home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


zondag 15 december 2002

Voor de laatste keer Ver Uit De Maat in WORM te Rotterdam

Op het moment van schrijven ligt WORM nog steeds aan de Rochussenstraat. Dat gaat niet lang meer duren. In februari 2003 wordt de zaak platgegooid en zal een groot gat gapen op een plek die er nu al troosteloos uit ziet. WORM zorgt voor verlevendiging in de buurt. Het is een unieke stek in de Maasstad. Achter de met lp-hoezen versierde etalage zou je geen podium verwachten, zeker niet eentje waar een festival met veertien acts gaat plaatsvinden. Ver Uit De Maat noemen ze het, plagerig verwijzend naar Vers Uit De Maas, het festival voor jonge bandjes dat de Popunie vroeger organiseerde in de havenstad. Afgelopen zondag stonden begane grond en kelder in het teken van avant-garde, geluidsexperimenten, performances en eigengereide rock. Het veelzijdige programma lokte bezoekers van ver over de Rotterdamse grenzen. Als je tegen een cultureel stootje kon was je hier op de juiste plek. Beide muzikanten deden hun uiterste best een harmonieuze samenklank te vermijden.

W.O.O. Revelator
De kleine, excentrieke, van wilde strikjes in opvallend gekleurd haar voorziene Bonnie Kane was aan het soundchecken toen we binnenkwam rond een uur of drie op een grauwe zondagmiddag. Ze had haar fluit verbonden aan een rijtje effectpedalen en testte uit hoe ver ze kon gaan in het produceren van snerpende boventonen en feedback. Haar gitaarspelende maatje Chris Forsyth zat tijdens de drieëntwintig minuten dat het optreden duurde gebogen over zijn instrument en deed snaren resoneren door er een trillende stemvork voor te houden. Bonnie speelde naast fluit voornamelijk saxofoon, op warme wijze luid piepend.

WRM
Aliens Go Home! stond te lezen op een van kranten vervaardigde muur achter de muzikanten op de begane grond. Niet alle buitenaardse schepsels hadden gehoor aan de oproep gegeven. In de koude, lage kelder drukte een vreemd wezen op toetsen, zijn rug naar ons gekeerd. Harmoniumklanken weerkaatsten tegen het lage plafond. De manfiguur staakte zijn spel plots. Zijn witgekalkte gezicht, waarin enkele tanden ontbraken, verdween achter een stapel apparatuur. Uit ons zicht bewerkte de professor als een onbetrouwbare dokter uit Das Kabinett Des Doktor Caligari vage stemgeluiden uit de bandrecorder. De spoelen roteerden aan zijn voeten. Het was donker in de kelder. De witte man werd belicht door dia's. Hij kwam achter de werktafel tevoorschijn en pakte een microfoon. Begeleid door een onbedoelde hoge tonen hing hij een onsamenhangend verhaal in een zelfgefabriceerde taal die het meest leek op nep-Russisch. Stilletjes slopen we weg.

Mobs
De oorspronkelijk uit Den Haag komende Mobs maakte vanuit dezelfde kelderspelonken een schril elektronisch gesis. Ik aanschouwde haar werkzaamheden vanuit mijn stoeltje in het tussenvertrek. De houten trapjes tussen beneden- en bovenzaal waren zo krap dat je telkens even de pas moest inhouden als je van het ene podium naar het andere verhuisde. Onderwek kon je een betaalbaar drankje halen bij de vrijwilligers achter de kleine bar. Mijn Amsterdamse vrienden wisten aan ons tafeltje een gesprek te onderhouden ondanks de sissende en krassende geluiden die van beneden op ons af kwamen.

Stinksisters
Organist Harry Merry is een geval apart. Ik ben vergeten hoe de liedjes uit zijn solorepertoire getiteld zijn. Hij gebruikt namelijk heel veel lange woorden waarin je struikelt over x'en en y's. Zondag beperkte hij zijn muzikale inbreng tot veelnotige, a-ritmische akkoorden op een keyboard dat afgesteld stond op de minst bruikbare preset denkbaar (vermoedelijk een schrille klavecimbel). Hij was de geheimzinnig grijnzende stoorzender van Stinksisters (door festivalstalmeester Pierre met aangedikt Frans accent uitgesproken als de Interestinguesisters). Net als Harry hadden bassist Jean-Foutre en gitarist PeDo zich in opzichtige vrouwenkledij gestoken. Drumster Cati sloeg vrolijk het ritme. De punkrock had de sierlijkheid van een nijlpaard in bikini. Ik heb geen idee in hoeverre de gekte gespeeld was. De ode aan Wesley Willis was wellicht een goede graadmeter voor de geestelijke gesteldheid van het tien jaar oude combo.

Jan Schellinks
Goed gek is zo gek nog niet. Ook Jan Schellinks uit Utrecht suggereerde dat er een steekje bij hem los zat. Hij zette een primitief masker op en hard roepend richtte hij zich tot de godheid aan wie hij het optreden opdroeg: Oki Doki, Oki Doki, Oki Doki, Oki Doki, Oki Doki, Oki Doki. Gezeten vanachter een drumstel bediende hij een computer en dirigeerde hij een handjevol mensen in de voorste rijen. De rusteloze muzikant had ze bij aanvang van zijn optreden een hengel gegeven. Onnavolgbaar dirigerend liet hij ze hard aan de hengel trekken. Zo zetten zij de toetsen van een sampler in beweging. Over het rumoer aan samples ramde hij op de drumvellen, hi-hat en bekkens. Schellinks maakte zich meer zorgen over de harde schijf van zijn computer dan over zijn drumtechniek.

The Solomen Only
De jamsessie van het Rotterdamse trio The Solomen Only begon als uitgekauwde funkrock. Alsof het zo gepland was ging vlak voordat ze aftikten de gaarkeuken open. Zes uur. Etenstijd.Voor twee Euro had je een bord vol smakelijke, in tomaten- en groentesaus gedrenkte couscous. We aten in de tussenruimte, hangend tegen pilaren of zittend aan tafeltjes en in luie stoelen. Het doffe gedreun boven onze hoofden namen we voor lief.

Nina & Monty
Een van de meer bizarre performances tijdens het festival werd uitgevoerd met grote ernst en stalen gezichten. Celliste Nina tokkelde en streek in opperste concentratie zo intens atonaal mogelijk onderwijl betast door kapper Monty. Behoedzaam ging zijn schaar door haar donkere lokken en liet hij het geluid van door mensenhaar knippend haar versterken via een contactmicrofoontje. Zijn knipwerk werd door effecten omgezet in een dun, nauwelijks hoorbaar ritme. We hielden de adem in wanneer Nina zo opging in haar spel dat haar hoofd te wild bewoog en ze bijna een oor moest missen.

Lushus
De twee bassende dames van Lushus hadden hun kunstige kapsels verborgen onder hoedjes. Op tempo gehouden door een drummer resoneerden laag in elkaar kringelende bastonen door een ruimte die normaal gesproken als winkel wordt gebruikt. Slechts in het afsluitende nummer pakte de zingende bassiste een gitaar op. De merendeels ritmisch gedeclameerde teksten hielden zich verstopt in het dominerende basgeluid. Het zoemende spel deed me aangenaam doezelen, maar helaas was er te weinig onderscheid tussen de liedjes waardoor eenvormigheid overheerste. Een verrassende uithaal of andere aanscherping werd node gemist.

Louisa Lilani & John Prop
De teksten van het Amsterdams duo Lilani (in het programma verbasterd tot Louise Liliani) en Prop waren beter te horen wat niet onbelangrijk was voor het volgen van de kleine sprookjes over ons onzekere bestaan op de planeet aarde. In het afsluitende nieuwe liedje citeerde Louisa uit de bijbel (An eye for an eye/A tooth for a tooth) en zette gitarist John ter aanvulling zijn mooiste bariton in. Het was immers zondag en dat mochten we niet vergeten.

Trio Mutante
Waar Jan Schellink eerder op de dag als drummer tekort schoot, maakte hij 's avonds als bezeten bassist weer alles goed in het vitale kwartet met de misleidende naam Trio Mutante. Twee saxofonisten lieten zich opjagen door componist en drummer Leendert Zoutewelle. Zijn partituren legden de muzikanten niet helemaal aan banden. Hun hoofden liepen rood aan bij de rusteloze, compacte nummers waarin gecomponeerde thema's ongemerkt overgingen in woeste improvisaties. Ze verloren nog net niet hun zelfbeheersing.

Evolution Control Committee

Door technische problemen liep het optreden van Evolution Control Committee tamelijk in het honderd. De draadjes in de handschoenen die de laptop moesten aandrijven waren niet goed verbonden. Evolution out of control. Een introducerende videoclip bood enige troost waarna de Amerikaan alsnog probeerde de thimbletron via zijn vingertoppen te activeren. De samples die hij aanstuurde gehoorzaamden niet altijd waardoor de in wit pak gestoken, dansende ECC-frontman in het slotnummer Rocked By Rape genoodzaakt was zich te verlagen tot een playbackshow.

Baseball
Een lang festival maakt moe. Na twee koppen koffie had ik nog niet voldoende energie voor het ondergaan van het opgefokte trio Baseball. Ik had me laten vertellen dat een van de leden ook deel uitmaakt van Ninetynine, maar ik wist niet meer welke. De Australiërs speelden op primitieve riffs steunende punk waarbij de gitaar plaats had gemaakt voor een viool. De violist/vocalist stuiterde zo gevaarlijk langs de mensen op de stoeltjes vooraan dat sommigen van hen een veiliger heenkomen zochten. De boos kijkende bassist zong lelijk snerend en nadat de violist achter het drumstel ging zitten en de drumster een accordeon over de schouders trok werd ik nog meer slaperig van de speedy polka's. De zaal kreeg er geen genoeg van en riep de band terug, ook al had Baseball geen nieuw nummer meer in voorraad. Mijn gedachten stond op de wand gekalkt: (Austr)aliens Go Home! Een woordvoerder van WORM deed in de jolige drukte een poging iedereen op te roepen toch vooral mailtjes te sturen ter ondersteuning van de lobby richting locale politiek. WORM moet blijven, ook na de sloop van het huidige pand.

Degenerate Art Ensemble
Een negenmansensemble uit Seattle poetste ter afsluiting van het festival al de aanwezige slaap uit mijn half open ogen. Uniform gekleed kwamen de bandleden om beurten tevoorschijn uit het publiek. Pas toen een Japanse danseres de microfoon oppakte en zich gillend mengde in de georganiseerde chaos van het nummer Can't Wait To Masturbate ging het Degenerate Art Ensemble werkelijk van start. Rock, jazz en Igor Stravinksy begeleidden de butohdans op een bovenop een tafel vastgeplakte stoel. De zangeres rolde haar ogen onder de kassen en verrichtte ondeugende handelingen met een pop van Popeye. De zingende dirigent zette zijn hele lichaam in het spel en ging zelfs op de grond liggen om te zorgen dat zijn orkest muisstil speelde. Onze ogen en oren hadden moeite alles tegelijk op te nemen. Vervelen was onmogelijk.

Terug naar huis kwamen we in een treinwagon terecht waar een jongen uit Leiden ons herkende. Tot aan zijn eindstation namen we het festival door en telden we de hoogtepunten. Zo te horen hadden we ons uitstekend vermaakt. Ver Uit De Maat zie ik zo snel niet elders in Nederland plaatsvinden. Ik begin een zwak te krijgen voor Rotterdam.


Tekst: Vido Liber
Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]