home

vido?

filmarchief

archief

email

Vido's FilmZine


week 50

woensdag 9 december 2009

Les Regrets (Cédric Kahn, 2009) bioscoop
Het kostte tijdens Les Regrets moeite me te concentreren op de buitenechtelijke relatie tussen Mathieu (Yvan Attal, dit jaar in Partir ook al verwikkeld in huwelijksproblemen) en Maya (Valeria Bruni Tedeschi). De eerste storende factor was de oude man in de stoel achter me in De Uitkijk. De gemiddelde leeftijd in het zaaltje was rond de vijftig en de bejaarde man achter me had hoorbaar moeite in leven te blijven. Hij kreunde als een vermoeide chassis, praatte een paar keer hardop in zichzelf, leek meerdere malen in slaap te sukkelen en begon in de slotfase van de film zachte boertjes te laten. De laatste zin in de slotdialoog is door het geboer geheel aan me voorbij gegaan.

Erger dan het bejaarde gereutel was de filmscore van Philip Glass. Het werk van deze Amerikaanse minimalist werkt over het algemeen naar behoren bij met mathematische precisie gemonteerde documentaires in het genre Koyaniskaatsi, maar bij narratieve films hebben zijn bijdragen vaak de neiging het drama te overstemmen. Ik verdenk de componist van gemakzucht en bij Les Regrets had ik helemaal het idee dat hij complete reeksen maten had overgeheveld uit oudere composities. Het was voor mij onmogelijk enige emotionele betrokkenheid te destilleren uit de doods transponerende, repeterende riedeltjes. Glass vult de lege landschappen op waar auto’s doorheen rijden, en architect Mathieu rijdt flink en vaak heen en weer tussen Parijs en zijn geboorteplaats elders in Frankrijk. Tijdens een zwijgzame scène met een eenzame Maya in de trein, en tijdens de aftiteling, weet Nina Simone wat mij betreft ook al niet tot het hart van het drama door te dringen. Haar liedje blijft slechts een Engelstalig commentaar.

Aan het begin van de film ontmoeten Mathieu en Maya elkaar op een straat in het stadje waar ze als kinderen opgroeiden en korte tijd verliefd waren. De twee proberen gepassioneerd en in het geniep een relatie te herstarten die vijftien jaar geleden al uitzichtloos was. Ook nu is geen enkele zicht op een gezamenlijke toekomst. Het is snel duidelijk dat het tussen de twee niet verder zal komen dan elkaar uitgebreid bespringen en betasten. Vijftien jaar geleden dacht Maya aan het kortste eind te trekken en nu is het de architect die ondanks zijn wanhopige pogingen bot vangt. Glass riedelt ondertussen vrolijk voort en de bejaarde man achter mij blijft onbedwingbaar gapen.


[home] - [vido?] - [filmarchief] - [archief] - [email]