home
|
Vido's FilmZine
vrijdag 9 mei 2008
Shine A Light (Martin Scorsese, 2008) bioscoop Het was een beetje onverstandig van me om het platte Shine A Light te bekijken na het 3D-spektakel van U2. De concertfilm U2 3D is, zoals de titel aangeeft, driedimensionaal en dankzij deze gimmick lijkt alsof de geest van de bioscoopbezoeker door het stadion in Buenos Aires zweeft. En wat voor een stadion. Het binnenste van het moederschip in de tweede versie (Special Edition) van Close Encounters Of The Third Kind (een film die ik graag mag aanhalen) valt er bij in het niet. Van bodem tot plafond krioelt het stadion van menselijke activiteit. Het lijkt wel alsof heel Argentinië aanwezig is tijdens het optreden. De 3D-ervaring werkt het best als de muzikanten gebruik maken van de grote afstanden en het podium verlaten voor een wandeling door het publiek. De camera blijft laag en toont de diepte in meerdere lagen: het omhoog gestoken armen (inclusief mobieltjes) op de voorgrond, bassist Adam Clayton op de voorste catwalk, dan de tweede rij publiek, zanger Bono op de achterliggende catwalk, achter hem een volgende rij publiek en op de achtergrond de immense videomuur. De tussen de mensen door drijvende rookflarden zweven de bioscoopzaal in. Bij U2's bombast is eigenlijk geen ruimte voor een intiem moment. Toch wordt, zij het slechts heel even, de arena een huiskamer. Dat gebeurt tijdens Sunday Bloody Sunday, als de camera dichtbij Bono stil blijft staan en de zanger ons recht aankijkt. Net als in Shine A Light isoleert de geluidsman de zichtbare geluidsbron. De galm uit Bono's stem verdwijnt enkele seconden en de zanger klinkt net zo dichtbij als dat wij hem zien. Wipe your tears away, zingt hij en met zijn vrije hand probeert hij onze gezichten aan te raken. We kunnen diep in het gat van zijn mouw kijken. Zo dichtbij zal de zanger in het verdere verloop van U2 3D niet meer komen en daarom zindert genoemde scène zo lang na. De nabijheid van Bono is een zuiver Patrick Bateman-moment en de lezers van Brett Easton Ellis' beruchte roman American Psycho (1991) weten dan dat ik daarmee het moment bedoel waarop de psychopathische yup Patrick Bateman een spirituele ervaring beleeft wanneer hij tijdens een concert van U2 oog in oog komt te staan met de zanger. Als gevolg van de derde dimensie en een eenvoudig trucje in de geluidsmix zijn we in U2 3D kortstondig allemaal Patrick Bateman. |