Vido Liber

Suzanne (Katell Quillévéré, 2013) bioscoop (8)

Henri en Omar vormen een minderheid. De Nederlandse filmhuizen worden in deze periode namelijk gedomineerd door vrouwen: Blue Jasmine, Philomena, Shell, Miele, Soof, Kenau, Violette, Her en Ida. En laat ik vooral Suzanne niet vergeten. Ze wordt gespeeld door Sara Forestier, een actrice die veel weg heeft van een jonge Sandrine Bonnaire. Net als Bonnaire’s zwervende personage Mona in de film Sans Toit Ni Loi (1985) maakt Suzanne keuzes in haar leven die lastig zijn te doorgronden. Sommige vragen die haar gedrag oproepen blijven onbeantwoord. Naarmate het verhaal vordert krijgen de openingsscènes met terugwerkende kracht steeds meer gewicht. De voorgeschiedenis van Suzanne wordt binnen tien minuten verteld aan de hand van korte scènes die zich afspelen over een periode van minstens tien jaar. Regisseuse Katell Quillévéré toont een uitgekiend minimum aan momenten en geeft daarmee precies voldoende informatie.

De kennismaking met het titelpersonage vindt een paar jaar na het vroegtijdig overlijden van haar moeder plaats. We hoeven alleen maar een grafsteen te zien om te weten dat moeder er niet meer is. Vader (François Damiens) is vaak van huis omdat hij door Frankrijk reist als vrachtwagenchauffeur. Het is duidelijk dat hij geen nieuwe relatie durft aan te gaan, want hij reageert niet op de uitnodiging voor een date die een zekere Irene op zijn antwoordapparaat achterlaat. Als hij vlak voor een avondmaal hoort dat zijn dochters een dag zonder eten op school hebben doorgebracht, wordt hij kwaad. In wezen verwijt hij hen de gevolgen van zijn eigen frequente afwezigheid. Deze scène heeft veel impact vanwege het grandioze spel van de kinderen die de jonge versies spelen van de hoofdpersonages.

Suzanne heeft vanaf haar kindertijd een extra sterke band met haar jongere zusje Maria. Als de volwassen geworden Maria (Adèle Haenel) naar het ver weg gelegen Marseille verhuist, heeft Suzanne het gevoel dat ze voor de derde keer alleen gelaten wordt. Dat gevoel komt sterk tot uiting tijdens een afscheid op het station. Suzanne zoekt wanhopig naar een laatste glimp van haar zus en kan haar verdriet nauwelijks verbergen. Hier ligt de basis voor het verdere verloop van haar leven en tevens van ons medeleven met haar, ook al begrijpen we lang niet al haar acties. Vroeg in de film zit overigens ook een vooruitwijzing naar het lot van Maria.

Naast het intense acteren van Forestier (uitgeroepen tot beste actrice tijdens het Thessaloniki Film Festival) en Haenel (een César voor beste bijrol) is de film ook zeer de moeite waard vanwege de aangename soundtrack met onder meer muziek van de Britse band Electrelane en zangeres Nina Simone.