Vido's FilmZine

The International (Tom Tykwer, 2009) bioscoop
[spoiler alert!]
Eigenlijk moet ik niet proberen een thriller volledig te begrijpen. Als de grote lijnen in de plot maar duidelijk genoeg zijn. Zo blijft bijvoorbeeld veel onverklaard in de films van Alfred Hitchcock, maar daar heb je pas last van wanneer je na afloop van de film bij thuiskomst, tijdens het ophangen van de jas, eens goed begint na te denken over eventuele plotgaten en onwaarschijnlijkheden. Helaas is de Duitse regisseur Tom Tykwer (nog) niet van het kaliber Hitchcock. Midden in zijn thriller The International was ik namelijk minstens tien minuten bezig met het evalueren van een aanslag op een Italiaanse presidentskandidaat. De voorbereiding is helder: een sluipschutter oefent op een schietschijf, schiet in de roos en stopt de kogelhuls in een zakje. Via een tussenpersoon komt de huls per pakket bij een corrupte Milanese agent terecht. De sluipschutter bij het hotelraam, tegenover het plein waar de politicus een speech gaat houden, is een andere dan de schutter uit de eerdere scène. Hij heeft een stopwatch naast zich liggen. Exact een minuut na de aanvang van de speech moet hij een kogel door het hoofd van het slachtoffer jagen. Heel toevallig neemt juist op dat moment de politicus een stap naar achteren. De schutter mist. De kogel schiet door een stuk hout elders op het podium. Een van de lijfwachten ziet het gat, maar reageert te laat. Een fractie van een seconde na het eerste schot, schiet een andere sluipschutter (vermoedelijk de persoon uit de eerdere scène) vanuit een hoger standpunt het fatale schot. De politicus smakt tegen de grond. De paniek onder zijn aanhangers is groot. De tweede kogel laat ook een gat na in hetzelfde stuk hout. De corrupte agent rent met enkele collega’s het hotel in, vindt de sluipschutter, schiet hem neer, roept tegen zijn collega’s dat ze het hotel direct moeten doorzoeken, schiet na hun vertrek een definitief dodelijk schot en legt de huls uit het pakket naast de huls van het eerste schot.

Interpolagent Louis Salinger (Clive Owen) en de behulpzame Amerikaanse officier van justitie Eleanor Whitman (Naomi Watts) kunnen dankzij een betrouwbare Milanese agent de twee kogelgaten op het podium bekijken en op eenvoudige wijze ontdekken dat beide kogels uit een verschillende hoek komen (waarbij over het hoofd wordt gezien dat het tweede schot via het hoofd van de politicus van richting veranderd kan zijn). Op het dak gaan ze op zoek naar een derde huls, omdat er volgens hen een derde keer was geschoten. Welk derde schot? Waar hebben ze het over? Er is helemaal geen derde keer geschoten. Of heb ik niet goed op zitten letten? Zoekend op het hoteldak vinden ze de derde huls natuurlijk niet, maar wel een aanwijzing die de twee een flink stuk verder op weg helpt in het onderzoek naar de duistere praktijken van een bank in Luxemburg. Terwijl de hoofdpersonages al lang en breed in New York zitten, en zich mogen voorbereiden op een spectaculaire, Hitchcockiaanse shootout in het trappenhuis van het Guggenheim Museum, zit ik nog steeds te piekeren over de veel te ingewikkeld lijkende aanslag. De opdrachtgever ging er blijkbaar bij voorbaat van uit dat de eerste schutter zou missen (ook al was dat om een zeer toevallige reden). Het feit dat er een tweede schutter op het dak zat, is handig voor het verdere verloop van het verhaal, maar los daarvan mis ik de logica. De gehuurde sluipschutter was zichtbaar zo goed voorbereid dat hij nooit had kunnen missen. Hij mistte zijn eerste schot doordat hij gedwongen was zestig seconden te wachten. Zelfs na de toevallige beweging van de politicus had de schutter makkelijk met een twee schot zijn doel kunnen raken. Wat ik ook niet begrijp is de reden waarom de schutter zo lang in de hotelkamer blijft zitten. Hij had direct moeten vluchten, zelfs al was het dodelijke schot niet afkomstig uit zijn wapen. De tweede schutter op het dak was praktisch gezien eigenlijk totaal overbodig. De corrupte agent had zich kunnen beperken tot het neerschieten van de sluipschutter en het hele gedoe met de lege huls achterwege kunnen laten.

Als Louis en Eleanor niet waren begonnen over die derde kogel, was ik tijdens de film niet zo blijven doordenken. Nu heeft mijn gepieker me te lang uit het verhaal getrokken en kon de afloop mij veel minder schelen. Fictie moet kloppen, zegt acteur Armin Mueller-Stahl ergens laat in de film. Had de scriptschrijver zich maar aan die regel gehouden.