home

filmarchief

vido?

archief

email

Letterboxd

twitter

Vido Liber

(arthouse, classics, cult, Hollywood, music)

week 13

zondag 30 maart 2014

Gele stralen en een zwarte ster: Zea en King Ayisoba live in OCCII (28 maart 2014)

(1) de hoes
De hoes van Zea’s nieuwe album The Swimming City is een plattegrond van Amsterdam waarop alle in de stad aanwezige urinoirs staan afgebeeld. Een handige grote uitklapbare versie zit bij het album inbegrepen. Voor urinoirs heb je eigenlijk helemaal geen plattegrond nodig. Zelfs met een matig reukvermogen zijn ze blind te vinden. Het pishokje aan de voet van de fietsenboot bij het Centraal Station is niet bepaald een fris visitekaartje voor de toeristen die zojuist in de hoofdstad zijn gearriveerd. Op het Kleine-Gartmanplantsoen kletteren gele stralen pal tegenover een terrasje. Vooral op warme zomerdagen met westenwind lijkt me dat geen prettige lunchplek. Ik houd altijd mijn adem in als ik op de Singel fiets ter hoogte van het Koningsplein, maar vang bij een ongunstige windrichting toch net te vaak de lucht op die ik juist zo krampachtig probeer te vermijden. Meestal rijd ik daarom om via het Spui. Urinoirs passen meer bij de middeleeuwen dan in het moderne straatbeeld. De wachtende chauffeurs op de taxistandplaats bij het Tropenmuseum zullen het wat dat betreft voor deze ene keer met me eens zijn.

(2) de optredens
Zea hield vlak voordat hij afgelopen vrijdag het podium van de OCCII beklom eerst een plaspauze en stemde daarna pas zijn gitaar. Hij had zichzelf op bescheiden wijze als tweede voorprogramma op het programma gezet tijdens de presentatie van zijn vijfde album. Bescheiden maar niet schuchter, zoals het bovenstaande filmpje laat zien. De elektronische ritmes uit het toverdoosje vooraan op het podium leken in de meeste hectische nummers soms eerder tegen te sputteren dan de maat aan te geven. De over de globe trottende Friese troubadour stopt veel Afrikaanse gitaarloopjes in zijn liedjes, ook wanneer hij voor verstilling kiest. Soms kreeg hij de zaal daarmee tot zwijgen, zoals tijdens de cover van It Dockumer Lokaeltsje en het eveneens Friestalige Ik Kin Der Net By, de stemmige afsluiter van het nieuwe album. Uitgerekend tijdens It’s Quiet namen sommige bezoekers de voorbije week met elkaar door. De aandacht keerde terug tijdens de gastbijdragen van Oscar Jan Hoogland (toetsenist, geluidenmaker en eerste voorprogramma) en King Ayisoba uit Ghana.

De eenzame danser die in de zaal tijdens het optreden van Zea onvermoeibaar elke noot met een lichaamsbeweging accentueerde, kreeg tijdens de show van King Ayisoba gezelschap van de rest van het publiek, opgezweept door onder meer de twee dansende achtergrondzangers in Ayisoba’s zeskoppige gezelschap.

Elk instrument werd tijdens het optreden op percussieve manier bespeeld, ook het snaarinstrument en het blaasinstrument. Omdat de Ghanese en vermoedelijk ook gebroken Engelstalige teksten onverstaanbaar bleven, klonken ook de vocalen als percussie-instrumenten. King Ayisoba verlaagde af en toe zijn stem tot een stalen bastoon die het effect had van een blatende robotschaap. Met hulp van lang volgehouden ritmes en eenvoudige muzikale motieven ontstond vanzelf een cadans die bij de meeste mensen in de zaal de ledematen tot beweging stimuleerde; de geest onder hypnose, het lichaam gestuwd door hartkloppingen. Bij de westerse bands die ik eerder dit jaar zag in Amsterdam (o.a. The Men en Toy) kwam het publiek niet of nauwelijks in beweging, maar bij King Ayisoba werd vrijwel vanaf het begin massaal gedanst. Are you happy? riep de King mij iets te vaak. Te oordelen aan de vele dansende mensen kon hij weten dat het antwoord louter bevestigend zou zijn.

Beide percussionisten kregen ieder een solomomentje toebedeeld, wat King Ayisoba de gelegenheid gaf een nieuw tenue aan te trekken in de kleuren van de Ghanese vlag: groen, geel, rood en het zwart van de centrale ster. Het publiek kon eveneens even tot rust komen, voordat band weer op volle sterkte was, de ritmes werden versneld en de feestmuziek ons de nacht in trok. Normaal gesproken ben ik niet zo geneigd naar dit soort exotische concerten te gaan, maar bijna elke keer als Zea of The Ex een bevriende Afrikaanse band meenemen blijkt hoe ik mezelf daarmee tekort doe.


[home] - [filmarchief] - [vido?] - [archief] - [email] – [Letterboxd] - [twitter]