home

vido?

filmarchief

archief

email

Vido's FilmZine

(archief)

2006

De wilde frisheid van meloenen: The Wayward Cloud van Tsai Ming-liang

De grote poster van Papillon, leunend tegen een muur in de huishamer van Shiang-chyi, geeft aan waar de hoofdpersonages naar verlangen: de ontsnapping aan hun huidige situatie, gevangen als ze zitten in de anonieme moderne Taiwanese maatschappij. Ook het openingsshot is tekenend: een statisch gefilmd, leeg, steriel, ondergronds decor. Het duurt even voordat een vrouw vanuit de verte op ons af komt lopen en van rechts naar links door het beeld wandelt. In tegenovergestelde richting loopt een als verpleegster verklede Japanse dame, een meloen rustend in haar armen. De vrouwen groeten elkaar niet en kijken elkaar niet eens aan. Regisseur Tsai Ming-liang behandelt zijn vertrouwde thema met zijn vertrouwde acteurs. Net als de meesterwerken Vive L'Amour en The River zit The Wayward Cloud vol speelse details, zoals de verstopte sleutel in het asfalt, het anti-zelfmoordvangnet in het trappenhuis (zeer geschikt om een uiltje in te knappen), de dop van een waterfles die zich op een onverwachte plek verstopt, het wassen boven op een dak in een waterreservoir (en de bellen die vervolgens uit kranen blazen) en de krabben die in de keuken proberen te ontsnappen aan de pan.

In de flat groeien een vrouw (museumsuppoost Shiang-chyi) en een man (gespeeld door vaste acteur Kang-sheng Lee) zwijgzaam naar elkaar toe. Een paar verdiepingen hoger speelt hij in een zaaddodende pornofilm terwijl zij beneden met hulp van plastic flessen water hamstert. De stad is uitgedroogd wegens een watertekort en meloenen zijn de meest goedkope manier om vocht binnen te krijgen. Meloenen zijn alomtegenwoordig - drijvend in de rivier en hoofdonderwerp in de nieuwsberichten op televisie. De vrucht blijkt ook een prima seksspeeltje. Helaas was tijdens de voorstelling in bioscoop Rialto het geluid zeer beroerd en zwabberde omgevingsgeruis als een ver stoomtreintje tussen de speakers. Vooral de meest stille scènes hadden flink onder het euvel te lijden. Probeer je dan maar eens te concentreren. Wat ook niet meezit is het slotgedeelte van de film. De moeizame toenadering tussen Shiang-chyi en Kang-sheng krijgt een wel erg letterlijke climax als de Japanse actrice buiten westen (of dood?) in de lift gevonden wordt. Omdat de pornofilm nog niet af is wordt haar lichaam naar de filmset gezeuld en worden we getrakteerd op een lang aangehouden afsluitende scène vol gekreun en gepomp. Wat Ming-liang ons wil vertellen (pornografie weerspiegelt de leegte in de moderne stad) is dan al lang en breed duidelijk, maar de regisseur blijft doordrammen en ramt zijn boodschap er letterlijk bij de kijker in.

Ook vervelend zijn de muzikale intermezzo's die, net als in The Hole, het innerlijke hunkeren van de personages verbeelden. Twintig jaar geleden was dat een originele vondst (denk aan The Singing Detective), maar om geplaybackte evergreens anno 2006 nog steeds als stijlmiddel te gebruiken vind ik creatief armoedig, hoe vrolijk en bont de musicalscènes ook zijn aangekleed. Hoeveel Dennis Potter kan een mens in zijn leven verdragen.


[home] - [vido?] - [filmarchief] - [archief] - [email]