home
|
Vido's FilmZine
maandag 10 maart 2008
Quiet City (Aaron Katz, 2007) dvd
Quiet City had een episode kunnen zijn uit Richard Linklaters invloedrijke slenterfilm Slacker (1991). Ook die film start bij een personage dat in een grote stad arriveert en buiten het station een gesprek start met een voorbij lopende vreemdeling. Beide films portretteren een jonge generatie die leeft in het troebele twijfelgebied tussen jeugd en volwassenheid. Van een duidelijk uitgestippelde levensroute is geen sprake. Regisseur Aaron Katz (1981) is jonger dan Linklater en meer een generatiegenoot van Andrew Bujalski (1978), de maker van recente onafhankelijke successen als Funny Ha Ha (2002) en Mutual Appreciation (2005). Charlie lijkt heel erg op Alan uit Mutual Appreciation. Net als Alan heeft Charlie meer een muzikale ambitie dan interesse in een maatschappelijke carrière. Hij draagt hetzelfde slordige kapsel, maakt een slungelige indruk, is wat onhandig in zijn omgang met mensen, maar heeft ondanks zijn schuchtere voorkomen een natuurlijke aantrekkingskracht. Charlie is veel minder berekenend dan Alan. Hij is passief, laat dingen gebeuren en heeft anderen nodig om zijn ideeën over het leven te formuleren en actief aan dat leven deel te nemen. Jamie is voor hem letterlijk een geschenk uit de hemel en een mogelijkheid uit een impasse te geraken. Zonder haar zou Charlie hoogstwaarschijnlijk de hele dag op de bank hebben gelegen. Mumblecore-regisseurs Katz en Bujalski gebruiken vergelijkbare locaties. Ze filmen dicht bij huis (en soms in hun eigen woning), in smalle appartementen, volgepropte lofts en in een milieu vol jonge mensen die graag naar concerten en kunstgaleries gaan om daar hun sociale contacten te onderhouden. Het serieuze leven met verantwoorde saaie baantjes lijkt ver weg. Quiet City (de titel is gedeeltelijk geïnspireerd door het gelijknamige album van Pan American) is een film waar ogenschijnlijk weinig in gebeurt. Het is een zeer kleine film en zelfs kleiner (en korter) dan Mutual Appreciation. De dialogen tussen Charlie en Jamie vormen de hoofdmoot en de camera volgt het duo alsof een reportage gemaakt wordt over hun ontmoeting. De ruwe camerabewegingen worden gecompenseerd door poëtisch kleurgebruik waarbij de kleur oranje domineert. Quiet City opent met de oranje gloed boven de stad, wanneer de zon bijna de horizon raakt. In filmtaal noemen ze dit moment van de dag het gouden uur. Het gouden uur heeft een positieve bijklank, maar de kleuren van de bladeren in de bomen geven ook de minder positieve indruk dat de jonge hoofdpersonages al in de herfst van hun leven zitten. De belangrijkste gesprekken gaan over binding en de angst daarvoor. Maybe we're just kind of naive and impatient, zegt Charlie tijdens een van de sleutelscènes, and then when you get older, you sort of mature into a person that can actually sustain a real relationship. Or is it that you're just stubborn when you're young, and then as you get older you kind of lower your standards and settle? In het laatste kwartier van de film, tijdens een after party na de opening van een tentoonstelling van Jamie's vriendin Robin (Sarah Hellman), praten de twee vriendinnen over de connectie met andere mensen en fysiek contact als uiting van vriendschap. De gesprekken zijn gefilmd alsof we stiekem meeluisteren. Quiet City geeft alle ruimte om als kijker de vragen te beantwoorden die de personages stellen en om een eigen conclusie te trekken over de toekomst van de vriendschap tussen dolende zielen Jamie en Charlie. De dvd-uitgave (Regio: 0) door het Amerikaanse label Benten Films is zeer voorbeeldig. Naast Quiet City staat op het tweede schijfje Aaron Katz' rauwe en scherpe debuutfilm Dance Party, USA (2006) en diens korte film The Lunch Hour, aangevuld met commentaren, een Q&A tijdens de New Yorkse première en een parodie op Quiet City door Joe Swanberg, de regisseur van LOL (2006) die ook een korte rol in de film speelt. |