home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

ARCHIEF


4 augustus 2002

Tips voor een geslaagd festival

Een geslaagd festival is vaak een klein festival. Massaliteit kan een nadeel zijn. Liever een dertigtal gemotiveerde bezoekers dan tienduizend halfgeïnteresseerde kletskousen. Als je verzekerd wilt zijn van aandachtige toehoorders, moet je ze persoonlijk uitnodigen. Afhangend van het programma nodig je per band vier mensen uit. Meer is teveel.

Kies een ideale locatie uit, eentje die niet gebonden is aan een gebouw of een drassig grasveldje. Laten we Amsterdam als voorbeeld nemen en ons voorstellen dat de organiserende muzikanten rondom het Oosterpark wonen en dat ze genoeg ruimte hebben thuis en/of in het atelier voor het ontvangen van een grote groep belangstellenden. Stippel een route uit die rond het middaguur in Oost begint en eindigt aan de westelijke kant van het park. De keuken van Pfaff aan de Bankastraat is een mooi startpunt. Terwijl het koffieapparaat pruttelt staat de gastheer voor het raam dat op de tuin uitkijkt. Achter hem een versterker en een boekje waarin de setlist staat gepend. De bezoekers staan in een lange rij, beginnend in de keuken vlak voor de uitvoerende muzikant en via de lange gang eindigend bij de voordeur. Pfaff groet het publiek en zingt een liedje waarin veel namen worden genoemd: John Peel, Jaap Boots en zelfs de naam van de aanwezige meneer Senzor. Er is voor de radiomaker/recensent geen ruimte te ontsnappen aan zoveel aandacht. Pfaff zingt, murmelt en fluistert humoristische liedjes die op een enkele uitzondering na allemaal over meisjes gaan. Ze roken sigaretten in je bed of zijn ver weg en onbereikbaar. Extra tip: betrek je publiek zoveel mogelijk bij je performance. Laat ze meezingen met een refrein dat slechts bestaat uit de woorden duurt en lang. Na het instuderen blijkt het refrein slechts een maat of twee te duren. Reken maar dat je dan de lachers op je hand hebt. Vergeet ook niet de koffie vergezeld te laten gaan van cake, wafels, bokkenpootjes en andere zoete koekjes.

Het volgende adres in de Oosterparkroute (voor de poster verzin je een leuke naam, bijvoorbeeld Wijsjes Uit Het Oosten) is aan de Wagenaarstraat. Laat je niet afschrikken door het gerommel in de lucht en de eerste regendruppels op de zondagmiddag. Regen hoort bij een festival en binnen tien minuten ben je lopend bij het volgende concert. Echt nat wordt je niet van zo'n wandeling. Bij Maarten thuis (het adres is te herkennen aan de ster die op het raam is geplakt) trek je de schoenen uit en steek je binnenskamers geen sigaret op. Houd het lieflijk ingerichte huis proper! Maarten, die lange jongen in het rode T-shirt, gaat achter een piano zitten en laat zijn stem galmen door een gitaarversterker, lichtelijk bewerkt door een digitaal effectenkastje. Zijn liedjes zijn plechtig somber wat versterkt wordt door lage zang en de moeilijkere woorden uit het Prisma Woordenboek N/E. Gelukkig zingt hij tegen het slot een zeer onverwachte en vele kanten opvliegende versie van New York, New York, zodat je het grinniken onmogelijk kunt bedwingen. De drankjes hebben hele enge, felle kleuren en zijn verfrissend zoet. Vooral de groene Sprite is een ontdekking. De vullingen in je gebit hebben een zware dag, want bij het vertrek vraagt de gastvrouw of je alsjeblieft de snoepjes, spekjes, lollies en zuurtjes meeneemt, anders gaat ze die zelf de rest van de week opsnoepen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Via de Linnaeusstraat loop je langs het park en door bochtige straatjes via een pleintje naar de Vrolikstraat, ooit een plek met een beruchte reputatie maar gelukkig sinds enige jaren een straat waar opvallend veel muzikanten wonen. Het atelier van John Prop is ingeruimd als concertzaaltje. Bankjes, stoelen, rode wijn en Chinese hapjes staan op je te wachten. Glazen worden geklonken en de set vol liedjes over liefde, leven, dood en alledaagse zotternij wordt verkoeld door twee kleine ventilatoren die een paar dagen eerder nog beschilderde panelen deden opdrogen. Tijdens het nummer Cookie Box stapt zangeres Louisa Lilani voor haar microfoon en bezorgt ze je prettig ongemakkelijk kippenvel door de volgepakte ruimte unplugged luid toe te zingen. Buiten sluiert de door de zomerzon beschenen regen de hemel. Je zit droog en veilig. De rij voor het toilet is na afloop lang. Laat je dat vooral niet afschrikken en bedenk dat wel vaker mooie relaties ontstaan tijdens het wachten voor de WC.

Voor de laatste voorstelling in de route volg je het zuidelijkste pad van het Oosterpark richting uitgang west. De stortbui is voorbij. Op het natte gras zit niemand. Mensen joggen, wandelen, fietsen of spelen verderop in het veld een potje voetbal. Opgerolde jassen en AH-tassen vormen doelpalen. Schuin tegenover Hotel Arena zet je de fiets neer. In de schilderruimte van zanger Tiers kijken levensgrote abstracte portretten je met bange ogen aan. Gospelsoul weerklinkt uit een kleine cd-speler. De blikjes Grolsch zijn koel, de blokjes kaas zacht en middenin de set van de band Belinda gaan twee grote kommen dampende patatjes rond. De Nederlandstalige rock wringt zich door allerlei onverwachte bochten en toch kun je meezingen als je dat wilt. De refreinen zijn niet zo moeilijk, ondanks de onverwachte en regelmatige opduikende ritmewisselingen. Tiers' hemd raakt doorweekt van het zweet. Het raampje van de benauwde kamer gaat open. Er zijn geen buren die klagen over de harde muziek. Nieuwsgierige hoofden steken uit de deurpost in een poging de verrichtingen zo goed mogelijk te volgen. Vooraan zit een peuter, de oogjes groot van verbazing. Als het kleine kind gewend is aan het lawaai, verschijnt er een glimlach tussen blozende wangen en zwaait het ritmisch met de handjes. Extra tip: download het liedje Woede Hoeden zodat je vanaf het eerste nummer kan meezingen.

Buiten in de tuin kun je na afloop nog even verpozen, totdat de wolken zich opnieuw opstapelen en je moet schuilen voor de regen. Je kletst vrolijk, je netwerkt waar nodig en waar mogelijk en na het laatste biertje zoek je, rennend onder dikke regendruppels, in kleiner gezelschap een goed restaurantje op. Een geslaagd festival moet gevierd worden. In het geval van deze Wijsjes Uit Het Oosten zijn de Eritrese specialiteiten van Eetcafé Baylul aan het Beukenplein van harte aan te raden. Vis, vlees en vegetarische gerechten worden door de relaxt in T-shirt rondlopende, vriendelijk lachende bediening geserveerd op grote pannenkoeken. Boven je, vastgepind aan het plafond, hangen beschilderde dierenhuiden. Om je heen niets anders dan groepjes gemoedelijk keuvelende Afrikanen. Het gerecht van spinazie, geitenkaas, Eritrese kruiden en pittige eierensaus is zeker aan te bevelen voor de niet-vleeseters. Je eet met je handen en drinkt nog een biertje of, als je verstandig bent, een glas verfrissend water. Je praat gemoedelijk over de voor- en nadelen van principes in het menselijk bestaan en besluit met de collectieve vaststelling dat het leven goed is, in ieder geval op deze ene zomerse dag in augustus. Je geeft het eetcafépersoneel een flinke fooi en schudt ze zelfs de hand bij het afscheid. Buiten is het droog en niet al te fris.

Is dat een mooi festival? Ik denk het wel. Volgens mij is dat zelfs het mooiste festival dat je zelf kunt organiseren. Ik zal je niet tegenhouden.

Tekst: Vido Liber, dinsdag 6 augustus 2002


Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]