home
Vido's FilmZine
dinsdag 26 mei 2009
Casanegra (Nour Eddine Lakhmari, 2008) bioscoop
Casablanca ziet er kordaat stralend wit uit in handen van de regisseur Nour Eddine Lakhmari. De openingsscène doet een Marokkaanse versie van Trainspotting vermoeden. De rennende helden hebben voldoende aantrekkingskracht om als kijker een tijdje met hen mee op pad te willen. Casanegra komt de belofte echter niet waar. Lakhmari probeert van weinig heel veel te maken door royaal te strooien met uitroeptekens – het liefst drie achter elke zin. De film sleept zich voort vanwege teveel aandacht aan tierende randfiguren en te lang uitgemolken taferelen. Tekenend voorbeeld uit de beginfase: de werkloze Karim (links op de foto) vraagt het jochie dat voor hem illegaal sigaretten op straat verkoopt of de buurtregisseur nog voor problemen heeft gezorgd. De middelbare man loop toevallig aan de overkant van de straat met over zijn neus een grote pleister. ‘Ik heb even met hem gepraat,’ verklaart Karim lachend en de kijker weet precies hoe de buurtregisseur aan die pleister is gekomen. Helaas meent Lakhmari dat we toch nog in een flashback getuige moeten zijn van de pak slaag. O-ver-bo-dig. Het einde van Casanegra is overigens een anticlimax – als je denkt dat het eindelijk gaat gebeuren, komt de aftiteling in beeld.
Fighting (Dito Montiel, 2009) bioscoop
De enige remedie tegen de economische misère is het opstropen van de mouwen en letterlijk knokken voor het bestaan, althans, als we het scenario volgen van Fighting. Regisseur Dito Montiel is vanuit geografisch oogpunt bezien op bekend terrein, maar vergeleken met zijn debuut A Guide To Recognizing Your Saints (2006) mist hij ditmaal autobiografische urgentie en een origineel script. Fighting is zeker geen Fight Club.
Linha De Passe (Walter Salles & Daniela Thomas, 2008) bioscoop
Nog meer armoede, ditmaal verpakt in een vertelstructuur als de opsomming in een meerkeuzevraag: wie van de vier broers gaat het redden in het armlastige São Paulo en wordt die strafschop uiteindelijk wel of niet benut? Meerdere goede antwoorden zijn mogelijk.
De Amerikaanse cultuur, zoals bewaard in de archieven van het Smithsonian, bestaat toch voornamelijk uit Hollywood-iconen. Al Capone is de zwart-wit filmversie uit Scarface (Howard Hawks, 1932), een modelvliegtuigje omcirkelt een weerschijnende globe zoals in het oude logo van Universal, Ben Stiller doet een Three Stooges-nummer met twee Kapucijnapen en de kwaadwillende farao is een scherpe imitatie (inclusief spraakgebrek) van Boris Karloff in The Mummy. Night At The Museum 2 is zo weinig meer dan een vermakelijk zoekplaatje.
Sunshine Cleaning (Christine Jeffs, 2008) bioscoop
Een film met binnen dezelfde scène zowel Mary Lynn Rajskub als Electrelane op de soundtrack verdient twee bonuspunten.
Babaji, An Indian Love Story (Jiska Rickels, 2009) bioscoop
Een slonzig echtpaar arriveert tien minuten te laat in de onderzaal van Rialto. Hij komt als eerste binnen en gaat uitgerekend naast mij zitten, zijn rug naar me gekeerd, geagiteerd op zijn stoel draaiend, een mobieltje blinkend in zijn rechterhand. Dan komt zij binnen, schuifelend onder het scherm langs, zich met moeite in evenwicht houdend aan twee theekopjes. Hij begint te zwaaien en naar haar te wijzen alsof het mij niet duidelijk genoeg is dat zij voorlangs wil passeren. Ik wacht de brandvlekken niet af en kies, binnensmonds foeterend, voor een veiligere plaats, een rij lager. Gelukkig is er plek zat. Wat ik vreesde wordt bewaarheid: het stel meent de hele voorstelling lang hardop hun commentaar over het vertoonde te moeten verkondigen.
Babaji, An Indian Love Story gaat over een hele oude Indiase medicijnman met een doodswens, heb ik me laten vertellen. Het enige mooie dat me is bijgebleven is een zonsondergang, waarbij tegen een oranje gloed in de verte links een oude boom afsteekt en rechts enkele mensen in silhouet een overledene ritueel verbranden. Een tafereel waarvan de poëzie in schril contrast staat met het gruwelverhaal dat de dochter van Babaji ondertussen vertelt.