home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

een kritische blik op muziek en film vanuit Amsterdam

ARCHIEF


15 t/m 30 oktober

week 44

dinsdag 30 oktober 2001

Magonia spreekt niet tot de verbeelding

Graag had ik me gevoegd bij de lofzang die uit vele kelen opstijgt als het over Magonia gaat. De speelfilm van Ineke Smits is gebaseerd op de bundel Magonische Verhalen van Arthur Japin. Is dat dezelfde Arthur Japin die een rolletje speelt in De Illusionist (1984) van Jos Stelling, de komische speelfilm zonder dialoog met Freek de Jonge? De Jonge's broer (gespeeld door Jim van der Woude) belandt in die film in een inrichting en het verhaal verkent de grenzen tussen fantasie en waanzin. Toevallig dezelfde richting die Magonia op gaat. Magonia is de plek waar verbeeldingskracht het verlangen probeert te voeden. Tevergeefs, als je tenminste afgaat op de drie aan elkaar geknoopte verhalen. De rode draad is het zoontje dat regelmatig zijn vader komt bezoeken op een eiland. Pa loopt de hele dag rond met watten in zijn oren en verblijft in een inrichting. Tijdens het vliegeren in de duinen vertelt vader zijn verhalen en zien we de bijbehorende beelden door de ogen van het jongetje.

Het eerste verhaal speelt zich af in een dorpje in het Midden-Oosten (daadwerkelijke locatie: Tbilisi in Georgië) waar een Islamitische gebedsomroeper elke morgen met zijn aftakelende zangstem de gelovigen de kerk uit jaagt. Zijn hulpje komt op het lumineuze idee een versterker te kopen zodat de zang nog angstaanjagender over de daken weerkaatst. Niet verwonderlijk dat het dorpje nu helemaal in rep en roer is. Voor en na zijn werkzaamheden probeert het hulpje de dochter van de gebedsomroeper voor zich te winnen. Hij moet kiezen tussen liefde en trouw en trekt aan het kortste eind. In het tweede verhaal strandt een Nederlands diplomatenechtpaar met de auto in een woestijn en stuiten ze op een oude, grijze vader die samen met zijn zoon woont in een op een boot gelijkend krot. Linda van Dyck is prominent aanwezig als de verwaande vrouw van het echtpaar. Ze ziet in dit plotselinge avontuur en het geflirt met zoonlief niet meer dan een verzetje en omschrijft zijn armoedige leven als ontzettend oer.

De trilogie eindigt in een niet nader genoemd West-Europees kustplaatsje waar iedereen met een verschillend accent praat (moeder Antje de Boeck praat met Belgische tongval, haar zoontje met een licht Goois accent en cafébaas/bullebak Jack Wouterse doet een mislukte poging tot accent) en alle dialogen worden voorzien van ondertitels. De Boeck kijkt verlangend uit naar de komst van een vroegere liefde die luistert naar de naam Bill Ramsey. Hij is degene die haar en haar zoon zal beschermen tegen dreigende stormwinden. In de harde werkelijkheid wordt ze mishandeld door de cafébaas terwijl een goedige buurman machteloos toekijkt. Zal haar redder in nood ooit het café binnen stappen?

Je kunt maar beter geen fantasie hebben, lijkt Magonia te willen zeggen, want dat leidt enkel maar tot passief wachten op het onbereikbare. Geen vrolijke boodschap. De film kent mooie beelden, maar de verhaaltjes hebben allemaal zeer weinig om het lijf. Het scenario is te schematisch waardoor de film er veel te bedacht uitziet. Het verband tussen de verhalen wordt geforceerd gelegd. Zo is er in elk verhaal het moment waarop een hoofdpersoon zijn hand op de borst van een oude man laat rusten om te zien of hij nog wel ademt. Op een kastje in het Afrikaanse huisje staat een foto van zowel de dochter uit het eerste verhaal als de moeder uit het derde verhaal. Aan het eind van de film zien we waarom alles verband met elkaar houdt, maar het lukte me niet daar verbaast van op te kijken of zelfs ontroerd door te raken.

Is this it?

Het debuutalbum van The Strokes maar dan gespeeld op casio-keyboards. Ach, waarom ook niet: The Diff'rent Strokes.


maandag 29 oktober 2001

Tongbrekers en mooie singles

Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwlllantysiliogogogoch is de naam van een dorpje in Wales. Betws-Y-Coed heeft gelukkig minder dan 57 letters, maar vraag me niet hoe het uit te spreken. Het is de woonplaats van de band Melys. 5 November verschijnt van hen Chinese Whispers bij het Amsterdamse label Transformed Dreams. Vandaag wordt de plaat bij Vido's LogZine al gebombardeerd tot de single van de week.

CD-single R.I.P.?

De cd-single is op sterven na dood, in ieder geval in de Verenigde Staten.

Kitty Empire

Off-topic: een hypnotiserende pagina.


week 43

zondag 28 oktober 2001

Crossing Border 2 : the revenge

Gisteren begon ik pas in een festivalstemming te komen. Het was dan ook de beste van twee dagen Crossing Border. De eerste avond zat te vol met mastodonten uit de alternatieve sector die elk afzonderlijk op eigen kracht de zalen hadden kunnen laten uitpuilen. Het programmeren van Eels, Spearhead en Echo & The Bunnymen is wel heel makkelijk en onavontuurlijk scoren. Zaterdag was heerlijk rustig. Je kon overal makkelijk bij. Het festival werd er minder hectisch en veel gezelliger door (om maar eens een oer-Hollandse term uit de kast te halen). De naam van het festival werd op meerdere wijzen recht gedaan. In de Stadsschouwburg aan het Leidseplein opende niet alleen een band met meerdere nationaliteiten en meerdere muziekstijlen, ook het publiek kende nauwelijks grenzen, zeker wat leeftijden betreft. Naast me zat een vriendelijke bejaarde meneer. Het schijnt dat er overal wat gaande is in de stad, vertrouwde hij me toe. Ik had hem bijna aangeraden later op de avond toch vooral eens Cooper Temple Clause te checken, maar wist me in te houden. De sfeer was uitstekend. Ditmaal geen grote massa's die allemaal tegelijk naar veel te grote acts wilden. Het was makkelijk switchen van zaal naar zaal zodat ik meer heb kunnen zien. Als je wilt kun je hier het tweede verslag lezen.

Enkele andere weblogs met opmerkingen en verslagen over Crossing Border: Muziekmania is ook boos over het woordje dus in de flyer waar ik gisteren al enkele kanttekeningen bij plaatste. Merel Roze ging vrijdag voor de grote acts, maar liet zich niet van de wijs brengen door lange rijen.


zaterdag 27 oktober 2001

Closing Borders

Als je een 2-dagenkaart voor Crossing Border hebt moet je ook beide dagen in de rij staan om het kaartje in te wisselen voor een polsbandje. Handig? Nee, niet bepaald. De extra kassa bij Paradiso staat dusdanig opgesteld dat je op de openbare weg moet staan en dus met gevaar voor eigen leven moet wachten tot je aan de beurt bent. Veiligheidshalve ben ik naar de Stadsschouwburg gelopen waar meerdere kassa's voor opstoppingen zorgen. Dit is mijn eerste kennismaking met het grensverleggende (?) festival. De horrorverhalen over lange rijen heb ik tot nu toe van horen zeggen. Gisteren heb ik ze voor het eerst gezien. Elke bezoeker krijgt van tevoren een papiertje in de hand gedrukt met de volgende waarschuwing: BELANGRIJKE FESTIVAL INFORMATIE: indien u een bepaalde act wilt zien, zorg dan dat u op tijd aanwezig bent in de betreffende zaal. Het is een festival, dus het principe 'vol=vol' bij een optreden is hier van toepassing. Let vooral op dat woordje dus. Alsof het vanzelfsprekend is dat je bij een festival de kans loopt een bandje dat je graag wilt zien (en waar je grof geld voor hebt betaald) niet kunt bereiken omdat de organisatie blijkbaar teveel kaartjes heeft verkocht voor een te beperkte capaciteit. Ik kan me niet herinneren zo'n waarschuwing dit jaar bij andere festivals in mijn handen gekregen te hebben en ik heb bij Eurosonic, Noorderslag, A2A en Lowlands (om maar wat festivals te noemen), altijd kunnen zien wat ik wilde zien (behalve als een band niet doorging, natuurlijk). CB-directeur Louis Behre neemt graag het woord arrogantie in de mond als hij het over anderen heeft (luister maar eens naar het interview in Double Check). De woorden pot, verwijt en ketel springen spontaan in mijn gedachten.

Genoeg geklaagd. Gelukkig was mijn programma dusdanig samengesteld dat de rijen mij gisteren bespaard bleven. Je kunt hier een kort verslag lezen van de eerste avond. Sietse Meijer van Het Parool was er snel bij met zijn verslag van de eerste avond.


vrijdag 26 oktober 2001

Tips, tips, tips, tipsy

Beulah, The Kingsbury Manx en Starlight Mints waren drie redenen om bijna twee maanden vantevoren een kaartje te kopen voor Crossing Border. Helaas durven deze dappere Amerikanen het vliegtuig niet in en laten ze thuis de post door hun moeder openen. Er blijft gelukkig genoeg over. Ik hoop niet teleurgesteld te worden door For Stars, Simian, The Sixth Great Lake en From Bubblegum To Sky. Hopelijk heeft de organisatie er goed voor gezorgd dat alles wat ik wil zien ook makkelijk toegankelijk is. Het feit dat ze Norman Mailer in de bovenzaal van Paradiso hebben neergezet belooft niet veel goeds. Maar laat ik geen voorbarige conclusies trekken. Morgen en overmorgen kun je de verslagen lezen op deze site.

Het aangekondigde optreden van Unwound in de OCCII aanstaande woensdag gaat overigens niet door. Op hun site meldt de band: Unwound cancelled all planned European tour dates this winter. (...) Tour dates in Europe in the spring are likely. Wat wel komende maand door gaat in de OCCII is Gorge Trio, het vervolg op Colossomite. Ze spelen op zondag 4 november. Vergeet ook niet 1 december in je agenda te schrijven want dan speelt Hood in het Patronaat (samen met Zoppo). Hood's nieuwe album Cold House verschijnt op 12 november.

Tara Jane O'Neil komt naar Nederland en zal in ieder geval donderdag 6 december in de Amsterdamse zaal Volta aan de Houtmankade (naast het Westerpark) optreden. The White Bronco's staan in het voorprogramma. Er staat een recensie van O'Neil's meest recente album in de rubriek platen (te vinden onder 3 oktober).

Als je nieuwsgierig bent naar het programma van Eurosonic (Groningen 11 januari 2002) check dan Alacrán want op zijn site worden de eerste namen genoemd.


donderdag 25 oktober 2001

Time Of The Gypsy

Gisteren in de OCCII aan de Amstelveenseweg was weer een Britse band het slachtoffer van De Zigeuner. Opener Zany (zanger/gitarist Arnold van zea) had met zijn unieke combinatie van Palace en Kid606 (en heel veel van zichzelf) de minste last. Het leek zelfs even stil bij een heel kort en breekbaar liedje. Leden van Mongrell, Bingo Trappers en aanhangers van lo-f-goeroe Joost Visser kletsten bij de bar verder respectloos door de muziek. Het was moeilijk om op onze beurt respect te kunnen opbrengen voor het optreden van Mongrell zelf. We deden ons best en werden beloond met een autistisch (want in zichzelf gekeerd en non-communicatief) en gemakzuchtig setje liedjes. De musicerende dames en heer gunden ons geen blik waardig, keken zelfs nauwelijks naar hun eigen delegatie verlopen dronkelappen. Hier werd achteloos omgegaan met het eigen talent. De grootste stoorzender onder Tod Browning's postume natte droom was een Herman Brood-lookalike met een wellicht kunstzinnig bedoelde alpinopet op z'n kop. De Zigeuner was al dronken bij binnenkomst, gilde tijdens Mongrell dat het lekkere wijven waren, danste irritant tegen de voorste rijen aan en kon aan het einde van de set ongestoord het podium beklimmen om als een baviaan in de microfoon te schreeuwen.

Het bloed ging pas goed koken toen dezelfde alpino-idioot het podium opstapte tijdens het optreden van Life Without Buildings uit Glasgow. Niemand durfde hem tegen te houden. De kleine, vrolijk springende zangeres Sue Tompkins probeerde verlegen glimlachend de vriendelijkheid zelve te blijven en zo goed en zo kwaad als het ging haar optreden te vervolgen. De bassist en gitarist deden een verwoede poging zich te concentreren, maar zij verloren meer en meer hun geduld. De verbeten blik van gitarist Robert Johnston sprak boekdelen. Heel even boorde hij met zijn ogen een gat in de boosdoener en pakte hij de alpinopet af. Ik had alle begrip gehad als hij grof geweld had gebruikt, maar zo is Life Without Buildings niet. Sue Tompkins straalt levenslust uit. Ze is vervult van een verlangen dat ze soms bang is kwijt te raken (luister naar haar gepassioneerde gestotter in The Leanover op het album Any Other City en je weet wat ik bedoel). Ze declameert haar teksten vol gretigheid, als een jeugdige, vrouwelijke Mark E. Smith wanneer die in de Slits had gespeeld. Daar horen geen negatieve gevoelens bij. Tompkins wil haar spelplezier met ons delen door ons diep in de ogen te kijken ("I'm looking in your eyes," zingt ze blij in het refrein van New Town). Als dan een van de gemankeerde vogels uit de periferie van de hoofdstad je het zicht ontneemt en voor je gaat staan en luidruchtig onzin uitkraamt, dan is het als aandachtig luisterend publiek moeilijk vechten tegen slechte gevoelens. Er werden gelukkig geen klappen uitgedeeld. De redelijk brede bassist Chris Evans voorkwam al spelend met succes verdere invasies van het podium. Heel even zag het er naar uit dat een grauwe, langharige hippie met een hond (ja, er liep weer eens een vies vuilnisbakkie te kwispelen in de OCCII) de dronkaard tot rust zou manen, maar dat was slechts schijn. Het was puur de kracht, de energie en het doorzettingsvermogen die de band tot uiteindelijke overwinnaars van deze bizarre avond maakten. Na de allerlaatste noot sprong drummer Will Bradley als een haas achter zijn instrument vandaan. Hij griste de pet weg en rende met zijn zojuist verworven trofee snel richting bar.

Bij het merchandise-tafeltje maakten we namens alle Amsterdammers onze excuses. "Sorry about the freaks". Ze waren wel wat gewend in Schotland, stelden de bandleden gerust. Aangezien hun Vera-optreden niet doorging hadden ze donderdag een vrije dag om de rest van Amsterdam te ontdekken. Ik kocht zowel de cd als een T-shirt. "Thanks," zei gitarist Robert, "You just bought me my breakfast".


woensdag 24 oktober 2001

Polderlicht

Voorlopig heeft de fanatieke concertganger in Amsterdam geen rustige weekenden. A2A is net voorbij, Crossing Border staat te popelen om aanstaand weekend de deuren te openen en volgende week is het raadzaam zaterdagavond 3 november vrij te houden. Vanaf acht uur worden namelijk op een bijzondere locatie (het Montessori College aan de Polderweg nummer 3 in Amsterdam-Oost) kunstzinnige film- en videoprojecties ter plekke voorzien van live-muziek.

De bekendste deelnemende muzikant is Dan Geesin, de in Nederland woonachtige Britse kunstenaar die op Transformed Dreams twee eigenzinnige cd's uitbracht. Zijn tweede album Driving bevat grappige, eenvoudige, persoonlijke liedjes voor animatiefilms. Hij zal de animaties op de avond begeleiden vanachter zijn harmonium, een instrument dat je in de popmuziek vrijwel direct associeert met chanteuse Nico. Ook heel bijzonder zijn de 8mm films van Jaap Pieters. Enkele jaren geleden zag ik zijn werk geprojecteerd op een scherm achter de band SAL in de bovenzaal van Paradiso. De observaties van randfiguren in Amsterdam, meestal gefilmd vanuit het raam van zijn huis, zijn zo fascinerend vervreemdend dat je de muziek bijna vergeet. De jazzcore-improvisaties van het trio Labdog (met ondermeer bassist- en geluidstechnicus Danny O'Really) zouden wel eens een ideale begeleiding kunnen zijn. Als de naam Gert Jan Prins (foto) geen bel doet rinkelen dan helpt het misschien als ik zeg dat hij bijna maandelijks wel ergens in The Wire wordt vermeld, hij heeft samengewerkt met Lee Ranaldo van Sonic Youth en geen onbekende is in de Nederlandse kraakgeluiden-scene. Tijdens zijn Radio-TV-live Electronics vangt Prins stoorgeluiden van oude radio's en televisies op, om ze ter plekke te manipuleren en te verwerken tot abstracte soundscapes. Verwacht zowel wit muzikaal geraas als een sneeuw aan videobeelden. Ro Hagers doet het in zijn audiovisuele programma Sporen iets rustiger aan. Loops en samples van omgevingsgeluiden, synthesizer en vervormde gitaarklanken begeleiden filmbeelden van verlaten landschappen.

De live-avond maakt overigens deel uit van de zeer speciale openluchtmanifestatie Polderlicht dat zich verspreid over drie straten afspeelt in het Polderweggebied te Amsterdam Oost. Op vrijdag 2, zaterdag 3 en zondag 4 november laten zo'n 25 audiovisuele kunstenaars (ondermeer Peter Zegveld en Erwin Olaf) werk zien en horen langs een route die ´s avonds, als de duisternis heeft ingezet, een aparte ervaring zal zijn voor bezoekers die met een plattegrond in de hand aldaar op ontdekkingstocht gaan. De live-avond op zaterdag 3 november begint om 20.30 uur en kost 12,50 piek, Polderlicht zelf is gratis toegankelijk.


dinsdag 23 oktober 2001

Ai, nog meer Spielbrick

Een paar weken geleden spendeerde ik op deze pagina twee alinea's aan A.I., de meest recente speelfilm van Stephen Spielberg. In de allereerste gastbijdrage op deze site gaat André Schaminee dieper in op de science fiction-film. Zijn recensie bevat zogeheten spoilers, dus als je nog niet geconfronteerd wilt worden met de plotwendingen kun je beter wachten met lezen tot je de film zelf gezien hebt. Ga anders direct door naar zijn recensie.

What's Up?

Vanaf november is Nederland weer een popblad rijker. De redactie van Up Magazine zit in rockcity Eindhoven en te zien aan de onderwerpen in het eerste nummer zullen vooral de liefhebbers van het heftigere werk aan hun trekken komen. Het blad bevat interviews met ondermeer Henry Rollins, Entombed, The International Noise Conspiracy, No Use For A Name, Agnostic Front, Electric Frankenstein, The Spades en Incense. Bij het blad zit een gratis cd met punk, rock en hardcore van in ieder geval Peter Pan Speedrock, The Real McKenzies en Within Reach. Up Magazine zoekt nog naar nieuwtjes, dus als er onder jullie muzikanten zitten die de gitaarversterkers het liefst op 11 zetten, dan kun je een mailtje met wetenswaardigheden sturen naar info@upmagazine.nl. Wat de journalistieke kwaliteiten van het blad zijn moet nog blijken. Misschien dat ik daar komende maand op terug kom.


maandag 22 oktober 2001

De verzakking van de hemel

Nog steeds niet bekomen van de A2A-slijtageslag ben ik voor de verandering maar weer eens in een bioscoopzaal gaan zitten op de vrije maandagmiddag. Voor de eerste voortstelling op de dag was het redelijk gevuld, beter dan gewoonlijk rond deze tijd. Het zal dus wel goed komen met The Discovery Of Heaven. Wat bezoekersaantallen betreft tenminste. De film zelf liet me verder behoorlijk koud. Regisseur Jeroen Krabbé houdt van het grote gebaar en pakt in de eerste scènes flink uit met een hemel die er uit ziet als een middeleeuws Italiaans schilderij. De hemel is een kasteel zonder buitenkant, het interieur als een doolhof aan bruggen en immense trappen waarover een myriade aan in zwarte pakken gestoken engelen krioelen. Engel Gabriël (gespeeld door Krabbé zelf) geeft een jongere engel de opdracht er voor te zorgen dat op aarde een jongen geboren wordt die, als hij volwassen is, de tien geboden naar de hemel komt terugbrengen.

In Skrien (Jaargang 33, nummer 8) las ik dat Stephen Fry The Discovery Of Heaven treffend omschreef als Jules Et Jim meets The Raiders Of The Lost Ark. De twee delen waarin de film grofweg is opgesplitst lijken inderdaad nogal op die twee klassiekers. In het eerste gedeelte ontmoeten Onno (Fry) en Max (Greg Wise) elkaar en moet de engel ervoor zorgen dat ze beiden een kind verwekken bij celliste Ada (Flora Montgomery, ook verantwoordelijk voor een voorspelbare portie functioneel frontaal bloot, want het is immers een kunstzinnig bedoelde Nederlandse speelfilm). Het eerste uur behandelt hun driehoeksverhouding. In het laatste gedeelte van de film gaat zoon Quinten (Neil Newbon) zowel op zoek naar zijn vader als naar de tien geboden die ergens in Europa verborgen liggen. De afdeling special effects maakt tijdens zijn zoektocht overuren. Hoe zeer iedereen ook zijn best doet, het wil maar niet spannend worden. Er blijft te veel afstand tussen het complexe verhaal en de personages. Op de sympathieke Fry na komen de acteurs niet tot leven. De kijker is ook bezig met het verwerken van heel veel informatie (de symbolische verwijzingen zijn niet van de lucht) en de zeer diverse locaties. Om nog maar te zwijgen over de afleidende cameo's. Het is best grappig dat Monique van de Ven (als vriendelijke verpleegster), scenarist Edwin de Vries (als Cubaanse soldaat), cabarocker Daniël Boissevain (als moorddadige junk) en oudgediende Ellen Vogel (in een rol die ik om plottechnische redenen niet verklap) allemaal enkele seconden in beeld zijn, maar waarom?

Een ongeschreven regel in filmland is dat je in een film maar één keer toeval kunt gebruiken als plotwending. Twee keer toeval is al dodelijk. Het probleem van The Discovery is dat toeval en lotsbestemming juist een belangrijke rol spelen. De hoofdpersonen denken dat hun ontmoetingen en belevenissen door het toeval worden bepaald, terwijl de kijker weet dat het de engelen zijn die de loop van hun leven bepalen. De personages hebben in werkelijkheid zo weinig grip op hun leven, dat het je als kijker eigenlijk weinig meer kan schelen of het nu goed of slecht met ze af loopt.

Nog even een flauw detail voor degenen die de film nog moeten gaan zien: let goed op tijdens de eerste Amsterdamse dagscène wanneer een figurante rechts achter in beeld duidelijk zichtbaar iets te vroeg begint te lopen en haar plaats snel weer terugneemt om alsnog in beweging te komen. Op de officiële site zie ik net dat de veiling van ondermeer de trouwjurk van Ada (u haalt gegarandeerd iets unieks in huis) vandaag is geweest, en ik had zo graag een bod uitgebracht.


week 42

zondag 21 oktober 2001

Even bijkomen

Vier avonden A2A zijn slopend. Zeker als je veel bandjes wilt zien en constant vol vaart en met gevaar voor eigen leven heen en weer moet rijden door de drukke hoofdstad, een strak schema in de hand, hopend dat er niets is uitgevallen. Zeker de laatste twee avonden waren zeer geslaagd. Niet alleen wat betreft het aanbod maar zeker gezien de belangstelling van het publiek. Voor de Melkweg stond een grote rij voor de ingang, de Winston was afgeladen, het danspubliek trok massaal naar Panama, in Amuse was het dringen voor het podium. De eerste editie van A2A kan als geslaagd te boek worden gesteld. Perfect is deze nieuwe Amsterdamse muziekbeurs zeker niet. Welk groots opgezet festival heeft nu geen last van kinderziektes?

Enkele punten van kritiek die ik kon optekenen uit monden van diverse getuigen: (1) er stonden te weinig aansprekende namen uit het buitenland op het programma; (2) het grote publiek moet beter duidelijk worden gemaakt wat A2A is en waarom zij daar naartoe moeten; (3) meer publiciteit en vooral meer posters in de stad om het publiek aan te geven dat er iets bijzonders staat te gebeuren; (4) teveel acts op iets teveel locaties waardoor met name de woensdag (voor veel mensen niet echt een concertavond) te weinig belangstelling trok; (5) er stond soms een goede band op het verkeerde podium gepland (Racoon en Coparck passen niet in een dansclub, Scram C Baby is blijkbaar te luid voor de Odeon); (6) jammer dat Paradiso niet meedeed; (7) A2A zit veel te dicht op Crossing Border en zou eigenlijk moeten samenwerken met Amsterdam Dance Event.

Positief: de goede sfeer (zowel bij de concerten als over het algemeen in de stad), de diversiteit, de thematisch opgezette programma's per zaal, de mogelijkheid voor Nederlandse bands om kennis te maken met buitenlandse groepen en met hen in de toekomst samen te werken, de vriendelijke en hardwerkende vrijwilligers, de dicht bij elkaar gelegen locaties waardoor het makkelijk switchen is van zaal naar zaal (met het verafgelegen Panama als uitzondering), de merendeels strakke programmering waardoor je vrijwel niets hoefde te missen (de enkele uitgevallen band daargelaten).

Is A2A voor herhaling vatbaar? Jazeker, Amsterdam is een geweldige stad om een festival van dit kaliber te huisvesten, en het kan alleen maar beter worden. Lees hier het verslag van de vierde A2A-dag. Of check het verslag van bijvoorbeeld Muziekmania (die vreemd genoeg de geweldige stem van Stine Reintoft niet om aan te horen vindt).


zaterdag 20 oktober 2001

Nog veel meer A2A

Het slechte nieuws: het optreden dat Scram C Baby gisteren zou geven, werd op het laatste moment afgelast wegens geluidsoverlast. De decibellen van John Cees & co. overschreden veruit de limiet en even viel te vrezen voor een algeheel verbod op bandjes in Odeon aan de Singel. Zo ver kwam het gelukkig niet. Het is de vraag wie verantwoordelijk is voor deze blunder. Had de organisatie van A2A kunnen weten dat Odeon niet bepaald geluidsdicht is en dus ongeschikt voor versterkte muziek? Het goede nieuws: de derde avond van A2A werd goed bezocht op de afgelegen locaties die ik gisteren bezocht. In het weekend heeft het 'gewone' publiek meer tijd en zin om zich in het bandjesgewoel te mengen. De meer spraakmakende programmering heeft ook een handje geholpen. Je kunt hier terecht voor een overzicht van enkele hoogtepunten op de vrijdagavond.

Eindelijk weer een recensie

Vanwege A2A heb ik helemaal geen tijd plaatjes te draaien en al helemaal geen gelegenheid daar iets over op te schrijven. Als goedmakertje een extra lange recensie in de rubriek platen.


vrijdag 19 oktober 2001

Gisteren meldde ik dat Paradiso niet meedoet met A2A. Vreemd genoeg hoorde ik dat mensen met A2A-badges daar wel gratis naar binnen kunnen. Of dat tijdens het gehele festival lukt, zul je zelf uit moeten proberen. Mensen met A2A-polsbandjes komen Paradiso in ieder geval niet zomaar binnen.

De showcases van A2A worden vooral goed bezocht op locaties rondom het Leidseplein. Bezoekers zijn niet snel geneigd de meer afgelegen plekken als Fantasio en Panama te bezoeken. Als je alleen daar rondloopt zou je denken dat A2A mislukt is. Sommige journalisten (ik zal geen naam noemen) willen die conclusie al na de woensdagavond trekken. Dat is veel te vroeg, veel te voorbarig en dus stemmingmakerij. Zondag kun je de eerste editie van deze verse muziekbeurs pas goed evalueren, als de kater je slapen tenminste niet teveel laat bonzen. Gisteren verliep het pendelen tussen showcases niet zo soepel. De weersomstandigheden zaten tegen en in sommige zalen was op het laatste moment het programma gewijzigd waardoor de planning in de soep liep. Toch was er genoeg bijzonders te zien. Meer wetenswaardigheden kun je vinden in de tweede A2A-reportage.


donderdag 18 oktober 2001

A2A slijtageslag

Het was een verstandig idee vandaag een vrije dag te nemen, want A2A en de aansluitende nacht van Transformed Dreams in Paradiso vergden nogal wat energie. Als fanatiek pendelende bezoeker heb ik over de organisatie van A2A niets te klagen. Alle concerten liepen volgens schema wat heel prettig is als je op diverse locaties bandjes wilt gaan zien. Het lijkt erop dat de problemen bij de spoorwegen gisteravond zeker hun invloed hebben gehad op de eerste avond van het festival. Mensen van buiten Amsterdam, zowel publiek als muzikanten, konden de hoofdstad niet of nauwelijks bereiken. Terug naar huis met de trein werd al helemaal afgeraden. Dat verklaarde wellicht de plotselinge afwezigheid van The Riplets uit Rotterdam die in Maloe Melo waren gepland. Voor het eerste uitgebreide A2A-verslag kun je hier terecht.


woensdag 17 oktober 2001

18.00 uur: een bericht van onze sponsor

Voordat ik me zodadelijk in het A2A-gewoel stort maak ik graag nog even schaamteloos reclame voor het zojuist verschenen tiende nummer van muziekblad FAKE. Net als bij de laatste Wire staat Kid606 op de voorkant. Andere elektronische muzikanten die de microfoon onder de neus krijgen zijn Biochip C, Jurgen de Blonde, Melted Man, SND en Venetian Snares. Duitsland wordt vertegenwoordigd door Tied + Tickled Trio en Kammerflimmer Kollektief en de labels die belicht worden zijn ondermeer Foton Records, Phthalo, Muze en Zabel. Ook veel aandacht voor Nederlandse bandjes, niet alleen op papier (Gitbox!, King Me), maar ook op de gratis bij het blad geleverde 7" single (nieuwe nummers van Louisa Lilani & John Prop en Zoppo). Onno van Raasdonk klaagt ondertussen in zijn redactioneel over ons kleine kneuterlandje. FAKE heeft (nog) geen eigen website. Voor meer informatie kun je terecht bij de links van Living Room Records.

Access To Alcohol

Of ik nog tips heb voor A2A? De beschrijving op de A2A/Kindamuzik-pagina's van het Deense duo Heaven The Hills maakt nieuwsgierig. De dames maken gebruik van loops, saucepans, hair slides, and various other "toys". [They] create a forceful atmosphere reminiscent of movies, which they use to tell their tales of merry fools and strange delights. Heaven The Hills speelt vanavond om 22.00 uur in het theater van de Melkweg. De rest van de nacht ga ik me flink misdragen tijdens Transformed Dreams in Paradiso, het leukste A2A-feestje dat geen enkele connectie heeft met A2A. Morgen volgt op deze pagina de eerste van de dagelijkse reportages.


woensdag 17 oktober 2001

Helmbrekers

De Helmbrekersteeg is een geschikte naam voor de locatie waar ik vanavond naartoe loop. Het is een smal, donker steegje, niet ver van de Grote Markt in Haarlem. De naam is muzikaler dan de naam van de studio op nummer 7. In Grasland speelt de Britse avant-garde drummer Chris Cutler (zie ook vrijdag 12 oktober). In de lege, witgekalkte ontvangstruimte, direct achter de voordeur, lijkt iedereen elkaar te kennen. Aan de grote tafel in het midden zitten de mannen, elkaar joviaal begroetend en keuvelend alsof het hun stamtafel is. De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen ligt behoorlijk boven de 35. Hun uitstraling is progressief, kunstzinnig en gemoedelijk elitair.

Achter een witte deur gaat de studio schuil. De speciaal voor ons uitgeklapte stoeltjes staan pal voor de drumkit en de tafel vol attributen van Cutler. Hij is een kleine, tengere, kalende, bebrilde man in vaal zwarte broek en T-shirt die zijn pedalen bedient met blote voeten. Where shall we start?, vraagt hij zich hardop af en direct daarna slaat hij met twee opgerolde kranten op de bekkens. Die klinken niet als gewone bekkens. Elk onderdeel van het drumstel is verbonden aan contactmicrofoontjes die vastgeplugd zitten aan effectapparatuur. De tafel rechts van de muzikant ligt vol speeltjes: een zwart, vibrerend massagedoosje, een elektrische tandenborstel, grote en kleine schalen, twee pingpongballetjes, een eiersnijder, een Discman, een cd van Stockhausen en eentje met natuurgeluiden. Cutler bespeelt een stukje schuimrubber met een strijkstok. Een delay vermenigvuldigt het geritsel, het getik, getrommel en gestrijk. Doe de ogen dicht en je kunt de geluiden die door de studio kringelen niet meer thuisbrengen. Ze zijn ongrijpbaar en zullen op hun beurt niet snel vat krijgen op je emoties. Open je ogen weer en de live-ervaring is als kijken naar een kleuter die in ernstige concentratie met vormpjes speelt in de zandbak. Het moment waarop de bewegingen plaatsvinden en de plek waar ze worden gemaakt zijn belangrijker dan de geluiden die ze voorbrengen. Na een kleine drie kwartier is het voorbij. Cutler staat op, maakt een halve buiging en verdwijnt, meeklappend met het publiek, in het duister van de regiekamer van Grasland.

Iets na half tien sta ik alweer buiten en wandel ik rustig terug naar het station met in mijn jaszak een flyer voor alweer een leuk muzikaal evenement in Haarlem: een Hootenanny USA-style onder leiding van Lach uit New York. Deze traditie stamt uit de jaren zestig en komt erop neer dat in de entourage van een muziekcafé verschillende singersongwriters kort achter elkaar, in een volgorde bepaald door loting, enkele liedjes spelen. Bob Dylan, Paul Simon en Judy Collins begonnen op die wijze hun carrière. De Amerikaan Lach wordt net als Michelle Shocked, Beck en tegenwoordig het duo The Moldy Peaches gerekend tot de zogenaamde anti-folk. Hoe zijn muziek klinkt kun je woensdag al beluisteren in de uitzending van Club Lek bij de VPRO. De Haarlemse muzikanten die hij zondag vanaf 20.30 uur begeleidt op het podium van Café de Roemer (Botermarkt 17) zijn ondermeer: Maarten Veldhuis, Bloem (ja, ze leeft nog), Frank Kraaijeveld, Mark Ritsema, Rick Treffers en de onvolprezen en zeer kleurrijke Haarlemse Elektrik Hannes.


dinsdag 16 oktober 2001

Slangenmens

Zappend tussen BBC1 en Frits Spits werd ik vanochtend tijdens het ochtendmaal geconfronteerd met de eerste videoclip van Kirsten uit Haarlem. Is dit hetzelfde meisje dat enkele jaren geleden de Winston doodstil kreeg met zowel een ontroerend liedje over haar overleden vader als een huiveringwekkende versie van Jeff Buckley's Mojo Pin? Toen was ze nog geen twintig en was het duidelijk dat we met een getalenteerde dame te maken hadden die niet bang was zichzelf bloot te geven. Op de compilatie-cd Characters (een uitgave van het NPI) staat de oerversie van No Psycho. Slechts gitaar en zang, meer had Kirsten toen niet nodig om te overtuigen. De nieuwe singleversie is een overgeproduceerde, op commerciële wijze alternatieve rocker met licht dansbare drums. We zien de vernieuwde (nu nog betere) Kirsten in een donker, regenachtig decor stoeien met een slang. Heeft de tekst van No Psycho bijbelse en Freudiaanse verwijzingen of kijken we naar een obsessie van de clipregisseur? Misschien dat ik eerst Kirsten met begeleidingsband ga checken tijdens A2A (17 oktober vanaf 20.00 uur in discotheek Royalty) voordat ik verdere conclusies trek.

Het vreemde is dat de single gisteren is uitgebracht en de clip nu te zien is, maar dat het boekingsbureau van Kirsten haar pagina nog niet heeft bijgewerkt. Sterker, bij haar eigen label Double T Music (onderdeel van Sony) is ze helemaal niet te vinden. Wordt zo een in aanvang glanzende carrière bij voorbaat in de kiem gesmoord, zoek ik niet goed of ben ik gewoon te ongeduldig?


maandag 15 oktober 2001

To hack or to be hacked

Illegale MP3's op je harde schijf? Als het aan de muziekindustrie ligt wordt je behandeld als een terrorist en onder goedkeurend oog van de Amerikaanse overheid gehackt door de Recording Industry Association Of America. Stelletje griezels. Het is nog niet zover, maar voorbereidingen voor wetswijzigingen zijn in de maak, schrijft Wired.

Let If Flow: spacen bij Spiritualized

Zelfs een rechtgeaarde niet-roker als Vido werd helemaal stoned van de wietwalmen die uit rookmachines van vlees en bloed opstegen in Paradiso. De set van Spiritualized leek er gisteren steeds beter door de klinken. Of zou de geluidsman pas halverwege het optreden uit zijn roes zijn ontwaakt en ontdekt hebben dat er achter op het podium een blazerssectie stond? Na enkele greatests hits, waaronder Electricity, Let It Flow en de Laurie Anderson-cover Born Never Asked, zakte de avond tijdelijk in met de tracks van het nieuwe album Let It Come Down om aan het eind en tijdens de eerste toegift weer helemaal op te veren in nummers als Come Together. Angstvallig hield ik tijdens een van de vele stroboscoopbombardementen het balkon in de gaten, bang dat de paar compleet flippende fans die daar overheen hingen elk moment de zwaartekracht gingen uittesten.

Na de trip in de grote zaal van Paradiso werkte het optreden van Superchunk in de kleine bovenzaal ontnuchterend. Alhoewel. Een maatje van me was zo dronken en moe dat hij zich recht moest houden door zich aan wildvreemden vast te klampen. Nadat het barpersoneel hem een glas water had gegeven, werd het tijd hem vroegtijdig op de tram te zetten. Pas daarna kon ik de immer knallende set van de springerige Amerikanen goed in me opnemen. Superchunk is typisch een band waar ik geen platen van zou kopen, maar die leuk is live te zien omdat er altijd wel vonken overslaan. De band is zelfs energiek tijdens de rustige momenten wanneer de akoestische gitaren tevoorschijn komen en de vier bandleden laten horen wel eens een liedje van Yo La Tengo gehoord te hebben. De klassieker Slack Motherfucker uit 1989 werd niet overgeslagen en ik vrees dat de gitaarlick uit Hyper Enough een week lang niet meer uit mijn hoofd te branden is. Ik kan me ergere dingen voorstellen.


De weblogs van september en de eerste weken van oktober zijn te vinden in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]