7 juli 2008  30 oktober 2005

Namen:

wordt door mijzelf (loedie) gespeeld, en is een goed zelfstandige vrouw, niet te happig om in alle situaties het onderste uit de kan te krijgen. Ze is zo iemand die gelooft dat er wel iets goeds schuilt in ieder mens.

een magiër die een tijdje met ons is opgelopen. Hij aanbad de zon (of zo). Hij had ongemeen veel vertrouwen in zijn god, en zal nu vast ergens bezig zijn met wachten tot een boom over een cliff is gevallen, ondertussen lustig blazend op zijn fluit. Gespeeld door Hans.

een prachtige vrouw die behoorlijk listig van haar schoonheid gebruik maakte, om Sharantos te paaien, waar ze later dan toch wel weer spijt van kreeg. Harold speelt haar wil.

een magiër die z'n spells op zo'n lullige manier misbruikt, dat van de spells de schoonheid, het sprookjesachtige af is. Zijn leraren hebben stom genoeg niet ingezien dat ze hier van doen hadden met een lunatic. Arno dus.

een halfling die vrolijk de godganse dag aan eten en drinken dacht, maar na de aanvaring met Sharantos/T zo zwartgallig is geworden, dat hij op een gegeven moment ervoor heeft gekozen de party te verlaten (Kurt: Ik kàn Edje nu niet langer spelen.)

een oude rot in het vreemde vak der dieverij, wist zich bij tijd en wijle behoorlijk in bedwang te houden, maar heeft Axynonyx toch meermalen gepoogd te kleineren, zonder dat dat gelukt is natuurlijk overigens dus. Na een ruzie met Sharantos/T (of was het Arno?) is het character van Xander vrijwillig overgedragen aan de DM.

een rijke koopman met een typisch zaken–instinct. Had eigenlijk als eerste door dat Sharantos niet geheel te vertrouwen is, maar viel voor Axynonyx zelf door de mand toen hij zonder schromen beweerde dat hij wel het afgesproken bedrag zou hebben uitbetaald wanneer we de pakpaarden niet hadden geruild voor het leven van zijn zoon. Ik hoop nog eens zaken met hem te doen. (Hij is een NPC, dus door Bas gespeeld.)

de dochter van Tagg en Sharantos, de zus van Xander. Naar verluidt in de legenden zullen deze kinderen wanneer ze een goede opvoeding krijgen, de wereld voor een ondergang behoeden. Zij is nu onder de hoedde van Sharantos/T. Van een goede opvoeding is nog niets gekomen. Vind je het gek met zo'n vader/moeder. Het zat haar niet mee, in de rest van haar leven. Hoewel ze onder de bescherming kwam van vele monniken, en met blessings overspoeld, is haar het ongeluk overkomen te worden geofferd aan een necromancer met als enig onzinnig doel: het herenigen van Sharantos/T met Sharantos (en, hoewel in mindere mate, het herstel van Tagg). Misschien is het kindje zo wel beter af.

eerstgeboren kind (zoon) van Tagg en Sharantos, broer van Druuna. Ongeveer direct na de geboorte geofferd aan de úún of andere bosgeest, als afbetaling. Het kindje werd door een pak wolven meegenomen.

Deze notatie dient als volgt te worden opgevat: De geest van Sharantos in het lichaam van Tagg. (Gespeeld door Arno)

Betekent natuurlijk de geest van Tagg in het lichaam van Sharantos. (gespeeld door Harold)

Vooraf valt er al te zeggen dat onze vriend Edje Numweer de herriehoedenmaker zich heerlijk rustig afzijdig heeft gehouden, ik heb hem niet eens gemist. Kubasik de elf voelde zich terecht op zijn tenen getrapt, en heeft zich ook niet vertoond. Ze zijn zo gevoelig, die elfen. Tagg kon er wel om lachen, zij heeft zo'n zware grieven tegen elfen, dat ze zelf ook niet helemaal te vertrouwen is. Ik ben wel blij dat ze het hoofd koel houdt, en niet meteen begint te slaan, schieten of casten, als er gevaar dreigt, zoals sommige anderen wel doen.

Je kon erop wachten, net als je wat aan je gezelschap gewend bent, komt er een nieuw figuur bij. "Ik zoek adventure" klinkt het in de herberg. Wat deze adventurer daar nu precies mee bedoelde is niet helemaal duidelijk geworden, vooral omdat hij daarna alleen nog maar over schatverdelingen en provisies heeft gepraat en geen adventure meer werd gezocht.
En er was nog iemand, vaag figuur, eikel. Rufus Thomas, iemand die denkt dat er in dit leven wel wat te bereiken is, wanneer je andere mensen zich in de goot laat drinken. Voor dit doel is hij een verrijdbare bar aan het laten maken.

We waren exact op tijd bij Heer Fabius, zo hoort het ook. Wat alleen nogal vervelend was, was dat het pand was afgesloten, op úún geforceerd raam na. We zijn door dat raam naar binnen geklommen, om te zien wat er aan de hand was, vastbesloten Heer Fabius te redden, mocht dat nodig zijn. In de hal stonden wat vaten klaar, waarschijnlijk de vaten die wij moesten vervoeren. Hoewel er boven nog wat gestommel te horen was, wilden de heren en dame al direct hun snor drukken. Ik ben voorzichtig naar boven gegaan en heb op de 1e etage de kamers die daar waren doorzocht. Al meteen bij de eerste deur was het raak. Heer Fabius lag op de grond, dood. Later heb ik dat nog gecontroleerd, nadat ik iemand hoorde wegglippen. Dood. Ik herinner mij 2 ringen die hij droeg, hout en silver, en ik bedacht nog, dat het vreemd was dat hij niet was bestolen. Niets op de hele verdieping leek echt geplunderd. Toen ik even later terug kwam bij Heer Fabius, was daar ook de adventurer. Meteen werd het plan geopperd de stadswacht in te schakelen. Maar de adventurer had daar een soort bezwaar tegen. (iets met: "Nu kunnen we nog 'iets' doen, en met de wacht erbij niet", of zo) Vanzelfsprekend werd hij genegeerd. Bij de stadswacht werd het verhaal licht opgenomen. En toen de stadswacht met ons meeging kwamen we weer bij het huis, maar vol bedrijvigheid, en Fabius zelf liep ook rond! Hij wist de stadswacht ervan te overtuigen, dat er niets aan de hand was, en legde daarna uit dat dit de test was geweest.

Alleen de adventurer had nog wat problemen met Fabius, omdat hij iets van hem scheen te hebben en in eerste instantie niet wilde teruggeven. Vreemd op zich. Moet hij bij mij niet flikken. Uit opmerkingen van Fabius scheen mij opeens toe dat de adventurer m A g i E r is, dat maakt hem duidelijk niet aardiger.

–––
100 xp

Toen we een beetje waren uitgepraat met Fabius en Lapius, z'n zoon kwamen Kubasik en Edje Numweer aanlopen, eindelijk, en met een nieuwe! elf erbij. De elf leek mij toch beschaafd, en stelde zich voor als Grindoleth. Ook hij vertelde dat hij adventure zoekt, maar zegt daar achteraan dat hij inderdaad niet wil meedelen in het geld, dat klinkt al weer veel beter. Het enige gekke aan hem was dat hij maar bleef volhouden dat hij scherpe oren had, als een soort ability, gek voor een elfje. We gingen redelijk snel op weg. Er waren tien paarden met goederen (tabak, bier en sterke drank). De vaten met tabak werden ten overvloede nog door Grindoleth gecontroleerd. Edje had wat problemen met paardrijden, maar kon gelukkig door Sharantos aan een paard worden gebonden. Grindoleth nam dat later van hem over, gelukkig, want de adventurer heeft soms toch wel wat afwijkende ideeën over comfort en gezelligheid. Ik hoorde hem zelf nog (waarschijnlijk bij wijze van grap) zeggen dat hij wel halflingsrollade wilde als avondeten. Toen dat niet doorging (omdat Edje niet in een netje zat maar als een mummie ingerold) opperde hij het idee om hem maar wat te sarren en dan wild te eten. Soms twijfel ik zeer aan de geestelijke gesteldheid van Sharantos.

We werden al redelijk snel (de 1e dag reizen) overvallen. Vanuit bosjes gooide een stel struikrovers met stenen naar de leden van de karavaan. Sommige mensen raakten gewond, en in het gevecht tegen een overmacht werd Grindoleth gevangen genomen. Zelf had ik een vervelend figuur afgeschud en hem gedwongen zich over te geven*. Ook Sharantos had een slachtoffer (bij zijn haren beet, bewusteloos). De rovers wilde beide ruilen tegen Grindoleth. We kregen weinig keus. Helaas liep de elf nog wel een bult op z'n hoofd op. Later had hij commentaar op onze onderhandelingen, geheel onterecht. Toen de mensen Grindoleth hadden laten gaan, en het op een loopje zetten, lukte het Sharantos wederom om vriend en vijand te verbazen. De mensen die hadden gezien dat ze niet tegen ons opkonden waren blij nog te leven, en dankbaar te mogen vluchten, maar de adventures hield ze tegen met een spell.

–––
* Hard schreeuwen: (worp 1 op 17 CON) en charisma check, yo.
–––
500 xp

We werden vanochtend al aangevallen door een stel giants, maar een tijdje daarna diende een groep paardmensen zich aan (centaurs). Ze spraken slecht common, maar dwongen ons om, wanneer we verder wilden rijden, een aantal vruchten, palontir–vruchten, te plukken. Sharantos, Edje en Tagg werden erop uitgezonden om de vruchten te gaan plukken, en de rest (waaronder ook ik) moest als een soort gijzelaars achter blijven in het woud bij de paarden. Na een tijdje gewacht te hebben, kwamen de drie alweer terug, met de mededeling dat het klimmen niet zo was meegevallen, omdat de bomen ongeveer 150 meter hoog waren, en dat ze constant werden aangevallen door wilde muggen. Sharantos mokte nog dat er nooit iemand naar hem luisterde, ook niet als hij voor de verandering eens een goed idee heeft. Soms heb ik wel met hem te doen. Ik hoorde dat hij op zijn manier Tagg had gered. Hij is misschien eigenlijk zeer plichtgetrouw, een jongen met een peperkoeken hartje. Toch was hij sowieso iets veranderd. Keek hij daarvoor altijd half wellustig naar Tagg, en maakte hij dan een schunnige opmerking, nu keek hij haar steeds aan met een soort ontzag. Misschien heeft ze hem iets te ruw aangesproken, niet zo leuk trouwens, omdat hij haar dus net had gered, en was hij daar een beetje van van slag. Arme jongen. Zoals ik al zei, het valt allemaal ook niet mee.
Ik elk geval, ook ik was gewenst bij het klimmen, en ik mocht ook helpen.

Weer bij de boom waarom het ging, zou Sharantos op zijn manier de boom proberen te bedwingen. Hiervoor beproefde hij een spell. Dat waren we al van hem gewend, maar deze spell had op geen enkele wijze een destructief effect. De components waren als altijd weer een lastering van een hogere macht. ("Moeder aarde, ik verstoot U!"). Maar de spell werkte prachtig. Gewapend met twee lange touwen, steeg hij statig omhoog. Ondertussen waren wij anderen al tot een tak geklommen, op meer dan 25 meter hoogte, waar de stam overigens nog steeds een omtrek had van zeven meter. Het plan was dat Sharantos zou stijgen tot hij zo hoog was dat het volgende touw, als vast gemaakt, precies bij ons uit zou komen.
Maar toen bleef hij hangen in een soort net/web, en ongeveer direct aangevallen door een spin. We zagen hem hulpeloos vast zitten in het net. Hij was nauwelijks meer in staat om een behoorlijke spell te casten, en probeerde de spin dan dus te raken met zijn staff. Sorry, ik heb nog nooit in mijn hele leven iemand gezien die een wapen zo ongelofelijk slecht hanteerde* . Geef een koe een leverworst, en ze slaat nog beter. Zelf zag hij dit ook, maar ondertussen was hij al geraakt. Wij daar beneden, stonden ook niet stil. Zelf gooide ik de dagger die ik had buitgemaakt de tweede keer raak. Tagg en Edje deden ook wat schade. Gelukkig kon het monstertje van 60 cm door Sharantos worden onschadelijk gemaakt. Voor de rest geen problemen. Boven bleek dat de vruchten die we zochten aan de zijkant hingen, en dat Edje dus de aangewezen persoon was om die te gaan halen. Of hij daar blij mee was weet ik niet, maar het lukte hem wel een stuk of 7 van de twaalf benodigde bessen te plukken. De andere moesten in de boom daarnaast worden geplukt. Niemand had zin om naar beneden te klimmen, dus was er een vrijwilliger nodig die eerst zelf met een touw naar de overkant zou klimmen. Ik wilde mij wel beschikbaar stellen, om met een zeer kort aanloopje naar de overkant te springen, daar een willekeurige tak vast te pakken, en dan het touw vast te maken. Maar net toen ik alle voorbereidingen had getroffen, werden we vanuit de andere boom aangesproken door Edje, die dus blijkbaar zelf naar de overkant was geklommen, zo zie je maar weer met die halflings, ergens zijn ze wel dapper, maar vaak weten ze dat zelf niet, en komt het alleen naar buiten wanneer er een levensbedreigende situatie dreigt te ontstaan. We zijn via dat touw makkelijk aan de overkant gekomen, hoewel ik viel en niet meer boven kon komen. Sharantos (wúúr) hielp mij. In de andere boom konden wij genoeg vruchten vinden, voor de centaurs en voor onszelf waren er drie. Sharantos vloog weer naar beneden, deze keer ook Edje dragend (over lef gesproken) en Tagg en ik klommen gewoon naar beneden. De centaurs hebben uitgelegd dat de vruchten tot een soort broodjes moeten worden gebakken, ze in water te hebben gedompeld, bakken in vuur tot zwart en geur perensiroop (ik hoop dat we dat goed hebben verstaan, en dat ze niet bedoelde beresijk). De broodjes zijn zeer geneeskrachtig. Sharantos, Edje en ik hebben zo'n vrucht. De centaurs zullen ons laten gaan.

–––
* Wat wil je, ThAc0: 26. En toch maar met z'n staf blijven vechten.
–––
600 xp

Het werd al wat later toen we bij de tweede rivier aankwamen. Hoewel deze niet te diep was, 80 cm leek ie niet eenvoudig te bedwingen, daar de stroming redelijk hard was. Ik reed voorop het water in op Jos mijn Ros, maar halverwege struikelde hij, en verstuikte daarmee zijn poot. Wat ík d'r van zag, was het niet zo ernstig dat hij helemaal niet meer kon lopen, maar rust was zeker wel gewenst. Edje was ondertussen aan de wal aan de andere kant van de rivier begonnen te vissen. Tagg, Kubasik, Grindoleth en Lapius stonden nog wat te lantefanteren en Sharantos stond te bezien hoe hij z'n paard een hoop ellende kon besparen. Hij en ik spanden een touw dwars over de rivier en liepen met de voet gewoon langs het touw naar elkaar toe. In het midden troffen wij elkaar...
Los liggende grote stenen werden door ons opzij geduwd, zodat de paarden niet langer zouden struikelen. Daarna kon Sharantos zonder al te veel problemen zijn paard aan de overkant krijgen. De pakpaarden, en de paarden van degenen die zelf te paard niet over durfden te steken, werden door mij aan de teugels naar de overkant gebracht. Door deze verdienste heb ik mij bij Grindoleth de bijnaam Equiphora verdiend. Tijdens een soort vage rite van Kubasik werden alle in het water levende creatures gesummoned om een pad te vormen voor het paard en Kubasik zelf. Toen dit niet gelukt was in eerste instantie, werd hij langdurig uitgelachen door Sharantos, die echter een tijdje later zelf ook weer even helemaal waanzinnig werd toen hij na een paar verwensingen merkte dat zijn paard niet eens gewoon kon vliegen. Hij werd door Kubasik nog eens extra met z'n neus op de feiten gedrukt. Enige paarden gaven wat moeilijkheden. Sommige wilden bv niet doorlopen, of probeerden achteruitlopend de rivier te ontwijken. Als bij een vlaag kwam ik op het idee de paarden dan maar achteruit over te laten steken. Dit hielp uiteraard. Onwillekeurig moest ik denken aan de wagenwaard die we in de stad hadden achter gelaten. Misschien zou hij nu wel iemand aan het dronken voeren zijn.
Helaas kon onze vriend en beschermer Kubasik zijn evenwicht op een gegeven moment niet meer houden, en viel in het water. Sharantos viel ongeveer tegelijkertijd op de grond (van het lachen). Op zich had ik Kubasik nog net wel bij z'n voet, maar hij was zo geschrokken, dat hij zich lostrok en weg werd gesleept. Heel gelukkig kon hij het touw pakken, zodat Tagg en ik hem konden helpen. Nadat we eindelijk allemaal naar de overkant waren gestunteld, hinkte er ook nog een verdwaalde centaur over het slootje!

De avond viel in en Grindoleth merkte op dat Edje zich te gemakkelijk te veel eten veroorloofde. Edje verweerde zich door te zeggen dat vanavond niet bezuinigd behoefde te worden, aangezien hij net 4 vissen had gevangen. Ik hield de tweede wacht, en probeerde vandaag eens aan Leo te leren hoe hij voor mij de wacht moet houden, als ik niet oplet. Om hem te testen, deed ik net of ik ging slapen, en keek dan stiekem of hij nog oplette. Maar wat ik ook oplette, Leo deed z'n uiterste best om beter op te letten, en inderdaad heeft hij alle potentieel gevaar weten af te wenden (Yo!! Leo is een búúst). Verder niets bijzonders.

Nadat we weer eens een stukje hadden gereden, de volgende dag, kwamen we opeens over een open plek, met onder een boom een slapende man. Omdat hij een hoedje op had, vond Edje het wel nodig hem uit z'n ongetwijfeld welverdiende dutje te wekken. Hij stelde zich voor als Gerrit. De Bruin. Het was een man met lang grijs haar in een soort staart, en een grote grijze baard. Hij zag er nog het meest uit als een woudman*. We vertelden dat we op weg waren naar de bergen met dwergen en Sharantos mengde zich nu ook (wat ruw) in het gesprek. Wat er nu precies gebeurde weet ik niet, maar opeens werd Sharantos door razernij bevangen, (zeker weer zo'n demon in z'n hoofd of zo) en probeerde hij de man met zijn staf te slaan. Kubasik en ik sprongen direct op hem af, omdat we langzamerhand wel van hem weten, dat hij soms om de meest vreemde dingen zo geïrriteerd kan worden, dat hij niet meer weet wat hij doet, en dan agressief wordt. Ik hoorde hem zeggen dat Gerrit een spell had gecast, geen goede zaak, en ik heb dat dan ook direct aan de Bruin gevraagd. Maar deze bleek helemaal geen spell te hebben gecast naar eigen zeggen, maar was wel in staat dat te doen. Had ik al eens opgemerkt hoe slecht Sharantos met een staf kan slaan? Gerrit–Jan werd het zat en veranderde de staf in een slang, nou ja beter een slang als staf, dan een staf als slang. Sharantos begon zich nu echter pas echt op te winden, en dronk pardoes een potion op. Schuimbekkend rende hij een aantal stappen van ons vandaan, te snel om hem te grijpen, en castte weer zo'n groot web, wat we al eens eerder hadden gezien. Ik ondertussen had mijn kat de opdracht gegeven op de slang te letten, en begon alvast mijn excuses aan te bieden aan Gerrit. Gelukkig had ik niet zo heel veel last van de plakkerige substantie. Gerrit ook niet. Hij gooide een spell die ervoor zorgde dat Sharantos zich niet langer kon bewegen. Daarna veranderde hij de slang weer in een staf. Leo had z'n taak weer erg goed uitgevoerd, de slang had geen kans gehad dichterbij te komen (Yo! LLcoolbeest). Gerrit pakte de staf op en stopte hem in de boom. Als een soort offer of zo.
Daarna volgde een discussie tussen Edje en Gerrit over wie aan wie z'n excuses aan moest bieden, en over de staf, die naar de mening van Edje gewoon eigendom was van Sharantos. Met veel moeite konden we voor elkaar krijgen (vooral Kubasik) dat Sharantos z'n staf zou terug krijgen wanneer hij zich tussen ons vertrek naar de dwergen en de terugkomst tot hier naar tevredenheid had gedragen. We voerden zelfs nog aan dat de gehele weg vol gevaren was, en dat we niet voorzichtig genoeg konden zijn, maar dat Sharantos de spanning even te veel was geworden. Gerrit knikte begrijpend. Opnieuw liet Sharantos zichzelf gaan. Er kwam naar eigen zeggen rook uit z'n oren, allebei. Ongelofelijk, wat een waanvoorstelling, er kwam helemaal niets uit zijn oren. Er kwam ook voor de verandering eens niets uit zijn mond. Normaliter had er wel een hoop vuiligheid uit moeten komen, maar hij leek duidelijk met stomheid geslagen. Toen hij weer bewoog bood hij geheel onverwacht en tegen z'n aard z'n excuses aan aan Gerrit, die deze ruiterlijk aannam. Toch liep hij wat mokkend weg. Edje bracht hem later nog wat eten.

We raakten verder nog wat in gesprek met Gerrit, hij kreeg van Lapius wat tabak, en bood aan met z'n verspieders ervoor te zorgen dat ons niets zou overkomen. Bovendien legde hij ons nog eens uit dat de weg die we nu bereden, de snelste en vooral meest begaanbare weg was. Ik zag dat hij het woud en de dieren kent, en vroeg hem nog eens te kijken naar Jos, waar ik voor de zekerheid maar niet op was gaan zitten. Na een tijdje was gemurmeld te hebben, scheen het paard ok, en likte zijn wang. Al met al een toffe peer.

Oh ja. Hij gaf ons aan het eind ook nog een Raaf (Raka genaamd) mee, die eventueel van dienst kon zijn. Een handig en waardevol geschenk, het schijnt zo te zijn dat Raven erg slim zijn, en in ieder geval zeer mobiel (vliegen). Ik zal persoonlijk instaan voor het welzijn van deze zwarte mooie grote vogel. Ik weet alweer een nieuwe test voor Leo.

–––
* in feite zag hij er het meeste uit als Gerrit–Jan de Bruin, maar goed.
–––
400 xp

Toen we de volgende dag wakker werden, sprak Gerrit Sharantos nog úún maal aan. Hij gaf hem de kans om zijn staf terug te krijgen, door een ziekte uit het bos te verwijderen. Sharantos nam dit aan, ook al omdat wij daarbij mochten helpen. De ziekte zou bestaan uit een (aantal?) besmette wezens die helemaal groen zijn en alles wat door ze geraakt wordt, ook ziek/groen maken. Ik liet Leo de wacht houden, en verbood hem ook om Raka op te eten (check gehaald, 100 xp voor Leo). Het eerste onderdeel (wacht houden) liet echter wat te wensen over. Anderzijds had ik niet expliciet gezegd dat party–leden ook onder de vijanden gerekend moesten worden. Vanaf nu zie ik mij genoodzaakt dat wel te doen. Diep triest. Terwijl Grindoleth zich voorzichtig over mij heen boog werd ik wakker van iets, en meteen maakte hij een kabaal van jewelste en porde in mijn zij bij wijze van kieteling. Als motief bleek dat wie op zijn kat vertrouwt 's nachts overvallen mag worden door party–leden, zodat iedereen wakker wordt en van nachtrust geen zier meer komt. Is niet erg, komt mij later nog wel van pas.

Halverwege de volgende dag hipte Raka opeens onrustig aan de kant van de weg heen en weer, en leidde ons, nadat we waren afgestapt, naar een stukje moeras. Opeens groeide er uit het slijm in het moeras een groen monster dat voor ik er erg in had een haal in mijn richting had gegeven. Ik werd geraakt, en sprong weg. Ongelukkigerwijze stond ik nog zoveel binnen de straal van de gedaante, dat een vlammende bal, een spreuk die Sharantos gooide, ook mij raakte. Sharantos werd ook geraakt, maar het monster werd gedood. Ik werd geïnfecteerd, en Sharantos, die bang was dat hij het ook zou zijn, deed alles wat hij kon om de aandacht van hem af te wenden, en mij verdacht te maken. Ergens zei hij nog dat "die vuile besmetten" beter vastgebonden konden worden. Toch had hij zelf het lef niet om op dit gebied enig initiatief te tonen. Zo blijkt dat het helaas toch zo is dat hoewel je sommige mensen wat aardiger gaat vinden, ze je toch diep teleurstellen, direct wanneer je ze met wat minder terughoudendheid, en wat meer respect gaat behandelen. Ik vind dat ik heb geprobeerd wat ik kon.

Ik had eens voor willen stellen, vanaf heden de leider van de groep voorop te laten lopen. Op die manier is er misschien nog enige orde te brengen in sommige situaties. Voorwaarde is dan wel dat iedereen, en vooral ook iedereen gehoorzaam is aan wat er van voor uit wordt bepaald. Op die manier kan ik misschien voorkomen dat ik steeds het idee heb als een soort stootblok te fungeren, of als pion. Nutteloos en offerbaar, onbelangrijk om naar te luisteren, maar wel leuk om even te pesten, als er iets is waar initiatief wordt getoond.

De wagenwaard kwam later achterop. Ik had niet op Jos gezeten, om te voorkomen dat ook hij besmet zou worden. Nu kon ik mooi even uitrusten op de kar van Rufus.

Anderhalve dag later kwamen we bij het dwergenkamp. Sharantos wilde zich gaan bemoeien met de verkoop, maar ik probeerde de deal te redden, door hem af te leiden. Hij had dit zelf natuurlijk weer helemaal niet door, zodat hij maar weer eens zo'n spell gooide van dat web. Op mij. Het kostte me een kwartier om een beetje los te komen. Lapius verkocht ondertussen leep de waar voor een goede koers. Zelf zocht ik naar een dokter of zo die mij zou kunnen helpen met mijn ziekte. Maar de dwerg waaraan ik dat vroeg dacht aan van alles behalve dokters, toen ik de plek ontblootte waar ik geraakt was. Ik werd hardhandig meegesleurd, naar ik later hoorde omdat Rufus mij had willen verkopen aan die kankerdwergen. Ik kon mij slecht verzetten tegen mijn ontvoering, omdat Sharantos een tweede spell op mij had gegooid, een spell waarvan je gewicht zover afneemt, dat je helemaal geen kracht meer hebt om te ontsnappen aan de greep van een dwergje. Gelukkig hebben ze nu waarschijnlijk ook de ziekte in hun woonplaats. Wat mij betreft, verrot de hele klerezooi daar tot groene slijmen.
Omdat ik zo rustig (minachtend) bleef onder twee spells die op mij gecast waren, terwijl Sharantos al dood ging van verontwaardiging van úún spell (àls het al een spell was), werd Tagg even danig van haar stuk gebracht. Ze nam mij dan ook nog even alleen en zei: "Blijf van hem af!". Nou, voor mijn part vreet de teef hem op, en stikt erin.
Dan komt het moment waarop iedereen mij ineens dood wil hebben, de weg waarover we zijn gekomen is dan opeens niet goed genoeg meer, en als de waard een liedje zingt, voel zelfs ik mij bedreigd door het bos.

Liever had ik gehad dat hij zijn bek dicht hield, en gewoon deed waarvoor hij meereed. We gaan toch door het bos, dat is nog het mooiste.

Om Gerrit mijn komst aan te kondigen, zodat ik zo snel mogelijk genezen kan worden, stuur ik Leo vooruit. De raaf lijkt toch niet zo handig als ik mij in eerste instantie had voorgesteld. Dit kan betekenen dat hij nog slimmer is dan ik voor mogelijk had gehouden, en niet helemaal van goede wil, of dat hij nog niet zo slim als een kat is, en het gewoon niet snapt. Ik hoop dat hij wel slim is, want vertrouwen moet je eerst winnen, voordat de wil zich aanpast. In elk geval is Leo èn slim, èn van goede wil, en ik ben er zeker van dat hij Gerrit binnen de kortst mogelijke tijd zal proberen te bereiken. Gerrit zal dan ongetwijfeld onraad ruiken, en proberen te helpen zoals hij had beloofd.

Voor hen die dachten dat het zo wel weer genoeg was geweest, heb ik nog de volgende leuke verrassingen.

Toen we 's avonds stopten, nog in de bergen, maar niet zo dicht bij de dwergen, was ik in redelijke mate getergd. Al dat geouwehoer begint me danig de keel uit te hangen. Eún eikel die mij probeert te verkopen. Eún die hem daarbij helpt, en geen enkel teken van hersenaktiviteit geeft, úún die dat een goeie mop vindt, en zich al op wind als ik mij niet volgens meneer de elf zijn regels gedraag, úún die allúún maar aan eten denkt, en úún die eerst zegt dat de weg vrij is, en hulp aanbiedt, voor het geval er iets gebeurt, maar nergens te vinden is, èn úún jaloers kreng dat maar aan úún ding denkt. Zelfs de vogel was naar mijn gevoel irritant bezig, kun je wel nagaan, een denkend wezen! Niet goed bezig! Goed, misschien ben ik zelf ook wat geprikkeld op z'n tijd. Om mij wat af te reageren, wekte ik Grindoleth flink hardhandig uit zijn slaap, met de woorden dat je ook niet veilig bent, wanneer je wel een tweebenige wacht hebt uitstaan.

Nou ja, in ieder geval kwam de boodschap duidelijk over. Grindoleth schrok zich letterlijk een beroerte, en hij probeerde mij in paniek te slaan, te wurgen en te schoppen. Nu herinnert hij zich in ieder geval ook weer eens hoe ontzettend vervelend het is als je je eigen mensen niet kunt vertrouwen. Hij zal toch met mij eens moeten zijn, dat dit nooit een binnen enige grenzen subtiele manier is om mensen van vermeende fouten te overtuigen. Ondertussen was het hele kamp al wakker, en verbaasde ieder zich over de felle uitvallen van Grindoleth, die, omdat ik hem had aangeraakt, zeker dacht meteen dood te gaan. Ook sympathiek trouwens wanneer elven iets tegen je zeggen in de geest van "Stomme grafkut, weet je niet eens te gedragen", over gedragen gesproken!

Hij liep zich nog steeds op te winden, toen er opeens een witte aap op ons kwam afgerend.
Het beest had honger en zocht eten. Helaas dacht het aan ons. Ik probeerde de aap van gedachten te laten veranderen, een delicaat werkje, waarbij elke verkeerde stand van een willekeurig grassprietje fatale gevolgen voor mij en de mij omringenden kan hebben, toen er van achter mij een soort gloeiend projectiel op het beest werd gecast. Onbegrijpelijk. Alle kansen verspeeld. In het gevecht dat volgde werd Edje bijna gedood, maar gelukkig ook Sharantos goed geraakt. Er bleken drie van deze monsters te zijn. Toen we met veel pijn en moeite úún van de monsters hadden neergehaald, werd het dier door z'n makkers opgetild en weggevoerd. Wij waren wel gehavend, maar de rust keerde.
Net toen ik sliep, Grindoleth hield de wacht, werd ik weer wakker van gegil, en Grindoleth!!!!!!!! en Lapius waren vast gegrepen door de apen die naar het leek een ruil voorstelden met de paarden. Grindoleth had dus in zijn wachtperiode niet eens kunnen voorkomen dat een aantal apen zo groot als paarden hem van achter besprongen en vastgrepen... En hij heeft dan commentaar als ik denk dat ik er verstandig aan doe, mijn kat de wacht te laten houden.
We hebben twee pakpaarden geruild voor de ondertussen bewusteloze Lapius en Grindoleth. Ook voor apen vond ik de creaturen erg slim, slimmer althans dan het gemiddelde partylid. Nu had het volgens mij geen zin meer te gaan slapen, en ik dacht het het best om Gerrit zo gauw mogelijk te vinden. Vanzelf was ik de enige die dit een goed idee vond, maar daar was ik de laatste 3, 4 dagen wel aan gewend, ik reed vast rustig verder. Op een bepaald punt reed ik in de mist, maar na een tijdje kwam ik, hoewel ik gewoon de weg was gevolgd, bij een dorpje. Er stond een standbeeld op het plein van een poppenspeelster, en ik zag een tempel. Op mijn vraag of er een dokter in de stad was, of een helende priester, kreeg ik in zoverre antwoord, dat ik diende te offeren aan Arcol. De offerande bestond uit graan. Na het offer voelde ik mij direct al beter. Als ik genezen ben, kan Arcol zich een nieuwe aanbidder rijker noemen. In de tempel bleek wel iets heel raars. Ik dacht al dat ik dit dorp nooit op een kaart had gezien, maar de mensen kenden ook de omgeving waar ik vanochtend uit was vertrokken niet. Een onbehagelijk gevoel begon te knagen. Buiten zag ik dat ook de rest van de party zich daar net over stond te verbazen.

---
600 xp

Onder het hoofdstuk: "Hoe je je soms toch kunt laten gaan!"

In het dorpje was een herberg waarin we wat gingen drinken. Helaas werd er geen geitemelk geschonken. Sharantos ging direct onderuit, nadat hij stoer een Dragonsbreath achterover had geslagen. Zelf probeerde ik met úún of ander figuur uit de hoek een gesprek aan te knopen, maar dat mislukte, ook al, omdat ik het wachtwoord niet wist. Het viel me nog op, dat hij op een groot luik stond, voordat ik eruit geknikkerd werd, vlak voor Sharantos. Toen hij weer bij was, gingen we terug naar de herberg, waar ik een Trollsweat van hem krúúg. Tough stuff, ik vind geitemelk zeker lekkerder. Nou ja, zo leer je weer dat alcohol gevaarlijk is. Ik werd onder een bed?! wakker, nadat de poppenvoorstelling was begonnen, nog steeds dronken. Vrijwel iedereen was weg, maar ik zag Edje, Sharantos en Tagg over het plein lopen. Er was iets gebeurt of zo, iets met een moord.

Weer op het plein zagen we mist uit het poppenhuis komen. Ik ging poolshoogte nemen, met voor de zekerheid een touw om mijn middel. De mist kwam tot mijn knieën toen ik (en achter mij Edje) in de voorstellingsruimte kwam. Op het podium was een man die, toen ik er aan kwam riep: "Guisippy, bescherm mij!" of iets dergelijks. Hij liep weg, maar de poppen kwamen tot leven, en staken mij met een aantal zilveren pijltjes in verschillende ledematen, tot ik het bewustzijn verloor, met een pijltje in mijn nek.

Toen ik wakker werd, was ik in ieder geval niet meer zo dronken, maar had wel zo'n houten kop als je je daarbij voorstelt. Ik was in feite helemaal verhout, en bleek een popje te zijn. Sharantos ook, hij had leuke rode wangetjes. Toen Edje opmerkte dat ze (Edje en Sharantos) ongeveer even groot waren, keek hij, de armen spreidend, omhoog en zei de legendarische woorden: "Oh, wat èrg!", en hij meende het. Oh ja, we zaten in een aantal kooitjes, en zagen onze lichamen weg lopen. Het schijnt een speelgoedwinkel te zijn.

---
nog geen xp

Het kooitje waarin ik zat, hing aan een touwtje, dat bevestigd was aan het plafond aan een haak. Door heen en weer te zwieren kon ik het touwtje over de haak krijgen en viel met kooi en al naar beneden, zodat gelukkig het kooitje brak. De rest van de party behoefde slechts mijn voorbeeld te volgen. Het viel ons op de grond op dat wij niet de enige bewegende poppen waren. Drie darts, een soldaatje, een kanon, en een grote houten draak kwamen op ons af. Sharantos had zijn kooi niet kunnen breken, en we werkten koortsachig aan het slot, tot ik door een dart werd geraakt, en van de klap het kooitje gans verbrijzelde. Sharantos, blij dat hij vrij was, dacht meteen dat hij alles kon, en trok de dart eruit, waarop hij erop ging zitten, om de draak aan te vallen. Edje Tagg en ik kregen de andere twee darts en twee legereenheden achter ons aan, maar we konden op tijd de trap op vluchten. Hier konden we de darts uitschakelen. Sharantos ontkwam naar buiten. We klommen naar boven, waar we een kat tegenkwamen. Helaas wilde het dier met ons spelen. Edje en Tagg vluchtten in een muizenhol, ik in een kast, waarin ik een aantal vorkjes (wapen) kon vinden, en de kat wegjagen. Achter het muizenhol waren twee houten schotten, die als muur dienst deden, maar na enig zoeken konden we buiten komen. Nu gingen we op weg naar het meisje, waarvan de vader gisteren vermoord was, door poppen, met een scheermes, begreep ik van Tagg en Edje die al in het huis geweest bleken te zijn. Het meisje was alleen thuis, en verbaasde zich er nauwelijks over ons te zijn lopen of zo. Ik kon haar vertrouwen zo winnen, en we kwamen onder andere te weten, dat alle ouders in het theater zaten, met een vreemde blik in hun ogen. Aan het eind van het praatje, vroeg ik, omdat je als houten pop zoveel herrie maakt met bijvoorbeeld lopen of ze een paar sokjes voor me had. Dat had ze, en ik liep (zeker in verhouding) geruisloos. Bovendien kregen we op verzoek allemaal een lucifer. We gingen nu naar het theater, van achter erin, maar er was niemand. De zaal was leeg, de poppen waren weg, er was niets bewegends. We vonden twee "aanwijzingen": 1. een dagboek van Marcus, waarin stond dat hij Guisippy als zoon had geschapen, maar dat Guisippy hem had begonnen te overheersen, en dat hij de macht had andere poppen te animeren. Ook stond er dat de buurman zilveren pijltjes maakte die de eigenschap hadden geestesverwisselingen aan te gaan. Misschien, zo stond er kan het ook weer terug, in elk geval beschouwde hij zichzelf immuun. Aan het eind stond dat hij het niet langer uithield, en dat hij van plan was te vluchten. Op zich slap. Deze avond nog, zou hij hem peren.
Aanwijzing twee was minder eenduidig. We vonden een aantal grote kisten, gestapeld in een apart kamertje. We konden ze niet open krijgen. Misschien was het alleen de equipment van Marcus, maar wat mij betreft kon het alles zijn.
We gingen zoeken naar de naaldjes, bij de buurman van Marcus, die zilversmid was. Niemand thuis, maar op tafel vonden we genoeg zilveren naaldjes, zodat ieder er drie had. Nu was het tijd onze lichamen te vinden, en terug te keren in onze eigen lichamen. Het eerst vonden we Tagg, waar Sharantos en Tagg zo hard mogelijk op af renden. Het gevecht wat hierop volgde hebben Edje en ik niet afgewacht, maar we zochten verder tot ik Leo tegenkwam. Hij herkende me niet eens! Ook hij wilde spelen en bracht mij slim bij mijn lichaam dat op een bankje zat, in het park. Edje leidde de aandacht ondertussen af en het gelukte mij om het naaldje in de nek te steken. Wat Marcus had gedacht was ook zo, ik zat terug in mijn eigen lichaam. Hè, hè. Van het popje de overige naaldjes afgepakt, handen en voetjes gebonden en in een zak gestopt waar verder niets inzat. De witte sokjes zal ik met een touwtje om mijn hals gaan dragen. Later zag ik dat iedereen inderdaad weer liep. Mooi zo. Toch blijven er een aantal vreemde zaken in mijn hoofd ronddraaien, zoals daar zijn:
Waarom is Marcus immuun.
Waarom zit Guisippy nog in het lichaam van een pop, of wie zegt dat hij dat doet.
Waar is Marcus, waar is Guisippy.
Waarom word het meisje niet aangevallen.
Waarom wordt Vader meisje vermoord, als het geen zelfmoord uit angst was.
Hoeveel slachtoffers zullen er onderhand zijn
Wat zit er onder dat luik
Hoe komt het dorp hier, en hoe komen wij eruit.
Waarvoor is de mist.
Wie is de knappe speldenmaker, is hij gevaarlijk?
Hoe is de zoon gesummoned.
Hoe kunnen we de spell opheffen, zonder onschuldige slachtoffers te maken.

---
nog geen xp

Ten eerste lijken Tagg en Sharantos niet helemaal goed te zijn getranspsycheerd. Tagg doet wat vreemde uitspraken, af en toe, die niet echt bij haar passen. Toen we in ons hoofd een noodroep hoorden van Grindoleth, sprak zij: "Tip, x. Goden luisteren toch niet, demonen wel". Later voegde zij hier nog aan toe: "En als ze luisteren, wil je toch niet dat ze het horen." Afijn.

We trokken naar het theater, om te kijken of Marcus er was, en om de kisten te openen. In de kisten zat niets wat van belang was. In de zaal echter, waar Tagg het eerst heen liep, stond Guissippy, die direct een grotere draak, en een aantal engertjes summonde. Met veel pijn en moeite, en met achterlating van een brandend theater, konden we zwaar gehavend buiten komen. Tagg gooide nu ook al spells!, dezelfde als Sharantos zou doen, en Guissippy werd vernietigd. Sharantos lag weer eens down. We besloten Marcus te gaan zoeken, thuis.

Op straat was geen ziel te bekennen, nergens trouwens. De poppen vielen levenloos neer toen Guissippy kapot ging. Bij het huis van Marcus vonden we echter twee poppen, die nog bewogen en praatten, en die, na enig terughoudend onderzoek konden worden geïdentificeerd als Grindoleth en Rufus. Zij waren ook ten prooi gevallen. Marcus bleef onvindbaar. Onder tussen was de mist weer opgetrokken tot borsthoogte, en begon er bij mij en volgens mij ook Tagg het gevoel te ontstaan, dat er tijdens een mistig gebeuren als dit, misschien een gunstige kans zou zijn op een weg naar buiten.

Eerst echter, dienden we het lichaam van Grindoleth en Rufus terug te vinden. Ik zocht Grindoleth, en Tagg Rufus, makkie, want die zat gegarandeerd bier te hijsen in zijn kar. Grindoleth was echter niet te vinden in de herberg, niet in het park, en zelfs niet in, zoals hij (het poppetje) zelf oppert, dure zaken, waar hij zich normaal ophoudt!?. In de tempel bleek hij aan het eind wèl te zijn, en terwijl ik hem vast hield, kon Grindoleth met een van mij gekregen pijltje zijn lichaam terug krijgen.

Nu besloten we snel onder het luik te gaan kijken, omdat ondertussen de mist was gezakt, en ook het gehele dorp in lichterlaaie stond, ook de herberg. Ook Sharantos die weer was bijgekomen dankzij de goede zorg van Tagg ging mee. Beneden zagen we tot onze verbijstering een enorm grote schat, met ongelofelijke rijkdommen en ongetwijfeld magisch, hij stond echter achter een hek, en Sharantos (weer dezelfde, ja) kreeg het voor elkaar door een vlammenzee (trap) bewusteloos te geraken. Ondertussen stond ook de herberg al aardig in de hens, en op instorten. Hoe Tagg en ik ook rukten en trokken aan het hekwerk, we kregen geen copper piece te pakken, en boven ons hoofd stond alles al in lichterlaaie. Tagg vluchtte maar weer eens, en liet mij achter, alleen met de bewusteloze Sharantos. Boven mij hoorde ik Tagg kuchen en hoesten dat het een gehoor was.

Tja, zo'n grote schat vindt je natuurlijk maar een maal in je leven, en om hem dan achter te laten doet zeer. Helaas moest ik ook levend uit het pand zien te komen, dus ik pakte Sharantos zo goed en zo kwaad als het ging op, en klom de ladder omhoog. Halverwege werd ook ik door de rook bevangen, en raakte een beetje de weg kwijt, ook begon het vuur wel erg heet te worden, en ik verloor het bewustzijn. Ik werd wakker in de kar van Rufus, met een morrende Grindoleth, maar in ieder geval terug bij de bergen. Zo, kunnen we nu dan eindelijk eens doorgaan met de reis? Waarvan is Tagg trouwens ineens zo dik geworden, ze heeft toch niet besloten nu al het moederschap te aanvaarden. Trouwens, zo snel gaat dat niet, ze heeft vast teveel gegeten, of toch...

---
xp over laatste 3x spelen: 3000!

Hoe was het ook al weer...
We kwamen Gerrit-Jan de Bruin tegen, en die wilden we gaan helpen met zijn groen slijmprobleem, en dus Tagg@ ook, omdat hij zich geen enkele goede daad kon herinneren#. Hij scheen hier niet te blij mee. Gerrit-Jan, ook de kwaadste niet, gaf hem een lemen vogel mee&. Terwijl we glas% aan het halen waren, werden we dus overvallen^ en kregen we in de stad maar 40 gp van Fabius&. Nu nog even een container vinden*.

---
@ Tagg zal vanaf nu hij genoemd worden die, toen hij voor het eerst het woord halfling hoorde, 2 volle dagen krom heeft gelegen van de lach. dus.
# Stom op zich, want hij had zonder al te veel op te scheppen zo kunnen vermelden dat hij het groene monstertje in het moeras had gedood, zodat verdere besmetting uitbleef, maar ja, zij verdedigt zich met dat ze niets speciaal evils heeft gedaan, terwijl ze daar zeer diep over nadenkt.
$ een klein duifje, dat Gerrit-Jan zou waarschuwen, zodat hij ons direct kon komen wijzen waar de ingang van de grot is, zodat we er niet weken naar hoeven te lopen zoeken, goeie man, die Gerrit-Jan.
% Gerrit-Jan vond 1 liter slime wel voldoende om de hele plaag uit te moorden, we hoopten dat de glazen flessen het zuur zouden kunnen doorstaan. Omdat we die niet hadden, moesten we even langs de stad, waar we dan ook meteen ons salaris voor deze naar mijn mening al 7 maanden durende project voor 50 gp konden ophalen. Hierna bood Gerrit-Jan aan ons tegemoet te komen wanneer we weer uit de stad kwamen. Zoals ik al zei, toffe peer, die Gerrit-Jan.
^ Waarbij Edje dus helaas dood is gegaan (niet goed), en waar ik, toen ieder het erover eens was, dat hij zo snel mogelijk begraven moest worden, opperde dat het soms mogelijk is met priesterachtige gaven mensen terug tot leven te brengen. We besloten op de gok dat het zou helpen om de duif vast te gooien, en daarna volgde een discussie, over hoe groot het schatgeld, dat aan deze of gene moest worden betaald, in ruil voor het weggeven van enige magic items, die ze bleek te bezitten. Ik vroeg aan Grindoleth of hij dan geen magic had, maar hij snauwde dat hij niet eens wist wat magic was. Nu al weet ik dat hij een leugenaar en bedrieger is die alle vertrouwen die ik in hem had, heeft verspeeld. De arroganteling heeft later in een soort van grootheidswaanzinnig "al zijn items" afgestaan, hij bleek er gewoon een hele zooi te hebben, maar goed, was voorzien. Edje dus toch niet helemaal dood, toch nog eens vragen waarom hij eigenlijk was afgestapt, wij naar de stad.
& Er waren twee paarden weg, die rekende hij ons aan. Ik zeg tegen hem, "Hadden we wel 50 gp gekregen wanneer we de twee paarden wel mee hadden genomen, maar uw zoon niet?!" Hij begon direct úún of ander verhaal op te hangen, over onschatbaarheid en waarde, en was duidelijk even van zijn stuk. zo!
* Ik ben nog nooit zo rijk geweest, misschien moet ik ook iets moois of handigs gaan kopen als ik wil, ik weet alleen niet wat.

---
400 xp

Het was druk in de stad. Iedereen liep door elkaar heen, naar verschillende lokaties, blijkbaar om allerhande dingen te gaan kopen. Sharantos kocht een prachtige kristallen vaas, voor 5 gp*, en Edje zocht de stad af, op zoek naar een plaats om een feest te organiseren, omdat hij weer leefde. Hij zei dat doodgaan niet leuk was, dat vond ik onrustbarend. Iedereen gaat immers dood, ik zou het heel erg vinden wanneer de gehele tijd na mijn dood niet leuk, of zelfs vervelend was. Als doodgaan inderdaad zo erg is als Edje me wilde doen geloven, denk ik dat het doden van anderen, mens en dier, sowieso nog veel beter overwogen moet worden.

Daarna bekroop ook mij de angst eens dood te gaan. Ik besloot direct naar de wapensmith te gaan.

De man had verschillende zeer mooie daggers, waaruit ik er úún zocht (nou ja, eigenlijk de mooiste, duurste (8 gp), op advies van de verkoper). Hierna probeerde ik ook een zwaard, maar dat was te kort of licht voor mij. Ik kreeg nog een behoorlijke klap van het shortsword. Jammer.
Ik probeerde nog aan een blowgun te komen, maar de man kon zich geen enkele voorstelling maken van zo'n wapen. Had ik vroeger nu maar wat beter opgelet toen mijn vader me uit probeerde te leggen, hoe je zelf zo'n wapen kon maken. Ik zal het later nog eens gaan vragen in een bosgemeenschap of zo.
Wat wel weer aardig was, was dat hij wel in het bezit was van een aantal bijlen, waarvan ik er úún gekocht heb. Hij sloeg prettig, en ik denk dat ik er nog zeker plezier van zal hebben, ook al omdat ik daarmee veel sneller een vuur aan kan krijgen. Mooi zo.
De weapensmith liet mij op verzoek ook nog een prachtige studded leather zien, die helaas wel erg duur was. In elk geval voor mij, nu. Ik denk echter niet dat hij die binnenkort zal hebben verkocht.

In de stad was nu Rufus bezig het feest voor Edje te organiseren. Ik zag dat Edje en Grindoleth een stuk vaker en begrijpender met elkaar praten. Op een gegeven moment zag ik ook Tagg** lopen, met een elf! Ze praatten zo te horen over slaapplaatsen, en magic. Toen bedacht ik mij nog even een list, en ik kocht bij de pottenbakkers een aardewerken kruik voor 2 cp die hopelijk dezelfde diensten kan bewijzen als de kristallen vazen van Sharantos/T bij het vangen van de slimes.

Toen het feest begonnen was, trok ik mij terug. Ik zag dat er veel mensen waren. Leuk voor Edje, dan mist hij mij ook niet zo. Het hek was al dicht, dus ik sprong over de palissade. Op de plaats waar we de vorige keer ook geslapen hadden, ging ik op de grond liggen en overdacht een tijdje het proces van het sterven, daggers, mijn dode familie, de mensen in de grot en bijlen.
Toen ik ging slapen, gaf ik Leo de opdracht goed op te letten. No problem.
Op een bepaald moment echter sprong hij op mij*** en ik schrok wakker. ...tegenover mij stond een...
-- WILD VARKEN -- ... arg... snel wat doen... een boom in. Maar ik was iets te laat, en het dier raakte mij hard. Waarom, wat, hoe, eh.... ik probeerde met mijn empathy en charm het dier tot andere gedachten te brengen, wat natuurlijk lukte, zo zonder afleiding van gillende gasten om me heen.
Ik probeerde daarna nog aan Leo te leren om me niet alleen wakker te maken, als er gevaar dreigt, maar ook om dat te doen, zosnel als er een behoorlijke kans op gevaar was, en dus niet wanneer de aanval ongeveer al was ingezet. Leo keek zeer begrijpend. Leo is ook zeer slim. Morgen eigenlijk wil ik al op weg naar de grotten. Ik zal Sharantos/T vroeg wekken.

---
* Geld heeft ongeveer de volgende waarde: 1 gp / fl. 60,-
** de Hij die Lachte om Halflings...
Ook vaak Sharantos/T door mij genoemd.
*** Goed zo Leo, 250 xp

---
250 xp

Opeens werd ik weer door Leo gewekt*, en deze keer was het Sharantos/T die gillend als een speenvarken het gehele bos probeerde wakker te krijgen. Ik begreep uit het geschreeuw dat er een moordpoging op hem/haar was gedaan door in ieder geval Grindoleth en de vreemde elf van de dag ervoor, en misschien ook Edje. Vreemde dank, voor het pogen doden te laten wekken.
Hij/Zij zelf was, nadat de hele stad was wakker gemaakt, en na het casten van enige spells in het openbaar met achterlating van een laveloze Tagg/S over de palissade gevlucht. Volgens hem/haar is hij/zij daar niet meer gewenst.
Ondertussen had hij/zij al zoveel kabaal gemaakt dat de honden die ze achter hem/haar aanzonden, volkomen overbodig waren. Er kwamen ook ruiters in onze richting. Ik maande totale stilte, en we besloten nu direct te vertrekken voor de andere quest, The Quest For The Forest. Dit met achterlating van Tagg/S**.

Nadat we over de rivier waren getrokken, was het directe gevaar voor achtervolging wel geweken, en konden we wat rustiger aan doen. De volgende dag kwamen we een aantal hongerige wolven tegen, zodat Sharantos/T het nodig vond om zich direct in een boom schuil te gaan houden. Heel slim, wolven hebben nooit haast, en kunnen gemakkelijk even wachten tot je beneden komt van de honger en dorst. Hier diende dus duidelijk een ander plan voorrang te krijgen. En wel het volgende. Ik probeerde de grootste en sterkste wolf uit het pack te summonen om mij te dienen als rijdier. Dit was op zich wel gelukt, ware het niet, dat ik helaas nog steeds iets te zwaar ben om op een wolf te rijden. Nu dat ik rustig tussen de wolven liep, was dat natuurlijk nog niet voldoende om ook Sharantos/T te overtuigen van het feit dat ook hij/zij nu zonder bang te zijn naar beneden kon komen.

Ik zal nu de wolven een stukje terug leiden, zodat Sharantos/T uit de boom durft te komen en daarna proberen hem/haar terug te vinden, als hij weg gelopen is. (Ik zal het eerst zoeken in de eerst volgende boom, waar hij/zij waarschijnlijk rillend en klappertandend van angst om door wolven te worden opgegeten in zal zitten.) Lekker handig figuur om mee door een woud te gaan trekken. Mijn gedachten gaan nu uit naar Grindoleth, Edje, Tagg/S en Rufus, die zich vandaag misschien wel moeten verdedigen tegen de stadswacht over de gebeurtenissen van de vorige dag.

---
* En jawel !! Dik voordat ik werd aangevallen !! Heel goed. Ik ben tevreden over Leo.
** Grindoleth had al eerder zijn grieven tegen deze opdracht geuit, Edje zou in de stad blijven met Grindoleth, Rufus kon toch niet het bos in met zijn kar, en had al eerder kenbaar gemaakt ook geen poging daartoe te willen ondernemen, Kubasik was al een tijdje verdwenen, en Lapius is niet van enig nut. De enige die misschien wel mee had willen gaan was Tagg/S, maar ik had zeker geen lust om mijn leven te gaan wagen om een dronken no-good figure uit een stad te gaan halen, die dan misschien zelfs zover kon gaan, dat hij zou weigeren mee te gaan. Daarbij had ik haast, er was dan ook geen sprake van discussie.


---
500 xp

Misschien heb ik toch wat erg hard geoordeeld, om Sharantos/T tot onhandig te bestempelen. Zij/hij was inderdaad uit de boom geklommen en had de reis voortgezet@. Helaas kreeg zij/hij al na een paar honderd meter weeën, en ik besloot terug te gaan, desnoods met de wolven erbij. Ik had er in de drukte geen rekening mee gehouden dat zij/hij al 9 maanden zwanger was, eigenlijk wel slordig.
Sharantos/T, bang om te worden verorberd, besloot zich te laten voorttrekken aan een touw dat ik vasthield, terwijl zij/hij hoog boven de wolven zweefde#. Dit ging wel even goed, maar toen de weeën opnieuw kwamen, besloten we een kamp aan te leggen. De wolven deden haar/hem natuurlijk inderdaad niets. Nog die dag werden de kinderen geboren. De eerste was een jongetje, dat Xander werd gedoopt, en het tweede een meisje, Druuna$.

Hierna gebeurde er iets waar ik mij nu nog steeds zeer over verbaas. Sharantos/T nam het eerst geboren kindje op en riep een bosgeest aan om het offer te komen halen. Hierbij hield zij/hij het kindje met beide handen omhoog. Ik viel ongeveer om van verbazing. Nauwelijks had zij/hij dat gezegd, of de grootste wolf sprong recht op haar/hem af en nam het kindje in zijn bek mee. Ikzelf probeerde zo snel mogelijk het beest uit balans te duwen, zodat het zou misspringen, maar dat lukte niet. De wolf had het arme kindje. Ik wilde meteen de achtervolging inzetten, maar werd door de andere wolven gewoon vastgehouden! WAT? Meteen toen ik van de schrik was bekomen, donderde ik dat de wolven uit mijn ogen moesten verdwijnen, en niet meer terug komen. Dat deden ze ook. Ook Sharantos/T was vastgehouden, maar we waren geen van beide gewond geraakt. Vreemd. Op zich.

Toen de rust weer een beetje was teruggekeerd en Sharantos/T een beetje over de schrik heen was, zette ik de achtervolging op de wolven in. Na ongeveer een uur lopen kwam ik op een open plek, met in het midden een soort boomstronk. Alle sporen hielden hier op. Er was vast iets met die plek, en nu ik beter naar de stronk keek, leek deze van bepaalde gezichtspunten een (humanoïd) gelaat te hebben. Vreemde plaats, en dat was het. In ieder geval zag ik geen mogelijkheid verder te zoeken, en ik keerde terug naar het kamp, waar ik verhaal deed bij Sharantos/T. Zij/hij nam het wat mij betreft redelijk licht op, onbegrijpelijk. Wel wilde zij/hij de volgende dag ook die stronk zien. Zij/hij vertelde dat lang geleden hij aan een bosgeest z'n eerst geboren kind had beloofd, in ruil voor het mogen kappen van een paar bomen. En wáárvoor wilde hij die bomen kappen? Om er 50 bordelen neer te zetten, nou goed. Zij/hij is er in ieder geval niet trots op, anders zou zij/hij niet zo bits doen. Hoe ik hier ook over nadenk, ik kan slechts tot úún overweldigende conclusie komen: Sharantos/T is gek, en de bosgeest geweldig chaotic evil.

Later die dag kwam Tagg/S achterop met een wel zeer opvallend gekleedde man die met recht de naam Torch droeg. Hij begon er al mee, dat hij het vuur niet goed genoeg vond branden, en over vuur en warmte op het menselijk vlak. Daarna wilde hij met alle geweld het kindje dopen, met vuur. Wederom deden Sharantos/T en Tagg/S mij versteld staan, ze gaven het kind direct aan deze vreemdeling, zonder dat ze ook maar iets van hem wisten. Hier dient echter toch gezegd dat deze man het kindje met veel respect en voorzichtigheid behandelde. Ik geloof echter wel dat hij een paar(!) spells gooide. Het kind bleef echter voorlopig ongedeerd.


De volgende dag probeerde ik het spoor weer te vinden, maar dat mislukte. En we hadden misschien aardig kunnen verdwalen%, ware het niet, dat we opeens Jani tegen kwamen, die ons een dag in de juiste richting wilde begeleiden. Aan het eind van die dag maande hij ons nogmaals tot voorzichtigheid, en ging er vandoor. Een uur later begon de ellende al. Webben, hele grote webben. Overal. Meteen werd het plan geopperd om de hens er in te steken, kortzichtig als altijd, maar toen ik mijn bezwaren hiertegen had geuit, en bovendien had voorgedaan dat je er ook zonder problemen of vuur langs kon komen, durfde de rest ook wel. Dit alles ging zonder problemen, totdat iemand verzon dat de verkeerde spells waren ingestudeerd.
Iedereen draaide zich direct om, en spoedde zich terug, zodat Tagg/S in een valletje liep en direct in een web vastzat, zo'n 4 meter boven de grond. Vanzelf kwam er direct een vette 60 cm grote spin op af, die gemist werd door mijn dagger. Een vlammende bal van Sharantos/T was echter voldoende om Tagg/S los te krijgen, en hij/zij viel naar beneden. De vlammende bal kwam ook naar beneden. Blijkbaar kan Sharantos/T hem niet eens daar plaatsen waar zij/hij dat wil. En ja hoor, een bosje in de fik. Iedereen rende nu ineens naar de grot toe(?), maar ik zag dat het bosje een bosbrandgevaar opleverde, dus ik liep terug om het vuur te doven. Torch liep met mij mee, goed van hem. We zagen in de bomen eromheen behalve wat spinnen ook een ander creatuur, met heel lange vingers, en bruine schutkleur. Gelukkig hoefden we daar niet tegen te vechten. Het vuur was snel buiten gevaar voor het bos, en we konden met gerust hart de grot inklimmen. Daarvoor nog kreeg ik een healing van Torch, het vuur had z'n tol geëist.


Hier was het donker, maar Sharantos/T bleek enige daggers te hebben die gechant waren, en licht verspreidden. Torch ontstak vanzelfsprekend een toorts en ik ging voorop. Het was glad en glibberig, en wat mij betreft liepen we al lang over het slijm wat we zochten heen, ware het niet dat het blijkbaar niet door al onze equipment heen vrat. Na een tijdje gezocht te hebben naar ik weet ook niet wat, kwamen we in een grot waar we van dat klepperende geluid, alsof er een paar ooievaars staan te zingen, hoorden. Toen we een dagger gooiden in de richting van úún van de geluiden, werden we direct geconfronteerd met wat mij betreft de meest onduidelijke creaturen die ik ooit heb gezien. Ze waren groot, en hadden een verharde huid, zoals insekten dat ook hebben, maar ze liepen op twee poten, hadden een bek en vooral ook een tweetal zeisen, die de beesten direct aan bidsprinkhanen deden denken. In ieder geval leken het mij geen goede vrienden, en dat heb ik geweten ook. In het gevecht wat ontstond^ heb ik geloof ik twee keer zo'n beest geraakt, maar zonder het beoogde resultaat. Zelf werd ik wel aan de lopende band aan stukken gescheurd, tot Torch het ondier van mijn lijden verloste. Met veel p+m& hebben we deze verschrikkingen doorstaan, ik heb het gevoel alsof ik er bijna aan onderdoor ben gegaan, maar dit is wel een les om verstandig en voorzichtig door de grot te blijven gaan.

Wat mij wel steeds meer heeft verbaasd sinds we de spinnen zijn tegengekomen, is dat we Gerrit-Jan de Bruin nooit over dit soort verschrikkingen gehoord hebben.
Afijn, hij kan natuurlijk ook niet alles weten. We zien wel.

---
@ Eigenlijk had zij/hij het liefst gehad dat ik dat wolven een schop had gegeven, zodat ze hem gepeerd waren, maar ik zei dat ik deze vriendelijke dieren natuurlijk geen kon kwaad doen. Hierop antwoordde zij/hij met een bang hoog stemmetje: Wat een enge vrienden heb jij!, ook zoiets.
# In deze positie klonk het extra vreemd toen zij/hij zei dat ik al het werk maar moest doen, omdat ze hoogzwanger was.
$ -En wat zegt zij/hij dan: -Trust me, I know what I'm doing!
% Sorry, kan de beste dus blijkbaar overkomen.
^ Sharantos/T was ook weer lekker op dreef. Uitspraken als Sterf creature der duisternis, terwijl hij onheilspellend zijn handen strekt, met daar direct achter aan een gebaar van spijt en Sorry, waren hem weer eens niet vreemd.
& Pijn en Moeite

---
750 xp

Het begon wat vaag, vandaag. Als ik het goed heb, werd net op tijd door de cleric de laatste druppel bloed binnen mijn lichaam gehouden. Nu ik weer normaal in deze wereld keek, zag ik een soort gang en een zee?!, onder de grond. De rest van de party-leden was net overgestoken, over een paar rechtopstaande pilaren. De gang bleek door niemand gezien. Ik kon ook de overkant bereiken, net voor ik door een kolom water werd meegesleurd*. In de grotten bleken vreemde wezens te huizen. Zo liep ik op een gegeven moment ineens tegen een ondoorzichtige brij aan, waar ik werd ingetrokken, en waarin ik het bewustzijn verloor. Sharantos/T liep er ook in, en raakte een aantal waardevolle gems en nog iets (belangrijks?) kwijt. Hij/zij was er niet echt blij mee. Een tijd later liepen we tegen een wezen aan, dat als een soort ziekte overal onder de dikke vellen zat. Het sprak geen verstaanbare taal, maar na een tijdje getrommeld te hebben op zijn borst, kwamen er veel meer. We probeerden van hen te weten te komen waar het slijm was wat we zochten wat niet lukte, maar ik hield er wel een zaad aan over, die was gegroeid op de rug van een soort houten hondje. Ik zal proberen om de zaad te laten groeien, als ik daar even rustig de tijd voor heb (binnenkort training nodig). Na een 6(tig)-tal pinda-, komkommer-, kokosnoot-, zukini-, ei en andervreemdsoortig-vormige kamers kwamen we in een pindazaal waarin een put waar je niet even zo in kon kijken, omdat hij conisch was ingeslepen. Met redelijk weinig p&m hebben we in die put, de laatste der putten, het groene slijm gevonden, en dit zonder al te zeer geïnfecteerd te raken in een flesje gedelegeerd.

Okee, eind goed, al goed, zou je zeggen. Maar we liepen door het bos, toen er opeens een drietal monniken van de maan aan kwamen die direct Druuna gingen vereren. Ze kreeg een Amulet om en werd overladen met (naar ik aanneem) blessings. Voor Xander was ook een Amulet, dat Sharantos/T wel bij zich zou houden. Sharantos/T durfde niet te zeggen waar Xander was, en loog er dus maar om. De priesters geloofden hem, en lieten ons nog de voorspelling lezen, op grond van welke ze hadden besloten de kleinen op te zoeken. Wat mij nu dwars zit is dat een collector, waarvan sprake is, niet de kinderen uit elkaar mag halen, omdat de wereld dan zal vergaan. Net nu Xander door een wolf is weggerukt. Prompt stond er nog een tweede priesthood voor ons, dat de kinderen nu een ring wilde geven. Sharantos/T zal het nog zwaar krijgen, want de leden van de priesthoods (het tweede was van de zon) zullen de kinderen met hun eigen leven beschermen, en lopen dus de hele dag achter ze aan. Ze zullen erg teleurgesteld zijn, wanneer ze bemerken, dat het jongetje verloren is gegaan. Voorlopig heeft Sharantos/T nu een ring en een Amulet. Ik heb echter een vermoeden dat die hem niet gaan helpen.

Gerrit-Jan gaf Sharantos/T z'n/d'r staf terug, en vertelde daarbij dat hij hem wat had moeten gebruiken. Sharantos/T werd hier niet eens boos om. Op zich verstandig, hoewel ik het wel een beetje een flauwe streek vind van Gerrit. Gerrit onderzocht ook het zaadje wat ik had geruild, en hij dacht dat het inderdaad wel potent zou zijn, mooi zo.

---
* Lekker gedobbeld vandaag, niet hoger dan 7 gegooid (gelukkig geen combat gehad, alleen ability-checks).
---
xp 1000

Omdat Sharantos/T nog meer priesthoods bleef aantrekken, en bovendien van plan was naar de stad te gaan om de een of andere magic spell te leren, leek het mij beter om even uit de buurt van de huichelaar, en zeker weg van alle mensen of steden te blijven. Nu ik langzamerhand het gevoel krijg, dat ik sterk word, heb ik er behoefte aan dat ook te bewijzen. Te bewijzen dat ik boven de omgeving om mij heen sta. Een duel met de sterkste tegen/medestander uit het bos, leek voldoende: Hand-to-claw-and-teeth-combat, úún tegen úún, mens tegen beer, behendigheid tegen kracht, mes en bijl tegen klauw en tand, veerkracht tegen crush, hard tegen hard. Een strijd op leven en dood. Ik heb gevochten voor wat ik nu waard ben, maar de beer verkocht z'n huid voor meer dan ik kon bieden. Misschien ben ik nog lang niet sterk genoeg om deze mastodonten van het woud te weerstaan, laat staan te verslaan. Ik weet echter dat er eens een dag zal komen, waarop zal blijken, dat ik als waardig boskrijger als overwinnaar uit de strijd zal komen. Dat zal de dag zijn, waarop ik zal weten, dat de volwassenheid daagt. Tot die tijd zal ik mij koest houden, mij blijven begeven op het vreemde straat der mensheid ipv. het paadje van de meer natuurlijke inslag van het dieren/plantenrijk.

Helaas houden de verslagen hier op...

Dat wil niet zeggen dat er niets meer is gebeurd.

De world of Stroh is niet meer wat het geweest is, en de 4 horseman hebben vrij spel.
Sharantos ligt het laatste adventure uitgeteld op de tombe van de giantking, we kunnen de ingang niet vinden.
Ik vind het niet helemaal onze schuld. Al hebben we er wel iets mee te maken gehad.