home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


22 juni 2002

Wellerlo-fi : BBQ Area in Limburg

De man naast me stopt met ademen. Wachtend tot hij weer tot leven komt, houd ik het zuurstof even vast in mijn longen. Ik hoor niets anders dan kletterende regendruppels en trippelende spinnenpoten op het tentdoek boven mijn hoofd, zoemende insecten zwevend rondom ontloken bloemen en de wind die zucht tussen de bomen. De eerste vogels ontwaken en bakenen direct luidruchtig hun territorium af. Kippen tokkelen onrustig en de haan kraait. Tegelijkertijd, alsof het zo gepland is, luidt de kerkklok verderop in het dorp. Vijf maal slaat de klepel tegen de bel. Ronkend als een haperende dieselmotor hervat de snurkmachine in de tent naast mij zijn nachtelijke concert. Nog geen twee uur geleden zeeg ik neer op het matras en het ziet er niet naar uit dat ik de slaap nog zal kunnen hervatten. Zodadelijk ontwaken de mensen in de overige tenten en gaat de zondag werkelijk beginnen.

De dag startte in de trein richting Den Haag. Enkele stoelen van mij verwijderd praatte een blond meisje met een jongen aan de andere kant van haar mobieltje. Een elleboog leunde op een vioolkist, met haar vrije hand draaide ze krullen in haar paardenstaart. Ze borg de telefoon op en keek met waterig ogen naar buiten. De lichte blos op haar wangen verdween niet, evenmin als de verliefde lach rondom haar mondhoeken. Het was een mooi, optimistisch beeld voor het begin van de zonnige zaterdag.

Op Mariahoeve wachtte mijn reisgezelschap. Via vierwieler daalden we af naar het zuiden. Naar Limburg en in het bijzonder het dorpje Wellerlooi, schurkend tegen de Duitse grens. We pauzeerden eenmaal bij een Brabants wegrestaurant. Op het terras werden we bijna geraakt door een wegvliegende parasol. De uitgeprinte reisplanner leidde ons daarna zonder problemen naar het huis van Marcel, zanger/gitarist van Club Diana. Zijn optrekje was een weekend lang het toneel van een geheim festival, omgedoopt tot Wellerlo-fi. Tussen huis en grote schuur stond een tent opgezet waarin een tap wachtte op de eerste dorstige gasten. De houten banken en tafels waren geleend van de plaatselijke padvindersclub. Op de plek waar normaal gesproken een auto kan worden geparkeerd vormden blokken tezamen het podium. We brachten onze spullen naar een van de veldjes in de ruime tuin. Camping B was de tijdelijke naam. Medeorganisator André van Livingroom Records, Auke van de eenmansband Frostparade en beider vriendinnen waren druk bezig met het opzetten van hun tentjes. Aan de achterkant van het woonhuis zagen we King Me en aanhang hun zonnebril opzetten. Damer, John Wayne Shot Me en Mitch arriveerden druppelsgewijs. Buurvrouwen van huize Club Diana zetten koffie en sneden verse Limburgse vlaai aan.

Witte muzikantenvoeten vonden verkoeling in het kleine zwembad achter de schuur. Het bassin was ideaal voor gebroederlijk pootjebaden. Een enkeling durfde een frisse duik te nemen en liet zich daarna drogen door de zon. Een flesje zonnebrandcrème dreef op een dienblad. De meiden van Damer testten de schommel in de speeltuin uit. Het speeltuig kraakte als een groep keuvelende raven. Daarna voerden ze twee geitjes de lange verse grassprieten waar de dieren net niet zelf bij konden. Michael van King Me nam op Camping A met cellist Krijn en violist Ariël nog eenmaal de nummers door (zie foto hieronder). Vanaf Camping B stegen Damerliedjes op. De meiden zaten in een kringetje in het gras. Na het nog eenmaal uittesten van het eigen repertoire mochten we covers raden. Wat is dat moeilijk als een bekend nummer door iemand anders wordt uitgevoerd. Het lukte me niet Buffalo Tom, Lemonheads, Bettie Serveert en Britney Spears te herkennen. Marius van Club Diana wandelde rond met een professionele videocamera en legde alles vast. Baklucht waaide onze kant op. Voorafgaand aan de optredens legden de buurvrouwen zowel dode dieren als sojaproducten op het vuur.

De optredens startten rond een uur of acht. Witte krijtstrepen op een schoolbord gaven de volgorde van bandjes aan. Achter de muzikanten glinsterden repen zilverpapier. Een eenvoudige decoratie, maar niet minder feestelijk. Net als de overige bandjes speelde festivalopener Louis over dezelfde versterkers en zanginstallatie. Van alle uitgenodigde bandjes woonden ze het dichtst bij Wellerlooi. De band uit Boxmeer miste een tweede gitarist. Hij was te laat voor de eerste paar nummers en stapte middenin een liedje het podium op. De rest van de set bleef hij ongemakkelijk op zijn knieën zitten. Het was me niet duidelijk of de kreupele gitarist niet anders kon of zo knielend alle aandacht wilde opeisen. Gitarist/zanger Jak speelde ook met een handicap aangezien hij al tijdens het eerste nummer een snaar brak. Een paar liedjes moesten daarom worden overgeslagen. Slechts een paar nummers herkende ik uit de beknopte discografie van Louis. Ze klonken als rauwe Notwist zonder elektronica. Stevig en toch broos, droevig melodieus en vol onvoorspelbare intervallen in de zanglijn. De roodharig krullende Jak zong vol ernst. De ogen toegeknepen, zich concentrerend op de woorden.

King Me werd op het schoolbord aangekondigd als King Mie. Enige humor was de gastheren niet vreemd. In de uitnodiging hadden ze de band omschreven als de Heintje Davidsen van de Nederlandse lo-fi. De groep speelde in een andere bezetting dan twee weken eerder in de OCCII. Een vertrouwde bezetting met naast voorman Michael en bassist Leo ondermeer cello en viool en Janneke op extra gitaar en achtergrondzang (I-i-i-i-i-i want my ba-a-a-by-y-y-y-y, zong ze heel mooi). Recent werk werd afgewisseld met een enkele cover. Het duurde even voordat ik Enola Gay van O.M.D. herkende. Zonder schoenen en sokken was duidelijk te zien dat de ritmecoördinatie van Michael uit zijn tenen komt. Ze dansten en kromden op de maat. Bij de hoge noten stroomde het bloed weg uit zijn wangen, zich een baan wringend naar het voorhoofd. De muzikale passie was een fysieke aangelegenheid.

Buiten het officiële programma om was alle ruimte voor onverwachte gastoptredens. Voormalig Mitch-gitarist Stephan bewees als Walker Diver solo dat de Amerikaanse roots uit Brabant komen. Hij zette een toepasselijk drankliedje in. Iets later schuifelde een maatje van Louis richting de microfoon voor drie speels rommelige liedjes waarvan er een ergens halverwege bleef hangen op een snaar. Mokka noemde hij zichzelf, maar zoet wilde hij niet zijn.

Club Diana (links Marius, rechts Marcel)

De licht zenuwachtige gastheer Marcel was zichtbaar reuze blij met zoveel muzikanten om hem heen. Het festival liep gesmeerd en de stemming was opperbest. Nerveus vroeg hij me of ik het liedje Hollywood van John Wayne Shot Me even wilde draaien. Aangezien ik tussen de optredens voor muziekjes zorgde was ik de aangewezen persoon om het cd'tje bij af te leveren. Marcel haalde een tekstvel tevoorschijn en zong mee met het plaatje. De melodie had hij snel te pakken, het grillige metrum kostte hem beduidend meer moeite. Voordat hij dadelijk bij JWSM als gastvocalist het podium opkwam, moest hij eerst aantreden met zijn eigen Club Diana. Vlak voor hun vertrek naar Australië was dit een mooie openbare repetitie. De relaxte stemming zorgde voor een ongedwongen optreden. De liedjes (zowel oude vertrouwde hits als nieuwe tracks van hun onlangs verschenen album Match) zaten zo bikkelhard vast in de hoofden van de mannen dat de vingers zorgeloos en vrolijk over de frets gleden. De band speelde met evenveel gemak als plezier. Zo kwam het althans over. De twee strijkers van King Me zetelden vlak voor het podium en voegden tijdens enkele nummers parmantige lijnen toe.

John Wayne Shot Me speelde een week geleden nog in Londen samen met ondermeer de Amerikaan Dogbowl. De jonge Rotterdammers zijn in rap tempo veteranen aan het worden. De drie jongens en de meid van JWSM krijgen meer en meer de uitstraling van een geroutineerde band, gelukkig zonder het ludieke in hun spel te verliezen. Bassist Merijn, drummer/zanger/autoverkoper Geert en zanger/gitarist Thijs bleven gespeeld slungelig terwijl Marieke supercool de toetsen beroerde. Je zou zeggen dat het optreden haar niets deed, ware het niet dat ze te vaak meezong met de liedjes terwijl er niet eens een microfoon aanwezig was. Haar versterker stond lekker hard, wat het gekraak van de indringende modemsample extra imposant maakte. Binnen het half uurtje dat beschikbaar was wist JWSM toch alle hits en nog veel meer kwijt te kunnen. Ondanks zijn warming-up een uur eerder bleef Hollywood een zware kluif voor gastzanger Marcel. Om zich niet alleen te voelen wierp hij zijn armen in de lucht als teken dat we mee moesten zingen in de refreinen. We lieten the crown prince of Wellerlooi niet in de steek. Karin van Damer stond achter me in alle rust te breien en zag dat het goed was. Wijselijk had ze rustig aan gedaan, niet teveel gedronken en kon ze zodadelijk geconcentreerd en met scherpe geest haar bandgenoten beteugelen met haar drumspel.

Damer sloot het officiële programma af. Ze hadden zich moed ingedronken waardoor ze heel los, relaxt en daardoor sterk speelden. Nuchterheid versterkt de zenuwen en daar hadden ze vanavond geen last van. Ze durfden het zelfs aan een nieuw, nog onaf liedje te spelen geholpen door een in eerste instantie protesterende Marcel. Merit ramde op toetsen, de concurrentie aangaand met de volle gitaarakkoorden van Esther. Na een up-tempo begin van de set pakte bassist Lizet de gitaar voor haar rustige, vierstemmige liedje over het proefabonnement op De Telegraaf. Daarna ging het tempo weer omhoog met het snelle, meezingbare Radio Show als ideale afsluiter.

In de daaropvolgende uren was alles mogelijk. Wie wil er nog wat spelen? riep Marcel. De drank had redelijk toegeslagen zodat de toegiften er niet helemaal recht uitkwamen. Walker Diver toverde nog wat blues uit de gitaar. Club Diana verzorgde enkele uitgeklede versies van liedjes die niet in de reguliere set pasten, gespeeld in een iets gewijzigde bandsamenstelling waarbij multi-instrumentalist Marius de toetsen voor zijn rekening nam en Ritske van Birdskin achter de al half afgebroken drums ging zitten. Club Diana-klassieker BBQ Area kon daarin niet ontbreken en als de muzikanten toch iets waren vergeten mochten de gasten hen daar aan helpen herinneren middels verzoekjes. Vrijwel alle smeekbedes werden beloond. Na het live-debuut van Coca Lankreo (Thijs en Geert van JWSM) speelde King Me zowel een opgevoerde versie van Psycho Killer (van Talking Heads) als een, dankzij de drummende Marius, ingetogen I Can See A Darkness (Will Oldham) waarbij Marcel voor tweede zangstem zorgde. Zelfs Erik van Radio Mortale had ruimte zijn kans te grijpen voor een liedje. Merit van Damer begeleidde hem op drums. Bijna iedereen, inclusief bezoekers die niet in een band zaten, kon even het podium onder de voeten voelen. De enige die verstek liet gaan was DJ Auke, eenzaam en in vrolijke roes dansend op zijn eigen plaatjes. Zijn alter ego Frostparade weigerde consequent de blokken te beklimmen. Het had zijn live-debuut kunnen zijn, maar hij was niet te vermurwen. Rond half drie in de nacht gingen de versterkers uit want anders zouden de Duitse toeristen op de nabijgelegen camping wel eens kunnen gaan klagen. Op diverse plaatsen tussen de tenten werden akoestische liedjes ingezet. Ik had ondertussen mijn slaapzak gevonden en hoorde de muziek in de verte. De melodieën deden met langzaam in slaap doezelen. Het dromen was van korte duur. Luid en onregelmatig gesnurk maakte me weer klaarwakker.

Zondagmorgen. Het vriendelijke en vooral onschuldige gezicht van de boosdoener doet me tijdens de begroeting al het gebrek aan slaap vergeten. Brakke koppen wensen elkaar een goede morgen. Ik kijk nog even in het zwemwater, maar het is net even te fris voor een ochtendduik. De knapperige Duitse bolletjes zijn vers, net als de koffie. Ondanks katers lijkt iedereen, zittend aan de ontbijttafel, tevreden. En met recht, want de organisatie van het kleinschalige festival verliep vlekkeloos. Er kan eigenlijk weinig fout gaan met een bezoekersaantal van rond de 50. Kauwend op mijn broodje hoor ik dat Club Diana een volgende keer misschien het dubbele aantal wil proberen. Of er dan ook mensen buiten de vrienden- en kennissenkring aanwezig mogen zijn, weet ik niet, maar het is de moeite waard volgend jaar de site van de band in de gaten te houden. Kleinschalige, door muzikanten zelf georganiseerde festivalletjes zijn namelijk bij voorbaat geslaagd.

Tekst: Vido Liber, foto's bandjes: L.J. Meijer


Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]