18 jan 2016  niet…

Inkopen, Jacht en Wijn.

volgt…

Papierwerk, Owlbears en de Karavaan.

Hier zat wel een fikse infestation Owlbears! Twee grote en 3 kleintjes!
We vingen ze en vonden een figurine van een geit. Ik hoop dat die geit het nog doet. Die Owlbear houden erg van geiten.
Met een sterke kar haalden we de owlbearjongen op en brachten ze voor de nacht naar St. Leonard de Noblet.

Ik zei bij binnenkomst in St Leonard (half tegen mezelf, nota bene), dat we de Owlbears niet zelf zouden houden, maar verkopen. En daarom moest ik formeel ook een handelsvergunning aanschaffen. En daar deden ze niet zo losjes over. Dat kostte zelfs Oratorius de hele nacht. En nog veel langer, want op aanwijzing van mij bleek het lint van één der documenten verkleurd en moest Oratorius in Limoges monochromatisch lint gaan regelen.
Ik kreeg dan een tijdelijke machtiging om al mijn handels te doen.
Je zou denken dat juist Oratorius dan op enig moment wel eens zou kunnen denken dat het papierwerk wat aan het doorschieten was, zeker in acht genomen dat een gekladderd hoekje dat van een hoogpolige tapijttegel was afgeknipt, ook voldoende was, maar nee hoor!
Ach, één dezer dagen is alles in orde en geregeld. En dat voor één goudstuk. En ik denk niet dat er véél mensen zijn die een zo doortimmerd handelsbewijs zouden kunnen overleggen.
Magnus gaf een optreden. We gingen mee met de karavaan. Ik als passagier, op kosten van de burgemeester.

Ik probeerde wat slaap in te halen. Maar de karavaan werd ´s nacht overvallen door Le Petit Nicolas. De hele kist goud was weg. Maar blijkbaar niet zover. Er is zeker een behoorlijke tovenaar bij aanwezig geweest. Nog mazzel dat die niet gewoon wat aanvalletjes deed.

En de volgende dag, moe, kwamen we bij Limoges aan.
We namen intrek in een hotel in de stad, dicht bij ambtelijk apparaat (voor Oratorius), en met grote gelagkamer (voor Magnus).
We verkochten de Owlbears. Daarom hebben we er nu allemaal wat geld erbij.

De Owlbear van St Leonard de Noblet.

Ik mag dan een Beaumont zijn, ik was er klaar mee. Ik geloof niet dat ik ze die laffe daad met Fayette ooit zal vergeven, voorlopig zoeken ze het maar uit. Mij treft geen blaam meer! Ik had al geboet.

Dus maar eens gehoor gegeven aan de roep van ´t hert.
De hoge bossen…
Tja…
Eerst maar eens naar de hoge rivier. Dat was al weer hoger dan bij ons.

Juffrouw… Vader… Moeder… Eerwaarde… Vaarwel Jérôme. Adieu Fayette…

–––

In een stadje net op de grens van het gebied van de hoge rivier vond ik in een herberg wat avonturiers. Zij begeleidden de karavaan belastinginners. Die doen hier dus ook alsof ze bescherming nodig hebben.
Maar stom, ik werd verrast doordat de stadspoorten sloten tot de belasting was geheven.

Ik betaalde mijn belasting voor doortochters. O(H)ratorius liep langs de rij en vroeg mij of ik 200 goudstukken wilde verdienen met het doden van een gevaarlijke Owlbear die inwoners van St Leonard de Noblet terroriseerde. Toen ik er tussen kon komen, zei ik dat mij dat niet zou lukken, maar een groep adventurers in de kroeg vast wel.
Maar die moesten lachen als een boer met kiespijn. Ze waren recentelijk bijna gedood door zo´n Owlbear.
Toch was het geld wel erg aanlokkelijk.

We namen al een dag om een plan te maken.

In feite kwam het erop neer dat we de Owlbear met berenklemmen zouden vangen of minstens vastzetten.
Het was best een aardig plan.
We deden nog wat inkopen. Ook in de tempel hier waar een wand werd aangeschaft die snel en goed wonden heelt.
Maar toen we de volgende ochtend aan de poort kwamen mochten we er niet door. Ook niet om de stad te bevrijden van de Owlbear. Dat was toch eigenlijk wel erg. Eindelijk was er een groep reizigers die het waagde een monster te bevechten dat allerlei inwoners en boeren opat, lieten ze die niet door. Het werd Shoshanna te veel. Terwijl Frank nog even de burgervader ging zoeken en doorgang ging regelen, was zij al weg. Ze bezwoer niets meer ooit voor deze stad te doen, enz. Pas toen de burgemeester weg was zei ze dat ze ons natuurlijk niet in ons eentje die Owlbear zou laten vangen. Maar onder protest. Waarvan akte.

Eigenlijk ging het best. Geit gezet, vallen gezet, verstopt…
Jammer dat de Owlbear besloot zelfs een vastgebonden geit vanuit de wind de besluipen. Wij hadden natuurlijk eigenlijk ook heel ergens anders hebben moeten zijn, ver weg van de scene, en ons pas laten zien als de Owlbear erin zat, want nu werkte de opstelling niet en hielden we een geit en twee berenklemmen over.

Die magische stok werkte best. Met name Shoshanna werd behoorlijk geraakt. Ze ging wel twee keer buiten westen. Maar zij is behoorlijk gehard. En hoewel ze moeite had gehad de Owlbear te raken, werd hij toch fiks verwond.
Met vereende krachten wisten we de Owlbear te stoppen (met bewegen) (voor altijd).

Even opletten nu: Die grot waar de Owlbear uit kwam, is die nu leeg van Owlbears? (En van gewone bears?)

Start. Herolab. Pathfinder.