Vido's FilmZine

Jaaroverzicht 2010 (2): de slechtste films in de Nederlandse bioscopen

1. De Eetclub (Robert Jan Westdijk)
Om te zeggen dat regisseur Robert Jan Westdijk dit jaar diep heeft teleurgesteld, is een understatement. Hij is aan de slag gegaan met een vod van een scenario dat voornamelijk bestaat uit halve keuveldialogen. Het vastleggen van ensemblespel blijkt te hoog gegrepen. De personages zijn flets en kleurloos. Hoofdrolspeelster Bracha van Doesburgh acteert als een haasje dat zojuist haar naam als hoofdgerecht op het kerstmenu heeft aangetroffen. De eetclub uit de titel is aanleiding voor het verhaal, zonder dat het scenario dit gegeven verder uitbreidt of er iets visueel interessants mee doet. Wat dat betreft had De Eetclub net zo goed De Damclub, De Macraméclub, De Bloemschikclub of De Rummikubclub kunnen heten.

2. Nightmare On Elm Street (Samuel Bayer)
Samuel Bayer heeft een horrorklassieker opgegraven, maar alle markante aspecten van de boeman onder de grond laten liggen. Freddy Krueger is in deze remake niet eng en niet grappig. Vooral het ontbreken van die laatste eigenschap is funest, want dankzij zijn scherpe tong konden we niet wachten tot Krueger in het origineel weer in iemands nachtmerrie opdook. De nieuwe Krueger (gespeeld door Jackie Earle Haley, regelmatig gecast als de Robert M. van Hollywood) roept in het gunstigste geval slechts desinteresse op. Lastig te verkroppen is het feit dat ALLE tienerslachtoffers zich NIETS meer kunnen herinneren van het gezamenlijke traumatische verblijf bij de kinderopvang tijdens hun kleutertijd.

3. Remember Me (Allen Coulter)
Na een opeenvolging van vermoeiend geforceerde conflicten en motivaties die op onwaarschijnlijke wijze 180 graden draaien, probeert Remember Me aan waarde te winnen door een schokkende gebeurtenis uit de recente wereldgeschiedenis als laatste strohalm in te zetten. De film eigent zich deze gebeurtenis op schandalige wijze toe en bezoedeld het met stuitende middelmatigheid.

4. Predators (Nimród Antal)
Met Bruce ‘Evil Dead’ Campbell in plaats van Adrien Brody had deze monsterpulpsciencefictionfilm best leuk geweest kunnen zijn. Helaas is Brody meer Goofy dan groovy.

5. Reykjavik-Rotterdam (Óskar Jónasson)
Totdat het niveau inzakte, was deze ongelukkige IJslandse mix van smokkelthriller en komedie deerniswekkend. De episode in Nederland maakt de film extra bedroevend vanwege de stuitend manische bijdrage van Victor Löw. De Hollandse acteur denkt dat hij een boef speelt in Bassie & Adriaan.

6. Submarino (Thomas Vinterberg)
De fatalistisch ingestelde Nick en zijn jongere broer vergooien hun leven doelbewust, moedwillig en, alsof dat nog niet erg genoeg is, ook nog eens planmatig. Thomas Vinterberg gebruikt onnodig veel incidenten om de parallelle levens van de broers aan elkaar te knopen. Alle toevalligheden benadrukken het overgeconstrueerde karakter van de plot, waarbij personages worden gereduceerd tot marionetten.

7. Tirza (Rudolf van den Berg)
Jörgen (Gijs Scholten van Aschat) handelt een hele film lang als onbezonnen halve zool, op zoek naar zijn in Afrika verdwenen dochter. Zijn onbesuisde optreden is pas met terugwerkende kracht te verklaren, maar dat maakt het niet minder belachelijk en ergerlijk. Tirza wordt met kennis achteraf voor mij niet alsnog een betere film, ondanks de tomeloze inzet van de charismatische Scholten van Aschat (zondermeer een uitstekende acteur). Toevallig schafte ik later in 2010 de magisch realistische Belgische klassieker De Man Die Zijn Haar Kort Liet Knippen (André Delvaux, 1966) aan en zag ik hoe je wel geslaagd en ongemerkt de verwarde ziel van een personage filmisch kunt openbaren.

8. Millenium 2: The Girl Who Played With Fire (Daniel Alfredson)
De opwinding over het eerste deel van Millenium ontging me vorig jaar nogal. De verwikkelingen in het tweede deel konden me nog minder boeien, vooral vanwege de tamme televisieregie, een aanpak die mogelijk prima werkt op het kleine scherm (en ook nog eens in een onverknipte versie), maar op het grote doek wat mij betreft niets heeft te zoeken. Deel 3 heb ik zonder wroeging overgeslagen.

9. La Blonde Aux Seins Nus (Manuel Pradal)
La Blonde Aux Seins Nus had een aardige schelmenfilm kunnen zijn met de jonge Louis (Steve Le Roi) als de Franse Pietje Bel, wonend op een aak, zo eentje als in L’Atalante. De verwikkelingen rondom het schilderij dat hij samen met zijn oudere broer steelt, en de relatie die ze aangaan met de incapabele, acuut aan het Stockholm Syndroom lijdende museumsuppoost Rosalie (Vahina Giocante), lieten me volledig koud, vooral veroorzaakt door de irritante onwaarschijnlijkheden en toevalligheden waarmee de plot aan elkaar hangt.

10. Harry Brown (Daniel Barber)
Harry Brown (Michael Caine) heeft net als Travis Bickle in Taxi Driver een militaire achtergrond. Altijd handig als de achterbuurt geterroriseerd wordt door onverbeterlijke, drugs dealende randgroepjongeren met last van territoriumdrift. Vanaf de introductie van de opperboef, de groteske griezel Stretch, wordt het zo serieus bedoelde regiedebuut van Daniel Barber een kolderieke aangelegenheid. De zorgwekkende actualiteit van straatterreur wordt door Caine’s tegenspeler Sean Harris teruggebracht tot platte horror. Alle relevantie en urgentie is opgeofferd aan effectbejag en potentiële psychologische diepgang blijft ondergeschikt aan hard knallend bloedvergieten. Actrice Emily Mortimer kan in de rol van detective weinig meer doen dan heel erg bezorgd toekijken.

11. The Book Of Eli (Albert & Allen Hughes)
Los van halfslachtige verwijzingen naar moderne genreklassiekers (o.a. Mad Max en Children Of Men) hebben de regisserende broers Hughes niets bijzonders te melden, behalve dan dat de mensheid ook na een door religieuze meningsverschillen ontstane Derde Wereldoorlog zich moet blijven vastklampen aan de hoofdschuldige van al het leed: het heilige schrift. De getypcaste Gary Oldman is weer eens de clichématige slechterik. Bijrolspelers Tom Waits, Michael ‘Singing Detective’ Gambon en Malcolm McDowell hadden het leed kunnen verzachten, maar fungeren slechts als terloopse passanten.

12. La Tête En Friche (Jean Becker)
Franse truttigheid van het ergste soort. Goeiige, ongeletterde boerenkinkel Gérard Depardieu heeft een veel te jonge vriendin en compenseert dat door gezellig op een parkbankje met ideale grootmoeder Gisèle Casadesus over literatuur te klessebessen, rode wijn en Paturain binnen handbereik. In Depardieu’s stamcafé bivakkeert toevallig een exacte, obligate doorsnee van de Franse maatschappij, zo knus en warm als de omhelzing van een grizzlybeer.

13. Pepperminta (Pipilotti Rist)
Pepperminta is een kinderfilm bedoeld voor volwassenen. Zo fleurig als de fotografie, zo zwart-wit is de simplistische boodschap: instituten als justitie, wetenschap, onderwijs en kerk zijn fout, dolle Mina Pepperminta is goed. We boffen dat de voertaal Duits is – in het Vlaams zou de film namelijk niet meer geweest zijn dan Kabouter Plop met production value.

14. Prince Of Persia: The Sands of Time (Mike Newell)
De carrière van Jake Gyllenhaal staat op inzakken. De getalenteerde acteur gaat voor het grote geld en kiest voor hapklare brokken (zie ook Love & Other Drugs). Zijn grootste knieval voor de commercie sinds de ecologische rampenfilm The Day After Tomorrow is deze, op een computerspel gebaseerde zwaard- en degenfilm met een magisch tintje. Gyllenhaal is als prinselijke redder Dastan een pratende spierenbundel met een misplaatst Brits accent.

15. Baarìa (Giuseppe Tornatore)
In sneltreinvaart raast Giuseppe Tornatore door drie generaties in het pittoreske Italiaanse plaatsje uit de titel. Voordat je een beetje gewend bent aan de hoofdpersonen zijn ze tien jaar ouder en worden ze gespeeld door andere acteurs, die op hun beurt na een kwartier weer gespeeld worden door oudere acteurs. Daarbovenop verouderen de personages ook nog eens niet parallel aan elkaar. Overdadige edelkitsch voert de boventoon.