Vido's FilmZine

Reprise (Joachim Trier, 2006) bioscoop
Reprise gaat over Phillip en Erik, twee jonge schrijvende vrienden die, op de grens tussen jeugd en volwassenheid, vol hoop elk een manuscript van hun debuutroman op de post doen. Een van de fijne dingen aan de Noorse speelfilm is de soundtrack. De originele score is van Ola Fløttum, bekend van de etherische treurliedjes met zijn band The White Birch. Hij gebruikt de voorzichtig galmende piano uit het intro van Love Is Real van het eerste album Star Is Just A Sun (2002) tijdens een van de momenten waarop Phillip (Anders Danielsen Lie) het lot probeert te bepalen (tarten is eigenlijk een beter woord) door zijn ogen te sluiten en van 10 naar nul af te tellen. De toeschouwer houdt ondertussen de adem in, vrezend voor het leven van de jongeman. Door de vederlichte piano is het net alsof Phillip zweeft. Muziek bindt het vriendengroepje rondom Phillip en Erik (Espen Klouman-Høiner). De jongensclub kent elkaar van het laatste optreden van Kommune (foto), een primitieve Noorse punkband met een banaal verwoorde politieke inslag. Ook het weinig charmante Turbonegro komt op de soundtrack voorbij, maar dat is gelukkig maar voor even. Regisseur Joachim Trier geeft voorrang aan de favoriete bandjes uit zijn jeugd en dus mag een liveopname van Joy Division knallen tijdens de openingstitels. De doemdenkers uit Manchester zijn later in de film nog een keer te horen onder de beelden van een anonieme jogger met een T-shirt van de band. De drumcomputer en het sequencerloopje van New Orders Blue Monday stuiteren in studentenkamers als oppeppende achtergrondmuziek en een van de vrienden van Phillip bewijst dat het beste middel om een gezapig feestje te reanimeren bestaat uit het keihard opzetten van Deceptacon van Le Tigre. Het is een genoegen fragmenten uit mijn platencollectie zo smaakvol toegepast terug te horen in een film.

Humor en tragedie worden in Reprise op vlotte wijze bijkans per scène afgewisseld en ook in deze afwisseling speelt muziek, of een verwijzing daarnaar, een belangrijke rol. De alwetende verteller heeft in zijn voice-over de naam van The Clash nog maar net uitgesproken of Phillip wordt geschept door een auto (=humor). Hij krabbelt heelhuids op, maar na de botsing is zijn psyche in de daaropvolgende scène danig in de war (=tragedie). Na het succes van zijn debuutroman is hij de weg kwijt. De liefde voor zijn vriendin Kari (een op Björk lijkende Viktoria Winge) is zo obsessief dat hij in een psychose belandt en een tijdje opgenomen wordt in een psychiatrische inrichting. Tijdens de dramatische episoden wordt de ontredderd klinkende ambient van componist Ola Fløttum ingezet, als Phillip zijn grip op de realiteit probeert terug te krijgen en hij de relatie met Kari probeert te herstarten. Als de film het dichtst bij de jongen is, nemen de beelden zijn gedesoriënteerde kijk op het leven over en lopen heden en verleden, werkelijkheid en fantasie, montage en dialoog niet meer synchroon. Voor Phillip is het schrijven van een volgend boek en de alomtegenwoordige literatuur niet meer belangrijk en hij vervreemdt van zijn beste vriend Erik wiens carrière plotseling in een stroomversnelling komt als ook zijn manuscript opgepikt wordt door een uitgever. De alwetende en tevens onbetrouwbare verteller in Reprise laat aan de kijker over of het verhaal van de twee jonge mannen goed of slecht afloopt. Als je tijdens het rap gemonteerde intro van de film goed hebt opgelet, weet je dat aan het slot de negatieve optie de meest voor de hand liggende is, want de rooskleurige variant is te fantasievol om waar te zijn. De twee hoofdpersonages zijn, ondanks enkele minder goede karaktertrekken, dusdanig sympathiek dat het prettig is ook voor een positieve wending in hun levensverhaal te mogen kiezen. Reprise is als een boek met twee open eindes.