home
|
Vido's FilmZinedonderdag 22 oktober 2009
White Lightnin’ (Dominic Murphy, 2009) bioscoop
White Lightnin’ is de gestileerde verbeelding van een aderlating. Terwijl Jessie zijn morbide wraakfantasieën uitleeft, voel ik me bij elke inkeping in menselijk vlees en bij elke opengesneden ader, rustiger en rustiger worden. Jessie vuurt zijn waanzin aan met drugs en denkt door zijn wazige ogen de twee moordenaars van zijn vader te herkennen. Wraak doet de blik nog meer vertroebelen. Het beeld is zo grauw dat het bloed eerder zwart is dan rood. En bloed vloeit in grote mate. Elvis en Manson kijken zwijgend toe hoe Jessie de zonden op zich neemt. Hij offert zich voor ons op, zodat wij ons nooit tot het kwaad zullen bekeren. Vlak voordat Jessie het mes zet in zijn laatste stuk vlees, springt een zwarte kat uit het niets links naast me op de opgeklapte bioscoopstoel. Dat heb je als zowel de buitendeur beneden als die van de zaal 3 tijdens de voorstelling geopend blijven. Het dier houdt zich in evenwicht door de kop hoog in de lucht te steken. Gefascineerd kijkt hij naar het oplichtende scherm, de daar draaiende boomtakken en de door God weggeblazen wolken. De camera tolt richting aftiteling. De nacht treedt in. De kat kijkt recht in mijn de ogen. Ik zie de zijne glinsteren in het donker. Hij ziet dat ik tot rust ben gekomen en durft een kopje te geven tegen mijn uitgestoken hand. NB In de beginfase van White Lightnin’ dacht ik dat de film genoeg overeenkomsten vertoonde om hem te vergelijken met De Helaasheid Der Dingen (Felix Van Groeningen, 2009): white trash, drank en drugs, de dode vader, het internaat, de flashbacks, de expres fletse kleuren, het bewust overdreven acteren, de telkens terugkerende voice-over. Wat White Lightnin’ mist is de humor van de Belgische film en daarom begon de Britse film voor mij meer en meer overeenkomsten te vertonen met het even kille als naargeestige Ghosts... Of The Civil Dead (John Hillcoat, 1988), met onder meer acteur (en co-scenarist) Nick Cave, waarin de waanzin collectief beleefd wordt binnen de poorten van een gevangenis vol psychopaten, al of niet bezeten door religieus getinte waanbeelden. Ook in die film is sprake van wraak, (zelf)mutilatie, catharsis en rustgevend handwerk (een miniatuurbootje in plaats van Jessie’s houtschilderingen). |