home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

een kritische blik op muziek en film vanuit Amsterdam

Weblog 1 oktober t/m 14 oktober 2001

zondag 14 oktober 2001

Sexy Ben

Het moet voor UNKLE (naast muzikant tevens de man achter het label Mo'Wax) een uitdaging zijn geweest muziek te maken als begeleiding voor de dreigende bewegingen van psychopaat Don. Ben Kingsley is een griezel in Sexy Beast, het regiedebuut van Jonathan Glazer. Het nieuws over de komst van Don naar de rustieke Spaanse villa van 'gepensioneerde' crimineel Gal jaagt de bewoners en hun twee vrienden de stuipen op het lijf. Gal neemt zich voor voet bij stuk te houden en te weigeren in te gaan op het verzoek mee te doen aan een grote kraak in zijn geboortestad Londen. Don accepteert echter geen nee en bijt zich aan Gal vast. Hoe kwader hij wordt hoe meer zijn woorden richting Gal verworden tot verbale kopstoten. Hoe kan Gal hier ooit onderuit komen?

Ik kan me zo snel geen rol van Kingsley (geboren als Krishna Bhanji) herinneren waarin hij zo overtuigend Het Kwaad verbeelde. Kingsley vereenzelvig je met Gandhi, niet met een monster dat eerst slaat en dan pas praat. Ray Winstone is prachtig als de goede lobbes Gal. Hij ligt gelukzalig en met een kater te bakken in de zon naast zijn grote zwembad waar op de bodem twee kitscherige harten elkaar overlappen. Peaches van The Stranglers schalt door de bioscoopzaal en alles lijkt pais en vree. Totdat een groot rotsblok de heuvel af komt rollen. Winstone heeft in zijn carrière trouwens ook eens een angstaanjagend personage gespeeld. Zie hem als Ray een biertje bestellen in de eerste scène van Nil By Mouth (1997), het nog nooit in Nederland uitgebrachte regiedebuut van acteur Gary Oldman, en je weet meteen dat je beter een blokje om kunt lopen als je hem in het echt zou tegenkomen.

Nieuwsflits 15.00 uur: laatste Grote Prijs-finalisten bekend

Zoals te verwachten heeft gisteravond de Limburgse crossovergroep Concubine zich gevoegd bij de finalisten van de Grote Prijs van Nederland. Volgens de getuigen speelden ze een overtuigende set en het feit dat ze veel fans hadden meegenomen werkt altijd sfeerverhogend. Grote verrassing was de andere finalist: Pillars. De verrassing geldt overigens niet de muziek die de groep speelt. Mijn informant omschrijft ze als erg middle-of-the-road en als een rechtoe-rechtaan caferock band die wel eens naar Live heeft geluisterd. Chris, bandlid van regiofinalist Zomotta, mailde me dat, op een gebroken snaar na, alles klopte bij hun optreden. Het mocht niet baten. Hun kater zal niet lang duren want ze kunnen alweer vooruit kijken naar ondermeer optredens in het voorprogramma van DAAU en Johan. Later deze week kun je op deze site een interview met Zomotta lezen en vertellen de bandleden meer over hun Grote Prijs-ervaringen.


zaterdag 13 oktober 2001

Samia

Samia, de speelfilm van Philippe Faucon, heeft met The Circle van Jafar Panahi gemeen dat opgejaagde vrouwen de hoofdrol spelen. In tegenstelling tot The Circle laat Samia je niet lamgeslagen achter in de bioscoopstoel. De Franse film heeft iets teveel storende continuïteitsfoutjes om een perfecte film te zijn. De acteerprestaties van de onbekende cast en de realistische vertelwijze vergoeden veel en maken Samia tot een van de betere films in het genre. Als je meer wilt lezen over Samia kun je hier terecht voor een uitgebreidere recensie.


vrijdag 12 oktober 2001

Fijne experimenten en noise op komst

Er zijn van die concerten waar je pas op het laatste moment van leest of toevallig over hoort. Som heb je heel veel pech en hoor je achteraf dat je een optreden gemist hebt waar je eigenlijk bij had willen zijn en vertellen getuigen hoe geweldig het was terwijl jij staat te knarsetanden van ergenis en frustratie. Vandaag kwam ik er achter dat Chris Cutler, een op bescheiden wijze legendarische Britse avant-garde drummer, zomaar twee optredens doet in Nederland. Sinds 1963 is hij actief in bandjes, maar zijn roem in de underground begon met de experimentele formatie Henry Cow, de band waarin ook Fred Frith speelde. Nadat Henry Cow eind jaren zeventig ter ziele ging speelde Cutler in een dozijn andere bekende en onbekende bands en projecten waarvan Art Bears, Cassiber en Pere Ubu (de band rondom zanger David Thomas) de bekendste zijn. Hij speelde ook wel eens een deuntje mee met de oogballen van The Residents. De drummer is tot nu toe te horen op zo'n slordige honderdtwintig albums. Naast muzikant is Cutler de oprichter van en drijvende kracht achter het onafhankelijke label en distributiemaatschappijtje ReR/Recommended waar zeer veel interessante experimentele en geïmproviseerde muziek op wordt uitgebracht.

Aanstaande zondag vertoont Cutler zijn improvisatiekunsten op drums en elektronica vanaf 4 uur 's middags in Worm (voorheen Dodorama) te Rotterdam. Dat concert was achteraf nog wel op internet te vinden, maar zijn tweede optreden op dinsdag 16 oktober staat niet vermeld op zijn eigen website en ook niet op de site van het zaaltje waar hij speelt: studio Grasland in de Helmbrekersteeg nummer 7 te Haarlem. Als je het obscuur wilt dan kun je het krijgen ook. Deze locatie is zo klein dat reserveren zeer wordt aanbevolen. Bel of mail naar Grasland via 023-5510067 of muzieksalon@worldmail.nl. Als het me lukt, volgt volgende week een verslag van een van zijn twee optredens.

En dan nog een laatste live-tip voor de noise-liefhebbers onder de lezers. Zijn er onder jullie mensen met cd's van Colossamite in de kast? Houd je dan vast, want drie leden van deze band (John Dieterich, Chad Popple en Ed Rodriguez) komen volgende maand naar Nederland met hun band Gorge Trio. Woensdagavond 7 november staan ze in Worm te Rotterdam en rond die datum staat ook vrijwel zeker een concert in OCCII te Amsterdam gepland. Als je alvast wat muziek wilt horen check dan deze site.


donderdag 11 oktober 2001

Koopt allen Hollandsche waar

Na enige technische problemen de afgelopen weken kunnen we eindelijk luisteren naar de instrumentale postrock van We Vs. Death uit Utrecht. De bio maakt ons niet veel meer wijzer dan dat de band bestaat uit Bart, Paul, Gerben, Marten en Wouter. Bart staat ondermeer vermeld als vocalist, maar in de vier nummers die we kunnen downloaden heb ik hem nog niet horen zingen. Geeft niet, want ze hebben een sterke troef in handen: het trompetspel van Paul. Hij zorgt ervoor dat We Vs. Death net even anders klinkt dan de gemiddelde postrockformatie. Binnenkort verschijnt op Zabel een 7" single en op 4 november speelt de groep samen met labelgenoten Emscher, Boy Ler en Stillwell tijdens het U-Mix festival in Moira te Utrecht.

Narrominded, een experimenteel label uit Hoofddorp, heeft zijn website vernieuwd. Hun belangrijkste nieuwsfeit is een eind dit jaar te verwachten internationale compilatie. Op papier ziet die er zeer interessant uit. Naast de Narrominded-huisacts Psychon Troopers (spaced out ambient jams) en Larz (lo-fi liedjes) en de mij verder onbekende Nederlandse acts Hydrus, Orphax en Living Ornaments staan op de plaat ondermeer bijdragen van Bedouin Ascent, Accelera Deck, Pete Namlook en Duplo Remote. Het album wordt zowel op LP als op CDR uitgebracht.

Van King Me kreeg ik vorige week een zeer bijzondere, exclusieve opname in handen. Het nummer 21 verschijnt spoedig op een split-10". Hier kun je alvast een recensie lezen.


woensdag 10 oktober 2001

Daryll-Ann boert goed in USA

Een berichtje voor de Excelsiorspotters onder de lezers: het album Happy Traum krijgt enthousiaste tot zeer lyrische reacties. Via internet bereikten ons eerder deze week de eerste recensies en daar is er weer eentje bijgekomen. Het liefst zou ik de recensie van Mike Wolf in de New Yorkse editie van Time Out (October 4-11, 2001) volledig quoten, maar ik beperk me tot de hoogtepunten:

When a popgroup is as disarmingly good as this one it's amazing how meaningless dates and international borders become. These days, a band needs more than just the right influences or even good songs to be special. So while Daryll-Ann's sunny '60s melodies and '70s orchestration are a perfect match for the songs of guitarists Jelle Paulusma and Anne Soldaat, the embellishments are what push Happy Traum to transcendence. Co-lead singers Paulusma and his twin brother, Coen, wrap their voices around the guitars adding depth to already classic melodies, heavenly goose bumps arise when Soldaat adds his voice to the brothers. (...) Sure bands have done things like this for years, but when Happy Traum is playing, it sounds like popmusic's point of departure.

Helaas heb ik geen link kunnen vinden naar de digitale versie van bovengenoemde recensie. Er staan wel mooie woorden in de CMJ-vooruitblik op de website van Time Out: The treat here is Johan and Daryll-Ann, Dutch groups representing for their label, Excelsior. Johan's crunchy pop is pleasant, if not terribly distinctive, but Daryll-Ann is classic, with killer harmonies and plenty of ooohs. Look out for the quintet's U.S. debut, Happy Traum, a record that proves the band to be the descendant of great Dutch pop acts like De Artsen in spirit, if not necessarily in sound. De bands waar Johan en Daryll-Ann aanstaande vrijdag het podium van de Acme Underground mee delen zijn ook niet mis. Tussen de Amerikaanse undergroundgroepen zitten ondermeer Moviola, Bright en Victory at Sea.

Krakende pennen

Wat is er mooier dan je eigen blad maken? vragen redactieleden Tim Donker en Antonio Termeer zich af in het eerste nummer van het experimentele tijdschrift Kraakpen dat april dit jaar voor het eerst verscheen. Niks, antwoorden ze zelf. Behalve misschien: muziek maken, een roman uitgeven, een performance in elkaar zetten of een cd of video maken. Voorlopig houden ze het bij een bundeling aan elkaar geniete A4'tjes die vol staan met literatuur, filosofische beschouwingen, een enkele foto en muziek. Recensies beslaan gerust een pagina en als het moet meer dan twee pagina's. De auteurs laten zich helemaal gaan in hun liefde voor nieuwe geluiden en smeken bijkans de lezer het blad direct terzijde te leggen en zich te spoeden naar de dichtstbijzijnde platenwinkel om de door hen bejubelde plaat aan te schaffen. Gaat godverdomme luisteren, roepen ze in hun bespreking van een cd van Ryoji Ikeda. Allemaal. En wel nu. Ik wil je niet meer zien.

In het tweede nummer van Kraakpen, dat vorige maand verscheen, vallen de schrijvers soms in herhaling en komen ze op de proppen met variaties op in het eerste nummer geschreven stukken. De Vijfentwintig Gaafste Boeken Ter Wereld is een vervolg op Experimenteel proza en opnieuw een gelegenheid een schrijver als Jean-Marie Henri Berckmans (en onthoud die naam godverdomme! eist Kraakpen) alle veren die de wereld rijk is in de reet te steken. De tweede uitgave begint met een lap tekst die een knipoog is naar het werk van James Joyce (het begint net zo plotseling als Finnegan's Wake en het heeft de vaart als het laatste hoofdstuk van Ulysses).

De meest recente uitgave bevat meer bijdragen over muziek Wat zijn de muzikale helden van Kraakpen? Smog en Will Oldham en ze hebben veel waardering voor ondermeer El Camino, Albert Ayler, John Zorn en Michael Gira. Bij het interview met de producer Kramer (over het wanbeleid van Knitting Factory) worden we weer eens vermanend toegesproken. Eenieder die de cd Let Me Explain Something To You About Art niet in huis heeft stopt NU met lezen en gaat hem als het GODVERGETEN WEERLICHT kopen; ik wil je niet meer zien voor je Let Me Explain Something To You About Art in je platenkast hebt. Even checken. Ja, gelukkig. Heb 'm. Ik mag weer verder lezen.

Kraakpen ligt voor een tientje bij de betere platenzaak. Je kunt voor meer informatie mailen naar Tim Donker of Antonio Termeer. Zullen u en ik ondertussen een weddenschap aangaan hoe snel de Nederlandse undergroundgoeroe Cor Gout van Trespassers W in het colofon gaat opduiken? Ik denk al bij het volgende nummer dat wellicht eind dit jaar nog gaat verschijnen.


dinsdag 9 oktober 2001

Les Savy Fav breekt de tent af

Een heftige kater geeft aan dat het gisteren veel te gezellig was in de nog niet eens half gevulde bovenzaal van Paradiso. Het publiek bestond voornamelijk uit muzikanten (uit bands als Oil, SAL en zea) die hun leven niet zeker waren tijdens de zeer vermakelijke performance van Les Savy Fav. Hun zanger is een ongeleid projectiel die de volledige ruimte nodig heeft om zijn ding te doen. Enon deed het ietsje rustiger aan en overtuigde ons met een opwindende mix van elektronica en gitaren. Als je meer over hun optredens wilt lezen verwijs ik je graag naar de korte recensie. En check ook zeker de bespreking op de site van Stereo.

Mono

Een van de bezoekers in Paradiso en helemaal speciaal overgevlogen uit Rotterdam was AnetteLaNuit (binnenkort hopelijk weer online actief) die sinds kort een hele jonge lokale band onder haar hoede heeft genomen. Mono maakte vorige maand op haar een verpletterende indruk met hun mix van Shellac, Unwound, Fugazi, Sonic Youth en stadsgenoten Feverdream. Ze hebben een demo gemaakt die volledig is te downloaden (ik ben nu al een half uur met 1 nummer bezig, dus je moet even geduld hebben voordat je iets te horen krijgt).

PSOI foto's

Als je enkele foto's wilt bekijken van het optreden dat Preston School Of Industry op 5 oktober jongstleden gaf (zie ook de recensie) surf dan naar www.btemme.f2s.com die er enkele op zijn weblog heeft gezet. De rest van zijn site is ook de moeite waard en de poster van Solbakken aan zijn muur is natuurlijk helemaal supercool.


maandag 8 oktober 2001

Grote Prijs : the continuing story

De derde Regiofinale van de Grote Prijs van Nederland is voorbij. De gastenboeken op de websites van de winnaars staan vanzelfsprekend vol met felicitaties. Verder was er op internet geen recensie te vinden (een gemiste kans van Het Noordhollands Dagblad). Dat Face Tomorrow en singersongwriter Orfeo door zouden gaan was vorige week op deze site al voorspeld. We hebben nog 1 regiofinale te gaan en wel in W2 te Den Bosch aanstaande zaterdag. De winnaar is ook ditmaal niet zo moeilijk te voorspellen. Lees hier de poging daartoe.

Spielbrick

De eerste film die grote indruk op me maakte was Close Encounters Of The Third Kind (1977) van Steven Spielberg. Ik dook helemaal ineen in de bioscoopstoel toen de UFO's letterlijk boven mijn hoofd zoemden en had het gevoel naast de Amerikaanse acteurs te staan die vol ontzag keken naar de langzaam open gaande deuren van het Moederschip. De eerste regisseur die een held voor me werd was Stanley Kubrick. Ik vergeet nooit meer de trailer die ik als nietsvermoedende tiener zag van The Shining (1980): een liftdeur die in slow motion open gaat en onder het gezang van een onheilspellend koor bloed braakt. Jack Nicholson heeft nooit meer zo'n angstaanjagende rol gespeeld als die van Jack Torrance.

Vandaag zag ik A.I., een co-productie van Spielberg en wijlen Kubrick. Spielberg heeft de klus geklaard waar Kubrick minstens tien jaar voorbereiding in heeft gestoken. Wie van de twee heeft het zwaarste stempel gedrukt op deze science fictionfilm? Spielberg natuurlijk. Ik kan me niet voorstellen dat Kubrick volwassen mensen had willen ontroeren met een sprekende teddybeer die luistert naar de naam Teddy. Ik weet zeker dat hij de stem van Robin Williams en de afbeelding van Albert Einstein nooit zou gebruiken voor tekenfilmfiguur Dr. Know. Kubrick zou het niet in zijn hoofd halen The Wizard of Oz te combineren met Blade Runner. Het einde van A.I. (ik verklap niets) zou bij Kubrick veel eerder hebben plaatsgevonden. Nu zien de slotbeelden er uit als de verfoeide special edition van Close Encounters die te weinig vertrouwde op de fantasie van de kijker. A.I. eindigt nu zo ongeveer als 2001 A Space Odyssey eindigt maar dan door de ogen van Walt Disney. Heb ik me dan niet vermaakt? O jawel, het grootste gedeelte van de film ziet er prachtig uit en het jonge talent Haley Joel Osment (het jochie uit The Sixth Sense) is een aandoenlijke en geloofwaardige Mecha, en ik blijf een zwak houden voor Spielberg al heeft hij me na Close Encounters nooit meer zo kunnen meeslepen (afgezien van de eerste twintig minuten van Saving Private Ryan).


week 40

zondag 7 oktober 2001

Kunnen kunstenaars dansen?

Het Consortium aan de Oostelijke Handelskade veranderde, op het laatste feestje dat er gisteren werd gehouden, van een galerie in een ordinaire discotheek. Nat van de plensbuien druppelden de hippe bezoekers vanaf een uur of negen binnen. Een DJ dacht dat de disco al was begonnen en maakte elk normaal gesprek onmogelijk met zijn onverbiddelijke basdreunen. Op de muren werden videobeelden geprojecteerd. We zagen de aardbol in een pas de deux met de maan. Op een andere wand wisselden rode en witte vlakjes hun danspassen af met jeugdige ballerina's in witte kostuums. Een jonge blonde dame sommeerde mij vriendelijk doch dringend niet voor de beamer te blijven hangen. Ik verstoorde namelijk het kunstwerk, vertelde ze, en dat was blijkbaar niet te bedoeling.

De enige vluchtweg was de deur waar ik door naar binnen was gekomen. Ik bleef, in afwachting van het optreden van het duo Louisa Lilani & John Prop. Normaliter komen zij juist erg goed tot hun recht in de minder gebruikelijke setting van galeries en gaarkeukens van kraakpanden. Niet in het Consortium waar de grillige liedjes over liefde, dood, waanzin, moord, Chinese familiemaaltijden, chocoladezoenen en postbodes-als-reddende-engelen verloren gingen in het geroezemoes achterin bij de bar. Gelukkig was de respons vooraan, vlakbij de muzikanten, goed en werd het niet helemaal een verloren avond. Na het slotakkoord dropen de muzikanten af, gingen de discoplaatjes weer op en leek het net of het optreden nooit had plaatsgevonden.

De volgende, hopelijk veel betere lokatie waar Louisa & John hun eigenzinnigheid presenteren is op zaterdag 20 oktober in Dordrechtse Zwijnzicht samen met de noiseformatie Gone Bald.


zaterdag 6 oktober 2001

Beta Bad

Een Digipak brandt beter dan een gewoon cd-doosje. Er komt alleen wel een rare, moeilijk te definiëren geur vanaf. Ik neem het op de koop toe als ik Hot Shots II ritueel verbrandt. Bij wijze van spreken, want ik ben niet zo destructief van aard en als ik een plaat echt niet meer wil horen kan ik er altijd iemand anders mee blij maken. De Beta Band, gisteren in Paradiso, was een aanfluiting en toch een succes. Ik snap er helemaal niets meer van en doe toch een poging tot een iets uitgebreidere recensie.

Ik vrees dat de recensies in de bladen positief zullen zijn. De heer G.K. van het dagblad V. stond instemmend met zijn hoofd op het slome ritme mee te knikken. De heer J.de W. van muziekkrant O. kwam heel vrolijk een kleine drie kwartier te laat binnen, de Beta Band combinerend met het verjaardagsfeestje van zijn werkgever in de Melkweg. Houd dat goed in gedachten als je zijn recensie onder ogen krijgt.

Gelukkig was er in de bovenzaal na afloop een optreden van Preston School Of Industry en werd het toch nog een geslaagde avond. Ook over hen kun je iets meer lezen in het verslag.

Wat Vido gisteren opving in de wandelgangen

Caesar zit momenteel met geluidstechnicus Remko Schouten in de studio om nieuwe nummers uit te proberen. De planning is om in januari 2002 van start te gaan met opnamen voor het vierde album dat door Schouten zal worden geproduceerd. Je kunt op hun site foto's zien van de eerste demo-sessies.

Caesar-bassist Sem Bakker gaat zeer waarschijnlijk een blues(!)plaat uitbrengen bij Cool Buzz.

Remko Schouten (die als vaste geluidsman met Pavement over de hele wereld heeft mogen reizen) blijkt in met name Engeland behoorlijk succesvol te zijn met zijn lounge-act Momma Gravy. Je kunt het nummer Wet Planet van het album Dribble it On downloaden via het Britse Pork Recordings (klik op Artists en daarna op Momma Gravy). Schouten is overigens niet de enige Nederlander die platen uitbrengt bij Pork, want ook van Banabila, de Nederlandse Brian Eno, verscheen daar recentelijk een album.

Voormalige Pavement-drummer en beroepsidioot Gary "The Plantman" Young boert goed sinds hij een eenvoudige maar wel zeer nuttige uitvinding gedaan heeft voor microfonen: de Shock Mount. Naast het doen van uitvindingen en het opnemen van bandjes in zijn studio speelt hij nog steeds in Hospital.


vrijdag 5 oktober 2001

Nieuwsflits 19.20 uur: Deva schrapt zichzelf

Uit betrouwbare bronnen hoorde ik vanmiddag dat de Amsterdamse band Deva vanavond niet meedoet aan de Regiofinale West van de Grote Prijs van Nederland. Reden? Een van de bandleden gaat liever op vakantie. Ik houd hem zeker niet tegen en wijzig ondertussen de prognose die ik eerder deze week deed. Als er gerechtigheid is op deze wereld gaat naast Face Tomorrow ook Venus Flytrap door naar de finale eind november.

"Sukkels" is niet het goede woord, maar het is het eerste dat me te binnen schiet. (Zie hoe Vido met die laatste opmerking subtiel verwijst naar Choke van Chuck Palahniuk, schrijver van de Fight Club. Als Vido tijd had volgde hier een recensie van deze fijne roman. Beta Band in Paradiso gaat echter voor).


woensdag 3 oktober 2001

Was er iets te vieren?

Nederland 2, gisteravond. Dorus alias Tom Manders staat tussen vier nerveus huppelende huisvrouwen. Ze blazen allemaal op een borstel terwijl we mondharmonica's horen op de geluidsband. Grote hilariteit in de zaal. 50 jaar Nederlandse televisie in een notendop. Lang leve de wansmaak in alle soorten en maten.


dinsdag 2 oktober 2001

Senegal versus Nederland

Gisteren zag ik zowel een Afrikaanse als een Nederlandse speelfilm. Little Senegal van Rachid Bouchareb is tot aan de laatste twintig minuten een aandoenlijke film over een oude Afrikaan, op zoek naar nazaten van familie die eeuwen geleden als slaaf is meegevoerd naar de Nieuwe Wereld. Zijn zoektocht eindigt in Harlem, New York, en dan beginnen de problemen pas. De laatste twintig minuten zie je de regisseur twijfelen over hoe het verhaal het best te eindigen en kiest hij helaas voor kortstondig wapengekletter. Heel erg jammer. De Nederlandse speelfilm was van een geheel andere orde. Ik had niet verwacht zo meegesleept te worden door De Grot, maar het is toch gebeurd. Je kunt hier de korte recensie lezen.

De toekomst

Zomaar een gedachte voor een druilerige dinsdagavond.


maandag 1 oktober 2001

Voorspelling nummer 3

De derde Regiofinale van de Grote Prijs vindt aanstaande vrijdag plaats in Alkmaar. Ditmaal durft Vido met stelligheid te beweren te weten welke twee bands worden verkozen tot de winnaars. Zou hij het ditmaal wel bij het rechte eind hebben?

Requiem for a film

Hollywood waarschuwt ons dit jaar menigmaal voor de gevaren van drugs. Drugs zijn slecht voor je politieke carrière (kijk maar naar politicus Michael Douglas in Traffic en drugs zorgen ervoor dat je slechte pruiken moet dragen en een kussentje onder je overhemd moet stoppen (zie Johnny Depp in Blow). De boodschap in Requiem For A Dream komt iets harder aan. Oorverdovend begeleid door het Kronos Quartet en verteld met een even fascinerende als hysterische montage zien we de begin twintiger Harry Goldfarb (Jared Leto), zijn vriendin Marion (Jennifer Connelly), zijn zwarte maatje (Marlon Wayans) en moeder Harry Goldfarb onherroepelijk ten onder gaan aan hun verslavingen. Harry en vrienden aan harddrugs, zijn moeder aan televisie, zoetigheid en dieetpillen. Ze wonen nabij Coney Island, symbool van verval. Coney Island ziet er op het eerste oog zo pittoreske uit, maar bij je eerste stap op dat terrein slaat de depressie toe.

Requiem For A Dream is lang niet zo geweldig als Pi, het lowbudget debuut van regisseur Darren Aronofsky (wiens vader een cameo speelt als krantlezer in de ondergrondse). Daarvoor schaadt de overdaad en houd je grote afstand tot de verdoemde hoofdpersonages. Hoe knap de razendsnelle montage ook is, veel nieuwe beeldtaal zien we niet. Aronofsky leent bij ondermeer Stanley Kubrick (de vanuit vissenooglens gefilmde versnelde beelden in A Clockwork Orange), Martin Scorsese (de camera vastgeklemd aan de hoofdpersoon zoals in de dronken scène met Harvey Keitel in Mean Streets) en David Fincher (het bijna uit het frame bibberende beeld in Fight Club). Requiem is wel een film waar je heel erg wakker bij blijft, zeker in het laatste kwartier die volgepropt zit met horrorbeelden. Drugs are baaaaaaaaaaaad!

NB bij het openen van de site van de film kwam er rook uit mijn computer. Betreden op eigen risico!

Weer een regiofinale voorbij

De uitslag van de tweede regiofinale van de Grote Prijs van Nederland, afgelopen weekend gehouden in Hedon te Zwolle, stond pas laat op de middag op hun eigen site. Gelukkig liet deelnemer Beu ons niet lang in spanning: "Helaas, we gaan niet door naar de finale," schrijven ze. "De jury heeft gekozen voor Zober en de Wooyards en koos dus vooral voor goede representanten van de POP/ROCK categorie. Zober was creatief, en lekker stuwend met spannende harmonieën, samples, loops en zang. De Wooyards waren meer studentikoos en hadden met hun biertje-in-de-hand-meefeesten mentaliteit al snel de zaal op de kop. Met BEU hadden we een te gekke avond! Na het concert waren we het er allemaal over eens dat we geen noot anders zouden zingen/spelen, als we het over zouden doen. Het was helemaal gegaan zoals we wilden, optimaal BEU-style!"

Journalist Guido Aalbers schrijft in de Zwolse Courant vandaag enthousiast over winnaar Zober uit Kampen. Volgens hem was de band "een opvallende topper" en liet het niveau van de overige deelnemers nogal te wensen over. "Zober was vrijdag een uitschieter want de Kampenaren zetten een verrassende en strakke set neer, waarbij een muzikale hoofdrol was weggelegd voor de toetsenist. De jaren 80 hebben duidelijk hun invloed gehad op de muziek van Zober, veel preciezer kun je de sound van Zober eigenlijk niet duiden en dat is erg positief want dat wil zeggen dat de heren origineel bezig zijn."

Over de andere bands schrijft Aalbers: Today! uit Arnhem stelde "teleur met hun dwarse en gezochte composities. Enige lichtpuntjes waren een Eels-achtige compositie en de inbreng van een gast-saxofonist. Ook het zeer jonge Born Loco kon niet overtuigen. De band uit Almere hangt van slechte hardcore cliché's aan elkaar en ging dan ook kleurloos ten onder. Hogere verwachtingen waren er van Daisy Glaze uit Eindhoven dat pure popmuziek maakt met veel meerstemmige zang. Misschien waren het de zenuwen, maar de zanger zingt vaker vals dan zuiver en ook de gitarist kon zijn instrument niet altijd op toon houden en dus vielen de op papier misschien charmante songs behoorlijk in het water. Het Gelderse Beu was een beetje de vreemde eend in de bijt op deze pop/rock avond. Hun mengelmoes van veel theater en gewaagde muziek lijkt op het eerste gezicht erg origineel, ware het niet dat cabaretier André Manuel al jaren hetzelfde doet met zijn formatie Krang." Aalbers heeft niet zo'n hele hoge pet op van de andere Grote Prijs-finalist. Hij vindt de meeste liedjes van de Utrechtse gitaarband The Wooyards niet sterk genoeg en oordeelt dat hun finaleplaats "met de hakken over de sloot" is gehaald.

De tweede regionale was de minst voorspelbare van allemaal (zoals je hier kunt lezen). Over de uitslag van de derde regiofinale kan geen twijfel bestaan. Anders eet ik mijn hoed op (zei Vido, blij dat hij niet in het bezit is van enig hoofddeksel dan ook).


De weblog van september 2001 is te vinden in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]