27 september 2009  30 oktober 2005

8 mei 774. De Keizer is niet meer, leve de Keizer.
Hoera.

Het was nog wel even spannend. Dat wist ik ook al wel. Ik was allang blij dat ze niet één van ons gruwelijk te pakken kreeg, want ze is een liefhebber van pijnigen, gifwolken blazen en anderen mentaal domineren.
Ze had echter duidelijk buiten Sire Reveille gerekend. Moge zijn rijdieren schunnig groot en verschrikkelijk zijn.

We hebben de hele wereld hierdoor van een bloederige ondergang in afschuw en vernedering behoed. Dat was uiteindelijk toch ook wel iedereen duidelijk geworden, getuige de 20 maagden die door nota bene de Keizer van Gin waren beloofd. Eventjes was ik nog bang dat we door die belofte wellicht teveel zouden worden afgeleid, maar ach, we zijn dan ook geen mietjes gebleken.

De wereld was ook hard toe aan een Keizer van de Wereld.


Ik ben benieuwd of hij:
–nu de curse op het elvenland gaat opheffen
–een manier weet om de reuzen die wezenloos bij Tatin staan weer te genezen
–voor eens en altijd dat probleem met die mensen die in de toekomst waren geweest kan oplossen
–ruimte zal houden voor de reuzen bij Halfweg
–de controleur van Maurino´s Spire opnieuw zal installeren
–nu eindelijk snapt hoe dat nu zit met die tweede staff of dragon control
–iets kan doen aan de bedreiging door de black moon. Die zorgt er onder andere voor dat de conjunctie waardoor je, als je aan de andere kant van de wereld op de throne gaat zitten god wordt, niet om de duizenden jaren maar om de 500 jaar plaats vindt.
–iets met de Manticore gaat doen.
–de ´epic Giant´ terug plaatst


Zelf zal ik Bang Li Moeng op enig moment terug naar de Keizer terug sturen met ons cadeau. Buiten dat de Keizer van Gin ons cadeau wellicht interessanter vindt dat Bang vermoedt, is Bang ook een uitstekend getuige van de situatie (en voorgeschiedenis) geweest voor de Keizer. Ik zou me kunnen voorstellen dat Bang door de Keizer gekoesterd zal worden.

Tot zover, Adjudant der Keizer van de Wereld, King Capain Priest Habakuk Malena de Eerste2e de Beste.

De Netardyhlook hield zich verdacht rustig.
Wel cirkelden er vier draken om de ingang van de één of andere grot heen. Drie ervan vielen ons aan. Ik besloot met Bah de draken op te wachten, boven op het schip. Tot mijn niet geringe verbazing werd ik vrij stevig geraakt door bliksem, vuur en gifgassen. Ik moet even weg geweest zijn want ik kan mij mijn eigen verwoestende aanval niet eens meer herinneren.

Daarna besloot ik een strafexpeditie op touw te zetten en die vanuit ons commandocentrum te ondersteunen.
–“Captain to ship.”
–“Yes, captain sir?”
–“Zit de Netardyhlook vol met verschrikkelijke draken?”
–“Yes, captain sir.”
–“Okee, ehmm. Ik wil dat ze direct een verdedigingslinie neerleggen en van daaruit, repressief vurend, terugtrekken in rotten van 2.”
–“Yes, captain.”
–“Wat kunnen Wij hier doen?”
–“Regenen, sir?”
–“Uitstekend. Regen er op los, ship”
–“Yes, sir”
…
…
–“Capain to ship.”
–“Yes, captain sir?”
–“Hoe staat het met het terugtrekken?”
–“De luitenanten zijn onbereikbaar, captain. Nee, wacht… Er is een probleem, captain. De weathercontroller is niet meer.”
–“Maar ik had gezegd terugtrekken in rotten!”
–“U had het inderdaad gezegd, captain sir!”

Het bleek dat Bah het andere schip had gekaapt. Jammer dat Mialidiam, met de keizer als haar mentale slaaf, sowieso weinig nut zou hebben gehad voor een schip. Als een vuige boa constrictor hangt ze om de nek van de arme Keizer die ook niet helemaal weet wat hem overkomt. Hij ziet er nog slechter uit dan ik me voel, en dat wil wel wat zeggen.
Wat nu? Vragen of Atlas het grid onder de Keizer van de Wereld wil uitzetten? Weinig kans, schat ik zo in. Eigenlijk denk ik dat we er beter aan doen de throne te bezetten en toch maar een andere keizer te installeren. Wanneer had Reveille ook weer afgesproken met de kampioenen? Over een half jaar vanaf ca 1 februari 774 (15 juli? 1 augustus?). Weet je wat, we gaan via de achterdeur. Via Crowned Hill. Daar lopen we nu zo doorheen…

Ik las het boek over wolvis lokken. In het bijzonder het deel dat handelde over Mohab, de reus die een harpoon met één hand kon wielden en die een legendarische harpoon had uit een wolvisrib. Het lijkt erop dat hij z´n wapen mee heeft genomen naar beneden. Als ik tijd had ging ik dat wapen eerst even halen.

Arsène vroeg om hulp. Hellp was onderweg in de persoon van éne Kurt Nonactus, personal assistent van zijne keizerlijke hoogheid Nactus Nonactus. Ik stond werkelijk paf van de snelheid waarmee Arsène accepteerde dat de white robes een Dargothische wizard hadden gestuurd. Mij kon hij niet zo gemakkelijk beetnemen met zijn “het vergaan van de wereld gaat iedereen aan.” Niemand maakte verder bezwaar. Alleen ik kon blijkbaar een Command van me afschudden. Daarna had hij een wel erg doorzichtig plan. Reveille leidt af, Sjimmie en de Generaal vallen aan, en Kurt en Arsène slaan toe. Dat kan natuurlijk nooit werken. Niemand hoeft zich te verkleden!
Overigens heeft hij tot nu toe weinig storend gewerkt, behalve dat “geheime” overleggen niet zo heel erg geheim zijn (zie: hij kon voor communicatie zorgen…)

We genoten een Hero´s Feast en een Strength. Daarna kwamen er al twee draken op ons schip af die Reveille en ik buiten te lijf gingen. Omdat de generaal een luikje opende op het bovendek, kon de drakenruiter er een flesje met vergif in gooien. En hoewel ik de draak en rider in mijn eentje makkelijk van het lijf kon houden, viel ik ook een keertje in het goedje. De drakenruiter had een dameszakdoekje met inscriptie AA bij zich.Toen de drakenruiter door de draak, zo goed als dood werd afgevoerd, bleek het schip mij niet meer te antwoorden.
En hoewel ik de draak en rider in mijn eentje makkelijk van het lijf kon houden, viel ik ook een keertje in het goedje. De drakenruiter had een dameszakdoekje met inscriptie AA bij zich.Toen de drakenruiter door de draak, zo goed als dood werd afgevoerd, bleek het schip mij niet meer te antwoorden.
Ik was geïnfecteerd en het schip had dat door. Reveille greep direct z´n kans en werd kapitein. Hij gaf direct het schip een zodanige set opdrachten dat zowel de snelheid als de wapensystemen nogal in vermogen achteruit gingen. Het valt in het begin ook niet mee. Pas na een Dispel Magic en een hernieuwde poging kapitein te worden kon ik de kapiteinstaken weer op me nemen. Ik was wel blij toe, moet ik eerlijk toegeven…

Goed. We zijn vlak bij het schip van Mialidiam.
Ze is in geen eeuwen zo verzwakt en radeloos geweest.
Ons schip is in uitstekende staat.
Reveille heeft een plan waarbij hij gewoon vermomd het schip van Mialidiam binnendringt om haar ring af te doen.
De Keizer van de Wereld is nog niet helemaal wakker.
Drakenridders kunnen we makkelijk aan.
We zijn over het algemeen zeer wel bestand tegen overheersingen.
Ik kan en zal, als ik de kans krijg, Mialidiam hard raken.
Het is erop of eronder nu.
Maar één ding vraag ik me toch bovenal af: Wie is die A.A, en waarom heeft het lot mij haar zakdoek in handen gespeeld?

Om de boeken die door de ramp met het Kaimlas onleesbaar waren geworden te redden, liet K´Arrlo Conan met een veer wapperen. Als tegenprestatie kon Arsène (letterlijk: iemand die verstand heeft van de gevaren die boeken bedreigen) wellicht eens een supernatural vermin in een bibliotheek opruimen.

We mochten gasten in de bibliotheek niet lastig vallen. De wormen aten vooral dure inkt. Voordat we erheen bamphten werden we eerst grondig onderzocht door Conan. Alles waarvan hij ook maar in de verste verte vermoedde dat het gevaar kon voor boeken, bibliotheken, bibliothecari of gasten, moest af. Vrijwel naakt betraden we dan ook het strijdperk.
Eerst maakten Arsène en ik echter wat inkt aan, want ik had al een plan.
De bibliotheek was aardig uitgebreid.

Met de inkt op een papiertje lokten we er al snel één. Het plan werkte als een airship.
We zagen het beestje verdwijnen in een boek over portals. En dat was niet het enige boek over portals!
We leverden de boeken in bij een bibliothecaresse en kamden ook de volgende verdieping uit.
De bibliothecaresse bood aan één vraag naar waarheid en uitgebreid te beantwoorden als we door zo´n portal zouden gaan om het nest op te blazen.
Nadat we onze spulletjes hadden gehaald gingen we aan de slag. We werden verkleind tot we er doorheen konden, we sprongen er door en kwamen inderdaad in een soort bijenkorf met duidelijk gevormde tekens op de raten. Magische tekens nota bene.
Al snel zagen we ook de imker. Een demonisch heel rood en groen monster. Ik kon zonder moeite over het plafond lopen.

We vonden de koningin. Ik gooide mijn harpoon erin. Direct werd het touw verbrand door de wizards en toen doorgesneden door de wizards en toen opgeblazen door de wizards. Weg harpoon. Fijn werken met die wizards.

Ik geloof dat we wel voldoende goed werk hebben geleverd. Jammer van de harpoon. De bibliothecarissen gaven mij –ter vervanging van de harpoon– een boek. Er zit niet echt een handvat aan en ook nog geen oog om een touw aan te maken. Ik zal het eens lezen. Kijk eens aan. Het heet geloof ik Wolvis lokken.

We vroegen waar Mialidiam was. Ze is in de buurt van de keizer van de wereld aan het proberen om hem haar wil op te leggen als hij wakker wordt. Ik loop nu al heel wat jaartjes mee en heb vele dingen gezien en meegemaakt die anderen die dat overkomt nooit kunnen navertellen. En ondanks mijn natuurlijke standvastigheid en wilskracht heb ik dus zelfs dàt wel eens meegemaakt. Ik weet er niet veel meer van, maar ik meen dat de Keizer van de Wereld wel wat beters te doen heeft dan zich aan de grillen van Mialidiam te onderwerpen als hij wakker wordt. Aan de andere kant zou ik ook benieuwd zijn te zien of Mialidiam zich niet verslikt in de Keizer. Het lijkt me het beste dat echter niet af te wachten…

Waar is Mialidiam? Ze was er, we versloegen haar 1x, 2x, 3x. Maar waar is ze nu? Het is om gek van te worden. In Lektar dan? Nee, daar waren alleen maar piraten en spinnen. Grote spinnen, dat wel.
We hebben een deel van haar horde. Maar ook een deel niet. Blijkbaar het deel waar ze in zwelgt. Maar waar is dat?

Amidaru weer eens gesproken. Ging goed, ook met Azburan. Hij let even op BART. Atlas is al onderweg naar dit centrum en neemt het hele controle centrum mee. We gaan hem wel tegemoet.

De Avatars waren geloof ik aangenaam verrast door de geschenken, en zo hoort het ook. We hadden echter weinig tijd verder langdurig rond te blijven hangen. We wisten dat er een 3-tal piramides rond de pilaar hadden gestaan. Boven één van die piramides zijn we het water in gegaan. We konden de piramide niet vinden. Na enig zoeken vonden we dan uiteindelijk wel weer de pilaar en de groepjes giant-zombies die rondgeleid werden door abolethjes. Omdat iedereen een eigen plan had bij de aanval, besloot ik even te vergaderen tussen groepje 1 en 2. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan.
Uiteindelijk nam ik de groep op sleeptouw en bracht ze zo in de stelling die het best uitkwam.
We konden betrekkelijk makkelijk beneden aankomen in de put dit me dieper leek dan ik me van vorige keer had herinnerd. Daar werden we door een soort abominabele golem van giants en een titan aangevallen. Gelukkig wist Reveille daar wel raad mee. In recordtijd vielen er vele waardevolle voorwerpen en dingen uit de golem en konden we doorstoten naar het hart van de opgraving.
Een ruimte die als een soort controlecentrum voor wederom iets met het MGW dienst dan gedaan, of misschien nu nog deed. Daar aangekomen moest ik even uitwijken voor een paar aboleth die nu dus ontsnapt zijn. Op zich geen beste zaak, maar die ontsnappen mijn aandacht toch niet… Er staat daar een soort kapiteinsstoel waar de generaal en Arsène op lijken te willen gaan zitten. Dat lijkt me niet zo´n heel best plan. Met wie staan ze nu te smoezen?

De 15 Wetten aan boord van de Kaimlas:

1 – Men gooie binnen geen vuurballen.
(add. 1 Tenzij in levensgevaar.)
2 — Tijdens de conclaaf wordt niemand aan boord lastig gevallen of geterroriseerd door iemand anders aan boord.
(add. 2 Tijdens conclaaf niet en daarna ook niet.)
3 — Er gelden 15 Wetten uit respect voor het conclaaf in het algemeen en Ven Dehta in het bijzonder.
4 — Deze 15 wetten gelden zolang ze niet worden herroepen door de kapitein (wie dat ook moge zijn).
5 — Riolen en buizen moeten schoon zijn.
6 — Iedereen aan boord heeft iedere avond recht op 1 totje rum en een slok levertraan, te regelen door de kapitein.
7 — De kapitein bepaalt de koers en modus van het schip. Hij kan zich laten adviseren.
8 — De kapitein wordt geïnformeerd over aanwezigheid van iedereen aan boord van het schip.
9 — Het is niet toegestaan het schip of de werking ervan te dwarsbomen of aan andermans bezittingen te komen.
10 – Diegenen die de bedoeling hebben het schip of de werking ervan te dwarsbomen zijn ongewenst.
11 — Het schip rapporteert ieder commando dat niet direct door de kapitein is gegeven bij de eerste gelegenheid.
12 — De kapitein houdt een logboek bij en zorgt dat het schip op de juiste tijden en plaatsten de juiste dingen meet en oppikt.
13 — Het schip kan slechts gebruikt worden voor het redden van zwakken, onderdrukten, het MGW, de wereld en de maan.
14 — Eventuele ruzies of verschillen van mening worden aan boord door de kapitein gejudged.
15 — De kapitein kan straffen indien nodig. Hij kan zich over de straf laten adviseren.

Wat een eer.
De Avatars van de wereld zijn bijeen gekomen op mijn schip om een conclaaf te houden over wat te doen. Jammer dat we van te voren nergens van wisten. Dan hadden we ons anders voorbereid. Ze zijn vrij rechtlijnig op hun eigen gebied, maar hebben in elk geval gemeen dat ze allemaal bezorgd zijn over de toekomst. Ik schat in dat mijn echte medestanders zijn:
Gherben (honest trade) die ons gekozen pad en het verhaal van de sphinx helemaal zag zitten, Reorx, die heeft gezegd dat “titanen moeten worden geholpen” (de keizer is een titaan), Misha omdat zij van de healing en mercy is en wellicht Thrynn omdat ik heilig geloof dat we het goede pad lopen. Echte tegenstanders van mijn standpunt zijn Elowan (verloren is verloren), Krastona omdat het toch een beetje een rare tante is, Lord Blood omdat hij nu eenmaal is vermoord en Olvira die het lieft chaos heeft. Maar voor of tegen, allen zijn ze gekomen, allen hebben ze een stem. Mental note to self: check Bah voor observatory.

Ik vind het als kapitein van dit schip toepasselijk alle avatars een geschenk(je) te doen. Ik breek in in de conclaaf als nodig:

“Na enige U enige dagen te hebben horen concleren heb ik gehoord dat U er nog niet uit bent. U hebt in elk geval gemeen dat u allemaal bezorgd bent over de toekomst. Voor of tegen een nieuwe Keizer, u allen bent gekomen, allen hebt u een stem en ik heb u allen gehoord. Hoe de afloop zal zijn weet ik niet, en blijkbaar niemand hier. Weet wel dat ik het een eer vind u allen aan boord te hebben. Ik werd enigszins verrast door Uw komst. Toch zou ik U allen een blijk van gastvrijheid mee willen geven, als dank van de society en eer voor de Kapitein. Ik hoop dat u deze blijken van gastvrijheid niet zult vergeten.
Ik weet dat incense een normale gift aan u is. Ik heb geen incense maar wel iets geurends. Omdat ik onvoldoende had, heb ik ietwat moeten sjoemelen.

Elowan, U is the god of war and strength. Ik heb U goed gehoord. Ik schenk U de pike.
Erin, U is the god of the earth. Ik schenk U parfum.
Fiaria, U is the goddess of the sun. Ik schenk U parfum.
Gherben, U is the god of honest trade. Ik was blij met Uw aanbod. Ik schenk U de lasergem.
Hazel, U is the blind god of nature. Ik heb geen genezing voor U. Maar ik schenk U het eye.
Ilian, U is the god of reincarnation. Ik schenk U parfum.
K´arrlo, U is the god of knowledge and magic. Ik schenk U de 3 books of the Seer.
Krastona, U is the goddess that protects the tribe. Ik schenk U de whistle.
Lord Blood, U is the god of murder. We hebben soms onenigheid. Maar voor Uw betrokkenheid schenk ik U parfum.
Misha, U is the goddess of healing and mercy. Ik schenk U de horn.
Olvira, U is the goddess of chaos and weather. Ieder kan meedingen, ieder kan zich uitspreken. Ik schenk U (retourneer U wellicht) het amulet.
Raman, U is the god of death and patience. Ik schenk U parfum.
Reorx, U is the god of creation and destruction. Ik schenk U het observatory.
Sharra, U is the god of the cycles of nature. Ik schenk U parfum.
Tax, U is the god of the human race, and of self–improvement. Ik schenk U parfum.
Thrynn, U is the goddess of water and purity. We hebben elkaar vaker ontmoet. Ik schenk U graag de tear of the mountains.
Ven Dehta, U is the god of law. Ik zal naar Uw voorbeeld 15 wetten laten gelden op dit schip. Ik schenk U het pedestal.
Wyrlin, U is the goddess of dancing and charm. Ik schenk U het Mask van Wringa. Moge het ook U een keer redden.

Moge uw verdere verblijf op dit schip vruchtbaar zijn. Ik hoop U nog te treffen nadat we klaar zijn met het ontzetten van Tatin en wellicht een volgende Titan. Dat kan wel eens een paar dagen duren. Mocht ik U niet meer treffen, wens ik U allen het beste.”

Er was weer een uitstekend plan:
Eerst Reveille ophalen, dan Macteridon laten zoeken, dan een patch uitwerpen op de Gates of Nissan en daarna bij Tatin, wellicht daar nog even een gevangen gehouden titaan bevrijden, en weer terug.
Mooie route ook, trouwens. Jammer dat we zo laag en langzaam moesten vliegen zodat Reveille niet door zou hebben dat het schip zo goed werkte, anders moest hij weer maatregelen nemen…

Overigens heeft Reveille een ommeslag gemaakt die zijn weerga niet kent. Hij heeft besloten alles eens op een andere manier te bekijken. Zo meent hij nu voortdurend dat hij ergens nog iets van kan leren! Dat is een verademing. En z´n gezelschap (of toch tenminste een deel daarvan) staat me ook direct beter aan.

Flinke jongens, die Gates van Nissan. En knap vierkant. We moesten eerst een flinke woestijn overvliegen om er te komen. Daarna was de muur hoger dan het wand, het poortgebouw groter dan de Kerk van Thrynn op Halfweg en de deur nog altijd breed genoeg om een behoorlijke wolvis dwars doorheen te rollen. Er kwamen draken met drakenrijders uit de poort om ons aan te vallen. Arsène zag ook een doorzichtige draak onder de poort. Helemaal zonder schubben. Het was natuurlijk Mialidiam.

We wierpen de patch uit na de zure regen, we bliksemen nog wat en versloegen twee draken in ruim 1 waar net de patch uit was gegooid. Ik was op de brug gebleven om de patch zo lang mogelijk te kunnen volgen, en er zeker van te zijn dat hij insloeg. De patch zakte inderdaad in. Daarna ging ik helpen, maar dat bleek eigenlijk volledig onnodig. Ik kon nog net zien dat een drakenrijder zich net wilde overgeven (en daarmee z´n rijdier ook) maar dat hij direct een hartklap kreeg. De blue scale die bij de draak tussen de schubben zat kreeg ik niet snel genoeg los.

We moeten toch eens beter afspreken dat we ons eerder en beter concentreren op die blauwe scales als we te maken hebben met draken van Mialidiam. En nu dan naar Tatin.

Wat een oog had die fourtity! Maar wie neemt er nu een groen oog!

Het was weer zo´n simpel plan: We nemen patch 2 mee naar plaats B met de pod, patch 1 blijft op plaats A op de Santa Anna. Daar laden we patch 2 even uit. We reizen door naar plaats C, halen daar van plaats A Patch 1 (Patch 2 blijft nog even waar hij is.), laden Patch 1 uit en sturen de fles van de Santa Anna terug naar plaats B, laden daar patch 2 op, reizen terug naar plaats C, halen patch 2 op en klaar is kees. In de tussentijd praten we niet met White Robes of andere autoriteiten. We peren hem direct daarna om later uit te leggen wat we hebben gedaan. Simpel. Werkte gewoon ook heel goed.

Jammer dat we niet aan de knop mochten komen. De gridkeeper moet welhaast demonisch geweest zijn, want het slayde bijna Polly.
Ik was eigenlijk wel blij dat ik weer kon ademen, zelfs met zo´n Concorde, die alles opschreef wat hij over me te weten kon komen. Niet veel trouwens. Ik stond er in met een magische dolk en opmerking “MAD.”. Ik moet nog eens uitzoeken wat die afkorting betekent. Hij zal het me vast wel willen vertellen.

Terwijl ik op locatie C wachtte op de fles, liet ik een perfecte tattoo van een gebroken ei zetten door een zeeman aan boord van dat schip van kapitein Rob.
De rest kwam terug, we lieten patch 2 ontvouwen (soort groot zeil) en de patch zonk in water en leek gat te dichten. Twee dagen later begon voorzichtig magie weer te werken en de volgende dag deden we patch 1 (soort groot wollig, polig zeil) voor het schip.
Die ging veel sneller maar er kwam een boot, afgeladen met hoge pieten die hun lange neus in onze zaken kwamen steken. Bah en ik probeerden het schip probeerden aan te krijgen. Dat lukte vrij makkelijk. Ik ben dan ook geboren kapitein. Bah is weer weather controler. De generaal was zeer verstandig direct op de Santa Anna gestapt toen het schip wegvloog zonder hem, en werd weer weapons controler. Ik vloog terug naar Fjeldheim om Bang, Berend, Reveille en Arsène op te halen. We zijn nu weer verenigd op de Kaimlas, al is Reveille nog even niet meegegaan. Hij is even een tijdje op zoek naar zichzelf.

Tja, Atlas liet ons zien dat dè Sphinx nog altijd in het schild zat. En dat zij werd aangevallen door 3 niet al te kinderachtige wizards. Althans: De wizards leken wel erg op elkaar. Ze waren dezelfde persoon. Nou ja, persoon. Meer orc. En meer een soort trinity dus. En bovendien waren ze niet op dè Sphinx aan het slaan, maar op stenen beelden die er klaarblijkelijk door haar waren neergezet.
We bedachten dat het wel erg voorspelbaar zou zijn, een trinity. We gaven een fourtity meer kans.

Nadat we ons ervan hadden verzekerd dat we zowel óp de testwereld konden worden geplaatst, als ervan àf, startte de voorbereidingen in hoog tempo. Het plan: We verslaan de fourtity en komen terug met dè Sphinx en het repair centre. We doen dat zo snel mogelijk. Swarowski en ik hadden er goed zin aan: Een orc! Extra power!

Het waren natuurlijk maar wizards, die vallen bij het minste of geringste direct om, dus we kwamen betrekkelijk snel en vrijwel ongedeerd (friendly fire natuurlijk) uit de strijd. Maar wat mij en Swarowski betreft: Wat een afgang… We hebben met moeite twee keer zo´n trinity geraakt.

Ik vroeg de dankbare dè Sphinx of ze de Keizer wilde raad geven. Ik kreeg daar het weinig oraclische antwoord “Ja” op. Dat is tenminste duidelijke taal. Niet zoals bij Reveille: “Door te zorgen dat u geen follower meer bent als u de throne bestijgt, Sire.”
Overigens viel het mij nog mee met het oraclisch gehalte (OG). Reveille zal een throne bestijgen, en dat zal hem dan zo naar het hoofd stijgen, dat hij dan Werlin nogal zal verloochenen zodat het maar beter is het priesterschap nu maar vast op te geven. In simpele bewoording: Stop met priester van Werlin zijn. Bij nader inzien is daar ook geen gins bij. We waren gezegend met een betrekkelijk duidelijke dè Sphinx.

Daarna nam Atlas ons nog even mee naar de controlekamer van het repair centre van het Magical Grid of the World (MGW).
Daar konden we zien hoe het MGW–technisch met de wereld ging. Hele continenten stonden te knipperen, stonden in de gevarenzone of waren bezaaid met zwarte vlekken of stippen. Dat waren allemaal afwijkingen van de normale gang van zaken. De titaan kreeg bijna een hartstilstand. Wij knipperden nauwelijks met onze ogen. Het vervloekte continent zag zwart. Gin was afwijkend, maar nog niet in de gevarenzone, in Salmanië zag het er goed uit, maar er zaten wat ernstige gaten in. De titanenhoofdstad zag er niet best uit, de docks zagen er niet uit, enz.

Er moest (aldus Atlas) snel eens wat aan gedaan worden en hij vroeg ons of we wilden helpen.
Hij kon een aantal patches maken en meegeven om een aantal plekken te repareren. Hem leek de eerste plek eigenlijk de no–magic–zone waar het airship in lag. Met het schip kon hij makkelijker de patches verdelen. Hij kon een soort laken meegeven ter grootte van de zone die we eroverheen konden trekken en die dat gat dan zou dichten. Ook de nieuwe Sire kon zich vinden in het plan om voor deze missies het schip weer vlot te trekken en we besloten eerst het schip te gaan bevrijden.
Daarvoor worden we per MGW bij de temple van Azburan afgezet.

Ik weet niet wat ik nu van de elven moet denken: Als je een beetje wilt opschieten beginnen ze uitgebreid te vertellen en kom je er na een tijdje achter dat ze de volle naam van je huidige plaats aan het uitspreken zijn i.p.v (bijvoorbeeld) “hier”. Ben je er dan na dagen lang ouwehoeren een beetje aan gewend, worden ze weer ineens boos als je even kort uitlegt hoe de vork in de steel zit in een half uurtje. Duurt het mijnheer de elf weer te lang!

Afijn, ik moet zeggen dat de elvenraad in z´n kristallen toren wel aardig rap een aantal belangrijke antwoorden voor ons had:

Ten eerste waren ze niet geshockeerd toen we ze voorstelden dat zij de Keizer van de Wereld zouden gaan nursen (met het plan wat daarachter zat). Ze dachten dat wel voor elkaar te krijgen.
Ten tweede leek het ze wel een plan een vertegenwoordiging af te zenden om de Throne of the World te bezitten.
Ze zouden beide doen.
Ze dachten ook dat de Keizer nu wel zou moeten inzien dat de elven het grid niet hadden vernield waar de Keizer zo bang van was geweest. En om dat te bewijzen kwamen ze ook met een waterdichte oplossing: Laat een dè Sphinx even aan de keizer uitleggen dat het echt waar is. Die kan niet liegen en ook nog eens in de toekomst kijken.


Eén kleinigheidje was nog dat dè Sphinx natuurlijk ergens gevangen zat (duhhuh, dat zitten ze altijd allemaal) en dat niemand wist waar. Maar een beetje een goede vraag aan een ´n sphinx zou daar wel eens antwoord over kunnen opleveren.

Het plan:
Schaap met slug–potion aan de adequate sized giant voeren.
Naar die epic giant toe sluipen en dan het hoefijzer in de wilg hangen.
Wegwezen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar dit was toch te makkelijk naar onze zin, dan maar even doorjassen.

Toen de reus was gevallen (het ravijn in) zagen we de boom loskomen en rechtop staan.
De elf werd nog even gebanished en klaar was kees.

Epic, epic… Pis lijkt me toepasselijker.

Bah had succes bij Farshasadem. Hij mocht met z´n dochter om een kind te verwekken. Wonderlijk trouwens dat ik dat aanbod niet kreeg, maar ík had het wel geweten. Bah is niet zo van de dochters.

We gingen onder de berg door. Zeg maar zonder lucht boven je en zonder reus die op je hoofd timmert met een boom, en op aanraden van Bah zonder te vliegen. Hij heeft daar nog steeds iets mee. Toch wel erg onhandig. Misschien moeten we eens een soort shocktherapie voor hem ontwerpen. Dat werkt soms uitstekend.

We waren zo met z´n 10 à 15–en. De gevaren die zich onder de berg ophielden (voor zover je over gevaren kon spreken) waren nauwelijks de moeite van het vernoemen waard. Nog vóórdat Arsène goed en wel aan de slag was, waren de meeste gevaren al verwekend.

Op een schone elfse na die me gewoon betoverde! Dat is helemaal de limit! Lag ik bijna met een dode elf te … te … nou ja, waarschijnlijk te kriebelen aan een deur.
Gelukkig kon Arsène erger voorkomen. Ik dank haar dan ook op mijn knieën en ze kan altijd langskomen. Dan zal ik haar ook eens flink beschermen.

De elfse bleek te maken te hebben met de boom van de reus (rare jongens, die elven. Nee, nee, niet de elvenzwaarden!). Ze wilde die reus wel het leven zuur maken, maar kon dat niet vanuit de grotten (of beter gezegd het huisje wat de dwergen voor haar hadden gebouwd).
En dus staan we nu dus weer bij de ingang van de grotten. Arsène wist me met moeite over te halen, volgens mij waren we net zo goed doorgelopen. Maar ja, Arsène, wat kan ik tegen haar nu inbrengen…

We zagen een soort duistere ruïne staan waar we dan maar naar toe zijn gegaan. Ondertussen wisten we er ook al van dat het een oud kasteel was, in de tijd van de Hiyada. De oud kasteelheer was een tiran. Na z´n dood deed het kasteel rare dingen (zelfs naar mijn maatstaven). Het verdween en kwam op andere momenten terug in de geschiedenis, op andere plaatsten ook. De laatste jaren had het in de schaduwwereld gestaan waar het door Rowin was uitgejaagd.

Wij vonden in de puinhopen in no time een geheime deur naar en ladekastje met twee sleutels. Wellicht kunnen die de deur openen naar een Dè Manticore. We hebben lang getwijfeld maar zijn uiteindelijk niet gaan kijken. Misschien hebben we daar niet verstandig aan gedaan. Denk aan de sphinxen, Dè Sashamama, Dè Dreamer enz. Het klinkt me op de één of andere manier ook wel in de oren als totemanimal.
Het kasteel is de gevangenis voor Dè Manicore. De mortel is van schaduwwereld en Dè Manticore kan er niet uit. Ik heb de sleutels (waar er één evil van was (evil sleutel, tsss)) in mijn helm bewaard.
Het meest zorgen maak ik me nog dat de white robes komen om Dè Manticore te bevrijden met alle gevolgen van dien.

Voor Lasha zat een zwarte reus die zorgde dat er niemand het elvenland in kwam.
Het is een onsterfelijke reus die een boom of ent heeft gepakt.

We vonden een vallei met longhouses. Daar kwamen we familie Kruizeke tegen en we praatten met Peter. Hij had ook tranen van de bergen. Als de bergen huilen smelten tranen door de bergen en zo kun je de gems dus vinden. Ik heb er één.
De familie had een koperen schild waarmee je naar bepaalde delen van de wereld kon kijken.

We keken ook eens onder de wereld. Er zijn veel bomen en in ieder geval één vuur.
We zijn op weg naar mijn contactpersoon die ons naar Lasha zal loodsen.

Geen verslag…
(druk geweest met ontslag…)

Het luchtkasteel is niet meer. Door Reveille is het opgeblazen. Hoewel ik ondertussen begreep dat de kapitein blijkbaar zomaar iedereen aan boord had gelaten, met plannen en al, onze eigen missie volledig uit het oog verliezend, kan ik maar één reden bedenken om het op te blazen: Reveille zit in het fijnmazig web van Mialidiam. Hij lijkt het zelf nog niet eens zo door te hebben. Zo heeft hij zichzelf aangegeven bij de autoriteiten.

Arsène is vrijwel al haar spellboeken verloren door de ramp met het Airship. Ze is woedend.

Ik besloot Reveille op te zoeken in z´n cel. Hij bleef stug volhouden dat de Keizer niet moet terug keren, overigens met argumenten die ik ook heb afgewogen. Ze zal mij echter niet turnen.
Ik overtuigde ondertussen ook Arsène dat Reveille nog wel even een belangrijke taak wachtte over een jaar of 495.
Tot mijn toch niet geringe verbazing werd Reveille ook vrij snel (ongeschonden) vrijgelaten. Blijkbaar is het opblazen van schepen tegenwoordig geen serieuze misdaad meer.

Om de gemoederen wat te laten bedaren besloot ik dat we het best wat waarschuwen van volkeren konden gaan doen. Gin als volgende. Bang zag het op de een of andere manier niet zitten. En omdat ik toch tegenwoordig ginees spreek en de cultuur ken, was ik meer dan bereid hem te vergezellen.

We kwamen op de trap in de hoek van het plein met de gele mannen uit. Het waren er zo´n 1000.
Allemaal bezig met training met handen, voeten, zwaarden, speren, enz. Ze keken wat verbaasd op.
We waren net aan de binnenkant van de muur, links was er een grote poort in de muur.
We zochten en vonden iemand die voor ons een boodschapper naar de keizer kon.

Hier begon toch de cultuurschok een beetje toe te slaan. Ze zijn ook wel erg arrogant en barbaars. We mochten tot 50 passen naderen. Ondertussen had ik inlichtingen ingewonnen bij Bang en uitgevonden dat iedereen hier dacht dat hij hoger in rang was dan wij. Wij hoorden dus eerder en dieper te buigen volgens Bang. Maar ja, ik ben natuurlijk wel koning en zo.

Er stonden lage tafeltjes. Bang boog tot onder het stof. Wij bogen ook aardig. De consul begon direct met ons te beledigen. Bang deed alsof we kennis kwamen halen, maar de consul bleef maar hameren op dat we barbaren waren en toen was ik het zat. Ik stond op en schreeuwde de consul eens flink de waarheid toe. Daar werd hij boos van. Hij liet één van de monniken met mij vechten. Met het laatste gevecht van Bang in mijn achterhoofd viel me dit niet erg mee. Hij was namelijk wel erg behendig. Na wat onduidelijk langdurig zitten en wachten zonder drank terwijl hij en Arsène wat snoepjes sorteerden, gaf hij ons de kans ons te bewijzen door de draak onder de berg waar het water instroomt te overtuigen. Geen probleem, ik heb er al zat geslacht. Dat leek niet helemaal de bedoeling.
We kregen een escorte mee van zo´n 200 monniken. Ook vrouwen.

Onder de berg is aan één kant van een hangbrug met een koperen deur met een Ginees raadsel erop. We zijn er nog niet helemaal uit maar waarvoor zijn we hier nu eigenlijk? Hoe simpel wil je het hebben?

Het is een onpartijdige draak. We lopen nu de andere kant op.

De rugtas leverde wel wat vertraging op. Er waren ook daar Aboleths. En die zijn niet voor de poes. Eén van hen had wel een bijzondere ring. Er stond ook een belangrijke pilaar. Daar heeft Arsène aan gehangen. Zij weet het nu wel allemaal zo´n beetje. Het is een speciale plaats. We komen hier zeker nog eens terug.

Het duurde even maar ik kon Thoron kaken en pekelen. Die ging nog wel even mee. Gelukkig kon ik, toen ik ermee klaar was weer eens wat richting geven aan het schip.
In no time hadden we een titanenhoofdstad gevonden en Azburan. Was dat nou zo moeilijk?

Amie was er ook. Ik herkende haar nauwelijks. Zou ze haar rokje nog aan hebben gehad? Ze deed het woord voor Azburan, en dat was het dan.
De keizer van de Wereld is natuurlijk helemaal niet dood. Hoe had ik dat ook kunnen denken, zeker na de slagen die we in de ijskelder onder Crowned Hill hebben gehad. Hij rust wat dieper. Het wordt overigens langzamerhand wel eens tijd dat Azburan hem gaat halen. Ik zal helpen.

Azburan stelt voor dat de keizer wordt teruggehaald maar tekent daar ook bij aan dat de Keizer even voorzichtig op de hoogte moet worden gesteld van de nieuwe huidige situatie van de wereld. Mogelijkerwijs zou hij anders nog wel eens een beetje door kunnen schieten. Wellicht, aldus Azburan, zou het het beste zijn als elven hem weer naar gezondheid nursen. De elven van toen zijn niet hetzelfde als de elven van nu.

Dat wil nogal wat zeggen. De elven van nu liegen er al niet om. En om nu van de elven, waar ik nooit van heb gehoord dat zij zich verantwoordelijk voelen voor de Keizer van de Wereld, te vragen de Keizer te nursen? Ik twijfel.

Azuburan stelde voor snel een potion te maken waarmee de Keizer terug kan worden gehaald. Daarvoor heeft hij twee maanden nodig.

Ik vind dat nogal krap, zeker omdat ik denk dat we er goed aan doen de wereld voor te bereiden op de terugkomst van de Keizer van de Wereld.
Azburan bracht Thoron gewoon weer tot leven. En die is blij dat elven nog bestaan.
Dan bedacht ik me dat er nog een vuile rugtas in mijn compartiment stond van dat (overigens nog steeds in het pijpwerk rondkruipende) ondode wezen. De rugzak scheen getrapt te zijn met de één of andere verschrikkelijke spreuk.
Ik kickte hem overboord. Maar dan bedacht ik me ineens dat we net boven die titanenhoofdstad zaten. We moesten de zak maar weer even gaan halen en elders droppen.

Ai, ik heb hier wel een slecht gevoel aan over gehouden.
Eindelijk hebben we doorzien wat het plan van de elven was, en eindelijk snap ik ook waarom welke elf waar op het schip was. Maar net voordat die kennis inzonk hadden we vast de laatste levende elf (Thoron) gedood. Dat was een slechte daad. De elf was bij de dockingbays gebleven om eventuele gasten te ontvangen en te waarschuwen. Wij waren echter via de schade in ruim 1 gekomen en hebben de waarschuwing nu dus te laat. Het spijt me het te moeten zeggen maar wellicht had onze elf toch gelijk met z´n tegenzin het schip mee te nemen. Dat is niet leuk voor hem. De elven hebben het niet gemakkelijk gehad en blijkbaar nog steeds niet. Getuige ook de manier waarop Bah zich uitlaat tegen Swarowski. En die is normaliter toch zeer mild in z´n oordelen over anderen.

Overigens vind ik ook dat Thoron wel wat duidelijker had mogen zijn toen we hem aanspraken. Daar werd het niet makkelijker van.

Het belangrijkste wat we nu weten is dat, wanneer de Keizer van de Wereld wordt gedood, de wereld zal vergaan. Ergens verbaast me dat wel. Blijkbaar vinden de Goden dat beter dan dat de Keizer terugkeert.

Ik vind dat ons nu eigenlijk een tweetal belangrijke taken wacht:
Ten eerste zou ik willen proberen of we de elf niet weer uit de dood kunnen laten halen. Hij heeft niet anders dan het beste met de wereld voor en ik geloof dat we voor eigengewin wat zijn doorgeschoten.
Ten tweede is het hoog tijd te overleggen met hogere instanties op het vlak van het vergaan van werelden. Ik moet me erg vergissen als Azburan daar niet één en ander over weet. We moeten hem zoeken. Het schip weet vast snel uit te vinden waar het schip van Azburan zich bevindt.

Mij lijkt dat we de ondode elf die nu in de pijpen van het schip zit daar natuurlijk niet kunnen laten. Ten eerste heeft de elf z´n werk gedaan (voor zover wij het niet in de war hebben geschopt) en ten tweede heeft hij rust verdiend. Dan hoeft onze reisbestemming echter verder niet op te houden. Voorwaarts dus. En snel. Als ik het me goed herinner is het soms wel mogelijk een overleden persoon terug te roepen, maar is snelheid wel geboden.

Arsène begon het schip te begrijpen, en belangrijker (in dit geval): het schip begon Arsène te begrijpen. Het had nog niet helemaal door welk jaar het was of wie er op welke stoel hoort, maar goed. Ik besloot met de Generaal het graf van de Keizer eens wat beter te gaan bekijken. De keizer bleek niet alleen zeer wel geconserveerd voor iemand die al tenminste 1500 jaar door is, maar de Generaal hoorde ook nog iets kloppen. De Keizer leefde nog. Direct kwam ik in actie en healde de Keizer. Hij zag er al direct wat beter uit, maar was nog wat zwak.
De Generaal hielp niet mee. Hij wilde eerst Fiaria vragen of hij er wel goed aan zou doen. Toen Bah dat ook wilde leek het mij alweer een stuk evenwichtiger en daarmee ook richting–gevender.

Kort gezegd: De Keizer van de wereld is geweest en de wereld is tegenwoordig beter af. Of: De Keizer heeft wat ouderwetse opvattingen over het leven en de wereld. We moeten hem niet verwarren met de huidige stand van zaken. Het was beter hem vredig en onwetend te laten inslapen.

Arsène besloot daarvoor de wapens van het schip te gebruiken. De Generaal aan de wapens, Bah aan het weer. Je kunt zien dat dat eigenlijk toch een landrot is, hij zag, zeker in het begin wat bleek om de neus. Dat duurde wel even. Ondertussen zouden wij wel even de nog resterende elven onklaar maken. Alles ging wel, hoewel er een nieuwe Wet op het schip van kracht is “Op dit schip worden er geen fireballs gegooit!” en ondanks de wat stugge welkomstkreet van de elf aan mijn adres, tot er zich ook weer een titaan mee ging bemoeien. Maar ook dat mocht eigenlijk geen naam hebben, achteraf gesproken.

De Keizer slaapt voorlopig nog wel even. Die zien wij niet meer in deze vorm terug. Ergens vraag ik me toch af wat de goden nu eigenlijk voor ogen hadden toen ze de keizer aanwezen, wanneer ze hem nu eigenlijk liever niet meer terug zien.

Morgen zullen we de andere elven uit hun queeste ontheffen. Ik zou daarna graag even contact zoeken met Azburan om op te biechten dat ik z´n bevelhebber heb helpen verslaan. Dit schip is trouwens ook bijzonder geschikt als standplaats voor een observatorium.

Macht en verantwoordelijkheid

Stel je voor dat je deel uitmaakt van een kleine maar zeer invloedrijke groep mensen en dan heb ik het over koningen en kampioenen van verschillende geloven. Mensen en een half–orc die de wereld hebben gered en het lot van landen in hun greep hebben gehad. Dan mag je toch verwachten dat deze mensen een zeker verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Ik snap dat ze, door de korte leven dat hun afkomst ze schenkt, niet over de gave beschikken over de nietige duur van hun levensduur heen te kijken. Maar als ze dan op de gevolgen van hun acties worden gewezen, had ik van deze groep helden iets meer empathie verwacht. Maar zonder blikken of blozen werden mijn argumenten weggewoven. Er zijn acties ondernomen die de toekomst van generaties kunnen beïnvloeden.

Voor mijzelf zijn de gevolgen en mijn verantwoordelijkheden duidelijk. Want hoewel het niet mijn beslissing is geweest die deze ongelukkige reeks gebeurtenissen heeft gestart, ben ik wel degelijk verantwoordelijk. Ik zal niet herhalen wat er allemaal is gebeurd en waarom want het heeft geen zin elkaar verwijten te maken. Ik hoop dat dat ik niet alleen zal staan in mijn keuze.

Mijn hart bloed want het is tijd om ons voor te bereiden op de oorlog van ons era!

Reveille

We hebben de Arcanum (Aina) losgehakt van de wortels. Hij heeft het niet overleefd en is door Bah naar de Santa Anna gelopen. We kwamen erachter dat hij bezig was een elvenboom te redden. Hij bleek echter gestrikt door het kwaad. Kwaad in de vorm van teken 3: een sprinkhanenplaag.
Ik besloot, mede omdat de arcanum dat ook belangrijk had gevonden maar vooral omdat ik met mijn agriculture doorzag welk een schat we hadden gevonden, de elvenboom niet aan de sprinkhanen te laten.
Het ging niet al te best met de boom. Maar met het zwaard van Reveille erbij (eigenlijk een blad van zo´n boom) kon het wellicht nog wat worden dus is dat erop geënt.
Reveille, nu zonder armor èn zonder wapen, kreeg de Pike of Defense in Distance. Een wapen dat hij trots droeg tot hij ergens een dagger vond.

Toen naar Kaimlas. Ik voor de Keizer en het schip, Reveille voor de loot (armor en wapen) en Arsène om het airship van Mialidiam mee te crashen.
Het schip was helemaal leeg. We hadden even moeite de deuren te vinden en bedienen. Eén deur was nog weer wat lastiger en er kwam direct ook een titaantje dat ons vroeg wat ons het recht gaf op het schip te zijn. Er viel niet mee te praten. Het was me al eens eerder opgevallen dat titanen eerst even alles prakken voordat ze zich afvragen of ze te doen hebben met vriend of vijand, maar deze was helemaal niet voor rede vatbaar.
Mijn nieuwe titel “Titan–slayer” past mij dan ook matig.
Hij bleek de controlekamer van het luchtschip bewaakt te hebben. Er lag een dode elf die bij de crash was omgekomen.
Er stonden ook 3 stoelen. Ik ging gewoon in de middelste grootste zitten, maar die zat mij niet lekker.
Grote stoelen zijn voor beginners. Ik heb vroeger ook wel eens een grote stenen troon gehad. Zat ook zo slecht.
Die andere stoel was ook nog niet alles, ik hoop dat de derde wel lekker zit.

Arsène liet het schip starten. Hij vertelde dat het schip zeer fel tegen Reveille was, omdat het niets van elven wilde weten.
Dat gaat de goede kant op met haar. Ze praat al met schepen.
Toen het schip omhoog (ietsje achteruit) kwam, zagen we recht voor ons een krater met daarin een soort gangetje met daarin een soort drakenoog dat ons aanstaarde. Dat zou wel eens een overblijfsel van de Keizer kunnen zijn. Reveille werd gek van angst en wilde dat we het schip direct weer zouden terug parkeren. Ik kan mij dat ook wel voorstellen van een elf. Zelf zou ik dat gat nog wel eens wat beter willen onderzoeken.
We hangen er nu boven.

Al snel waren we onder aanval van sprinkhanen. Ze waren biggish.
Tegen de kracht van mijn speer waren ze echter niet opgewassen. Als een halfgod verpoederde ik er in een mum van tijd een stuk of drie.
Daarna had de speer het wel gezien en zocht de rust van een lekkere rotswand maar het gevecht was al voorbij.

Van de overgebleven partijleden van de vorige expeditie was buiten Carlina alleen de priesteres Anna interessant.

Reveille probeerde mijn speer uit de wand te trekken maar die had niet zo´n zin. Hij hield er glazen nagels aan over.
De spear was wellicht beledigd en weigerde los te laten. Ik heb hem met liefde en een hamer uitgehakt.

Op de pilaren stond schrift van de Arcanum.
Er stond op dat de elven het te bont hadden gemaakt en dat de Keizer er toen genoeg van had. Er stond ook iets over een rijk Iran waar waarschijnlijk dat zwaard van Ossola vandaan kwam wat de zwakke plek van Mialidiam had gevonden.
Toen de elven waren overwonnen hebben 4 elvenhelden een luchtschip overmeesterd en, terwijl de Keizer net een vloek over het land aan het uitspreken was, met dat schip de Keizer geramd.

Goed plan op zich. Dat hadden wij ook bedacht, al zou ik er nooit de keizer van de wereld mee bestoken.

Onder in de kelder zien we een Arcanum met wortels en lijnen aan hem vast. Dat schijnt niet bij zijn plan te horen. Zulks verbaast me allerminst. In alle Arcanische monumenten met pilaren waar we zijn geweest zit wel een totem animal of Hoger Wezen vast in een schier eindeloze kwelling.
Hij leeft nog en riep zojuist om hulp.

De riolering van Fjeldheim was weer aardig schoon. Wat een viezeriken daar zeg. Maar ja, zo heb ik wel wat bij kunnen verdienen. Het leren van het Ginees lukt nog wel eens.

We bemerkten ineens dat we geschaduwd werden. We zijn grondig afgeluisterd. Dat was wat verrassend, zo werkte ikzelf bijvoorbeeld het grootste deel van de dag in de riolen en het grootste deel van de nacht in bed. Anderzijds zijn de luistervinken vaak ook vastgebonden terug gevonden. Vreemd, maar niet verontrustend volgens Reveille. Nou ja, hij lijkt me een doortastende knaap, het zal wel goed zijn.

Onze eigen trap was nog niet af. Die is dan ook op een plaats gebouwd waar zelfs Mialidiam, als ze besluit met het openbaar vervoer te komen, nog betrekkelijk weinig schade kan doen. De white–robes houden blijkbaar van schade en hebben dus een trap gebouwd in een pakhuis onder een pakhuis.

Eigenlijk zijn die white–robes, behalve van god los, toch een stel hersenloze, roekeloze olifanten in de porseleinkast! Alles wat ze doen heeft wel een zeer gevaarlijk kantje. Even nadenken wat ze in een pakhuis onder een pakhuis moeten met een luitenant draak die ze wil vernietigen is er niet bij.

Ze hadden natuurlijk ook een groepje naar de trap gestuurd waar de no–magic–death–zone ligt. Er kon immers niets mis gaan wat er gingen magiërs mee. We zagen ze. Gewond, verslagen, hongerend, schuilend in een tempel van de Arcanum. En wie kan ze weer gaan redden? Juist. Wij.

Het was er inderdaad zwart. De grond om onze rots was zuur en probeerde alles waar het bij kon vast te pakken en onder te trekken. De detect traps ging af. Vliegen op de bezem ging gelukkig wel en de Santa Anna is gesummond met supplies en Yrrtak. Ik had het anker wellicht beter niet kunnen uitgooien. Het heeft me wel op een idee gebracht. Blijkbaar heeft water een zekere remmende werking op de grond. Als we een soort waterbaan kunnen maken zouden we wellicht tot aan het graf kunnen komen van iemand uit de vorige missie.
Helaas is het schip nu hier niet zomaar vast te leggen, ik blijf er even op.

We voeren langs een rare wolk. Nadere inspectie leerde dat er een soort donder en bliksembeestjes in woonden en dat er midden in de wolk een klein eilandje was met een temple.
In de temple stond een standbeeld van een Ginees die net een vrouw doorstak met z´n ginese zwaard. We zagen natuurlijk ook wel dat voorzichtigheid geboden was, dus Arsène zorgde ervoor dat het beeld weer tot leven kwam. Het ging om twee assassins die de keizer van Gin wilden vermoorden. Na enige tijd konden we op ze inpraten en zo voor elkaar krijgen dat ze (of in elk geval tijdelijk) hun vete zouden laten rusten. De vrouw was echter op sterven na dood of nog erger. Alleen het rare armor van Reveille hield haar een beetje op de been.
Hij vroeg haar de queste om de Keizer te vermoorden voor een oud, niet meer bestaand land, uit te stellen. Ze ging er accoord mee eerst een paar jaar voor Mila en het toekomstig kind van Reveille te zorgen. Nameloos echter ging maar liever naar huis.

Het eiland zal terug vallen aan de Dreamer. Daar kunnen de bewoners van het dorp vast niet veel aan veranderen. We zijn nog even gaan kijken bij de lair van de Uil. Daar was het doekje afgegaan en had de Uil en het ei vernietigd. Jammer van het ei. Ik hoop dat er toch een nieuwe Uil kan komen.
Omdat ik met behulp van Azburan makkelijk kon zien dat het kwaad nog steeds in de tempel huisde, gingen we dat ook nog maar eens bekijken. En dat was maar goed ook. Er bleek een plant te zijn die de hele rivier aan het vervuilen was. Die had beslag weten te leggen op de steen nadat die was afgegaan. De steen maakte de plant zeker veel sterker want hij wist mij te overtuigen dat Arsène de steen voor zichzelf wilde houden en een onschuldige plant ging aanvallen.
Uiteindelijk was de plant natuurlijk kansloos.

Toen we terug kwamen hadden we nog wat vragen aan de Ginees.
Hij beweerde zonder met z´n ogen te knipperen dat alle beschaafde gebieden door de keizer waren verenigd in één gebied. Wat daarbuiten is, is barbaars. Wij dus. Barbaars. Wij die orde eten en discipline drinken.
We besloten toch de belediging van Bang Li Moeng door de vingers te zien en de Keizer een passend cadeau te schenken. Het amulet van Ginse Muur. Bang Li Moeng vond het maar een matig cadeau maar lekker belangrijk. Het is ook niet voor hem.

We zagen al aankomen dat de eilandbewoners binnenkort wel eens van hun eiland zouden kunnen worden verstoten door de Dreamer en zochten een mooi vervangend eiland in de buurt. De eilandbewoners wilden echter nog geen gebruik maken van onze diensten om ze erheen te brengen.

Toen voer er een vreemd uitziend schip op het eiland aan. Een jonk uit Gin. De 50 man crew leken aardig gedisciplineerd.
Een bootje voer naar een zenuwachtige Bang Li Moeng. De Ginesen keurden ons geen blik waardig. Er was een zodanige hiërarchie dat we er helemaal buiten vielen. Zelfs de koningen in ons gezelschap werd geen knikje waardig gegund. We waren hierdoor ietwat gepikeerd. Omdat wij Barbaar zijn natuurlijk. Na een gesprek van de hoge lieden van de jonk met Bang Li Moeng begonnen ze spullen van boord naar land en van land naar boord te sturen.
Toen ze op enig moment de Yrrtak zagen van Reveille kwamen ze toch met Bang Li Moeng als tolk naar ons toe. Ze hadden besloten dat de Yrrtak net geen draak was en dus geen belediging voor de voorouders, maar het goed zou doen in de verzameling van de Keizer. Onder leiding van ene Bang Do Ransj boden ze Reveille geld. Best veel geld. En zijn 120 jaar oude armor.

Toen ik eens een beetje uit mijn slof schoot over de hardnekkigheid waarmee de Ginesen aan het handelen waren voelde
Bang Li Moeng de druk van zijn meerderen de belediging met bloed uit te wissen. Ik wilde de uitdaging niet uit de weg gaan en we gingen een tweekamp aan. Wat een pisnicht. Ik versloeg hem zonder hem één keer te raken.

De superieuren vertrouwden hem toe dat het wel weer mooi was geweest en hij ging zichzelf neersteken met z´n zwaard. Maar dat gaat zomaar niet! Ik lijfde Bang Li Moeng in, onder leiding van Sjors tot hij discipline en orde en zwaardvechten heeft geleerd.

En daar stond de tempel dan. Met een pleintje ervoor en een aantal pilaren met schrift.
Omdat er zo direct nog niets leek te gebeuren besloten we toch eerst de pilaren te ontcijferen.
Er stonden allerlei lijsten op van “overgeblevenen”. Zo even snel te zien waren de draken het belangrijkst, daarna trollen en reuzen en dan totemdieren. De secretaris van de throne of the world stond er ook op natuurlijk en de luchtkastelen. Helemaal achteraan/onderaan stond ook de mens. Overigens stond de gnome nog lager, stond er over de sfinxen vooral dat ze de Keizer hadden verraden en kwam de halfling niet voor.

De keizer van Gin schijnt nog exact te handelen naar de wens van de Keizer van de wereld. Althans ten tijde van het slaan van de pilaar. Het is al bijzonder genoeg dat hij de enige gespecificeerde human is.

Nadat Arsène dit alles had vertaald gingen we maffen en kreeg Bah een droom. Hij werd badend van het zweet wakker.
Hij meende wel dat hij wat snel en agressief was benaderd in z´n droom voor een slak maar hij had een goede prijs afgesproken. Het kristal voor het doekje (dat is eigenlijk het oude kristal), wat we hadden aan bloedkoraal en ons leven.

We gingen de tempel binnen en vonden daar tot onze verbazing een vrij grote ruimte met de rivier die er doorheen zeer slijmerig en vol algen.
Daar was een ring van zout met in het midden een klomp aangegeten vlees. We hoorden (in ons hoofd) hulpgeroep.
En aan de andere kant zat op een rand een grote uil van zeker 4 meter hoog.
Die viel eerst de vleesklomp aan en ruilde daarna het doekje en een kist bloedkoraal met ons voor het kristal en ons leven.
Daarna sommeerde hij ons weg te gaan.

Wij weg.
Maar bij basiskamp 1 besloten we (onder leiding van Bah) dat we dit niet zomaar konden laten bestaan en we gingen terug om de slak te bevrijden.
De uil en zijn mirror images konden zelfs met hun Stun en Gust of Wind niet veel uitrichten en de uil moet vluchten.
De cirkel met zout werd door ons geopend en de slak gleed het water in.
We namen de spullen mee die achter in de grot lagen en zagen bij die gelegenheid ook een ei liggen. Dat hebben we laten liggen. Het doekje en de kist met bloedkoraal ook.

De Dreamer benaderde mij (mentaal). Ik communiceerde dat we waren gekomen voor z´n kristal en dat we dat u hadden. Ik vermeldde ook wie we waren. ´s Avonds werden we vergast op een grote snotterige bal slijm van de CDreamer. Die aten we natuurlijk op. Het smaakte enigszins naar flauwe haaienvinnensoep, een lekkernij rond de Bloedzee.

Helaas ben ik tot nu toe vergeten te vragen of de Dreamer het ook zo´n rustgevende gedachte vind dat er een misschien niet helemaal afgegaan kristal in de tempel ligt. Toch nog eens vragen…

Ik geloof
Dat Azburan gewoon een plaats heeft tussen de goden waar hij hoort.
Dat Hij lang heeft geleden en geslapen.
Dat Hij gereïncarneerd is uit een ei uit een maagd.
Dat Hij gereïncarneerd is om het verzet tegen het kwaad te leiden.
Dat Hij weet wat er geweest is en wat er zal komen.
Dat Hij zich wat betreft kracht en behendigheid kan meten met iedere god.
Dat Hij wijs is en bovendien begenadigd caster.
Dat Hij een rechtvaardig rechter is en dat indien je die over je afroept zijn toorn ondragelijk is.
Dat Hij de wereld zal beschermen tegen slechte invloeden van hen die de wereld proberen te verderven en voor zichzelf te verkrijgen.

Waar ik kom zal ik dit vertellen.
Waar ik kan zal ik in daden spreken.
Waar ik slechte invloeden zie zal ik handelen.

Molina doet eerst mijn kroon en speer. Hij lijkt daar wel enige moeite mee te hebben want hij denkt dat het wapen al heeft gevuurd. De speer heb ik terug. Die is nog steeds lekker warm maar ik kan hem nu wel vasthouden.

Wij ondertussen gingen voor ene heer Toxopeus op bezoek bij de heer Bart Simson. Hij wilde z´n trouwring terug voordat z´n vrouw terug kwam van een kuur.
Op de een of andere manier dacht Bart dat Bah er wel om wilde vechten met de bodyguard actrice van Ab. Belachelijk idee.

Hoewel Bah dus niet voor de ring ging vechten was daar niemand ongelukkig over. Misschien kwam dat omdat ze een dubbelganger van Bah hebben gevonden. Dat zaakje stinkt.

De rigging en de zeilen waren vrijwel verwoest. We konden niet echt achterhalen wie de rovers waren maar wel dat ze de guards uit Sultar hadden gevangen genomen en vermoord. De armors van die guards lagen nog aan boord. Ze horen bij ene korporaal. In het ruim lag ook nog ongetwijfeld geroofde rigging en zeilen. Die vermaken we nu tot we er mee kunnen varen.

We zijn begonnen met het bouwen van een trap. Dure grap zo´n trap. We zitten er al voor zo´n 2000 goud in. Nog 1000 te gaan. We moetennodig eens gaan werken. Misschien kunnen we een xorn of earth elemental drainen. Dat zou al 500 schelen.

Ik was ook benieuwd iets te vernemen over Azburan. Maar die houdt zich redelijk rustig.
Toen Bah met de boodschap kwam dat de Order of the Holy Lance z´n diensten aanbood bij wereldreddende zaken, besloten we hen te vragen informatie in te winnen over Azburan.

Er landt juist een draak naast de stad. Tijd voor koffie. Met een koekje deze keer. Hebben we eindelijk besloten een trap te bouwen. Vind je het gek dat we een plan nooit afmaken.

Omdat ik vond dat Mialidiam het te gortig aan het maken was met die tiara waar ze ook al de steen bijna bij te pakken had, besloten we bij haar op de koffie te gaan.
We besloten haar te gaan zoeken in de buurt van het labyrint waar ze nog steeds mee bezig is. Omdat we dan waarschijnlijk toch redelijk in de buurt van de Secretaris van de Throne of the World zouden komen boden we aan om dat direct de gevaarlijke gem veilig te stellen. Helaas is de Lord of Death door de dwerg verdonkeremaand en effectief niet meer beschikbaar. We gingen via de trap bij de temple van Azburan naar de trap in Lektar.
We lieten de schapen bij de Mila achter in de stal, compleet met kribbe en schapen dus, en een Yrrtak.

In Lektar ging het lekker vlot. We vonden zonder al te veel moeite de wolk van Mialidiam. Eerst ging Arsène nog even wat vrouwen en kinderen naar de stal brengen. Ondertussen gingen wij kijken of we het kasteel konden saboteren. Terwijl Arsène thee zat te leuten met Mila en de vrouwen en kinders, werden wij aangevallen door een aantal pretendenten die daar in de kamer van het wapen bezig waren.
Ze dachten ons te kunnen afschrikken door het wapen af te laten gaan maar daarvoor hadden ze wel wat vroeger mogen opstaan. Ik heb het wapen al eerder verslagen, nu werd het tijd het wapen maar eens te vernietigen.
Gelukkig wist ik ook nog een grote hoeveelheid energie in mijn speer op te slaan voor later gebruik. Al weet ik nog niet wie ik er hoe mee zal verslaan… Zo was het wel weer mooi geweest en ik nam de steen die de energie focuste mee in mijn kroon.

Missie volbracht zou ik zeggen. Wegwezen dus. En toen weer zo´n laffe streek van Mialidiam. Het huis waar de trap in staat werd met de grond gelijk gemaakt. En er zaten nog allemaal mensen in!
Dat zal ik niet licht vergeten.

Toen Arsène weer terug was, besloten we niet via de trap we te gaan, maar met de Santa Anna.
Ik was zeer verbaasd dat er allerlei zeerovers op rondliepen. En een piratenvlag! Op mijn schip!
Ik was echter nog niet half zo verbaasd als de rovers zelf die in rap tempo werden geslacht door een vijftal draken. Hoewel we het schip met man en macht verdedigden, konden we niet echt wegvaren. Gelukkig echter werkte het plan Arsène snel naar Fjedheim te zenden en daar het schip summonen. Het schip is weer nodig aan reparatie toe maar het summonen heeft geen verdere schade opgeleverd.

Helaas is de gem nu nog niet op de throne… Een dagje rust kan even geen kwaad. Morgen brengen we even de steen weg.

Na avontuurtje met Lord Blood maar eens een armorer gezocht. Het wordt tijd maatregelen te nemen tegen garottes.
We hebben een de armorer gevonden die we vonden wilde eigenlijk direct mee naar Salmanië.
De volgende dag meldde hij toch af per briefje. Dat was wel een beetje raar. We besloten eens polshoogte te gaan nemen.
Hij (Guiaseppo) was verdwenen en z´n zaak werd leeggehaald. Slechts een heel klein beetje speurwerk leerde op dat ik één van die gasten kon identificeren als een vriend van Rode Henk. Weer Rode Henk. Ik besloot de armor veilig te stellen. In de kluis van het motel.
Ondertussen was wel duidelijk dat Letitia dezelfde soort verwondingen had als de legendarische Lord Blood, van toe hij voor staf door de goden aan een afgrond werd gehangen en lek gestoken. Wat ze daarmee wilden bereiken weet ik niet.
We besloten koffie te gaan drinken bij Rode Henk. Hij vertelde van een pakhuis in de haven. Het hulpje van de havenmeester wist er meer van. Wij nodigden hem uit met ons mee te lopen.
In een smokkelruimte vonden we Guiaseppo en die namen we mee naar het hotel.
Ondertussen was in het schip een gevaarlijke ninja gevangen in het ruim.
Hij was assasin. We vingen hem helemaal, bonden hem vast en nadat hij was losgekomen, zetten we hem op een eiland af. Zo hoort dat met dieven en moordenaars.
We zijn bijna in Fjedheim.

Dat is me ook weer wat moois!
Volgens een priester van Thrynn was Lord Blood betrokken. Als we erachter zouden komen wie het target was, zouden we ook snappen wie de opdrachtgever was.
Het is me eigenlijk in al die jaren nooit duidelijk geworden waarom je, als je gewone, duidelijke vragen hebt aan een medium, altijd wordt opgezadeld niet met een antwoord maar een vraag. En dat niemand daarvan op lijkt te kijken.

Overigens leek mij de vraag goed op te lossen. (Dat hoort trouwens ook bij dat soort antwoorden.) Lord Blood mist vast z´n target niet (hoe waar is dat gebleken). Anderzijds lijkt Sjors op de Llanfair altijd veilig geweest. Misschien wel veiliger dan Lord Blood zich had voorgesteld. Conclusie: Sjors heeft de toorn van Lord Blood over zich afgeroepen gekregen. Het moeten die pooiers in Fjedheim, Einzel en Caralla zijn geweest wegens wanbetaling.

We besloten om Crazy Ted een bezoek te brengen omdat hij me de avond ervoor nogal had proberen te beledigen. Gelukkig sta ik daar boven en kom ik, als zoiets mij tegenwoordig in de kroeg overkomt, de volgende dag een beetje op tijd even gezellig langs met 3–4 tot de tanden toe gewapende vrienden. Om even te praten. Kopje koffie erbij.

Hij was even niet thuis en we besloten z´n buren maar eens te vragen waar hij was. Al snel waren we op een pad. Ik weet niet wat voor soort pad. Maar in elk geval niet van de tijger of de kaketoe. Meer het pad van de vleermuis. Alle kanten op.
Tegen de tijd dat we Arsène weer tegenkwamen, bleek ze een schuiltemple te hebben gevonden met een omgekeerd kruis, een tweetal gehangenen en een onzichtbaar figuur die eigen bloed aan het tappen was op een altaar aldaar.
Iedereen behalve Letitia die zich blijkbaar —en terecht— schuil hield, ging mee naar dat altaar. Onderweg viste ik nog een amulet uit de prut van een jelly/cube–achtig beest.

We stonden snel in de tempel. Helaas was ik niet gewaarschuwd dat ik ietwat gedesoriënteerd eruit zou komen want ik werd vrijwel direct gewurgd door een onzichtbare tegenstander. Gelukkig raakte zijn garotte vooral mijn masker.
Tegen de tijd dat ik weer om me heen kon kijken zag ik dat één van de gehangenen Letitia was. In elk geval tot mijn verbazing. En had Lord Blood zelf direct een garotte om de nek van Arsène zitten. Maar de Generaal banishte hem met een spreuk van Fiaria. Ted was in deze overmacht kansloos.

En zo is het gekomen dat we door Letitia nu allemaal lekker hoog op de lijst staan van de god of assasins.
Hij zal wel verbaasd zijn dat z´n lijst zo lang is, en vooral is gebleven.
Er is maar één lichtpuntje. Als hij de Llanfair liet zinken om Letitia aan land te houden, is hij hier op het eiland wellicht het sterkst. Elders zijn we vast en zeker in het voordeel als ogen aan alle kanten van onze hoofden hebben die onzichtbare tegenstanders helder laten oplichten als een kerstboom. Ik ga niet wachten tot ik ook zo in z´n garotte hang. Maar verder heb ik het hier wel gezien.

Het was even zoeken, maar de Giants waren bereid ons de toegang tot de mines te verschaffen zodat we de stenen konden gaan zoeken. Het was niet eenvoudig met de giants te communiceren, maar gelukkig was er één die signalling sea had. In de mines bleken we niet de enigen. Het hele stelsel was vergeven van de kleine visjes die ons ernstig hinderden in onze queste. Gelukkig konden we een aantal behoorlijke stukken meenemen. Hoewel Arsène boven nog beweerde dat ze nu toch even moest opletten dat ze haar eigen spreuken niet zou uitzetten, zag het er toch nog even naar uit dat ze ondoordacht te werk was gegaan. Gelukkig kon ze haar spreuk voldoende onder controle houden.

Toen dus terug naar Halfweg.
Bah bracht de stenen naar de daar nog aanwezige giants. Ik begrijp dat ze verbaasd waren dat we die queste voor ze hadden gedaan, maar ze zijn door de acties van Mialidiam ernstig in de problemen geweest. Een aardigheidje is wel het minste wat we voor ze konden doen.

Tot zover dus goed.
Maar toen ineens liep alles uit de hand. Letitia ging ´s nachts op een laddertje een kerf zetten in de strop van de tempel (poort) van Lord Blood. Het is mij tot op de dag van vandaag (het was gisteren) onduidelijk waarom ze zo iets stoms zou willen doen, maar ze overleefde het. Hij sprak haar zelf aan. Ze hoorde dat hij haar aanraadde niet op de boot te gaan slapen want hij had alles al geregeld. Ik zou denken dat er dan wel een belletje zou moeten gaan rinkelen en dat ze dan dus groot alarm zou slaan.
Maar nee hoor. Dus door haar schuld het hele schip in de hens. Zeilen weg, rigging weg, fokkemast beschadigd en het scheelde weinig of het hele schip was er niet eens meer geweest.

Ik was woest. Maar nog niet half zo geschokt als Sjors! Ik zal hem exact op de hoogte brengen van alles wat ik erover weet. Zelf ben ik eerst eens naar de poort gegaan om eens behoorlijk mijn beklag te doen. De reparatie van de zeilen alleen al zal een week vergen. Laat ik er niet achter komen wie dat heeft gedaan, of verraden want de straffen zullen buitensporig zijn.
Was het iemand van de Llanfair? Wil iemand ons een week ophouden?
Hier is het laatste woord nog niet over gezegd.

Omdat ik de laatste tijd last had met mijn harpoen, besloten we naar een sjamaan te gaan die hem spiritueel kon reinigen. Bankok, mijn (ex)–schoonvader leek me de beste keuze.
De testvaart met de gerepareerde Llanfair liep goed.
Maar we waren nog geen dag onderweg of ik vond uit dat we de tegenwind te danken hadden aan Letitia. Ze maar bleef herhalen dat ze sorry had gezegd tegen Olvira. Maar “sorry” weegt natuurlijk nauwelijks op tegen deicide. We gaven haar de keus tussen het zelf te regelen, en het door ons te laten regelen. Ze hield de eer aan zichzelf en liet zich in de tempel van Olvira een eed aanpraten Lord Blood te zullen vermoorden. Waarom dat? Waarom dan al die moeite? Daar zit ze nog wel enige levens aan vast…
Maar goed, geen last meer van het weer gehad.

Tot mijn schrik was er een grote machine verrezen waarmee bloedkoraal werd gemined. De locals waren geronseld. De hutten waren vervangen door restaurants, boetiekjes en bordelen. Het enige wat nog een beetje hetzelfde was, was de hoeveelheid palmbomen. Mijn schoonvader woonde ergens in de binnenlanden, met de tijger.
Hij zei dat niet harpoen uit ballans was, maar ik. Ik ben inderdaad weinig spiritueel bezig geweest afgelopen 2 jaar. Ik ging dus in een bootje vissen met mijn harpoen. In die wateren heb ik vaker gevist. Het was altijd tegen mythische tegenstanders. Ik probeerde me zo goed mogelijk in te leven in hoe dat toen ging. Hoe vanzelfsprekend het was dat ik zeemonsters te lijf ging die mijn stam of familie bedreigden. Hoe ik met slechts mijn gewiekstheid en souplesse en een rotsvast vertrouwen in het verleden de monsters te lijf ging. Ik meende klaar te zijn voor een goede stoot.
Ik miste finaal.
Ik ben rond de omslag van het redden van de wereld mijn roots, mijn voorvaders, mijn spiritualiteit ontgroeid. Wat mij eigen was is mij nu vreemd. Wat mij toen vreemd leek, nu eigen. Ik ben mijn verleden kwijt, net als de kracht in mijn harpoon. Lange tijd, langer dan ooit hiervoor ben ik niet anders dan bezig geweest met wat er komen zou. Geen moment heb ik over mijn schouder gekeken of alles achter me nog wel goed ging. Ik ben het verleerd.

Terwijl ik dat ineens doorzag, bezag ik de eilandbewoners nog eens goed. Ook zij zijn snel hun roots kwijtgeraakt en hebben er een korte, vieze, kansloze toekomst voor in de plaats gekregen. Het was meteen duidelijk dat er hier iets moest gebeuren.

Ik praatte op de locals in, om in te laten zien dat de vooruitgang hen niet alleen goeds heeft opgeleverd. Ik bood aan de werken te slopen, zodat ze daarvoor later geen boete hoeven te doen. Ik sloopte alles en nam de papieren mee.
Ik hoop dat ik de mensen heb kunnen laten zien dat ze nooit hun identiteit, hun roots, hun voorvaderen en verhalen overboord moeten gooien. Want dan kunnen ze nog wel eens iets belangrijkers kwijtraken dan hun jachtwapen.

Ondertussen hebben we eindelijk definitief besloten naar de Saragossa Zee te varen. We zijn nu een beetje op de grens van de draaikolk, en beraden ons wat nu te doen, en hoe zo lang onder water we kunnen blijven. Pas als ik tijd neem om echt te gaan jagen, zal ik de harpoon van de muur pakken en ter hand nemen.

Het redden van de wereld leek een eenvoudige zaak. Pak al je elementen, ga naar de tempel, doe het ritueel en klaar.
In zekere zin was het ook zo eenvoudig. Een misguided dragon die voor de ingang lag en ons wilde doden met een lawine aan puin, werd bevrijd door Reveille.
Toch weet ik niet of ik nu steeds wel zo blij van hem word. De ene keer krijg ik een hartverzakking van hem, bijvoorbeeld als het lijkt of hij het Perfect Being aan het defilen is, de andere keer heb ik tranen in mijn ogen van ontroering als ik zie dat hij het Perfect Being laat delen in de prachten van de zon in de woestijn. Ik weet het niet. Het is goed mogelijk dat we het ritueel een stuk slechter hadden kunnen uitkomen als hij het Perfect Being niet had bijgestaan.
Vreemde dingen ook weer met dat ritueel. Berend heeft Letitia genomen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Maar wat me wel mateloos irriteert is dat ze hem eerst dronken heeft gevoerd met míjn rum! En dat hij dat heeft toegelaten! Ik had grote zin hem in Marabië achter te laten.
Ik ging al enigszins geërgerd dat ritueel in en hoorde dat we de elementale tegenstanders niet mochten verslaan. Ik dacht nog “Okee, dat wordt parryen tot ik erbij neerval”. Bleek dat ieder ander als een bezetene de monsters aan het hakken was!
Er is ook iets raars met mijn harpoon. Dit was nu al de tweede keer in een week dat ik zeer gevaarlijk miste. De eerste keer brak het touw, en ontkwam mijn eerste draak die wel goed vast zat, de tweede keer zat ik zelf bijna flink in de knoop. Ik hoop dat dat de spanningen in de wendingen in de geschiedenis waren want zo kan ik niet door met die harpoon. Ik zou hem eens moeten laten onderzoeken op negatieve invloeden, misschien is hij wel behekst geraakt!

Maar goed, het is gelukt. De wereld zal op onze wacht niet ten prooi vallen aan de verschrikkingen van de Dark Moon.

Ik weet niet waar Reveille het idee van vakantie vandaan heeft. Een heel aantal mensen moet gewaarschuwd worden. Heel Sultar ligt op z´n gat, overgeleverd aan de grillen van een nietsontziende, alles verwoestende draak. Bovendien is er een hele set draken die is overgeleverd aan diezelfde alles verwoestende draak.
Hier moet snel hulp worden geboden. Ik zie nog helemaal geen reden het aircastle niet te laten crashen. Waar was Bah eigenlijk?

We hebben eerst goed plan gemaakt:
Generaal en Arsène dringen fort binnen, vinden de Perfect Being en teleporten naar Sultar, terwijl Bah en Sjimmie de draken afleiden en Letitia en Berend de voorraden bewaken.
Als alles dan over is, haalt Arsène ons op met de fles en Santa Anna.
De kaart van Macteridon was op tijd en daarop konden we aardig inschatten waar de maagden zich bevonden.

´s Nachts echter viel een voorhoede van de draken vast aan. Toen ik die het hoofd ging bieden bleek er al één te zijn gewurgd. Een ander probeerde Olvira, de schrikaanjagende godin van de bliksem te pakken te krijgen, maar was bij voorbaat al kansloos.
Ik kon nog net door een draak door het zuur worden geraakt, maar we wisten de draak net niet te slachten. Hij ontkwam, zwaar verwond weliswaar. Hij wist het touw van de harpoon te breken, zo is me nog nooit overkomen.

We zagen bliksem (wapen van Olvira) boven land en renden erheen om daar te zien dat Olvira werd gewurgd door Lord Blood.
Bah heeft Lord Blood gehakt en is aan de beurt als die avatar zich ooit gaat vervelen of ergeren.
Letitia heeft Olvira geslacht en kreeg een goedkeurend knikje van Lord Blood voor bewezen diensten. Die staat ook op iemand´s zwarte lijst. Gelukkig van iemand die te verslaan is.

De volgende ochtend kwam er een vernietigende groene straal uit de wolk die op het water voor stoom en rampspoed zorgde.
Met gevaar voor eigen leven (en dat van Bah) bracht ik een spiegel naar de giants. (of beter gezegd, ging Bah de wolk te lijf met z´n eigen deeg.
Ondertussen waren de Generaal en Arsène vertrokken en besloot ik maar eens de Orb of Will in die straal te gooien.
Er cirkelden zeker twee dozijn draken om de straal heen.
Ik dook langs het punt waar de straal het water raakte, wierp de steen af, en werd direct achtervolgd door een vuurspugende draak. Maar tijdens mijn vlucht was er een verschrikkelijke klap en hield de straal op. De draken zetten niet eens de achtervolging in.

En terwijl ik me naar het rendez–vouspunt begaf, zag ik dat de Santa Anna al weg was. Missie geslaagd, jammer dat ik er nog niet op zat … Ik hield het hoofd koel. Ze moesten weten dat we niet aan boord waren, de volgende dag zou Arsène ons wel komen halen, maar toen we erachter kwamen dat we binnen drie dagen het ritueel moeten hebben voltooid, nam ik mijn maatregelen.

Ondertussen zag ik de grootste draak van de clouds afspringen en in zee duiken.
Die bleek aan het graven te zijn op zoek naar de steen waar De Stenen van gemaakt zijn.
Uiteindelijk vloog de draak achter het kasteel aan naar het Westen (terug waar het vandaan was gekomen). Marabië lijkt niet op z´n haar pad te liggen.

Arsène nam, behalve de Perfect Being, ook Anabaptista mee terug.
Nu kunnen we met 5 personen daar aankomen en het ritueel uitvoeren.
Gelukkig is Reveille (die was de weg kwijtgeraakt en bijna doodgehongerd) ook weer terug.
Wat is er nu eigenlijk zo perfect aan het perfect being? Ik moet nog eens goed kijken…

Reveille was er voor de Perfect Being te gaan bevrijden. We konden hem, vooral op grond van meerderheid van stemmen, overtuigen eerst een veilige plek te zoeken voor de stenen. Hij wilde dan toch in elk geval het kasteel gescout hebben. Ik zag geen mogelijkheid dat te doen, maar hij wist in spirit–vorm in het kasteel te komen. Daar was ik alvast nooit opgekomen.

Wat hem vooral opviel was het sterke gevoel van een alomvattende onweerlegbare wil. Reveille gelooft dat hij de Perfect Being heeft gevonden daar. Ineens ging het kasteel ervandoor. Hoewel we nog een aanval deden kon het kasteel ontsnappen, zwaar verwond weliswaar.
We besloten nu naar Garumphh te gaan. Via de havens. Daar weten we in elk geval een trap. Misschien was er ook een andere ingang. Omdat er geen andere ingang te vinden was, en de wachters ons er niet langs lieten, besloten we verder zonder omhaal naar Garumphh te gaan.

Hij was verontrust door het feit dat we nu al alle stenen hebben.
Hij dacht dat de 500 jaar wellicht vervroegd was zonder dat hij het wist.
De stenen konden dus niet zomaar opgeborgen. Het was meer van belang snel de Perfect Being te bemachtigen.
Arsène bracht ons snel naar halfweg. Die fles is wel héél erg handig…
Heer Jericho luisterde ons maar half aan, hij was toen nog niet onder de indruk. Ik heb de Giants gevraagd of ze Macteridon kunnen vinden met de vraag of hij informatie of een bouwtekening of zo kan sturen van het wolkenschip. Ze zouden hun best doen. Ik geloof dat ze hem wel kunnen bereiken, maar ik hoop maar dat het op tijd is.
Ondertussen ging Reveille langs de gipsy in Fjedheim.
Nu we het kasteel in de verte zien opdoemen is Reveille nog niet terug. Arsène heeft hem wel gezien op de rotspunt, waar hij
ligt te zonnen.

Eén gele draak konden we helpen ontsnappen. Hij wist te vertellen dat het vliegende wolkenfort voor niet–draken niet te betreden is. We spelen namelijk met de gedachte het volle drakenfort maar eens te laten crashen.
Dat zou nog wel eens aardig kunnen lukken met een paar van die vaten van die alchemist. Dat levert in elk geval een no–magic–zone op, vast niet geschikt op als draak in rond te karren.
Het enige is dat we er, nadat we de bevolking van Massilia aan Lord Schau hadden overgedragen, achter kwamen dat de kloosters rond Sultar allemaal reeds omver zijn gehaald door de draken van Mialidiam en dat er een goede kans is dat het Perfect Being zich in het kasteel bevindt.
We zijn ons aan het beraden. Wellicht verdient het toch de voorkeur eerst de stenen in veiligheid te brengen (via Garumpph), en daarna te kijken hoe we het Perfect Being kunnen bevrijden.
Wanneer we er zeker van zijn dat het Perfect Being nog perfect is, en geen schade zal oplopen van de klap van een neerstortend kasteel, weten we eventueel ook nog wel een aardige. Er staat volgens ons nog een kasteel in de zone waar de vorige drakenoorlogen zijn uitgevochten. Hoewel het toen is gecrashed weten we dat zulke vestingen zichzelf langzamerhand repareren (welke vesting nou niet…). De Arcanum zullen de kastelen toch niet hebben gebouwd? Toch even vragen. De generaal heeft ervaring met het sturen van luchtkastelen. Mogelijk is er wel iets mee te doen. Het enige is dat ik me herinner dat de omgeving waar de laatste drakenoorlogen zijn uitgevochten dan wellicht wel een trap staat, geblakerd en wel, maar dat we daar toch last kunnen krijgen met magische residuen. Het is geen prettige omgeving voor mens en elf. Het zal wel niet voor niets zijn dat het kasteel nog niet is opgehaald. Ten laatste nog het volgende: Als het luchtkasteel werkt in die no–magic–death–zone, waarom denken we dan dat een no–magic–zone het kasteel van Mialidiam beïnvloedt?

Naar het schijnt is het Perfect Being de weesdochter van de Lord van Zeist. Dat is toch ook te gek!
Die Vuile Verrader van de Vrijheid. Net iets voor hem om z´n dochter als wees naar een klooster te brengen! Het enige wat me een beetje verbaasd is dat zij dan de Perfect Being is.
Wat mij ook nogal verbaasd is dat Mialidiam blijkbaar een halfelven wees zoekt in kloosters rond Sultar. Hoe is ze daar nu weer op gekomen? Zijn er toch meer spionnen in het spel dan we al dachten? Wie weten het? Ik, Sjimmie, Arsène, Reveille, Bah, Letitia, en de Generaal. Garumphh natuurlijk. Prinses Elegantia, ondertussen Anabaptista, neem ik aan. Maar we hebben vooral toch geprobeerd er tegen zo min mogelijk mensen ook maar iets over te zeggen. Zou het meisje de draak soms op een andere manier aantrekken? Het zit me niet lekker.
En dan die parels. Waarom moet Mialidiam al die parels hebben? Alleen om de wapens van de drakenrijders op te leuken? Dat lijkt me stug.

Ik sleep me tegenwoordig het lazarus met al die spullen die nu niet op m´n paard kunnen. Ik moet nodig eens een kruier regelen.

In het bos werden we nogal opgeschrikt door Goodnight Raven die z´n schip terug wilde. Uiteindelijk bleek het (slechts!) een gevaarlijk wezen te zijn dat voor z´n genoegen bomen in een soort kurkentrekkervorm kon wringen, behalve natuurlijk mensen hun gedachten invloeden.

Om aan te geven dat ik niet bang ben, reden we zo snel mogelijk naar Massilia zodat we een makkelijk doel bleken voor drie draken. Eén van de draken overleefde die aanval niet. De twee anderen echter ontkwamen naar het kasteel (wolk) van Mialidiam.
Int Massilia verspilden we verder geen tijd. We hebben snel ca 250–300 mensen weggevoerd op weg naar Sultar wat zich nog lijkt te kunnen verdedigen.
We hebben een flinke set wapens onder de bevolking verdeeld. Alleen ik heb al 8 goede magische wapens afgegeven. Toch bleef de groep natuurlijk zeer kwetsbaar. We reisen onder de beschutting van de bomen tot aan een grot in de buurt van de Wall. Daar was een trollenwatertje. In die grot schuilen we.

We zijn aangekomen bij Belletza, de mensen waren zeer onder de indruk van zulk uitgelezen gezelschap en boden ons voor weinig de herberg De Jutter aan. Reveille kon zich niet langer inhouden en heeft een orgie georganiseerd. Ik zal hem ook eens meenemen. De tombola die hij ook had belegd de volgende dag kostte me wel een ring.
De generaal deed niet erg mee. Hij had ´s nachts naar het eiland zitten kijken en een klein dozijn (15 of zo) lichtflitsen gezien.
De bewoners waarschuwden dat het op het eiland spookt. We namen er notie van, maar toe we hoorden dat er wellicht smokkelaars hun waar op het eiland bewaarden besloten we er ´s nachts naar toe te vliegen. Dat vonden de bewoners wel erg moedig.

Het duurde niet lang voor we het eerste spook vonden. Net toen het ons door wilde laten castte Letitia een spreuk en viel het haar aan. Het dacht dat ze een heks was. Nu moet ik zeggen dat ze niet moeders mooiste is, maar om haar nu direct tot heks te bestempelen…
Het spook was niet meer voor reden vatbaar. We moesten en konden alle eropaf komende spookwachters verslaan.
Een stukje verder stonden er twee met hellebaarden die ons niet door wilden laten: “The stones must be protected!”. Wat ik ook zei, ik kwam er niet door.
Toen sprak de Generaal: “The time is neigh, the stones are needed!” en ze stapten opzij. Aangemoedigd door dat succes probeerden Reveille en ik dat ook, jammer dat we niet alles even goed hadden gehoord: “The time is naih! the time is naih! the stones are hatsjided (changing?)” Daar trapten ze niet in. Reveille liet Kit toen maar een stuk van het gebouw opblazen, en daar konden we naar binnen.

Er was een tafel met daarop de indrukken van de stenen, maar de stenen waren er niet.
Terwijl de rest weer naar buiten ging, wachtte ik tot de stenen zouden komen. En ja hoor, de maan was direct boven de toren en er kwam een vurige dinges naar beneden, precies door de toren.

Ondertussen werd ik aangevallen door een tweetal ghostly wizards. Ah, dat waren dus die heksen, ze waren inderdaad bijzonder vervelend. In het gevecht dat volgde ben ik aardig grondig gehakt door gemene welhaast demonische spreuken, door het vuur van het maandinges en door een vervelend grijs prutje wat op me inbrandde. Gelukkig kon Letitia de stenen in ontvangst nemen van een stel Arcanum die uit de maandinges kwamen. Die waren blijkbaar niet zo onder indruk van het gevecht als wij! Ze gaven Letitia een flinke uitleg bij de stenen, gelukkig maar, want als dat verhaal met de stenen en perfect being niet exact in orde is, zal de wereld zonder pardon vergaan. Op de schouders van Letitia ligt nu dan ook het lot der mensheid.

De wizards waren verslagen maar daar kwam nog een elf. De wachters riepen —kwam zeker wel vaker voor— “The elf has returned!”. En daarna zagen ze nog een elf (dit keer overigens Reveille). En ze riepen het weer. Enzovoort. Het gevecht had iets chaotisch, al ben ik sowieso meermalen (!) even buiten gevecht gesteld geweest. De elf wilde er ook met de stenen vandoor, maar we konden dat net op tijd voorkomen. Ik kan nu wel begrijpen dat de wachters voor elven een eigen battlecry hebben. Die zal ik ook overnemen.

Er zaten 4 stenen in de metalen koffer. De steen die ik al had, is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. We vermoeden dat die op de één of andere manier in de koffer terecht is gekomen. De elf is verslagen en liet z´n shortsword achter.

In Belletza werden we als helden ontvangen, al had ik weinig zin in feesten. En ze hadden inderdaad geen woord gelogen…
Het spookt inderdaad gruwelijk op Arangese.
Spookheksen heb ik gezien, met demonische spookspreuken. Spookwachters waren er, met spookhellebaarden die onraakbaar waren. En spookelven spookten daar, die zelfs mij deden verbleken. Ik zal volgende keer wat beter naar de locals luisteren.
We zijn naar Fjedheim gereisd om iets over die spookelf te weten te komen. Hij heette Khylrindal. Hij had een zwaard gemaakt dat fightingskills kon afpakken, soms permanent. Dat is een mooi zwaard. Jammer dat ik niet zo goed ben met shortsword.
We hebben de stenen. Sterker nog, ík draag de stenen.

We hebben Astra della Barbara gesproken. En haar op een kansloze missie weggestuurd. We hadden er dan ook goed over nagedacht.

Garumphh was verbaasd dat de airstone nu al hier is.
Zou er nog een oude steen hier zijn? Garumphh heeft altijd gedacht dat er meerdere setten waren die als het ware werden opgebruikt.
Zouden ze, toen het bijna een keer mis is gegaan één steen hebben vervangen?
In augustus gaan we met Garumphh vragen aan de Arcanum hoe het zit met de stenen, precies één jaar voor ceremonie.
Voorlopig hebben we de troll gezocht die niet dood kan (het mietje van de twee, die andere zit gelukkig nog in z´n gevangenis) om te vragen hoe hij aan die steen was gekomen. Een paar welgemikte klapjes en hij begon te praten.
Hij had het over “Island in the river with the castle”. Ongetwijfeld bedoelt hij daar Arangese, het eiland in de monding van de Dragonflow, mee.
Dat eiland gaan we maar eens bezoeken. Als de troll gelijk had, mag hij van mij gaan wonen in Crowned Hill. Het lijkt me voorlopig de perfecte bewaking voor rare in– en uitgangen.

Ik ben vermomd. Naar het schijnt kunnen wizards niet zien dat ik allerlei magie bij me heb. Dat wordt nog lachen. Als ik m´n dagger afleg, wordt ineens een tiental magische wapens zichtbaar, een zestal magisch armor, een vijftal magische, gedragen sierraden en talismannen, en een backpack met ten minste 8 behoorlijke items. De enige twee items die ze al een beetje kùnnen zien zullen zo hard oplichten dat ze zullen denken met een wereldwonder te maken te hebben. Goeie dolk.

We wilden nu eens niet gebruik maken van onze bekendheid en gingen low profile naar de Garden of the Gods om ene mr. Anderson – het contact van Seppo met Mialidiam – te vinden.
We kwamen er inderdaad achter dat hij er was.
Dit was het beste contact om Mialidiam in de gaten gehouden wat we ooit zijn tegengekomen, dus we hebben voorzichtig voorbereid.
Eerst hebben we geraniums laten aanrukken. Daarna heeft Arsène een spiegel gekocht voor het beter kunnen volgen van onze tegenstanders. Dat gelazer met steeds van hot naar her te rijden om te kijken hoe het met deze of gene gaat begon me danig de keel uit te hangen.
Zelfs Bah ging incognito, tot hij door de mand viel als heilige. Lekker handig, gaat een beetje wonderen staan te doen als hij eindelijk eens niet zo opvalt.
Het duurde even, maar toen wisten we waar Anderson zich ophield, en dat er iets belangrijks in z´n zak zat. Arsène zou het wel even gaan halen.

Ik zat net rustig achter m´n geraniums, toen het geweld losbrak.

Arsène had de Orb of Will natuurlijk niet kunnen weerstaan, en bleek te prooi gevallen aan Mialidiam. Ik had het ook zelf moeten doen. Ik zou op pure zelfbeheersing de blik van Mialidiam hebben weerstaan. Onder mijn vertoornde blik had Mialidiam zelf waarschijnlijk liggen kronkelen alsof ze brandde. Maar goed, op de één of andere manier moet altijd de zwakkeren dit soort dingen overkomen. Bovendien kwam direct mr. Anderson, als draak, aanvliegen om de dief te straffen.
Gelukkig waren de Generaal en Bah snel ter plaatse. Nog gelukkiger waren ze dat ik er ook vrij snel bij was. En dat ik zo vrij was de draak zo´n beetje in mijn eentje af te slachten terwijl zij zich uit de voeten maakten.


De draak had nogal wat schade veroorzaakt, en ook na het vergoeden van een behoorlijk deel van de schade kreeg ik nog een boete voor het willens en wetens opzoeken en bevechten van draken. Ik ga hier niet vaak meer naar toe. Hooguit om nog dat afgodsbeeld van Mialidiam te slopen. Ik ben blij dat we weg zijn hier om Reveille te halen. Ik ben er nog steeds voor eens te gaan kijken bij die drakenrijders.

Laten we het nu vooral groter opblazen dan het is!

We renden met Sudorifico naar beneden toen hij eindelijk begreep wat de Casagrandes aan het doen waren. Seppo was beneden een troll aan het interviewen. Dat hij de troll had gevonden was op zich al knap.
Sudorifico gooide direct een stevige dispel magic. Toch vraag ik me af of hij daar verstandig aan deed. Soms doen wizards maar wat. En dan de fighters maar beschuldigen van hersenloos hakken! De troll kwam door de spreuk vrij en baande zich een weg naar buiten, niets of niemand ontziend.
Ondertussen was er nog zo´n verstandige actie van een andere wizard. Die zorgde er namelijk voor dat niemand elkaar nog kon verstaan.

Gelukkig bleven de fighters koel en wist ik de troll te vernietigen. Hij nam het luchtig op. Althans voorlopig te vernietigen. In een poging te voorkomen dat de losse hompjes vlees weer de troll zouden kunnen vormen, nam ik een deel van de troll mee de stad uit. Helemaal wat ik wilde lukte niet, maar de troll is hier weg. Ondertussen vonden ze in de kerkers een airsteen.


Weer een stukje af dus, zo zou je zeggen, maar…
Uit de aantekeningen die we nu gingen doornemen bleek dat er dragonriders zijn die onder Azburan vechten, en die niet misselijk zijn daar Mialidiam ze graag weg wil hebben.

Ik begin te vermoeden dat Reveille te snel naar Fjedheim is afgereisd. Ik zou wel eens zo´n drakenrijder willen zien of spreken. Reveille zou daar ook best voor te porren zijn, heb ik het idee. Misschien kunnen we Reveille waarschuwen. Mialidiam had Seppo en dus de Casagrandes goed stevig onder de duim. Ze werden als ik het goed herinner ook goed betaald.

Jorge stond ook in de aantekeningen. Hij had z´n zinnen gezet op de essentie van the perfect being. Dat klink in elk geval niet als creëren van een perfect being.
Nou, ik weet het niet. Eerst maar eens m´n paard halen.

Wat een verschrikkelijk saaie clubs hebben ze hier zeg!
En weinig gastvrij. Je kunt wel zien dat ze hier ver van zee wonen.
Het enige verzetje wat daar mogelijk was, was het laten starten van een duel. Reveille verloor, hoewel hij mijns inziens best had kunnen winnen. Hij besloot van de nederlaag gebruik te maken vast wat vooronderzoek te gaan doen in Fjedheim. Daar heeft hij nog één of andere vraag lopen bij een zigeunerheks.

Met in ons achterhoofd de gebeurtenissen in Lektar, onderzocht Arsène de mogelijkheden hier wat arrestaties te doen. Ze kwam terug met de mededeling dat dat zou worden geregeld. Bovendien had ze voor ons een perfecte dekmantel: rechercheur. Er waren moorden gepleegd.

Gek dat wij tegenwoordig niet meer opkijken van wat moorden. Er zijn tijden geweest dat ik het de beste baan ooit zou hebben gevonden, nu gingen we gewoon als het ware naar het werk. In verhouding met het redden van de wereld zoals we hem kennen leek het oplossen van een paar moorden natuurlijk een peulenschil.

We zaten zo op de hielen van éne Jorge. Hij bleek vrouwen in te smeren met vet om de essentie uit de vrouwen te vangen. Naar het schijnt miste hij er nog één. En wie schetst mijn verbazing als gaandeweg het onderzoek blijkt dat ook hij op zoek is naar de perfect being. Althans een manier om er één te maken! Toch nog de wereld gered!


En natuurlijk zat hij bij die rat van een wizard. Die kwam waar ratten horen, in de gewelven. Hij leek er niet zo´n moeite mee te hebben. Helaas.
We hebben een kaart gevonden van het stadhuis en de gewelven eronder. Onder het stadhuis is een aanwijzing over de stenen.
…
ONDER HET HOUTEN STADHUIS IS IN DE STENEN GEWELVEN EEN CLUE OVER DE STENEN!
Houd ze tegen!

We zijn er nog niet.
We dachten even langs de wachter in Marabië te wippen. Garumphh mocht niet mee, anders zou hij erachter komen waar de temple zich bevind. Alsof hij hem niet al enige eeuwen zal kennen.

De wachter bij de temple in Marabië bleek op gruwelijke wijze te zijn gemarteld en gedood. Er zijn dus nog steeds losse eindjes.

Gelukkig heeft hij weten te voorkomen dat anderen de sleutel van de toegang te pakken hebben gekregen. We hebben na grondig onderzoek uitgevonden wie er verantwoordelijk voor was. Hij zit met een handlanger in Trollstone. Daar ben ik al eens geweest, toen rond de gevechten met het Army of Despair.

We hadden gezien dat ons target een kamer met uitzicht had bedongen op het stadhuis. Onopvallend kozen wij slinks voor een kamer met uitzicht op de huizen tegenover het stadhuis. Een paar geraniums erbij en de uitkijkpost was weer actief. Vreemd genoeg nam mijn aflossing het niet zo nauw met observatie.
Ik krijg hier overigens de aanloop die ik verdien, maar waar ik nauwelijks aandacht aan besteed.

Iemand is nog niet van ons af. Ik vraag me af of we niet gewoon direct in actie moeten komen. Waarom zouden we wachten tot hij iets gaat doen? Waarom zitten we eigenlijk op wacht? Zijn we echt wel geïnteresseerd in het ongetwijfeld bedenkelijk plan van onze tegenstander(s)?

Mochten we deze grap af krijgen zou ik de Secretaris nog wel eens willen bezoeken. Maar hoe gaan we dat doen zonder iets als de Lord of Death?

In Paki bleek Miradith inderdaad te zijn geweest.
Met een gids en een rivierboot zijn we naar de plaats gegaan waar we dachten dat ze was. Er was daar ook een tempel.
Op het plein in het midden lag een bloedende vliegende slang.
We werden direct door een tweede aangevallen, maar ik kon het beest overtuigen dat we kwamen om te helpen.

Het vertelde ons dat in de temple de Sachamama huisde, een 40 m lange slang met oren van een meter en olifantsleuven als voelsprieten.

Dagelijks zou de slang wakker worden, dagelijks zou Miradith de slang verslaan.
We spraken af dat we de Sachamama zouden helpen omdat dat toch op ons pad lag. De geveerde slangen zorgden dat de Sachamama ons niet voor vijand zou aanzien.
We vonden binnen in elk geval Miradith en de kloon, die er overigens ook niets aan kon doen.
Ergens in het gevecht had ik Miradith geharpoeneerd en vast, maar at toen in een paar machtige slikken de Sachamama de Maridith op. Groot aas, big game.
Dat was dan ook direct het einde van haar
Ik had nergens de behoefte de mooie creatie van Miradith te vernielen. De generaal wel.

We vonden enige items op Miradith. Ik heb een mooie parelmoeren, met schelpen bezetten aquatic dagger gehouden.

De missie “zorg dat Miradith en Mialidiam niet kunnen samenwerken” is meen ik volbracht.

We zijn terug gegaan.
Ik heb wat veren van paradijsvogels op mijn masker laten maken.

De zaden die ik heb moeten eigenlijk worden geplant op wolken, en dan groeit er een soort bonenplant uit. Ze hebben ook nog iets te maken met air.

We zijn nu bij Garumphh. Conform plan moeten we nu eigenlijk weer zoveel mogelijk mensen op de hoogte brengen van de voorderingen die we hebben gemaakt. Di Sotto is hier waarschijnlijk nog wel.

Voor de maat der reuzen waren ze nog niet eens zo duidelijk zichtbaar. Arsène liet zich dus gemakkelijk vangen. Ze waren waarschijnlijk reuze blij met onze komst, jammer dat we niet met ze konden praten. Ik legde de reuze overmacht uit dat we morgen terug zouden komen.
´s Ochtends echter werden we op de thee gevraagd bij een vrijbuiter die duidelijk op ons aan het wachten was geweest. Hij kon niet weten hoe de toestand van Miradith was, en we hebben hem in de waan gelaten dat hij de beloning nog wel kon halen, nadat hij ons vast de informatie had gegeven die voor Miradith bestemd was. Ik had een beetje medelijden met hem. En indachtig de oude zeeman stond ik op het punt om hem af te raden z´n beloning al te vurig op te vragen. Toen hij ons echter naar De Ster van de throne bracht kreeg ik acuut last van Oost–Indisch geheugen. Ik gaf hem het demonisch bakje mee wat we van haar hebben geleend.

De Titaan was bezig met de ster (of schild of aambeeld). Macteridon. Hij wist Arsène en Reveille in één machtige handjeklap te verslaan. Arsène kon nog net een boodschap overbrengen. Lieve Titan, –stop– Deze geheime plaats is niet meer geheim — stop— U doet mooi en goed werk –stop– Ga zo door. —stop– Maar doe dat ergens anders. — over en uit.

De titaan zei dat hij misschien een ietsepietsje pietepeuterig foutje had gemaakt direct te reageren op ons bezoek. Hij zei dat hij hier wilde blijven huizen en het geheim wel zou proberen te redden door achter iedereen aan te gaan die het kon weten. De vrijbuiter niet meer terug gezien. Ik heb het idee dat hij Miradith ook wel aankan. Toch ben ik niet helemaal gerust. Ook niet omdat er dus blijkbaar een draak is, die de informatie over de ster had/heeft, maar die honderden jaren niet aan allerlei zoekende dragen meedeelt. Macteridon kleide de muur weer dicht, en wij gingen aan op Lektar voor de laatste informatie over de bloemen. We moeten in Paki zijn, een rivierplaats aan de zee, tegen het ondoordringbare oerwoud aan.
Daar zijn we nu naar toe op weg.
We vinden haar nog wel.

Jammer. De aanval met de Santa Anna verliep niet helemaal als gepland. Van alles wat ik me had kunnen voorstellen is dit wel de meest verrassende uitkomst geworden. Ze is hier gerespecteerd burger geweest. Zou ze daarom geen verdere pogingen hebben gedaan ter bescherming? Overigens kan ik ook gerespecteerd burger zijn in Lektar.

Eén dag daar een beetje opletten van achter je geraniums, en je merkt zo een stuk of 5 kapitale overtredingen op. Per dag dus. En dan hebben we pas één kant op gekeken. Ik heb geen hoge pet op van de ordehandhaving op gerespecteerd burgerschap daar.

Ik heb wel iets over de perfecte creatie die daar was. Die overtrof nog zelfs de spiegelbeelden! Op de een of andere manier had ik geen zin zo iets moois te vernietigen. Dat gaat me nog eens opbreken. Ze was zwaar in training, dat kon ik zo snel al wel zien.

Mijn papagaai maakte de eerste zinvolle move van de hele aanval. Hij stal een demonisch bakje. En dat was dan de hele uitkomst van een episch gevecht van goed tegen kwaad, met als inzet de wereld zoals we hem kennen.
Bedroevend.

Het is trouwens een stadje wat op toerisme leeft. Ik was in de eerste 3 uur al 1300 gp kwijt. Dat moet een soort record zijn. Het stadje is inderdaad in het midden van de wereld. Hier is van oudsher het kwaad gecentreerd geweest. Ene Lektar (nooit van gehoord) heeft voor het eerst de weg naar de troon van de wereld hiervandaan gevonden. En Miradith ook. Dat maakt hier weinig indruk. Mij iets te weinig. Wat hier indruk maakt is dat je de zon kunt zien.

We gingen overleggen in een hotel wat we verder gingen doen. Eigenlijk belachelijk. We hadden direct moeten aanvallen. Maar ja, je hebt zo´n priester van Thrynn bij je, en dan kan dat weer niet. Dan laat je je afschepen met een (ook nog onbegrijpelijke) belofte van een demoon. Ik probeerde nog de zaak te redden door me te offeren voor de goede zaak, maar daar wilde Arsène weer niets van weten. Ik weet zeker dat, als ik met de perfect being trouw, ze niet meer zo perfect is, in de zin die ze nu aan het uitwerken zijn. En als ik terugdenk hoe een stevige lock een paar haren van Elena geven, weet ik zeker dat een soort kurk van een traan Thrynn voldoende sterk is om niets meer te hebben aan je perfect being. Maar goed, Arsène wilde er niet van weten. Ik weet ook niet of de insertering zo soepel zou zijn verlopen. Mijn vriend was in een kwartier door haar gereduceerd tot dead weight.

Pas toen de zeeman (postuum) vertelde dat hij door de demoon was genomen (tot zover had hij overigens geen klachten) èn daarna leeggezogen èn als oud vuil in de put gelazerd, gingen de priesters van Vendetta eens wat serieus geloof hechten aan de moordpoging op Arsène en de kwalijke praktijken in de tempel in het algemeen. Ze vonden het nog niet zo ernstig dat ze onze hulp vroegen. Als Miradith ze had afgewacht, hadden ze er niet zo gemakkelijk afgekomen.

Maar die had het hazenpad genomen. En Bah maar wachten. Zo, dat hebben we mooi gedaan. Wat ze nu zoekt is een beschermde kwaadaardige plaats om de training van de perfect being af te ronden, en haar zelf hier te houden. Waar zou ik zo´n plek zoeken? Nou, bij een slechte draak die wel de macht over de wereld wil. Ze werkt wel vaker met draken. Wat een zootje.

We hebben nog twee strohalmen. Er lijken een soort bloemen nodig te zijn voor een ritueel voor de perfect being die alleen in de firemountains groeien. Daar zal ze binnenkort toch wel heen willen. En er kwam een scroll met een kaart met kruis en naam: Macteridon. Doet me ergens aan denken, maar wat? We besloten met het schip naar de eilandengroep te varen naar het kruis omdat andere routes en wegen wellicht maanden gaan vergen.

We hebben het schip ergens in de bosrand verstopt.
We hebben een hunebed gezien.

Gezellig in Abri! Wie is daar eigenlijk de leider? Hoe komt het dat eerzame reizigers er lastig moeten worden met opsporingsbevelen alsof ze zelf voortvluchtigen hebben verstopt? Als ik haar tegenkom zal ik haar met alle mij beschikbare middelen proberen te helpen. Hoe het zat weet ik niet eens meer, maar ik vond het toen al overtrokken! Ik weet desnoods nog wel een paar priesters die in het krijt staan voor de dood van Shores! Bij mij aan boord zou ik snel korte metten maken met die figuren. Ik kan bijna niet geloven dat de iets met de Order of True Loyalty te maken hebben.

Op weg naar Garumphh kwamen we een hinderlaag tegen van twee draken. Er lagen wachters over een behoorlijke lengte van de grens op indringers te wachten. Pas nadat we ze vrijwel helemaal hadden verslagen kwamen we erachter dat de draken apart gelinkt waren aan Mialidiam. Zou de draak die vorige keer door de white robes is verslagen ook door Mialidiam zijn verleid? We hebben (zo snel) toch geen lair kunnen vinden. Het bevechten van draken blijft toch altijd link. Zeker als ze je, ondanks je vastberadenheid toch uit evenwicht weten te krijgen, op het moment dat je staat uit te halen voor een machtige slag.
Ik moet zeggen dat, hoewel het natuurlijk een losgeslagen figuur blijft, Reveille een knap gevecht heeft geleverd in de lucht. Die Yrrtak luistert beter naar hem dan Polly naar mij. Waarschijnlijk heeft dat met de oren en het verstand te maken.


Na Garumphh nog eens te hebben aangehoord besloten we om niet naar de Firemountains te gaan zoals sommigen graag hadden gewild, maar eerst even te gaan kijken bij het gat aan het centrum van de wereld. Di Sotto, die blij was weer eens wat te kunnen rondlopen bij haar werk besloot bij Garumphh te blijven. Dat lijkt mij een niet minder dan verstandige zaak.

We hebben geluk! De trap is er nog, en we zien zo dat de hoofddeksels van de wachters die ons vriendelijk uit de kelder helpen overeenkomen met de beschrijvingen. Eindelijk gevonden. We kunnen ze zo slecht verstaan en verkeren nog in zo´n overwinningsroes dat we direct al onze wapens en armor in grote, afsluitbare zakken stoppen. Daar kunnen we nog wel eens spijt van krijgen. Mental note to self: Ik heb mijn armor en wapens voor bescherming en aanval, niet om in een tas te laten stoppen door sinterklazen die ik niet kan verstaan.
Buiten is inderdaad het gat. Een onpeilbaar diepe put met een hekje eromheen en iets wat op ´the plank´ lijkt. Ik dacht toen al: “Die gaan we nog wel in werking zien!”. Maar voor ik me half had omgedraaid zag ik Miradith een stukje verderop staan. We hebben haar. (…gevonden).
Wat nu te doen? bijna al mijn wapens zitten in een tas. Mijn drakenarmor zit in dezelfde tas, de tas zit dicht.
Gelukkig heb ik een plan. Een onfeilbaar plan: Reveille heeft na mij natuurlijk de hoofdrol. Reveille moet, direct nadat Cartez met Arsène eerst snel over de..
Ping!

Fjeldheim is aangevallen door demonen. Ze hebben gelukkig niet door dat dat door ons is gekomen. Ze denken dat de demonen iets in de kluis zochten. Dat moeten we vooral zo laten. Ik vraag me af wat daar zoal ligt…
Maridith heeft nu vooral dingen nodig die te maken hebben met regeneratie en hier blijven. De draken zijn al enige tijd op zoek gezien naar weet ik het. Waar is iedereen toch naar op zoek? Toch niet naar de ster. Nu ik heb gezien dat met het observatorium de hele aarde is gescand denk ik dat de ster echt onvindbaar is. Maar ja, er schijnen nogal interessante dingen in de kluis te liggen. De scepter of dragon control is er slechts één van. De tweede scepter slechts twee. Hadden we ook niet eens een doosje ingeleverd met een hele grote magische edelsteen? Ik weet het niet, en van Del Sonido zal ik het niet te weten komen.

Het blijkt dat Sir Gregory de stenen eens heeft gestolen. Daarom was hij op de maan. Ik neem aan dat hij niet iemands bakstenen heeft gestolen, al zou dat theoretisch natuurlijk nog wel kunnen. Maar om iemand daarvoor zo te verbannen… Hij is langs de guardians geglipt. Ik vraag me af of dat die guardians zijn waar wij ook zo´n moeite mee hadden. Dat weet Garumppf wel. Zou Sir Gregory misschien de verantwoordelijke zijn voor de bloedeed die de mamluks hebben om de trappen te beschermen?
Het gaat wat beter met Bert. Hij heeft mijn raad, zich eens goed met Raman en Illian op te houden goed opgevolgd.

We gaan niet ´the perfect being´ zoeken. En al helemaal niet maken! Hoe dan?
We gaan ook niet achter Mialidiam aan. Al weet ik wel een manier. Maar ik wil niet naar twee tegenstanders tegelijk zoeken die ik uit elkaar wil houden. Dat wordt dus Miradith.

Ze zit weer in haar tempeltje. En ik moet zeggen dat ze wel kan scheppen. Met grote scheppen. Vier armen! Over perfect being gesproken! Als ze er een slangenlichaam bij doet lijkt ze nog aardig op zichzelf ook. Iemand moet dat oude boek van Falordyl nog maar eens een keertje doorbladeren. Dat boek ´the race issue´ of b44 of b45. Als dat in kalundisch is, zal ik het zelf wel lezen. Ik voel dat we dat nodig gaan hebben.
Toch vind ik dat Miradith (te) weinig investeert in beveiliging en privacy. Het lijkt me dat ze dat wel zou moeten kunnen, en dat het bij zo´n project voor haar ook wel eens de moeite zou kunnen zijn. Waarom is de beveiliging zo ondermaats… Het zal toch geen trap zijn? Iemand liep langs het raam. Ik heb gehoord hoe hij eruit zag. Soort vogel op schild, georganiseerde religie, Ado?

Sintia Berça had ondertussen ook niet stil gezeten. De baan van de maan is veranderd toen Miradith en de demonen Crowned Hill aanvielen. Wij waren toen bezig de loop van de rivier voor de Secretaris van de Throne van de Wereld te verleggen. Dat was 28 juli 770. Waarom? Zei de secretaris dat alles wat je boven dicht bij de throne doet grote invloed heeft op de wereld, en zou het verleggen van de rivier invloed op de gehele wereld hebben gehad? Ik geloof niet dat Miradith daarop enige invloed heeft gehad.
Ik had bijna Bianca gepakt, maar Reveille was me net voor. (Meen ik mij vagelijk te herinneren…)

We gaan nu Di Sotto zoeken voor het zoeken van de temple aan de hand van de kenmerken die we hebben. We vragen ook nog eens of ze enig idee heeft wat iedereen aan het zoeken is.
Dan door naar Garumphh; hoe zit dat met die diefstal van de stenen? En dan besluiten in welk gebergte we gaan gokken te zoeken. Kreutzberg, Oeroegbergen, Sterrenbergen.

We zijn weggegaan na een brief van Reveille aan Elegantia waarin verwoord dat de info die er nu is goed gespreid moet worden met zulke machtige tegenstanders, en dat wellicht sommigen zo hoge bomen zijn dat ze veel wind vangen, makkelijk doelwit voor kwaad.

Al snel een galjoen achter ons aan, met aan boord Diego Maradonna. Van Maradonna heb ik nog eens een fles water gekregen… Dat had ik alweer verdrongen. Princes Elegantia heeft hem gestuurd, zonder Del Sonido in te lichten. Wij varen nu door richting Magri.

–“Een rode appel?”
–“Een lekker sappige, rode, glanzende appel!”

Oh, wat had ik hard op een heinekenbarretje afgerend. Het is daar verschrikkelijk droog.
Ik heb recentelijk nog meer respect voor de makers dan ik al had.

In de Abyss is niets zoals het lijkt. Gras is daar bijvoorbeeld geen echt gras. En laven zijn geen laven. Al zien ze er wel erg uit als laven. Ik was gewaarschuwd. En inderdaad dacht ik dat zo´n sappige, rode glimmende appel die ik kon eten wellicht wat minder zou smaken dan ik zou denken. Dat het helemaal geen appel zou zijn echter, had ik nu ook weer niet verwacht.
Ik moest !alweer! water drinken. Net als in Crowned Hill! Het hielp geloof ik wel. De hele haas kwam eruit. Bah!

Bij het bouwwerk stonden twee wachters die ik snel op hun knieën had. Het leek daar nog het meest op een helse (abyssal) bedoeling. Kreunende lichamen (nee, van de pijn), pijnigende demonen, menselijke schilden, en hele bakken schade. Ik, zelfs ik, was er slecht aan toe. Toch liet ik mij niet kennen en sloot, met gevaar voor eigen leven de gate die er onder de temple was. Daar hadden ze niet van terug. De rakkers hadden het ineens benauwd. De lok van Elena is tot Lock van de Gate geworden. Zeer toepasselijk. Reveille wist een man (vreemd) te redden uit de stapel. Hij lijkt het goed te maken. Ik ben benieuwd wat de straf is voor het stelen van zielen of verdoemden uit de Abyss. Ik zal Bert eens aanraden snel te spreken met zowel priesters van Raman als van Illian. Nu ik hier ben geweest ben ik ook extra geïnteresseerd hoe je kunt voorkomen dat je daar terecht komt.
Onder de stapel lichamen die na het sluiten van de gate verdwenen, was het graf van ene Sir Gregory. Nooit van gehoord. Z´n graf was bekrast. Ik heb het wat schoon gemaakt. Daarna heeft Cortez het opgegraven. Dat mocht, schijnt het. Sir Gregory had er weinig over te zeggen.
We hebben een vrij ingewikkeld apparaat gevonden. Bah is er niet af te slaan. Ik weet het niet. Ik geloof dat ik toch liever een kaart heb. Gelukkig heb ik die nu ook.
We zijn snel naar Fjeldheim gereisd. Sir Gregory heeft een holy symbol om van Raman. We zijn wel benieuwd wat het priesthood van Raman op een demonische gate aan het doen is met een temple.

Duidelijk verhaal. Het is erger dan ik zelfs al dacht. Grappig hoe je de profetie voor voor meerdere uitleggen en situatie kunt gebruiken, en dat hij dus een soort roulerende Waarheid bevat.
Ik vond in die andere verklaring dat stukje over die rivier toch al nooit zo overtuigend. Wat heeft een rivier er nu mee te maken?

Garumphh bracht ons naar de sterrenbergen.
Hij wilde ons iets laten zien. Wellicht iets wat te maken had met het vertrek van Arcanum, en met het zoeken naar een weg naar de maan.
Er bleek een set wachters te zijn die ons niet zomaar door wilden laten. Ze stonden al een tijdje. Het had waarschijnlijk nog wel even geduurd voordat ze een tukkie gingen doen, dus probeerden we door één van hen te glippen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig was de tweede wèl voor rede vatbaar. We monteerden een stoel op één van een aantal schepen, en gingen. Althans, Bah monteerde een stoel op één van die schepen en wíj gingen. Bah niet. We kunnen er weinig aan doen. Alle potions tegen vliegangst zijn op.

Ik summonde de Diega Anna, en vroeg Bah het schip niet te verlaten. Omdat Cortez het vaakst grote objecten heeft gevlogen mocht hij het schip naar buiten vliegen waar ik het al snel van hem over wilde nemen. De koekenbakker heeft namelijk het richtingsgevoel van een draaikolk. De maan slingerde in mijn zichtsveld als een kameel in een schommelstoel. Ik als ervaren kapitein zou wel koers hebben gehouden, behalve dat het schip niet vooruit kwam, toen ik het probeerde te sturen. Ik bedenk dat dat ook precies het probleem zal zijn geweest. Vooruit. Niet omhoog of omlaag. Vooruit. Wellicht moet ik het op de terugreis nog eens proberen.

De verachtelijke priesters hebben niet erg veel moeite gedaan zich te verschuilen, op de maan.
We zagen ze van 50 mijl zitten. Cortez denkt dat het een demonische invloed is. “Abyss on Moon” zeg maar.
Een klein eindje van de plaats waar we moeten zijn, zijn we geland. Dat was raar. Dorst! Dorst als een paard, hier. En toen de laatste belangrijke test. Doet de fles het nog? Ja hoor, niets aan de hand. En Bah was er inderdaad op gebleven. Toch dapper. Ik moet er niet aan denken dat er halverwege iets mis was gegaan.

Hoe Sintia Berça werd bevrijd, en wat er op de zwarte maan is.

De erfenis van de Casagrandes is niet erg eerlijk verdeeld! Ten eerste dus zijn de whiterobes met de bibliotheek ervandoor. En er is niet eens een déél voor mij gereserveerd. In elk geval is het boek “How to build stairs” nu in ons bezit.

We bedachten, nu we even een paar dagen in rustiger vaarwater zaten (Windhoek) dat:

Wanneer je, als alle planeten in conjunctie staan, heerser bent van de andere kant van de wereld en op de throne aan de andere kant van de wereld zit, word je god. Zo´n conjunctie duurt duizenden jaren. Nu echter is er 1500 jaar geleden een nieuw hemellichaam bijgekomen. (zwarte maan). Wellicht is daardoor de frequentie van de conjuncties veranderd.

Aan de rand van het gat in het midden van de wereld staat een trap vanaf welke je direct het gat in kunt springen.

Het was voor mij nogal wat om nu precies dàt te denken! Dat komt vast door Azburan!

Het leek de anderen het beste eerst eens iemand te zoeken die alles van conjuncties afweet. Sintia Berça. Ze is mij altijd niet alleen zeer zweverig maar ook buitensporig naïef, weinig doortastend en overdreven paranoia voorgekomen. Ik was er dus op voorbereid dingen te zullen horen als: “Neem, noch nu, noch later een lege mand mee” of zo.
Ze bleek echter bezeten door een demoon. Daarmee is ze direct de helft in achting gestegen! Goed werk!
Cortez kon haar zelf, met een beetje van mijn hulp en een beetje van een engel, bevrijden.
Ze was er door observatie van werecreatures achter gekomen dat er iets gaande was, en had helemaal zelf uitgevogeld dat het om de elementstenen gaat, die de gehele evil society wil bemachtigen om als wapen te gebruiken. Ze was er al achter dat de elementen als wapen kunnen dienen. Ze denkt alleen dat het een wapen is tegen good, waar wij natuurlijk weten dat het een wapen is tegen evil, maar goed, van die paranoia ben je ook niet zomaar af, na een uitbanning.

Ze zal aan de hand van de begindag van de zwarte maan (28 augustus 273 minus 1500 jaar) de tabellen opnieuw uitrekenen om te kijken of ze iets kan zeggen over conjuncties. Ik heb er ineens vertrouwen in.

Het is Del Sonido gelukt de priester die ontsnapt was te scryen. Hij zit op een maan, want aan de hemel staat de wereld zoals we hem hebben gezien in de Kreuzberg. Zeg maar op de maan. Vast wel op de zwarte maan. Al weten we dat nog niet helemaal zeker.

Met de Yrrtak en de bezem hebben we geprobeerd de maan te bereiken. De Yrrtak en Reveille kregen het op enig moment erg moeilijk. We moeten daarom maar weer zakken. De maan is erg ver weg. Toen we toch naar beneden gingen, hebben we Garumphh nog even gesproken. Hij wil ons allen de vertrekplaats van de Arcanum laten zien.
Daar gaan we nu dan ook heen, met z´n allen.

Ik was deksels weer niet aanwezig. Daarom kon ik mij nauwelijks verdedigen tegen de onterechte aantijgingen en werd ik op gruwelijke manier gevangen gehouden, onder constante zweepslagen, schelden en vloeken, en gedrogeerd (nou ja, in mijn geval dan, drie en halve week zonder rum…).
Gelukkig kreeg de party me in het vizier toen ze me lieten zoeken in Fjedheim en kwam me uit deze hel bevrijden. Ik hoop dat ze niet al te zachtzinnig te werk zijn gegaan (comm. red: nee, bepaald niet! Halve stad afgebroken, en kasteel verwoest en stapels ´onschuldige´ doden.)

Ik niet aanwezig. Waarschijnlijk is de troep een beetje uitgezocht, hebben ze de bibliotheek verkwanseld aan de whiterobes en hebben ze wat geïdentificeerd. Wellicht heeft Reveille ook een start gemaakt met het temmen van de Yrrtak. In elk geval zat ik nog in een gevangenis in Zeist, waar ik beschuldigd werd van het schaken van de dochter van Lord Dodoran.

De arcanum Garumph blijkt in deze kist te liggen om de wereld te redden met de 5 elementen! Dat de andere arcanum er niet meer zijn maakt dat wel iets lastiger, anderzijds zijn wíj er nu.


Garumph heeft ons naar een nieuwe trap gebridged die in de oeroegbergen was uitgehakt.
De ruimte was eivormig en de deur die we kozen te openen was niet de gelukkigste. Het had weinig gescheeld of we waren daar vergaan. Het was inderdaad het gebied van de Yrrtaks. We hebben ze nog niet allemaal verslagen. Wel hebben we wat deuken geslagen in de hoeden van verschillende Casagrandes. Uiteindelijk wisten ze zich daar geen raad mee. Pittige tegenstanders, zelfs voor mij!
Hoewel de meeste fysieke schade natuurlijk weer een fireball was uit mijn eigen party, deze keer van Arsène, viel de schade die de wizards me hebben gedaan verder mee. Toch zijn Cortez, Bah en ik op gruwelijke wijze verslagen. Van het éne op het andere moment stond ik, in plaats van rustig in te steken op één wizard, opeens omsingeld door een hele bende wachters die niet voor rede vatbaar waren. Nog voor ik kon herstellen van deze tegenslag werd ik overmeesterd en in zo´n gezellige getraliede kamer gejonast. Nu, ze zijn nog niet met mij klaar. Sta ik hier een beetje mijn best te doen de wereld te redden, wordt ik ineens door een meute onbenullen in ´t gevang gezet! Dat gaat zomaar niet! Wacht! Waaaaacht!

Ja hoor. Heb ik weer. “Wahwahwah, het gaat erg goed met Amie. Ze legt vele eieren…” — “Eieren… Dat eh, dat is eh, heel goed om eens te horen…”
Op zich heb ik daar nog niet eens echt moeite mee. Sommigen van mijn beste vrienden legden eieren. Toch is dit anders. Die beste vriend (die overigens ook weer niet zo´n héél beste vriend was) was altijd een oninteressante saaie droplul tót hij eieren ging leggen. Daarna trok het pas een beetje aan (en ging hij snel aan z´n roem ten onder). Amie is voor mij toch gek genoeg minder aantrekkelijk geworden. Ik heb haar te vrij gelaten. Ze is weg.

Gelukkig gaf Azburan iets anders om voorlopig over na te denken. Dat verschaft tenminste eens een beetje duidelijkheid.
Waar de trappen staan bijvoorbeeld. We staan er vrijwel bovenop. De trap zit onder water. Direct sprongen Bah en Reveille het water in. Ik dacht nog even dat we omzichtig te werk zouden gaan…

Toen ik eindelijk eens ging kijken was de hele bedoeling bijna alweer opgeblazen. Ik besloot de zaak eens een beetje snel te onderzoeken. Dat leverde wel wat probleempjes op. Die arcanum plantte hier gevaarlijke plantjes, die (zoals ik nu uit eerste hand kan zeggen) aardig zijn gegroeid. Het zijn waarlijk bijzonder mooie tuinen en omgevingen, hier zo onder de grond.

De andere deur leverde iets minder moeite op. En wel een zéér bijzondere persoon! Een arcanum uit een soort doorzichtige harde cocon waar hij zelf niet uit kon komen, maar waar wij bij moeten helpen. Je kan soms echt goed zien dat ze van draken af zijn gekomen.


Vind je het gek dat ik na alles wat er was gebeurd wellicht een beetje was afgeleid, en mijn armor vergeten. Ik ben eigenlijk nog wel aardig beschadigd van die grap met die wachters en planten. Ik neem eens een extra totje rum.

Ik ben benieuwd of die arcanum weet waar de stenen of de arcanum zijn.
Hoe meer ik er over denk, hoe logischer ik het zou vinden als ze onder het eiland (bewaakt door de Keeper of Time, waarom zou een the Kraken anders zo heten) onder aan die trap leven of slapen tot ze weer de wereld moeten redden.

Maar eerst gaan we de Casagrandes met een bezoek vereren. Een bliksembezoek. Misschien moeten we ons dan wel een beetje voorbereiden. Als we zo onthaald worden als hier kunnen we misschien maar beter voorbereid zijn. En zij ook. Ze treffen mij niet in de meest vergevingsgezinde bui.

Over 2 jaar zal untold evil de wereld in z´n greep proberen te krijgen. Geen tijd te verliezen. We zijn direct op een 3 maandelijkse trip gegaan.
De opdracht om er nog iets aan te doen is tweeslachtig. Ten eerste zoeken we een (of het, ik weet niet hoeveel er zijn…) perfect being. Ten tweede moeten we er zorg voor dragen dat Maridith en Mialidiam niet gaan samenwerken.

Dat leek de makkelijkere van de twee, en daar zijn we mee begonnen. Ineens kregen we een gemeenschappelijke ingeving, als een visioen: Azburan om hulp vragen.
Nu is de goede relatie die Azburan en ik altijd hebben gehad enigszins bekoeld nadat hij Amie tot z´n vrouw had genomen, we vermoeden echter dat nu de nood aan de man is, en ik ben dan de eerste om over dergelijke akkefietjes heen te stappen.
We zijn naar de temple van Azburan gereisd om hem om hulp te vragen. Tot mijn ergernis staat daar z´n handige trap waardoor we er in vijf minuten hadden kunnen zijn, maar kon de Medji zich hem niet herinneren zodat we er bijna 3 maanden over hebben gedaan.

Ach, we hebben fijn gereisd. En nog wat informatie uitgewisseld en ingewonnen zodat het andere pad nu mogelijk ook te bewandelen valt. Volgens Reveille is Barero del Sonido op de één of andere manier slachtoffer geworden van dan wel Mialidiam, dan wel Maridith. Een boute stelling waar ik geen bewijs voor heb kunnen zien. Maar twijfel is weer gezaaid. Zag ik iets aan Amie toen ze onder invloed was van Mialidiam? Ja. Dacht ik dat ze onder invloed was? Nee. Zag ik iets geks aan de priester van Thrynn in het Bordeel van de Wolf? Nee. Niets. En toch was er iets mee. Barero del Sonido was zeer rap en besluitvaardig. Dat viel mij niet op als speciaal vreemd, eerder prettig. Die wizards zijn meestal zo doortastend als dikke shit. Hij had ook een wat mooiere aba aan dan de meeste wizards. Niets geks aan. Reveille kwam met allerlei technische beweringen over één ring en meerdere decahedra waar het lot de beste van zou kiezen en machtbelustelingen. Ik weet het niet. Ik ben blij dat hij het hem niet recht in z´n gezicht heeft gevraagd of gezegd.

Del Sonido was zo goed uit te zoeken of Maridith nog op deze wereld zit. Dat zou, als ik het goed heb begrepen al bijzonder genoeg zijn, aangezien ze toch duidelijk is verslagen en dan 100 jaar niet meer hier kan komen.

En ja hoor, daar was ze. In een temple ergens hoog op een berg of wolk. Met die priester uit Einzel erbij. In een ritueel verwikkeld om haar hier te houden. Dat was verbluffend nieuws. En ook niet helemaal slecht. Ze heeft blijkbaar nog wel hulp nodig om hier te kunnen blijven. Dat zullen we niet licht vergeten. Er was geen enkele aanwijzing dat Del Sonido dus ook maar iets met Maridith te maken heeft.
Overigens heb ik Tania weer eens gezien. Ik wist niet eens meer wie het was. Ze zegt uit de toekomst te komen en meent dat de perfect being een 14 jarige halfelven weesmeisje is in een klooster in Sultar. Op de één of andere manier wasemt dit gewoon Moerab. Ik geloof het zo. Buiten dat is het wellicht ook een haalbare taak haar te vinden. Ik zal eens in mijn ownershiprights kijken of er niet ergens kloosters in Sultar schatplichtig zijn aan mij. Dan kunnen we die ook gelijk eens op z´n kop houden.

Het zou me niet verbazen als ze binnenkort een briefje stuurt dat het gelukt is de spell te researchen. Dan zou een fijne opsteker zijn, de wereld zal dan dus blijkbaar gered zijn, en we zijn nu dan op de goede weg.

Di Sotto hebben we dus weer voorzien van voldoende geschriften om haar weer enige weken bezig te houden. De temple hebben we gevonden, en een squad van white robes van Del Sonido ook. Waar die stairs zijn weet ik niet, maar het altaar is er. We wachten even tot ze er vandoor zijn tot ik Azburan zal aanroepen. Wizards zijn tegenwoordig zo rap dat je voor je het weet ongelukken hebt.

Bij de wachttoren was de stenen boot gezonken. Er waren draakjes die ons niet veel schrik konden aanjagen. Er lag een draak onder de rots, verpletterd, en de gang was open. De dwergen hebben het weer zwaar gehad hier terug te komen.
We kregen het met de Generaal aan de stok toen hij ons begon aan te vallen. Gelukkig waren we aardig aan het opletten. Hij bleek slachtoffer van een paarse wolk.
Waarom komen al die monsters toch steeds op deze berg af?

De grote landkaart was er nog. We hebben hem uitgebreid bekeken.
Crowned Hill is bezet. Er komt rook uit een huisje naast het kasteel. Ik ben daar niet zo heel erg blij mee, en het zou mij allerminst verbazen als die rook op de één of andere manier iets te maken heeft met de aanhang van Miradith.
Bij de trap van Fata Morgana Castle konden we van boven een rechte lijn schaduw zien, moeten we nog eens gaan kijken.
Daarna hebben we even helemaal naar Noord, Zuid, West en Oost doorgescrolled.
In het Noorden, na land bos en zee een steile bergwand met een stad en een soort groot gat. Voorbij dat gat zee, land met reuzen en mensen in kudden en draken die zich door de reuzen laten aanbidden. Eén draak daar weet te veel. Daarna verder land, zee, ijs en levenloze blauwgrijze steenachtige massa.
In het Zuiden staan nog andere stairs. In het moeras bij de kust. Ik heb de plek goed uit mijn hoofd geleerd. Ook naar het zuiden was het laatste wat we zagen de levenloze blauwgrijze steenachtige massa.
Naar het Westen eerst land, bos, zee, dan een grote elvenstad en nog wat verder dode vlakte met tientallen dode draken en een trap. Wellicht moesten we die maar eens niet als eerste gebruiken. Nog wat verder die levenloze blauwgrijze steenachtige massa.
Naar het Oosten al snel Marabië, wat op deze kaart een klein eilandje leek, en na het water een groot continent, muur, stad met plein en mannen in gele pakken die oefeningen aan het doen waren, twee beelden, en weer een trap. Ook hier eindigde het met levenloze blauwgrijze steenachtige massa.

Met deze kennis weten we dus nu hoe de wereld in elkaar zit. De aarde is plat, er zou ruimte zijn voor nog meer aarde maar op de één of andere manier houdt het ergens op. In het midden zit een rond gat. Hoewel ik overal geweest ben, meen ik nog meer zeeën gezien te hebben dan de 7 waar we het altijd over hebben. Dat alleen al was het waard er eens rustig naar te kijken. Maar wat nog aardiger is, is dat er nog veel meer trappen zijn. Soms hier héél ver vandaan. Gelukkig maar, want we zouden misschien wel 5, 6 maanden aan het reizen zijn van de ene naar de andere.
Eén van de priesters gooide een onverantwoorde spreuk op de trap, en hij is nu kapot. Misschien is hij wel opgebruikt. Ik hoop dat die wizard ook eens uit z´n ivoren torentje komt en uitlegt hoe hij weer aan moet. Wel is duidelijk dat zowel priesters als wizards de trap kunnen bedienen. Eigenlijk vind ik dat koningen logischer zou zijn, maar vooruit.

New Crowned Hill is niet aangevallen. Dat is een pak van mijn hart.
Nu we in Bavria waren leek het mij goed eens voor wat ontspanning te zorgen bij Bah. Ik nam hem mee naar de Society of the Wolf. Uiteindelijk kwam dat neer op een weinig rustige nacht met gevechten met demonen en stenen beelden, maar wel een duidelijke ontspanning voor Bah. Z´n queste is een flinke stap opgelost.
Een beetje jammer vond ik het zelf er achter te moeten komen dat Miradith een aanhang priesters heeft in dit gebied. Dat zijn niet mijn vrienden, dat weet ik nu al. Helaas hebben die priesters wel overeenkomstige bezigheden.

Daarna maar eens naar de trap van de Lake of Mists.
Trap leek goed en netjes, bijgehouden in verhouding met ons laatste bezoek. Tot mijn verbazing waren de Medji nergens te bekennen. Wel een graf van twee van hen, bij de trap in de Fata Morgana van ongeveer een maand oud.
Zouden ze (wederom) gefaald hebben, en is nu een hek van de dam? Dat bewaken nu geen zin meer heeft? Dat zou mij niet verbazen. Wie zou de Medji hebben gedood? Wie zou die trappen vegen, en de perkjes knippen?

Het blijkt dat je de trap kunt aanzetten door een Gust of Wind te doen. Of een fogcloud. Nou ik ben niet zo in de wizardry, maar ik meen makkelijk te kunnen stellen dat dat allebei spreuken met weersomstandigheden zijn. Daarna een Jump en we kwamen vrijwel direct bij de trap op de LoM uit.

We zijn nog niet helemaal uitgeëxperimenteerd. Anderzijds is dat ook niet de opdracht.

We hebben een paar scrolls bijgehaald, en heen en weer gegaan. Wel steeds naar de LoM of de FM.
Misschien kan het niet anders, misschien heeft de wizard nog te weinig vertrouwen.
We gaan het uitzoeken in de Kreuzberg. Daar komen we nu aan.

Negen uur op de brug.
Acht tegenstanders.
Zeven zware jaren oorlog
Zes uur voorbereiding
Vijf trappen
Vier zichtbare tegenstanders
Drie medestanders aan het begin van de brug
Twee dames verder
Eén item–creation verziekt
Nul te bieden.

De onderhandelingen liepen weer eens zeer voorspoedig. Marciano was verrast dat hij op zo´n gemakkelijke manier z´n oudedagsvoorziening had geregeld. Omdat ik de situatie volledig onder controle had, ben ik nooit in gevaar geweest. Eigenhandig heb ik een oorlog met Dargothië afgewend.

Terecht kwam er vrijwel direct een minstreel om er een lied over te schrijven. Helaas luisteren die altijd maar half naar me. Op de één of andere manier draaien ze het altijd zo dat het net precies niet meer klopt. Ik heb eigenlijk een public relations adviseur / (eigen minstreel) nodig.

Omdat we nu toch eindelijk dat verhaal met die trappen eens wilden gaan bekijken, zijn we naar Einzel gegaan. Daar was heel wat gebeurd. Op straat hadden ze het over Sinte Srin en Sinte Elena van Fiaria! Water en vuur. Hoe hardleers wil je zijn, ze is hier nota bene verschenen! Ik heb een lok van haar haar!

De draken waren overal met iedereen in gevecht. Ook met een klein valleitje op de plains in de buurt van Kalnaam.
En toen ik dat hoorde had het gesprek eigenlijk zo moeten zijn gegaan:
–“Draken hebben de bewoners verjaagd uit een kleine vallei in de buurt van Ford Kalnaam.”
–“Oh… – In de buurt van Ford Kalnaam?”
–“In de buurt van Ford Kalnaam.”
–“een klein valleitje op de plains?”
–“Ja.”
–“Waar ook een draak woonde?”
enzovoort.

Maar zo ging het niet.
Ik weet nu dat de draken er nog zijn, dat ze in groepjes door het land trekken, elkaar bevechten en onrust stoken. Dat ze misschien wel ergens naar op zoek zijn. Maar wat maakt mij dat eigenlijk uit als New Crowned Hill in gevaar is.

Elena heeft me een lok van haar haar gegeven en is daarna te water gegaan. Helaas was ons vertrek niet helemaal onopgemerkt gebleven. Ze stonden echter lekker aan de verkeerde kant van het meer.
We reden ´s nachts, zeer ongezond, zeker met die opkomende mist.


Elena gaf me een kus. Ze was nog mooier dan Thrynn. Ze kuste me vlak bij één van de open stairs. Misschien hadden we daar al dat experiment moeten uitvoeren, maar het leek toen en dan iets te gemakkelijk daar gewoon heen te rijden, en even wat experimenten te doen.

Op zich is de ontsnapping aan de wizards van Dargothië mij niet tegengevallen. Ik ben er echter wel rottig van gaan dromen. “Ik weet hoe je eruitziet! En waar je huis woont! Je schip zal branden!” Dat soort dromen.

Wij zijn maar weer naar Torido gegaan waar die no–magic–zone tegewoordig is, kijken of dat helpt. In elk geval was daar ook de boot. Ze zouden ons als helden moeten ontvangen.

So far, so good.

Via Telforte zijn we richting Kiano gereisd. Bij de grens was nog weer zo´n verschrikkelijk standbeeld maar we leken, mede door de amuletten, beschermd. In het dorpje waar we overnachtten besloot Arsene te gaan slapen bij Di Sotto op de kamer, alhoewel ze bij mij op de kamer meer dan welkom was… Dus raakte ik mijn gouden armwikkels kwijt. Dat was al weer enige tijd niet gebeurd. Maar omdat ik niet al te veel aandacht wilde vestigen op onze reizende groep, besloot ik af te zien van diep– en verregaander onderzoek dan ik al had gedaan.

Nou ja, het land leek mij niet erg veranderd sinds we hier vorige keer waren. De regels nog steeds hetzelfde, de beelden, en het bos. We postten weer bij het meer, en kwamen erachter dat we niet zomaar een boot hadden. Ik sprak met Di Sotto af dat we Bah met wat overtuigingskracht over zouden zetten. Ze leek te denken dat ik dat niet kon, want ze fronste me langdurig aan.

In een paar seconde sloeg Bah voorover, en lag hij op het eiland.

Met een trapje kon je onder het eiland in wat op een watertje leek springen, en onder water kon je gewoon doorademen. Zo heel raar was dat nog niet eens want dat heb ik wel vaker gedaan. En na een ingewikkelder gevecht dan nodig leek konden we haar bevrijden. De vingers die ik net wilde gaan verzamelen zitten er weer aan, dus kan ze haar haar weer recht strijken. Ik hoop dat dat genoeg voor haar zal zijn.


Overigens zijn wij daarmee ook hier uitgekeken. Ik ben bang dat we, éénmaal van het eiland af, geen tijd kunnen nemen voor wat site–seeing. Wellicht kunnen we beter snel naar Salmanië.

In Fjeldheim waren vele gebouwen afgesloten wegens termieten, riolering, problemen met funderingen, enz, enz. Wij lieten ons daar niet door foppen, hier lag ook vrij veel springstof!

Snel zochten we degene op die ons vorige keren ook zo netjes door de gedachtenwerelden van de anderen had geleid.
Al snel zagen we Jeremia. Hij leek niet eens een béétje op Amos. Ik beet hem toe dat één van hen is te veel was, en rende achter hem aan. Hij was net aan het uitleggen aan het nog steeds vastgebonden lichaam van Amos dat één van hen teveel was.
Ik kon Amos net op tijd wegslepen, mijn eigen dood riskerend (ik lag daar immers ook). Jeremia rende zo, zonder moeite weg met mijn slapende lichaam, naar een hele stapel springstof.
Amos wist hem echter net weer op tijd weg te lokken, en kwam even later nogal in de war terug. Hij dacht dat Jeremia dood was. Misschien was dat nog niet eens zo´n gekke gedachte.


Amos herinnerde zich hele gedeelten uit z´n recentelijk leven niet. Hij betaalde de rekening in een uitspanning.
Hij is gered en ziek. Hij gaat met Fernik een wijngaard beginnen. Als ze dat financieel maar kunnen trekken…

Wij zijn ondertussen met een wizard in plaats van Amos vertrokken naar Dargothië. Naar dat meer wat Di Sotto aan het onderzoeken is.
Ik begreep van haar dat ze denkt dat het slecht gaat met Bah en dat hij z´n spells kwijt raakt. Ze is bang dat hij dan de wereld niet meer kan redden. Gelukkig heb ik haar heel fijntjes kunnen vertellen dat je geen casting nodig hebt om de wereld te redden. Ik doe niet anders.

Even goede vrienden hoor, wellicht kan Bah nog beter functioneren.

Niets dan lof voor de DM (kurt)

We hebben Felix gevangen, en Fernik (die dwarvenheks van Miranda). En een aantal van de gasten van Felix die echter nu verslaafd zijn aan bloedkoraal.
Een elf kwam langs en had een boodschap van Di Sotto voor Bah. Hij kwam uit Fjeldheim, en vertrouwde niemand. Op zich niet helemaal onverklaarbaar, daar hij de onderwereld en secten in Fjeldheim in de gaten moest houden. Hij ging er wijselijk al vandoor voordat Felix wakker werd.

De gevangenen beweerden bij hoog en laag dat Amos toch echt Jeremia was. Amos was zeer verbaasd, maar dacht van hun goedgelovigheid gebruik te kunnen maken door een fake briefje te ondertekenen met J. en ze op te dragen alles te vertellen, onder het mom dat alles toch al geregeld was. Alles vertellen? ALLES!!!
En ja hoor, ze trapten er in. Ze vertelden dat er toch al niets meer te doen was aan het opblazen van alle mij bekende tempels van allerlei uiteenlopende goden en geloven. Op het briefje stond al dat alles al geregeld was, dus schaamden ze zich er niet voor met de meest nauwkeurige details te komen. Het was een beetje een rare situatie. Felix lachte zich een kriek. Het opblazen zou namelijk zo´n no–magic–zone creëren als in Fjeldheim, je weet wel, geen magic item wat het nog doet, geen spell die aanblijft, enz. Dat zullen de (hoge)priesters leuk vinden. Wat ook wel schokkend was, is dat dat dus in vele steden, verspreid over de gehele wereld was. Niet eens zomaar in één stad of land, nee, alle belangrijke steden, in bijna alle, mij bekende landen. En Felix maar lachen.


We besloten, omdat er toch niets meer aan te doen was, maar omdat we wisten dat Amos het briefje had geplant snel te handelen. Amos bleef bij Reveille en de Generaal, met alle gevangenen. Zij zouden naar Torido terugrijden. Ik vloog snel op de bezem achter die elf aan (Kalief) om hem te vragen onderzoek te doen in Fjeldheim. Bah scheurde het hele eind naar Magri waar hij met Zorregieta en de hoge Priester van Thrynn zou proberen te spreken, en Matthias spoedde zich naar Torido, voor ons uit, om snel de tempels van Reorx, Carlo en Gerben te waarschuwen.

Er waren twee kansen:
Amos was Amos, en ze vergisten zich.
Of Amos was Jeremia, en wij vergisten ons (nogal).

Voor Amos waren de volgende argumenten:
–we hebben er nooit iets van gemerkt
–hij was zelf zeer verbaasd
–hij wilde zelf de hele bende incluis Jeremia oprollen
–we hebben hem nooit op iets slechters kunnen betrappen dan het beheren van een ketting die wat evil is.
–we hebben nooit iets gemerkt van wat voor vete met kerken dan ook.
–zonder vrees deed hij mee aan de line–up

Tegen hem waren er ook wel dingen:
–we kennen hem nog niet zo héél erg lang
–hij kent een heks, en heeft als ik het goed begrijp warme gevoelens voor haar; zoals iedereen weet zijn heksen maagd en getrouwd met de duivel, dit zal dan ook wel weer een goeie zijn…
–iedereen die er toe doet kent hem
–sterker nog, ze zijn daar trots op
–sterker nog, ze zijn nauwelijks verbaasd dat hij doet of hij het zelf niet weet
–hij wist zogenaamd na ze één keer gehoord te hebben alle tempels die op de lijst stonden uit z´n hoofd.
–ze zijn walgelijk zeker van hun zaak
–sinds hij die stok heeft van Moerab gedraagt hij zich inderdaad af en toe wat vreemd.
–hij rate psychotic evil, ik wist niet eens dat dat bestond.

En later kwam daar nog bij:
–Een van de eerste dingen die we hoorden van Jeremia was dat hij nooit slaapt. Amos slaapt niet. Hij slaapt inderdaad nooit. Onbegrijpelijk, maar hij slaapt niet.
–Wat hij op het briefje had geschreven was ook werkelijk waar. De vernietiging van de tempel van Reorx, Gerben en Carlo was onafwendbaar.

Hij is het.
Drie nieuwe no–magic zones. Ten minste drie. De tempel van Reorx was zo verstandig geweest te evacueren, maar wat een ramp. En alle priesters van deze kant van Mrak op ons dak.
Hier word ik zo moe van. Ik had nog zo gewaarschuwd: "Ga er niet aan mee doen want je raakt er in verstrikt". En zie wat hij nu heeft bereikt.
We zien geen andere uitweg dan te proberen in zijn geest Jeremia uit te roeien, en daarna de tempels te redden. Met deze onthullingen was het hele verhaal van de Dogfathers in één keer gereduceerd tot minor detail.

De honden hadden de boeren gevangen. Gelukkig voor de boeren trap ik daar niet meer in. Even de deur indrukken en de zaken waren zo weer rechtgezet.
We zijn erachter gekomen dat de organisatie die de dogfathers aan het kweken is veel groter is dan ik had gedacht. Overal in het land zijn dependences. Hoe het nu precies zit weet ik niet, maar Reveille bleek er Lid van! En een mooie organisatie is het. Hij kwam bont en blauw terug, en keek me aan van "Ja, ik ben in elkaar geslagen. En ja, ik ben er trots op!"
Hij had ook een Project. En natuurlijk alles weer geheim, enz. In een enkele dag hebben ze hem gebrainwashed. Heel gevaarlijk. Zeker voor Reveille die al een keer gered moest worden van een omhelzing met bloedkoraal. En toen we net met ons handen in het haar zaten en ik overwoog deze onbetrouwbare schakel te elimineren, pleite hij ineens dat hij alleen maar een rol had gespeeld, en dat hij niet snapte dat we daar in waren getrapt.
Hij kreeg nog een kans, maar ik heb duidelijk gezegd dat ik met niemand wil samenrijden die steeds dingen zegt als "The First Rule of the Project is…" Sterker nog: ik wil de woorden: "…mag ik niet over praten…", "project", en "infiltrate" niet meer horen.

En waarachtig, er was een dogfather, maar voor we met hem konden spreken, was hij al weer vertrokken. Die zien we nooit meer terug. We vingen gelukkig wel een handlanger. Hopelijk weten ze daar in Toronto wel raad mee.

Plan gemaak voor Felix. We kunnen niet, zonder gegronde verdenking, deze man die ons liever verder weg heeft dan dichterbij, uit z´n bed lichten en huisvredebreuk plegen als waren we een stel struikrovers.
Als we echter de schaduwboekhouding van Felix te pakken zouden krijgen stonden daar ongetwijfeld dingen in die te maken hebben met de Dogfather en Projects.
Amos ging het halen. Wij hielden het in de gaten.

Ineens riep Reveille "Alarm Generale" en er onstond er een gevecht aan de ingang van de poort.
Ik vloog op mijn bezem om het pand heen, en pikte daar een grote Amos op. Hij werd door een dwerg die uit het raam hing herkend als Jeremia! Hij zit in het Project! Verraad! Nu is hij te ver gegaan en zal ik hem, wanneer ik nog even wat Dogfathers heb verslagen (er was er hier ook één!) eens zeggen wat ik daarover denk!

Maar eerst lijk ik daar de flikkering van een wapen te zien, een stukje van me af. Zou er dan toch een geheime tunnel in dit landhuis hebben gezeten?

Zeer sterk verhaal gehoord van Sintia Berça. Goodnight Raven schijnt landrot geworden te zijn. Lang geleden dat ik zo´n sterk verhaal hoorde, en dat van een landrot.
We zijn doorgevaren naar Magri en hebben daar de Diega Anna opgehaald. Dat werkt dus. Alle documenten en andere zooi die er nog op lag, is nu aan boord van de Llanfair.
Ik had al bijna bedacht dat we uit de logboeken van Moerab wel konden uitvissen waar hij de opdracht voor Elegantia had gekregen, en ja hoor. In de buurt van Villa del Felix of Torido.
We werden niet erg warm onthaald in Villa del Felix. Er is daar iets niet helemaal in de haak, al weet ik niet wat. Maar Moerab schijnt er niet te zijn geweest, dat heb ik ook niet beweerd, ik zei dat hij er in de buurt was geweest…

Matthias is nog steeds ziek, we hebben hem snel naar een kuuroord gestuurd van Reorx in Torido.
Al snel bleek éne Broeder Gonzo meer te weten over klonen. Waar heb ik die naam ook alweer meer gehoord? Reveille sprak hem op enig moment in het elfs aan en liet hem bekennen dat hij betrokken was geweest bij experimenten van een vorige dogfather. Ah. Daarom wist hij ons zo nauwkeurig in te lichten. Daarom kwam hij me, zelfs voor een gnome, zo zenuwachtig over.

Hij meldde nog dat de Dogfather op een volgende avond bij de boerderij met de drie berken zou aankomen, maar hij deugde gewoon niet. Toch had hij naar eigen zeggen z´n leven gebeterd, zo zou getuigen de tempel van Reorx.
Wij erheen, wij met de hogepriester gepraat en erachter gekomen dat de gnoom een vuile verrader en mijneder is. Reorx was niet blij met deze broeder. Dat kostte de tempel weer het dak net als indertijd met Nobody Pennik. Ze zouden daar eens wat tegen moeten verzinnen.

Logischerwijze gaan we nu wel eens kijken wat die 4 figuren die net de boerderij in zijn gelopen nu eigenlijk daar aan het doen zijn. Dat hoeft niet te lang te duren. Zeker niet als we de Dogfather daar kunnen vangen.

Amos heeft overigens, naar aanleiding van de grote gevaren waar hij zich steeds in bevind een nieuw armor gekocht: Een rubberen "armor". Het heeft de meest verrassende voordelen, maar ook wel een paar niet helemaal te verwaarlozen nadelen. Hij ziet er ongeveer als volgt uit:
Maar dan mèt stok en zonder die belachelijke grijns op z´n gezicht.

Twee vrouwen waren zo dankbaar dat ik ze maar geronseld heb. In Fjedheim aangekomen was de whiterobe zo blij dat we eens geen slecht nieuws kwamen brengen dat hij allerlei fijne dingen voor ons ging regelen. We hebben maar niet verklapt dat het nieuws wat we brachten nu ook weer niet zo heel florisant was: De prinses is weer in gevaar, de dogfather leeft nog en is vol kwaadaardige bedoelingen, en er is een kopie van scepter dragon control. Nu, we moeten het wel zeer geraffineerd gebracht hebben, want hij zag er geen slecht nieuws in…

Omdat die Matthias nog steeds ziek is, hebben we maar van de diensten van de stadswizards gebruik gemaakt om uit te vinden wat we nu eigenlijk gevonden hadden. Erg mooie dingen, maar vooral het feit dat de Diega Anna inderdaad te summonen is stemt mij tevreden. Waar zal ik het summonen? Ik moet er nog eens over denken.
Reveille bleef bijna nog hangen aan de emmer bloedkoraal.

De Scepter hebben we achter gelaten bij Del Sonido.
Hij raadde ons aan om eens met de nieuwe leider van de beweging tegen creaturen zoals de dogfather te gaan spreken.
Wij hebben nu dus geboekt in de herberg met nieuwe leider van la Société de Luminée, Sintia Berça.
Geestige boel hier.

We hebben een tijdje bestudeerd wat Moerab allemaal in zijn treasure index had geschreven. Er zat onder andere een lijst bij van belangrijke ontvoeringen die hij had gedaan.
Daar zat tot mijn verbazing ook een opdracht bij voor het schaken van Prinses Elegantia (lett: troonopvolgster van Salmanië), te leveren aan de Dogfather, voor 5000 goud, wel aangenomen, maar nog niet uitgevoerd. Het is alweer een tijdje geleden dat we iets van de Dogfather hoorden. Toen was er ook al sprake van dat hij Elegantia wilde kopieëren. Dat is zeker zijn visitekaartje of zo. Hij was die gevaarlijke man die van één perfectly normal human meerdere monsters kon maken. We hebben die indertijd net op tijd geslacht. Maar hij was zeker dood. Hij was toch ook degene die er met die scepter of dragoncontrol vandoor ging? Die scepter die Fjeldheim moest beschermen tegen draken, maar het de laatste tijd zo matig deed? Waarmee ik voor die draak stond in de Kreuzberg? En hier ligt ook een scepter. Dat is wel erg toevallig. En de scepter was toch aardig beschermd. Misschien had Moerab de scepter of dragon control willen terugverkopen, maar was dat mislukt. Is één van de scepters een kopie? Weten ze dat in Fjeldheim? Kreeg ik hem daarom zo gemakkelijk mee? Hoe het ook zij: Princes Elegantia moet worden gewaarschuwd.

Er was ook sprake van Barbosa. Een piraat die een slavenhandel had op een eiland niet ver vanwaar we waren, dus daar zijn we heengegaan.
Onze toorn was te groot voor de piraten. In één vlaag was het hele nest opgerold, en wisten we de Fortuna, met z´n verschrikkelijke kapitein Red bijna te zinken. We konden 46 slaven, een priester en een advocaat bevrijden. De priester is van z´n geloof gevallen (welke niet?) en de advocaat praat niet erg veel meer. Ze liften mee.
Daarna was het de beurt aan Al Jabbar die meisjes van allerlei landen en rassen had besteld bij Moerab voor, wat wij ervan konden zien, afschuwelijke experimenten. Er lopen heel wat weirdo´s rond. En Jabber was er zeker ook één.
Maar de meisjes mochten er zijn! En lekker handzaam, op en kluitje bij elkaar. Helaas had de gekke professor ze in zombies veranderd, onbegrijpelijk. Hij woonde ook in zo´n onhandig huis! Ik viel nog met Bah van de trap.
Gelukkig konden we de meisjes bijna allemaal redden. Ze moeten nog even een beetje bijkomen, maar daarna zullen ze wel heel dankbaar zijn. Ik meen dat de elfse zich al tot mij voelde aangetrokken.

We zijn maar vertrokken zonder verder veel ophef te maken. Ik heb er niet veel vertrouwen in dat de autoriteiten hier onze reddingsactie als heldendaad zullen ontvangen.

Ik wil een knalblauwe papagaai. Ik wil een knalblauwe papagaai.

IK  WIL  EEN  KNAL  BLAUWE   PAPAGAAI!

Tja,
Ik werd wakker met een enorme kater en een beetje hoofdpijn van de griep. Het leek me het beste daar wat aan te gaan doen in het havendistrict. Zeker omdat de rest weer eens niet had kunnen wachten en hem was gepeerd om het kasteel der 1000 traps vast te onderzoeken.
Toen ik zo´n beetje klaar was overviel mij toch enige onrust. 1000 traps. Er is nog nooit iemand uit terug gekomen. Mensen fluisterden zo hard mogelijk om me heen: "Dat is Sjimmie, de kapitein waarvan de crew muiterij heeft gepleegd!" Ik kon me dat niet eens meer herinneren! Zou dat zo zijn? Heb ik daarom zo´n koppijn? Maar ik hoorde ook: "Kijk dat is Sjimmie, die niet eens z´n crew achterna durft!" Er niet achteraan durft? Wat?

Dit kon zo niet langer doorgaan. Ik nam er nog één en besloot me ook in het kasteel te begeven.
De ingang was zo gevonden. Die hele grote poort. Kan niet missen. Hoewel, mijn crew kennende zou het mij verbazen als dat de ingang zou zijn geweest die ze hadden gebruikt om binnen te komen. Moerab ging, als ik het goed heb begrepen ook nooit naar binnen. Ik liep nog eens om het bouwwerk heen en kwam erachter dat er geen andere ingang was; ik naar binnen.

Ik was net op tijd binnen, want ze gingen net sluiten met hun ijzeren hek. Ik kon voor me al een ronde kamer zien. In de deuropening zag ik nog weinig, dus riep ik maar eens flink, om te horen welke kant ik op moest. En ja hoor, daar rechts hoorde ik Amos. Hij klopte op iets maar daar aangekomen bleek het slechts de wand te zijn. Helaas was de ingang bij mijn binnenkomst al gesloten en stond er een stevige plaat voor.
Ik vroeg welke kant ik op moest, maar kreeg geen duidelijk antwoord. Wel hoorde ik dat ze de schat hadden gevonden, en dat die zo uitgebreid was, dat ze mij er wel bij konden gebruiken. Ik werd al aardig enthousiast, maar zag nog geen kans bij hen in de buurt te komen.
Omdat dat geleuter door die muur met iemand die geen antwoorden maar alleen maar vragen geeft me begon te vervelen, klom ik naar het enige gat wat ik zag in die kamer: een kroonluchter–wagenwiel dat aan vier kettingen hing.
Daarboven zat een soort schacht die op de één of andere manier ondoordringbaar was, behalve voor een wapen van het been van Moerab. Eerst dacht ik er goed aan te doen daar doorheen te klimmen naar een soort loopbrug die ik meende te zien, maar toen Amos´ stem oversloeg na mijn uitleg van de vorderingen, besloot ik maar even op ze te wachten. Ze waren, zoals ze zelf zeiden, toch al bijna klaar.
Af en toe veranderde de kamer.
Ik vroeg, als ik mij na nog steeds urenlang wachten en verheugen echt niet meer kon inhouden van de spanning, hoe de schat eruit zag. Amos was daar niet zo blij mee. Had hij maar op me moeten wachten!

En na wat dagen wachten leek, ging er een deur open met een hele set kisten en schatten erachter. Die hebben we snel naar de boot laten brengen, we zijn weggevaren en zijn nu aan het kijken wat wat is.

Een behoorlijk deel is natuurlijk geroofd, en hoort terug te gaan naar de eigenaren, of nabestaanden. Dat wordt nog een hele kluif. Alia was poeslief, en was gelijk weg. Ze heeft vast niet een te klein deel van de schat kunnen bemachtigen. Nou ja, jammer. We zullen nu eens kijken wat we zelf overhebben.

Er is natuurlijk die fles met dat scheepje, een hele kist papier en boeken, een magisch koperstuk, een scepter of dragon control (onder een stapel goud tegen detectie?), een aantal wapens en wat boegbeelden. Maar wat wat is weet ik niet.

In Twinpeaks hebben we Amos Menschlieber opgepikt, water, aba´s rum en bier ingekocht.
Ik heb de Blood of the Mountain gekocht, een heel mooie ketting. Daarna zijn we naar Sunn gereisd.
We hebben de Maîtresse van Moerab gezocht en gevonden: Alia, de beeldschone geschaakte maagd. Moerab had haar hart veroverd, en hoewel ze van een noblehouse kwam voelde ze zich niet zo bevrijd als ik had gedacht.
Ze woonde in een huis net buiten de stad met rode muur eromheen, en ze had de papagaai. Helaas wilde ze niet met mij onderhandelen. Amos kreeg haar zover dat ze over drie dagen zou beslissen of ze zou vertellen waar die schat dan was, maar ze vluchtte en wij erachteraan.

Ik herinner me nog van de Papagaai die spells castte en oogballen at. Dat moet een parkiet zijn geweest vergeleken met dit verschrikkelijke beest. Hij viel boot aan, castte spells en vervloekte een ieder. De vervloekingen hadden (tot op heden) geen effect.
We konden niets anders doen dan die Papagaai uit de lucht halen. En daarna onderhandelen met Alia, als was ze een gevangene.
Op voorwaarde dat we geen vendetta op haar kinderen zullen doen, en voor 30% van de schat vertelt ze waar die ligt, en hoe je erbij komt.
Het blijkt in zijn kasteel te zijn in Tajar, met die 1000 traps, waar we altijd gebluft hadden er nog wel eens te komen.
De papagaai weet alle passwords, jammer dat hij er niet meer is.
We zijn bijna in Tajar.

We zijn inderdaad maar eens flink op reis gegaan. Met mijn schuit is dat een peulenschil. We hebben de scepter terug gegeven, en hebben begrepen dat Fjeldheim kampt met een groot tekort aan huwbare mannen, en dat er dus een groot overschot aan huwbare dochters is. Ik zie het niet zo zitten. Misschien is trouwen wel niets voor mij.
Het meest indrukwekkende wat ik daar heb meegemaakt is dat het blijkt dat de Generaal eigenlijk helemaal niet een de generaal is, maar voluit  "Zijne Koninklijke Hoogheid Who Cartez I koning van Norst, Commander of the Army of Holy Light, One of the Chosen of Fiaria" heet. Koning van Norst! En omdat hij in deze landen geen koning is, laat hij zich niet zo aanspreken. Dat moet ik onthouden. Naar het schijnt is zijn land zo groot dat je het te paard in geen maand kunt kruisen. Ik mag hem gewoon "de Generaal" noemen. (We zijn dan ook niet in zijn land.)

In de Cave of Captured Sphinxes zat er weer één. Gevangen door een Djinn. Het was een koud kunstje die weg te jagen, en dus de volgende sphinx te bevrijden. Volgende keer zouden we die kooi eens onder handen moeten nemen, de spijlen vast doorzagen of zo, of er handvatten en klimogen aan maken. Waarom wil iedereen daar eigenlijk een sphinx gevangen houden? Zeer vreemd, echt iets voor Marabiërs.
Ik ben benieuwd hoe makkelijk we de weduwe van Moerab kunnen overhalen te vertellen waar z´n schat is. We zijn nu aardig in de buurt van Sunn. Alsof we nooit weg zijn geweest. Maar nu spreek ik het tenminste!

Ik weet natuurlijk ondertussen wel wat van draken. Ze zijn anders dan mensen. Heel anders. Waar ik nu weer eens met de neus op de feiten ben gedrukt is dan ze onberekenbaar zijn voor mensen. Je lijkt ze te kunnen vertrouwen, maat als je je nek uitsteekt voor ze krijg je er een zwaard in.
Ik weet niet alles van dwergen. Dingen met dwergen laat ik altijd door dwergen regelen. Dat heeft een reden. Dwergen snappen dwergen (of in elk geval beter dan ik).
Waar de felle strijd van de dwergen en Ab nu eigenlijk over ging is mij een raadsel. Dat ik het voor elkaar kreeg het leven van Ab te verruilen voor een paar goudstukken leek mij een kunststukje, en dat Ab dan besloot mijn onderhandelingen te doorkruizen, zodat iedereen denkt dat ik een schertskoning ben, viel mij vies tegen.
Het is dat ik niet zo haatdragend ben en verdraagzaam, anders had hij het uit kunnen zoeken.
De uiteindelijke uitkomst schijnt te zijn dat Ab ze heeft beledigd. Balans: iedereen tegen demonen en draken, drie van ons leger dood. Ab tegen 10 dwergen: 4 dwergen dood. Opbrengst: alle doelen bereikt, niets bereikt, geloofwaardigheid verspeeld.

We zijn inderdaad naar Kalnaam gereisd, hebben gefeest en kregen een aanbod van Baron Leopold. In een vallei 2 dagreizen bij ford Kalnaam vandaan zit monster dat toenmalige bewoners heeft verjaagd. Formeel is gebied van Kalundië geweest. Als we het opruimen kan mijn volk daar wonen.
Na enig overleg met mijn volk hebben we besloten in te gaan op het aanbod.

Wij hebben de draak daar verslagen en het volk gaat daarheen: New Crowned Hill. Het is een aardig beschut dal, precies goed voor mijn volk. Toch zal ik mij er niet erg thuis voelen. De grot waar de draak in zat is door Ab in gebruik genomen. Hij zag er wel iets in. Ik geloof dat wel.

De rest van ons gezelschap is op weg gegaan naar Einzel. Daar nemen we de boot naar Salmanië. Misschien nemen we wat ridders van de Holy Lance mee vanuit Kalender. De scepter moet terug. Daarna lijkt het mij het best onze pijlen te richten op Sunn. Daar woont die maîtresse van Moerab.

We zijn onderweg.

Zelden ondernamen we zo een belangrijke tocht. We hadden drie targets.
Het Altaar dat de winden bestuurt moest vernietigd worden, om twee redenen: ten eerste om de balans tussen de kampen van Mialidiam en Azburan op orde te krijgen, en ten tweede om de klimaatveranderingen die in rap tempo waren geschied teniet te doen. Een milieu missie.
Ten tweede wilden we de draak die die winden controleerde een oor aannaaien, omdat die dus verantwoordelijk was voor die chaos met dat weer en die wolken. Hij was bovendien volgeling van Mialidiam. Een strafexpeditie.
En ten derde wilden we de Marilith die die draak bijstond maar ook hogere ambities had zoals het veranderen van de wereld in een helse plaats voor draken en demonen alleen en die ik verantwoordelijk acht voor het oprollen van Crowned Hill als veilige thuishaven voor een heel volk, terug sturen waar ze vandaan kwam. Een preemptive strike.

We hadden de hulp van FSF2, FSF3, de BlackHammer Clan, de Heer van Gibraltar, een koor van Fiaria, de dappere strijders van de Order of the Holy Lance, en enige White Robes. Zelfs ik als koning voelde mij omringd door gelijken.

We kwamen eigenlijk vrij makkelijk in de buurt van het altaar. Ik controleerde de draak, of beter gezegd, leidde hem af en fungeerde als breathweapon–target en Matthias kon het altaar vernietigen zonder dat hij zelf het loodje legde. De pretendenten konden de controlerende draak een lesje leren. Het zou me niet verbazen als hij het niet of nauwelijks heeft overleefd. Wel moet ik even opmerken dat ik enigszins verrast werd door het potion met de kwalificatie ´public speaking´. Als ik die niet had gehad, had het wellicht nog gemakkelijker geweest. Misschien heb ik hem te lang laten rijpen. Gelukkig deden de Lord of Death, de Tomahawk en m´n ring tegen koude wonderen tegen altaar, demonen en kou.

Waar we de sterren hadden gezien hoorden we de Marilith. Ze was nog steeds een verschrikkelijke tegenstander. Haar 8 armen zwaaiden vervaarlijk rond en de meest vreselijke wapens kliefden zich in haar tegenstanders die ook nog onder spreuken bedoven werden. Hier toonde de Tomahawk uiteindelijk z´n grote kracht. Ze werd verslagen, en ik denk niet dat ik haar hier ooit nog zal zien. Bij het ringsteken was ik onbetwist winnaar, en hield een mooie neusring over.

Behalve dat alles was gelukt, hadden we er ook voor gezorgd, dat het overgrote deel van de krijgsmacht levend naar huis kon.

We vonden een trap met open treden, omgeven met Arcanum runes. Di Sotto heeft er een kopie van gemaakt. De kamer met sterren bleek een soort omgekeerde kristallen bol, en we konden de wereld erdoor bezien. Crowned Hill zag er belabberd uit. Het kasteel is grootgedeeltelijk verwoest. Het is verstandig geweest er geen inwoners achter te laten. Het is de vraag of dat ooit nog goed komt. Maar het weer lijkt weer in orde te zijn.

De eerste aanval in de drakenoorlog is afgeslagen. Wat volgt?
Als de draak die de Peak controleerde het heeft overleeft, heb ik het vermoeden dat hij zich mij nog wel zal kunnen herinneren. Niet dat dat nou zo heel erg is, maar toch. De scepter moet terug naar Salmanië. Daar heb ik hem geleend. Ze waren al niet al te blij hem uit te lenen. De bevolking van Crowned Hill is verspreid (in Kalnaam), en ik droomde dat Baron Leopold een oplossing voor het volk had. Daar wil ik ook wel even langs. Voor het opbouwen van Crowned Hill hebben we heel veel geld en mankracht nodig. Sinds we Moerab hebben verslagen is er geen tijd geweest de schatkist te vullen. Ik denk dat het nu de tijd is dat te gaan goedmaken. Eerst die deur van Sterke Bert. Te lang ben ik al niet op zee geweest (of in de havenkroeg).

De inwoners vertrokken, en de koning bleef alleen achter met een kleine groep vertrouwelingen.

We verdeden onze tijd niet, en ruimden nog even de laatste waardevolle dingen op. Daarna gingen we op weg.
Tot aan en bij de dwergenvesting leken we in eerste instantie geen problemen tegen te komen, maar schijn bedriegt soms.

Ik rook al een wat zwavelige stank en er lag een rottende stinkende kwak op de kade. Bij nadere inspectie klapte die uit elkaar en werd ik gesplashed met die misselijkmakende derrie. Het brandde, en ik voelde me bijzonder in mijn persoon aangetast.
Het bleek een demonische trap te zijn. De demoon die erbij hoorde konden we verslaan, maar een aantal anderen die later ook op kwamen dagen leverden wat meer problemen op. We besloten eerst rap door te varen, maar we werden ingehaald en besloten ons geluk niet langer op de proef te stellen.

We reden terug naar Caralla om daar te proberen hulp te vinden. Het is immers niet slechts ons probleem, al zitten wij er wel het diepst in. Met die spiegel van Ab was een boodschap aan de Orde van de Holy Lance zo gestuurd. Ze waren natuurlijk bereid hulp te zenden, en nog wat White Robes te laten helpen. Omdat de Generaal ook aardig met priesters van Fiaria op kan schieten, wist hij daar ook nog wat Strike Forces te bedingen. Het liefst had ik stoere krijgers gezien, maar een deel van de troepen van Fiaria houdt zich vooral bezig met zingen. Nauwelijks twee dagen na contact met de Order of the Holy Lance in Abri waren ze al hier! Dat is snel!

We spraken met de Abt en Commandeur af dat zij zouden zorgen dat we bij het altaar kunnen komen, en dat wij dan zorgen dat we het altaar vernietigen. Ik hoop dat de hamer niet een zelfde effect heeft op deze dwerg als op die andere.
Iemand opperde om de scepter of dragon control te gebruiken om de draak Marilith aan te laten vallen. Eigenlijk had ik de draak met de scepter om z´n oren willen slaan, maar ondertussen heb ik begrepen dat dat niet zo werkt. Dat klinkt als een zeer weldoordacht plan. Ik had het zelf kunnen bedenken. Als iemand me althans had verteld hoe de scepter werkt. Of hoe een wolk vliegt.

Over één klein dingetje maak ik me misschien nog een klein beetje zorgen. Blijkbaar had de scepter in Fjedheim niet (meer?) gewerkt. Of was hij niet gebruikt. Of zat er geen kracht achter. In elk geval had dat de draken niet tegen gehouden. Ik hoop niet dat een dergelijke grap ons straks ook overkomt als we in de Kreuzberg zijn. Maar ik weet nog meer listen. Ik meen een potion te hebben die een menigte kan overtuigen (als ik het goed heb begrepen van Sheelba). Veel mensen zijn nodig om één draak te verslaan. Als die potion veel mensen een beetje kan overtuigen, kan het één draak ook overtuigen. Da´s logisch.
We hebben nauwelijks een backup plan nodig.

In Keep Quiet zijn we aardig geholpen door een vriendelijke broeder Eradus. Hij heeft met ons de profecy doorgenomen. Over een aantal dingetjes was hij zeer stellig: The path of frosted flames is gelijk aan realiteit of geloof verliezen. De cloak of night betekent dat iets ´s nachts moet gebeuren. En the symphony of light is de mensheid. Het stukje over time gaat over een rivier. Er was nog meer, maar daarover was hij veel minder zeker van. Bijvoorbeeld of de Tomahawk the End of Time kan zijn. Dit scheelt toch al.

Vol goede moed zijn we naar Crowned Hill terug gegaan, hebben daar de kar met bar ontvangen, hebben iemand de opdracht gegeven het lekkerste bier te maken, en hebben begrepen van Jacob dat de onderaardse rivier de Amer of Immer heet. Dat lijkt van geen kant op time. Maar toch zijn we toen –ik begrijp eigenlijk niet waarom, maar goed– de 2e put ingegaan om te kijken of the Lord of Death iets tegen die geesten kon uitrichten.

En ja hoor. Hij hakte er zo doorheen. En na enige tijd kwamen we in een zaal met daarin een open trap en een engel op een stoel. Daar eindigde de stroom. De engel stelde zich voor als de Secretaris van de Throne of the World.
We bleken een pad te hebben gevonden dat hij zelfs niet had verwacht. En hoewel hij de opdracht had te zorgen dat er niemand vanaf de hoofdingang kan komen, die hield hij tegen, wilde en kon hij ons niet beletten naar de troon te gaan. Hij meende dat er wel wat gevaar bij was. En een beetje lastig leek het al snel wel, want na één trede liep Ab al weer als ouderwets te slepen met z´n 3 goudstukken. Bovendien begon hij wartaal uit te slaan over de Generaal die koning zou zijn. Bah had het ook moeilijk. Alleen Stukko kon er eigenlijk ongestraft op staan.

Tot zover nog niet veel aan de hand, maar dat zou snel veranderen.

Voor de Engel liep een breed pad weg. Z´n stoel stond daar in het midden. Achter z´n stoel kwam dit paadje uit, van de zijkant. En net toen we stonden te overdenken wat te doen, hoorden we in de verte al rumoer.
Snel kwam iedereen terug onze gang in, behalve de Generaal.

We zagen een horde demonen en de slangedemoon die we ook in Kreuzberg zagen en hoorden. Ze probeerde bij de Throne te komen, maar de Secretaris hield haar tegen. Hij bleef natuurlijk zeer beleefd tegen haar. Toen bemerkte ze de generaal. Het had nu geen zin meer ons nog langer te verschuilen, en we kwamen te voorschijn om te helpen. Dat scheelde aanzienlijk! Bijna werd ik er heen getrokken. toen ik een uitval deed met mijn harpoon.

Ze droop toch al weer redelijk snel af. Helaas echter vermoedde ik al, dat ze ons had herkend, en dat op termijn de gang niet veilig voor haar zou zijn. De Secretaris vertelde dat hij tegelijkertijd met de oergoden was ontstaan. En dat hij dus de Throne bewaakt. Dat we, als we de weg vóór hem zouden lopen, in Ninivee of Babylon uit zullen komen. Dicht bij het centrum van de wereld. Bij het gaatje. Waar die legendarische schatten liggen. Gaaf.

Maar we lieten hem niet afdwalen, en richtten ons op wat we konden doen. De Secretaris mocht bijna nergens commentaar op hebben of geven, maar wilde wel kwijt dat als Zij op de Throne zou komen te zitten de mensheid zou verdwijnen en de wereld een speeltje voor draken en demonen zou worden. Fijn. Bedankt.
We boden onze hulp aan om iets – wat dan ook – te doen, om de weg te blokkeren, en tot in elk geval mijn verbazing gaf hij aan Stukko een scroll met daarop een spreuk die ons pad kon verleggen. Dan kwam er achter hem niets meer uit, en was het gat gedicht.

Stukko keek alsof hij goud in handen had, maar wilde het niet direct verprutsen. Hij wilde weer slapen, maar vrij kort daarna werden we gewekt door gerommel uit ònze gang.

Zo goed en zo kwaad als we konden formeerden we een kordon rond Stukko, die als een bezetene de scroll begon te lezen. Het was nogal een lange. En nog voor hij halverwege was, stond Zij alweer oog in oog met ons. Ze leek nauwelijks in ons geïnteresseerd, maar probeerde direct bij de trap te komen. En toen was de chant van Stukko af. De gang was verplaatst. Ze stond wederom voor de Secretaris. Vloekend.

Erg blij was ik er niet mee. Ze moest dus in recordtijd hebben uitgevonden waar wij vandaan kwamen, en door die ingang hier terecht zijn gekomen. Hoe zou het met mijn volk zijn? Zou er nog volk zijn? We gingen er direct vandoor.
Boven bleek de demoon inderdaad wat consternatie te hebben veroorzaakt. Ik voelde me bezwaard, en beschaamd. Ik had mijn volk in zeer groot gevaar gebracht. En met een kwade demoon achter me aan was het gevaar verre van over. Met pijn in mijn hart besloot ik tot een volksverhuizing. Jacob kreeg genoeg geld en goederen mee om zich (hen) enige tijd te kunnen redden, of zich permanent ergens anders te vestigen. Zelfs die ene boer die hier geen inwoner is, had geen commentaar. Was dit dan het beste besluit was ik als koning ooit nam?

Wij zagen ze vertrekken. Nu maken we ons op voor een nieuwe strijd. Ik leef in schande en ik zweer dat ik me niet meer zal scheren tot de inwoners van Crowned Hill er weer in vrede kunnen leven.

Weer zo´n rare week gehad. In Einzel, waar we even kort zouden blijven op weg naar Crowned Hill, besloot ik nog wat inwoners voor Crowned Hill aan te trekken.
Ik besloot in de haven mensen aan te spreken die kruiden gingen zoeken in de moerassen. Tot mijn verbazing luisterden ze alleen mijn verhaal af, verzekerden mij dat dat niet eens zo gek was, en roeiden daarna zo hard mogelijk weg.

Toen in er zo´n beetje tabak van had gekregen zag ik haar.
Haar mond als een roosje, haar ogen helderder en blauwer dan de blauwste zee, haar schoonheid als bloedkoraal, haar zwaard scherper dan m´n glaive.

Ik stond als aan de grond genageld, en ze riep naar Bah. In de verte hoorde ik iets als "rebuild my church!" Ze was als een vertoornde godin. Ze was een vertoornde godin. Ze was Thrynn.
Daarna sloeg ze een priester met haar zwaard. Met een schok kwam ik bij mijn positieven. Dat kon niet de bedoeling zijn! De mooiste en lieflijkste vrouw offert haar onschuldigheid niet om zulke infidels op!
Ik deed verwoedde pogingen haar te behoeden voor nog meer pijn en verdriet. De hele kerk die Bah had gefinancierd achter me stortte in. Ze was te sterk voor mij. Ik stond al snel als verijst.
Toch had ik één ding wel bereikt. Ze kwam tot bezinning en voelde direct in volle kracht de last van haar daden. Nog net kon ze mij uit mijn ijzige houding bevrijden en toen viel ze flauw.
Nog voor de menigte zich aan haar kon vergapen had ik haar al opgenomen en naar de Llanfair… gebracht.


Ik vlijde haar op de sofa, en met een beetje water kwam ze bij. Ze was hevig aangedaan en in de war. Ik merkte dat ik haar gelukkig wijselijk had weerhouden nog meer bloed aan haar handen te nemen, want het idee dat ze mij had verwond (waar dan?) kon ze nauwelijks dragen. Ik verzekerde haar dat het haar meer pijn had gedaan dan mij.

Ik had alles voor haar gedaan, maar ze fluisterde me toe dan ik iemand moest zoeken van mijn eigen formaat.

Ze spak de anderen ook nog aan. Ze luisterden allemaal aandachtig.
Daarna vertrok ze. Ze stapte zo weer van boord en liet ons in overpeinzing en weemoedig achter.

Ik was als versteend. Verlamd. Niets had mij hierop voorbereid. Ik besloot mijn verdriet weg te drinken in het café aan de haven. Daar zaten Bah, Stukko en Ab ook.
Ze hadden het over de misdienaren die ze had aangevallen.

Ik besloot me er niet mee te bemoeien en probeerde mijn leven weer bijeen te rapen.

"…haar haaaaren rood…"
"…haar ooogen blauw…"
"…ze was nog mooier dan de maan…"
"…daar kon ze niets aan doen…"

Als ik nu een manier vond om meer mensen naar Crowned Hill te krijgen, zouden er vast ook meer blijven wonen. Maar hoe?
Wat weet ik nog van steden waar ik graag kom?
Eigenlijk is het zo simpel. Een bar. Een huge herberg. Een waanzinnige taverne.
Die is er niet in Crowned Hill. Er is wel een smidse. En een smelterij. Maar wie komt daar nu op af?
Maar kijk nu hier in deze stad. Je mag hier niet eens drank schenken! Dat is natuurlijk stom. Maar dat wordt mijn redding!
En er moeten natuurlijk gezellige hoekjes zijn met leuke tafeltjes waar je wat kun drinken, of spelen. En er moeten netten in hangen, en wagenwielen, en van die gezellige vissen aan de wand. Geniaal, al zeggen Wij het zelf.
En natuurlijk, want anders heb je er nog niets aan, serveersters. De mooiste uit de verre omtrek. De mooiste van Salmanië en Kalender.

Ik besloot direct koppen met spijkers te slaan, en vroeg wat serveersters of ze niet in de mooiste bar aller tijden wilden werken in Crowned Hill. Tot mijn ontsteltenis werd ik hartelijk uitgelachen! Onbegrijpelijk. Ze weten niet wat ze missen.

Stukko zag wel wat in dat plan en ging op zoek naar een waard. Na het fiasco met de serveersters was ik blij dat hij dat eens wilde doen. En wie schetst mijn verbazing dat hij even later terug komt met de mededeling dat het is gelukt!
Het zal gaan lukken. Ik begrijp dat Stukko zelfs een bar heeft gehad!

Om de één of andere reden gingen we de volgende dag een paar illegale drankstokers vangen. Dat bleken degenen te zijn die door mij waren behoed voor een vroegtijdige dood. Waarom wij –of all people– drankstokers gingen vangen, terwijl ik die juist zou belonen in Crowned Hill te komen wonen is mij even ontschoten, maar we vonden ze.


Wederom was ik verbaasd. De gemeneriken in het huisje dat we omsingelden gingen elke confrontatie met mij uit de weg. Zelfs met de magische wapens die ze hadden, en mij in een heel vriendelijke en meegaande bui, was er geeneen die me durfde aan te vallen. Liever lieten ze zich verschalken door een –overigens ook weer niet zo heel indrukwekkende– draak of verscheuren door een woeste half–ork dan dat ze door mij werden overmand.

"… She´s a girl, she´s just a girl.
And I´ve had so many girls before,
in many different ways
she´s just one more…"

Stukko kwam naar me toe om me te vertellen dat er nog een manier is om vele mensen naar Crowned Hill te krijgen. Het schijnt dat een melding dat ergens wet adamantium ligt al voldoende is voor hele volksverhuizingen. Nu, er ligt daar een heel behoorlijke stapel. Ik hoop alleen dat als ze daar aankomen, en ontdekken dat ze niet zomaar bij die adamantium mogen komen, al kunnen rekenen op een behoorlijke kroeg. Als we snel zijn zie ik grote mogelijkheden.
Maar eerst willen de generaal en Stukko langs Keep Quiet. Daar is die priester vandaan gekomen die mij zo hartgrondig had beledigd.

Dat wordt lachen, dat weet ik nu al.

Amie is langs geweest. Iedereen heeft gesproken met Azburan. Behalve ik. De boodschap luidde ongeveer: jullie kunnen weinig doen, maar moeten de order of the egg–shell z´n gang laten gaan.

Ze waren toch niet helemaal overtuigd van ons verhaal over drakenoorlogen. Ik besloot een soortgelijke test te ondergaan als indertijd Falordyl met als doel de koning van Salmanië te overtuigen.
Er was nauwelijks afleiding in mijn geest. In no time waren we bij Azburan, en deed hij z´n verhaal (nog eens). Ik had het goed onthouden. Om de één of andere reden kreeg Ab het niet voor elkaar. Goed om te weten dat hij geen vat heeft op mijn geest.

We zagen de husk of dead dragon op een throne. Luitenanten die onderling ruzie maakten. Azburan en Mialidiam als luitenant, een draak die ontsnapte met het kruis en een giant met de ster, de throne vernietigd door lichtstraal uit de zon.
We zagen Azburan gaan slapen en uiteindelijk gewekt door iemand met scepter. Goran´s ei heeft de reïncarnatie van Azburan voortgebracht.

Dat maakte voldoende indruk. De koning bleek voldoende overtuigd, en heeft de scepter of dragon–control aan mij meegegeven.

Ik heb een kettinkje in mijn backpack gevonden dat van Diego Maradonna bleek te zijn. Daar was hij niet zo blij mee. Ik ook niet. Hij gaf me een fles water. Ik haat dat.

We gaan terug langs de Verda Vala, en zijn nu in Einzel.

Via Crowned Hill gaan we de Kreuzberg nogmaals benaderen.

Verschrikkelijk wat er veel gebeurd is.
We zijn naar Crowned Hill terug gegaan, en na het lezen van de boeken van de Seer naar Salmanië gereisd om het kruis te vernietigen, en evt de Staff of Dragoncontrol te vragen. In de boeken stond als belangrijkste dat de spiegel en de holy place altar gelinkt zijn, maar niet hoe. In Crowned Hill ligt nu dus een hele berg Adamantium, maar de smidse werkt, en een smelterij is onderweg. Gelazer allemaal met dat staal. Nee, dan hout. De bezem werkt, of beter gezegd, ik blijf er tegenwoordig op zitten. Het was wel lastig op die kromme bedoeling, maar zelfs Bah kon er niet veel meer aan veranderen. Ach, het werkt.

Bij het reizen langs de Stormy Isles begon de wind ineens niet meer mee te werken. Dat is een slecht teken. Ik denk dat Mialidiam het sein heeft gegeven dat de wachter de draken niet meer uit elkaar moest houden. Gelukkig hebben wij the Heart of the Ocean, anders denk ik dat we wel wat moeite hadden gehad langs de Stormy Islands te komen…
In Fjedheim hielp prinses Elegantia ons zo goed ze kon. Fjeldheim was door draken aangevallen! En dat terwijl er een verdrag is. En die staf.

We installeerden Otto op een heilige plaats en haalden het kruis, toen we alweer werden aangevallen door een grote en een kleinere draak. Ze lagen dus op de loer, en kwamen daar pas vanaf als ze het kruis zagen. Hoe wisten ze eigenlijk dat het kruis hier is? Zijn we toch te onvoorzichtig geweest? Is er een spion onder ons? Wie heeft hier een grote bek?
Afijn, de draken konden niet genoeg uitrichten. Zeker niet tegen mijn harpoen.

Otto kon net op tijd het kruis vernietigen. Hij overleefde echter niet. Hij staat nog bijna 7 maanden bij me in het krijt. Ik zal die met een royaal gebaar kwijtschelden, voor één keer. Van de huid hebben we dragonleather laten maken. Het weer is nog niet bijgetrokken. Als wat ik vermoed waar is, kan dat ook nog wel even duren…

Mijn harpoon geeft tegenwoordig teken van leven. Dat heeft het rode drakenbloed gedaan. Draken die erdoor geraakt worden zullen niet blij zijn. Het is een mooi wapen.

We waren flink gewond, dus we moeten snel rusten. En snel was het.
Na een halve nacht (of dag for all I know) kon Stukko z´n nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en besloop de zombiedwergen die aan de andere kant van de zaal aan het werk waren geweest. Ze bleken daar stil te staan, met de karren vol. Daarom klommen we de trap op met de takel aan het einde. Daar bleek al enige dagen een demoon te staan die we hadden gemist.
Het was alleen maar een enkele demoon, maar hij blies zo Gladan van z´n sokken. De titels "Prince of Punishment", "Duke of Wellfare" en "Earl of Immigration" zijn weer vacant. Z´n lichaam verdween, net als dat van Falordyl indertijd. Vreemd.
De griezels die de demoon bij zich had konden verder niet veel uitrichten. Er bleef weer zo´n blauwe scale met vleugels liggen. Blauw, de kleur van de vervloekte Mialidiam.
Boven zagen we wat kamers van dwergen, een smelterij, en een smidse. Het bleek dat de ondode dwergen kruizen aan het maken waren. Het plaatje was rond. De dwergen werden daar gedwongen ore te mijnen, smelten tot behoorlijke kwaliteit, en er daarna kruizen van te maken, met als waarschijnlijk doel een kruis te vinden dat kan dienen als vervanging van het zwarte kruis. Otto gaf toe dat er Adamantium gemined wordt, waar de hamer ook van gemaakt is. Otto blijkt een kundig ijzerbewerker, Wij hebben hem misschien toch niet goed begrepen. (Ineens de luckroll van 1 is goed naar 20 is goed veranderen, zonder mij te waarschuwen, tss) .

Het zou de arme dwergen nooit zijn gelukt nog zo´n kruis te maken. In de smidse bleek het hoofdaambeel (aan Reorx) vernietigd. Er lagen wel ca 1000 kruizen. Er was ook nog een vreemde vernielde dwarven strijdwagen. De dwergen hebben nu rust. We hebben algehele werkopschorting gedaan.

Ondertussen kwam er nog een dwerg aanstappen. Ene Matthias van Zammeren. Een priester die net als Otto van plan was hier orde op zaken te stellen. Hij heeft zich bij ons aangesloten.

Nu waren we bijna rond. Er restte alleen nog een kamertje waar Stukko niet in had kunnen komen. Wij wel. Gewoon een kwestie van logisch nadenken. In die kamer bleek een soort ziener te hebben gewoond. Dit leek de enige kamer die niet al eens was geplunderd, of besmeurd.

Er waren boeken, en een soort kijkgat dat uitkeek over een vlakte met sterrenhemel en open lucht. Wij hadden niet het idee dat dat ook gelijk een kijkgat naar buiten was. In één van de boeken vonden we al snel dat hier "de spiegel van de hemel" is. En die heeft Carenza di Sotto wel eens genoemd. Wij weten niet precies meer in welk verband, al menen Wij Ons te herinneren dat er ergens stond dat die in de buurt zou zijn, en inderdaad.
Er liep nog een gangetje weg waarachter we een vrouwenstem hoorden. De deur was voorzien van verschillende traps dus we konden niet zomaar even kijken. Waarschijnlijk zit die 24 armige tweehoofdige schone erachter. Ik wou dat we die kijksteen die in Magri staat bij ons hadden. Wij bedenken ons trouwens ook dat Wij wel eens een item hebben gezien wat controle over draken heeft. Een soort scepter. Wij geloven dat Wij ook weten wie die heeft. En dat we toch een keer die kant op moeten.

We hebben de kruizen en de gesmolten stukken adamantium mee genomen in een wagentje, en zijn terug gegaan naar de boten, alwaar we nu eerst eens gaan bepalen wat we verder nog gaan doen.

Omdat we toch al met al nog aardig aangeslagen waren (van Shadon Devon) hebben Wij afgekondigd geen risico´s te nemen en alleen rustig en voorzichtig rest van de grote zaal te bekijken.

De zaal liep nog een eindje door en leek te eindigen in een grote brede trap. We zijn daar natuurlijk niet op gegaan, maar hebben een grote deur met in plaats van een sleutel de indruk van een kruis (daar gaan we weer…) onderzocht, en daarna nog een gang naar twee andere dingen. In de zaal zelf was nog een wenteltrap omhoog langs een pilaar, en een soort loopbrug op een paar meter van de grond.

Stukko begon –overigens dus zonder toestemming – met het beklimmen van de wenteltrap. Enige meters van de grond bleef hij wezenloos staan. Dat bracht ons terug bij de tempel om ons te beraden.
Ik besloot nog eens te kijken wat hij nu had gezien. Maar om de één of andere reden moest Ab ineens onwijs hard gaan zingen, zodat we werden overspoeld door tientallen vleermuizen. De leut was er wel weer af, maar Stukko kon gelukkig door de Generaal gered worden.

Wij besloten met z´n allen de trap op te gaan. We kwamen al snel een dwerg tegen die versteend was. En terwijl die naar beneden werd gebracht klom ik met Stukko omhoog. We zagen mos groeien op de trap maar helemaal normaal leek ons dat niet, het mos trok zich bijvoorbeeld ook terug voor licht en vuur. In een kamer boven zagen we heel veel schedels en mos, en konden we ons van het mos ontdoen met mijn laatste !!!! rum. Mijn laatste rum. Laatste rum. Snel door. Er zat een oud standbeeld dat er een beetje vreemd uitzag, zo met twee slangenkoppen. In zijn hand hield hij wat ik de tegenhanger van the evil cross zou willen noemen. Ik pakte het van het standbeeld weg.

Het standbeeld werd wakker en kwam achter mij aan. Maar ik was te snel voor dat beeld. Ik was al weg. De trap af.
Beneden bleek dat bijna iedereen het had overleefd, behalve Ap. Boven leek het alsof Ap het beeld eens goed in elkaar aan het slaan was, maar we wisten wel beter. De hele nacht bleef het gebonk aanhouden. Het beeld probeerde met alle macht Ons te vinden, vermorzelen, smiten, rijten, wurgen, pletten, walsen en slaan.

We besloten te gokken dat hij dat vannacht nog niet zou halen, en verschansten ons in de tempel met de versteende dwerg. En de volgende morgen kon de Generaal ook dit standbeeld ontdoen van z´n spell. Het bleek een dwerg te zijn die Otto Leikar heet. Hij heeft the Lord of Death gepakt (told you!), en heeft nu de taak het kruis te vernietigen. Alleen de tempel stortte in, niet het hele complex, dat viel dus nog mee. Wij hebben onze hulp aangeboden, vooral omdat wij hem wel een heel eind in de goede richting kunnen duwen. Otto reist voorlopig met Ons op. (Een dag en een jaar va 9 okt 769).

Het kruis geeft volgens Otto kracht over andere elementen dan wind en wolken, n.l. vuur en aarde. Het altaar alleen geeft al macht over wolken en wind. Dit nieuwe kruis is een namaaksel, en werkt niet helemaal, toch moest het natuurlijk ook worden vernietigd. Otto heeft dat gedaan met de Lord of Death. Daarmee stopte ook gelijk het gebonk.

Toen we gingen kijken wat er over was gebleven van Ab, kwam hij net aanrollen, zwabberen. Hij had een andere uitgang gebruikt, en heeft die héle grote draak ook gezien. Hij is niet door die wand terug gegaan, maar door de wolk gezakt. (Ik dacht al dat het een wolk was.) De draak zat dus nog steeds, gek genoeg was er dus (ten minste) nog een ingang. En ook ongedekt door wachtende en spiekende draken of wachteressen met meerdere hoofden. Op de één of andere manier valt mij dat dan toch weer wat van die draken tegen. Ik dacht dat die alle in– en uitgangen altijd met man en macht bewaakten… Zeker in hun lair. Zeker op hun machtsbasis. En macht was er nog wel. Toen Ab naar beneden vloog, kwam hij in gevecht met hele zwikken pretendenten die hem niet konden raken met hun breathweapon. Dat is één van de voornaamste redenen geweest dat hij is ontkomen door het luik in het kruis. Om hem heen zat blijkbaar een onzichtbare barrière die hem beschermde tegen de inslaande breathweapons van de andere draken.

Voor de zekerheid gingen we toch nog even boven kijken. De twoheaded dwarf zat weer rustig op zijn plek. Het standbeeld bleek een oud eerbetoon aan de dwergenvoorouders te zijn, bijvoorbeeld van Otto. Het was misbruikt.

Okee, tijd voor drastische maatregelen. We moeten nu eerst een paar dagen rusten. Verplicht. En een plan trekken.
Ons lijkt dat we nu niet hier heen zijn gereisd om zo snel mogelijk weer weg te gaan. Al weten we nu weer veel meer.
We gaan kijken of er iets te doen is aan de sacrilage van het standbeeld voor de voorouders. Voorouders zijn zeer belangrijk in quests. Er zijn nog die zombi–dwarves die moeten rusten. We weten wat er achter de deuren zit (dat altaar dat wind en wolken bestuurt), maar voorlopig geloven Wij dat wel. De hal loopt nog wat door, maar we weten niet hoever, en er is nog een t–splitsing in een gang waarvan we niets weten. Misschien Otto wel.

Er blijven ook dingen onbeantwoord.
–Wat heeft Otto eigenlijk doen verstenen?
–Wat zou er gebeuren als het altaar werd vernietigd? Vallen alle draken elkaar dan aan, omdat de wind niet meer tegen ze kan worden gebruikt?? Zou dat niet het werkelijke einde van de wereld betekenen?
–Zou Azburan dan niet winnen?
–Zoiets zei Shadon te kunnen bewerkstelligen. Zou hij –zouden Wij– het altaar kunnen vernietigen?
–Wat doen al die pisnicht draken hier om die rotspunt heen? Waarom gaan ze niet een beetje uit elkaar in verschillende gebergten om rotspunten heen vliegen? Zou Ab al iets weten –zoals Shadon beweerde?
–Waarom zijn er geen hele grote en oude draken bij, maar allen maar pretendenten, als draken zo nodig de winden en wolken willen controleren?
–Zouden dat de enigen zijn die hier door de Keeper getolereerd worden?


Ik zal uitgebreid met Otto proberen te spreken over de omgeving, draken, en alles wat ik al weet over hem, z´n land en het cross.
Wat is er in de verschillende zalen?
Waar is de clan Leikar goed in?
Wat minen ze hier?
Waar loopt de onderaardse rivier heen?
Wil hij het dwergen–plate aan?

Eén dingetje willen Wij toch eens opmerken. Wat is het toch ongelofelijk moeilijk een smid te vinden! Gewoon een smid. Zo een die ijzer bewerkt. En met vuur speelt. Eéntje die lekker met z´n leren schort aan het bekvechten is met de visboer. Ik ben al meer dan 12 maanden bezig (sept 768)! Ik heb een hele smederij gekocht! En voldoende ore voor het voorzien van alle inwoners van een eigen eg en kanon. En er komt nog meer ore! Maar komen we dan eindelijk een keer een dwerg tegen, heeft hij weer geen enkele ervaring met smeden! Straks zit er al roest op het aambeeld, nog voor de eerste balg is aangeblazen! Wat moet er nu straks als Wij ook gaan zoeken naar mensen voor de leerlooierij, malerij, kleermakerij, de whorehouses, barren, enzovoort? Dat gaat nog eeuwen duren! We zullen iets anders moeten verzinnen. Misschien weet Otto wel een andere oplossing.

Nu is het helemaal mis. Appie is verpopt tot draak. Wat een zootje. Deze draak moest ook nog met een koningssnee ter wereld worden gebracht. Verschrikkelijk, ik ben blij dat het geen onderdaan van Crowned Hill is.
Voor de zekerheid hadden we hem even in zo´n kooi gelegd, want wat mij betreft had er ook een ander monster uit die pop kunnen komen.

We kwamen hoger op de trap een dwergenveste tegen, met de ophaalbrug ongastvrij omhoog gehaald. Toch bleek er niemand thuis, en konden we er indringen. Enige kleine draakachtigen konden we makkelijk bedwingen. Van daar ging het van zaal naar zaal. Op enig moment hoorden we iets in deze toch verlaten paleiszalen. Het bleek een groep zombie–dwergen te zijn die daar aan het mijnen waren. We lieten ze nog even met rust, want we weten ondertussen dat meestal zombies niets doen zonder meester, en dat je dus eerst de meester moet vinden, om een beetje op te schieten. In plaats van de meester vonden we een kamer met vele dwergenstandbeelden, en schilderingen, runes die we overgenomen hebben, en dus een heel groot, lichtgevend altaar/aambeeld. Al snel bleek dat alleen verkorenen het mochten aanraken. Ik dus. Het herbergde een grote zwarte hamer, die echter nog even aan het idee moest wennen, want ik hoorde verbaasd "Maar jij bent geen dwerg?" De hamer heeft in elk geval de minste intelligentie. Ik wilde hem net bij me steken, toen de hele dungeon in begon te storten. Dat was nog een beetje vroeg, dus besloot ik voorlopig de hamer nog maar even terug te leggen. Dat scheelde aanzienlijk.

Nu kwamen we in een zaal onder aanval van een dozijn goblins die niet te raken waren. Ik had direct door dat we belaagd werden door een heel andere tegenstander. Even later had ik hem al gespot. Hij was net van plan er vandoor te vliegen. Ik denk dat het een vampier was. Een slappe tweekoppige vampire mage. Z´n holy symbol (een blauwe scale met vleugels) namen we van hem over. Het was bijna teveel voor Gladan geweest.

Op zoek naar de lair van deze vampire vonden we een wenteltrap die langs één kant omhoog liep naar het licht. Die trap beklommen we, we kwamen langs kamers recht boven elkaar met daarin dwergenkoningsgraven. Hoe verder naar boven, hoe minder bezet. Bijna boven was er een spleet waarvan ik vermoedde dat de vlederman zijn lair had.
Stukko wilde liever even wat verder omhoog, en kwam uit in het kruis wat door de berg geslagen is. We zitten dus al honderden, misschien wel duizenden meters hoog. Ik vond een kleurige muur die lastig te slechten leek. Hij had alle kleuren van de regenboog. Stukko echter die net terug kwam kruipen met de mededeling dat er om de berg vele draken vlogen (fijn…) nam het amulet/holy symbol van de vampire en stapte zo door de wand. Zo simpel ging dat dus.

Na wat wel een eeuwigheid leek kwam hij (vrij snel) weer door de muur naar buiten (of binnen zo je wilt). Hij had wel iets gezien. Hij bevond zich naar ik mij voorstel op een wolk, met daarin een hele serie achter elkaar, steeds kleiner wordende uitgehakte kruisomtrekken. In de laatste leek iets belangrijks te zijn, maar wat dat was wist hij niet. Overigens was hij daar niet alleen. Hij was opgeschrikt door een vrij grote draak –als hij hem heeft kunnen waarnemen moet het wel een héle grote geweest zijn!– en een vrouw met een slangelichaam en 12 armen. Die waren niet aangenaam verrast met zijn bezoek. Hij was dus maar gevlucht.

Ik vermoedde direct dat deze draak de keeper of the peak was. Wat die vrouw daar deed kan ik alleen maar gissen. Draken zijn toch geslachtsloos? Of toch niet? 12 armen!

Nou ja, we konden daar nu even niets meer uitrichten, dus we besloten terug te gaan naar het aambeeld/altaar om eerst een beetje bij te komen. Dat is trouwens ook wel nodig. Ik voel me al dagenlang wat slapjes. Zou die vampier me toch gepakt hebben in mijn slaap tijdens een wacht van een ander? Ik besloot maar eens flink te gaan dutten, voor nieuwe inspiratie. Zodra we in slaap vielen kreeg ik een droom die, nu ik er achteraf nog eens oven nadenk natuurlijk door die hamer kwam.

Hij ging over het ontstaan van de hamer, en de maker daarvan, de trots erop, het leven en einde van de creator, dat de hamer lang werd gebruikt tegen allerlei tegenstanders, dat op enig moment dat dwergengemeenschap werd gestoord door oprukkende draken, die iets wilden met een speciale plaats waar een zwart kruis in paste, iets wat te maken had met winden en wolken, dat dat kruis werd verplaatst, omdat het niet te vernietigen was, en die plaats waar het hoort ook niet, dat er met behulp van Reorx een manier gezocht en gevonden werd om de keep te beschermen, dat de hamer nog één taak te vervullen heeft, dat hij "Lord of Death" wordt genoemd, van semi–adamantium is, dat Barak Sterkenbaum de laatste wielder was –ik ook–, dat er meer clans hier hebben gezeten (Adamunde en Leickar). En dat we dus in de Creuzberg zijn.

En dat in twee uur tijd!

Dat was wel weer heel toevallig. Hoe ging die voorspelling ook al weer?

a man alone destroys himself
and takes with him the lord of death
he walks the path of frosted flames
and burns

Gedver. Net nu we besloten hadden ons niets meer van die voorspelling aan te trekken. Gelukkig is er nog steeds geen touw aan vast te knopen. De hamer leek niet te verwachten dat ik hem zou oppakken. Nog mazzel. We hebben daar lekker een dwerg voor nodig. Regelen we.

Blijkbaar is hier dus ook het hol van de leeuw in die zin dat we het hier waarschijnlijk hebben over het item wat Shadon bedoelde. Niet die hamer, maar die plaats die Stukko heeft gezien. Ik denk dat Shadon wel de hamer bedoelde toen hij zei dat we niets mochten meenemen. Als dat zo is zitten we dus ook op het juiste pad. Ik begin me vooral ook af te vragen waarom het kruis zo evil is (als ik de priesters in deze mag geloven).

We moeten ook nog eens bij die undead dwarves gaan kijken. Dat kan zo natuurlijk niet langer doorgaan. Zouden die ook voor die vampier hebben gewerkt? Op de één of andere manier geloof ik dat niet. Als deze hamer deels van adamantium is, is dat hier misschien wel gemijnd. Dat zou kunnen verklaren waarom de dwergen er niet zo blij mee waren hier te vertrekken. En ook dat een onverlaat hier rustig doorgaat.

Ik geloof dat de rivier ook nog verder gaat. Misschien moeten we nog een stukje verder kijken of we daar niet iets over het hoofd zien. Zou de hele berg instorten als we de hamer meenemen? Zou ik de toorn van ten minste drie dwergenclans en één hamer kunnen dragen?

Ik voel een zware verantwoordelijkheid en last op mij drukken, zeker een koninklijke eigenschap. Vroeger had ik daar nooit last van. Misschien begin ik uitdrogingsverschijnselen te vertonen, ik moet ook meer drinken.

Na alle ellende onder de grond met die klote bloemen besloten Wij de bloemen boven de grond nog eens te bekijken. Daar waar we de eerste dragonbones in de streek hadden gezien, leek een soort bloemenspoor op te houden, maar aan de andere kant liep dat rustig verder.
We groeven daar een bloemetje uit, en kwamen erachter dat de bloemen niet met elkaar waren verbonden, wat we eerst dachten, maar dat er –nog vrij diep overigens– een flinke bol met bloederig sap aan hing. We groeven nog een plek af. Vanzelfsprekend was die bol niet te vreten, en ik was dus enigzinds verbaasd Ab er toch een hap van te zien nemen, en zich te baden in het sap. Jakkes. Soms is het zo´n vies en onbehouwen mannetje! Dat half–orcen zich –zelfs als ze bij hoge orders zitten– af en toe niet kunnen inhouden als het bloed vloeit, vooruit. Maar Ab, Bah. De bloembollen bleken inderdaad niet te eten. In de bollen echter ontdekten we dragonscales. Nu begon ik te vermoeden dat deze bloemen gevormd waren door het verliezen van de scales van de dragon die we in de spleet hadden gevonden en waardoor het bij mij nu op sommige plaats wat luchtiger is. (Geen last van gehad overigens, nu ik er nog eens over denk.)

We volgden het bloemenspoor, en het liep richting dragonspeak. Omdat ik de bezem van Sheelba lastig kon controleren ging Ab van boven kijken waar het spoor heenliep.

Maar hij landde op een ongelukkige plaats waar we vast een veelkoppig monster moesten slachten. De aanval met de lans die ik lanceerde (huhhuh lans) had wel enig effect.
Ab vertelde dat hij in de schaduw van de Peak (zoals hij die van boven had gezien) een lichte plek had gezien, alsof de peak een onzichtbaar gat bezat. De bloemen liepen nog rechtdoor, maar we konden door naar rechts te gaan eerst dat gat in de schaduw opsporen. Dat deden we.

Ineens zagen Wij dat we bij de plek aankwamen waar Shadon Devon ons vorige keer had verrast. Nu werden we bijna verast. Een aantal paarden viel zo om. Charlie trok het met gemak. Zo´n dragonbreath is een peulenschil voor zo´n paard.
Een charge zat er echter niet meer in.
De strijd was kort maar hevig. Mede dankzij m´n harpoon konden we hem net bedwingen.
Die goorlap van een Ab (had ik daar al iets over gezegd?) trapte erin, en dronk van het drakenbloed. Dat beroofde hem dan direct van het laatste wat hem nog aan een tweevoeter deed denken…, z´n oren. Het tweede gedeelte van de nacht werd Shadon volledig verorberd door de pretendenten terwijl wij ons rustig hielden.

We zagen dat het gat in de schaduw veroorzaakt werd door een kruisvormige spleet in de peak, die je dus blijkbaar alleen vanaf een bepaalde positie kon zien. Wat een toeval. En wat een toeval dat het een kruisvorm is. Maar wat moeten we ermee.

Daarna trokken we terug naar het bloemenspoor, en kwam Ab erachter dat het spoor toch niet naar de Peak leidde, wat we eerst dachten, maar naar de ingang van een vervallen toren van dwergenmakelij. Zeer interessant, met alle info die we verder al hebben. De hele zooi was al eindeloos geplunderd en zo, maar de rivier liep er inderdaad langs.
We konden een stenen sloep gebruiken om door te varen richting de peak. Daar was het immers allemaal om begonnen. Hoe komen we bij de Peak, zonder op te vallen, en op te worden gegeten. Waar is de achterdeur?

We kwamen wat kades tegen en een dwerg die bij een ingang de wacht leek te houden. Het verbaasde me al dat hij dat slapend leek te doen, al heb ik ook wel wachters neergezet die hele draken hadden gemist op hun wacht.
Hij bleek dood en rusteloos, we hebben hem eeuwige rust bezorgd. Hier had hij toch niet veel meer te doen.
We kwamen langs een stuk met hele grote paddestoelen en mines, waar we ons vergaapten aan de maat van die paddestoelen, meer stukkostoelen zeg maar, en ik een mental note maakte, dat bij Crowned Hill ook te gaan proberen te kweken.
We staan nu aan de voet van een opgaande trap. De rivier stoomt overigens nog verder.

We gaven Sheelba in Einzel een waardig zeemansgraf, zoals het hoort. Daarna moest Bah iets doen met kerken en papieren en zo, dus betrok ik Café de Groene Minotaur. Ik was daar aardig op m´n gemak bezig toen ineens twee mannen met rode stoelen binnen kwamen vallen. Ze wisten weer eens niet hoe ze hier verzeild waren geraakt, dus bood ik hen bescherming aan om te voorkomen dat ze direct zouden worden geronseld, en afgevoerd naar enig ver land. De éne blijkt "de Generaal" te heten, en beschikt over priesterlijke gaven, en de ander bleek ´s ochtends ook in mijn bed te zijn gekropen, zodat ik mij afvraag met z´n hoevelen we er eigenlijk wel niet in lagen. Aardige man, Stukko. Mooie kleding ook. Ik ben blij dat we hen konden overtuigen dat ze met ons mee konden.

In dit dorp was natuurlijk weer geen smid te vinden die in Crowned Hill wilde gaan werken, misschien moet ik het echt eens heel anders gaan doen.

Toen we terugkwamen was Crowned Hill in opperste paraatheid. Mijnheer bespiedde het rijk. Een blinde ezel zou die sporen nog kunnen ontcijferen. Voorzichtigheid was dus geboden. Alle verloven werden ingetrokken, we vonden uit dat hij vaak ´s ochtends héél vroeg hier was, we zetten Stukko op wacht en namen ons voor nog vóór ´s ochtends héél vroeg hier te zijn.
Net toen ik zo´n beetje in slaap begon te vallen echter bleek er een aantal kinderen door het paleis te sluipen, op weg naar het wapendepot, nota bene, om daar het zwarte kruis te halen, en aan een draak te geven.
Nadere inspectie leerde dat het natuurlijk die koters van die kolere–boer zijn die geen onderdaan is, en niet profiteert van de heerlijke rechten van het burgerschap. De kinders zijn teruggestuurd, met de opdracht nooit meer naar het kruis te zoeken.

Ondertussen zou Stukko ons, indien er onraad zou zijn, waarschuwen en het verraste mij dus enigzinds dat hij een draak (niet minder groot dan 110 voet) zo vlak bij had laten komen zonder alarm te slaan. Hoewel de edelen om mij heen het wel met Mijnheer hadden gezien, besloot ik hem nog één kans te geven. Omdat hij niet speciaal tegen Azburan is. Hij greep die met beide handen aan, misschien omdat hij zag dat het mij ernst was. Ik heb gezworen hem te bevechten als hij nogmaals om het rijk heensluipt. In weinig bedekte termen.
Hij deed ook even een eed, en ik weet nu dus dat hij Shadon Davon heet. Hij zal wachten tot er een ander zit. Maar misschien zal het niet zover komen, want hij bespied ons nu vanaf een wolk.

We hadden genoeg van dat ijsmonster en besloten een tweede pit te maken, de rivier in. Tot mijn verbazing bleek er een weggetje langs het water te lopen, dat begroeid was met gras en waar geesten je verdoofden als je daarover heen liep. Het leek het ideale pad, maar er zijn nogal wat van die bloemen waar zo´n geest bij woont. De geest kan ook over water. Helaas. We beraden ons. Ik voel me slapjes. Zo kan ik nauwelijks tegen een draak vechten.

We zijn naar Dragon´s peak getrokken, om uit te zoeken waarom de draken daar nu eigenlijk heengingen. Er was geen direct probleem mee, want de Medji hadden al gezegd dat Dragon´s peak niet bij hun erfgoed hoorde. Voor de zekerheid reisden we toch maar ´s nachts. We wilden nu ook weer niet al te zeer opvalled daar aankomen. Maar toen we na een dag of 4 daar aankwamen werden we vanuit een hinderlaag bestookt met vuurbal van ongelofelijk formaat. Mijn lans werd verkeerd aangegeven, en brak in de paniek, Charlie wilde er meteen vandoor, maar ik kon er nog net op tijd vanaf springen om mij te verstoppen in een bosje. Omdat de draak al snel doorhad dat hij alleen met mij kon onderhandelen, kwam ik al snel oog in oog te staan met deze "meneer", zoals hij zichzelf noemde. De zenuwen gierden door mijn keel.
Draken zijn namelijk niet zo lullig, en we kenden deze draak nog niet. Als hij aanhanger was van Mialidiam kon het snel gebeurd zijn. Maar hij zei dat dat niet zo was.
Wat ik nu van draken weet is het volgende: Ze leven lang, kunnen follower van Azburan, Mialidiam of "vrij"zijn, vinden mensen en andere "tweevoeters" niet de moeite van bemoeienis waard, ze zijn slim en proberen dat uit te buiten, ze zijn soms slecht, zeker naar menselijke maatstaven, want het ras mensen kan ze in principe niets schelen. Buiten dat proberen ze je dus uitgebreid te vangen op je woorden, of met je te spelen. Voor mijn gevoel hebben ze weinig verzetjes, en maken ze daarvan als het uitkomt het meeste, zelden tot genoegen van de mensen die daar slachtoffer van zijn.
Het mooiste is eigenlijk als je iets hebt, wat zij graag van je willen hebben, sterker nog, als je iets kunt, wat zij niet kunnen. Nodeloos te zeggen dat als je iets hebt wat ze willen, je dan moet zorgen dat je het niet bij je hebt… Als ze je iets zeggen zullen ze hun woord normaliter wel nakomen, maar pas op! Zeer letterlijk!
Onderhandelen is heel lastig en intimiderend. Liegen tegen draken is zinloos. Dat weten ze. Ze houden wel van spelletjes.

Hij leek me geen aanhanger van Azburan, en horende dat hij Amie niet kende weet ik dat bijna zeker. Dat maakte de situatie er niet beter op. Gelukkig voor ons echter wilde hij nog niet met ons spelen. En toen we erachter kwamen dat we iets wisten wat hij niet wist was het zaak dat goed vast te houden.

Wij moesten toegeven:

–dat we "the black cross" hadden gezien, en dat we wisten waar die was (we weten gelukkig niet precies waar the cross is), maar we hebben niet gezegd waar dat is. Bijna was ik doorgeslagen, maar we zijn daar gered door Bah.
–waar we wonen. Dat was een slippertje want hij leek eerst in het duister te tasten toen ik al had gedacht dat hij het wel moest weten. Helaas verraadde ik mezelf door te zeggen dat het kasteel regenereert.
–dat we iets zoeken op dragon´s peak

We zijn ook een groot aantal dingen te weet gekomen. Ongetwijfeld meer dat hij had gewild.
–hij is de oudste pretendent.
–een pretendent is niet als draak geboren, maar bijvoorbeeld als mens, zoals Amie of Ab.
–Ab is er echt eentje, want de draak zag dat aan hem.
–pretendenten weten waarom ze naar de peak willen
–vreemd genoeg wil of kan Ab dat niet zeggen
–er is een controlerende draak bij of in dragon´s Peak
–Die heeft een zekere controle over de draken die eromheen vliegen
–hij wil heel graag the black cross hebben (voor evenwicht???)
–hij wil heel graag de huidige controlerende positie overnemen, en is dus bereid daarvoor zelfs onze hulp te aanvaarden
–niemand komt ongemerkt bij dragon´s peak
–de draken van zowel Mialidiam als Azburan vliegen eromheen, soms met elkaar vechtend, soms de controleur uitdagend, totdat ze een groep indringers zien, dan vallen ze eensgezind aan. Ze lijken zich stierlijk te vervelen.
–hij wil de andere prendents wel afleiden
–Om de controlerende positie over te nemen is moet hij fysiek een plaats innemen, en in staat zijn een eerste aanslag van alle andere pretendenten af te slaan.
–die fysieke plaats koppelen we aan een artifact–achtig item, omdat hij het er expliciet over had dat we niets, maar dan ook niets mochten meenemen, als hij de achterdeur had laten zien.
–Nu ik er nog eens over nadenk keek hij daarbij zeer dreigend naar Ab, waarbij ik veronderstelde dat hij doorzag dat Ab alles steelt wat los en vast zit, maar nu ik er nog eens over nadenk, geloof ik dat hij iets anders bedoelde: Ab kan en wil iets met dat artifact, wat meneer niet aanstaat. Omdat hij ook pretendent is? Mmm.
–Nu is de controle bij een luitenant van Mialidiam die de draken van Mialidiam en Azburan uit elkaar houdt totdat er meer van Mialidiam zijn. Dan laat hij ze vechten en wint Mialidiam. Dat is geen goed nieuws.
–Zelfs Azburan en Mialidiam kunnen naar verluidt niets tegen de controleur van dragons´s peak doen. Dat artifact, als dat het is, is vrij krachtig.
–Meneer zal de draken rond de Peak direct met elkaar laten vechten, en Azburan zal dan (nog) winnen.
–Draken bewonen het luchtruim (Dat heb ik inderdaad gezien ja.). Op wolken staan paleizen van draken, misschien ook wel die van Mialidiam.
–hij heeft de op handen zijnde strijd tussen Azburan en Mialidiam niet ontkend. Het staat dus echt te gebeuren. Dat is slecht nieuws.
–pretendenten weten wat de draken daar doen.

Af en toe zag ik een bosje trillen. Dat viel nog mee, Bennie heb ik helemaal nergens meer gezien.

Hij nam me mee omhoog. Dat was stom van me, en kostte mij en Sheelba bijna het leven. Op de wolk konden we inderdaad natuurlijk gewoon staan, zoals ik eigenlijk ook al wist. Ik had wel gehoord dat ik boven kon kijken, maar niet dat hij me veilig beneden zou brengen. Ik ging dat ook niet gokken. Daar heb ik natuurlijk niet gerept over de verblijfplaats van het kruis, want dat was het addertje onder het gras.

We ontsnapten een stuk wijzer dan ik van te voren had gedacht, maar wel met een gezonde dosis geluk. We hebben het er heel erg goed vanaf gebracht. Ik geloof niet dat hij zoveel prijs had willen en moeten geven.
Er moesten wel wat maatregelen worden getroffen: Ten eerste moesten we wachten uitzetten in ons rijk, om een eventueel bezoek op tijd te signaleren. We moeten secteleden niet meer naar dragon´s peak sturen, en misschien moeten we ook een boodschap aan Azburan sturen (meegeven aan de secteleden). Ab werd naar Crowned Hill gestuurd met deze opdrachten. Wij trokken door naar de enige in de buurt zijnde, mij bekende bibliotheek waar we misschien nog nieuwe informatie konden krijgen over dragon´s peak. Ik had namelijk nog wel wat vragen.

Bijvoorbeeld:
–Kunnen we erachter komen of er inderdaad een draak van Mialidiam in die berg zit?
–Welk artifact kan het zijn?
–Wat doet het artifact?
–Wat doen die draken daar?
–Wat gaan de draken die groot zijn geworden daarna doen?


Ik nam twee lezers aan, een priest en een andere. Ze lazen bijna 14 dagen en kwamen met het volgende:

–40 jaar geleden heette dragon´s peak nog Maurino Spire
–er zat een draak Maurino die redelijk vriendelijk was, en slechts een handje goud tol hief
–ineens werden er veel meer draken gesignaleerd, zeiden de elven
–er schijnen oude dwergenhallen te zijn
–het hele gebied is evil
–de draken zijn georganiseerd
–20 jr geleden is er een draak naar de wizard in Flounders Horned Tower gegaan om item/artifact te zoeken. Niet gelukt, artifact nu goed verstopt. Zou dat ook om het kruis gaan? We konden daar niet achter komen.
–in dragon´s Peak is waarschijnlijk een item om wind of wolken te besturen.
–er is een beschrijving van dwergen die daar hebben gezeten, er wordt gerept over een onderaardse rivier waarover werd ontsnapt


Deze informatie was het jaarloon wat ik eraan kwijt was ruimschoots waard. Een item om wind of wolken te besturen. Daar moet het iets mee te maken hebben. Het is wel heel toevallig dat ik net met een draak op de wolken was, en dan dit hoor. Er zal ook nog wel iets anders mee zijn, al doorzie ik niet wat… Ik hoop dat het assault squad nog even kan wachten met aanvallen, want ze hebben weinig kans, als ik het zo bezie.

Direct zijn we terug gereisd naar Crowned Hill om te kijken of we langs de weg van de rivier kunnen komen. Ik heb steeds gedacht dat de monsters in het ijs de voornaamste reden waren om drakenvormen te initialiseren. Maar nu begin ik te denken dat die plaats misschien nog steeds als dragonkweker kan dienen. Ik hoop niet dat de tomahawk in de muur is gezet om de draken juist tegen te houden. Want die hebben we met bovenmenselijke inspanning verwijderd.
Verschrikkelijk. Okee, en toegegeven: de Lord of the Pit doet uitstekend werk, er komt niemand door. Maar ik zie nu ook dat hij slightly wordt geholpen door the General–By–Far–UpperCommander–Emperor–Total–and–Only–Ruler–OverLord–of–the–Pit–Sir.

We zullen moeten leren leven met het verlies van Sheelba. Over dapperheid of kracht geen klachten. Ik heb nog nooit zo´n verschrikkelijk wezen bevochten. Hier komt geen draak langs.

The Society of the Wolves bleek inderdaad een hele mooie, stijlvolle, persoonlijke en discrete club te zijn, waar ik met plezier in prive–sfeer heerlijk kon relaxen voor de nacht. Als Koning kon ik me er rustig laten vergasten in de weelderige luxe die daar aanwezig is. Als Sjimmie zou ik toch liever wat meer havenkroeg–achtige sfeer hebben. Niet dat gelazer met deur open, of dicht, niet daar toegankelijk, enz. Bovendien was de sport er ook een beetje vanaf. Alles kon. Zonder moeite. Misschien waren ze voor Sjimmie te professioneel.
De koning was zo goed geweest mij een persoonlijke butler toe te wijzen om me te begeleiden. Wilbert was zeker niet voor één gat te vangen, maar hij blijft (zoals ik ook van hem zou verwachten) gewoon in Bavria.

Omdat iedereen zwaar verwond was na een gevecht met weet ik veel wat voor een beest, zocht Ab hulp hij een tempel om Sheelba te helpen healen. Hij ging naar de tempel van Fiaria. Helaas werd hij onderweg ineens en zonder reden aangezien voor duivel (die vleugels natuurlijk), en moesten we hem uit de tempel redden.

We besloten via Einzel naar de stairs te reizen. Llannfair–nog–wat lag er nog goed bij. Ik was blij dat te zien. We bezochten in de buurt een priester van Fiaria die, naar het scheen iets van een oude kerk afwist. De seniele oude man wist ons danig te beledigen door te stellen dat het de schuld van de priesters van Thrinn was dat de stad bijna was verwoest. Over de op handen zijnde oorlog met draken wist hij ons te melden, dat hij het land wel weer (let wel – weer) zou redden. Ik liet hem achter met de verzekering dat hij het land daar een grote dienst mee zou bewijzen, wetende dat hij niet veel kon uitrichten. Gek genoeg zou dat verhaal nog een staartje krijgen.

Nu echter wisten we waar het eiland was. Aan het meer daarvan ving ik bijna De Kraken. Precies toen ik hem wilde binnentakelen werden we echter weer eens gestoord door die mamluks die ons ook al zo lastig vielen bij de andere open stairs.
Ik krijg er nog eens een punthoofd van dat overal waar ik kom die idiote figuren uit bosjes springen om dan te roepen dat wat wij doen weer niet mag. We hebben dus wat onderhandeld en gepraat. Ik moest "The Keeper of Time" laten gaan, nog beter dus dan "The Kraken" overigens. Ze waren Medji en de leider heette Ahmed. Ik sprak met ze af dat we niet aan hun trapje zouden komen, als ze ons wat informatie zouden geven, van wáár we dan niet aankwamen.
Toen ze erachter kwamen dat in the pit regenererende monsters zaten, kon ik afspreken dat ze naar Crowned Hill zouden komen, dat we daar nog wat informatie zouden uitwisselen, en dat zij dan die monsters mochten zien. Ondertussen bleek Bah onder het eiland te hebben gezien dat daar de trap gewoon doorloopt naar beneden. Door het eiland heen, de wolken onder het eiland in! En daarna: Iedereen terug naar Crowned Hill.

De Medji waren er al, die hebben in die richting gaven. Hun voorouders hebben naar het schijnt een verschrikkelijke fout gemaakt, die de medji niet kunnen of willen repareren, maar waarom ze wel moeten waken. Dat is een erfquest.
Ik was natuurlijk ook zeer benieuwd of we, als we nog meer plaatsen in de omgeving gaan bezoeken, hen daar ook tegen zullen komen.

Gelukkig is Dragon Peak niet één van de monumenten. Want ondertussen begint iedereen die er langer over heeft nagedacht zich af te vragen: Waarom zitten die draakjes daar? De Medji meenden dat je de monsters van de pit misschien voorgoed kon verslaan door vuur te gebruiken. Maar dat waren we eigenlijk helemaal niet van plan.

Toen arriveerde de sloten en de smidse. Kijk, dat schiet op. Bij die karavaan was verbazingwekkend genoeg ook een Assault Squad van Fiaria, aangevoerd door, jawel, de abt die ons bij Einzel zo had geïrriteerd. De eerste aanval (ze gebruiken gelukkig gemakkelijk vuur) leverde drie dode priesters op waaronder de Abt. Dat was nu ook wel weer een beetje sneu voor ze, maar ze lieten zich niet uit het veld slaan. De volgende dag het volgende monster. Nu ging het beter, en toen ook Bah en Bennie zich ermee gingen bemoeien, hield de tegenstand snel op.
Daarna kregen we een discussie of ze ook het ijsmonster dat in het blauwe vlak leeft nog zouden verwijderen. Een mogelijkheid leek om de tomahawk eruit te trekken, maar omdat we ze konden overtuigen van het feit dat niemand kon weten welke gevaren daarmee weer unleashed zouden worden, besloten we die maar voorlopig even te laten zitten.

Di Sotto is al een tijdje bezig en bijna klaar met haar studies hier. Ze heeft gevonden dat de Arcanum hier heel lang geleden, eerst als veroveraars, later als wizards zijn gesignaleerd. Ze hebben, en dat wisten we al, veel monumenten nagelaten, vaak met eenzelfde grondplan. Soms zijn de stenen van heel ver weg gehaald. Hoe ze dat hebben gedaan is niet ze erg duidelijk. Dat het moeilijk is geweest staat vast, want soms gebruikten ze hele grote stenen –zelfs hele monumenten– uit één stuk. Elven hebben de Arcanum gezien. Blijkbaar zijn ze verdwenen zonder (grote) veldslagen. Op monumenten staat nooit schrift, alleen in Calender (Arc), en dat gaat over veroveren, dus die is misschien extra oud.

Sommige delen van de profetie van Einzel beginnen, na de onderzoeken van Di Sotto en ons wel enige betekenis te krijgen. Of we ooit helemaal zullen doorgronden hoe dat met de voorspelling (als dat het al is) zit, is de vraag. Steeds meer krijg ik het gevoel alsof het hooguit aan deze tijden raakt, alsof het geen clues of wijsheden bevat waarmee we iets kunnen aanvangen, behalve een vage waarschuwing dat er iets op stapel staat. Iets groots. En dat is precies wat we al dachten. Een eventuele oorlog tussen draken zou wel eens heel goed het einde van vele mensen en landen kunnen betekenen. Ik zou zeer onder de indruk zijn als het Assault Squad van Fiaria daar iets aan zou kunnen veranderen.

De draken zijn indertijd hierheen gevlucht, Azburan probeerde zo z´n troepen in stand te houden. En nu gaan jonge draken dus weer naar Dragon´s peak. Wat doen ze daar toch? Wat zit daar dan? Gaan draken van Azburan erheen, of van Mialidiam, of allebei? Zouden ze daar iets noodzakelijks leren? Wie kan ik daarheen sturen als spion? Wie heeft er (op het ogenblik, want dat kan zo veranderen) de meest dragonlike wings?

Juist.

We besloten eens op zoek te gaan naar die "open stairs" waarover in een profetie van Einzel sprake is. De reis naar het bos, en eromheen verliep voorspoedig, er zitten inderdaad nog steeds gnolls. Dat is niet erg.
Op enige dag na een week of twee zagen we een wachttoren. Die bleek van Bavria (de stad van de schone kunsten (jaja..). Iedereen verbaasd dat er lieden van de vlakte komen. Beetje dom. Ze wisten echt helemaal nergens wat van. Tijdens de overnachting hoorden we dat er een belangrijke wapenmeester woonde in Vittar: Zinedine. We besloten daar eerst lang te rijden, dan langs Bavria waar wizard Garamond woont en daarna, langs de "open stairs" terug.

In Vittar bezochten we eerst de general store. Wij hebben daar een smidse gekocht die naar Crowned Hill wordt vervoerd. Het was een mistroostig dorpje. Er was gelukkig wel een ligplaats boven de bar. Maar de meisjes die, volgens de priester van Srin (die er een nachttaak aan had), aan allerlei verderfelijke invloeden bloot schenen te staan (niks van gemerkt overigens) wilden geen soortgelijk etablissement beginnen in Crowned Hill.

Bij Zinedine kwamen We erachter dat de raadsvrouwe inderdaad een figuur sloeg (of eerder geen figuur sloeg) met haar fighingskills. Wat een kluns. Finaal ernaast. Die kan wel wat training gebruiken. Zinedine wil dat mensen daar een half jaar trainen, misschien kan eventueel 2x3 maanden ook.
Na nog even een verhaal met een magisch zwaard te hebben gechecked, gingen we op weg naar Bavra.

"Oh Bavria, stad der schone kunsten…"
Dat ze hier een beetje raar zijn was mij al snel duidelijk. Ze flikten direct het volgende kunstje: "Je mag hier niet met je dagelijkse kledij rondlopen. Alleen in nachtkledij." In mijn geval levert dat direct een hele stoet problemen op.
Ik kan ook een kunstje flikken. Met de korte keu.

Maar ik werd geremd door een wel zeer zorgzame kleermaker die heel veel meetwerk / kruiswerk moest verrichten voor een vijgenbladstring, een doorschijnend zwart bloesje, waanzinnige laarzen, en twee bicepsriemen. En dat was niet het enige. Ik denk dat ik er eens een prins heen moet sturen. Dit is een grote mooie stad, maar waarom overal die spiegels? Waarom zit iedereen hier zo "met die handjes". Gelukkig is mij verbetering in het vooruitzicht gesteld bij de "Society of the Wolves". Ik ben werkelijk razend benieuwd naar die schone kunsten.

Voor Ab moesten we gewoon wat meebrengen. En hier hadden ze het: "the fucking best floret I´ve ever seen". Met linten in alle kleuren, bont, feathers, glittering hilt, shiny, a miracle of craftmanship. Echt het mooiste wat ik voor Ab kan verzinnen. Voor onszelf en het kasteel kochten we sloten die ook geleverd zullen worden. We hebben Garamond nog niet gezien.
Tsai is land hiernaast (voorbij lake of mists) waar inwoners vooral Vendetta aanhangen. Doet mij denken aan Dargothië.
Wat doet bavven mij ook al weer aan denken?

Zoals ik al zei was de eerste clue dat onze tegenstander sterk was, dat hij nog niet had bewogen. De tweede was dat hij een spreuk af kon maken, hoewel hij schade opliep van een val van bijna 10 meter. Eén van Onze briljantere ideeën al zeggen Wij het zelf. Wij zagen Onze kans de flesje Ytivarg te gooien. Het effect was duidelijk zichtbaar. Iedereen en alles viel op omhoog tegen het plafond. Geheel volgens plan. Ineens was hij wel te raken. En zelfs als Bah niet aan de andere kant van de moat had kunnen springen, had hij enige seconden later toch naar het plafond gevallen.

Overigens was dat nog niet het einde van onze problemen. Bah werd geraakt door de spell, en zakte op aanwijzing van Lanhkaster de vloer (plafond) in. Dat was zeer lastig. We hadden allen één gemeenschappelijk doel: Lanhkaster doden voordat Bah weg was. Gladan stormde binnen, overzag de situatie, gooide één of andere verschrikkelijke ring naar Lanhkaster, en trok zich –nog vóórdat Lanhkaster hem had betoverd – terug voor de voorbereiding voor de volgende strafexpeditie. Ab bleek de sphere te pakken te hebben, en gooide die op het hoofd van de Lanhkaster. Het verbaasde vriend en vijand dat Lanhkaster eens geen spreuk afmaakte, maar liever rustig de sphere ving. Ik sprong erheen en eindigde in een moat of lava, helaas. Weer mijn boots kapot. Maar dat was wel te veel voor de "keizer". Na een laatste loze bedreiging was ineens de strijd afgelopen. Voor Bah was het te laat. De vloer (plafond) was dicht.

We hakten het plafond in op de plaats waar Bah voor het laatst was gezien, maar we vonden hem niet. Pas na een tijdje vond Sheelba hem in een heel andere ruimte. Met enige verwoed hakken vonden we hem terug. Meer dood dan levend, maar in principe in orde. Ondertussen dacht Barf de Ogre wel de nieuwe keizer te kunnen worden, en moest die even op z´n nummer worden gezet door een echte koning. Dat leverde wel weer z´n 20 nieuwe inwoners op die direct door Gladan op hun huid werden gezeten om in te schrijven voor de telling.

Daarna was het tijd de schatten en loot bij elkaar te pakken. Daar achter die deur zou de schatkamer wel zijn. Er stond iets boven wat Sheelba wel even zou lezen. Ze sloeg plat neer, en kwam pas na enige minuten weer bij. Dit konden we niet over z´n kant laten gaan. We besloten enige dagen te blijven logeren om deze klotedeur te slopen. Voor volgende keer wou ik even onthouden dat fireballs weldegelijk ook om de hoek kunnen, maar de deur was net zo onder de indruk als z´n maker. Bennie die altijd alles vanaf de simpele kant bekijkt, besloot er gewoon weer omheen te tunnelen. Dat kostte ook wel weer wat dagen.


Daarom was er voldoende tijd eens om ons heen te kijken. We vonden tombs van Sterke Bert en z´n zoon(?), overigens geheel geplunderd. We kwamen erachter dat de slaven hier naar opalen hadden gegraven. Ik heb er ook drie gevonden/gemined. Lanhkaster had verschillende opalen bij zich. Ook één in z´n kroon, die ik nu heb. Achter de deur vermoedden we onmetelijke schatten, en hele zwikken magic items. Hier bleek Lanhkaster nog enig gevoel voor humor te hebben gehad. Waarschijnlijk van enige tijd geleden. Aan de achterkant van de deur was niets dan de achterkant van de deur. Wat een tegenslag. We moeten ons gewonnen geven. Het enige wat nog zou kunnen is dat het zo´n systeem is als met mijn crown. Misschien moet je hier ook wel koning zijn, net als bij de kluis van Crowned Hill.

Hoewel ik me uitstekend herinner dat we aan het denken waren een oven aan te leggen voor de toekomstige smidse van Crowned Hill hebben we daar niets mee gedaan. Hier stonden de besten. Er was werkelijk niets waar je wat mee kon, behalve die ovens! Dat ze op lava liepen is slechts bijzaak. Voorlopig hebben we er voor gekozen alleen de armors en wapens mee naar crowned Hill te slepen. De armory is nu aardig gevuld.

Er zijn adventurers langs geweest voor de Tomahawk. Dat mag bij koninklijk besluit niet. Wet 3, geen kasteelwet: Wet 3: "Men blijven met z´n poten van de Tomahawk af op straffe van de strafmaat die we hier hebben. (Een meter of 4 hoog, met verwelkte bloemen)."

En als die wet je duister is: "dat is recht, dan moet je maar luisteres".

De volkstelling verliep wat Ons betreft soepel. Het rijk telt 44 inwoners + 4 toeristen. Raadsvrouwe Sheelba vond uit dat enige leden van de secte zich toch hebben ingeschreven, en is zo vrij geweest ze te voorzien van wat wijze raad. Het schijnt dat ze kunnen jagen, en dat ze dat ook willen blijven doen, voor de koning. Bovendien is er een boer die níet ingeschreven is. Er wordt nu een aanmoedigingsbeleid op diegenen losgelaten dat z´n weerga niet kent. Prins en Duke Gladan liet zich weer van zijn beste kant zien en is dus per heden ook Earl of Immigration en vluchtelingenbeleid. Hij heeft in zijn hoofd gezet dat iedereen hier Kalundisch moet kunnen spreken. Zelf zit hij bij in het klasje. Binnenkort zal het bordje dat aan ´s rijksgrens staat gewoon 48 aangeven. Maandelijks zal er een dag zijn, waarop nieuwe burgers zich mogen inschrijven. De bloemen aan de galg beginnen langzamerhand al wat te verwelken. Het is niet anders. We kunnen dat bordje niet eindeloos aan blijven passen.

Nu we weten dat er ook lieden van de secte in het rijk zijn, lijkt het verstandig iemand aan te wijzen om bij de put het gevaarlijke bewaakwerk te doen, daar in de kou. We hebben in onze wijsheid Ab aangewezen als Lord of the Pit. Dat hoort bij het aanmoedigingsbeleid. Hang de mensen zo vol met onderscheidingen dat ze wel onderdaan móeten worden.
We hebben ook voorbereidingen getroffen voor als er onverhoopt een macht komt om tegen Ons oorlog te voeren. De armory was bijna leeg, en we hebben besloten te zorgen dat die weer wordt gevuld. Iedereen deed een duit in het zakje. Maar voor een oorlog zijn we nog nergens. We sparen rustig maar gestaag door. Het is niet meer dan logisch dat daarvoor een tweede kasteelwet werd opgesteld. "Gij steelt niet uit de armory". De eerste (Gij gooit geen fireballs in het kasteel) had wat opstart– en overgangsproblemen, maar bij de aanloop van deze wet staat er een stok op het courtyard. Met bijna verwelkte bloemen.
Er zit alleen nog geen slot op. Dat gaan we binnenkort halen. En dan nemen we ook direct een slot mee voor het huisje met de hartjesdeur die Bah over de putdeksel heeft getimmerd.
We hebben echt een smid nodig.

Omdat We nu wat gesetteld zijn, en Onze buurman te NoordWesten nog niet hebben ontmoet, besloten we naar Bertonië te gaan. Dat viel Ons niet echt mee. Prins Gladan werd bijna al na één dag opgegeten door wat wolven. Het land van Sterke Bert is goed verstopt. De wolven werden verjaagd. Alleen Ab kon, omdat hij al aardig kan vliegen, Bertonië zien. Heel in de verte. Wij erheen, het bleek een kloof te zijn waar slaven stenen moeten tillen onder leiding van wat Ogres. We konden dat niet langer aanzien, en hebben besloten aan te vallen. De eerste linie was zo gebroken. Sommigen van ons deden daar nog niet eens aan mee! Gladan en Bennie stonden daar maar wat te dromen!

We kwamen erachter dat dit het rijk is van Lankhaster is. De keizer. Nu is het altijd lastig tegen een tegenstander te komen die tientallen ogres aanvoert, maar deze is ook zeker niet de minste. Na verwoedde pogingen hem het leven zuur te maken met spells en pijlen, moest hij vooral ontzettend lachen. Helemaal menselijk lijkt hij me niet. Zo heeft hij nog niet bewogen. Ik begin te geloven dat deze onmens Sterke Bert van de troon heeft gestoten, of tot slaaf gemaakt. Hij is nog niet van ons af. Gelukkig is z´n globe ondertussen niet veel meer waard. Dat ding gaf gevaarlijk veel bliksem af.


Voor de rest is het niet eens zo gemakkelijk onze positie te beschrijven. Je zou er een foto van moeten zien.

We hebben geprobeerd er een schets van te maken. Afgrijselijke taferelen, niet geschikt voor kinderen onder de 12 jaar.

Als het Ab inderdaad lukt de Keizer van achteren iets aan te doen, als Bah tenminste maar aan de overkant kan komen, als Bennie niet zo meer wordt geraakt daar de bliksem, Sheelba niet wordt geroosterd in de lava, en Gladan eens niet z´n boog in de armory had gestopt, is er een mogelijkheid te winnen.
Toch zal het niet erg meevallen…

Er is altijd wel iemand die "Pas op!" zegt.

We zijn de put ingegaan. Zoals Wij al zeiden was het daar vrij koud. Voor landrotten. Er lag wat ijs. Na ongeveer 20 minuten lopen over het ijs gelopen werd het een rivier. De ondergrondse rivier. De rivier waar ze zo naar op zoek waren geweest. Mooi.
De andere kant op zagen we grote zwemmende hagedisachtige beesten in het ijs. Eén monster verslagen met gloeiende speer en flink gevecht. Het zijn vliegende vuurmonsters. Ab had het natuurlijk te koud om mee te vechten, hoewel hij al zijn kleertjes had aangetrokken. Misschien kun je het beter niet met een gloeiend hete speer raken, maar liever met een soort ijspegel.

Het lijkt erop dat we, hoewel we (net) dat éne monster hebben verslagen, later dat monster toch nog tegen zullen komen.
Het regenereert nu in het ijs. We weten het volgende in elk geval (monsters van Salmaniä A–Z) dat het monster moet kunnen ademen, dat het op vuur is gebaseerd, en dat ze niet zomaar verslagen zijn. Echt weer wat voor draken.
De ene zijn botten kleven op de een of andere vreemde wijze aan elkaar, en alles is door die botten ijskoud, de ander z´n bloed stroomt naar elkaar toe, en is van vuur.

Er zijn pilgrims gekomen voor de tempel van Azburan.
Ik heb ze richting dragonpeak verwezen. Nog een keer die secte in mijn rijk lijkt me onverstandig.

Di Sotto heeft ontdekt dat Einzel langzamerhand dood ging aan z´n visioenen. Einzel´s grens tussen realiteit en droom werd steeds onduidelijker.
Een hogepriester Fiaria in Ford Kalnaam zag een grote strijd tussen goed en kwaad. Hij gaat waarschijnlijk ook ten onder aan z´n visioenen. Di Sotto las nog iets als: een meer waar omheen niets meer groeit met eilandje met wenteltrap ten Zuiden voorbij heuvels/bos (gnoll territory). We zullen het uitzoeken. De exacte bewoordingen waren: dood meer / enorme storm. Die grap met die storm komt me bekend voor.

De winter gaat komen, het land moest snel geoogst, iedereen heeft geholpen, we hebben gejaagd. Alleen de prins heeft niet meegedaan. Die had iets veel belangrijkers te doen. Het maken van een De Galg. Die is dan ook zeer mooi geworden. Met glanslak, en bloemen voor de ingebruikname. Het vlees zal niet bederven met zo´n koelkast. In ford Kalnaam kochten we nog zaaigraan, zout, suiker, bieten, bonen, maïs, mosterdzaad, rum (hehe), wijn, schapen en kippen, en wilde 8 mensen zich ook in Crowned Hill komen vestigen. Het wordt tijd voor een volkstelling. Iedere bewoner van Crowned Hill zal zich laten tellen, in het land en stad van woonachtigheid.

Na 15 jaar spelen doet dit spel eindelijk eer aan zijn naam: Wat een hoop Dragons.

Di Sotto heeft het boek van Einzel gelezen. Het stamt uit 495 en is volledige wartaal. Niet te vatten, geen lijn, niets.
Het enige wat enige samenhang vertoonde was een verhaal van mensen die naar beneden zijn gegaan. Er was daar een probleem en een gletsjer. Niet even zeggen wat voor ´n probleem of zo. Alleen maar dat een barbaar het heeft opgelost, en dat dat voor die barbaar een kostbare grap was.

Voor de leut zal ik even wat voorbeelden noemen van REVELATIONS die hij heeft gedaan: "Er zal een verbond komen met de lizardmen". Let op! Kan ik ook: "en dat verbond zal gebroken worden". Of deze: "De spiegel van de wereld is op een plaats hier niet te ver vandaan". Heel fijn. Toch zijn die niet zo traditioneel apocalyptisch en duister. Gelukkig kan hij die ook: "Dit is het begin van het einde van hen zonder spiegelbeeld." en "De magie zal opraken." en wat buitensporige tijdsaanduidingen zoals : "Nu is het tijdperk van de meteoriet.". Makkie: niet naar de Sterrebergen gaan.
En dan natuurlijk de voorwaardelijke stellingen: "´there will be a lord of death´ als ´the living past´ de ´dead future´ ontmoet". Volgens mij doen die voorspellers het expres. Want wat we met deze voorspellingen aan moeten weet ik niet. Ik ben blij de Order of the Holy Lance zich erop stuk bijt. Dat wordt monnikenwerk..

Heeft het dan helemaal niets opgeleverd? Nou kijk: Einzel droomde tijdens voorspellingen altijd over witte vlammen, en dat zou wel eens kunnen betekenen dat we een klein stukje van het rijm kunnen vertalen. Namelijk bijvoorbeeld dat een man in z´n slaap verbrand. Bovendien blijkt een ´wenteltrap´ symbool voor "living past" te zijn, en ´iets met draak´ "dead future".

We hebben de draken bekeken en opgemerkt dat ze onregelmatig maar zeker veranderen.

Op enig moment hebben we de draken proberen te ontmaskeren – ze bleken reeds evil – maar we wilden er nu nog erachter komen of ze ook gecharmed waren. Who knows. Er was wat opschudding en de hele drakentempel is vernietigd door een rode, een zwarte en een gele draak. De gele, rode en blauwe draken zijn dood. De blauwe draak die Ons volk onderdrukte dus ook. Dat heeft hij zelf gewild. Ik was zwaar gewond, omdat ik in de gele draak Amie hoopte te zien. Maar de boodschap van de laatste (zwarte) draak liet niets aan de verbeelding over: "Mialidiam groet en dankt U, en zal U herinneren." Nou, ik ook!

De tempel is verwoest. Onder de tempel zit een luik, Ab is binnen geweest en het luik is koud. Daar zit een probleem! Dat is ook ongetwijfeld de reden dat de tempel daar zit. We moeten dat probleem maar eens snel het hoofd bieden.
We zullen eens kijken hoe dat zit met die put. Eerlijk gezegd hoop ik niet dat er een draak in zit die me open krabt of bijt. Dat heb ik nu wel even gehad.

Op weg naar Crowned Hill, waar Ons Kasteel staat, kwamen we een beetje langs een geschaduwde plek op de prairie van circa een halve mijl, of twee criquetvelden of 10 zwembaden lang, zeg maar ongeveer oppervlakte van het grondvlak van de piramide van Cheops, als je door de hoeken een cirkel zou trekken. In het midden was het erg koud. Wij dachten, ervaring als Wij met dit soort dingen hebben, direct aan een nieuwe vondst van een naga, maar het bleek, na een gevecht met die vleercritters die Ons al eens hebben geërgerd in het Kasteel, te komen van een vrij koud skelet van een draak. De botten soort van kleefden aan elkaar. Iemand opperde er water overheen te gooien, en toen heb ik dus even eh … Laat ik het zo zeggen: Brrrr.

Enige tijd later vonden we uit dat er oasetjes zijn van bloeiende bloemen, in een vloeiende lijn. In het gebied met de schaduw was de eerste (of laatste, hoe je het bekijkt), 25 bootlengtes verder nog één, en 28 bootlengtes nog één, enz. Het einde daarvan is nog niet in zicht.


Toen we bijna bij Ons kasteel waren, kwam er een draak aanvliegen met iemand op z´n rug. Eerst dachten Wij dat die de draak bestuurde, en dus een draak als rijdier had, maar nu denken Wij dat de draak de hoogste priester is van de cultus. Dat begon alweer goed, of we onze biezen wilden pakken. En dat was dan ook direct het einde van het ros van Ab.
Zo wordt de Koning na tweeënhalf jaar dus onthaald. Dezelfde Koning die erbij was toen Azburan zich voor het eerst roerde. Dezelfde Koning die als zijn ambassadeur de aarde afzwierf om overal over Azburan goed te prediken. Dezelfde Koning die, toen de secte niet meer welkom was, een thuishaven aanbood, en dezelfde Koning die wraak heeft gezworen aan Mialidiam, de aartsvijand van Azburan. Zo wordt de Koning na tweeënhalf jaar dus onthaald!

Als een dief zijn Wij Ons Kasteel in gekomen. Daar was gelukkig Jacob. Hij was samen met Franco, die page van Castro. Jacob kon Ons veel vertellen.
Nadat Wij waren weggegaan, had hij eerst het land herbouwd, en de wetten geïnventariseerd, er waren boeren gekomen en soldaten. Daarna, na een jaar of zo, was de drakensecte aangekomen, onder leiding van Amie. Dat ging nog wel, ze was een gele draak, maar meende het niet zo slecht. Ze werd echter al vrij snel opgehaald door Azburan. Daarna kwamen er af en toe groepen nieuwe recruten, kregen die geleidelijk steeds meer drakenachtig uiterlijk, en werden, als ze helemaal draak waren geworden dan opgehaald door een andere draak. De nieuwe leiders namen het niet zo nauw en hebben onder andere de kluis vernietigd. Ze komen niet zo gemakkelijk binnen want Jacob heeft alles dicht gemaakt, en er zitten nog wel tralies in. Het kasteel repareert natuurlijk ook zichzelf, langzamerhand, maar goed, het is dan ook een uit de kluiten gewassen Chimera van vroeger. Daarom hebben ze maar een nieuw gebouw naast het kasteel gezet.
Op enig moment kreeg de secte ruzie met de soldaten uit Kalender. De soldaten verlieten Crowned Hill, en veel boeren gingen met hen mee. Daarna claimde de cultus het leiderschap, en werd alleen nog even tegen gezeten door Diego Castro, die daar dus wel aan onderdoor ging, ongeveer een half jaar geleden.

Jacob had en heeft inderdaad de boeken waar het om ging. Nu is Di Sotto ze aan het bestuderen. De drakencultus heeft alles overhoop gehaald. Er liep vroeger een stroompje, dat nu niet verder gaat dan een meertje, wat overigens niet voller en voller loopt. Misschien zit daar wel die beroemde onderaardse rivier. Onder het kasteel zat natuurlijk ook een put. Die staat nu leeg.

Wij zijn ontsteld. Vanaf een hoog punt in het kasteel hebben Wij eerst maar eens aangegeven dat de secte nu wel lang genoeg heeft huisgehouden. Vanaf nu zijn ze niet meer gewenst in Crowned Hill. Bij Koninklijk Besluit. De grootste stommeling vloog direct op om de eerste regel te breken. Gij zult geen fireballs in het Kasteel afschieten. Bijna had dat hem alweer opgebroken, maar we waren nog niet helemaal klaar. Azburan of niet, deze secte hoeven Wij niet langer in Onze nabijheid. Wij vinden de leden van de cultus zo irritant dat Wij nog eens gaan nadenken of er een manier is om erachter te komen of ze niet toch nog door Mialidiam worden beïnvloed. Dat zou Ons niet verbazen. Wij kunnen bijna niet geloven dat Azburan zo met gastvrijheid om wenst te gaan.

Een paar dingen vielen zo al op: Er is één draak, de leider. Er kunnen er 8 vliegen, 3 hun breathweapon gebruiken (fire, cold, poison, acid, electricity), en 20 krijgen er les in gewone combat. Wat gele draken ademen is niet duidelijk. Ze lijken regelmatig veel ruzie te maken, en er vallen geregeld gewonden. Casten of healen doen ze niet aan. Daar moet toch een gaatje te vinden zijn?

Todo

–uitvinden of er charm in spel is
–secteleider elimineren (frontaal)
–wat staat er in de boeken
–boeren beschermen
–gevaren landen tussen Kalnaam en Crowned Hill elimineren
–nieuwe kluis aanschaffen en vullen ((deel) schat van Moerab?)
–contact maken met Azburan
–Genootschap oprichten tegen onrecht. "Knights of the White Label"

a man alone(1) destroys himself
and takes with him(2) the lord of death
he walks the path of frosted flames
and burns

his hand will bear the end of time
his back the cloak of night
he brings his friends to the undead
and turns

when time has frozen it must end
the road leads(3) to the open stairs(4)
and up towards the symphony
of light and stern concerns

time has a mouth(5) but cannot speak
time has a bed(6) but never sleeps
tongues will alter(7) over it
when mouths will only move

(1) Castro? (2) offer? (3) bloemen? (4) fata morgana? (5,6) river? (7) perception?

Azburan <–> Mialidiam will fight
Arcana have seen the dragons
Fata Morgana <–> open stairs
flowers <–> path
dragonbones <–> frozen / burning
lights over fata morgana <–> up the stairs
mouth/bed <–> river of time
drakencultus is héél snel opgekomen
alter <–> bekijken entities die zo oud worden de
gebeurtenissen van vandaag niet op heel andere wijze?
dragonpeak <–> verzamelpunt draken
er zijn witte en gekleurde draken
a man alone <–> Castro

We wisten al dat Carenza di Sotto naar Crowned Hill op weg was.
Om bij Crowned Hill te komen moesten we eerst langs Ford Kalnaam. Daar bleken Ab en Sheelba ineens heel redelijk de taal onder de knie te beginnen te krijgen, in elk geval vonden ze al snel uit dat Di Sotto daar ook was.
We hebben uitgebreid gepraat. Ze vertelde dat ze onderzoek deed naar oude geschriften en culturen, omdat problemen van nu voortkomen uit de geschiedenis.
Dat is diep! Ik zal het even uitleggen: "als vroeger alles beter was, is nu alles slechter." Zeg maar. Bijvoorbeeld.
Wat zij echter niet heeft gezien is dat dat andersom ook op gaat! "Als followers nu slechter zijn, waren ze vroeger beter." Daar! Ik zal Di Sotto daar eens mee imponeren! En daarna misschien nog wel met iets anders.

Crowned Hill is bezet door de drakencultus, die last lijkt te hebben van grootheidswaanzin. Burgers worden geterroriseerd, ze maken schade, er zijn verdwijningen (misschien wel offers).

Er is een profetie door de heer Einzel gedaan.

Di Sotto heeft de vertaling. Kurt ook. Die zou hem aansturen, of publiceren. En ik maar wachten. En wachten. Afijn, di Sotto denkt nog meer te weten te kunnen komen in de bibliotheek die ondergronds in Crowned Hill schijnt te zijn. Daar staan "de Boeken met Kennis". Jacob had, meen ik wel wat boeken (gered?). Maar om het direct een ondergrondse bibliotheek te noemen…

Di Sotto lijkt een voorspelling van de Arcanum te hebben gelezen. Ik probeerde er meer te weten over te komen in de gevangenis, waar een draak zit, die ik niet meer herkende. Er komt een oorlog aan tussen Mialidiam en Azburan. De beide draken bereiden zich voor. Behalve dat hij onze hulp niet nodig dacht te hebben, ben ik er weinig meer van te weten gekomen. Bijna had ik hem laten zien dat ook ik een stuk draak verenigd heb, maar dat ik nog steeds human ben. Ik deed dat niet. Ik was trouwens ook nog eens onwijs door hem beledigd, want hij durfde te zeggen dat Amie weg was door mijn schuld!

We reizen in rap tempo achter Di Sotto aan. Ze doet erg veel voor de Holy Lance. Iedereen is vol lof over haar. Ik ben ondertussen vrij aardig op het paard, al zeg ik het zelf. Een paar dagen paardrijden doet mij niets. In Einzel kocht ik een shirt waarop staat dat ik erheen ga ben.

Er is wel iets heel vreemds met Ab. Er staat een tattoo op z´n rug die een gevecht tussen twee draken voorstelt. Ik dacht eerst dat ik de draken soms van kleur veranderen maar nu weet ik het zeker: soms wint de gekleurde, en soms de witte. Ik vraag me af hoe de kleine man dat voor elkaar heeft gekregen, en waarom hij niet gewoon een gelijkenis van de bodyguard op z´n borst heeft laten tattooeren.

Toen hoorden we waar di Sotto eigenlijk mee bezig is. Een raadseltje? Zo het een raadsel is, zou het moeten het luiden: "wat is het raadsel", en zo het een antwoord is, ik snap het niet.

Time has a mouth but cannot speak
Time has a bed but never sleeps

Nog overpeinzend wat we met deze informatie aanmoesten zag ik in de verte een schouwspel zoals je maar zelden ziet. Ik weet nog steeds niet of het er wel of niet was. Hoewel: iedereen heeft het gezien! We zijn er geweest! We hebben de pilaren aanschouwd! De steen beklommen, de boom geslacht (en hoe!)!

Op enig moment heb ik met de AirSpear de winden aangeroepen. Helaas wist ik me verder niets te doen.
Later die nacht kwamen er wat waanzinnigen langs die ons ruw uit onze slaap verwekten. Deze getattooeerde Marabiërs (ik snap ook niet wat ze zo ver van Marabië aan het doen waren) bevolen ons weg te gaan en ons niet te bemoeien met wat daar slaapt. Nou, tenzij het Azburan is, en dat lijkt me stug, kan ik me daar echt niet druk over maken. Als iemand langer wil blijven maffen, moet hij dat zelf weten, maar mij daar niet mee lastig vallen.

Het duurt niet lang meer of we komen aan in Crowned Hill. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat ik het leuk zal vinden wat ik aantref. Misschien is het land te lang zonder koning geweest.

Hoe haalt ze het in haar hoofd? Wat bezield haar? Is ze waanzinnig geworden?

Bruid van een draak! Waar ziet ze zichzelf voor aan? En trouwens, waar ziet ze mij voor aan? Ik geloof best dat ze het beste met ieder en al voorheeft, dat ze ook het beste met Crowned Hill voorheeft en dat ze Azburan wil dienen, maar om dat nu zo te doen…

Er moest een ridder aan te pas komen om de boeren bij te staan, omdat niemand om ze gaf. Iemand was uit op het goud van Crowned Hill, en het meest belangrijke symbol van Crowned Hill is beschadigd. Jacob heeft natuurlijk stand gehouden. Hij is het eigenlijk die het ècht verdient het land te besturen. Dat zal ik nog belonen.

Nu echter zijn er zaken die mijn directe aandacht nodig hebben. Iedereen wordt draak. Net als in de poel. Iedereen die door Azburan wordt aangeraakt wordt draak.
Ik ben medestander van Azburan, maar vraag me toch af of dat wel verstandig is. Wat moet ik met een vrouw die de bruid is van een draak, wat zeg ik, de machtigste draak? Moet ik daarvan geen bericht krijgen of zo?

Er zit nog een draak in de gevangenis. Die wil ik spreken. Ik wil alles weten wat er te weten valt over draken. De boer die me kwam bezoeken, zal ik een tegemoetkoming doen in z´n bestaansmogelijkheden. Ik sta bij hem in ´t krijt.
Daarna wil ik achter Di Sotto aanrijden (jawel rijden) om uit te vinden hoe dat nu zit met die profetie. En daarna zal ik Jacob bezoeken.

We hebben er even voor nodig gehad, maar we weten nu dat de schatten van Murab waarschijnlijk te vinden zijn door zijn maîtresse in Sunn te vinden. Die komen nog wel. Alleen één of andere klerk heeft een kans dat te weten. Toen ik de tattoo´s liet doorhalen had ik ook Sunn erbij willen zetten. Nog steeds zou ik niet anders denken dan dat ergens onmetelijke schatten liggen. En we hebben al zulke onmetelijke schatten.
Overal zingt men reeds van de ondergang van Murab. Helemaal correct is het zelden verteld, maar dat zie ik door de vingers.

Na wat gefluister en gezoek in de herberg kwam er een figuur boven die ons bijzonder interesseerde. Een masker op, kon lezen, en ik besloot te vragen ons te helpen. Toen zette ze haar masker af en zagen we haar verschrikkelijke verminkingen. Vreselijk. Ik had echt met haar te doen. Duidelijk is dat ze onze hulp en ook wel onze bescherming kan gebruiken. En ja hoor, ze is magiër. Dat ìs ook een linke bezigheid voor vrouwen. Daar word je ook niet gauw mooier van. Bovendien heeft ze iets aan haar ogen. Maar goed, ze ging mee en deed een poging de laatste stone to flesh te lezen op het standbeeld dat in Magri stond. Dat was nog niet eens zo simpel, een whiterobe deed het beter.

De man die inderdaad versteend was geweest was ene Ebenezer Goode roepnaam Bennie. Die sprak gelukkig Kalundisch. Hij had daar nog geen duizenden jaren rondgehangen, maar in elk geval wel een jaar of 10. Niemand van de mensen die hij toen kende is er nog. Ze hebben hem gewoon achter gelaten. Hij wilde graag mee. Sjaak moet aan de slag voor de prinses of de politie of zo, en Sheelba wilde natuurlijk mee. Van Ap heb ik eigenlijk weinig gemerkt. Hij was steeds "op stap" met z´n bodyguard, geloof je ´t zelf.

De secte van het ei was nog steeds actief. Ze leken mij tevreden met wat ze hadden, al is dat niet meer dan een schilver van het ei, en een rotsvast geloof in wat ze doen. Met de groep van Amie hadden ze weinig te maken. Ik kon nog net lospeuteren dat Amie betrokken was geweest bij een gevecht tussen Azburan en Mialidiam, maar hoe dat precies zat weet ik ook niet. Wij naar de tempel van Azburan.

We zagen al licht van verre. In het complex, de weg onder de ribben door, de ruimte waar een soort altaar staat, was dat altaar wit licht aan het uitstralen, dat door de scheuren van de steen kwam.

Ik besloot de schub die ik nog had van Azburan te gebruiken om in de scheur te duwen. Hierdoor dichtte de scheur. Ondertussen echter was er beweging onder het wateroppervlak alsof er een schimmenspel plaatsvond. De draakachtigen dansten samen. Een grote draak kwam en maakte van de draakachtigen draken. Sommigen waren wit, en bleven keurig in de maat dansen, sommigen hadden andere kleuren en probeerden de dans te verstoren. De witte draken kregen er genoeg van, en dreven de gekleurde draken de offersteen in die daar nu achter ons alleen nog maar een beetje lichtjes stond te stralen. Eén van de gekleurde draken ontsnapte aan het water en moest worden bevochten.


Het is duidelijk. Ik ben voor de witte draken. Ik meen dat Azburan de draak is die de anderen heeft geholpen zover te komen. De bedoeling van Azburan is verstoord door de gekleurde draken, en die moeten worden geremd. De goede draken hebben de slechte draken opgesloten in de steen en daar moeten ze ook blijven. Een schub van Azburan zal daar ook aan meehelpen. Simpel. Alleen Ab had weer een andere uitleg, zoals ik al zei, soms word ik er zo moe van…

Het is gelukt. In een titanengevecht dat eeuwig leek te duren, waarbij de volledige vloot van Moerab tot zinken werd gebracht, waarbij vele waterreuzen het loodje legden en ook wij er bijna aan onderdoor gingen, is Moerab verslagen. Tot onze grootste spijt was het ook het roemruchte einde van Falordyl de Genezer/Grootvizier. Een man met twee gezichten. Drie misschien wel.

Hij die mij meermale keren redde uit de hoogste nood,
die mij lucht gaf door een pijpje
die met mij de Yrrtak versloeg
die mijn been aanzette toen ik radeloos was
die de giantprince wist te bevrijden
en vooral degene die Moerab wist te verzwakken.
Hij is heengegaan, en in deze wereld zien we hem niet meer terug.
Wie geeft ons nu raad in donkere tijden?
Hoe komen wij er ooit nog achter waar we wie waarom hebben gesproken?
Er is een gat gevallen.

Eindelijk hebben de Malena hun wraak
hebben de giants hun wraak
hebben zo´n beetje alle vrije volkeren en stammen hun wraak
heeft Cojanis z´n wraak
heeft dr Watsen zijn wraak
heeft Amie haar wraak
heeft Shores zijn wraak,
zelfs Falordyl zijn wraak
en Habakuk, Kapitein Koning Habakuk Malena I2e de Beste onze wraak

Zijn geheime schuilplaats is nu weg, de mensen die er nog waren afgevaren op alles wat nog kon drijven, en wij weg op het beste schip. Eindelijk rust. Eindelijk naar Amie. Eindelijk rustig regeren.

Helaas was ik even van de wereld, en toen ik opkeek zag ik dat we weer naar Salmanië waren gevaren. Ik krijg er nog eens een punthoofd van. En wie schetst ook nog mijn verbazing als ik daar ineens die verrader van een Ap zie lopen, nou, meer vluchten voor Sera! Net goed voor hem.
Het gaat dus redelijk met Sera. Na dat belachelijke verhaal van Bah is het nooit meer helemaal goed gekomen met haar.

Na het goud uit de kisten voor edelstenen en parels te hebben verruild, is er weer wat ruimte voor serieuze schatten. Over schatten gesproken, waar denk je dat Ap ineens mee aan boord stapt? Niet mis, en ook niet beroerd. Ze schiet alleen niet zo goed met andere vrouwen op, dat is wel een probleem dat opgelost zou moeten worden, anders heb je er niets aan. Wat mij betreft mag Ap nog even blijven, al twijfel ik er niet aan dat hij een dezer dagen toch de plank moet lopen. Hij kan zo irriteren. Maar is toch ook zo aandoenlijk. Hij lijkt te menen dat het schatje hem zal beschermen. Er is er maar één die hem beschermd. Ik. Ik ben het die hem heeft beschermd tegen the Wrath of Sera, Ik beschermde hem tegen The Plank, Ik beschermde hem zelfs tegen zichzelf. Ik ben het die voor hem een lekker veilig plekje heeft uitgezocht voor wanneer de echte mannen tegen Moerab te strijde trekken. Ik waak over hem als een goedwillende vader over een ontdeugend kind, maar ja, wat moet je? Ik heb ook wel waardering voor de manier waarop hij twee vrouwtjes om zijn vingertje heeft gewikkeld.

Op enig moment nam Ap ineens de beker die Sera had en dronk hem leeg. Hij meende later het kasteel van Moerab te hebben gezien. Omdat hij natuurlijk helemaal niets belangrijks kon vertellen, besloot ik ook te drinken. De kleine man is toch pittiger dan ik dacht. Nadat hij had gedronken, moest hij flink hoesten, en leek zichzelf afdoende te hebben gestraft, maar ik bracht het er niet veel beter af. Het enige echte verschil was dat ik er niet bij hallucineerde over kastelen, arena´s en trappenhuizen zoals hij.

Ik blies, de reuzen kwamen, ik besprak wat zij zouden doen, en wat wij zouden doen, en daarna voeren we op het eiland aan.
Door de mist sloegen we bijna twee maal dood op de klippen. Maar dankzij mijn stuurkunst bereikten we zonder problemen een eiland. Het eiland.
De piraten die daar aan het kamperen waren en op het punt stonden een ei te bakken werden ruw onderbroken, de reuzen braken wat masten af, en Ik vloog naar de top van de Devil´s tower. Faloryl en Sjaak volgden mij. Boven aangekomen was het tijd Moerab vast wat te tergen. Falordyl castte een – voor figuren met een stenen hart – vervelende spell op hem. Daarna penetreerden we het gebouw. Niet de minste problemen had ik de armetierige vallen te vinden waarvan Moerab dacht dat ze hem zouden beschermen. Hij onderschat ons nog steeds. Maar niet lang meer. We zijn er bijna.

De dag begon eenvoudig met besluiten dat we nu dan toch echt Moerab aan gaan vallen. Helaas bleek al snel dat een schip ons aan het achtervolgen was, en naar ik heb begrepen, ook van zin was ons te rammen. Falordyl zorgde dat dat wat lastiger werd, en ik kon de Warhammer zo sturen dat we konden enteren. Dat was het einde van het schip.
Eind goed, al goed zou je zeggen, maar een paar kleine dingetjes zijn toch de moeite van het aanstippen waard. Hoewel de non eerst haar holy symbol kwijt scheen te zijn geraakt in combat, bleek ze het weg gegooid te hebben. Misschien heeft het lange leven op zee, en ik cafés met gordijntjes toch zijn sporen nagelaten, en wil ze van haar vow af. Ik vind dat wat goedkoop. Bah dacht dat ze in een geloofscrisis zat en vertelde dat de beste volgelingen van Trien vroeger priester waren geweest, en nu standjutter. Waarom hij dat vertelde weet ik eigenlijk niet meer…
Waarschijnlijk zal ze zich heel wat beter voelen met een paar koppen rum achter haar kiezen, ik heb dat ook, bij tijd en wijle, al gooi ik dan niet mijn wapens over boord. Sterker nog, ik heb het nu! Ik ben neergemaaid door de eerste de beste kaperkapitein, misschien niet eens van Moerab, dat belooft nog wat! Wel heb ik besloten in deze wateren wat meer vertrouwen te stellen in fysieke bescherming dan in overredingskracht. Mijn charisma is, wanneer op niet fysiek vlak gemeten, op het moment van bijzonder weinig belang.
Gelukkig heeft Bah wat kaarten van het schip meegenomen. Ze zijn wel een beetje nat geworden, maar ze zijn nog wel te lezen, door iemand die Marabisch kan lezen. WAAR IS DIE TOLK!!! MOET IK ALLES HIER ZELLUF DOEN?

Ach, misschien maakt het nog niet eens zoveel uit. Ik word wel vaker misbegrepen. Het enige is dat we, hoewel we zonder bekendheid door TwinPeaks konden lopen, zonder speciaal gevaar dat Moerab van ons zou horen, nu duidelijk her– en bekend zijn, met alle ins en outs. De hond heeft iedereen wakker gemaakt! Moerab heeft nu in elk geval ook nog het voordeel van de waarschuwing. Ik zei al dat geestigheid ook een keertje ophoudt. En mocht ik de lafaard nog een keertje tegenkomen, moet hij wel een verdomd goed excuus hebben, om de plank te ontlopen. One seconds of fame and 100 of pain.

Langzamerhand kunnen we in het geval van Sera wel van een ervaringsdekundige spreken. In elk geval op sommig gebied. Ik snap niet dat de orde toelaat dat leden daarvan iedereen het hoofd op hol laten slaan.

Om uit te vinden welke potion wat doet is een verbazingwekkend simpele methode.
Je drinkt ervan! Dan kijk of voel je wat er gebeurt. Zo identificeerde Falordyl de ene potion na de andere. Ik gaf op enig moment op. Maar goed. Falordyl doet wel meer rare dingen. Na enige uren teruggetrokken te zijn met bijna de gehele schat ligt hij dan ineens weer out op de vloer, in de gelukkige wetenschap van waardevolle informatie over de gevonden schatten.

Van sommigen raad je zo al dat ze niet deugen, zoals het kruis dat zwart/wit uitstraalt (onder een rokende bijbel), maar van sommigen raad je nooit hoe het zit (zoals bijvoorbeeld bij mijn helm).
De enorme schat die we buit maakten stelde Ons in staat een physiek deel schuld af te lossen voor het slippertje in El Pethar.
Maar goed.

Eerst het goede of eerst het slechte nieuws?

Eerst maar het slechte:
–op moerab is The Hearth Of Stone gecast.
–dat is een zéér lastige spreuk, die nota bene alleen op de caster werkt
–misschien is Moerab wel een zeer behendige magiër
–hij heeft banden met de Casagrandes
–hij heeft The Hearth Of The Ocean en dus ook altijd goede wind
–hij heeft het legendarisch schip van Goodnight Raven
–hij is onverslaanbaar gebleken in single combat
–hij voert 12 kapiteins aan
–enige gevaarlijke meedestanders van hem zijn:
–een hoge level necromancer (Zhivago) die misschien dan wel minder necromantic is dan algemeen aangenomen, maar toch
zeer behendig.
–een Lieutenant met dubble spear, de enige die hij heeft laten leven na single combat.
–de papagaai of death
–weet misschien al dat we z´n been hebben (oh ja? Hoe dan) waarmee we hem gaan aanvallen.
–is op thuisbasis en heeft daar de voordelen van
–en in z´n thuishaven, met alle voordelen van dien.

Ik geef toe, dat klinkt allemaal niet zo heel erg gunstig.

Maar het goede nieuws is:

–wij weten exact waar hij zich bevindt.
–we hebben wapens waarmee we hem zeer waarschijnlijk wel kunnen raken, zelfs al zou hij weten dat we dat van plan zijn.
–we hebben de mogelijkheid hem te treffen zonder dat hij ons nog kan raken, door de king en queen te beheksen
–hij waant zich misschien wel veilig in z´n eigen lair
–we kunnen de reuzen vragen ons te assisteren, en die zullen reageren
–we hebben kersenpitten
–de spreuk Stone To Flesh zou wel eens een zeer dodelijke voor hem kunnen zijn
–we hebben een scroll Stone To Flesh, en iemand die dat kan lezen
–z´n gevaarlijke necromancer is misschien niet zo een gevaarlijke necromancer
–met een beetje mazzel hadden de Casagrandes ook een slecht plan voor Moerab, wat hij te weten is gekomen.
(is er niet een schip met library ergens gezonken?)
–hij heeft overal vijanden, ook zeer machtige
–we hebben een goed vermoeden dat de houten poot voor een belangrijk deel z´n evenwicht bepaald
–op het land heb je niets aan je schip, hoe goed het ook is
–er zijn spreuken die door de Hearth of Stone heen beuken (fire)
–hij is schathemels rijk en heeft ongelofelijk veel verzameld.

Het aanvalsplan is dus als volgt:
We dumpen het extra gewicht van de nieuwe schatten (gewoon een kaartje en een kruisje, en later op komen halen).
We bereiden een geschikte spreuk voor voor op de zwarte koning en koningin
We varen om Marabië heen, luidkeels zoekend naar Moerab.
Vlak bij Hial varen we ´s nachts ineens naar het zuiden, zodat we in de nacht van de volgende dag op het eiland aan kunnen komen.
We roepen daar de hulp in van de reuzen van Halfweg.
Misschien kunnen die reuzen ons in het donker gidsen, zodat we ongezien op het eiland kunnen aankomen.
Daarna lijkt het Ons het verstandigst de reuzen een poging te laten doen de schepen in de haven onklaar te maken (rigging laten knappen, roeren breken, rum laten weglopen)
Terwijl wij een ingang zoeken de devil´s Tower in.
Moerab daar vinden, en voor hij echt door heeft wat hem overkomt
De spreuk op de koning gooien
En eventueel op de koningin
In gevecht met hem treden
In eerste instantie richten op houten been
Falordyl de kans geven een Stone to Flesh op hem te casten
Ondertussen oppassen wie je voor je hebt, de wizard schijnt goed te zijn in gedaante veranderingen
De schat inpakken, het schip van Goodnight meenemen en klaar is kees.

Helaas heeft Aoe het niet lang volgehouden tegen de draak. Tot Onze stomme verbazing wilde hij worden verbrand, en tot Onze nog stommere verbazing deden ze dat dan ook braaf. Maar tot Onze stomste verbazing was daar ineens Appie. In zijn geheel! Een matig groot mannetje dat natuurlijk Marabisch spreekt, en niet bang is Ons tot in Onze ziel te beledigen. Vooralsnog konden Wij hartelijk om hem lachen, al is humor natuurlijk niet altijd even amusant.

Door al dat vuur werden natuurlijk alle vijanden van grote afstand aangetrokken. Zo ook horden gevaarlijke witte pygmeeën die met vuur speelden. Dat hebben ze natuurlijk moeten weten, en na enig speurwerk vonden Wij al snel de grot waarin de pygmeeën hun verderfelijk werk aan het doen waren. In een poging de rest van de party te beschermen tegen een tiental zeer dodelijke slangen, werden Wij zelf gebeten. Maar We verbeten de pijn en lieten gelukkig niets merken.

Indachtig de aanval op de Lich in Magri hadden wij al bijna het monster in de kooi gedood, nog voordat Wij de pygmeeën hadden vermorzeld. Gelukkig zagen Wij op tijd Onze fout in, en kon de dankbare sphynx één belangrijke vraag voor Ons beantwoorden.
Wij hadden willen vragen hoe het precies komt dat sphinxen alle vragen kunnen beantwoorden, maar Wij bedachten Ons nog iets slimmers. We hebben het meeste kans Moerab te vinden op een onzichtbaar eiland, dat niet te vinden is als je niet weet waar het is, één dag ten zuiden van Hial, in de Devil´s Tower.

Is dat weer zo´n obvious list om argeloze adventurers in de lair met 1001 traps te lokken? Denkt Moerab soms dat Wij bevreesd zijn voor een paar waardeloze vallen, denkt hij dat Wij erin zullen trappen? Wij zullen hèm eens een lesje leren! Wij zijn er altijd van uit gegaan dat we Moerab alleen schip tot schip konden bevechten. Met een wonderschip als hij schijnt te hebben, het legendarische schip van Midnight, hadden Wij daar toch zo Onze twijfels bij. Eén foute manouvre en je bent de klos. En je gaat. Met man en muis. Wie niet kan zwemmen heeft het eigenlijk nog het makkelijkst! Die gaan gewoon dood! En wie kan zwemmen wordt overgoten met hete olie. En gaat dan dood. En anderen worden waarschijnlijk achterna gezeten door één of ander verschrikkelijk zeemonster dat onder z´n schip hangt. En gaan heel erg dood. En wie wegvliegt wordt achterna gezeten door een papagaai die magic missiles cast, en een djinni die powerwords in je oor fluistert. Wegvliegen is geen optie. Hand to hand combat, ook zo´n wassen neus! Hij is niet te raken! Alleen met speciale wapens, en als hij je vangt, nou dan kan hij z´n gevallen crew weer vervangen. Wij hebben dat natuurlijk nooit met zoveel woorden gezegd omdat Wij niet steeds zo zwartgallig willen overkomen, maar zoals Wij al zeiden: seacombat staat Ons nu net met Moerab niet speciaal zo aan…

Gelukkig is dat nu ook niet meer aan de orde. Wij zijn juist heel goed op landtochten. We kunnen met groot gemak een pand binnendringen, de gevangenen bevrijden, en er weer vandoor gaan, dus Wij zien geen enkele reden dat we niet met groot gemak het pand binnendringen, Moerab schaken (huh huh), en er weer vandoor gaan. Zelfs als het pand luistert naar de naam Devil´s Tower. De sphinx bracht inderdaad goed nieuws met z´n antwoord. Gelukkig heeft geen van de anderen dat in die mate in de gaten.

De sphinx die daar 10 jaar had gezeten kon weer gaan. Eigenlijk zou het Ons niet verbazen als Moerab ook iets met die draak en sphinx te maken had. De phinx gaf aan nog meer vragen te willen beantwoorden, als Wij dan eerst even een raadseltje oplosten waar meneer al tien jaar op heeft zitten broeden. Overigens schijnt het verstandig te zijn de raadseltjes even serieus in overweging te nemen voordat je overhaast een wel heel grappig, maar wellicht niet correct antwoord geeft.

Nu was het echter zo, dat de sphinx voor één ding wèl een tweede vraag gratis weg mocht geven (van wie eigenlijk?). Als we namelijk het zwarte kruis, dat de draak zo graag wilde hebben, aan de phinx zouden geven. Maar omdat Wij van Onszelf al voldoende wijsheid en intelligentie bezitten om de meest moeilijke vragen te beantwoorden, en omdat we eigenlijk niet zomaar dat kruis aan de eerste de beste willen geven, zonder dat we erachter komen wat die ermee gaat doen, besloten Wij geen tweede vraag te stellen, maar ons bezig te gaan houden met de schatverdeling. Er was een mooie glaive. Die wilde Sera liever niet hebben. Ongehoorde hoeveelheden schatten, kronen, wapens en kisten. De ene kist nog mooier dan de andere. De kleinste man onder ons zagen Wij groeien in de schatten tot grote hoogte. De Prins en Duke was al druk in de weer met een inventarisatie. Eindelijk een schip vol. Maar wat nu?

In El Pethar was het ook al zo droevig gesteld. Aoe had ons fijn even op het verkeerde spoor gezet. We hebben er niet eens voet aan wal kunnen zetten voordat we de haven werden uitgejaagd.
Lekker handig. Kijk dan ook goed! Iedereen ging direct zijn eigen gang, zodat in plaats van als helden te worden onthaald, voorzien van advies en zonder bloed aan onze handen, we nu bekend staan als Sjimmie de Verschrikkelijke (en ongetwijfeld "Schrik der Sleuteldragers" en "Menace of Merchants").
En dat terwijl ik volledig voor dubbelchecken en communicatie ben, en nota bene tegen piraterij! Zo wordt het natuurlijk wel steeds moeilijker, met alle Salmanische schepen ook nog achter ons aan.

Eigenlijk zat er niets anders op dan terug te keren en ons excuus aan te bieden, en schadevergoeding te dokken. Maar goed. Ze hadden Sera op de bank. Hoe die daar terecht is gekomen is mij tot de dag van vandaag een volledig raadsel, al is mij wel zoveel duidelijk: Niemand zo goedaardig als Sera zich voordoet loopt weg uit een klooster. Geen tijd om te praten. De arme vrouw leek me niet opgewassen tegen zoveel geweld.
We zullen overigens voorzorgsmaatregelen moeten treffen voor als we Moerab treffen in z´n hart.

Het kon niet anders dan alle gevangenen bevrijden. Het was onmogelijk zonder zware verliezen (van hun kant) de stad uit te komen. Waarom iemand op het vreemde idee kwam juist Sera te willen ondervragen gaat mij boven mijn pet, en ik heb er flink de pee over in dat we op deze manier aan deze overigens heel behoorlijke boot (de Joyful) zijn gekomen.

Met mijn nieuwe sloep (de Klauwhamer) zijn we naar Moerab op zoek gegaan.
We besloten boven Marabia langs te varen, en al snel vonden we Ogrima dat aangevallen was door Moerab´s vloot. De sukkels hadden een galleon van Salmanië laten verschalken.
Het enige lichtpuntje was dat we nu wisten hoe het schip eruit zag. Met een zeemeermin met een doodshoofd erop. Iedereen rende alle kanten op maar ik bleef kalm en vroeg de gouverneur (Mendez) van die streek hoe het in z´n werk was gegaan. Heel simpel. Moerab was gekomen, had geprobeerd de haven in te varen, ondanks de kettingen die daar gespannen zijn, en had met grote stenen kruiken hel en verderf gezaaid.
Bijna hadden wij daarvan nog de schuld gekregen. Al snel kwamen we erachter dat Moerab minder dan twee weken terug wat monsters aan de kust had achtergelaten die daar bijna Arniaanse toestanden veroorzaakten.

De harpijen waren zo plat, maar die bleken een wat minder prettige boodschap van Moerab te dragen. Hij hoopt me zwaard tegen zwaard te bevechten.


Ik hoop dat hij harpoon tegen sabre ook goed vindt, want ik zie niets in zwaard. Hij meent sportief te zijn geweest, ook tegen Shores, en verwacht van mij hetzelfde. Natuurlijk ben ik heilig van plan hem met net zoveel respect te behandelen als hij Shores heeft getoond. En de kustbewoners hier, en de Ogrimaten, en de Malena, en wie nog meer zij.

Hij lijkt onze krachten nog te onderschatten, en dat zal hem opbreken. En met een beetje mazzel àfbreken. Als wij de spell zien te verbreken.

Toen we allemaal hadden gedroomd dat Falordyl weer in gevaar was, besloten we een rondje te gaan varen in ons nieuwe mooie schip. Al snel werden we geramd en geënterd door een garnalentrekker, zodat we bijna vergingen met man en muis.
Gelukkig heeft Bah de schade nog enigzinds kunnen beperken. De roeier hebben we meegenomen als gijzelaar. Niks aan de hand, hij héét alleen maar Auw. Toen gingen we maar eens kijken hoe het met Falordyl ging. We konden weer een slaapje doen, net zoals met die engel, en waren al snel in de buurt van waar hij moest zijn.

We vonden een half–orc, gebonden aan een steen, die op Fabian leek. En een zakje met daarin een parel. Snel van begrip als we zijn, hadden we direct door hoe het zat.

Falordyl was zijn knikkers kwijt. En wij konden hem helpen, door ze terug te vinden. Eentje hadden we er. Ik deed natuurlijk ook een duit in ´t zakje en een onvriendelijke paarse robe met een zweep buiten bij de zwijnen ook.
We zagen de toren waarin Falordyl zat, en wisten dus wat ons te doen stond. We liepen langs een bankje waar 3 wel héél opschepperige mannen zaten. Zelfs ik werd keer op keer overtroefd. Sommige verhalen vergeet ik nooit meer. Ondertussen werd de overigens organische muur om de toren aangevallen door duizenden troepen. Dus besloten we met een omweg naar de tempels te gaan die daar zoal lagen. Vier dagen later, zonder eten, of slaap kwamen we uitgehongerd aan. Daar was een rivier met een bootsman met kap. En een vriendelijke flagellaat die ons de weg wees. Ondertussen hadden we al 6 parels gespaard toen we in het donker een bowl met goor eten aangeschoven kregen, honger maakt rauwe bonen zoet. Nog een marble. En toen, terwijl Sera, door haar title als enige geschikt bevonden de beeldschone Janette te bezoeken, daar naar binnen ging, vond De Duke ineens een handje cashewnoten. En een bord pasta, en wat gebakken parelhoenders, en een grote Pasty de Surprise, wat gerookte hammen, enzovoort. Dat hielp aanzienlijk. Het lukte gek genoeg niet wat van de reeruggen of pizza´s naar binnen te gooien, en hoewel wij langzamerhand wel een wat voldaner gevoel begonnen te krijgen, krijste Sera dat ze ook honger had. Nu, om een lang verhaal kort te maken: Ik stond op het punt de duke Prins of Punishment, Duke of Welfare te slaan, want de wulpse Janette wilde slechts haar prins, maar ze was al weg voor ik kon reageren. Ik weet niet wat hij tegen haar heeft gezegd, maar ze rende weg als gestoken door een wesp. We zullen het er nog eens over hebben. Gelukkig vonden we ook parels bij de tempel van Fiaria en bij een tovenaar die Janette had gevangen. Zodat, toen we na een kort oponthoud met de sjaak een 11–tal parels konden overhandigen aan een inderdaad wat aangeslagen Falordyl.
Wat wil je. Ik had bijna tranen in mijn ogen dat Janette in Falordyl inderdaad haar prins had gevonden en niet van plan leek hem nog ooit los te laten. En hoe ze hem dan vast had!
Na die 11 parels ging het wel wat beter, en werden we in de kathedraal van Thrinn weer wakker. We hebben onze tijd weer uitstekend besteed.
Dat stomme white robe festival is voorbij. Helaas weet Molina niemand die echt een goede spell op de zwarte stukken kan casten. Ik heb een aanklacht ingediend tegen Moerab.

We hebben eindelijk de wapens, ik heb nog de spear van Falordyl en de dagger voor Janette.
De zwarte koning en koningin zijn te gebruiken als channel voor bijvoorbeeld een spreuk. Ik laat Molina uitzoeken wie en waar dat het best kan.
Voor een ring heb ik een scroll Stone to Flesh bemachtigd, en ik heb toch maar eens een sloep gekocht.

De klauwhamer. Ik zal blij zijn als het toernooi voorbij is, er een wizard is die voor ons wil casten, en als we op weg zijn.
Iedereen werkt hier elkaar tegen. Sommige instanties werken zelfs zichzelf tegen.
Het is een chaos.

Shores is dood.
Hij is laaghartig gepakt, waarschijnlijk niet al te lang nadat hij is uitgevaren. De verachtelijke hond heeft z´n hoofd opgestuurd. Vergezeld door een briefje met aanhef: "Lafaard,".

Het is toch nog gelukt me nog meer te tergen dan hij al had gedaan.
Ik ben niet bozer omdat ik door sommigen ben tegengehouden de informatie uit een gevangen piraat te krijgen die had kunnen helpen bij de vangst van Moerab.
Ik ben niet bozer omdat die nicht die we dan toch wel te pakken hadden, door de verachtelijke secte van Misha is vrijgelaten.
Ik ben ook niet bozer door het feit dat we geen schip van z´n vloot konden vangen of zinken, omdat Misha niet van gelijke munt houdt.
En ik ben zelfs niet bozer omdat iedereen om me heen probeert om zich te drukken van het uiteindelijke doel van de missie.

Wel ben ik bozer omdat ik mij, terwijl Moerab me staat uit te lachen, sta druk te maken over een harpoen, overigens in de tijd dat we staan te wachten, en Moerab dus maar doet waar hij zin in heeft. Waarom moeten we nu nog steeds een wapen maken van die schaakstukken? Waarom weten we nu nog niets van die spreuk?
Alleen wraak is op z´n plaats. Om te beginnen zal ik niet nalaten flink aangifte te doen in iedere stad waar ik langskom, om ervoor te zorgen, dat een rechter, mocht het nodig blijken, niet op grond van onvoldoende aanklachten Moerab weer vrij laat na wat geleuter van een seniele oude priester. Dat Moerab de financiële ader is die de Casagrandes nodig hebben om hun werk te doen, met daarbij piraterij, moord kidnapping en afpersing zouden een rechter toch even bezig moeten houden. Daarna wat voorbeelden.
Ik geloof dat we toch weer een kapitein moeten vangen die we nu wel eens een beetje behoorlijk moeten uithoren. Iedereen die hij noemt moet uit de weg geruimd worden. Wie voor hem werken, wie met hem hebben gewerkt, wie hem opdrachten geven.
Geen hoofden opsturen, maar rustig mensen laten verdwijnen, en verhalen over hun incompetenties de ronde laten doen. Ik zal hem pakken waar ik kan. Wie me tegen zit, kietel ik met m´n harpoen in d´r neus.

Niemand hier weet ergens van!
Op aanraden van de bewoners hier ben ik maar eens naar elven gaan zoeken. Toen ik een verlaten huis tegen kwam, waarin verschillende dode dieren en mensen lagen, besloot ik eerst maar weer eens terug te gaan, en na eindeloos gezeurpiet vond ik in de wieg een doosje.
Ondertussen was ons wel duidelijk dat Thoril (de elf die Casagrandes hakt) me zocht. Van hem zijn we maar een beetje wijzer geworden, maar ik heb er wel het doosje geopend. Dat viel wat tegen. Dag feathery cloak. Dag laarzen. Dag wolvissen riem. Dag hollow dagger. Die boer had het goed verpakt!
Maar de opbrengst mag er ook zijn. Een doos met daarin een ongelofelijk grote edelsteen, en zeer magisch ook nog. Het enige is dat Falordyl vermoedt dat de Casagrandes er wel wat voor over zouden hebben juist die steen in handen te krijgen, en dat schijnen wij juist weer niet te willen. Afijn, ik houdt het doosje voorlopig maar eens bij me.
Ik hoorde ook al iemand zeggen dat het doosje bij een prinses moet worden afgeleverd. Ik ben benieuwd hoe graag ze het wil hebben.

Oh ja, we weten nu dat het houten been waarschijnlijk zo is geenchant, dat moerab weinig last heeft met lopen, zwemmen, en dat soort dingen. Dus het plan blijft staan: eerst de houten poot eraf.
Ik had het idee dat een white robe ons uit aan het lachen was over het feit dat we Moerab nu nog niet hebben, my point exactly. Het schiet allemaal weer ontzettend weinig op. Het duurt zo nog maanden. Eerst moet Falordyl een quest doen om white robe te worden, ondertussen moet hij nog even leren hoe je dingen herkent, dan weer naar dat saaie festival, waar dingen steeds duurder zijn geworden, als ze nog te krijgen zijn, een harpoon laten wrochten die door een magiër is bewerkt, en dan, als we ons niet al te zeer laten afleiden door allerlei dingen met stenen en kronen, kunnen we weer aan de slag.
Ik word er moedeloos van. Ik wou dat ik bij Amie was.

Wat een beschamende weken hebben we nu weer achter de rug!

Eén kaperkapitein laten lopen, één kaperkapitein ingeleverd waar ze er niets mee kunnen, afgedropen als honden met hun staart tussen hun benen, net op het moment dat Moerab ten tonele verscheen! En allemaal de schuld van de kerk.

Wat is er nu een goede daad aan het faciliteren van slavenhalen? Waar blijf je als iedereen maar doet waar hij of zij zin in heeft, als het gaat om het grotere goed.

Ik ben geschokt. Het enige lichtpuntje zie ik in het feit dat de clan Casagrande enige scrolls StoneHearth aan Moerab schijnt te hebben verkocht, en in het feit dat de necromancer alleen maar trucjes kan, en misschien helemaal niets necromantisch.

Ik zal mij persoonlijk eens wat grondiger met die honden van Casagrandes gaan bezig houden. Ik heb er weer eens genoeg van. Zo schiet het natuurlijk niet op.

Ik snap nog steeds niet wat er nou mis ging.
We waren redelijk rustig aan het drinken in de bar van 6M. Ineens barstte er een gevecht los, en de grootvizier loste het zo een beetje op. Het enige wat we wijzer waren geworden was dat er een dokter Watson was die Moerab had verzorgd.

De ondervraging van de Duke leverde verbazingwekkend snel en doeltreffend resultaat op, en na een potje schaken gaf de oude, ondertussen verzwakte dokter ons de stukken. Hij hield één witte pion achter. De zwarte koning (met dat kruis op z´n kop) lijkt Moerab voor te stellen. De stukken zijn gemaakt van het been! Dat is betere koek. Maar hoe hier nu een wapen van te maken? Of meerdere wapens? De grootvizier zal hier nog eens goed naar moeten kijken.

Een beetje werd ik wel in mijn enthousiasme geremd door de waarschuwing die de Grootvizier lospeuterde van Iznogood. Moerab was stuurman van Goodnight Raven. Hij heeft een spell op zich zitten die nogal beschermende werking heeft, en die zeer lastig te casten is. Bovendien schijnt hij die zelf te moeten kunnen casten. De grootvizier zegt dat het bij de spreuk te gevaarlijk is om hem te proberen te casten als je het eigenlijk niet kunt, en dat betekent dat Moerab een GROOT tovenaar is. En een gevaarlijke. Iznogood heeft aanvullende info over de necromancer die naast Moerab loopt en het lijkt mij zinvol even uit te zoeken of hij ook weet of die in staat is ook die spell te casten. Dan zou hij misschien alleen maar een manier hebben gevonden om de spreuk op een ander te gooien.
Al met al is Moerab een zéér gevaarlijk tegenstander. Helaas zijn er een paar dingen waar hij onder bescherming van die spell niet tegen kan, want daarom zal hij niet overmoedig iedereen zomaar tot op aanraakafstand laten komen. Een gerichte stone to flesh zou dan al kunnen helpen. Die kan de Grootvizier vast wel. Toch?
Ik vraag me langzamerhand af of we niet een manier kunnen vinden hem wat meer op afstand dwars te zitten. Of… Misschien kunnen we wel magisch vat krijgen op moerab door z´n been aan bepaalde spells te onderwerpen. Ik heb daarvan geen verstand, maar het lijkt me geen overbodige zaak daar toch even over na te denken voordat we ons weer in het avontuur storten.

Ik was blij weer op Malena eiland te zijn. Na al die tijd.
De mensen waren door Shores alvast voorzien van wat kleding en dingen. Het stamhoofd had ondertussen Salmanisch geleerd, en we hebben er goed getoefd. De grootvizier heeft er wat dromerig voor zich uit zitten kijken, recht de zon in!, maar het gaat nu wel weer. Baloe, een door de wizard van Moerab gevangen Malenaan, die getrained was voor gladiator en nu daar op het eiland zat zonder vrouwen, wilde na overleg met de voorvaderen mee Moerab bevechten.

Ik heb ook overleg gehad met mijn voorvaderen. Ze waren blij me te spreken, zeiden dat ik niet van hier ben, wat ik al wist!?, dat ik niet lang zou blijven, en later hier niet meer zou thuis zijn, dat ik nu vader was van mijn onderdanen, en dat ik mijn voorouders niet hoef te kennen, maar dat ze over me waken en eerzaam waren. Een hele mond vol dus. Ik was blij en een beetje geëmotioneerd toen ik uit trance kwam, en dus niet helemaal verdacht op een lezing van de shaman over Misha, moge zijn voorouders hem beschermen.
Als de Eminentia het op haar geweten heeft dat ik mij hier straks niet meer thuis voel, zal ik haar ook eens wat laten voelen!

Ondertussen heeft de Grootmeester leren vechten onder water, echt iets voor hem. De onopvallende kleine man?! was nergens te bekennen, keurig ventje. Hij is helemaal niet onvoorzichtig geweest.

Na enige dagen kwam Shores aan. We besloten in Tajar naar het been van Moerab te gaan zoeken. En ja hoor, we waren er nog niet of de grootvizier trof er het been aan, en wij er onopvallend, zoals alleen wij dat kunnen, heen.

De arme houten poot dokter blijkt achteraf geen vlieg kwaad te hebben gedaan, maar dat konden wij toen niet weten. Na een achtervolging en een opstootje waarbij de Maarschalk, vooral op slagvelden sterk, zich wijselijk rustig gehouden heeft, hebben we alles kunnen sussen, en weten we nu dat Moerab z´n been is kwijtgeraakt in De Bar van Zes Miljoen. De Duke doet wat hij kan, z´n naam alleen al doet (overigens een beperkt aantal) mensen beven. We zijn er nu bijna. In elk geval is er wel duidelijk geworden door Shores zijn beschrijvingen, dat Moerab in niet zomaar te raken is met een wapen.
Gelukkig maar, anders zou dat zoeken naar dat been me danig de keel aan het uithangen zijn. Om de een of andere reden heb ik het idee dat we moeten opschieten met dat been. De houten poot dokter blijft even te gast aan boord. Hij heeft een erekajuit. Wat mij betreft in elk geval tot we het been hebben.
Zonder dat hij het door had heeft de dokter ook nog vitale informatie verschaft over Moerab. Ik wist wel dat hij iets wist! Hij heeft de exacte maten van het been, en heeft aangegeven dat het van Malena Wood, specifiek gemaakt was onder leiding van de wizard.
En wat kreeg ik te horen toen ik mijn harpoon wilde laten betoveren? Precies! Hij heeft een magisch houten been! Dat wij dat weten mag onder geen voorwaarde uitlekken! Als ik met hem in gevecht kom, zal ik eerst dat been eens onder hem vandaan slaan! En dan maar kijken hoe dat met die verwondingen zit! Misschien eindigt hij nog wel met z´n been in z´n oog, en z´n poot in z´n hol!

Vooralsnog ben ik niet ontevreden over onze progressie. Straks als we een hinderlaag leggen wat Moerab niet zal verwachten, (We hebben immers overal al geroepen dat we hem openlijk en van voren gaan aanvallen. Een hinderlaag verwacht hij dus niet, en dat is juist waarom we dat gaan doen) zal het snel afgelopen zijn. Laat rum rijkelijk stromen!

Wat erg! Mijn mooie harpoon is weg, meegevoerd door de haai die bijna de prins had opgegeten.
En alsof dat nog niet erg genoeg was: Mijn Glaive is ook al weg! Die heb ik als onderpand voor het leven van Bah en mijzelf moeten achteraten, nadat iedereen ons in de steek had gelaten.

Vooral van de Maarschalk viel het mij wat tegen, al zijn zijn wegen ondoorgrondelijk. Grootvizier Falordyl probeerde er nog van te maken wat hij kon, en redde de prins en alleen de Grootmeester hing mij bij, in onze gevaarlijke tocht over de bodem van de zee. Maar goed, we hebben er nu wel wat grote vrinden bij.

Wat zei Falordyl nu ook al weer? Als ik blaas komen ze, of: als ik blaas roep ik ze, en komen enige dagen later aan. Ehmm… Nu, dat is ook niet van belang. Daarvoor zijn anderen. De Duke of Punishment draait nu op volle toeren, net als de Eminentia van verwondingen, dat is wel duidelijk.

Tja, en nu dan naar Shores. Ik hoop dat hij inderdaad in de buurt van de Friday Isles zit.
Ondertussen is mij ook uitgelegd dat je het best iemand kunt verslaan met z´n eigen been. Nee echt, het klonk toen aannemelijk, hoewel de details me zijn ontgaan, maar we zullen waarschijnlijk een poging doen om het afgehakte been van Moerab te vinden, en er een wapen van te maken.

Als Shores niet weet waar dat been kan zijn (ik meen mij nog te herinneren dat het niet op zee was, ahhaaaahhh), zullen we (1) in Salmanië aan de koning moeten vragen hoe dat eiland ook weer heette waar Goodnight Raven gevangen is gezet, (2) daar dan heen varen, (3) waarschijnlijk er daar achterkomen dat hij inderdaad dood is, (4) een seance regelen, (5) van hem losweken waar dat been kan zijn, (6) zonder dat hij ons verlinkt, vervloekt of vermoord, dan (7) zonder ongelukken naar de plaats gaan waar dat been nog kan liggen, (8) het daar zoeken en schoonmaken, (9) omvormen tot wapen en daarna (10) maar hopen dat we een keer zo dichtbij Moerab komen (met het wapen) dat we hem ermee kunnen raken voordat we zijn vervloekt, gedrained, oogloos, gecastreerd, en dood op een onbewoond eiland zijn achtergelaten.

Misschien, als je het zo bekijkt is het inderdaad niet eens zo heel ver gezocht. Het enige waar ik bang voor ben is dat Moerab dit ook al vier keer heeft verzonnen, en rustig in z´n dubbele bodem paleis op de schat zit, (een trap voor adventurers èn natuurlijk ook z´n paleis, want dat verwacht niemand, dat is juist ook onze kracht) met z´n been in z´n hand.
Bijna waren we een nieuwe aanwinst voor onze party al weer kwijt geraakt. Een vrij kleine, hij is wel erg klein, vriendelijke nieuwsgierige ?man?!, die enthousiast aanbood Moerab voor ons te verslaan. Zulk enthousiasme moet beloond worden. Maar om je dan direct weer door vleesetende drijfplanten te laten opeten is weer wat onvoorzichtig. Het linke is dat onvoorzichtigheid altijd de zelfden overkomt. Hij heet Enzo Fatali. Logisch eigenlijk.

Ik zal blij zijn weer op Malena Island aan te leggen, Cojanis te ontmoeten, en het stamhoofd, met wie ik nog een appeltje te schillen heb. Alles is in gereedheid.

Tja, een schip kopen leek toch wat overdreven, ook al omdat we straks misschien snel een eigen schip zullen veroveren.

We zijn op zoek gegaan naar Shores, zijn aangekomen bij Halfweg, hebben onderhoud gehad met de reuzenkoning, aldaar, en proberen nu zo snel mogelijk de gekidnapte zoon van de Koning te veroveren.
Helaas is het ons niet helemaal gelukt zonder op te vallen binnen te dringen, dus worden we nu overal aangevallen. Ik ben zelf ook hevig aan het bloeden. Over een uurtje ben ik buiten adem. Het vechten onder water valt mij niet eens zo erg tegen, met harpoen, maar een rare kwiebus heeft het touw weten te beschadigen.

We moeten wat haast maken, voordat we gijzelaar het straks nog moet bezuren, en nog steeds snap ik niet waarom al die gasten ineens door hadden dat we eraan kwamen.

Het openen van de kluis was voor ons natuurlijk een gemakkelijke zaak.
Inderdaad overtrof de inhoud onze verwachting. We zullen het goud nochtans hard nodig hebben. De ring met de parel hebben we ons wel toegeëigend.

In Calender hebben wij de tempel van Fiaria toegelaten op ons grondgebied. Enige verdediging lijkt ons niet onverstandig. Daarna zijn we op zoek gegaan naar Moerab.

Ik begin er nu genoeg van te krijgen en meen er klaar voor te zijn, hem te vereren met een bezoek. Een paar dingetjes zijn we alvast over hem te weten gekomen:

Moerab schijnt een vrij klein smal mannetje te zijn, met houten poot.
Onverslaanbaar in single combat
Gelooft dat iemand nooit mercy mag tonen, en doet dat ook niet
Vecht met sabel
Heeft alle zeeën op deze wereld bevaren en nog meer
Heeft de onprettige eigenschap gehoorzaamheid af te dwingen met gewelddadige bloederige voorbeelden
Handelt de laatste jaren alleen nog maar in speciale waar als prinsessen, wizards, en lastige verzoeken.
Komt wel eens op halfweg
De reuzen bij halfweg zijn als de dood voor hem
Hij weet toch op halfweg te komen
Verkoopt meeste waar in Marabië
Houdt zich aan de letter van de overeenkomst, en kan het niet hebben als iemand zijn woord breekt
Laat soms mensen achter op een onbewoond eiland
Heeft luitenant in dienst die met dubblebladed spear vecht en gladiator was
Dat is de enige die hij eens heeft gespaard
Iemand uit zijn crew laat doden weer opstaan, zodat ze ook postuum eindeloos gestraft kunnen worden
De luitenant mag dan wel leven, maar is ook gecastreerd
Heeft altijd gunstige wind (waarschijnlijk door het hart van de oceaan)
Heeft kasteel om adventurers te vangen
Is onmetelijk rijk
Heeft op tongen van gevallen tegenstanders een map getekend
Zelfs de partyqueen laat hem met rust
Hij heeft controle over undead
Hij leidt ca 12 andere kapiteins die voor hem werken
Wordt ongemeen boos en onredelijk als hij verliest met gokken
Heeft een geheime tattoo op zijn rug
Heeft geheime basis.
Hij heeft het schip van Goodnight Raven
De naam is wat lastig uit te spreken. Hoewel…
Daarom is het vrijwel immuun tegen magische aanvallen en curses.
Het is een tweemaster
Met 10 riemen
En 3 kanonnen per kant
Black sails met inscripties die kunnen aanvallen
Z´n papagaai cursed je in 10 talen
En casts spells
En drinkt bloed
En eet oogballetjes
Maar verder weet men geen andere zwakke plekken.


Het aanvalsplan is wat mij betreft als volgt:
We zoeken ook Shores op. Met Shores leggen we een onontkoombare trap. Daar vangen we hem.

Ik zou me goed kunnen voorstellen dat we in Marabië een handelaar overhalen wat speciale waar voor ons te zoeken (Shores? een wizard van Casagrande?). Zo moeten we proberen bij hem in de buurt te komen. Ik heb gemerkt dat ik niet meer onder cover van onbekendheid ergens heen kan reizen. We zullen daar dan ook geen extra moeite voor doen.
We zullen het bericht verspreiden dat z´n laatste uur geslagen heeft. Met daarbij wat expliciete verhalen over hoe goed we zijn. Dan kan hij zich daar even op vastbijten. Ik zou niet willen dat hij ons onderschat. Mensen die al zolang eenzaam aan de top staan, zullen net als ik wel eens bezig zijn met wat er voor nodig is om ze echt te verslaan, en die gedachte mag van mij best z´n leven gaan beheersen. Misschien is het verstandig eerst wat kapiteins van hem te grazen te nemen, om een voorbeeld te stellen. Nadat we de crew uitgebreid voor zak hebben gezet op het marktplein, mogen er best wat ontsnappen om te gaan vertellen hoe eng we zijn.
Vooralsnog zie ik niets in een frontale aanval.

Janette mompelde nog iets over hem aanvallen met z´n eigen been… En dan? Wat zegt dat? Ik zie er eventueel nog wel iets in om wat oude vijanden van hem in te schakelen. Goodnight Raven is volgens mij al dood, al weet je het nooit, maar dat zou, indien we hem kunnen controleren een ideale tegenstander zijn. (Misschien is die ook zeer geschikt als gijzelaar, als hij nog leeft!) Misschien zijn er ook wel ergens slaven die liever met ons mee gaan om Moerab te hakken. Gijzelen van z´n papagaai (wat ik eerder voorstelde) lijkt me bij nader onderzoek toch niet zo goed werken als ik misschien had gedacht. Mij lijkt nu dat hij niet op die manier onderhandeld.

Wij zijn nu eenmaal koning, en dan hebben we zo onze verantwoordelijkheden.

Gelukkig weten we nu waar onze schatten zich bevinden. Dat is ook wel nodig want de kas is bijna leeg. Bovendien hebben we gededuceerd dat ze er nog wel zullen liggen. Wij kunnen er ook niet zo goed bij.
OK, we weten waar de hendel zit, we weten waar we het dagpassword kunnen vinden, maar hebben nog niet echt grip op de gigantische meppen die het armor uitdeelt.
Hoewel… hebben wij het dagpassword wel geheel juist uitgesproken? Wie moet dat doen? Misschien scheelt dat wel… Maar dan het kleinigheidje met die 3 sleutels die er niet zijn, de onderaardse rivier die ergens moet beginnen.
De sneeuw. Er zijn nog niet veel inwoners teruggekeerd naar hun land. Het is ook wel heel ver weg. Gelukkig kan ik de volgende mensen direct in het Kalundisch begroeten. Dat werd ook wel eens tijd.

Ik heb gemerkt dat de verhalen over mij sneller aankomen dat ikzelf. Ik hoef nauwelijks herauten uit te zenden.
Alleen een boodschapper om Amie in te lichten.

We gingen slapen in dit grote mooie veilige kasteel, dat gemaakt is van de overblijfselen van een uit de kluiten gewassen Chimera.
Tussen de poten is de poort, de grote hal in z´n romp, de troonzaal in z´n kop. Het ligt ergens hoog boven de stad die de droogte níet heeft kunnen doorstaan. Waren hier ook niet ergens van die monsters die met één hap een heel huis op konden eten? Dit kasteel dus niet.
Afijn, Wij liggen nog niet of een hele zwerm vleermuis achtige insecten belaagt de spijlen van het raam. Later belagen 10 x zo grote monsters op de zelfde manier het raam en de deur. Het is Ons direct duidelijk dat er actie moet worden ondernomen. Dus in plaats van Onze gevechtsuitrusting aan te doen hakken Wij er flink op los. De monsters vergaan tot zand. Als ze in Ons aangezicht ademen krijgen We dorst. Wij vinden dat sowieso onbehoorlijk. Even later is het al weer voorbij en gaan We voor in het onderzoek. Al snel vinden Wij een Graal.
Een goede man die hier in de buurt op Ons heeft gewacht vertelt dat Wij hieruit moeten drinken om weer koning te zijn.
Wij voelen Ons vereerd en staan klaar op te komen voor de zwakkeren in deze wereld, zelfs als dat behelst dat Wij Ons moeten laten vollopen met … met water!
Voor Volk en Vaderland! Nooit weer.

Nu We dan koning zijn werpt zich dan toch een aantal vraagjes op:
Waarvan zijn we koning? Heeft Ons waarschijnlijk niet onaanzienlijk rijk een naam?
Welke voertaal gebruiken We?
Heeft de goede man ook een naam?
Zijn er nog meer verstotelingen?
Kunnen die gewaarschuwd worden?
Was er niet een handelsroute langs Ons land? Moet die niet hier wat dichter langs komen?
Waarom is een groot gedeelte van Ons paleis nu weer verwoest, nadat Wij dat hebben verboden?
Welke wetten zijn Wij gewend te gebruiken?
Waar is Ons leger?

Er zullen ook wat dingetjes geregeld moeten worden.
Wij dachten Ons te herinneren dat men hier Kalundisch spreekt. Dat moeten Wij dus ook maar snel leren.
Amie is Koningin! In de wetten moet opgenomen worden dat de sekte van Azburan hier vrijelijk mag toeven/belijden.
In de wetten moet helemaal opgenomen worden dat iedereen maandelijks vrij een tot rum en een lepel levertraan kan halen op het paleis. Ik heb adviseurs nodig die verstand hebben van belasting, trade, war, crafts, boeren. Waar haal ik die vandaan? De dag van vandaag (Wat voor dag is het vandaag?) is een nationale feestdag. Er hoeft dan waarschijnlijk op deze dag geen belasting betaald te worden, maar dat weet ik nog niet precies, want belasting raakt Ons niet. Het zwaard krijgt een ceremoniële betekenis en wordt bijgezet bij de Graal.
De wetten zoals die bestonden dienen weer in ere te worden hersteld, al willen We er wel eerst nota van nemen.
Naar alle waarschijnlijkheid kan dat ook, met een aantal kleine aanpassingen:
1–Iedere burger kan eens per maand een totje rum en een slok levertraan op het paleis halen.
2–riolen moeten schoon zijn.
3–Er wordt belasting geheven voor de infrastructuur van ons mooie land en de verdediging daarvan. (Staat er vast al in.)
4–Koning stuurt leger of legerleiders aan
5–Vandaag is een feestdag
6–Bezit van de Koning dient onbeschadigd te blijven
7–Azburan is aanvaarde godsdienst
8–Er moeten wetten komen voor adventurers.
9–De koning kan, als hij een tijdje flink vooruit heeft geregeerd, iemand aanwijzen die dan voor hem de zaken waarneemt, in welke tijd de koning contacten legt met andere rijken, gewoonten, gebruiken.
10–De vrouw van de koning is na de koning de belangrijkste persoon in het land (op de zoon na).

Ad 8
Om te voorkomen dat het land wordt leeggeroofd
Goede herberg, prettige vertrouwelijke sfeer
Berechting volgens regels hier
Af te kopen straffen
gebruik kwade magie wordt hard gestraft
gratis handel in wat maar te handelen is
mogelijk hier deeltijd te vestigen.

Er zijn raadsheren nodig:
Wij stellen voor:
Sjaak leger/wacht
Falordyl recht / magie
Bah ambachten
Janette gezondheid
Gladan welvaart / straf
Amie verdraagzaamheid
Wij internationale betrekkingen

Een aantal zaken die opgezet dienen te worden in de city of Crowned Hill:

straten
huizen
stonemasonry
carpentry
liquor store
weavery
library
whorehouse
gemcutter
bathhouse
leatherworkery
smithy
weaponsmithy
armorsmithy
tailory
farms crops/cattle
stores
marketplace
temple
tavern/inn
seafood restaurant

Eerst eens wat gedronken, en ondertussen een tattoo laten zetten.
Zo die zit!! Jammer dat de plaatselijke tattooeerders me niet zo goed verstaan.

De volgende dag nog eens laten doen. Nu heb ik wat ik wil: Een grote blauwe draak op mijn rug met de tekst "Mialidiam, ik kom voor je!" Dat heeft hij keurig netjes gedaan.
Daarna hebben we wat crocs gehakt en gevangen, verkocht en parels ingeslagen. Uiteindelijk zijn we dan op weg gegaan naar Crowned Hill. Wat een pokke–eind. Maar goed we zijn er. Het is er gortdroog en uitgestorven. Gelukkig zitten we in het kasteel.

Onderweg nog wat verhalen gehoord, onder andere over Mialidiam. De draak is verdorven. Hij heeft zijn woord niet gehouden tegen de elven (nou en?) en martelde z´n tegenstanders dood. Als het hem te gortig wordt, ademt hij gif. Ene Goliath heeft hem bijna verslagen. Het lijkt wel of er een vloek rust op deze streek. Ik word er niet goed van. En al dat kabaal van onze buren…

De schat viel wat tegen. We zijn er nauwelijks wijzer van geworden.
Het enige wat wel aardig is, is dat we nu een ondergrondse verbinding hebben met de Doge.
Amie is veranderd. Ze kan met groot gemak hordes mensen aanspreken. Toch is het een ander soort zekerheid dan die ze had. Waar ze vroeger een rotsvast geloof had in Azburan en de goede zaak die hij vertegenwoordigde, spreidt ze nu een soort zelfbewustzijn ten toon, die zeer vast en zeker is.
Ik verbaasde me erover dat er meerdere heersers werden aanbeden. Helaas was het Janette die er echt een vinger op kon leggen.

Zij was het die deduceerde dat er echt iets niet in de haak was.
Eerst met het verhaal dat ze gecharmd was, en later dat één van haar vertrouwelingen stiekem voor een andere draak aan het werk was. Mialidiam, een oude blauwe draak.

Helaas werd het elimineren van die verbintenis een ramp. Voor de orde, voor Amie en voor mij, ik schaam me diep. Ik hoop dat de sekte van Azburan het verlies te boven komt.
In elk geval mag een zekere draak z´n borst nat maken. Hij is zojuist met stip gestegen in de zwarte lijst.

Dat gelazer met die elf moest maar eens afgelopen zijn, ik heb er toch al de pee over in dat ze mijn ei hebben afgepikt. Alsof ik een ei niet aan zou kunnen.

Onder in ons huis was nog die aangroeiing met die ondoden die probeerden de dwergen van hun werk te houden. Het was hoog tijd daar eens wat aan te doen.

Zo gezegd, zo gedaan. We waren er al snel achter dat (en dat wist ik niet eens…) er en Lich was geweest die een aantal jaren lang de stad in zijn greep had gehad. Hij was verslagen door Au! God! Sinas! Maar onder het paleis waren nog wat ondoden die daar ingesloten waren toen de stad werd bevrijd.
Doof voor welke waarschuwingen dan ook, dat de groep te groot en te gevaarlijk was om te vernietigen, dat we terug moesten keren als we iets geks zagen, of dat er misschien wel eens wat veel tegenstand kon zijn, besloten wij het anker te lichten en doken het vooronder in. Wel kregen we wat hulp van een tweetal priesters, en die hadden we ook hard nodig.

De skeletten waren niet eens zo erg vervelend. Die hielden ons nauwelijks op. Ik geloof dat een aantal daarvan mij nog een tijdje hebben gebugd toen we in gevecht kwamen met… de Lich! Onmetelijke rijkdommen! Ongemeen gevaarlijke spreuken! Zeer fatale death traps! Rijker dan… dan… de Urtarch! Geen tijd meer om nog even een achtertrosje te steken.

Maar in tegenstelling tot alle verschrikkelijke verhalen die ons daarover ter oren waren gekomen bleek hij gemakkelijk af te drogen. Ik geloof niet dat hij iemand heeft kunnen beschadigen. De schatkamer moeten we nog even vinden, we kwamen alleen maar een constructie tegen die we afgesloten hebben.
Nu ik het vermoeden heb dat die de Lich heeft geholpen met zijn vuile werk, geloof ik dat het goed is het geheel nog even vakkundig te slopen, maar goed. Het enige wat er nu nog onder staat is een setje vampires maar ik moet zeggen dat ik daarvan ook niet erg onder de indruk ben. Met een beetje mazzel dacht die aangeklede voorloop dat de schatten achter die deur dan wel bewaakt waren. Het ziet ernaar uit dat de infestatie onder de stad binnenkort weer gewoon uit ratten zal bestaan. Dan kunnen we daarna ongestoord weer aan het volgende project gaan werken.

Ik wil zo snel mogelijk naar Amie, en daarna als we klaar zijn vragen of ze contact kan leggen met Azburan om verslag te doen van de dingen die ik tot nu toe heb gezien, die hem aangaan, zoals Cojanis en de Phenix, die beide interesse hebben getoond in hoe het met hem gesteld was, en in tweede instantie best bereid waren nog eens contact met hem op te nemen. Maar eerst de schat!
030719

Het zijn vreemde landen.
Beren en papagaaien kunnen mij verstaan. Daarvan heb ik gebruik gemaakt. Als ik de lapzwans der 6 sloten ga vergruizen, zal ik eerst z´n papagaai proberen te bemachtigen. Ik weet nu in elk geval alvast wat papagaaien het liefst eten. Daarmee zal ik die paaien om alles omtrent de heer Moerab te weten te komen.

Ik kocht voor belachelijk veel geld een aantal bloedzuigers om voorbereid te zijn op het ergste. Ze konden mij verstaan! Daarna kwamen we stalen dozen tegen die ons ondervroegen over andere stalen dozen.
We vingen er een die een andere aan het begraven was. Die was doorgedraaid. Er kwam geen zinnig woord uit. Uiteindelijk hebben we b276354 maar meegenomen naar de hoofdman van een groep mangeiten. Die wist een schat te liggen. Hèhè.
Een peulenschil, als je zo bent voorbereid als ons. Eventjes naar binnen, even toeslaan en hoppa. De bloedzuigers kwamen ook nog van pas, omdat Janette en Gladan gebeten werden.

Met Gladan ging het meteen wat beter, maar van Janette weet ik het nog niet. Ze zal er wel weer niet in geloven of zo, dat zal haar nog eens opbreken.
Maar de schat loog er niet om. Bijna teveel om te tillen! Dat lijkt er meer op! Nu schijnt er ook nog een tafel te bestaan waar je aan kunt eten zonder bang te zijn vergiftigd te worden, en die de stalen dozen tot waanzin drijft.
Misschien kunnen we ze verlichten, of anders toch bijstaan.

Wat we nu weer meemaakten! Eerst werd ik overvallen door een engel die me later voor eeuwig van die onhandige throat–pipe heeft afgeholpen, daarna zag ik een dronken paard, toen werd in slaap gesust en weggevoerd, en toen kon ik niet eens voorkomen dat de andere engel werd gekidnapt door een spin.

Ondertussen blijkt Gladan niet meer te kunnen vliegen, nu ziet hij er in elk geval veel humaner uit, en is Fabian weer eens veranderd in een elfse dubbelganger, zeggen ze. Ik moet het nog zien. Hij herkende mij niet eens! Dat lijkt me geen best teken.
Ik was nog niet van de schrik bekomen of we werden aangevallen door een duivel die ik niet kon raken, en het einde van het liedje was dat iedereen tevreden leek, hoewel we eigenlijk niets hadden gedaan. Behalve onderhandelen over een ongelofelijk grote diamand.
Ik heb aan de phenix de Dagger van Azburan gegeven, en hem aangemoedigd eens met Azburan te gaan praten, want dan kunnen ze hun geschil over het mensdom nu ongetwijfeld beslechten. Daarvoor heb ik een diamand terug gekregen, die om mijn hoofd blijft cirkelen. En een broche die voor mij eigenlijk overbodig was, maar ja, een gegeven paard…

Het schip zal er niet vol mee komen. Maar misschien kunnen we nog naar de dwergen. Of die hele hoge pinakel beklimmen, of naar zo´n andere vredige plaats gaan waar schatten liggen, zo mooi en groot dat we keuzes moeten maken.
Op aanraden van die engel heb ik de throat–pipe om mijn nek gehangen.

Wat een tegenvaller. De boot is nog niet helemaal vol!

Het is niet zo dat we niet aanzienlijk meer hadden kunnen hebben, we hebben "nog maar net meetbare" rijkdommen gezien en gevoeld. Meer dan in de boot kon, in elk geval. Daarvan was niets gelogen. Helaas konden we niet meer dan slechts één dingetje meenemen.

Ik heb werkelijk de mooiste bontjas gevonden die ik me kon wensen. Toch blijft er iets knagen: had ik niet beter kunnen zoeken naar houten poten? Of haken voor geamputeerde handen? Of iets voor als ik in het water val, of een trommel of een schippersklavier? Of eieren, of schelpen, of zo´n scepter met zo´n leeuwenpoot? Of een mooie drinkbeker, of een kano, of iets waarmee ik met Amie of Azburan kan communiceren of een speciaal touw? Allemaal mogelijkheden, allemaal niet genomen.
Maar goed, op de terugweg, wanneer we nog niet helemaal vol zitten kunnen we hier altijd nog even bijhalen. Want ik snap nu wel hoe dat werkt. We krijgen hier volgende keer vast nog wel een keertje ruzie, daarvoor ben ik niet bang. We vangen er weer eentje en onderhandelen dan op grond van wat nieuwe inzichten. Hij gaf z´n eigen angst al aan: zure regen. Als dat allemaal nodig is natuurlijk. Want niets wijst erop dat we zonder schip vol terug zullen komen. Iedereen ziet er dan ook opperbest uit. Misschien alleen Janette niet helemaal. Alsof ze te trots om te klagen over een geheime en verschrikkelijke last die ze draagt. En dat terwijl ze misschien wel het mooiste item van alles heeft gevonden!
Trouwens: ´mooiste´? Nee, dat heb ik al. Hooguit, maar ook laaguit: handigste.

Hehe, we zijn zover. Wat een vreselijke stilte heb ik moeten doorstaan, nachten lang. En wat een gelazer met dat kind. Zonde van de tijd. Maar goed, het doel is nu duidelijk.
Isengard, houd je vast. We komen eraan. Met een leeg schip.

Klaar om af te vullen met untold treasure.

Ik hoop dat het schip groot genoeg is voor wat ik mee wil nemen. Dat is namelijk nogal wat. Ik heb uit betrouwbare bron dat er ook een hoop te halen valt. Een hele hoop. Dat varkentje zullen we dan ook maar eens gaan wassen. Je hoeft alleen maar te kunnen vechten, en de goudstukken vliegen zo in je kist. Mijn wapens zijn gepoetst. Ik zal vragen wat lege pagina´s gereed te houden voor nieuwe addities aan de monstermanual.
En als ik terugkom zal ik een schip kopen en een wolvisjachthandel gaan beginnen. Ik word slapend rijk! En dat schip kunnen adventurers dan huren voor 9/10 van de winst!
En daarvan koop ik dan nog meer schepen, die ook zo kunnen worden ingezet.
En dan ga ik me meer richten op verhuren in havengebieden en als ik dan alles verhuur, dan ben ik stinkend rijk en roemrucht.
En dan koop ik alle slaven vrij, en dan koop ik Malena–eiland op om het aan de Malena te schenken, en dan zijn we alweer een heel eind.

Het spijt me dat ik geen passend verslag heb, maar dat komt omdat ik nog niet kan overzien wat ik binnenkort ga doen. Waarschijnlijk de Oostgothen opzoeken. En naar het havengebied in Sultar stad om de waar te overzien. En een parel verkopen om erachter te komen hoe dat nu zit met die zogenaamde hoge prijzen. En kijken wat een (eigen) boot kost.

Om wat rust te krijgen na de onthullingen die volgden uit de wens van 4B, hebben we besloten eventjes van deze wereld te verdwijnen.

Dat kan als we de sleutel tot Isgard (Morninggate) gebruiken. Daar kunnen we dan wat goden bezoeken. Misschien is dat wel niet zonder gevaar. Waarschijnlijk wel. We moeten ons alleen wel bewust zijn dat we niemand op zijn tenen staan. Misschien moeten we vast nadenken over passende geschenken. Wat mij zorgen baart, is dat we de uitgang van Isgard misschien niet zo makkelijk kunnen vinden als de ingang. Ik zal dus met iedereen afspreken dat we met z´n allen extreem goed opletten, vanaf dat we door de gate zijn gevaren.

Helaas heb ik niet de kans gehad om behoorlijk afscheid te nemen van de Malena. Ik had ze nog een aantal cadeaus willen geven. Bovendien weet ik nu nog niet hoe dat zit met die tempel, en is er geen gelegenheid geweest met mijn voorouders in contact te komen. Maar ik ben daar niet voor het laatst geweest.

Eindelijk weet ik hoe de demoon heet die de Malena zo´n zware tijden heeft bezorgd. Moerab. Huichelachtigste pisnicht van de acht zeeën, in z´n blauwe broek. Als ik zijn papagaai nu eens te pakken kreeg…, nou dan zou er wat gaan gebeuren! Ik vind hem nog wel, desnoods houd ik Tajar op z´n kop. Ik zie wel wat in een samenwerking met Shores als ik die kan vinden.

Ik heb begrepen dat ons huis nog enige verrassingen in petto heeft. We hebben een poort laten installeren onderin, die uitkomt in een grottenstelsel. Die dwergen doen goed werk. En ik ben benieuwd hoe het rokje Amie staat.

Als de clan Casagrande ons steeds voor de voeten blijft lopen, zal het slecht met ze aflopen. Dat is niet gezond voor ze. En trouwens ook niet voor ons. Ik werd door een van hun gebeten in mijn been! Ik ga toch eens zoeken naar iets wat me beter kan beschermen.
En over beschermen gesproken: als ik onder water zwem heb ik geen bescherming meer, en dat was me nu al bijna fataal. Ik krijg wat van die pokkepijp (ademtekort).
Gelukkig heb ik wel de kans me bezig te houden met leren varen.

Die grap met die houten poot zal (nog) geen doorgang kunnen vinden. Ik was wat stijfjes toen ik met die scale opstond, en had nog steeds die Piramide niet beklommen. In de verwarring ben ik nog vergeten te vragen aan Cojanis wat dat is met die piramide. Dat zal ik zeker nog doen. Ik krijg toch nog een harpoon van hem. En wat voor één!
Eindelijk hout gevonden wat geschikt is voor harpoenen, net als Shores.
Vreemd genoeg zag iedereen me weer eens aan voor Shores. Dat hebben sommigen duur moeten bekopen. Ik zal onze nieuwe gevangenen eerst eens vertellen wie ze eigenlijk tegenover zich hebben gehad: Sjimmie Malena.
De arme slaven die ik niet kan verstaan zullen we eens naar de eilandbewoners brengen. Misschien weten die waar ze vandaan komen. Daar kan ik dan ook eens met mijn verwanten communiceren. Ik ben ook wel benieuwd hoe ze hier met hun (mijn) voorouders communiceren. Als ik afscheid neem zal ik passende cadeaus geven.

Wanneer we thuis komen zullen we rijk zijn en met roem overladen. Het schip zal zeker voldoende geld opbrengen om de trip ook voor de anderen bevredigend te laten eindigen. En dan de gevangenen inbrengen. Dat is in elk geval één piraat minder. Met het geld wat we hiermee ophalen kunnen we het huis echt een beetje behoorlijk laten opknappen.

Ik ben trouwens benieuwd wat Amie zegt, als ik kom vertellen dat Azburan wakker aan het worden is, dat hij ook door andere draken als Koning wordt beschouwd, en dat zijn wake–up misschien niet zonder gevolgen zal zijn. Bovendien ben ik nieuwsgierig wat ze zegt van mijn stelling dat de jonge draak een soort (re)incarnatie is/was van Azburan, en wat ze dan denkt van Goran.
Azburan is groot.

Ergens moet Shores toch ook zijn. Ik wil nog wel eens met hem praten over papagaai/houten poot/Tajar. Misschien is hem wel een naam te binnen geschoten. Mocht dat nu niet gaan weet ik nog een leuke: Het rokje waardoor je er uit gaat zien als je grote liefde (ik ben benieuwd). In die vermomming moet ik Tajar kunnen bedwingen. Als ik daar de laaghartige pisnicht tegenkom met papagaai en houten poot, voorzie ik voor één van ons grote problemen.
Misschien wordt het toch eens tijd te leren hoe je eigenlijk een schip vaart. Dat moet voor mij toch een peulenschil zijn?

Ik weet niet meer waarom ik tot harpoenier ben gebombardeerd. Van de ene op de andere dag was ik het. Wel heb ik levendige herinneringen aan varen, koude, zeilen, en eenzaamheid.

Velen kwamen, niet altijd vrijwillig voor langere of kortere tijd in dienst op het schip. Het harpoeneren ging mij vrij gemakkelijk af. Speergooien zat ´m zeker toch in mijn bloed, zoals de kapitein af een toe schaterend van het lachen vertelde in aangeschoten toestand. Ik weet het niet. Zolang ik op de schuit ben geweest, met mijn kooi in ´t vooronder had ik nooit een speer aangeraakt.
Maar sinds we zijn vergaan, met man en muis, zijn de dingen van het leven toch aanzienlijk veranderd. Blijkt ineens dat geen van die landlopers enig idee hebben van aanpakken, en niemand van die droogkloten enig verstand van vissen. Dat geen van die bakvissen een behoorlijke lengte kan weerstaan en niemand van die zoetwateradmiraals heeft leren drinken. Een waar paradijs voor iemand met mijn kwaliteiten.
Op m´n schouder staart een waarlijk meesterlijke tattoo je van onder een behoorlijke biceps–ring in je bakkus. Vooral als het heel koud is komt de tekening tot z´n recht.
Het eerst valt m´n vestje op van puur konijnenbont, toch lekker luchtig gesneden, zodat de silhouet van deze zeereus niet aangetast wordt, en een flinke pluk haar m´n borst siert. Daarna of misschien wel tegelijkertijd zie je direct wat er mist in het plaatje. In plaats van mijn furieus en wilskrachtig gezicht, valt direct het furieus imponerend wilskrachtig en stoïcijns masker op, waarachter het heldere oogwit van de stralende ogen.
Ik geloof dat geen broek me zou passen, ik draag een vrij zware met stalen versiering bezette rok, met daaronder wel zeer robuuste scheenbeschermers. Daarmee ben ik wel aardig beschermd, maar ik heb ook nog twee onderarmen als aambeelden die ik ietwat gemaskeerd heb als konijnenpootjes.

Ik begrijp ondertussen dat ik ook wel wat geluk heb gehad. De vrienden waarmee ik nu optrek zijn een hecht gezelschap, en als ik één van hen kan helpen, zal ik het niet laten, ze hebben ook mij niet in de steek gelaten.

Ik zal eens wat voorbeelden geven. Op een reis die ze met mij hebben gemaakt, omdat in ons huis een rusteloze kapitein iedereen maar wakker hield met z´n gejammer en gerammel, kwamen we langs een eiland waar de mensen ons allervriendelijkst ontvingen. We kregen allemaal wat slaapgenoten mee, en konden drinken tot we erbij neervielen. Toch beviel mij het eiland niet helemaal. Een van de meisjes was op het strand aan een paal gebonden om te worden opgegeten door een zeeslang, en ik heb haar natuurlijk bevrijd, waarna ze mijn enige vaste vrouw Amie is geworden. Dit verhaal had twee staartjes. Ten eerste volgde er een gevecht met de zeeslang, waarbij ik het monster na minuten lang onder water met hem te hebben gevochten versloeg met slechts mijn mes. Het beest vluchtte zo rap het kon. En ik had bijna nergens last van. Wedden voor een oorlam dat ik langer met mijn hoofd in een emmer water kan blijven dan jij?

En zie je dit? Dat is alles wat er over is van een konijn ter grootte van een wolvis. Ik ving het in de buurt van een torentje zonder vuur, dat ergens voor weet ik wat voor reden was neergezet. De bunny was zo groot dat, toen het aan kwam huppelen sommige van die stofkruipers al zeeziek werden van de trillingen in de grond!

En we waren daar nog niet weg of ik hoorde voor het eerst Shores. Ook hij is de slavernij ontvlucht. Je herkent hem zo; schrandere blik, harpoen, glas rum, tattoo, gouden ring in z´n oor. Hij komt van hetzelfde eiland als ik. Als ik zou moeten zijn gekomen, want ik was er nooit geweest, en ik heb het lang niet geweten. Net zoals ik nog niet zolang weet dat ik Malena ben, want daar kwam ik achter in het heiligste de heiligen in de tempel in de drakenbergen, waar we ons overigens nauwelijks met draken hebben bemoeid, behalve met Azburan de koning. Zie je dit mes? Dat heb ik toen gekregen. Het kostte me wel een been! Maar ja…

Maar ach, ik kan mij de meeste onnoemelijke gevaren waarin ik mij heb begeven nauwelijks meer herinneren. Ik heb verschrikkelijke wezens weerstaan die hele legers lieten ontploffen, ik heb trouwens een flink leger wel eens maanden lang tegengehouden, bijna in mijn eentje. Van de Yrrtak heb ik een stuk van zijn snuit op mijn helm laten zetten. Ik vocht eens tegen een vleermuis die hier niet eens door de straat zou kunnen vliegen, als hij daar zin in zou hebben, maar die ook nog eens steeds groter werd als je heb sloeg, tot hij dus uiteindelijk helemaal klem zat in z´n grot. En toen prikte hij zich aan dit schilmesje…

Zo ken ik ook alle geheime gangen van het rioleringssysteem in Magri, al raad ik een bezoek aldaar voor niet ingewijden daar ten zeerste af, want het kan er aardig onrustig zijn.

expeditie naar Azburan, wordt follower.

van Gladan de elf krijg ik wandelstok.

We zijn naar het geboorteland van Amie gevaren, in eerste instantie om bloedkoraal te duiken.

Daar aangekomen bleek het eiland aardig veranderd.
Amie begon eindeloos over haar voorvaderen te praten, en hoe belangrijk die waren.
Ze ging niet mee het eiland op.
Wij wel.
We spraken met Bankok, haar vader, de medicijnman.
We zeiden niet dat ze nog leeft, maar ik zag dat ze in grote problemen zaten, omdat er een onenigheid was ontstaan over een offer. De andere stam op het eiland had er ook mee te maken. De zeeslang nam offers niet meer aan, en had het dorp aangevallen.
Omdat ik mij niet aan de indruk kon onttrekken dat ik daar misschien schuld aan had gehad, door Amie te bevrijden, stelde ik voor te proberen de situatie op te lossen.
Ons werd gevraagd te kiezen tussen het vuur en de kaketoe of de jungle en de tijger.
Dat was eigenlijk een vraag naar de manier waarop we dingen oplossen. Bij de kaketoe en het vuur weet je je pad, en het gevaar, maar de kaketoe wil wel eens lastig te interpreteren te zijn, dus het kan zijn dat je op het verkeerde pad zit, bij de jungle en de tijger zit je op het juiste pad, maar zijn de gevaren groot en onzichtbaar. We kozen voor de jungle en de tijger. Ik geloof dat de stamoudsten het pad van de kaketoe lopen.

We werden naar een pad gebracht, waar een tijger ons opwachtte. Hij ondervroeg ons, voor hij ons doorliet. Nadat hij had uitgelegd dat hij ons nog één laatste kans wilde geven nu terug te keren, en dat hij, als we zouden doorlopen een offer wilde, heb ik hem gezegd dat ik daarvoor zou instaan. We kwamen langs een afgrond die me bijna het leven kostte, en werden daarna door de tijger aangevallen wat Gladan bijna het leven kostte.

Toen kwamen we in een dorpje waar we door wat zwijgers in een hut werden geleid. Ik legde uit dat we waren gekomen om een ruzie te beslechten om bloed tussen voorvaderen. En dat we waren gezonden door de afstammelingen. Ik noemde Bankok bij naam. Daarna werden we door het dorp geleid, waar ik een soort figuur zag met mijn general shape. Ook zagen we wat andere bewoners, allen zwijgend. Ik geloof dat we inderdaad het dodenrijk hebben bereikt.

Wat mijn shape daar in dat dorpje doet weet ik niet, maar het knaagt wel een beetje aan me.

We zagen ook een doormidden gesneden huis, het enige huis waar vanuit beide helften speren naar de andere kant werden gestoken, ongetwijfeld het huis waar we moeten zijn. Volgens mij zag ik daar ook nog de zeeslang in de buurt zwemmen. Ik sprak iemand in de ene helft van het huis aan, en die vertelde mij, met z´n speer in z´n hand dat de anderen een slecht offer hadden gebracht. Ik vertelde dat ik was gekomen om te proberen de ruzie te beslechten, en vroeg of ik van de anderen ook hun verhaal mocht horen. Dat vond hij best.

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
Huis opgeblazen, we reizen naar een plaats waar bloedkoraal wordt gedoken

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
schriekin´ eels

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
Van Magri naar Dargoth, standbeeld op brug

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
Sewers of Magri uitgekamd.

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
De Yrrtak is verslagen, gedenkteken dwergenclan Silverbone.

[Op grond van inventory en stats geïnterpreteerd van oud charactersheet, geen verslag bewaard gebleven door crash computer Kurt…]
In elk geval de crown en de thrown in mijn bezit, ik ben Koning Habakuk I.
Ik heb heb ook al om Amie gevochten tegen de seasnake.
  Amie heeft zelfs al het ei uitgebroed, en heeft de secte van the eggshell opgericht.
De dam met " 200 kg onstuitbare stealth" reeds geweest.
We hebben huis in Magri
whiterobe festival geweest of bezig.

Een grote zwarte kale krijger, een fles geklemd in zijn vaste hand en z´n harpoon boven de ogen naar den einders turend op zoek naar lekkers.
Hij drinkt alles waar alcohol in zit, en valt voor iedere vrouw.
Deze stoere krijger is niet te beroerd om aan de meest toekomstige modegrillen toe te geven. Hij weet precies wat mooi is.

Hij gelooft dat geen broek hem zou passen, hij draagt een vrij zware leren rok.