Vido Liber

Shell (Scott Graham, 2012) bioscoop (7)

Shell is een mooie kleine film uit de Schotse Hooglanden, slow and sad, zoals een Britse bezoeker het afgelopen zondag bij het verlaten van de bioscoopzaal kort samenvatte. Shell (Chloe Pirrie in haar prijswinnende speelfilmdebuut) is de naam van het 17-jarige hoofdpersonage. Ze is niet vernoemd naar het gammele benzinestationnetje waar ze woont en werkt, maar naar een mooie schelp die je op het strand kunt aantreffen. Haar naam staat ook voor het leven in een schulp dat ze samen met haar vader Pete (Joseph Mawle) deelt, ver van de bewoonde wereld, in een uitgestrekte leegte omringd door besneeuwde heuveltoppen. Vader en dochter moeten het niet hebben van de paar tankende klanten per dag. Het meeste geld verdienen ze aan het wegslepen en slopen van autowrakken, want bijna dagelijks botsen automobilisten op loslopend herten.

Shell was vier toen haar moeder het gezin voorgoed verliet. De verstandhouding tussen vader en dochter is door de jaren heen gaan lijken op die tussen een gehuwd paar. De bijna volwassen tiener heeft minstens twee terugkerende klanten als stille minnaars: de ongelukkige, gescheiden middelbare Hugh (Michael Smiley, bekend van Kill List) en de jonge Adam (Iain De Caestecker). De liefde voor haar vader is echter te groot om buitenstaanders in haar leven toe te laten. De zwijgzame vader wil zijn dochter liever niet gaan, omdat haar vertrek hem minstens zoveel pijn zal doen als het vertrek van zijn vrouw. Zonder Shells hulp zou hij ook zijn epileptische aanvallen waarschijnlijk niet overleven. De connectie tussen de op de vloer schuimbekkend spartelende vader en een in doodsnood verkerend hert dat ze ’s avonds aangereden aantreffen, kan zelfs mensen met een miniem gevoel voor symboliek niet ontgaan.

Het leven gaat letterlijk aan Shell voorbij in de vorm van passerende auto’s. Twee keer ontmoet ze passanten die haar aan het denken zetten over een alternatief bestaan midden in de bewoonde wereld. Hoe zou haar leven er hebben uitgezien als ze indertijd met haar moeder was meegegaan? Zulke onuitgesproken gedachten worden gevoed met eenvoudige maar veelbetekenende beelden. Het contrast tussen het uitgestrekte landschap en krappe interieurs is groot. Het is veelzeggend dat vader een woning heeft gebouwd aan de voet van een meer, maar geen raam heeft aangebracht om van dat mooie uitzicht te profiteren. De horizon lonkt constant en het asfalt biedt letterlijk een uitweg, maar de hoofdpersonages blijven liever binnenshuis rondjes draaien op de vierkante meter. Zeer geleidelijk aan leidt dat onvermijdelijk tot ongemakkelijke confrontaties. De relatie tussen Shell en Pete is een aanrijding in slow motion.