Vido's FilmZine

Spider-man 3 (Sam Raimi, 2007) bioscoop
Mijn geringe belangstelling voor Amerikaanse, van stripfiguur tot filmpersonage opgeblazen superhelden bleek maar weer toen ik afgelopen zaterdag aan de kassa van Pathé Munt vroeg om een kaartje voor Superman. Spider-man! verbeterde het kassameisje me. Ja, die bedoel ik. Eén pot nat. Mijn aanwezigheid in de bioscoop afgelopen weekend had meer te maken met mijn interesse voor de carrière van regisseur Sam Raimi dan de bovennatuurlijke avonturen van Peter Parker (Tobey Maguire). Na zijn krankzinnige en vooral komische bloedvergieten in de klassieke trilogie Evil Dead en zijn aangrijpende winterthriller A Simple Plan maakt elke nieuwe film van Raimi's hand nieuwsgierig (al heb ik For Love Of The Game uit 1999 voor alle zekerheid gelaten voor wat het is). Volgens de kenners was de eerste Spider-man een meesterlijke film waarin flitsend getrukeerde actie werd gekoppeld aan personages van vlees en bloed. Deel 3 voelt vreemd genoeg aan als een direct vervolg op deel 1. Voorzover ik me kan herinneren is het enige dat uit deel 2 is overgebleven het feit dat zowel vriendinnetje Mary Jane (Kirsten Dunst) als oud schoolmaatje en huidige vijand Harry (James Franco) de ware identiteit weten van de reddende engel in het rode spinnenpak. De dodelijke aanslag op Peter Parkers oom Ben in deel 1 vormt in deel 3 een belangrijk motief voor de wraakacties van Spider-man, geholpen door een uit de ruimte gevallen, vervaarlijk kruipende zwarte drab. De vele vijanden van Spider-man zorgen ervoor dat het ritme van de film niet lekker loopt. Spider-man 3 probeert zowel de moeizame relatie tussen Peter en Mary Jane en Peters aantrekking tot zijn duistere kant uit te lichten als de achtergronden van Venom (een door de zwarte drab aangetaste concurrent van Peter op de redactie van The Daily Bugle), Sandman (de uit de gevangenis ontsnapte kruimeldief Flint Marko die een chronisch ziek dochtertje heeft) en Harry 'The New Goblin' (voor het gemak in de eerste helft van de film voorzien van geheugenverlies). Het merendeel van de ondankbare rol van Kirsten Dunst bestaat uit afwisselend treurig en angstig kijken en gillen, vooral in de slotfase. Sam Raimi wisselt de actie af met komedie waardoor Spider-man 3 uit balans raakt. Het is altijd leuk Bruce Campbell uit Evil Dead te zien dollen in een gastrol (ditmaal als maître d' met Frans accent), maar Peter Parker als vrouwenversierende swinging dude is minder lang grappig. Wat Spider-man 3 wel de moeite waard maakt zijn de spectaculaire actiescènes, vliegend en zwiepend langs en dwars door moderne hoogbouw. Dit duizelingwekkende en luid over de speakers denderende, computergestuurde popcornvermaak ging er uitstekend in bij de talloze babbelende en luid ritselende plebejers in zaal 11 van de Munt.