Vido's FilmZine

Over het algemeen bestaat internetten uit het staren naar een beeldscherm, het klikken op links en het intikken van tekst. Het valt niet mee een thriller over iemand die naar webcams kijkt filmisch interessant te maken. Regisseur Marc Evans omzeilde het probleem door de kijker uit My Little Eye te schrappen en zijn hele film op te bouwen uit beelden die webcams opvangen in het spookhuis waar een stel jongeren vrijwillig opgesloten zit. Zo maakte hij ons op slimme wijze tot medeplichtige. Zo'n intelligente oplossing heeft Mathias Ledoux voor zijn faliekant mislukte Three Blind Mice niet kunnen bedenken. Hij probeert er enigszins de vaart in te houden door flink te bewegen met de camera, rijdend langs de turende en glurende Amerikaan Thomas Cross. Edward Furlong is de enige 'ster' in dit cinematografische gedrocht. Hij kreeg de onmogelijke taak enig leven te blazen in het luid rammelende scenario van Mikael Olivier.

Thomas werkt als computerdeskundige Londen. Zowel op kantoor als thuis kijkt hij naar het Amsterdamse webcammeisje Cathy met wie hij ook e-mailcontact onderhoudt. Tijdens een van hun e-mailsessies wordt de verbinding verstoord. Thomas herkent de storing als een firewall en weet dat zijn broer Frank een code op zijn computer heeft om de firewall te omzeilen. Vlak nadat hij met die code het internetcontact heeft hersteld is hij getuige van de brute moord op Cathy. In paniek belt hij tijdens de moord de politie. Hij kent echter het adres van het slachtoffer niet. De politie pakt hem de volgende dag op en ondervraagt hem als verdachte in plaats van als getuige. Jonge cyberagent Claire Bligh (Emilia Fox) ontfermt zich over de zaak en zoals te voorspellen bloeit er iets moois op tussen de twee. Dan is de kritische kijker echter allang niet meer geïnteresseerd, want Three Blind Mice is na de eerste tien minuten al een reddeloze onderneming.

De film gaat volledig de mist in op een van de meest cruciale momenten: de moord op Cathy. Het meisje wordt daarvoor slechts vaag geïntroduceerd als een figuur op een klein scherm. In plaats van aandacht te besteden aan de relatie tussen Cathy en Thomas concentreert de regisseur zich in de openingsscène op een onbelangrijk subplot: Thomas verstopt op zijn kantoor webcams om zo zijn werkplek en die van zijn collega's in de gaten te houden. Zo wordt hij neergezet als een verknipte voyeur waar je moeilijk sympathie voor kunt hebben. Vlak voordat de moord plaatsvindt moeten we ons ook nog door een veel te lange, telefonische dialoog worstelen tussen Thomas en Nathalie, de zwangere vrouw van zijn broer. Alle dialogen in de film zijn te lang en alle actie is te kort. Teksten worden op onnatuurlijke wijze door de acteurs van het ene leesteken naar het andere gesleept en actiescènes komen zonder enige spanningsopbouw uit de lucht vallen. Furlong weet zich geen raad tijdens de moordscène. Terwijl de camera een van zijn vele trackingshots maakt (heen en weer, als in een liedje van Drs. P), gilt de acteur door de telefoon en slaat hij de moord gade met de uitdrukking van iemand die zojuist wakker wordt na een zwaar avondje stappen. Het enige dat componist Eric Neveux kan bedenken om de spanning op te voeren is door met zijn vuisten willekeurig op de toetsen van een synthesizer te rammen.

Na het zwakke begin zakt de film verder in. De muziekkeuze is op meerdere momenten misplaats en nergens spanningsverhogend. Het nummer Crystal van New Order maakt een van de scènes in het eerste bedrijf tot een stampende videoclip en zangeres Sharleen Spiteri valt te vroeg in met haar veel te dramatische slotlied. Acteurs met een bijrol proberen schmierend in de korte momenten die ze krijgen alle aandacht op zich te vestigen. Meerdere decors zijn onderbelicht, zowel tijdens dialogen als tijdens de ontzettend knullig geënsceneerde tweede moordaanslag. De film suggereert op ongeloofwaardige wijze dat het hoofdpersonage overal door webcams wordt gadegeslagen, of het nu bij hem thuis is of in Parijs op een willekeurige brug over de Seine. Tijdens de lachwekkende finale in de schaduw van de Eiffeltoren schreeuwen de bijrolspelers een bloedeloze dialoog over poppen en dinosaurussen terwijl ze elkaar van een dak proberen af te schieten. Voordat ze in de dierentuin elkaar alsnog in de armen vallen verwijt Claire Thomas dat hij alleen maar met virtuele vrouwen kan omgaan en niets weet van echte vrouwen. Zelfs de tijgers op de achtergrond krijgen het van zo'n loze opmerking luid hoorbaar op hun heupen. Three Blind Mice is prutswerk en faalt op alle fronten. De beste speelfilm over internet moet nog gemaakt worden.

Three Blind Mice wordt uitgebracht door Paradiso, al is daar in de catalogus op hun site op moment van schrijven nog niets van te merken.