home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


21 november 2003

Rock-'n-roll animals: een avond in Amsterdamse garages

Vanuit het raam op de eerste verdieping van het moderne winkelcomplex aan de overkant van mijn straat waaiden keiharde dancedreunen. Ik stond op van de bank en zag op benedenverdieping donkere kinderen spelen in de etalage. De eigenaresse van de winkel liep boven door een lege, glimmend schone zaak, precies op de plek waar haar man in een eerdere droom een volgestouwde studieruimte had ingericht. Ook hij haalde me toen uit mijn concentratie met een te luid afgestelde radio. Ik werd wakker op de bank. Waar zojuist felverlichte ramen mijn kamer beschenen, hingen nu gesloten rolgordijnen, net zo vertrouwd als de gedroomde winkel. Het was drie uur in de middag en ik was gevloerd door rock-'n-roll.

De drummer van Spider Rico was de avond daarvoor al gevloerd. Na afloop van het optreden lag hij gehavend voor het drumstel. Hij had er met gevaar voor eigen leven doorheen proberen te springen. Voor onze voeten, op de vloer van de Winston, lag zanger/gitarist Lennie. Hij had een stap teveel genomen op het voor de band vele te kleine podium en zich tevergeefs proberen vast te houden aan de microfoonstandaard. Nu lag hij op de grond bij kennis te komen. De cameramannen van TV Mortale hadden met veel moeite alle bewegingen van het kwartet proberen te volgen. Ze konden eindelijk rustig de lenzen scherp stellen. Bezeten spelend hadden de muzikanten tijdens het hyperactieve optreden over elkaar, de kluwen snoeren en de hen omringende versterkers gestruikeld. Voordat ze hun optreden startten waren ze al door hun consumptiebonnen heen; dat verklaarde een hoop. Een enkele keer wandelde gitarist Dennie het trapje van het podium af voor een korte wandeling langs de eerste rij. Eenmaal werd de cameraman op de schouders gezet van een sterke Spider Rico-fan. De fan trok niet veel later zijn T-shirt uit. Op zijn brede ontblote bovenlijf stond vermoedelijk een ruwe schets uitgetekend van de aardbol met daarop alle locaties van verloren gewaande schatten. De apparatuur kreunde onder het muzikale geweld en begon naarmate het optreden vorderde luid feedbackend te protesteren. De oren van het publiek waren gesloopt. En het indrukwekkende Spider Rico was nog maar de eerste band van de avond.

The Skidmarks klonken op het eerste gehoor gepolijst. Elke band die na Spider Rico speelt klinkt gepolijst. De hoofdstedelijke Skidmarks zijn een gestroomlijnde machine die zonder afleidende onderbrekingen doorraast, zichzelf en vooral ook het publiek in vervoering brengend. Er was vrijdag nauwelijks ruimte om te staan in de afgeladen Winston. De cameraploeg werd door de voorste rijen opgenomen als Egyptenaren door de Rode Zee. Zanger Jeroen hield zijn zwarte muts tot vlak boven zijn ogen getrokken. Hij zag er vervaarlijk uit. Het zou me niet verbazen als hij eerder op de dag een bank had beroofd. Ondanks de wilde bewegingen op het podium hielden The Skidmarks het instrumentarium heel. Toetsenist Maarten hing beschermend over zijn orgeltje. Hij liet het instrument even alleen voor een nummer waarin hij de vocalen voor zijn rekening nam. Hij ging diep door zijn knieën en perste alle aanwezige lucht uit zijn lange lijf. De band laste een ballad in voor de broodnodige rust.

The Riplets sloten af met een try-out. De meidenband uit Rotterdam vuurdoopten een vers bandlid op toetsen. Onophoudelijk glimlachend doorstond ze haar eerste optreden met verve al kon ik haar bijdragen op het orgeltje van The Skidmarks nauwelijks boven de gitaren uit horen komen. Het was de eerste keer dat ik de band zag. Ik had me laten vertellen dat de groep niet meer dan schattig rammelend maar vooral toch te eenvormig en voorspelbaar zou zijn. Die opmerkingen moeten zijn gemaakt door gefrustreerde mannen uit bandjes die geen succes hebben, want The Riplets waren niet alleen strakker dan ik had vermoed, ze waren ook behoorlijk afwisselend en de enige band van de avond met fijne meerstemmige koortjes. Het aanstekelijke spelplezier maakte het optreden perfect af.

De avond was nog lang niet klaar. De mannen van Spider Rico baanden zich met beschadigde instrumenten een weg door de drukte in de Winston en riepen in het voorbijgaan dat Sonic Litter in De Diepte speelde. De Diepte is een gevaarlijke plek om 's nachts in af te dalen, maar we waagden het erop. De band speelde onverlicht aan het begin van de kleine, donkere dansruimte. Vanuit een opening waar ooit een deur moet hebben gehangen konden we vier musicerende schimmen van opzij in actie zien. De bassist kwam al spelend door de deurpost gelopen en even naast ons staan. Het geluid stuiterde door het zaaltje en door de bar. Door de akoestiek kon ik geen enkel nummer van de ander onderscheiden. Sonic Litter bracht massief geklonterd geluid voort. Het was nog wel te omschrijven als garagerock. Luid en kwiek. Als we even om beurten om de deurpost heen keken zagen we dansers in actie. Pas na afloop van de set liepen we zelf het zaaltje ter grote van een huiskamer binnen. Ik kan me niet meer herinneren of we gedanst hebben op de plaatjes van DJ Robert.


Tekst: Vido Liber
Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]