home
|
Vido's FilmZinevrijdag 13 februari 2009 War Requiem (Derek Jarman, 1988) dvd Proloog (17:51 uur)De vrouw die voor mij fietste doorkliefde de lucht met haar vrije linkerarm en leek daarbij woedende kreten uit te slaken of op zijn minst boos tegen iemand te roepen. Er reed niemand naast haar of voor haar uit, een reden voor mij om op te maken dat ze niet helemaal goed bij haar hoofd was. Zoals gebruikelijk kwam het pas in tweede instantie in me op dat de vrouw hands free door een telefoon aan het schreeuwen was tegen een voor omstanders onzichtbare gespreksgenoot. De grens tussen mobiel bellen en openbare gekte is al enige jaren te vaag om het een van het ander te kunnen onderscheiden. De wind maakte het me onmogelijk te verstaan wat ze riep. Bij het kruispunt sprong het licht op rood. De vrouw remde af en staakte ook even haar nijdige bewegingen. Ze keek naar het autoverkeer dat links van ons de motor startte en draaide haar hoofd naar rechts voor een blik op het verkeer dat daarna groen licht kreeg. In geen van haar oren zat een oordop. Er was geen telefoon. Ons licht ging op groen en meteen nadat de vrouw was opgetrokken ging haar arm weer op en neer. Uit nieuwsgierigheid, en omdat ze langzamer reed dan ik, haalde ik haar in, hopend een flard op te vangen van haar waanzin. Even raasde de tegenwind niet meer door mijn oren en hoorde ik dat ik mij danig op het gedrag van de vrouw had verkeken. Tot mijn verwondering was ze niet krankzinnig aan het blèren, maar aan het zingen. Haar arm sloeg fel het ritme, alsof ze een koor dirigeerde. De vrouw op de fiets bleek geen dwaas. Ze was in vervoering door een symfonie die in haar hoofd gevangen zat.
De film (20:26 uur)
Het fragmentarisch vertelde verhaal wordt afgewisseld met in 8mm verfilmde herinneringen aan het thuisfront, religieuze symboliek, het Bijbelverhaal over het offer van Abraham (gespeeld door Nigel Terry en met ditmaal een drastisch aangepast verloop) en abstracte beelden van een begrafenisritueel. Slechts een enkele keer worden de dichterlijke tableaus onderbroken door afleidende banaliteiten. Zo komt bij de eerste Dies Irae plotseling de muziek in beeld in de vorm van een zingend koor. Het koor is een in lelijk zwartwit gefilmde stijlbreuk en de koorleden zingen niet synchroon mee met de geluidsband. De achtergrondprojectie oogt als een vervallen karaokevideo. In de tweede helft van de film, tijdens Libera Me, probeert Jarman de kijker te overdonderen met documentairefragmenten van grote oorlogen uit de 20ste eeuw. De realistische gruwelen (waaronder verbrande lijken en hersenen die uit schedels druipen) worden te nadrukkelijk in beeld gebracht en vallen extreem buiten de toon met de rest van de film. De montage is zo schokkend dat Derek Jarman zelf niet dorst mee te kijken in de montageruimte en het werk overliet aan de speciaal voor de sequentie ingehuurde editor John Maybury (de rest van de film is gemonteerd door Rick Elgood).
De cruciale scène De dvd-uitgave van Second Sight bevat een haarscherpe transfer, een korte special over de uitvoering van War Requiem in juni 2008 te Liverpool, een boeiend commentaar van producer Dan Boyd en interviews met Boyd, Tilda Swinton en Nathaniel Parker. Een van de triviale wetenswaardigheden is dat Swinton tijdens haar soloscène naar de muziek luisterde via de walkmanspeakers die ze op de draaidag vanwege haar verjaardag had gekregen. Boyd noemt War Requiem het beste dat Derek Jarman (1942-1994) ooit heeft gemaakt en daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. |