home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

een kritische blik op muziek en film vanuit Amsterdam

weblogs september 2001

zondag 30 september 2001

Zondagsrust

Sharunas Bartas uit Litouwen staat bekend om zijn saaie films. Althans, saai voor als je niet van films houdt waarin nauwelijks wordt gesproken en de kracht van het beeld voorop staat. Nu valt het deze keer met die kracht wel mee. Zijn film The Corridor (1995) leek nog wel iets te willen zeggen, maar zijn nieuwste film komt niet veel verder dan een reeks mooi geschoten plaatjes. Bij Bartas kijken de naamloze personages je lang en indringend aan zonder een woord te zeggen. Dat heeft ongemakkelijk geschuif in bioscoopstoelen tot gevolg en vanmiddag was er tijdens de voorstelling van Freedom in Rialto ook weer eens een wegloper bij. Er bleven ongeveer zeven mensen over. Echt populair zal Bartas nooit worden, zeker niet als de recensies tamelijk negatief uitpakken.

In het kort gaat het 'verhaal' over drie vluchtelingen (of zijn het smokkelaars?) die per bootje een Noordafrikaans land (naar het schijnt Marokko) proberen te ontvluchten. Ze worden in een ruige zee gesnapt door een patrouilleboot die hen sommeert de motor stil te zetten en het vuur opent wanneer niet aan de eis wordt voldaan. In de volgende scène zijn de drie aan land gespoeld. Twee mannen en een jonge vrouw laten een vierde man voor dood achter en dwalen vervolgens de rest van de film in het grote niets van de woestijn. Freedom ziet er uit als een natuurfilm met de mens in een cameol, verdwaasd dwalend en reddeloos verloren. De eeuwig ruisende zee en de zwijgende zandvlakten zijn symbolen voor een immense, betekenisloze wereld waarin de mens eigenlijk helemaal niets te zoeken heeft. Bartas houdt duidelijk niet van een happy end.

Impakt

Het gaat me niet lukken live-muziek te zien tijdens Impakt in Utrecht. Met een beetje pech zit ik enkele avonden achter elkaar in het diepe zuiden van ons land en gaan zowel Christian Fennesz (3 oktober vanaf 21.00 uur in De Vloer), Mouse on Mars (4 oktober, zelfde tijd, zelfde locatie) en Funkstörung (5 oktober op de nu wel bekende locatie) aan mij voorbij. Niet getreurd, want het programma zit vol met aantrekkelijke momenten zoals bijvoorbeeld in het PANORAMA (film & video). Zowel 4 oktober (om 20.00 uur) als op 6 oktober (aanvang 22.00 uur) in respectievelijk het KINOmobiel in de tuin en de lounge van het Centraal Museum Utrecht is er het onderdeel Clash or Jam waar achttien muziekvideo's en video's over muziek worden vertoond, waaronder vijf van Dan Geesin, de beeldend kunstenaar die je kent van zijn twee albums op Transformed Dreams. Van Geesin draaien Bumble Bee, Blue Squirrel, Big Dog, Bouncing en Twee Eenden. Tijdens het gehele festival, dat duurt van 2 tot en met 7 oktober, staat in het Centraal Museum een geluidsinstallatie van Ryoji Ikeda. Zijn Matrix (For Container) kwam vorig jaar ook op dubbel-cd uit en was een van de beste elektronische albums van 2000.

Nog meer muziek en beeldende kunst...

... tijdens het World Wide Video Festival dat plaatsvindt in de Melkweg te Amsterdam. Een van de acts op zaterdag 13 oktober is Hexstatic, een groep filmmakers, grafisch ontwerpers en DJ's uit Londen gewapend met super8 films, dia's, 16mm film loops en allerlei low-tech apparatuur. Speciale gast is de Russische kunstenaar Alexei Shulgin. Op dezelfde avond staan Live Professor en Scanone op het podium, begeleid door beelden van The Light Surgeons.

Een dag eerder, op 12 oktober, staat er een voormalige popmuzikant in de Oude Zaal van de Melkweg. De oude lullen onder ons kennen wellicht nog de 4AD-band Ultra Vivid Scene. Hun voorman Kurt Ralkse heeft de rock'n'roll de rug toegekeerd en zit nu helemaal in de multimedia. Gezeten achter een Ursonate.02 doet Ralske een live improvisatie met beeld en beeld. Hij gebruikt het software programma nato.0+55- voor zijn reverse film scoring; in plaats van muziek te maken bij een film maakt en bewerkt hij beelden die bij het geluid passen.

Nou vooruit, nog een paar musicerende kunstenaars, maar dit zijn echt de laatste voor vandaag

Het duo Louisa Lilani & John Prop spelen zaterdagavond 6 oktober tijdens het laatste avondprogramma in het Consortium aan de Oostelijke Handelskade 29 in Amsterdam. De toegang is helemaal gratis en een verslagje volgt later op deze site.


zaterdag 29 september 2001

De juiste band op het verkeerde moment

Gisteren speelde het duo Arling & Cameron in de grote zaal van Paradiso. Het was een geslaagd en vooral leuk optreden. Nietsvermoedend liep ik na afloop naar de bovenzaal om vervolgens tijdens Code Red door elkaar geschud te worden door een zeer bijzondere band uit Parijs waarvan ik na het optreden pas de naam hoorde: Encre. De groep speelde voor enkele vrienden en toevallig langslopend discopubliek. Een schrijnend voorbeeld van een totaal gebrek aan promotie. Je kunt hier het verslag van het optreden lezen.


zaterdag 29 september 2001

Madchester op celluloid

Bladerend en voornamelijk plaatjes kijkend in de Q van oktober word ik er aan herinnerd dat er een speelfilm in de maak is over de geschiedenis van de popmuziek in Manchester. Hij heet 24 Hour Party People (naar een album van The Happy Mondays) en de slogan From The Birth Of Punk To The Death Of Acid House geeft een goede indicatie welke periode het verhaal beslaat. Het lijkt me een raar idee om new wave-ikoon Ian Curtis van Joy Division gespeeld te zien worden door de jonge Britse, voor mij onbekende tv-acteur Sean Harris. Zo te zien zijn alle bekende gezichten uit Madchester vertegenwoordigd en ziet de Hacienda (1982-1997) er mooier uit dan ooit.

Een van de belangrijkste figuren en katalysator binnen de Manchester scene was Tony Wilson (op de rechterfoto), ondermeer de oprichter van het invloedrijke label Factory. Ik ben heel benieuwd hoe hij in de film uitgebeeld gaat worden door acteur/komiek Steeve Coogan (op de linkerfoto) die je vast wel kent van zijn creatie Alan Partridge. Ook een randfiguur als Bez, de congaschudder en ecstacyslikker van Happy Mondays, speelt een rol. Volgens ene Eric in het gastenboek op de de officiële site van de film zal Bez-vertolker Chris Coghill niet dansend in de film te zien zijn vanwege een klein ongelukje: It has been brought to my attention that the actor playing Bez in TFPP, Chris Cogless is not actually dancing in the film. Chris an avid Man City fan injured himself at the Whitefield and Prestwich supporters club meeting, a week before filming started, whilst showing fellow City fans the moves that won him the part.

De regie is in de bekwame handen van Michael Winterbottom, eerder verantwoordelijk voor ondermeer titels als Wonderland (1999), Welcome To Sarajevo (1997) en Butterfly Kiss (1995). Je moet nog even geduld hebben want 24 Hour Party People gaat in Engeland pas op zijn vroegst eind januari 2002 in première. Hebben wij genoeg tijd om te bedenken welke Nederlandse soapsterren de rollen gaan spelen van Willem Bieler, Barry Hay, Mariska Veres en de illustere instrumentenverkoper Servaas in de speelfilm over rockstad Den Haag. Suggesties zijn welkom op het vertrouwde adres. Dan bedenk ik ondertussen een geschikte flitsende titel.


vrijdag 28 september 2001

Eng?

Hangend op de bank, de computer als kruik rustend op de knieën, luisterend naar The Coast Is Never Clear, het nieuwe, zeer vrolijk stemmende album van Beulah, lees ik op de site van Paradiso dat zondagmiddag 30 september de Britse band Akercocke de zaal onveilig gaat maken. Niet bepaald een aanrader. Ik heb nu al medelijden met de arme salsaliefhebber die tegelijkertijd in hetzelfde pand The Latin Village gaat bezoeken en per ongeluk achter de verkeerde deur belandt. De black metal band heeft volgens Paradiso "een voorkeur om in voormalige kerken te spelen om hun satanisme te belijden". Een van hun albums heeft de aantrekkelijke titel Rape Of The Bastard Nazarene en de nummers bevatten tekstuele drab als Grant me a skin for dancing in, dark master/And receive unholy jism/Goat of mendes Ahriman/Carnal inspirer and lord/Infernal prophet.

Het risico nemend op een enkele reis vagevuur gaat Beulah anderhalve minuut op pauze en check ik een fragmentje MP3. Helaas word ik niet verrast door nieuwe muzikale inzichten. Vernieuwing en satanisme verdragen elkaar blijkbaar niet. Smaakvol zijn de duivelaanbidders ook al niet, getuige de stuitende merchandising. Terwijl de vocalist grunt als een boerend koekjesmonster en krijst als een hyperventilerend speenvarken lees ik wat de band te vertellen heeft over het nieuwe album dat volgend jaar gaat verschijnen: The new material is more harrowing and disturbing then any other music ever before created, and will shock the listener into realising the true force of the master SATAN. Akercocke moet van goeden huize komen willen ze mij met hun puberale herrie angst aanjagen.

Kan muziek eigenlijk wel bang maken? Ik ken slechts 1 praktijkvoorbeeld van een plaat die ik na de eerste draaibeurt nu al een kleine tien jaar onaangetast in mijn platenkast heb staan: Leng Tch'e van het onovertroffen Naked City, de supergroep van avant-gardist John Zorn. Waarom die plaat zo eng is? Neem alleen al het gegeven. Het nummer is een muzikale beschrijving van een marteling van een Chinese vrouw ergens begin vorige eeuw. De martelmethode heet de Honderd Stukjes en was indertijd bedoeld voor wat de Chinezen beschouwden als de ergste misdaden. Het slachtoffer in kwestie, door een lokale overheid verdacht van prostitutie, werd op een marktplein stukje voor stukje in mootjes gehakt terwijl ze nog leefde. Haar beulen hielden de vrouw wakker door opium toe te dienen. De blik in haar ogen, vastgelegd door waarschijnlijk een toevallig voorbij lopende westerse fotograaf (ik raad je aan vooral niet naar de beroemde foto te kijken), was een grote inspiratie voor de Franse dichter/filosoof George Bataille: This photograph had a decisive role in my life. I have never stopped being obsessed by this image of pain, at once ecstatic and intolerable. I wonder what the Marquis de Sade would have thought of this image, Sade who dreamed of torture, which was inaccessible to him, but who never witnessed an actual torture session. (The Tears of Eros, uit het Frans vertaald door Peter Connor, City Lights Books, San Francisco, 1989, p. 204). Met de angstaanjagende achtergrond bij de muziek op Leng Tch'e in gedachten kun je alleen maar misselijk worden van het langzaam opgebouwde, half uur durende gekrijs van de Japanse zanger Yamatsuka Eye begeleid door Zorn, Bill Frisell, Fred Frith, Joey Baron en Wayne Horvitz. Ik kan me die ene draaibeurt niet meer goed herinneren, maar ik zal er bleekjes hebben uitgezien, klamme handen hebben gekregen en de rest van de dag gematigd depressief hebben doorgebracht.

Naked City heeft trouwens de meeste metal overbodig gemaakt na het uitbrengen van Torture Garden in 1990, een van de meest ultieme, strakste, snelste, meest intelligente, humorvolle metalalbums ooit gemaakt. Door jazzmuzikanten nog wel. Elke metalplaat na Torture Garden verbleekt tot Teletubbiemuziek. Het artwork op de hoezen van Naked City is soms goor en kunstzinnig tegelijk. Hoe onprettig het ook is om er soms mee geconfronteerd te worden, achter al de gruwelijkheid en de extreme klanken van Naked City schuilen in ieder geval ideeën en oprechte bedoelingen verpakt in ontzagwekkend instrumentaal vernuft. Eat your heart out, Akercocke.

Over lawaai gesproken: als je zinvolle, zelfrelativerende en loepzuiver uitgevoerde heavy avant-garde gitaarnoise wilt horen moet je vrijdag 5 oktober naar de SCSI Cell in Den Haag waar het Japanse duo Ruins een exclusief Nederlands optreden verzorgt. Dat is wel heel snel na het Nederlandse bezoek van Melt Banana. Zou er een Japanse muzikale invasie op komst zijn? Jazeker, maar daarover later meer.


woensdag 26 september 2001

Vido is dronken na/tijdens/door/van/met Melt Banana in Paradiso

De eerste keer Melt Banana, een Japanse kwartet uit Tokio, was in de bunker OCCII tijdens een tournee samen met het ongrijpbare US Maple en de melige Jim O'Rourke, beiden uit Amerika. Ondanks het feit dat slechts een paar bezoekers de band kenden omarmde iedereen de Japanners alsof het verloren gewaande dierbaren waren. De tweede tour in Nederland deed niet alleen De Vlerk (R.I.P.) in Rotterdam aan, maar ook het onvolprezen Entrepotdok waar elke band die er optrad vleugels leek te krijgen. Zo ook Melt Banana. Hun aanhang leek zich te hebben vermenigvuldigd en de stand vol T-shirts en platen werd bestormd door weldenkende dertigers die deformeerden tot nederig stotterende tienerfans, smekend om een handtekening op een zojuist aangeschafte, zeldzame Melt Banana 7"-single.

Een jaar later, in de bovenzaal van Paradiso, heeft de aanhang zich verdriedubbeld. De band speelt nog harder, nog strakker, nog feller, nog scherper dan ooit. De noise, de lage bassen, de monotone vocalen en de samengebalde hardcore drums zijn nog extremer, fanatieker en gedrevener. De noodzaak is indringender dan ooit tevoren. Ditmaal is het optreden gelardeerd met een heuse lichtshow, knipperende lichten, stroboscopen en een unheimlich blauw schijnsel dat de geconcentreerde blik in de ogen van zangeres Yako doet verworden tot een dodenmasker. De kleine bassist, verstopt achter haar lange, wild zwiepende haren, lijkt nog steeds kleiner dan het instrument dat ze bespeelt. De gierende gitarist is net als de vorige keer verborgen achter een masker dat, naar de geruchten gaan, eerder ons beschermt tegen de onbekende virussen die in hem huizen, dan de gitarist beschermen tegen de sigarettenrook en de allergieën die onlosmakelijk zijn verbonden aan de westerse vooruitgang.

Halverwege de set ben ik zo dronken van bier en het oorverdovende volume dat een gelukzalige trance zich van mij meester maakt en het optreden een luidruchtige mantra wordt waar ik me zonder weerstand in wil verliezen. Na de toegift wil ik meer, maar dat kan ik niet verlangen. De vier muzikanten hebben zich zo voor ons opgeofferd dat alle energie vergeven is, de genezende kracht daarvan is ingetreden in onze ziel. We zullen moeten wachten tot volgend jaar wanneer Melt Banana op zijn minst de grote zaal van Paradiso gaat vullen of een festivalpubliek als dat op Lowlands aan zijn voeten gaat krijgen.

Het is 2:19 uur en ik ben nog steeds in een weldadige roes. Melt Banana, een naam om op je arm te tatoeëren en te koesteren. De stilte na hun Amsterdamse optreden doet zeer.


dinsdag 25 september 2001

Een fractie Nederlands Filmfestival

Utrecht bruiste gisteren niet. Tijdens het Rotterdamse filmfestival begin dit jaar had je zelfs op maandag het gevoel in een wereldstad vol nerveus en gretig van film naar film vliegende filmfreaks rond te lopen. Het Nederlands Film Festival in Utrecht miste die levendigheid totaal. In de stad hingen, als je goed keek, enkele spandoeken met het Gouden Kalf erop afgebeeld en verder ging de stad zijn gewone dagelijkse gang. De bioscoop leek vooral gevuld met filmstudenten die verplicht Nederlandse films moesten kijken. Achter mij vroegen er enkele zich af wat de beste film van het festival was. De Grot, was de conclusie, maar het ging niet van harte. Monte Carlo van Norbert ter Hall zal ze ook niet blij hebben gemaakt. Ondanks de sterke uitstraling van Kitty Courbois kwam het verhaal niet op gang. Lees de recensie voor verdere details.


dinsdag 25 september 2001

Uitgerookt bij Jello

Het is 1:15 uur. Ik ben net terug van een lange avond uit. Mijn kleren stinken naar nicotine, mijn ogen prikken van de rook, mijn longen branden. Jello Biafra preekte in de parochie Paradiso en sprak in een kleine vier uur wijze woorden over de aankomende wereldoorlog, de stuntelende King George de Derde (die in de CNN-camera's kijkt als een hert in de koplampen van een auto), over protestacties van de anti-globalisten, The United Snakes Of America en hoe ze de huidige crisis hadden kunnen voorkomen, zijn nominatie voor het presidentsschap namens De Groenen, dubieuze media (met de rechtse retoriek op covers van Newsweek en Time als voorbeelden), over het falen van Al Gore, over de heksenjacht van zijn vrouw Tipper Gore (en de ontmoeting tussen de huichelachtige Tipper en Biafra tijdens maar liefst twee Oprah Winfrey shows), over privatisering van ziekenhuizen en gevangenissen, over Dead Kennedys en dode Kennedy's.

Vooral in de eerste helft van zijn one-man-show had de Amerikaanse oud-punkzanger (met zijn bierbuikje en gezette postuur tegenwoordig een spitting image van Rick Mayall) de lachers op zijn hand en klapten de alternativo's hun handen stuk. Diezelfde alternatievelingen zwegen als het graf en verroerden geen fin toen Biafra (die bij aanvang van zijn optreden regelmatig hoestte) duidelijk liet merken het leiden van een alternatieve leefstijl niet te kunnen rijmen met het roken van kankerverwekkende en door foute multinationals vervaardigde sigaretten. Opeens waren zijn woorden tot dovemansoren gericht. Hoe pijnlijk om dan zijn slotverhaal te horen, het verhaal over de opgroeiende Eric die geschokt wordt door wat hij op televisie ziet over oorlogen, corrupte politici en rassenrellen en hoe hij op school dwars tegen de gevestigde orde probeert in te gaan, op zoek naar een andere manier van leven die uiteindelijk zal uitmonden in zijn invloedrijke punkband Dead Kennedys. Eric/Jello heeft het voorbeeld gegeven, nu aan ons de beurt om een inspiratie te zijn. Ik hoop niet dat hij al teveel op de Amsterdammers rekent. Amsterdam steekt er liever nog eentje op.


maandag 24 september 2001

Vido gokt verkeerd (2)

Als ik het niet dacht. Naast Chill Before Serving gaat ook Cassady door naar de finale van de Grote Prijs. Geen enkele band tijdens de eerste regiofinale die op basis van de demo is geselecteerd heeft het gehaald. Zouden ze dan zo slecht gepresteerd hebben? De enige recensie op internet die ik zo snel kon vinden was die van Het Nieuwsblad van het Noorden en die houden het heel erg summier. Over Cassady schrijven ze: "De jury bleek niet ongevoelig te zijn voor hun jeugdige uitstraling en het feit dat ze een liedjesschrijvende frontvrouw hebben." Het Krezip-effect noemen we dat in muziekkringen. Bij de omschrijving die Chill Before Serving krijgt op de site van de Grote Prijs kreeg ik het al benauwd, het korte verslag in Het Nieuwsblad van Het Noorden bevestigt de angstige vermoedens: "Chill Before Serving overtuigde door degelijkheid en dynamiek in zijn sterk door Red Hot Chili Peppers beïnvloede funkpop". RHCP! Funkpop! Godbewaarme. Uitgerekend de band en het genre die er voor zorgen dat de Nederrock een omgekeerde evolutie doormaakt.

Zo grillig als de regiofinale pop/rock is, zo makkelijk kan het zijn om in de andere genres voorspellingen te doen. Ik heb me alleen bij dance vergist, want daar gaat Electric Fans door. Bij singer/songwriter gaat zoals te verwachten Afke Holthuis door naar de finale. De andere gelukkige is de voor mij totaal onbekende Rafael Hekker. De oudgedienden van Shockwave maakten indruk tijdens de regiofinale r&b/hiphop en mogen dus ook naar Amsterdam eind november. Lees hier de (verwoede poging tot) voorspelling voor de volgende regiofinales.


week 38

zondag 23 september 2001

Vido gokt verkeerd

De Grote Prijs zal op z'n vroegst morgen pas de uitslag geven van de eerste regiofinale afgelopen vrijdag in Vera te Groningen. Sommige bands hebben de vlaggen al uitgehangen op hun website. De eerste band die doorgaat naar de finale is Chill Before Serving, de enige band waar ik geen noot van heb gehoord. Het ziet er naar uit dat mijn theorie klopt dat bands die via een demo in de regiofinale terecht zijn gekomen aan het kortste eind trekken.

The Shot Mugs gaan in ieder geval niet door. "Het spijt ons, lieve mensen," meldt de band. "We speelden wel O.K., maar het mocht niet baten en we gaan dus niet naar Paradiso, Amsterdam. Jammer, maar waar". Ik vermoed ook dat Cassady niet doorgaat aangezien hun bassist in het gastenboek op hun site vandaag niets durft te vermelden over de uitslag. Die site laat trouwens goed zien dat het niet zo slim is je gehele pagina uit een gif-bestand te laten bestaan.

Morgen meer over het circus van de Grote Prijs met in ieder geval een nieuwe poging tot voorspellen.


zondag 23 september 2001

Geen Songs:Ohia

Zowel Vera, Paradiso als het Patronaat melden dat Songs:Ohia niet naar Europa komt in verband met de actuele wereldbrand. Op de site van de band is daar niets over te lezen en ook bij het label valt alleen op dat er met geen woord gerept wordt over de tour van Songs:Ohia.


zaterdag 22 september 2001

Dit lijkt wel een recensie, terwijl ik toch echt slechts wil verwijzen naar een site

Waarom is de Amsterdamse band de SAL nog steeds niet bekend bij een groter publiek? Het trio is al meer dan vijf jaar verwoed bezig met het maken van intense, dissonante gitaarpop, maar wordt niet opgepikt door labels, zelfs niet door een van de vele enthousiaste kleintjes. SAL wordt links en rechts ingehaald door genregenoten als Dress (eveneens uit Amsterdam) en Suimasen (uit Eindhoven) die beiden verbonden zijn aan Muze - laat dit een hint zijn. Vooral de sound van het trio Suimasen is verwant aan dat van SAL. Hun muziek klinkt getergd en de voormannen lijken tijdens hun spel te vervallen in autisme, alsof de buitenwereld hen ontgaat en niets meer belangrijker is dan hun eigen creaties. Dat werkt stimulerend voor de concentratie, maar als publiek voel je je wel eens buitengesloten.

Bij Suimasen heb ik er meer last van. Ik vind dat een band meer moet communiceren dan alleen met klanken. Als die klanken niet altijd even boeiend zijn blijft er weinig te beleven over. Ritmisch gezien zijn beide bands niet zo boeiend. De drummers volgen de akkoordaanslagen en die variëren vrijwel nooit. De nummers worden daardoor eentonig en eenvormig. SAL is de betere van de twee omdat de akkoordkeuze verrassend is. SAL speelt zelden recht en de kromme, onvoorspelbare paden zijn altijd interessanter om te bewandelen, ook voor de luisteraar. De akkoorden van Suimasen zijn juist ontzettend voorspelbaar in de veel te wijds uitgesmeerde instrumentale passages. Hun nieuwe, door Pieter Kloos geproduceerde album Flow staat er weer vol mee en het lukt me maar niet er warm van te worden.

Nee, ik kies liever voor SAL en mag graag op de hoogte blijven van hun verrichtingen. Deze week hebben ze het verslag van hun tournee door voormalig Joegoslavië op hun site gezet. Het eerste optreden was op een festival in de bosrijke omgeving van Trnje. Een dag later, na het oversteken van de grens tussen Kroatië en Bosnië, werden de bandleden voor het eerst van hun leven met eigen ogen geconfronteerd met de tastbare gevolgen van de afgelopen burgeroorlog. Vlak na aankomst in Bugojno regelden ze binnen no time een optreden en sliepen ze in een kapotgeschoten hotel. Na hun warme optreden in Sarajevo zagen ze onderweg naar Belgrado een verkeersbord met de verontrustende tekst ABSOLUTELY DO NOT STOP YOUR CAR FOR THE NEXT 25 MILES. Op 8 augustus, in de stad Nis, waren alle cd's die ze hadden meegenomen uitverkocht. De tocht eindigde bij het Open Your Eyes festival in Zrenjanin. Voor de verdere details kun je het Engelstalige verslag zelf lezen, de foto's bekijken en luisteren naar audio-commentaar van het lokale publiek. De reportage is nog niet helemaal compleet, wellicht dat spoedig ook muziek en video worden toegevoegd.

Opvallend is dat SAL niet vermeldt dat er nog een andere Nederlandse band op het Open Your Eyes festival heeft gespeeld: de live drum&bass band Zaphod. Nu is die band ook niet echt de vlotste en hebben ze nog lang geen beschrijving van hun avonturen op hun site geplaatst. Wie weet komt daar binnenkort verandering in zodat je de tournee met andere ogen kunt bekijken.

Nog even wat roddel en achterklap nu Dress toch enige alinea's geleden ter sprake is gekomen. Aangezien hun drummer Maarten heel erg beroemd aan het worden is als gitarist en achtergrondzanger bij Johan zal hoogstwaarschijnlijk drummer Joost van Soda P Maarten's plek bij Dress tijdelijk innemen.


donderdag 20 september 2001

Een vierkant hoofd

Na het concert van The Boxhead Ensemble in Paradiso afgelopen avond blijft een van de bandleden op het podium staan. Hij biedt zijn excuses aan over het naar zijn mening niet perfecte optreden dat de zeskoppige band zojuist in de grote zaal heeft gegeven. Het was inderdaad niet zo best. Hopelijk raken de muzikanten tijdens hun tournee beter op elkaar ingespeeld en klinken ze minder lamgeslagen. Zou de Amerikaanse tragedie in hun thuisland littekens hebben achtergelaten of heeft Stories, Maps And Notes From The Half-Light gewoonweg niet zoveel te bieden? Je kunt een korte impressie van het optreden hier lezen.


woensdag 19 september 2001

Biafra for president?

Volgende week maandag staat de Amerikaanse punklegende en voormalige Dead Kennedys-zanger Jello Biafra in Paradiso voor een spoken word performance. De plaat die hij komt promoten heet Become The Media. Aangezien ik thuis geen enkele spoken word plaat heb (in ieder geval niet in het genre Biafra/Henry Rollins), weet ik niet hoe interessant, vermakelijk en leerzaam Biafra's laatste album is. Het belangrijkste onderwerp op die plaat is de campagne vorig jaar voor presidentskandidaat namens de Amerikaanse Groenen. Jello Biafra was serieus voorgedragen, maar de campagne was vrij kansloos. Dat lag niet zozeer aan gebrek aan politieke ambities bij Biafra.

In 1979, tijdens de hoogtijdagen van de tweede generatie punkers aan de Amerikaanse westkust, voerde Biafra zijn eerste politieke campagne met als doel het burgemeesterschap van San Francisco. Naast serieuze, uitermate progressieve programmapunten (verbanning van auto's uit de stad, legaal kraken van leegstaande gebouwen) stonden er ook enkele met een vette knipoog (het laten opruimen van marktstraten door lokale zakenmannen in clownspakken). Met 3 procent van de stemmen behaalde Biafra slechts de vierde plaats.

Nee, ideeën en ambities zat bij de hyperactieve oud-punker. Biafra was een jaar geleden niet in staat campagne te voeren omdat hij nog steeds verwikkeld zit in een rechtszaak tegen zijn oud-bandleden. De problemen begonnen bij de release van het Dead Kennedys-album Frankenchrist in 1985. Het waren niet de politieke teksten die de Amerikaanse autoriteiten deden steigeren, maar de in de hoes gevoegde poster met de zeer toepasselijk titel Penis Landscape. De overheid had geen oog voor het geëngageerde karakter van dit schilderij van kunstenaar Giger. Het kon hen ook niet schelen dat Giger niet alleen in kunstkringen werd gerespecteerd, maar ook in muziekwereld, waar hij vele hoezen ontwierp, en in de filmwereld waar hij de meeste faam heeft verworven met zijn ontwerpen van het monster in de film Alien. Jello Biafra werd letterlijk van zijn bed gelicht omdat de gerechtelijke instanties van mening waren dat de Dead Kennedys pornografisch materiaal verspreiden onder minderjarigen. Na moeizame rechtszaken en hoorzittingen, waar ondermeer Frank Zappa op zeer intelligente wijze in de bres sprong voor Biafra, en Tipper Gore (de echtgenote van Al Gore) een dubieuze rol speelde, werd de band vrijgesproken. Reden voor blijdschap was er niet want Dead Kennedys en hun label waren failliet.

Het is sindsdien niet meer goed gekomen tussen Biafra en zijn voormalige bandleden. Ze kunnen elkaar niet luchten of zien en voeren een onfrisse strijd over de rechten van de Dead Kennedys-erfenis. Het lijkt alsof de overige bandleden aan het langste eind trekken, want zij geven nu de meeste rereleases van Kennedys-platen en live-opnamen uit op hun label Manifesto. Biafra, die nog steeds zeer nauw betrokken is bij het DK-label Alternative Tentacles geeft op zijn site regelmatig updates over de slepende rechtszaak. De laatste update die ik vandaag las was een dag voor de aanslagen op New York en Washington. Tot nu toe heeft de punkpoliticus nog geen woord gerept over deze recente gebeurtenissen. Bij zijn optredens zal dat wel anders zijn. Ik ben benieuwd welke oplossingen voor de wereldcrisis hij komt aandragen. Kunnen we meteen zien of hij een geschikte kandidaat zou zijn geweest voor het presidentschap van de Verenigde Staten.

Als ik in de gelegenheid ben naar Paradiso te gaan maandag vind je op deze site volgende week een verslag van Biafra's optreden.


dinsdag 18 september 2001

Juweeltje Yi Yi

Morgen gaat het Nederlands Film Festival van start in Utrecht. Voordat ik daar misschien een dagje ga kijken of de Nederlandse film nog levensvatbaar is, heb ik voor de verandering eindelijk weer eens een goede film gezien. Het kostte me enkele weken om mezelf over te halen naar de drie uur lange Taiwanese film Yi Yi van Edward Yang te gaan. Ik ben altijd erg bang bij zulke lange films uit zulke verre oorden in slaap te vallen. De recensies waren echter unaniem lovend en de film won vorig jaar de Gouden Palm voor beste regie in Cannes. Dat kon niet fout gaan.

Regisseur Yang toont ons in een aaneenschakeling van totaalshots en medium shots het leven van een gewoon, hardwerkend gezin in Taipei. De film geeft je het gevoel dat je door een grote stad rijdt en stilstaat bij een willekeurig raam. Je kijkt naar het verlichte interieur en ziet een leven aan je voorbij trekken dat van jezelf had kunnen zijn. Het verhaal begint op een bruiloft waar we kennis maken met alle hoofdspelers en waar de eerste grote obstakels in hun leven zich aandienen. De man, vrouw, dochter en zoontje kampen met universele problemen die voor ons westerlingen zeer herkenbaar zijn. Wat opvalt is de afstand die de personages tot elkaar houden. Het gebeurt heel zelden dat mensen, zelfs familieleden, elkaar aanraken, ook niet als ze met elkaar getrouwd zijn. Als de moeder bijvoorbeeld wanhopig en vol tranen haar man vertelt dat ze een leeg bestaan lijdt en niet weet hoe haar leven verder vorm te geven, blijft de echtgenoot zwijgend bij de slaapkamerdeur naar haar luisteren en sluit hij die deur om de kinderen geen deelgenoot van haar leed te maken.

De grote afstand tussen mensen, zowel emotioneel als lijfelijk, is wellicht typisch Oosters. Vergelijk het bijvoorbeeld met de Chinese film Platform (Zhantai, 2000) die tegelijk met Yi Yi in Nederland draait. Ook daar worden de personen geplaatst in totaalshots en moeten we hun gedachten raden uit de lichaamshouding. Mannen en vrouwen die intieme gesprekken voeren blijven het liefst enkele passen van elkaar vandaan. Regisseur Tsai Ming-Liang, tevens land- en generatiegenoot van Yang, brengt vader en zoon uiteindelijk wel lichamelijk bij elkaar in het meesterlijke The River (He Liu, 1997), maar doet dat zo extreem dat het ontzettend gênant is om daar getuige van te moeten zijn.

Ondanks het zware karakter van de onderwerpen die in Yi Yi aangesneden worden valt er genoeg te lachen, mede dankzij het achtjarige zoontje Yang-Yang, de Pietje Bel van de film. Hij ontdekt de wereld door het fototoestel van pa waarmee hij de beeltenis van muggen probeert vast te leggen of de achterhoofden van mensen (want dat kunnen die mensen zelf niet zien, redeneert het knaapje). Zo maakt hij de grote wereld voor zichzelf begrijpelijk. Het acteursensemble is zo goed op dreef (met name Wu Nien-Jen is subliem als zwijgzame vader) en het verhaal wordt zo rustig en intelligent verteld dat je niet eens door hebt 173 minuten (minus de immer belachelijke pauze in bioscoop Cinecenter) in een donkere zaal te hebben gezeten. Yi Yi is een juweeltje.


maandag 17 september 2001

Een vleugje Popronde

Gisteravond pas vrij laat op de fiets gesprongen om nog een stukje van De Popronde mee te maken. Net als vorig jaar was het programma niet zo strak en begonnen de acts niet stipt op de tijd die het programmaboekje aangeeft. Jack Molton Distortion, de band die op het laatste moment het onlangs opgeheven Cereal verving in Rock Palace, moest nog een laatste soundcheck doen en begon pas ruim een half uur later aan de eerste van de twee sets die de band zou spelen. Gelukkig speelde Jente in Festina Lente ook twee sets en was ik na de eerste set Jack Molton precies op tijd voor de tweede set van Jente. Het contrast tussen beide optredens was erg groot. Je kunt hier de recensie lezen.


week 37

zondag 16 september 2001

Weer een geslaagd Amstel Festival voorbij

Net terug van het Rembrandtplein. Lichtelijk natgeregend, maar uitermate tevreden na wederom een gemoedelijke editie van het door de VPRO georganiseerde Amstel Festival. Thuis direct een recensie geschreven. De vier optredens zijn binnenkort te horen op 3voor12 en in de uitzendingen van De Avonden.


zaterdag 15 september 2001

De Grote Prijs-voorspellingen (1)

Op vrijdag 21 september gaan in Vera te Groningen de regiofinales van start van de Grote Prijs van Nederland. De komende weken probeer ik te voorspellen wie door zullen gaan naar de bandfinale eind november. Geen gemakkelijke opgave omdat er twee soorten bands meedoen aan dit grote popconcours. Klik hier voor nadere tekst en uitleg.


donderdag 13 september 2001

Don't Mention The Race

De Filmkrant noemt Rat Race een bijzonder amusante film. De grappen getuigen van het soort inventiviteit dat je niet elke dag ziet. David Sneek dicht in Trouw die grappen zelfs klassiekerstatus toe. Vertrouwend op deze lovende woorden wilde ik opnieuw de gedachten verzetten op een grijs begin van de donderdagmiddag en zag ik deze Amerikaanse komedie in een tamelijk uitgestorven Munt-bioscoop. Helaas waarschuwden noch de Flmkrant en noch Trouw voor de wanstaltige acteerprestaties of pogingen daartoe van de afgetakelde John Cleese en de op de automatische piloot voortbewegende Rowan Atkinson.

Die laatste doet een ongeschoren Italiaanse versie van zijn creatie Bean en daar moet je, laten we zeggen, een liefhebber van zijn. Dat het nog erger kan bewijst Cleese wiens valse gebit ternauwernood in de mond blijft zitten. Zijn personage vertelt slechte grappen, heeft overdreven rare tikken en lacht als een waanzinnige bij wie een piano op de voet valt. Tenenkrommend gênant is zwak uitgedrukt. Eigenlijk zijn ook de Amerikaanse acteurs (o.a. Whoopi Goldberg) niet echt leuk en moet je het vooral hebben van de enkele aardige, inderdaad soms inventieve vondst (met name de grappen over eekhoorntjes, Barbie en Adolf Hitler, om maar enkele dwarsstraten te noemen).

Had ik me nu maar beter voorbereid en bijvoorbeeld de woorden van Hans Beerekamp in NRC (hij spreekt over een merkwaardig ouderwets gedrocht) ter harte genomen. Ook sommige Amerikaanse critici zijn minder mild. Filmthreat drukt zich daarbij, gezien de actualiteit, helaas zeer ongelukkig uit: instead of delivering the equivalent of an Airplane! (eveneens van regisseur Zucker, VL), everyone involved in Rat Race ended up making a monstrosity more akin to a plane crash. Overigens: wat is meer stuitend dan een slecht acterende John Cleese? Een nog slechter acterende John Cleese-lookalike!


woensdag 12 september 2001

Wie heeft er nog behoefte aan de film Down van Dick Maas nadat wolkenkrabbers werkelijk bedreigd worden in Manhattan? Niemand toch? In het gastenboek op de site (waarin niet veel zinnigs te vinden is) wordt sinds gisteren door sommige bezoekers opgemerkt dat de Down-site maar beter van het net af kan of op zijn minst elke verwijzing naar het WTC zou moeten verwijderen. Als je voorbij de flashy toeters en bellen van het intro bent doorgekomen verschijnt op je scherm prominent de oude skyline van New York City. Die doet je aan de harde actualiteit denken en aan alles behalve een film. Niet dat ik had verwacht dat Down een kassakraker zou worden, maar de voorspelling dat hij net als Soul Assassin zal gaan floppen is nu makkelijker te maken. De film had niet op een ongelukkiger moment uitgebracht kunnen worden.

Om mijn gedachten te verzetten zag ik vanmiddag een andere Nederlandse film: Nynke. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag rond de zestig. Of ik me vermaakt heb kun je lezen in de dubbelrecensie.


dinsdag 11 september 2001

No Nostradamus! No CMJ?

Zelfs op muzieksites kun je dit citaat tegenkomen: "In the City of God there will be a great thunder/Two brothers torn apart by chaos, while the fortress endures, the great leader will succumb/The third big war will begin when the big city is burning". Zou Nostradamus het weer eens bij het rechte eind hebben? Onzin, zegt de Nostradamus Repository .

Wat ik me ondertussen afvraag is of het CMJ Festival, dat deze week in New York van start zou gaan, nog wel doorgaat na de Grote Tragedie. Het antwoord is nee, natuurlijk niet. De CMJ Music Marathon wordt verplaatst naar de week van 10 tot en met 13 oktober. Of de Nederlandse bands Daryll-Ann en Johan dan ook zullen gaan spelen is nog niet bekend.


maandag 10 september 2001

x-tract CHICAGO vs. Popronde 2001

Als de muziekbladen The Wire en Spex een festival organiseren kun je zeker van zijn dat je spontaan gaat kwijlen van het programma. Wat te denken van x-tract CHICAGO met optredens van Shellac, David Grubbs, Tony Conrad, Califone, TV Pow, Town And Country, Chicago Underground Duo samen met Jim O'Rourke, Denzel & Huhn, Ribbon Effect (alweer een Europees debuut) en Illusion Of Safety. Waarom staan al deze acts de komende weken wel in Berlijn en niet in Amsterdam? Waarom moeten wij het in onze hoofdstad doen met het sympathieke maar mislukte Tracks & Traces (dat ons tijdens de derde editie op donderdag 30 augustus niet veel meer bood dan oninteressant murmelende Spaanse neofolk-would-be's)? Reken maar dat alle bovengenoemde namen geen stap op Nederlandse bodem zullen zetten.

(ruimte voor diepe zucht)

Wat kunnen we komend weekend dan wel beleven in onze hoofdstad? De Popronde op zondag 16 september. Het programma is lang niet zo opwindend als vorig jaar toen je op diverse lokaties in de stad ondermeer kon kijken naar One Sedated Dog (de huidige tweede gitarist van Johan), Seedling en Green Hornet. Op zondag moeten we het doen met mindere goden als De Hardheid (lollig bedoelde NL-ska), Nighthawks At The Diner (Tom Waits-immitatie), Stuurbaard Bakkebaard (Haarlemse straatmuzikanten), The Chimney Brothers (bleke trashrock), Jack Molton Distortion en Spoiler (grunge uit respectievelijk Amsterdam en Utrecht) en Smalltown Romeos (lieve popliedjes). Voor verstilling zorgen ondermeer de talenten Chantal Acda (vorig jaar ook al van de partij tijdens de Popronde) en Jente (voormalige finaliste van de Grote Prijs van Nederland afdeling singersongwriter). Tussen de voor mij onbekende deelnemers zitten groepen met dubieuze namen als Jazzed Kiddin' Quartet (ik lig werkelijk in een deuk van het lachen), Uncle Lukes Cousins, Black Heart Betty, Sunday Soul'n Semble en de Hillbilly Stringpickers. Het wil me maar niet lukken hier warm van te worden. Dat wordt veel bier drinken zondag om er toch vooral de stemming in te houden.


zaterdag 8 september 2001

De Winston is een Wallentent

Gisteravond betrad ik voor het eerst sinds de drastische verbouwing het etablissement De Winston aan de Warmoesstraat. Bij de donkere ingang ging het al mis. Ik duwde tevergeefs aan de deur tussen halletje en zaal. Voordat ik er achter kwam dat ik de deur naar me toe moest trekken, riep uit het niets een onbekende stem mij halt toe. Ik keek verbaasd om mij heen. De stem leek uit de muur te komen, maar die was egaal zwart. Pas na goed kijken ontwaarde ik een gat in die muur en zag ik het hoofd dat er als een Jan Klaassen uit stak. Naast het hoofd staken twee handen in de lucht met alle vijf vingers uit elkaar gevouwen. Tien gulden, legden ze uit terwijl de mond in het hoofd zich verontschuldigde voor het feit dat het geen Nederlands kon spreken.

Na het gat was ik overgeleverd aan het interieur van de ververste Winston. De band van de avond had net zijn eerste nummer ingezet en aangezien ik de opbouw van het liedje had gemist kon ik de ruimte rustig tot mij nemen.Wat een lelijkheid straalde het uit: de drie glitterballen boven mij, de drukke behangetjes, het rood gedrapeerde gordijn boven de hoofden van de muzikanten, de schreeuwerige bar achter in de zaal waar je vroeger in het raamkozijn kon hangen als een van de acts je niet beviel, de op onweer staande smoel van de immer chagrijnige barman. Rood was de belangrijkste kleur. Rood zoals bordelen in speelfilms rood kunnen zijn. Waarschijnlijk een toepasselijke entourage voor een discotheek vol slappe disco of een ranzige stripact, maar niet de plek waar de Nederlandse popmuziek kan groeien en bloeien. Nu had ik dat hier toch al opgegeven na de perikelen rondom de nieuwe belastingmaatregelen begin dit jaar, maar dat de wansmaak zo hard zou toeslaan, stemde verdrietig. De Winston is een hoerenkast. Officieel.

Aan de drie bandleden lag het niet. Dish Hunt speelde een zeker setje retro-wave. Lees hier de recensie.


[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]