen besloten we het gewoon op de normale maneier aan te gaan pakken, met een zweethut, maar K´Inich volgde nog éénmaal het protocol. Hoe het precies zat weet ik niet maar we hoorden hem wel brabbelen:
“Als ik teveel neem, stop ik. Ik hou meer van mij dan van mezelf”.
Het was mij in elk geval duidelijk dat — wat het ook was — het goed was gelukt. (Hij had zichzelf gecontact, terwijl hij vastzat in een kist waar dagelijks mensen uit werden gehaald ter offerande voor de vuurvacht.)

En toen was het onze beurt. We stuurden de oude vrouw ook de hut uit, want dat leidde af. Daarna stopten we alle gaten die er nog waren goed dicht met het gordijn bijvoorbeeld en andere kleding en doeken. Heavymetl startte een vuurtje met een tafeltje dat toch nergens goed voor was. Goede suggestie van Axolotl: “We moeten eigenlijk maar eens proberen Hadrianus te contacten…”
Kruiden erop en…
We kwamen onder aan de waterval bij Hadrianus.
Oh ja, hij was gekruisigd. Wij voelden met hem mee.
Dat was behoorlijk pijnlijk. We schreeuwden het bijna allemaal uit. Dit is geen gewone menselijke pijn, dit is goddelijk. Onmenselijke pijn. Bloed droop in grote klodders uit de stigmata. Chili was een van de eersten die iets kon doen. Ze vloog naar een hand en dronk van het bloed. Beter gezegd, ze likte de wonden van Hadrianus.

Ze begreep Hadrianus. Hadrianus heeft geen hekel aan de bloeddemoon. Chili vroeg hoe we Hadrianus konden helpen. Hadrianus probeert heel erg te houden van de Erinys. Door het drinken van het bloed waren Hadrianus en Chili een tijd verbonden, ze voelden elkaars gevoelens. Hadrianus is gekruisigd. Dat voel je goed.

Ondertussen kwam de schorpioenman ook weer onrust stoken, maar die konden we nu makkelijk aan.
Axolotl trok het eerst een spijker uit z´n hand.
De wond was absoluut dodelijk. Uitgescheurd, door de slagader heen, verschrikkelijk. Niets meer aan te redden.
Chili ondertussen had een druppel van de tranen van Hadrianus opgevangen. Het was zeker een hand vol.
Ze keek erin voor het lot van de Erinys. En ze zag een paladin / Hadrianus die met z´n zwaard tegen de Erinys vocht. En de Erinys wist z´n zwaard te pakken. En ze onthoofde toch Hadrianus.
Juist. Hoewel? Vond Hadrianus dat niet een bevredigend eind? Wat is dat voor een vreemde god.

Maar aangemoedigd door het succes met de spijker trokken we de anderen er ook uit. Tegelijk, anders deed het extra pijn.
Hij kwam los, steeg op en we hoorden de Bloeddemoon: “Oh, je bent terug voor de tweede ronde?” En we zagen haar, zo groot als Hadrianus, zwaaiend met het zwaard waar hij eerst nog aan had gehangen. Een beetje onhandig, met die naald erin, maar toch…

En terwijl het tafereel vervaagde hoorden we Hadrianus nog “Okee, en nu nog echt!”

Wat gaat er dus gebeuren?
Ze gaan nog crashen.
En als zij hem echt verslaat is dat ook een overwinning. Dan heeft ze niets meer aan hem.
Mooi.

samenvatting: Wat te doen met King?
Title: Triomfiasco


Kingvalley
Mountains rondom Kingvalley
Kingvalley

— Wat in de placebozweethut gebeurt, blijft zogenaamd in de placebozweethut.
— Twee sessies geleden zijn we met slechts de grootste moeite een zekere dood ontsnapt. Het enige wat we uiteindelijk hadden gedaan was een speld prikken in een huizenhoog standbeeld. Dat was duidelijk een fiasco. Maar nu komen we er achter dat het wel eens onze triomf kan zijn geweest. En zo wordt het dan meer een fiascomf.

–voor de records: Ik hou bij wat de party bij zich heeft. Er kan soms wat tussendoor zijn geglipt, maar ik heb zeker geen records dat er ook maar íets van de wapens van Guadalupe bewaard is gebleven.

We vonden King. Even soepje voor hem gemaakt. Dat geeft troost in moeilijkste tijden, weten wij uit ervaring. Chili gaf hem haar eigen amulet en ik vond dat het goed hielp omdat Hij daarna veel beter met ons kon praten.
Hij wilde, ook voor ons, de ingestorte Ziguratl en de breg erop, uitgraven. De ziguratl is echter al niet echt meer te redden. Die hoort halfs onder de berg te steken.

Wij besloten eens wat onderzoek te gaan doen naar die donderslagen die we steeds hoorden in de stad. Eerst dronk Axolotl eens uit z´n beker. Hij zag een scene op een geblakerde vlakte met schandpalen, waar de bones van mensen hoog opgestapeld waren en waar de bloeddemoon nieuwe mensen leegzoog zoals dat gaat met die kwade doodskleedmagie. De bones bleven liggen, maar de energy werd geabsorbeerd door de bloeddemoon. Er zijn tekenen dat de slachtoffers van veel verschillende stammen zijn. Misschien wel expres zoveel mogelijk. Hij zag de bloeddemoon. Ze had een mantel aan van Couatlveren. Een jurk van Haguarbont, een scepter van Teotlbone en een hoofdtoi met de scedel van een eatl erin verwerkt. Hij zag het ziet maar ze had vast wel Huanti schoentjes. En toen daarbij een ontketende boze King, met een knots als een boom (of anderom) die de bloeddemoon aanviel met een geweldige klap.
Waren er ook Seatli bij? Onduidelijk. Is King nu daar? Nee, die is hier aan het werk. De beker is geen echte verkijker.

King is gevangen genomen door, wat hij noemt, de vuurvacht. Dat is zeker dezelfde als degene die wie de bloeddemoon noemen.

Met de watermirror dan. Ik vond een verhoginkje waar vanaf ik iets relevants in de stad kon zien. Bijna 30 executiepalen, dicht bij de kathedraal van Hadrianus, een zwarte platte bedoeling, met op de grens bijvoorbeeld ook het huis van Chitzlan. (of wat wij zo herinneren).

De wachters die net een verse hoeveelheid indianen hebben gehaald, zeggen dat ze inderdaad indiane van zoveel mogelijk verschillende stammen moeten brengen en dat ze zelf trouw hebben gezworen aan de Keizerin zodat zij niet bang hoeven te zijn.

Dus dat deel van wat Axolotl had gezien was weldegelijk waar! Blijkbaar haalt de bloeddemoon de energy uit zoveel mogelijk indiaanse stammen. Wat een schande en onrecht!
Aan de andere kant, zou ze anders te weinig energy hebben voor haar normale bezigheden omdat de normale energietoevoer is afgesneden?
Dat ze er niet iets aan kan of durft te doen omdat het ook nog eens aan het symbool van Hadrianus is, die er om bekend staat wapenen van anderen tegen hunzelf te gebruiken. Dat zou een enorme aderlating voor haar kunnen zijn of zijn geweest.

Wat nu te doen dan?
King is nog niet helemaal de oude. Misschien vragen we te veel als we hem nu vragen in de strijd. Hij heeft gewoon even een tijdje nodig. De val die voor ons was gezet is wel afgegaan. Daar zal de vuurvacht vast nog wel achter komen. Maar dan is King voorbereid.

Wij moeten verder bouwen aan ons verzet.
We konden niet echt beslissen wat te doen. Weer partner vinden voor King? Tja…
Ik besloot eerst eens te kijken of ik niet de lokatie van alle wapenen vs ons kon vinden, een wapendepot of sorts, dat we aan konden vallen.
Maar dat lukte niet. Ik had te veel invloed van de dozijnen wapenen die er sowieso zijn. (Of waren die dozijnen de werpspiezen de 12 com dam kunnen doen?) Voor volle arsenalen lijkt me dat logischer, maar ik hoop dat ik me vergis.

En terwijl we daar mee bezig waren zagen we een lichtstraal, over de berg heeen, recht naar of van af de zon.
Die bleek uit de Tetlziguiratl te komen. Wij erheen. Een livchtstraal recht het gat in dat King aan het uitgraven was, en een stenen “beest” dat King van z´n werk hield. Wij hielden het af, een soort van steen gemaakte golem, met edelstenen tussen de scharmieren, vrij goed beschermd tegen aanvallen met steen. King vond het maar niets.

De straal bleek te vallen op een groot kristal en daarin een stersaffier ter grootte van een tennisbal. De Temoatetl dus. De eigenaar kan met de steen dingen in de grond zoeken. Maar misschien is het ook wel de focus geweest van deze ziguratl.
Ik houd hem bij me.

Ik weet nog niet wat wijsheid is, maar er moet ists aan de vuurvacht en haart energietoevoer gedaan worden.

samenvatting: King gezocht en Halve Ziguratl in laten storten (door toedoen Bloeddemoon).
Title: Saving the King (but we're the strongest!)


grot bij het slagveld
ziguratl met de bloemetjes en de glazen rechthoek.
Pas
doorgang naar vallei King
Ziguratl King
vallei King

We hebben besloten, na eerst wat bijkomen, medestanders te gaan zoeken.
We hebben een paar kandidaten. Die staan bijvoorbeeld op de schilderijtjes die bij de tovenaar hingen.
Die hebben ook nadelen. Die Cortez laat ons nooit meer met rust, die Molina is gewoon eng, en dan nog die ene met dat zwevende zwaard die me zag…
We kunnen nog richting de vlakten zoeken, maar eerst misschien eerst King (de Teotlking). Met Watermirror niets gezien dan een stalen deur met magisch schrift..
Buiten zagen en hoorden we vooral dat het af en toe één harde donderklap gaf. Dagelijks.
We reisden in een week (6 dag) naar de berg waar de kop uit was gehouwen.
Daar zochten en vonden we de Ziguratl van de bloemetjes en de corruptie. En eromheen was een doorzichtige kristallen barrière geplaatst. Met een afgesloten toegang. We vermoedden dat de Bloeddemoon daar, als ze wil, doorheen zou kunnen.
En we lieten dat intact. Zo te zien waren de bloemetjes al tot buiten de Ziguratl gevorderd.

We gingen de pas door en kwamen bij het punt waar voorheen de Teotl wachters stonden. Nu was er een beeltenis van een Teotl, maar de kop was eraf geslagen.
Axolotl repareerde het. We gingen door tot we de vallei in waren. Alles was uitgestorven.
We konden op de Ziguratl komen en daar vonden we de deur. Ik keek er wat beter naar met True Seeing, en zagen dat het wel een beschermende deur was, tegen de aankloppers, maar ook gewoon een deur. Je moest er alleen niet aan komen. Bovendien vond ik, zonder al te veel moeite de toegang weer tot die vreemde plaats waar alles verstopt is. En met die kennis gewapend kon Axolotl zo een gang maken rondom de deur en konden we naar binnen.

Het was wat donker, maar we konden de andere helft van de Ziguratl afklimmen, binnen, of over de brug lopen. En dat deden we, tot ik werd vastgepakt om me over de brugrand te trekken. Er hing zo´n Teotl aan mijn been. Er bleek een grote hoeveelheid Teotl te schuilen onder de berg. Ze zaten daar blijkbaar opgesloten. En wij waren vijanden. Maar we wisten wat te doen. Ik boostte Chili met al onze kracht en zij versloeg daarmee makkelijk hun champion. Ze was sterk en zou ook wel gewonnen hebben zonder de hulp van K´Inich met z´n psionic blasts. Eén blik in de mirror en ze was onweerstaanbaar en verschrikkelijk voor de Teotl. Dat leverde voldoende respect op.

We gingen, ongehinderd, verder over de brug tot we in een ruimte kwamen waar King lag, op een groot altaar, met één lichtstraal op z´n hoofd, en vastgeketend met ijzeren banden en een groot slot op de borst met sleutel. Het slot was magisch en de grot zou instorten als er er iets aan zouden proberen te doen.

Ondertussen zagen we dat de ruimte een soort marktplein, winkelstraat was geweest. We vonden zelfs een gebouw, helemaal onder de edelstenen, met edelstenen op de grond, waar we een paar handjes van meenamen.

Ik communiceerde met de over gebleven Teotl dat zij door de nieuwe ingang naar buiten moesten, en lieten toen Axolotl King naar buiten dreamtravellen.
Daarbij stortte vast wel een gedeelte in, maar de schade leek binnen de perken te blijven.
King rende — geschrokken waarschijnlijk — weg.

Nu ochtend.
Alle prayers behalve 413 en 108
hp — 3
Teotl kunnen niet tegen zonlicht.

samenvatting: Mislukt. Hadrianus niet bevrijd…
Title: Sacrifice is not allowed


grot met portal naar Xibalba in de buurt van het slagveld
Erinys´ wastelands
het Zwaard van Hadrianus? Het bot van Erinys?
grot met portal naar Xibalba in de buurt van het slagveld

Chili maakte leren kleding/armor van de snakeskin van een weekje geleden. Een kort rokje. Met veren afgewerkt en laarzen was het helemaal niet gek gedaan. Dus toen ging het
“Ja, het kleed slang af!” “Het vliegen zelf komt niet helemaal uit de veren!” “Het is Couatesk!”


We lazen goed in het boek over magische structen. Er stond van alles in, niet allemaal even duidelijk. Er is in elk geval een structuur mogelijk waardoor je met twee latjes kunt vliegen maar die had ik nog niet geheel doorgrond.
Mogelijk kun je — reeds bestaande — magische effecten flink boosten met het ontwerp van de structen. Naar het zich laat aanzien kan het voorzien van low tekl op een struct er ook daardwerkelijk voor zorgen dat het zo is. Denken ze bij de Jamai. Maar ik denk dat het net anders is. Waarom zou je iets op een Ziguratl schrijven wat niet zo is? Wat weten Jamai (en voorheen Spanjotl) nou van Indiaanse gebruiken en goden? Ik lees — en wist eigenlijk ook al — dat Tempels en Ziguratls zodanig gebouwd zijn, dat ze met een betrekkelijke kleine ceremonie een groot permanent effect kunnen sorteren.
Het zwaard stond er niet bij. De grot van de voorvaderen op Jamai–Ka wel. Daar zijn de entiteiten nog aanwezig.
Maar met de dingen die ik al weet, en dit boek, en verdere interesse zal ik me er meer en meer in gaan verdiepen.

Ondertussen heeft Chili een rokje met laarzen gemaakt van de snakeskin die we vorige week te pakken kregen. Ze had er veren aan gemaakt zodat het behoorlijk op een Couatlpak lijkt. Ik vind het zeer geslaagd.

K´Inich nam de waaier en we bespraken wat ik wel en niet ingestudeerd had. En toen gingen we, met de dolk in de hand, door het portaal.
We kwamen in een troosteloze vlakte met heuvels en scherpe stukken en splinters. De rots deed ook z´n best ons aan te vallen.
Maar we klommen er bovenop en zagen in de verte een fikse wolk emt bliksem en af en toe de schaduw van een zwaard. Daar moesten we heen.

We zagen ook creaturen, een beetje van die creaturen die we vorige keer ook bij het zwaard hadden gezien, maar ze vlogen hoog. Ze vlogen de storm in en kwamen dan weer naar buiten met een soort vogel.
We sprongen over een stroompje. Alles hier brandde als zuur. Gelukkig waren we beschermd. Maart we wisten niet hoe lang de prayer het hier zou volhouden.
We zagen dat die vogels eigenlijk geen vogels maar vleermuismeeuwen waren. Ze hadden nesten met blauwe–bes–struiken.

We vroegen of die hoogvliegende engelen ons niet wilden helpen bij eht zwaard te komen, dan zouden wij het proberen om te gooien, en Hadrianus bevrijden. We spraken er één aan. Die moest even nadenken maar vertelde dat de storm de wil is van de vreemdeling.
Ze brachten ons met netten en redelijk snel stonden we in de storm, in de buurt van het zwaard, en werden we lastig gevallen door schorpioendemenon.
Maar tijd begon te dringen. We zagen een image van de bloeddemoon die iets van “Ah! Zijn jullie daar!” zei en vrij snel daarna kwam er een groep assassins onze kant op. Het duurde nog wel even voor ze er waren maar we waren nog niet eens bij het zwaard.
Ik wilst ongezien achter de demonen te komen en castte daar een dispel magic op de basis van het zwaard. Het was een behoorlijk pittige, maar onvoldoende voor permanente schade.
Ik was gezien en ook gelijk target.
Ik castte een true seeing en zag dat het effect van de magie op het gedeelte waar de dispel magic op was gecast nu vrij van magie was, maar dat dat niet lang meer zou duren. Ik zag dat we niet in de buurt van Hadrianus konden komen, maar dat het zwaard weldegelijk van bot was. Bot van de Bloeddemoon! Het leefde dus! Met zijn verschrikkelijie mind over matter maakte Axolotl scheuren in het bot, en bloed droop eruit. Had ik al verteld dat er regelmatig “druppels” bloed naar beneden kwamen van Hadrianus? Druppels zo groot dat je er een emmer mee had kunnen vullen? Die dus ook. Usain sloeg op de kneuzing met z´n knots. Het werd er niet beter op, maar ook niet slecht genoeg, nog.
Ondertusdsen waren ook Usain en Chili en Axolotl naar me toe aan het komen, maar Usain viel toen ik net een tweede dispel magic op het ding castte. Dat was teken voor vertrek. Bovendien kwamen er 6/7 assassins aanrennen die zeer binnenkort dichtbij genoeg zouden zijn voor hun aanval. En een snelle aanval op mij zou dan rampzalig uitpakken. Om iedereen mee te kunnen nemen naar de grot waar we vandaan kwamen, moest iedereen mij wel aanraken. Ik sprong dus naar Usain toe, die op de grond was gezakt, en iedereen sprong daar ook heen, maar Chili stond een moment in tweestrijd. Ze had de breinaald niet stevig genoeg vastgehouden en dus matig gestoken. Nogmaals steken zou vast meer schade doen, maar dan kon ze niet meer op tijd bij mij zijn. En toen ze besloot te steken, wist ik dat ze het niet meer ging halen. En in de split second besloot ik de de spreuk te cancellen. Tot verbijstering van K´Inich, Axolotl en vooral Chili begon ik opnieuw met het inzingen van de prayer. De assassins waren zo dichtbij dat ze konden aanvallen. En ze mikten allemaal op mij. Ware het niet dat K´Inich, Axolotl en Chili zich als een menselijk schild voor mij stand hielden, had ik de prayer niet af kunnen maken. Een eerste aanval op mij van ik meen een speer, raakte al 20–14. Critical hit. Opgevangen door K´Inich. En de laatste 2d8 constitution–damage was ook fijn. Voor Chili. Maar toen waren we ook weg. De breinaald stond nog in het bot.
Direct in de grot verzorgde Axolotl de wonden van Usain. En op initiatief 5 verloor hij z´n laatste hitpoint en werd ook geheald. Dat kwam hem op een strafpunt will–power te staan. Mogelijk is het helemaal niet zo erg dood te gaan…
We liggen duidelijk op apegapen in de grot. We moeten nu niet gestoord worden. Ik zet een aura of comfort en een circle of privacy op. Dan ga ik even zitten. Oeieoeioei. Dat viel me vies tegen…
Waar ging het fout?
– Te ver van zwaard begonnen.
– We konden niet bij Hadrianus komen.
– We deden te weinig schade op het bot zelf.
– Wat voor effect zat er op? Beschermend? Absorberend?

– De goden zijn gevangen. Wat te doen?
– Het is daar onprettig. Voordat ik er weer heen durf, moeten er wel wat dingen veranderen.
– Als er nu eerst eens wat minder assassins tegelijk op ons af komen, dat zou schelen.
– Hoeveel zouden er zijn? Iig nog 7. Met een snelle Chariot. Eén voor één kunnen we ze aan.
– Hoeveel zou ze er tegelijk kunnen sturen? Iig 2 met een ploef.
– Zouden we de magie die naar het zwaard wordt gezonden kunnen corrumperen?
– Zouden we ergens meedestanders tegen haar kunnen vinden?
– Zouden we haar kunnen overreden zelf te komen?
– Hadrianus zit vastgespijkerd. Dat wens je je ergste vijand niet toe. Bovendien zou hij nog wel eens invloed kunnen uitoefenen als hij vrij is van z´n gevangenis.
– Beter nog dan het zwaard omwerpen (ook heel goed!) zou wel eens kunnen zijn: Hadrianus bevrijden, het zwaard dusdanig ietsje verkleinen dat hij het kan wielden en haar daarmee om haar oren laten slaan, dus zo van zijn dank gebruik maken.
– Hadrianus bevrijden door ofwel hem flink te helen en op te peppen, ofwel de spijkers te verwijderen — Dibs — ofwel het stukje aboninabele plane dat zij heeft gebouwd op te heffen.
– Wat zou ze vinden van een guerilla–war–propaganda tegen haar en haar praktijken?
– Wat zou zij denken dat wij gaan doen? Wat zou zij denken wat we gaan doen?
— Hoeveel haast moeten we per sé maken?


32 schade.

Spreuken dus:

102 205 405
205 406
209 311 407
212
107

samenvatting: Aristetos gesproken en plan voor bevrijding Hadrianus gesmeed.
Title: The advice of Aristhetos
—Power Cave op beetje afstand van slagveld.
—Eatl Spire
—Jungle dichtbij Eatl Spire
—Power peephole dichtbij Eatl Spire
—Power Cave op beetje afstand van slagveld

–relaties binnen de party… ”Iemand gewond?” — Chilicocuatl: ”Ja! Axolotl! Geef hem snel een healing!” — Axolotl: “Nee! Chilicocuatl is er véél erger aan toe! Help haar alsjeblieft! Ik ga haar vast helpen!”
–We moesten wegens de Corona over internet spelen. Dat ging blijkbaar goed. Ik had véél aantekeningen.

Vergeten, vorige keren:
Lees dat boek over bouwwerken en power eens goed door.
Lees dat verhaal over de mores van Erinys door,
Lees nog eens goed dat boekje over dat Erinys niet onverslaanbaar is.
Slepen we weer niet te veel zooi mee? Zeven zakken geld en edelstenen bijvoorbeeld…

Aristetos kwam als slang. We legden de situatie uit. Hij noemde ons mere mortals. Hij begreep het niet. Hij bleek niet Aristetos.
Oh. Zo werkt het dus niet. We versloegen de slang zonder zelfs maar moeite te nemen de toekomst te verbergen. Even beetje opletten volgende keer. We hebben trouwens sowieso ook nooit gecheckt op onze info klopt dat Aristotes en Erinys elkaar niet kunnen uitstaan en dat hij haar doodsvijand is, nu ik er over nadenk. Wie heeft er ooit gezegd dat ze niet onder één hoedje spelen. Nou ja, dat zullen we snel genoeg uitvinden.
We skinden de slang een beetje. Ik maakte oogbalsoep volgens oud recept. De soep was maar half gelukt. Chili had zo´n bal en stikte er bijna is. De magie verspreidde zich wel en wij kregen steeds allemaal beelden door van de onderrug van Axolotl.

Mmmm, op zich toch nog wel interessant. Misschien was er een spreuk gebruikt om door de ogen van de slang te kunnen kijken. Dan was de slang een verkenner. Ah, het werd donker en we zagen een gigantische schaduw in Xibalba met een set puntjes om z´n hoofd als die we herkenden van Aristetos.
“Xuqqyoxuq … ” sprak hij.
Dat leek er meer op. Hij wilde ons bedanken. Hij is nu onbetwiste heerser over Xibalba. Dus nu niet meer zeuren. Alles is zo perfect.
We zeiden dat wij dat niet vonden. Hij vertelde dat “ze” maar een paar mensen terug hadden gezet. Hijzelf natuurlijk, Erinys, ons, die ouwehoer Jeffe en nog een zeer beperkt aantal anderen.
Ik merkte nog even op dat de laatste keer dat wij hem zagen, dat hij geketend aan voeten lag. “Dat is niet in deze realiteit gebeurd!” verzekerde hij ons. Ik ben daar helemaal niet zo zeker van.
Afijn, wij willen dus de Goden bevrijden. En als dat zo uitkomt kan hij Erinys krijgen als hij helpt. Hij keek ietwat ontsteld dat wij planden Erinys omver te werpen. Wisten wij dan niet dat ze zich eeuwen lang had kunnen voorbereiden en al haar armouries tot de nok gevuld waren met magische speciale wapens vs ons met effecten waar we nog niet eens van kunnen dromen? Ja ja, dat hadden we nu wel begrepen. Maar dat betekende niet dat we haar niet konden verslaan. (Nog steeds ontsteld: “Nee, dat is precies wat dat wèl betekent!”).
Hij vond het geen probleem dat de goden er niet meer waren. En dat Erinys hun energie afpakt voor zichzelf vond hij “goed voor haar”. Dat het Indiaanse wereldbeeld geschaad was waarin er een Xibalba is, en een godenwereld, en een wereld waar wij “mere” mortals toeven. Was dat nou niet precies waarom het vorige keer misging?

We praatten op hem in. Moesten we dan nog maar een keer opnieuw beginnen? Waar was dat tijdportaal ook alweer? Het lag op het puntje van mijn t…
En toen werd het hem teveel. Haar paleis staat om een gate heen naar andere plane. Daar heeft ze Hadrianus aan z´n eigen Zwaard gekruisigd en verzamelt ze energie. Carbonium is eigenlijk een soort magische spreuk die vast hangt aan dat zwaard. Zwaard weg, spreuk weg. Ze heeft dat deel van de plane dat vroeger een deel van de plane van Hadrianus was, losgekoppeld. Hoe kunnen wij dan denken dat we haar kunnen raken? Nog steeds ontsteld, blijkbaar.
We vroegen, zonder daar op in te gaan hoe we daar zouden kunnen komen. Hij keek wat hoofdschuddend naar ons. Moeten jullie daar al over nadenken? Ik geef een tip. Die assassins die Erinys straks en steeds op jullie af zal sturen hebben een wapen bij zich dat de energie van de gevallenen direct naar het zwaard zal sturen. Met die link moeten jullie het kunnen vinden. (En dat was ook zo. Met de Plane Lore van Usain, In– en Farsight van Axolotl, Water Mirrror en Plane Shift van mij, en wat daggers van Chilicocuatl hadden we dat zo voor elkaar.)
Nog twee dingen zei hij ons. Ten eerste had hij ons niet geholpen! Geen probleem voor ons. En ten tweede hadden we ons veel beter gedragen dan we nu hadden gedaan, met buigingen en plichtplegingen en zo.
Hij drukte ons op het hart er verder geen chaos van te maken, iets wat mij in elk geval mateloos verbaasde. We dankten Uwe Grote Heerser van de Verre Planes Met Uwe Grote Tiara en dat was het.
Was dat te arrogant voor iemand die AC 11 heeft en max 1d3+3 damage doet per ronde? En die nooit schade krijgt. Oeps, weer iets te arrogant. Lastig hoor.
We besloten een Assassin te lokken op een symbolische plaats waar we van wisten dat ze komen. Maar we konden niet precies herinneren waar de Bloedddemoon vorige keer was gevallen omdat we toen op doorreis waren met Bianca. Dan maar Eatl Spire.

En een dag of 4 later waren we er weer. Het effect op de achterkant van Axolotl was niet overgegaan. En misschien daarom had iedereen in het dorp direct door dat wij er aan kwamen. (Iedereen en alles in de buurt krijgt de beelden door, en beter nog als het subject probeert er onzichtbaar door te komen maar dat wisten we toen nog niet.) Iedereen vluchtte de kerk in. Daar moesten wij ook zijn. Maar we besloten de bevolking de bevolking te laten en klommen vanaf de andere kant de richel op.
En ja hoor, in no time was er een ploef. Maar niemand te zien. Leuk, onzichtbare tegenstander. Ik werd vast even geraakt door een dubbelhandige Macuahuitl. Gelukkig deed dat bijna geen schade. (20 op save vs fort). Axolotl wist een paar seconde later al te melden dat het er twee waren. En na een mislukte actie (Ik castte een true seeing op mezelf maar Ronn merkte zeer terecht op dat ik die beter op Chilicocuatl had kunnen gooien, zodat we allemaal de tegenstanders hadden kunnen zien… Ja… Niet aan gedacht…) zag ik in elk geval de tegenstanders een stuk beter. Uit de ooghoek van Chili zag ik ook nog een witte glans op ons af komen op topsnelheid. Ik zag — handige prayer! — dat het een metalclad chariot was, met 5 nieuwe assassins erin en voortgetrokken door twee gevederde slangen! Ondertussen hadden de anderen vast even de assassins opgeruimd. We namen al hun spullen mee, Usain liet hun lichamen opslokken door de aarde. En we … Hij liet de lichamen… de aarde?
Beneden bleek dat vooral Axolotl fiks geraakt was, en verzwakt. Opslokken? We ontkwamen, niet in de laatste plaats door een welgemikte hidden trail. We namen wat tijd om bij te komen. De chariot zocht nog een tijdje boven de Jungle naar ons. We healden Axolotl en ook maar gelijk dat effect van die bottomsight van Chili en bedachten wat nu te doen. We namen de tijd. We vernietigden te speer en de macuahuitl die mogelijk speciaal voor ons waren gemaakt en die me tijdens het slopen toch nog wisten te raken, voor bijna geen schade. We zagen, toen we even op keken dat het dorp en alles eromheen plat was gedraind met waarschijnlijk zo´n verschrikkelijke spreuk van een warlock. Niemand had het overleefd! Heel het dorp weg.
Zinloos, natuurlijk. Deathfield magie heeft niet lang genoeg vat op ons om zelf nog weg te kunnen komen. Maar goed.
We bekeken wat we hadden. Een naald. Mogelijk een wapen als je er mee leert vechten, maar als je er door wordt geraakt, kun je healing en herstel van je attributes wel vergeten, die dag. En iets wat op een plankje op een steel leek. Een wapperding met veren. Het gaf bescherming als je het in één hand vasthield en af en toe kon je er heel goed mee springen. En dan een mooi mes van oud godenmetaal en een bronzen mes dat wel heel erge dorst had in bloed en dat dan dat bloed toch grotendeels moest doorsluizen…
Dat was hem. In het bronz zaten ook andermetalige stukjes van mij verder onbekend materiaal. Ook met een watermirror kon ik daar geen bron voor vinden. Wel had ik een visioen (hoop ik) dat ik net op tijd wegdook voordat ik door een manshoge dagger gespiest werd en de grond onder mij dood en van alle energie ontdaan. Waar het ook moge zijn, we moeten er rekening eme houden dat magie daar anders is. Met name de duur van de magie kan wel eens tegenvallen. Maar we konden eigenlijk zo ook als wel bedenken dat dat metaal zou zijn van het grote zwaard.
Mmm. Het deel van Erinys is oud deel van rijk overledenen van Hadrianus. Die had filosofie dat je wapenen van anderen moet gebruiken tegen hunzelf. Hij hangt nu aan eigen zwaard gekruizigd. Voor ons wil dat zeggen… Met deze dolk kunnen we het zwaard omlazeren? Met Hadrianus meppen we Erinys op haar bol? Hier moeten we nog ewven over denken.
We besloten, omdat verdere progressie stokte, een nabije portal naar Xibalba te zoeken en de dolk daar eens bij te houden. De portalguard hier was een pratende slang. Het was nauwelijks een vuistgrote portal. Hij richtte zich op ten aanval. Maar ik was in een goede bui. Eerst grapten we nog een beetje hoeveel snakeskin we eigenlijk nog nodig hadden, en daarna verleidden we de slang zodat hij zich even een paar minuten terug trok tot we weer weg zouden gaan.
Een beetje in de war was hij wel. We hielden de dagger bij de portal en zagen de kleur van paars licht naar oranje licht veranderen. Deze dagger kan zo te zien inderdaad portalen naar de juiste plane laten veranderen! Dat biedt perspectieven. Een stengel die we erdoorheen staken kwam er dood uit. Mogelijk is daar een constante schade van iets zuurs.
We gingen, de slang kwam weer terug en begon weer “als jullie ooit nog terug komen zal ik jullie wel doden!” Ik draaide me verbaasd om en vertrouwde hem toe dat hij een van de aller, allereerste wachters was die ons ooit had overleefd. En daarna liep ik hoofdschuddend weg, met de slang stil achter me.

Dit vergt voorbereiding. We healden goed. We gingen naar de grot waar een iets groter portal is (bij de vlakte van de oorlogen). Daar leerden we de noodzakelijke spreuken en spreken we nog één maar de strategie door. We kunnen vast terug met een plane shift. We kunnen heen met de dagger. We kunnen vast we beschermen tegen acid. Maar hoe lang?
Eens denken. We hebben zat bij ons. Zit daar niets bij tegen constante zuurdruk?

Een bronzen beker van Axolotl? Nee, helpt niet op andere plane.
De zak met de kip van Usain, ah, misschien als die kip de schade kan vangen?
Die stok waarmee je corruptie naar jezelf kunt zuigen van Axolotl? Nou nee, niet echt.
Die corruptzweep van Usain dan? Mmm, het zwaard spanken en met jou eigen corruptie overloaden, en jezelf rechargen met die stok van Axolotl? Interessant…
De hoofdtooi waarmee tegenstanders dood neervallen die nog niemand nu draagt? Tja… Kan ooit handig zijn. Maar niet tegen acid.
Die prachtige boa die Chili om heeft, waar spells op afstoten als water op boter? Ik hoop dat acid er ook geen vat op heeft.
Dat boek nog eens doorlezen over bouwwerken en powerbases. Dat zou wel eens kunnen schelen!
Misschien iets met die hele grote gem of power die uit de skull mansion komt? Dat heeft wel iig effect op behoorlijke structures. Maar het doet niets tegen acid.
Die naald, zodat het zwaard niet beter kan worden? Laat ik niet horen dat het zwaard “leeft”!

Handige chariot, trouwens.

samenvatting: Wapens vs Ons en het slagveldpretpark.
Title: The empress knows all about us
Eatl high
Battlegrounds
grot in de buurt van battleground

Ze stuurde er één. Een test. Hij had een necklace om met een rode gem.
Hij raakte wie hij ook maar beschoot met z´n kruisbogen. Met veren.
Chili, vast wel Axolotl en ik waren direct verblind… Maar de krijger ging het niet halen.
We scryen een zwarte behendige krijger. Hij heeft een hoop zwaarden om zich heen, en maar één zwaard voor zich. Dat zweeft wel in de lucht… Ineens is de verbinding verbroken.
Even kijken: paar schilderijen uit SkullMansion:
Erinys, El Jeffe, een dikke Italiatl met zo´n holy sport item

We reisden. En toen we langs het oude slagveld kwamen moesten we toch even gaan kijken.
Een muurtje, twee meter hoog, met poortje, afgemetseld muurtje, piramidetjes, allemaal kinderen, torens met iemand die ze in de gaten houdt, en iemand met zo´n gewikkeld touw langs paden.

Er was een veld met verschillende sites, als een golfcourse. We namen een toer. Tasil de Tourguide begon te vertellen.
Alle goden zijn gesloten en gevangen in Carbonium. De punny gods hadden alle stammen bij elkaar gehaald, en ze zijn allemaal verslagen.
De Haguar is in stukken gereten. De Couatl komt altijd weer terug als hij dood gaat, maar nu hadden ze daar een wapen tegen; Carbinium. In dat gebouw daar.

De Haguar is door door wie is stukken gereten? Er zijn brochures. Eén indiaan bood weerstand: Chienna. 200 jaar geleden. Dat gebouwtje, op de plaats waar wij de schedel wisten, dat is die beroemde academie van de Empress.
We zien er overal afbeeldingen van de keizerin.

De goden in carbonium ziet eruit als creatures in zwarte steen

Alle goden staan er. Replica Buzuki
In gebouw staat ook carbonium Haguar.
Insight lewvert beeld Haguar op, ontwapend en in te kleine kooi.
Dit zijn tortureprisons waar de energy aan de goden wordt onttrokken en doorgesluisd naar Erinys.
(Daar zijn er 3 van. Eén van de vrijwillige quests van nethack is om te ontsnappen met alle 9 ringen van de Nazgul.)

We zijn het zat. We besluiten nu dan toch Aristetos aan te roepen. In een grotje, een stukje van het attractiepark af.
Ah, en daar is hij al… Althans, een slangenhoofd..?

Schade: geen
Prayers:
nu net watermirror gecast.
Voor de aanval:
101 203 304 405 504
102 205 605 406 508
106 209 213 407 505
107 213
111

samenvatting: Toch maar niet Guadalupe.
Title: The liberation of Belmopan and the Eatl spire
White Castle
Eatl Tower

De bloeddemoon die zich “the Emperes” laat noemen heet blijkbaar Erinys

Guadalupe verhoord.
Ze was natuurlijk Guadalupe, maar ze was ook oprecht.
Ze was verbaasd ons te zien. Ze had van ons gehoord. Iedereen had van ons gehoord. Ook Tagiella dus. En daarom had hij iets gezegd als: “Wat?! Zijn jullie ècht (van Zehuatek)?”
En waarom kende iedereen ons? Omdat de Emperes het zo had bevolen. Iedereen moet uitkijken naar Chilla Quxx Axa Uzman en Kiniq. Het klonk als een obsessie tegen ons. Ze liet iedereen artifacts maken tegen ons.

Guadalupe was uit het orphenage gekomen voor mensen met speciale eigenschappen. (bloed). Daar was ze gekocht door Tagiella. Die was haar eigenaar en de eigenaar van een goed deel van de stad. Ze wist dat El Jeffe haar familie was. Ze wist ook een aantal dingen niet. Maar wel dat er een kasteel voor de bloeddemoon was in Montevideo en dat het zwaard van de bloeddemoon was en dat Hadrianus er aan hing. Ik geloof zelfs dat ze vertelde dat het zwaard niet op deze wereld is. Ze vertelde dat ze tovenaarsleerling was en dat ze inderdaad kon toveren. Ze vertelde dat ze had geprobeerd op de academie te komen voor magische dingen en dat ze daarvoor een proefstuk had moeten maken: een kruisboog tegen !ons! Eén zwarte pijl, inderdaad. En dat die bestond uit pijlen die niet konden missen, maar dat ze niet was aangenomen omdat de pijlen ons niet op slag vernietigden. Dit in tegenstelling tot de dingen die een 10–tal anderen dit jaar hadden ingestuurd en die dus wel goed beoordeeld waren geweest. En vorig jaar, en het jaar daarvoor, enz. Een verassing van de bloeddemoon die onsterfelijk is en dus alle touwtjes in handen heeft. Mocht ze even dood gaan, komt ze volgende keer met hernieuwde kracht terug. Toch heeft de bloeddemoon een vreselijke vijand: Aristetos.
Dat leek me niet gelogen.
Daarna vertelde ze over boeken. Een boek waar bijvoorbeeld het paleis van het zwaard in staat dat de Bloeddemoon heeft overgenomen van Hadrianus. Daar staan trouwens wel meer interessante dingen in over bijvoorbeeld hoe Ziguratls gebouwd worden en wat belangrijk is om in de gaten te houden en hoe je power in gems opslaat.
Over Xibalba wist ze te vertellen dat dat een oud geloof was waarin zo fel werd geloofd, dat het daarom was.
Tot zover was er eigenlijk weinig aan de hand met Guadalupe.
Ze had inderdaad een kind gebaard van die Tatialla. En ze wist ook waarom. Hij (z´n ziel) kon dan over gaan in dat kind als hij zou komen te overlijden. Het kind was Tatiella. We vertelden haar eerlijk dat we het kind moeilijk in leven konden laten. Ze nam het verrassend sportief op, ze had toch niet aan het kind mogen hechten van Tagiella. En ze had dat misschien ook niet echt gedaan.

Maar er werd veel te veel gezegd in haar bijzijn zodat ze er achter kwam wat K´Inich echt van haar wilde weten en waarom. En voor we in konden grijpen wist ze alweer veel te veel van ons. Op de één of andere manier praat altijd wel iemand z´n mond voorbij als we met haar zijn.

K´Inich had de ring aan die bij iets wat Guadalupe had ingeslikt hoorde. Misschien wel iets contrôleachtigs. Zo er iets gebeurde kreeg ze steeds meer macht over K´Inich. En voor hij het wist had hij alweer precies verraden wat hij exact van haar wilde weten en waarom. En hij zag het zelf niet. Afijn, zelfs als je dacht dat ze er niets aan kon doen was ze te gevaarlijk voor ons.
Axolotl wurgde haar met de halsband, K´Inich nam natuurlijk de halsband af om haar te redden, maar na kort overleg liet ik haar in haar waardigheid.
Het kind had alvast even een heel kippenhok gedood en opgegeten. Mmmm. Los eindje, afbinden. Wieggedood, heet het denk ik. Of wiegendood.

In een geheim compartiment in het bed vonden we tot onze verbazing de kruisboog. Die vernietigden we.

De servants Darline & Charline besloten zich bij ons aan te sluiten, in elk geval voorlopig.

Wij naar Montevideo waar de bloeddemoon nu is. We brandden de mansion af, namen wel de gem mee. We besloten niet direct naar Montevideo te gaan, maar eerst langs de Eatltoren. Die bleek bezet door één Jamai met een heel dorp indiaanse slaven.
De doorgang naar boven was open, maar er zat nog een priester binnen. Hij zat voor een soort altaar met zo´n zwaard erop. Met een houten eatl eraan. En de Eatl die er aan hing viel direct aan. We versloegen de priester, en sommeerde de Eatl heen te gaan. En hij ging terug hangen aan het zwaard. En toen naar boven. We vonden een hele stapel crude Totems van Haguar, Eatl, Couatl, Huanti, enz. Die namen we mee. Maar boven geen farsight! Effect gebroken. Door dat grote zwaard dat hier bovenop stond? Ja.
Een welgemikte Dispel Magic sorteerde het effect dat we weer wel Farsight hadden. Maar tijdelijk. Ik probeerde de Eatl te roepen. Maar dat lukte niet. Axolotl lazerde dan maar het hele zwaard om. Dat deed wel wat. We zagen duidelijk het kasteel van de Bloeddemoon. En we zagen dat ze naar ons ging kijken. Zelfs door de circle of privacy heen. Ze ziet ons. En de Eatl komt (in elk geval tot nu toe) niet.

Het is nacht. Ik heb 12 schade.
108 203 306 406 504
113 213 408 505
110 412 508
106

samenvatting: Aanval en overwinning op Skull-Mansion en Tatiella.
Title: The attack on castle Greyscale
SkullMansion.

— Nou, waar bij een normale schedel van die horens zitten… — Bij een normale schedel? — Ja, maar ipv horens zitten er nu platformpjes.

Het viel niet mee uit te vinden wie aan welke kant van de rivier waar verstopt zat, maar we vonden iedereen. Chili had een stok gestoken waar zij was overgestoken, dus als we die markering konden vinden waren we wellicht dicht bij de wizard.
Maar hoe we ook zochten, geen stok te bekennen. Om gek van te worden. Ik had haast. Ik was bang dat wij nu nog het voordeel van de verrassing hadden, maar dat dat verloren kon gaan als de tovenaar ons zou besluiten te zoeken. Maar we konden niet vinden waar de tovenaar uit zicht was verdwenen. Ik probeerde dan maar en ten einde raad een True Seeing. Daarmee zie ik aanzienlijk beter voor dat soort dingen. En ja hoor, daar zag ik een ding! Een reusachtige schedel, op de rivier, drie verdiepingen hoog, met ogen als ramen (of andersom) en een kaak als garagedeur. Op de schedel (dak) waren twee platforms met daarop, vastgeketend, een tweetal zéér corrupte figuren. Mogelijk de corruption storage van Tatiella. Dat lijkt me wel wat voor hem.

Nadat ik dat had bekeken, maakten we een plan. En halverwege dat plan besloten we nog even te checken hoe het er uit zag in de Ursuppe. Het leek een soort lichte barrière. Een kleine aanraking met mijn Macuahuitl gaf me direct een fikse optater. Dat is geen handige ingang.

Omdat ik Tomaas aansprak op chaos waar hij ons eerst van had beschuldigd: –1 xp

Het plan was als volgt: Plannen werken altijd maar matig. We gaan gewoon. En aan de kant van de rivier schoot Heavymetl eerst die twee corruptelingen plat terwijl ik begon met het overzetten van de party met een eigen treesteed. Zowel ikzelf als Heavymetl zagen de mansion door de True Seeing prayer.

Maar goed, na één pijl trok het monster zich los van z´n onbreekbare slot en ketting, en sprong een meter of 12 naar beneden en op Heavymetl, Axolotl en K´Inich. Ik gooide Chili en Usain snel de garage in en racete terug, om daar ook met het monster in gevecht te gaan.
Je kon aardig veel corruptie opdoen van deze, maar mij viel het mee.
En het lukte de verschrikking neer te halen en met z´n laatste drieën de mansion te penetreren.

Ondertussen had Chili vast even de vroedvrouw gedood en de baby die ze bij zich had, over haar borst gebonden. K´Inich vond, precies op het moment dat wij aankwamen al de tovenaar en Guadalupe. Die beschadigde hij nogal. Maar hij twijfelde een fractie van een moment over of hij naar binnen, de wizard circle of power, in zou rennen. Hij deed het toch. En dat heeft Tatiella geweten ook. Hij was vast nog niet op z´n sterkst, maar in z´n eigen domein en onder z´n eigen bescherming was hij gevaarlijk genoeg.
Zo begon hij even met een powerword “Die!” En daarna nog iets met een hoop blauwe gloed aan z´n hand. Maar hij miste K´Inich steeds op een haar.

Axolotl sniffed out Guadalupe. En hij volgde haar naar het dak waar Guadalupe probeerde de corrupteling los te maken. Maar Axolotl sloeg haar bewusteloos en kwam nog even in een touwtrekwedstrijdje met de corrupteling, met Guadalupe als touw en inzet. Dat verloor hij. Maar goed dat Guadalupe out was. Guadalupe heeft, naar het zich laat aanzien een kind gedragen.

Wij ondertussen waren nu ook zover doorgedrongen dat ook wij aan de rand van de circle of power stonden. Ook zelfs met Chili en de baby. Maar Tatiella lachte een boze lach en castte toen een oorverdovende spreuk. Het was verschrikkelijk. De baby hield er een staart en demonisch uiterlijk aan over. Misschien had de baby het (anders) niet overleefd.

Ik hield 6 dex over. Maar dat had ik niet nodig om een venijnige Dispel Magic af te geven. En met z´n save finaal gemist stortte de circle in, wat andere protections en z´n blauwe handen enz. We konden hem makkelijk omhalen. Toen hij mij zag sprak hij nog wel verrast: “Wat? Bestaat Seatl echt?”. En dat was het dan.

Usain liet hem weer opstaan om vuil werk op te knappen. Iemand hakte ook nog even een arm van hem af.
We gingen kijken hoe dat zat met Axolotl en dus Guadalupe, maar dat ging goed.
We doorzochten één en ander.

Choas components 6 mensis dice, mirrors
Arcane components 6 mensis vellums
dark components 6 mensis bones
storm components 6 mensis veren

7 zakken van een annum goud en edelstenen
aantal magische boeken
schilderijtje bloeddemoon (gesigneerd en van lippenstiftkus voorzien (rood))
schilderijtje El Jeffe Mendez (gesigneerd)
nog aantal schilderijtjes (onbekenden)

M hoofdtooi 9 skulls (als je die op hebt ken je de mortus spell) kost vast een skull per keer, DC 15
M ring met steen, gelinkt aan steen in Guadelupe.
M Ring +2 AC
M Neckless +1 reserve (extra circle voor wizard)
M wandelstok met veel edelstenen (+1 mace)
M boa die spells kan reflecteren (–3 dex, maar als eigen save gehaald, dan caster saven tegen eigen spell.
M Handschoenen die extra spells geven op [int] voor wizards zoals priest extra prayers op [int]
M Queen–sized bed +1 healing als nacht slapen (max 3 p.)
M Spiegel +3 ch voor de eerste die er in kijkt per dag en +1 voor de rest.
M Knife +1 en als offer ermee dan +2 op dc tegen je spells.
M Knife +1 …
M Knife +1 (Driepuntig. Uitermate geschikt voor het kloppend verwijderen van harten)
M chariot bestaande uit twee treesteeds en een koets.
M SkullMansion (onzichtbaar door gem in het midden van het huis?) Met elektrische barrière in Ursuppe.
lock and key (welhaast magisch sterk)
hoge hoed met secret compartiment (voor een kip)

geen kruiden voor seances en verbreding?

Beneden zaten nog twee indiaanse servants die toegevoegd werden aan Luis om eten te regelen. Nou ja, daar moet nog een beetje sturing aan gebeuren.

Het bed werd direct uitgeprobeerd door Axolotl en Chili.

Het is tegen de middag. Ik heb een paar uur geleden 44 schade opgelopen, en heb/had nog 6 dx over.
Oncl en Pan zijn binnen.

Ik heb nog:
107 201 304 405 505
108 203 305 412 505
102 209 305 411 505
106 205
108

Ik heb het idee dat we nu relatieve rust hebben.
Er moet een definitieve oplossing komen voor Guadalupe.
En voor de demonenzoon die tot leven kwam bij sterven.
Zijn de goden ook nu verbannen? De Couatl wel, als ik het goed zag.
Hoe is het met Chitzlan?
Met de maan? Kunnen en willen we misschien eens proberen contact te maken met iemand die de geschiedenis kent, zeg Aristetos?
Kunnen wij deze mansion behouden als schuilplaats?
Ik ga me eens wat serieuzer verdiepen in de opbouw en functionaliteit van ziguratls. Misschien staat daar hier wel iets van een boek van.

Als de ring met AC van godenmetaal is, wil ik die niet.

samenvatting: Onder leiding van Usain vermomd de stad in op zoek naar de tovenaar.
Title: Usain takes his property to White Castle
— De opening naar Xibalba van de Bats of de Schrokker.
— Castello Bianco (Heet tegenwoordig White Castle)

Het was een fiks monster, dat uit Xibalba omhoog kwam. En het had maar kort nodig om Axolotl in één hap te verslinden.
Ik kon niet veel doen. Maar Gelukkig wist Usain het monster terug te sturen naar waar het vandaan kwam.
Axolotl leek verder okee.
Ik zocht nog een keer die Tovenaar op. Hij lag te maffen. Hij heet Tatiella. Er was een altaartje te zien en wat schilderijtjes van Jamai. En een schilderijtje… met de Bloeddemoon erop, en een tooi met een hoop mensenschedeltjes, en er stond een man met een waaier van veren te wapperen.
We trokken naar White Castle. In de haven zagen we een schip met de beeltenis van de dood als boegbeeld voorop. En veel roeiers. Geen Jamai.

We gingen incognito de stad in zodat we niet zouden opvallen. We gedroegen ons als de knechten of slaven van Usain. Die moest nog wel even een beetje in z´n rol komen. Er was een party, vanavond, waar wij niet waren uitgenodigd maar waar we de tovenaar natuurlijk wel verwachtten. Usain ruilde de slappe wand tegen een Zweep of Corruption. We gingen ´s avonds op de loer liggen en we zagen hem lang niet. Tot een een wel heel wonderlijk voertuig langskwam. Twee treesteeds, met schedels voorop en kaarsen en die een chariot bewogen met daarin Tatiella en . . . Guadeloupe als slaaf. Zelf had hij een meerkleurige overgooi aan. Net zo terecht als Luis. Misschien heb ik ook wel een beetje last van afgunst.
We volgden en kwamen er achter dat de chariot ineens het water op reed, en in het niets verdween. Echt weer iets voor zo´n wizard,
Hij zit daar! Ja, hij zit daar, maar je mag er niet heen.

Hoe val je een wizard aan?
—bezie zijn hideout met bijvoorbeeld een detect magic of true seeing.
–vind vervoersmiddel (steesteed)
–ren er ´s nachts heen en schaak Guadalupe…
–sla hem out. Dan vergeet hij ten minste tijdelijk zijn spreuken.
–zorg dat je de toekomst geheim houdt.
–Bless (+1 will)
–call upon faith (+3 op check +1 op powercheck)
–protectin from evil (+2 op saves en AC)
–chant (+1tohit, dam saves)
–draw upon holy might (+6 op abil)
–dispel magic
–choose future
–ursuppe (zou wel eens slecht kunnen werken)
–free action
–knurl (altijd leuk tegen casters)
–true seeing

Nodig: Plan en afspraken wie wat.

samenvatting: Bij de oude Ziguratl van de Bats was nu een corruption fabriek. Die is nu weg.
Title: Attack at the Xibalba refinery
Tussen Macchu Pichu en de Watervallen
Watervallen
Ziguratl van de Couatl (bat)

Tampopo
Zone Blanche
The cop, the gangster and the devil.

Ik ben de Couatl.
Ik ben Xuqqyoxuq.
Ik ben.
Vlak voor de waterval hoorden we een groep aankomen. Een flinke groep en we verscholen ons in de Jungle.
Zij hadden echter door dat wij er waren (geweest) en stuurden even een tracker achter ons aan. En die wist in een paar seconden al onze rassen, geslachten en maten door te geven. Hij had overigens beter een beetje om zich heen kunnen kijken, want Chili stak hem in één goede aanval helemaal aan poppenstront.
Snel castte ik een verhullende prayer (circle of privacy) en de anderen konden alleen de gedode tracker vinden.
Ik wilde graag laten zien dat ik minstens zo een goede tracker was, en (zelfs met een –20) kon ik werkelijk alles aanwijzen, tot en met waar het mes van de dode tracker op de wagen was gelegd.
22 man, waarvan 6 slaven, 3 indianen, 3 Spanjotl, 12 soldaten 3 leiders 1 Warlock, 2 priesters met sandals of corruption waarmee ze macht hebben over hun subordinates.

De groep was sowieso zeer corrupt geweest. Het hele bos was corrupt. Ondoordacht eten uit het bos levert gewoon corruptie op!

Bij de waterval was nu een wachtpost gebouwd. Axolotl haalde de post professioneel neer.
Maar een groepje soldaten en een priester vielen ons daarna wel aan op het pad naar beneden. Om de priester heen walmden paarse walmen. Nadat hij was verslagen bleef en niets van hem over. Oncl was wel het water in gevlucht. En een aantal van ons had wel wat corruptie opgelopen.

Die Jamai gaan toch wel weer wat anders om met corruptie dan de Spanjotl. En ik weet niet of we daar blij mee moeten zijn.
We waren aangeslagen. En we besloten een beetje uit te rusten, in de buurt dus van Gucci Rojo in het bos. De Spanjotl die ze uit Macchu Pichu hebben meegebracht is wel erg gluiperig maar kon aardig koken. Hij verwacht constant (lijf)straf. En dat lijkt me helemaal niet onterecht, na alle onheil die ze hebben gedaan! De Jamai schijnen hem dagelijks te hebben gedraind van bloed en corruptie. Dat deden de Spanjotl zelf vroeger ook. Maar goed, hij ging steeds neer van slecht– en vermoeidheid.
En hij liet ons dus op hem wachten tot hij weer wat was bijgekomen.

Ik zocht nog eens wat in de buurt en vond een trail van een stroper. En dus ook een strik. En daarin een Haguarkitten! Dat is een meevaller! Ik nam die ook mee. Het is duidelijk even wennen voor het beestje. Ik noem deze Pan. Pan en Oncl.

De nacht voordat we de Ziguratl gingen besluipen hadden we een droom. Twee witte ogen in het donker ondervroegen ons. We konden redelijk resisten, behalve Heavimetl. Ik denk dat de ogen van ons niet erg veel wijzer zijn geworden. Maar van Heavymetl wel…

Ik waarschuwde dat wij hard optreden tegen mensen die het land corrumperen of vernielen en mensen die de indianen onderdrukken. Hij zit in White Castle, naar ik aanneem de stad die vroeger Castello Bianco heette. En zowel Axolotl als ik besloten een poging te doen hem direct op te zoeken met onze eigen zoekmachines. Axolotl had ook direct contact, ik niet. Hij was wat verrast zo snel opgesnord te zijn, en nog voordat hij de verbinding kon verbreken had Axolotl hem al “Jij Nageslacht!”genoemd. Ik weet niet wat hij daarvan vond.

Hij is zojuist met stip naar boven opgeschoven.
Maar we waren nu toch al bij die Ziguratl. En ja hoor, die was ook vercorrumpeerd. Er lag een Grace Jones naast om hem te bewaken maar Usain had maar één goede blikseminslag nodig om de godenmetalen constructie die blijkbaar corruptie direct uit Xibalba filterde, op te blazen en de wachtster erbij. We dekten de kloof af. Deze moet namelijk altijd gesloten zijn bij donker. Maar hij stortte toch weer in, ´s nachts. Net nu. En er komt iets uit omhoog.

Het is nacht. Ik sta vol. Met alles geleerd.

102 203 305 405 508
104 205 304 405 505
106 209 311 413 506
108 209

samenvatting: In Macchu Picchu weer de Eatl bevrijd?!…
Title: Couatl & Jamai
Macchu Pichu

Niet aanwezig (verjaardag X)

Ik ben bijna direct in de Couatl veranderd. En dat terwijl de Jamai bezig waren de Couatl te vangen in een luguber ritueel. Zij kregen niet de Couatl, maar K´Inich, tot ieders verbazing.

Iedereen werd verslagen. En ze wisten van lava een nieuwe Couatl te maken. Aan het eind vloog die vurig over. En ik had mijn lichaam weer terug.

Ze hebben er een zak aan over gehouden waar dagelijks of zo een kip in zit, en een slaaf van de Jamai, een Spanjotl. En een toverstok die corruptie van anderen afpakt en aan je eigen voorraad toevoegt.

Daarna zijn ze richting waterval getrokken.

samenvatting: Oncl en opnieuw buiten de vallei kijken.
Title: Second first contact
Tsihuitoteoteo
Quenteotl
bergpad der Teotl
The shrubbery of despair

Johannus speelde voor het eerst en mee.
Hij speelde een karakter dat eerst Ietsmetotl en later Verrotl heette. Een priester die door De hoogstepriester aan ons was toegevoegd (naar ze zelf dacht om ons in de gaten te houden).

We deelden al onze informatie. Dat was te veel.
We raadpleegden de geneugten van de zweethut. Dat viel (zelfs ons) niet mee. We gingen er wel in met de juiste vraag ( wat moet de weg zijn) maar kwamen er met twijfel (waarom wordt Macchu Picchu afgegraven door Jamai?) uit.

Een ding was zeker. We kunnen hier nu niet zo blijven zitten. Ik dacht aan 4 manieren om de vallei te verlaten maar had er ten minste één gemist: Droomreizen.

En die was wel het meest praktisch. Maar nadat ik nogmaals had gezien dat bijvoorbeeld een watermirror eigenlijk werd tegengehouden door de beschermende magie van dit dal, besloten we te wachtten tot de bergen wat omlaag waren getrokken en we net aan de rand van het effect zouden zitten.

Ietsmetotl hield ons in de gaten maar hielp ook met het verzamelen van de dingen die we nodig hebben om verder te komen. Hij heeft een vrijbrief van de Hogepriest waardoor iedereen doet wat hij zegt.

In die tijd zocht Usain wat componenten, bezocht Axolotl zijn moeder extra vaak, deed Chili netjes haar huiswerk en zocht ik een vervanging voor Ocetl. Ik vond een mooie jonge kitten maar de moeder kon er geen afstand van doen. Ietsmetotl wist een ander jong wel mee te nemen. Ik zal dat dier meenemen en opvoeden. Voorlopig zal ik het naam geven. Oncl.

Daarna kochten we onze doorgang bij Horzl (CH roll 1) en kon Axolotl ons uit de vallei droomreizen.
We werden wakker in het struikje waar we vorige keer ook in vast hadden gezeten.
En hier kwamen we voor onze grootste schok te staan: De indianen werden gezweept door Jamai! Geen Spanjotl te zien, alleen Jamai die de indianen afbeulden. Dat is wel anders… Volgens Chili was er ergens wel één Spanjotl. Met een flinke ketting om, maar die heb ik nog niet gezien. Ze waren wel hetzelfde aan het doen. Daarom wisten we waar we aan toe waren. Na korte inspectie vielen we aan. We konden een hoop Jamai opruimen en staan nu onder de Tempel oog in oog met de grote Godenmetalen sarcophaag.

Ik heb 12 schade

104 205 304 405 502
106 209 305 406 503
107 210 311 413 505
109 211 311
110

Mmm. We zijn misschien toch lineair in de tijd gesprongen. De tijdlijn is toch behoorlijk anders dan wij ons herinneren. Maar als de Jamai hier nu zijn omdat wij in het verleden iets met ze te maken hebben gehad, dan heeft Valasquez hier ook op de troon gezeten met de hogepriester Aristotes geketend aan z´n voeten. Wonderlijk dat wij daar dan niets van mee hebben gekregen… Misschien hadden we toch naar het paleis moeten gaan, eerst.

samenvatting: Axolotl in bloedlijn Jamai kings. Terug in de tijd tot start Quenteotl. Alles opnieuw.
Title: The end of the circle
Jamai, tijdje terug
Panama, tijdje terug
Bootdorp, tijdje terug
Quenteotl,
Kloof achter shrine
shrine Teotlsjamaan
Quenteotl
Langs Alpacatraz
Tsihuitoteoteo op Teoteo

Ocetl is ook weg…

25 okt 1008
We hebben wat heen en weer gedacht bij de Jamai.
We hebben getraind. Ik heb gezocht naar een manier om magie te gebruiken dóór de water mirror. We hebben King gesproken. Hij vond ons erg interessant. Hij liet ons dan ook graag kennis maken met zn kinderen. Hij had twee dochters en twee zonen (Serena (9), Jull (15), Sankha (6) en Venus (10)). De zoon ging er gewoon en gelijk met Chili vandoor. De oudste dochter papte aan met Axolotl. Ik ben benieuwd wat dat op gaan leveren. Er is nu in elk geval een sterke band tussen de Seatli en de Jamai. We leerden ze ook varen, maar ze maakten hele kleine platte bootjes die ze over de golven lieten glijden, voor een persoon. Leuk, maar onpractisch.
Maar er kwam ook een ziener het eiland oven naar ons toe. Ze zag 3 wegen voor ons voor zich.
Een rechte, waarbij we meenden dat ze bedoelde dat we dan naar Rei zouden gaan om daar de boel op z´n kop te zetten.
Een spiraal, waabij we begrepen dat we dan bij Valazquez in de buurt zouden kunnen komen om hem en z´n bende te bevechten, mogelijik echter met bijeffect dat we last van geheugenverleis zo0uden krijgen.
En een ronde, waarbij we naar bij het begin zouden teruggaan, ook mogelijk met een verlies. Niet duidelijk wat.

De rechte weg zagen we niet zitten. We wilden juist voorkomen dat wíj de Spanjotlk aan de andere kant van de Atl opmerkzaam op ons zouden maken.
De spiraal zou ik me hebben kunnen voorstellen. Dan kwamen we precies bij de juiste mensen uit, en konden we één en andere recht zetten. Of zouden we dan niet meer weten wie of wat of van waar we kwamen? Dat zou wel weer een beetje jammer zijn…
We besloten, na enige stemronden, voor de cirkel te gaan. Niets doen was uiteindelijk toch ook geen optie.

Het was een geinig ritueel. We gingen door het donker en ontwaakten in een hut. We hoorden geroep, gingen naar buiten in zagen Mahet die iedereen rondbazuinde dat er een meisje geroofd was, en dat alle sterke mannen van het dorp haar moesten gaan zoeken.
Het begin. Best wel nauwkeurig. We pakten gauw onze sapullen en renden naar buiten.

We kwamen er achter dat we alleen de spullen nog hadden die we ook bij aanvang hadden gehad. Ik zeg meervoud, want we waren met z´n 4en. Usain was duideljkj ook van hier. Beetje donker missche=ien… Maar Ocetl? Weg. Corruptie? Weg. Scars? Weg.
Aanvang. Ocetl…

Maar in plaats van achter de anderen aan te rennen, besloten we de mijn door te gaan en ook door de spleet die daar zat.
We zagen vrijwel direct de vrouw die in worsteling was met een Teotl.
Met ons in zicht, liet hij haar los en ze rende een end heen.
De teotl sloegen we een beetje plat en sleepten we ten naar de Sjamaan.
Die was wel een beetje verbaasd ons te zien, en ontsteld wat we van hem wisten. Veel Teotl kwamen kijken, ook bijvoorbeeld de Wittte Teotl. We daagden de Sjamaan uit voor een één op één duel. Hij nam aan. Wij stuurden een champion. En die worstelde de sjamaan tot verlies. De Sjamaan rende weg. We wisten waar te graven en wat te pakken. En we gingen weg met een cup, een slappe bones toverstaf, een amutel (of was dat van die teotl) en een helm van een teotlschedel.
Ergens jammer. De huidige teotl–prikester is ook niet alles. We wilden eigenlijk nog aanbieden dat hij terug zou komen.
Volgende keer dan?
Mahet stond paf dat we de geroofde vrouw terug hadden vgevonden, oinervaren als we waren. We vertelden van de schedels, en de schedels die bij graanschuren begraven waren. Hij ging boodschappen sturen. En we verzonnen een smoes om in Tsihuitoteoteo te komen. We voeren lang Alpacatraz. Maar we klommen er niet op (nog).

In Tsihuitoteoteo vroegen we onderhoud aan met de hoogste priester (Shirl?). Alleen. Ze vond me een fantast. Maar hoe langer we praatten en hoe meer ze grote lijnen verbonden hoorde, hoe meer ze doorzag en geloofde hoe de vork in de steel zat.
We praatten lang. Over wat er in de vallei was. Wat er buiten de vallei was. Wat onze voorouders ons hadden nagelaten. Hoe de rest van de wereld daar nu naar keek. Over godenmetal en Spanjotl, over chitzlan en z´n val. Van alles.

En daarna vroeg ze wat nu dan?
We weten ten minste 3 wegen uit de vallei, vliegend vier.
Maar we willen misschien juist níet weten hoe we uit de vallei zijn gekomen. We weten dat ze al eindeloos aan het zoeken zijn geweest naar El Dorado. In dat geval kan een blinddoek helpen.

Er ligt iig nog een schedel in Seatl.

samenvatting: We reizen naar de Jamai. Daar leren we ze over de Spanjotl.
Title: My vacation during the battle of good vs evil
Van eerste tetos
vallei kamp met spanjotl
Guzitetos
jungle
rivier
heilige plek zwaard
dorpje toekomstig Montevideo
baden Jamai
Jamai Ka

— Wij hebben niet zomaar een rijplank! Wij hebben een Jaguar. (de Haguar zit voorop, als we met de rijplaat reizen).

— We vonden voor 3 eieren van de Eatl. We namen ze mee, broedden ze uit. Ze aten een capibara of 3 per dag. Gelukkig lustten ze ook Spanjotl. We leerden de Eatl om ons te dragen over de wolken in recordtempo.
Not.

Zo snel mogelijk achter de Spanjotl aan gereden.
Ingehaald bij dorpje. Ze lieten één van hun manschappen vechten met één ontblootte Spanjotl. Kansloos. De indiaan werd na afloop geofferd. Maar daar direct de confrontatie aangegaan.
Gewaarschuwd: “De Spanjotl willen alleen jullie godenmetaal en kennis stelen! Neem ze nooit mee naar Seatl! Praat niet over Seatl! Kijk uit!” Ze vonden het een raar verhaal en verraadden al direct aan ons dat je in Seatl komt et de trap. Er zijn Ziguratls van Zon en Maan. Waar wij Aristetos in hebben gezien was geen Ziguratl.
Er is Valasquez, de soldaat, een soort fighter en iemand waarvan ik het niet weet, een beetje ongemakkelijk in armor.
De geofferde levert een blessing op. De tetos is de focus maar de priester Zerethal heeft ook zeker invloed. En daarna is het een effect.
Hij stelt voor een duel te houden op de tlactlibaan. Maar wij slaan af. We volgen wel, met de Spanjotl, niet naar Seatl.

We kwamen aan in Guzitetos. Een verlaten stadje met vooral overal botten en schedels en een tempel met een hele rij slaven naar boven toe die allemaal op het punt staan geofferd te worden. Is het een tempel? Nee, het is een grote tetos.
Maar we komen op schemer aan. Er wordt er nog één uit gepikt en die geeft een extra blessing zodat de dagger van Chili en heel Usain gecorrumpeerd worden.

Ineens kwamen we er achter dat wij (en ook de Spanjotl) als slaven behandeld werden. Direct vertrokken we met een Ursuppe. We zijn niet gevolgd.
Op enige afstand waagde ik een Watermirror.
De indianen hebben ook geen Spanjotl te pakken kunnen krijgen. Ze werden hard geraakt door een enorme klap. Zeker 25 gevallen indianen en geen schrammetje op de Spanjotl. De Spanjotl trokken zich terug in en leegstaand huis en werden bewaakt door een groep indianen. Maar niet als slaven.

Wij besloten dat de indianen nu wel voldoende gewaarschuwd waren, dat ze nu wel wisten dat ze de Spanjotl zo snel mogelijk moesten doden, en dat ze Seatl al helemaal nooit moesten verraden. Wij besloten dit rampgebied te ontglippen. We haalden Axolotl op die we achter hadden gelaten met de rijplaat, zochten een rivier en reisden over de rivier richting het toekomstige Montevideo.
Ik probeerde weer prayers te leren. Ik mediteerde op het vinden van de Haguar. En er kwamen wel 5 / 6 haguars kijken. Hoe moeilijker de prayer, hoe lastiger te leren. Oh.

Ergens daar in de buurt kwamen we mensen tegen die nieuws wilden weten van stroomopwaarts.
We vertelden dat het rijk onverminderd door ging met het offeren van slaven. De mensen vertelden ons dat bekenden van hen een wapen aan het maken waren. Wij vertelden dat dat te laat af zou zijn. En ze vroegen wat ze dan moesten. We vertelden dat er geen schuilplaats was waar wij van wisten.

We besloten een bezoek te brengen aan de plaats waar later het zwaard gebouwd zou worden. Vast een plaats van power. Er stond een heilige slangenboom. Chili communiceerde ermee (bloedoffer) en voelde zich beter op z´n gemak. Ik ging er zitten en zocht de Haguar. Ik voelde dat ik kon kiezen of ik hier thuis wilde horen. Dat wil ik. Het leren van Prayers gaat nu beter.

We dachten na hoe op Jamai Ka te komen. En zou het niet beter zijn direct door te gaan naar Rei. Ik ben tegen Rei. Daarheen gaan zou wel eens een link kunnen geven met deze contreien waar we niets mee op schieten. Maar Jamai is okee. Daar kunnen we dan een beetje bijkomen, een beetje op krachten komen, dingen leren die we nodig gaan hebben, enz.

We besloten naar JamaiKa te gaan. De indianen …

Oh ja, Axolotl was nog even weg. Al z´n spullen lagen er nog, maar hij niet. Ik klom in een boom en keek of ik iets kon zien. Ik zag een grote vogel die hem had meegenomen naar een nest op een dagreis, hoog een een wand. We gingen erheen, bevochten de Eatl, lierden Axolotl naar boven, Usain rolden nog even een ei ter grootte van de alieneieren het nest uit, en we gingen weer. Ik hing nog even in de klauwen om gedumpt te worden van grote hoogte maar zadelde de Eatl op met een aap uit de tas van de Basilisk.
Was ik even vergeten.

+5 d veren voor Usain.

De indianen aan de kust stonden paf dat wij de Atl over gingen naar iets wat daar aan de andere kant zou zijn.
We vonden zo de badplaats. In bad kwam de magistraat ons al tegemoet. We lieten de Chanupa rondgaan. Usain ging op zoek naar voorouders en roots “Marley”. We spraken de koning. Gemoedelijk. Chili leerde tumbelen. Het is zo voor te stellen dat de mensen hier geen enkele verdediging hebben tegen een Spanjotl invasie.

Op een nacht schudde de hele wereld. En daarna waren het op allerlei plaatsen gaten met paars licht.
De koning liet ze dicht gooien. Maar de maan was weer normaal!
Keppu–roku
Ik ging nog eens aan de slag met een watermirror. Ik zag Valasquez op een gouden troon in een zaal, omringd met godenmetaal, en op de grond een persoon, geketend, met tiara en zweep. Later kon ik dat niet meer vinden. Het contact met Seatl lijkt verbroken. Zijn ze nu (al) afgescheiden zoals ook in onze tijd?
De Ziguratl van de maan is in aanbouw door Bizontl. Dat zou betekenen dat de bergen op zijn getrokken.
De halfZiguratl is half af, maar leeg. De ziguratl die hier op Jamai stond is er niet. Het is wel een wonderlijke plaats. De koning of magistraat weet ons te vertellen dat je er geen slaap krijgt, maar er is nu een crack ontstaan waar die paarse gloed uit komt.

De maan is nu 50 dagen normaal. In totaal zijn we nu 100 dagen hier.

Af en toe zoek ik K´Inich met een Watermirror. Tegen beter weten in.

Ik wil iets behoorlijks leren of doen op dit eiland, iets waar ik maanden voor nodig heb. Wat?
Een skill?
Meditation?
Dharana?
Enginering (specialist Tetos en Ziguratl)?
Iets wat veel tijd kost en waar je geen slaap bij nodig hebt?
Iets waarmee ik kan casten dóór de watermirror heen? Ja! Dat! Of dat iedereen mee kan kijken.
Wat casten? Moet ik dat doen? Moet ik hem open houden? Dat zou mooi zijn. Dat ik een manier vind om Usain een hearthblight te laten casten door mijn watermirror heen. Met zijn planar skills kan hij vast wel iets verzinnen om die zichtlijn te volgen. Dat zal ze leren! Wordt dat niet te heftig? Jazeker! Het is perfect!

samenvatting:
Title: Espanathetos: the pyramid scheme
— nexus poort
— graveyards
— Tetos hier in de buurt
— brick road to Seatl

–we worden gechanteerd met dat we niet willen zeggen dat we uit de toekomst komen en dat de Spanjotl ons dus kennen. Dat kan snel stoppen.
–Tja. Een goed deel van onze problemen komt juist voort uit het beantwoorden van relevante vragen…

Kan niet meer leren. Nog over:

104 202 304 406 504
110 209 305 408 505
111 211 412 508
112

Ik besloot te kijken of ik met Maya iets kon doen voor de man die op de begraafplaats was gevlucht.
Maar voordat we er aankwamen werd ik omringd door indianen met speren en was Maya weg.
Ik vluchtte terug en na een tijdje te hebben beraad, besloten we contact te leggen.
We konden met een hoofdman spreken en die vertelde ons dat de Saetli tegen de goden vochten en hun eigenschappen over namen, terwijl de stammen hier dan magieloos achterbleven.
We deden de chanupa rondgaan. Dat was de hoofdman niet gewend. Hij communiceerde wat met zijn manschappen (maar dat konden we verstaan) over of hij ons kon vertrouwen. We boden aan, nadat we de eerste vorm van problematiek hadden begrepen, om de sjamaan weer aan prayers te helpen. Zoiets hadden we immers al eerder meegemaakt.
Het enige wat een beetje onhandig bleef was dat we niet wilden zeggen dat we uit de toekomst kwamen. En dat we hen ook niet op wilden zadelen met kennis over een vernietigend volk dat ze in hun leven niet zouden horen tegen te komen. Maar we besloten hen toch uiteindelijk te waarschuwen alle mannen te doden die er als Spanjotl uit zouden zien, die hier zouden spawnen.

Daarna kregen we een onderhoud met de sjamaan (Chital). Die kon geen magie meer gebruiken. Ik castte een detect magic en zag een spelleffect op hem. Dat deed me direct denken aan die constructie die de Spanjotl hier ooit hadden staan om alle Spanjotl extra goed tegen indianen te kunnen laten vechten, en ook die constructie die zorgde dat er iets met bijen was daar op Jamai–Ka.
Axolotl keek ook en zag de het effect mij ook probeerde te bereiken. Later bleek mij dat het mij ook echt bereikt had. In overleg met de Sjamaan leek het mogelijk dat de gegeven tetos (een soort kleine offerziguratl) mogelijk de bron van de ellende voor casters hier in de buurt was. En dan was en nog het geval van de maan. Die was er sinds ongeveer een jaar niet meer. Althans hier niet. Verder van Seatl was hij later verdwenen of misschien zelfs nog aanwezig. Hij vond moeiteloos uit dat we wel erg Seatliaans waren voor niet–Seatlers.
We besloten toch nog niet helemaal open kaart te spelen. Te veel problemen zijn al veroorzaakt door mensen die onze eerlijke antwoorden slecht interpreteren en er dom naar handelen. We kunnen niet nog meer van dat gelazer hebben.
Maar we besloten toch wel te gaan kijken bij de tetos waar veel mannen heen waren gevoerd om geofferd te worden.

En daar was zich een nieuwe ramp aan het voltrekken.
Tot ons groot afgrijzen zagen we daar 4 Spanjotl, met getrokken vuurstokken onderhandelen met de priester van de tetos. We zagen ze twee staven Godenmetaal, nog rood van het offerbloed, verwijderen en meenemen. En we zagen ze vertrekken met een escorte van ca 20 man richting Seatl (denk ik) over een stenen weg.

Het is ze gelukt. De nachtmerrie is uitgekomen en ze zijn in contact gekomen. Wat een hel. Ik wilde direct achter ze aan voordat ze uit het oog waren om ze tegen te houden en koste wat koste te doden. Valasquez was er toch bij. Maar ik liet me ompraten eerst door Usain te laten kijken wat hij mistte bij die Tetos. Hij mist Xibalba.
Even kijken. De maan wordt onderdrukt door de Seatli. Offers (de energie daarvan) gaan niet, zoals normaal zou zijn naar de maan, maar ze gaan ook niet naar, wat ook zou kunnen, Xibalba. En magische energie wordt ook nog eens afgevangen. Dat is wel grondig. Alles gaat dus naar de Seatli die een manier hebben gevonden om de energie op te slaan in godenmetaal.
Het is dus helemaal duidelijk wat we moeten doen. Direct achter de Spanjotl aan voordat ze uit het oog waren om ze tegen te houden en koste wat koste te doden. Dat is onze opdracht. En mocht iemand dat overleven kan die zich misschien op het volgende storten. Geen Xibalba is nu tijdverspilling.

We sprongen op de rijplaat en gingen snel achter de groep aan. Als we ze morgen niet hebben, vechten we tegen heel Zehuatek…

samenvatting:
Title: True lunar corruption
–Bij de uitgang van Xibalba
–Dorp Maya
–bij uitgang Xibalba.

Metalband carbomb!
Hoop goeie moppen gehoord van Ella en Maya.
Dood gegaan in hele lange wizardmop.

We zijn betrekkelijk snel omgekeerd naar Maya toe. Die konden we niet alleen hier achterlaten met de kans op allerlei vijandelijke (spanjotl nota bene) troepen, hier.
We hebben de tas maar eens onderzocht. Het was donker in de tas. Maar ik voelde er wel wormachtige dingen in friemelen. Eén zo´n wormpje veranderde in een vurig zwijnmonster. Gelukkig wist het te ontkomen voordat we het aanvielen. Er zitten er nog heel veel in. We denken wel dat wezens in de tas gedraind zijn tot alleen essentie over is. En dat kon die Basilisk dan weer eten. Afijn. Het blijkt ook dat er rond de tas een heleboel spirits rondhangen die nu niet bij hun wezen kunnen. Als we een wormachtig aanhangsel bevrijden, zie je de spirit erin slaan. Als je goed kijkt.

Er was ook iets wat niet friemelde. Het bleek een Spanjotl leegmetalen dinges. Een zwaardvorm van Hadrianus, maar zo´n 20 cm groot, niet erg scherp. En er was nog iets geks mee: het probeerde aan m´n grip te ontsnappen. Mmm. Zinkt niet in water. We denken nu dat het wellicht een wijzer is. Wijzend naar een plaats. Dezelfde plaats als de pendulum! Nog even bewaren dan maar.

We spraken een tijdje met Maya om uit te vinden waar we zijn. Een dag of 4 van de Teguci! Schatten we nu. We bezochten het tlactliveld. Daar deden Maya en ik de maisdans. Maya is van de stam van de Kaketoe.

Mogelijk is de nexus naar deze plaats toe gesloten. Mogelijk kom je helemaal niet hier uit. Tenzij je de nexus kunt forceren, misschien. Onder leiding van Usain zochten we een manier om dat te doen. En dat lukte. Usain banishte een ijsvogelachtig beest uit de Bag, en bond de portal aan een circle (van een halve dustdevil summoning). En het portaal is een tijdje blauwig en werkzaam.

Axolotl keek snel met een farsight wat er te zien was. Geen wachter, geen stroming, wel wat beweging in de verte.
Verder kijken: De tempel van de Maan is er nog niet. De maan is er niet! Je ziet de maan wel, maar ze is er niet.

´s Avonds kijk ik naar de sterren. Ik wil inzicht in de tijd. Maar ik word afgeleid door de maan. Ze is er niet. Ze staat daar maar er is iets raars mee. Zou de maan helemaal op zijn gedraind door de Seatl priesters?
Ik heb geen tijd om er over te denken. In de nabijheid horen we een bliksem inslaan. Op ongeveer het plein van het dorp.
We gaan erheen en zien 3 Eatlwarriors. Vervormd van corruptie. Aangevallen door een aantal strijders van verschillende stammen.

We vallen ook de Eatlwarriors aan. Maar hoewel we ze behoorlijk hard raken, lijkt het weinig te doen. We zagen ze ongeveer even hard dichtgroeien als dat we ze opensloegen. Totdat we met z´n allen op één tegelijk gingen mikken.
Ik werd geschampt door een grote bijl van 15 dam, deed een greep in de zak en gooide toen een hand monster–achtigen naar ze toe. Dat hielp uiteindelijk, maar de groep aanvallers was hem gevlogen voordat ik ze had kunnen spreken. Ze zijn gewoon hier uit de buurt. Ik kan ze ´s nachts lastig volgen.

Maar we pakken wel een stenen mw grote bijl op 2d6 + 2, en een vrij eenvoudig eatl–armor. En ja hoor, je kunt ermee van plaats verspringen, exact zoals overgeleverd. +2 AC. Maar alleen voor Warriors.

Axolotl brak wel bijna z´n spear. Die is nu in dezelfde staat als waarin mijn longsword was gebleven.

Ik heb alleen maar korte zinnen gebruikt. Grappig.
De langste zin begint denk ik met “Ik werd geschampt …” En die is ook maar één regel.
Wonderlijk.


15 schade

104 203 313 304
106 209 307 404
107 406
107
112

samenvatting:
Title: Portl
Ziguratl Maan
through the Nexus of Time
Jungle bij dorp Maya
Begraafheuvel
Uitgang Xibalba Nexus (vijvertje)
achter de kinderen aan.

Escape the Classroom
“I was´t born with enough middle fingers”

— De Ziguratl van de Maan
— Through Time
— Jungle poeltje met kleine ingang Xibalba
— Vernietigd kamp van indianen hier.

— Ik had een offer gebracht. Een offerande.
J– “Offerande… raar woord eigenlijk Frans misschien?”
R– ”Offerande komt van offer en hoge, lange bergketen: Offer Andez.”

— J had (een hele fles) rum mee. Ronn was erg laat en ineens bleek dat er Ron — Rum op de fles stond. Zeer toepasselijk.
Ron is rum in het Spaans.
R–”Ja, Rumschip is in het Spaans Ronboot”.

— Nadat Axolotl had gekeken naar wat er zich achter de portal zou bevinden, was duidelijk dat er een bewaker zat van aanzienlijke grootte, maar aan Axolotl bovendien ook dat hier de draden van het lot wel heel letterlijk geknoopt aan het worden waren. Ze had het direct na haar Farsight dan ook over DBU´s (Destiny Bepalende Units).

Bij de spullen zoals vorige sessie al duidelijk geworden kwamen ook wat extra spullen: leerbewerkingsgereedschappen, twee rugtassen, een heleboel spellcomponents.

Axolotl castte farsight op portaal. Ze zag een schubachtige hagedissenstaart tegen het portaal schuren. Groot.
De offerande die ik had achtergelaten, vorige keer was weg.
Wij gingen naar de priester beneden, die had enige gordeldieren aan het werk gezet om een gat te graven en hem te waarschuwen. Hij heette vroeger Che–Noh–Ah (Wilde Vlucht). Hij ging het wel weer halen. En hij legde aan Chili uit dat juist hier de dagger met een ritueel gereinigd kon worden van de demoon. Door hem op het altaar te leggen waar de corruptie oplost.

We logeerden een dag bij Che–Noh–Ah. De volgende dag gingen we terug en ik keek ook nog eens met de Water Mirror wat er te zien viel. Een tunnel, met een grote hagedis die op twee poten kon lopen, en schimmen, stroming.

We gingen in kring met een pijp en een sigaar zitten om te vergaderen over wat nu. Wij moeten nu typisch met onze tijd meegaan.
Dus we besloten door de portal heen te gaan. En we besloten een fake trail achter te laten.
Met stenen verzwaarden we wat we konden. Ring af. Ik pakte Ocetl op, legde uit dat we moesten duiken en daarna sprongen we toen gezamenlijk, met touw aan elkaar gebonden, het water in. Ik kwam gunstig uit en ging met Ocetl door het portaal. Chili ook. En daar kwamen we direct oog in oog met een mansgrote Basilisk Hagedis. Helemaal onder de tatoeages. Tatoeages die met sterrenbeelden te maken hadden. En die wist direct Chili te raken. Chili zat direct in de problemen. Het was daar stromerig. Maar K´Inich, Usain en Axolotl kwamen nog niet en ik maakte me op om aan het touw te gaan trekken. Ocetl ging vast langs de hagedis. Maar toen ik trok, kwam er een leeg eindje touw, ze waren weg en los! Maar gelukkig konden Usain en Axolotl blijkbaar zelf makkelijk de portal door, en die kwamen in de armen van de lizard, maar K´Inich… Ik riep nog. Usain werd geraakt door de hagedis, ook in de problemen. Zo had Chili last van grijze verstijving van haar arm waar ze geraakt was. Bovendien kromp ze. Ik besloot de hagedis van z´n magie te ontdoen. En daarbij bleek z´n schoudertas van alligatorleer open te scheuren, te ontploffen. En uit de tas kwam
een grote hoeveelheid figurines. En die veranderden in een enorme hoeveelheid, een kluwen zeg maar, wezens, veel hagedisachtig, maar ook anderen. En die ging dóór de nexus (navelstreng) door.
Chili was ik kwijt in die kluwe. Usain begon aardig grijs te worden en ik gaf hem wat guidance om zijn volgende intern gevecht (fort) te assisteren. Gelukkig maar. Hij kon die +10 heel goed gebruiken en haalde nu met 1…
Daarna gleed hij door. Ik geloof dat het Axolotl was die de tas nog meenam, maar misschien was het Usain. Ik besloot het touw met Chili in te halen, maar dat was ook leeg!… Wat een droefenis. Door iedereen verlaten… Ik zocht Chili hier, en daar, en met magie, niets. Tijd begon te dringen. Ze was kleiner geworden, dat had ik nog gezien. Maar hoe klein? Ik castte, volledig op de gok en wanhoopspoging een laatste dispel magic op een zo groot mogelijk gebied en tot mijn grote opluchting zag ik — ploef — Chili naast me weer terug. K´Inich heb ik niet meer gezien in de verwarring. Ik weet niet zeker of hij het portaal wel heeft weten door te gaan… Ik weet dat hij kan zwemmen, of in ieder geval niet bang is voor water, want ik heb hem ´s nachts wel eens in een watertje met een tentaklverschrikking zien duiken om z´n tooi te halen.
Hoe dan ook, wij gingen door. De kluwen zat voor ons, maar leek we kleiner te worden. (Usain: er zijn veel uitgangen uit dit portal. Daarom is het meer een Nexus.) Na enige tijd waren wij (Ocetl, Axolotl, Usain, Chil en ik) de enigen die er nog waren. De Nexus begon wel wat smaller en nauwer te worden. Maar net toen ik bedacht dat het wel fijn zou zijn om niet hier in deze Nexus vast te zitten voor eeuwig en altijd, vast in een pijp, toen kwamen we door een (kleine) portal en terecht in een poeltje. Axolotl versloeg in z´n eentje even de wachter van deze portal (slang) en we waren eruit.

Nat. Jungl. Een Xibalba portal. We zagen K´Inich niet. We maakten kamp.
Terwijl we dat deden roken we vuur. Chili ging kijken en zag dat er een dorp in de buurt in de brand stond, dat Eatl krijgers het hele dorp verder gevangen had genomen. Ze hoorde en zag dat die krijgers die gewond waren, daar en dan gedood (geofferd?) werden. En dat diegenen die nog konden lopen, overgebracht werden voor transport met een soort houten constructie aan elkaar gekoppeld. En dat jongere kinderen apart bij elkaar werden gehouden. Daarbij zongen de Eatlkrijgers een overwinningslied dat wij herkenden als een vrolijk oud kinderrijmpje.
Ze spraken een accent Zehuatek. Ook de gevangenen. Ze wist de aandacht van één meisje te trekken en wenkte haar. Ze twijfelde heel even en zette het toen op een lopen, net langs Chili. De overmoedige kat en muis krijger die haar wel even zou gaan halen, was geen match voor Chili. Hij viel hard.
Ze haalde het meisje op en bracht het naar ons kamp. Daar hoorden we dat dit de normale gang van zaken was. Dat wisten we eigenlijk ook al wel, maar toch. We boden het meisje (Maya) wat rust aan en ik besloot de omgeving nog eens te onderzoeken door met Ocetl te gaan lopen. Dat ging erg makkelijk. Ik kon zonder de minste problemen het kamp rond. Ik zag dat er ergens een indiaan ontsnapt was en volgde het spoor. Hij was achtervolgd door een Eatlwarrior maar die was blijven hangen in een spiked pit. De indiaan bleek te zijn doorgelopen. Hij zat op een kale heuvel, verscholen tussen de voorvaderen. Ik besloot niet naar hem toe te gaan.
Ik keerde terug, hoorde dat de offeringen voorbij waren en dat de kinderen werden afgevoerd in een andere richting dan de offers. De kinderen gingen mee met de priester met de bloederige dolk die alle offers tot dan toe had gedaan.
Okee. We lieten Maya voor nu even hier achter (we komen straks terug) en gingen even achter die kinderen aan. Ik heb haar aangeraden naar die kale heuvel te gaan als we te lang wegblijven.

We mogen de geschiedenis niet te veel beinvloeden.
De geschiedenis moet z´n beloop hebben.
Dit deel hoort daar zeker niet in. Ik heb toch altijd al zo´n hekel gehad aan slaven mishandelen. Als we dit laten gaan mishandelt straks de hele toekomst slaven. Nu we er toch zijn kunnen we dat wel gelijk even een beetje recht buigen.
We weten immers wat er in het verschiet ligt. Dat hoort te gebeuren.
En we mogen de geschiedenis niet beïnvloeden. Althans niet verkeerd beïnvloeden.

De verzoeningsleer. Deze houdt in dat Jezus, als de Christus, met zijn kruisdood plaatsvervangend boet voor de zonden van de mens.

Ruim tweehonderd jaar na Irenaeus maakte Augustinus niet Gods liefde, maar de zondigheid van de mens tot kernpunt van de verzoeningsleer. Augustinus beschouwde de mens als door en door zondig. Volgens Irenaeus was Gods genade door het zoenoffer van Jezus voor iedereen beschikbaar. Maar Augustinus meende dat slechts zeer weinig mensen mochten rekenen op Gods genade.

De opvatting dat sommige mensen uitverkoren zijn om deelachtig te worden aan de genade door het zoenoffer van Jezus, en dat de mens zelf op die uitverkiezing geen invloed kan uitoefenen, heet sinds Augustinus de predestinatieleer.

Hoe ziet het verleden eruit?
Hoe is de magie?
De sterren?
Hoe is ons geheugen van de toekomst?
Pendulum 1200 jr?
Medallion
Wat doen we met Aristotes
Hoe gaat het met de Goden?
Moeten we de Goden waarschuwen tegen de slag? Ik weet het al, alleen de coyote gelooft of hoort het…
Waar gaan we heen?
Bouwplaats andere Ziguratl?
Letchua?

samenvatting:
Title: Another showdown at the lake of corruption
iets voorbij de rivierindianen
bijna verdwaald
ziguratl Maan

–We reizen tegenwoordig heel snel met de plank met de permanente treesteed erop. Daar passen we net op met z´n vijven, met ook nog Ocetl erbij. Het ding trekt rustig op maar haalt, de hele dag, over lastige ondergrond (raakt de grond niet), water, moeras (raakt het water niet) de snelheid van een galopperend paard. Maar plotselinge ravijnen, afgronden of scherpe bochten kunnen voor problemen zorgen. Iedereen had z´n perceptiecheck gehaald, behalve ik. Ik stuurde. En keek net achteruit waarom ze Kijk uit! riepen toen ik bijna een rivierbedding in reed. Ik kon nog nèt stoppen door de voorkant op te tillen en eraf te springen. 8 punten schade. En ik niet alleen. Fun with wood. Dus.

–”Jammer, ik was er klaar voor!” (Commentaar van Ronn nadat de save voor de Knurl was gehaald.) De knurl verandert een arm van de vijand in een houten stok/knots. Dat maakt in een aantal gevallen vechten, maar ook vaak casten een stuk lastiger. Usain (voodoopriester, dus geheel in character) kan die grap dan nog boosten door Sticks to Snakes erachteraan te casten. Dat gaan we nog een keer meemaken!

–De priester castte snel een magic missile (was dat de priester eigenlijk wel? Ik geloof nu dat Valasquez dat deed. Die is gewoon wizard…). Niet wetende dat die al onder invloed was van een miscast magic van Usain. Want hij was een scroll aan het lezen in de ronde dat de miscast afging. Daarmee haalde hij Usain wel om (flamestrike). Maar nu wilde hij alle casters dus snel uitschakelen met een magic missile. Ik was bezig met een first aid op Usain, anderen met andere spreuken. Maar hij kreeg dus een andere spreuk te verwerken en tot z´n verbazing werd niet iedereen geraakt, maar werd Usain groter. De volgende ronde herstelde hij zich maar toen was niemand meer aan het casten. We riepen dan ook toe dat hij die magic missile beter een ronde eerder had kunnen doen.

We hebben onszelf verlinkt. Iedereen weet nu van Seatl en de portal. Indianen en Spanjotl. We moeten terug en de geschiedenis beschermen tegen in ieder geval de Spanjotl.
We draaiden om, reisden ´s nachts, verdwaalden een beetje, maar kwamen dan toch weer terecht. We vonden een groep paarden die onze kant op reisden. De groep trok extra onze aandacht omdat we er een soort schaduw bij ontwaarden. Die schudde ons af door een Dispel Magic op de treesteed. We rustten wat en konden de volgende middag achter die groep aan.
In het wachtershuisje was wat gekreun. Eén van de twee nieuwe wachters was alweer overleden, de ander bijna. Maar die verzorgden we wat. Hij waarschuwde ons tegen de gevaren die hier langs waren gekomen. De dolk was een vrij scherp, voor steen.
We gingen verder naar boven, niet meer op de treesteed.
Langs het randje naast de trappen vonden we weer de grotingang. Deze keer lieten we Usain wel even op kracht komen. Binnen waren 4 man en een paardedemoon. Dat was verbazend accuraat. (conform legende)
Chili scoutte wat er was.
We gingen nadat de call lightning klaar was naar binnen.
Chili, Axolotl en K´Inich slopen vooruit. Ik gebruikte een barkskin en een draw upon holy might. En toen ging eerst de call lightning af. Ik castte een dispel magic op de demoon. Die was niet helemaal onder de indruk.
Er werd op mij geschoten met zo´n blauwvuur ding. Mis. De demoon groeide en groeide. Nog een Dispel Magic. Voldoende. De demoon verviel in schaduw en een hele set paarden. Ik zag de schaduw niet.
Ze hadden moeite beneden met de priester en fighter(mage?) (capitan). De man met de vuurstok ontplofte in het water.
K´Inich werd hard geraakt. Chili werd hard geraakt. Usain ging neer in een Flamestrike. Ik rende daarheen en gaf een first aid. Ondertussen had de demoon post gevat achter mij maar werd in de weg gezeten door Axolotl. Die had een potion gedronken waardoor hij veel sterker werd. Later nam K´Inich er ook zo een.
Ik draaide mij op en deed een Banishment op de demoon. Daar was hij wel van onder de indruk, maar ik kreeg hem niet terug naar zijn krochten.
Hij vervaagde wel (om later weer ergens anders te verschijnen).
Chili had het zwaar. Ze werd heel hard geraakt door Valasquez (de fighter(mage?)). En de priester hield ook maar niet op. Ze waren goed beschermd door een defensive pact. Ik de paar tellen die ik had castte ik een Choose Future. Daarmee kon ik één worp (evt meerdere stenen) opnieuw doen mocht ik willen. Maar in die ronde zette die priester of mage een barrière op waardoor we niet meer bij Chili konden komen. Zij echter was in paniek en rende naar ons toe, ondanks waarschuwingen. Met een smak sloeg ze tegen de muur waar ze bleef liggen. Ik echter pakte Usain bij z´n voet en de rest die hier nog zat bij de hand en we liepen door de Ursuppe door de barrière. Daar hadden ze niet van terug. Met nu zowel Axolotl als K´Inich op bovenmenselijke kracht konden ze het niet houden. De priester ging neer, tot z´n eigen ontzetting. En Valasquez sommeerde de Demoon om hem te beschermen. Die had ik net weer weggezonden (weer niet ver genoeg, zelfs niet met de choose future) Maar we hoorden terug “Eh, nou eh, tot ziens!”. En de demoon begon te vervagen (weer!). Nu echter was Chili met haar daggers achter de demoon gekropen en stak hem met de stenen dagger. Dat deed wel iets. Blijkbaar zat er voldoende corruptie in de demoon om fiks te worden aangeslagen door die dagger. De demoon verrookte en de rook trok in de dagger. Chili liet die vol afgrijzen vallen. Alleen Valasquez was nog over. Hij besloot eieren te gaan kopen en rende naar de gevallen priester. Daar probeerde hij iets te pakken van z´n riem, maar Chili gooide nog snel haar dolk die kan stunnen naar hem toe. Net op hetzelfde moment. De dolk raakte. De volgende actie van Valasquez ging niet meer door, want de stun was een feit. Maar op moment van inslag had hij al iets gebroken op de riem van de priester en was hij weg. Met dolk.

Ik was nauwelijks geraakt, natuurlijk. We pakten wat spullen op die zoal waren gevallen.
Medium sabre +1
3 potions of healing
potion vs poisons
potion fly
potion door muren lopen
3 defensive pact scrols
2 flame strike scrolls
3 fortify scrolls
1 earthmaw
4 sacred guardian
een gietijzeren stoof van 40x50 cm die 1x/sessie een circle of privacy geeft.
En een light armor +1 (brigandine) Dat ging naar K´Inich.
En ik denk ten minste twee Spanjotl packs. Ze weren behangen met pakken en dingen voor de doorgang.
Heeft de priester ook de componenten bij zich voor die prayers?
Wie castte die mm?

Ik moet Ocetl niet vergeten.
Ik heb 27 dam.
Ik heb nog
111 113 107 106
203 210 209
305 306
404 408
Ik kom nu net uit een draw upon holy might.

samenvatting:
Title: The meeting of Velasquez and the tribes
tribe van gravers
tribe van river

— Bak–met–Bonen zat achterop de treesteed voor plankgas. (Dat niveau, ja.)

Lege Maan vertelde ons dat er mensen voor beide missies gevonden werden. Voor het bewaken van de Ziguratl en voor de bescherming van het verleden. Ik stond paf.
Ondertussen werd Chili versierd door de leerlooier.
Wij kregen allemaal bloemetjes uit onze geboortestreek.
De gravers blijken te graven naar spirits. Die zien er vooral uit als vleermuizen. We reisden door. Tot bij een opstopping in het water. Een door dieren gemaakte opstopping? Op een soort eiland in het midden van de opstopping stond een spanjotl helm. Een aanvoerdershelm. ([ch] keer per sessie een check van een ander boosten met 1d6 (en +1 AC)). Gelukkig deed Usain hem op.

We zagen duidelijk waar we moesten zijn. Een groot kamp, twee kampen , met wigwams, en wat dies meer zij.
Miezer was er ook. Ze hadden een vergadering belegd over hoe wie door het portaal moest gaan.
Een prtaal als dit gaat dicht als er mensen doorheen gaan. Het portaal moest dicht. Er zouden dingen doorheen hier kiunnen komen.
Ik bleef rustig. Het zal een de pijp gelegen hebben. Ik legde nogmaals uit dat er helemaal geen reden is je zorgen te maken over het portaal, en over dingen die erdoorheen zouden kunnen komen Ik vertelde voorzichtig, zonder meteen weg te geven wat ik ook nog wist van het oude rijk, van de voorspelling, en hoe die inderdaad was uitgekomen. De geschiedenis had z´n beloop reeds gehad. En dat de hele gedachte er mensen doorheen te sturen spelen met vuur was. Ik was er zeker van dat deze wijze mannen zonder problemen zouden doorzien dat deze argumenten valide en welgemeend waren. Maar tot mijn verbazing, schik en ergernis, wendde K´Inich zich ineens tot mij en begon over dat de geschiedenis nu niet zo was als wij niet door de poort zouden gaan. En Seatl waarschuwen. En ik was direct geïrriteerd. En de indianen begonnen te twijfelen. En ze wilden er mensen doorheen gaan sturen. En weten hoe dat zat met Seatl. En ik bediscussieerde met K´Inich dat hij niet eens uit Seatl kwam en dat de miste verandering aan de geschiedenis zou veroorzaken dat wij er niet meer zouden zijn. Heel geheime informatie die ik nog niet eens ooit met K´Inich of Usain had gedeeld sleurde ik erbij om mijn argumenten kracht bij te zetten. En toen ineens kwam ik tot mezelf en bleek dat ik de informatie waar we altijd zo omzichtig mee zijn omgesprongen en die de hele vallei en onze geboortegronden moet beschermen, nu en in het verleden, en in de toekomst, door had gegeven aan K´Inich, en ook aan alle stammen die zich tegen Seatl hadden verzet, en naar vrijwel direct bleek aan de Spanjotl, die ook mee hadden blijken te luisteren. Ik ben een schande voor Seatl. Deze schade is niet meer te herstellen. Hier is het rijk vernietigd.

samenvatting:
Title: De persoonlijke invulling van de zweethut
plains
Kitchla platte heuvels
Kitchla stad
Tweede stad van Gravers

We reden naar de Gravers door. Daar was één en ander zodanig opgezet dat het wel erg leek op de schatkaart van de Spanjotl.
Ik liep in een val met speren en uitwerpselen. Dat kon wel eens een fikse ontsteking worden.
We werden uitgelachen door twee minkukels op een randje.
Maar met een beetje klimmen konden we hun echte woonstede bereiken. Die hele grap beneden was alleen maar om Spanjotl te lokken.
We werden uiteindelijk ontvangen en we kwamen in contact met hun sjamaan. Een vrouw die eigenlijk te jong was voor het betere trancen. Ze was Geroepen–Voor–Ander–Lot. En ze was wel heel beginnend. We konden haar veel leren over allerlei dingen in de inipi. Dat liep trouwens nog bijna verkeerd af omdat ik de Staf van Cerenkov mee naar binnen had genomen. Alle kruiden hadden namen en aanwijzingen. Ze had een hoop pijpen hangen. En desgevraagd mochten we er uit sommigen roken, ieder naar z´n eigen aard. Mijn aard was nogal aanzienlijk
(T–”Wat is je hoogste abilityscore?”
Ik– “ST–CN–WI–CH 16.”
T–”Oh. En wat wil je bereiken?”
Ik—“Harmonie.”
T–”Dan zou het het die pijp zijn. Maar die is van een oud stamhoofd geweest.”
Ik— “Dan zal ik het hem vragen in de trance.”)

Ik werd waardig bevonden.
Ik heb dan nu ook zijn pijp. (de Chanupa of Gumico). (heilige pijp: Chanupa Wakan)
We lieten een boodschap sturen aan de waterindianen (met rooksignalen) en zij ging zoeken of ze nog indianen naar de Ziguratl kon sturen.
We reisden daarna eens met de plank/treesteed. Dat ging verrassend snel. De twee dagmarsen hadden we af in een paar uur.

En we wilden net naar de indianen toe gaan toe we een enorme klap (–”het is meer een Kravoem”) hoorden. En daarna sloeg er een indiaan in naast ons in de cactus. Dood.
Voorzichtig over het randje glurend, zagen we een groot monster met drie poten en horens en armen als ronden schappen en wollig ontzettend veel schade doen aan stad en mens. Met zijn schoppen sloeg hij tegen elkaar zodat alles op z´n grondvesten schadde.

Wij vielen aan. En het viel niet mee. Gelukkig werd ik niet te veel geraakt. Maar ik kon ook slecht een opening vinden. Tot het besloot Chili te gaan spiesen met z´n horens. Ik probeerde het in z´n hals te raken en met een 20 lukte dat ook.
Klopt ook wel natuurlijk, steenmonsters aanvallen met plantstone wapen. Daar had hij niet van terug.

En zo werd het al met al een overwinning voor ons. We hebben de huid afgenomen. Het is een mooie zware hide. Maar wij gaan niet in zulk zwaar armor lopen. We zien wel. Ze komen ons nu net halen.

Er zijn deze sessie 4 dagen voorbij.
het is een uur of vier in de middag
ik heb 13 damage en dus nog schone verwonding op voet van vieze speren.
ik heb een aantal spells verbruikt (nummering van losse sheet):
107
205
209
307 (305 op dit doc)
411

tijd voor een 313 (312 op dit doc) denk ik.

samenvatting:
Title: To save the world… or… to save the world… ?
Ziguratl van de maan.
Indianenstam van het woud en de opmerkzaamheid.
midden op een plains bij verslagen tovenaar richting Gravers (indianenstam).

— Noem een rond voorwerp: Ella: “een portaal”. Helemaal zo gek nog niet…
— Het warplan: Ronn: “Ze bouwden de Piñata van Trojl”.
— Is het een zweethut? Het is meer een tipi. — Hoewel, meer een trippy, met zoveel rook.

De Ziguratl was gevaarlijke plek. Hier liep je corruptie op.
Hier moesten eigenlijk weer snel wachters heen. Waarschijnlijk kwamen die ook wel vanzelf (ze leken hier oudere indianen heen te sturen tot ze “op” zijn van de corruptie, en dat zou wel af en toe zo zijn. Maar er was niemand te bekennen, dus stam proberen te vinden.
En waren verschillende stammen te zien in de beeldengalerijen. Ze verschilden in haardracht. Het waren er ca. 30.
Daar zaten overigens ook godenbeelden tussen zoals de Haguar en de Couatl. Ik trok het standbeeld van de Haguar iets voor in de verdeling van de ogen.
De 4 stammen buiten leken het belangrijkst. Maar ook de Teguci– (of een voorouderachtige)haarstijl leek aanwezig.

We onderzochten de hele Ziguratl van onder tot boven op Low–Tekl. Er waren 7 vazen nog intact. Maar dozijnen vazen waren ook gebroken.
We vonden verschillende paden/in– uitgangen maar daarvoor moest je wel wat klimmen en werd je besproeid met het corrupte water.

We kwamen eigenlijk niet veel verder.
Wat deden die dieren hier? Deed alles het weer? Klopte de theorie dat de corruptie van de maan hier werd verminderd?
Wie had de gems gestolen?

Franco zagen we in de verte met z´n posse verschillende dieren naar het noorden trekken, niet naar de stad, maar wel met een zeker doel voor ogen. En er kwamen nog steeds dieren naar boven, een zwijn in elk geval.

En we besloten een stam indianen te gaan zoeken voor wachters. Oh nee, we keken eerst nog even of misschien de gems van de ogen hier in het water waren gegooid. Axolotl zou dat zo moeten kunnen zien. En dat deed ze ook. Er lagen edelstenen, muntstukken, schedels (ook van dieren) en godenmetalen beeldjes op de bodem.

Maar belangrijker: er was een soort zwart gat beneden. Met een watermirror kon ik zien dat het een magisch portaal was. Rond dus.
Ik zag stroming erheen. Een soort ertsaders liepen een half metertje uit de opening weg. Maar het waterpijl bleef toch gelijk. Ook zo iets wonderlijks.
Axolotl probeerde met een farsight door het portaal te kijken. Helemaal duidelijk werd het niet, maar er was aan de andere kant ofwel de Ziguratl in aanbouw, ofwel vervallen. Tijd.

Geen aanwijzing te vinden geweest in het hele complex.

Opnieuw zoeken, grondig, in gangen en overal. En toen vonden we een beeld met een schakelaartje in z´n oog. En dat kon een hele kamer te voorschijn halen met tikken en klikken en raderwerk.
We hadden de warroom gevonden. Hier waren afbeeldingen van Haguarkrijgers en slangenkrijgers die verslagen werden door de 4 stammen die ook op het plateau stonden.
Hier stond het strijdplan:
Er zijn evil strijders uit het portaal gekomen. Voordat die hun boodschap aan Seatl konden brengen moesten die gestopt worden. Zou dat niet lukken, zou de hele wereld overspoeld worden door Seatl. Ze besloten dat 4 moedige strijders zich gevangen zouden laten nemen, en dan doordat ze gewillig geofferd zouden worden, de macht van Seatl even zouden disrupten. En dan kon Seatl vernietigd worden. Het zou voor eeuwen slapen.

Dat leek wel gelukt.

Chili had een net gemaakt en ving munten, gems en een beeldje van een verrader Teguci zonder hart.
We hadden er een week gezeten. We liepen de berg af en gingen richting de dichtstbijzijnde indianenstam.
We zagen veel sporen van dieren. Reeën, zwijnen, coyotl.

De eerste stam woont aan rand bos. En we kwamen een indiaan tegen die ons niet doorhad in het bos en die we in ganzenpad zijn gevolgd tot aan z´n dorp.
Daar haalden ze er een tolk bij: Maria. En die weer de sjamaan. En die weer een zweethut. Mijn rugzak (waarschijnlijk wegens de Rod of Cerenkov) mocht niet mee.
Het werd duidelijk dat de 4 stammen die van belang zijn en die bewakers leveren, de Bizonjagers, de Rivierbewakers (nu tegen de houten nederzetting in het noorden), de gravers en de Coyotl waren. De rivierbewakers dus last van de Spanjotl, de Coyotl bezig met Corruptie en water, de gravers zaten in de platte bergen.

We zagen dat wij dingen nu in beweging aan het zetten zijn. Als de machine in gang gezet werd, verdwenen we in het niets. Met name Axolotl en Chili zaten er goed in. Axolotl besloot tot een Fa rSight:
Hier blijven was wereld redden. Door Portaal was wereld redden. Als nu de oude vrouw overleefde voordat ze nog een zweettentritueel zou doen, zouden wij niet de enigen zijn die het wisten en zou de wereld niet gered zijn. Ze moest dood om het geheim te bewaren.
Krijgers, outsiders en traitors komen/kwamen door de poort. Dat zijn degenen die ze willen tegenhouden. De vrouw weet nu dat er een portaal is. Het doet haar niets. En we besloten haar niet te doden om zo´n onduidelijk verhaal.
Waren wijzelf de verraders, outsiders en krijgers?
Wie weet. Met een beetje fantasie wel. Wilden wij Seatl waarschuwen? Waarom niet. Was dat een bedreiging voor de stammen hier? Dat kon ik me niet voorstellen.
Usain kocht 30 om 30 components (veren/bones) en we gingen op weg naar de gravers.

Na enige tijd kwamen we bij vreemde plekken in het landschap. En we kwamen erachter dat er een tent stond van een Spanjotl die hier in z´n eentje op reis was. Het was een lastige tegenstander. Zo´n wizard. Maar uiteindelijk, ik had hem niet kunnen raken, wisten we hem te verslaan (verstenen, of had hij dat zelf gedaan?) en een paar spullen te redden.
Boeken, tafeltje dat zichzelf in kan klappen, bedje, een kaart van Seatl, met lulkoek erop (treasuremap Seatl, ik kan zoveel goud mee terug namen). “Vind ingang achter een graf in de treasureroom Farao…” Of zo. Soort houten plank die onder invloed is van Tree–steed.
Een houten staf die magisch is (staf +1; +1 spellcircle reserve)

tijd voorbij: 6 dag +2 dag.
Dam: 10
spells verbruikt: dispel magic, barkskin.

Maar nog niet: seance

samenvatting:
Title: The boss fight not featured in the lion king
berg op
Ziguratl of the Moon

–Oh. Het is weer zover. Franco wordt weer de dictator.
—Luister: Er is hier niet veel maar er is een marvellous ossuary. You know, they have a real nice ossuary.


We volgden pad berg ophoog toen het donker werd.
Het was volle maan, hoewel dat buiten de berg niet was. Kwam vast door de berg. Hoe hoger we kwamen hoe groter en scherper de maan. De totemdierpatronen stonden nog steeds op de maan. Ze leken niet aangetast door de mutilations beneden.
We kwamen bij het hutje van de wachters. Geen wachter te bekennen, wel was het hutje behoorlijk stevig onder gepist en bescheten met allerlei dierenurines en –faeces. Hier waren recent heel veel de Dieren langs geweest. Er waren 2 dagen oude bloedsporen.

We liepen door. Omhoog. Geen mens te bekennen. Waar de indiaan zat met het houten mes: leeg. In de verte was een Spanjotl stad in het Noorden. De groep indianen had daar vorige keer een aanval op de Spanjotl gedaan, maar de stad zag er groot uit, en vooral verlicht. De grot waar we Miezer in verwachtten, was leeg, corrupt en met een groot meer.
We kwamen bij de trap naar de Ziguratl. En daar hoorden we getrompetter, en daar leken de vele Dieren boven te staan.

Chili en ik slopen naar boven. Boven zagen we een behoorlijk plat met vier lage zuilen, twee vierkant, twee rond. Één straal kwam van de maan af, precies op de ronde zuil. En we zagen daar de Aap die het Kalfje ophield, boven de zuil en in het licht. Al de Dieren keken daar naar. Het waren vele wonderlijke soorten van de Dieren (bijvoorbeeld met twee staarten, voor en achter). De maanstraal was corrupt en het Kalf werd dat ook. Het veranderde het Kalf in een monster met klauwen, stekels, slagtanden en bloeddoorlopen ogen. En toen vielen de Bizontl aan, onder leiding van de Eenhoornige Tank.

Ik wist ongezien boven te blijven, een beetje langs de linker kant van het plein. Waar Chili was wist ik natuurlijk ook niet.
Nadat de Aap klaar was met de corruptie–abomenatie, zette hij die bij de volwassen Dieren. En hij zocht het nieuwe Babydier.

We hadden ondertussen opgedeeld in tenminste drie groepen. Ik besloot de Aap te storen in z´n verderfelijke werk, Chili viel de Aap aan, Usain vloog rond op z´n schild en werd opgehouden door wat van de Gevleugelde Vijanden, en Axolotl en K´Inich stonden met de onwillige Franco nog onderaan de trap.

Franco wilde niet schuilen en K´Inich liet hem gaan, met alle spullen nog erop! En hij besloot mee te gaan met de Dieren, sterker nog, hij leek Ze opdrachten te geven. Hij stond in het midden van een behoorlijk serieuze force. Aan de rechterkant van de trap was een rand. En daarnaast/achter konden K´Inich en Axolotl zich verstoppen.

K´Inich liep door en kwam bij een aantal openingen met een grot en water.
Axolotl bleef staan de de rand, was beschermd tegen de Eenhoornige Tank en kwam te vechten tegen de nog steeds groeiende corruptie–abomenatie.

Ik zag onderweg naar De aap een heleboel vazen op het plein. Veel ervan gebroken, maar bijna allemaal met tekst erop. LowTekl. Ik las al ergens: ”Chaos zaaien, vrede oogsten”. Die liet ik even zo. Dit was het soort vazen dat we ooit waren tegengekomen van de dieven die maanlicht hadden gestolen.
Maanlicht dus, in vazen. Ik keek nog eens goed en zag dat de ronde zuil waar de Aap z´n rituelen deed, in feite een holle pijp was. En ik raakte de Aap met een Dispel Magic. Maar hij schudde het gevolg van zich af, ook al omdat hij een puntje corruptie extra inzette nadat hij al had gemist. Dan maar een Knurl. Daar had hij niet van terug. Hij liet de Babybizon vallen door de pijp. Ikzelf werd dus wel direct door de 3 Coyotl aangevallen. De aanval van Chili op de Aap was niet perfect. Ook Chili stortte de pijp in. Ocetl verdedigde zich natuurlijk makkelijk tegen de Coyotl.

In de pijp, beneden, had ten eerste K´Inich de Bizontl zien vallen (die kon niet zwemmen), daarna de indiaan gezien die heel erg corrupt was, maar nog wel indiaan, en daarna dus ook nog Chili, die de Bizontl eerst probeerde te redden. Daarna probeerde Chili zichzelf te redden, en werd tot haar verrassing door de zeer corrupte Indiaan uit het water werd geholpen. Op de bodem, diep in het water, waar de maanstraal op straalde, lag iets roods licht te geven. Verder was er een marvellous ossuary. You know, they have a real nice occuary.

Langzaam vocht ik achteruit de trap op, tot ik maar één tegenstander tegelijk had, en daarna vocht Ocetl voor me.
Achter me ging een gangetje met een hele rij standbeelden van verschillende indianen. Die indianen leken holten te hebben voor gems voor hun ogen, maar de gems waren weg.

De Aap was gevallen. Hij kon niet veel met z´n arm en Usain had hem verrast met 8 slangen. Nog mazzl voor de Aap dat Usain niet wist dat de arm van hout was. En terwijl Usain bezig was te zorgen voor wat onweer, versloeg Axolotl de corruptie–abomenatie. Hij had het drankje genomen dat Candy ooit bij zich had gehad. (+20 vs abomenaties). Hij had overal +20 op. Het was inderdaad een sterke potion. En nadat hij de abomenatie had verslagen met één simpele stoot van z´n spear, liep hij het padje af naar beneden (achter K´Inich aan), zag daar de volgende Abomenatie en wierp die zonder poespas zo van de bergwand. De corrupte indiaan riep nog “…– I am your –…” Ik denk dat Axolotl dat niet goed heeft gehoord. Ik denk dat op dat soort dingen geen +20 zat.

Ondertussen had ik niet veel extra damage meer. Gek genoeg was ik wederom door dik de helft van mijn hitpoints heen. Ik werd goed beschermd door Ocetl en kon lezen dat deze constructie tijdens volle maan oplaadde, en de rest van de tijd verspreidde. Ik leidde daaruit af dat deze Ziguratl inderdaad een Corruptieverdeler is. Bij volle maan wordt zoveel mogelijk corruptie afgevangen, en daarna, mogelijk met al die edelstenen die hier niet meer waren, verspreid. Hier waren dingen uit de haak! De maan was constant vol! Volgens de datum was het helemaal geen eens volle maan! Hij was ziek!
Franco was in z´n element hier. We moeten hem laten gaan. Ik liep naar hem toe en nam alle spullen van hem af. Tot en met leidsel. Hij liep daarna weg, hij had zeker een nieuwe dictatuur gestart. Ik zei al dat hij zo slim was geworden.

In de vazen zit duidelijk iets melkachtigs met veel corruptie.
De verschillende stammen indianen zijn hier vertegenwoordigd in stenen beeltenissen.
De bouw van deze Ziguratl is gestart ten tijde van de grote macht van Seatl en het grote rijk, maar is afgemaakt nadat de Zehuatekl zich hadden teruggetrokken in hun vallei. Overigens had het grote rijk van Zehuatek helemaal niet zo heel lang geduurd. Twee generaties of zo.

Langzaam vertrokken de Dieren in groepjes, gewoon vreedzaam.
Wij gingen eens beneden kijken. Eerst gebruikten we alle warme stenen die we hadden om alle holten te vullen van alle ogen van de indianen daar. En daarna maakten we een constructie, zoals het juist leek, met hangend, midden in de opening van de pijp, de grote gele edelsteen die over was gebleven van de explosie van Xibalba. Dat leek te werken, maar we hoorden de steen zoemen, hij zou het een paar weken, misschien maanden volhouden. Wat dan? Oh ja, die rode gloed daar onder in het water. Dat zou wel eens de oorspronkelijke steen kunnen zijn. Maar wie durfde er dat zeer corrupte water in te duiken?

De +20 was voorbij. Axolotl leende een ring. Hij ging midden boven de steen staan, bekeek met zijn krachten precies waar de steen was, en haalde hem toen op met telekinese, met als met die spear van El Jefe.
Het enige verschil was dat er hier nog het Beestje aan vast zat dat de steen stevig geklemd had gehouden. De Kreeft van unusual size. Die viel even iedereen een paar keer aan. En hoewel ik de Lobstl nog wel wist te verlammen met een extra stok ii plaats van tentakl, werd ik vrijwel buiten gevecht gesteld. Ik kon alleen nog, buiten om, aan bepaalde mensen hun been trekken als ze vast zaten in één van de scharen of tentakls van het monster. En na het tweede breathweapon ben ik blij dat ik nog net reserve had om nog weer bij te kunnen komen. Ook al omdat Axolotl de Lobstl wist te verslaan (geloof ik, maar ik was er dus niet echt lekker bij).
De volgende dag, net een beetje bij, plaatsten we de rode steen terug. Dat scheelde. De maan was er zelfs van veranderd. Hij was nu niet meer vol. We gingen en gaan één en ander nog eens uitgebreid onderzoeken. In ieder geval heb ik al op de normale offerplaats wat geofferd. Bloed natuurlijk, maar ook een staaf Godenmetaal uit Seatl en de krachtbron voor het zoeken naar de Halve Ziguratl. Ik zeg geofferd, maar dat is dus niet: in de holle pijp gestort. Ze liggen daar. Geofferd te zijn. Ik denk aan de Maan.

Ik wil Ocetl leren guarden, hunten of tracken (nog nooit laten guarden…) en later attacken. Tenzij je er meer dan twee mag leren.

samenvatting:
Title: Into the dungeon of king Teotl
Vallei of King
Hidden Land
Vallei of King
Vallei naar de vlakten
Krater van Spanjotl contraptie
Rand van de woestijn

Wat in het duister is, vind je echt niet.

Bianca had vorige keer niet een gouden munt of zo gekregen maar een soort Amulet, van King. Dat ziet er goed uit.
We stortten bij ons kamp neer op wat voor slaapplek we maar zagen, K´Inich hield de wacht.
Hij zag Bianca boven op de Ziguratl aankomen en daar door King onthaald worden met een mantel van onbekend leer gemaakt.
Daar gingen ze ook samen naar binnen.

De volgende dag, terwijl we aan het ontbijt zaten kwam ze terug, met de mededeling dat wij de dungeons met de totems mochten bezoeken. Een hele eer. Ik was verrast dat dat zo makkelijk ging.
Maar een grote Teotl kwam en wierp een stok in Y–vorm in ons midden. Op het kruispunt van de Y zat een gat met daarin een edelsteen. Het was ons niet duidelijk wat te doen, maar we zetten de roede met stenen rechtop.

We liepen wat door de vallei, en zagen misschien wel wat resten van oude beschavingen maar ik kon er geen chocola van maken.
De rest meende op te kunnen maken dat er een beschaving was, vóór King, geen indianen, en al helemaal geen Spanjotl.
Axolotl bekeek met zijn gaven ook de ketting eens goed. Hij kwam er achter dat er een bescherming van uit gaat, en dat, wanneer de de ketting als pendulum gebruikt, de ketting “thuis”, de “thuis” van de steen, aanwijst.
Ik heb hem om, en ik voelde dat hij één kant op slingert.

Maar ineens zagen we een zonnestraal op de roede vallen en die door de edelsteen gericht worden in een boog, om de Ziguratl heen.
Met de roede in de hand volgden we de lichtstraal. En we vonden in de wand een tot dan toe voor ons onopgemerkte ingang waar het licht zo in scheen.

Maar we waren nog in matige staat, voor eventuele problemen daarbinnen, dus na twee dagen extra rusten, toen iedereen eindelijk uitgerust was knoopten we iedereen aan elkaar, en gingen er weer heen. We hadden al ontdekt dat de rotswand, indien de roede er niet op scheen, een rotswand was. Binnen was er vrijwel niets te zien. We wisten dar er hier wellicht een item is wat ervoor heeft gezorgd dat de vallei van King onvindbaar bleek, oppassen dus dat we daar niets kwijtraken.

Het was donker, ik zag geen snars. Maar er is duidelijk bos/jungl. En zelfs die boom lijkt zich te kunnen verstoppen. Als je hem niet vasthield, was hij zo weer weg. Chili maakt haar touw los en liep een stuk naar voren. Die was weg. Roepen hielp niet. Vuur maken hielp niet en alleen de inslag van een bliksem in een boom bij ons zag ze wel, gelukkig maar. En toen zagen we ogen. Nadere inspectie leerde dat er ook een mens bij zat. Ik uitnodigde het uit met wat eten.
Het kwam, en kon verrassend redelijk met Usain communiceren in het Spanjotl. Ik denk dat hij Amen heet. Hij sprak oude vorm van Spanjotl. Geen Zehuatekl. Ik probeerde me ook in het gesprek te mengen, maar hij wilde niet. Ik bood hem een touw aan, wilde hij ook niet. Alleen wel wat gedroogd vlees. Hij sprak wel met Usain. Hij was hier als volk gekomen, gevlucht. Hij vroeg zich al of wij hier voor de mijnen waren gekomen. Ze hadden of hebben wellicht hier plantstone mijnen. Nooit van gehoord. Maar wij hadden genoeg gezien. Wij dankten voor de info maar hij wilde ineens toch iets ruilen tegen mijn touw! Zijn Macuahuitl. Ik ruilde gaarne voor twee eikl touw. We gingen uit elkaar, naar buiten, en daar bleek het een stenen wapen, groenig als één grote smaragd, met streaks van emerald. +2. Ik heb zelden een mooier wapen gezien. Het schijnt bij een beeld te horen.

We zagen King en Bianca op de Ziguratl. Ze keken naar de lucht. Ik checkte met een Astrologie–check of die een gunstige nacht zou zijn voor nakomelingen. Niets bijzonders te zien.

De volgende dag kwam Bianca met ontbijt. Honing en maisbrood. Ze had ondertussen uitgevonden dat ze niet zal krimpen, hoewel ze niet meer bij haar berg is. Dat is mooi. En ze had besloten voorlopig hier te blijven.

Wij niet. Wij besloten door te reizen naar de krater. We hadden geen haast, en gingenn gestaag. Franco werd door ons betrapt op het stelen van vlees uit z´n eigen zadeltassen. Hij is duidelijk veel slimmer geworden van die grap.
De krater was nog leeg. Maar er stond wel een plasje in. Hier was natuurlijk ooit een bron, anders hadden de priesters hier nooit een complex gebouwd.
We vonden één set sporen van iemand die naar het gebied met de beer liep. We volgden dat niet. We wilden de berg beklimmen.
Net na de woestijn vonden we een paal met daaraan een uitgedroogde indiaan, met heel veel kleine wondjes, maar uitgedroogd en dood. Wondjes van een explosie van iets? Die keeper van de Ziguratl op de berg van de Maan was op de maan een reus van kristal. We gingen verder, tot einde pad, onder aan de berg.

Xp 84
alle spells
vol.

Wat doen wij in de plane of undetection? Totems bekijken. Dat zit wel goed.
misschien voor mij beter dan een totem: plantstone macuahuitl. Met staal de ergste spanjotl verslagen. Hun eigen wapen! Nu weer Back to the roots.
Goed in de gaten houden of wat de pendulum home noemt niet op enig moment wordt wat ik home noem!
Staaf godenmetaal doneren aan tempel Maan. Proberen connectie te maken tussen de drie Ziguratls. Ik heb ook miniziguratl HalfZiguratl. Dan heeft deze alvast alles.
Wie heeft shortsword Scaramanca?

samenvatting: Het einde van Guadalupe, Chili uit Xibalba opgehaald.
Title: The Xibalbian fate of Guadeloupe
Valley of King
Meloenkreek
Xibalba

— Joh, ik krijg toch nooit damage…

Terwijl King rip: Wat is dit allemaal?
Rende Guadalupe naar voren. Ze wilde zich duidelijk excuseren.
Maar King riep al: “Dit is helemaal geen vrouw!”
Jawel, maar ze is zenuwachtig, heer. Nog één kans, de anderen hadden ook meer kansen…
Ik was gevolgd. En Chili. En een soldaat.
Veel sneller dan ik zelfs had verwacht gaf King toe. Ze had best veel macht over hem.
Maar ik zag haar in haar gezicht en ik zag een enorme vermoeidheid.
Het hele verhaal had haar grondig gedrained.
Ik kon niet zien hoe het er in het andere kamp aan toe ging, die avond, maar we besloten een tweetal dingen:
ten eerste zouden we zorgen dat er niet tot nauwelijks gerust kon worden,
en ten tweede ging ik die kat opjagen.
Heel goed contact met Ocetl kreeg ik niet, maar wel voldoende om de kat te bekijken. Het was geen kat. Het bewoog niet als een kat, het keek niet als een kat. Het zat alleen op een plaats waar een kat ook zou kunnen zitten.
En terwijl ik daar zo zat zag ik ineens Guadalupe uit de shimmering komen van het kamp, zich naar de kat buigen en zeggen: “Dit was het stomste idee wat we ooit hadden, ik ga zo snel mogelijk weg als het gelukt is.”

Het plan

Axolotl en Bianca maken veel kabaal.
Chili sluipt tot achter de kat.
Ik sluip met Usain tot de kat.
Daar cast hij een Hearthblight op de kat.
De kat zal bewegen en zo kan Chili hem vangen.
Zo kan niemand slapen.

De uitvoering

En waren bijna geen kruiden meer te vinden, alleen cactussen en paddenstoelen. Die werden geroosterd door Bianca en Axolotl. De dampen waren walgelijk, en toen begon de drumdans en wakezang. Enige Teotl deden mee. Maar zowel Bianca als Axolotl waren aardig onderweg. (check)
De ruimte tussen kat en kamp was heel erg klein. Chili paste er maar net tussen. (check)
De kat zag mij en Usain direct. Ik deed of ik de kat niet had gezien, maar alleen de shimmering van de beschermende spreuken en begon met grote gebaren zogenaamd te casten. (ehhh…. Check?!)
De kat rende op me af, (check)
en sprong tegen me op. Toen flitste hij weg. (nee…)
Ik voelde dat ik geen spreuken meer kon gebruiken. Dus terug. De zweethut in. En daar hoorde ik de stem van de Couatl: “Waarom midden in de nacht?” “Als jullie het zo willen spelen, kunnen jullie het krijgen ook!”
En in de verte kwam een licht aanvliegen. (check)

Het bleek de Couatl. En hij had al zijn bazuinen bij zich. En dat deed behoorlijk pijn aan mijn oren voor de helft van mijn hitpoints.
Het maakte zo vreselijk veel herrie dat de shimmering het ook begaf (dubbel check!) en tot mijn verbazing zagen we twee Guadalupes.
Een hield een schild vast dat blijkbaar ook de shimmering had opgeleverd, en de ander leek mij de echte Guadalupe. Zij riep Xibalba aan en er ontstond weer zo´n schots over Xibalba waarmee ze wel eerder hadden gereisd.

Terwijl Chili op Guadalupe af rende, probeerde ik de Couatl te stoppen. Dat lukte maar net, maar De Gevleugelde Slang was ook nog in gevecht met de KingTeotl.
Chili wist in de verwarring Guadalupe op een verschrikkelijke manier te backstabben. (met een 20, raak, 20 dam, 30 save), Zo in haar wang/kaak. Ze was verschrikkelijk verwond, maar de schots ging er vandoor. Chili koos ervoor niet zichzelf te redden, maar om Guadalupe mee te sleuren. En dat werd haar fataal. Ze sprong te kort en viel Xibalba in. Samen met Guadalupe die nog wat klappen kreeg in de lucht, tijdens het vallen.

En het gat sloot. Deksels.
King en de Couatl konden elkaar niet echt verwonden. En op enig moment stopte het gevecht. De Couatl vloog weer heen.
We overlegden snel wat te doen. Hoewel wij al genoeg hulp hadden gehad van Bianca en ons idee was dat haar missie en roeping wellicht hier lagen, wilde ze mee omdat Chili dat ook voor haar zou hebben gedaan.
Wie weet.

We wilden een ingang naar Xibalba zoeken en dan op die manier proberen Chili te vinden en terug te brengen.
We legden uit aan Bianca dat je eerst moet leren om je acties in de toekomst niet te verraden in het nu.
En dat je daar slaat met je wijsheid en verdedigt met je charisma. Daar geloofde ze geen biet van. We haalden haar toch over bij een ingang, waar die ook mocht zijn, maar niet in Xibalba, te wachten tot we terug zouden komen.

Guadalupe sprong beneden direct achter een slangenkrijger en verleidde en smeekte hem haar te verdedigen. En Geal beschermde en verbond Guadalupe. Maar ze was behoorlijk verwond. En dus slecht bijgekomen, deze nacht.
En daarna begon de onderhandeling om “Wat er moest gebeuren met Guadalupe”. Die duurde even omdat de guardian haar niet kende en Chili niet geloofde. Maar uiteindelijk kon Chili de spullen uitruilen tegen het lichaam. En daar dus, in het hart van Xibalba, ver van verdere levende zielen, doodde ze haar. En Gael nam haar spullen.

Maar nu, hoe kom je hier uit?
Volgens Gael was er ergens een worm waardoor je je kon laten opeten of zoiets.
En daar ging ze heen.

Wij ondertussen besloten te gokken dat dat tentaklmonster dat we eerder waren tegengekomen in z´n plasje, wellicht een guardian van een ingang was geweest.
En ja hoor, de hele omgeving bleek bij daglicht knalblauw.

Ik werd nog even tegen Usain gesmeten voor weet ik veel hoeveel schade, ik begon het aardig te voelen. En dus ook al niet casten…
Nou ja. Een 20 20 tohit van Axolotl was voldoende om de ingang vrij te maken.
En, met Bianca op de kant, gingen we naar binnen. Mijn stenen liet ik even achter zodat die Xibalba niet in hoefden.

Ik vond het geen makkelijke ingang. Door het water en daar dan ook binnen direct vallen.
De schade viel mee, voor iemand van 11e lvl, maar toch.
Chili had het ook weer niet makkelijk, die kreeg nog ergens een trident op haar keel.

Tot onze verbazing vonden we nog een Letchua. Die kon dat ook bijna niet geloven. We voerden het een ziel, dat was toch z´n voornaamste bezigheid, en het wees ons waar we heen moesten.

Die Worm. Daar kreeg ik nog zuurdamage van. Niet veel, maar tot wel zoveel dat ik mijn hitpoints nu op één hand kon tellen.
Maar daar kwamen we Chili tegen. En daarna was de terugtocht een wandelingetje door het park. Had King nu een weddenschap gewonnen of verloren over of we eruit zouden komen, met Bianca? Was hij van z´n berg gekomen voor z´n geliefde? We zijn eruit.

Van Guadalupe zijn we eindelijk af, en de hele wereld, daarmee.
Dus wat nu?

Eigenlijk vind ik dat we de stammen moeten helpen van de Bizontl wier volledige priesterschappen zijn opgeblazen door Guadalupe.
En ik wilde die berg nog eens op.

Ik ben benieuwd wat Bianca gaat beslissen, ook.
Bucketlist gaat lekker.

samenvatting: Hippiespringtouw, Guardians of Reality, domiation van Guadalupe verstoord
Title: Breaking the rules of the sweathut
Jungle
bergpas
graanschuur

DND–coach: Matthew Colville on NetHack
DnD Online: Dice. Camera. Action.
Soort uitgebreide VGA–Planets: Distant Worlds
filmtip: Heavy Trip (roadmovie over een Finse hardrock band, vrij hilarische bedoeling, lijkt me. De band in kwestie heet alleen al “Impaled Rectum”. Het zal een parel in het genre zijn.


–De Spanjotl kwamen met hun “mate” voor King. Die zag er niet erg overtuigend uit, en we vermoedden dat King daar niet in zou trappen, tenzij er een invloed van Guadalupe op zou rusten. Daar is vrijwel geen man tegen bestand. Maar we konden niet veel, aangezien we in een soort ongeschreven staakt–het–vuren zaten. Ik besloot dat niet te breken, maar wel een zweettentritueel te houden. Iedereen erbij behalve K´Inich die niet tegen bedwelming kan.
Nu is het zo dat we altijd hebben afgesproken dat “wat in de zweethut gebeurt, in de zweethut blijft”. Al snel hadden we contact met “de andere kant” en niet snel daarna ademden we wat geesten in. Tot zover niets wonderlijks. (voor een zweethutritueel). Maar Usain in het bijzonder was zeer in z´n nopjes over de gang van zaken en stak een toeter af waar ze op Jamai Ka nog wat van konden leren. En daarmee ging hij op z´n gemak even wat Guardians of Reality te lijf. En daar hadden die het niet makkelijk mee.
Chilicocuatl en ik zagen een zwarte, ondoordringbare bol rond het kamp en vooral Guadalupe. En een zwart draadje van die bol helemaal omhoog, naar waar die nepmate voor King zat. Guadalupe bestuurde de pop inderdaad. Ik wilde het draadje al doorhalen. Maar niet Chili! Zij huppel–fladderde er als volleerd hippie heen: “Oh, muziek! Plingplong!” en tokkelde eraan. Wat dat voor de band/bond deed weet ik niet, maar na een tijdje, toen het plingplongen niet meer zo heel erg interessant leek, gebruikten we het draadje ook nog even als hippie springtouw. Heerlijk.
Vreemd genoeg kwamen we naakt buiten de zweethut weer een beetje bij. Dus ehhh, “wat buiten de zweethut gebeurt”, wat is daarmee?

–Usain aan het woord.
Twee Spanjotl in een kleine grot, meer een hol, waarvan uit ze probeerden mij te bestoken met gif. Ze hadden een grote krijger Teotl bezeten en die deed wat zij wilden. Dus die grote krijger Teotl probeerde mij te chargen. Maar hij miste finaal. En hij sloeg, head–first dat gat in, waar hij in vast kwam te zitten. Net nadat we hadden gehoord dat die band uit Heavy Trip “Impaled Rectum” heet.
“Okee, ik kom aanrennen en ik pak mijn Holy Symbol en ShakeStick…” Hij wist de overname zonder noemenswaardige problemen te stoppen.


Chili vond de schoenen met hakken het mooist. En nadat ik had gezien dat die niet evil waren trok ze ze aan. Dat ging helemaal niet. Haar teennagels werden er bijna afgedrukt. Maar ze was er zo blij mee. En ze kon ons meenemen. Ja, natuurlijk. En de jungle verdween en we kwamen uit op een vlakte, met donkere wolken boven ons, met alleen het licht van vuur, alle kanten op, uit de grond schietend, alle kleuren van de regenboog, met in de verte een groot vuur. Wij stonden op een stukje niet–brandende as. Maar namen wel iedere ronde een punt schade van de hitte. En daar kwam een enorme vuurspin, eigenlijk voornamelijk heel nieuwsgierig, met lange, dunne, vuurpoten en vreemd genoeg menselijk hoofd, naar ons toe. Ik ging met getrokken zwaard tussen de groep en de spin staan. Heel voorzichtig tastte de spin af en ik hield mijn zwaard op, ter kennismaking. Maar op het moment dat de spin het zwaard aanraakte, voelde ik energie wegstromen uit het zwaard en zat er vrijwel direct een roestplek op. (Als ik een 1 gooi op toHit, zonder dat een weaponsmith er naar heeft gekeken, zal het zwaard breken, of anderszins onbruikbaar zijn.)
Daar bleef het gelukkig bij want hoewel Chili niets meer kon, kon gelukkig K´Inich ons terug brengen naar de jungl.

Een tijd later voelden we dat Guadalupe het door had gekregen. Van de Bloeddemoon. Wij hoorden haar allemaal vloeken en tieren en verwensingen uitspreken. Het was heerlijk.

Axolotl was uitgeput. We reisden gewoon te voet verder. Tijd zat.
En na een paar dagen (week?) kwamen we bij de pas waar ooit de Teotl met stenen stond te gooien. En we zagen er twee zitten maar daar was wat mee.
En nadat Chili en ik er heen waren gekropen bleek dat ook. Chili ging checken of de direct volgende route, als je hier niet langs wilde versperd was door een valstrik en ik werd geraakt door een gifpijl.
Daar, in een holletje zaten twee Spanjotl het giftige pijltjes en dolken te proberen mij en de party tegen te houden.
Ik zorgde dat ze er echt niet uit konden.
En toen riepen ze een van de twee Teotl die daar op wacht zaten en die keerde zich tegen mij, maar miste finaal en rende, zo hals over kop, frontaal dat holletje in zodat er nu sprake was van een Impaled Hole. En toen die Teotl bij kwam door tussenkomst van Usain, hadden de Spanjotl die geen kant op konden, niet veel kans meer. Bianca had de andere wacht nog even onthoofd met haar aanzienlijke bijl.

Het gif heb ik bij me gestoken, Axolotl weet daar vast meer van.

We waren in elk geval eerder terug met ons voorstel voor een Mate dan Guadalupe. En we stuurden haar vast op een date naar King. Een dag of drie. In welke we geen Protection from Evil (anticonceptie) op haar gebruikten. Maar zo ver was het nog niet. Ze kwam in gedachten verzonken terug.

Ze had veel met hem gepraat (?!). Ze had gehoord had hij de laatste keer op een slag was geroepen tegen het Oude Kwaad van Vroeger. Tegen het Volk van Chitzlan. En dat dat de laatste, en een van de weinige keren was dat hij van deze berg is geweest. Ze was in gedachten want ze kwam er hier achter dat haar voorvaderen hadden gevochten tegen onze kant.
Chili sprak met haar. Ja, wij zijn ook van dat volk. Nee, wij staan niet achter de daden die zij deden. Kijk uit, wij beheren en controleren (zodat er niets mee gebeurt) een enorme bron van kwade macht. En ten slotte, Guadalupe zal alles doen die bron te pakken te krijgen. Ze denkt dat King iets heeft wat haar zal helpen het te vinden, en dat probeert ze te krijgen. Koste wat kost.

We bivakkeerden weer bij de oude graanschuur. Tot na een paar dagen Guadalupe met gevolg aankwam. En dus inderdaad met haar nepmate. Vanaf hier kon ik al zien dat het een getormenteerd creatuur was, opgetrokken uit delen van vele anderen.

En ook die ging op audiëntie bij King. Dat was een aanfluiting. Een verschrikking, een typische lage Spanjotl streek.
Maar we lieten het gaan en trokken ons toen terug. We bouwden een grote zweethut. Groot genoeg zelfs voor Bianca.
Wat in de zweethut gebeurt blijft in de zweethut.
Daar gingen we vrij eenvoudig in trance en werden flux omringd door de geesten die daar nog wat verbolgen rondhingen omdat King ze indertijd had gedood.

Ik weet niet helemaal maar ergens tussen door kwamen we erachter dat er met de troep van Guadalupe ook een kat was meegekomen. Dat kat van Alonzo. Ik beval direct aan Ocetl om die te gaan vangen maar die kat was hem niet alleen te slim af, maar ook te gevaarlijk, naar de zin van Ocetl. En inderdaad zat er een man met een dikke jas (veel te dik) met z´n rug naar ons toe. Alonzo. Ik vermoed nu dat hij reisde met z´n kat. Maar dat kan ik ook. Dat is niet de laatste keer dat ik die kat genoemd.

Maar goed. Wij ademden eens wat geesten in en voelden ons verder flex, tot er twee dingen gebeurden. Ik weet niet helemaal meer maar het schijnt dat ineens wat wezens met snavels op kwamen duiken. Ik heb dat in zekere zin gemist want ik zag dat het schuilplaats van Guadalupe omgeven was met een zwarte ondoorzichtige bol. Buiten dat liet er een zwart draadje van die bol waar Guadalupe in zat naar boven, naar vast wel die abominatie. En daar wilde ik net wat aan geen doen toen Chili de draad als een enorme snaar bespeelde. De Snavelbeesten vielen wat aan. Ze deden wat wisdom–damage. Oh. We gebruikten het koord om touwtje mee te springen (terwijl Usain, met een grijns voor oor tot oor en een Joint zo groot als een Cubaanse sigaar, de “Guardians of Reality” te lijf ging). Mogelijk kwamen wij buiten de tent. Bianca gooide wat van de Guadians het kamp van de Spanjotl in. Dat leverde wat verwarring op. Op enig moment was het tijd. Ik beet de kabel door. Er kwam een enorme troep uit lekken/spuiten. Wat een vuiligheid. En alles hing slap. Het construct kwam verdwaasd naar beneden sjokken, Chili had de streng nog vast. De geest kwam nu bij Bianca naar buiten, zij was uit de trance. En terwijl ik ook voorbereidde uit trance te gaan (mijn geest op te geven), zag ik Chili proberen haar geest via de streng het construct in te dwingen…
Maar deze laatste geestige poging mislukte. We staan buiten de zweethut. Eh, “Wat buíten de …”
Nou ja. Wat maakt het uit. Guadalupe is wat geïrriteerd.

En nu horen we King net roepen: “Wat is hier aan de hand?”
Ik begin net knetterhelder te worden.
–2 wis
Alle trancerende kruiden van Alxohotl –hips– zijn in gebruik geweest.

samenvatting: De Aanval op de Bloeddemoon gelukt!
Title: Bloed of vuur? Vloerdemon!
Eiland de Reuzen
jungle ca ergens onderweg naar King

Oud en vertrouwd. Ze hadden opdracht kostl mee. (Arniaans: “kill on sight, torture later”)

Bianca heette ze. Ze was native van het reuzeneiland en daar was ze zo groot geworden omdat ze daar bidden voor de berggod. Tegenwoordig baden ze alleen voor vredige dingen. Daarom had ze ook ingestemd met ons mee te gaan in onze nood, als wij eerst het eiland zouden redden door de hydra terug te lokken.

Op de een of andere manier was zelfs dan nog wel duidelijk geworden dat de bedoeling was dat ze een kind zou krijgen van een reusachtige King, en had haar dat niet afgeschrikt (zeer plichtsgetrouw), maar was verzuimd te melden dat het een Teotl was.

Er was op het eiland een vredig dorpje waar Usain een soort overdekte markt vond waar ze gele corruptie inruilden voor een soort dunne vellen papier. Daar staan, als je die kunt lezen, magische prayers op. Hij kocht er wel drie (slay living) en kreeg er nog een mee die leesbaar was voor een Warlock (farsight).

Bianca had een grooote rugzak, een deken als een vloerkleed en een bijl bij zich.

Nadat ik had uitgevogeld dat ze nog niet wist dat King TeotlKing was, bereidde ik haar voorzichtig voor, maar het woord moest er toch uit.
Ze nam het goed op. Ze hield zich aan haar woord, hoewel ze ook wel vond dat ze er wat in was geluisd. Het was een vechter.

Na wat reizen besloot ik eens te kijken hoe het ging ondertussen met de Bloeddemoon. En dat was precies op tijd.
Ik zag haar op een plek een ambush plannen waar we de volgende dag direct op stuitten. (Luck een 20 (goed) gegooid).
We lieten Chili erheen sluipen en die zag inderdaad een kampje geschikt voor ambush.

We besloten dat het nu of nooit was en besloten de tent waar we de Bloeddemoon in verwachtten aan te vallen.
Hoewel Chili haar daar net nog in had gezien was ze daar niet. Daarom konden we aangevallen worden met de blauwvuurstokken.
Met name Bianca, die niet in de achterhoede wilde blijven natuurlijk, werd hard geraakt. Ook door de bloeddemoon die haar met een warlockpower een stevige hoofdpijn bezorgde.

Maar ik had er al één geklieft in de tent, daar sloeg ook nog even een bliksemslag in. En ik zag Usain de bloeddemoon doden met een dodelijke spreuk van de rol papier. Ik zag de kleur uit haar haar trekken tot gewoon zwart. Ik zag haar huid donkerder worden en een Spanjotl vrouw, die alleen in de verte op de Bloeddemoon leek, vallen. Wat bleef staan was een vuurdemoon. Gewoon met van die vlammen en zo.

Maar die horen hier niet! Samen met Usain wist ik die weer naar z´n / haar eigen plane te dwingen.
En dat was één.

Bianca was ook gevallen, maar die werd ondersteund door K´Inich en Usain.
Ik pakte nog wat spullen die nu waren blijven liggen en we gingen.
–een paar high heels (had ze die ooit aan dan?)
–een kettinkje met een doorzichtige traanvormige steen eraan.

Usain wist nog wat chaos te veroorzaken door 6 gevallenen weer te laten opstaan, waaronder de bloeddemoon of wat er van over was.

En die bleek op alle joints een soort speciaal symbool te hebben staan.
Er was nog een sabre van de lijfwacht meegekomen.
Maar we hadden de bloeddemoon! Dat hadden we wel nodig.

samenvatting: 7 koppige hydra naar Bianca gebracht, Bianca mee naar King
Title: The reward for Bianca´s Hepta–shedra
Niet aanwezig (verjaardag Oom en Tante)

samenvatting: Onderhandelen met King onder toeziend oog van Guadalupe. Hij wil nakomeling.
Title: To Campiaro and Tinire
De vallei van Kong.
Llamatl kamp
Cambiaro

–King (Kong) heeft geen mate. Zoveel vrouwen en toch waren beide partijen nooit helemaal tevreden.
“Hij heeft zoveel te geven!”

De groep van Guadalupe had flink doorgereden. Ze waren er al. 24 man sterk.
Waaronder de bloeddemoon en Guadalupe.
Guadalupe onderhandelde met King.
Ze was een leugenachtig monster. Maar King bleef beleefd luisteren. Ze beledigde ons zodanig dat ik me ook liet zien en een tegen verhaal afstak. Het was niet erg overtuigend genoeg. Ik werd dan ook afgeleid door Guadalupe.
Zij bood hem, in ruil voor z´n totems, een kind. Nooit bij stilgestaan dat hij dat zou kunnen willen hebben. Maar ik probeerde hem te vertellen dat ze z´n rijk zou vernietigen met z´n totems zoals ze overal al had gedaan. Ze stond er glimlachend naast. En ik vertelde hem dat er boeken zijn waar kennis instaat over hoe het met hem verder zal gaan. En dat ik daar wel eens geweest was om zo´n boek te bekijken.
Hij heeft, nu ik er over nadenk, zo´n totem dat jou en je Ziguratl lastiger te vinden maakt. Die zou ze wel willen, ja.
Hij stond op het punt toe te geven.
Paniek begon toe te slaan. En toen was ineens tumult omdat wat Teotls Chili hadden gespot en meegesleurd naar hun hol.
En daar stak Axolotl een stokje voor, (overigens maar net en niet erg overtuigend).
Al met al begrijpen we dat Guadalupe aan King een Vrouw (letterlijk kind) kan leveren. Maar dat wij bij de 3e nieuwe maan eventueel ook een mate of beter bod mogen leveren.

Ik weet niet of we van Guadalupe hadden kunnen winnen. Ik had ook niet verwacht dat ze een onderhandeling wilde starten. Maar dit was geen goed nieuws.
In de sterren probeerde ik iets te lezen over de toekomst van een mate van Kong. Maar ik kreeg sterk de indruk dat het wel over Kong ging maar niet over zijn mate.
Hij leek hier vast te zitten. Op de ruïnes van wat vroeger zijn (mensen) dorp was, en waar hij in slavernij (Teotl) was opgegroeid.
Wat hij zocht zou hij kunnen vinden onder de neus van z´n vijanden, maar dan zou hij moeten bewegen.

De Teotl die hij heeft bevrijd volgen hem nu nog.
Een eventueel kind zou een nieuwe era inluiden. De toekomst zag er verontrustend uit.
Als het kind er was, veranderde alles.

Zochten naar het kind. Op een eiland waren hele grote kinderen. We reisden naar Cambiaro. In de buurt van Tinere waar reuzen woonden.
Het was een nudisteiland waar ze sporten deden zonder hoofden. En zelfs geen korfbal.
Toch wel mee vermaakt maar goed.

samenvatting: That was close! In achtervolging ter vernietiging: Guadalupe, het tentaklmonster, Vallei of King
Title: Finally; the Teotl king
Vlakte van de Eatl
Voorportaal van de Teotl in de bergen
terug naar opgang vanuit de plains
langs pad van de Llamatl
Tot doodlopend deel meertje met tentakel verschrikking.
Vallei van de Halve Ziguratl.
In de graanschuur

—Na te hebben uitgelegd dat het laten afgaan van de staaf van Cerenkov ongelooflijk veel vernietiging zou veroorzaken, ging de Eatl er vandoor. “Ik wens jullie veel eh voorspoed.” Robin: –”Ik heb nog nooit zoveel wijsheid gehoord in het woord voorspoed.”

—We zitten op de plains, je kunt daar schier eindeloos ver om je heen zien. Soms denk ik dat ik glimp zie van ons eigen dal. Afijn, het is immens groot.
“Het is wel een erge grote vernietiging die we willen veroorzaken…” Usain: —“Nou, ik was even bang dat het de hele vlakte zou zijn, maar het is alleen tot aan de horizon.”

—Door een tentakl werd ik een plasje ingetrokken zoals in lotr. Had iedereen kunnen zijn. Maar ik was het. En net toen ik had gezegd dat ik een eventuele laatste actie zou opgeven voor een extra diepe teug adem, vroeg Judith en passant of die ring dan nu geen effect had. Die Ruby Direcring of Floating. Waardoor je niet zinkt. Met een man of zoveel er passen op 4 m2. Dat versimpelde de situatie aanmerkelijk.

Die Cerenkov staaf had op het fort met blauw vuur geschoten. Eventueel bescherming tegen vuur.
Blauw als het poeder. Maar niet Xibalba? Dat is weer paarsig. Als van andere plaats mogelijk nog veel meer power.
We hebben lang overlegd. En toen de Eatl geroepen. Met een veer voor antwoorden.
De veer brandde langzaam op en uit een fata morgana verscheen de Eatl.
“Dit is krachtig voorwerp. Als het lukt de energy los te krijgen zal het immense devestation veroorzaken. Hij keek daarbij in de verten. Vuur zal niet helpen. Het zal niet altijd afgaan. Heeft niet alleen met de bliksem, maar ook met de focus van de wielder te maken (powercheck).
We praatten lang na. En we besloten niet alle landen op de blazen maar op conventionele manier een ambush te leggen.

Met een droomreis wisten we voor de Spanjotl uit te komen, net in het wachtgebied van de Teotl. We hadden geen tijd goed ons verhaal te doen en voor we het wisten, hadden we alweer een Teotl ontmand en gekneveld.
We toeterden de andere Teotl en probeerden met ze te communiceren als krijgers.

De grootste, met de meeste scalpen behangen Teotl kwam naar me toe. Ik groette hem voorzichtig maar doortastend.
Toen deed ik één woordje Spanjotl: “Goede dag!” Daar reageerde hij op met, na een tijdje: “Aanval?”
Ik knikte heftig. “Aanval!” Maar ik gebaarde dat niet ik of onze groep “aanval” deed, maar een grote onbekende groep, daar ergens.
En Tupak kwam precies handig te hulp met een Spanjotl helm zodat ik ook de aard van de “aanval” kon duiden.

Ze leken het te hebben begrepen. En ze gingen terug. We lieten onze gevangene ook weer gaan. Die was wat aangeslagen, zo niet vernederd. Hij kreeg nog wat klappen van de hoofdteotl.
En ze gingen.

Maar nu? Waar is die Ziguratl. En wederom Tupak: “Ik weet het wel. Ik was er. Als ik het pad weer vind waar jullie me vonden kan ik het terug vinden.” Mmm. Dat was een pad van de Llamatl. Niet automatisch dit pad. Zouden ze hier dan helemaal niet langs hoeven? We besloten ze tegemoet te rijden.
Chili nam de gelegenheid te baat te melden dat hij een platsnavel had gezien die ons bekeek, tijdens de droomreis.
En Usain herinnerde zich naar aanleiding daarvan dat hij wel eens had meegemaakt dat de verkeerde eend was geofferd, en de betreffende priester tot in lengte der dagen nachtmerries had van eendensnavels die hem achterna zaten.
Maar hij eindigde met de melding dat er zich blijkbaar ook dingen in de staat bevinden waar je doorheen moet als je een droomreis maakt. Daar kan ik wat mee. Misschien is droomreizen vergelijkbaar met de Ursuppe lopen.

En de tweede nacht zagen we ze in de verte, althans, we zagen een blauwe vuurkoepel en iemand zag ook nog dat de Llamatl een aanval deden en werden weggevaagd door de BloedDemoon in haar eentje. Bovendien leek het erop dat er twee wachters een van de twee wagens in liepen, maar dan vier eruit.
Dat is geen gewone wagen.

We prepareerden een val voor als de wagen hier langs zou komen. En daarna gingen we onder de bescherming van een Hidden Trail naar de koepel. We merkten dat we niet meer gespot werden door de Teotl. Maar we lieten de wagens en het kamp van de Spanjotl voor wat ze waren en slopen het pad op waar Tupak naar beneden was gekomen.
Geen Teotl zag ons, hoewel ze ongeveer tussen ons door liepen.
We kwamen bij een soort valleitje waar een boom was met twee gevangen Llamatl. Mogelijk kenden we die, maar we konden het niet goed zien en de Llamatl zagen ons duidelijk wel. Gelukkig werden ze gemaand, met een voet, stil te liggen. Wij gingen verder op aanwijzing van Tupak. Maar we kwamen op een doodlopende wand uit met slechts een watertje. En voor ik het wist werd ik het water in getrokken door een tentakl. Nou ja, in getrokken. De tentakl was wel een beetje verrast. Net als wij allemaal behalve Axolotl. Met de ring ging ik niet onder en kon betrekkelijk eenvoudig gered worden. K´Inich zag na het gevecht nog iets schitteren in het water en maanlicht, en ging dat, met monster en al, halen. Een tooi. En wat voor één. Lange veren, edelstenen, een leiderstooi. De vorige eigenaar had hem nog op, maar stond hem af.

We gingen een stuk terug en pikten de juiste route weer op. En jawel, we vonden de Ziguratl. Dit was hem duidelijk. En toen we maar eventjes hadden gekeken, zagen we die enorme Teotl (king) uit een ruimte boven op de Ziguratl naar buiten komen. Is die een eikl hoog? Hij had een harem bij zich, maar ook wat uitgemergelde mensen. Indianen? Gek donkere Spanjotl? In ieder geval waren ze wat ernstig afgevallen en leken ze een vooral functionele rol te vervullen. Ook deze Teotl wilde dus graag veel Teotlborn. We trokken in een graanschuur om daar de zaken te overdenken en in de gaten te houden. Ik castte er een Circle of Privacy op. We zaten nog altijd zo´n 500 m van de King af.
Hij had een werkelijk LARGE haguarvel om. Dat niet alleen paste, met de schedel op z´n kop, maar ook nog bijna op de grond sleepte. Zei ik LARGE? Ik bedoel natuurlijk ADEQUATE, misschien wel tectonic. Hoe komt die zo groot?.. Dat is een divine formaat. Ik… ik besloot contact te zoeken met een Haguar in de buurt. Ik vond alleen Ocetl. Maar goed, die vond ik dan ook.
Een beetje onheilspellend vond ik het wel. Zijn alle items die hij draagt zo groot? Is het dan geen vorm van zinsbegoocheling?

De Ziguratl is als het ware in een berg uitgehouwen, en in die zin half.
Dan is verder tussen de 3e en 4e verdieping een stuk trap weg en vervangen door een verdedigingshek. De hele Ziguratl is sowieso versierd met schedels en scalpen.
Op de 6e verdieping is een opening, maar beneden ook. Waarschijnlijk binnen water, en bovenop is dus ook een opening, groot genoeg voor de KingTeotl.

We bekeken ook de tooi, helm en doek.
De tooi geeft aanzien (+3 op intimidate en etiquette, en 1x/sessie een sanctuary (11+[wi]). (K´Inich)
De helm geeft +2 AC (goudkleur) en de mogelijkheid in gevecht een d20 over te rollen (en dan niet d12 wordt d20…) voor 1 corruptie. (Tupak)
Het blauwe doek zorgt ervoor dat je minder makkelijk (2 op rolls) te vinden bent. Ocetl wilde hem niet aan, ik dan maar, om mijn enkel.

Ergens op de dag kwam een groep Teotl verslag uitbrengen of zo aan de King. Het is niet echt een duidelijke taal, maar ze leken er uit te komen.

Wat doet Guadelupe hier eigenlijk. We weten dat ze heel graag El Dorado wil vinden. Zou ze denken dat dat hier is? Dan moeten we dat cultiveren.
En zorgen dat KingTeotl snapt dat wij hem hebben gewaarschuwd. Met hem samenwerken om Guadalupe een hak te zetten.

En uitzoeken hoe dat zit met die Haguar maten hier.

Afijn, spannend zat, allemaal.

Kan Tupak nou omgaan met pijl en boog? Dan weet ik een target en een pijl.

samenvatting: Guadalupe vindt de Ziguratl van King en we komen Tupak op het spoor
Title: Tupak en de Llamatl – Guadeloupe´s guiding guardian
Waar de temples staan van de walking indians.
De mist en het gat in
eruit op de plains achter Guadalupe aan

Het is een kuil, waar de tempels in zijn gevallen.
Voorzichtig glijden we naar beneden en bijna direct slaat er een spear in, vlak naast ons. Maar er staan nog heel veel andere speren in de wand.

In het midden stond een contraptie die de speren afschoot.
Er was een 5–hoevig (oneven) beest daar dat ons aanviel. Het was een verschrikking maar we versloegen het.
En de contraptie ook.
Er zat, in de contraptie, een model van de Ziguratl van de Teotl King. En een vierkante steen paars en walmend, Xibalbaans.
We namen alles mee.
Hier zijn Spanjotl geweest. Zij hebben deze contraptie hier gezet.
Met een doel.
Het doel was: de locatie vinden van de halve Ziguratl. De speren sloegen steeds beter in die richting in.
We vonden 4 beeltenissen van Guadalupe. Die zijn vernietigd.

We liepen uit de invloed, en ze kwam. Guadalupe kwam.
Ineens. En ze had een behoorlijke macht van 50 man bij zich.

Ze verdeden weinig tijd en gingen op weg richting de richting van de pijlen.
Ze moest weten dat wij hier ergens waren, maar ze zocht ons niet.

Dat was haar zonde, overmoed.

Het is nu.
Deze keer is het erop of eronder.

samenvatting: The meaning of possessing Franco
Title: The monster in the mist
Bergrug grens Oude Rijk en Coyotls
Pad van de Eatl
Templecomplex Lopende Priesters

–Ik let op hoe ik me kan vermommen als Tupak. “Je kunt beginnen met een Llama waxen!” Tupak is Teotlborne.

Hoe zat het ook alweer?
–Franco is aangeslagen door de Spoken. Hij heeft nu behoorlijke slagtanden voor een ezel.
–En de priester die de Ziguratl bewaakt had veel corruptie in z´n arm. Dat kreeg ik er niet uit.

We hoorden iemand komen aanrennen.
Hij werd achtervolgd door wonderlijke Llamas met de romp van een “mens”. Llamatls zijn nog altijd wel een van de leukere grappen die je uit kunt halen met UCF´s.

[hoe schrijf je een lama twee lama?
Er is verschil Nederlands Engels:
Engels:
Lama is Tibetaanse geestelijke (eigenlijk bla–ma met stille b) Dalai betekent oceaan (of compassion and wisdom). Meervoud gewoon Lamas.
Llama is Quechua woord voor dier uit Andesgebergte. Meervoud gewoon Llamas.
Nederlands:
Zowel een Tibetaanse Geestelijke als een in het Andesgebergte levende schaapkameel is lama.
En het meervoud is gewoon lama´s.
Vandaar de verwarrings.]

Ze wilden iets. Iets waar we even over moesten overleggen. Oh ja, dat met die piña… Koopen. Nou dat wordt mij te ingewikkeld. En ik hoef ook niets met koopen.
Tupak ging met ons mee. Hij was gevlucht en had lang bijna niets te eten gehad (hoewel hij door de jungle had gelopen). Afijn, hij ging met ons mee.
Maar de Llamatl volgden ons wel. Langdurig. Het pad op. En van het pad af!
Ze hebben een deel van de tekening zeker veranderd.
We versloegen er een stuk of 12. Een ontkwam, zwaar verwond weliswaar, met een Macahuitl. Het is nog door Ocetl lastig gevallen tijdens de vlucht, die bracht een lapje, maar waarschijnlijk weg. Ik geloof dat het Gehath heet.
We vonden een mummie op de weg. Een mummie van één van de wandelpriesters hier die het pad bijhouden. Met al z´n spullen bij zich.
Een van de gevallenen ondervroegen we. “Llamagaan!” riep het steeds. Maar we kwamen wel van het te weten dat Tupak bedoeld was als cadeau voor KingTeotl.
Wat moet die nou met Tupak? Is dat nou zoooo belangrijk?
We pakten
–zadeltassen van de Llamatl
–small stone–age mace
–metalen mes, bijna priem
–water
–9 bandeliers
–berg werpspiezen
–4 stenen kruikjes met gif (llamavettig)
–handje kleine steentjes
–een blauw doek is magisch.

De llamatl werden opgegeten door Coyotl. En ook door Tupak.
Ik weet niet… Hij moet wel erge honger gehad hebben…

We zijn doorgereisd naar de temples (hutten) van de walking priests hier. Maar we zagen daar tot onze verbazing dat die in de grond waren gezakt. Een soort krater van groot formaat. 500 m. zeker. Er hagt een swampy gloomy mist in de krater. Als er al een link was met de maan van deze plek uit, dan is die nu zeker weg.

samenvatting: terug naar Gucci Rojo, stad verlaten, Nestl en spoken.
Title: Saving Tupac from the llamatl

samenvatting:
Title: Visiting Nestl, Panket and the new tribe
Oever van de Rio Cantate
Schiereiland
Gucci Rojo
Stam van de Uil

We staken over naar schiereiland om het heiligdom van de Haguar te bekijken. Ik voelde behoefte een soort sein, een teken af te spreken in geval er niets aan de hand was en een ander voor als er paniek zou zijn.

Daar was nog net het grindpad te horen. En zweestslagen die van geesten bleken te komen die slaafgeesten geestelden.
Het zijn vast oude Seatlspoken. Die trekken natuurlijk naar Plekken van Kracht.
We besloten de 12 spoken te laten zitten en liepen naar Gucci Rojo.
Daar vonden we in een verlaten kerk een heleboel wierook. En in het oude huis van de Kamezares wat kaarsen en vooral een kelder met een héél grote stenen kop van een Haguar in de muur. Mogelijk was de bek een soort portaal.
“Hier worden rituelen gedaan om de Haguar te bedwingen.” stond er. En terwijl Usain dat voorlas merkte ik een slang op. Een geestslang die net Usain aan wilde vallen. Gelukkig wist ik dat te voorkomen. De slang viel mij aan.
En hard ook. Banishment hielp niet afdoende, mogelijk was die slang hier toch op de juiste plaats. Maar toen de slang probeerde weg te komen, versloegen we hem en bleef een stok over die Usain mee heeft genomen.

Ik bedacht me dat ík dan misschien wel weinig snap van dit beeld, maar dat Carmen er waarschijnlijk alles van wist. En ik probeer door haar oog te zien wat zij wist. (Gelukkig een 2 gerold, ) Zij en haar vader probeerden de spullen in de jungle voor eigen gewin tegen zichzelf op te zetten. Hier in deze opening moesten offers gebracht worden. Speciale offers, mogelijk offers met speciale skills of zo.
Anders toch dan de meeste Spanjotl, wilden de Kamezares op de één of andere manier waarschijnlijk ook iets natuur–achtigs worden, getwist en verdraaid als alleen Spanjotl dat kunnen.

We vernielden dit werk om de Haguar mee te sarren en namen de twee groene stenen die z´n ogen vormden mee.

De stad was uitgestorven.
Ik haalde veel Haguarschedels van de pallisaden. Die plaatste ik in de jungl, op enige afstand van de stad, duidelijk zichtbaar, als waarschuwing en afbakening. Ook kwam ik een schedel tegen van de stam van de Uil. Ze waren er nog.

En we kwamen ze ook tegen. Ene Panket groette ons in het Teguci, maar ging graag over in het Quechua zodra hij kon.
We gingen mee naar de nieuwe stam van de uil.

Daar vonden we Nestl (met_muizen) weer. Hij was de leider en leidde hier een groep gelijkgezinden. De stammen hadden uiteindelijk afgesproken dat er niet één juist pad was naar vrijheid maar dat sommigen te zwaard en anderen te zaai te werk zouden moeten gaan. Plantages werden systematisch geraid door de Spanjotl, dus ze waren terug gegaan in de jungl. Het ging vrij goed, hij kon z´n prayers nog en goed castten.

We hadden veel te vertellen. Dat we naar de Coyotl waren geweest. En naar JamaiKa. En over Guadalupe en Scaramanca en Mendez. We vertelden uitgebreid, maar niet over hoe wij dachten dat er hier en daar allerlei spirits in het land waren gekomen.

Wel boden we aan een bron die nu door een corrupte spirit werd bewoond, vrij te maken. Nestl vond het nauwelijks de moeite maar we gingen wel.
Panket ging mee. Het was een geest in de vorm van een groot beest met een gewei als van Mendez. We kregen het niet “terug” naar waar het vandaan kwam, mogelijk was het ook aan deze wereld gebonden. Dan maar met de hand, paar keer goed geraakt, Panket viel bijna flauw van de schade die ik kreeg. K´Inich versloeg het beest.

De bron zal weer kunnen bijkomen. Maar die was niet uit Seatl. Is dit soms van z´n eigen plaats verdreven, waar nu geesten uit Seatl zitten? Het was wel behoorlijk corrupt…
Iemand hier die met een boog schiet? Dan weet ik nog een fijne. Met een naam erop.

71 xp ca 8 september. Bij de Teguci.

samenvatting: De corruptie van de maan en de connectie van Guadalupe met de Ziguratls
Title: Back to the future of the coatl
–Rabat
–Ziguratl Chitzlan
–oever van de Rio Cantate bij Guccho Rojo

Jullie zoeken het pad. Rol één direction sense. Ik ook, ik ook. Okee, waarheen? Die kant. Nee,die, Nee die, enz.
–“Daarom moet je dus maar één check rollen. Gooi een Luckroll.” –”Een 21.” — “Jullie staan op het pad. Ineens.”
Ja, dat klopt wel, dat je dan alle richtingen kunt aanwijzen…

Usain: –”Die littekens op de ruggen van Xuqqyoxuq, Chilicocuatl en Axolotl, zit daar een patroon in?
DM–”Nu je er goed naar kijkt… Sommige van die littekens zijn geen littekens maar tatoeages.”
Say what!!? –”Die zijn gebruikt om patronen te verkrijgen.”

Boven 2e circle is er een prijs voor material components.
Die prijs is 1 dies aan component voor een 3e circle, 2 dies voor een 4e circle, 3 dies voor een 5e circle, en zo voort.
Van furs bijvoorbeeld kun je een aantal furs hebben die uitgezocht zijn met zorg en die magie gunstig beïnvloeden die dus 1, 2, of meer dies waard zijn. Na de spell zijn ze normaal verbruikt. Met de skill craft spellmonger kun je ze makkelijker maken, krijgen vinden. Ik moet hebben:
incense/candles
vellums
furs
inkts
en zal daar getallen van bij gaan houden. Momenteel heb ik van allen 1 dies (dus 1 3e circle spell).

In het Noorden, bij een in een cliff uitgehakte kop van een beest moeten wij een beest helen met een hart van goud en een skin van steen. Voor de Arena. Er is al een hunter heen gestuurd met een kooi. Het beest heeft geen mond.
Hij zal dan Guadalupe bezig houden.
Usain, naderhand: Had hij het over een monster of een plaats? Het kwam op mij over als de beschrijving van een plaats.
Mogelijk is het ook een zogenaamde fivefold (orphen).

Hoe zat dat nou in het oude Rijk?
Eens per maand, bij nieuwe maan zakten de bergen rond het dal in, dan konden de wolken er in en eventueel ook vijanden. Voor de andere dagen trok de maan de bergen op.
Het Oude rijk had alle magie nodig om de maan te controleren en daarmee de bergen die zorgden dat vijandelijke legers niet in het Seatl konden komen.

Waarom was de Maan dan Evil?
(–”Vanwege de slechte daden van de maan!”)
Wellicht, en in elk geval volgens velen die vijand waren van het Oude Rijk, was het Oude Rijk zelf evil.
Om voldoende magie te houden waren steeds meer offers nodig. De energie sloegen ze op in de staven godenmetaal en de offers hingen tot voor kort, tot Aristotes er wat aan deed, daar nog rond.
Met de hoeveelheid staven die daar ligt is dat heel veel energie.

Waarom is de maan dan corrupt?
Ik herinner me dat het offer, wat ik in de tempel van Chitzlan had gezien, corrupt was. Het was een were–coyotl die naar de maan wilde. Corrupt als Chey–Enne. Misschien is dat wat er vroeger ook is gebeurd. Sommige offers aan de maan waren corrupt. En zo is de maan corrupt geworden.

De corruptie van de maan móet een soort vergissing geweest zijn.


We besloten half om half te doen of we de opdracht aannamen. We reisden naar de Ziguratl van Chitzlan.
In de buurt daarvan was iets beklemmends. We voelden het al op grote afstand.

En we vonden een plek waar de bomen getormenteerd waren door iets in het midden van een grote cirkel rond een grote boom. En Usain detecteerde er een slechte geest. En met een fikse banishment blies hij de spirit er ook uit. We zagen de schaduw van een oude eatl krijger, vlak voor hij werd heengezonden. Hoewel het onduidelijk was waarom deze boom, was de sfeer weer wat beter.

Een oude Eatl warrior? Oh oh, Dat is het werk van de vuile laaghartige demoon Aristetos. Die heeft de spoken uit Seatl weggejaagd. Dat was helemaal niet wat wij bedoelden.

Over het pad liepen we naar de tempel. Waar was Heltotzocicachin?
We probeerden omhoog te klimmen, Dat viel nog steeds niet mee, ook al omdat er zwarte papegaaien op de tweede verdieping zatten. Goede spellcomponents voor storm (Usain), zwarte papegaaienveren.
Gelukkig kon Usain ook wat vliegen. Hij zag dat er een bowl boven was, met geen Atlatl erin (vreemd) maar nog wel de blauwe d8 die erboven draaide.
Volgens Usain was de Ziguratl niet eens hier. Maar hij heeft dan ook plane lore.


Usian kwam er ook achter dat wij niet alleen littekens hebben op onze ruggen. Maar ook tatoeages, om bepaalde patronen te krijgen.
Dat was wel een schok voor ons. Nooit naar gekeken, nooit opgevallen…
Mogelijk hebben die (unieke) patronen een magische functie voor Guadeloupe.
Die wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk laten verwijderen. Met met en vuur, houtskool en zout. Ronn gooide een 1 op z´n healing check. Ik had nog geen stòkje nodig, terwijl ik daar breed lachend de patronen op mijn rug liet opereren met mes, vuur en zout.
Helaas kon hij K´Inich nog niet doen, die houden we volgende keer wel even vast.

Dan de Ziguratl.
Hoe zat het ook al weer. Omhoog, door het midden en omlaag.
Omhoog toekomst
Omlaag verleden
En dan deuren links rechts enz. We willen voor de Couatl gaan (Death — Couatl — Rebirth). Overigens komt dat behoorlijk goed uit voor mensen die onderzoek doen naar de Maan (Rebirth — Moon — Death).

We stelden dat rechtdoor dus Nu is en stapten door de deur met Couatl.
Direct toen ik erdoor stapte viel ik. En viel Ocetl ook. En had ik vleugels ipv armen, en Ocetl ook. En een staart. En de rest van de mensen om me heen ook… We vlogen een beetje naar beneden en zagen voor ons een Ziguratl die op een berg leek, achter ons een berg die op een Ziguratl leek, links steeds meer wasteland, en rechts steeds meer Jungl. Boven ons stond de maan. Er was geen zon.

Het was me direct duidelijk wat ons te doen stond.

En we vlogen gezamenlijk naar de maan.
Terwijl we vlogen zagen we de maan alle fasen doorlopen, in rap tempo.

En toen zagen we eigenlijk voor het eerst dat mannetje op de maan. Maar het was geen vrolijk mannetje. Het was een zeer verknipt manneke. Heel erg corrupt, grumpy, verdorven. De corruptie had hem opgebrand.
En het hield zich natuurlijk op in het donkere deel van de maan.
Even later kwam de maan zo dicht bij dat we niet meer opstegen naar de maan, maar afdaalden.
We landden ergens in het lichte deel, dicht bij de grens met het donker.

Ondertussen dacht met name Chili nog eens over de Couatl. En ze kreeg het volgende inzicht:
“Verleden is Rebirth, Toekomst is dood. Het is een cirkel. Er is maar één einde mogelijk, anders houdt het niet op.”
En ze vertaalde voor ons: “We zullen sterven in de toekomst, zodat we herboren kunnen worden in het verleden”.

Vorige keer dat we hier waren:

Axolotl zag bij binnenkomst dat maanlicht niet van boven naar beneden scheen maar eigenlijk met energie gevoed werd van leven dat dood gaat. De maan absorbeerde de energie van offers. En niet alleen van offers maar van alle doden.
Een paar lesser beings (Teotl, Haguar, Couatl, Eatl, Huanti) konden een beetje van de energie afvangen, maar het overgrote deel ging toch naar de maan. De maan was de dood.

Het hoogtepunt van de macht van Seatl was zo´n 500 jaar geleden en sindsdien was het slechts slechter geworden. De maan kon niet meer bevriend (of in negatieve zin: omgekocht) worden, of anders toch steeds moeilijker. Steeds meer offers waren nodig geweest.
Er is maar één echte kracht: de maan.
De kracht van de Couatl was altijd rebirth, maar nu niet meer.


Simpel dus. We zagen dat de maan bestond uit een soort bij elkaar gestampte hoeveelheid godenmetaal en edelstenen en dergelijk. Shiny stuff, met een stoflaagje erop. Maar van het donkere deel kwam een behoorlijke hoeveelheid monsterachtige wezens met allemaal het hoofd van Guadaloupe.

Wetende dat de Couatl een meester van Magie is, probeerde ik de wezens te shatteren met een magisch vuurstraal. Op die wezens die erg corrupt waren en het hoofd van Guadalupe hadden, allemaal.
Dat hield ze wel even tegen.

Chilicocuatl ondertussen riep iets over doorheen breken en ik probeerde daarna dus een pad van licht te maken waar de wezens niet in konden komen, door hun ranks heen.
En dat lukte. En daardoorheen gegaan zagen we een drietal Ziguratls. Met bij elke Ziguratl een soort macht guaridian, ruler.
Chili zag ook nog dat die rulers allemaal een hele set leibanden vast hadden die allemaal aan een en één van de corrupte wezens die boos zijn en allemaal het hoofd van Guadalupe hadden en aan een leech zaten.
We hadden een Ziguratl die ongetwijfeld de ZonneZiguratl was waar een figuur met een Tiara te zien was, De tweede en middelste was duidelijk een temple op een berg met allemaal guardians (absoluut die berg bij de Coyotl en daar stond een kristallen reus voor.
En de derde kwam ons niet bekend voor, als het ware was een deel van de bovenkant weg, en de vorm van een omgekeerde piramide. Er stond een zwart gat voor.

Als ik het goed heb besloot Usain dat het tijds was voor wat wanorde en zorgde voor chaos. (Nog steeds niet duidelijk wat hij nu wilde verbeteren en of het was gelukt.) Ik besloot een verzwakkende spreuk op de figuur van Aristetos te casten, en Zowel Chili als Axolotl probeerden de kristallen reus met hun magisch stemgeluid uit elkaar te doen spatten.
Axolotle n Chili slaagden daarin. Maar Chili werd door de zwaardzweep van Aristotes mee Xibalba ingetrokken, en toen haar probeerde te redden, viel ik ook mee… Daarna probeerde Axolotl het zwarte gat te bestrijden met ware liefde, maar werd hij liefdevol opgenomen in het zwarte gat.

Ocetl piste over de middelste ziguratl en wilde er net gaan liggen toen Usain hem doodde. En nogmaals terwijl het zwarte zat werd verdolgen en Usain ook stierf.

We werden buiten wakker.
Blijkbaar hebben de drie Ziguratls Guadeloupe aan de lijn. En of vindt ze dat best.

Ik probeerde ´s avond nog of ik contact kon leggen met Ocetl.
Of ik met hem kon lopen. En ja hoor.

Het is 2 of 3 september.
We zijn op de oever van de Rio Cantate, Op zoek naar components.
109 xp.

samenvatting: We doen of Popo nog leeft, de tijdslijn en de stamboom, Guadalupe bij Jefe
Title: The resurrection of Popo
Rabat en rondom Rabat

–Het oude rijk had de maaneclips, voorgesteld door een cirkel, als symbool voor het rijk.

–Drie van de negen questjes van vorige keer (De negen van Rabat) ineens opgelost. Niet slecht.

–Het begint langzamerhand bijna beschamend te worden. De onderhandelbereidheid van El Jefe. We hadden natuurlijk al zijn huis geraid, maihem hier en daar gezaaid, een kleindochter van hem gedood en z´n speer gestolen. Toch wilde hij ons best helpen tegen Guadalupe. Op de kade hadden we al gezien dat Jefe en Guadalupe niet zo héél goed met elkaar kunnen opschieten. Als hij dat echt meent is hij wel heel erg sneu. Hij is echter een verraderlijke tovenaar, vergeet dat nooit. Hoe zou ik ook kunnen?…

We startten 15 aug 1011 (full moon)

Plan 1v: De spear.
Plan 2: Mendez ontwrichten
Plan 3: energie
Plan 4: uitrekenen hoe groot de totale stam van de Spanjotl is.
Plan 5: Wil de echte Mendez nu opstaan?
Plan 6v: Guadalupe I
Plan 7v: Aristetos.
Plan 8: This land is our land.
Plan 9: Guadalupe II

We sliepen in basecamp. Een huis aan een kade, een goed deel van de stad af.
Maar tijdens de tweede wacht was er rumoer, kwamen er mensen uit Rabat met fakls en kwam er een enorm drijvend huis aanvaren, blijkbaar niet meer lastig gevallen door het blauwvuurspugende fort.

Zelfs El Jefe was mee. Maar het blleek dat aan boord zowel Guadalupe als de Bloeddemoon waren, en nog wat meer figuren waar ik sommigen herkende als van Scaramanca Island.
Erg hartelijk waren ze niet.

Zij zei iets als: “volgens mij is nu mijn probleem ook jou probleem. ” En hij was er niet blij mee.

Maar ze liep daar. Nog geen 50 m van onze schuilplek vandaan. En ze reet oude wonden open als ware ze een scourge op een rijpe zweer.

Een en ander werd van boord gehaald. Moeilijk te zien wat erin zat. Kratten kisten tonnen. Vast ook wel met blauw poeder, maar welke?
Maar er werd ook met vereende krachten een monster van boord gedragen, een driekoppige slangachtige. Samen met Axolotl bevrijdde ik het dier, een soort bewaker van een dodenrijk, maar mij verder niet bekend.

Beest hield huis onder de getrouwen van Guadalupe.
We trokken ons achter in het huis terug, maar dan werden we gescryed door Jefe. “Waar zijn jullie? Ik word hier zo moe van!…”

Er stonden ca 11 generaties op de kaart.

62 jr geleden de war, 30 jaar ervoor een settlment aan de kust bij Montevideo.
25 generaties geleden is Seatl al afgesloten van de wereld.


We trokken ons terug in het bos.
Eérst wat eerst is. Waar wordt K´Inich door getergd. Met fikse vereende krachten met Usain weet hij te achterhalen wat voor soort curse het is, vrij precies zelfs. (call upon faith+3 draw upon holy might+ 6 wi+4+ meditation+1 + Yoda+1 + guidance+8 =+23)
Voor het exocisen zelf doet hij er zelfs nog een puntje corruptie bij. Hij blies de curse er zo en hard uit.

Even had hij een beeld van Guadalupe die verrast opkeek en hem in haar notitieboekje noteerde.

Wat wilde Guadalupe? Ze had gepland dat K´Inich Popo moest vinden en bij Guadalupe inleveren. Op straffe van corruptie.
Dat kon nooit lukken, maar leverde voor Chili wel een plan op: We doen, als we worden gescryed net of Popo er wel is, maar net even uit beeld.
Guadalupe wilde de spirits van El Dorado voor zich laten werken dat mocht nooit gebeuren.

We besloten nu ook de speer te gaan halen. Er was iets loos want de ene kant van de tribune was precies hetzelfde als de andere kant. Er was magie of verschuiling aan de hand. Maar met dharana en een guidence van mij, lukte het dan toch vrij makkelijk om de spear te pakken te krijgen.
Guadalupe zat inderdaad in een hinderlaag.

We namen de spear en renden. Buiten bereik gaven we hem aan Aristetos, onder voorwaarden. Hij zou zorgen dat de spoken verdwenen. Zo had hij eerder ook al aangegeven.

El Jefe scryede ons en we speelden dat Popo nu uit beeld was. En we vroegen of hij, als hij inderdaad iets tegen Guadalupe wilde doen, of hij misschien een schuilplaats voor Popo had. En daar wilde hij wel in mee. Als wij de trollenkoning gingen halen bij de bergen in het Noorden, hield hij Guadalupe bezig. We zouden er over na denken.

Tijd voor plan 2 en 3.
Ik ben door mijn inkten en wierook en heb nog 1 vellum en 1 fur geschikt voor 4e cirkel prayers.
Welke prayers hebben geen M? Ehhh.

Ik ben natuurlijk niet voor niets Moontouched!

samenvatting: Franco de Burro, huishoudboekje Jeffe en stamboom
Title: The adventures in finance and genealogy
Bij mij gespeeld, Chili con Carne gegeten

Rabat

–Woordkeuzen:
–”De ezels staan in de annex…” –”Dat lijkt mij niet!”
–Dat je boven zo rondom kunt lopen.” — “Ah, een vide!”
–”Hoe heet dat ook alweer? Die twee sprieten waar je een paard tussen kunt spannen bij een kar?” –“Een dissel.” — “Nee, geen Dissl.” (klopte overigens: lamoenbomen)
–”Voordat we bij Franco aankomen wil ik iets hebben om hem te paaien. Groeien hier appels?” —“Natuurlijk groeien er apls in de jungl hier.” —“Dan neem ik apls mee en ik maak een fakl van gras en hooi en zo.”

–Ik stond oog in oog met een Chaos–ezel. Die warpte tussen het Ezel en Chaos. Hij gaf me een kopstoot die ik goed voelde.
–”Die ezel gaat dat vast niet nog eens doen hè? Zelfs een ezel stoot zich in ´t algemeen…”
+1 xp!
Ik keek door het sleutelgat van de deur van Raina. Ik zag zo´n rek waar normaal katana´s in liggen, leeg. –Tomaas: “Hoe heet zo´n rek ook alweer?” –Robin (te zacht voor Tomaas): “Een dissel” –Ik (te hard voor Tomaas): “Een Dissel”.
–1 xp!

–Wonderlijk gerold ook deze sessie:
Met mijn nieuwe poncho had ik verwacht wel wat minder op te vallen (+1 stealth, van nature katachtig sluipen…)
De eerste twee worpen waren dan ook op stealth en beide een 20 (automatisch fail). Eigenlijk de hele sessie verder gooide ik erg hoog als ik een check moest gooien en laag als ik moest aanvallen. Alleen op de dispel magic die ik op de ChoasEzel gooide rolde ik max.
In elk geval al 3 stealthchecks faliekant gemist. Maakt verder niet echt uit, maar toch…


We slopen over de rivier naar de annex waar we de ezels wisten. De guard hoorde ons en deed open voor aflossing. We versloegen hem en glipten naar binnen.
De 3 ezels stonden te rillen aan één kant en het gegrom van de ChoasEzel kwam van een aparte box.
We besproken wat te doen. We spraken aan de achterkant van de arena af. De drie ezels lieten we vrij, gelukkig was Franco één van hen. En de ChoasEzel wilde ik door de stad laten razen voor afleiding.
Het lukte me niet helemaal de ezel door de stad te laten razen. Hij had wel degelijk door dat hij mij moest hebben. Pas na een stevige Dispel Evil kon hij me alleen nog maar kopstoten geven en verdween hij uiteindelijk de Arena in (die overigens helemaal niet op slot was).

Ondertussen lukte het Axolotl niet om de spear te pakken te krijgen (dank je de Koekoek: eerst een farsight en daarbinnen dan een telekinese, dat mag ook wel wat lastiger zijn…). En toen we weer bij elkaar waren en de ezel afgemeerd aan zo´n handige ring in de haven, besloten we nu dan linea recta de vesting of beter gezegd Haciënda binnen te vallen.

We konden zonder de minste vorm van tegenstand een soort uitkijkpostje met een armetierig hekje bereiken met de constructie waar een rozenstruik aan groeide. We gingen naar binnen en er was niemand. Kamer na kamer, maar duidelijk wel magisch. Ik vond het veel te veel op de vertrekken van Arlanzo lijken. Hier en daar waren effecten die aan of uit gingen als je erlangs liep.

Uiteindelijk (te laat eigenlijk) keek ik wat voor magie hier zoal hing.
En ja hoor: Verschillende hangende effecten voor verschillende ruimten, Er was een magisch vel van een groot beest waar op geschreven was (stamboom Mendez, opgerold en meegenomen), een verzameling veel te kleine kommetjes die we hebben laten staan (Theeservies), een magisch veld bij de ingang, iets magisch bij de slaapkamer en een magisch gewei, midden beneden, vast verankerd in de vloer en niet kapot te krijgen. Maar bovendien was er een nieuw effect, een effect dat nu was afgegaan sinds we binnen waren gekomen, rondom het huis. Inderdaad dus zoals bij Arlanzo!
En ten laatste ging er een behoorlijke stroom energie van de Arena naar dit huis toe.

Ineens hoorden we de stem, van El Jefe: “Duurt het nog lang? Ik heb niet eeuwig de tijd!” Wist hij waar we waren? Ik was er bang voor. Maar nu achteraf denk ik dat hij het niet wist en dat hij wachtte tot we de Arena in zouden gaan. Alsof wij ooit in zo´n duidelijke val zouden lopen.

De lol was er voor mij al af, de anderen pakten nog wat boeken mee, ofwel om de vellum, dan wel omdat het momenteel vaak werd gebruikt.

Usain die de stamboom even had bekeken vertelde er één en ander over. Met name dat El Jefe al –effe rekenen– 173 jaar oud is, dat Arlanzo een afstammeling van hem is, dat die ook een afstammeling heeft. Dat Guadalupe (26) via zijn zus familie van hem is, staat er. De dames Raina en Candy zijn ook afstammelingen (dochters?) van hem. De sterfdatum van Candy was al bijgewerkt.

Ik keek beneden nog door het sleutelgat van de kamer van Raina. Er was een wapenrek voor haar wapen, een behoorlijke knots, zou je wel kunnen zeggen.

Daarna werd het mij echt te link. We probeerden boven en kwamen erachter dat we inderdaad niet meer daar naar buiten konden. We besloten beneden, in de Ursuppe te proberen eruit te komen.
Maar dat leverde vooral op dat we direct tegen een duistere figuur stonden, de tweede die ik ooit in de Ursuppe heb gezien. Usain zei direct dat het een bewaker van het dodenrijk was. Wat die hier deed?
We konden niet anders dan ons langs hem heen vechten. Hij kreeg klappen en hoofdpijn en weet ik het niet allemaal over zich heen en toen wist Usain hem te banishen. Terug te sturen naar de werkelijkheid waar hij wel echt thuis hoort. Hij zei nog even “I owe you one” tegen Usain, ik weet niet of dat wel zo fijn is, en toen konden we door. [comred: 1 segment later had hij alle acties en schade die die ronde al gedaan waren door iedereen, precies zo terug gedaan. Dat was een regelrechte ramp geweest… Maar nu, met een max banishment en een 2 op z´n save was hij te laat.]

We kwamen weg. De Jungl in. En daar likten we onze wonden en bekeken nog eens de stamboom en de boeken grondig.
De eersten die genoemd worden in de stamboom zijn ene Eva en A. Mendez. De eerste 2 generaties zijn handmatig toegevoegd, de rest lijkt een soort van automatisch (magisch) te gebeuren. Het is de huid van een in een verre Arena overwonnen dier (dat overigens wel eerst A Mendez had verslagen.).

Sommige vellen en bladzijden uit boeken zijn geschikt om te gebruiken door K´Inich (en/of mijzelf), maar er is ook een boek dat ik niet kan lezen. Het is nog niet eens Hitekl maar Usain wordt er wijs uit.
Het is een boek waarin heel precies is bijgehouden, 18 jaar lang, hoeveel magische energie er binnenkwam en hoeveel er uit ging.
Candy leverde ook veel op. Ze staat nu nog op 5600 (dacht ik). Maar je kunt uit het boek afleiden wanneer er verbeteringen aan de Arena werden gedaan, wanneer er goed en minder energie binnenkwam, en zelfs wanneer er een aantal keren flink werd geïnvesteerd. Bijvoorbeeld in die zwarte plekken in de Jungl. Maar vooral dat de komst van de ShadowHaguar wel enige impact had en dat de invloeden nu weer behoorlijk gegroeid waren.
Er staat soms ook bij waar de energie heen ging. Aristetos staat er een aantel keren in. Interessant. Ik vermoed ineens dat Aristetos wel degelijk weet waar die speer is.

Hij heeft door de jaren heen enorme hoeveelheden energie verzameld. Wat heeft hij ermee gedaan?
Waar is die energie nu? Is het wat om die te vangen met mijn contineous light, om die daarin op te slaan en te verhuizen naar mensen die er andere dingen mee doen?
Wat is de focus in de Haciënda? Zit er iets onder die Haciënda?

Ik zocht hem op. Met een magic mirror. Ik zei niets, ik keek hem alleen indringend aan.
Dat vond hij helemaal niets. Hij was thuis. Hij zei dat hij z´n stamboomkaart terug wilde. Dat hij ons zeer waarschijnlijk zou hebben gespaard. Dat hij er gek van werd dat ik niets zei. Dat wij zijn huis overhoop hadden gehaald.
Uiteindelijk gebruikte hij een magische Dispel Magic om me op te laten houden. Hij is in elk geval tovenaar. Niet priester of Warlock.
Ik weet niet zeker of hij al heeft gezien dat we een boek van hem hebben meegenomen. Daar zal hij ook wel weer niet over te spreken zijn.

Misschien moet hij eens in levende lijve met ons komen praten.




Wat is de status van El Jefe?
Hoe gaat het het de corruptie van K´Inich?
Waarom staat Aristetos in de kasboeken?
Heel langzamerhand wordt het tijd de indianen te verenigen. Dat moet rustig gebeuren, door eerst een beetje serieus naamsbekendheid op te bouwen in geheel het oude rijk. Misschien moet het symbool van het oude rijk weer eens hier of daar gaan prijken, moeten we naming en praising gaan doen.
Kunnen we aan de hand van de verwantschappen op dit document uitrekenen hoe groot de stam van de Spanjotl zal zijn?
Hoezo zijn wij damaged goods in het licht van energie verzamelen en richten?
Wie is El Jefe?
Wie is degene die de veldslag deed?
Wie is degene die de zwarte plakken maakte?
Wie stond er naast Guadalupe op de Schol?

Het symbool van het oude rijk?
Offermes?
Metaal van de Goden?
Regen op een kleine maan?
Cirkel met zon, maantje, regen, sterren, tijd en land, met Keizer in midden. (die vijanden bang maakt dus die tong uitsteekt)?
Stapeltje 4 of 5 magische schedels op palen met ogen van Metaal van de Goden, veren, bont, schubben?



´ ´
´ ´
´ (

samenvatting: De Arena en de Charmes van Jefe Mendez, de dood van Candy
Title: Conversations with Candy and Jefe Mendez
Rabbat
Jungle rond Rabbat

— We wilden wel eens weten hoe dat zat in die Arena. We besloten een local te ondervragen. De bakker. Hij had helaas z´n oven aan laten staan. Toen hij wakker werd riep hij al “De Bos… De Bos…”(of riep hij nou tegen Chilicocuatl “The Boss”?) Wij hielpen hem zich te concentreren door tegen hem te schreeuwen. En hem te vragen wanneer hij eindelijk eens behoorlijke offers aan de BosGoden ging brengen (Blijkbaar maakte de bakker zulke goede koekjes dat hij dispensatie had gekregen gecharmd te worden om voor Mendez koekjes te bakken. Wij eisten dus ook koekjes). “Ja, en nu heb je nog 5 tellen! Hoe heet jullie stad!” (Dat had Tomaas nog niet voorbereid. Wisten we.) “Vier! Hoe?”
Later in het bos kwam een mieterige patrouille ons vinden. Ze stonden schijterig te bibberen. Heel stil telde Chilicocuatl af en tegelijk schreeuwde hij en ik “Whoeaaaaah!” en “Cookieeees!” Daar hadden ze niet van terug.

— Als het licht werd, gingen wij rusten en bij schemer gingen we aan de slag. De hele tijd leek het onduidelijk of het dag of nacht was, en dan voor wie…

— “Hij noemde mij chica!” — “Chili, Chica, weinig verschil…”

We bespraken nog eens dat de magie die Usain gebruikt nogal straf is, maar wel op de een of andere manier familiair. Er zitten veel Indiaanse maar ook veel Spanjotl invloeden in. Maar alleen de geschikte Spanjotl invloeden.

We keken uit onze schuilplaats naar de mensen buiten. Velen van hen hadden een soort amulet met een soort takken (gewei) erop. Velen droegen ook op hun hoofd trofeeën / geweien. Er ging wat verkeer de arena in. Ook een ´vangst´ voor blijkbaar trofeeën. Een gordeldier. Nou nou.

Ik waagde een water mirror en zag een werkelijk waanzinnig figuur een ritueel doen met het gordeldier. Het meest viel z´n zelfverzekerdheid op en z´n blauwe kin. Het onschuldig gordeldier zwol op tot een monster compleet met punten en naalden,
vast en zeker voor de avondsessie. Achter hem stond een vrouw die een helm met een enorm gewei vasthield.
We zitten warm. Hij is gegarandeerd een Mendez.

In de arena werd iedere nacht afgesproken door vrijwel alle inwoners. Vrijwel iedereen gedroeg zich hetzelfde, misschien op een paar matrozen na.
We besloten een bakker mee te nemen voor ondervraging in het bos. Daar had hij niet van terug. Hij was zelf enigszins onder de indruk. El Jefe Mendez, met z´n wapendraagster Raina en een derde heldin Candide (Candy).
Hij dacht dat wij bosgoden waren. En we bevolen hem ons dan ook eens wat te brengen als hij goed wilde. Koekjes.
Hij had dispensatie gekregen van het ritueel om koekjes te bakken voor El Jefe.

Maar de bakker had de oven laten branden toen hij werd ontvoerd. Z´n bakkerij brandde af. We lieten hem bewusteloos achter in een steegje, overgoten met sterke drank. Eén van onze betere plannen.

Een hernieuwde Water Mirror de volgende dag/nacht liet Raina zien, bij een gouden troon met daarbovenop de gouden Spear in de Arena.

We slopen in de schemer richting achterkant Arena, maar werden gezien. We renden de Jungle in. Daar waren we veilig tot we ineens een vrouw op een schild over zagen vliegen. Ze stond erop en had een grote speer, met drie punten maar liefst, vast. Een een soort klopjacht startte waarbij ze ons blijkbaar wilden proberen op te jagen naar één bepaald punt toe als wild. Daar gingen we natuurlijk niet in meedoen.
Eén patrouille vond ons (en in elk geval de wyvern watch) en die joegen we de stuipen op het lijf door heel hard geluid te maken en Cookies! te roepen.

Maar we waren gezocht. En we maakten een vuurtje om Candy te summonen.
Ze kwam, ze praatte wat met Axolotl, ze wist véél te veel van ons. Ik sprak haar aan en Chili probeerde haar te verslaan. En dat lukte waarachtig. Maar niet zonder slag of stoot. Ze kwam weg, blind op haar schild, weliswaar. Maar van de blindness kon ze niet afkomen en we achterhaalden haar.

We pakten haar driepuntige spear af, haar mooie leather, twee kruikjes met drankjes, en haar schild en een rolletje papier met slappe taal.

En toen we aan het bijkomen waren (ze had wel veel schade gegaan, bijvoorbeeld met die spear) zagen we de man met de blauwe kin. Als geestenverschijning. Hij kende ons beter dan ik had gewild. Hij was onder de indruk van Chili. Hij daagde ons uit voor een gevecht in de Arena. Wij zeiden onze prijs niet. Maar hij kwam erachter dat we met Guadalupe te maken hadden gehad. En deed ons daarna af als “Damaged Goods”

Hij was geen groot fan van Guadalupe. Hij wilde eventueel wel helpen haar een hak te zetten als hij maar niet aan ons te linken was. We zeiden daar over te zullen nadenken. Dat doen we ook.
Arlanzo. Daar moet ik steeds meer aan denken. Was redelijk kritisch over Guadalupe, wilde ons helpen.
Tot hij ons in onze rug stak. En in onze zij. Onze nagels uitrukte.
Ik zeg maar zo: “Ga nooit in zee met familie van Arlanzo.” Het zijn als ik het goed heb neven. Hij weet echt veel te veel voor slecht contact met Guadalupe.
Wij willen wel helpen, als hij de sleutel van de toren geeft en zelf aan de hoogste boom hangt. Dan willen we wel vrede met hem.

We bekeken de spullen. Chili vermaakte het licht leren armor voor zichzelf. De poncho maakte ze ook af. Heel mooi. Een ShadowHaguar Poncho, met het hoofdvel als hoody. +1 op stealth.
We moeten Franco nog redden. Wat ze hier gordeldieren en Llama´s aandoen is onaards. Ik moet er niet aan denken dat ze Franco ook pakken.

samenvatting: KÍnich vrij, vesting Blauwvuur genomen, en de Deur van Cerenkov, ShadowHaguarskin en de Arena
Title: Discovering the arena of Rabatl

Bootje Usain
korte route
Montevideo
De muur der Gekooiden
Jungle
Rivier
Vesting met blauwe vuurbogen
Balmopal
Uitkijkpunt van de wereld
Meer
Stad met de Arena van Mendez.

Die moeilijke reis stelde geen bal voor. Wat daar moeilijk aan was?
We slopen richting de muur van Montevideo en vonden daar, inderdaad dus, K´Inich. In dezelfde kooi als waar wij in hebben gezeten.
We vonden Usain bereid erheen te gaan om hem eruit te krijgen.
Negen dagen is hij in handen van Guadalupe geweest. En ze heeft inderdaad besloten dat ze niets meer uit hem kon halen en dat ze klaar met hem was. Arme drommel.

Het viel mij dan nog mee. Hij was wel erg verzwakt maar de volgende dag al kon hij weer zelf praten. In eerste instantie was hij natuurlijk wantrouwig, maar ook dat had erger gekund.

Hij heeft de gunst van de Tlactli–wedstrijd ingezet om zich te verzetten. Maar anders dan wij herinnert hij zich wel alles feilloos. Pas op het land, een dag of 4, is Paco gekomen met soep.

We voeren de rivier op. Het bootje van Usain is daar geschikt voor. We zagen wel weer wat Porcupines (bewakers Dieseltree) maar omdat we geen coco´s bij ons hadden lieten we die gaan.
Maar we konden het fort met de blauwe vuurbogen al horen, nog voordat we het zagen.
Inspectie leverde op dat de bogen op alles schieten. Ook op gewoon wild, maar vrij accuraat.
Rond het fort was een cirkel waaraan duidelijk was tot hoever het kon komen. Na enig overleg besloten we er wat aan te gaan doen.
Ik keek met de Water Mirror of ik iets kon zien rond de plaats waar het blauwe vuur vandaan kwam. Wie bediende het? Hoeveel ammo verbruikte het? Ik zag dat het niet bediend werd. Op de verdieping waar het vuur vandaan kwam, zag ik een enorme vuurstok. Op een constructie en zo. Maar geen bediener. Alleen iemand die daar gestorven was.

Maar ik zag ook een tweetal ShadowHaguar skins, onaangetast door de tijd.

Dat gaf uiteindelijk de doorslag om er heen te gaan. De rivier werd door de Stok bewaakt. Ik denk dat hij op vriend en vijand schiet. Dat zou reden kunnen zijn hem daar te laten. Maar twee goede ShadowHaguar Hides…
We gingen door de Ursuppe. Hielp niet. Schoot er zo doorheen. Gelukkig kon ik opzij springen.
We waren wel makkelijk binnen. En daar was niemand. We klommen naar de Stok en die schoot direct op ons (en dus op zijn eigen fundament). Maar met een welgerichte power van Axolotl was de Stok onklaar en ontplofte hij.
Ik kon nog een paar dingetjes meenemen, maar daarna stortte de hele zaak in.

Chili: twee Shadow Haguar vellen, M+1 Spanjotl Sable
K´Inich: mw light armor, bijl.
Axolotl: light armor
Usain: shield, kistje gems en goud (1 annum totaal)
Xuqq: IJsriem, M+1 dolk, staaf uit Stok met Cerenkov permanent light. In bananenblad. (Eigenlijk deur naar Powerplane)

Het enige echt buitensporige was dat Usain met zijn verschrikkelijke magie een aantal dode Spanjotl had wakker gemaakt. Nou, niet zozeer wakker, maar wel bewegend. Ze doen best wel nauwkeurig wat hij zegt. Tot nu toe had ik vooral van dit soort magie gehoord. En ik ben ook blij dat hij niet tegen mij wordt gebruikt. Zou het iets Jamai–achtigs zijn? Eén ding is zeker: Hij doet makkelijk bloedrituelen.

Daarna voeren we verder. We vonden Balmopal. We klommen omhoog. Uitgestorven. Er waren hier van die planten die je ´s nachts doden. De zwarte plekken die door Mendez gevormd zijn, beginnen dicht te groeien.

Boven hadden we weer een uitstekend zicht. Maar de Cyotl zagen we niet en JamaiKa helaas ook niet. Je ziet toch vooral de grenzen van het oude rijk. Blijkbaar hadden Wij van het Oude Rijk de Maan niet. Die was hier vrijwel onzichtbaar. Itt bij de Coyotl. Vreemd.

We keken in de Arena. Dat was een zwarte ronde plek. De arena is rond, maar boven open. Er heest daar dood. Er zijn daar in die stad (dorp) zeker 1000 mensen.

De escorte die we hadden (de dode Spanjotl) werd door de jungle opgeruimd. Daar moet je ´s nachts niet heen sluipen.
We voeren door naar het meer waar de stad aan lag en, nadat we de boot hadden verstopt, gingen we de stad in.
30 juli 1011 (geen feestdag). Iedereen zat in de Arena. Er is een soort God die SoulHunter heet. Die wordt sterker naarmate je hem meer trofeeën brengt. Er zijn er daar in de Arena zat. Bij het gejuich kreeg ik het vreemde gevoel wat ook over het slagveld had gehangen na de spelen. Hier is grote magie aan het werk. De Arena is als een temple, Holy ground.
We besloten ons in een leegstaand huis te verschuilen met uitzicht op de haven en de arena. In elk geval tot morgenavond.
Er gebeurde niet al te veel, maar we werden ineens van afstand bekeken. Niets aan te doen.

En verder zagen we ineens onze oude de Burro Franco. Die moest hier vies vervelend werk doen waar hij geen zin in had.

Het is dag, 1 augustus we staan vol (denk ik) en zitten in een huis in de stad met de Arena van Mendez.

Ten slotte: Mendez is de geweihelm, een formidabel tegenstander die de hele omgeving kan doden mijn zijn geest (warlock). Cortez heeft de Haguar verdreven.

Chitzlan Indiaanse Held, rondgedragen op Schild, is verslagen door Pavarotti (mentaal gedominate) en heeft daarna
de Haguar verdreven.
Veldslag Op 20 en 21 september
Castro Castro´s hebben in MonteVideo geen huis, ze hebben ergens een Eiland.
Felis Scaramanca Versloeg hele stam van de wolf en daarna de Teotl. Suikeroom Guadalupe. Zeer goede duellist.
Pavarotti (Italiatl) Viel Chitzlan aan, overwon hem mentaal, nam hem over. Maar kwam wel zelf om.
Herman Cortez Verjoeg de Haguar (denken de Spanjotl). De Haguar is uit de weg gegaan voor de indiaan die hem
probeerde aan te vallen (Chitzlan) zodat hij die niet hoefde te doden.
Mendez (Oude) De geweihelm. Warlock. Dood. Afspraak met Chitzlan over verblijfplaats Spear.
Mendez (Jonge) Volgens de bewoners van MonteVideo een Mietje. Wel samen met Guadalupe de Teguci aangevallen.
Gevaarlijke spear.
Arlanzo Moeder´s naam Mendez. Magiër in MonteVideo
Careras ??
Philippe gooide gouden spear naar de Eatl, Priester Hadrianus (Phillipe dus) versloeg daarna de Eatl, ondanks de hulp
van de stam van de Coocooraacha
Carmen familie van Philippe Ik kijk als het ware door haar ogen.
Kamezare Vader van Carmen en dus familie Philippe
Philippe Hogepriester Kathedraal MonteVideo. (Zelfde? Z´n Kleding hangt daar wel…)
Lopez Canzia geen idee

samenvatting: De dood van Popo, Guadalupe blaast Xibalba op, Eatl bevrijd, K´Inich gevangen
Title: Scaramanga – Popo : 1 – 1


Scaramanca Island
Ursuppe
Guadalupe Island
Xibalba
Troonzaal SnakeQueen
Guadalupe Island


Die zes slangenkrijgers had ik wel aangedurfd. Maar we hoorden en zagen ook Scaramanca zelf aankomen.
Direct zorgde ik voor een Ursuppe.
Ursuppe en Xibalba werkt niet samen. Je kunt niet Xibalba in vanuit Ursuppe (geloof ik).

Helaas was Scaramanca ook in de Ursuppe gewoon zichtbaar en tastbaar. (We wisten al dat hij de beste duellist (assassin) was van zijn tijd. Als hij je één keer raakte stond je op 1 hp, de tweede keer op –8 en een eventueel derde keer was het wel gebeurd.) Misschien was hij hier nog wel sterker dan buiten de Ursuppe.

Het had verder geen zin te rennen. We vielen gezamenlijk aan.
Ik zorgde dat hij nog maar één arm kon gebruiken met een Knurl. Chili zorgde dat het donker werd en rende daar in, Popo beschermde de casters en Axolotl kwam erachter dat zijn spear niet zo best vloog in de Ursuppe.
Maar zelfs met z´n beste arm uitgeschakeld, wist Scaramanca direct Chili te raken. Bijna dodelijk.
En daarna Axolotl en Popo ook. Op de één of andere manier echter kon hij niet langs mij komen.
Hij werd van alle kanten aangevallen. Chili ging neer op vrijwel dood. En Popo. En ik ook nog, hoewel ik de gunst vanwege de Tlactli–goal nog opmaakte en ook Scaramanca op 1 laatste hitpoint zette. En toen moest Axolotl kiezen. Een psychic aanval voor ten minste 1 damage, of Popo op tijd proberen te healen. Er zat niets anders op. Hij velde Scaramanca, rende naar Popo maar die was eindelijk eens lekker snel. Dood.
Veel tijd voor contemplatie was er niet. Hij sleepte iedereen en alles een holte in, besloot niet te gokken dat Scaramanca vastgebonden zou blijven liggen, nam zijn spullen af en doodde hem. Toen daarna de Ursuppe ophield bleek pas dat Popo en Scaramanca daar waren achtergebleven.

Axolotl was nog steeds de enige die wakker genoeg was. Hij droomreisde ons maar onze rotspunt.
We hadden dagen, misschien wel bijna twee weken nodig om een beetje bij te komen.
Scaramanca had zo´n hysterisch hemd met raffls. (+3 AC +1 CH)
en een gordel met drie schedes ( twee bijzondere eigenschappen: 1) in de drie schedes kunnen sabres, swords of daggers worden bewaard. 2) de dam van backstab en charging wordt ipv zoveel d6, zoveel d1)
de twee daggers en het zwaard waren niet eens zo interessant, behalve dat het familiewapen in het zwaard stond.
En er was een medallion dat een hechte connectie had met een graf (?) heel ver weg en dat +4 Willsave gaf.

Na een tijdje, terwijl wij nog aan het denken waren wat nu, ging de vulkaan op Guadalupe Island af. Gerommel, en enorme explosie, rook hoge golf, we raakten onze rotspunt kwijt, een ramp.

We stapten dan maar op Guadalupe Island.
Er dreven dode slangen. Dode Xibalba slangen. Dood personeel uit het fort.
Aan land was er geen denken aan dat er ergens een alarm af zou gaan. De boot was weg. Het hele fort was weg. Het haventje, heel veel ingangen Xibalba in, allemaal weg. Er was geen blauwe gloed meer van Xibalba, maar een wat donkerdere, paarsigere.
Ik probeerde een watermirror op de grote Zorrodium.
En tot mijn verbazing zag ik de steen in Xibalba (nou ja, dat had ik nog wel kunnen raden) maar liggend op de SnakeQueen en haar rijdier de Eatl. Haar zonen de prinsen probeerden haar vrij te trekken, maar kregen dat niet voor elkaar. Ze waren sterk gehavend. Over rampen gesproken. Ook heel Xibalba lag plat.


Echt iets voor ramptoeristen dus. Usain Marley heet hij.

Maar snel handelen was nu belangrijk. Ik besloot mijn hoofd in Xibalba te steken en te roepen: “Wij bieden onze hulp aan om de SnakeQueen te bevrijden!”
En na een tijdje kwam er een Snakeprins om te onderhandelen.
Net toen ik afspraken had gemaakt met de Snakeprins, kwam hij ook aan.
Hij was niet amused over surfacedwellers en nam niet automatisch aan dat wij niet deze catastrofe hadden veroorzaakt. Dat Axolotl ook nog een Letale Cloak droeg maakte het niet beter. Maar goed. Ik sprak af dat wij de SnakeQueen zouden bevrijden omdat wij wel tegen de Zorrodium kunnen, in ruil daarvoor kregen wij het rijdier mee (God De Eatl) en voor nop namen we dan ook nog de Zorrodium mee naar buiten.
Deal. We lieten onze Zorrodium achter.
Hij zou ons beschermen tot de deal was afgerond en zou ons zelfs terugbrengen.
Wij mee.
Alleen Usain had wat moeite natuurlijk, hij was prooi.
(Jamai priester Storm Chaos Dark)

De prins nam ons mee door Xibalba. Door stromen, langs rare vissen, en andere vreemde wezens. Tot we op enig moment ergens uit de stroom stapten en nu bij de troonzaal waren.
Daar namen nog veel zwaardere Snakeprinsen het van hem over. Hij had niet veel tegen ze in te brengen.
De prinsen waren behoorlijk gehavend. De botten staken door hun huis, hun schedel was zichtbaar, de schubben zaten helemaal los, het was rampzalig. En ze hadden ook nog een bloedneus.

Echt iets voor Usain dus, “Mag ik de doden daar gebruiken?” Wat een vraag…
De Snakeprinsen vertelden dat ze de deal zouden respecteren, en dat er inderdaad iemand dood was in de ruimte die Usain mocht gebruiken(:<) en ze waarschuwden toen pas dat de kop van de Queen nu, door de pijn en schade niet onder controle was. Gevaarlijk dus.
Chili ging erin. Hij vond de Eatl, vrijwel dood, onder de SnakeQueen, nog gebonden met een bit als een paard. Dat ging af.
De SnakeQueen had twee slangen (Van haar haar) in de Eatl gebeten, blijkbaar om hem leeg te zuigen.
Axolotl probeerde met haar powers de steen op afstand op te lichten, en naar mij te bewegen zodat ik hem kon vangen. En Usain liet de dode man aan de ketting opstaan (dat zag er best listig uit) en de SnakeQueen viel die vrij stevig aan. 50 slangenkoppen sloegen in maar de gevallene viel niet meer.
Hij zorgde voor zoveel afleiding dat het lukte om de eatl weg te krijgen, en van een beetje healing te voorzien, en ook de SnakeQueen van de minste healing te voorzien, en de moeder één van haar zonen te laten bijten, het was gelukt. De terugreis ging vrij voorspoedig en aan het eind bood ik de Huantitand aan aan Rebl van de slang die ooit bij ons de Corruptie had uitgezogen.

Het ging direct al beter met de Eatl.
Hij–Die–Alles–Ziet wilde dat wij op hem zouden wachten een dag en dan zou hij terug komen.
En fdat deed hij ook.
Hij had, in die korte tijd zo´n beetje alles wel gezien. Waar de Teguci waren, waar de gouden spear was, waar K´Inich was, waar Guadalupe was, alles.

De gevallene was ene Esteban die Jamai geboren was maar eigenhandig had gedacht de wereld te kunnen veranderen.
Hij werd te ruste gelegd door Usain met voldoende eerbetoon, geloof ik.
De Zorrodium was verder klaar. Eenmaal buiten Xibalba viel hij uit elkaar en bleef er (slechts) een edelsteen over, ter grootte van een kokosnoot en warm geel. Net ideaal voor het spreiden van Corruptie, als ik het goed heb begrepen.
We kregen 3 veren. Elk voor 1 vraag.

We hebben het kleine bootje van Usain. Een Dart of Laser geloof ik.
Als we de gevaarlijke route nemen kunnen we in 8 dagen Guadalupe inhalen. En anders is het 13 dagen.

Guadalupe heeft K´Inich. Zij zal alles doen wat ze kan om hem te kraken en te breken en te martelen en te weten te komen hoe je in El Dorado komt. Ik maak me wat zorgen. Wij hebben slechts vage herinneringen aan de verschrikkingen die ons werden aangedaan omdat we beschermd werden door de Goden. Maar door wie wordt K´Inich beschermd? Ik start vast met sparen voor soep.
En Guadalupe? Die zal er achter komen dat de laatste die wist waar de ingang van El Dorado zit, gedood
is door Scaramanca. Ze zal het nooit weten.

samenvatting: Kat en Draal in vlammen
Title: The battle for Panama with Rean and Atel

Uitkijkpunt Panama
Panama
Uitkijkpunt Panama
Bootdorp
Rock
Scaramanca Island

Robin was aan twee oren best wel dovig. Net oorontsteking gehad.
Bij Ronn gespeeld.

We keken over panama uit.
In de Jamai wijk waren er rellen. Zo te zien Jamai tegen Jamai.
Maar ook met blauw vuur.
De kamer waar Guadeloupe recent had gezeten was ongebruikt.

Bij Kat en Draal weer een oploopje om het sprekersgedeelte heen.
Daar gingen wij ook heen.
Op het podium de Gouverneur, met daarnaast een doorgedraaide Rean.
Die heeft het blijkbaar aardig te verduren gehad met die stoot corruptie.
Zij was het ook die een gevangene had meegevoerd. Een leider van Jamai: Atel.
Die zat vastgebonden.

Maar daarvoor waren we niet hier. We slopen het steegje in. We staken een zooi hout in de hens in de zwaardenkwekerij en Chili zorgde dat ze het pas laat doorhadden (darkness). Alleen een zwerver leek het te hebben gezien. Daarvan pakte Chili z´n fles af.

Ondertussen zochten wij de man in de steeg. Niet thuis, wel hele set andere figuren en buren.
Via huis buren op dak gehoord dat boven slechts een baby was.
Toen kwam hij toch aanlopen, pratende in raadselen. We namen hem apart. Sebastiaan El Salvador
Boden hem wat jenever aan en na een tijdje nam hij ons mee naar z´n zaak waar hij iedereen wegstuurde alvorens ons z´n stenenverzameling te laten zien.

Hij had scherven van dezelfde steen.
Met een andere steen die hij had kon je zien dat de stenen aan elkaar plakken als ze dicht bij elkaar komen.

We kregen allemaal zo´n stukje Gele steen (Zorronium) en ik de steen die aantrok (Pilidium).
Toen gingen we en zagen dat de Kat en Draal nu behoorlijk in de hens was, en dat ze dat ook op het plein hadden gezien.
Ze gingen blussen. De Gouverneur en Rean (in elk geval Arcane Harvest) zijn naar binnen gegaan de Kat en Draal in. Terwijl Chili voor nog wat opschudding zorgde (blauwe feary fire met een charge blauw poeder), bevrijdden Popo, Axolotl en ik Atel. Net.
Atel was gepijnigd. Geslagen. Ze kon slecht lopen. We brachten haar naar een bevriende stam.

Wij zochten een manier om bij de Gele steen te komen.
In Bootdorp charterden we Meleka. Zij bracht ons op de rots. We droomden naar het eiland en werden daar al snel ontdekt met een alarm.

Ze komen.
We zitten vast.
Ze komen.
Jamai Snake Warriors. Zes.

102 205 305 405
104 205 306 405
107 207 412
113

ochtend, nieuwe maan, vol


Fles met ets voor op wapen tegen Jamai (Chili)
gele steentjes Zirronium (elk eentje)
steentje Pilidium (ik)

samenvatting: King2 gemaakt en Hart van Mani gehaald.
Title: Restoring the Djamai to their full corruption.

zweethut bij portal Jamai–Ka
Spire
Ziguratl Huanti
Holy Terrasses

Disjointed ep6 “profoud revelation x Pickles”

— We wisten met het Hart van Mani te ontkomen door door de ethereal plane te lopen. De priester die probeerde het Hart van Mani te bewaken kon ons dus niets doen. Curse of Blindness, Fog of MindFog, Curse of Hunger, Wall of Thorns deden niet veel op ons. De 4 grote bomen die de Ziguratl bewaakten konden ook niet bij ons. Tot zover dus niets aan de hand. Maar nu hield de spell bijna op en was het van belang uit zicht te zijn. Stealthchecks dus. In een dalletje, tussen het gras, heel stil, achter een bosje. Maar zowel Xuq als Chili mistten heel dik. We waren duidelijk gespot.
Zo dik gemist dat Ronn kon opmerken: “Ah, verkeerde boom.”


Fijne gast, die Prins Lethal. Direct toen hij bij positieven kwam zei hij: “Ik zie dat we hier eerst uitgebreid gaan overleggen. Dat we daarna met een droomreis naar King gaan en dat jullie daarna het Hart van Mani gaan halen uit de Tempel. Eerst daarna gaan jullie info halen bij een man waarvan ik z´n gezicht zo voor me zie… Maar wat voor een info? Dat zie ik niet goed.

Dat was toch al te driest. We bediscussieerden eerst uitgebreid dat hij dat nooit kon weten. En toen wat onze eigen plannen eigenlijk waren.

We vroegen over Scaramanca. Waarschijnlijk verslaat hij elk van jullie in single battle. Hij was en is een excellente duellist. Hij heeft het Zwaard van de Espan. Bij eerste keer raken staat een tegenstander op z´n laatste knie (1 hitpoint over), de tweede keer brengt een tegenstander op de grens van leven en dood (–8) en daarna natuurlijk dood. Enige contemplatie leerde dat hij inderdaad een lastig tegenstander zou zijn, met name 1 op 1.

Guadalupe zoekt altijd kennis en middelen om anderen te overheersen. Zij vindt ons bijzonder irritant. “Omdat wij bijna alle Spanjotl in één keer hebben verslagen?” — “Nee, omdat ze zoveel invloed door jullie is kwijtgeraakt.”
Daar zit natuurlijk wel wat in. Chitzlan weg, de tempel over de schedels weg, Zwaard omgegooid, nergens vrij reizen, en nu ook nog slangenprins bevrijd. Blij zal ze niet zijn. Overigens is ze met name voor Chili, Axolotl en mijzelf nog bijzonder extra gevaarlijk omdat ze meer invloed op ons zal hebben dan we verwachten en zeker zouden hopen.

De Bloeddemoon is vleesgeworden Pure Haat.

De gele steen is een pressiemiddel tegen de machten uit Xibalba.
Daarom wordt de steen ook daar bewaard. Xibalba stoot de steen ook echt af. Wat precies het effect op Xibalba zou zijn weten we niet, maar het zou een Kettingreactie veroorzaken. Er is maar één zo´n steen. Wel weten we dat de macht van de steen groeit en krimpt met de groei en krimp van de maan.

Er zijn twee kanten in Xibalba: Blauw en Paars. (Rood? Wie heeft dat gezegd? Paars.)
De moeder van Lethal is van de blauwe kant en Aristetos van de Paarse.
Dat wij z´n moeder van haar rijdier zouden scheiden deed Lethal alleen maar opmerken dat zijn moeder niet zo week vocht als hijzelf (zeker wat betreft in de toekomst kijken). Op dit moment leek het hem voor ons onmogelijk haar te bereiken, laat staan bevechten.

Chili maakte van de snakeskin een tweetal cloaks die +1 op zowel de laagste als de hoogste abilityscore geven (als er maar niet twee of meer van zijn…) Eén voor Chili en één voor Lethal.

Ik kreeg geen contact met El Tigre en de sterren zeiden me ook niets. Daarna droomreisden we naar King.
Lichtstralen vielen op Lethal. Alsof hij een heilige was. En King bleef achter, minder krachtig dan daarvoor, maar de kracht zat nu in Lethal, wat zeg ik: King2.
El Tigre kwam nog even langs en was in eerste instantie wat verbolgen dat wij er hier zo´n in– en uitloperij van maken. Gelukkig had ik een zoenoffer (gordeldier).

Na de overdracht van de koninklijke essentie deed King2 z´n best niet in bevelen te praten. Daarvoor deed hij moeite. Blijkbaar heeft hij normaal gewoon gebiedende wijs. Hij vroeg ons het hart van Mani te halen. Dan zou hij het verwerken in een verentooi.

Maar die enorme hoeveelheid corruptie en evil dan die de steen afdekt en in toom houdt?
Het volk van de Jamai is door de Espan van z´n agressie beroofd. Het is tijd dat de Jamai die weer terug krijgt en zelf terug vecht.

King sprak met ons af op de Heilige Terrassen en wij gingen het Hart van Mani halen.
Wat zal ik zeggen. De priesteres verwachtte ons. Ze had hulp gehaald. Vier behoorlijke bomen die ons direct aanliepen.
Maar waar ze niet op had gerekend, blijkbaar, was dat wij al zo snel en effectief in de Ursuppe zouden verdwijnen. En op die manier konden we allerlei vervelende dingen als de Curse of Blindness, de Mist of MindFog, de Wall of Thorns, de Curse of Hunger, de Curse of Restless Sleep en een set Entanglements omzeilen (negeren) en zeker ook de liefkozende knoetslagen van de bomen.

Terug bij King2 veranderde de steen vrijwel direct in een Koninklijke Tooi. Hij sprak Jamai toe en was zeer inspirerend. “Wij zijn niet weerloos. We moeten het laten zien. Willen jullie meer of minder Espan? Enz…”

Alles was nog vaag en wolkerig behalve het Hart en de Evil eronder. Maar de effecten op ons waren ook te verwaarlozen nu wijzelf in de Ursuppe waren.
Alleen toen we weer terug kwamen in deze wereld werden we direct gespot. Een Unwilling Wood had Rean voor ons in gedachten! Maar gelukkig lukte het nogmaals om weg te komen in de Ursuppe voordat we de effecten van de prayer aan den lijve konden voelen.

We besloten van het gebaande pad van de voorspellingen af te wijken en gewoon de gele steen te gaan halen.
We konden toch niet helemaal aan die eerste voorspellingen gaan voldoen?
Goed, die steen. Wat weten we ervan? Te weinig. Eigenlijk. Is het dan niet extreem gevaarlijk daarmee te gaan klooien? Tja dat wel. Dan eerst iemand zoeken die er wat vanaf weet? Met zo´n smalle bakkebaard en zo?

Met waterspiegel de man gevonden. Dicht bij Kat en Draal in steegje aan de achterkant. Met kraampje metalen dingessen.

Daarheen dus.

Alles vol, op weg naar Panama.

samenvatting: Snakeprince gescheiden in snake en prins.
Title: Letal (the human prince?)..

bootje in Middenmeer Mining Island.
Verstopplaats bootje
Jamai–ka
portal Xibalba waar we getraind hebben

— Spreuken hebben bij Tomaas soms nog wat ondoorzichtige namen. We waren al een paar dagen over zee gelopen en nu op een eiland (rotspunt) waar geen water was. We moesten snel iets doen voor we zouden verdorsten. Helaas was het enige zoete water dat we wisten op het roteiland waar we net, zwaar verwond weliswaar, waren afgedropen, en waar patrouilles ons dag in dag uit aan het zoeken waren. Zeer onaantrekkelijk dus. Maar we moesten toch wat. Het regent daar niet eens iedere dag als de zon goed op weg is naar de Andere Kant. Uiteindelijk gaf ik Chili mijn ring en gingen zij en Axolotl met z´n tweeën per Droomreis naar het eiland. ´s avonds, zodat ze in het donker snel weer terug konden lopen over het water.
In toen ze wakker werd, was het eerste wat Chili zich afvroeg: “Wat doet die ´sprinkl´ prayer ook al weer?” 80 liter schoon water summonen dus. En wat dus op dat eiland? Niets. Voor joker.


We liepen aangeslagen naar het bootje.
We zagen dat het wel erg stabiel lag en Chili zag een fikse ketting, vast geschroefd aan de onderkant het bootje, naar beneden lopen. Vrij strak.
In de boot stond een glazen kistje. In elk geval tot mijn verbazing, met daarin een gelige steen (als een 70 cm meteoor of zo). Magisch en corrupt. Daarom ligt deze boot hier al maanden. Dat is wel duidelijk. Zit die ketting nu ook nog vast aan het kistje?
Zou zomaar kunnen.

We gingen hier wat bijkomen, maar de slangenprins leek er niet tegen te kunnen. Hij verschrompelde aan de kant die naar de steen wees en z´n schubben raakten los en hij ging gewoon niet lekker. Wat dan? Weg hier. Nu. Het was nog donker. We konden nog van het eiland aflopen en een eind door, voordat we zichtbaar zouden worden. Dat deden we. Terug naar de rots waar we de boot hadden geplaatst en waar we konden uitrusten en bijkomen.

Het was ver. En zwaar. En zeeziek. Maar we kwamen aan. We werden af en toe magisch in de gaten gehouden. Maar daar konden we niets aan doen. Behalve zorgen dat we niet te duidelijk aanknopingspunten in de omgeving zouden weggeven.
Ik sliep in op de rots. De boot stond vol zeewater maar was verder in goede staat. Denk ik.

We probeerden zo snel en veel mogelijk te herstellen want wat mij betreft zouden we zo weer terug kunnen.
Maar direct de volgende dag al was duidelijk dat we helemaal geen water hadden. En de enige plaats dichtbij, waar we dat konden halen was op Scaramanca Eiland. Heel gevaarlijk nu. Maar Chili en Axolotl besloten hun leven te wagen. Ik gaf Chili mijn ring en ze zorgden dat ze tegen de avond daar aan zouden komen met de Droomreis.

Zelf nam ik ´s avonds de tijd de sterren weer eens te raadplegen.
De sterren waren bezorgd. Bang voor de toekomst, zo las ik tot mijn verbazing.

Toen Axolotl terug kwam, vertelde hij dat ten eerste Chili ineens op dat eiland had bedacht dat ze een prayer heeft die voor voldoende water kan zorgen, en dat hij ten tweede een kijkje had genomen in de vesting met een farsight. En daar had hij gezien dat Guadalupe ontzettend boos was op Scaramanca, omdat er iets mis was met Xibalba en de toekomst. En dat Scaramanca er niets aan deed ons of de Slangprins te pakken, terwijl hij dat volgens Guadalupe wel makkelijk had gekund (Oh?). Dat het een ramp was dat wij de Slangprins hebben meegenomen. Maar ook dat ze zo boos was dat ze op het punt stond Scaramanca te laten doden door de Bloed–demoon. Scaramanca was er overigens helemaal niet van onder de indruk. In de gang bij de trap naar beneden flikkerde het blauwe licht. Is dat een teken van de toekomst?

Ook bezorgd over de toekomst. Wonderlijk. Staan we hier op een kruispunt van bestemming? We moeten voorzichtig treden.

We hadden iedereen bij elkaar. Hier moet nog veel gebeuren. Maar moeten we nu niet extra voorzichtig zijn? De sterren liegen niet. Zou het nu niet te gevaarlijk zijn?

We besloten eerst de prins maar terug te brengen. In die tijd zouden we dan ook nog wat kunnen bijkomen en in elk geval punt 4 geheel kunnen schrappen.

We konden het licht van de ring volgen naar de kust van Jamai–ka. Daar reisden we naar de ons bekende ingang van Xibalba, waar we een maand lang niet waren gestoord.
En daar was nog geen wachter. De portal zag er verder normaal uit.
Hier begon ik met de serieuze verzorging van de Slangprins.. Hij knapte erg snel flink op. Heel erg snel. Zou dat door Xibalba komen?
En toen hij wat op krachten was (gebonden aan een boom) begon ik met hem te praten. Hij heette Prins Lethal, zoon van Prins Ziden.
Hij vertelde dat hij bezig was Xibalba te zuiveren. Paars is de mengkleur van Blauw en Rood. De betere geesten hoorden naar het goede, blauwe Xibalba te gaan, de slechte naar het slechte, rode.
Belachelijk. Bij ons is het altijd paars geweest.

De leiders van ons rijk hebben wel wat mensen geofferd. Veel zelfs. Sommigen beschuldigden ze ervan dat ze er zoveel offerden dat de maan er corrupt van werd. En nu ook nog Xibalba Paars?
Het moet niet veel gekker worden met die volledig uit de lucht gegrepen beschuldigingen.
Hij kon zich niet voorstellen dat hij afstammeling was van King. Wel begon hij wat meer geïnteresseerd te worden in ons verhaal.
We besloten Atèl er bij te halen.
Zodra ze maar half had begrepen om wie het ging pakte ze direct haar spullen en haastte zich mee naar Lethal.
Daar schrok ze van hem. “Maar weten jullie niet dat je z´n staart er af moet hakken?” Nee, nooit van gehoord.
Nou vooruit, één van de voorouders van King heeft waarschijnlijk z´n staart afgehakt.

Ik herbouwde de zweethut. Voor Mijzelf, Lethal, Axolotl en Chilicocuatl en King. En we gingen erin. En Popo hield buiten de wacht. En K´Inich hield buiten de wacht. En we zochten King. En we vonden King. En we zagen Lethal splitsen. In een man en een slang. En King gaf een goedkeurend knikje en de slang viel aan.
Wij in de zweethut zagen dat niet maar buiten in het portal begon een en ander te kolken en bewegen en op enig moment leek het of er iets of iemand doorheen probeerde te breken.
Axolotl pakte z´n spear (was die daar dan?) en stak de slang. En Chili gebruikte prayers tegen de Slang. En ik propte een gele steen in de bek en keel van de slang zodat hij Lethal de man niet aan kon vallen. Dat hielp allemaal. We wisten de slang zelfs op enig moment te verslaan. Alleen de huid bleef over. En het portaal was ook weer rustig.

Popo die even de zweethut had binnen gespiekt, snapte geen snars van wat hij zag. Je moet er ook bij zijn om het te snappen.
Deze Mens Lethal lijkt me goed in staat voorvaderen te raadplegen en er naar te handelen.

Anacondahuid offeren?
Ok, punt 4 opgeleverd, wat nu?

samenvatting: Op Mining Island gebivakkeerd. De snakeprince meegenomen.
Title: The snake prince..

Scaramanca Island

–Kawehi
–Galgje?: Een T. Een L.

–”Nog één ding!” riep het vogeltje. “Wat is je naam?” –”Chili!” zei Chilicocuatl om het niet tè moeilijk te maken om te onthouden. “Oké, Tjillip.” riep het vogeltje, en weg was het.


Het holletje wat ik probeerde te verstoppen was nu juist beter te vinden omdat er verder nergens wat groeide.
De boot ligt ietwat uit zicht onder een overhang, maar om er terug in te komen zal niet meevallen.
Het is vrij kaal met slechts wat kleine begroeiing, lizards en zeevogels.
Chili ging op verkenning om een plaats te zoeken waar we iets van de activiteiten op dit eiland konden zien.
Hij klom een flink stuk omhoog tot hij, over een rand naar het midden kon kijken. Hij keek toen eigenlijke en kom in die in het midden ook weer water had (met een soort verbindinkje met zee) en daaruit oprijzend een rots/ vesting. Met allerlei balkons. Vast de woonplaats van Scaramanca.
Terwijl ze zat te kijken hoorde ze ineens een ontploffing. Met een soort boom die we ook wel in de haven hebben gezien lieten ze iets van kristal of edelstenen door een portal en er was dan al snel een ontploffing.
Een lading blauw schuim sloeg dan uit Xibalba. Met speciale open scheppen ´lepelden´ ze dan dat schuim in tonnen die ze mengden met nog meer uit andere tonnen en brachten dan het vat voorzichtig weg naar huisjes helemaal aan de buitenkust van het eiland het verst bij ons vandaan.

Op het binnenmeer lag een bootje.
We hoorden en zagen af en toe Jamai. En gezang van Jamai. Op zoek naar een goede langdurige plek om te schuilen, vonden we een soort grot met twee uitgangen. Eén met zich op zee, overhangend, de vloed net onder de opening, aan de andere kant richting de vallei en het binnenmeer. Daar maakte we base0camp.

Er waren blijkbaar drie plaatsen war het blauwe schuim werd verzameld. We hoorden ongeveer twee ontploffingen per uur per plek.
We zagen snakewarriors trainen. Ze stonden en bewogen dicht langs een bergleeuw, duidelijk om hun toekomst te verbergen, en dat leek niet slechter dan hoe wij dat doen.

We zaten er lang. Twee keer kwam een groot schip waar de tonnen op werden geladen en lege tonnen blijkbaar weer af.
Ik probeerde Ocetl te volgen op z´n tochten en dat ging (net) al was dat op de een of andere manier lastiger dan met El Tigre. Ocetl zag iemand uit Portal Xibalba komen, maar we merkten er verder niets van.

Chilicocuatl maakte met megatation contact met de omgeving. Hij sprak een vogeltje aan. Dat vertelde dat er inderdaad iemand uit was gekomen, dat die gewond was geweest, maar met trofee en dat die, na zichzelf te hebben verbonden, weer terug was gestapt.

Tjillip maakte ook nog contact met een steen. Oh… Die gaf ook recentelijke info uit die buurt door.

Sommige ingangen werden vaak gebruikt door hele groepen snakewarriors, andere zelden. Die van ons ook niet te vaak.
Op een dag was er een stoomkolom te zien. We gingen spieken en zagen dat er, aan een kant van de vesting in het midden een opening was waar blauwe lava door naar buiten droop, en zo het middenmeer in.
Op het dichtstbijzijnste balkon stond een dozijn mensen.
Guadalupe!, De Bloeddemoon! (zeer verveeld), Scaramanca! (oud, maar niet onder invloed van de charmes van dan wel Guadalupe dan wel de Bloeddemoon), de Slangenprins! (Ja, dat was hem, degene ook die Popo in de spiegel had gezien), en nog wat bewaking en personeel. Ze zijn allemaal hier.

Die rots/vesting staat dáár met een reden. Toegang via de pontonbrug. Twee of op een aantal plaatsen 3 verdiepingen balkons, en helemaal bovenop: een gazebo. Vreemde plaats voor een Gazebo? Helemaal niet. Gewoon een gazebo.

Na een tijdje beval, zo te zien Guadalupe, dat de stroom gestopt zou worden, en werd een snakewarrrior belast met de taak wat spullen uit de blauwe zooi te vissen. Een krat, met daarin wapens die nu onheilspellend blauw straalden. En misschien nog andere dingen…
Zelfs Guadalupe was bijzonder voorzichtig met die dingen. Guadalupe was wel zéér tevreden.

We bleven lang kijken. Dagen lang. Weken lang.
Scaramanca was voorspelbaar als een dagverloop. ´s Ochtends zat hij op het oostelijk balkon met een kopje thee, ´s middags op het Zuidelijk balkon en ´s avonds op het Westelijk. De Bloeddemoon verveelde zich nogal. Ze zat te zuipen en bedienden te treiteren en daarvan sneuvelde er wel eens eentje. En ik castte met grote regelmaat reflecting pools. Op de ruimte die ik de keer daarvoor gezien had. Zo werkte ik me van het eerste balkon de vesting door. Ik vond kamers van Scaramanca, Guadalupe, Bloeddemoon, ik kreeg inzicht in rondgang en wachtposten. Ca 40 personen in Vesting, voornamelijk wacht die bij de ingang gelegerd was. Maar vooral ook een trap naar beneden. Een trap die belangrijk was, Een trap die was gemarkeerd met Slangenhoofden op speren en verlichting. En blauwe gloed van beneden. Dat is een belangrijke trap.

Een snakewarrior werd eens gewond door een slang, net bij ons base–camp.
Chili haalde hem neer en ik probeerde hem te redden voor ondervraging. Ik zoog het gif uit, bette, ontsmette, zette, lastig…, tikte, even zitten…, blies, ahm,…
Afijn, ik werd van de vergiftiging gered door Chili die door had dat ik gif in mijn mond had gekregen.
De snakewarrior had het niet gehaald. Ik verduisterde de wond vakkundig en we legde hem half in de portal naar Xibalba. Nadat hij gevonden werd, zocht niemand het gebied bij ons af.

Maar goed, na dus lang observeren ontsproot het volgende plan:

–Guadalupe? Hier.
–Scaramanca? Hier.
–Bloeddemoon? Hier.
–Blauw poeder dat zo hard ontploft en waarmee hele landen op hun knieën worden gedwongen? Hier.
–De Slangenprins? Hier.

We zitten op het juiste eiland en met een beetje mazzel kunnen we hier véél schade doen en vele vetes voor eens en altijd settlen.

1) We stelen twee vaten springstof en 2) smokkelen die de vesting in. We 3) verslaan Guadalupe, de Bloeddemoon en Scaramanca en zoveel voetvolk als ze op kunnen roepen.
We 4) bevrijden de Slangenprins uit z´n benarde positie en 5) herinstalleren hem als rechtmatige koneing van Jamai.
6) We stoppen de gehele productie van blue powder en 7) blazen de hele boel op.

Lijkt vrij gedetailleerdm, maqar we hadden dan ook weken de tijd op dat te verzinnen.

We stalen twee vaten met schuim en wilden met een Droomreisje de Gazebo in pitten toe er alarm afging voor de vermissing van twee vaten schuim. En kort daarna merkte Chili dat één van onze vaten magisch bekeken werd. Het vat rolden we in zee. Het wemelde het eiland van patrouilles. Aangevoerd door een hyper–enthousiaste, bijna in euforische stemming heersende, bloeddemoon.
Met het laatste vat onder de arm slopen we, met de ring over het water naar de vesting. Daar bleken de balkons nog best hoog voor iemand die niet kan klimmen (zo´n 10 David Bowies) Ik besloot dat we met een Ursuppe wel boven konden komen.
En dat lukte ook wel zo´n beetje, maar niet helemaal. Popo moest het vat offeren en dat sloeg met een explosie onderwater een gat in onze stealth.

Op het balkon stond iemand ons al met blauw gloeien zwaard op te wachten. De Slangenprins. Mooi, dat hebben we punt 4 vast gehad. Maar dat bleek ietsje anders te loepen. Hij had geen lust dit lustoord te verlaten en was van plan ons aan stukken te snijden en te doden en zo. Hij was snel. En verrassend. Verschrikkelijk. We werden allemaal hard geraakt. Ik maakte alles op wat ik aan gebeden had. Maar hij had het ook niet makkelijk. Gaandeweg werd hij steeds bozer over een verrader die ons dingen zou hebben geleerd die wij niet behoorden te weten, maar eerlijke is eerlijk, hij was ons wel wat levels voor.
Uiteindelijk ging hij neer. We zorgden dat hij niet door zou bloeden, pakten z´n zwaard en slangenleren pak af, versloegen nog even een paar slangenkrijgers en kwamen toen voor de kwade keuze door in deze staat, of hopen op betere tijden.

We besloten, met pijn in on hart, de aftocht te blazen. We klommen / gleden naar beneden, liepen naar de boot in dat binnenmeertje en zijn daar nu net. Met een bewusteloze Slangenprins, armor en shortsword.

Ik heb 25 schade en nog 113, 108, 104, 102, 211.
We zijn als ca 2 maanden op het eiland.
We hebben het leven van de Snakeprins al twee keer gered (spaard). Na het gevecht, en toen hij wat naar beneden viel…
Mijn Hidden Trail doet het nog een uur of vier.

samenvatting: Training van Tapte: Zorg dat je acties in de toekomst niet zichtbaar zijn.
Title: What happens in de zweethut.

bij een ingang van Xibalba
Xibalba (voorportaal)
trainingseiland

Erect the Yopotl
Wat er gebeurt in de zweethut, blijft in de zweethut.
Laat j linker hand niet weten wat je rechter gaat doen.
De trance is het begin van de medicatie, ehh, meditatie.

Lastige trainingen deel 2A:
“De slangen van Xibalba kunnen in de toekomst zien, zorg dus dat je beweegt zonder in de toekomst zichtbaar te zijn. Anders ben je altijd kansloos.”

“Als je in paniek raakt, ga dat terug, maar zonder er over na te denken! Anders word je natuurlijk aangevallen…”

Xibalba ingang Spider

We zijn in de kloof met het hol van de spin, met harde wind, in het hol het blauwe licht.
Dat zien we zo´n 5–6 David Bowies naar beneden.
Tapte:
Bij Xibalba ingang altijd bewaker.
We gaan verder met de training.
Eerst gaan we naar beneden tot jullie gebeten zijn, en daarna rusten.
Wij moeten eerst leren onze hand in Xibalba te steken, zonder gebeten te worden.
De slangen van Xibalba kunnen in de toekomst zien, zorg dus dat je beweegt zonder in de toekomst zichtbaar te zijn.
Dat viel nog niet mee. Alleen Chilicocuatl werd niet erg hard gebeten.

We trainden boven verder:
“Alle slangen hebben een beetje van de macht in de toekomst te zien. Vang een slang om mee te oefenen.”

Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie wat beren op de weg zag.
Maar uiteindelijk besloot ik er ook vol voor te gaan ons spoor in de toekomst te maskeren. Ik bouwde dus een Zweethut (Yopotl) waarin Axolotl en ik waarschijnlijk onder invloed van de geneugten van de Yopo eenogige slangen probeerden te aaien zonder dat ze het door hadden.
Ik vond het goed gaan, maar goed, ik ben al best lang priester. Axolotl moest even inkomen maar kreeg er ook vat op. Chili echter, die even naar binnen keek door de flap had nog wel wat te leren. Misschien was het maar goed dat ze het buiten de Yopotl met een tweeoog probeerde.

Tapte hield zijn hand heel rustig en dicht bij de toch duidelijk geïrriteerde slang. De slang zag de hand toch duidelijk, maar sloeg niet toe.
En zo startte de hele zaak met wijsheden over hoe je dat dan moest doen. Maar, op enig moment, een week of drie later, konden we allemaal onze toekomst verbergen en konden we allemaal onze hand in de blauwe melk houden zonder gebeten te worden.

We gingen dan ook echt Xibalba in. De blauwe melk in. En we kwamen er achter dat je er, al kietelde het een beetje, kon ademen.
Er was stroming, en pulsering, zeg maar golfslag onder water. Geluid droeg niet ver.
We konden een vuur aankrijgen in deze vloeistof achtige omgeving. Heel geelwit uur. Waar de vloeistof borrelend op reageerde, als limo in water.

Chili castte een darkness. Er was een wolk van een heleboel soort visaachtige beestjes.
Met een dispel magic stopten de met door elkaar heen zwemmen, en zwommen tot heel dicht tegen elkaar aan zodat de effecten werden tenietgedaan van de darkness.
Een dustdevil op het vuur werkte niet.

In de verte zagen we een soort blauwige bubbellige shape van een schaap, met een soort lijn erachter, en enige tijd later het schaap. Zo was het dus zichtbaar in de toekomst. Dat schaap was duidelijk prooi, hier.
We zagen in de verte ook slangen. Zonder pre–shapes. Als wij de controle even kwijt waren, zag je bij ons ook die bublshape.
Het was verder een rotsachtige bedoeling met vele gangen en gaten en holen, labyrinthisch voornamelijk kaal maar ook wel met mos.

Waart gaat die stroming heen? Aan de hand van de stroming kun je je een beetje oriënteren. Er zijn vele uitgangen. Alleen al op het trainingseiland, die de ze uit hun hoofd moeten leren, en waar ze vrij tussen moeten kunnen bewegen.

Met je projectie onder controle, zou je betrekkelijk probleemloos kunnen reizen door Xibalba. In een dag, en met de juiste stroming kun je bij het eiland zijn waar je een week over vaart buiten Xibalba, maar het is niet helemaal zonder gevaar, natuurlijk. Er drijven dingen in de stroming. En er zijn vissers met netten.

We bedenken dat we hier voorzichtig moeten omgaan met het roepen van onze vriend Aristotes.
Overigens bedachten we dat het natuurlijk leuk was als je je toekomst niet prijsgaf, maar dat het forceren van een valse toekomst nog beter zou zijn. Maar dat kreeg eigenlijk alleen K´Inich voor elkaar. Die heeft dan ook Meditation–skill.


Maar wat nu nog.
Tapte weet dat de slangenprinsen normaal nu kleine tegenstanders oproepen zodat geoefend kan worden met combat, maar dat kan hij niet.

Dan zelf maar zoeken. Maar eerst probeert Axolotl met een farsight de Eatl te vinden. En ja hoor, heel ver, in die richting die met een loadstone van Chili ook nog wordt onthouden, een duidelijk beeld:
De Eatl wordt bereden als een burro door een vrouwcreature, een soort koningin, moeder van de slangprinsen, met slangen als haar. Ze had Axolotl direct door en hield haar in haar greep, hissend en boosaardig. Ik sloeg de spreuk uit met de vlakke hand. Niets te laat.
Nu probeerde ik een watermirror, maar ´slechts´ op slangen in de buurt. Ja, daar, direct achter Axolotl! Vast gestuurd door slanghaartje.
Met een wisdom–check probeerde ik vast te stellen waar de slangen waren. Bleven al die vectoren en projecties alle kanten op bewegen? Nee, het was mij volkomen duide;lijk.
Ik sloeg, maar misschien door de vloeistof(?) raakte ik K´Inich.
Maar we versloegen de slangen voordat ik de kans had een Knurl op een slang te proberen. Die gaat nog eens leuk worden.

We nemen nog eens een paar weken om een en ander extra goed onder controle te krijgen.

–De meeste prayers werken in Xibalba, zij het niet zo lang.
–Wil je iemand slaan, doe je dat niet met kracht maar met wisdom
–Wil iemand je raken, is charisma belangrijker dan dex.
–Met meditation kun je valse projectie maken.
–met wischeck het je geen projection.


We sluiten training af.
We gaan per boot naar het eiland (zoeken). En we vonden het. Onder een Klip hebben we aangelegd.
Het is nu bedtijd. Tijd voor een dreamtravel.

Vroeger was Xibalba paarsiger.
De stromingen zijn donkerder blauw.
Ik wil niet lullig doen, maar wat mij betreft is Xibalba ook ziek, net als de maan. Blauw ipv gewoon paars.
De Spanjotl willen vast ook proberen Seatl te bereiken via Xibalba. Dat zal ook theoretisch wel mogelijk zijn, maar niet zo héél makkelijk, anders waren ze er al lang geweest.
Ik ben wel een beetje wantrouwig over die slangenprinsen. De Spanjotl en Jamai willen de Eatl bevrijden. De slangprinsen zullen weten dat Slanghaartje de Eatl domineert. En als zij ook nog hun moeder blijkt te zijn, willen ze dat dan wel?
Hebben ze dat wel duidelijk gecommuniceerd?
Hier wordt echt een bijzonder gevaarlijk spel gespeeld.
De Spanjotl snappen niet hoe gevaarlijk het is met demonen te handelen, en zijn verblind door corruptie. De kleine voordelen die ze halen met al deze ongein valt in het niet tegen de nadelen.
De Jamai zijn misleid door de Espan, en knappen het vuile werk op.
De slangprinsen doen of ze helpen, maar ik vraag me ten zeerste af of ze dat daadwerkelijk van plan zijn, worden warm noch koud van corruptie, enz…

Wij echter moeten een slangprins vinden die hopelijk niet slechts van Xibalbaanse oorsprong is. Dat is allemaal geen kattepis.

60 xp
we staan vol.
Start 1 nov 1010
eind 27 feb 1011
20:00
onder klip, boot vast.

samenvatting: voorbereidingen op het terug halen van een nakomeling van King.
Title: Recruited by Tapteh?

“Terrassen”
Ingang Xibalba

zweethutten
orakels
veren
tattoos
blaaspijpen/gif
steenwerken
waterwerken
astrologie
bloedoffers


We kwamen Maseo ook tegen bij de terrassen. Een soort oude vulkaanmond met trapvormige veldjes rondom op gelijke hoogte. En liep ook een soort klein met steentjes gemaakt trapje van verdieping naar verdieping.

Voorheen was hier een heilige plek maar de oorlog heeft vrijwel alles gesloopt.
We vroegen naar het eiland. De Sjamaan (Adetl) vertelde dat er 300 tot 400 jongelingen naar het eiland waren getrokken. Dat er daar een eiland in een eiland was, dat je het water daar niet zomaar kon drinken, en dat het 7 dage varen was per schip.

Een man in een hut was er geweest. Hij was behoorlijk verbrand en teruggestuurd, tegen zijn zin, nato bene.

We hebben die man bezocht, maar niet voordat we over het masker hadden gehoord dat het gedragen is door vele koningen die raad gaven en dat het veel identiteit had opgezogen. Het was een overheersend en dwingend item. Maar vernietigen mocht niet.

Er was voor de Jamai maar een keuze te maken: Ofwel met Xibalba de Espan vereslaan, of met de Espan Xibalba.

De Jamai proberen al tijden de maan te helen. Die is ziek. Daarom willen ze Xibalba bevechten. Als ze de Eatl bevrijden, kunnen ze naar de maan.

De enige macht die door de Espan niet gebroken is, is de macht van ze Huanti, en daarmee van de serpent warriers.

De man die er geweest is (Tapte) vertelt:
Het is een vrij kaal eiland behalve aan één kant waar voedsel groeit. Er is boven kokend water, in het meer rond het binnenste eiland, waar je de blauwe gloed kunt zien.
Daar worden ze getraind door slangenprinsen, wellicht niet afstammelingen van King maar demonen die ze nu, na al die tijd als vriendschappelijk beschouwen.
Er loopt één brug naar het binnenste eiland over het kokend meer.

Wat leren ze dan? Hoe weersta je Xibalba.
Hij was alleen aan deze kant van Xibalba geweest. Hij bood ons aan te helpen leren om Xibalba te weerstaan.

1) Zoek een ingang. Weersta die met concentratie. Daarna weersta je ook het fysieke monster dat er uit Xibalba komt en als dat allemaal is gelukt, blijf je gewoon alles weerstaan. En zo lukt het.

Xibalba is waar de spirits heengaan.

Waar kunnen we Xibalba in? Het is niet altijd veilig.

Waarom helpen de Serpent Prinses bij de training? Als ze de Eatl bevrijden kunnen ze naar de maan en dan Huracan (Schepper–Sjamaan met andere goden (eerst klei, dan hout, dan mais, en aan het einde van de kalender nieuwe mensen van nieuw materiaal…) bevrijden. (?)

Wij naar de plaats waar we op Xibalba konden trainen.
Webben weerkaatsten de blauwe gloed van Xibalba. In de webben zien we vogels, Cacatua. Het draad is dik, taai en elastisch.

Popo werd door draad geraakt en naar binnen gelierd. Gelukkig kon ik hem snel loshakken. De spin is weggejaagd, we kunnen eventueel door, maar we staan wel in het hol van een hele grote spin en, nog erger, op het portaal van Xibalba.

Het is 1 nov 1010
78 xp (+7,8)
in hol spider

samenvatting: King op moeilijk berijkbare plek geïnstalleerd. Opdracht nakomelingen King te vinden en installeren.
Title: King, meet El Tigre, Al, meet King.

wakker geworden bij King.
Plantsoen
Bootdorp
gebied El Tigre
Fang Lair
Bathing Island
bij de terrassen aan de Oostkant.

Wakker geworden bij King.
Daar ook wat Jamai. Die zagen ons daar ineens liggen.
Zij waren al door King geroepen, blijkbaar.
Gepraat over King en opties met Maseo.
Seance gedaan. Maseo had al gestuurd voor Sjamaan, maar die zou later pas komen.
2 vragen:
1) Vindt U dat de Espan U misbruiken?
— “De Koning hoort na Zijn door Zijn nakomelingen te voorzien van raad, en dat gebeurt niet meer.”
2) Hoe kunnen we U helpen?
—“Ik heb jullie hierheen geroepen om mijn nageslacht te vinden en op juiste positie te zetten, welke kant ze ook kiezen.”

Van Maseo kreeg ik een totem van een gorilla achtige kop om ons als vrienden van Maseo te kunnen identificeren. Ik gaf hem een tand van de Haguar. Ik vergat erbij te zeggen dat ik eigenlijk geen vrienden in de buurt heb…

Nog voordat de Sjamaan er was, kwam er een patrouille van 3 Espan en een paar Jamai kamp opslaan voor de kampplaats van King.
Die zorgden ervoor dat de Sjamaan (een vrouwelijke) door moest.
Uiteindelijk moesten we de patrouille maar opruimen. Een van hen schoot nog wel met een stok en blauw vuur, recht in mijn gezicht. Erg pijnlijk. De Jamai renden weg. In de karren was een voorraad eten.

De Sjamaan kwam. We namen King mee het plantsoen in, nu de oude kampeerplaats niet veilig meer was. We legden (weer) uit wat we hier aan het doen waren. De Sjamaan controleerde of het inderdaad King was. En we overlegden.
King moest hier weg. Wij konden hem meenemen naar het gebied van El Tigre. Dart was goed, hij kon alleen m=niet naar de tempel met het Hart. King zat in de Huanti. Zijn nakomelingen zijn Snakewarriers. De Slangenkoning is uitgenodigd op het vuureiland. Vrijwel zeker het eiland waar Scaramanca op woont. Atèle zou uitzoeken of ze daar meer over te weten kon komen.
Wij konden haar dan opzoeken aan de kust aan de andere kant van het eiland in de buurt van de terrassen in haar heiligdom.

Wij besloten king mee te nemen, ´s nachts ipv in processie, overdag. We gingen langs Bootdorp en over zee tot dik langs het gebied van El Tigre. Waar ik hem vermoedde gingen we niet aan land. We deden weer wat maskers op met ogen in ons achterhoofd, en ook bij King. Persoonlijk ingebracht door K´Inich die een eigen nieuwe maakte. En waar we wel gingen lukte het maar half een goede schuilcamping te vinden. Tot ik weer contact maakte met El Tigre. Effe net anders. Hij keek nu met mij mee. Ik kon makkelijk de urge overwinnen K´Inich te verslinden, zelfs met zulke neppe ogen.
Maar ik voelde dat King vast goed kon rusten in Fang–Lair. En hoewel de rest van de party dat maar een gevaarlijk plan vond, zijn we daarheen gegaan.
Het lukte King te installeren, ik liet een goed deel van het eten dat we buit hadden gemaakt op de Spanjotl, het deel geschikt voor El Tigre, achter en het lukte net niet de prooi, een tweetal adelaars die net boven de lair hun nest hadden, naar beneden te halen als bandoffer.

Zoenoffer
Smeekoffer
Bandoffer
opduveloffer
eeroffer (2x)
schuldoffer

[wikipedia: De Azteken leefden in calpultin (enkelvoud calpulli), vergelijkbaar met clans. Meerdere calpultin vormden samen een altepetl (meervoud: altepemeh). De altepetl was de kleinste bestuurlijke eenheid, het bestond meestal uit een dorp of stad met het gebied eromheen, van "water tot berg" (altepetl betekent waterberg).]
Eatl ? Eatmeh
Teotl ? Teotmeh

We verlieten King, gingen naar de boot en het water, vonden Chilicocuatl weer in bad en staken het eiland over, zodat we nu dicht in de buurt van de terrassen zin.
Het is de 27e okt 1010. Ik sta vol. De totems zijn nog niet verdeeld. Het masker is vol geheimen.
Ik hoop niet dat we weer wakker worden bij King. Maar als dat zo is, zal ik hem eigenhandig verplaatsen!

Oneliners die ik nog moet maken: “Popo! Lay a grenate on me!”
Poetic justic vs poetic evil

samenvatting: Geroepen door King, party gevonden en aanval op vertrekken Guadalupe.
Title: Smashing the mirror of the snake prince.
Panama
Kust tot aan verstopplaats drijfhuis.
Panama
Verblijfplaats Guadalupe

–Ik kan dus een gebed doen waarin ik inzicht krijg in de bewegingen van anderen. Ik kies iemand en ik kan zien wat hij of zij aan het doen is, in een soort spiegel van water. Als ik Guadalupe zoek, is me al een paar keer overkomen dat ik kan kiezen of ik haar nu, of terwijl ze aan het baden is, wil zien. Dat ligt vast aan Guadalupe, of toch niet? Ik zocht Chilicocuatl. En ik kon niet eens kiezen, ze zat, met vier gasten nota bene, in bad! En ik maar denken dat ze ofwel als een bezetene aan het vluchten zijn, of mij aan het zoeken!

–Over de inwoners aan de rand van de El Tigre gebied: – “De hond komt keffend naar binnen rennen. Ah, gelukkig. Binnen is veilig!”

–Op een deur in de club stonden 4 rechthoeken achter elkaar. Geen idee. Tot Tomaas ze tekende. Als 4 kaarten met een Harten aas volledig zichtbaar. Chili: — “Heb dat teken wel eens gezien op deuren van Spanjotl: latrines”.

Ik hoorde indiaans gezang om me heen.
Ik probeerde uit te vinden waar ik was. Aarde links. Aarde onder. Aarde boven. Aarde achter. Draagbaar rechts. Draagbaar. Draagbaar?
Ik schrok wakker en na een tijdje waagde ik een lichtje.
Ja hoor. Ik zat naast King. Hoe ik daar ben gekomen? De aarden wand die we hadden dichtgemaakt was dat nog steeds.
En het gezang ging ook door. Als in een trance…

Ik zocht contact, was King aan het chanten, wacht, daar.
Ik sloop door de jungle. Geruisloos. Daar! De Prooi. Vier de Proois. Eens kijken… Aahrgh! Ze kijkt me direct aan! Of… Oh nee, dat zijn geen ogen! Dat is nep. Dat was schrikken!
Wat is dit makkelijk! Als ik me nu laat vallen heb ik er sowieso al twee. En dan hebben die anderen dat nog niet eens door. Alleen de kitten daar. Maar wat gaat die dan doen…
Ik had controle over de El Tigre. En dus besloot ik een teken te geven. Bij het wegspringen zwiepte ik even met mijn staart langs het gezicht van Chili. Wat een consternatie om niks.
Het contact ebde weg. Ik ben nog nooit zo in contact geweest met een katachtige.
Mmm… Ik herinner me nu ineens dat bij ons dorp een keer een man was geweest die met de Haguar liep.
Toch ook eens proberen met Ocetl.

Ik maakte een klein spiekgaatje in de aarden wand en zag dat er licht was. Ze zaten met een man of wat vlak bij de boom te kamperen!
Heel voorzichtig, alles weer geruisloos terugplaatsend, verliet ik de holte, maar niet voordat ik de Ondetecteer spreuk had ververst.
Ik ging naar het rendez–vous punt maar daar waren ze natuurlijk niet meer. Ik liet een teken achter en vertrok naar de boot.
Af en toe zocht ik ze met de waterspiegel maar waar ze nu waren?
Ik liep langs de kust, door het gebied van de El Tigre. Levensgevaarlijk. Tot ik (niet eens zelf) verzon dat ik ook over het water kon lopen en zo dus van die kant gevaarloos te werk kon gaan, en snel.

En toen was ik zo bij de boot. En de party die mij was gaan zeken kwam me tegemoet en na een week of zo waren we weer verenigd.
En het was gelukt, er waren overal weer insecten.
Maar nu we zo dichtbij waren kon ik Guadalupe niet zomaar negeren. We besloten haar te zoeken door niet haar, maar de Jamai vrouw die ik bij haar had gezien, te zoeken in de waterspiegel.

En die vond ik in die gelegenheid waar we Guadalupe een keer hadden zien drinken.
Wij erheen.

Voorzichtig liepen we de Club binnen, er waren onwijs veel trappen en vides en zo. En kamerdeuren. Een kamerdeur met totems gingen we in en daar vonden we een routebeschrijving naar de vertrekken van Guadalupe. Achter een muur die er niet was.

Het lukte langs die muur te komen, maar daar werden we door kleine stenen baby–zwaardjes van Hadrianus aangevallen. En vrijwel ondertussen ook door een mummie die op ons zat te wachten, en daarna zelfs door de Bloeddemoon! En door een slangenman in de Spiegel. De Bloeddemon kan deuren vermorzelen, misschien net als ik? Net als Axolotl?
Maar ze moest wel vluchten. Is ze bijna menselijk?
En wij probeerden de spiegel waar allerlei indiaanse totems omheen hingen, te vermorzelen. Bijna had de Slangman in de spiegel Popo zover dat die door de spiegel zou stappen, maar ik wist de spiegel om te gooien. En, met vereende krachten, breken.
We namen de totems mee, en een masker. Zetten de hele zooi in de hens en gingen ervandoor met een Ursuppe. En daarna nog een Hidden trail.

Totem Haguar (voorheen kussenje): 1x / sessie activate en dan rest van de dag iedere keer damred op dex.
Totem Eatl (voorheen kussenje): 1x / sessie activate en dan rest van de dag iedere keer damred op per.
Totem Cipactli (croc skin) 1x / sessie iets met onderwaterdingen.
Totem Cacatua (bundeltje veren) 1x / sessie iets met vliegen?
Staaf godenmetaal uit Seatl
Godenmetalen Masker (corrupt).
Paar tanden van Haguar

We vluchtten. Maar zijn gezien door de wacht. Ze zitten vast achter ons aan. Maar we hebben nu nog hidden trail aan.
Het is 20 okt. 1010. 66 xp.
Ik heb 20 schade.

Ik heb de volgende prayers nog:
104
207 209 213
310
405 (had ik 2x) 406

samenvatting: Insecten bevrijd, ik was er niet.
Title: Into the cathedral and Xuqq disappearing.
Panama
gebied El Tigre

Omdag Xuq niet meedeed wilden ze niet achter Guadalupe aan.
Dus besloten ze die grap met die insecten op te lossen.
Ze giungen de stad in naar de Kat–en–Drahl. Daar vonden ze een deurtje open en ze kwamen in een soort tuin waar de Hadrianus zwaarden gekweekt werden. Er stonden wat kleinere, en wat grotere, overal was tuiniersgereedschap. Duidelijk verhaal. En de tuinier was een waakzombie die in een kist lag te slapen en die ze met een touw hebben omwonden.
In het gebouw was een soort grote bijenkorf en veel blauw licht. Axolotl had de korf weten te breken en twee demonen van insekten kwamen vrij. Ze staken gauw even Axolotl 119 x . Ik heb er geen woorden voor voor hoe hij er nu uitziet. De demonen werden met grog geschut en vuurwapens door de Spanjotl aangevallen. Dat heeft veeeel insekten gedood. Maar veel zijn er nu ook weer vrij.

Ze renden weg, de stad uit, het land door, zonder mij te vinden en naar het gebied van El Tigre, hopend dat ze de achtervolgers konden afschudden.

samenvatting: King bevrijd. Spiegel Guadalupe gezien.
Title: The big blue hole.

Panama

— Imbrugge (inbrugge) kijken

We hebben vanaf boven de stad uitgebreid bekeken.
En ik heb Guadalupe weer bekeken in de spiegel. Dat ging niet goed. Ze had me niet alleen door, ze zag meer van mij dan me lief was. Heel wel mogelijk dat ze nu precies weet waar en wie ik ben. En dan kan ze de rest ook wel raden…
Ik zag dat ze aan het handwerken was met een Jamai vrouw in de buurt. En direct toen ik haar zag, draaide ze haar hoofd in mijn richting. Alleen omdat Axolotl, Popo, K´Inich en Chili zo oplettend waren is nog erger voorkomen.

We besloten na ampel overleg King te gaan bevrijden. We slopen langs de guards en gingen de tombe in waar we van wisten dat King er zat. Links en rechts kamertjes. Rechtdoor de zaal met King op z´n troon. Achter hem was het Boos.

We namen de King mee, op z´n draag stoel. En we gingen ongezien terug. Dicht bij basekamp zorgde ik dat King lastig te vinden zou zijn met magie en plaatsten hem onder een paar boomwortels in een holte.

We gingen en ritje doen om (zeer listig) de bevolking te laten weten dat de Espan King niet wilde zeggen wat er met de King was gebeurd. De bevolking pikte het maar langzaam op. Makkelijker pikten ze op hoeveel van de door ons aangesprokenen mensen verdwenen waren en waarschijnlijk opgegeten door ons. En verkracht.
De sympatie voor ons bereikte een nieuw dieptepunt.

Ik probeerde King iets te offeren. Maar dat mislukte faliekant. Uit de troon vloeien twee demonen. Is dat rood haar?
Een roodharige demoon?

samenvatting: Aanval op het hart van Mani, hongerklap voor Chili, en de koningen bezoeken een Kat en Draal.
Title: Viewing Panama and Guadeloupe.

Ziguratl Mani
Panama

–De zienster/priestess van de slangentempel nodigde ons uit in het heiligste der heiligen in de Ziguratl. Daar zagen we in een put een enorme edelsteen, licht gevend, magisch. We hadden al gezien dat er magische energie omheen (om de hele Ziguratl heen) stroomde en de Ruby Direcring of Floating wees ook duidelijk naar deze steen. Tot mijn niet geringe verbazing sprak de Priester, kalm als een beekje: “Jullie zullen de steen vernietigen en wegnemen, en ik zal dat tegen proberen te houden.”
Ronn: ”Oh, hij wordt door ons gejat? Dan kunnen we wel gaan. Dan komen we terug als we er klaar voor zijn. Hij is er volgende keer toch nog wel.” (qed)

–Na Wall of Thorns (van de tegenstander): “Hier krijg ik wel slaap van…”

–Chili was geraakt door een prayer waardoor ze last kreeg van ongelooflijke honger. Het eerste wat Robin zei: “Ik lust wel een bak met bonen.” Misschien had ik wel 5 seconden nodig om dat te laten aankomen.

–Er lopen wat lopers langs. Usain, Sanka en Yul. Ze gaan hard.

Het was toch Axolotl en niet Popo die voor bait had gezeten.
Uit deze Ziguratl lopen allemaal licht lijnen, allerlei richtingen op. Krachtlijnen.
In de bovenste kamer van de Ziguratl is een soort put met onderin het kristal. Misschien wel één eikl diep. Die steen is wellicht verantwoordelijk voor de lichtgevende lijnen.

Is die hal en de darkness een ander woord voor Xibalba? Misschien. Maar de Spanjotl sturen mensen meestal naar hun eigen hallen van vergetelheid… Ze adapteren, passen aan en misbruiken echter wel alles in hun bereik…

We kregen een kamer aan de zijkant van de Ziguratl op de onderste verdieping.
Axolotl zag dat de lijnen op termijn een invloed hadden op het dorp. Geen slechte invloed, voor zover te zien. Mogelijk heeft de invloed te maken met de oorlog/vrede balans. Als een soort as. Als je hier woont wordt je wellicht op termijn harmonieuzer.

Maar Guadalupe had die steen hier niet voor joker laten liggen. Een ring tientallen slagen verderop wijst hierheen. Naar exact deze steen! Dat is niet zomaar.
En de priesters had het ook voorzien!
We besloten de steen te vernietigen. En toen ´s ochtends de priesteres een ritueel begon voor de locals, aan de voet van de Ziguratl, slopen wij omhoog.

Ik glipte ongezien naar binnen maar er ging een slag af als van de dondergod. Ik zag en hoorde geen hand voor ogen.
Alleen Axolotl wist nog te volgen voordat de doorgang versperd werd door een Muur van Doorns.

We hadden geen touw meer dus we zakten af door de Oersoep. Alles is er grijs. Er zijn wel 100 grijstinten en vaagheden. En toen we naar beneden gezweefklommen waren zagen we de steen, zonder verder duidelijke grijskleur of klaarheid. Maar dat was niet wat er zo opviel. De steen zweefde net boven een zwart veld. Niet zo´n beetje donker of zo, maar zwart. En klaar, helder scherp.
Er was daar, en nergens dat ik heb gezien, iets zo overduidelijk daar.
Ik wist een detect evil en detect magic te casten. Gaat het daar anders? Sneller, rauwer? Het zwart is waanzinnig evil. Maar het is er niet. Het bestond niet, heeeel erg evil. Misschien is dat omdat we kijken naar een andere realiteit, vanuit een realiteit waar dat evil geen betekenis heeft.
Maar dan nog. Hoe moeten wij nu zo iets besluiten?

Axolotl besloot de steen eerst maar eens een heel klein beetje te schuiven/draaien. Het zwart kwam direct (maar gelukkig maar een beetje) omhoog.
We namen een ogenblik om één en ander af te wegen en schoven toen de steen terug. We worstelden ons door de muren van de Ziguratl heen naar buiten.

Buiten hadden Popo en Chilicocuatl het met de priesteres Rian en haar misdienaren aan de stok. Zij was het die de Doornmuur had gebouwd en ze raakte Chili ook nog met een prayer. Toch hielden Popo en Chili de hele troep makkelijk af en haalden ze haar vrij eenvoudig neer.

Toen ze zagen dat wij ontsnapt waren, renden ze mee.
Maar Chili was vervloekt. Hij was geraakt door de vloek van de honger. Ik probeerde die op te lossen en gelukkig! Ze spuugde er alle vuiligheid uit.

Maar toen vroeg men wat de ring in de Oersoep had gedaan. Niet op gelet. Nog eens kijken.
Ik zag wat er te zien viel. In elk geval wees de ring niet naar de steen. Interessant. Maar wel naar 4 andere plaatsen. Ook interessant.
Voor later.
Verder was alles wazig behalve natuurlijk de speer die zorgt dat je niet in je hiernamaals kan komen.

Er kwamen wat lopers langs. Ze renden door zonder ons te zien. Ze gingen trouwens vrij hard.

Het land was hier onvruchtbaar, of anders was de oogst in elk geval mislukt.
Sowieso was de oogst in steeds slechtere staat naarmate we dichter bij Panama kwamen. Het regende hier vaak zat. De jungle leek nog niet eens problematisch, het was echt wat verbouwd wordt… Ik probeerde, zoals ik wel eens zag van Rozebotl, met een corncob corn voor corn een veldje uit te zetten. Er gebeurde niets. Misschien te kort. Nog even een paar dagen laten zitten…
Dit was de reden dat de Jamai naar ons land gekomen waren. Hier hebben de Spanjotl zeker mee te maken.

We liepen door naar Panama. Daar zochten we een punt, hoog met uitzicht over de stad om eens goed te observeren.
Meerdere grote Spanjotl tempels. Kat–en–dralen. Meerdere. Twee bergen in zicht, met op één ervan een kasteel. En een plein met een standbeeld van een Jamai met een fikse tooi op z´n hoofd. Met rondom een soort podium/tribune. Het was een grote stad, vergelijkbaar met Montevideo zoals het was.
De stad was niet ommuurd of zo. Midden in de stad was een soort poort.
Na een tijd kijken en observeren zagen we op een paar plaatsen in de stad vreemde ruïne–achtige bouwwerken van gele steen, anders dan Spanjotl. Daar tegenover de Kat–en–draal daar, tegenover het standbeeld daar, en als een soort pad omhoog, achter het kasteel.

Ik zocht ook naar Guadalupe met de spiegel. Wat een vrouw! Maar de man had niet door dat ze hem ook nog drainde. Dat had ik denk ik ook niet doorgehad… Haar deed het in elk geval zichtbaar goed. En de wat oudere kale orphan man met lange baard? Die was allang blij. Ze waren zeker in haar quarters. Hemelbed, vrouwenkamer en portret. Op en om het portret als trofeeën of totems hingen allerlei Indianendingen. Haguartanden, Atlatl, veren, zelfs een staaf godenmetaal die zomaar uit Seatl zou kunnen zijn gekomen.
Verontrustend, zeg maar. Het is een portret van Scaramanca.

We zagen een stoet uit het paleis richting de Kat–en–draal gaan. Met rijdende hutten, een soort gekke overdekte karren met versiering.
En daar zagen we, zelfs over deze grote afstand de Bloeddemoon. En waarschijnlijk de koning van de Espan. En die boog? Boog! Voor een, een Mummie. Wat? Is King een Mummy die samen met de King Espan regeert? Nou dan zullen ze het wel vaak oneens zijn. Die staan bekend om hun vasthoudendheid. Wat een verbintenis. En daar loopt ook Guadalupe. (natuurlijk). Of is de Mummie Mani?

Na de rituelen in de Kat–en–draal ging de koning weer terug, de Mummie ging met hem mee en de Bloeddemoon ook. Guadalupe zagen we niet meer.

Ik zocht haar met de Spiegel. Ze praatte met een heleboel mannen in een soort grote kamer. Was dat zo´n hangsel waar normaal kooien aan hangen? Was dat een voorstelling van drinkbekers en een ster? Waar was het, wat was het?

We besloten nu de stad ´s nachts in te gaan. Beter aangesproken door de guard ´s nachts dan proberen onopvallend overdag in plain sight. We hadden wel een bermuda (en een jurk) aan, maar onopvallend waren we nog nooit geweest. Daarvoor zijn we niet in de wieg gelegd. Overigens liepen hier ook wel enige indianen rond. We waren niet de enigen in die zin.

We kwamen makkelijk de stad in. We zochten naar de drinkbekers en ster maar vonden de Kat–en–draal. En vooral ook het bouwwerk dat niet Espan was. Er was in de vorm van lijnen als bij de Ziguratl gestraat. Het gebouw zelf was een podium. Ik klom erop en vertrouwde Axolotl toe dat de Bloeddemoon ons hoofddoel was. Ze nam het voor zoete koek aan. Dit podium overtuigt mensen.

Tot het bijna licht was zagen we ineens het teken van de drinkbekers en de ster. Maar nu was het al te laat. We keerden terug naar boven. We zijn in de buurt.

samenvatting: El Tigre is een lastige tegenstander, maar een goede vriend. Net als de priester van de tempel rond het hart van Mani. De legende van Mani.
Title: From Mebe and le tigre to the heart of Mani.

Zee voor Jamai
strand Jamai Ka
Jamai ka
Zigurat Mani.

Samourai Jack (serie, anime)
De inlanders hadden een masker op met ogen aan de achterkant. — “Yo, four–eyes!”

geland op Jamai ka.
Een stuk in de jungle een bordje met kaken van een katachtige.
We vonden na zeer, zeer lastig zoekwerk uitwerpselen van een katachtige.
Misschien wel 3x mijn gewicht?!

We zagen wat werkers in het water plantjes planten. Ze hadden ogen in hun achterhoofd. Chili kon maar net ongezien weg komen.
We besloten de kat te vinden en bestrijden. Ocetl vond het ook maar niets op dat eiland.

Met Popo als vrijwilliger in het midden probeerden we de kat te lokken. Er was geen gevaar bij want we sloegen hem nauwkeurig gade. (Ik bedenk me net dat le tigre Popo helemaal nooit heeft kunnen zien omdat die aan de afgrond van de dood niet helemaal ongeschonden is weggekomen, maar goed).
Tot ik hard van achteren werd aangevallen door inderdaad een geweldig grote kat. Bijna rende hij zo met mij weg en ik denk dat ik dan niet vaak meer tlactli had kunnen spelen. En ook nu is dat geen pretje.

Die nacht hielden we het vuur hoog. Dat zal hebben geholpen.
Op de heuvel, een stuk weg was duidelijk ook een vuur.

We reisden de richting verder die de ring aangaf.
We kwamen door het gebied van le tigre, en op enig moment bij een hut op een heuvel.
Daar vonden we Mebe.
Daar praatten we een tijd mee. Hij raadde ons aan met le tigre te praten. Maar dat leverde overigens voorlopig weinig op dan een hoop schade aan zowel le tigre als aan mij, bijvoorbeeld.
Ocetl was erg van streek, zeker toen hij mij ook niet meer kon zien.
We reisden naar Panama, de stad verderop, langs de kust, langs de toren. Tot we bij een tempel aankwamen. Ik zocht in de schaduwen en diepten van het water Guadalupe en het Bloedharig creatuur. Guadalupe was in een grote lichte tempel bezig met een ritueel, met haar dingen helemaal behangen met godenmetaal. Het Creatuur is ook niet hier.

Bij de tempel was een priester die ons alles liet zien en van alles vertelde.

En dan is er nog de legende van Mani.
Mani redde de komning en bracht vrede.
Mani was laatste …
De Espan met hun slecht fighting gooiden de koning in de cel. Mani redde hem. De Espan zagen zn kracht en besloten dat king en king Espan samen in één paleis zouden wonen.

Toen Mani dood ging liet hij z´n hart hier achter.

–”Jullie komen hier om dat de halen en vernietigen en ik zal jullie tegenhouden.”
Dat was het laatste was de priester zei. “Onzin” dacht ik eerst maar nu vraag ik me af of de Spanjotl hier een extra powerbase hebben. En als dat zo is weet ik niet waarom wij daar blij mee zouden moeten zijn.

samenvatting: Jamai en de oversteek naar Espanamaica.
Title: The Djamai of Espanamaica.
Kust in de buurt van Montevideo.
Richting eiland dat wordt aangewezen door de ring.
Nog net op zee.

–Omdat ik mijn sarcasme uitsprak over de onbenulligheid waarmee mijn partygenoten de hoofdtooien van alle overwonnen stamhoofden hadden vergeten mee te nemen (die liggen nu in Xibalba), kreeg ik extra xp. 1.
–Outlander

Met de ring zagen we al dat er een punt, ver over de zee aangewezen werd. Ver omdat we een stuk reisden en dan weer schatten hoeveel de richting was veranderd.
Om Monte Video kwamen we zwarte mannen tegen die desgevraagd aangeven dat zij hier nu in dit vruchtbare land leefrumte gingen maken.
De Jamai. Van een eiland in zee waar ze wonen met de Spanjotl: Españamaica. We spraken ene Mabaco. Hier is goed land. We hebben een tijd met Mabaco gesproken. Over de Jamai, over het Ca waar ze woonden en nog wonen. Over King Jamai, de hoogste leider. Wij hebben onze zorgen geuit en gewaarschuwd. King Jamai niet de hoogste leider. Eiland bezet en misbruikt. Mabaco misbruikt. Hier land goed maar niet vrij!
En uiteindelijk gaven we raad mee: Als Mabaco in problemen komt moet hij een paaltje bij de brug richting oude slagveld kapot maken. Wij zoeken hem dan op en dan zien we wel verder.
We vingen een pissboy. In de haven ligt nu één schip. Guadeloupe is er niet. Alonzo wel. Die beschermd de stad tegen indringers. De Gouvernator is Carlos Mendez.

Er is iets met in doek gevouwen stukjes papier, maar wat, dat weet ik niet meer.

We zochten en vonden bootje. Daarmee voeren we onder de brug door, om de muur heen, over de grote atl.
Daar zagen we ineens een grote fontein voor ons. En een heel groot monster met één oog. En in ons hoofd een stem die zei: “Wie van jullie is het lekkerst?” Er waren er meer. Ze bonkten tegen de boot. We prikten, willden en deden wat we konden om te overleven. En ze gingen weg.

We vonden een eiland. Veel bergen, maar ook een deel donkergroen.
Nu zitten we nog op de boot. De ring wijst naar de rechter kant.

samenvatting: Tempel vernietigd, items onderzocht.
Title: The catcher of the spear.

stapel schedels
kust
halve dagreis van Monte Video af
kampement zwarte mannen bij Monte Video

Het was inderdaad een zooitje. Boven haalden Popo, Kínich en Chilicocuatl de hele zaak overhoop en hield bijvoorbeeld popo een steekgevecht door het open raam, beneden probeerden Axolotl en ik de houten balk, waarboven exact het beeld van Hadrianus stond, te laten breken met spreuken. En dat viel helemaal niet zo mee. Maar toen het dan gelukt was, viel het beeld, een aantal priesters meetrekkend zo door de stapel schedels heen, Xibalba in. Boven zagen ze dat in allerlei vitrines allerlei hoofdtooien stonden, waarschijnlijk van overwonnen indianenstammen.
We besloten dat Axolotl er ook in zou gaan, terwijl ik hem bij z´n enkels vast hield, om die speer te pakken! Beneden, in de stapel schedels zag Axolotl een gevecht van de priesters rond heb beeld van Hadrianus, vechtend met de Teotl.
En toen viel Chilicocuatl er ook in en begaf het gebouw het boven ons steeds meer. En ze probeerde er uit te komen, en met speer. Nadat de speer uit de schedel was getrokken veranderde het licht van helgroen naar gewoonpaars. Ze viel nogmaals, een hele spannende bedoeling dus. Maar ze kwam eruit. Terwijl de tempel in Xibalba gezogen werd, ontsnapten wij langs de Ursuppe. We hielden een ring, de speer, en een zwaard over.
Van de tempel was slechts een lidteken te zien in het landschap. Dat groeit ook nog wel dicht.

We namen ruim de tijd om bij te komen en onderzochten de voorwerpen. De speer was magisch (+2). Wie erdoor gedood wordt, komt nooit terug in z´n afterlife. Je hoort wel de stemmen vn Xibalba een beetje. Het was een mooi zwaard. En de ring leek een richting aan te geven. En zit een robijn op. Ik kan ermee over water lopen. En met mij, iemand die ook dicht bij me loopt. Ik zocht in de spiegel het vuurhaarmeisje, en dat vond ik in exact dezelde richting als waar de ring heen wees. Maar ver over de Atl.
Een kijkje bij Alonzo was ook erg interessant. Ik geloof niet dat hij weet dat ik het was, maar hij het het wel direct door. En hij reageerde ook niet erg vriendelijk.

samenvatting: aanval op tempel van Hadrianus over de Gevallenen, grotendeels zonder mij.
Title: The purple light from the ditch in the night.

Op de vlakte van de Tempel van Hadrianus over de stapel Gevallenen.

Ik was laat. De eerste combat was al voorbij. Bijna met medeneming van Popo.

Voordat ik kwam:

Die scheur die om de tempel heen lag met Xibalbaanse gloed was wel te breed. Met een soort keukentrap kwamen een priester, en man in glanzende metalen kleding over de greppel. Die stond er hoog overheen. De party schopte de trap de greppel in, die bleef even hangen en direct klommen er wat Xibalbaachtige demonen uit. Maar niet helemaal, want de trap viel toch nog.
De krijger in metaal sloeg in twee rondjes Popo naar z´n grootje. En de priester wist een sanctify te casten waar niemand tegen kon. Hij belaagde daarna iedereen met Lightning. Popo kon maar net gered worden. (Op de very moment dat hij op –11 hp (dood) kwam, werd hij gered door Axolotl.) Hij is wel een beetje aangeslagen. Dieren zien hem niet meer. Ik wel. Waarom zeg ik dat eigenlijk.
Blijkbaar waren ze in de tempel kruiden aan het verzamelen. Blauwe bloemetjes die onder of bij de in het rond liggende schedels groeiden. Die schedels waren rondgeslingerd toen wij vorige keer de stapel hadden geexorcised.

— — —

Het is net nieuwe maan geweest, begin juli
We zijn, met behulp van de spreuk Ursuppe over de greppel gekomen en onder de tempel en op de tempel.
In de tempel staat een beeld van Hadrianus met een echt zwaard. Dat is wellicht de focus.
Overzal zijn ook knielende indianen weergegeven.
De priesters verbranden nu de blauwe bloemetjes en verzamelen de as.
De fighters zijn boven. Chili heeft ze al gevonden.
Ze slapen, zonder armor.

Chili staat op punt een silence te casten.
We hebben komende 40 minuten nog +3 Will (save)
Chili, Popo en K´inich boven, Axolotl en ik beneden, onder de tempel.

Reeds gecast: 1 dispel magic en 1 Ursuppe.

samenvatting: Montevideo gecheckt. Wat te doen, nu we van onze vloeken af zijn? Een lijstje.
Title: The journey back to Montevideo.
De ziguratl van de needlborne
Ietsje terug tot aan de woning en een kuil met twee spanjotl en een hoop Teotl erin.
Over brug dorpje tamed ShadowHaguar
Tempel Hadrianus bij aude slagveld
Brug en MonteVideo
Huis Chitzlan
Huis Bakker
Basecamp, een stukje verder de Jungle in.

Seven Psychopaths
Hairy bikers

–Ik gebruikte een spreuk om Guadalupe te bespieden. Vooral Waar? Is ze. Wat was ze aan het doen? Met wie was ze aan het praten? Ik gooide goed. En nu kreeg ik de vraag wannéér ik haar wilde bespieden. In bad? In bed? En de verleiding om haar tijdens het baden of nog beter te bespieden was toch aanzienlijk.
Zij heeft een hele goede natuurlijke anti–scry verdediging! Ben je eindelijk zover, kijk je nog bijna naar het verkeerde!

Ik keek in de Spiegel (van …) naar Guadalupe.
Ze was bezig een helemaal doodsbleek wezen (meisjesachtig) te trainen. Demonisch bleek. Met cocoxque spikkels in haar gezicht waar ze geeneens last van had en brandend haar. En niet zo´n beetje rood, verschrikkelijk. Ze leek er geen pijn van te hebben maar lachte de demonische lach van totale overwinning.
Ik snap werkelijk niet wat Guadalupe haar nog kan leren (uit een boek).

Bezetters–Buiten
God–Gloeiend
Post–Power
Voor–Vaderen

Guadalupe vangen en onschadelijk maken (bb)
Scaremanca (suikeroom Guadalupe) onschadelijk maken (bb)
Alonzo onschadelijk maken (bb)
Mendez zoeken, aan spear rijgen en onschadelijk maken (bb)
Spear aan Prins van Xibalba (Aristotes) doneren. (gg)
Jade en Robijn vinden/sparen (pp)
Dark power verdelen, ook in S, waar de spoken zijn. (pp)
Halsband Jade en Robijn maken voor Ocetl. (pp)
De Haguar zoeken (is nooit weg geweest). (gg)
De Eatl uit Xibalba bevrijden. (gg)
De Teotl (of in elk geval z´n schedel) te ruste leggen. (gg)
De desanctifying tempel van Hadrianus sanctifyen. (bb, vv)
Iets met die spear doen die door de Teotlschedel heen zit. (pp)
Opzoeken: De Teotl is bevrijd. Wat is er nu nog wel? (bb vv)
Met de priesters erbij. (bb)
De gevallenen en voorouders van hun schande verlossen en op hun rechtmatige plaats installeren. (vv)
De indianenstammen verenigen. (vv)

Is er ritueel denkbaar waarbij we de schedels van de gevallenen kunnen gebruiken om “Het oude Keizerrijk” te beschermen? Kleine landmark–achtige piramidejets van schedels die reïnvasion bemoeilijken?

Kan ik een halsband knutselen waarin Jade en Robijn zodanig zijn verwerkt dat Ocetl er geen last van heeft, en dark power wordt afgevloeid?

Guadalupe traint nu Roodharig Meisje
Scaramanga leeft op een mijn eiland dat slechts een berg is.

samenvatting: Wat een rare namen hebben jullie. Wat betekenen die? Het verhaal van de maancorruptie. Rechtzaak. Remedie tegen corruptie.
Title: Bak–met–Bonen en Hij–die–de–Os–Zuigt.
Eatl–weg van tempel_hutten naar vallei Ziener.
Vallei Ziener.
Tempel–Hutten


Naamgeving: Die rare indianen daar hebben allemaal rare namen. Ze heten bijvoorbeeld “Twee–Wolken”of “Wind–die–Waait” of zo. Toen wij ons weer eens voorstelden: “Chilicocuatl”, “Popo(catépetl)”, “Xuqqyoxuq” en “Rozebotl”, was dus eigenlijk best een logische vraag hoe onze namen verklaard moesten worden. We konden natuurlijk niet toegeven dat onze namen helemaal niets betekenen. Misschien hadden we beter kunnen zeggen dat we onze daden laten spreken. Of ontzagwekkende namen opgeven die duidelijk aan gaven dat er met ons niet te spotten valt.
Maar nog vóór ik daar over had nagedacht, had ik al geantwoord dat zij daar “Bak–met–Bonen” heette. Nou, ik zal haar geschokt gezicht niet licht vergeten, zeg! Ik denk dat ze liever “Nachtmerrie–der–Indringers” of “Demonen–Doem” had geheten. Maar goed, nu is het “Bak–met–Bonen”. Ja, sorry. Ze was direct ook niet al te toeschietelijk meer met het verzinnen van krijgshaftige namen.
Al met al heten we nu dus: “Bak–met–Bonen”, “Hij–die–Ontploft–met–Grote–Schade” (of was het: “Overstromende–Latrine”?), “Hij–die–de–Os–Zuigt” (of, nog erger: “Naai–Hem–die–Os–Zuigt”) en “Dronken–Fles”. Dat had wellicht wat heldhaftiger gekund.
Weken lang een lachkick van gehad.

Op de weg lag Rozebotl, Cihuapili Tlaoli. Ze had nog wel water. Maar we waren wel bijna helemaal verdorst voor we bij de totempaal aan waren gekomen die dichtbij de bronnen en de Ziener was. Maar ook nadat we wat waren bijgekomen, konden we de vallei niet vinden. Het liep dood in een steile helling.
Het viel niet mee erop te klimmen, maar dan nog was het onmogelijk daar door te reizen.

Ocetl heeft iets geleerd. Hij merkte twee priesters op voordat wij dat deden en waarschuwde ons. Dat is heel handig.
Ik zag dat die een tribe–spreuk op de totempaal gooiden en zo de vallei in konden. Dat deed ik ook. De priesters waren in gevecht met de ziener en de Ursl. Hij wilde alleen met ons praten als wij hem de fles met licht zouden geven. Maar dat aanbod sloegen we af omdat we niet iets weg wilden geven dat niet eens echt van ons was. En zo gingen we met de priesters weg.

Zij vertelden ons wat zij eigenlijk aan het doen zijn. Ze maken Xolal (land) weer heel met maanlicht. Jonge mensen denken altijd dat dark power moet worden bestreden en uitgeroeid of gebruikt, maar naarmate je ouder wordt, ga je steeds meer zien dat het juist verdeeld moet worden en in evenwicht worden gebracht. Er zit lightpower in elke maïskolf. De tempel op de Berg wordt nog steeds gebruikt tegen de verkeerde dingen maar niet tegen de echte vijand: darkpower. Het metaal van de goden is gevaarlijk omdat het darkpower hard aantrekt.
De priester die tegen ons praatte heet Twee–Wolken. Hij wilde ook onze namen verklaard.

De Berg van Seatl heeft lang gestreden tegen de Berg hier. Daarbij is de maan steeds verder gecorrumpeerd. En eerst sinds het einde van de twisten van twee bergen (na vallen Seatl) is een start gemaakt met herstel. Maar dat duurt nog wel even (wat generaties).

Seatl heeft heel veel energie uit harte geïnstalleerd in de maan. Nu wordt iedere eeuw de corrupte wat minder.
De Moonshiners. Stalen fles licht. Hebben wellicht ook de paden vernield. We gaan naar de tempel mee terug om er achter te komen hoe je darkpower zo handig mogelijk kunt verdelen.
Druivend–Huis zou dan over een dag of drie informatie kunnen verstrekken, nadat er een vergadering was leden van dezelfde stam als de vermoorde vrouwelijke priester. Die wachtten we af. Grijnzende Hond klaagde ons aan. Ik hield een bevlogen pleidooi waarin ik schuld en spijt bekende over de aanslag op de tempel. Ze vergaven ons. We helpen met sleep. (comred: Geen idee wat dat betekent…) Drijvend Huis heeft op z´n flexplek een schematische tekening van verschillende werktuigen.
Er is de wet van behoud van Power. Van Dark– en Highpower.
Bootl: ´Godenmetaal trekt darkpower aan. Wil je dat vrij krijgen zou je zoeken naar iets dat nog harder trekt. En dan alle kanten op om de concentratie te verdunnen. Sommige edelstenen kunnen dat. Die verspreiden de Power. Geen kristal of diamant, maar bijvoorbeeld Robijn of Jade (Tetl of Tittle. Liever trouwens Turkoois, Groene Onyx of Vuuropaal. Die komen wel daar voor…)

De stenen dienen dan rondom de power te worden geplant. Om te spreiden dus. En die zetten Darkpower dan om in Emotie.

samenvatting: Maanlicht in flessen, pad van de Cojotl aangepast, godenvoorstellingen en het lampenspel, priester gedood in het heiligste
Title: The riddles of the moonlight.
Onder aan de berg van de Maan.
Over het pad van de Coyotl
tempelcomplex van de dierenwegen.

Bizonkit werkt nog beter dan Llamavet. Trouwens Llamavet is natuurlijk veel beter (natuurlijker) dan Bizonkit.
“I´ll stick her where the sun don´t shine…”

We zagen 5 indianen iets begraven. Het bleek een stenen pot. We vingen er één. Hij wist dat hij ging sterven. Hij liet geen angst zien. Hij was vastbesloten niet door te slaan bij pijniging. Maar
tegen een zacht verhoor had hij geen weerstand. In de kruik zat gestolen maanlicht van de berg. Iets waar je onoverwinnelijk van werd.

Maar we waren opstandig en baldadig. Hij kwam weg maar wij volgden onze weg tot we ergens op en kruiswegen kwamen waar we twee cirkels bijliepen naast het pad, zodat de coyotl nu
onmiskenbaar een mannetje was geworden.
De priesters die we nog tegen kwamen, waren erg van streek. Zo van streek dat ze verzuimden ons aan een behoorlijk onderzoek te onderwerpen.

Bij de tempels gekomen, spraken we een priester aan. We hadden vragen over de maan. Het was niet zo´n héle hoge priester.
Hij bracht ons naar een hut met godenvoorstellingen.
En een voorstelling van de maan.
Er was zo´n gipu tapijt. Midden boven ziguratl voorstelling hangt de maan. En van een aantal touwen rondom hing een lantaarn die de maan nu net zo bescheen als nu ook echt zo was. Lang geleden groot gevaar. Maan gevraagd grens te trekken en gevaar te beteugelen. Is gebeurd. Tot op de dag van vandaag.
Je moet de krachten van de maan niet te jong willen grebruiken, anders ga je eraan onderdoor door die corruptie.
De lamp is een soort steen in de vorm van een kaarsje dat licht geeft.
Wat doen die priesters hier? (Traching 1!) Die verhangen dus die lamp hier… Wij zetten de lamp op volle maan. Er verschijnt een gezicht op de muur. Op de kleine ziguratl ligt nu de hele schaduw
van de lantaarn. “Now is the Time of Power”. We kunnen de dierenfiguren (wegen) heel goed zien door de kleine slingerbewegingen.

Er komt ineens een oude vrouw binnen. Zij maant ons weg te gaan, maar wij willen eerst het licht goed hangen. Ze cast een spreuk zodat het gezicht z´n mond wijd open doet en er een Coyotl uit
komt die op z´n achterpoten loopt. Die valt aan. Het lukt nietr direct de maan helemaal goed terug te hangen.
Ik word gebeten. Maar hang wel de lamp weer goed.
We pakten geloof ik een fles mee met licht van de maan die in de kleine ziguratl stond. Maar ik heb het niet opgeschreven.
We vluchtten. In de woestenij is het weer heeeeeet… En dan heeft Chilicocuatl ook nog het water weg laten lopen voor het maanlicht.

We zijn richting de Ursul en de ziener aan het lopen.

samenvatting: Indiaan op tempelberg kende ons te goed. Paden der Goden staan ook op de Maan.
Title: "Dat wil je niet weten."
Cool runnings
Aboleths (goed verhaal in hoe zit dat, dnd?)

–”Die ezel die we hebben, …” –“Burro.” – “Ja, die burro, hoe heet die?” –”Franco.” –”Franco de burro?” “Die ja.”
–Er is een Japans woord voor “dat de achterkant van een meisje er leuk uit ziet”.

We namen afscheid van Miezer en gingen, zonder direct ons doel te verraden op pad naar de berg van de offers.
Het was heet. Allen in een geul aan de zijkant van de weg was wat schaduw en daar gingen we rusten.
Tussen de brandnetels en gympie gympie, maar lekker in de schaduw.
In de namiddag nam de hitte wat af en we besloten in het donker te reizen in deze landen. Er was toch voldoende maan.
We liepen door de geul en vonden steeds meer gentianen. Tot er een heel veld van was, met een poeltje in het midden. Maar het was geen water, in dast poeltje maar iets snotterigs iets jelly–achtigs.
Ook ´s nachts, met name ´s nachts was de berg met maanlicht goed te zien.
Hert vinden van een goede rustplaatsa voor de dag was lastig. We bleken wel een plaats te vinden met 4 paaltjes met touwen ertussen, waar precies een offer of veroordeelde tussen past. Mieren. En een totempaal met dozijnen scalpen, oren, enz. En in elk geval ook een Spanjotl snor (met neus).
Op de ochtend van de derde dag va het kamp vulden we de waterzakken opnieuw. We zagen rookwolken. Boven elkaar. Stapelwolken, als het ware. In de verte zagen we ook wolken verschijnen.
De rechterkant van de berg was steil en met veel ebgroeiing. Maar links was ook een pad. We wilkden niet te veel opvallen maar namen toch het pad.
Achter ons kwam de maan op. Voor ons, op randje, stond een totempaal. Met een coyotl en zo´n beest met zo´n lange neus. Die stond ook op de paal bij de termietenhoop.
De maan lijkt hier dichterbij.
Naarmate we hoger kwam, werd de maan overheersender.
Ipv de Weg van de Goden zien we nu gewoon de Eatl, Couatl, maar die zijn voor normaal zich eigenlijk te ver weg.
De Wegen van de Goden zijn rond een punt gedrappeerd. Rond de tempel. En die is als een heldere ster. Het zijn goede, nauwkeurige vormen.
Iets verderop zagen we vuur in een grot en bloemen.
Zonder de aandacht op ons te vestigen, slopen we erlangs. Er waren zingende indianen. Hutje in een spleet, pueblo indianen.
Pad verder langs hutje met twee stenen totempalen, gespieged, Ursul, Bizontl, Coyotl.
En de maan werd nog steeds heftiger.
Het pad ging over in een trap, 12 treden, plat, 12 treden, plat enz. 1e standbeeld, steen, groene stenen als ogen. 2e standbeeld, steen, kop (ratel)slang, groene stenen als ogen. En daarboven, zat iemand!
In trance. Met houten mes voor zich. En groene ogen. Eindelijk boven de ziguratl. Linkszagen we nu alle goden in 3/4e van hun glorie. Couatl, Coyotl, Eatl, de temple van de Nazcouatl, Haguar, Coyotl, Huanti, Bizontl.En rechts het land van de coyotl in al z´n weidsheid, met daar een expeditie an de Spanjotl die door Coyotl op demonen werden aangevallen. Bizontl. Aan de kant van de Spanjotl vechten ook wat indianen.

Op de Ziguratl, iop de hoogste trede stond een atleet met een mohawk, tomahawk en een paar messen. Maanlicht schijn niet op hem te schijnen. Hij riep ons halt toe in quetchua. Op het plein achter hem, staan twaalf beelden. Soms wel, soms niet verlicht door de maan. De bizontl zijn tijdelijk gesummond.

Ook op het plein heel veel blauwe bloemetjes.
Nu we nog een goed de maan kunnen zien, zien we dat op de maan ook schaduwen zijn. Exact dezelfde schaduwen oas de goden hier op de grond. Iemand heeft op de maan precies dezelfde figuren aangebracht als hier. De grot van Water uit de Hemel staat op de maan als een stervorm, net als de tempel.
De zon kwam op, de maan vervaagde. En zijn stemmen die de bizontl zoeken. De meso verbergen zich voor de Coyotl. Alleen links de zee.
Er zijn veel verschillende stammen indianen. Alle indianen op deze berg zijn van andere stam.
De indiaan spreekt verhaal van jongen en Grootvader: Grootvader–” Er zijn twee wolven in elk van ons. Een is goed, de ander is slecht, kwaad, selfish, hateful.” Als de jongen vraagtr welke krachtiger is zegt grootvader: “Degene die je voed.”

De indiaan identificeert ons als Zehuatek. Hij heeft wel eens eerder mensen uit Seatl gezien (!) Hij vindt desgevraagd Chitzlan Evil. We vertellen dat Chitzlan door de Spanjotl is verevild.
En dat we vragen hebben rond deze berg en maan.
Maar hij verteld dat lang geleden is besloten dat het niet goed is voor mensen om hiet van te weten. Hebben wij het wapen niet af laten gaan? Zoeken wij hier niet wederom een wapen?
De mensen hier, die ook nog Seatlers hadden gezien kunnen hier niet alles zien. Het zijn mensen.

samenvatting: De Vieze Shamaan en de Huanti.
Title: Water from the sky and power into the snake.
woestijn en bergen
dorp met grot Water–Uit–De–Hemel

films:
Stranger things
Misfits
Humans
High Rise

–”De grote wijze in de grot heet Water–Uit–De–Hemel.” –”Ah, Miezer dus.”


WdW wiste sporen uit. Hij vertelde dat we om gingen lopen omdat de ziener ongetwijfeld de wegen in de gaten zou houden. Bij het begin van een bron probeerde hij ongezien (of dan toch in elk geval ongezien met ons) langs een totempaal te gaan met een soort wezen met slagtanden en een krulstaart erbovenop (van hout…)
Achter een paar cactussen lag een valleitje met lemen huisjes voor 40 p en 40 kinderen en vooral een ongelooflijk corrupte grot in de linker rotswand.
We kregen een Tipi, een huiden tent. Shea bracht eten.
De volgende dag zagen we voor de laatste keer WdW. Hij had een staf met een schedel erop. Ik castte (met zijn goedvinden) een prayer waardoor we een beetje beter de gebruiken van deze stam zouden kunnen doorgronden. En dat gaf direct inzicht.
WdW deelde iedereen een alles direct in bij één van de volgende categorieën: Vriend, concurrent, vijand of, en ik wist niet eens dat die categorie bestond, marks of loosers. Ik merkte ook direct dat wij in de categorie loosers waren terecht gekomen. En dan zijn we nog één categorie opgeschoven in ons voordeel! Voor WdW hebben we zeer waarschijnlijk geen nut meer (denkt hij).
We gingen de grot in. We hoorden al “Kom verder!”. Het was een vochtige grot. Er was héél veel corruptie. En ook, tot mijn verbazing, zo´n plant met paarse bloemetjes die ook in die Ziguratl had gegroeid. We besloten de plant even met rust te laten. Verder was een een totempaal die in Quechua sprak als de Wijze iets ons onduidelijks zei. Een Tolkempaal.
We legden ons probleem uit: We hebben (1) krachten opgelopen die we (2) niet kunnen remmen en waar we aan onderdoor zullen gaan en die (3) extra snel aankomen door de Spanjotl Vloek. We willen daar van af. Hij vond ons stom. Hoe konden wij nu zulke blessings laten gaan? We stegen niet in achting. Maar uiteindelijk vond hij blijkbaar een manier hier beter van te worden, want hij vertelde dat wij, als we voor ieder van ons een Mesa zouden halen (of een Spanjotl overigens) hij de krachten over zou kunnen zetten. Offers dus. Logisch. Maar we zagen het niet zo zitten, hier offeren waar de maan al gecorrumpeerd was geworden.
Hij wilde dingen. Als betaling. Hij wilde alles weten van de Spanjotl. Wij wilden dat wel zonder wederdienst vertellen, nadat we van de krachten af waren. Ik kon wel de fluit bieden die de ShadowHaguar onder controle had gehouden. Ik meen dat je daar toch eerst een ShadowHaguar voor onder controle moet hebben met zo´n halsband of zo. Hij had steeds gezegd dat hij de Spanjotl niet als serieuze tegenstanders zag, maar was duidelijk verrast dat ze wel deze vorm van lastige magie konden produceren. En nadat Axolotl ook nog info beloofde over de wegen van WdW was hij om. En toen kwam hij op de proppen met een andere manier. Als we een zuiger zouden zoeken, zou Water–Uit–De–Hemel die met een Xibalba being mixen om de krachten uit ons te zuigen. Nodeloos te zeggen dat die niet zou stoppen, als alleen de krachten eruit zouden zijn. Toch leek ons dat een betere optie dan de andere, met de offers.
En we vonden het perfecte Dier. De kleine Huanti.

Bij een andere totempaal, met een cirkel 6 pas eromheen, was het ritueel. We mochten niet uit de cirkel als het eenmaal begonnen was, tot de link of focus dood zou zijn. En oppassen dus. Hij zoog door!

We waren vastbesloten. Popo en K´inich stonden langs de kant, buiten de cirkel. Als zij de cirkel zouden betreden kon bij hen ook power getapt worden. Maar als wij naar buiten zouden stappen kon Xibalba buiten de cirkel lekken…

Het ritueel begon. Het licht kwam van onder. Paars licht. Miezer stond buiten de cirkel kracht op te nemen. Hij kreeg toch wel wat meer dan info alleen.
Hoewel de Huanti direct op Chilicocuatl wilde toeslaan, sprong Axolotl ervoor. Een beetje pijnlijk was het wel, zo te zien.
Misschien zoog hij wel meer dan corruptie alleen…
Ze rukte zich los en de Huanti maakte zich weer op voor de aanval op Chili toen ìk uitgleed en wat onbeholpen met zo´n beetje mijn schouder in de bek belandde. Zei ik pijnlijk? Ja, ik was vrijwel direct 2 int kwijt. En zo knapte er wel iets bij mij. Maar raakte ik ook iets anders kwijt wat met corruptie of vloek te maken had.
Ik rukte me toch hard los. En daarbij trok ik ook een tand van de Huanti mee uit. En eerst toen kon de Huanti eindelijk Chili raken. En die lukte het om zoveel mogelijk corrupte dingen af te geven. Dat deed de Huanti overigens wel goed. Axolotl sloeg de Huanti, Chili liet nog een rondje zuigen terwijl ze de Huanti ook probeerde te verzwakken, en ik prikte voorzichtig met de tand in mijn vinger. Dat werkte dus ook. Ik voelde dat één en ander werd uitgezogen. Nog een keer. Nog meer uitgezogen, er zat nog wel íets, maar ik vond het te link worden. Klaar. Ik probeerde de Huanti nog eens te prikken met z´n eigen tand. Dan lukte niet. En ondertussen werd de Huanti aan de speer van Chili aan de totempaal genageld. Chili was wel 3 keer gedraind. Ze zag er een beetje stom uit. En ik castte snel, voordat de Xibalbaanse effecten helemaal voorbij zouden zijn een restoration op haar. Magie reageert anders in Xibalba. Mogelijk zijn dingen permanent die dat normaal niet zijn. Ze kwam maar weinig bij maar het was wel voorbij.

We strompelden naar de tipi, vielen in slaap en kwamen er de volgende dag achter dat de schade wat geheeld was. Ook die van de int. Gelukkig maar. Dat scheelde weinig. En we waren inderdaad van de vloek af. En van de TAP´s, maar ik niet van de 3 couatl–exorsized TAP´s. Daar heb ik geen last van. De tand had ik nog.

We losten onze geloften en betalingen in.
We konden nu ook eindelijk, onder het genot van wat soep, praten over de vloeken die ons hadden getroffen. Axolotl moest en zou, op straffe van constante aanwas van Corruptie, leider moeten worden van de Teguci. En dat was overigens ook gelukt! toen ze ons aanvielen. Chilicocuatl had het ook niet makkelijk. Maar ik had wel verwacht wat de vloek inhield. Zij moest in Seattl (Zehuatekl) zien te komen, op straffe van aanwas. Zij heeft enorm gegokt door mee te gaan naar hier, en weg van de Vallei. En ikzelf kan eindelijk weer een Spanjotl doden, of velen dat anderen rondom mij dat doen, op straffe van aanwas.
Nu, ochtend van de 3e dag na gevecht, zijn we van zins eerst Miezer bijna overdreven te danken voor bewezen diensten. Hij heeft ons meer geholpen, dan wij hem. En dan willen we, zonder pottenkijkers die berg wel eens van dichtbij bekijken.
We hebben misschien een beetje de flinke Maanzuiger nodig. Ik ben nog niet klaar met de Guadalupe, familie Mendez, en Don Scaramanca. Ze zijn zojuist weer met stip op komen drijven.

samenvatting: over de oude grenzen van Oud–Seatl, over de Weg van de Goden.
Title: The roads of the gods and The Wind that Whirls.
De Ziguratl van de Needleborn
bergen in het Noorden
pad van de Goden (Couatl)
pad van de Eatl
Tempel van de Ursl

–Chilicocuatl verplaatste een steentje langs het pad. Dat was nu veranderd. Bedoezeld. Bezoedeld. En toen probeerde ze dat te verhullen. Ze verdoezelde de bezoedeling. Prachtig, als een tijdje spelen uiteindelijk accuraat zo kan worden samengevat.

We dekten de Ziguratl af met een grote steen. Zo´n houten luikje leek toch te link met zo een verschrikking eronder. We konden de steen vinden in een verlaten settlment beneden. Daar kwamen we er ook achter dat de Naaldls stroomafwaarts wonen, aanbeden, en gegeten werden. Wonderlijke Beesten dus. We bleven bijna een week bij de Ziguratl en trokken toen verder. We hielden afstand van de Goratl en kwamen in een gebied dat er langzamerhand kaal, dor en verlaten uitzag. We besloten ons voor te bereiden op erger en vingen het aantal Llama´s. Ik probeerde er nog even één te temmen, maar dat ging niet. Ze leverden wel waterzakken op en worst en Llamavet. En daarmee gingen we, weer een week later op pad naar de Cojotl.
We kwamen de bergen door, het werd droog en daar in de verte móest wel de weg van de Goden zijn. Over een vlakte zonder begroeiing één rechte lijn. Aan het eind in de verte ging de weg scherp naar rechts. ´s Avonds wees de weg exact het Couatl–sterrenbeeld aan. We konden de hellingen af de weg op, een stukje pad afsnijdend, maar we besloten dat we de weg m,aar eens vanaf het beging moesten proberen te volgen. En het begin (of eind, zo je wilt) was een pad met een flinke bocht erin. Bijna rond. Maar we liepen alles. Al was het maar uit respect voor de goden. Soms, zo zag ik, kwamen hier lieden langs.
Het was kaal, leeg, heet, droog en troosteloos. En aan het einde van de dagmars had Chilicocuatl het niet eenvoudig. Ze zag bos, heel duidelijk en dichtbij, en een hele grote maan waar de weg heen wees, en de Haguar, rechts, en met wat meer concentratie, ook ons. Ook ik zag, rechts, maar heel in de verte iets of iemand lopen. Maar kilometers ver weg. We gaven haar wat cocabladeren en probeerden haar af te koelen toen er ineens een drietal indianen naast ons stond.
Wind–die–Wervelt, Buffel–die–Struikelt en Donder–die–Blaast. Rare namen. WdW sprak ons aan en was niet allervriendelijkst. Hij kon toch ook zo zien dat wij geen Spanjotl waren. Maar hij geloofde er in eerste instantie helemaal, weinig van. Hij bood ons uiteindelijk aan de route naar El Dorado te vertellen. Maar wij antwoorden dat wij daar in het geheel niet in geïnteresseerd waren en dat we alleen hierheen waren gekomen om te leren hoe ze hier met corruptie omgaan.
Dat had hij zeker niet verwacht en daarna trok hij een klein beetje bij. Die grap met El Dorado deed hij wel vaker met lieden waar hij vanaf wilde. Maar hij wilde ons eventueel wel bij mensen brengen die er iets van wisten als wij hem eerst zouden helpen. Hij wilde een item halen waar wij bij moesten helpen, en dat hem voldoende kracht of macht zou geven leider te worden.
We stemden toch in. Hij kwam uit deze contreien en wist zelfs Chilicocuatl op te lappen voor de volgende etappe. Ondertussen zag ik in de sterren dat er een brug was tussen twee manen naar dié berg daar. Dat moest wel de plaats zijn waar de corrupte offers gebraht werden. (Zoals we nog wisten uit de temple van Chitzlan.) De weg begon steeds meer op een beeltenis vande Couatl te lijken.
Op enig moment werd de weg betegeld en even later kwam er de kruising (dat zou in Couatl–termen de vleugelaanhechtingen zijn). WdW bleef op de tegels. Hij had ons nodgi als volgt: er is een klein hutje met een wachter. Jullie leiden de wachter af en ik pak iets wat me zal helpen leider te worden. WdW stelde voor eerst de weg van de Eatl te nemen. En na een tijdje kwamen we bij een klein tempeltje. Het gaf een kalender aan. Er waren mensen met maskers op. Oude mensen, met littekens en maskers, oud–strijders, beweerde WdW. Een Haguar–petje, een Eatl–petje, enz. 6x. Er waren wegen om de tempel heen die deze mensen blijkbaar bijhielden.
We waren nu, na twee dagmarsen midden op de vlakte. We hadden links op de vleugel van de Eatl gelopen en gingen nu naar rechts. Om de één of andere reden gooide Chili een steen of pijl van het pad af. Je kon zien waar hij was neergekomen. Ze had het landschap bedoezeld. Ze verdoezelde de bezoedeling.
WdW leidde ons een vallei in. Daar was water! De zakken waren bijna leeg. Er was ook een waterval. En een hutje. En de Beer. De grote Ursl. De wachter die wij even moesten afleiden. WdW zou dan langs benende de hut indringen en pakken wat hij nodig had.
We leidden af. De Ursl was niet echt een bekende van ons. Deze was echt wachter, met een opdracht. Hij viel aan, altijd. Hij sloeg ook aardig door, terwijl we hoorden dat in de hut ook een schermutseling bezig was. Maar toen we WdW zagen wegkomen, stopten wij ook het gevecht en zagen, voordat we wegliepen nog even een grote indiaan, zonder veren, met grijs haar en een leren pak, uit de hut komen.
En verderop zagen we dat WdW een zak had met iets erin.

samenvatting: de Goratl, de held, het bloemetje en de Needlborn.
Title: Teotlface and the zigguratl of the Needleborn.
Een dag van Sirega
De Kop van de Teotl
Het land van de Goratl
De Ziguratl van de Needleborn

Een dag reizen van het dorp hoorden we ineens in een boom “Traidor”. Verrader of Koning Verrader. Het kwam van een papegaai. En dus reisden we verder. Toen kwamen we aan een bergwand. En was de kop van een Teotl uitgehouwen, misschien wel 15 meter groot. Z´n mond was een grot. En terwijl wij probeerden erlangs door te lopen werd ons de weg versperd door een behoorlijke Teotl die vanaf boven stenen ter grootte van kleine broden naar beneden stond te gooien. Zo te zien wel een Goratl.

Dat kwam ons vreemd over. Waarom hadden we er geen waarschuwing van opgemerkt?
We besloten een stukje terug te gaan tot we iets vonden waar eventuele waarschuwingen wel móesten staan. En na een weinig zoeken: Ja hoor. Een afgeknotte Ziguratl, onder de puin en struiken en zo.
Van na Seatl, en vóór de Spanjotl. Chilicocuatl vond gemakkelijk een luik met daaronder een trapeziumvormige ruimte. Met een touw kon ze er in worden gezakt. En ik erachteraan.
Daarbinnen was veel LowTekl aan de wanden. Maar beneden was water. Tot de enkels, maar met een trap die naar verder beneden liep.
We merkten dat een plant ons probeerde te vatten en prikken. Bewegende plant. Ik ging gauw weer naar boven, maar onderweg probeerde ik het schrift nog even te ontcijferen, draaiend en al. Maar dat was geen probleem: “Ooit oude buitenlanders die Teotl gebruikten. Daardoor werden ze slimmer. De Teotl zetten de buitenlanders op enig moment af, die gingen ergens anders wonen, met hun gezinnen. De Teotl wilden eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden. Nu zijn die oorspronkelijke buitenlanders al lang dood. De koning van de Teotl heet de Koning Verrader.”

We bedwongen de plant. Chili moest daarvoor wel onder water met de tentakelplantige vechten. Net op tijd kwam hij weer boven.
We vonden verder nog uit dat hier de laatste (vrijwillige) “rust” plaats is van een held die zich had laten opsluiten met de plant op zichzelf verankerd. De plant zou de hele wereld hebben overwoekerd als hij eruit was gekomen. Mogelijk is hij van de stam van de needleborn die hier leefde.

We vonden inderdaad in de onderste kamer nog het lichaam van de held met op z´n borst een mes en de wortels van de plant uit z´n hoofd, verzwaard met godenmetaal.

De eerste functie van de Zigurat was ongetwijfeld info te geven over het pad voor ons (met de Goratl), maar na de opoffering van de held was een behoorlijke inspanning verricht de Ziguratl te verschuilen.

Al met al bleek er een Atlatl +1 te hebben rondgeslingerd en de Eatlveer met een oog die Chilicocuatl nu fier draagt.

samenvatting: Temple Hadrianus opgerold.
Title: The helpless shadow haguar of Hadrianus.
Tlactli stadion
Sirega

–Tomaas, Ronn, Robin, Folherr, Judith, Misha, Loedie. Druk dus.
–Toen K´Inich door het kleine gat gooide leek dat een schot in de roos: “Dit is goed. Wat wil je? Wil je van de TAP af?” — “Ehm, nou, nee, ach nou ja. Toch maar.” Lekker verhaal. De enige keer dat dat ooit is gelukt, was door een God.
–”We zoeken in de jungle naar sporen van andere stammen.” –”Leuk. Hoe?” –”Nou bijvoorbeeld een staak met een schedel erop.” “Of een gebogen takje aan een specifieke boom, met een stok met een schedel erop eronder, zoiets.”
–”Er zit een vogeltje in de boom, jullie te bespieden.” –”Ik laat niets merken maar doe een Psychic Blast voor 9 dam.” –”Er komt een dood kaal vogeltje uit de lucht vallen en daarna ook wat veertjes.” –”Juist.”

Tot onze grote verbazing was Rozebottl na het debacle vorige keer toch weer geselecteerd als bal. Ze kon (met een heel klein beetje hulp van Axolotl) betrekkelijk makkelijk wegkomen. Wij, ondertussen, speelden eens een potje. Het viel mij niet tegen. Zelfs gescoord. Dat leverde iets Haguarachtigs op, al zou ik niet precies weten wat… En Chili scoorde zodat ze nu een zachter plekje heeft in haar nekdons. Maar ze scoorde niet zo goed als K´Inich. Die kon van z´n Tap afkomen.

´s Nachts besloot Rozebottl om, om iedereen heen wat maiskorrels te planten. Ze leest graag mais. Hier kwam wat info uit, al weet ik niet wat…
Ik vertelde nog eens wat oude legenden: Er is een weg in het Noorden die De Weg Van De Goden wordt genoemd. Tot daar liep het oude rijk.
We reisden erheen tot we in de jungle een bel hoorden luiden. Een Spanjotl bel.
En daar gingen we eens kijken.
Het was de bel van een Spanjotl tempel in een dorpje. Er waren wat mensen en priesters. Maar wat onze aandacht met name trok, was het tweetal Haguar dat daar liep, schijnbaar getemd en met halsband. Dat was het teken dat er iets helemaal niet in orde was en dat we hier wat aan gingen doen.
We besloten eerst wat info te vergaren. Dat liep niet helemaal als gepland, dus we werden door krijgers en één van de Haguar gezocht en bevochten. De halsband van de Haguar was blijkbaar met een blauwe vlam beveiligd. Eén van de mannen had een fluitje, hij kon daarmee de Haguar bedwingen. Hoewel de halsband af was, konden we de Haguar niet redden. Er vielen aan Spanjotl kant twee doden. Dat was niet nodig geweest.

+ fluitje ShadowHaguar

Ik maak me soms zorgen. Misschien nog niet eens voldoende zorgen. We moeten echt spijkers met koppen gaan slaan bij die Cojotl.
Daar kan ik worden gemaakt of gebroken.

+1 TAP

We konden er één ondervragen. We vonden uit dat de hele stad hier was gekomen vanwege de heilige watervallen (ònze heilige watervallen, mind you). Ze waren hier gekomen met hulp van Hadrianus met een beeltenis van Hadrianus. Een beeld meer dan mansgroot en centrum van de macht van Hadrianus in de buurt.

Dus ons aanvalsplan werd als volgt: We gingen erheen, onopgemerkt. Nadat iedereen de kerk uit was gezongen. Dan staken we een vuur aan tegen de kerk, zodat het houten gebouw af zou branden. En daarna, nou ja, vanaf daar werd het wat waziger.

Ik begon met het tegen elkaar slaan van wat pannen om onze komst aan te kondigen.
Niemand legde ons het minste in de weg. Axolotl startte een vuurtje tegen de deur. Misschien ging dat nog wel iets beter omdat ik een vrij succesvolle Dispel Magic op de kerk had gecast.
Maar uit de kerk hoorden we wel duidelijk dat er mensen bezig waren met een betrekkelijk stevige prayer. In de schaduwen (maar wel zichtbaar, noem maar wat) zagen we ook de Haguar wachten.
Daar ging ik heen, sneed de halsband af, en weg was hij. Simpel. De band was ook beveiligd geweest met blauw vuur.
Dat was één. Toen ik naar de kerkdeuren liep gingen die open en sloeg er met oorverdovend kabaal een bliksem op me in. Maar de kracht was er al uit. Ik kon binnen doordringen en stond daar oog in oog met het houten beeld (boegbeeld). Er stond ook nog een jonge priester voor die blijkbaar niet wist wat te doen tot het te laat was (voor hem). Ik wist de magie te breken. Tot verbijstering van de acoliet die ineens veranderde in een maniak met een knuppel. Maar ik wenkte hem uit de tempel te komen want de kerk begon vlam te vatten. Hij was niet erg dankbaar (althans, ik zag het niet).

Ik riep dat we klaar waren en we vertrokken. De stad brandend en verslagen, en de gevangene vrij maar alleen, achterlatend.

samenvatting: De ingang en de uitgang verwisseld, de Couatl Ziguratl.
Title: Options before becoming members of Catena.
Teguci
Zigurat Couatl
Palenstad
richting Tlactli stadion


–Ach, er zijn door de jaren heen allerlei redenen geweest pests in te voeren, maar dit zijn Britse: Alle rassen vogels ingevoerd in America die in Shakespeare worden genoemd!

Zigurat Coualt. Er staat schrift op: low tekl–abil–check: 1.
Het gaat wel lukken om … (20 op int–check)

Met alle kracht die in mij vertegenwoordigd is, probeerde ik de TAP´s van Chilicocuatl terug te dringen. Heel goed lukte het niet. Hij kreeg er nog meer last van (2 erbij).
We beraadslaagden lang wat te doen. We durfden niet meer alles in kampen van de Teguci te doen, blijkbaar konden we geschaduwd worden. We besloten NIET naar Seatl te proberen te gaan. Dat leek te gevaarlijk zolang we zo makkelijk gevolgd kunnen worden.
We hadden niet het idee dat het nu het moment was om Guadalupe en Mendez achter hun vodden te zitten. We besloten de Ziguratl van de Couatl eens goed te gaan bekijken. Daar waren de laatste keer allerlei dingen mee.

Ik kon het vrij goed lezen. Dit was een plaats van Justice. Bij volle maan gebeurden hier dingen.
Mensen werden hier dan, met die steen ervoor, achtergelaten. De tempel kende vier fasen. Gebouwd, gebruikt, vergeten en vernietigd worden. Alles heeft een doel. En alles heeft ook tijd! Er was weinig fantasie voor nodig je voor te stellen dat de tempel nu uit fase 3 kwam.

En perceptiecheck voor de tentakels die uit de diepte omhoog kwamen gemist (20). Tentakels met ogen.
Nr 22. Tentakels met ogen.

+1 halsbandje Au 22

Hoorden we daar nou de Couatl, daar beneden? (perceptie check 1)
We vochten met de tentakels. Wacht eens even. Dit is nooit een uitgang geweest. Dat is het nu pas. En dat is het antwoord op raadsel: De uitgang en ingang zullen verwisseld worden.

We versloegen de tentakels. Er kwam paarse rook van af. We bleven achter met slechts een armband nr 22.

En op weg naar buiten stortte het hele complex in.
En wij besloten nu eerst even langs de palenstad te gaan. Uitgestorven.
We begroeven de Haguarschedels met voldoende bijstand en ceremonieel rondom de stad.
Nu wilden we maar eens gaan kijken bij de enige stam die we weten die echt iets met corruptie doet: de Cojotl.

samenvatting: Gevonden door Guadaloupe, de slag om Teguci en Chitzlan naar Aristotes.
Title: The prince of Xibalba.
Teguci

–under sundet — Land of mine (dk)
green butchers
flickering lights
adam´s apples
clip kontrast–bomba (I play the Demon–stick.)

Popo is een gevaarlijk fighter.
–dm: ”Je ziet het volgende: overal vallen gaten in de grond met paarsig licht wat eruit schijnt. Je wil die misschien ontwijken. Een leger Spanjotl komt uit Xibalba tot net naast je om je aan te vallen. Ze rennen op je af. Een beetje in het midden zie je ook een soort platform in de void van Xibalba. Daarop zie je en man met een geweihelm met een speciale spear, en Guadalupe. Ze heeft een ketting in haar hand met aan het andere einde, als een gimp of huisdier, een man met een kap over z´n hoofd en geboeid, dus. Hij lijkt betrekkelijk volgzaam. Volgende ronde zijn ze bij je, wat ga je doen?
— “Ik ga wat zeggen.”
–”???!… wat zeggen…? Echt waar?”
…
–”Nou,eh, wat zeg je?”
–”Ik roep, zo hard mogelijk: “Aristotes! Chitzlan en de Spear zijn hieeeeeeer!”
–”… Okeeeee….”

–Axolotl had de verentooi tijdens het ritueel, nota bene, afgetroggeld van Hitl. En deze kwam er dus verbolgen voor terug. Hij vroeg, zonder er verder doekjes om te wikkelen of Axolotl uit Seatl kwam, zoals de geruchten beweerden.
–Maar zonder blikken of blozen zei die: ”Dat weet ik niet. Na weken lang ondervragingen en gegezel van de Spanjotl ben ik véél vergeten. “
Daar zag niemand een leugen in.

–We zitten al maanden buiten de vallei. We hebben van hot naar her gereisd en hebben op alle mogelijke plekken gebivakkeerd. We trokken ons terug in een afgesloten tent om onze opties te overleggen. We trekken ons altijd terug als we even moeten overleggen hoe of wat met vallei–zaken. Hoe het kan dat ineens Hitl dan wist, nee een onderling van hem suggereerde, dat wij natuurlijk uit Seatl komen is mij een raadsel. We zijn nergens ooit verslapt in onze verschuiling, behalve naar K´Inich en Xazota.

–En dan nog over het rollen. Soms heb je dagen dat het tegenzit met rollen. Dat je steeds hoog gooit als het laag moet zijn en andersom. Soms heb je veel natuurlijke 1en en 20s. Maar deze keer was het eens dat alles goed viel. Wat ik ook moest rollen, ik haalde het. Wat ik ook moest raken, ik raakte het.
Op één worp na. Een reflex–save, hoger dan 1 rollen. Mis. En ik stortte onverbiddelijk in Xibalba. Nou ja, onverbiddelijk… Ik kon er de volgende ronde weer uit komen. Omdat ik dus ook zo goed aan het gooien was.
Heerlijk.

Casteo Bianca aangevallen door groot leger van Hitl. Veel Spanjotl en ook soldaten hebben ze kunnen afscheiden van de vesting en die zijn allemaal verdelgd. Maar de vesting zelf is niet gevallen. Zo kwam een boodschapper aan Himl en Goebl vertellen.
En toen de troep terug kwam hadden ze een fikse hoeveelheid spullen mee. Eten en drinken, maar ook van die munten en dingen waar je niets aan hebt.

Ik gooide ongezien een detect magic op Hitl. Hij reed als overwinnaar van het indiaans keizerrijk binnen.
Ik zag geen corruption, maar dan had ik misschien een detect evil moeten casten.

Hij had een magische borstplaat en een magische tooi en een soort magische macuahuitl.
Hitl: “Ik breng de Teguci een grote overwinning. En nu vraag ik het council dus: Hoe nu verder?”
Hitl wilde, zoveel was ons eerder al duidelijk, als leider worden aangewezen om dan als oorlogsdaad de Spanjotl uit het keizerrijk te verdrijven.
En net toen hij verwachtte dat het council nu wel eens wat op zou gaan schieten, zweefde de tooi met eatl–veren van zijn hoofd naar het hoofd van Axolotl. Daar had niemand van terug.
En zo startte de tweestrijd om wie de warleader mocht worden. Hitl of Axolotl.
Het enige waar ze het over eens waren, was dat de council zou beslissen, en dat het bindend zou zijn.
De spanning was om te snijden. In een kloof, halverwege, in een grot stonden ze, wachtend op het council.
Popo stond er ook. En Goebl.
Aan de ingang van de kloof stond ik met onder andere Himl.
Buiten de kloof ontstonden er wat onrusten. Blijkbaar waren de strijders ervan overtuigd dat wij de spullen van hun zouden afpakken als Hitl niet warleader zou worden.
Maar er waren ook wat normale raddraaiers. Die raddraaiers die niet uit dat leger kwamen kon ik redelijk in bedwang houden, maar Himl had moeite met de zijnen.
En net toen ik me daarmee wilde gaan bemoeien gebeurde er iets ergs.
Uit het niets hoorde ik kabaal, vanuit de kloof. En ik hoorde Popo roepen: “Aristotes! Híer zijn de Spear en Chitzlan!”
Ik wist toen al dat het niet goed was. Ik rende de kloof in, door de massa vluchtende mensen heen. Naast me viel Himl al. Door demonische klauwen in zo´n paars gat gesleept, recht Xibalba in.
Tegen de tijd dat ik de kloof in kon, zag ik overal gaten naar Xibalba. En boven me stortte de helling in. Bovenop een deel van de Spanjotl, en ook bovenop Popo. Spanjotl krijgers hielden me tegen, maar ik wrong me er zonder problemen langs. Een tweede linie probeerde me te slaan. Zonder effect. Hitl werd geraakt door de speer van Mendez. Dat kwam hem duur te staan. Hij verouderde aanzienlijk. We zagen hem verschrompelen tot een grijsaard.
En toen ehm, oh ja. Er waren ook nog, aan de rand van de afgrond waar Guadalupe en Mendez op stonden, vele demonische klauwen die probeerden mensen Xibalba in te trekken. Die werden ook nog eens bestuurd door Guadalupe.
Oh ja, en de Prins van Xibalba (je weet wel, die ene met die Tiara) schudde uit alle macht aan het platform om Chitzlan en/of Guadalupe eraf te gooien.

Maar mijn plan was al gemaakt. Zodra ik zag hoe ze daar stonden rende ik naar en stortte ik me op het platform, griste ik de ketting mee en sprong door, Chitzlan achter me aan sleurend.
Die spear raakte me. De speer deed pijn. –1 Str, 10 dam, en een fortitude save voor de leeftijdscheck. Maar buiten dat keerde hij ook steeds terug in de handen van Mendez. Lijkt me echt een fijn wapen voor een demonenprins.

Hitl sloeg de Spear van Mendez nog in z´n handen.
Ik was bijna weg met Chitzlan, Guadalupe verbaasd en verbolgen achterlatend, toen ik misstapte. En ik lazerde zo met Chitzlan Xibalba in. Ik had nog wat houvast aan de ketting, omdat Chitzlan direct, echt direct, door tientallen demonisch uitziende figuren werd geknepen en gekrabd, en vastgehouden. En zo kon ik op een richeltje komen, met de uitgangen nog in zicht.
Ik zag ik daar een vreemd vervormde limb, met een onnatuurlijk aantal uitspattingen, van buiten Xibalba naar binnen steken. Die kon ik net pakken en die bleek van Axolotl. Gered uit Xibalba.
Ik was geloof ik nog net op tijd om Guadalupe en Mendez te zien verdwijnen. Maar niet Xibalba in, helaas. Ze zijn ontsnapt. Verdoemenis.
+1 TAP.

samenvatting: Rozebotl, Tlactli verloren.
Title: where I forgot the other wounded footballers.
Tlactli stadion
Tecugi

“You are lucky! Full moon tonight.”
Ollama startte. We hadden alleen wat bloedoffer gebracht. De spelers kwamen, de verdediger stond weer klaar. Zagen we achter de guardian, door de poort, een groen, jungleachtig licht door het water? Ik geloof het wel. En overigens waren er ook vele gaten in het veld die meer paarsig straalden. Daar moet je niet zomaar inspringen.
We waren voorbereid om de goden te helpen en nu langs de guardian te komen, maar tot onze grote verrassing en verbijstering stond daar, tussen de verse ballen ook de Maiden of the Corn. Wederom in een reddingwaardige situatie. Het was direct duidelijk dat, om hier doorheen te breken een behoorlijk offer op z´n plaats was. En ik was in korte tweestrijd of we de Maiden voldoende, of een te zwaar offer zouden oordelen.
Het is jammer. Al onze voorbereiding ging nu in het redden en tegenwerken van de goden die we nu net wilden gaan helpen. Ze werden zelfs wat verbolgen en we moesten voor ze rennen, omdat we hun bal kwijt hadden gemaakt.

Ik kon hun verlies maar héél eventjes goedmaken door mijn Heilige Schedel in te zetten, maar al met al was het toch niet zo´n groot succes.
Heel jammer. Als er gescoord wordt, mag iemand door de poort. Dat lijkt me ook wel een mooie schuilplaats voor de Haguar, trouwens.

Maar na gevechten met goden! of all creatures, gingen we naar de Tecugi. De problemen zijn nog niet voorbij. Ene Goebl heeft een groep volgers die, met Hitl erbij nu de Spanjotl willen aanvallen. Ze hadden vooral veel aanhangers onder de nieuwe lichtingen.

samenvatting: Xazota en de kar met de godenmetalen Huanti.
Title: The statue of don Juanti.
Tlactli stadion
Spanjotl weg door het bos

Toen de Teotl naar ons dorp kwamen en vrouwen roofden was ik geschokt en bedroefd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we in Seatl waren, waar de spoken zijn was ik bang en gestrest. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we tegen een verdorven Teotl sjamaan moesten vechten. Was ik aangeslagen en geërgerd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we vast kwamen te zitten bij Macchu Picchu, Axolotl en ik, was ik op van de zenuwen en bijna gebroken. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Goden behandelden was ik het gevoel van machteloosheid nabij. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Indianen behandelen was ik tot op het bot gegriefd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl de Jungl behandelen, was ik verbouwereerd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe de Spanjotl onze heiligdommen behandelen, was ik getergd. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik zag hoe, door toedoen van de Spanjotl de Indianen de Indianen behandelen, was ik ontzet en verrast. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we voelden hoe de Spanjotl ons betoverden voelde ik me vies en kwetsbaar. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen de doorkregen hoe door en door corrupt de Spanjotl zijn, stond ik paf . Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen we zagen hoe corrupt ze onze grootste held hadden gekregen,moest ik onwillekeurig denken aan Guadalupe. En ik wist dat er wel iets stond.
Toen we vastzaten, zakte de moed in mijn zolen. Maar ik wist wel wat me te doen stond.
Toen ik doorkreeg wat de Spanjotl met me hadden uitgevroten was ik moe. Ik kon niet meer verzinnen wel wat me te doen stond.

Maar nu, nu we de karavaan hebben verslagen voel ik me mogelijk nog wel het slechtst. Zij heeft me behekst. Ik kan de slachting niet langer aan. Ik wil wel, maar het gaat niet meer…

Xazota kwam onze arena inwandelen. Dat hadden de geesten niet verwacht. Ze is halfbloed. Maar ze is dan ook lang op de farm vastgehouden. We hebben haar liefdevol opgenomen in onze groep.
En ze was er nog niet goed bij, of een kar met nieuwe schennissen kwam voorbij. Deze kar werd gestopt. Dat Popo daarbij het aandrijfsysteem aan gort sloeg ongewapend en gehinderd was wellicht ietwat disturbing. Maar dat de 4 inzittenden het ook niet overleefden, ondanks alle pogingen die ik deed om de schade te beperken was toch wel erg treurig. Ik ben bang. Banger dan ik ooit was. En zonder dat ik weet wat me te doen staat.

3 mw leather armors Xazota, ?, ?.
1 leather ?
1 longsword +1 19 + 20 critical Xuqq
rol papier K´inich
boog ?
hoorn ?

Ik hoop maar dat de wedstrijd me een beetje af kan leiden vannacht.

samenvatting: De Hulp van de Goden en de Vrijheid van de slechts niet geDoden.
Title: Escaping the Spaniotl cages.
De kamer van Arlanos
Kerkers van Monte Video
ten Westen van de rivieren richting noord trekkend
In de Jungle, op de tribune van Voetbatl, in de buurt van Casteo del Rio.

–Het was een zware dag geweest. ´s Ochtends was ik al bij mijn moeder begonnen met het ruimte maken voor het in elkaar schroeven van IKEA kasten en bed. Daarvoor moest grondig worden geruimd. Ik vertelde dat we er de volle dag, stug mee bezig waren geweest en dat we nog verre van klaar waren toen ik weg ging.
En toen ik de kaart bleek te hebben opgegeten zei Tomaas dat ze wellicht met de Ikea–spreuk wel weer de mending zouden kunnen doen op de kaart, als ze even zouden wachten tot ik hem weer uitscheidde. “Ja, weet je wel hoelang dat duurt? “Ja, 1 uur per persoon die cast?” “Kast?” “Ja, cast. Ikea cast.”
Leuk Tomaas, heel leuk…

Ik besloot de kaart op te eten van Seatl, waar de Spoken zijn. Als ze die kaart in handen zouden krijgen, zouden ze zien wat er te zien zou zijn. En als ze ons zouden vangen waren we ook nog niet jarig.
En toen ik de kaart op had hielden we onze bedeltjes op om alle drie de goden te verzoeken.
We móesten weg. De toekomst van alles wat ons lief is stond op het spel. We hadden nog levendige herinneringen aan de ondervragingen bij de tempel van het slagveld. We waren bang dat we ze veel te veel bijzonder nuttige info zouden kunnen geven als we niet weg zouden komen.

Dus we verzochten de Goden. Om hulp. En die kregen we (zij het via een beetje een omweg). We vervielen in een slaap waar we slechts een weinig meekregen van de verschrikkingen die ze ons aandeden. Waarbij we dagenlang (weken zelfs, klereleiers) gefolterd werden op geheel Spanjotl Inquisitor Manner (SIM). Ik hoorde wel geschreeuw, soms de slagen van zwepen, soms de incantaties van Guadalupe. Ik hoorde Spanjotl, Guadalupe, Arlanos wel, maar ze leken niet in staat me te pijnigen of te raken.
Oh ja, en de stem van een Paco, de troost.

Ik snapte op enig moment dat we niet waren weggevoerd, maar dat we werden afgeschermd van de pijn door de goden. Dat ze als het ware tussen ons en de Spanjotl in stonden. En dat dat was wat ze konden.
Maar we kwamen langzaam terug op de wereld. Zittend in een kooi, hangend aan iets buitens.

Deed het niet erge pijn? Nouou… Het was natuurlijk we bloederig en rauw, maar pijn, zoals in ondraaglijke pijnen, nee.
Maar we waren moe. En dorstig. En murw. Er is iets veranderd. Ik ben veranderd. Is dit nieuw?

Iemand had water. Maar hij gaf het niet. Ik kreeg alleen maar een lapje. Een bijna droog lapje waar ik vrijwel geen vocht meer uit kon krijgen. Maar hij haalde me wel uit de kooi waar ik in had gezeten. En nog twee mensen. Ja, mensen. Ik geloof dat ik er een herkende. Wij waren vrienden.

Ik had zeker een tijdje nodig om mijn metgezellen te herkennen. En daarna nog een tijdje om een en ander mentaal op orde te krijgen. En daarna om iets te zeggen. Alleen drinken ging al direct redelijk gemakkelijk. En soep.
Ze leidden ons weg. We liepen in duisternis. Ze lieten ons lang lopen. We waren moe. Maar ze stopten niet.
We waren moe. Maar in de velden. De Spanjotl waren in elk geval weg. Waar waren wij dan? In velden, in jungle zelfs. Zonder spullen. Maar wel met lange slagijzer dat ik aan de trap had laten staan. En dagger. En weer in Spanjotl kleren. We waren moe.
Maar we zijn vrij. We zijn Vrij. We zijn VRIJ!
Ik kon wel dansen. Maar ik was nog zo moe… Ik kondigde aan een feestsoep te zullen bereiden. En dat was het. Ik probeerde uit te leggen wat ik nog herinnerde. Het geschreeuw, de slagen. Flarden. En ook dat gevoel dat ik iets niet zou kunnen verdragen. Iets ergs. Iets wat ik niet wil. Dat heeft Guadalupe gedaan. Ik weet het zeker. En ik weet nu dan ook zeker dat we niet de oude Mendez, maar de jonge Guadalupe moeten hebben als we nog wat met Chitzlan willen aanvangen. Maar ik merkte ook al, en al eerder, dat ik niet meer wist hoe ik in de vallei naar Zehuatek kan komen. Ik vermoed dat de Haguar die herinnering heeft gezuiverd, ter bescherming van volk en vaderland. Dat zal de Spanjotl wel zijn tegengevallen. Dat ze die informatie niet uit ons konden krijgen.

De anderen knikten af en toe. En aten soep. Ik heb niet gerept over wat ik niet zou kunnen verdragen. Maar ik heb het idee dat de anderen ook zoiets hebben, maar dat het iets anders is. Iets wat ons nog wel eens op zou kunnen breken in bepaalde situaties, als we er niet van weten. Ik ben er niet blij mee. Maar ik hou het voor me.

Ik kon niet veel. Ik besloot eerst maar eens een focus te zoeken die ik kon gebruiken om spreuken mee te gooien. Een schedeltje van een kleine Haguar was een perfecte focus.

Chilicocuatl vond een mooie gebogen slangestok.

In het bos kwamen we ineens een standbeeld tegen. De reusachtige Eatl, op een sokkel.
En er waren er meer. De Haguar, de Huanti, de Couatl en de Teotl, en aan het einde van de denkbeeldige, maar vooral overwoekerde weg een poort.
We deden wat plengoffer en gingen de poort door om er daar achter te komen dat er een verlaten, maar toch ook wel onderhouden tlactliveld lag. Na wat onderzoek besloten we hier kamp op te slaan. Op de tribunen.
´s Nachts ineens zagen we dat er een spookachtige wedstrijd was. Door de Spoken. Niet zulke spoken als in Seatl, waar de spoken zijn, maar sportspoken. Wedstrijdspoken. Waar de geest uit de fles was.
Misschien wordt nog een keer duidelijk wie die wedstrijd kon winnen, bij vollere maan.

We kwamen ook een groepje jagers tegen, met ook een Spanjotl leiding. Chilicocuatl kwam er achter dat ze een grote slangachtige draak gevangen hadden en in de stad wilden gaan verkopen.

Ik bevrijdde de draak natuurlijk. Hij kwam nog wel achter mij aan, maart verwoestte voornamelijk het hele kampement van die jagers. Het was een bliksemvurend, vermorzelend, snelkruiprennend verscheurmonster. Ik ben blij dat we het hebben gered van verkopen aan de mensen in Casteo del Rio. Was het de Sashamama?

De jagers lieten alles liggen. We konden in elk geval wat hangmatten, touw, een leren armor en een riem met blauw poeder oppakken.

Overigens, de coconatlatl is een wapen en stond derhalve wellicht in de gang.

samenvatting: Alle Goden! Ze hebben ons…
Title: The mighty Arlanzo, of house Mendez.
Monte Video
onder de muur door naar vesting Monte Video
vast in ondoordringbare kamer.

–Er is niets leuks gebeurd. Sterker nog… Het was verschrikkelijk…

We keken van afstand eens wat ze aan het doen waren in de stad buiten de vesting, als ze daar met kar en een paar man huis voor huis afgingen.
Blijkbaar verzamelden ze waardevolle dingen uit de huizen in de buurt.
Als ze er een kruis op hadden gezet met krijt, was dat huis ´af´.
Wij besloten van dichtbij te gaan kijken en ik verstopte me zelfs in een huis waar een zoeking in ging gebeuren. Niet dat ze me vonden, maar toch…
We ondervroegen een verhuizer Pablo. In de ommuurde stad waren nog ca 500 p.
Don Alejandro was er de leider, Mendez was er ook met ca. 30 man.
En Mendez wilden we graag spreken.
Aan de hemel zag ik een vurige vogelachtig figuur. Groter dan de Eatl? Met benen? Vlammen? We besloten uit zicht in een woning te schuilen. Het was een behoorlijk huis, met kelder. De bedienden die in de kelder zaten, achter slot, waren reeds dood gehongerd of gedorst.
Daar konden we niets meer aan doen, maar we vonden wel een doorlopende gang, best een eind door.
Een heel eind door om precies te zijn tot onder de muur door. Tot bij de deur naar een kathedraal. Tot nog verder, met nog meer deuren. Een bordeel? Een tuin en nog iets onbestemds.
Het slot op de kerkdeur was met valletje ingericht, misschien alarm.
We zagen ook water/licht, aan het einde van een klein gangetje.
We gebruikten het sleutelgat bij het bordeel (ach, misschien was luxe herberg een betere term) op de manier waar het voor bedoeld was, maar het bed was leeg.
De enige deur die dus zo open ging kwam uit op een trapje in een ommuurde tuin.
En een hek naar zee.
Hier woonde de heer Toledo. Een handelaar. Met zwarte slaven, waaronder Jemaima.
We doorzochten het huis, terwijl we de slaven een beetje bij elkaar hielden, beneden. En we vonden drie sleuteltjes, verstopt in een ladekastje.
De heer des huizes kwam thuis. We vingen hem, vroegen hem uit over Mendez. De hele oude Mendez was dood, de oude maakte inderdaad de jungle kapot, hij was maar een kind tijdens de slag. Maar de jonge was een mietje.
De hogepriester van de kathedraal heette Philippe. Er was dus de jonge Mendez. En ene Lopez Canzia´s. Al weet ik niet meer wat die nu ook weer had of was.
Het huis ging onderzocht worden door wachters. Wij gingen de trap weer af, de gang in, maar niet voordat we de heer Toledo hadden gedood. We vonden dat hij al weer genoeg wist.
De deur waar we niets van wisten geforceerd. Dat beschadigde wel mijn stalen slagwapen.
Een trap, een gordijn, wierook en een stem: “What do you seek of the mighty Arlanos?”
Had hij nu een riem met de hitekl knop aan? Sokken. Een kattenluikje? Er waren kruiden en bloemen en dierenmotieven. Een blauw bloemetje was er veel. In Hitekl stond er in de riem vreemd genoeg: “Emmer”. Hij woonde op een klein eilandje.
Wat was er met de grote slag gebeurd? Arlanos: “Dat is een heel verhaal. Er was een leider Chitzlan, een held die een paar van de overgebleven stammen had verenigd. De Burro, Zorro, Teguci, enz. Met goden en magie om hun vrijheid te herwinnen…”
Langzamerhand bemerkte ik dat Arlanos er niet echt was…
“Op de een of andere manier was Chitzlan tot inzicht gekomen en had de slag doen verliezen.
Ervaring had aan de Spanjolen geleerd dat je geen veldslag aan moet gaan als je die kunt verliezen. En afgelopen zestig jaar zijn er inderdaad geen noemenswaardige problemen geweest. De beschaving is voortgeschreden. Met de tijd zal iedereen gemengd bloed hebben.

Wij tovenaars zijn niet meer echt van een huis. Maar mijn moeder´s meisjesnaam is Mendez.”
En daarmee was hij weg in de rook. Wij bleven achter. Gevangen. De uitgang was niet meer. Het kattenluikje kwam uit op een gangetje.
Dit is niet goed.

samenvatting: Opruiming! Alles moet Weg!
Title: The adventure of the swaying sword.
Niets dan lof voor de DM (Tomaas).

Bij het Zwaard op de Berg.
In de Hemel.
Monte Video
Huis Chitzlan

–Lichtstraal om z´n hoofd? Force–helmet!
–mooie sessie!

We gingen langs de ridder, onder de boog door “Alleen zij die puur van hart zijn”. We namen het pad omhoog. Een breed pad. Het pad slingerde zich rond de berg, of in ieder geval deed dat het vanaf een bepaald niveau.

We kwamen bij de Eerste Poort “Hoed je als je hier met slechte bedoelingen komt”. Links was een hele muur met een tafereel erop. Vechtende Spanjotl, overal, met in het midden een man in het licht, met een lichtstraal rond z´n hoofd. Tot ieders grote verbazing was er ook een Spanjotl aan het schoonmaken. Maar die schrok zich ook een hoedje toen hij ons zag.
We gaven aan dat wij hier ook kwamen schoonmaken. En we liepen door, over een pleintje met een shrine en een aantal mensen. Die waren wat verrast en volgden ons.

We kwamen bij de Tweede Poort “Ik zal U verslaan met Uw eigen wapenen”. Een soort tunnel. Met in de gang een Indiaan (tot onze verbazing). Hij was dood, en leek de macuahuitl aan zichzelf te hebben geslagen. Op de voorstelling links stond de man met de lichthelm in het midden terwijl de menigte om hem heen zichzelf op hun eigen wapens stortte.
We tilden de dode indiaan terug naar buiten en begroeven hem. Met de daarbij behorende rituelen en bloed plengingen in foetushouding, met macuahuitl. Ondertussen echter, werd ik aangevallen en lastig gevallen door vier krijgers die uit de shrine waren gekomen, en probeerden Popo, Axolotl en Chilicocuatl me te verdedigen.
Een priester die er ook bij stond probeerde nog te sussen, maar dat ging slecht. De priester en ik riepen dan ook vrijwel tegelijkertijd vrijwel hetzelfde: “Hier, op deze heilige grond, moet geen herrie worden gemaakt, en al helemaal niet worden gevochten!”
Het had maar half effect. Tenminste één van de krijgers ging neer en stierf. En de anderen werden ook verslagen voordat ze zich terug trokken.
Alleen de priester bleef en wachtte rustig het einde van de rituelen af. Ik had direct door dat dat een respectvol en integer en puur man was. Nadat we klaar waren vroeg hij ons in het Quetchua wat we hier kwamen doen. Ik stond voor hem en keek hem indringend aan terwijl ik zei: “We zijn de Spanjotl moe en komen nu opruimen.”
–”Komen jullie hier slechte dingen doen?”
–”Nee, we doen alleen hele goede dingen. … Maar ons is opgevallen dat de Spanjotl en Indianen zodanig van elkaar verschillen dat dingen die voor ons heel goed zijn wel slecht overkomen op Spanjotl.”
–”Niet iedereen is slecht. Laat dit symbool van vrede en hoop met rust, zo smeek ik.”
–”Wij zien en voelen en waarderen de goedheid en beschaving in U, maar anderen misbruiken het symbool. Zij hebben hier de corruptie gebracht!”
–”Nee, dat is niet waar. De Indianen hebben de corruptie misbruikt!”

En hier moest ik even nadenken. Sloeg dat ergens op? Was de corruptie hier echt al eerder dan de Spanjotl? Ehm, ja! De maan was al ruim vóór de Spanjotl gecorrumpeerd. Seatl, waar de Spoken zijn was al heel corrupt vóór de Spanjotl.

–”Ik hoor waarheid in Uw woorden, maar de Spanjotl hebben de corruptie heel snel en hard verspreid. Neem de gele zware plaatjes.”
–”Sommigen onder ons zijn inderdaad door goudkoorts overmand, maar niet iedereen.”
–”We zullen doorgaan.”
–”Vindt u het goed als ik meega?”
–”Jawel, als U de mensen in de tempel alleen kunt laten.”

En zo voegde de priester zich bij ons.
We liepen door de Tweede Poort en de gang en vonden een nieuw standbeeld van Hadrianus aan de andere kant. José (de Priester) hield om de zoveel stappen even rust voor een kort ritueel voor de beeltenissen aan de rechter wand van de gang. Wij wachtten daar rustig op zoals hij ons ook de kans had gegeven óns ritueel af te maken.

En zo kwamen we bij de Derde Poort “Wie slecht doet, zal ik doden”.
Er had hier ook flink bloed gevloeid. Twee priesters zaten geknield en onthoofd bij een bankje. Een indiaan lag erachter. We zagen ondertussen dat die indianen uit het leger van Chey–Enne waren gekomen. De dode indiaan had vele verkronkelingen op z´n lichaam, op de plaatsen waar voorheen tatoeages hadden gezeten.
De priester nam zijn doden voor z´n rekening en wij de onze. We boden (wederzijds) onze diensten aan maar weigerden (wederzijds) beleefd.
En daarna gingen we zelf allemaal ongehinderd door de poort.

We kwamen bij de Vierde Poort “Ik zal U verslaan met Uw eigen kwaad”.
Daar lagen wel 4 –resten van– afschuwelijk verwrongen lichamen van Indianen. De priester legde uit: “In deze poort is de voorstelling: “Ik zal U verslaan met Uw eigen kwaad””.
Wij verzorgden weer een (groeps)begravenis.

We bespraken nog eens hoe het ging. Met name Popo had nergens last van en Chilicocuatl was wat misselijker dan anders.
We zagen ook de sokkel al. Wat had de Teotl ons dan willen laten zien? Zouden we toch nog eens contact moeten opnemen met hem, beneden? Konden we ook om de poorten heen komen? Ja. Maar dat leek niet erg zuiver.
Zouden we de poorten ongeschonden door kunnen komen? We merkten allemaal dat het wel steeds lastiger werd.
We besloten door te gaan. Ik eerst. Ik voelde dat ik getest werd, maar doorstond dat. En ook de rest kwam er goed door.

We kwamen op een kort, smal paadje, bij de laatste Vijfde Poort “Ik zal U doorlichten. Uw kwaad zal U wegspoelen”. Voor de poort stond een stenen grootzwaard, met ring en ketting eraan. En daaraan een monster. Een verschrikkelijk, afzichtelijk, verwrongen monster. En we herkenden Chey–Enne.
Hij had het toch net niet gehaald. Maar dit was onterend. We besloten hem van deze wereldlijke last te bevrijden. Ik besloot een Banishment. Hopelijk om hem weg te zenden. (Toch niet naar het Infernum van Hadrianus? Tja, ik weet het niet, maar hier kan hij niet blijven…)
Okee, het was lastig. Hij ging niet. En na een tweede poging ook niet. Volgens José was hier slechts de laatste, puur corrupte vorm overgebleven, een effect van de laatste weging. Maar die vorm had nog wel strijd–reflexen. Ik werd geraakt en voelde dat hij me corrumpeerde. Popo werd ook geraakt. Hij corrumpeerde ook. En nu was niemand meer volledig puur. (Op de priester na, natuurlijk).
Maar hij zat vast. Met vereende krachten versloegen we hem. Hij loste op in rook. Paarse rook. Nog mazzel. Hij is in elk geval naar Xibalba, niet naar Infernum.
Maar nu. Hier was het duidelijk wel erop of eronder. Door de poort konden we licht aan de andere kant zien. Maar vreemd licht.

Nu we allemaal wel een beetje gecorrumpeerd waren, besloten we na enig overleg gezamenlijk te gaan, handen vasthoudend.
De priester was al een beetje vooruit en zat geknield voor een standbeeld toen wij de poort doorkwamen. Het was inderdaad niet misselijk. Maar toch voelde ik me ook gereinigd, toen ik aan de andere kant eruit kwam. Wat onze goden niet was gelukt, het geheel verwijderen van Corruptie, was Hadrianus wel gelukt. Ik complimenteerde José nog met het grondige en krachtige bouwwerk.
En we kwamen aan de andere kant. Alleen Popo was echt aangeslagen. En dat terwijl hij zolang de corruptie had weerstaan…

Aan de andere kant zagen we een nieuwe wereld. Een wereld zonder fouten, zonder ziekten, maar wel met wezens met hondenkoppen en vleugels. Een meter of wat voor ons zagen we het Zwaard, nu duidelijk, met rondom in het basement alkoven. Het zwaard was, zelfs ondanks wat we wisten, heel groot. Groter dan we buiten gezien hadden. Het stond ook muurvast. Maar naar één kant leek een schaduw ervan ook wel iets te wankelen. En terwijl we keken zagen we voor ons in de alkoof het dichtst bij, een Jacaranda met een stenen tablet tegen de stam.
We besloten de boom en daarmee de link naar ons land, te vernietigen.
Dat viel nog niet mee toen de engelen probeerden de vuurnoten af te weren. José zag het ook met droefheid aan. Ik wilde toch iets doen en geven wat van mijzelf kwam en gaf hem (uit vriendschap) de toverstok.
Pas de laatste noot was voldoende. Ik meen dat ook de vleugel van een engel in de brand ging en dat Popo nog een waterzak toegooide. Maar we sprongen snel door de tunnel weer onze wereld in, voordat de tunnel voor altijd zou sluiten. José volgde.

En zo was het voorbij. José ging naar zijn mensen, wij naar beneden via de hellingen.
Daar gingen we slapen. Het zwaard verbrokkelde, de berg verviel in één dag tot overwoekerd woud.
En dat was het eerste deel van de sessie.

We besloten de volgende dag naar Chitzlan te gaan. Eerst checkten we of Spanjotl die het hier voor gezien willen houden ook de mogelijkheid zouden hebben het land met zo´n drijvend huis te verlaten. En dat kon. Daarna gingen we richting pleintje. En daar vlak bij zagen we een patrouille, onder leiding van Mendez (helm met gewei) van het plein afkomen. Die had net de ShadowHaguar op het plein gedood.
We hebben die ook alle drie begraven en hebben daarna Chitzlan ontboden.
Hij kwam, zwaar leunend op z´n staf. Hij herkende ons niet. We spraken een tijd met hem. Heel geduldig. Hij vergat sommige dingen heel snel. Als hij zich heel even omdraaide, wist hij niet meer dat hij met ons had gesproken. Hij was voornamelijk aan het roepen dat hij de grote held was. En dat hij Gualalupe wilde zien (ja,ja, zien…). Maar ook af en toe dat ´hij er niet heen wilde´ of dat hij ´het niet zou verraden´.
Ik voerde alles aan wat ik kon verzinnen. “Er zijn mensen die U de grootste held vinden”, “Sommige mensen twijfelen aan Uw heldendom”, “Wij weten wat U in Seatl kwam doen”, “Wie hebt U daar begraven? Moeten we dat aan iedereen gaan vertellen?” “Wat ziet U toch, daar beneden?” Hij leek iets anders te zien dan wij. Alsof hij op een half doorzichtige, brokkelige afgrond naar Xibalba stond.
En toen we ook nog “Wie is die figuur met die zweep en tiara?” hadden gevraagd en hij zich eigenlijk geen raad leek te weten, zakte een deel van het plein in en kwam, als over een wenteltrap de bewuste figuur, uit Xibalba, omhoog.
“Ik ben Aristetos! Chitzlan heeft van mij gestolen en jullie ook, ontken het niet! Mijn leger beschermt de gevaarlijke energie die van de maan is opgeslagen in het godenmetaal, klaar om te gebruiken! Weten jullie dan helemaal niets! Ons volk gebruikte vroeger foute magie tegen de maan! Daarom haat iedereen ons! Chitzlan heeft de gouden speer met de gouden veer gestolen, en er z´n vriend voor geofferd! Het was de speer die bedoeld was om Hadrianus mee te doden! Geeft mij Chitzlan en de Speer! Chilicocuatl besloot hem haar eigen gouden speer terug te geven. Hij was er blij mee. En sowieso gaf hij ons, bij wijze van aanmoediging/dank een kruikje met iets lekkers waar je beter van wordt als je gewond bent. Daarna ging hij weer.
Wij riepen Chitzlan nog weer terug en hoorden nu dat hij “de speer heeft verstopt na de veldslag” en “de oude Mendez had beloofd het nooit te vertellen”. Ah, Mendez dus…


Checklist:
— Equipent nog eens checken.
— Spear zoeken, vinden en teruggeven.
— Nu ben ik het zat met die Mendez. Zoeken, vangen, uithoren, opruimen.
— Wie is de oude Mendez?
— Haguar waarschuwen dat het tijd is terug te komen.
— Eatl zoeken en bijstaan of bevrijden (Boog mee. Hulp/info vragen van Aristetos?)
— Tribes indianen weer verenigen of de macht laten nemen.
— Seatl, waar de spoken zijn, kan de leiding daar weer in nemen, zoals het hoort.
— Oplossing vinden voor de Spoken van Seatl, waar de spoken zijn.
— De tribe zoeken van de Jakhalzen (Coyotl) en daar orde op zake stellen.
— Corruptie bestrijden van de maan. (Ligt er niet een behoorlijke stash energie in Seatl, waar de spoken zijn?)
— Anders een andere bestemming bedenken voor TAPs en UmoonFs.
— Niet naar de maan gaan.

Die speer, hè…
Die gast bij George, na dat verhaal met die bakkersknecht, zei over Chitzlan dat er wel gezegd werd dat hij de Haguar verborgen zou houden.
Zelf heeft Chitzlan nu dus gezegd dat hij de spear verstopt heeft na de veldslag…
En samen is dat dus: De speer en de Haguar zijn beide verstopt door Chitzlan.
De Haguar heeft de Deicide Spear!
Elementary.

Hoewel: Wat zagen we dan eigenlijk door de Schedel van de Teotl steken in de stapel schedels?
Ga mij niet zeggen dat we dáár of all places de Haguar gemist hebben.

Ehm, ik weet niet. Toch nog eens onder die stapel schedels kijken.
En dan ook meteen die tempel even wèl goed opruimen.

samenvatting: Het land brandt. De ShadowHaguar leveren werk!.
Title: The shadowy tracks of the haguar.
Villa Nova
Monte Video
Voet van het Zwaard

–De DireLlama, vèt!
–Niet een granery maar de cornery met speciale wachten: corners.

(het was een rare korte sessie voor mij. Ik was er ca 21:30, Ronn was er niet en Folherr kwam na mij ook nog binnenvallen.)
We liepen een vernietigd Villa Nova in. Overal lijken, niets of niemand nog in leven. Sommigen verbrand, maar niet allemaal…
Op een schavot op het plein stond nog, met een zak over haar hoofd, de Maiden of the Corn! Rozebottl.
Ze had op het punt gestaan te worden gehangen omdat ze geweigerd had nog meer te zeggen nadat ze had gemerkt dat een priester haar taal aan het leren was en wellicht iets te weten ging komen over Zehuatek.
En net nadat ze dus daar, met touw om haar nek en een zak over haar hoofd stond, kwam er het Monster het plein op dat werkelijk iedereen heeft weggevaagd. Geen overlevenden. De Haguar snuffelde nog wel even aan haar, maar ging toen.
Het was nog niet eens zo eenvoudig daar te blijven staan tot ze —gelukkig— kon worden bevrijd, en dan ook nog door ons.
Nadat ze ook maar een beetje was bijgekomen, ging ze uit met haar maiskolf, om bij alle gevallenen langs te gaan. Ze heeft, al zingend, één maiskorrel geplant onder iedere gevallene. “Om de zielen houvast te bieden.”
Bovendien vonden we de tempel die we hebben laten instorten. Met het plantje, geplant aan de voet van het standbeeld, hopen we dat het geheel snel weer aan de jungle zal vervallen.
Ikzelf ontwaarde Ocetl in het groen. Die zag eruit alsof hij niet erg van zwemmen hield. Ik heb hem gevoerd met geit. Op zich blijft hij me volgen, maar hij vertrouwt geen ander.

We haalden uit de huizen nog wel lamavet en olie. Voldoende olie voor 2 vuurnoten per persoon.
Bij sommige dorpen of stadjes kwamen we nog plukjes overlevenden tegen die binnen de kracht van Hadrianus waren. Heel dicht tegen kerk of shrine aan. In een aantal gevallen ook met de huid van een GhostHaguar als trofee gespannen. Dat zag er onprettig uit.
Bij Monte Video kwamen we een zwaar bewapende patrouille tegen.
Maar dus buiten de bescherming van een tempel. We zorgden dat ze ons niet vonden. En daarna gingen we kijken bij het huis van Chitzlan. Al op geruime afstand zagen we onwerelds paarsig licht op de straatstenen rond het huis. Xibalba tiert hier welig. Op het plein voor het huis zaten niet minder dan 3 GhostHaguar, blijkbaar om te beletten dat Chitzlan zou kunnen wegkomen, dan wel misschien om de inhoud van Xibalba enigszins in toom te houden. De GhostHaguars werden zelfs een beetje schichtig toen wíj het plein betraden.
En daarom overlegden we dat we hier nog wel even goed naar moeten gaan kijken, maar wellicht nadat we bij het zwaard zijn geweest. We reisden door, langs een verdedigingswal van de laatste overlevers, midden in de stad, tot we bij de funderingssteen van het zwaard kwamen. Het was al aangetast. Het zwaard leek nu al te wankelen. Aan de voet stond een standbeeld van een ridder van Hadrianus. En toen we door wilden hoorden we een Spanjotl stem: “Only the pure of hearth should enter here!”
We liepen toch door en voelden ons bezwaard, alsof we het gebied konden besmetten of corrumperen.

samenvatting: Road to happiness.
Title: The furry tentacles of Hadrianus.
Ik was er niet…
Blijkbaar zijn ze er achter gekomen dat de tempel zéér zwaar bewaakt werd.
Honderden krijgers, hoorde ik.
En dat vernietiging er dus niet in zat.
Ze zijn dus richting zwaard gereisd.
Hoe ze dan in Villa Nova zijn terecht gekomen is iedereen een raadsel.
Er zijn ca 3 weken verstreken.

samenvatting: De ShadowTeotl en Ocetl.
Title: The exorcism of the Teotl.
heuvels rond Monte Video
Brug naar het slagveld
Slagveld/tempel

–Ik had nog eens zitten rekenen:
Uitgaande van (maar) 100.000 schedels (ik dacht dat Tomaas 200.000 had gezegd):
iedere verdieping niet 1 maar 4 schedels groter,
Heb je 36 rijen nodig met aan de basis 108 schedels voor bijna 13 meter breed en bijna 4 hoog.

–We waren aan het vechten rond de piramide schedels op het oude slagveld. Het was de eerste keer dat ook Misha meedeed. Gelijk met een Fighter warlock die K´inich Janaab´ heette. Op de één of andere manier heb ik Chilicocuatl niet gezien. Maar goed. K´inich is Teguci. En hij zei (zeer terecht mag ik wel opmerken): “Ja, maar die schedels zijn wel van onze voorouders.” En Ronn, lomp als hij was: “Ja, de jouwe. De onze zijn het niet…” Waar natuurlijk, we zijn niet op het slagveld geweest…

–We moeten sowieso de stapels troep die we bij ons hebben nog eens filteren en schiften. Duidelijk is dat metaal van de goden corrumpeert. Ik weet dat de Spanjotl graag dingen zelf hebben. Dat is ook een bron van corruptie. We verdelen op grond van noodzaak. We nemen alleen mee wat (nog) een doel dient. De rest is eigenlijk vooral energieverspilling. Ik heb een lijst.

K´inich Janaab´. Fighter/warlock Van Teguci–tribe
alles brandt.
Slachtoffer van aanval ghostly Haguar vlamt ook op.
Corruptie brandt?
Daardoor overal brand.
Vuur meer lijkend op Xibalba dan op Spanjotl.
Samuatl ook gedood. Grote groep mensen blijkbaar veilig tegen hun tempel aan.
Op weg naar tempel over schedels.
Geroep om hulp. Door priester die op bok gevangeniswagen zit. Een bekende wagen.
Priester gedood. En acolyte ook.
Kat in gevang vrij gelaten.
En ook indiaan maar héél corrupt.
Wel laten doden door ghostly Haguar.
Als een lier!
Bij tempel rustig aan gedaan.
Maar volgende dag kwam priester aanwaggelen.
Aangevallen met risico aanval vanuit de tempel.
En ´s avonds naar de stapel schedels.
Teotl: “Waarom zijn jullie niet gekomen?”
Om de vloek te verdrijven had ik 10 ronden nodig in gevecht waarin ik zelf geen deel kon hebben.
Ik werd door de Teotl de piramide in getrokken. Er was veel ruimte in! Toch niet weer Xibalba hè?
De schedel van de Teotl zag ik, met de speer van Chitzlan (van Seatl, waar de spoken zijn, eigenlijk) ook erin.
Gelukkig trok Axolotl me er uit (met een1). Door het oog van de naald maar makkie.

De kat was me gevolgd. Ik geloof dat de kat me wilde bedanken. Hij mag mee als hij wil.

Daarna gelukkig een voldoende goede exorcism (d12(8)+10).

Teotl: ”Ik vergeef jullie voor het niet op de slag aanwezig zijn. Seatl is veilig voor wat betreft mij.”
“Over drie dagen een vuur branden. Ik zal beloning geven”.
Onze wens:
“Wil je het grote zwaard met veel misbaar en opzicht omgooien?”
Teotl:
“Ik kan daar niet bij komen. Maar ik kan jullie wel naar de foundation stone brengen.”
“Graag.”

De kat is in de buurt. Ocelut zal ik hem noemen.
Moeten we de tempel nu niet ook nog even helemaal affikken? Ze lijken wel wat aangeslagen, als ze mij zo lang niet konden raken.

Tempel
Zwaard
Haguar in ere
Eatl
Wat kunnen we met de corruptie van de Maan?
En met de spoken van Seatl, waar de spoken zijn.

samenvatting: Honderden ShadowHaguar, referantie aan El Dorado – Seatl.
Title: “What is our last command?”.
Tempelcomplex Opl
Monte Video

— Das Wad (korte film (avond korte film))

— We openden een magisch luik. We gingen ervan uit dat we de Haguar daardoor zouden bevrijden. Maar we wisten ook dat er een kwaad schuilging 1) in het luik zelf en 2) onder het luik. Ongedifferentieerd kwaad. De Haguar bleek een grote hoeveelheid (werkelijk honderden) Haguar ghostly spirits die de Spanjotl er uit gingen kicken. Tot zover dus niets aan de hand. Maar wat stond er nu in Low Tekl in de rand die door het magisch luik onzichtbaar was geweest?
Ronn: “En daar staat dan: ´Gefeliciteerd, knuppel!´ ” “Met zo´n glyph van een knots”.
–”Oh ja, en zo´n noot van een eikl–boom”. –”Twee kokosnoten en een banaan”. Juist.
[“Guard this carefully because the Evil can escape.”]

Het bleek dat de Fabio het vorige keer al niet had overleefd.
We hielden het groepje van de scaly vrouw in de gaten. Ze had haar vleugels ingevouwen of zo, ze waren in elk geval weg.
Er waren nog een vrouw en 3 mannen. Eentje kon misschien vechten en had een beetje verstand van bos. Het waren allemaal Myxtekl.
We lieten ze een tijdje hun gang gaan. Een Haguar liep op meters langs ze heen, zonder ze aandacht te schenken. Ze zochten tot het al behoorlijk donker was. Maar toen lieten we ze in een ambush lopen. Dat konden ze echt niet aan.
De vrouw die had kunnen vliegen was het eerst de klos. En hoewel de man die als enige kon vechten wel gewond ontkwam, was de slag voor ons. We pakten bij elkaar wat ze hadden laten vallen en besloten toen direct de rest van het kamp ook aan te vallen.
We pakten wat totems op met tanden van dieren erin, mogelijk de reden dat de Haguar ze met rust had gelaten.
Een tas van de vrouw met veel papierwerk, afdrukken van low Tekl en zo.
Een machetl.
Spell components.

Onderweg naar Opl vonden we er nog een die in een wurgplant was gelopen in het donker.
We sprongen over de muur aan de andere kant en vielen eigenlijk vrij ongecompliceerd het kamp aan.
Er stonden natuurlijk tenten. Ook om de vondsten te beschermen. Maar we maakten korte metten met iedereen. En pas toen we 14 (3x3+2x2+1x1) schedels hadden gestapeld in de bres van de muur stopten we.

Ik hield wacht en dacht ondertussen na over de zigurats.
Toen het eerste licht over de ene zigurat heen kwam op de andere zigurat, hield gebuzz op. Dat had ik nog niet eens opgemerkt, maar nu ik het hoorde stoppen, bleek ik het de hele tijd al te hebben gehoord.
De daaropvolgende dagen vonden we nog meer artefacten.
een raar wapen met een snaar en een stok die kleine speertjes weg kon schieten.
Sieraden
kleding
gereedschappen
de Burro
tuig voor de Burro
olielamp
kaarsen
veren
papier

Ik las nog wat in aantekeningen en zag dat ze geen idee hadden wat ze aan het doen waren geweest. Maar ook dat de kleine zigurat er eerst was geweest en dat de grote er was neergezet met een reden. Met aanstaande oorlog in het achterhoofd.
Ik bedacht dat oorspronkelijk de Zigurat van de Haguar wellicht rustig iedere dag in slaap was gewiegd door de zon en voorbereid op de dingen die komen moesten, maar dat, door de schaduw van de andere zigurat, het natuurlijk ritme verstoord was en de Haguar in strijdstemming werd gebracht. Duidelijk was dat het te maken had met de naderende legers van Seatl, waar de spoken zijn en dat de Haguar, hoewel ook een God, symbool stond voor die legers. Het was niet om de God te behagen.

Ik hoorde dat in een van de tenten iemand de glyph van de Haguar had opgehouden en geroepen: ”Stop! We zijn vrienden!” of zo. In het Zehuatekl.
Bij het papierwerk zaten prenten van de verschillende stammen van indianen. Behoorlijk getekend. En een tekening van Chey–Enne, duidelijk herkenbaar. En Chitzlan. En we lazen dat ze een stad zochten die El Doratl heet, en dat ze vermoedden dat die hier Seatl had geheten. Waar de spoken zijn. En dat daar héél veel Metaal van de Goden zou liggen.

We namen de tijd om wat bij te komen, onderzochten de zigurats nog eens rustig. En ik merkte dat ik eigenlijk wat ingangen mistte. Zelfs bovenop, waar de belangrijkste hoort te zitten was slechts een stenen luik. Maar wel een evil luik. Met ook nog evil eronder. Ik merkte ook dat ik veel dichter tot de Haguar kon komen (spiritueel) als ik op de Zigurat ging zitten. En ik kon ook dingen die ik nog nooit had gekund.
Dat bracht me ook op het idee om de betovering op het luik te breken met een Dispel Magic. Als we er klaar voor zouden zijn.

Wat ik niet wist is dat Chilicocuatl in de andere Zigurat een hendel had ontdekt. Een afgebroken hendel die met de meest overdreven maatregelen in één stand was gezet. Niet dat hij dat doorvertelde!
Terwijl hij op een nacht wacht hield en ik op de kleine zigurat zat te mediteren en een link probeerde te maken met de Haguar, kwam er de Haguar naast hem zitten.

Afijn. De tijd was gekomen om actie te ondernemen. Precies voor dag haalde ik iedereen naar de kleine zigurat, was ik Chilicocuatl kwijt, bereidde ik de Dispel Magic voor en voelde toen ineens vrij ernstig gerommel. Het leek of een deel van de Grote Zigurat instortte. En tot mijn verbijstering in elk geval bleek de instorting van de Zigurat zodanig te zijn geweest dat het eerste licht nu door een nieuwe gang door de grote Zigurat heen precies op de plaats van het luik viel. En daardoor vervaagde het luik. Ik castte er een Dispel Magic overheen en dat was precies wat de bedoeling was geweest (of een mensenoffer, maar goed).

En toen gebeurde er iets. Een grote hoeveelheid ghostly Haguar kwam naar buiten. Ze wachtten op de Zigurat. Ergens op. Tot we hoorden: “Wat is uw laatste bevel?” (lett: “What is our last command?”)
Ik was nog wat verrast. Maar Axolotl niet. “Help ons de Spanjotl van dit land te schoppen!” En weg waren ze, alle richtingen uit rennend.

Op één na die als het ware versmolt met de Haguar die hier al de hele tijd rondliep.

We keken eens even het luik in. Onderin weer zo´n paarse gloed. Xibalba. Toch ook weer.
En een waarschuwing: “Guard this carefully because the Evil can escape.”

Was dit dan het? Was dit bedoeld als verdediging tegen de legers van Seatl, waar de spoken zijn?
Dat je de Haguar de legers laat bestrijden?
Wat een verschrikkelijk wapen hadden ze dan gemaakt! Zelfs ik stond paf over de bruutheid van dit wapen. En blijkbaar is het niet gebruikt. En wist niemand er nog van.

Ik denk dat Seatl door het oog van de naald is gegaan.
Het ziet er naar uit dat de grote Zigurat beschadigd is. Misschien stort hij zelfs nog wel een keer in…
Maar het luik kwam ´s avonds automatisch weer terug.

Dit was goed gegaan. We besloten wat nu te doen. Al met al leek het erop dat alles wat we recentelijk van plan waren te doen ook lukte. Nu was het de tijd om ons te richten op de SchaduwTeotl. En we besloten richting Slagveld terug te gaan. Met Spanjotl kleding die we van waslijnen gapten.

Maar onderweg zagen we al dat er dingen veranderd zijn. Er zijn overal dodenbrandstapels. En we zagen dat Monte Video in brand staat.

samenvatting: Opl, de Zigurats en Italiatl.
Title: The ruïns of Fabio and Opl.
Eiland Letchua
Opl

Salut Salon (Competitive Foursome)

–“Oh wijze Letchua, kunt U de corruptie van iemand wegnemen of onschadelijk maken?”
–”Mmm. Wil je het lange of het korte antwoord?”
–{Tja, de legers komen straks terug, ze zullen ons doden als ze ons hier vinden. Aan de andere kant is het wel belangrijk goed gefundeerd besluiten over corruptie te nemen…} “Ik wil graag het lange antwoord.”
–”Nee.”
–”Oh. En het korte antwoord?”
–”Ja.”

–”De Burro of de Ghorse? Onze de Burro?”
–”Deze heeft haver gegeten.”
–”Oh dus dan is het de haverBurro of HaverGhorse en niet de rietGhorse.”

De Macuahuitl is een stone aged sword ipv mace
De twee rivieren heten gewoon de Gekakl en de Getokl in plaats van Rio Cantante wat een Spanjotl naam is.

We spraken een tijdje met Letchua. Hij was niet erg geschokt van de aanval van de Spanjotl. Sterker nog, hij verwachtte dat ze zo weer weg zouden zijn. Paar jaartjes… Van Pavarotti wist hij niets. Daar is iets anders gegaan dan we hadden verwacht.
Sowieso zag hij niet erg scherp in het hiernumaals. We hebben de parels in overleg meegenomen om elders te begraven. Dan zouden de Spanjotl ze niet steeds komen halen met alle schade van dien. Maar toen moesten we gaan. De rest van de legereenheid kwam terug.

Pot (ook van vorige keer):
Amulet zwaard, dagger door een H
groot zwaard
boog
12 spiezen
wat rollen in een kapotte koker (niet meer waterdicht)
zak parels

We gingen snel, op het eilandje zag Axolotl nog en soort kweekvijvertje met de donderhuantitjes. Dat komt wel weer goed hier.
We gingen, alleen Chilicocuatl bleef even zitten om te kijken.
Zij zag dan ook dat de Huanti was gedood en aan de eerste boot hing, dat het leger wel verwond was en dat de Spandianen die we aan de brug hadden gezien onze sporen snel hadden gevonden. Daarna moest ze snel weg want ze zaten haar op d´r hielen.

We liepen richting terug. En we vonden de sporen terug van de burro die voor ons liep. Mogelijk met iemand erop.
Onze burro? Het spoor wat we zagen was van de burro of paard dat haver had gegeten.

Na volgen bleek het ons te leiden naar een tweetal vervallen zigurats. Er stonden tenten, en ze waren er bezig. De ezel was daar gestopt.
Chilicocuatl ging luisteren wat ze daar aan het doen waren en hoorde dat het onderzoekers waren en dat ze Low Tekl konden lezen en daar de Zigurats aan het vertalen waren. Dat ze Italiatl waren. En bovendien ook nog dat ze net op de term Seatl waren gestuit. “Er werd leger verzameld om weerstand te bieden aan het leger van Seatl…” Dat een vrouw ze leidde. En dat ze geen goede bewapening hadden. Hij wist het stukje steen dat de verwijzing naar Seatl bevatte te stelen, zij het dat dat werd opgemerkt. Er werd een puik stukje toneel weggegeven door zowel Chilicocuatl als Axolotl.

We vonden dit bijzonder onprettig om te horen. En nadat we — half gespot – enige afstand hadden genomen om een plan te trekken, zagen we dat één van die jokers met een emmer naar de rivier dicht bij ons onderweg was.
Die Fabio vingen we.
Daarna besloten we dat het toch goed zou zijn even ook iets van de inscripties op de zigurats te lezen en we gingen (Chilicocuatl en ik) naar bovenop de lagere zigurat. Hier, onder het gebladerte las ik wel dingen over “Hoe krijg je goede Oogst” of “welke mensenoffers voor wat” maar het belangrijkste wat opviel was dat er op de andere zigurat een tweetal stenen stond die samen van afstand duidelijk de Huguar moesten voorstellen en waarbij, op de juiste dag de zon een teken zal geven. De groep op de andere zigurat zag ons niet. Een vrouw hield een soort beschermende tent over de anderen die aan het vertalen waren.

We gingen terug om Fabio te ondervragen. Dit is het tempelcomplex Opl. Hier was vroeger ooit de haven, in plaats van het bos. Mensen kwamen van heinde en verre voor advies hierheen. Ze zijn een plek op het spoor in de buurt van Neo Napoli. En ze zijn heel lang op zoek naar Seatl.
De Spanjotl hebben meer metaal. De Italiatl willen wel metaal ruilen voor bijvoorbeeld iets anders.
Neo Napoli is aan het einde van het zwevende bos. (voor Spanjotl heet het blijkbaar Basicilia). We haalden Fabio net over rustig hier te blijven voor de nacht toen een gevleugelde vrouw aan kwam op de plaats waar we Fabio hadden gevonden.

samenvatting: Letchua, Floating Forest, corruption contained.
Title: The defense of Lechua.
Monte Video
Zuid over weg
Floating Forest.

–Het was een lang gevecht met veel verschillende tegenstanders. Op enig moment viel Popo ”de deinzer” aan. En het was direct duidelijk wie dat was: Degene die zich steeds terug had getrokken.

Films/series: The Strain / Another Time

We gingen op weg naar Letchua of the Floating Forest.
We hadden maar vaag omlijnde plannen. Iets met waarschuwen of zo.
We kwamen langs of door veel plantages. Er zat, zo schatten we, een leger van een man of 100 Spanjotl voor ons.
Ze kochten bij verschillende plantages voorraden op. Af en toe zagen we Spandianen langs de kant van de weg. Ze keken ons na.
Toen het donker werd, besloten we niet te rusten deze nacht, maar om het leger heen te trekken om voortijdig de komst van het leger aan te kondigen. Dat lukte makkelijk en de volgende ochtend kwamen we bij een riviertje en een brug met daar blijkbaar 3 Spandianen op die ons nog niet hadden gezien toen we werden aangesproken door een groepje van 4 Spandianen. Ze waarschuwden ons voor de anderen. En ze waren verbaasd dat wij langs het Floating Forest wilden gaan, terwijl dat onze dood zou betekenen. Maar ook de tweede groep was geen probleem en nu kwamen we eindelijk in gebied waar de Spanjotl wat minder impact hadden gehad.
Een laatste boerderij, een vervallen bedoeling met weggelopen slaven en we gingen weer normaal beschaafd gebied in.
Voor de burro was dat toch wel iets te ingewikkeld. We besloten hem langs een linker pad te sturen en zelf dan rechts aan te houden.
Voor de leut deden we ook nog even een korte aderlating om voldoende kleur aan de ezel mee te kunnen geven.

En toen maar zoeken naar die indianen die hier moesten zitten met in hun midden die Letchua. Niet te vinden. We zagen wel dat de oorspronkelijke weg nu niet meer dan een kronkelbospad was. Maar we zagen geen vallen of sporen van wat voor indianen dan ook. Wel zagen we vrij veel sporen van behoorlijk grote roofdieren.
Te veel, zo even afgaand op de hoeveelheid kleiner eetbaar wild.

En daar zagen we een open cirkelvormig ondiep vennetje dat wel heel heftig golfde. We gingen er niet heen, maar alleen Sufke zag een enorme Anaconda (en was er niet blij mee). Even iets verder zagen we muntjes in het water liggen. Zoveel dat het mij direct duidelijk was dat het een val was. In een boom achter ons spotten we de Haguar. En toen ik eropaf liep om hem te begroeten, sprong hij rustig weg en we volgden hem en kwamen uiteindelijk bij een in het water drijvende rechtopstaande boom. De boom was met veel gelig mos bedekt. Ik raakte de boom aan en had zo het wonderlijkste contact met de entiteit. Alsof de boom gedachten aan mij doorspeelde. En door aan dingen te denken kon ik terug praten.
Chilicocuatl en Popo kwamen ook. Maar Chilicocuatl kon de boom niet goed aanraken. Dat wilde de boom pertinent ook niet.
Chilicocuatl ging zitten mokken en de boom zei dat hij ons niet naar een indianenstam wilde brengen. Dat Letchua geen man was. Maar wel grillig en wat onvoorspelbaar. Dat Chilicocuatl te corrupt was om geheimen mee te delen. En dat ze hier niet welkom was.

De boom kon ons door de Haguar naar Letchua laten brengen. Of naar veilig gebied. We gingen voor Latchua. En de Haguar bracht ons daar.

Een meertje met een eiland in het midden. We gingen erheen met een drijvende boom. En op het eilandje kwam er de grote slang uit het water om boven water in de Huanti te veranderen en te proberen ons te vernietigen. ”Ik ben de dienaar!”, riep hij. Hij was niet voor rede vatbaar en pas nadat hij door een welgemikte light spreuk het hazenpad koos, konden wij ook gaan zonder gevaar voor eigen leven.

Ik had er eigenlijk wel genoeg van. Overal waar we indianen komen waarschuwen begint het hetzelfde. We worden gevangen genomen of bijna gedood. Pas als ze ons aan het werk hebben gezien komen ze bij. We hadden onze boodschap: ”Ze komen!” verkondigd. We gingen.

Maar we waren nauwelijks weg of we zagen het leger. Ze gingen onder leiding van een priester regelrecht naar het eilandje. We volgden en zagen dat ze 10 bomen kapten, daar met een man of 10 op klommen en het eiland bevoeren. De Huanti kwam, nam een stuk of 20 andere slangen mee en verdedigde. Maar tegen de overmacht en ook de spreuken van de priester van Hadrianus kon hij niet op en hij vluchtte, de krijgers met zich mee lokkend.
Alleen de boom met de priester bleef wat achter en toen de laatste boot uit zicht was verdwenen. En toen keerde de boot zich naar het eiland en we zagen dat ze zich klaar maakten onder het eiland te gaan duiken.
We besloten nu in te grijpen. Chilicocuatl sloop naar ze toe en vond onder water een geheime ingang van een grot, doodde er daar één, zag Letchua, verstoorde de plundering enz.
Op het eiland versloegen Popo en ik de troepen die boven waren gebleven.
Dat viel nog niet eens zo mee, maar ze waren dan ook een overmacht. Daarna pakten we de spullen die met name de priester bij zich had. De priester had blauw bloed. Vreemd. En terwijl Chilicocuatl een touwroute naar beneden aanlegde, stapelden wij de schedels op. Het was natuurlijk een bedroevend klein stapeltje van nauwelijks 10 schedels en zelfs dan hadden we er nog vier te kort, maar goed.
In de verte hoorden we de troepen nog vechten tegen de slangen en de Huanti.
Wij zijn naar beneden gegaan. Daar hebben we de oester (Letchua) aangeraakt. Hij was een intelligentie en communiceerde. Als je godenmetaal in de schelp legt, wordt de corruptie opgelost en omgezet in iets moois.
In de parels zat inderdaad godenmetaal. We raken nu de schelp nog aan. Kunnen we nog iets voor Letchua doen?
Hoe heeft Letchua Pavarotti gedood? Waarom? Is de corruptie van het godenmetaal echt weg of goed verpakt?

samenvatting: Guadeloupe, de bakkersjongen en brandstichting.
Title: Guadeloupe, Jorge and the house of Chitzlan.
De velden rond voorsteden Monte Video
Monte Video

TAPs:
Als je vooraf de corruptie toestaat (”Ik sla en laat alles wat ik heb los.”):
+1 (toHit, Save, Powercheck, Dam, Skillcheck) / TAP
en Willsave 10 of nog een TAP erbij.

Als je achteraf de corruptie toestaat (–”Nèt mis. Tenzij je misschien wat hulp gebruikt…” –”Precies! Ik put uit de force en ik raak!”):
+½ ( toHit, Save, Powercheck, Dam, Skillcheck ) / TAP
en Willsave 15 of nog een TAP erbij.


Warrig maar heftig dus.
Als je TAP´s even hoog zijn als con of wis, dan word je door de corruptie overgenomen.

White man came,
across the seas


Nu besloten we eerst naar Chitzlan te gaan. Hij scheen te wonen in de buurt van het water.
Samuatl bracht ons erheen. We waren er niet meteen. Het duurde bijna een uur om er te komen. Eerst waren er al hééél veel mensen, af en toe Spanjotl. We kwamen langs barrios, steegjes waar alleen indianen waren. Gróte drijvende huizen. Omgeving begon te lijken op de visioenen uit de beker. Alles was ook heel steil. We zagen ook het Zwaard, hoewel dat zeker 20 km verderop stond.
Maar of het ergens ingestoken stond?
Langzamerhand kwamen er ook meer Spanjotl in het straatbeeld voor.
En uiteindelijk dus bij Plaza de la Revolution, met uitzicht op de haven. Een huis met een afzetting eromheen: 4 pilaren in de vorm van grote zwaarden, en het smeedijzeren hek ook van naast elkaar geplaatste plaatste zwaarden.
We stonden er nog maar net omheen of er stopte een kar met gasten die begonnen spullen naar binnen te dragen. Snelheid was geboden. Ik liep met een pak eten het huis in en naar de keuken (blijkbaar). Daar merkte niemand me nog op. Ik keek een beetje op en om en zag hem daar zitten. Op een schommelbankje. Hij was natuurlijk Orphan (kan oud worden). Hij zag er noch strijdhaftig, nog leiderachtig uit. Meer een gemoedelijke oudere man. Ik liep rustig naar hem toe. Hij keek me geïnteresseerd aan. Pas toen ik hem aanraakte (z´n uitgestrekte handen aanpakte), merkte ik hoe door en door corrupt de man was. Ongelooflijk.
Ik geloof niet dat ik ooit zoveel corruption heb aangeraakt. Misschien zag ik toch íets van het oude charisma, maar wat corrupt!
Maar hij bleef vriendelijk glimlachen, en ik ook. Ondertussen had de huishoudster me niet alleen gezien, maar ook twee bewakers uit het cafetaria van de overkant gehaald en die lazerden me er onceremonieel uit.
We trokken ons zogenaamd terug en kwamen al snel terug om te zien dat de bewaking weer aan de overkant zat. Dat de aflossing er ook al was maar dat de oude bewaking nog even daar wachtte. We zagen dat het hek niet zozeer was bedoeld om mensen te beletten er naar binnen te dringen, maar vooral om de narigheid daarbinnen daar te houden.
En daar was ze. Gualalupe. Spaans getrainde courtisane. Ze was het bekijken wel waard dus ik zag dat ze met name een interessante hanger droeg om haar mooi gevormde halsje. Een ring gaf magische bescherming (protection from evil). Een specialist, ongetwijfeld. Ze ging bij het huis naar binnen. En kwam er een stuk later weer uit.
Samuatl kon wel een slaapplaats regelen in de buurt. Bij een vriend van hem die George heette. Hij nam ons op, hij leek iets spiritueels te hebben, maar niet helemaal mijn stijl. Met stenen in mensen hun rug knijpen. Chitzlan zei hem niets, Gualalupe ook niet. En dat de goden er niet waren vond hij ook niet erg interessant.
Maar over het botje van Chey–Enne wist hij wel wat. Het is communicatie met de Huanti, en heeft daarom ook altijd iets egoïstisch.
Vanuit de zon komt energie naar de wereld.
Vanuit de wereld komt energie omhoog.
Of de goden erbij zijn maakt niet uit.
Alleen het idee is belangrijk.
Wij zijn teveel bezig met ons eigen welzijn (hoor hem) en als we ook eens iets voor een ander doen wil hij wel zoeken naar info over de juistheid van de voorstelling op het slagveld.

Als wij nu even de bakkersjongen zouden helpen met een probleempje, zou hij iemand zoeken die verstand had van geschiedenis.
Hij werkte ergens bij het plein van de dames van licht zeden. De bakker Alberto wist soms tijdens de siësta niet meer wat hij deed. En dat leverde problemen op. Schade aan schuttingen en zo.
We volgden hem tijdens de siësta. In die drie uur stond hij inderdaad op en ging ervandoor.
Wij volgden en zagen hem bewegen als een soort hond / wolfachtige.
Toen we dat hadden gezien besloten we hem tegen te houden. Met een spreuk konden we een steegje voor hem dicht houden en hij kon dus niet verder. Om de hoek vonden we een panfluitspeler. Die was de bakker zeker aan het roepen. En we sloegen hem plat. Die panfluit doet het voorlopig niet meer. En Alberto is van z´n probleem af.
Dus spraken we iemand bij George. Het verslag van de veldslag was in essentie correct.
Pavarotti in gevecht met Chitzlan, Pavarotti bedwong Chitzlan mentaal. Chitzlan werd gedwongen of overtuigd en viel de Haguar aan. Die vluchtte, liever dan een indiaan aan te vallen, het bos in. Nu nog zou Chitzlan de Haguar verborgen houden.
De Eatl is gevallen door Philippe, de priester heeft de Eatl gebanished. De Eatl is dus in Xibalba.
Het gewaad van die priester hangt nu nog in de Kathedraal van Hadrianus.
De Italiatl stad heet Basicilia. Carmen, en dus ook haar vader Kamezare, zijn familie van Philippe. Kamezare had veel kennis van oude rituelen.
Don Scaramanca is suikeroom Gualalupe. Zij genoot opleiding op eiland. Op Paladino (ook eiland) is een opleidingscentrum wat er ook niet om liegt.
De Castro´s hebben in de stad geen huis, ze hebben ergens een eiland.
We werden langs alle grote huizen geleid.

De scar was nog niet helemaal dicht. De –1 blijft staan.
Mendez is degene met de Helmet met Antlers.

We besloten het huis in de brand te steken van Chitzlan. Met de juiste noten was dat inderdaad mogelijk en gelukt. Wij trokken ons die nacht terug op het Plaza de Fiesta. De volgende dag hoorden we dat het huis had gebrand, dat ze last hadden gehad met blussen. Dat de mensen waren gered, al was het huis verloren, maar dat er een persoon nog binnen zou zijn.
Er zijn mensen die dachten dat ze daarbinnen Xibalba hadden gezien.

samenvatting: De Slag nagespeeld.
Title: The festival of the native insurrection.
Het Slagveld.
De velden eromheen.
Het Slagveld.
Een voorstad van Monte Video.
De velden eromheen.

” Algemene wijsheden: als ze er zo´n spektakel van maken hebben ze maar net gewonnen…

Op het veld leek een festival gaande. Er waren vele indianen, verkleed in (verbasterde) kledij van verschillende stammen. Ze waren aan het feesten en spraken vol vertrouwen over de slag van morgen.
Ze waren al in hun rol, ongetwijfeld ingehuurd. Zij wisten toch ook dat de indianen juist overwonnen waren? Niemand gaf de minste krimp.
Ze hadden een grote strooien pop bij zich, misschien wel 3 eikl hoog, die stelde duidelijk De Teotl voor, al noemden zij hem de gorilla, de aap, of de sasquatch.
Voorts was een een man die een man die aan een lang touw De Eatl, zeker 2 David Bowies groot, voorttrok. Een constructie die uit zichzelf in de lucht leek te blijven.
Ze zongen oude melodieën die wij ook kenden uit Zehuatek. Zij het met andere teksten. Ze riepen hoe makkelijk ze morgen zouden winnen.

Op de open plaats daar was wat aan de rechterkant een tempel en aan de wat linkere kant een kampementje van Spanjotl. Er waren zeker 10 indianen op 1 Spanjotl.

De tempel was een bijzondere constructie. In feite was er een piramide van schedels. Misschien wel 30x30x6 m. Ongelooflijk veel schedels dus. Keurig gestapeld. En over die piramide heen stond een tempel van Hadrianus, met vier stenen zwaarden als pijlers met daarop het gebouw. De ingang was niet bereikbaar, maar wellicht was er een trapachtige constructie weggehaald voor de gelegenheid.

De indianen droegen ook iemand, een stoere krijger, rond op een schild, Chitzlan. Hij had iets wat een speer moest voorstellen van Godenmetaal. Iedereen betuigde respect. De Chitzlan die rondgedragen werd, was overigens niet helemaal zichzelf. Hij was aan de drugs ten minste. We zochten voorzichtig eens of we ”originele” indianen rond zagen lopen. Nee dus. En in die zin vielen we ook op. Ware het niet dat de meeste mensen te dronken waren om goed op ons te letten, op een vrouw van lichte zeden na…
We besloten een plek te zoeken aan de zijkant, waar blijkbaar toeschouwers konden zitten. Met goed zicht op de tempel.
En de volgende morgen, 21 september, werd vooral gekenmerkt door het opstellen van het leger van de Spanjotl en het aankomen van Spanjotl gasten die elders, gescheiden van indianen, het spektakel bekeken.

Het leger van de Spanjotl was duidelijk véél kleiner dan dat van de indianen. Die leken zeer zelfverzekerd en gaven geen informatie over tactiek door. Het leger van de Spanjotl was tot misselijkmakend in keurige vakken gedeeld, met verschillende vlaggen van verschillende leiders. Castro, Scarabanca, Pavarotti (Italiatl), Cortez, Mendez, Careras. Allemaal met eigen banieren. Maar toch tegen enorme overmacht.

Er kwam een chariot met ene Juan Tanamo aan en die bleek één en ander tijdens het spektakel van tekst en uitleg te voorzien.
Gelukkig, want het begon toen ook.

Juan vertelde van de moedige Spanjotl tegen de grote overmacht indianen. Het leger met de personificaties van de goden. De gorilla, de roofvogel, en de vervaarlijke boskat, als een soort chinese draak af en toe opduikend tussen de mannen van het indiaanse leger.
Felis Scaramanca versloeg in z´n eentje een hele stam (van de wolf). De Teotl startte een gevecht met Scaramanca. Ondertussen was er in het centrum een lichtflits en kwam (op zichzelf al knap gespeeld) De Couatl uit de grond, het monster van de ochtendzon. De priester van Hadrianus hield het ”monster” in bedwang, terwijl de Spanjotl de Burros (ezels) terug drongen en daarmee ook De Couatl. Angst sloeg in de harten van de indianen. Ondertussen wist Herman Cortez de boskat te verdrijven, het bos in, zonder hem te volgen. En Pavarotti ging Chitzlan te lijf. Dat leverde vele doden op. Het halve slagveld lag al vol. Hoewel Juan nog vertelde dat Pavarotti dodelijk verwond zou worden door Chitzlan, leek het er meer op of die daadwerkelijk gedood werd. De priester van Hadrianus kon niet bij de Eatl, maar ene Philippe gooide z´n speer een raakte de Eatl vol. De stam Coocooracha probeerde De Eatl nog te beschermen maar de priester van Hadrianus stak de Eatl dood.
En toen leek het toch niet erg meer op spectakel. Maar meer op alleen een daadwerkelijk gevecht. Pavarotti bleek inderdaad dood. En de man die Chitzlan speelde werd gevangen genomen.
En Scaramanca sloeg de armen van de sasquatch. En toen versloeg hij hem helemaal, het brandde als een lier.
Alle dode indianen werden onthoofd, hun schedels op stapel gelegd. In het midden het hoofd van De Teotl, een aantal veren van zowel de Eatl als de Couatl, en de speer van Chitzlan.
Eerst daarna gingen de priesters naar de tempel en startten daar een ritueel. Zowel Axolotl als ikzelf gebruikten onze krachten om te meten of er iets magisch gebeurde. En duidelijk was dat álle Spanjotl nu beter konden vechten tegen indianen, net zoals wij dat tegen Spanjotl hebben.
Dat waren ze hier dus aan het doen. Wat een verschrikkelijke macht, corruption en angstaanjagende dreiging straalde hier uit.
Verschrikkelijk. En ondertussen startten de Spanjotl ook met het arresteren van allerlei mensen uit het publiek van de indianen. Blijkbaar mensen die te maken hadden gehad met de aanslag op Pavarotti.
En wij besloten te gaan. We gingen snel een bosje in, renden een stukje door en vonden een aantal weggelegde attributen van de stam van De Zorro (vos).
En met die vermomming aan kwamen we weg. We liepen die dag verder tussen andere indianen en toen het donker werd zagen we een set karren van de Spanjotl die samen de nacht door zouden brengen. Het waren voor een deel karren met gevangenen. Zeker 50. Ze werden voor de nacht staand, met hun handen boven hun hoofd aan een balk vastgebonden. Met drie wachters per kar en nog wat slapend. We besloten ze niet te proberen te bevrijden.

We keerden een beetje terug op onze schreden en overlegden eens wat.
Wat was nu belangrijk.
We leken nu te weten wat er van de Teotl was geworden. En die moest bevrijd worden. Dat moest de belangrijkste zaak worden. En dus gingen we terug. Zonder verder sporen achter te laten.

Heel voorzichtig tot aan de tempel, ´s nachts naar de piramide, en Axolotl en ik probeerden met detectiespreuken uit te vinden hoe die stapel in elkaar zat. En toen kwam er de SchaduwTeotl uit omhoog. Geketend met een stalen ketting aan z´n keel, die tegen ons riep: ”Waarom waren jullie er niet?” Ik probeerde nog: ”We komen…” maar ik geloof dat dat hem weinig zei.
Wel wist hij me te raken. Ik werd fiks geraakt door schaduw. Hiervan moesten we toch even bijkomen.
De volgende dag kwam er een kar met gevangenen die gepijnigd werden door het het HS zwaard op hun voorhoofd te drukken. Ze leken iemand te zoeken, een persoon, een naam. De vrouw van lichte zeden die we op het festival toevallig hadden gezien, hield het niet uit en riep Letchua van het Zwevende Bos. Dat weerhield ze er niet van de rest ook te ondervragen.

Wij ondertussen gingen richting de brug waar Samuatl op ons wachtte. We kunnen de stad in, maar slapen buiten de muren.

– Iemand is vermoord. Pavarotti. Dat is echt een afstammeling van de oorspronkelijke Italiatl Pavarotti en dus wat ongemakkelijk voor de Spanjotl.
– Het lijkt ons dat dat was door blijkbaar ene Letchua van het Zwevende Bos.
– Er is een machtsbasis.
– Halfjaarlijks wordt de Spanjotl geboost.
– Het is duidelijk wat er met de Teotl is gebeurd.
– We hebben de SchaduwTeotl gevonden.
– Ons belangrijkste doel nu is het te pakken krijgen van de schedel van De Teotl en het verbreken van de band met de SchaduwTeotl. Ofwel het in ere herstellen van de God Teotl.


Ik kan me niet herinneren dat er met één woord verder gerept is over een indiaan die (60 jaar geleden) de anderen had verraden. En dat op weg erheen nog wel…

samenvatting: Bijna dood door aanval boot, boot bijna gezonken, spanjotl. (Let´s ask that simple coconut–seller)
Title: Let´s ask that simple coconut–seller.
Iets stroomafwaarts van de Vesting aan de Splitsing.
Kamp Chey–Enne
Villa Nova
De slagvelden.

–Wat is dan de grondstof voor dat blauwe spul? –Nou een schip. Een geladen schip vol lading.

Monte Video is de grote stad aan de Atl. Zenka heet Senkha. De vader van Carmen heette Kamezare.

We bleven even nakijken hoe het met het schip afliep. Met klein bootje roeiden ze (20 p.) naar andere oever. En ´s avonds roeiden ze terug naar het afgebrande schip en haalden uit het ruim een zeer zware kist.

Wij besloten die grap nogmaals te doen, deze keer met het hulpkonvooi van de vesting. We prepareerden op aanraden van Axolotl met kokosnoten verschillende bomen in de buurt zodat er een constante hoeveelheid vuurnoten beschikbaar zou zijn en blijven. Met één noot gingen we terug naar dezelfde plaats waar we vorige keer ook hadden gezeten. We wilden dat ze het idee zouden krijgen dat die plek voor ons iets belangrijks had.
´s Nachts hoorden we geschreeuw en dat bleek van de priester die we uit het water hadden gehaald. We lieten hem in het donker aan de kant.
Er kwam inderdaad een schip te hulp. Het was een tot de nok gevuld schip. Gevuld met soldaten en wachters die de oevers scherp in de gaten hielden.
Ze boden hulp en op de terugtocht zorgde ik dat ik goed verstopt in het riet lag. Maar de minste beweging was al voldoende voor een Alarm General. De vuurnoot werd geworpen en andere afleiding werd verzorgd terwijl ik probeerde een plank los te wringen met een Warp Wood. Op dek kregen ze vat op de vlammen van de vuurnoot. Ze hadden een ton water klaarstaan die direct nuttig werd ingezet. En er kwam een man die door schilden beschermd werd. En die gooide een vuurflits in Chilicocuatl haar rug. En nadat ik de Warp Wood had gegooid wendde iedereen zich op mij. Gelukkig had ik nog wel kans het nogmaals te proberen, met succes, maar ik werd door vele pijlen en een speer geraakt. En toen ik wilde vluchten ook nog eens door een vurig balletje. Dat was te veel voor mij. Maar Axolotl, Popo en Chilicocuatl namen mijn lichaam mee en ik kwam bij. Het was van dat blauwe vuur geweest waar ze in de vesting ook mee schieten.
Het schijnt dat het schip toch nog (net) is aangekomen bij die vesting, omdat iedereen aan één kant was gaan staan tot het er was.

We wachtten verder niet veel langer af. We trokken naar het kamp van Chey–Enne. Die was dolenthousiast (in verhouding).
Daar bleek ook dat Chey–Enne gebruik had gemaakt van de aftocht van de soldaten om de vesting aan te vallen. Maar dat dat niet was gelukt (wederom door de verschrikkelijke vuur).
We hadden nu wel het vertrouwen. Hij wilde nu graag snel doorpakken en nu iets groots op touw zetten. En hij vroeg of wij niet het grote zwaard om wilden gaan gooien. Heel graag. Dat was één van de redenen om hier sowieso langs te komen.
Hij probeerde nog één maal of hij bij het goud van Seatl kon komen, maar we hielden weer ons been stijf. Hij wilde niet pushen, maar als het ooit aan de orde is, zal hij achter het goud aangaan. Zoveel is me wel duidelijk.
Ook was er een spion uit Monte Video aangekomen. En die kon uitleggen dat de blauwe stof gemaakt wordt door de Spanjotl, en dat die spreuken versterkt. En dat gecombineerd met hun onveranderde goden geeft dan behoorlijk effect.

Chili had al leren zwemmen en wilde nu ook nog leren vechten met dolk. Zij startte daar in elk geval mee. En Axolotl had rust nodig. Hij genas maar niet van de ziekteeffecten van die speer. Maar hij fabriceerde wel een coconatlatl om vuurnoten verder mee te kunnen afwerpen.

We spraken met Samuatl.
En we gaven hem een handje steentjes voor je weet het niet.
Waarom vallen we in Spanjotl steden op?
Hij dacht misschien één en ander te kunnen verbeteren.

Met training:
Wat mag je wel en niet doen in een Spanjotl–settlement:
1) geen wapens voor indianen
2) altijd beleefd en onderdanig zijn tegen Spanjotl. Spreek ze aan met Señor of Señorita.
3) Vrouwen van de Spanjotl moeten eigenlijk jong blijven en willen er altijd heel jong uitzien.
4) Orders van Spanjotl altijd opvolgen.
5) Er zijn gescheiden plaatsen. Op sommige plaatsen mogen alleen Spanjotl komen. Kom daar niet.

Met uitleg:
De hoeveelheid steentjes die jullie me nu hebben gegeven (een handje) is voldoende voor de aanschaf van een groot huis (mits je Spanjotl bent). 3 van deze steentjes is te veel voor één piña. Hoeveel teveel is eigenlijk niet eens uit te leggen.
Verder: Hoe lichter de huid hoe beter.

En met disguise:
Samuetl kocht onopvallende kleding voor ons.

Dat was een heel verhaal. Nu wilden we wel weer eens oefenen.
Samuatl bracht ons naar een groot dorp, kleine stad Villa Nova. We kwamen door veld na veld, zover het oog reikte, hier is geen oerwoud meer mogelijk. Plantages waar indianen op aan het werk waren, onder leiding van vaak maar één Spanjotl. En wegen, aardig en makkelijker lopen dan undergrowth. We lieten op geruime afstand onze wapens achter in een duiker (lage brug, zeg ik toch) en gingen de stad binnen.
Alles leek aardig te gaan tot een vrouw ineens en uit het niets schrok van Popo en Axolotl. We zagen het gebeuren en kochten gauw de Piña en de Pollo. De Pepers waren blijkbaar voor Indianen niet koopbaar. Er kwam nog een man kijken maar die konden we geruststellen met een welgemikt charmeoffensief.

We kwamen dus zonder kleerscheuren terug. Wat was er nu mis? Zo kunnen we nog steeds geen stad in. Misschien had het te maken met de behaardheid van Popo en de 6e vinger van Axolotl. Popo kon zich scheren en de 6e vinger moest maar zoveel mogelijk uit zicht blijven…


Maar nu? Links naar de berg met het zwaard. Rechtdoor naar een onafzienbare hoeveelheid huizen en straten, naar we begrepen de verste uitlopers van Monte Video. Dat is eigenlijk ook niet te geloven… En rechts naar het oude slagveld. De rituelen op dat oude slagveld zijn binnenkort en dan een half jaar niet. We besloten daar eerst heen te gaan.
En al snel kwamen we over een soort brug die eigenlijk niet van weg te onderscheiden was. Van steen met een pilaar in het midden en twee bogen. Schepen konden er zo onderdoor varen, en de brug was zwaar bewaakt.
In de drukte kunnen we wellicht onopgemerkt blijven. De verhalen leken te wijzen op één indiaan die de andere had verraden. Er was een tempel met een enorme stapel schedels van gevallen indianen met daarop een tempel gebouwd. En daar wordt ieder half jaar gevierd hoe de dappere Spanjotl de gemene indianen te slim af waren.

De Couatl was verdreven. (En die is ook weer terug, zij in andere vorm).
De Huanti is nooit in de strijd geweest. (Die zag het van te voren al niet zitten).
De Eatl is neergestort. Oh ja? Toch niet op de plaats waar die schaduw was hè. Dat die nu vrij is? ” Jullie denken toch niet dat het zó gemakkelijk zou zijn?
De Teotl (die heten hier El Bruto) is een onbekend lot ten deel gevallen.
En de Haguar is naar Xibalba verbannen.

Maar wat doen ze hier (zo vaak). Is hier een powerbase van overwonnen vijanden? Dat zou ik niet toelaten.

samenvatting: Vuurboom, gezonken boot.
Title: Non–naval warfare.
Kampement van Chey–Enne
Base–camp Chey–Enne
Vesting aan de Splitsing

–Ja, maar wat is het dan? ” Een regenboog… Van blauw vuur… Uit een Ding…

Iron Sky Kung Fury Mad Max (3)

Nadat Chilicocuatl had laten zien dat hij bereid was z´n eigen TAP´s te gebruiken, had Chey–Enne een stukje hout, omwikkeld met leer, in de vorm van een stukje bot, tussen z´n kleding gestopt. Waarom was onduidelijk.
We werden wakker in een pitt. Over ons heen was een hekwerk, alsof dit eigenlijk een val was voor mensen. Er stonden staken in (met poep eraan). We hadden dus al snel wapens. Maar niet onze eigen.
Ik kreeg de kans prayers voor te bereiden. En ondertussen probeerden de anderen om een uitweg te vinden. Maar na een tijdje kwam degene die we het best konden verstaan om ons een dilemma voor te leggen: Er kwam een patrouille Spanjotl aan. Wilden we meevechten of hier blijven? Mmm, lastig. Was het een val om zich van ons te ontdoen?
We kozen te helpen en werden als bait opgesteld, net voorbij de pitt die voor de gelegenheid dan weer val was.
Maar nu besloot Chilicocuatl dat het mooi was geweest, hij riep het image aan van de Couatl. Iedereen (behalve Chey–Enne) betuigde respect. Maar op de beschuldiging dat Chey–Enne de goede zaak ophield zei de Couatl slechts dat dat soort zaken onderling opgelost moesten worden. Hij gaf wel hulp: Toen we opstonden en de Couatl wegvloog, recht de lucht in, konden we de mensen van Chey–Enne verstaan. We spraken Quetchua. Maar alleen Chilicocuatl liet dat merken.

Maar onze positie was verraden en we gingen dus geen ambush doen. In plaats daarvan gingen we naar een basiskamp een stuk verderop. De mensen van het kamp waren nieuwsgierig. Chilicocuatl deed de stoute schoenen aan en liep zo langs de bewakers terwijl hij zei: ”Ik kom voor de spullen van de Couatl.” Niemand hield hem tegen. Nog steeds gold dat we pas weg mochten als we Chey–Enne naar Seatl zouden brengen, maar onder leiding van Zenka kwamen ze nu met ons praten. Eerst alleen met Chilicocuatl, later ook met mij, en als laatste, na een puik stukje toneel, ook met Axolotl en Popo. Chey–Enne is van een Noordelijke stam. Die had, net als de Huanti besloten dat de aanval op die hoeveelheid Spanjotl zelfmoord zou zijn, en had dus niet meegevochten. Hij was dan ook priester van de Huanti. (Was het niet een Noordelijke stam die de Maan gecorrumpeerd had?)
De vesting van de Spanjotl aan het water kon niet worden aangevallen door het kwade vuur. Een regenboog–achtig blauw vuur.
De mannen hier waren van verschillende stammen. Lynx, kikker.
De mannen van Chey–Enne vertelden dat het godenmetaal naar een plaats gaat die ´Koning´ heet. Ze schijnen er wel eens iemand heen gestuurd te hebben om ze te bespioneren met zo´n drijvend huis (dat schijnt ook een schip te zijn), maar die is niet terug gekomen.
Terwijl Chey–Enne nog aan het bijkomen was van de yopo.

We werden niet langer als gevangenen behandeld. Sterker nog, we konden zelf besluiten wat te doen. En we besloten eens te gaan kijken bij de vesting aan de splitsing. Zenka ging met ons mee. Nog voor we goed en wel bij de vesting waren, vonden we uit dat de ligging van de vesting wel heel handig was voor de schepen, of omgekeerd, zeer onprettig voor de Spanjotl, als ze er niet meer zouden zitten. Dan kon geen schip van Atl naar Machu of andersom. Er kwamen hier twee rivieren samen. Eén daarvan was echter onbevaarbaar. Misschien konden we hier bij de rivier iets verzinnen tegen die schepen. Zenka vertelde dat ze, een tijd geleden, een schip hadden weten te zinken. Ze hadden met vereende krachten een grote gepunte boom in het schip gedreven met gevaar voor eigen leven en zo.
We konden dat schip bekijken. Het was een groot schip. Bijna onverwoestbaar. We zagen dat het met bijzonder hout gebouwd was. Maar we startten wel met het smeden van plannen om schepen hier te laten zinken. Het zou niet meevallen. Misschien een boom op een schip laten vallen? Misschien iets met een soort slinger met een boom eraan? Een geslepen boomstam onder de waterlijn? Een geslepen boom handig van de kant af in het water hangen zodat er (ooit) een schip tegen aan zou varen met fikse gevolgen (voor het schip? Er was ook ergens een hoog punt om eventueel iets op schepen te laten vallen(?) Maar dat was behekst en bijzonder gevaarlijk. Alles leek mogelijk, maar bewerkelijker dan nu handig leek. Om de zoveel tijd kwam er een schip langs. Afhankelijk van welke kant ze opgingen, hielden ze de binnen– of buitenkant. Daar konden we zeker rekening mee houden.
Er kwam op een momento dado ook een schip langs met een touw aan de voorkant strak gespannen het water in lopend… ?
We renden naar een ander stuk van de rivier waar het nog langs moet komen en zagen een roze dolfijn die het schip trok.
Blasphemy. Ze hebben weer een andere manier gevonden om het land te misbruiken. Ik begin daar nu wel langzamerhand mijn buik vol van te krijgen. Ik ga die totem van de geweihelm op de lijst van afkeer van zetten.
En van een ander schip werd een dode over boord gezet die alleen nog niet dood was. Ook een lekker geval. Zenka, de enige van ons die kon zwemmen. Haalde het pakketje (laken) op en er zat een priester in. Maar wel één die behoorlijk ziek was. Misschien wel op een manier waar anderen, zoals wij, daar ook ziek van konden worden. We besloten dus de man een vuurtje en een beetje eten en drinken te doneren, maar hielden wel afstand en wasten op aanraden van Axolotl onze handen grondig. De man leek het te waarderen, hij was verder niet benauwd dat hij het niet zou halen (in tegenstelling tot onszelf) omdat hij er vol vertrouwen in had dat Hermanus hem zou genezen. Zou doen genezen geloof ik zelfs.
We verlieten hem de volgende ochtend en hebben hem niet meer gezien.
Maar nu die boten. We zochten een boom die extra goed brandde of waar heel veel olie in zat. De vuurboom. En we vonden die ook. Bewaakt door porcupines. Maar die hielpen we even opzij omdat we geen schade aan het bos willen doen, maar op een gave van het oerwoud hoopten.
En met de vuurstof die de boom gaf vulden we een kokosnoot. En die droegen we eerbiedig naar de rivier. Het bos had duidelijk ook genoeg van die boten. De noot zat goed vol.

We volgden de rivier tot voorbij de vesting tot waar we niet gezien konden worden vanuit de vesting en waar we wel zicht hadden op de rivier. Op een schip dat van de vesting wegvoer probeerde ik een warp wood. Er gebeurde zeker wat. Maar het moet welhaast demonisch geweest zijn want het ontkwam, zwaar verwond weliswaar.
Ach, na een tijdje kwam er weer een schip. Ik probeerde nog een warp wood terwijl nu ook het vuurboomvuur op het schip werd gedrapeerd. En dat schip ontkwam niet.
Dat werkt uitstekend. We zullen het oerwoud om meer boomvuur vragen.
En ik weet dus nog niet hoe die blauwe bogen vuur eruit zien. Uit Dingen.

samenvatting: Door de jungle, corrupt stamhoofd.
Title: From Belmopan to Cheyenne.
Belmopan.
stad langs de rivier.
weer in het gebied van de Eatl.
Open plek door drain Spanjotl.
Oud, verlaten, palissade omgeven, tempelcomplexje
gefortificeerde Spanjotl stad
Gevangenis van stam met corrupte leider.


–Zuurkool is erg geschikt voor het uitmaken van de bbq.
–Porcus multilaris of Porcus regis.

De oude stad van de Eatl tribe heet Belmopan. Over ongeveer twee maanden is de halfjaarlijkse optocht bij het slagveld.
Dat is ongeveer 20 september. De precieze datum is onduidelijk. De Spanjotl hebben nog geen sluitende kalender uitgevonden.
We probeerden onopvallend langs het water (langs de kaden van het voorstadje) te lopen terwijl de bewoners er ook waren. Ze keken misschien wel een beetje op…
En we waren al een eind op weg toen we werden aangesproken door een patrouille onder leiding van een Spanjotl.
We wachtten niet af, maar klommen rustig in een kano die daar lag en voeren weg.
We voeren langs een gebouw waar veel herrie uit kwam en waar om verschillende ingangen het teken stond van een helm met gewei.
Het gebouw wàs corruption. We werden achtervolgd. Twee roeiers, 1 jurkdrager, 7 soldaten en een boog die wel héél erg ver schoot. Met vuur en ontploffingen nota bene.
We vluchtten de kant op en hielden ons schuil. Ze kwamen ons niet zoeken omdat ze dachten dat de monsters ons wel zouden opruimen. We zagen geen monsters. Maar ´s nachts bleek een plant het vuur gedoofd en Chilicocuatl bijna gedood. Met moeite kwamen we weg van de plant. Maar ´s ochtends bleek dat we, hadden we geweten waar we op hadden kunnen letten, de plant hadden kunnen vermijden.
Bovendien had de plant al meerdere andere prooien te pakken gekregen. Onder andere ook van een Spanjotl met de insignia van de helm met gewei.
We trokken verder, door de jungle.
Ook hier waren af en toe plekken te vinden die misschien twee jaar geleden helemaal ontdaan waren geweest van jungle.
En daarna een soort overwoekerde palissade met twee tempels.
Een tempel met een zwaard erop, en een tempel met een helm met gewei. De voorstellingen in het gebouw met de helm gaan over dieren die gedood worden, over mensen die eigenschappen en dingen van dieren overnemen, en over een formatie Spanjotl waar middenin een beest staat dat de Spanjotl weg een het smijten is.
In die grot waar we Carmen vingen waren ook trofeeën van beesten met zulke geweien.
We besloten hier, van de grond af, te overnachten. ´s Nachts hoorden we het gegrom en gesnuif van een heel groot zwijnachtig beest.
En bij daglicht zagen we het ook, volhangend met speren en pijlen, een reushoorn. Maar wel één die vooral de kudde beschermde.

We kwamen ook in een gebied(je) waar alleen één maat bomen van een jaar of 65 groeiden. Die verderfelijke magie is hier dus toen al gebruikt.

Nog twee dagen later zagen we brand. Een Spanjotl settlement waar het vuur werd geblust en dat er stevig uit zag.

Voorzichtig zochten we de tribe die hier verantwoordelijk voor zou kunnen zijn.
Chey–Enne was de leider. Héél corrupt. Ze konden ons niet helemaal volgen. Ik kon hen wel aardig volgen. Maar we communiceerden pas een beetje toen ze iets van de Tecuchi–achtige taal spraken. Spanjotl werd verwelkomd met een maagstoot, we moesten onze wapenen afleggen, en ze hadden blijkbaar toch genoeg van ons begrepen dat de hoofdman sommeerde ons naar Seatl te brengen voor de klinkende overwinning.
Ik zei recht in z´n corrupte gezicht dat er geen haar op mijn hoofd over peinsde. En dat kwam ons op opsluiting te staan. Misschien had hij een duel om de macht nog wel willen accepteren, maar nadat ik had geprobeerd hem te betoveren met een Charm Person werden we plat gemept en in het gevang gemikt tot we hem naar Seatl zouden brengen. De priester van de Haguar hier heeft een Haguarwelpje bij zich. Maar de leider is hèt voorbeeld van hoe corruption je over de rand trekt en je beslisbevoegdheid aantast. Ik ben heel erg blij dat wíj daar in elk geval geen last van hebben. Dat wíj de verleidingen van de corruption meester zijn. Ik moet er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als wíj ons daaraan hadden overgegeven. Ik geloof er niets van dat wij dan nu hier zouden zijn.

samenvatting: Balmopan, SchaduwEatl, circles of death.
Title: Showdown at Gucci rojo.
Net voorbij Gucci Roja
Samenkomst twee rivieren (Huizen van Hadrianus)
Castello Bianco
linker tak van de Rio Cantate
hoofdstad van tribe van de Eatl (Balmopan).


– Aztek Astrology: Als de kleine quatl daar staat en de grote quatl daar, is het 12 uur.
– Ik ben van de Haguar. Ik heb geen stealth nodig. Ik heb Haguar. Ik kijk vooruit. Zo zorg ik uit de problemen te blijven. (15 hp damage van een kroquator die ik blootshands te lijf ging…)

We bekeken de spullen die van de hoofdman waren geweest. Helemaal wijs kon ik er niet uit worden. De bedeltjes leverden zonder de slavende ketting versterkingen op (+1 op PE, CN, WI en DX). Letterlijk: Je zou de bedel kunnen aanroepen voor het terugroepen van een god.
De korset leverde een kaart op, voor zover die rare figuren kaarten kunnen maken. Het was een statisch ding. Ze moesten het blijkbaar doen met half werk. Maar eerlijk is eerlijk. Wàt er opstond was duidelijk. Ze hadden zo te zien wel ervaring met het maken van dit soort platte momentopnamen over een behoorlijk gebied.
Het leek me dat er ergens iemand nog meer van deze kaarten aan het maken was geweest die dat vaker deed.
Eén van de opvallende dingen aan de kaart was dat er meer detail leek te ontstaan naarmate je er langer naar keek.

We besloten wat te doen.
Er stonden (stilstaande) rivieren op de kaart.
Die leken bij elkaar te komen en uit elkaar te gaan. En daartussen was iets van een stip die zou kunnen aangeven dat daar een stad was van de Spanjotl. Er waren zo´n 5 van die steden, allemaal aan rivieren. De gebieden tussen de grotere rivieren waren gemarkeerd met totems. Uil, Adelaar, Kikker, Slang, enz. Ook stonden er van die zwaarden op. Op één plaats hadden we het idee dat daar een begraafplaats van vele Spanjotl is, misschien wel de plek waar de grote slag is geweest. En op één berg stond het teken van een heel groot Zwaard.

We besloten de rivier te volgen, een aantal van die steden te bekijken en dan door te gaan naar de begraafplaats. Via de stad waar waarschijnlijk de drijvende huizen liggen.

En zo gingen we op weg.
Daar waar de twee rivieren samen kwamen stond een houten huis met daar bovenop een zwaard (blijkbaar van één persoon). En aan de andere kant van het water een groot stenen huis met zwaard en vele lieden (20p).
Op de kaart zagen we dat dit dorpje ofwel niet op de kaart stond, ofwel een volle rode punt voor zo´n klein dorp verkeerd op de kaart stond.
Dit leek ons een goede kans dit dorp op te ruimen.
We besloten voorzichtig, ongezien naar het houten huis te gaan met die ene man, nadat we de boten van de mensen aan de andere kant van de rivier op één na hadden onklaar gemaakt.
Dat huis in de fik te steken, en dan op de oever de mensen uit die ene boot op te wachten en te doden, enz. Misschien zagen we dan ook nog wel kans om het dorp heen stiekem over te steken en de mensen van de andere kant ook aan te vallen.
Maar we hadden ook nog iets heel anders. We zijn hier en daar nu al zoveel van die zwaardconstructies tegengekomen dat we daar nu toch eens behoorlijk over ingelicht wilden worden. Het oorspronkelijk plan om dat aan een jager hier te vragen werd nu overboord gezet om het direct aan de eenzame man van het houten huis te ontfutselen.

Het finale plan was dus: We bellen vriendelijk aan het houtenhuis. Nadat de bootjes onklaar zijn gemaakt. Vragen hoe dat zit met die zwaarden, slaan de man omver, steken de boel in de brand, wachten tot de rest komt, slaan die plat, wachten of varen om, doden de rest. En dansen om de scene, singing Halleluja.

Het eerste wat we merkten, was dat er geen beveiliging was rond het huis, maar wel een soort gevoel dat wie er hier honger en dorst heeft, of een slaapplaats nodig heeft, maar beter door kan lopen. (We zullen wel erg ver van de blessings van Hadrianus afzitten…)

De deuren waren van hout, het duurde even voor er werd opengedaan, en een oude man deed open met de woorden:
Sheun.
Ik weet niet.
We stonden wat verrast aan de grond.
Toen vervolgde hij in Indiaans. Dat was volgbaar. We werden binnen uitgenodigd en vroegen naar de zwaardvorm.
Hij had er een lang verhaal over:
”In het begin was Hadrianus gewoon een herder. Er waren problemen met rovers. Eén van de rovers was ziek. Hadrianus verzorgde hem toch. Maar de rover overleed en liet z´n zwaard aan Hadrianus. Met dat zwaard wist hij de rovers te verslaan. Hij deed nog meer maar het belangrijkste: De wapenen van het kwaad keren tegen het kwaad, zodat die geen slechte dingen meer aan Hadrianus deden.”

De Spanjotl zijn hier het land aan het verwoesten. Ze proberen met de dingen die ze hier vinden heel het land te veroveren. Dat zou ik nooit willen.
Baas Basileus heeft de wereld verdeeld. Hij (de priester) mag hier zijn omdat hij niets doet. Hij heet Francisco. En hij heeft niet veel met die gasten van de overkant.
Goud wordt aanbeden. Hoe meer ze ervan vergaren, hoe meer ze ervan willen, hoe zieker ze worden. Dat heeft hij ook gezien.
Hij is Italiatl.
We fikken uiteindelijk dus helemaal niets af.
Meu…

Na drie dagen reizen langs de rivier kwamen we bij een verbreding in de rivier (stroming geringer) en bij een bekend stadje: Castello Bianco (slavenhandelstad). Het was naast het gebied van de Teotl. Dat was overigens ook wel bewijs dat de kaart niet op schaal was.

Op het pleintje van een dorpje aan de rand van de muren, het dorpje Fafela, sliep iedereen. We stalen kleding die buiten was gedrapeerd. We besloten hier niet nog eens naar binnen te gaan en maakten een drijvende boomstam los, voorbij het dorp. Daarmee wilden we de rechter arm van de rivier proberen te halen, maar de stroming zoog ons in de linker, en bijna tegen een daar stilliggend drijvend huis aan. Maar gelukkig zag niemand ons en konden we rechts aan wal komen. In het gebied van de Eatl, met een kroquator aan het strandje. Ik ving hem even met blote handen voor 15 schade. De rest ving hem ook even met bijlen, speren, knotsen, bogen en spreuken. Maar zonder schade. Hier rustten we wat uit na de lange zwemtocht. Het gebied had bij nadere korte inspectie lege dode plekken waar de bomen en planten weg waren. Helemaal weg en met beetje corruption. Geen magie (20…).
We merken dat het cirkelvormige dode plekken zijn. Niet gekapt, dood tot in de wortel.
In het midden van één grote cirkel was een silhouet van de Eatl met een speer erin.
Axolotl trok de spear wel even uit. Hij liep een curse en een disease op. De curse kon ik controleren met een welgemikte Exorcism. De disease bleef. Hij regenereert geen intrinsics (als hij dat doorheeft).

We zagen in de verte, verder het gebied in, een gathering van de Eatl.
En daar gingen we heen.
Het bleek na een dag lopen of zo, een stad. Met zigurats, muren, enz. Maar zonder inwoners. Alles was dood(s). Het was een stad van de Eatl–tribe. Er was een peak. Met de Ealt die eromheen cirkelden. Ze hadden er nesten.
Tegen die peak was ook een halve zigurat gebouwd waar op een plaats een grote steen een ingang leek af te sluiten.
In Low Tekl: Zon in gang leidt naar Heilige Plaats. Wellicht erbovenop. Nu mid Juli, zon wellicht op midzomerdag op juiste stand. Nu niet.
We zorgden dat we aan de Eatl rituelen konden voldoen en wrikten de steen wat op tot we eronder door konden.
We vonden voorraden die dan wel niet geloot waren, maar wel ontdaan van alle voedsel, en op de trap een dode man, van een tijdje geleden. Een priester van de Eatl.
Om de volgende hoek hoorden we een schrapend geluid, en om een lang verhaal kort te maken: de SchaduwEatl.
Ik hield even een beetje afstand, zag een priester die bezig was een chant uit te zingen, en een andere die blijkbaar sliep. En de SchaduwEatl die ze blijkbaar al enige tijd aanviel, en viel toen ook de Eatl aan, nadat de Eatl had laten zien deze keer niet te willen praten.
Ik sloeg met de gerepareerde, gouden, uit de tempel van Chitzlan afkomstige Macuahuitl. Eén van de wapenen die hij was komen halen voor de strijd tegen corruption en Spanjotl. In twee slagen was de Macuahuitl zo ver beschadigd dat ik er niets meer mee kon.
De SchaduwEatl werd ook zonder mijn verdere hulp wel verslagen en we spraken de priesters aan.

Ze waren naar binnen gevlucht, de Spanjotl hadden ze ingesloten. Er was een verschrikkelijke Spanjotl met een helm met een soort gewei erop. Die had verderf en dood gezaaid.
Ze waren verraden. De steen was door de Spanjotl neergelegd om ze met de SchaduwEatl op te zadelen. Vanaf de peak kon je, als je priester was en voldoende respect toonde voor de nestelende Eatl heel ver kijken.
We deden dat ook en zagen inderdaad de Atl en twee dorpen daaraan met wellicht die drijvende huizen. Eén van die dorpen was geen Spanjotl dorp maar Italiotl. We zagen ook het grote HadrianusZwaard op de berg. Een baken voor drijvende huizen, had Francisco gezegd. Je kon hier inderdaad ver zien.

Er stond op de Zigurat dat de Eatl van kleur zou veranderen en dat iemand dan de plaats van de Eatl in zou nemen. De Eatl zou vallen en de Eatl zou vallen.
Dat de Eatl van kleur zou veranderen. Dat hadden we eerder gehoord. Bij Methusaletl. Dat was ook een voorspelling van hem! Maar daar was ook nog iets over de ingang en de uitgang die omgedraaid zouden worden.
We vertelden van onze inspanningen. Ik verraadde bijna nog waar we vandaan waren gekomen.
De priesters vroegen of we iets tegen de geesten hadden in Xibalba, als we daar heen gingen? Curses en magische effecten zijn in Xibalba permanent. ! !!!!!!!!!!!!!!
Een boog die hier in opslag was, zou daar op de één of andere manier tegen helpen.
Een stone aged boog named Xiboogba. We hebben voorlopig de boog daar gelaten.

De veldslag was 60 jaar geleden. Leeft Chitzlan nog? De jonge priester spoog op de grond, hij vond Chitzlan een verrader! Hij zou de strijd niet uit hebben gevochten. Zou dat kunnen? De stad is verraden. Het was voorheen onmogelijk de stad te vinden. Zelfs als je wist dat hij er was, kon je er niet bij als je niet toegelaten werd. Maar de Spanjotl hadden de stad zo gevonden en opgeblazen met hun vreselijke magie. Nu was de stad niet veilig meer. Nooit meer. De priesters zouden hier weg moeten. Maar ze wilden niet gaan voordat ze de Eatl hier behoorlijk achter konden laten. We hebben ze zoveel mogelijk voedsel gegeven en wat water, om het hier een tijdje uit te kunnen houden. En we hebben ze misschien hoop gegeven maar we gingen verder.

Er is een halfjaarlijks ritueel op het slagveld door de Spanjotl.
Nu is het 20 juli 002.

samenvatting: The Eye of Carmen en de dood van haar vader.
Title: Showdown at Gucci rojo.
Gucci Roja
wildernis stroomafwaarts.

Eigenlijk was alles bij het kamp van de Teguci al in gereedheid voor Carmen.
We waren en nauwelijks of ze hadden haar al ritueel van haar oogballen ontdaan en daar de toverdrank mee afgemaakt. De drank zal iedere die ervan dronk leiden in gevecht met Spanjotl.
Ik had mazzel. Ik had één van haar oogballen. Daarom merkte ik dat ik, als ik dat eens zou willen, iemand in combat zeker zou raken.

Carmen. Zij was het die de schedel van de Haguar in de rook had gehouden. Zij had de schedel behandeld als trofee, niet als god. De schedel was verbrijzeld. Daar doen ze geen kwaad meer mee. En zij werd weggevoerd naar een lege hut waar ze een groot deel van de dag vloekend rond kroop.

Nestl ging, gewapend met de toverdrank, eens onderzoeken of hij nu vat kreeg op de plannen van de hoofdman. Hij ging daar wel wel aardig van aan de ijlerij.
Iets van (para– of contra–) Doxatl, mompelde hij steeds.
Maar met een beveiligende spreuk tegen kwaad snapte hij uit z´n ijlen, maar vooral ook uit z´n inzicht.

Voordat hij achterover viel in diepe slaap, hoorden we nog van hem dat hij inderdaad contact had weten te leggen, dat hij had gezien dat de hoofdman hulp ging halen met een drijvend huis. Hij had hele bergen tap´s gezien. En nog meer flarden van verontrustende dingen.
We vroegen wat dan Doxatl was. Dat was de hulp die de hoofdman ging halen!
En een ander vertelde dat Doxatl helemaal geschift was. Hij was in de gevangenis geglipt toen hij daar in had gezeten, had een verhaal opgehangen dat hij een bewaker had gedood en dat iedereen maart goed mee moest werken, dat ze moesten drinken uit een schaal met bloed en dat hij dan een verschrikkelijke spreuk op de Spanjotl zou laten neerdalen. Een aantal gevangenen had het niet overleefd. Onze man gelukkig wel, maar hij was nog altijd ten minste geestelijk gehavend.
Het laatste wat hij had gezien, was Doxatl, maniakaal lachend voor de poorten van een brandend gebouw.
Dat was dezelfde soort magie die de hoofdman ook gebruikt.

Carmen bleek ondertussen los, maar blind rond te schuifelen rond een hutje dat verder open was. Ze zou toch niet weg komen.
En de oudere buurvrouw hield haar een beetje in de gaten met haar deegroller.
Pas nadat we hadden uitgelegd dat het eigenlijk wel heel gevaarlijk was om nu net Carmen te laten rondlopen, vrijelijk, en wat dat dan precies voor gevaar zou opleveren, nam ze, overigens behoorlijk resoluut, maatregelen. Met haar deegroller had ze Carmen in een paar rondjes onderuit.

Simpel eigenlijk. We hingen haar tussen de andere trofeeën, of althans haar hoofd.

Maar ´s nachts kwam Chilicocuatl erachter dat het hoofd niet alleen groenig licht gaf, maar ook informatie over het kamp aan het murmelen was.

En toen we daar nog over aan het denken waren kwam er iemand aanrennen die vertelde dat in de rivier vele slaven aaneen waren geketend die om de beurt vrijwel verdronken werden onder leiding van de hoofdman.

Bovendien kwam iemand waarschuwen dat Nestl niet meer wakker wilde worden, iets wat we enige tijd later konden beamen. Een goed gerichte Insight leerde dat hij niet wakker mocht worden op straffe van de dood van vele slaven.

We hadden direct door dat we verraden waren. Dat deze plaats niet langer onbekend was voor de hoofdman, dat we hier zo snel mogelijk weg moesten wezen.

Maar we hadden toen ook, mede door het doortastend optreden van de oudere vrouw, door, dat we niet zozeer gebaat waren bij weten wàt de hoofdman nu van plan was, als wel bij dat de hoofdman er gewoon helemaal niet meer was. En we gingen dus snel richting Gucci Roja om hem daar aan te zien. Nog voordat we goed en wel buiten de grenzen van Teguci waren, kwamen we al een strafexpeditie van 50 soldaten tegen.

Die lieten ons gaan toen ze ons niet direct te pakken hadden. En zo vonden we het dorp betrekkelijk slecht verdedigd. Via het water waren we zo in de haven waar die slaven inderdaad door soldaten half verdronken werden, terwijl de hoofdman duidelijk aan magische kracht won, bij elke nieuwe marteling van iedere nieuwe slaaf.

Om een lang verhaal kort te maken. We waren boos en onhoudbaar. Hoewel ik nog werd gedraind, was het gevecht toch ook zo voorbij. We zorgden nog geruime tijd dat hij niet, net als z´n dochter nog wat zou kunnen namurmelen, pakten z´n spullen bij elkaar en ontsnapten, met z´n lijk in een bootje.

Een stuk verderop zijn we aan land gegaan. Het bootje stuurden we als afleiding door.

Het mes van vorige keer was +1 en zorgde na save dat de volgende actie niet doorging voor degene die de save miste.
De hoofdman had nu, als een soort korset, een rol perkament, een kaart, om.
Hij droeg ook een ketting met bedeltjes. Een gestileerde Haguar, Couatl, Teotl en Eatl. Dat zou nog wel eens interessant kunnen worden.

samenvatting: Carmen geschaakt.
Title: Gucci rojo al rio cantante.
Gucci Roja
schiereilandje t.o. Gucci
Teguci

– Nu hadden we afgesproken dat Chilicocuatl zou roeken als een uil als we moesten komen en als een kikker als we weg moesten blijven. Dat leek toen logisch. Maar op de een of andere manier bleek het toch lastig een kikker en een uil uit elkaar te houden.

De mannen van Teguci hadden Gucci Roja een tijd in de gaten gehouden. Ze hadden dan ook wel een en ander aan wetmatigheden ontdekt. En helemaal over onze man. Het bleek dat hij met enige regelmaat de rivier Rio Cantate overging met twee roeiers, 1 dochter van hemzelf (de dochter die we wilden), 1 andere man, en 1 slaaf zwaar aan de ketting en 1 gast. Daar bleven de roeiers dan achter en ging hij met dochter, slaaf en gast het bosgebied in. Daar had vroeger een belangrijk bouwwerk (uitkijktoren) voor de Teguci gestaan.

We naderden zelf omzichtig het gebied vanaf de achterkant. Daar kwamen we over akkergrond aan een met paaltjes omgeven deel. De paaltjes hadden een bepaalde afschrikkende werking. Ik probeerde in elk geval een detect magic maar zag niets (20) Wel zag ik dat het er zo´n 30 jaar had gestaan.
Bovendien merkte Chilicocuatl dat er iets slechts in de bomen zat. Evil cicades. En die vielen ook hard aan toen Chilicocuatl langs de paaltjes liep.
We besloten om te lopen tot we bij de aanlegplaats kwamen met een grindpad van witte kiezels.
En daar liepen we overheen. Het leek geen problemen te geven. We kwamen gewoon bij een hut. Een rituele hut. Maar wel een hut waar wat mee was. De cult van de Haguar. Duidelijk. Maar getwist.

Ondertussen was ons duidelijk dat op het grindpad de cicaden niet aansloegen. En na een kort experiment hadden we ook bemerkt dat we de kiezels dus ook elders konden leggen. En zo legden we een onzichtbaar paadje aan naar de oude wachttoren en naar een schuilplaats voor Chilicocuatl.

We trokken een plan over hoe hen hier de dochter afhandig te maken. Chilicocuatl verstopte zich met behulp van wat kiezels achter een boom in de buurt van de hut. Wij verstopten ons bij de oude wachttoren. En toen kwamen ze al. Precies als verwacht.
Nu hadden we afgesproken dat Chilicocuatl zou roeken als een uil als we moesten komen en als een kikker als we weg moesten blijven.
Dat leek toen logisch.
De dochter had iets roodachtigs om haar nek hangen wat ze af en toe even vast hield.
Ze liepen het pad af. Na de eerste bocht verkleedde de dochter zich. De rare kleding die ze aan had draaide ze op de een of andere manier binnenste buiten en nu had ze een leren krijgersoutfit aan. Zelfs inclusief haar voorraadzak.
Ze droeg een klein gebogen zwaard en een boog.

Voordat ze de hut ingingen deed de hoofdman een kleine incantatie.

Binnen in de hut werd (blijkbaar) rook gemaakt, er kwam veel rook uit de grot. Dat was voor de cicades reden harder te gaan tsjirpen. Uit de hut kwamen eerst chants van een man en vrouw, daarna hartverscheurend schreeuwen en daarna stilte.

We vonden het mooi geweest en drongen binnen. We vochten en kraakten (geloof ik) een schedel net voordat hij geladen was. Dat deed wel wat (gehoorschade). De dochter (Carmen) sloeg Axolotl neer. Maar we wisten de patiënt te doden, Carmen bewusteloos mee te nemen, en de hoofdman bewusteloos te slaan. De slaaf was gedraind. Ik geloof om de gast die ze mee hadden op de een of andere manier beter of bovenmenselijk te maken. We namen wat delen van de Haguar mee uit de hut.

Omdat de roeiers ons hadden bemerkt, trokken we ons terug bij de wachttoren. Daar keken we wat ze bij zich had. Een amulet achtig ding met gestileerde kop van de Haguar, met een (echt) Haguaroog erin. Dat vernietigden we.
Daarna ging Chilicocuatl met wat kleding van Carmen en een pass without trace een vals spoor uitzetten, het eiland was ondertussen vergeven van de wachters en zoekers, al bleven die op het pad. En hij wist te ontsnappen, al wisten wij dat niet.

Wij, de rest van de groep, probeerden met de steentjes tot aan de achterkant van het bosje te komen waar die paaltjes stonden met koppen. Dat ging en we hadden slechts 1 patrouille tegen ons. En zo kwamen we weg, met dochter.

samenvatting: SchaduwEatl en wat er op de Zigurat was.
Title: The shadow of Eatl.
Zigurat Chitzlan
Teguci

– ´Wierook´, het glijmiddel van de goden.
– een atlatl is een soort soeplepel.

Na onze avonturen in de zigurat werd het de volgende dag niet echt licht.
Op de een of andere manier hadden we het idee in een soort koepel te zitten van schaduw of duister.
Boven ons waren wel sterren zichtbaar. Het was niet door de bewolking.
Toen gingen de wachters nogal brullen. Er was een enorm vogelachtig wezen dat blijkbaar wilde doordringen.
Het was de Eatl. Maar wel de schaduwzijde ervan.

Maar we herkenden daarin het goede nieuws. We hadden contact met de Eatl! Snel bereidden we incense en bloedoffers voor en spoedden ons naar een stukje droog buiten het bereik van de wachters.

Daar startten we de rituelen voor het aanroepen van de Eatl.

Ik weet niet. Het viel niet mee. Ik werd er een beetje mismoedig van. De schaduwEatl liet ons, naar eigen zeggen, slechts in leven omdat we aan de rituelen hadden voldaan waar niet aan getornd kon worden. Volgens mij sprak hij over zichzelf als iemand anders. Hij had het over de Eatl als “Hij die Ik is”. En dat die nu in Xibalba zat. En dat die nu nieuwe meesters had. En dat we hem, als we zo nodig wilden weten waar hij was, zelf maar moesten gaan zoeken. De schaduwEatl was erg corrupt. Het was dat we aan het ritueel hadden voldaan, anders zou hij ons wel eens wat laten zien. Tenzij we voor hem op de zigurat zouden pakken wat daar was.


Xibalba: Na je leven word je geconfronteerd met je leven. Je leven hoort in zekere balans te zijn. Waar de balans helemaal weg is, kom je in Xibalba. Zoals je hier meester bent over je acties, worden daar je acties meester over jou. Zulke meesters dus. (Hoe zou dan de ´Meester´ van zeg de Haguar eruit zien? Als de actie van de Haguar: De sluipmoord. Of misschien als Prayergranter.
En de Eatl? Als hoogvliegende blaaskaak (of Prayergranter)

Bijvoorbeeld: Iemand die z´n hele leven op arbeid van anderen heeft geleefd komt in Xibalba om daar eeuwig de schuld af te betalen.

Note to self: Xibalba is niet helemaal exact hetzelfde als de katholieke hel. Of wel?

We hadden niet het idee dat deze schaduwEatl een voor ons bruikbare link had met de Eatl. Daarom konden we ook niet echt actie ondernemen of de schaduw alleen verjagen. Jammer.

We besloten toch nog wel even op het dak van de tempel te gaan kijken. Met wat moeite konden we daar op komen. En terwijl ik op de op een na hoogste verdieping wachtte, werden Popo en Chilicocuatl boven in elkaar geslagen (was het nou door de Spinnen?) terwijl ze nog net hadden gezien dat in dat kristal een atlatl zat. Een werpstok. En een mooie ook.

En die leek door het kristal geladen te worden.

Nou ja, we reden terug naar Teguci. We gaan eens aan de slag met die vrouw en dat kind.
En we hoorden direct al dat het iemand was gelukt een light te casten.

samenvatting: Zigurat Chilzlan, Future–Past.
Title: The past or the future.
oversteek rivier
zigurat Chitzlan

(Imitation game
What we do at the shadows
Karaoke/Cold Lazarus)

Currency:
6 peso in 1 pedro
30 peso in 1 silvo

Heltotzocicachin zou (mocht) niets over Zehuatek zeggen.
Wel gingen we op weg naar de zigurat waar spullen van Chitzlan waren. Daarvoor moesten we een rivier oversteken. Dat viel nog niet mee. Pas nadat Chilicocuatl een touw had weggegrist van een kar bij een huis, konden we oversteken. Hij nam ook staafjes mee van brons of zo. Daar konden we niet veel mee.
Na ongeveer anderhalve week kwamen we bij de zigurat aan. Heltotzocicachin had hier ooit gewoond. Hij wist niet hoe de bewakers zouden reageren op onze komst.
In dit drassig gebied waren op enig moment de resten te zien van zijn ouderlijk huis (vrijwel vergaan) en kort daarop de zigurat. In een soort plas. We horen het ongelooflijke geschreeuw van de brulapen (of zijn het de wachters…)
De slag was 14 jaar geleden.
In de tempel kon ik dit lezen:

Rebirth – Moon – Death
Darkness – Eatl –Omniscience
Death – Couatl – Rebirth
FUTURE <––> PAST
God – Teotl – Silver
Sight – Haguar – Smell
War – Huanti – Peace

Heltotzocicachin vertelde dat z’n vader vroeger een ritueel afwerkte voordat je er binnen mocht gaan. Hoe dat zat wist hij niet meer, maar we maanden hem te proberen na te doen wat hij dan wel wist. En wij dachten ondertussen dan na over de lowtekl.

Op de één of andere manier leek het mij belangrijk te weten wat er aan de hand is. Daarom leek omniscience bij mij te passen.
Chilicocuatl wilde meer weten over Couatl. Axolotl was geïnteresseerd in de maan en Popo in metaal…
Heltotzocicachin had ceremoniële drank. Hij legde uit dat sight en smell ook bij de Haguar gelezen konden worden als beredenerend en instinct. Waarbij smell instinct was. Couatl (rebirth) was oudere vorm. Dat was niet de vorm die kon winnen van de Spanjotl. Wellicht kon death (nieuwere vorm) dat met Couatl wel.
Omniscience voelde veilig aan. Maar, hoe meer je ermee wilde, hoe gevaarlijker het werd.
Er kon nooit maar één persoon zijn die alles wist. De universe wilde het niet.

De oorlog kon je niet winnen. Wilde je de oorlog winnen, moest er eerst een nieuwe starten. Met de wapens van Chitzlan kon je die dus niet winnen. Had Chitzlan al bewezen.

Alle goden bestonden onder de maan, en bestonden om de mensen tegen de maan te beschermen.
Hoe kon je mensen verenigen, als je niet wist wat je deed?
Wat was onze vraag?
Pittige sessies, daar met Heltotzocicachin.

Om kort te gaan, Chilicocuatl en Popo gingen eerst. Zij hadden vragen aan de kant van de toekomst. Chilicocuatl gerelateerd aan de Couatl, en Popo (had Popo niet gewoon war?) ook iets toekomstigs.
Binnen in de zigurat lichtten twee deuren wat op. Achter de deuren leek combat bezig.
Couatl en Teotl stonden op een stapel lijken van witte demonen. De Teotl had gouden wapens.
Ze vochten tegen de sorcerer. En die shatterde ineens de macuahuitl (van godenmetaal) en de veren van de Couatl.
De sorcerer sloeg de Couatl. De veren werden daar zwart. Dat ging niet helemaal goed. Maar de sorcerer werd toch gedood en duidelijk was dat de Couatl niet reborn zou worden. Hij stierf. Althans, vlak voor hij stierf nestelde hij zich in het amulet van Chilicocuatl. En zo stopte het. Ze hadden een amulet, wat veren, één zwarte veer en de stukken van de macuahuitl van godenmetaal.

Wij, Axolotl en ik, gingen met beelden van het verleden de zigurat in.
Ook wij zagen verschillende kamers. Trappen omhoog en omlaag. Voor Axolotl leek een deur op te lichten, maar voor mij twee…
Ik dacht iets te willen weten over kennis (Eatl). Maar bedacht me daar ter plekke dat ik mijzelf, mijn geloof en mijn afkomst aan het loochenen was en dat ik gewoon mijn instinct hoor te volgen (smell van Haguar).

Axolotl zag bij binnenkomst dat maanlicht niet van boven naar beneden scheen maar eigenlijk met energie gevoed werd van leven dat dood gaat. De maan absorbeerde de energie van offers. En niet alleen van offers maar van alle doden.
Een paar lesser beings (Teotl, Haguar, Couatl, Eatl, Huanti) konden een beetje van de energie afvangen, maar het overgrote deel ging toch naar de maan. De maan was de dood.
Ik koos de deur van de Haguar. Ik bewoog als de Haguar. Ongezien blijven en bewust zijn van je omgeving. Je moest weten, niet zien.

Op een heuveltje was een sacrificial ritueel bezig. Maar er was iets niet mee in de haak. Ineens zag ik het. Dat victim. Dat wilde graag geofferd worden. Het had helemaal geen edele motieven om zich gedwee te laten offeren. Het victim was besmet, ziek, corrupt. Het wilde de maan vergiftigen, infecteren, corrumperen.

Maar vlak voor de offerande greep ik in. In griste het victim weg om te voorkomen dat die zomaar bij de maan kon komen. De priester had vrij spel om mij om te brengen. Toch kregen we het voor elkaar dat ik, met het levende victim de kamer kon verlaten. Waarna hij buiten dood bleef. Dat was het einde.

Bij Popo en Chilicocuatl was er een straal licht van de maan. Daar had de Teotl niet van terug. Maanlicht.
Ik deed een know age op de priester. Hij stamde van ca. het hoogtepunt van de macht van Seatl, zo´n 500 jaar geleden en sindsdien was het slechts slechter geworden. De maan kon niet meer bevriend (of in negatieve zin: omgekocht) worden, of anders toch steeds moeilijker.

De Spanjotl zijn er pas ca. 100 jaar. Chitzlan was er 60 jaar geleden. Er is maar één echte kracht: de maan.
De kracht van de Couatl was altijd rebirth, maar nu niet meer. Er is iets bijzonders aan de veren van de Couatl.
Teotl en Chitzlan. Chitzlan en Teotl. Ze zitten dichter bij elkaar dan ik eerst dacht. Op z´n allerminst heeft Chitzlan iets met de awakenings te maken. Misschien was hij zelf Teotl. Ik deed eens een history check. Uit het Noorden zijn wel eens wezens gekomen, half coyote, half mens. Deze wezens kunnen de maan corrumperen.
Heeft dat andere volk de maan voor ons onbruikbaar gemaakt?
We gaan weer naar Teguci met twee punten van de nacht en op 15 juni 01.

Ik hou wat vragen:
Had ik nu de priester of het victim mee naar buiten? Ik dacht het victim.
(nee, dus).

Pot:
wat veren van de Couatl
één zwarte veer
de stukken van de macuahuitl van godenmetaal

samenvatting: Slavenhandel en corruptie in actie.
Title: Castello del rio.
Machu Picchu
Teguci
Casteo del Rio
Teguci

–Zombeo and Juliacula
–2047
–Twee lama’s: lami
Zo’n groot beest: Hiiima
–Kurt: “Bij dat huis zijn slaven die van de kaaimanstam komen.”
Ronn: “Ah, alligatie.”
Loedie: “Dat is niet zo’n drijvend huis, hè?”
Kurt: “Nee.”
Ronn: ”Ik zie het al. Dat is een landhuis”.

Opgepakt door de groep:
Kunstwerken, stenen (100 of zo)
Iron age sword
Grote spear
Boek zonder kruis
Een symbool van de priester (kruis).
Masterwork ironage dagger

Ik had geen last meer van dat gevoel dat ik zou kunnen kiezen de corruptie te gebruiken. Dat heeft de Couatl stop gezet.
Nadat we in een in het kamp bewaakte tent een aantal dozen hadden opengemaakt met het godenmetaal erin, keurig gesorteerd, bedacht ik me dat de vrouw die ontsnapt was omdat ze onzichtbaar was geworden, wellicht wel een (voet) spoor achter had gelaten.
Daar ging ik nog eens naar zoeken, zonder duidelijk resultaat.
We vonden een voorstelling van een houten kruisconstructie met daaraan een geofferde man en een geknielde figuurtje ervoor die soort van leunt op z’n wapen. Ook zo’n kruisvorm. Wellicht gaf het aan hoe de kracht van de offerande in z’n wapen komt. En het geofferde figuurtje hing dan ook aan een (gestileerd) wapen. En dat was ook het symbool van de priester.
We bekeken nog eens het dorp bij het water een tijdje. Er waren verschillende mensen van verschillende stammen die door de witten waren verslagen.
Ze zagen er niet zo heel blij uit.
In veilig gebied (achter de schedels) bespraken we nog eens de te verwachten problemen met vrouw en kinderen ontvoeren. Al snel kwamen we erop uit dat het wel erg onhandig was de taal in het geheel niet te spreken.
Daarom leerden ze ons Spanjotl. Het was een wonderlijke en flauw simplistische taal. Voor de gekste dingen hadden ze geen woorden. En voor de meest onbelangrijke wel vijf!
Bovendien hoorden we nu wat meer over de geschiedenis der dingen. In het zuiden waren witten geland die de Teotl enslaved hadden. Sindsdien zijn de Teotl echt slimmer.
Axolotl dronk nog eens uit de beker, zag huis, vol geladen met godenmetaal, wegdrijvend op groot atl. En later kwam dat terug, met staven wit metaal. We moeten daar absoluut een keer gaan kijken.
El principal (de leraar) zei dat de sjamanen vonden dat we iets moesten zien van de witten. Wat dat was wisten we niet.
We leerden ook dat de vrouw en haar zoon regelmatig op ronden gingen om de slaven aan het werk te zien of houden. Hen te pakken krijgen mocht eigenlijk niet eens zo erg lastig blijken. Maar goed.
Al met al spraken we 7 mei dusdanig goed Spanjotl dat we dat mochten bewijzen in een stad hier een stukje vandaan: Casteo del Rio.
Daar konden we dan ook direct zien wat ze vonden dat we moesten zien. Het was een fort op een heuvel, er waren heel veel slaven. Zo te zien was zowat het hele fort slavenhandelsmarkt. Dat was alleen al verrassend om te zien. Al moet ik zeggen dat we zelf ook nooit al te moeilijk hebben gedaan over slaven en onze behoeften (zie Seatl, waar de spoken zijn).
Wat mij wel echt verontrustte is dat eigenlijk alles hier draaide om corruption. Iedereen ruilde corruption, in de vorm van plaatjes godenmetaal, kleine andere dingen, zelfs de slaven leken op de een of andere manier corrupt.
En niemand leek het wat te kunnen schelen. De slaven waren gebrandmerkt, maar soms waren de tribal marks ook nog te zien.
We liepen langs een groot gebouw. Het was nog niet af, maar héél groot. Het scheen van Sint Berlusconi te zijn.
De opdracht was: “Ga naar het dorp, koop iets en kom (levend) terug.” We waren al op de helft. Maar toch wilde iemand nog even het huis van Sint Berlusconi bezichtigen.
Daar bleek een priester in dat nog niet geheel afgebouwde pand. En van weinige dingen die daar binnen waren, was weer zo’n groot gestileerd zwaard met een offer eraan, en één kast. Maar wel met twee deuren. De priester probeerde ons nog te verleiden met hem de kast in te gaan, maar toen was het ons al te heet onder de voeten. We spraken de taal nu ook weer niet zo héél vloeiend…

De piña die we wilden moesten we dus kopen. Zeg maar ruilen tegen corruption. We overlegden even snel dat we er misschien niet meer dan drie edelstenen voor moesten ruilen om niet op te vallen.
Het leek veel. De koopman kon net z’n gezicht niet in een plooi houden.
We liepen dus maar verder, zo onopvallend mogelijk , tot we een klein stukje verder ineens in Zehuatekl hoorden roepen: “Hé, jullie zijn Zehuatek. Jullie komen uit de vallei.” Lekker onopvallend…
Ik deed mijn best niets te laten merken, maar ging eens kijken naar het in elkaar slaan van de slaaf wegens het roepen in onbehoorlijke talen tegen vreemdelingen. En passant liet ik tegen de handelaar vallen dat ik een slaaf wilde kopen. Die daar was goed.
De handelaar keek me even aan en zei toen dat dat niet kon. Omdat ik natuurlijk geen permit voor slavenhandel had.
Aha, zat dat zo? Ik gaf, zonder dat een ander het merkte, een steen onder de tafel door. En beloofde de slaaf te ruilen tegen 13 stenen. En ineens was de slaaf wel te koop. In het steegje hierachter.
Popo had het al afgemeten, de slaaf kwam vrij, zij het dat hij nog half bewusteloos was en nauwelijks in staat zelf te lopen. Het zou dagen duren (zelfs magisch) om hem weer een beetje op te knappen. Ook 13 stenen voor de slaaf was niet te weinig, zo te zien.
Maar nu begon het wel erg warm te worden in deze stad. We kochten een deken (mooie deken voor maar één steen!) Met die deken bedekten we onze zogenaamde slaaf. En zo gingen we gauw de stad weer uit.
Over een pad. Chilicocuatl bleef een beetje hangen terwijl we het pad afgingen. En hoewel hij goed oplette, zag hij niemand, maar wel ineens dat met pijlen was aangegeven waar wij heen waren gegaan. Met Popo als bait vonden we de man zo. Hij had vast met de koopman te maken die dacht dat we nog meer van die stenen hadden. Maar opdat hij het niet ging navertellen hingen we hem op als geofferde aan zo’n gestileerd zwaard, om aan te geven dat we ze begrepen. En dat we nu over extra gevaarlijke wapenen beschikten. Hijzelf beschikte over, ik moet toegeven, een werkelijk heel mooi mes, zij het van koud metaal.
We vertrokken onder bescherming van een pass without a trace.
De sjamanen vertelden ons dat we nu onze limieten hadden verkend en bovendien het gezicht van de vijand hadden gezien. Daar hadden ze wel een punt.
Wijzelf hadden nog wat vragen over de ruilmiddelen en de corruptie. Pesos, silvio. (En ikzelf nu nog steeds…)
We hebben ca. 100 silvio in stenen (vgl. 100 mensis, vgl. 100 maandsalarissen).
De man die we hebben aangekocht bleek een beetje Zehuatek te spreken. Hij heette (tegenwoordig) Francesco maar eigenlijk gewoon Heltotzocicachin. Hij was opgegroeid in de tempel waar de spullen van Chitzlan werden bewaard. Daar werden ze beschermd en bewaard voor toekomstige bevrijders. Nu was de tempel verstopt door z’n vader. De witten konden de tempel niet vinden.
En toen ze wilden vluchten zijn ze gevangen genomen.
Z’n vader is meegevoerd naar Battl.


We vertrekken 3 juni naar de verborgen tempel met Heltotcicachin.
En daarna komt die ontvoering eindelijk.

samenvatting: Stroomafwaarts.
Title: The resurrection of Coatl.
Paal in jungle met schedel erop
Teguci
Langs rivier
Machu Picchu

–popcorn time app
–penny dreadfull
–after.life
–toaster from scratch
–fiepke.nl

–verslag Judith
–Xuq – “Wacht, laat mij maar! Ik kan wel met ze praten. Uh, ZON! VRIEND!”
Nest–met–rattl – “Hallo, vreemdeling.”
Xuq –“FRUIT! VRIEND!”
Axolotl en Popo– “Ehm, Xuqqyoxuq? Hij spreekt gewoon Zehuatek.”
Xuq –“Eh, ZON! FRUIT! –.– Hallo?”

–“D´r is een couatl geboren op d´aard. Die kwam op de aarde voor ons allemaal.”

–Hoe simpel kan het zijn. Nestl:– “Het lijkt erop dat de witten het metaal van de goden gebruiken om te ruilen.”
Xuq:– “Vaag, stel ik heb een appel. Iemand hier geeft er een plaatje godenmetaal voor.” Wie zegt dan dat ik weer iemand kan vinden die weet dat ik er een appel voor heb opgegeven? Ofwel hoe weet je dat het eigenlijk dan een appel waard is?”
Nestl:– “Op het plein staat een huis waar ze bijhouden hoeveel appels plaatjes waard zijn.”
Xuq:– “Lijkt me allemaal erg omslachtig. Ik geeft een appel weg. Ik krijg een plaatje. Iemand in een huis schrijft een brief dat dat plaatje geruild is voor een appel. Die brief neem ik mee, samen met het plaatje naar iemand anders. Die kan dan lezen en ziet dat hij me een appel kan geven voor het plaatje. En dan zit hij met een plaatje in plaats van een appel.”
Chilicocuatl:– “Aan de andere kant had die strikker wel een zakje met die metalen plaatjes bij zich.”
Xuq:– “Oh ja, nou, dan moeten wij ook maar een handje bij ons houden om niet op te vallen. Met de minste inspanning kunnen we toch werkelijk bergen van dat spul vinden.”
Daz:– “Jullie weten vast nog wel dat het metaal van de goden het onprettige gevoel geeft wat jullie al zo bekend voorkomt uit bijvoorbeeld Seatl.”
Goud corrumpeert. Gewoon.

–Ronn over vaarregels: “Ze zijn in Engeland opgesteld. En daarom was het op de één of andere manier logisch dat boten rechts houden. . . Ik denk dat jagen vereist dat je wel links over straat, maar dan dus rechts door het water, gaat.”

Op de niet te oude schedel zaten uilenveren. Van de Spiegeluil.
Twee dagen geleden had hier iemand gelopen met blote voeten
De schedel kijkt naar de rivier.
We zagen iemand die ook naar ons riep en spiegelachtige dingen aanhad. Hij was iets in een boom aan het karven toen wij hem bezig zagen.
Maar hij vluchtte snel.
Wij vonden een aantal bomen dat ook zo besneden was. De tekst leek ergens wel op low tekl, maar was onleesbaar.
Toen hoorden we dat er wat krijgers/hunters/indianen aankwamen.
Ik stapte voor de anderen en groette ze.
Ik wilde net de lijst met algemeen bekende woorden zoals gebruikt bij dat dorp daarboven gaan gebruiken (vriend, jagen, honger, xibalba, regen, zon, fruit, Eatl, Haguar en we kwamen in een kwartier weer terug. ). Okee… na Haguar ben ik bij het typen van het verslag in slaap gevallen. Duidelijk tijd om te stoppen,
toen de indiaan ons aansprak in gewoon Zehuatek.
Hij zei dat we bij de Teguci waren. En toen hij vast leek te hebben gesteld dat wij geen vijanden waren, nodigde hij ons uit in het basiskamp, een stukje verder op.
Hij heette NestMetMuizen. Geinig, voor iemand met een uilentotem. Onderweg naar het kamp kwamen we verschillende trofeeën tegen. Van dieren, maar ook van mensen. Soms met blankmetalen (eizeren) afgebroken wapens erin of door gestoken.

Na wat voorbereiding in het kamp (een dozijn mensen 12 man, 3 vrouw) kwamen we dan bijeen om te praten.
Wij hadden veel vragen. En we beantwoordden wat we durfden zonder weg te geven waar we precies vandaan kwamen. We zeiden dat ook.
Alleen de oudere man Nestl kon ons verstaan en met ons praten. Hij vertaalde af en toe.
Ze spreken hier Galpa. In tegenstelling tot de witten die Spanjotl spreken. Ze hebben een hekel aan de witten en bestrijden ze. Toen we vertelden dat we de Haguar hoofden aan de muur boven de poort hadden gezien, gaven ze ietwat verdrietig toe dat zijzelf wel eens sporen van de Haguar achterlieten als ze een aanslag op de witten hadden gepleegd. Daarom wellicht hadden ze de Haguar achterna gezeten.

Maar toen kwam het. “De goden zijn gedood door de witten.”
Het sloeg in als een bom. In ieder geval bij mij. De goden. Haguar. Gedood. Dat kon niet waar zijn! Ik krijg mijn krachten toch?
En toch niet voor niets?
Ik bewees dat ik echt nog powers kreeg! Hier! Een aura of comfort. Werkte gewoon.
Gelukkig. Maar waarom dacht hij dat dan? Nestl vertelde hoe hij erbij was veertien jaar (comm.red. was dat niet 60 jaar?) geleden, toen de witten met heel veel mannen kwamen en er een grote slag was. De hulp van de goden was verzocht, en ze waren allemaal ook gekomen. De Haguar, de Eatl, de Teotl en de Couatl.
Maar ze waren niet opgewassen geweest tegen de vreselijk middelen die de witten inzetten. Ze brachten vreselijke zieken. Stokken die verderf brachten, enge priesters met enge goden. Verschrikkelijke monsterlijke helden. Neem Connery, een verschrikking, of die grote witte strijder Seagatl.
En daar werden de goden gedood door hele legers witten. Nestl had het zelf gezien.
En inderdaad, hij was nota bene een priester, hij kon nog geen light voor elkaar krijgen. Geen brandstof.
En dus niet alleen hier, maar in het hele rijk. Alleen de couatl leek gewond te kunnen vluchten naar het zuiden. Die leeft misschien nog in Machu Picchu.
Alleen in het Zuiden, waar de bergen zijn, schijnen nog stammen te zijn die onder het juk van de witten zijn uitgebleven.
Zoals wij… Wij…
Overigens hadden de Teguci nog duidelijk beeld van Seatl, waar de spoken zijn. Door de mensen uit Seatl, waar de spoken zijn, zijn ze lang geleden, verslagen.
De witten namen de indianen als slaaf. Ze vernietigden het land, slechtten bergen verbrandden de bossen, verdronken de wouden, namen vrouwen en kinderen, sterker nog, de jongeren trokken naar de steden van de witten toe. Die waren dan ook heel erg groot.
Ik was met stomheid en boosheid en machteloosheid geslagen.
Ik vroeg nog of we iets voor hen konden doen, in hun verzet, en ja hoor, ze waren van plan een vrouw en haar dochter te ontvoeren om een man in het dorp onder druk te kunnen zetten (of door zijn ogen te kunnen kijken met behulp van zijn dierbaren).
Er scheen aan de kust (een maand dagreizen!) een hele stad van drijvende kastelen te liggen. Die voerden regelmatig nieuwe witten aan, en brachten naar het schijnt godenmetaal weg. Er moesten wel heel erg zieke mensen aan de andere kant van het water wonen. Overigens heb je er meer van nodig als je ouder wordt. Jonge witten hadden de drang nog niet zo.
Dat verhaal met die Couatl begon me ook steeds duidelijker te worden.
Wij moesten nu eerst de Couatl redden! Er moest een god zijn die geloof en hoop kon geven.
Gingen er Teguci mee? We mochten het uitleggen aan het dorp een dagreisje verder.
Bij de ceremonie werd de eendendans (sluipen en onzichtbaar blijven) gedanst.
Mijn toespraak kwam er in elk geval op neer dat de oude goden verslagen mochten zijn, maar niet dood. En aan het eind zette ik dat kracht bij met een light.
Dat was ruim voldoende. We hadden een dozijn vrijwilligers nodig, en eindigen met 20.
Axolotl prentte nog even in dat we nu dan wel terug gaan naar Machu Picchu maar dat we ook naar het oude slagveld en de landingsplaats van de drijvende forten moesten, binnenkort.
We kwamen ongezien bij het tentenkamp in hoge vesting. We versloegen zonder al te veel misbaar de kampcie. En we vonden waar de anderen aan het werk waren in de Zigurat van de Couatl.
Onderweg zagen we dat bloed zich daar gewoon gedroeg. (Het stolde niet, maar bewoog zich door goten naar het hart van de zigurat).
In de grote hal zagen we een platform over een leegte met in de diepten een kolkende rivier, en op dat platform drie grote bassins, een tafel, een hoeveelheid slaven die bezig waren een sarcofaag uit te hakken, een priester die ze in de gaten hield en een paar wachters.
Nauwelijks hadden we de wachters overwonnen en de priester afgeleid of de couatl liet zich zien. Maar wat was die mishandeld zeg. Hij was vals! Verschrikkelijk. Alsof hij volledig was gecorrumpeerd door die witten. En Hij viel ons dan ook aan.
Ik deed een bloedoffer in alle schalen en kon zo, uiteindelijk, het kwaad uit de couatl exorcisten.
Ik was even buiten westen, maar de anderen zagen een slangenengel.
Hij zei dat de tijd nog niet was aangebroken om naar buiten te treden. En dat hij blij was dat er nog mensen waren met de moed om hier te komen.
Hij gaf ons allen de mogelijkheid één maal z´n beeltenis op te roepen. Bij Axolotl en mijzelf werd het dragen van de TAP´s wat draaglijker. Chilicocuatl kreeg een amulet waarmee iemand tot priester kan worden geweid. Popo kreeg betere bescherming tegen de corruptie.
Het geloof brandt waarschijnlijk vrij fel in het hart van Nestl.
Desgevraagd kon hij melden dat de goden inderdaad niet zijn gedood, maar verbannen naar Xibalba. Hij zou ons doen toekomen hoe we daar iets aan zouden kunnen doen. Op het oude slagveld? In Xibalba? Zigurats? We zullen zien.
We hebben een wonder meegemaakt.

samenvatting: Stroomafwaarts.
Title: Second contact: the Teguci.
Machu Picchu
Langs rivier
Door Tegucigalpa met Zigurat coatl
Stad met pallisade met Haguarschedels
Paal in jungle met schedel erop


–Troll Jageren
–Okee, het werd me duidelijk wat die gasten hier aan het doen waren:
Ze zochten hier hard naar het metaal van de goden. Dat was nergens geschikt voor behalve om Teotl te irriteren. Zoveel hadden ze er niet van nodig.
Maar ze waren allemaal erg bleek. En ze hadden ook kleurloos metaal. 1+1=2. Ze hebben een manier om het metaal van de goden als medicijn te gebruiken. Ze haalden de kleur eruit, genazen zichzelf daarmee en wat overbleef was blank metaal. Simpel.


We wachtten tot het bijna licht werd en gokten toen dat we ongezien naar de rivier en daarmee ook buiten bereik van die gasten hier konden komen.
Gelukkig werkte dat perfect. De boomstam over het water was weg, maar we konden toch aan de overkant komen voordat ze ons serieus wat gingen proberen te doen.
Er kwam nog wel een statig figuur die me geloof ik probeerde te betoveren maar dat lukte niet. Sliep uit! Wat later hoorden we in archaïsch Zehuatek een stem die ons eten beloofde en straffeloosheid als we ons zouden overgeven.

Jammer genoeg hing het touw waarmee we de vallei in waren geklommen in zicht van de overkant en konden we daar dus niet in klimmen.
We kozen een plek een paar honderd meter verderop en klauterden later weer terug bovenlangs om het touw op te halen.
Dat is maar net goed afgelopen. Bijna hadden we ons en de vallei verraden.
Zij versterkten hun kamp en repareerden de brug.

Ze hadden onwijs grote monsters bij zich gehad, ´s nachts, die twee bovenlichamen hadden en gemeen lachten en snoven.
We zagen bij licht dat er heel grote lastdieren in de weide bij de geiten stonden die véél groter waren dan lama´s. Zou er een mens op hebben gezeten?

We hielden ze nog een dagje goed in de gaten. Ze gingen toch weer gewoon de ruïne in, vergezeld van de statige figuur.
Alles leek verder rustig. Wel zagen we een glimp van wat ze in de ruïne hadden gedaan. Het leek erop dat ze er metaal van de goden aan het halen zijn.
We hoorden ook slagen van zwepen. Daarom alleen al (ze krijgen toch wel te eten?) wilde Chilicocuatl terug de stad in maar ik bepleitte dat dat nu niet verstandig was. We waren net ontsnapt aan het verraden van de positie van Zehuatek.
We moesten Loht maar eens niet verder tarten.

We volgden liever de rivier stroomafwaarts. We kwamen een paar van de monsterslastdragers tegen met een vrouw die ze zonder mokken droegen. Ongelooflijk. Onderweg, net na een watervalletje zagen we een aantal huisjes aan een meer. En nog gekker, een aantal fruitbomen, keurig in rijtjes geplant. Heel vreemd. Een aantal indianen was gewoon op het land aan het werk.

We lieten dat naast ons liggen en vonden een stuk verder net naast het pad een zigurat. Recentelijk nog eens ontdaan van mos en zo, er stond dat het de tempel van de Couatl was in rijk Tegucigalpa (een in het verre verleden overwonnen rijk).

De tekst bleek te gaan over de Pitt en de kaart. De Pitt moest iets zijn waar zwavel omhoog kwam, iets bottomless. Xibalba?
De kaart gaf aan hoe je bij de hoge vesting moest komen, Machu Picchu. Ofwel de laatste vesting. Ofwel schatkamers, als je niet beter zou weten.
De hoge vesting was gewijd aan de couatl.

Verder stond er dat bij volle maan in ieder geval deze deur dicht moest zijn. Dat leek afgelopen jaren in ieder geval niet zo geweest te zijn.
En toen hoorde Chilicoquatl iets schrapen in de Pitt.
Er kwam de enorme vleermuis uit omhoog gekropen.
Met een om de poot heen gesmeedde godenmetalen band om. En 33 erop. We versloegen de vleermuis. Maar daar hoorden we alweer de volgende. Ik schoof de dode vleer terug de Pitt in en zo vielen ze beide. Wel hadden we een pootje en het bandje van de dode vleermuis al mee.
We gingen er vandoor. En rolden een steen voor de ingang (uitgang). In de bomen rond de zigurat hingen vrij veel vleermuizen.
We zagen op de kaart een representatie van het rijk was van voordat de vallei afgesneden was en voor het rijk dus was verslagen.
En toen hoorden we muziek. Vanaf een huis dat over het water ging. Een hele grote kano. We hoorden ook een zweep.
Op de boot waren wat mensen en wat van de witten. De witten gaven orders. Eén van hen had een gestreepte tuniek. Dat was het soort kledingstuk dat Axolotl zich uit het visioen herinnerde. Dat was duidelijk de visionair.
De muziek kwam van een soort snaarinstrument. De witten leken me niet zo heel ziek.

De volgende dag kwamen we bij een settlement met pallisade en boven de poort een dozijn schedels van Haguar. (15)

We wilden het dorp niet in. Maar we hadden nu toch wel heel veel vragen.
Daarom besloten we bij een strik te gaan posten om te kijken of we wat info van een local konden losweken.
Hij kwam, had ons niet verwacht en sloeg in zekere zin door.
Al moet ik zeggen dat de communicatie ietwat stroef verliep.

In elk geval besloten we er niet op te wachten tot hij iedereen had gewaarschuwd dat wij hier waren. We gingen na het “gesprek” verder.
En nu komen we net een paal tegen met een mensenschedel. Eindelijk op vertrouwd gebied.

Die coatl moet trouwens ook bevrijd worden! Daar was dat vreselijk geschreeuw van.

samenvatting: We´re in a tight spot.
Title: First contact.
Quenteotl
Vallei achter de shrine
Over de bergen
Ruinestad (Machu Picchu)

Geestigst: –De Kwis (In m´n pietenpak), Minchin (Storm).


We dachten nog eens over de schedels. Het leek erop dat hij er 5 heeft verbruikt + 4 van de totempaal is 9. Uit het hitekl bleek dat hij al 11 jaar naar Seatl, waar de spoken zijn, ging.
Er zat ook een telling van de schedels bij. Hij experimenteerde de eerste jaren met de hoeveelheid schedels. We verwachtten dat hij ca 21–24 schedels kan hebben gemaakt.
Er was ook veel niet bijgehouden. Wel geboorten, wel sterftes.
Vooral in het begin gingen vlak voordat hij op reis ging vaak vrouwen dood.
De totempaal was er vóór de schedels.
Er zijn ca 50 vrouwen terug gekomen. We schatten het aantal Teotl op 200–300.

Toen zijn we terug gegaan naar de vallei.
De Teotl leken wat vreedzamer.
In de buurt van de hut werden we opgewacht door 4 Teotl waaronder de witte.
Hij heet Horzl.
Er was een andere tribe langs de berg daar. En daarachter mensengebied.
En een stuk verderop was een grot die uitkwam in een tunnel met mensengebied.
We vonden een plaats in de buurt van de hut waar de planten wat raar groeiden en waar een aantal dode beestjes onder de blaadjes lag.
Na het vuurmaken leren brachten de Teotl ons langs een route naar een andere groep. Dat duurde al twee dagen.
Een rituele schreeuwwedstrijd verkondigde onze aankomst.
We zagen vanaf boven een ruïne van een oude stad. Machu Picchu.
Er stroomde water langs. Overwonnen stad? Er was ook een hek met geiten. Blijkbaar was er iemand.
´s Avonds kwam er een grotere groep uit de ruïne. Die dreven de geiten rond een tent in het midden. ´s Nachts hoorden we een hard rauw geschreeuw.

De Teotl bleven achter.
En wij klommen naar beneden, gingen over het water en probeerden om de ruïne heen te sluipen. Toch kwamen we steeds dichter bij de tenten.
Ik werd gezien en moest meelopen, al geloof ik niet dat ze me herkenden.
Toen ik dacht dat niemand ons zag viel ik aan maar hij kon nog om hulp roepen.
Ik werd ook nog eens bewusteloos geslagen.
En toen ik bijkwam lag ik in een greppel onder een boom, liepen er wachten uit het kamp rond en was slechts Axolotl er nog. Volgens mij zijn Popo en Chilicoquatl ontsnapt. Maar hoe komen wij hier nu weer weg?

samenvatting: De witharige Teotl.
Title: Seatl 3: a conclusion of sorts.
Tsihuetoteoteo
Quenteotl
Vallei achter de temple
Tot aan ingang Xibalba
Quenteotl
Ciliucuatl
Tsihuetoteoteo
Seatl
Vlak voor Makstli
Quenteotl

– “Ja hoor. De leider heeft weer een grote stam.”
– “Rol eens of jullie de tiara van die figuur in het paleis hebben gezien?” — “Okee, gehaald.” —“Dat is een priester van de maan. Je ziet er een eclips in.” — “Een annulaire eclips?”

Terug in Tsihuetoteoteo. Wel iets raars met de figuur met die zweep en tiara. Die jaagt de spoken weg. Metusaletl: het is een priester (kijk maar naar z´n tiara met edelstenen). De tiara stelt de maan voor tijdens een eclips. Zouden het de geesten zijn van hen die hij heeft geofferd?
Metusaletl pobeert voor de 21e weer potions klaar te hebben. En wat meer info als mogelijk.

Wij gingen terug naar Quenteotl waar Axolotl nog eens uit de beker dronk.
Er gebeurde niet al te veel. Ik probeerde tap´s uit hem te bannen. Maar dat lukte niet. Hij kreeg er zelfs één bij…

Hij dronk weer uit de beker. Het lukte niet zo erg. Tenzij je TAP´s zou gebruiken…
Mensen in de houten gebouwen met waslijnen met hele grote stukken kleding of zo.

In de vallei zat de oude vrouw. De witharige Teotl liep er omheen. En er lagen nog de drie dode Teotl bij. Het aantal andere Teotl durfde niet dichterbij te komen.
We vroegen via de vrouw of hij iets te maken heeft gehad met de vrijlating van de vrouwen. En dat had hij, al leek hij het te betreuren.
Later bleek dat hij de vrouwen naar huis had laten zenden omdat wij hun man hadden gedood. De vrouwen waren nu van ons.
Hij wilde graag wat van ons leren.
Een hele set skills noemde hij op van fire–building tot leatherworking en weaponsmithing.
En wapens hebben en vrouwen.

We stuurden het gesprek naar wie zijn vader is.
Hij gebaarde dat we moesten volgen, en dat wij de oude vrouw maar moesten tillen, nu ze van ons was.
We volgden een weg, verder de vallei in.
Toen moesten we over een kloofje. De Teotl klommen er zo over. Maar de witharige Teotl gebaarde dat er een touw moest komen. En hij klom met hulp van het touw naar de overkant.
Dat deden wij ook. Bovendien gaven we een touw aan de Teotl die daarvoor eerst een heel oud touw had.
Voor veilige doortocht. We kwamen langs verschillende valleitjes. Eén daarvan tenminste was bewoond.
Toen zagen we 20 meter lager een grot waar een zwaveldamp uit omhoog kringelde.
Daar woonde z´n vader. Als we erdoor zouden komen werden we leider. Als we z´n vader zouden verslaan deed hij alles wat we wilden.
Hij wilde niet speciaal dat z´n vader door ons zou worden gedood.
Ik probeerde uit te leggen dat wij in de vallei dachten dat hij de leider was van de Teotl. We vroegen of we hier ook uit de vallei kunnen komen. Het leek ons dat het, hoewel hij ontkende, mogelijk was. In elk geval met hulp van de Teotl.
We spraken af dat we over 13 dagen terug zouden komen om kennis over wat er buiten de vallei was te ruilen tegen kennis over hoe vuur te maken.
Sowieso was ons al opgevallen dat hij van de vrouwen van andere mannen af blijft.
Hij was zeer lawful. De leider (dood) had grote stam. Wat dat ook moge betekenen.
Waarom hijzelf niet door grot? Hij kon z´n vader niet aanvallen.
De aanvallen en raids waren door de leider bevolen.
Het was de 16e. Het regende niet meer. We waren onderweg naar Ciliucuatl.
We werden herkend als de groep die de Teotlinvasie had gestopt.
Vlug gingen we naar Tocuichpo.
Hij wist dat de grot wel de ingang naar Xibalba was. De plaats waar de goden indertijd alle fouten in het ontwerp van de wereld hebben opgeslagen. Een plaats die eigenlijk was gereserveerd voor diegenen die wel heel foute dingen met de werld voorhadden.
Maar er is ook iets goeds aan: Over 1004 jaar, als de wereld vergaat, zal Xibalba nog steeds bestaan.
We bezochten ook een jonge priester van de Eatl. Een –op het eerste gezicht– wat zweverig figuur.
Hij wist dat er vijanden zijn, buiten de vallei. Als wij een weg naar buiten zouden vinden, zouden zij de route de vallei in vinden, vroeg of laat.
We reisden door naar Tsiohuetoteoteo. Daar had Metusaletl wat geschriften en voorspellingen nagezocht.
–De Ealt zal van kleur veranderen.
–De ingang en uitgang zullen verwisseld worden.
We wisten nog niet wat we ermee moesten, maar goed. Hij had ook vier potions.
De priester zou de slaven eigenlijk moeten beheersen.
De pilaar helpt de geofferden. Het geeft het bereik van de priester aan.
Hij denkt dat het graf en de plant daar iets aan hebben veranderd.
De priesters lezen voorspellingen. Als de mensen te veel naar de regels van die voorpellingen leven, komen er afwijkingen in de toekomst die niet op de tabletten staan. De priesters moeten dus heel goed uitkijken dat ze de juiste dingen en hoeveelheid dingen aan mensen vertellen. Een groot deel van de kunde van het priesthood gaat daarin zitten.

Toen we bij het graf kwamen zagen we direct al een drietal schedels. De plant was weg.
We gokten dat dat niet goed kon zijn. Dat hele verhaal met de schedels had het signatuur van de sjamaan zwaar over zich heen hangen.
De midwinterschaduw kwam er al aan. We moesten snel handelen. We besloten de schedels te verwijderen, dan wel vernietigen. Een insight leerde ook nog eens dat de schedels langdurig evil af hadden gevangen en dat ze bijna af waren.
In de verte was in het kasteel de priester nog net zichtbaar. Het lukte de schedels te vernietigen. Axolotl ging toch nog weer neer.
We werden ingesloten door de spoken, maar vochten ons eruit, door over het pad eerst helemaal naar de poort van het kasteel te lopen, en vandaar langs de muur weg.
De schedels gingen kapot met een puf van dark evil.
Ik liet me uitleggen dat succesvol exorsizen niet betekent dat taps afnemen, maar dat de effect en de wil er van gebruik te maken, controleerbaar worden.

We besloten langs Makstli terug te rijden. Maar nog voor we er waren werden we al opgewacht door een priester van de Eatl. Mensen buiten de vallei weten van Chitzlan. Buiten de vallei denken ze dat ze de mytische vallei al hebben gevonden, ze zoeken niet meer. Als ze mensen tegen zouden komen van de vallei zouden ze opnieuw gaan zoeken, en zullen ze de vallei vinden.

Xibalba heeft naar het schijnt een uitgang op Alpacatraz.
Wij anderen dronken ook uit de beker. We hadden hetzelfde visioen.
Het is nu de 23e Over 3 dagen hebben we een afspraak firebuilding te leren aan de witharige Teotl in ruil voor info over buiten de vallei.

samenvatting: De wingman van Chitzlan.
Title: Seatl 2: confusion at castle column.
Quenteotl
Alpacatraz
Tsihuitoteoteo
Seatl
Onderweg naar Quenteotl

Robin: Ik zou nu de chameleonlook willen doen. Kurt: Dat is meer iets voor Warlocks. En dan veranderen ze ook van kleur.


Mahet en de zijnen lazen de hitekl van de Sjamaan. Het eerste verbazingwekkende wat ze uitvonden was dat hij had geschreven dat Chitzlan niet alleen was toen hij hier in de vallei kwam. Dat hij een compaan hier had begraven. En dat de sjamaan ieder jaar op midwinternacht zorgde bij het graf te zijn. Dat is 21 december.
Ze lazen ook dat de sjamaan inderdaad de oude priester van de Teotlsecte was (geweest).
Hij was inderdaad degene die het mensenras wilde veredelen door er de Teotl in te mengen en hij had zelf dan ook kinderen bij de Teotl. Hij vond de Teotl superieur (echt iets voor een Teotl–cult priester).
Ze hadden hem als een soort profeet behandeld.
Ze lazen dat hij op enig moment (15 jaar geleden, of zo) ook een pauze heeft gehad van ongeveer een jaar. En daarna was er de witharige Teotl, die een mensen–moeder had.
Deze ´Zoon van de Goden´ heeft veel veranderd. Hij kan communiceren met de Teotl en bovendien ook een beetje met mensen.
Over het algemeen kunnen de Teotl niet meer dat wat grunten en gebaren voor eenvoudige dingen.
Chilicoquatl was ondertussen bezig leren pakken te maken voor mij en Axolotl.

En toen, op de laatste dag van de maand, ´s middags werden we geroepen naar het plein om daar Machetl en Tecicha met de Haguar tegeover elkaar te zien staan, blijkbaar als niet al te goede vrienden.

Het was bijna nodig een en ander te blussen. Ik probeerde ten eerste beleefd te blijven en een eventuele ruzie te voorkomen. Het was trouwens ook echt een eer om zulke grootheden voor ons te hebben staan.
Toen Mahet kwam nodigde hij beide mannen uit.
Machetl was duidelijk: “Jullie moeten mee komen! Jullie hebben jezelf bewezen als helden! Ik zal jullie trainen! Dan krijgen jullie alle antwoorden die je nodig hebt!”
Tecicha ook: ´Jullie hebben bewezen na te denken voor te doen. Bescherm het Hart van Zehuatek´.
Gelukkig aten ze elkaar niet op. En de Haguar ook niet. Ze begonnen daar rustig weer met aan ons trekken.
Wij overigens schraapten ook al onze moed bijeen en gaven aan beide niet toe.
Machetl wilde blijkbaar het volgende: Mee met Machetl, weg vrijmaken, Zehuatek uit, voorzichtig, zonder dat de vijanden die buiten zijn, het door zouden hebben. Daar zat meer wijsheid in dan in het hele kampement van Jetli, mogelijk van Makstli.
Maar Tecicha was ook voorbereid: Wie zegt dat buiten de vallei vijanden zijn? Laten we andere manieren onderzoeken om er 1) meer over te weten te komen en 2) uit te komen als we dat zouden willen. Hoe? Nou, bijvoorbeeld de cult van de Eatl zou, door zich eens wat te concentreren op communicatie met de Eatl zelf, informatie van heel hoog, mogelijk van over de bergen, kunnen verzamelen.
Bovendien houdt de cult zich bezig met vliegers.
Ook niet gek gesproken dus.

Chilicocuatl vatte, zeer gewiekst, samen: wij horen veel wijsheid in jullie woorden. Maar vooral horen we een gemeenschappelijk streven buiten de vallei te kijken en komen. Zeer goed verwoord, al zeg ik het.
We maakten het af met de woorden: We hebben jullie allebei goed gehoord, nu zullen we zelf ook nog eens even nadenken. Jullie horen nog van ons. Machetl vertrok boos en Tecicha had nog wat extra voorwaarden en info waarna hij vertrok.
Overigens zou hij het ook op zich nemen de nu jonge priester–leerling van de cult van de Teotl op een wat hoger plan te trekken (de oude priester te laten retireren).

Wij besloten een aantal dingen:
–we weten niet wat beter is, beschermen van de vallei of openstellen.
–we weten feitelijk niets van wat er buiten de vallei gebeurt, behalve door wat er zichtbaar is als je uit de beker drinkt.
–wat wil die windborn Teotl.
–wat met die tomb waar de sjamaan heen trok.

Chilicocuatl neigde naar Machetl, de rest denk ik naar Tecicha.
We besloten de Windborn gewoon uit te nodigen. Hoe simpel kan het zijn. We vroegen een aantal vrouwen die waren teruggestuurd. Een van hen, een wat oudere vrouw was bereid bij de uitgang van de spleet te gaan posten om te proberen een boodschap een de witharige Teotl door te geven. De boodschap zou luiden: “We willen de eerste droge dag een gesprek met u voeren. Kunnen we iets voor elkaar betekenen? Hebben we last van elkaar? Mogen we u bedanken voor het terugzenden van onze vrouwen?” Dat soort dingen.

We wilden ook dat graf wel eens zien. Het zou vindbaar zijn door lijnen te volgen van schaduwen die op midwinterdag zouden vallen.
In hitekl is de knoop voor midwinterdag dezelfde als voor de bloem van een rode orchidee. Toeval.

Wilden we op tijd bij de windborn zijn en het graf bezoeken moesten we nu wel zo´n beetje weg. Met de boot. We voeren rond Alpacatraz. We kwamen er nog niet op. Al vonden we wel een soort chimney (kloofachtige bedoeling) waar we betrekkelijk makkelijk omhoog zouden kunnen komen (zeker met touw).

Methusaletl geloofde niet dat Chitzlan met compagnion was gekomen. Wel regelde hij voor ons weer die speciale drankjes waar je wijs van wordt ter bescherming. Bovendien had hij het over een stukje omgewoelde aarde waar niets wilde groeien.
We voeren naar het schiereiland, klommen bij een opgaanbaar deel achter het paleis, omhoog. En liepen, met z´n allen om het kasteel naar de voorkant. De sfeer werd steeds bedreigender. Ik zorgde dat we voldoende beschermd waren. We kwamen om de hoek aan de (open) poort met de weg erheen, een pilaar met een omgang eromheen en een stuk omgewoelde aarde met een laag gestruikte erbij. Toen ik erop af liep, leek het gestruikte te bewegen en ik werd inderdaad volgende ronde gegrepen.
Ik weet niet. Het viel me niet mee. We leken een struikmonster te hebben opgeroepen, maar na verslaan daarvan kwamen van bijna alle richtingen behalve het paleis, de spoken aanzetten.
In het paleis kwam het wezen met de Tiara en de Zweep in aktie. En wij maar lopen. We hebben het graf (net) niet bereikt.
Maar hoe één en ander te duiden?

samenvatting: De sjamaan van de Teotl verslagen.
Title: Victory at the hut between mountains.
Shrine
Kloof achter shrine
Quenteotl
Kloof achter shrine
Quenteotl

–Met lamavet paste ik makkelijk door de versmalling waar ik eerder in was blijven steken. Ik zou er een geestig boek over kunnen schrijven. “Ik, nota bene”.

Achter in de grot: een spleet.
Chilicoquatl stak haar hoofd erdoor. Ze zag een kloof en een richel, maar had ook een onbehaaglijk gevoel.
Ik probeerde er ook doorheen maar bleef steken…
Met wat moeite trokken ze me los en gingen we, met de vrouwen, naar Quenteotl.
Eén Teotl volgde.
We leverden de vrouwen af, op één na die graag mee wilde. Een maiden of the corn. En, naar ze zei, nog steeds maiden…
In elk geval ging ze mee. Ik kocht nog wat lamavet en we gingen terug om die kloof nog eens te bekijken.
Met het vet paste ik er makkelijk langs. Er zaten wat Teotl op een onbereikbare plek aan de overkant.
Maar wat verderop zagen we wat bomen en een huisje. Het was daar behoorlijk onbehaaglijk. Een hutje met een open plek ervoor met een totempaal en schedels, begraven op verschillende belangrijke kalenderdagen op de schaduwen van de paal. Zeer slecht voor groep en vangst. De totempaal was extra evil. Dat is veel slechter dan heel evil. Hier moest wel een duivels monster wonen.
Het was een mens. Een priester van de Dierengoden, de Teotl. Hij was dus hier als sjaman en leefde dus nog voort! Wat erg. We hoefden nauwelijks te overdenken wat te doen. Hij viel gewoon aan. En een drietal schedels rees ook uit de grond.
Er volgde een gevecht waarbij ik op enig moment werd verslagen terwijl ik bezig was Axolotl te beschermen en verbinden. Ik meen dat ik, vlak voor ik viel, nog honderden Teotl zag die ons gadesloegen. En ik hoorde ook dat die zich, behalve met drumgeroffel, verder niet met het gevecht hadden bemoeid. En ze waren, toen ik wakker werd ook al weg.
Toen ik weer bij kwam was het gevecht voorbij en lag ook Axolotl nog op apegapen.
We vonden wel wat spullen daar:
Een amulet (HS Teotl)
Een helm van een Teotlschedel (M)
Een staff (spellfocus M)
Bronzen beker (M, link met elders, niet andere plane)
Een onwijs groot schrijfwerk, vast z´n levenswerk. (hitekl)

We gingen, met totempaal, naar Quenteotl.
Daar probeerden we wat bij te komen en hoorden we dat er de volgende dag en dagen groepen van wel 50 vrouwen overal in het land terug kwamen die soms jaren bij de Teotl hadden gezeten. Vaak zwanger, niet automatisch slecht behandeld. De Teotl hadden ze geholpen terug te komen. Maar in elkaar zakkende oude vrouwtjes en probleemgevallen qua fysieke conditie hadden ze laten liggen. De vrouwen hadden soms geleeft in echte dorpen en hutten van de Teotl. Diegenen die van deze kant de vallei uit waren getransporterd, waren ook langs de hut geleid geweest en die hadden vreselijke dingen gezien. En vaak ook nog de Teotl met het witte haar.
Maar op de één of andere manier had de dood van de sjaman er vast mee te maken dat al die vrouwen nu ineens los werden gelaten..
Sommige vrouwen zijn trouwens bij de Teotl gebleven.

Zijn de Teotl nog wel dieren?
Ze hebben de vrouwen keuzes gegeven. Naar huis laten gaan. Steden gebouwd.
Wat wilden ze van ons? En voor wie? Werden ze onderdrukt om veel Teotlborn te maken door sjaman?

Wanneer is de volgende eclips? Hebben we gevaar afgewend door sjaman te verslaan?

samenvatting: De sage van de Teotl en de priester.
Title: The amulets of the teotl.
Quenteotl
Ciliucuatl
Opactli
Maxtli
Oude mijn bij Quenteotl

–Toen er een rookpluim van het middelste eiland opsteeg was duidelijk dat er straks een vliegverbod zou gaan gelden.
Ronn: “Tja, de Eatl nemen het er nog even van. Straks moeten ze lopen.”


Wat doet de Teotl–religie?
Via priester Ciliucuatl is er nog een persoon gevonden om uit te zoeken hoe dat zit met de Teotl die ineens zo slim en sluw zijn. Hij is Axolotl Rozeatl. Het was me niet helemaal duidelijk waarom het priesterschap hem had gestuurd, maar hij ging mee.
Hij leek even een beetje uit z´n humeur toen we het over de priester hadden, maar goed. Hij is spellborn. Duidelijk. Maar geen priester of zo.
We gingen op weg naar Teotl–religie. Nog maar één zigurat in Maxtli. Daarom Maxtli maar half aangevallen?
Onderweg was duidelijk dat iedereen hard aan het werk was voor een volgende keer.
Na wat rijden zagen we een rookpluim. En daarna zagen we allerlei dieren aan komen rennen die normaal niet aan kwamen rennen. En toen spotten we ook nog de twee Eatls. Dat zagen we ook bijna nooit.
Axolotl meende gezien te hebben dat de rookpluim van het eiland kwam. Hoe hij dat dan had gedaan was mij onduidelijk. Maar er was wel iets met hem. Ik weet het niet. Als hij boos dreigde te worden, dreigde hij met hoofdpijnaanvallen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.
De rookpluim kwam van Alpencatraz, het eiland waar regelmatig wel eens rook vandaan kwam. Maar nu wel heel erg veel. Het hield een dag aan, zou het ook iets met de Teotl te maken kunnen hebben?
We besloten even te gaan kijken hoe dat zat met de Eatls. Aan een bergwand, enige eikl hoog plakte, bij een boompje de Teotl aan de wand. Wat hij daar aan het doen was, weet ik niet, maar terwijl we daar naar keken, kreegt Axolotl vast even een blok op z´n hoofd waar hij niet van terug had. Er waren er trouwens nog meer!
Het was een lastig gevecht maar we wonnen. En naar beneden kwamen de dode Teotl, de twee nog levende Eatls en de boze, gewonde moeder Eatl. De Teotl had een amulet om met de beeltenis van … van de grot achter ons dorp! Het gevechtje had ons behoorlijk beschadigd. Stenen en de Eatl hadden ons fiks verwond. En we hadden geruime tijd nodig om onze wonden te verzorgen.

Het was een stenen amulet aan een (waterminnend dieren) leren koord. Van een kloof, een trap een opening en 3 aders. Het was ook nog eens geknoopt met de hitekl “ik geloof”–knoop.
We probeerden ombeurten het amulet maar pastten wel een beetje op. We wisten immers nog niet wat er nu aan de hand was met de Teotl. En bovendien niet hoe ze zo gemeen geworden waren. Het bleek 56 jaar oud. Ik weet niet meer hoe we daar achter waren gekomen.
Wel weet ik dat iedereen het idee had dat hij slimmer was geworden.
We kwamen volle maan aan in Maxtli. En we werden daar wat verbaasd binnengehaald door iemand die vertelde dat het probleem met de Teotl wel snel over zou zijn, nu de plaatsvervangend commandant Jetli een aantal manschappen had uitgezonden om het probleem met de Teotl op te lossen (in de pan te hakken).
Hij bracht ons naar Jetli. Een mager scharminkeltje waarvan iedereen zo kon zien dat híj in elk geval niets kon uitrichten tegen Teotl.
Jetli zat, met een aantal andere krijgers in de baraqqux. Hij zag het probleem van de Teotl niet. Die worden, terwijl wij spreken, net uitgeroeid door El Comendando. Hij lachte ons uit toen we vertelden dat wij in Seatl, waar de spoken zijn, waren geweest. Ik nam niet eens de moeite dat te corrigeren.
Oh, nu dan hadden we nog maar een vraag. We wilden graag van de priesters van de dierengoden de priester van de Teotl spreken. En dat mocht.
Het was een wat verbitterde oudere man die er eigenlijk helemaal geen zin meer in had. Hij was het zat dat iedereen hem en z´n religie ervan beschuldigde dat Teotl de dorpen aanvielen. Hij zei wel vijf keer achter elkaar dat de teolt dieren zijn en dat de dingen die nu aanvallen helemaal geen de Teotl zijn. De leerlingpriester zou nog wel wat kunnen worden, maar niet onder leiding van deze priester.
Heel langzaam druppelden feiten over de Teotl naar buiten. Ca 300 jr geleden probeerde een priester Tillalax vriendschap te sluiten met de Teotl. In de bergen liet hij een samenkomstplaats bouwen. Ze zijn elkaar zo´n 25 jaar blijven ontmoeten. Hij was 3e cirkel en kon dus met de Teotl praten.
Leuk, maar ja. Overigens lijkt het erop dat de Teotl nadien pas een probleem voor de mensen te zijn geworden. (Zouden er voor die tijd geen Teotlborn zijn geweest? Zijn priesters van de Teotl eigenlijk gezworen kuis?)
Ik liet hem het amulet zien. Hij vertrok geen spier. Maar de jongeling slaakte een kreet van verbazing. De oude priester waagde nog te zeggen dat hij zoiets nog nooit had gezien, maar liet zich toch verwurmen ons iets in de kelder te laten zien. En tot in elk gevan mijn verbazing zagen we daar een volle gehakte muur met de identieke voorstelling. Daartegenover was een andere muur met een tweetal bergen links en rechts, waarvan één wat ruig, en de ander wellicht wat gecultiveerder, met een zigurat in het midden en vooral ook een eclips erboven. Volgens mij zon boven maan, en maan kleine sikkel. (Ik heb overigens ook knowledge (astrology) zag ik.) Ik vertelde van de mijn bij Quenteotl. De oude zuurpruim vond het een achterlijk verhaal. Dat alleen al was voldoende reden daar nog eens goed te gaan kijken.
We boden nog aan de jongeling wat real–life ervaring op te doen met de Teotl. Maar daar trapte de oude priester niet in. Tijd voor een nieuwe priester, zou ik eigenlijk willen.
Wij vertrokken, op weg naar de mijn in Quenteotl.
We vonden een plaats waar de Haguar de Ayotochtli (turtle–rabbit(gordeldier)) had gevangen. Er waren geen voetstappen bij in de buurt van de man.
Chilicoquatl liep iets terug en verstopte zich om te kijken of er soms iemand achter ons aan zat (je weet nooit, zeg maar), maar dat bleek niet het geval.

´s Nachts was de Huguar nog wel om ons kamp aan het sluipen. Dat verstoorde mijn nachtrust geenszins, ik had de laatste wachten.
Daarna klommen we omhoog het pad naar de mijn en vooral de niet meer in gebruik zijnde shrine achterin de mijn tegemoet. Hier hadden vrij recentelijk mensen en de Teotl gelopen. Dus toch! In ieder geval was een deel van die mensen hier niet vrijwillig. Ik telde 3 à 4 Teotl, en 6 tot 8 mensen. Maximaal enige weken oud.
En vlak bij de shrine zagen we toen de Teotl die, met een wapen nota bene, probeerde de grot te verdedigen. Wilde hij ons niet aanvallen? Nee, zei Axolotl, verdedigen. (“Zeker weten?” zeiden wij nog…) Tegen de godenwapens waar we nu mee zijn uitgerust, was de Teotl erg in het nadeel. De tweede klom werkelijk tegen een wand, zo glad als water, omhoog.
Vanaf heel hoog bekeek hij alles heel goed.
Axolotl bleek toch inderdaad over wonderlijke gaven te beschikken. Hij kan uitvinden wat Teotl denken, hij kan ze in de war brengen, en wie weet wat nog meer, maar hij is wel echt uitgeput na ieder gevecht. Ook als hij niet is geraakt.
Tijdens het vechten al, hoorden we vrouwenstemmen om hulp roepen, en een stem die tot stilte maande. Sommigen daar wilden blijkbaar niet gered worden maar dat hield ons niet tegen. We stormden naar binnen. Versloegen er nog één en bevrijdden 6 vrouwen uit Opactli die hier als breedingstock werden gehouden. We vonden bij de bewaker zelfs nog een tweede amulet. Bovendien had die een wapen van spiegelend metaal. Glimmend als het metaal van de goden, maar dan wit. Hier in de grot zagen we inderdaad verschillende aders erts, als een web. Maar ook handafdrukken van lang vervlogen tijden en lang vervlogen mensen. Maar daartussen zagen we ook afdrukken van de Teotl.




Sommige Teotl hebben ruzie.
We zagen de Teotl die aan een deurpost was gepind. En de Teotl die aan een rotswand hing met de Eatlkuikens in z´n handen.
We moeten echt eens de Teotl proberen te spreken te krijgen.

samenvatting: Metaal van de Goden gehaald.
Title: Seatl.
Quenteotl
Ciliucuatl
Langs Alpacatraz
Tsihuitoteoteo op Teoteo
Seatl
Tsihuitoteoteo
Ciliucuatl
Quenteotl



–“Hoe lang is zo´n touw?”
“Eén boomlengte.”
“Eén Eikl”

–“Heer, we zijn hier gekomen om een oponthoud te vragen met de priester.” –“Oh ja, wacht hier maar even.”
“Eh, ja: en we willen een audiciën!”

–“Talomansin? Die jongen, die is gek.” —“Maar hij heeft takken in z´n haar!” —“Zoals ik al zei!”

–Huiswerk: kaarten in digitaal formaat. Hoe werkt geld daar.

We bespraken dat het goed zou zijn dat oude systeem met seinvuren in ere te herstellen.
En toen we op weg gingen naar Manchetl namen we dus ook twee boodschappers mee met een brief (in Hitek). Een jonge man (wever) en een jonge vrouw (schrijfster). We hadden afgesproken dat het vuur 1 uur zou branden en dan gedoofd zou worden. Dat was teken dat er iets belangrijks zou zijn.
Bovendien kregen ze van Mahet ook een inventaris mee met de nog ingevulde crafts op Quenteotl.
Onderweg merkten we op dat wild op de één of andere manier makkelijker te jagen was dan normaal. Alsof het uit zijn schuilplaatsen was verdreven (bij het meer).
We vingen dus wat de klukelukls. We zagen ook wel sporen van de Haguar, maar hebben die redelijk genegeerd. We hadden haast.

Bij Ciliucuatl waren ze druk bezig met bouwen, eten verzamelen en eten distribueren.
De priester (Tocuichpo) was blij ons te zien. We waren aanwezig bij een counsil dat plaatsvond. Daar waren mensen uit Opactli, Lidl, Quenteotl (boodschappers) en Itsloquatl. Een tijd ging het over practische dingen als hoeveel slachtoffers hier en daar en hoeveel voorraden en weet ik veel. Opactli was veilig. De boodschappers vertelden van het plan met het vuur. Daarmee werd ingestemd en dat zal werken. En daarna vertelden wij wat wij hadden gezien en geleerd. En wat we van plan waren. Helden halen en Seatl, waar de spoken zijn intrekken om wapens en godenmetaal te halen.

Tocuichpo had bezwaren. Ik zag het aan hem en toen de vergadering was afgelopen sprak ik hem erover aan.
–“In Seatl, waar de spoken zijn, zijn vroeger veel mensen tegen hun wil zijn geofferd (bijna iedereen daar…). Sommige van de spoken raakten door de jaren kracht kwijt en vervaagden, anderen blijven sterk als altijd. Sterke, fysieke helden maakten daar geen schijn van kans. Je moest sterk van geest zijn.”

Tocuichpo wist nog wel iemand in de buurt van Seatl, waar de spoken zijn, een oude vriend van hem, die daar aan het water in een tolhuis, boven aan de trappen zou wonen. Hij had altijd takken in z´n haar. Wellicht dat die nog wel eens naar binnen zou willen. Want er moest duidelijk wel iets gebeuren.
De spoken die daar dwaalden werden (blijkbaar) in toom gehouden door de oude keizer of z´n hogepriester. Eerst nadat die weg waren kwamen de problemen met de spoken. En toen waren het er direct ook heel veel.
We namen een aantal boomlengten touw mee.

We kregen een lift van een visser het meer over naar Teoteo.
Het bleek dat er midden op het meer allerlei oneffenheden in het water zitten van soms wel een meter hoog, die zelfs leken te bewegen.
We kwamen langs een hoog uit het water getrokken eiland waar niemand leek te wonen. Alpacatraz. Er was lastig op te komen en we deden geen serieuze poging.
En nog wat later waren we in Tsihuitoteoteo uitgestapt.

We werden naar een priester van de maan geleid die onder een zigurat bezig was. De zigurat had 6 manshoge treden en een trap mensentreden daartussenin. Er was daar een ingang naar beneden met een metalen voorhangsel, en allerlei astrologische symbolen. Na even wachten kwam er een lichtje vanaf beneden aansloffen. Hij was al wel een beetje op leeftijd. Metusaletl. Omdat we niet precies wisten wat de gebruiken en rituelen zijn, vroegen we of hij het goed vond om even te gaan zitten.
En daarna vertelden we ons verhaal. Uitgebreid. We aten onderwijl maïspap.

Metusaletl luisterde aandachtig. Mogelijk kon hij de tabletten bekijken, al missen er veel. Hij zei op enig moment dat hij nog voldoende steen had uit de mijnen in Quenteotl. (Om op te schrijven in lowtek).
We vroegen hem wat dingen:
Wie kunnen het best Seatl, waar de spoken zijn, in? (Dat moeten jullie zelf beslissen…)
Is er bescherming tegen de spoken? (Mogelijk.)
Zijn er handige wegen in of uit? (Er is wel een behoorlijke kaart.)
Chitzlan heeft daar heel veel heel kwaad gemaakt.
Hij nodigde ons uit om beneden mee te komen kijken naar de sterren. We volgden schaapachtig naar beneden.
We zagen vele tabletten, maar toen hij de lichten een voor een uit ging doen, zagen we dat er gaten in de kelder zaten die precies een aantal sterren lieten zien.
In het midden was een plateautje waarvanaf je een en ander behoorlijk kon bekijken. Metusaletl maakte ondertussen een brouwseltje dat een wollige warme geur afgaf. We zagen vreemde vormen door de ruimte bewegen en kwamen in een soort trance.
We leken te staan op een weg tussen twee zigurats. Maar de weg liep wobbelig en de zigurats waren ook wat disturbed.
Die grote Zigurat was machtiger dan die andere, maar daar was wel het metaal van de goden. Het licht van alle sterren leek op de grote Zigurat te komen, maar op de kleine alleen de maan. De wijsheid zat in steen in de grote Zigurat. Er stonden nog andere gebouwen. Oninteressante gebouwen waaronder het paleis en andere huizen en tempels. Ik merkte dat er ook een tempel van de Huguar–cult was.

En eromheen, om de kleinere, door maanlicht beschenen zigurat, draaiden de spoken hun ronden. Ze leken allemaal kwaadwillend. En het waren er veel. Duizenden. Op één plaats was één spook. Of een mens en een spook, nooit twee spoken.
De kwaadheid van de spoken had het meest impact op Popo. Chilicocatl vroeg na afloop nog na of wat we gezien hebben echt waar was, of wat we vonden dat er moest zijn. De sterren liegen nooit. Soms echter zijn ze wat lastig te interpreteren. Net als met de tabletten.
Er waren veel tabletten van verleden, heden en toekomst, vooral in de grote Zigurat, genummerd en al. Metusaletl heeft in zijn jeugd een tablet gehaald van deze tijd. Dat tablet liep nu bijna af. Er stond een beetje aan het eind: “a great leader will arise”, en dat had altijd troost geboden voor Metusaletl. Hij had Machetl in z´n hoofd. Maar met ons verhaal ernaast was hij er niet meer zo zeker van. Dit zou toch niet de opstanding zijn van de witharige Teotl?
Er zijn daar duizenden staven van dat godenmetaal geweest. Ze zijn wat zwarig, Chitzlan had ze niet allemaal meegenomen.

Hij liet 3 elixers aanrukken met mentale weerstand. Overigens was dat wellicht voor Popo nog steeds te mager. Die had al wel echt wat last bij het ritueel.
Hij produceerde ook een kaart van de stad.
Dat zag er overzichtelijk voldoende uit. Schiereiland, ooit met één rechte weg tussen twee zigurats. Op uiterste punt eiland het paleis en de vesting een beetje naar links.
Vanuit het midden liepen er wegen in rechte lijnen in een stervorm. Naar Paleis, naar vesting, naar opslag/armory, en naar de beide zigurats en de vier dierengoden.
In grote lijnen werd het werldlijker als je naar ze zee liep, en spiritueler als je landwaarts ging.
Talomansin kende hij wel (oh, ja, die jongeling daar…) “Die is gek.” Ook dat hij takken in zijn haar had maakte hem niet ineens minder gek. Maar hij liet ons met een boot naar de kade brengen waar Talomansin zou zitten. Boven aan de kade/trap was een poort maar die leek recentelijk niet te veel in gebruik te zijn. Er stond een behoorlijke boom op de weg. We vonden sporen en ook Talomansin. Bezig een muur zodanig te behakken dat het een boom zou worden. Met takken in z´n haar. We wilden hem aanspreken, maar hij meldde dat hij het goed vond. Nog voordat we goed en wel stilstonden gaf hij ons de keuze: “Achter hem aanrennen of rustig langs de kust naar de zigurat lopen.” Een lastig dilemma. Maar hij was al joelend weggerend. Wonderlijk figuur.
We liepen helemaal niet zo rustig langs de kust naar de zigurat. Popo bleef achter. Toen we de zigurat in zicht hadden voelden we ons knap onprettig. En toen maakte zich ook nog een schaduw los van de deuropening die ons kwam opjagen. We dronken de beschermende drankjes, en ik probeerde als priester ook nog het kwaad wat tegen te gaan. En terwijl Chilicocuatl zich de schaduw afhield, rende ik naar beneden.
Een flinke kamer vol met staven godenmetaal. Overigens allemaal met een soort schaduwen die erin of uit wilden, en die me deden vermoeden dat we er nog niet klaar mee waren. Ik kon er één (str 16) tillen zonder al te zeer in de problemen te komen. Chilicocuatl kwam binnen en zag een spear van het metaal die hij pakte. Maar het lukte hem ook niet om daarna ook nog een staf te pakken van het metaal.
Ik werd ondertussen geraakt door een spook. Dat wens je niemand toe. Chilicocuatl werd ook geraakt, en we ontsnapten maar net. Maar niet voordat ik ook nog even naar de magie in het gebied had gekeken. En zo zag ik al die spoken! Ronddraaien! Wij er midden in. Middenin? Nee, op één plek in de cirkel was een soort uitstolpsel. Daar wisten we Talomansin die zijn taak met verve uitvoerde.

We voeren terug. We gingen zelfs helemaal terug naar Quenteotl. Daar maakte Popo voldoende wapens voor alle steden aan deze kant, voor zichzelf en 10 (metalen) inzetstukken voor mijn macuahuitl. En dan nog was een spear over. Die werd opgeslagen in Ciliucuatl.

Er was eindelijk iets bekend over Makstli. Ze hadden daar de Teotl gelukkig zien aankomen en de aanval dus kunnen afslaan. Ze hadden open velden rond hun stad.

Maar waar zijn de Teotl nu? Wat kwamen ze hier eigenlijk echt doen?

samenvatting: De Teotl aan deurpost genageld.
Title: The hunters strike back.
Itslocuatl
Quenteotl

–Ronn over tlachtli (balspel waarbij je de bal met het bovenlichaam moet raken): ”Hun beste speler was Elvis.” … ”Die was bipelvic.”

We keken naar de wedstrijd Bazilië–Chili. Een speler van Brasilie heet Hulk. Z´n voornaam. Z´n vader hield van de serie.
–Kurt: ”Tja, hoe spreek je dat eigenlijk uit? De H spreken ze helemaal niet uit dus dat zou dan ´oelk worden, maar de K komt ook vrijwel niet voor. Dan blijft dus ´oel´ over. Maar het is eigenlijk portugees dus vuistregel (just ad ão): hij heet (niet zo heel erg fonetisch) ´oelão.”

Via bedding naar Itslocuatl. Daar kwam ons een groep van een man of 50 met een wizard met licht aan het hoofd tegemoet. Die vertelde dat er mensen waren achtergebleven. Die vonden we in de onafgemaakte zigurat. Ze namen slechts de heilige voorwerpen mee en we vertrokken. Maar een geluid verraadde ons en de 5 wakende Teotl achtervolgden ons. We wisten de sporen van de gehele groep te wissen en Chilicocuatl lokte de Teotl mee. Eén de Teotl was bijna witharig, als windborn.
Wij werden overrompeld door een langzame renner. Die had vrijwel direct al een vrouw over z´n schouder en wilde daarmee vluchten. We zorgden dat hij zonder vrouw moest vluchten. Ik ving haar op. Ze was bewusteloos.

We trokken naar een rots in de buurt. Daar op de basis staat lowtek. Er staan tijden (richtingen) en bomen. Op enige afstand van de rots zagen we die bomen ook.

Vroeger kwamen hier alle rijkdommen uit het rijk naartoe. Chitzlan heeft het metaal van de goden hier opgehaald. Een vrij zacht en onbruikbaar metaal (goud). Hij nam een aantal oude ceremoniele wapens mee. De Teotl zouden niet tegen die wapens van goddelijk metaal kunnen. Dat was in Seatl, waar de spoken zijn.

We gingen mensen zoeken die in Seatl, waar de spoken zijn zouden kunnen zoeken naar wapens van het metaal van de goden. Helden dus. En die gingen we zoeken aan de andere kant van de vallei bij Tequillabotl, waar Machetl de helden leidde. Daar moesten we heen.
Net voorbij Spechutl waren de bergen lager als de priesters dat wilden. En daar was dus de route naar buiten of binnen.

Er was de witharige Teotl in het dorp. Die was ook bij ons in het dorp geweest.
De priester stuurde twee personen naar Makstli. Wij liepen richting Quenteotl.
We waren moe. Heel moe, maar draaiden toch wacht. En waarachtig, ´s nacht zagen we een vuur in de bergen, waarschijnlijk een signaalvuur met een boodschap.
We wisten niet wat de boodschap dan was.
We vonden in de buurt van Quenteotl sporen van vluchters. Dat was op z´n minst wonderlijk. Hier was niets om heen te vluchten. Zouden ze zijn verrast?
En inderdaad was de stad verlaten. Er waren doden, drieëntwintig. Bekende doden. Ze waren echter niet met wapens gedood maar van ziekte gestorven. Er waren ook tekenen van vuren. Magische vuren van priesters die de Teotl leken te hebben afgehouden.
We gingen naar de voorraadschuur, vonden daar de schedel en herbegroeven die op gepaste afstand en een duidelijke plek. Op de deur schreef ik met verf in het Low Tekl ”Voorraad bedorven door de Teotl. Reden bederf verwijderd.”

We vonden in de stad ook nog de kreperende Teotl. Hij (of zij?) lijkt te zijn gestraft na een worsteling. Chilicocoatl doodde de Teotl zonder verdere omhaal. De straf was blijkbaar ´aan een deurpost pinnen met een gouden pin (speerpunt)´. De Teotl bleef bloeden (wonderlijk voor een Teotl). Dat zag er goed uit als we inderdaad aan het metaal van de goden konden komen.

We gingen naar de oude mijnen om de bevolking te zoeken. En daar waren ze ook. Ik overtuigde ze dat het directe gevaar geweken was en dat ze er uit konden komen.

Toen ze er inderdaad uit waren, legde ik het plan uit:
We zullen langs gaan bij de doorgang over de bergen. Daar zullen we helden halen om mee naar Seatl, waar de spoken zijn, te gaan. En daar zullen die Seatl, waar de spoken zijn bedwingen en metaal van de goden halen. Bij voorkeur in de vorm van wapens, als zulke zouden bestaan.
Met dat metaal zouden we in het gehele rijk de Teotl te lijf gaan, of minstens ons ermee verdedigen.

Er waren zeven vrouwen weg. Die waren wellicht ontvoerd. De temple was geloot. Ze hadden magic components en veren van de Eatl meegenomen.
Mahet wist dat er in de ruines van Seatl, waar de spoken zijn, veel metaal en artefacts waren.
Hoeveel Chitzlan indertijd heeft meegenomen was onduidelijk. Wellicht wisten ze daar meer van in Ciliucoatl.
En ook op het eiland in het meer (Necozca) in Tsihueteoteo werd de ziggurat nog behuisd door priesters met kennis van zaken.

samenvatting: Waarschuwen andere dorpen voor aanvallen de Teotl.
Title: The attack of the teotl.
Quenteotl
Ciliuquatl
In buurt van Itslocuatl

We gingen op weg naar Opactli om daar de bewoners te waarschuwen. We kregen een gordel mee hitek, opgerold in een blad.
Er bestaat houten armor.
We hoorden gechant, lage keeltonen. Chilicocuatl zocht de man en vond hem, zittend voor een schaal, terwijl hij net door de Haguar werd beslopen. Opeens bewoog hij, drukte modder op z´n ogen, viel om en de Haguar rende weg. Vreemd.

De man lieten we achter, we hadden een missie: Opactli.
Daar aangekomen werden we staande gehouden door een wachter. Iedereen en alles was in staat van paraatheid. De hogepriester heette Adsisin. Hij zat in een shrine met tekenen van de papegaai ahm, tja, eugel Haguar. Ze zijn er aan het bidden. Adsisin was een dunne bastard priest.
In de bergen zaten Teotlborn. De mensen daar zijn ook door Adsisin gewaarschuwd.

Wij hebben aangeboden door te reizen naar Ciliucoatl. Dat was toch al ons plan.
We vonden bij een rivier geen sporen van de Teotl, maar wel van blote voeten en de Haguar. Er was de Haguar die een aantal de Teotl op de vlucht heeft doen slaan. Op een modderige plaats vonden we besjes en de indrukken van een schaaltje.

Chilicocuatl maakte net geluid. Twee behaarde figuren probeerden te ontsnappen of aan te vallen. Ze waren een schedel aan het begraven van een mens onder de kampplaats (kampvuur).

We kwamen aan het Necozca–meer.
Hier lag het vissersdorp Ciliuquatl. Tussen stenen gebouwen in stonden ehm, tja, twee aztek piramides. Een halve. De top is wel af, maar de achterkant niet.

We naderden het dorp. Dit was het meest een klein stadje. Ze probeerden te bouwen. We vonden een priester van wolken, overvloed, harvest. Hier was counsel.
De Teotl hebben plan. Was hier hulp nodig? Nee, niet gevraagd.
Itslocoatl was de volgende stad. Er is iemand die zei dat hij contact kon maken met de man met de Haguar.
Tja, ehm, iemands grootvader had nog met dinges (add. red. Chitzlan) gesproken.

We gingen per boot. We zagen al een rookkolom voor we er waren. Er waren 40/50 personen op pad. Ze waren inderdaad aangevallen door de Teotl. De vleesvoorraden waren gestolen. Toen waren ze gevlucht. De volgende dag werden veel mensen ziek. Onder de voorraadopslag vonden ze onder de grond een schedel. Er was ehm, tja, een priester van de magie die voorop liep. Ik geloof dat we een stuk of 10 personen hebben bevrijd en voorzien van wapens. Daarmee vluchtten we toen voor 5 Teotls. Kunnen we vluchten?

p.s. 28 jun 2014
Er zijn dus de:
Eatl (vliegt adelaar)
Couatl (vliegt slang)
Teotl (loopt aap)
Huantl (kruipt slang)
Haguar (loopt kat)

Piramides hier heten zigurats.

samenvatting: Start. De Teotl hebben Quenteotl aangevallen.
Title: Chilixicoatl´s diversion.
Quenteotl

–Ik was bang dat we wat aanpassingsproblemen zouden krijgen vanwege de vrijwel onmogelijke uitspraakproblemen.
Maar dat bleek voor niets. Al snel was duidelijk dat alles wat op –tl eindigt overduidelijk Azteekstl is.
Een kleine aanpassing in de naamgeving en klaar was kees.
–“Okee, Machetteotl bewaakt de toegangsweg.”

Kurt: –“Wat jullie moeten weten is ten eerste:
De Maan is evil. Bij nieuwe maan kunnen wolken over de bergen de vallei in komen, bij wassende maan regent het wel en loopt er een aantal stroompjes naar het meer in het midden. Tot aan volle maan. De rest van de maand is het droog. Die cyclus is de basis voor alles in de afgesloten vallei. Er is een aantal eilanden uit de tijd van de keizers en zo. In de ruïnes van de oude stad zijn nog monsters.
De vallei noemen we Zehuatek. Zo´n 30 km doorsnede. Met 9 dorpen van minder dan 1000 personen.
Vroeger waren er priesters die de maan konden tegenhouden. Daarom kon men vroeger, net als de wolken, de bergen over, de omliggende landen in.
De ruïnes zijn van de voormalige hoofdstad van de gehele wereld, Zehuatek. Er waren vroeger legers hier die slaven konden veroveren die hier konden worden geofferd (tegen de maan), en dat hielp.
Gelukkig zijn een heleboel dingen gered uit de tempels.
De priester zorgen dat er in de dorpen nog voldoende craftsmen zijn, uit de verschillende crafts. In de bossen schijnen nog oude tempels te zijn met oud schrift. De dorpen aan de kant van de oude mijn hebben het meest bos (en de meeste regen). In het dorp waar we vandaan komen (dicht bij de mijn), Quenteotl, leven ca 600 mensen.

In het oosten leven ook de Teotl.

Enige generaties geleden is er een held over de bergen gekomen, Chitzlan, toen de hoofdstad er nog was. Hij vertelde dat er vreemde dingen aan het gebeuren waren, buiten de vallei. Blijkbaar zijn er anderen gekomen van ver weg, met drijvende kastelen en zo. Ze hebben bossen verbrand, dorpen vernietigd, slaven gemaakt, enz.
De Anderen hebben blijkbaar magie op de Teotl gebruikt waardoor het beest slimmer werd en nu heeft de Teotl betrekkelijk veel nageslacht in de vorm van troll– of Teotlborn.

Huantl loopt slang
Haguar loopt kat
Couatl vliegt slang
Nauvath vliegt adelaar (Eatl)

Chitzlan kon ook wèggaan uit Zuhuatek..
Chitzlan heeft iets weggenomen uit de hoofdstad.
Hij heeft ervoor gezorgd dat mensen de stad moesten verlaten. Hij is naar de koninklijke schatkamers geweest om daar dingen te veranderen. De hoofdstad (voormalige) wordt nu nog gecontroleerd door de beesten.
Bij de exodus van de hoofdstad zijn alle orgychildren geofferd.
En de toegangsweg wordt bewaakt door Machette(otl).

Religies:
Moon (regen, energie, bescherming, law, light), Clouds (storm, harvest), Maintains (barrier, tribe, war).
(–ik mis iets bij moon. Ik weet niet meer wat–.)

In de bergen zitten dus die Teotlborn. Ze hebben damage reduction.

Er is lowtek schrift (old) en hitek (nieuw knopen schrift).

Het signaaleiland in het midden van het meer geeft af en toe signalen af rond volle maan. Soms komt er een pluim rook uit, en puin en spul. ”