Vido's FilmZine

Vincent Gallo mag zich graag profileren als een alleskunner, een hedendaagse homo universalis. Als muzikant speelt hij voor het dancelabel Warp geslaagde platen vol met soezerige liefdesliedjes - liedjes waar de woorden brown en bunny al sinds begin jaren tachtig regelmatig in opduiken. Gallo programmeert in april in Engeland de eerstvolgende editie van All Tomorrow's Parties met optredens van o.a. PJ Harvey, Olivia Tremor Control, Suicide, James Chance, John Foxx, Peaches en The Zombies. Gallo doet aan motorcrossen op zijn geelbruine Honda RS250. Gallo acteert in moderne maffiaklassiekers als Goodfellas (een bijrolletje) en The Funeral en Europese producties als Nénette et Boni en de curieuze Spaanse Marsexpeditie Stranded (met wijlen Johnny Ramone in zijn enige film als acteur). En Gallo doet het schrijfwerk, de productie, de montage, de fotografie en de regie van zijn films. In 1998 verraste hij met het innemende, kleine, zwart humoristische Buffalo '66. Met dat debuut in gedachten is zijn tweede film The Brown Bunny een flinke domper. Pas twee jaar na de rumoerige première in Cannes verscheen de film vorige maand in Nederland op DVD.

Na een verloren race in New Hampshire duwt Bud Clay (Gallo) zijn motor in een zwarte wagen en reist hij in zijn eentje terug naar huis, terug naar Los Angeles, de stad van zijn liefje Daisy (Chloë Sevigny). Aan zijn lichaamshouding valt af te lezen dat er iets tussen de twee is voorgevallen en dat Bud het daar heel moeilijk mee heeft.Voor aanvang van de reis klopt hij aan bij de bejaarde ouders van Daisy, voor een aai over de bol van Daisy's achtergebleven bruine konijntje en een ongemakkelijk gesprek met de moeder. Een flink uur van The Brown Bunny bestaat uit fragmenten van een vijf dagen durende tocht richting Westkust. Bud is niet graag alleen. Hij probeert onderweg meerdere malen aftastend contact te leggen met vrouwen die zijn pad kruisen. Hij nodigt de jonge pompbediende Violet uit met hem mee te reizen, maar laat haar achter als ze haar reisspullen ophaalt, hij troost een eenzame blonde dame langs de snelweg en pikt, in wat lijkt op Las Vegas, een straathoertje op om haar na onverrichter zaken weer snel uit de auto te zetten. De wegen zijn lang, het asfalt verdwijnt achter de verre horizon, regenbuien belemmeren het uitzicht en de felle zon doet in Utah een zoutwoestijn trillen. Op de paar ontmoetingen na gebeurt er verder niet veel in The Brown Bunny. De lege landschappen verbeelden hoogstwaarschijnlijk de leegte in het leven van de zwijgzame, piekerende en soms achter zijn stuur grienende Bud, en anders maken songteksten van de begeleidende liedjes duidelijk in welke geestelijke toestand onze hoofdpersoon zich bevindt. Naast muziek van Ted Curson, Jeff Alexander, Jackson C. Frank en Francesco Accardo zijn het vooral de akoestische gitaren in het vaak terugkerende Beautiful van Gordon Lightfoot die opvallen. We been friends through rain or shine/For such a long, long time . Die treurige muziek heeft de toeschouwer hard nodig om wakker te blijven tot aan het moment suprême.

Al het verdriet leidt tot het veelbesproken einde en de uitbeelding van het in de eerste alinea genoemde f-woord, als Daisy uit het niets opduikt in een hotelkamer en een ongemakkelijke vrijpartij steeds explicieter wordt. De enige vraag die overblijft is: waarom? Waarom moet ik dit zien? Is het onverbloemd tonen van een potje pijpen werkelijk nodig om de zieleroerselen van Bud beter te begrijpen? Is deze slotscène niet meer dan slechts een Amerikaanse variant op een vooral Franse trend in de huidige cinema? Of moeten we na het documentair aanvoelende eerste deel van de film deze natte droom als therapeutisch beschouwen voor de regisseur en zijn personage. Tijdens de première op het Filmfestival in Cannes waren critici en publiek minstens zo onverbloemd in het spuien van hun kritiek. Gallo vertrok na de schandaalvertoning met de staart tussen zijn benen snel terug naar huis en sloeg aan het hermonteren. Misschien nog wel erger dan het doelbewust shockeren om het shockeren en het algehele narcistische karakter van The Brown Bunny is de afwerking van de plot. In de laatste vijf minuten komt Gallo alsnog met een aap uit de mouw, of, beter gezegd, een bruin konijn uit de hoge hoed, om uit te leggen hoe het allemaal zo gekomen is. Het is dan al veel te laat. De tragedie kan me niet meer raken, vermoeid als ik ben van de veel te serieuze toon die de regisseur aanslaat. De bevrijdende humor uit Buffalo '66 wordt node gemist.