home
|
Vido's FilmZinedonderdag 27 augustus 2009
Unmade Beds (Alexis Dos Santos, 2009) bioscoop
In andere films hoeft een besluiteloze houding geen probleem te zijn. In Unmade Beds voelt het echter aan alsof Axl en Vera hun beslissingen uitstellen om de film de benodigde 90 minuten speeltijd te geven. Dat zijn dan 90 verdomd lange minuten. De film voelt aan als minstens een film van twee uur, zeker wanneer het lastig is de personages aardig te blijven vinden. De leugen regeert in Unmade Mades. Vera werkt in een boekenwinkel en zegt tegen de muzikant dat ze stewardess is. De muzikant zegt dat hij bij de vliegvelddouane werkt bij het röntgenapparaat. Axl liegt tegenover zijn mogelijke vader dat hij een kamer zoekt en tegenover zijn nieuwe vrienden beweert hij dat hij zijn vader nog niet gevonden heeft. Een vriend van Axl liegt over de reden waarom hij nog steeds niet parachute heeft gesprongen. Liegen kan een middel zijn om een verhaal op gang te houden, maar in Unmade Beds gebeurt het aan de lopende band waardoor het te bedacht aanvoelt. De jonge mensen liegen omdat ze onzeker zijn. Zelfs na hun pubertijd twijfelen de meeste twintigers nog steeds over hun identiteit (zou Axl bijvoorbeeld nog uit de kast moeten komen?) en proberen ze hun ware ik te verbergen. Ze zetten maar al te graag tijdens de opname van een videoclip een masker op in een scène die mij veel te letterlijk is in zijn symboliek. Wat Unmade Beds extra lastig te verteren maakt is de soundtrack. Muziek is nadrukkelijk aanwezig, maar het is niet van het soort waar je mij ’s nachts voor wakker kunt maken. De meeste liedjes zijn de meest simpel gearrangeerde voorbeelden uit hedendaagse lo-fi en antifolk. Zo is er veel onvast gejengel te horen begeleid door twee eenvoudig aangeslagen, ongestemde gitaarakkoorden. Na Juno (Jason Reitman, 2007) is elk liedje van Kimya Dawson wat mij betreft een cliché in een indiefilm. Een mompelnummer van Tindersticks (die ik liever hoor in het werk van regisseuse Claire Denis) keert meerdere keren terug, waarbij de beelden door het nadrukkelijke mompelen worden ontkracht, althans in mijn beleving. Alleen Hot Monkey, Hot Ass! van Black Moustache werkt goed, omdat het apenliedje eindelijk het bloed sneller doet stromen bij de anders zo sullig uit zijn ogen starende Axl. Ook Vera heeft een kort positief stemmend muziekmoment, wanneer ze een oude pick-up in de kelder ontdekt en singles probeert te vinden die wel door het defecte apparaat worden afgespeeld. De Italiaanse jongen op de rij achter mij kreunde van ellende toen bleek dat het liedje Sará Perché Ti Amo van I Ricchi E Poveri zonder noemenswaardige kleerscheuren door de speakers kwam. Zijn hoorbare gêne was voor mij het meest geslaagde aan Unmade Beds. Een moment buiten de film, inderdaad. |