Vido's FilmZine

¿Quién Puede Matar A Un Niño? / Who Can Kill A Child? (Narciso Ibáñez Serrador, 1976) dvd
Het Britse echtpaar Tom (Lewis Fiander) en Evelyn (Prunella Ransome) arriveert in de Spaanse badplaats Benavis. De twee hebben vanwege de drukke festiviteiten aldaar geen weet van de twee lijken die dezelfde middag tussen de strandgangers zijn aangespoeld. Na een overnachting in de rumoerige stad huurt het paar een bootje waarmee ze naar het vier uur verderop gelegen eilandje Almanzora varen. In het haventje zwemmen en vissen een paar kinderen, de rest van het havendorp is uitgestorven. Het café en het hotel zijn verlaten. Alle volwassenen lijken van de aardbodem verdwenen. Als Tom en Evelyn constant gebeld worden door een onverstaanbare, angstige dame en een meisje een verdwaalde oude man met diens wandelstok zien doodslaan, krijgen ze het angstige vermoeden dat er iets flink mis is op het eiland. De twee proberen een vluchtroute te vinden. De zwangerschap van Evelyn is een bijkomstig probleem.

Who Can Kill A Child? is een goedkoop gedraaide griezelfilm uit 1976 van de Spaanse televisieregisseur Narciso Ibáñez Serrador. Daarna maakte hij geen enkel uitstapje meer richting speelfilm. De openingsscènes in de badplaats zijn zoals de meeste televisiefilms vlak en zonder visuele kunststukjes. Pas aanbeland op het eiland, en geholpen door de fotografie van cameraman José Luis Alcaine, opent de regisseur zijn cinematografische ogen en combineert hij behoorlijk effectief de suspense van Hitchcocks The Birds met de horror van Romero's Night Of The Living Dead. De naam van Waldo de los Ríos op de credits klinkt op papier net zo misplaatst als die van James Last op de credits van Psycho, maar tot mijn verrassing voelt de anders veel te lichte componist de spanning goed aan. Hij maakt meerdere variaties op het dreinerige kinderliedje dat in het begin van de film te horen is. In tegenstelling tot de gemiddelde, meestal tijdens nachtelijke uren opgenomen horrorfilms, speelt het verhaal van Tom en Evelyn zich voornamelijk af in de stralende zon en zijn de monsters ditmaal geen afzichtelijk griezels, maar onschuldig ogende kinderen. Wat hen precies bezielt blijft gelukkig onduidelijk, maar om een of andere reden nemen de eilandkinderen als eerste op aarde collectief wraak op de wrede wereld der volwassenen.

Who Can Kill A Child? enige echte probleem is de valse start. Narciso Ibáñez Serrador wil zijn achterliggende bedoelingen er te nadrukkelijk bij zijn kijkers in rammen. Dat kinderen vaak het slachtoffer zijn van de oorlogvoerende mensheid mag bekend worden verondersteld, maar Serrador meent tijdens de lange openingstitels voor de hand liggende ideeën in onze strotten te moeten duwen middels expliciete gruwelen uit respectievelijk de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog en het slachtveld in o.a. Korea, Vietnam en Nigeria. Binnen de context van amusement voel ik me ongemakkelijk bij de vertoning van echte (kinder)lijken. Het archiefmateriaal staat sterk in contrast met de merendeels suggestieve aanpak van de regisseur. Hij vertelt jaren na dato minder blij over zijn keuze te zijn en geeft in het interview op de Amerikaanse dvd-uitgave toe dat de nieuwsbeelden wellicht beter aan het einde van de film hadden gepast. Wat mij betreft had hij ze helemaal weg kunnen laten. De goede kijker ontwaart de diepere betekenis en Serradors zwartgallige mensbeeld makkelijk op eigen kracht en mag in staat worden geacht zelf de juiste conclusies te trekken. Het kwaad zit bij de mens ingebakken en is al vanaf de geboorte aanwezig. Wat dat betreft bevindt de Spaanse regisseur zich in het goede gezelschap van bijvoorbeeld Sam Peckinpah die de kiem van het geweld meestal al rondom de openingstitels vertoonde. De sadistische kinderen die in The Wild Bunch insecten en een schorpioen verbranden zijn generatiegenoten van de kinderen op Almanzora.

Who Can Kill A Child? verscheen deze zomer in de ongeschonden versie bij Dark Sky Films (Regio 1).