home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

NOVEMBER 2001

week 48

vrijdag 30 november 2001

Don't make me angry. You wouldn't like me when I'm angry (23.59 uur)

Geluidsman Mike schudt na afloop van de korte showcase zijn hoofd. Als er een mitrailleur onder zijn mengpaneel lag, had hij de drie Belgen zonder pardon naar de andere wereld geholpen. De herrieschoppers zijn duidelijk niet aan hem besteed. Ze heten Hulk, komen uit Wallonië en hebben vooralsnog geen juridische problemen gehad omtrent hun naam. Ik ben eigenlijk per ongeluk de Winston binnengelopen. Op vrijdag en zaterdag worden er bandjes geprogrammeerd. De onmogelijke website van de tent geeft je zelden uitsluitsel over welke bands er op die avonden op het podium staan. Het beste is dat zelf uit te vinden en te hopen dat je niet verkeerd gokt. Deze regenachtige avond heeft weinigen er toe gebracht de barre tocht richting Warmoesstraat te maken. Bij de deur krijg je te horen dat je er om elf uur alweer uitgezet gaat worden omdat een feestje onverwachts deze kant is verhuist vanwege het faillissement van Magic Minds. Van de achttien bezoekers horen vijftien mensen bij de band. Ze hebben allemaal een badge om hun nek hangen en zijn waarschijnlijk stuk voor stuk heel erg belangrijk.

Hulk rockt als een beest. De drummer ziet er niet alleen uit als Nick Lowe, hij is waarschijnlijk net zo oud. Het trio draagt een wit overhemd. De bassist is cool, de gitarist/zanger is een John Belushi van voor de drugsprobleempjes. De muziek? AC/DC, Stooges en wat surfgitaren. Bij enkele akkoorden gooit de zanger zijn vuist in de lucht. We staan er naar te kijken met een biertje in de handen of de armen over elkaar. Het is een verre van toepasselijke houding. Je gaat ook geen tuinstoel neerzetten als een tornado op je afkomt. Stiekem zit ik het hele optreden aan de volgende avond te denken, aan het komende optreden van Hood in het Patronaat. Ik kan niet wachten tot het zover is. In de Winston ben ik vanavond helemaal op de verkeerde plek. Om elf uur maak ik snel ruimte voor de verkleumde travestieten die buiten staan te wachten tot ze naar binnen mogen. De manager van Hulk kan de twee doosjes met cd'tjes gesloten houden.


woensdag 28 november 2001

Bosduivel

Afgelopen weekend stopte mijn favoriete Amsterdamse platenboer het blad DIW in mijn handen. DIW staat voor Devil In the Woods en heeft als ondertitel: Independent Thought On Independent Music. Naast tijdschrift is DIW een label dat ondermeer in Amerika platen uitbrengt van KaitO en Cruiser. De redactie zit in het plaatsje Modesto, Californië en de editie van januari 2002 is het derde nummer van het derde jaargang. Ik blader meer door tijdschriften dan dat ik echt de tijd heb elk artikel intensief tot mij te nemen. Mijn blik blijft hangen op advertenties die mij bijvoorbeeld doen afvragen hoe Annika Bentley klinkt op het label Billy Likes Records (de Cat Power cover We All Die (MP3) klinkt in ieder geval behoorlijk de moeite waard met twee cello's en drums als begeleiding). Bij het lezen van de naam Loveless Records vraag ik me af of de bands die ze uitbrengen allemaal klinken als My Bloody Valentine. Los Halos in ieder geval niet. Hun 11 minuten durende Infinity Bitch (te downloaden van de site) is spacey en noisy indiepop die instrumentaal prettig klinkt, maar de mist in gaat als de vervormd schreeuwende zang na 4 minuten zijn intrede doet. Michael Hukin, de baas van Loveless Records, beschrijft op pagina 88 van DIW hoe hij bijna de gelukkige bezitter werd van de gitaar die prijkt op de hoes van het klassieke MBV-album Loveless uit 1991. Er waren andere kapers op de kust die meer geld konden bieden dan Hukin op zijn schamele spaarrekening had staan. De plek aan zijn muur naast de basgitaar van pre-Beatle Stuart Sutcliffe blijft voorlopig leeg.

Het coververhaal, een interview met Jason Pierce van Spiritualized, is vanzelfsprekend het langste artikel. De rest van de interviews in DIW zijn zeer kort en zo een ideale want snelle manier om naast de bekende namen (Hood, Tindersticks, Jenny Toomey, Mercury Rev, Chitlin' Fooks) nieuwe bandjes te ontdekken (Buellton, Boilermaker, The Faint). Het laatste album van Solex komt er bekaaid af in de recensierubriek. It's not catchy or quirky enough to reach the gloriously invigorating heights of her previous efforts, schrijft ene Jimmy Draper. Voor de verzamelaars zit er bij het blad een gratis 7" met exclusieve opnamen van Sparklehorse, nieuwe Sub Pop-band The Shins (lieflijke indiepop met falsetzang, een akoestische gitaar, speelse synthesizereffecten en orgeltje van een band die ook te vinden is op de Maak Je Eigen MP3VOOR12 cd van Stereo) en Mates Of State (primitief rammelende riot grrrls met toetsen en emotionele vocalen). Voor de punkliefhebbers is een cd bijgevoegd van Fat Wreck Chords.

*

Via Memepool vond ik het erg grappige Dictionaraoke, een pagina vol karaokeliedjes 'gezongen' door Amerikaanse vertaalmachines. Bohemian Rhapsody en Anarchy In The UK klonken zelden zo hilarisch. Er is zo te zien een connectie met Negativland.


dinsdag 27 november 2001

Things I Hate To Forget

Victims Family? Bestaan die nog? Die vraag zal menige bezitter van het album Things I Hate To Admit (Mordam/Konkurrel, 1988) hebben gesteld toen ze onlangs, snuffelend in de platenbakken, stuitten op het nieuwe album Apocalicious. Zitten we daar nog op te wachten? was de tweede vraag die bij me opkwam toen ik hun naam op het programma van de Melkweg zag staan. Ja, eigenlijk wel. Niet om geconfronteerd te worden met nieuwe muzikale inzichten, maar als excuus voor een geslaagde reünie voor oude fans. Zoveel mensen als gisteren in de Oude Zaal waren er niet op de avond, meer dan tien jaar geleden, toen ik Victims Family voor het eerst zag in Parkhof Alkmaar. In het punkhol stond, als was het een relikwie, altijd een gezette hanenkam, gehuld in een T-shirt van Exploited, vastgenageld aan de flipperkast terwijl achter hem bands zich in het zweet speelden op een te klein podium in een hoekje van de zaal. Bassist Larry Boothroyd was de beste bassist die we op dat moment kenden. Alleen van hem pikten we het extreem technische vernuft en de plukpartijen op vier dikke snaren. De onnavolgbare, razendsnelle jazzakkoorden van zanger/gitarist Ralph Spight bleven ondanks het fusion-karakter ontzettend punk en anders zorgden de politiek beladen teksten daar wel voor.

Na nog een paar albums die ik vrijwel nooit draaide, raakte ik uitgekeken op de Amerikaanse band. De nummers gingen teveel op elkaar lijken. Wellicht dat de bandleden dezelfde conclusie trokken. Larry vormde de band Saturn's Flea Collar en na een tijdje ging Victims Family door het leven als Hellworms. Tegenwoordig zijn ze, aangevuld door drummer David Gleza, weer met z'n drietjes onder de oude, zaalvullende naam actief. In de Melkweg stond gisteren regelmatig een vierde man die afwisselend gitaar, toetsen en drumpads speelde. Een vrij overbodige toevoeging. De percussie was niet te horen, de toetsen waren in de meeste gevallen overbodige luxe. Blonde Larry had een Fuck Bush T-shirt aan (wat natuurlijk heel dapper is om te doen in het vrije Amsterdam). Het nieuwe materiaal klonk best wel OK. Pas echt blij werden we van de vele oude nummers. Het leek of de albums Things I Hate To Admit en White Bread Blues (1990) integraal werden gereproduceerd. In de met duizelingwekkende vaart gespeelde set herkende ik in ieder geval Backwards Forwards, World War IX (een liedje dat volgens Ralph helaas weer zeer actueel is), Luv Letters, Mousetrap, Supermarket Nightmare, Naive Children, Caged Bird en August 6 (van Headache Remedy uit 1993). Onder de greatest hits ook een nummer van het eerste album Voltage & Violets uit 1986. De mannen waren het snelle spelen niet verleerd, hadden nog steeds geen roadies (Ralph moest zelf tussen twee nummers door een geknapte snaar vervangen) en toonden een zelfde onvermoeibaarheid als tien jaar geleden. Tevreden grijnzend achterin de zaal voelde ik me een hele oude lul. Een gevoel dat ik voor de verandering helemaal niet zorgwekkend vond.


maandag 26 november 2001

IDFAntastisch

Gisteravond omcirkelde ik vrij willekeurig twee titels die vanmiddag draaiden tijdens het IDFA. Tot vandaag was ik niet zo'n grote fan van documentaires. In de bioscoop wil ik meegesleept worden in de fantasiewereld die speelfilmregisseurs weten op te roepen. De werkelijkheid zie ik op straat, daar hoef ik niet voor in het pluche van de bioscoopstoel weg te zakken. Missing Allen was echter spannender dan menige fictiefilm die ik dit jaar gezien heb. De Duitse regisseur Christian Bauer probeerde het raadsel op te lossen van zijn in 1995 plotseling verdwenen Amerikaanse vriend en cameraman Allen Ross. Geholpen door de vele vrienden die Ross achterliet bracht het detectivewerk hem in een duistere wereld. Bauer vertelde zijn angstaanjagende en ontroerende verhaal welhaast onbewogen en liet zich niet meeslepen door de grote emoties die de geheimzinnige geschiedenis wel degelijk met zich meebracht. De regisseur vertelde na afloop in de grote zaal van City 1 dat wat hem betreft het filmen over is, maar dat er nog genoeg puzzelstukjes bij hem thuis liggen om het mysterie mee op te lossen.

Missing Allen was zo goed dat ik me niet kon voorstellen dat de documentaire Family dat kon overtreffen. Dat gebeurde wel, en hoe. In Cinemascopeformaat zagen we de in Denemarken woonachtige regisseur Sami Saif gefilmd door vriendin Phie Ambo op zoek naar zijn vader. Vader Saif verliet zijn vrouw al vrij snel waarna ze aan de drank raakte en de opvoeding van haar beide zoons verwaarloosde. In 1995 (alweer dat jaar) pleegde Sami's broer Thomas zelfmoord en niet lang daarna overleed ook zijn moeder. Sami wilde zijn vader daarmee confronteren, maar moest hem dan wel zien te vinden. We zaten bovenop zijn huid tijdens de zoektocht die hem in Yemen zou brengen. De lange scène waarin Sami zijn vader telefonisch probeerde te vinden is een van de meest ontroerende die ik ooit heb gezien. Even komisch als hartverscheurend. Dankzij de zeer aanstekelijke humor van de regisseur en de poëtische tussenshots werd het geen superzware film. Het applaus was na afloop luid en het was mooi om Sami en Phie in levende lijve tekst en uitleg te zien geven over het moeilijke filmproces. Die confrontatie met de makers van een film maakt een festival als dit zo de moeite waard. Ik ben nu helemaal verliefd op documentaires en hoop deze week tussen werk en bandjes door meer te zien.

Ik heb geen idee of bovenstaande films ooit op de Nederlandse televisie of in de bioscoop terecht zullen komen. Gelukkig draaien ze beiden nog eenmaal tijdens het IDFA in Amsterdam. Missing Allen op vrijdag 30 november om 14:30 uur in City 3 en Family een dag eerder, op donderdag 29 november om 22:30 uur in City 2. Ik kan je 100% garanderen dat je niet teleurgesteld zult worden.


week 47

zondag 25 november 2001

Voor de tweede maal verrast tijdens de Grote Prijs (22.00 uur)

Wachtend op de uitslag van de afdeling Singer/songwriter van de Grote Prijs van Nederland liet de winnares van vorig jaar zien wat we de rest van de zondagmiddag node hadden gemist. Het grote talent Maartje Teussink is een echte ster die haar sterke composities kracht bij zet met speelse brutaliteit. De rest van de middag bracht ons een stelletje brave, nette en kordaat musicerende mannen en vrouwen die op een enkel liedje na allemaal de Engelse taal bezigden om vorm te geven aan hun in clichébeelden verwoorde gedachten en gevoelens. Dat de weke pianoliedjes van Ernesto 'Ernie' Oosthuizen werden verkozen als de beste van de middag in het knusse Paradiso kwam eerlijk gezegd als een totale verrassing. Objectief gezien waren de gevoelige nummers van de zeer geschoold zingende Marie-José van den Berg over de gehele linie veel overtuigender gebracht. De van tevoren als potentiële winnaars getipte deelnemers Afke en Pascal Hallibert vielen allebei tegen. De eerste omdat haar composities te eenvormig waren en de laatste omdat er vrijwel geen woord van zijn met zwaar Frans accent gezongen teksten was te verstaan.

God straft onmiddellijk, zeker op zondag (18.00 uur)

Na hard ploeteren en flink schrijven aan een snelle, actuele Grote Prijs-recensie kreeg de trouwe bezoeker van deze site vandaag "Internal Server Error" te lezen in plaats van nieuwe tekst. De boosdoener is eNameCo.com en ik raad jullie aan daar geen zaken me te doen. Brt Blog was wat langer uit de lucht, maar is nu weer actief met ondermeer een korte bespreking van het optreden van Mogwai afgelopen week in Paradiso.

De Grote Zeis van Nederland (17.00 uur)

De jury van de Grote Prijs van Nederland heeft gekozen voor de waan van de dag en niet voor een band die ons de komende jaren smachtend doet gaan uitzien naar het eerste album of ons nu al doet verlangen naar het eerste lustrum in een uitverkocht Paradiso. Ik kan me niet voorstellen dat de organisatie blij is met Zober. Zober is de Itchy Bitchy van 2001. De band uit Kampen was grappig om te zien en de muzikanten deden zichtbaar hun best om disco, de jaren tachtig, een funkbas en een clichématig samenraapsel van teksten tot een geheel te smeden. Een van mijn collega's die in de Melkweg pendelde tussen Oude Zaal en de Max, vond Zober best wel leuk. Dat is niet voldoende. Tijdens de finale is Best Wel Leuk misschien een argument om een band te laten winnen (en veel keus was er dit jaar niet). In de platenwinkel is het totaal geen reden om veertig piek aan een cd uit te geven. Dan gelden Bijzonder, Geweldig, Fantastisch, Overweldigend en andere bijwoorden in de overtreffende trap. Die woorden gaan niet op voor de laatste editie van de Grote Prijs van Nederland. Hier een poging tot verslag. Later vandaag volgt een kort verslag van de finale Singersongwriters (die overigens gewonnen is door de brave Ernesto Oosthuizen).

De Grote Zeik van Nederland (02:20 uur)

Zober. Zo heten ze. De winnaars pop/rock. Van de Grootste Prei van Nederland. Nuchter? Nou, niet bepaald. Om de Grote Brei te overleven heb ik het, in zeer goed en wisselend gezelschap, ongelooflijk op een zuipen gezet. Vandaar dat ik eerst flink moet slapen en ontnuchteren wil ik een fatsoenlijk verslag voor de trouwe lezers kunnen neertypen. Heb dus nog even geduld voordat ik later vandaag het verslag van de Grote Bagger van ons Polderlandje voor jullie openbaar maak. Zober. Ik heb zelden zo gelachen om al de verkeerde redenen.

De ontdekking van de hel

Voor als je verveeld raakt op deze miezerige zondag: sunday school in hell.


donderdag 22 november 2001

Delushus

Gisteravond, tegen een uur of tien. Welke straat ik ook in rijd, de stormwind blijft me recht in het gezicht blazen en waterdruppels dringen door mijn afgedragen regenjas. Met de deze week aangeschafte lichtjes voor en achter op mijn fiets voel ik me net een rijdende kerstboom. Waarom trotseer ik deze winterse kastijding en begeef ik me, vermoeid als ik al ben na een dag hard werken, naar de andere kant van de stad, naar een club die zo laat met concerten begint dat je nooit voor twee uur 's nachts thuis bent? Binnen in de OCCII is het antwoord heel simpel: om nieuwe, leuke bandjes te ontdekken. De enige voor mij bekende naam op het programma is Razorblade Jr., de van oorsprong Kroatische en al jaren in Nederland woonachtige slachter van gitaarsnaren en sloper van versterkers. Hij begint rustig met live ingespeelde loops waarover hij langzame, somber getinte partijen speelt. Zulke introspectieve muziek zijn we niet van hem gewend. Razorblade lijkt zo verdacht veel op Roy Montgomery (zeker niet te verwarren met Roy Montgomery. Een half uur later smijt hij zijn hemelse noise door de zaal heen, als vanouds struikelend over draden en effectapparatuur en vallend tegen speakers en versterkers,. Het klinkt alsof hij aan de snaren trekt zoals je pijlen strak spant op een boog. Na elke feedback volgt een akkoord afgevuurd als een kanonskogel. Razorblade buigt bij elk schot. Nu is het wel mooi geweest, denk je een kwartier later. De woorden kort en bondig komen niet in zijn vocabulaire voor. Even lijken zijn effectdoosjes het te begeven. Razorblade trekt aan de jack plug en trapt tegen de boosdoeners. Het levert een onverwacht mooi gebrom op. Damir Prica Kafka-Capri van Cul de Sac (een getalenteerde muzikant die ik nog nooit op een glimlach heb kunnen betrappen) stapt het podium op om de laatste geluidsorkaan aan te vullen met atonale saxofoonkreten.

De Hongaarse band Persona Non Grata mag zich ontfermen over wat er nog aan publiek en trommelvliezen is overgebleven. In hun merendeels instrumentale, opgefokte spacepunk met dansbare ritmes en reggae-uitstapjes is een belangrijke rol weggelegd voor trombonist/trompettist Béla. De verrassing is echter de eerste band van de avond: het trio Lushus uit Utrecht. Wat ze zo bijzonder maakt is het inventieve gebruik van twee bassen, bespeeld door Sascha Hacska en Femke van Herk. Tijdens de enkele kalme momenten klinken ze warm en wollig zoals bij het duo DOS (Mike Watt en Kira). De heftige en door drummer Jorg van der Plank strak gehouden ingewikkelde nummers doen denken aan NoMeansNo. Zangeres Sascha haar bas door een distortion, Femke gebruikt effecten die je eerder in de new wave zou verwachten. Femke speelt tweemaal een voorzichtige noise-solo en zingt samen met Jorg achtergrondvocalen. Het is jammer dat ik de teksten stuk voor stuk helemaal niet kan verstaan. Thuis luisterend naar de vorig jaar uitgebracht demo Simulation hoor ik waarom de vocalen zo ver in de zaalmix zijn verstopt: ze zijn niet de kracht van de band. De stem zweeft tussen declameren en zingen en zit er in beide gevallen net even naast. Een ander minpuntje zijn de nummers waarin Sascha de bas inwisselt voor gitaar. Het avontuurlijke geluid wordt daarmee ingewisseld voor simplistisch voort hakkende punk. Gelukkig wordt de gitaar na een paar nummers weer aan de kant gezet en sluit Lushus af met waar ze zo overtuigend mee begonnen. Uit de dwarse baslijntjes spreekt een flinke portie eigenwijsheid en eigenzinnigheid. Met een goed gevoel laat ik me door de wind naar huis duwen.


Better Than The Beatles

Op een zonnige dag ergens eind jaren zestig reed Pa Wiggin met zijn jonge dochters Dot, Betty en Helen naar een studio in Revere, Massachuttes om een plaat op te nemen onder de naam The Shaggs. Het feit dat de meiden nog nauwelijks ingespeeld waren was blijkbaar geen probleem. Wiggin hechtte geen waarde aan het dringende advies van de opnametechnicus om de plannen voor een plaat te heroverwegen. I want to get them while they're hot, schijnt hij te hebben gezegd. Het album Philosophy Of The World was bedoeld voor het label Third World, maar de labelbaas ging er zowel met het geld als met de kopieën vandoor. De enkele plaat die werd gered kwam terecht bij een lokaal radiostation die het onder meer aan Frank Zappa liet horen. Zappa was direct fan en noemde The Shaggs Better Than The Beatles. De rest is geschiedenis.

De cultstatus van The Shaggs werd onlangs verzilverd met een verzamel-cd waarop voornamelijk Amerikaanse en Europese lo-fi acts hun favoriete Shaggsnummer ten gehore brengen. Better Than The Beatles: A Tribute To The Shaggs (uitgebracht door Animal World Recordings) bevat niet alleen bijdragen van onder meer Ida, Thinking Fellers Union Local 282 en Danielson Famile, maar ook van flink wat Nederlandse groepen: Mongrell, Joost Visser, Furtips en Bauer. Het zal een hele klus geweest zijn een goede cover te maken. De muziek van The Shaggs klinkt net alsof melodie, drums en gitaar onafhankelijk van elkaar zijn ingespeeld zonder dat de muzikanten elkaar hebben gehoord tijdens het opnameproces. Het resultaat is een aandoenlijke eigen logica met kinderlijk eenvoudige teksten: I'm so happy when you're near/I'm so sad when you're away/I've been happy almost every day/Now that you're here to stay. Philosophy Of The World is misschien wel de beste avant-garde rockplaat ooit gemaakt, na Trout Mask Replica dan.


woensdag 21 november 2001

Felix, dat smaakt: een avondje Duitse elektronica in Ekko

Felix Kubin is niet alleen de meest getalenteerde maar ook grappigste Duitse elektronische popmuzikant die ik live heb mogen zien. Hij spreekt redelijk wat Nederlandse woordjes en kan zo de communicatie met zijn Hollandse publiek vergemakkelijken en opvrolijken. Hij schijnt fan te zijn van Arjan Ederveen en heeft in Duitsland afleveringen uit diens 30 minuten-serie simultaan vertaald. Kubin is meester op een Casio-keyboard met hele kleine toetsen en de Korg MS20, een gemakkelijk ontstemmende, monofone en analoge synthesizer met heel veel knopjes en plugs. Niet alleen speelt hij zwierige loopjes en baspartijen op de synthesizer, hij gebruikt het instrument ook om de andere geluidsbronnen elektronisch te bewerken. Op het podium staat een afgeragd Tiger orgel, de rest van de muziek komt uit een klein kastje (mijn externe geheugen, mijn HAL computer, volgens Kubin).

Mijn eerste kennismaking met Felix Kubin (ex-Klangkrieg) was tijdens Club Lek. Kubin was de laatste act van de avond en de meeste bezoekers waren al naar huis gegaan. Zo bleef er voor de diehard fans genoeg ruimte over om tijdens zijn Hotel Supernova een pas de deux uit te voeren. Een paar maanden later zag ik hem in de bovenzaal van Paradiso. De Duitser was gestoken in een aaibare en veel te krappe angora sweater die ver boven zijn navel uitkwam. Voor het optreden gisteren in de Ekko te Utrecht had hij zich voor het gemak gehuld in een glinsterend spacepak. De heer Kubin gunt het oog ook wat. Voorafgaand aan het optreden in de Ekko werden vier filmpjes van hem vertoond: Nackt (close-ups van mannen met rood aangelopen hoofden), Die Pein Vom Haupt Entfernen (waarin een man krabt, wrijft en met zijn hoofd tegen een tafel beukt), een bloederige animatieclip bij het nummer Morgenröte (geïnspireerd door Mira Hindley en het onderzoek naar haar Moorsmoorden), en de première van de videoclip bij Hotel Supernova waarin Kubin bedwelmd raakt in een kleurrijk hotel en daar geplaagd wordt door hallucinaties. Het filmdoek verdween en de olijke labelbaas van Gagarin Records, ogend als een kruising tussen Pee Wee Herman en Roman Polanski, kondigde zijn optreden aan. You are many, I am alone, zei hij verlegen glimlachend en hij zette een nummer in van zijn Jet-Lag EP. Direct stonden mensen op van de als zetels dienende verhogingen in het zaaltje en gingen de eerste voetjes voorzichtig van de vloer op de muzikaal spannende en knap geconstrueerde easy listening, pop, techno en avant-garde.

Tijdens zijn set en daaropvolgende twee toegiften trakteerde Kubin ons op enkele nieuwe nummers. Vooral het Nederlandstalige Wat Te Doen Met Een Pompoen was hilarisch en totally belachelijk, zoals de muzikant zelf ruiterlijk toegaf. Een ander bijzonder nummer was het korte liedje over kwallen waarin een Japanner uit blik een Duitstalige haiku voorlas terwijl Kubin er overheen soleerde. Een van de klassiekers in het Kubin-repertoire is zijn cover van het huiveringwekkende Hello, jeweetwel, die onmogelijke nummer 1 hit van Lionel Richie. Kubin parodieert de hit door het te herschrijven in de eerste persoon enkelvoud. De grap werd gisteren zeer gewaardeerd. De enige smet op de geslaagde avond was het vaste Ekko-ritueel: om elf uur kwam een jongen van de organisatie naar het podium toegelopen met het verzoek of het wat zachter kon, anders gingen de omwonenden klagen. Ik geloof niet dat Kubin zich daar veel van heeft aangetrokken.

Voor de liefhebbers van nog meer speelse Duitse elektronika: het hele minialbum Irre Kette van Gunter Adler is hier te downloaden.


dinsdag 20 november 2001

Citizen Dinand

Eurosonic (11 januari) en Noorderslag (12 januari) zijn in aantocht. Die twee feestjes zijn het treinkaartje richting Groningen meer dan waard. Nerveus wachten we in de aanloop naar deze festivals op het volledige programma. Ik weet niet of ik nu blij mag zijn of ongerust moet worden nu Kane niet voorkomt in de lijst. Ik draai nog liever een week lang non-stop de laatste cd van Jovink & De Voederbietels dan dat ik een optreden van Kane moet meemaken. Enkele jaren geleden had de band het Noorderslagdebuut en bij de eerste noten uit de keel van zanger Woesthoff wist ik niet hoe snel ik uit de foyer van de Oosterpoort moest komen (als ik in de consternatie mensen omver heb gerend, bied ik hen bij deze alsnog mijn excuses aan). Kane wekt bij sommigen onder ons haatgevoelens op. Ik zal me verder niet verleiden tot nodeloos kwetsende uitspraken aan het adres van de band. Kane heeft weinig met muziek te maken, Kane is entertainment en als zodanig doen ze hun ding naar behoren en weten ze andere mensen gelukkig te maken. Waarom ik ongerust ben? Omdat Kane volgens de logica wel op Noorderslag had moeten staan (want: net een nieuwe cd en afgelopen jaar veel aandacht in de media). Het feit dat we ze niet op het programma kunnen vinden, kan twee dingen betekenen: (1) Kane is gewoonweg te prijzig voor Noorderslag, of (2) Kane gaat de Popprijs winnen. Net als Alacrán zie ik liever een sympathieke, unieke en integere band als De Kift met de bokaal naar huis gaan, maar dat zit er dit jaar niet in. Doe jezelf dus een lol en vermijd op 12 januari rond elf uur 's avonds de Grote Zaal.

Nog meer vrijblijvend gis- en gokwerk: als er tijdens hun optreden aanstaande zaterdag geen meteoriet op de Melkweg valt, wint Face Tomorrow de bandfinale van de Grote Prijs van Nederland. Bastian wordt de winnaar van de Heineken Crossover Award (New Cool Collective heeft namelijk een connectie met de winnaar van vorig jaar en Black Market Audio heeft geen grote platenmaatschappij achter zich die zou kunnen lobbyen. Alleen The Proov is de grote concurrent van Bastian, maar de Friese Amsterdammers winnen niet omdat ik vermoed dat de jury na Postmen (winnaars 1998) niet kiezen voor hiphop. Kijkend naar het overzicht van winnaars sinds 1996 houden ze bij de Crossover Award van afwisseling).


maandag 19 november 2001

Dogmagertjes

In het novembernummer van Skrien zet Paul van de Graaf de Dogma-films op een rijtje en noemt hij het een droeve opbrengst. Ik deel die conclusie, maar om The Idiots en Italian For Beginners beiden te beoordelen als matig-tot-redelijke films vind ik te ver gaan. In The Idiots lapt Lars von Trier op briljante wijze de filmregeltjes aan zijn laars. Een microfoon in beeld is al een schande. Bij Von Trier loopt een hele cameraman doodleuk tussen de acteurs te rennen. De regisseur zit ons gewoon te stangen. Dat doet hij in elke film en die hele Dogma is een grote grap om de critici bezig te houden, op te jutten en te irriteren. Net als de zogenaamde idioten in de gelijknamige film kijkt Von Trier hoe ver hij kan gaan in het verleggen van grenzen. Hij doet dat zonder het drama uit het oog te verliezen. De arme, door haar familie verstoten Karen is zo levensecht en haar opgekropte, radeloze verdriet zo schrijnend, dat je in een harnas moet zitten wil je het bij de laatste scène van The Idiots droog houden.

Bij Italian For Beginners van Lone Scherfig ontbreekt al het talent om ook maar in de schaduw van de meester te staan. Het lukt geen seconde een greintje emotie bij me op te roepen. Het gegeven is niet interessant genoeg: een cursus Italiaans als ontmoetingsplek voor eenzame zielen in een Deens gehucht. Voordat we de kans krijgen ons in te leven, overlijden aan de lopende band mensen. Iedereen zoekt het beetje broodnodige liefde in het leven. Allemaal goed en wel, ware het niet dat het scenario geen enkele briljante ingeving of geslaagde grap kent. Als de kapster ruzie krijgt met haar zojuist verworven vriendje Hal-Finn omdat hij haar overleden moeder beledigt, ben je benieuwd hoe ze weer tot elkaar zullen komen. Dat gebeurt vervolgens zonder slag of stoot en zonder dat je duidelijk wordt waarom ze hem vergeeft. Erg gemakzuchtig, en zo worden meer halve en kwart probleempjes zonder een greintje fantasie opgelost. De bordkartonnen karakters zijn reuze aandoenlijk maar ontgroeien geen van allen de eigenaardigheden waar ze mee zitten opgezadeld. Olympia stoot de hele film tegen deuren en laat rumbollen en taarten op de grond vallen, de botte Hal-Finn schelt iedereen constant verrot, Jørgen is en blijft een verlegen grijnzende veertiger en de Italiaanse Giulia is niet meer dan clichématig temperamentvol. Hun oppervlakkig geschetste levens laten me koud.

Hopelijk zijn we vanaf nu verlost van Dogma. Het grootste probleem dat ik met deze hype heb, is het gebruik van video in plaats van celluloid. Ik haat video. Video is voor de televisie, in de bioscoop wil ik de sprankeling van het celluloid, het liefst op 35mm en 70mm, desnoods op 16mm, maar in ieder geval scherp geprojecteerd. Scherper dan het leven zelf.


week 46

zondag 18 november 2001

Vierkante ogen

De filmavond die we gisteren hielden in een woonkamer aan de rand van de Bijlmer was een gedeeltelijk succes. Er was geen vuiltje aan de lucht bij Buffalo 66 (1998), het geslaagde regiedebuut van acteur Vincent Gallo. Het tempo van de film ligt weliswaar laag, maar er valt veel te lachen om de stuntelende Billy die met de zojuist ontvoerde Layla (de ditmaal blonde Christina Ricci) aan zijn zijde, koste wat kost zijn ouders wil overtuigen dat hij geslaagd is in het leven. Alles is over the top gefilmd waardoor er geen plaats is voor gepsychologiseer over een traumatische jeugd. We hadden daar na afloop een korte discussie over en kwamen er, geloof ik, wel uit. De concentratie was minder vast te houden bij Blood Simple (1984), de eerste speelfilm van de gebroeders Coen. De stijloefening van de broertjes in het genre film noir is overduidelijk gedraaid met een laag budget. Het beeld is vaak veel te donker en te flets en de dialogen zijn vrijwel niet te verstaan. Vooral in het begin wordt er erger gemompeld dan Momferd de Mol. Ik had de film al een paar keer gezien en wist wat ons te wachten stond. Als je het verhaal echter voor de eerste keer ondergaat, is het plot niet te volgen en ga je op allerlei niet ter zake doende details letten, zoals het soms houterige acteren van de bijrollen en continuïteitsfouten (Hoe kan die man nu de foto's verbranden terwijl hij zijn aansteker kwijt is?!). Dan is zo'n film, afgespeeld op een tv-scherm in een verlichte ruimte, ten dode opgeschreven. Gelukkig kwam alles weer goed met Bound, het debuut van The Wachowski Brothers (beter bekend van hun tweede film: The Matrix). Na het broeierige eerste kwartier wordt je getrakteerd op een benauwende maffiathriller die zich afspeelt in een paar kamers van een appartementencomplex. Je vraagt je de hele tijd af of de twee heldinnen zich uit de penibele situatie kunnen redden. Aan de vierde film die ik had meegenomen (Bleak Moments (1971) van Mike Leigh) kwamen we niet meer toe omdat het al flink na middernacht was.

Wat ik heb geleerd van de eerste filmavond: neem geen video's mee zonder ondertiteling, vermijd zware kost (het moet wel gezellig blijven in de huiskamer), wees niet vies van een flinke portie spanning en suspense, en beperk je tot twee, hooguit drie titels want voordat je het weet is het 2 uur 's nachts en zit het hele gezelschap tegen de slaap te vechten.

De filmvragen van gisteren (zie hieronder) werden het eerst goed beantwoord door Brandt die op dit moment in de Verenigde Staten verblijft. Hij verdient daarmee op deze site de eretitel: Filmkenner van de maand november. Proficiat.

En nu we het toch over bijzondere debuutfilms hebben: tot en met aanstaande woensdag draait Citizen Kane (1941) van Orson Welles in Rialto. Volgens de mensen die het kunnen weten is dit de allerbeste film ooit gemaakt. Zover wil ik niet gaan, maar dat je niet om de genialiteit van Welles heen kunt, staat buiten kijf (al heb ik meer voorkeur voor zijn Touch Of Evil). Sinds donderdag draait in Nederland RKO 281 (1999) waarin het verhaal wordt verteld over de totstandkoming van Citizen Kane en het gevecht tussen de rijke uitgever William Randolph Hearst (op wie Kane gebaseerd is) en de jonge, ambitieuze regisseur (vertolkt door Liev Schreiber). RKO 281 is een degelijke film die het leukst is als je Citizen Kane gezien hebt. Melanie Griffith speelt alweer een rol van een ongelukkige, aan drank verslaafde vrouw. Dat heb ik haar ook al zien doen in Lolita (1997) en Another Day In Paradise (waarin ze nog meer drugs gebruikt). Ik kan me niet voorstellen dat ze blij is met deze typecasting.


zaterdag 17 november 2001
Lights, Camel, Action (Stump in Charlton Heston, 1988)

Na de Chinese tragikomedie Devils On The Doorstep, een in zwart-wit gedraaide film met aangrijpend slot, die ik maandag zag in het Filmmuseum, heb ik geen tijd gehad andere films te bekijken. Gelukkig was onze filmcorrespondent André deze week getuige van Jalla! Jalla! zodat hij verslag kan doen in de rubriek film.

*

André noemt in zijn recensie ondermeer de naam van Guy Richie. Van deze Britse regisseur staat een uit de hand gelopen reclamefilmpje voor een niet nader te noemen automerk waarin zijn niet nader te noemen beroemde echtgenote haar eigen imago op vermakelijke wijze te grabbel gooit. De wraak van haar chauffeur is meer dan zoet.

*

Vanavond hebben mijn maatjes en ik een filmavond bij een van ons thuis. Het thema is Bijzondere Debuutfilms en de vier video's die ik meeneem zijn:

  • een pijnlijke tragikomedie uit 1971 van een Britse regisseur die pas in 1988, na succesvol drama's voor de BBC te hebben gemaakt, zijn tweede speelfilm draaide en in de jaren negentig wereldfaam wist te verwerven met een drama over een blanke moeder wiens zwarte dochter plotseling op de stoep staat;
  • een recente tragikomedie van een jonge Amerikaanse acteur die net een plaat uit heeft op Warp en dit jaar in een videoclip figureerde van My Vitriol;
  • een zwarte komedie/thriller van twee Amerikaanse broertjes waarvan hopelijk binnenkort in Nederland de nieuwe film uitkomt met in de hoofdrol een acteur/regisseur/scenarioschrijver die ook al dit jaar een plaat heeft uitgebracht;
  • een spannende lesbothriller van twee andere Amerikaanse broertjes die met hun tweede speelfilm er voor zorgden dat nu bijna iedereen een DVD in huis heeft.
Trouwe lezers kunnen hun filmkennis bewijzen door vóór morgenochtend elf uur de titels naar me te mailen. De eerste goede inzending krijgt een eervolle vermelding op deze site.

*

Nog meer filmquiz: per toevallig kwam ik terecht bij de sci-fi filmquiz van Miss Gien. De meeste vragen zijn best wel te doen, maar ondanks de multiple choice moet ik gokken bij de enkele jaartallen die worden gevraagd. Misschien hebben jullie meer succes. De quiz loopt tot en met volgende week zaterdag.

*

Abstract hoeft niet vervelend te zijn bewijzen de animaties van Anemic.


donderdag 15 november 2001

Give it to me, baby

Al zappend langs TV-stations op de Amsterdamse kabel stuit ik wel eens op Cult TV. Het programma geeft je vaak het gevoel dat rock-'n-roll niet meer is dan een treurige nostalgische trip, een doodsrochel voor bejaarde jongeren, gespeeld door mannen in rare pakjes en gekke hoedjes op het kalende hoofd. Net als dixieland lijkt rock-'n-roll verbleekt en gerafeld en gedoemd een roemloze dood te sterven op braderieën en verkiezingsbijeenkomsten van de VVD. Dat het ook anders kan bewees gisteren Andre Williams samen met de Groningse band Green Hornet in Paradiso. Daar kon zelfs de oerbrul van Godflesh, eerder op de avond in de Melkweg, niet tegenop. Je kunt hier terecht voor een kort verslag.

Geschikt voor 18 jaar en jonger

Cult Online wordt vandaag gelanceerd als dé culturele jongerensite van Nederland. De site wordt volgeschreven door scholieren en bevat iedere donderdag nieuwe artikelen (deze week onder andere over cabaretier Najib Amhali, het Groninger Studenten Cabaret Festival en de skaformatie De Hardheid). Ze recenseren ook de films The Contender en Jalla! Jalla! (morgen ook op deze site besproken) en cd's van The Bouncing Souls en Agnostic Front. De proefedities van Cult Online staan nog steeds online zodat je ook het verslag van Crossing Border kunt lezen. Het onderdeel Cult Factory moet een digitaal jongerenpodium worden waar scholieren hun creativiteit een plekje kunnen geven. Dat de site duidelijk voor kinderen bedoeld is, bewijst ondermeer een onbegrijpelijk flashfilmpje over Atlas de Mier gemaakt door een vijftienjarige jongen.


dinsdag 13 november 2001

Langweiligkeit in Den Haag

Het programma van de door Sander Idema en Matty Ros georganiseerde derde editie van Langweiligkeit ziet er goed uit. Op zaterdag 17 november spelen op diverse locaties op de Grote Markt in Den Haag bands, dichters en dj's aangevuld met kunstenaars. Het label Grond levert de meeste acts, waaronder: Echos Minor,Lawn (hun door Pieter Kloos geproduceerde cd Lawn-Dro-Mat is net uit en de band speelt op 11 januari ook op Eurosonic) en Carbon Music. Andere klinkende namen tijdens het festival zijn: Zoppo, Starfighter (uit België) en Tino. De site van het festival geeft niet aan wanneer de bands spelen, daarvoor kun je wel terecht bij Musicfrom.nl. De optredens in Paard Op Hol (in het voormalige Get Down aan de Grote Marktstraat) beginnen in ieder geval om 20.00 uur.

Japanse regisseur zoek

Op de site van het NPI wordt melding gemaakt van een prijs die de Nederlandse band Mimezine zou hebben gewonnen voor de muziek bij de film On the Run van de Japanse regisseur Ushi Yamamoto. Nieuwsgierig geworden ging ik op internet op zoek naar deze film. Als zelfs Internet Movie Database geen resultaten oplevert, mogen we gerust stellen dat we door Mimezine voor de gek worden gehouden. Een goede stunt. Welke Nederlandse band volgt?


maandag 12 november 2001

Chop chop

Mick Harvey was samen met Nick Cave en Blixa Bargeld verantwoordelijk voor de soundtrack bij Ghosts... Of The Civil Dead (John Hillcoat, 1988), een naargeestige film over een Australische gevangenis voor zeer zware, merendeels gestoorde criminelen. Nick Cave zorgt in een kleine rol als de psychopaat Maynard voor de relatief luchtige momenten. Als Ghosts... je ongemakkelijk in de stoel liet schuiven, maak de riemen dan stevig vast bij Chopper van Andrew Dominik. Vooral de scènes in het eerste gedeelte van het verhaal waarin we kennis maken met de gewelddadige en onberekenbare gevangene Mark 'Chopper' Read zijn regelmatig te gruwelijk voor woorden. Acteur Eric Bana maakt van Chopper zo'n angstaanjagende verschijning dat je de hele film met afgrijzen iedere beweging in de gaten houdt in de kennis dat de beroemde crimineel (en schrijver van bestsellers) elk moment kan ontploffen en een bloedbad zal aanrichten. De primaire kleuren blauw, rood, groen en geel geven de film een steriele aanblik, de soundtrack van Mick Harvey is kaal en dreigend. Op de geluidsband duikt ook The Birthday Party op (met het nummer Release The Bats). De tweede helft van de film verhaalt over de paranoia van Read als hij als ongeleid projectiel voor rechter probeert te spelen in de maffiawereld van Melbourne. Het is jammer dat er zo vaak een microfoon in beeld bungelt, anders zou Chopper perfect zijn. Mensen met een zwakke maag raad ik aan iets anders uit te zoeken als je een avondje bioscoop van plan bent.

Voor meer soundtracks van Mick Harvey kun je een kijkje nemen in zijn discografie. Eric Bana is in 2003 te zien in de rol van The Incredible Hulk in de gelijknamige film geregisseerd door Ang Lee (Sense & Sensibility, Crouching Tiger, Hidden Dragon).


week 45

zondag 11 november 2001

Paradiso Again (Redux)

Het is dat Meindert Talma in de bovenzaal een liedje zingt over masturberen en Karl-Heinz Rummenigge anders was dit een verloren middagje Paradiso geweest. Het lijkt wel of de Evangelische Omroep vandaag de programmering voor zijn rekening heeft genomen. Nieuwsgierig naar de live-prestaties van de Amerikaanse zangeres Tess Wiley in de grote zaal, beland ik met een kopje thee in de hand bij opnamen voor Leidsekade Live (beneden de protestanten, boven de katholieken van de KRO). The Dollybirds (niet op Noorderslag) zijn net klaar met hun vrolijke, niet-meer-uit-je-kop-te-branden niemendalletjes en Meindert mag ten overstaan van een ritmisch knikkebollende Mark Stakenburg en heel veel kletskousen achterin bij de bar zijn nieuwe album Leave Stumper presenteren. Meindert kijkt met zijn prachtig norse kop streng het zaaltje in en ramt op onnavolgbaar eigenwijze wijze met zijn grote handen op een Yamaha. Als hij in het Fries gaat zingen, raak ik het spoor een beetje bijster en laat ik het onrustige publiek achter me. Jane Doe, de eerste band beneden, is uitermate degelijk en dus erg saai. De helder en krachtig zingende Anne Schuurmans draagt een zonnebril zodat elke kans tot communiceren met het publiek is gereduceerd tot nul. De linker gitarist soleert vrijwel in elk nummer. Een nieuw liedje heeft de zeer originele titel Free en duurt een tergend lange minuut of tien.

De scholierenband This Beautiful Mess (wel op Noorderslag) heeft een schattige zanger die zegt dat hij het tof vindt om hier te mogen staan, dat het tof is dat wij hier zijn en dat het tof is het volgende nummer te mogen spelen. Mijn Doc's scheuren open door krommende tenen. Net als de zangeres van Jane Doe onderschat hij de kracht van het oogcontact en zingt hij met gesloten ogen als een extra getergde Thom York en hangt hij aan de microfoonstandaard alsof hij het ding dwars door het podium wil duwen. De hedendaagse, epische new wave leidt op plaat soms tot onverwachte grote hoogte, live staan een paar extreem jeugdige, in stemmig zwart gehulde shoegazers. Nooit gedacht dat Chapterhouse tien jaar na dato alsnog populair zou worden onder een nieuwe generatie muzikanten. Hun vaders, moeders, opa's en oma's kijken trots toe vanaf de tafeltjes en stoeltjes middenin de zaal. Achterin probeert een baby de eerste woordjes uit. Gitariste Tess Wiley heeft Sixpence Non The Richer in 1995 verruild voor een solo-carrière. In dat jaar bracht Sixpence het debuutalbum This Beautiful Mess uit en vervolgens werd de band bijna wereldberoemd met ondermeer een cover van The La's. Begeleid door een drummer, bassist en toetsenist speelt Wiley alternatief bedoelde rock die te eenvoudig voortbeukt en te hard is om de teksten verstaanbaar te krijgen. Wiley doet ook niet echt de moeite de woorden duidelijk te articuleren. Na drie saaie liedjes houd ik het voor gezien.

Pa-ra-di-so-la-ti-do

Het zal wel toeval geweest zijn, maar alle drie de bands die gisteren in Paradiso aantraden, speelden eerder in hun carrière in de Winston (voor de jongeren onder ons: Winston was ooit, in een ver, ver verleden, een leuk poppodium in Amsterdam). Zowel Fence, Das Pop en Hefner stonden op het kleine podium in de Warmoesstraat. Das Pop was toen een fris jong bandje met schoongewassen knaapjes die even schuchter als overtuigend op bescheiden wijze leuke popliedjes speelden. Gisteren zag ik enkele nummers in het laatste kwartier van hun set. Ik kwam binnen tijdens een E.L.O.-cover(!). De in het wit geklede Belgische rocksterren werden omringd door een AVRO's TopTop-decor vol videoschermen. Rechts van het podium stond een jongen in het zwart als een Wizard of Oz helemaal uit zijn dak te gaan achter allerlei elektronische apparatuur. Het was niet duidelijk wat uit een doosje kwam en welke muziek daadwerkelijk live werd gespeeld. De 600 tieners in de Grote Zaal waren laaiend enthousiast. Helaas kwam een kleine delegatie van hen na afloop naar boven om samen met het discopubliek door het optreden van Hefner heen te kletsen. Een groot nadeel van de sandwichformule die Paradiso hanteert. Don't need people/What good are people?/People just get in the way, zingt Darren Hayman toepasselijk in Junk van het nieuwe album Dead Media.

Zowel hun optreden in de Winston als enkele jaren geleden in de Grote Zaal van Paradiso waren me niet bijgebleven. Het enige dat ik me van het eerdere Paradiso-optreden kan herinneren is een irritante discogast die me vroeg of ik uit het zicht wilde stappen van het meisje dat hij probeerde versieren. Toen ik hem lichtelijk geïrriteerd vroeg wat voor drugs hij gebruikte, kwam zijn maatje bij me informeren of ik problemen zocht. Van die avonden. Het eerste optreden van Hefner dat me heel erg beviel was de korte set die ze eind september deden in Club Lek. Het feit dat Dead Media vol analoge synthesizergeluiden staat, was een extra reden om de LP aan te schaffen. Hefner had er gisteren ontzettend veel zin in. Wat een lol hadden de vier mannen, niet in het minst om het gestoethaspel van de aandoenlijke antirockster Hayman, die regelmatig het ritme kwijt raakte of een totaal verkeerd akkoord aansloeg. Bassist John Morrison deed het bijna in zijn broek van het lachen. Reken maar dat de vonk oversloeg. Ze deden meer gitaarliedjes dan synthesizerdeuntjes. Het mocht de pret niet drukken. In de toegift speelde Hefner Peter Gabriel, een nieuwe nummer met waarschijnlijk de leukste songtekst van 2001. In het Nederlands zal het klinken als kleinkunst, maar dat kan me helemaal niets schelen. Gabriel wordt met respect bezongen (There goes that Phil Collins guy). Hefner raadt hem aan niet zo veel te werken en meer tijd met zijn vrouw te besteden. Geen kwaad woord over Peter Gabriel. Als tiener was ik grote fan van Genesis. Nog steeds speel ik minstens een keer per jaar luchtkeyboards als ik Supper's Ready keihard draai. Niemand is perfect.


zaterdag 10 november 2001

Keuzes

Donderdag 6 december is op drie plekken in Amsterdam een interessant programma te zien. Niet alleen speelt Tara Jane O'Neil in de Volta en Lunar in de OCCII. Tegelijkertijd vindt in Paradiso het tweedaagse Sonic Acts plaats. De op papier sublieme editie heeft op 6 december ondermeer op het programma: Monolake, Beta Bodega Coalition, Jan Jelinek, Rechenzentrum en Wevie Stonder. Een avond later spelen o.a.: Scanner (gaap), Pilote, Framefarmers, Skam en Richard Devine en Otto Von Schirach van het label Schematic. In de rubriek Platen wordt van dat label een EP besproken.

Paradiso stil

Het is bijna negen uur en ik ben de enige bezoeker in de bovenzaal van Paradiso. Als een half uur later een tengere vierentwintigjarige jongen schuchter achter zijn keyboard gaat zitten, is gelukkig elk tafeltje bezet en tel ik een man of 40. Niemand hoeft te staan. Maximilian Hecker uit Duitsland heeft niet de uitstraling en het repertoire om de tent af te breken. In een grauwe slobbertrui en veel te ruime broek zit hij ongemakkelijk op een stoeltje. Hij zingt met hese falset zijn Oneindige Liefdesliedjes. I'm singing all the love songs/And never go to bed. Op zijn slechtst klinkt hij als het mindere achterneefje van Gavin Friday, op zijn best als een uiterst breekbare en gevoelige Tahiti 80. Daartussen waren Nick Drake en The Kings Of Convenience. Uit zijn keyboard klinkt meestal een piano, maar hij tovert er met gemak een heel orkestje uit. Vrolijk zijn z'n deuntjes nooit. Days are long and filled with pain, is een typische Hecker-strofe. Hij zingt zo stil dat we de vloer van Paradiso kunnen horen kraken, de verwarming voelen zoemen en om het geraas heen moeten luisteren van de machine waarmee de barjuffrouw frisdrank inschenkt. Thank you, fluistert Hecker. Hij staat op en begeleidt zichzelf op elektrische gitaar. Een diepe zucht hangt tussen twee nummers. De Duitser doet voor of hij de verlegenheid zelve is en staat een heel intro met zijn gezicht naar het gordijn achter het podium gericht. De grapjes die hij met het toetsenbord uithaalt (nepapplaus, stemmen die zogenaamd in zijn hoofd zitten) worden in gebroken Engels en stotterend half-Duits toegelicht, even gefingeerd nerveus stuntelig als Brigitte Kaandorp. Naast zijn eigen nummers speelt Hecker maar liefst twee keer een cover van Grandaddy (Why Took Your Advice van het album Under The Western Sky en in de toegift het langgerekte He's Simple, He's Dumb, He's The Pilot van The Sophtware Slump). Ik had al eerder een single en wat nummers van zijn album Infinite Love Songs (Kitty-Yo) in de platenzaak beluisterd, maar vond de liedjes te soft en te zoet om tot aankoop over te gaan. De live-uitvoering van Cold Wind Blowing haalt me uiteindelijk over de streep en laat mij na afloop van het optreden in de buidel tasten. Cold wind blowing/Cold ice snowing/Light blue longing/My heart stops running/There's no place to hide. Een gitaarnoot blijft hangen, Hecker laat zijn hoofd zakken en trapt meedogenloos enkele malen het distortionpedaal in. Goddelijk geraas vult onze hoofden en harten.


vrijdag 9 november 2001

Onschuld & Wanhoop

Na een grondig onderzoek door iemand die er echt verstand van heeft, kan ik na de crash van vorige week eindelijk weer tekstjes schrijven op mijn eigen computer. Beter thuis woorden spuien dan gehaast tijdens de lunch op het werk wetenswaardigheden aan het web toevertrouwen. Voordat je het weet verslik je jezelf in slordigheden en ben je de pispaal op regionaal georiënteerde muziekdiscussiesites. In de vertrouwde omgeving van de eigen kamer met een prettig plaatje op de achtergrond (de gemoedelijk doorkachelende instrumentale 12" van Pedro op Melodic met zelfs Nederlandse titels als Hoop en Koolhaas) is de concentratie het hoogst en wordt je niet afgeleid door rinkelende telefoons of per abuis op 3FM afgestelde radio's. De beste radio is natuurlijk internetradio. Een van mijn favoriete non-stop zenders is Underground Radio, een Amerikaans station dat 24 uur per dag hoogtepunten draait uit de hedendaagse independent muziek. Check hun playlists en laat jezelf overtuigen. Liefhebbers van het oudere werk kunnen op dezelfde site terecht voor Classic Underground Radio. Verwacht geen uitgekakte deuntjes zoals bij de bejaardenzender Arrow Classic Rock waar ze volgens mij nog nooit van de Velvet Underground hebben gehoord en zeker niets van The Seeds in de kast hebben staan.

Als ik meer in de stemming ben voor absurdisme stelt het op deze plek al eerder genoemde Friendly Persuasion me zelden teleur. Het is jammer dat niet alle uitzendingen gearchiveerd worden, want er zit voldoende materiaal tussen om tijdens melige feestjes collectief onder de tafel te rollen van het lachen. Mrs. Miller en The Shaggs worden dan grote helden en als je van hen bij de lokale platenboer toevallig een obscure compilatie ziet liggen kan je dag niet meer stuk ook al blaast een ijskoude Noordwesterstorm je van je fiets. Het zijn antimuzikanten die vol overtuiging en overgave het helemaal bij het verkeerde eind hebben en dat zo aandoenlijk doen dat je ze vanzelf in je hart sluit. Ik heb geen idee of de onlangs bij het Amerikaanse Basta Music verschenen plaat van The Langley Schools Music Project makkelijk in Nederland is te vinden, maar na het beluisteren van enkele fragmenten op de site van het label mag je hopen van wel.

Hadden we in onze tijd maar zulke muzieklessen. Ik kwam op de provinciale HAVO niet verder dan het spelen van een heidens Joy Division-liedje tijdens een vrijdagse gebedsdienst. De muzieklerares, die popmuziek haatte, meende The Moody Blues te herkennen. De leraar die de leerlingen van Langley midden jaren zeventig bezield leidde heette Hans Fenger. De eenvoudige tweesporenopnamen waren bedoeld om voor leerlingen en ouders op een mooie, gelimiteerde dubbel-LP te persen. Totdat Irwin Chusid uit New Jersey de plaat in handen kreeg en de Canadese schoolkinderen wereldwijd bekend maakte. Normaal gesproken verzamelt hij idiot savants en andere gemankeerde goden uit de periferie van de samenleving als Daniel Johnston, Wesley Willis en Tiny Tim. De nieuwe cd-release van The Langley Schools Music Project, met de prachtige titel Innocence And Despair, is van een hele andere orde. Op de site van het label staan quotes van beroemde fans waaronder avant-gardist John Zorn. This is beauty, schrijft hij. This is truth. This is music that touches the heart in a way no other music ever has, or ever could. Luisterend naar een fragment van de spookachtige versie van Desperado kun je Zorn geen ongelijk geven. Een negenjarig jochie legt in een liedje meer bezieling dan The Eagles in een hele carrière. Ook Space Oddity van David Bowie krijgt een onaards effect wanneer de kindertjes ver beneden hun vermogen zingen begeleid door percussie die regelrecht uit het vagevuur lijkt te komen. Wanhopige onschuld van engelen uit het verre verleden. Wat zal er van ze zijn geworden?

In de uitzending van Friendly Persuasion deze week ook twee liedjes van Innocence And Despair plus materiaal van Eilert Pilarm, William Shatner, Leonard Nimoy, Mary Schneider (yodelling the classics) en Music For TV-diners.


dinsdag 6 november 2001

Slechte score

Tot aan het laatste kwartier is The Score helemaal geen vervelende film. Wat wil je ook met kanonnen als Marlon Brando, Robert De Niro en Edward Norton. Angela Bassett is ook een sterke actrice, maar die loopt er in deze film een beetje voor spek en bonen bij. De spanning wordt goed vastgehouden en de dialogen zijn zeer onderhoudend. Totdat je door krijgt wat de clou van de film gaat worden. Wat een slap slot. Je hoopt dat er nog een addertje onder het gras zit, maar nee hoor, het eindcredits rollen al over het scherm en regisseur Frank Oz laat je diep teleurgesteld achter in de langzaam oplichtende bioscoopzaal. Ik leg niet graag zuur verdiende Hollandse guldens neer voor een film die ik zelf had kunnen bedenken.

Leentjezuiderbuur

Van de Nederlandse film Drift had ik ook meer verwacht. De film lijkt echter zoveel op de speelfilms van een zeker Belgisch duo dat ik helaas niet zo enthousiast kan zijn. Als je toch nog nieuwsgierig bent, verwijs ik graag naar de recensie.

Het betere jatwerk

To Rococo Rot kan het weer eens niet laten. Klik hier voor meer details.

Groeten uit Breda

Baron Samedi is niet meer. Het Bredase label was enthousiast begonnen en had vorig jaar bescheiden succes met ondermeer de Belgische formatie The Grand Piano. Navraag leverde geen verder commentaar op, dus over de motieven achter het staken van de activiteiten tast ik in het duister. Er blijft gelukkig genoeg leuks over in Breda, vertelt Zomotta. De band voelt zich niet deel van een Bredase muziekscene. Er zijn goede contacten met Mitch en Zomotta heeft veel waardering voor groepen als Wicky, Frau Matusche, Specimen, The Fondletones, singersongwriter Roy S. en de elektronische eenpersoonsband Multi-Panel. Poppodium Para zorgt voor een gezonde voedingsbodem in Breda en de invloed van Studio 195 (gerund door Patrick Delabie) in Wernhout moet niet worden onderschat. Veel bands uit de regio nemen daar hun demo's en platen op. Ook het derde album Wandertrieb van Zomotta is er opgenomen. Zomotta klinkt eigenlijk te eigenwijs om mee te doen aan wedstrijdjes. Toch waagden zij zich in de strijd om een plekje in de finale van de Grote Prijs van Nederland en namen zij het vorige maand op tegen zwaargewichten als Concubine. Een bij voorbaat verloren slag? In het interview dat ik onlangs met de band had, geeft drummer/percussionist Chris een kijkje in de keuken van de Regiofinale.


maandag 5 november 2001

Een Utrechtse mix

Gisteravond trotseerde ik de wispelturigheid van de NS en reisde ik naar Utrecht om enkele bandjes te zien tijdens U-Mix 4U (50 bands op dertien locaties). Te horen aan de reacties om mij heen kan het festival een succes genoemd worden. Ik heb slechts twee podia bezocht, maar voldoende leuke dingen gehoord om daar verslag van te doen in een korte recensie.


week 44

zondag 4 november 2001

The Pledge

Na het zien van Mrs. Dalloway (1997), de tamelijk mislukte Virginia Woolf-verfilming van Marleen Gorris, dacht ik even dat Vanessa Redgrave niet meer kon acteren. My god, what am I supposed do to here? zag je haar de hele tijd denken en dat kon toch niet de bedoeling zijn geweest. Je kunt je maar beter door een collega-acteur laten regisseren. Sean Penn geeft in zijn derde film als regisseur enkele oude en soms zelfs uitgerangeerde acteurs de kans binnen enkele minuten op glorieuze wijze geloofwaardige en ontroerende personages neer te zetten. Niet alleen Redgrave, maar ook Mickey Rourke vertolkt op magnifieke wijze een depressieve man in slechts een minuscule bijrol. The Pledge heeft de sfeer van The Sweet Hereafter (1997) en bevat plotelementen uit In The Cold Light Of Day (een niet zo geslaagde film uit 1994 van Hollandse makelij). Jack Nicholson speelt ingehouden en daardoor overtuigend zijn rol als gepensioneerde agent die zich tot waanzin toe vastbijt in een moordzaak. Aanrader.

Maanlicht over de polder

Gisteren werd voor het eerst en voor het laatst het Polderlicht Festival georganiseerd. Muziek en beeld gingen een huwelijk aan in de aula van het Montessori College in Amsterdam-Oost. Niet alle klanken werden juichend ontvangen door sommige mensen in het publiek. De hoogtepunten maakten weer alles goed. Voor een meer gedetailleerd verslag verwijs ik graag naar de recensie.


zaterdag 3 november 2001

Op het eerste gezicht zie ik geen meerwaarde in Musica.nl. Dat komt misschien omdat ervaren internetgebruikers onder popliefhebbers allang hun favoriete sites kennen en precies weten waar ze hun informatie kunnen vinden. Als je zoekt op popgerelateerde onderwerpen word je ondermeer verwezen naar het Nationaal Pop Instituut, de Centrale Discotheek Rotterdam en Musicfrom.nl. Het zou me niet verbazen als je die websites kent of zelfs al tussen je favorieten hebt gezet. Niets nieuws onder de zon. Musica.nl is een samenwerkingsverband tussen een grote groep gerenommeerde en dus flink gesubsidieerde organisaties waaronder MuziekGroep Nederland, Nederlands Muziek Instituut, Centrale Discotheek Rotterdam, Gaudeamus, Nationaal Pop Instituut, Nederlands Jazz Instituut en Theater Instituut Nederland. Gisteren werd de site feestelijk geopend en vandaag is hij voor het eerst online. De site zal vooral handig zijn voor mensen uit de wereld van klassiek, jazz en wereldmuziek en muzikanten die op zoek zijn naar (gratis) bladmuziek. Dan is een verwijzing naar bijvoorbeeld Free Scores uitermate bruikbaar. Met hulp van een eenvoudige zoekmachine kun je zoeken in de bestanden van alle deelnemende organisaties. Je moet je zoekterm dan wel heel exact intikken, want anders vind je helemaal niets. Wat dat betreft blijft een algemene zoekmachine als Google onovertroffen en zie ik me Musica.nl (voorlopig) niet gebruiken.


vrijdag 2 november 2001

Decibellen en haarcellen (12:30 uur)

Het Algemeen Dagblad heeft vandaag een artikel over gehoorbeschadiging bij DJ's. Het schijnt in de discotheekwereld een taboeonderwerp te zijn. Een anonieme internationale top-DJ vertelt dat hij op dit moment 15 procent minder hoort, maar hij neemt geen maatregelen. "Dat ik slechter hoor, komt zeker door mijn werk. Ik treed zo'n vier keer per week op, zowel in Nederland als in het buitenland. Oordoppen gebruik ik niet. Ik vind dat je daarmee het contact met het publiek kwijt bent. Ik weet dat dat het risico van dit vak is. Dat neem ik op de koop toe." DJ Roberto heeft zijn werk moeten opgegeven wegens gehoorbeschadiging. "Groepsgesprekken gingen niet meer. Wilde ik nog iemand verstaan, dan moest de achtergrondmuziek uit." FNV Kiem/BV Pop heeft geen cijfers over het aantal gehoorbeschadigingen in de muziek "omdat muzikanten en DJ's het onder tafel houden". Volgens het AD veroorzaken walkman, houseparty's en disco's jaarlijks 20.000 gehoorklachten. Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) heeft uitgerekend dat de komende 20 jaar er tussen de 523.000 en 867.000 mensen in Nederland met een hoortoestel zullen rondlopen. De Nationale Hoorstichting brengt de problematiek van 5 tot en met 10 november onder de aandacht tijdens de Week van het OOR.

Ebeneezer Goode

Hoeveel acidhouse dopeheads zullen er op dit moment hardhorend of totaal doof zijn? Best wel veel, vrees ik. Op de nostalgische site Everything Starts With E kun je de geschiedenis van het genre induiken. Naast een grote verzameling flyers biedt de site originele DJ-sets uit de periode 1989-1993 (ondermeer opgenomen in de Hacienda te Manchester), live-sessies rechtstreeks vanaf de PA geplukt van ondermeer The Prodigy (oudste opname: Amnesia House te Donnington, 1991) en uitzendingen van radiopiraten zoals Kiss FM. Vooral luid afspelen.


donderdag 1 november 2001

It's no fun to compute (vrij naar Kraftwerk)

Gisteren crashte mijn anders zo trouwe laptop. Ik heb geen verstand van computers. Ik kijk er tegenaan zoals ik in mijn kinderjaren tegen de oude radio van mijn grootouders keek. Het was een bakbeest uit de jaren vijftig met grote draaiknoppen en alle belangrijke zenders van Europa stonden te lezen op wat toen nog geen display heette. Ik was in de oprechte veronderstelling dat ik via deze radio ook programma's rechtstreeks uit de jaren vijftig kon ontvangen en heb urenlang tevergeefs de ether afgezocht naar geluiden uit het verleden. Het kan nog gekker, want in dezelfde periode dacht ik, onderweg in de auto naar een zuidelijk gelegen vakantieland, dat de DJ's die door de auto schalden vanzelf een Belgisch accent kregen als je de Belgische grens passeerde.

Het zal dus wel even duren voordat ik thuis vanaf de comfortabele bank deze site kan aanvullen. Ondertussen blijf ik met een beetje kunst- en vliegwerk de trouwe lezer toch bestoken met wetenswaardigheden vanuit onze hoofdstad. Te verwachten rondom dit weekend zijn een verslag van het Polderlicht-festival (zie voor details woensdag 24 oktober in de weblog van oktober) en een impressie van het U-Mix festival te Utrecht. Een van de laatste dingen die ik op mijn computer heb kunnen doen is het bespelen van het Blonkorgel (in stereo!). Hopelijk hebben jullie machines er minder moeite mee.


De weblogs van september en oktober zijn te vinden in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]